SPRAWOZDANIE w sprawie rocznego sprawozdania dotyczącego praw człowieka i demokracji na świecie za rok 2011 oraz polityki Unii Europejskiej w tym zakresie
19.11.2012 - (2012/2145(INI))
Komisja Spraw Zagranicznych
Sprawozdawca: Leonidas Donskis
PROJEKT REZOLUCJI PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO
w sprawie rocznego sprawozdania dotyczącego praw człowieka i demokracji na świecie za rok 2011 oraz polityki Unii Europejskiej w tym zakresie
Parlament Europejski,
– uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka, europejską konwencję praw człowieka, Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej oraz inne kluczowe traktaty i instrumenty międzynarodowe dotyczące praw człowieka,
– uwzględniając sprawozdanie roczne UE dotyczące praw człowieka i demokracji na świecie w 2011 r., przyjęte przez Radę do Spraw Zagranicznych w dniu 25 czerwca 2012 r.,
– uwzględniając rezolucję z dnia 18 kwietnia 2012 r. w sprawie rocznego sprawozdania dotyczącego praw człowieka na świecie oraz polityki Unii Europejskiej w tym zakresie, w tym wpływu na strategiczną politykę UE w dziedzinie praw człowieka[1],
– uwzględniając strategiczne ramy UE i plan działania dotyczące praw człowieka i demokracji, przyjęte przez Radę do Spraw Zagranicznych w dniu 25 czerwca 2012 r.,
– uwzględniając decyzję Rady 2012/440/WPZiB z dnia 25 lipca 2012 r. w sprawie mianowania Specjalnego Przedstawiciela Unii Europejskiej ds. Praw Człowieka,
– uwzględniając wspólny komunikat wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa oraz Komisji Europejskiej do Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2011 r. pt. „Prawa człowieka i demokracja w centrum działań zewnętrznych UE – dążenie do bardziej skutecznego podejścia” (COM(2011)0886),
– uwzględniając wytyczne Unii Europejskiej w zakresie praw człowieka,
– uwzględniając rezolucję z dnia 8 lipca 2010 r.[2] w sprawie Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych,
– uwzględniając rezolucję Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 65/276 z dnia 3 maja 2011 r. w sprawie udziału Unii Europejskiej w pracach Organizacji Narodów Zjednoczonych,
– uwzględniając deklarację milenijną Organizacji Narodów Zjednoczonych z dnia 8 września 2000 r. (A/Res/55/2) i rezolucje Zgromadzenia Ogólnego ONZ,
– uwzględniając rezolucję z dnia 17 listopada 2011 r. w sprawie poparcia Unii Europejskiej dla Międzynarodowego Trybunału Karnego: stojąc w obliczu wyzwań i pokonując trudności[3], rezolucję z dnia 19 maja 2010 r. w sprawie pierwszej Konferencji Przeglądowej Rzymskiego Statutu MTK, która odbyła się w dniach 31 maja – 11 czerwca 2011 r.[4] w Kampali w Ugandzie, a także zobowiązania podjęte przez UE przy tej okazji[5],
– uwzględniając decyzję Rady 2011/168/WPZiB z dnia 21 marca 2011 r. w sprawie Międzynarodowego Trybunału Karnego[6] i zmieniony plan działania z dnia 12 lipca 2011 r. wraz z działaniami następczymi w związku z decyzją Rady w sprawie Międzynarodowego Trybunału Karnego,
– uwzględniając rezolucję z dnia 14 grudnia 2011 r. w sprawie przeglądu europejskiej polityki sąsiedztwa[7],
– uwzględniając wspólny komunikat wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa oraz Komisji Europejskiej do Rady Europejskiej, Parlamentu Europejskiego, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego oraz Komitetu Regionów z dnia 8 marca 2011 r. zatytułowany „Partnerstwo na rzecz demokracji i wspólnego dobrobytu z południowym regionem Morza Śródziemnego” (COM(2011)0200),
– uwzględniając wspólny komunikat wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa oraz Komisji z dnia 25 maja 2011 r. pt. „Nowa koncepcja działań w obliczu zmian zachodzących w sąsiedztwie” (COM(2011)0303),
– uwzględniając konkluzje Rady do Spraw Zagranicznych w sprawie europejskiej polityki sąsiedztwa przyjęte w dniu 20 czerwca 2011 r. na jej 3101. posiedzeniu,
– uwzględniając konkluzje Rady do Spraw Zagranicznych w sprawie Europejskiego Funduszu na rzecz Demokracji przyjęte w dniu 1 grudnia 2011 r. na jej 3130. posiedzeniu oraz deklarację w sprawie ustanowienia Europejskiego Funduszu na rzecz Demokracji przyjętą na forum COREPER-u w dniu 15 grudnia 2011 r.,
– uwzględniając zalecenie z dnia 29 marca 2012 r. dla Rady w sprawie warunków ewentualnego utworzenia Europejskiego Funduszu na rzecz Demokracji (EED),
– uwzględniając rezolucję z dnia 7 lipca 2011 r. w sprawie polityk zewnętrznych UE na rzecz demokratyzacji[8],
– uwzględniając komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów z dnia 25 października 2011 r. zatytułowany „Odnowiona strategia UE na lata 2011–2014 dotycząca społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw”,
– uwzględniając zalecenie dla Rady z dnia 2 lutego 2012 r. w sprawie spójnej polityki wobec reżimów, w stosunku do których UE stosuje środki ograniczające w sytuacji, gdy ich przywódcy dbają o osobiste i handlowe interesy w granicach UE[9],
– uwzględniając opublikowane 16 maja 2011 r. sprawozdanie specjalnego sprawozdawcy ONZ (A/HRC/17/27) w sprawie propagowania i ochrony prawa do wolności poglądów i wolności wypowiedzi, w którym zwraca się uwagę na zastosowanie międzynarodowych norm i standardów praw człowieka w zakresie wolności poglądów i wypowiedzi do internetu jako jednego ze środków komunikacji,
– uwzględniając komunikat komisarza do spraw agendy cyfrowej z dnia 12 grudnia 2011 r. w sprawie strategii na rzecz łączności,
– uwzględniając opublikowane 28 lipca 2011 r. sprawozdanie specjalnego sprawozdawcy ONZ (A/66/203) w sprawie sytuacji obrońców praw człowieka,
– uwzględniając rezolucję Zgromadzenia Ogólnego ONZ z dnia 21 grudnia 2010 r. (A/RES/65/206) w sprawie moratorium na stosowanie kary śmierci,
– uwzględniając Konwencję w sprawie zakazu stosowania tortur oraz innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania,
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 11 września 2012 r. w sprawie rzekomego udziału państw europejskich w organizowanym przez CIA transporcie i nielegalnym przetrzymywaniu więźniów na terenie tych państw (2012/2033(INI))[10],
– uwzględniając opublikowane 5 sierpnia 2011 r. wstępne sprawozdanie specjalnego sprawozdawcy ONZ (A/66/268) w sprawie tortur i innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania, przymusowego odosobnienia, w tym klinik psychiatrycznych,
– uwzględniając rezolucje Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych nr 1325, 1820, 1888, 1889 i 1960 w sprawie kobiet, pokoju i bezpieczeństwa,
– uwzględniając sprawozdanie w sprawie wskaźników UE dotyczących kompleksowego podejścia do wdrażania przez UE rezolucji 1325 i 1820 Rady Bezpieczeństwa ONZ w sprawie kobiet, pokoju i bezpieczeństwa, przyjęte przez Radę UE w dniu 13 maja 2011 r.,
– uwzględniając konkluzje Rady z dnia 1 grudnia 2011 r. w sprawie wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony,
– uwzględniając komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów z dnia 13 października 2011 r. pt. „Zwiększanie wpływu unijnej polityki rozwoju – Program działań na rzecz zmian” (COM(2011)0637),
– uwzględniając Konwencję w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet oraz Protokół fakultatywny do niej,
– uwzględniając przyjęcie przez Radę Ministrów Rady Europy w dniu 7 kwietnia 2011 r. Konwencji w sprawie zapobiegania i zwalczania przemocy wobec kobiet i przemocy domowej,
– uwzględniając rezolucje Organizacji Narodów Zjednoczonych w sprawie praw dziecka, w tym ostatnią rezolucję z dnia 4 kwietnia 2012 r.,
– uwzględniając rezolucję Rady Praw Człowieka ONZ z dnia 17 czerwca 2011 r. w sprawie praw człowieka, orientacji seksualnej i tożsamości płciowej,
– uwzględniając przystąpienie Unii Europejskiej w dniu 22 stycznia 2011 r. do Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawach osób niepełnosprawnych (CRPD), będącej pierwszą konwencją ONZ w dziedzinie praw człowieka, którą Unia Europejska ratyfikowała jako „organizacja integracji regionalnej”,
– uwzględniając projekt zasad i wytycznych ONZ w zakresie eliminacji dyskryminacji ze względu na pracę i pochodzenie, opublikowany przez Radę Praw Człowieka (A/HRC/11/CRP.3),
– uwzględniając obserwacje i zalecenia Wysokiego Komisarza ONZ ds. Praw Człowieka, organów traktatowych ONZ i specjalnych sprawozdawców ONZ dotyczące dyskryminacji kastowej, a w szczególności sprawozdanie specjalnego sprawozdawcy w sprawie współczesnych form rasizmu, dyskryminacji rasowej, ksenofobii i pochodnych form nietolerancji z dnia 24 maja 2011 r. (A/HRC/17/40),
– uwzględniając konkluzje Rady z dnia 21 lutego 2011 r. w sprawie nietolerancji, dyskryminacji i przemocy na tle religijnym lub wyznaniowym oraz uwzględniając rezolucję Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych nr 66/167 w sprawie zwalczania nietolerancji, negatywnych stereotypów, piętnowania, dyskryminacji, podżegania do przemocy oraz przemocy na tle religijnym i wyznaniowym,
– uwzględniając art. 48 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych oraz opinie Komisji Rozwoju i Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia (A7-0377/2012),
A. mając na uwadze, że traktaty zobowiązują Unię Europejską do kierowania się w jej działaniach zewnętrznych założycielskimi zasadami demokracji, państwa prawa, powszechności i niepodzielności praw człowieka i podstawowych wolności, poszanowania godności ludzkiej, równości i solidarności oraz respektowania zasad Karty Narodów Zjednoczonych i prawa międzynarodowego;
B. mając na uwadze, że sprawiedliwość, państwo prawa, odpowiedzialność za wszelkie zbrodnie, w tym za najpoważniejsze zbrodnie będące przedmiotem zainteresowania społeczności międzynarodowej, uczciwe procesy oraz niezawisłe sądownictwo są nieodzownymi elementami ochrony praw człowieka i filarami trwałego pokoju;
C. mając na uwadze, że demokracja i praworządność są najlepszym zabezpieczeniem praw człowieka, podstawowych wolności, niedyskryminacji w każdej formie i tolerancji wobec jednostek i społeczności oraz równości szans dla każdej jednostki;
D. mając na uwadze, że doświadczenia zdobyte w wyniku arabskiej wiosny muszą w dalszym ciągu być bodźcem dla UE w zakresie zmiany i poprawy jej strategii politycznych oraz zapewnienia między nimi spójności, między innymi w odniesieniu do obrońców praw człowieka, międzynarodowego prawa humanitarnego, rozmów dotyczących praw człowieka z państwami trzecimi oraz społeczeństwa obywatelskiego, w tym organizacji pozarządowych, ruchów obywatelskich, a także mediów społecznych;
E. mając na uwadze, że UE powinna udzielać pomocy państwom, z którymi podpisuje umowy międzynarodowe, w tym handlowe, we wdrażaniu wszystkich tych podstawowych zasad, w szczególności czuwając nad ścisłym poszanowaniem klauzul dotyczących demokracji i praw człowieka zawartych w tych umowach;
F. mając na uwadze, że dostęp do internetu odgrywa zasadniczą rolę w kontekście dostępu do informacji, wolności wypowiedzi, wolności prasy, wolności zgromadzania się oraz rozwoju gospodarczego, społecznego, politycznego i kulturalnego; mając na uwadze, że UE powinna chronić i promować prawa człowieka, zarówno w internecie, jak i poza nim;
G. mając na uwadze, że w wielu państwach świata coraz częściej dochodzi do naruszania wolności myśli, sumienia, religii lub przekonań, dokonywanego zarówno przez rządy, jak i podmioty niepubliczne, powodującego dyskryminację niektórych osób i społeczności religijnych, w tym mniejszości i niewierzących, a także nietolerancję;
H. mając na uwadze, że kobiety odgrywają zasadniczą rolę w sferze politycznej, gospodarczej i społecznej, a ich pełny udział w tychże dziedzinach ma kluczowe znaczenie, zwłaszcza w procesach budowania pokoju po wojnie, negocjacjach dotyczących demokratycznej transformacji i rozwiązywania konfliktów oraz procesach pojednania i stabilizacji;
I. mając na uwadze, że roczne sprawozdanie dotyczące praw człowieka i demokracji na świecie oraz polityki UE w tym zakresie powinno nie tylko stanowić odzwierciedlenie i przegląd dotychczasowych osiągnięć i niedociągnięć, ale również pobudzać realizację strategii UE dotyczącej praw człowieka i demokracji oraz planu działań UE na rzecz praw człowieka i demokracji; mając na uwadze, że co do zasady każde kolejne sprawozdanie roczne powinno w namacalny i regularny sposób przyczyniać się do poprawy polityki UE w dziedzinie praw człowieka na świecie;
Sprawozdanie roczne UE za 2011 r.
1. wyraża zadowolenie z przyjęcia sprawozdania rocznego UE dotyczącego praw człowieka i demokracji w 2011 r.; z zadowoleniem przyjmuje to, że wiceprzewodniczącej Komisji/wysokiej przedstawiciel udało się przedstawić sprawozdanie roczne na czerwcowym posiedzeniu plenarnym Parlamentu i w ten sposób powrócić do zwykłej praktyki;
2. zauważa korzystne działania podjęte w ubiegłych latach na rzecz opracowania sprawozdania rocznego, ale zwraca uwagę na potencjał w zakresie dalszych usprawnień;
3. uważa, że roczne sprawozdanie powinno być ważnym narzędziem służącym do informowania o pracach UE w tej dziedzinie oraz powinno pomóc w zwiększeniu widoczności działań UE; zachęca wiceprzewodniczącą/wysoką przedstawiciel, by w trakcie opracowywania przyszłych sprawozdań rocznych podejmowała aktywne i systematyczne konsultacje z Parlamentem oraz informowała o sposobie uwzględnienia rezolucji Parlamentu;
Uwagi ogólne
4. wyraża zadowolenie z przyjęcia w dniu 25 czerwca 2012 r. strategicznych ram UE dotyczących praw człowieka; wzywa instytucje UE do współpracy na rzecz zapewnienia ich terminowego i prawidłowego wdrażania, aby w sposób wiarygodny spełnić zobowiązania traktatowe UE, polegające na prowadzeniu polityki zewnętrznej opartej na prawach człowieka, wartościach demokratycznych oraz państwie prawa w sposób zasadniczy i pewny poprzez unikanie podwójnych standardów;
5. wzywa Radę, Komisję, Europejską Służbę Działań Zewnętrznych (ESDZ) oraz Parlament do utrzymania i wypełniania roli UE jako czołowego obrońcy praw człowieka za pomocą ścisłej współpracy we wdrażaniu spójnej, ambitnej i skutecznej polityki UE w dziedzinie praw człowieka na świecie, w oparciu o ww. ramy strategiczne, korzystając przy tym z możliwości oferowanych przez pomoc na rzecz rozwoju i Europejski Fundusz na rzecz Demorkacji;
6. zaleca przeprowadzenie przez Radę i ESDZ śródokresowej oceny nowego pakietu na rzecz praw człowieka, zwłaszcza planu działania; nalega na prowadzenie szczegółowych konsultacji z Parlamentem oraz regularne informowanie go, a także na włączenie społeczeństwa obywatelskiego do tego procesu;
7. z zadowoleniem przyjmuje mandat tematycznego specjalnego przedstawiciela UE (SPUE) w dziedzinie praw człowieka oraz planowane utworzenie Grupy Roboczej Rady ds. Praw Człowieka (COHOM) z siedzibą w Brukseli; z niecierpliwością oczekuje na ich ścisłą współpracę z Parlamentem, w pierwszym przypadku również zgodnie z przepisami art. 36 TUE;
8. oczekuje od COHOM wzmocnienia współpracy z Grupą Roboczą Rady ds. Praw Podstawowych (FREMP) w celu rozwiązania problemu spójności między zewnętrzną a wewnętrzną polityką UE w dziedzinie praw człowieka; podkreśla znaczenie dysponowania w Unii Europejskiej spójnymi, konsekwentnymi i wzorcowymi strategiami politycznymi zgodnymi z podstawowymi wartościami i zasadami, aby zmaksymalizować wiarygodność Unii Europejskiej na arenie międzynarodowej i efektywność prowadzonej przez UE polityki w dziedzinie praw człowieka, a także aby okazać faktyczny szacunek dla powszechności praw człowieka;
9. z zadowoleniem przyjmuje pozytywny wpływ korzystania przez UE ze swojej osobowości prawnej ustanowionej na mocy Traktatu z Lizbony w celu ratyfikowania Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych w grudniu 2010 r. na spójność unijnej polityki wewnętrznej i zewnętrznej; apeluje o przyjęcie podobnego podejścia do innych międzynarodowych traktatów i konwencji dotyczących praw człowieka; wzywa Radę i Komisję do przyjęcia aktywnego podejścia w tej dziedzinie w celu zajęcia się negatywnymi skutkami częściowego podpisania i ratyfikowania innych ważnych zewnętrznych traktatów i konwencji przez państwa członkowskie UE;
10. wzywa wiceprzewodniczącą/wysoką przedstawiciel, ESDZ, Radę i Komisję, aby dla większej skuteczności zapewniły spójność i zgodność między różnymi zewnętrznymi instrumentami finansowymi oraz istniejącymi i planowanymi działaniami i metodykami UE w zakresie wzorców, monitorowania i ewaluacji sytuacji w zakresie praw człowieka i demokracji w państwach trzecich, w tym: sekcji dotyczących praw człowieka i demokracji w sprawozdaniach z postępu polityki rozszerzenia i sąsiedztwa; oceny zasady „więcej za więcej” w zakresie praw człowieka i demokracji, ustanowionej w odniesieniu do europejskiej polityki sąsiedztwa; planowanego uwzględnienia praw człowieka w ocenie skutków przeprowadzanej w odniesieniu do wniosków ustawodawczych i nieustawodawczych oraz umów regionalnych lub dwustronnych, i to zarówno umów handlowych, jak i umów o partnerstwie i układów o stowarzyszeniu lub umów o współpracy; zgłaszanego przez Komisję zamiaru uwzględniania oceny praw człowieka w stosowaniu warunków dotyczących pomocy udzielanej przez UE (w szczególności odnoszących się do wsparcia budżetowego); wzmocnienia realizacji mechanizmów monitorowania, służących kontroli przestrzegania konwencji na rzecz praw człowieka w państwach objętych systemem GSP Plus; celu systematycznego korzystania z wyników sprawozdań unijnych misji obserwacji wyborów; oraz nacisku Rady UE na stosowanie metod odniesienia oraz ciągłe i systematyczne uwzględnianie aspektów odnoszących się do praw człowieka, problematyki płci oraz dzieci w konfliktach zbrojnych w dokumentach podsumowujących doświadczenia z misji WPBiO;
11. z zadowoleniem przyjmuje przyjęcie krajowych strategii na rzecz praw człowieka w poszczególnych krajach, służących najwłaściwszej i najskuteczniejszej realizacji polityki; uznaje kluczową rolę, jaką odgrywają lokalne delegatury UE w procesie opracowywania i realizacji strategii krajowych dopasowanych do szczególnych okoliczności, ale podkreśla koordynującą odpowiedzialność ESDZ służącą zapewnieniu spójnej realizacji priorytetów polityki UE w dziedzinie praw człowieka, określonych w strategicznych ramach dotyczących praw człowieka oraz w wytycznych UE; podkreśla znaczenie ukończenia sieci punktów kontaktowych w dziedzinie praw człowieka i demokracji w delegaturach UE oraz misjach i operacjach WPBiO; wzywa wiceprzewodniczącą/wysoką przedstawiciel, ESDZ oraz państwa członkowskie do przyjęcia jako najlepszej praktyki metody lokalnego działania nad zagadnieniami praw człowieka za pomocą grup roboczych ds. praw człowieka, tworzonych wśród delegatur UE i ambasad państw członkowskich UE; apeluje również o utrzymywanie regularnych kontaktów z przedstawicielami społeczeństwa obywatelskiego, obrońcami praw człowieka i członkami parlamentów krajowych; wspiera dążenie ESDZ do zapewnienia szkoleń w zakresie praw człowieka i demokracji wszystkim pracownikom ESDZ, Komisji, delegatur UE i misji WPBiO oraz agencji Unii Europejskiej utrzymujących stosunki z państwami trzecimi, a w szczególności agencji FRONTEX; domaga się zwrócenia szczególnej uwagi na konieczność ochrony obrońców praw człowieka; jest zdania, że krajowe strategie dotyczące praw człowieka należy włączyć do WPZiB, WPBiO, unijnej polityki handlowej i polityki rozwoju, zarówno w kontekście programów geograficznych, jak i tematycznych, w celu zapewnienia większej efektywności, skuteczności i spójności;
Działania UE na forum Organizacji Narodów Zjednoczonych
12. z zadowoleniem przyjmuje wysiłki UE służące wsparciu i ożywieniu działań na rzecz praw człowieka w systemie ONZ, w tym zakończenie przeglądu Rady Praw Człowieka ONZ w 2011 r.; podkreśla niezmienne znaczenie wspierania niezależności Biura Wysokiego Komisarza ONZ ds. Praw Człowieka oraz rolę specjalnych sprawozdawców ONZ ds. praw człowieka dla danej dziedziny lub kraju oraz z niecierpliwością oczekuje na ich ścisłą współpracę z nowo mianowanym Specjalnym Przedstawicielem UE ds. Praw Człowieka; podkreśla znaczenie przystąpienia Unii Europejskiej w dniu 22 stycznia 2011 r. do Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawach osób niepełnosprawnych (CRPD), będącej pierwszą konwencją ONZ w dziedzinie praw człowieka ratyfikowaną przez Unię Europejską jako osobę prawną;
13. z zadowoleniem przyjmuje czołową rolę, jaką państwa członkowskie UE podjęły na rzecz wsparcia wiarygodności systemu praw człowieka ONZ poprzez wspólne wystosowanie stałego zaproszenia w odniesieniu do wszystkich specjalnych procedur ONZ w zakresie praw człowieka, wszczęcie specjalnej sesji Rady Praw Człowieka (RPC) ONZ na temat Libii, na której przyjęto historyczne zalecenie zawieszenia udziału Libii w RPC, oraz poprzez odgrywanie głównej roli w wysiłkach prowadzących do ustanowienia Niezależnej Komisji Śledczej do zbadania sytuacji w zakresie praw człowieka w Syrii;
14. dostrzega potencjał UE w zakresie nawiązywania kontaktów zewnętrznych i kreatywnego tworzenia koalicji, czego przykładem są działania UE, które doprowadziły do przyjęcia przełomowej rezolucji RPC dotyczącej praw człowieka, orientacji seksualnej i tożsamości płciowej, popartej przez państwa reprezentujące wszystkie regiony, a także budowanie konsensusu w Genewie i Nowym Jorku w zakresie konieczności przeciwdziałania nietolerancji religijnej i ochrony wolności religii i przekonań, przy jednoczesnym uniknięciu niekorzystnego wpływu na inne podstawowe prawa człowieka, na przykład wolność wypowiedzi;
15. ponownie wyraża swój sprzeciw wobec stosowanej przez grupy regionalne praktyki organizowania wyborów do Rady Praw Człowieka bez kontrkandydatów;
16. zaleca wdrożenie zaleceń z powszechnego okresowego przeglądu praw człowieka (UPR) poprzez systematyczne włączanie ich do krajowych strategii UE dotyczących praw człowieka oraz dialogów i konsultacji dotyczących praw człowieka;
Polityka UE w zakresie międzynarodowego wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych, walki z bezkarnością i Międzynarodowego Trybunału Karnego (MTK)
17. ubolewa nad częstym objawianiem się wybiórczego wymiaru sprawiedliwości w nowych i przejściowych demokracjach pod pozorem państwa prawa i walki z korupcją; ubolewa, że wybiórczy wymiar sprawiedliwości stał się praktycznie sposobem zemsty politycznej i wyrównywania rachunków z przeciwnikami politycznymi poprzez zastraszanie i marginalizację opozycji, pracowników mediów i obrońców praw człowieka, zwłaszcza w okresie kampanii wyborczej; nadal jest zaniepokojony zarzutami popełnienia przestępstw i politycznie umotywowanymi oskarżeniami przeciwko członkom opozycji na Ukrainie oraz wzywa władze ukraińskie do położenia kresu trwającym prześladowaniom opozycji, które w znacznym stopniu utrudniają podejmowanie na szczeblu krajowym wysiłków mających na celu zapewnienie praworządności i wartości demokratycznych;
18. ubolewa nad tym, że pomimo licznych apeli do władz rosyjskich ze strony organów międzynarodowych nie poczyniono żadnych postępów w dochodzeniu w sprawie śmierci Siergieja Magnitskiego; wzywa więc Radę do nałożenia i wdrożenia ogólnounijnego zakazu wizowego wobec urzędników odpowiedzialnych za śmierć Siergieja Magnitskiego oraz do zamrożenia wszelkich aktywów finansowych, jakie ci urzędnicy lub członkowie ich najbliższej rodziny mogą posiadać wewnątrz UE;
19. w dalszym ciągu jest rozczarowany procedurami zastosowanymi wobec Michaiła Chodorkowskiego i Płatonowa Lebiediewa, które ukazywane są na arenie międzynarodowej jako mające charakter polityczny;
20. obchodzi 10. rocznicę wejścia w życie Rzymskiego Statutu Międzynarodowego Trybunału Karnego (MTK); uznaje MTK za mechanizm „ostatniej instancji”, odpowiedzialny za oddanie sprawiedliwości ofiarom zbrodni przeciwko ludzkości, ludobójstwa i zbrodni wojennych, zgodnie z zasadą komplementarności zapisaną w Rzymskim Statucie MTK;
21. ponawia swoje zdecydowane poparcie dla MTK w walce z bezkarnością w sprawach najpoważniejszych zbrodni będących przedmiotem zainteresowania społeczności międzynarodowej; wzywa UE i jej państwa członkowskie do dalszego udzielania politycznego, dyplomatycznego, logistycznego i finansowego wsparcia dla MTK i innych międzynarodowych trybunałów karnych, w tym międzynarodowych trybunałów ad hoc dla byłej Jugosławii i Rwandy, Nadzwyczajnego Trybunału dla Sierra Leone, Nadzwyczajnych Izb Sądów w Trybunałach Kambodży i Specjalnego Trybunału dla Libanu;
22. z zadowoleniem przyjmuje włączenie do strategicznych ram UE i planu działań UE na rzecz praw człowieka i demokracji nawiązania do potrzeby kategorycznej walki z bezkarnością winnych poważnych przestępstw, zwłaszcza poprzez stawianie oskarżonych przed MTK oraz zrozumienie, że prowadzenie dochodzeń w sprawie poważnych przestępstw międzynarodowych, promowanie oraz sprzyjanie wzmocnieniu zdolności krajowych systemów sądowych do wykrywania i karania tych przestępstw należy do podstawowych obowiązków państw;
23. z zadowoleniem przyjmuje zobowiązania podjęte w decyzji Rady 2011/168/WPZiB w sprawie MTK, przyjętej w dniu 21 marca 2011 r., oraz późniejszy plan działania przyjęty w dniu 12 lipca 2011 r.; ponadto zaleca, by UE i jej państwa członkowskie zapewniły ich wdrożenie za pomocą skutecznych i konkretnych środków mających na celu wspieranie powszechności i integralności Rzymskiego Statutu MTK, wsparcie niezależności Trybunału oraz jego skutecznego i wydajnego funkcjonowania, a także wsparcie stosowania zasady komplementarności; wzywa Specjalnego Przedstawiciela UE ds. Praw Człowieka do wdrożenia działań związanych z MTK, zawartych w strategicznych ramach UE dotyczących praw człowieka i demokracji;
24. uznaje wysiłki Komisji mające na celu opracowanie zestawu narzędzi UE w zakresie komplementarności służących wsparciu rozwoju zdolności krajowych i wykształceniu woli politycznej w odniesieniu do dochodzenia i ścigania domniemanych przestępstw międzynarodowych, a także podkreśla znaczenie prowadzenia szczegółowych konsultacji z państwami członkowskimi, Parlamentem i organizacjami społeczeństwa obywatelskiego w celu urzeczywistnienia opracowania wspomnianego zestawu narzędzi;
25. ponawia swoje zalecenie dotyczące dołączenia Rzymskiego Statutu MTK do pakietu międzynarodowych traktatów dotyczących dobrych rządów i państwa prawa, które powinny być ratyfikowane przez państwa trzecie przyjęte do systemu GSP Plus; popiera stałe włączanie klauzuli dotyczącej MTK do umów zawieranych przez UE z państwami trzecimi; apeluje o włączenie MTK do wszystkich priorytetów polityki zagranicznej UE, w szczególności poprzez systematyczne uwzględnianie walki z bezkarnością i zasady komplementarności;
26. podkreśla wagę zdecydowanego działania UE na rzecz przewidywania i tym samym unikania lub potępiania przypadków braku współpracy, takich jak kierowanie zaproszeń do osób, w odniesieniu do których MTK wydał nakaz aresztowania, oraz niezatrzymywanie i niewydawanie takich osób; ponownie apeluje do UE i jej państw członkowskich o stosowanie się w wymaganym terminie do wszystkich wniosków Trybunału dotyczących udzielania pomocy i współpracy w celu zapewnienia, między innymi, wykonania wciąż oczekujących nakazów aresztowań; ponownie potwierdza konieczność wprowadzenia przez UE i jej państwa członkowskie, przy wsparciu ze strony ESDZ, szeregu wewnętrznych wytycznych, które będą zawierały kodeks postępowania dotyczący kontaktów między urzędnikami UE i państw członkowskich a osobami poszukiwanymi przez MTK;
27. wyraża głębokie zaniepokojenie rezultatami debaty budżetowej przeprowadzonej na 10. sesji Zgromadzenia Państw-Stron przeprowadzonej w dniach 12–21 grudnia 2011 r., które grożą niedofinansowaniem Trybunału; wyraża głębokie ubolewanie, że niektóre europejskie państwa-strony statutu rzymskiego nawołują do przyjęcia budżetu zakładającego zerowy wzrost/mniejszego budżetu i że Zgromadzenie nie zgodziło się na dostarczenie Trybunałowi zasobów wystarczających do efektywnego wykonywania jego uprawnień w zakresie sądownictwa oraz wymierzania sprawiedliwości w sposób stanowczy, uczciwy i istotny; wzywa państwa członkowskie UE do okazania silnego poparcia dla funkcjonowania Trybunału w ramach Zgromadzenia Państw-Stron i do odrzucenia wniosków dotyczących zerowego nominalnego wzrostu budżetu Trybunału, gdyż osłabiłoby to jego zdolność do wymierzania sprawiedliwości i reagowania na nowe okoliczności;
28. podkreśla, że wsparcie UE na rzecz walki z bezkarnością powinno obejmować szereg inicjatyw, w tym między innymi: wzmożone wysiłki mające na celu propagowanie powszechnej ratyfikacji i wdrażania statutu rzymskiego oraz porozumienia w sprawie przywilejów i immunitetów Trybunału (APIC) w celu zapewnienia prawdziwie globalnej i uniwersalnej natury Trybunału; wzmożone wysiłki mające na celu zapewnienie pełnej współpracy z Trybunałem, w tym poprzez uchwalenie właściwego ustawodawstwa krajowego w zakresie współpracy oraz zawarcie porozumień ramowych z MTK w sprawie wzmocnienia wyroków Trybunału, ochrony i relokacji ofiar i świadków itp., aby ułatwić odpowiednią i terminową współpracę z Trybunałem; określone wsparcie polityczne i dyplomatyczne, w szczególności w odniesieniu do wykonywania nakazów aresztowania oczekujących na wykonanie;
29. uwzględniając arabską wiosnę, podkreśla znaczenie opracowania spójnej i szczegółowej polityki UE w zakresie wymiaru sprawiedliwości w okresie transformacji, oprócz wzmocnienia niezależności sądownictwa, w tym powiązań z MTK jako trybunałem ostatniej instancji, aby pomóc państwom w okresie transformacji w rozstrzygnięciu dotychczasowych przypadków łamania praw człowieka oraz w walce z bezkarnością oraz w zapobieganiu ponownemu naruszaniu praw człowieka;
30. podkreśla, że cyfrowy zbiór dowodów oraz rozpowszechnianie obrazów ukazujących sytuacje łamania praw człowieka mogą przyczynić się do ogólnoświatowej walki z bezkarnością; uważa, że należy wesprzeć dopuszczalność materiałów zgodnie z prawem międzynarodowym (karnym) jako dowodów w postępowaniach sądowych;
Działania UE w dziedzinie międzynarodowego prawa humanitarnego
31. z zadowoleniem przyjmuje włączenie, po raz pierwszy, specjalnej sekcji poświęconej międzynarodowemu prawu humanitarnemu do rocznego sprawozdania dotyczącego praw człowieka i demokracji za rok 2011, a także wysiłki UE na rzecz zapewnienia odpowiedzialności poprzez dokumentowanie wszelkich jego naruszeń oraz wspieranie mechanizmów odpowiedzialności, a także deklaracje walki z wymuszonymi zaginięciami, dalszego wspierania MTK, działań na rzecz szerszego udziału w zasadniczych instrumentach międzynarodowego prawa humanitarnego, wspierania poszanowania podstawowych gwarancji proceduralnych dla wszystkich osób zatrzymywanych w konfliktach zbrojnych oraz wspierania międzynarodowych instrumentów służących rozwiązywaniu problemów humanitarnych związanych ze stanowiącymi pozostałość wojny materiałami wybuchowymi, amunicją kasetową, improwizowanymi materiałami wybuchowymi oraz minami przeciwpiechotnymi;
32. ubolewa jednak, że ogólna świadomość i stopień realizacji wytycznych UE w zakresie wspierania przestrzegania międzynarodowego prawa humanitarnego pozostają na znacząco niższym poziomie w porównaniu do innych wytycznych; wzywa UE do nadania większego znaczenia politycznego realizacji tych wytycznych i przeznaczenia na nią większych zasobów, zwłaszcza poprzez zapewnienie włączenia międzynarodowego prawa humanitarnego do operacji zarządzania kryzysowego, a także aktywną walkę z bezkarnością i zapewnienie odpowiedzialności osobistej;
33. podkreśla ponadto potrzebę zapewnienia systematyczniejszego uwzględnienia kwestii walki ze zbrodniami przeciwko ludzkości, ludobójstwa i zbrodni wojennych w stosunkach dwustronnych UE z odpowiednimi krajami, w tym poprzez poruszanie jej w wystąpieniach publicznych, a także bardziej konsekwentnego poruszania przez UE problemu bezkarności na szczeblu wielostronnym, na przykład na forum Zgromadzenia Ogólnego ONZ i Rady Praw Człowieka;
34. ponawia swoje zaangażowanie na rzecz zasady „obowiązku ochrony”, podkreślając znaczenie przejęcia przez społeczność międzynarodową, w tym UE, odpowiedzialności za zajmowanie się rażącymi przypadkami łamania praw człowieka w państwach trzecich, kiedy rządy tych państw nie mogą lub nie chcą chronić swoich obywateli; podkreśla, że takie działanie społeczności międzynarodowej wiąże się z koniecznością interwencji humanitarnych oraz wywierania odpowiedniej presji dyplomatycznej jako środka ostatecznego polegającego na zbiorowym użyciu siły pod auspicjami lub za zgodą ONZ; wzywa UE do aktywnego angażowania się w pilną reformę Rady Bezpieczeństwa ONZ oraz do promowania jej, aby uniknąć blokowania zasady „obowiązku ochrony”;
35. wyraża w tym kontekście uznanie dla działań podejmowanych przez Unię Europejską i szereg państw członkowskich, które odgrywały czołową rolę w zapobieganiu dalszej przemocy wobec ludności cywilnej w Libii w 2011 r., lecz ubolewa nad brakiem skoordynowanej reakcji na szczeblu UE;
36. jest głęboko zaniepokojony sytuacją w zakresie praw człowieka w Libii, zwłaszcza pod względem warunków przetrzymywania i traktowania osób aresztowanych przez różne bojówki, nad którymi rząd tymczasowy nie sprawuje skutecznej i istotnej kontroli, i domaga się zwiększonej czujności i stałej pomocy wspólnoty międzynarodowej, zgodnie z oświadczeniem wydanym przez wysoką komisarz ds. praw człowieka przed Radą Bezpieczeństwa ONZ w dniu 25 stycznia 2012 r.;
37. zauważa wysiłki podjęte przez Unię Europejską i społeczność międzynarodową w Syrii; ubolewa jednak nad tym, że wysiłki te nie przełożyły się na poprawę sytuacji na miejscu; wyraża po raz kolejny głębokie zaniepokojenie sytuacją panującą w Syrii, przede wszystkim w związku z utrzymującą się nieprzerwanie nadzwyczajną sytuacją w zakresie praw człowieka i kryzysem humanitarnym; zdecydowanie potępia powszechne brutalne represje i systematyczne łamanie praw człowieka i podstawowych wolności przez reżim syryjski wobec ludności syryjskiej, w tym dzieci i kobiet; wzywa władze syryjskie do natychmiastowego zaprzestania łamania praw człowieka oraz do wywiązania się ze swoich zobowiązań podjętych zgodnie z prawem międzynarodowym w dziedzinie praw człowieka w celu umożliwienia pokojowych i demokratycznych przemian; potwierdza swoje zdecydowane poparcie dla specjalnego wysłannika ONZ i Ligi Państw Arabskich oraz wzywa Radę Bezpieczeństwa ONZ do podjęcia działań niezbędnych w celu położenia kresu masakrom cywili i do postawienia osób odpowiedzialnych za ciężkie zbrodnie wojenne i łamanie praw człowieka w Syrii przed MTK;
38. z zadowoleniem przyjmuje nową inicjatywę EU Aid Volunteers, która w początkowym okresie programu w latach 2014–2020 umożliwi około 10 000 Europejczykom udział w operacjach humanitarnych w tych regionach świata, w których pomoc jest najpilniej potrzebna, a także będzie okazją do zademonstrowania europejskiej solidarności poprzez udzielenie praktycznej pomocy społecznościom, których dotknęły klęski żywiołowe i klęski spowodowane przez człowieka;
39. uważa, że prywatne agencje wojskowe i bezpieczeństwa (PMSC) powinny być pociągane do odpowiedzialności za wszelkie przypadki naruszania praw człowieka i prawa humanitarnego popełniane przez ich pracowników; wzywa UE i państwa członkowskie, w świetle powszechnego stosowania PMSC, do wzmocnienia ich wysiłków służących znalezieniu wiarygodnego rozwiązania regulacyjnego, aby uniknąć luk prawnych w zakresie odpowiedzialności;
Europejska polityka sąsiedztwa i arabska wiosna
40. podkreśla znaczenie rewolucji w świecie arabskim, do których doszło w 2011 r., zarówno jako wyrazu dążenia do wolności, sprawiedliwości i godności, jak również jako istotnego wyzwania dla polityki UE w tym regionie i poza nim; zauważa, że UE zwiększyła swoje zaangażowanie polityczne we wschodnich i południowych regionach sąsiadujących, ale podkreśla potrzebę wyciągnięcia wniosków z politycznych błędów przeszłości i opracowania nowej polityki dostosowanej do poszanowania praw człowieka i wsparcia wartości demokratycznych;
41. z zadowoleniem przyjmuje skupienie się w polityce UE dotyczącej południowego sąsiedztwa na wzajemnej odpowiedzialności i wspólnych zobowiązaniach na rzecz uniwersalnych wartości praw człowieka, demokracji i państwa prawa; apeluje o konsekwencję w podejściu polityki UE w dziedzinie praw człowieka do regionów południowych i wschodnich; podkreśla potrzebę uniknięcia w regionie wschodnim tych samych błędów politycznych, które popełniono w regionie południowym przed arabską wiosną w 2011 r.;
42. podkreśla, że kobiety odgrywają zasadniczą rolę w procesie podejmowania decyzji w dziedzinie gospodarczej i społecznej, a ich pełny udział w tychże dziedzinach ma kluczowe znaczenie, zwłaszcza w procesach budowania pokoju po wojnie, negocjacjach na temat demokratycznej transformacji i rozwiązywania konfliktów oraz procesach pojednania i stabilizacji, a w związku z tym ważne jest większe uwrażliwienie i skupienie uwagi na likwidacji dyskryminacji, jakiej poddawane są kobiety w procesie demokratyzacji trwającym w wielu państwach trzecich;
43. przypomina swoją opinię, że podejście „więcej za więcej” powinno opierać się na jasno zdefiniowanych kryteriach wraz z konkretnymi, mierzalnymi, osiągalnymi, przejrzystymi i terminowymi celami; wzywa ESDZ i Komisję do systematycznego stosowania tego podejścia w sprawozdaniach z postępu w zakresie polityki sąsiedztwa;
44. z zadowoleniem przyjmuje szersze kontakty UE ze społeczeństwem obywatelskim i podkreśla potrzebę systematyczniejszego i regularniejszego wkładu społeczeństwa obywatelskiego w opracowywanie krajowych strategii na rzecz praw człowieka oraz w ocenę wymaganą dla właściwego stosowania nowego podejścia „więcej za więcej” w polityce UE;
45. z zadowoleniem przyjmuje również działania podejmowane w ramach Partnerstwa Wschodniego na rzecz wspierania praw człowieka, demokracji, podstawowych wolności i państwa prawa w krajach partnerskich; wzywa Unię Europejską do wykorzystania doświadczeń jej państw członkowskich z okresu transformacji od rządów autorytarnych do demokracji oraz przełożenia wniosków wyciągniętych z tych doświadczeń na konkretne programy zorientowane na wyniki we wschodnich krajach partnerskich Unii; wzywa UE do zajęcia aktywniejszego i spójniejszego stanowiska podczas wspierania praw człowieka, demokracji i państwa prawa w krajach partnerskich;
46. ubolewa jednak, że niekiedy polityka Partnerstwa Wschodniego jest podatna na błędną interpretację, stając się raczej polityką zgody na wszystko i wybaczania, a także podwójnych standardów, które często stosuje się wobec wschodnich krajów partnerskich;
47. podtrzymuje swoje ogromne obawy wynikające z braku demokracji, państwa prawa, podstawowych wolności i poszanowania praw człowieka na Białorusi, będącej jedynym krajem europejskiego sąsiedztwa, który nie w pełni uczestniczy w Partnerstwie Wschodnim i w pracach Zgromadzenia Parlamentarnego Euronest, zwłaszcza w następstwie wyborów prezydenckich, które odbyły się w grudniu 2010 r., i późniejszej brutalnej rozprawy z protestującymi i opozycją polityczną, w tym procesów aktywistów w 2011 r., które nie odpowiadały międzynarodowym standardom i zakończyły się orzeczeniem nieproporcjonalnie surowych wyroków; wyraża uznanie dla jednomyślnej reakcji UE na wydalenie dyplomatów UE z Białorusi w lutym 2012 r.; wzywa Unię i wszystkie jej państwa członkowskie do utrzymania spójnej i konsekwentnej polityki wobec Białorusi oraz utrzymania presji na reżim polityczny, w tym za pomocą sankcji, między innymi przeciwko zaangażowanym urzędnikom, przy jednoczesnym utrzymywaniu kontaktu ze społeczeństwem obywatelskim za pomocą takich instrumentów, jak rozszerzone ułatwienia wizowe i zwiększone możliwości kształcenia, szkolenia i inne formy wymiany; wyraża głębokie zaniepokojenie z powodu uwięzienia Alesia Białackiego, do którego doszło w dniu 4 sierpnia 2011 r.; ubolewa nad działaniami polskich i litewskich urzędników, którzy umożliwili aresztowanie Alesia Białackiego przez przekazanie informacji bankowych, oraz domaga się dołożenia przez wszystkie podmioty w UE wszelkich starań, aby w przyszłości nie dopuścić do powtórzenia się takich błędów;
48. wzywa UE do stosowania jednakowego konsekwentnego podejścia do przypadków naruszania praw człowieka we wszystkich państwach trzecich, zarówno w krajach partnerskich, jak i w tych, z którymi UE nie utrzymuje tak ścisłych stosunków; nalega, by UE donośnie wskazywała na przypadki łamania praw człowieka i potępiała je bez względu na to, gdzie i kiedy do nich dochodzi, a także bez względu na poziom strategicznego znaczenia partnerstwa z danym krajem; podkreśla, że UE powinna wykorzystać pomoc finansową i stosunki gospodarcze jako mechanizm dźwigniowy w celu zapewnienia zobowiązania wszystkich swoich partnerów do poszanowania uniwersalnych wartości praw człowieka;
Polityka UE na rzecz wspierania demokratyzacji i wyborów
49. podkreśla wzajemnie wspierający się charakter praw człowieka i demokracji, ponieważ to poprzez przestrzeganie praw człowieka społeczeństwa tworzą przestrzeń polityczną potrzebną dla pokojowej kontestacji politycznej; w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje rosnący nacisk UE na promowanie demokracji, o czym świadczy niedawno utworzony Europejski Fundusz na rzecz Demokracji;
50. podkreśla, że dla prawidłowej realizacji sprawozdań i zaleceń misji obserwacji wyborów UE potrzebne jest bardziej długofalowe podejście obejmujące cały cykl wyborczy; zwraca uwagę na znaczenie opracowania realistycznych zaleceń, które są możliwe do zrealizowania, oraz zapewnienia monitorowania tych zaleceń, a także wejścia przez nie w skład dialogu politycznego i pomocy oferowanej przez delegatury UE; jest zdania, że stałe delegacje Parlamentu i wspólne zgromadzenia parlamentarne powinny również odgrywać większą rolę w monitorowaniu tych zaleceń i analizie dokonanych postępów w dziedzinie praw człowieka i demokracji; zachęca do wzmocnienia koordynacji misji obserwacji wyborów z ramienia UE z innymi międzynarodowymi misjami obserwacji wyborów w celu zwiększenia spójności działań UE w tym zakresie; podkreśla, że UE musi zainwestować w szkolenie lokalnych obserwatorów w celu wykształcenia zrównoważonych i autonomicznych procesów wyborczych w państwach trzecich; podkreśla, że przejście na demokrację oraz postępy w promowaniu praw człowieka wymagają długoterminowych strategii i mogą nie przynosić widocznych rezultatów w krótkim terminie; zachęca zatem Komisję i ESDZ do dogłębnego monitorowania co najmniej jednego cyklu wyborczego za pośrednictwem EU EOM w krajach, w których reżim autorytarny zastępuje się reżimem demokratycznym, lub w krajach, w których odnotowuje się poważne błędy w procesie zmierzającym ku demokracji;
51. ponawia swój apel do Rady i Komisji o opracowanie spójnej i długoterminowej strategii politycznej w odniesieniu do każdej unijnej misji obserwacji wyborów, po której w ciągu dwóch lat powinna nastąpić ocena postępu demokratycznego przy należytym zaangażowaniu zainteresowanego głównego obserwatora wyborów, poddawana pod dyskusję w trakcie dorocznej debaty dotyczącej praw człowieka z udziałem wiceprzewodniczącej / wysokiej przedstawiciel; przypomina o zobowiązaniu wiceprzewodniczącej / wysokiej przedstawiciel dotyczącym misji obserwacji wyborów i, w tym kontekście, uczestnictwa kobiet, mniejszości narodowych i osób niepełnosprawnych zarówno jako kandydatów, jak i wyborców;
52. podkreśla, że UE musi współpracować z partiami politycznymi, aby umożliwić wszystkim zainteresowanym stronom wymianę narzędzi i technik, które mogą być wykorzystywane do ustanawiania silniejszych powiązań z obywatelami, organizowania konkurencyjnych kampanii wyborczych oraz skuteczniejszego działania w parlamencie; podkreśla, że demokratyzacja jest procesem, który musi obejmować obywateli, ruchy obywatelskie i społeczeństwo obywatelskie; uważa w związku z tym, że UE powinna finansować programy, które sprzyjają aktywności obywatelskiej, edukacji wyborców, organizacji działań zapewniających poparcie, wolności prasy i wyrażania opinii oraz w ujęciu ogólnym zapewniają nadzór polityczny i pomagają obywatelom w korzystaniu z przysługujących im praw;
53. uważa, że jednakowe uczestnictwo kobiet w polityce i rządzie ma zasadnicze znaczenie dla budowania i podtrzymywania demokracji; w związku z tym podkreśla, że programy UE w dziedzinie praw człowieka i demokratyzacji zawsze powinny priorytetowo traktować kwestię zaangażowania kobiet w legislaturach, partiach politycznych i społeczeństwie obywatelskim jako liderów, działaczy i poinformowanych obywateli, a także kwestię poszerzania ich zdolności; jest zdania, że UE musi nadal wspierać kobiety i zachęcać je do ubiegania się o stanowiska polityczne oraz do konstruktywnego udziału w każdym aspekcie życia obywatelskiego i politycznego; zauważa, że pełny udział kobiet w polityce nie ogranicza się do celów statystycznych, dotyczących liczby kandydatów i wybranych funkcjonariuszy publicznych oraz że zapewnienie równouprawnienia płci oznacza zarówno uwzględnianie problemu praw kobiet w tworzeniu polityki, jak i zapewnienia swobodnego i skutecznego udziału kobiet we wszystkich aspektach życia publicznego, politycznego i gospodarczego;
54. przypomina, że budowa zgodnych z prawem fundamentów demokratycznych oraz tworzenie właściwie funkcjonującego społeczeństwa obywatelskiego i demokratycznej wspólnoty opartej na prawach jest procesem długotrwałym, który powinien przebiegać oddolnie i wymaga wsparcia na szczeblu krajowym, regionalnym, lokalnym i międzynarodowym;
55. z zadowoleniem przyjmuje utworzenie dyrekcji ds. wspierania demokracji w Parlamencie oraz rozszerzenie uprawnień Zespołu ds. Koordynacji Wyborów (ECG), który przekształcił się w Zespół ds. Wspierania Demokracji i Koordynacji Wyborów (DSECG); oczekuje, że działania Parlamentu Europejskiego wspierające demokrację, w tym grup politycznych, zostaną dodatkowo rozszerzone, w szczególności za pośrednictwem Urzędu ds. Promowania Demokracji Parlamentarnej i działu ds. obserwacji wyborów;
Rozmowy i konsultacje z państwami trzecimi dotyczące praw człowieka
56. dostrzega potencjał tkwiący w kompleksowych rozmowach z państwami trzecimi dotyczących praw człowieka, zwłaszcza jeżeli efektywnie łączy się je z wdrażaniem krajowych strategii na rzecz praw człowieka; podkreśla, że takich dialogów nie należy jednak wykorzystywać do marginalizacji dyskusji dotyczących praw człowieka w ramach innych, wyższego szczebla forów dialogu politycznego, jak szczyty; ponadto nalega, by kwestie praw człowieka znajdowały się w centrum stosunków z państwami trzecimi;
57. podkreśla znaczenie wykorzystywania takich dialogów przez UE do podnoszenia poszczególnych kwestii, zwłaszcza w odniesieniu do więźniów sumienia, którzy zostali aresztowani za korzystanie z pokojowego prawa do wolności słowa, zgromadzeń, religii lub przekonań, oraz apeluje do UE o skuteczne monitorowanie tych przypadków występujących w danych krajach;
58. ponownie wyraża jednak swoje obawy wynikające z wciąż rozczarowującego braku postępu w wielu rozmowach dotyczących praw człowieka oraz braku przejrzystych punktów odniesienia służących faktycznej ocenie poprawy lub pogorszenia się sytuacji w zakresie praw człowieka; zauważa utrzymujące się trudności z wynegocjowaniem przez UE poprawionych warunków dialogu na temat praw człowieka, w szczególności z Chinami i Rosją; wzywa nowo mianowanego SPUE ds. praw człowieka do pokierowania tymi i innymi dialogami dotyczącymi praw człowieka praz do przyjęcia do nich nowego i opartego na wynikach podejścia, poprzez bieżącą współpracę z Parlamentem;
59. podkreśla, że pomimo iż władze chińskie podjęły pewne działania w dobrym kierunku, sytuacja związana z prawami człowieka w Chinach nadal się pogarsza oraz cechują ją nasilający się niepokój społeczny i zaostrzenie kontroli i represjonowania obrońców praw człowieka, prawników, blogerów i aktywistów społecznych, a także polityka ukierunkowana na marginalizację Tybetańczyków i ich tożsamości kulturowej; wzywa władze chińskie do ścisłej współpracy z ludnością tybetańską w celu oceny podstawowych przyczyn samospaleń mnichów i mniszek tybetańskich oraz w celu zaprzestania prześladowania i zastraszania Tybetańczyków, którzy korzystają z przysługujących im praw do wolności wypowiedzi, zgromadzeń i stowarzyszenia się, a także zaprzestania stosowania niepotrzebnej nadmiernej siły wobec demonstrantów, przeprowadzania dochodzeń w sprawie wszystkich przypadków łamania praw człowieka oraz wpuszczenia niezależnych obserwatorów na obszary, gdzie odbywają się protesty;
60. ponawia swój apel o konieczne wyznaczenie Specjalnego Przedstawiciela UE ds. Tybetu, który byłby odpowiedzialny za obronę praw człowieka oraz, biorąc pod uwagę inne zagadnienia tematyczne, prawa do swobodnego praktykowania własnej religii i kultury w Chinach;
61. w dalszym ciągu jest rozczarowany brakiem systematycznego włączania Parlamentu w ocenę rozmów dotyczących praw człowieka, w tym rozmów prowadzonych z Rosją i Chinami; apeluje o formalizację dostępu Parlamentu do tych ocen i przypomina, że w wytycznych UE w sprawie dialogów dotyczących praw człowieka stwierdza się, że „społeczeństwo obywatelskie zostanie włączone w ten proces oceny”;
62. ponownie podkreśla, że sytuacja i wspieranie praw kobiet i równości płci oraz walki z przemocą wobec kobiet muszą być systematycznie uwzględniane w ramach wszelkiego dialogu na temat praw człowieka prowadzonego przez UE z państwami trzecimi, z którymi zawarto umowy o współpracy lub stowarzyszeniu;
Sankcje UE a klauzule dotyczące praw człowieka i demokracji w umowach zawieranych przez UE
63. z zadowoleniem przyjmuje zawarte w planie działania UE na rzecz praw człowieka zobowiązanie do opracowania metodyki służącej usprawnieniu analizy sytuacji w zakresie praw człowieka w państwach trzecich, w powiązaniu z zawieraniem umów handlowych i/lub inwestycyjnych; wzywa UE do dopilnowania, aby przyznanie statusu GSP Plus było ściśle powiązane z ratyfikowaniem i wdrożeniem przez dany kraj kluczowych międzynarodowych instrumentów na rzecz praw człowieka, co umożliwi regularną ocenę tego rodzaju obowiązków, ze szczególnym uwzględnieniem wolności wypowiedzi, zgromadzeń, stowarzyszania się oraz religii lub przekonań, a także praw mniejszości, kobiet i dzieci; podkreśla w szczególności potrzebę zapewnienia przejrzystości w ramach obrony praw człowieka imigrantów;
64. z zadowoleniem przyjmuje podejmowane przez UE wysiłki na rzecz włączenia klauzuli praw człowieka i demokracji do wszystkich ramowych porozumień politycznych UE, ale ponawia swój apel o uwzględnienie jasno sformułowanej warunkowości i klauzul dotyczących praw człowieka i demokracji we wszystkich bez wyjątku stosunkach umownych z państwami trzecimi – tak uprzemysłowionymi, jak i rozwijającymi się, w tym w porozumieniach sektorowych, handlowych i technicznych oraz dotyczących pomocy finansowej; uważa, że obecny próg określony w ogólnych systemach preferencji (GSP), które mogłyby pobudzić działania objęte klauzulami dotyczącymi praw człowieka, jest wysoki, lecz powinien zostać dostosowany do danego kraju; zwraca uwagę na nową propozycję reformy GSP z 2011 r., zgodnie z którą procedura konsultacji powinna zostać rozszerzona oraz która zawiera postanowienia mające na celu ułatwienie prowadzenia dochodzeń w sprawie łamania praw człowieka w ramach komitetu GSP; w tym kontekście wyraża głębokie zaniepokojenie z powodu pogarszającej się sytuacji związanej z prawami człowieka w Kambodży, gdzie zagarnianie ziemi prowadzi do wzrostu ubóstwa oraz do naruszania klauzul dotyczących praw człowieka, które są częścią obowiązujących umów zawartych między UE i Kambodżą; ostrzega, że niespójne wdrażanie klauzuli dotyczącej praw człowieka może podważyć wiarygodność i skuteczność unijnej polityki warunkowości;
65. z zadowoleniem przyjmuje działania podjęte w 2011 r. przez instytucje UE i państwa członkowskie, a także sporządzone przez nie plany, ukierunkowane na opracowanie spójniejszej i bardziej skoordynowanej polityki w zakresie społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw, zwłaszcza na rzecz praw człowieka na świecie, a także wdrożenie wytycznych ONZ dotyczących biznesu i praw człowieka z 2011 r.;
66. podkreśla znaczenie włączenia społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw do umów o wolnym handlu między UE i państwami trzecimi lub krajami rozwijającymi się w celu promowania praw człowieka oraz norm społecznych i środowiskowych; sugeruje, by do wszystkich przyszłych umów o wolnym handlu włączony został, oprócz rozdziałów poświęconych kwestiom społecznym i środowiskowym, kompleksowy rozdział dotyczący praw człowieka; wzywa również Komisję do wykorzystywania umów o wolnym handlu do propagowania czterech podstawowych standardów pracy takich jak wolność stowarzyszenia się i prawo do rokowań zbiorowych; likwidacja wszelkich form pracy przymusowej; zniesienie pracy dzieci; i likwidacja dyskryminacji w sferze zatrudnienia; podkreśla również, że w dalszym ciągu powinno się wzmacniać mechanizmy monitorowania i egzekwowania a ramach systemu GSP Plus;
67. przypomina, że konsekwentne stosowanie klauzuli praw człowieka zawartej w porozumieniach ma fundamentalne znaczenie w stosunkach między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi a państwami trzecimi; podkreśla znaczenie dokonania przeglądu, w jaki sposób państwa członkowskie współpracowały z aparatem represji w imię zwalczania terroryzmu; podkreśla w tym względzie potrzebę skoncentrowania się w ramach niedawno zmienionej europejskiej polityki sąsiedztwa na udzielaniu wsparcia na rzecz reformy sektora bezpieczeństwa, która musi zapewnić przede wszystkim wyraźne oddzielenie funkcji służb wywiadowczych i organów ścigania; wzywa wiceprzewodniczącą/wysoką przedstawiciel, Specjalnego Przedstawiciela UE ds. Praw Człowieka, ESDZ, Radę i Komisję do zacieśnienia współpracy z europejskim komitetem ds. zapobiegania torturom i z innymi właściwymi strukturami Rady Europy podczas planowania i realizowania wspólnie z państwami trzecimi projektów dotyczących wsparcia na rzecz walki z terroryzmem, a także przy okazji wszelkich innych prowadzonych z państwami trzecimi działań na rzecz walki z terroryzmem;
68. podkreśla znaczenie dalszych prac nad stosowanymi na świecie praktykami dotyczącymi zwłaszcza przetrzymywania osób w tajnych więzieniach w ramach walki z terroryzmem; zaznacza, że walka z terroryzmem w żadnym wypadku nie może uzasadniać naruszania praw człowieka zarówno w państwach trzecich, jak i na terytorium Unii Europejskiej; w tym kontekście zwraca uwagę na przyjęcie rezolucji Parlamentu Europejskiego z dnia 11 września 2012 r. w sprawie rzekomego udziału państw europejskich w organizowanym przez CIA transporcie i nielegalnym przetrzymywaniu więźniów na terenie tych państw: działań podejmowanych w następstwie sprawozdania komisji TDIP PE oraz zwraca się do państw członkowskich o wdrożenie sformułowanych tam zaleceń;
69. podkreśla znaczenie pełnego przestrzegania przez UE i realizowania jej zobowiązań międzynarodowych, polityki i instrumentów polityki zagranicznej, na przykład wytycznych w sprawie tortur i rozmów dotyczących praw człowieka, aby jej apele o ścisłe stosowanie klauzuli praw człowieka w układach o stowarzyszeniu były bardziej wiarygodne, a także wezwania jej sojuszników do przestrzegania ich prawa krajowego i międzynarodowego;
70. zaleca, dla zwiększenia wiarygodności klauzuli dotyczącej praw człowieka oraz przewidywalności działań UE, dalszy rozwój klauzuli w celu uwzględnienia politycznych i prawnych mechanizmów proceduralnych, które mogą zostać wykorzystane w razie wniosku o zawieszenie współpracy dwustronnej na skutek nawracającego i/lub systematycznego łamania praw człowieka stanowiącego naruszenie prawa międzynarodowego;
71. zachęca Unię Europejską do upewnienia się, że wszystkie umowy handlowe zawierane z państwami trzecimi obejmują klauzule sprzyjające spójności społecznej oraz gwarantują poszanowanie norm społecznych, ekologicznych i pracowniczych, a także dobre gospodarowanie zasobami naturalnymi, w szczególności gruntami i zasobami wodnymi; zauważa, że UE opracowuje mechanizm monitorowania praw człowieka, który ma stać się elementem nowych umów o partnerstwie i współpracy, a także innych umów handlowych z wieloma krajami; podkreśla, że te mechanizmy monitorowania są nie dość ambitne oraz są niezbyt jasno sformułowane, co stanowi zagrożenie dla traktatowego zobowiązania UE do wspierania praw człowieka i demokracji na świecie; jest szczególnie zaniepokojony umową o partnerstwie i współpracy z Uzbekistanem oraz wciąż rozpatrywaną umową o partnerstwie i współpracy z Turkmenistanem;
72. ponawia swoje zalecenie, by UE przyjęła spójniejszą i skuteczniejszą politykę w zakresie sankcji UE i środków restrykcyjnych, obejmującą jasne kryteria ich stosowania oraz ich rodzaje, a także przejrzyste warunki odniesienia dla ich uchylenia; wzywa Radę do zapewnienia niestosowania podwójnych standardów przy podejmowaniu decyzji dotyczących środków restrykcyjnych lub sankcji oraz zapewnienia stosowania tych środków restrykcyjnych lub sankcji niezależnie od interesów politycznych i gospodarczych oraz interesów związanych z bezpieczeństwem;
73. wzywa Komisję i państwa członkowskie do zajęcia się na forum międzynarodowym kwestią przemocy wobec kobiet oraz naruszeń praw człowieka związanych z płcią, w szczególności w kontekście dwustronnych umów o stowarzyszeniu i międzynarodowych umów handlowych, zarówno tych już obowiązujących, jak i tych pozostających w fazie negocjacji;
Wolność wypowiedzi (media społeczne/swobody cyfrowe)
74. zauważa, że arabska wiosna pokazała, w jaki sposób nowa globalna struktura informacyjna i komunikacyjna nie tylko tworzy nowe kanały dla wolności wypowiedzi, ale również umożliwia nowe formy mobilizacji politycznej, które omijają metody tradycyjne; zwraca w tym kontekście uwagę, że obszary wiejskie często są nieodpowiednio połączone z nowoczesnymi technologiami komunikacyjnymi; wzywa instytucje UE i państwa członkowskie do wykorzystania pozytywnego potencjału nowych technologii w polityce zagranicznej UE, podkreślając, że pomoc finansową udziela się wyłącznie grupom zorganizowanym dysponującym jasnym i spójnym programem politycznym; wzywa instytucje UE i państwa członkowskie do przeciwdziałania zagrożeniu cenzury i represji w internecie; z zadowoleniem przyjmuje zainicjowanie w grudniu 2011 r. strategii na rzecz łączności, służącej opracowaniu narzędzi, które w odpowiednich przypadkach umożliwią UE udzielenie wsparcia organizacjom społeczeństwa obywatelskiego lub poszczególnym obywatelom, służącego ominięciu odgórnych zakłóceń w dostępie do elektronicznych technologii komunikacyjnych, w tym internetu;
75. dostrzega, że zwiększająca się zależność od infrastruktury technologii informacyjnych i komunikacyjnych może być źródłem nowej słabości i zagrożenia bezpieczeństwa w skali międzynarodowej; przypomina jednak, że wiele rozproszonych cech, które sprawiają, że internet jest źródłem obaw dotyczących bezpieczeństwa cybernetycznego, jest również przyczynami, dla których jest on potężnym narzędziem dla obrońców praw człowieka żyjących pod represyjnymi rządami; zwraca z tego względu uwagę na znaczenie kompleksowej strategii na rzecz wolności cyfrowej, obejmującej jasny wymiar praw człowieka, w tym ocenę skutków w zakresie konsekwencji dla praw człowieka, przy opracowywaniu polityki i programów odnoszących się do bezpieczeństwa cybernetycznego, walki z cyberprzestępczością, zarządzania internetem i pozostałej polityki UE w tej dziedzinie; w tym kontekście wzywa Komisję i ESDZ do przyjęcia aktywnego podejścia oraz do uwzględnienia aspektu bezpieczeństwa cybernetycznego w swoich kontaktach z państwami trzecimi;
76. podkreśla, że represje i kontrola obywateli i przedsiębiorców obejmują w coraz większym stopniu element technologiczny poprzez blokowanie treści oraz monitorowanie i identyfikowanie obrońców praw człowieka, dziennikarzy, działaczy i dysydentów, jak również poprzez kryminalizację zgodnego z prawem wyrażania opinii w internecie oraz przyjmowanie restrykcyjnych przepisów w celu uzasadnienia takich działań; zaleca, by propagowanie i ochrona wolności cyfrowej stanowiły element wszystkich działań zewnętrznych UE, jej systemu finansowania oraz polityki i instrumentów pomocy, jak również by były one corocznie poddawane przeglądowi w celu zapewnienia odpowiedzialności i ciągłości; wzywa Komisję i Radę, by jednoznacznie uznały swobody cyfrowe za prawa podstawowe oraz za niezbędne warunki korzystania z powszechnych praw człowieka, takich jak swoboda wypowiedzi, wolność zgromadzeń i dostępu do informacji, a także zapewnienia przejrzystości i odpowiedzialności w sferze publicznej;
77. z zadowoleniem przyjmuje zawarte w planie działania UE na rzecz praw człowieka zobowiązanie dotyczące opracowania nowych wytycznych publicznych w zakresie wolności wypowiedzi w internecie i poza nim, w tym ochrony blogerów i dziennikarzy, obrońców praw człowieka i partii opozycyjnych;
78. podkreśla znaczenie udzielania zachęt niezależnej wolnej prasie i mediom będącym kluczowymi podmiotami w zachowaniu praworządności i walce z praktykami korupcyjnymi;
79. z zaniepokojeniem dostrzega niebezpieczną tendencję wzmożonego atakowania i zastraszania dziennikarzy i pracowników mediów na świecie; wzywa do wzmocnienia wysiłków UE na rzecz wspierania ich bezpieczeństwa w ramach dialogu z partnerami UE i innymi krajami;
80. jest mocno zaniepokojony rozwojem wydarzeń, które ograniczają wolność wypowiedzi i wolność zgromadzeń z przyczyn związanych z błędnymi wyobrażeniami o homoseksualizmie i osobach transpłciowych; przypomina, że przedmiotowe przepisy i wnioski są sprzeczne z Międzynarodowym paktem praw obywatelskich i politycznych, który wyklucza przepisy i praktyki dotyczące dyskryminacji ze względu na orientację seksualną; wzywa wiceprzewodniczącą / wysoką przedstawiciel oraz Specjalnego Przedstawiciela ds. Praw Człowieka do systematycznego podnoszenia tych kwestii;
81. wyraża ubolewanie z powodu wykorzystywania technologii i usług wytworzonych w UE w celach łamania w państwach trzecich praw człowieka poprzez cenzurę informacji, sprawowanie masowego nadzoru, monitorowanie, lokalizowanie i śledzenie obywateli i ich działań w sieciach telefonii (komórkowej) i internecie; wyraża zaniepokojenie informacjami dotyczącymi współpracy niektórych przedsiębiorstw UE z rządami autorytarnymi, polegającej na dostarczaniu im darmowego i nieograniczonego dostępu do ich sieci i baz danych pod pozorem przestrzegania prawa miejscowego, co miało miejsce w przypadku mającego siedzibę w UE przedsiębiorstwa TeliaSonera w niektórych krajach byłego Związku Radzieckiego; wyraża przekonanie, że europejskie przedsiębiorstwa oraz ich spółki zależne i podwykonawcy powinni odgrywać zasadniczą rolę we wspieraniu i w upowszechnianiu norm społecznych na świecie, w związku z czym powinni postępować zgodnie z europejskimi wartościami, a ich wysiłki służące wzmocnieniu ich pozycji na rynkach zagranicznych nigdy nie powinny odbywać się kosztem ochrony praw człowieka;
82. z zadowoleniem przyjmuje decyzje Rady dotyczące zakazania wywozu niektórych technologii i usług informacyjnych do Syrii i Iranu oraz wzywa UE do rozważenia tych przypadków jako precedensów dla przyszłych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko innym represyjnym reżimom; zdecydowanie popiera wniosek dotyczący uwzględnienia naruszeń praw człowieka w unijnym systemie kontroli wywozu produktów podwójnego zastosowania jako powodu, dla którego produkty niewymienione w wykazie mogą podlegać ograniczeniom wywozu nakładanym przez państwa członkowskie; w tym kontekście zwraca uwagę na swoje stanowisko dotyczące przyjęcia rozporządzenia zmieniającego rozporządzenie Rady (WE) nr 428/2009 ustanawiające wspólnotowy system kontroli wywozu, transferu, pośrednictwa i tranzytu w odniesieniu do produktów podwójnego zastosowania;
Wsparcie UE dla społeczeństwa obywatelskiego i obrońców praw człowieka
83. podkreśla, że rozwój silnego i energicznego społeczeństwa obywatelskiego jest kluczowym czynnikiem umożliwiającym postęp demokratyczny i lepszą ochronę praw człowieka; podkreśla, że mobilizacja społeczeństwa obywatelskiego leży u źródła historycznych przemian arabskiej wiosny;
84. wyraża uznanie dla wysiłków UE służących zwiększeniu wsparcia dla organizacji społeczeństwa obywatelskiego; szczególnie wysoko ceni zdolność Unii Europejskiej do bezpośredniej współpracy ze społeczeństwem obywatelskim za pomocą Europejskiego Instrumentu na rzecz Wspierania Demokracji i Praw Człowieka (EIDHR), Instrumentu na rzecz Społeczeństwa Obywatelskiego i Europejskiego Funduszu na rzecz Demokracji (EED); ubolewa jednak, że UE nie dysponuje silniejszą polityką systemową służącą przekonywaniu krajów partnerskich do zniesienia niesłusznych ograniczeń prawnych i administracyjnych, które ograniczają powszechne prawo do zrzeszania się i zgromadzeń; wzywa do opracowania takich wytycznych polityki;
85. ponawia swoje wsparcie dla wdrożenia koncepcji odpowiedzialności demokratycznej za własny kraj w unijnej współpracy na rzecz rozwoju i uważa, że społeczeństwo obywatelskie odgrywa w tym kontekście kluczową rolę; podkreśla konieczność ścisłej współpracy wszystkich funkcjonariuszy UE ze społeczeństwem obywatelskim w krajach ich oddelegowania; podkreśla, że ściślejsza współpraca ze społeczeństwem obywatelskim w znacznym stopniu przyczyniłaby się do opracowania wykonalnych i realistycznych krajowych strategii dotyczących praw człowieka, dostosowanych do priorytetów tych krajów;
86. ubolewa nad tym, że prześladowanie i marginalizacja obrońców praw człowieka ciągle są szeroko rozpowszechnioną tendencją na całym świecie; zwraca uwagę na ograniczenia przestrzeni demokracji;
87. z zadowoleniem przyjmuje to, że UE przyczyniła się do rezolucji Trzeciego Komitetu Zgromadzenia Ogólnego ONZ z listopada 2011 r. w sprawie obrońców praw człowieka, a także publiczne poparcie udzielone przez UE specjalnemu sprawozdawcy ONZ ds. obrońców praw człowieka i odpowiednim mechanizmom regionalnym służącym ochronie obrońców praw człowieka;
88. popiera plany ustanowienia dobrowolnej inicjatywy europejskiej na rzecz zapewnienia w ramach EIDHR tymczasowego schronienia obrońcom praw człowieka, którzy muszą pilnie przenieść się ze swojego kraju pochodzenia; podkreśla, że ta inicjatywa powinna być zrealizowana w sposób uzupełniający już funkcjonujące mechanizmy zapewniania schronienia;
89. zauważa, że obrońcy praw człowieka działający w oddalonych regionach i strefach konfliktu są najbardziej narażeni na zagrożenia i niebezpieczeństwa, a mają najmniej kontaktu z funkcjonariuszami UE; wzywa wszystkie delegatury UE do opracowania lokalnych strategii na rzecz praw człowieka, służących utrzymywaniu regularnych kontaktów z miejscowymi obrońcami praw człowieka oraz zapewnieniu im niezbędnej pomocy i ochrony, zgodnie z wymogami wytycznych UE dotyczących obrońców praw człowieka;
90. podkreśla znaczenie podejmowania przez UE aktywnych działań (reagowanie i wsparcie dla zagrożonych obrońców praw człowieka; obserwacja procesów toczących się przeciwko obrońcom praw człowieka; szybka, śmiała i widoczna reakcja na ograniczanie wolności wypowiedzi, zrzeszania się i zgromadzeń) oraz systematycznego zapewniania obrońcom praw człowieka i/lub ich rodzinom informacji o działaniach podejmowanych na ich rzecz, zgodnie z wytycznymi UE dotyczącymi obrońców praw człowieka; apeluje w tym kontekście o wzmocnienie mechanizmu EIDHR ukierunkowanego na udostępnienie pilnych środków ochronnych obrońcom praw człowieka znajdujących się w niebezpieczeństwie lub narażonych na ryzyko;
91. ubolewa nad tym, że apel PE o zwiększenie widoczności rokrocznie przyznawanej Nagrody Sacharowa nie jest uwzględniany, biorąc pod uwagę to, że o Nagrodzie Sacharowa wspomina się w sposób oznajmujący wyłącznie w sekcji poświęconej Parlamentowi Europejskiemu w rocznym sprawozdaniu; ponownie podkreśla, że odpowiednie działania następcze ESDZ są niezbędne w celu sprawdzenia sytuacji, w jakiej znajdują się kandydaci i laureaci w odnośnych krajach; ponawia swój apel do ESDZ i Komisji o regularne utrzymywanie kontaktu z kandydatami i laureatami Nagrody Sacharowa w celu zapewnienia ciągłego dialogu i monitorowania sytuacji w zakresie praw człowieka w odnośnych państwach oraz do oferowania ochrony osobom cierpiącym prześladowania; wzywa ESDZ do włączenia Nagrody Sacharowa do sekcji poświęconej obrońcom praw człowieka w rocznym sprawozdaniu dotyczącym praw człowieka;
92. wzywa Komisję i Radę do wspierania, szkolenia i wzmacniania pozycji obrońców praw człowieka, działaczy społeczeństwa obywatelskiego i niezależnych dziennikarzy oraz zapewnienia im bezpieczeństwa i wolności w internecie, a także zdecydowanego podkreślania praw podstawowych do wolności wypowiedzi, wolności zgromadzania się i wolności stowarzyszania się w internecie;
Działania UE przeciw karze śmierci
93. ponownie przedstawia swoje niezłomne stanowisko przeciwko karze śmierci we wszystkich przypadkach i okolicznościach oraz zdecydowanie popiera wysiłki UE na rzecz przyjęcia silnej rezolucji dotyczącej moratorium na wykonywanie kary śmierci na 67. sesji Zgromadzenia Ogólnego ONZ, również w celu nadania impetu przygotowaniom do Światowego Kongresu przeciwko Karze Śmierci; podkreśla to, że UE odgrywa wiodącą rolę w walce z karą śmierci oraz jest największym ofiarodawcą w tej dziedzinie;
94. wzywa państwa członkowskie do powstrzymania się od wprowadzania do obrotu lub propagowania sprzętu, który jest zabroniony na mocy rozporządzenia (WE) nr 1236/2005 z dnia 27 czerwca 2005 r. w sprawie handlu niektórymi towarami, które mogłyby być użyte do wykonywania kary śmierci, tortur lub innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania; wzywa do regularnej i zaktualizowanej kontroli wywozu leków wyprodukowanych przez unijne przedsiębiorstwa farmaceutyczne, które mogłyby być wykorzystywane do wykonywania wyroków śmierci w państwach trzecich; w tym kontekście z zadowoleniem przyjmuje decyzję Komisji z 2011 r. dotyczącą zmiany rozporządzenia (WE) nr 1236/2005 w celu wzmocnienia kontroli wywozu określonych leków, które mogłyby być użyte do wykonywania kary śmierci; z zadowoleniem przyjmuje aktywne działania podejmowane przez niektóre unijne przedsiębiorstwa farmaceutyczne w celu wstrzymania wywozów do państw trzecich, gdzie występuje możliwe do przewidzenia ryzyko wykorzystywania tego rodzaju leków do przeprowadzania egzekucji; wzywa pozostałe unijne przedsiębiorstwa farmaceutyczne do podjęcia podobnych kroków; wzywa Komisję do opracowania klauzuli dotyczącej pełnego wychwytywania w ramach rozporządzenia (WE) nr 1236/2005, która wprowadzałby między innymi obowiązek wcześniejszego zezwolenia na wywóz jakiegokolwiek leku, który mógłby zostać wykorzystany do tortur lub egzekucji;
95. z zadowoleniem przyjmuje dokonaną przez organizacje praw człowieka ocenę, zgodnie z którą stosowanie kary śmierci w 2011 r. ogólnie potwierdza globalną tendencję ku jej zniesieniu; ubolewa jednak, że doszło do zdecydowanego wzrostu liczby egzekucji w Iranie, Iraku i Arabii Saudyjskiej; wyraża głębokie rozczarowanie wyrażoną przez Chiny odmową przedstawienia wiarygodnej informacji o stosowaniu przez ten kraj kary śmierci i liczby egzekucji, która według danych Amnesty International sięga tysięcy; z zadowoleniem przyjmuje zniesienie kary śmierci w amerykańskim stanie Illinois, ale ubolewa, że Stany Zjednoczone w dalszym ciągu przeprowadzają egzekucje, chociaż w 2011 r. były jedynym czyniącym to krajem G8; z zaniepokojeniem przypomina, że Białoruś jest jedynym krajem europejskim, który w dalszym ciągu stosuje karę śmierci; konsekwentnie wzywa UE i jej państwa członkowskie do poruszania tego zagadnienia – w trybie priorytetowym – w ich rozmowach z tymi krajami;
Tortury oraz inne okrutne, nieludzkie i poniżające formy traktowania albo karania
96. z zadowoleniem przyjmuje zatwierdzenie zaktualizowanych wytycznych w sprawie polityki UE wobec państw trzecich w zakresie tortur oraz innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania; przypomina jednak, że do osiągnięcia faktycznego postępu w polityce UE konieczne jest sprostanie wyzwaniom w zakresie zwiększania świadomości i wdrażania;
97. z zadowoleniem przyjmuje rozszerzenie w ramach zaktualizowanych wytycznych grup wymagających szczególnej kontroli, poprzez włączenie do nich osób dyskryminowanych ze względu na orientację seksualną lub tożsamość płciową, a także zobowiązanie do wezwania państw trzecich do zapewnienia krajowej procedury wnoszenia skarg i składania sprawozdań z uwzględnieniem aspektu płci i potrzeb dzieci; ubolewa jednak, że skoordynowane wysiłki UE mające na celu przeciwdziałanie torturom nie obejmują bardziej całościowo aspektu płci, co wynika głównie z braku istotnych informacji o wszystkich formach tortur i złego traktowania;
98. zwraca uwagę na znaczenie łączenia wytycznych UE z warunkami wdrażania Protokołu fakultatywnego do Konwencji ONZ w sprawie zakazu stosowania tortur (OPCAT), ze szczególnym uwzględnieniem krajowych mechanizmów prewencyjnych;
99. podkreśla, że Organizacja Narodów Zjednoczonych definiuje niewolnictwo jako stan lub położenie jednostki, względem której stosuje się postępowanie w całości lub w części wynikające z prawa własności; ubolewa nad tym, że istnieją współczesne formy niewolnictwa, także w Unii Europejskiej; zwraca się zatem do Komisji o prowadzenie dużo bardziej stanowczej polityki w tej kwestii, zwłaszcza w odniesieniu do pracowników domowych, tj. kategorii społeczno-zawodowej najbardziej narażonej na takie formy niewolnictwa;
100. ubolewa nad tym, że upolitycznione nadużywanie psychiatrii nadal pozostaje bolesnym problemem w kilku krajach, w których w przeszłości wykorzystywano brutalne metody psychiatryczne dla wsparcia reżimów antydemokratycznych dążących do zastraszenia i powstrzymania sprzeciwów różnych grup społecznych i jednostek; z zaniepokojeniem podkreśla, że tej tendencji towarzyszą trudne do zdefiniowania i uchwycenia formy tortur, w tym terror psychologiczny oraz poniżające warunki w więziennictwie;
101. zwraca uwagę na znaczenie sprawozdania specjalnego sprawozdawcy ONZ z dnia 5 sierpnia 2011 r. (A/66/268) w sprawie tortur oraz innych okrutnych, nieludzkich i poniżających form traktowania albo karania, koncentrujące się na skutkach przymusowego odosobnienia, w tym stosowania tej metody w klinikach psychiatrycznych; wyraża poważne obawy związane z pochodzącymi z różnych krajów dowodami, że szpitale psychiatryczne są wykorzystywane de facto jako ośrodki zatrzymania; wzywa wiceprzewodniczącą/wysoką przedstawiciel, Specjalnego Przedstawiciela UE ds. Praw Człowieka, ESDZ oraz Komisję do zwrócenia odpowiedniej uwagi na ten problem;
102. wyraża obawy w związku z przyszłym funkcjonowaniem centrów rehabilitacji dla ofiar tortur; wzywa ESDZ i służby Komisji do pracy ponad podziałem między polityką zewnętrzną i wewnętrzną dla zapewnienia, by linie kompetencji administracyjnych nie zagrażały udzielanemu przez UE wsparciu dla centrów rehabilitacji, zarówno w UE, jak i poza nią;
103. wyraża ubolewanie, że łamanie praw człowieka nadal pozostaje bolesnym problemem na okupowanych obszarach Cypru; odnotowuje, że tysiącom uchodźców, którzy zostali zmuszeni do opuszczenia swoich domów i swojego mienia, tureckie siły zbrojne do dziś odmawiają możliwości życia w swojej ojczyźnie; ponadto zwraca uwagę na fakt, że rodzinom i krewnym osób zaginionych cały czas odmawia się prawa do uzyskania odpowiedzi na pytanie dotyczące losu ich bliskich, zważywszy na to, że Turcja nie ułatwia dostępu do stref wojskowych i do archiwów zawierających właściwe sprawozdania z dochodzeń prowadzonych przez Komitet ds. Osób Zaginionych na Cyprze;
Dyskryminacja
104. nalega, aby dialog polityczny dotyczący praw człowieka między UE a państwami trzecimi uwzględniał bardziej obszerną i kompleksową definicję niedyskryminacji m.in. ze względu na religię lub przekonania, płeć, pochodzenie rasowe lub etniczne, wiek, niepełnosprawność, orientację seksualną i tożsamość płciową;
105. podkreśla, że w celu zapewnienia wiarygodności i spójności polityki zagranicznej UE w dziedzinie praw podstawowych, równości i niedyskryminacji Rada powinna przyjąć dyrektywę dotyczącą równego traktowania osób niezależnie od religii lub przekonań, niepełnosprawności, wieku lub orientacji seksualnej, a także rozszerzyć stosowanie decyzji ramowej dotyczącej rasizmu i ksenofobii, aby jej zakres objął również inne grupy docelowe takie jak osoby LGBT;
106. wzywa państwa członkowskie do stanowczego sprzeciwu wobec wszelkich prób godzących w koncepcję powszechności, niepodzielności i współzależności praw człowieka oraz do zachęcania Rady Praw Człowieka ONZ, aby zwracała szczególną uwagę na kwestię dyskryminacji na jakimkolwiek tle, w tym ze względu na płeć, rasę, wiek, orientację seksualną, religię lub przekonania; mocno ubolewa, że homoseksualizm jest nadal karany w 78 państwach, w tym w pięciu, w których jest zagrożony karą śmierci; wzywa te państwa do niezwłocznego zniesienia karalności homoseksualizmu, uwolnienia osób uwięzionych na podstawie ich orientacji seksualnej lub tożsamości płciowej i rezygnacji z ich egzekucji; wzywa ESDZ do pełnego wykorzystania zestawu narzędzi LGBT w celu ochrony praw osób LGBTI; wzywa Radę do podjęcia działań na rzecz opracowania wiążących wytycznych w tej dziedzinie; wzywa ESDZ i państwa członkowskie do wsparcia obrońców praw człowieka osób LGBTI w krajach, w których są oni zagrożeni, oraz wzywa wiceprzewodniczącą/wysoką przedstawiciel i Specjalnego Przedstawiciela UE ds. Praw Człowieka do dalszego jasnego prezentowania zdecydowanego zaangażowania Unii Europejskiej na rzecz równości i niedyskryminacji na tle orientacji seksualnej, tożsamości płciowej i ekspresji płciowej na świecie, w tym poprzez inicjowanie i wspieranie inicjatyw w tej dziedzinie na szczeblu dwustronnym, międzynarodowym i na forum ONZ; ponawia swój apel do Komisji o przedstawienie planu działania na rzecz równości na tle orientacji seksualnej i tożsamości płciowej;
107. wzywa państwa członkowskie UE do przyznawania azylu osobom uciekającym przed prześladowaniem w krajach, w których osoby LGBT uznaje się za przestępców, na podstawie wyrażanych przez osoby ubiegające się uzasadnionych obaw przed prześladowaniem i opierając się na ich samookreślaniu się jako lesbijki, geje, osoby biseksualne, transpłciowe lub interseksualne;
108. podkreśla, że zasada niedyskryminacji, w tym ze względu na płeć i orientację seksualną, jest nieodłącznym elementem partnerstwa AKP-UE;
109. podkreśla ratyfikację przez UE Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawach osób niepełnosprawnych oraz przyjęcie Europejskiej strategii w sprawie niepełnosprawności 2010–2020, w szczególności w zakresie działania nr 8; potępia wszelkie formy dyskryminacji ze względu na niepełnosprawność i apeluje do wszystkich państw o ratyfikowanie i wdrożenie Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych; zwraca uwagę, że UE również musi monitorować wdrażanie Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych na swoim terytorium; zachęca UE i państwa członkowskie do poparcia międzynarodowej Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych uchwalonej w 2006 r. na forum ONZ, i to zarówno w Unii Europejskiej, jak i poza jej granicami;
110. potępia powtarzające się łamanie praw człowieka osób cierpiących z powodu dyskryminacji kastowej, w tym odmowy równości i dostępu do wymiaru sprawiedliwości, utrzymującej się segregacji oraz barier kastowych uniemożliwiających uzyskanie podstawowych praw człowieka; domaga się od Rady, ESDZ i Komisji podjęcia wspólnych działań w zakresie dyskryminacji kastowej, w tym komunikatów UE w dziedzinie praw człowieka, strategii ramowych i krajowych oraz rozmów, o ile to właściwe, oraz promowania projektu zasad i wytycznych ONZ w zakresie eliminacji dyskryminacji ze względu na pracę i pochodzenie jako ram rządzących eliminacją dyskryminacji kastowej, a także podjęcia działań mających na celu ich zatwierdzenie przez Radę Praw Człowieka ONZ;
111. domaga się od wiceprzewodniczącej / wysokiej przedstawiciel i Specjalnego Przedstawiciela ds. Praw Człowieka pełnego uznania dyskryminacji kastowej jako przekrojowego zagadnienia związanego z prawami człowieka i ubóstwem, mającego poważne konsekwencje, zwłaszcza dla kobiet;
112. wyraża zadowolenie z faktu, że wytyczne dotyczące skrajnego ubóstwa i praw człowieka Rady Praw Człowieka Organizacji Narodów Zjednoczonych opierają się na współzależności i niepodzielności wszystkich praw człowieka oraz zasadach uczestnictwa i upodmiotowienia osób żyjących w skrajnym ubóstwie; zwraca uwagę na nierozłączność skrajnego ubóstwa i praw człowieka: z jednej strony osoby żyjące w skrajnym ubóstwie często pozbawiane są także przysługujących im praw człowieka – zarówno obywatelskich, politycznych, gospodarczych, jak i społecznych; z drugiej strony podejście do zwalczania skrajnego ubóstwa oparte na prawach człowieka ma zasadnicze znaczenie dla zrozumienia tej sytuacji i jej zaradzenia; zachęca Radę do wspierania tego podejścia w ramach Rady Gospodarczo-Społecznej ONZ;
113. z zaniepokojeniem zauważa, że ludność tubylcza jest szczególnie zagrożona dyskryminacją oraz szczególnie narażona na zmiany i zaburzenia polityczne, gospodarcze, środowiskowe i związane z zatrudnieniem; zauważa, że większość jej przedstawicieli żyje poniżej progu ubóstwa oraz ma niewielki dostęp do reprezentacji, procesu podejmowania decyzji politycznych lub wymiaru sprawiedliwości, bądź jest ich całkowicie pozbawiona; wyraża szczególne zaniepokojenie rzekomą rozpowszechnioną praktyką wywłaszczania z gruntów, wymuszonego wysiedlenia oraz łamania praw człowieka spowodowanych konfliktami zbrojnymi;
114. wzywa Komisję i Radę do propagowania terminu „uchodźca klimatyczny” jako oficjalnego i prawnie uznanego pojęcia (oznaczającego osobę zmuszoną do opuszczenia swojego domu i szukania schronienia za granicą z powodu zmiany klimatu), gdyż pojęcie to nie jest jeszcze uznawane w prawie międzynarodowym, ani w żadnym prawnie wiążącym porozumieniu międzynarodowym;
115. podkreśla znaczenie prawa do obywatelstwa jako jednego z najbardziej podstawowych praw, gdyż w wielu państwach wyłącznie pełnoprawnym obywatelom przyznaje się możliwość pełnego korzystania z podstawowych praw człowieka i wykonywania ich, w tym praw związanych z bezpieczeństwem publicznym, dobrobytem i edukacją;
116. podkreśla, że tradycyjne mniejszości narodowe mają szczególne potrzeby, które różnią się od potrzeb innych mniejszości, oraz że istnieje potrzeba zapewnienia równego traktowania tych mniejszości pod względem edukacji, opieki zdrowotnej, usług socjalnych i innych usług publicznych, a także propagowania we wszystkich dziedzinach życia gospodarczego, społecznego, politycznej i kulturalnego pełnej i rzeczywistej równości osób należących do mniejszości narodowych i osób należących do większości;
Kobiety i dzieci w sytuacji konfliktów zbrojnych
117. docenia uwagę skupioną na wyzwaniu związanym z wdrożeniem rezolucji dotyczących kobiet, pokoju i kwestii bezpieczeństwa w polityce UE, czego dowodem jest sprawozdanie w sprawie wskaźników UE dotyczących kompleksowego podejścia do wdrażania przez UE rezolucji 1325 i 1820 Rady Bezpieczeństwa ONZ, przyjęte przez Radę UE w dniu 13 maja 2011 r.; z zadowoleniem przyjmuje działania polityczne podjęte przez UE na forum Zgromadzenia Ogólnego ONZ w celu zapewnienia przedłużenia mandatu specjalnego przedstawiciela Sekretarza Generalnego ONZ ds. dzieci i konfliktów zbrojnych; podziela pogląd wyrażony w konkluzjach Rady z dnia 1 grudnia 2011 r. w sprawie wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony, że stałe i systematyczne poświęcanie uwagi aspektom związanym z prawami człowieka, zagadnieniami płci i dzieci poszkodowanych konfliktami zbrojnymi powinny być głównym zagadnieniem na wszystkich etapach misji WPBiO;
118. uważa, że aby zapewnić rzeczywisty udział kobiet, które obecnie nie są wystarczająco reprezentowane ani w organizacjach politycznych, ani w organizacjach społeczeństwa obywatelskiego, ważne jest zaplanowanie szkoleń i wsparcia zarówno dla personelu europejskiego zajmującego się kwestiami płci, jak i dla kobiet w terenie, tak aby umożliwić im czynny wkład w procesy pokojowe oraz w mechanizmy rozwiązywania konfliktów;
119. dostrzega, że konkretny postęp w zakresie poprawy sytuacji kobiet i dzieci w sytuacjach konfliktów zbrojnych jest często uzależniony od osiągnięcia jasnych i jednolitych mechanizmów odpowiedzialności w siłach wojskowych i bezpieczeństwa znajdujących się pod kontrolą cywilną; z tego względu wzywa właściwe instytucje UE do znalezienia i wdrożenia skuteczniejszych metod realizacji reformy sektora bezpieczeństwa w krajach objętych konfliktem i po jego zakończeniu, ze zdecydowanym naciskiem na prawa kobiet i dzieci oraz kwestie związane z włączeniem i upodmiotowieniem w tym kontekście; wzywa ESDZ i Komisję do uwzględnienia tego aspektu w programowaniu i stosowaniu instrumentów wsparcia zewnętrznego dotyczących reformy sektora bezpieczeństwa, w tym do uwzględnienia znaczenia wzmocnienia pozycji kobiet w rekonstrukcji po konflikcie;
120. apeluje o rozbrojenie, rehabilitację i reintegrację nieletnich żołnierzy, gdyż jest to główny element unijnych strategii politycznych mających na celu wzmocnienie praw człowieka, ochrony dzieci oraz zastąpienie przemocy mechanizmami rozwiązywania konfliktów politycznych;
121. wyraża głębokie zaniepokojenie sytuacją w afrykańskim regionie Wielkich Jezior, gdzie gwałty są bronią wojenną wykorzystywaną do eliminacji całych grup populacji;
Prawa kobiet
122. wzywa UE do wzmocnienia jej działań na rzecz zaprzestania praktyki okaleczania żeńskich narządów płciowych, wczesnych i wymuszonych małżeństw, zabójstw honorowych oraz aborcji selektywnej w zależności od płci płodu; nalega, by ta polityka stała się zasadniczym elementem podejścia UE do współpracy na rzecz rozwoju; zwraca uwagę na znaczenie odpowiedniego dostępu do środków medycznych oraz informacji i kształcenia w zakresie zdrowia oraz praw seksualnych i reprodukcyjnych dla dobrobytu kobiet i dziewcząt we wszystkich krajach;
123. zwraca uwagę, że nadal poświęca się niedostateczną uwagę naruszeniom praw seksualnych i reprodukcyjnych, które osłabiają wysiłki mające na celu wypełnienie zobowiązań wynikających z kairskiego programu działania, przyjętego w 1994 r. na Międzynarodowej Konferencji Narodów Zjednoczonych na rzecz Ludności i Rozwoju, a także uwzględnianiu dyskryminacji, w tym dyskryminacji ze względu na płeć, oraz nierówności, w ramach strategii na rzecz ludności i rozwoju; podkreśla, że postępy związane ze zdrowiem reprodukcyjnym w niektórych sytuacjach są ograniczane przez naruszenia takie jak małżeństwa dzieci, wczesne i wymuszone małżeństwa oraz nieegzekwowanie prawnie ustalonego minimalnego wieku małżeńskiego, represyjne praktyki takie jak przymusowa sterylizacja lub okaleczanie żeńskich narządów płciowych, a także odmawianie kobietom i dziewczynkom prawa do autonomicznego podejmowania decyzji dotyczących ich zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego w sposób wolny od dyskryminacji, przymusu i przemocy; wzywa UE do włączenia kairskiego programu działania do swojej polityki rozwojowej i polityki w dziedzinie praw człowieka, a także do propagowania równości płci oraz praw kobiet i dzieci, w tym zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego oraz powiązanych praw;
124. wzywa UE i jej państwa członkowskie do dopilnowania, aby proces operacyjnego przeglądu kairskiego programu działania +20 doprowadził do całościowego przeglądu wszystkich aspektów związanych z pełnym korzystaniem z praw seksualnych i reprodukcyjnych, tak aby potwierdził on zdecydowane i postępowe podejście do powszechnych praw seksualnych i reprodukcyjnych zgodnie z międzynarodowymi normami w zakresie praw człowieka oraz aby zwiększył odpowiedzialność rządów w dziedzinie realizacji uzgodnionych celów; w szczególności wzywa UE i jej państwa członkowskie do dopilnowania, aby proces przeglądu był prowadzony w sposób uczestniczący oraz by zapewniał różnym zainteresowanym stronom, w tym społeczeństwu obywatelskiemu i kobietom, młodzieży i młodym ludziom, możliwość konstruktywnego uczestnictwa; przypomina, że ramy tego rodzaju przeglądu muszą opierać się na prawach człowieka oraz w szczególny sposób koncentrować się na prawach seksualnych i reprodukcyjnych;
125. wzywa UE do ścisłej dwustronnej współpracy z Jednostką Narodów Zjednoczonych ds. Równości Płci i Uwłasnowolnienia Kobiet, a także do współpracy na szczeblu międzynarodowym, regionalnym i krajowym w celu wzmocnienia praw kobiet; w szczególności podkreśla potrzebę nie tylko promowania edukacji zdrowotnej i odpowiednich programów poświęconych zdrowiu seksualnemu i reprodukcyjnemu oraz prawom seksualnym i reprodukcyjnym, które to programy odgrywają znaczącą rolę w polityce rozwojowej UE wobec państw trzecich i polityce UE w dziedzinie praw człowieka, lecz także dopilnowania, aby kobiety miały sprawiedliwy dostęp do publicznych systemów opieki zdrowotnej oraz odpowiedniej opieki ginekologicznej i położniczej zdefiniowanej przez Światową Organizację Zdrowia;
126. wzywa Komisję i ESDZ do zwrócenia szczególnej uwagi na zwalczanie okaleczania żeńskich narządów płciowych jako element ogólnej strategii przeciwdziałania przemocy wobec kobiet, w tym na opracowanie, zgodnie zasadą należytej staranności, planu działania UE w zakresie zwalczania zjawiska okaleczania żeńskich narządów płciowych; zachęca ESDZ i państwa członkowskie do dalszego poruszania problemu okaleczania żeńskich narządów płciowych w ich rozmowach politycznych i dialogu na temat polityki z krajami partnerskimi, w których nadal stosuje się tę praktykę, oraz do zapraszania do udziału w tych rozmowach obrońców praw człowieka już działających na rzecz zaprzestania tej praktyki, oraz dziewczęta i kobiety bezpośrednio poszkodowane w związku z tą praktyką, przywódców społeczności, przywódców religijnych, nauczycieli, pracowników służby zdrowia oraz funkcjonariuszy rządowymi na szczeblu zarówno lokalnym, jak i krajowym; podkreśla konieczność opracowania przez ESDZ konkretnego zestawu środków dotyczącego problemu okaleczania żeńskich narządów płciowych, w ramach działań ESDZ służących realizacji strategicznych ram UE dotyczących praw człowieka i demokracji;
127. podkreśla, że postępy związane ze zdrowiem reprodukcyjnym w niektórych sytuacjach są ograniczane przez naruszenia takie jak małżeństwa dzieci, wczesne i wymuszone małżeństwa oraz nieegzekwowanie prawnie ustalonego minimalnego wieku małżeńskiego, represyjne praktyki takie jak przymusowa sterylizacja lub okaleczanie żeńskich narządów płciowych;
128. z zadowoleniem przyjmuje zaangażowanie wielu państw członkowskich na rzecz przeciwdziałania przemocy wobec kobiet, przemocy domowej i okaleczania żeńskich narządów płciowych, w szczególności ich aspekty transgraniczne; przypomina o potrzebie zapewnienia spójności wewnętrznej i zewnętrznej polityki UE w tym zakresie oraz wzywa Komisję do uznania rezygnacji z przemocy wobec kobiet i dziewcząt oraz kobietobójstwa za priorytet poprzez przekazanie odpowiednich środków finansowych na wsparcie ukierunkowanych i innowacyjnych programów zarówno w UE, jak i w państwach trzecich; zachęca UE i jej państwa członkowskie do podpisania i ratyfikowania Konwencji Rady Europy w sprawie zapobiegania i zwalczania przemocy wobec kobiet i przemocy domowej;
129. z zadowoleniem odnosi się do przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/36/UE z dnia 5 kwietnia 2011 r. w sprawie zapobiegania handlowi ludźmi i zwalczania tego procederu oraz opracowania przez Komisję nowej strategii pt. „Strategia UE na rzecz wyeliminowania handlu ludźmi na lata 2012–2016”, a także przypomina, że handel ludźmi jest złożonym zjawiskiem transnarodowym, którego źródło tkwi w bezsilności w obliczu ubóstwa, braku kultury demokratycznej, nierówności płci i przemocy wobec kobiet, jak również podkreśla, że należy położyć większy nacisk na problematykę płci w dialogu prowadzonym na ten temat z państwami trzecimi, oraz zachęca państwa członkowskie, które nie ratyfikowały jeszcze protokołu o handlu ludźmi Organizacji Narodów Zjednoczonych, tzw. protokołu z Palermo, i Konwencji Rady Europy w sprawie działań przeciwko handlowi ludźmi, do uczynienia tego w jak najkrótszym terminie;
130. kładzie nacisk na zasadniczą rolę, jaką kobiety odgrywają w życiu politycznym południowych sąsiadów Unii Europejskiej; wyraża zadowolenie z wyników wyborów, które przyniosły znaczny wzrost liczby kobiet w kręgach politycznych;
131. wzywa Radę, Komisję i państwa członkowskie do propagowania w szczególności ratyfikacji i wprowadzania w życie przez państwa członkowskie Unii Afrykańskiej protokołu Unii Afrykańskiej w sprawie praw kobiet w Afryce;
Prawa dziecka
132. przypomina o konkretnym zobowiązaniu podjętym w Traktacie z Lizbony, dotyczącym skupienia się w polityce zewnętrznej UE na prawach dzieci; zwraca uwagę, że nieomal powszechne przyjęcie Konwencji ONZ o prawach dziecka zapewnia szczególnie solidną międzynarodową podstawę prawną do realizacji postępowej polityki w tej dziedzinie; zaleca uwzględnienie praw dzieci we wszystkich politykach i działaniach UE; w związku z tym wzywa państwa, które jeszcze nie ratyfikowały tej Konwencji, do uczynienia tego w jak najkrótszym terminie, a także do jak najszybszego wprowadzenia w życie Konwencji i jej protokołów fakultatywnych;
133. zwraca uwagę na występujący w kilku państwach Afryki subsaharyjskiej poważny problem, polegający na oskarżaniu dzieci o uprawianie czarów, powodujący poważne konsekwencje, począwszy od wykluczenia społecznego po dzieciobójstwo, oraz na rytualne mordowanie dzieci jako formę ofiary; zauważa, że obowiązkiem państwa jest ochrona dzieci przed wszystkimi formami przemocy i maltretowaniem, i z tego względu wzywa wysoką przedstawiciel/wiceprzewodniczącą, Specjalnego Przedstawiciela UE ds. Praw Człowieka, Komisję i ESDZ do zwrócenia szczególnej uwagi na ochronę dzieci przed wszystkimi formami przemocy oraz na los tych dzieci w prowadzonych z rządami przedmiotowych państw rozmowach dotyczących praw człowieka oraz w procesie programowania zewnętrznych instrumentów finansowych;
134. wzywa ESDZ i Komisję do dopilnowania, w ramach polityki zewnętrznej UE, ochrony praw dzieci w postępowaniach karnych poprzez określenie konieczności ich szczególnej ochronny, uznając narażenie dzieci na wtórną lub ponowną wiktymizację, a także do przyznania pierwszeństwa najlepszemu interesowi dziecka, o czym jest mowa w dyrektywie 2011/0129 (COD) w sprawie norm minimalnych w zakresie praw ofiar, przyjętej w dniu 12 września 2012 r.;
135. z zadowoleniem przyjmuje komunikat Komisji „Agenda UE na rzecz praw dziecka”, łączący cele polityki zarówno wewnętrznej, jak i zewnętrznej w ramach jednego dokumentu politycznego; przypomina o zobowiązaniu wysokiej przedstawiciel/wiceprzewodniczącej zawartym w komunikacie Komisji zatytułowanym „Prawa człowieka i demokracja w centrum działań zewnętrznych UE” do skupienia się na prawach dzieci jako jednym z trzech priorytetów objętych kampanią; podkreśla jednak znaczenie przełożenia tych zobowiązań na działania budżetowe oraz znaczenie monitorowania ich skutecznej realizacji;
136. wzywa do spójnego włączania praw dziecka do krajowych strategii UE dotyczących praw człowieka zgodnie ze zobowiązaniem wynikającym z Traktatu z Lizbony; popiera plany osiągnięcia dalszego postępu w opracowywaniu opartego na prawach podejścia do współpracy na rzecz rozwoju, jak określono w planie działania UE na rzecz strategii praw człowieka; podkreśla potrzebę pilnego podjęcia takich działań w odniesieniu do praw dzieci, tak aby zapewnić długofalowy zrównoważony postęp; ponownie oświadcza, że w niektórych krajach szczególnie narażone są dziewczęta;
137. podkreśla potrzebę zwalczania wszelkich form przymusowej pracy dzieci, wykorzystywania dzieci i handlu dziećmi; apeluje o lepsze wdrażanie istniejących przepisów krajowych i międzynarodowych, które pogłębiają świadomość na temat wykorzystywania dzieci na rynku pracy; podkreśla, że dzieci i młodzież powinny wykonywać tylko taką pracę, która nie wpływa na ich zdrowie i rozwój osobisty, ani nie koliduje z ich kształceniem;
Wolność myśli, sumienia, religii i wyznania
138. podkreśla, że prawo do wolności myśli, sumienia, religii lub przekonań jest podstawowym prawem człowieka[11], obejmującym prawo do wiary lub niewiary oraz wolność praktykowania przekonań teistycznych, nieteistycznych lub ateistycznych prywatnie lub publicznie, indywidualnie lub wspólnie z innymi; podkreśla, że korzystanie z tego prawa ma podstawowe znaczenie dla rozwoju pluralistycznych i demokratycznych społeczeństw; apeluje do UE o systematyczną obronę powszechnego prawa do wolności religii lub przekonań, zgodnie z konwencjami ONZ w dziedzinie praw człowieka, w ramach dialogów politycznych z państwami trzecimi;
139. potępia wszelkie formy nietolerancji, dyskryminacji lub przemocy ze względu na religię lub przekonania, niezależnie od tego, gdzie i wobec kogo one występują oraz czy wymierzone są w osoby wierzące, apostatów, czy niewierzących; jest głęboko zaniepokojony rosnącą w wielu krajach liczbą takich aktów, dokonywanych przeciwko przedstawicielom mniejszości religijnych oraz tym, którzy reprezentując tradycje religine większości, nieśmiało promują pluralizm i różnorodność społeczną w oparciu o wzajemny szacunek między ludźmi; wyraża zaniepokojenie bezkarnością tego rodzaju naruszeń, stronniczością policji i systemów sądowych, jeśli chodzi o zajmowanie się tego rodzaju sprawami, oraz brakiem odpowiednich systemów odszkodowania na rzecz ofiar w wielu państwach na świecie; zauważa, że wydarzenia arabskiej wiosny, które miały przyczynić się do transformacji prodemokratycznej, w wielu przypadkach paradoksalnie równocześnie doprowadziły do pogorszenia sytuacji mniejszości religijnych pod kątem poszanowania ich wolności i praw; w związku z tym surowo potępia wszelkie akty przemocy wobec chrześcijan, żydów, muzułmanów i innych społeczności religijnych; uznaje rosnącą potrzebę transformacji konfliktów i podejmowania działań pojednawczych w wielu państwach, w tym nawiązania dialogu międzywyznaniowego na różnych szczeblach; apeluje do UE i wiceprzewodniczącej / wysokiej przedstawiciel, Specjalnego Przedstawiciela UE ds. Praw Człowieka, Komisji i ESDZ o zajęcie się dyskryminacyjnymi i podburzającymi treściami zawartymi np. w materiałach medialnych oraz przeszkodami utrudniającymi swobodne praktykowanie wiary w ramach prowadzonego przez UE dialogu z państwami trzecimi w dziedzinie praw człowieka; uważa, że w państwach trzecich, w których łamane są przysługujące mniejszościom religijnym prawa, tego rodzaju problemów nie da się rozwiązać poprzez izolowanie mniejszości od otaczających je społeczności, a tym samym tworzenie „równoległych społeczności” z myślą o zapewnieniu im ochrony;
140. jest szczególnie zaniepokojony sytuacją w Chinach, gdzie jednostki praktykujące swoją religię poza oficjalnie uznanymi kanałami, w tym chrześcijanie, muzułmanie, buddyści i członkowie Falun Gong, regularnie spotykają się z prześladowaniem; wzywa władze chińskie do zaprzestania prowadzenia kampanii ukierunkowanej na złe traktowanie i prześladowanie członków Falun Gong, którzy odbywają długie kary więzienia za korzystanie z przysługującego im prawa do wolności religii lub przekonań, oraz którzy są poddawani reedukacji przez pracę, mającej na celu zmuszenie ich do zrzeczenia się swoich duchowych przekonań, mimo tego, że Chiny ratyfikowały Konwencję ONZ w sprawie zakazu stosowania tortur oraz innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania; wzywa Chiny do jak najszybszego ratyfikowania Międzynarodowego paktu praw obywatelskich i politycznych, zgodnie z podjętym zobowiązaniem; wzywa władze chińskie do zawieszenia, a następnie zmiany, w ramach procesu faktycznych konsultacji z Tybetańczykami, polityki, która w skrajnie negatywny sposób wpływa na tybetański buddyzm, kulturę i tradycję; jest głęboko zaniepokojony sytuacją w zakresie wolności religii na Kubie, a zwłaszcza nasilającymi się prześladowaniami liderów i wyznawców kościoła katolickiego i protestanckiego;
141. podkreśla, że międzynarodowe prawo w dziedzinie praw człowieka uznaje wolność myśli, sumienia, religii, przekonań i przynależności politycznej niezależnie od statusu rejestracji, zatem rejestracja nie powinna być warunkiem wstępnym do praktykowania religii lub korzystania z prawa do przynależności politycznej; zwraca z zaniepokojeniem uwagę, że w Chinach wszystkie osoby chcące praktykować religię, w tym pięć oficjalnych religii – buddyzm, taoizm, islam, katolicyzm i protestantyzm – są zobowiązane do rejestracji w administracji rządowej oraz do działania w ramach kontrolowanych przez rząd rad zarządzających, co jest sprzeczne z ich autonomią religijną i ogranicza ich działania; ponadto z zaniepokojeniem zauważa, że niezarejestrowane grupy religijne, w tym kościoły domowe i członkowie Falun Gong, doświadczają różnych form złego traktowania, które ograniczają ich działania i zgromadzenia, w tym doświadczają konfiskaty mienia, a nawet zatrzymań i pozbawienia wolności;
142. z zadowoleniem przyjmuje włączenie wolności religii lub przekonań do szkolenia przewidzianego dla personelu UE; zdecydowanie ponawia swój apel dotyczący potrzeby opracowania ambitnego zestawu narzędzi służących wspieraniu prawa do wolności religii lub przekonań jako elementu polityki zewnętrznej UE; w tym kontekście z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie UE dotyczące opracowania wytycznych w zakresie wolności religii lub przekonań, zgodnie z sekcją nr 23 planu działania UE na rzecz praw człowieka i demokracji; zauważa, że wytyczne te powinny być spójne z krajowymi strategiami UE dotyczącymi praw człowieka i że powinny zawierać listę kontrolną obejmującą niezbędne swobody związane z prawem do wolności religii lub przekonań, pozwalająca na dokonanie oceny sytuacji w danym kraju, a także metodyką umożliwiającą stwierdzenie naruszania wolności religii lub przekonań; podkreśla konieczność włączenia Parlamentu i organizacji społeczeństwa obywatelskiego w opracowywanie tych wytycznych; zachęca UE do zapewnienia spójności pomiędzy nowymi wytycznymi i priorytetami wymienionymi w krajowych strategiach UE dotyczących praw człowieka; podkreśla znaczenie włączenia wolności religii lub przekonań do unijnej polityki rozwoju oraz do innych strategii polityki zewnętrznej;
143. wzywa UE do aktywnego reagowania na coraz częstsze stosowanie przepisów dotyczących apostazji, bluźnierstwa i zakazywania nawracania oraz na rolę, jaką odgrywają one we wzroście nietolerancji i dyskryminacji religijnej; podkreśla, że prawo międzynarodowe obejmuje prawo do posiadania, przyjęcia lub zmiany religii lub przekonań; wzywa wiceprzewodniczącą / wysoką przedstawiciel oraz instytucje UE do podjęcia działań przeciwko niedopuszczalnym praktykom, wywierając nacisk na państwa trzecie, a zwłaszcza te będące partnerami UE państwa trzecie, w których wciąż stosowane są tego rodzaju praktyki, tak aby dopilnować, że położą one kres tym praktykom; zachęca UE do wystąpienia przeciwko stosowaniu wspomnianych przepisów przez rządy oraz do wspierania przysługującego każdej jednostce prawa do zmiany religii, zwłaszcza w krajach, w których apostazja podlega karze śmierci;
144. podkreśla znaczenie ochrony wolności myśli, sumienia religii i przekonań, w tym ateizmu i innych form niewiary, zgodnie z międzynarodowymi konwencjami dotyczącymi praw człowieka oraz nalega, by tego rodzaju wolności nie były osłabiane przez stosowanie przepisów dotyczących bluźnierstwa, których celem jest ciemiężenie i prześladowanie osób wyznających inną religię lub mających inne przekonania; podkreśla, że przepisy dotyczące bluźnierstwa często są promowane pod pretekstem zmniejszenia napięć społecznych, a w rzeczywistości jedynie przyczyniają się on do nasilenia tych napięć oraz wzrostu nietolerancji, w szczególności wobec mniejszości religijnych; w tym kontekście przypomina, że w wielu krajach nadal powszechną praktyką jest delegalizacja, konfiskata i niszczenie zarówno miejsc modlitwy, jak i publikacji religijnych, a także zakaz kształcenia duchownych; wzywa instytucje UE do przeciwdziałania tego rodzaju naruszeniom w ramach swoich kontaktów z właściwymi rządami; apeluje o przyjęcie stanowczego stanowiska w sprawie wykorzystywania przepisów dotyczących bluźnierstwa w celu prześladowania członków mniejszości religijnych;
145. podkreśla znaczenie włączenia wolności religii lub przekonań do unijnej polityki rozwoju, polityki zapobiegania konfliktom oraz polityki antyterrorystycznej; z zadowoleniem przyjmuje wszystkie wysiłki podejmowane w ramach dialogu międzykulturowego i międzywyznaniowego oraz współpracy na różnych szczeblach, z udziałem przywódców społeczności, kobiet, młodzieży i przedstawicieli mniejszości etnicznych, w celu sprzyjania spójności społecznej oraz rozwojowi pokojowych społeczeństw; z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie UE do prezentowania i promowania prawa do wolności religii lub przekonań na forach międzynarodowych i regionalnych, w tym na forum ONZ, OBWE i Rady Europy, oraz w ramach innych mechanizmów regionalnych; apeluje o prowadzenie konstruktywnego dialogu z Organizacją Wspólnoty Islamskiej (OWI) na temat odejścia od terminologii związanej ze zwalczaniem zniesławiania religii; zachęca UE do dalszego przedkładania swojej corocznej rezolucji dotyczącej wolności religii lub przekonań podczas Zgromadzenia Ogólnego ONZ;
146. z zadowoleniem przyjmuje wspólne oświadczenie wiceprzewodniczącej / wysokiej przedstawiciel, sekretarza generalnego OWI, sekretarza generalnego Ligi Państw Arabskich oraz komisarza Unii Afrykańskiej ds. pokoju i bezpieczeństwa z dnia 20 września 2012 r., w którym potwierdzone zostało poszanowanie wszystkich religii oraz zasadnicze znaczenie wolności religii i tolerancji, przy jednoczesnym uznaniu w pełni znaczenia wolności wypowiedzi; potępia namawianie do nienawiści religijnej i przemocy oraz wyraża głębokie ubolewanie z powodu ofiar w ludziach, do których doszło podczas ostatnich ataków na misje dyplomatyczne; składa kondolencje rodzinom ofiar;
147. zwraca uwagę, że wolność religii lub przekonań jest powiązana z kwestiami dotyczącymi uznawania, równego obywatelstwa i korzystania z praw na równych zasadach w danym społeczeństwie; zachęca UE do podejmowania działań na rzecz równości i równego obywatelstwa jako kwestii mającej priorytetowe znaczenie dla przedstawicieli zmarginalizowanych lub dyskryminowanych grup społecznych; ponadto podkreśla znaczenie wsparcia inicjatyw oraz umożliwienia finansowania podejmowanych przez społeczeństwo obywatelskie i obrońców praw człowieka wysiłków mających na celu zwalczanie dyskryminacji, nietolerancji i przemocy ze względu na religię lub przekonania;
148. wzywa ESDZ do wypracowania stałego potencjału w ramach swojej struktury, umożliwiającego monitorowanie i analizowanie roli religii lub przekonań we współczesnych społeczeństwach i w ramach stosunków międzynarodowych, oraz do włączenia zagadnienia wolności religii lub przekonań w działania wszystkich dyrekcji i jednostek geograficznych i tematycznych; zachęca ESDZ do przedkładania Parlamentowi rocznych sprawozdań dotyczących postępu w odniesieniu do wolności religii lub przekonań na świecie;
149. podkreśla znaczenie wsparcia inicjatyw oraz umożliwienia finansowania podejmowanych przez społeczeństwo obywatelskie i obrońców praw człowieka wysiłków mających na celu zwalczanie dyskryminacji, nietolerancji i przemocy ze względu na religię lub przekonania; uważa, że w ramach krajowych programów wsparcia EIDHR należy zwrócić szczególną uwagę na finansowanie ochrony i promowania wolności religii lub przekonań w krajach, w których zgodnie ze strategią UE na rzecz tych krajów wspomniane prawo uznaje się za kwestię priorytetową;
150. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz wiceprzewodniczącej Komisji / wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, Specjalnemu Przedstawicielowi UE ds. Praw Człowieka, Europejskiej Służbie Działań Zewnętrznych, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz krajów kandydujących, Organizacji Narodów Zjednoczonych, Radzie Europy, a także rządom państw i terytoriów wymienionych w niniejszej rezolucji.
- [1] Teksty przyjęte, P7_TA(2012)0126.
- [2] Teksty przyjęte, P7_TA(2010)0280.
- [3] Teksty przyjęte, P7_TA(2011)0507.
- [4] Dz.U. C 161 z 31.5.2010, s. 78.
- [5] http://www.icc-cpi.int/NR/rdonlyres/18B88265-BC63-4DFF-BE56-903F2062B797/0/RC9ENGFRASPA.pdf
- [6] Dz.U. L 76 z 22.3.2011, s. 56.
- [7] Teksty przyjęte, P7_TA(2011)0576.
- [8] Dz.U. C 291E z 4.10.2011, s. 171.
- [9] Teksty przyjęte, P7_TA(2012)0018.
- [10] Teksty przyjęte, P7_TA(2012)0309.
- [11] Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 20 stycznia 2011 r. w sprawie sytuacji chrześcijan w kontekście wolności wyznania, Dz.U. C 136E z 11.5.2012, s. 53.
ANNEX I
INDIVIDUAL CASES RAISED BY THE EUROPEAN PARLIAMENT BETWEEN JANUARY AND DECEMBER 2011
THE SAKHAROV PRIZE 2011
|
The winner of the Sakharov Prize 2011
Asmaa Mahfouz (Egypt)
Ahmed al-Zubair Ahmed al-Sanusi (Libya)
Razan Zaitouneh (Syria)
Ali Farzat (Syria)
Mohamed Bouazizi (Tunisia) |
The Sakharov Prize 2011 was awarded to five persons representing the Arab people in recognition of their drive for freedom and human rights and their contribution to historic changes in the Arab world.
Ms Mahfouz joined the Egyptian April 6th Youth Movement in 2008, helping to organise strikes for fundamental rights. Sustained harassment of journalists and activists by the Mubarak regime as well as the Tunisian example prompted Ms Mahfouz to organise her own protests. Her Youtube videos, Facebook and Twitter posts helped motivate Egyptians to demand their rights in the Tahrir Square. After being detained by the Supreme Council of Armed forces, she was released on bail due to pressure from prominent activists
Mr Ahmed al-Sanusi, also known as the longest-serving “prisoner of conscience”, spent 31 years in Libyan prisons as a result of an attempted coup against Colonel Gaddafi. A member of the National Transitional Council, he is now working to “achieve freedom and race to catch up with humanity” and establish democratic values in post-Gaddafi Libya.
Ms Zaitouneh, a human rights lawyer, created the Syrian Human Rights Information Link blog (SHRIL) which reports on current atrocities in Syria. She publicly revealed murders and human rights abuses committed by the Syrian army and police. Her posts have become an important source of information for international media. She is now hiding from the authorities who accuse her of being a foreign agent and have arrested her husband and younger brother.
Mr Farzat, a political satirist, is a well-known critic of the Syrian regime and its leader President Bashar al-Assad. Mr Farzat became more straightforward in his cartoons when the March 2011 uprisings began. His caricatures ridiculing Bashar al-Assad’s rule helped to inspire revolt in Syria. In August 2011, the Syrian security forces beat him badly, breaking both his hands as “a warning”, and confiscated his drawings.
Mr Bouazizi, a Tunisian market trader set himself on fire in protest at incessant humiliation and badgering by the Tunisian authorities. Public sympathy and anger inspired by this gesture led to the ousting of Tunisian President Zine El Abidine Ben Ali. Mr Bouazizi’s selfimmolation also sparked uprisings and vital changes in other Arab countries such as Egypt and Libya, collectively known as the “Arab Spring”. Mr Bouazizi received the prize posthumously.
|
|
|
SHORTLISTED NOMINEES
|
BACKGROUND |
|
|
Dzmitry Bandarenka |
Dzmitry Bandarenka is a Belarusian civil activist and member of the Belarusian Association of Journalists. He is one of the founders of the Charter’97 civil initiative and co-ordinator of the European Belarus civil campaign. During the 2010 presidential campaign he was the proxy of the opposition presidential candidate Andrei Sannikau. After attending the pro-democracy rally in Minsk on 19 December 2010, Dzmitry was beaten and arrested and taken to a KGB detention centre. He was charged with participating in and organising mass disturbances and on April 27 he was sentenced to 2 years in penal colony. On August 17, Dzmitry Bandarenka was discharged from Minsk hospital Nr 5 after serious spinal surgery and sent back to the Interior Ministry’s detention facility in Valadarski Street. He was subjected to inhuman and degrading treatment whilst in custody.
|
|
|
The San José de Apartadó Peace Community
|
This Colombian community of “campesinos”, i.e. peasant farmers, has become an internationally recognized symbol of courage, resilience and dedication to the values of peace and justice, in an environment of brutality and destruction. As part of their non- violent resistance, they refuse to take part in the conflict, to bear arms, or to collaborate with any armed actors, in spite of the pressure they face. The community members struggle courageously and peacefully to reassert and maintain their right to live a decent life on the land they cultivate. Their courage has cost them dearly: the community states that, of their 1300 members, 180 have been killed. The members of the Peace Community of San José de Apartadó are constantly facing death threats by the various groups involved in the Colombian civil war as well as in the traffic of drugs and arms in the region. Nonetheless, the community of San José de Apartadó has not given up in their fight for a peaceful society.
|
|
|
COUNTRY Individual
|
BACKGROUND |
ACTION TAKEN BY PARLIAMENT |
||
|
AFGHANISTAN Gulnaz
|
After reporting to the police that she had been raped, Gulnaz, 19 years old at the time, was sentenced to 12 years in prison for adultery in 2009. She was released in December 2011. However, pressure was put on her, from the court and from others, to marry the man who had raped her. |
In its resolution adopted on 15 December 2011, the European Parliament:
- Welcomed the recent decision of President Karzai to pardon Gulnaz
- Reiterated that the support of the European Union and its Member States for the reconstruction of Afghanistan must include concrete measures to eradicate discrimination against women in order to strengthen respect for human rights and the rule of law
|
||
|
azerbaijan
Jabbar Savalan Bakhtiyar Hajiev
Tural Abbasli
Eynulla Fatullayev
Adnan Hajizade Emin Abdullayev (Milli)
Rafig Tagi
Samir Sadagatoglu
Tural Abassli
Elkin Aliyev
Seymur Khaziyev
Ramin Deko
Eynulla Fatullayev
|
Savalan (member of the youth group of the Azerbaijan Popular Front Party (APFP) and Hajiev (activist and former parliamentary candidate) were apparently targeted for using Facebook to call for demonstrations against the government. Mr Savalan was sentenced to two and a half years in prison for allegedly possessing drugs and Mr Hajiev was arrested on 4 March after calling on Facebook for demonstrations against the government and now faces two years in jail for allegedly vading military service. Serious doubts exist as regards the fairness of the trials of Mr Savalan and Mr Hajiyev
Head of the Youth Organisation of the Musavat Party. Was one of 200 activists who were arrested on 2 April 2011.
Jailed journalist. The European Court of Human Rights ordered the Republic of Azerbaijan to release Fatullayev from prison and to pay him EUR 25 000 in moral damages.
Two bloggers who were released from jail prior to the adoption of this resolution.
Prominent Azerbaijani writer and journalist. He died in Baku on 23 November 2011 from the injuries he had sustained during a brutal knife attack four days earlier. Rafig Tagi had reportedly been receiving death threats in the weeks prior to the attack, believed to be in retaliation for an article, amongst others, published on the Radio Azadlyq (Liberty) website on 10 November 2011, in which he criticised the current Iranian Government. A leading Iranian cleric, Grand Ayatollah Fazel Lankarani, issued a fatwa calling for Rafiq Tagi to be killed.
Editor of the Sanat newspaper. The abovementioned fatwa also called for Samir Sadagatoglu to be killed
Abassli, leader of the opposition Musavat party’s youth wing and blogger critical of the government. He was sentenced to administrative sentences on 16 March 2011 after rallies on 11 and 12 March against corruption within the government. On April 2 he was sentenced to prison for 2.5 years for “organizing public disorder”. He was released in June 2012 on a Presidential pardon.
Reporter for Azerbaijan News Network who was sentenced to seven days in detention after the abovementioned rallies. The police contended that he participated in the protests and obeying police orders. Aliyev said he was working as a journalist covering the rallies.
Works for the opposition newspaper Azadliq. He has allegedly been threatened and beaten several times after publishing critical material about the authorities and the President of Azerbaijan.
Journalist for the opposition newspaper Azadliq who was participating in the protests of 2 April. On 3 April, he was reportedly forced into a car and taken to a village called Mashtaga where he was detained for 6 hours. During this day he was pressured to stop publishing critical material about the government. After reporting the abduction he was beaten by two men who said it was for not listening to the warning he had received during the day of the abduction.
Newspaper editor and outspoken journalist. He was jailed in 2007 on charges that included terrorism and defamation. He remained in jail until his pardon in May 2011 despite a ruling in the European Court of Human Rights that had found him wrongfully imprisoned. While in prison he was denied access to medical care despite his the deterioration of his health.
|
In its resolution adopted on 12 May 2011, the European Parliament:
- Expressed its deep concern at the increasing number of incidents of harassment, attacks and violence against civil society and social network activists and journalists in Azerbaijan
- Called on the Azerbaijani authorities to release all members of the opposition, youth activists and bloggers remaining in custody after the peaceful demonstrations of 11 March and 2 and 17 April 2011 and to release Mr Savalan and Mr Hajiyev and to drop the charges against them
- Urged the authorities to safeguard all necessary conditions to allow the media, including opposition media, to operate, so that journalists can work and report freely without any pressure
In its resolution adopted on 15 December 2011, the European Parliament:
- Strongly condemned the murder of Rafig Tagi and expresses its concern over the safety of Samir Sadagatoglu
- Called on the Azerbaijani authorities to do their utmost to protect the life and safety of Samir Sadagatoglu
- Called on the Iranian authorities to offer all necessary cooperation to the Azerbaijani authorities during the investigation of the murder of Rafig Tagi
A letter of concern was sent on 27 April 2011
|
||
|
bahrain
Ali Abdullah Hassan al-Sankis
Abdulaziz Abdulridha Ibrahim Hussain
Dr Abduljalil Al-Singace Abdulhadi Al-Khawaja
Nabeel Rajab
Jalila al-Salman
Ali ‘Abdullah Hassan al-Sankis ‘Abdulaziz ‘Abdulridha Ibrahim Hussain
Ahmed al-Jaber al-Qatan
Mr Abdulhadi Al-Khawaja |
22 May 2011 the death sentences imposed on Ali Abdullah Hassan al-Sankis and Abdulaziz Abdulridha Ibrahim Hussain for killing two policemen during anti-government protests in Bahrain were upheld by the National Safety Court of Appeal. The executions were postponed until September.
Bloggers and human rights activists. They were amongst the group of at least 21 prominent Bahraini human rights activists and opponents of the regime, who on 6 September 2011 had their sentences confirmed by the military-run National Safety Appeal Court. This was reportedly for plotting to overthrow the government.
Deputy Secretary General of the International Federation for Human Rights (FIDH) and President of the Bahrain Centre for Human Rights. He was prevented from leaving the country and remains under threat and harassment by the security forces.
Former Vice-President of the Bahrain Teachers’ Association. She was arrested for the second time at her home on 18 October 2011.
Accused of killing two policemen during anti-government protests in Bahrain. Their death sentences were upheld by the National Safety Court of Appeal on 22 May. The case of the two men was referred on appeal to Bahrain’s Court of Cassation, whose verdict was scheduled for 28 November 2011
Ahmed al-Jaber al-Qatan was allegedly shot while participating in an anti-government protest on 6 October 2011 near the capital Manama.
Human rights defender and former President of the Bahraini Centre for Human Rights (BCHR) who has also worked as Protection Co-ordinator with human rights NGO Front Line. On 9 April 2011, he was arrested and beaten unconscious by police in Al-Manama. His whereabouts remained unknown. In 2012 Amnesty International has reported that he was on a hunger strike and that is health was rapidly deteriorating. They consider him a prisoner of conscience.
|
In its resolution adopted on 7 July 2011, the European Parliament
- Condemned the repression in Bahrain and urges the immediate and unconditional release of all peaceful demonstrators, including political activists, journalists and human rights defenders
- Called on the Bahraini authorities to commute the death sentences of Ali Abdullah Hassan al-Sankis and Abdulaziz Abdulridha Ibrahim Hussain, and to reinstate the de facto moratorium on capital punishment
In its resolution adopted on 27 October 2011, the European Parliament
- Condemned the repression of citizens in Bahrain which led to dozens of deaths and injuries and urges the immediate and unconditional release of all peaceful demonstrators, political activists, human rights defenders, doctors and paramedics, bloggers and journalists
- Condemned the use of special military courts to try civilians and stressed that civilians must be tried in civilian courts and that every detained person deserves a fair trial
- Called on the Bahraini authorities and the King of Bahrain to commute the death sentences of Ali ‘Abdullah Hassan al-Sankis and ‘Abdulaziz ‘Abdulridha Ibrahim Hussain and urged the Bahraini authorities to declare an immediate moratorium
A letter of concern was sent on 12 April 2011 |
||
|
BElarus
Mr Niakliayeu
Danil Sannikov
Irina Khalip
Uladzimir Niakliayeu Andrei Sannikov Mikalay Statkevich Aleksey Michalevich
Pavel Sevyarynets Anatoly Lebedko
Ales Michalevic
Natalia Radina
Aliaksandr Atroshchankau, Aliaksandr Malchanau, Dzmitry Novik, Vasil Parfiankou
Aleh Ahiejev Pavel Sapelko Tatiana Ahijeva Uladzimir Touscik Tamata Harajeva
Alyaksandr Pylchanka
Ales Mikhalevich Uladzimir Nyaklyaeu Vital Rymasheuski Andrey Sannikau Mikalay Statkevich Dimitrji Uss
Pavel Seviarynets Vladimir Kobets Sergey Martselev
Anatol Lyabedzka Natalya Radzina Andrey Dzmitryeu Syarhey Vaznyak
Dzmitry Bandarenka
Aliaksandr Atroshchankau, Aiaksandr Malchanau, Dzmitry Novik Vasil Parfiankou Mikita Likhavid Ales Kirkevich Zmister Dashkevich Eduard Lobau, Paval Vinahradau Andrei Pratasienya Dzmitry Drozd Uladzemir Khamichenka Dzmitry Bandarenka
Olga Klasowska
Natalia Radina
Andrzej Poczobut
Iryna Khalip
Ales Bialiatski
Marina Tsapok Maxim Kitsyuk Andrey Yurov
Alik Mnatsnakyan Viktoria Gromova
Ales Bialiatski
Viktar Sazonau
Dzmitry Kanavalau Uladzislau Kavalyou |
Protester attacked on Election Day
Three-year-old son of the Presidential candidate Andrei Sannikov whom the Belarusian authorities attempted to take into state custody.
Investigative journalist, who was jailed after the 19 December 2010 elections and was later given a suspended sentence. She is also the wife of the former presidential candidate Andrei Sannikov.
Presidential candidates who were arrested and detained in the aftermath of the presidential elections. Sannikov was sentenced to five years, Statkevich to six years. Michalevic later alleged that he and other detainees had been subjeted to torture and ill-treatment. They were all recognised as prisoners of conscience by Amnesty International.
Leaders of the democratic opposition who were arrested and detained in the aftermath of the elections in December 2010.
Former presidential candidate imprisoned in the aftermath of the post-election protests. He was only released on 26 February 2011 after signing a commitment to collaborate with the Belarusian KGB that he has since publicly renounced. Has given an account of the mental and physical torture to which the political prisoners were subjected
Editor of the opposition Charter 97 website. She was arrested in December 2010 and charged with organising and participating in mass unrest that followed the presidential elections. She was released from the KGB pre-trial detention centre but forbidden to leave her home town until the investigation into her case is completed. Radina has declared that during her detention, KGB officers had subjected her to psychological pressure and attempted to recruit her as a KGB informant.
Members of the electoral campaign teams of democratic opposition candidates Uladzimir Niakliayeu and Andrei Sannikau. They were sentenced to three to four years’ imprisonment in a high-security colony in connection with the demonstrations of 19 December 2010. Their lawyers have stated that the authorities failed to prove their guilt.
Lawyers of some of those accused in the criminal case brought on the charge of mass riot. Affected by the decision taken by the Minsk City College of Lawyers to withdraw their licences.
Chairman of the Minsk City Bar Association. He was dismissed by the Justice Minister for expressing his concern about the ministry’s decision to revoke the licences of four lawyers involved in a so-called riot case.
Presidential candidates who at the time of the writing of this resolution faced trials which could result in sentences of up to 15 years’ imprisonment. Ales Mikhalevich fled the country to avoid trial. On 28 February 2011 Ales Mikhalevic issued a statement giving an account of the mental and physical torture to which the political prisoners were subject in order to coerce them into confessing and accepting evidence of their guilt
Campaign managers to abovementioned presidential candidates. At the time of the adoption of this resolution they faced trials which could result in sentences of up to 15 years’ imprisonment.
Lyabedzka (leader of the opposition United Civic Party (AHP)), Radzina (on-line news portal editor-in-chief), Dzmitryeu (campaign manager for opposition presidential candidate Uladzimer Nyaklyaeu) and Vaznyak (‘Tell the Truth!’ campaign activist) had been released from the KGB pre-trial detention centre and placed under house arrest whilst the investigation against them continues. Natalya Radzina has fled the country to avoid trial.
Bandarenka: a backer of Andrey Sannikau in a former presidential electoral campaign was sent to general regime penal colony for two years.
Aliaksandr Atroshchankau, Aliaksander Malchanau, Dzmitry Novik and Vasil Parfiankou (members of the electoral campaign teams of democratic opposition candidates Uladzimir Niakliayeu and Andrei Sannikau); Mikita Likhavid (member of the ‘For Freedom’ movement); Ales Kirkevich, Zmister Dashkevich and Eduard Lobau (‘Young Front’ activists); Paval Vinahradau (activist of the ‘Speak the Truth’ campaign); Andrei Pratasienya (non-partisan activist); Dzmitry Drozd (historian); Uladzemir Khamichenka (protest participant) and Dzmitry Bandarenka (coordinator of the civil campaign ‘European Belarus’) were sentenced to between one and four years’ imprisonment in connection with the demonstrations of 19 December 2010
Her case demonstrated that police are torturing people to force them to admit their alleged crimes against the state.
Editor of the opposition Charter 97 website. She was arrested in December 2010 and charged with organising and participating in the mass unrest that followed the presidential elections. Radina was released from the KGB pre-trial centre and prevented from leaving her home town until the investigation in her case is completed. After her release, Radina declared that KGB officers had subjected her to psychological pressure and attempted to recruit her as a KGB informant during her detention.
Poczobut: a journalist with the Belsat television channel and Gazeta Wyborcza newspaper. He was arrested and was at the time of the adoption of this resolution facing up to two years’ imprisonment on the charge of ‘insulting the President’ following the articles he had published. He is recognised by Amnesty International as a prisoner of conscience.
Journalist, and the wife of Andrey Sannikov. She was also arrested and faced charges in connection with the protests. She was, at the time of adoption of this resolution, under house arrest and had been banned from communicating with her husband.
President of the Human Rights Centre ‘Viasna’. The Belarusian President and several journalists in the state-owned media made defamatory allegations against Bialiatski and others, claiming, in their comments concerning the bomb attack on the Minsk subway, that ‘there [was] a fifth column in the country’.
Marina Tsapok and Maxim Kitsyuk (Ukrainian citizens) and Andrey Yurov (Russian citizen) are representatives of the Committee on International Control over the Human Rights Situation in Belarus. They were denied entry to the territory of Belarus.
Russian human rights defenders who were detained on 4 May 2011 in the office of the Human Rights Centre ‘Viasna’ and shortly after deported from Belarus and banned from re-entering the country for two years.
Human rights defender, Chair of the ‘Viasna’ Human Rights Centre and Vice-President of the International Federation for Human Rights. After being held at the detention centre of the Belarusian Interior Ministry, he was arrested in Minsk on 4 August 2011 on the formal charge of large-scale tax evasion (‘concealment of profits on a particularly large scale’) and indicted on 12 August 2011.
Human rights activist arrested during a protest and was at the time of the writing of the resolution awaiting trial.
Sentenced to death by the Supreme Court in November 2011. They were accused of carrying out a terrorist attack in the Minsk subway in April 2011. There were also reliable reports on procedural irregularities in the preliminary investigation and judicial examination, such as restrictions on the right to defense.
|
In its resolution adopted on 20 January 2011, the European Parliament:
- Considered that the Presidential elections of 19 December 2010 failed to meet international standards of free, fair and transparent elections.
- Condemned the use of brutal force by the police and KGB services against the protesters on Election Day.
- Strongly condemned the arrest and detention of peaceful protesters and most of the presidential candidates; the leaders of the democratic opposition as well as great number of civil society activists, journalists, teachers and students
- Demanded an immediate and unconditional release of all those detained during Election Day and in its aftermath including the prisoners of conscience recognised by Amnesty International
In its resolution adopted on 10 March 2011, the European Parliament:
- Condemned the lack of respect shown for the fundamental rights of freedom of assembly and of expression by the Belarusian authorities and called for the immediate and unconditional release of all of the protestors detained and for all politically motivated charges brought against them to be dropped.
- Condemned the lack of respect shown for the fundamental rights of freedom of assembly and of expression by the Belarusian authorities.
- Condemned in the strongest terms the use of torture against prisoners
- Condemned the decision taken by the Minsk City College of Lawyers and the dismissal of Alyaksandr Pylchanka.
In its resolution adopted on 12 May 2011, the European Parliament:
- Strongly condemned all convictions on the basis of the criminal charge of ‘mass rioting’ and found them arbitrary and politically motivated
- Considered all charges against the presidential candidates Vladimir Neklyayev, Vitaly Rymashevsky, Nikolai Statkevich, Dmitry Uss and Andrei Sannikov to be illegal and inadmissible and called for the candidates to be acquitted and spared any further persecution
- Expressed its deep concern at the deteriorating situation of human rights defenders in Belarus
- Condemned the persisting climate of fear and intimidation of political opponents in Belarus and the ongoing persecution of opposition figures since the December 2010 presidential elections
- Condemned the systematic harassment and intimidation of and the mounting pressure on independent journalists and media outlets in Belarus
- Condemned the lack of any independent investigation into the use of brutal force by the police and KGB services against the protesters on election day
In its resolution adopted on 15 September 2011, the European Parliament:
- Strongly condemned the recent arrest of and allegations against Ales Bialiatski and called for him to be immediately and unconditionally released from custody and for the investigation and all the charges against him to be dropped
- Stressed that legal assistance between EU Member States and Belarus should not become a tool of political persecution and repression
- Stressed that potential EU engagement with Belarus should be subject to strict conditionality and made contingent on a commitment by Belarus to respect democratic standards, human rights and the rule of law
A letter of concern was sent on 20 December 2011 |
||
|
BRAzIL
Cesare Battisti
|
Cesare Battisti is an Italian citizen who was found guilty at seven trials and convicted in absentia, in final judgements handed down by the Italian courts, of four murders and of involvement in an armed group, robbery and possession of firearms, and sentenced to two terms of life imprisonment. Battisti went into hiding until he was arrested in Brazil in March 2007. He lodged an application with the European Court of Human Rights in respect of his extradition to Italy. The application was declared inadmissible in December 2006. On 18 November 2009 the Brazilian Supreme Court decided to allow the extradition of Cesare Battisti. On 31 December 2010 the then-incumbent President decided to refuse the extradition of Battisti. On 6 January 2011 the President of the Brazilian Supreme Court refused the immediate release of Battisti and officially reopened the case, which was to be considered in February 2011.
|
In its resolution adopted on 20 January 2011, the European Parliament:
- Pointed out that the partnership between the EU and Brazil is based on the mutual understanding that both parties uphold the rule of law and fundamental rights, including the right of defence and the right to a fair and equitable trial |
||
|
china
Ai Weiwei
Liu Xianbin
Liu Xiaobo
Liu Xia Chen Guangcheng Gao Zhisheng Liu Xianbin, Hu Jia Tang Jitian Jiang Tianyong Teng Biao Liu Shihui Tang Jingling Li Tiantian Ran Yunfei Ding Mao Chen Wei
Gao Zhiseng
Hu Jia
Zeng Jinyan
Chen Guangcheng Yuan Weijin |
Internationally renowned artist and critic of the regime. On 3 April 2011, Ai Weiwei was detained while passing through security checks at Beijing airport and was not seen until he was released on bail in June 2011.
Democracy activist since the democracy movement protests in 1989. He is recognised as a prisoner of conscience by Amnesty International. In 2011 he was tried for “incitement to subvert state power” and was sentenced to 10 years.
Nobel Peace Price Laureate in 2010 and prominent scholar who among other things, was involved in drafting the Charter 08 and other writings calling for democratic reforms. He was charged with “inciting subversion of state power” and was sentenced to 11 years in prison.
Chinese human rights lawyer who has been disbarred, detained, lived under house arrest and tortured by the Chinese secret police after taking on human rights cases. He was taken away for interrogation by Chinese security agents in February 2009 and was then subjected to enforced disappearance. In December 2011, only days before his five-year probation were to end, he was sentenced to three years in prison.
Prominent Chinese human rights activist and dissident and the 2008 laureate of the Sacharov Prize. Hu Jia has often been persecuted for his actions in China and in 2008 he was convicted for “inciting subversion of state”. After serving a 3.5 years prison sentence he was released in June 2011. However, his sentence also included that he would be “deprived of his political rights” 12 months following his release.
Human rights activist and wife of Hu Jia. She was put in house arrest together with the couple’s infant daughter while her husband was in prison.
Guan Guangcheng is a human rights activist who, after being released from prison in September 2010, suffered from serious illness and reportedly was refused by the authorities to seek medical treatment. His family, including his wife Yuan Weijin, has been prevented from stepping out of their house.
|
In its resolution adopted on 7 April 2011, the European Parliament:
- Condemned the unjustifiable and unacceptable detention of Ai Weiwei.
- Called for Ai Weiwei’s immediate and unconditional release.
- Stressed that Ai Weiwei’s detention is characteristic of the widespread recent crackdown on human rights activists and dissidents in China,
- Noted that China’s human rights record remains a matter for serious concern; emphasises the need to make a comprehensive assessment of the EU-China human rights dialogue.
A letter of concern was sent on 2 March 2011
|
||
|
EGYPT
Maikel Nabil Sanad
Alaa Abd El-Fattah
Maikel Nabil Sanad |
Blogger who has criticised the role of the Egyptian military during and after the popular revolution. He was arrested by the military police on 28 March 2011 and was sentenced to three years’ imprisonment on 10 April 2011 on charges of ‘insulting the military’ after an unfair fast-track trial in a military court in the absence of his lawyer, family and friends. Amnesty International considers him to be a prisoner of conscience.
Blogger who has been a vocal critic of military rule in Egypt (Amnesty International). On 30 October 2011, the Military Prosecutor called Alaa Abd El-Fattah for interrogation and subsequently ordered his provisional detention for 15 days (which was later renewed), after charging him with ‘inciting violence against the Armed Forces’, ‘assaulting military personnel and damaging military property’ during the Maspero clashes, which started with a peaceful demonstration for the rights of Coptic Christians that took place on 9 October 2011 in Cairo. He refused to answer questions from the Military Court relating to the events, stating that he would only answer to an impartial civil court.
Imprisoned blogger (see above) who was on hunger strike at the time of the writing of this resolution leading to a critical condition. He refused to cooperate with the military tribunal on the basis of his opposition to civilians being tried before military courts.
|
In its resolution adopted on 27 October 2011, the European Parliament:
- Expressed its deep concerns about the health condition of Maikel Nabil Sanad and called for his immediate release
- Called on the Egyptian authorities to ensure full respect for all fundamental rights, including freedom of association, freedom of peaceful assembly, freedom of expression and freedom of religion, conscience and thought for all citizens in Egypt, including the Coptic Christians
- Strongly condemned the killing of protestors in Egypt.
In its resolution adopted on 17 November 2011, the European Parliament:
- Urged the Egyptian Authorities to immediately release Mr Alaa Abd El-Fattah
- Repeated its call upon the SCAF to put an end without delay to the emergency law and to military trials of civilians, to immediately release all prisoners of conscience and political prisoners held by military courts and stressed that civilians should not be prosecuted before military courts |
||
|
eritrea
Dawit Isaak |
Swedish-Eritrean playwright, journalist and writer, who has been held in Eritrean prison since 2001 without trial. Isaak has allegedly been a victim of torture during his detention. He is considered internationally to be a prisoner of conscience
|
In its resolution adopted on 15 September 2011, the European Parliament:
- Deplored the fact that Dawit Isaak has not yet regained his freedom and has had to spend 10 years as a prisoner of conscience; expresses its fears for the life of Mr Isaak under the notoriously harsh prison conditions in Eritrea and without access to necessary health care and called on the Eritrean authorities to release Dawit Isaak
- Noted with great concern the continued deplorable human rights situation in Eritrea, notably the lack of freedom of expression and the continued existence of political prisoners
|
||
|
INDIA
Mahendra Nath Das
Davinder Pal Singh Bhullar |
Mahendra Nath Das was sentenced to death in 1997 after being convicted of murder charges. All legal remedies had been exhausted and his execution was suspended until 21 July 2011 by the Gauhati High Court in Assam (north-east India), as the Indian Government has sought time to respond to the Court.
Davinder Pal Singh Bhullar was sentenced to death on 29 August 2001 after being found guilty of involvement in the 1993 bombing of the Youth Congress Office in New Delhi. The circumstances surrounding the return of Davinder Pal Singh Bhullar to India from Germany and the prolonged stay on death row of Mahendra Nath Das have raised questions.
|
In its resolution adopted on 7 July 2011, the European Parliament:
- Called on the Government and Parliament of India to adopt legislation introducing a permanent moratorium on executions with the goal of abolishing the death penalty in the near future
- Urgently appealed to the Government of India not to execute Davinder Pal Singh Bhullar or Mahendra Nath Das, and to commute their death sentences |
||
|
Iran
Nasrin Sotoudeh
Reza Khandan
Zahra Bahrami
Shiva Nazarahari
Mohammad Seifzadeh
Mohammad Oliyafar
Mohammad Ali, Dadkhah Abdolfattah Soltani, Houtan Kian
Jafar Panahi
Mahdi Ramazani
Mir Hossein Mousavi Mehdi Karroubi
Zahra Bahrami
Sakineh Mohammadi Ashtiani http://www.europarl.europa.eu/sides/getDoc.do?pubRef=-//EP//TEXT+TA+P7-TA-2011-0096+0+DOC+XML+V0//EN - def_1_1#def_1_1
Mir Hossein Mousavi Mehdi Karroubi
Yousef Nadarkhani
Bahareh Hedayat Mahdieh Golroo Majid Tavakoli
Somayeh Tohidlou
Payman Aref
Jafar Panahi
Marzieh Vafamehr
Mohsen Shahrnazdar Hadi Afarideh Katayoun Shahabi Naser Safarian Shahnam Bazdar Mojtaba Mir Tahmaseb
Nasrin Soutoudeh Mohammad Seifzadeh Houtan Kian Abdolfattah Soltani
Shirin Ebadi |
Prominent Iranian human rights lawyer. She was sentenced to 11 years in jail on charges of ‘acting against national security’, ‘membership of the Centre for Human Rights Defenders’, not wearing hejab (Islamic dress) during a videotaped message, and ‘propaganda against the regime’; whereas she was also banned from practising law and travelling for 20 years after completion of her sentence. After being arrested on 4 September 2010, she was held for long periods in solitary confinement, reportedly tortured and denied contact with her family and lawyer
Husband of Nasrin Sotoudeh. He was summoned by the police on 15 January 2011 and detained overnight, released on a third-person guarantee and is under prosecution because of his advocacy on behalf of his wife
Dutch national who was arrested after the Ashura protests on 27 December 2009 and sentenced to death. Sotouedh’s client.
Co-founder of Committee of Human Rights Reporters and a prominent activist. She was sentenced to four years in prison and 74 lashes on 7 January 2011. She is considered a prisoner of conscience by Amnesty International.
Prominent lawyer who, on 30 October 2010, was sentenced to nine years in prison and a ten-year ban from practising law
Human rights lawyer who at the time of the writing of the resolution served a one-year sentence for his advocacy on behalf of his clients
Human rights defenders who were facing prosecution in Iran in 2011.
Prominent Iranian filmmaker who in December 2010 was banned from film-making for 20 years as well as sentenced to 6 years’ imprisonment, and thereby denied freedom of expression
Mahdi Ramazani was taken into custody at the grave site of his son in December 2010 and confronted with exorbitant bail conditions, which he was in no capacity to pay.
Iranian opposition leaders who were illegally detained together with their wives by Iranian security forces.
Dutch-Iranian national who was executed in Tehran on 29 January 2011. The Iranian authorities denied consular access to Ms Bahrami and did not ensure a transparent and fair judicial process.
Sakineh Mohammadi Ashtiani is from Iran’s Azerbaijani minority. She was convicted of “adultery while married” in 2006 and was sentenced to death by stoning.
Opposition leaders who have been held illegally under house arrest and was arbitrarily confined on 14 February 2011. They, along with their politically active spouses, have for periods of time been forcibly disappeared to unknown locations and cut off from all contact with friends and family, periods during which they have been at severe risk of torture
Protestant pastor under threat of execution for apostasy
Prominent student activists whose prison sentences were each increased by six months after they were charged with ‘propaganda against the regime’
Political activist and doctoral student who, on 15 September 2011, received 50 lashes after completing a one-year prison sentence at Evin Prison. Both prison sentences and the 50 lashes were punishments imposed for blogging and other internet activities.
Student activist who on 9 October 2011 received 74 lashes before his release from prison, on a charge of insulting the Iranian President
Prominent Iranian filmmaker who in December 2010 was banned from film-making for 20 years as well as sentenced to 6 years’ imprisonment, and thereby denied freedom of expression
Prominent actress who was given the sentence of one year’s imprisonment and 90 lashes, following her involvement in a film depicting the difficult conditions in which artists operate in Iran
Six independent documentary filmmakers, who were detained by the Iranian autorities on 17 September 2011, accused of working for the BBC’s Persian Service and engaging in espionage on behalf of that news service
Nasrin Soutoudeh, Mohammad Seifzadeh, Houtan Kian and Abdolfattah Soltani are among dozens of lawyers who have been arrested since 2009 for exercising their profession
Nobel Peace Prize laureate who has effectively been forced into exile after the authorities shut down her Center for Defenders of Human Rights
|
In its resolution adopted on 20 January 2011, the European Parliament:
- Called for the immediate and unconditional release of Nasrin Sotoudeh and all other prisoners of conscience
- Strongly condemned the extraordinarily harsh sentence against Nasrin Sotoudeh and the intimidation of her husband
- Urged the Iranian authorities to reconsider the sentence imposed on Zahra Bahrami, and to grant her a fair trial and access to Dutch authorities.
In its resolution adopted on 10 March 2011, the European Parliament:
- Called for the immediate and unconditional release of Mir Hossein Mousavi, Mehdi Karroubi and their wives.
- Strongly rejected the regime’s condemnation of protesters and opponents following the 2009 elections as ‘enemies of Allah’ (‘muharib’), who, in accordance with Islam, should receive the severest of punishments.
- Urged Iran to put an end to all forms of discrimination in the country.
- Firmly condemned the execution of Zahra Bahrami.
- Urged the Iranian authorities to put an end, in law and in practice, to all forms of torture and other cruel, inhuman or degrading treatment or punishment and to uphold the due process of law and end impunity for human rights violations.
In its resolution adopted on 17 November 2011, the European Parliament:
- Expressed grave concern over the steadily deteriorating human rights situation in Iran
- Called on the Iranian authorities to release all political prisoners
- Urged the Iranian Government immediately to allow the UN-appointed Special Rapporteur Ahmed Shaheed to enter Iran to address the country’s ongoing human rights crisis
- Expressed its concern at the use of (European) censorship, filtering and surveillance technologies to control and censor information and communication flows and to track down citizens, notably human rights defenders |
||
|
occupied palestinian territories
Shadi Shaheen Majd Barghouti Mohammed al-Haj Kamal Abu Taima Haitham Amro Fadi Hamadna
|
Persons who have been killed while undergoing torture in the Palestinian Authorities centres from 2007-2010 |
A letter of concern was sent on 16 March 2011 |
||
|
pakistan
Salmaan Taseer
Shahbaz Bhatti
Salman Taseer
Naeem Sabir Jamaldini
Sherry Rehman
Asia Bibi
Asia Bibi
Mukhtar Mai
Uzma Ayub
|
Governor of the province of Punjab, who was one of the most vocal and visible critics of Pakistan’s blasphemy laws and of their misuse by extremist groups. On 4 January 2011 Salmaan Taseer was assassinated in Islamabad by one of his own security guards, Malik Mumtaz Hussein Qadri, who disagreed with Taseer’s opposition to Pakistan’s blasphemy laws.
Shahbaz Bhatti was the Pakistani Minister for Minorities. On 2 March 2011, he was assassinated by armed men who opened fire on his car as he travelled to work in the capital Islamabad. A group calling itself the Tehreek-e-Taliban Punjab (Taliban Movement Punjab) claimed responsibility for the killing. He was the only Christian member of the Pakistani Cabinet and one of the country’s few leading politicians who combated the blasphemy laws
Taseer was the Governor of the Province of Punjab. He was killed in January 2011 by one of his own security guards, who disagreed with Taseer’s opposition to Pakistan’s blasphemy laws.
Prominent Pakistani human rights defender and the Coordinator of the Human Rights Commission of Pakistan. Assassinated in March 2011. Was particularly active in combating the human rights violations in the Baluchistan region.
A former Pakistani minister, reformist politician and well-known journalist. A fatwa was reportedly issued against Rehman calling her the next candidate for murder.
Christian woman and mother of five children condemned to death for blasphemy.
Christian woman and mother of five children condemned to death for blasphemy.
Woman who was gang-raped in 2002 on the order of a village council to avenge her brother’s supposed misconduct. She went on to successfully challenge her attackers in the lower courts
Uzma Ayub was kidnapped, held captive and repeatedly raped by several members of the police force
|
In its resolution adopted on 20 January 2011, the European Parliament:
- Strongly condemns the brutal murder of Salmaan Taseer
- Urges the Pakistan authorities to conduct a thorough investigation into all aspects of the murder
- Was concerned that the Pakistani blasphemy laws are still being used to persecute religious denominations
In its resolution adopted on 10 March 2011, the European Parliament
- Strongly condemned the brutal murder of Shahbaz Bhatti
- Called on the Government to repeal these [blasphemy] laws as well as other discriminatory legislation
- Urged the Pakistani authorities to conduct a thorough investigation into all aspects of Shahbaz Bhatti’s murder and bring all perpetrators of this crime rapidly to justice in accordance with the strict rule of law, as well as to ensure the swift and fair prosecution of the late Governor Salman Taseer’s killer
In its resolution adopted on 15 December 2011, the European Parliament
- Urged the Pakistani Government to put into place mechanisms which would allow local and regional administrations to monitor the conduct of informal village and tribal councils and to intervene in instances where they have acted beyond their authority
- Urged the government to review the legislation on women’s rights that was introduced after the military coup
|
||
|
RUssia
Mikhail Khodorkovsky Platon Lebedev
Boris Nemtsov
Anna Politkovskaya, Natalia Estemirova Anastasia Baburova
Sergei Magnitsky
Natalia Estemirova
Oleg Orlov
Mikhail Khodorkovsky Platon Lebedev
Sergey Magnitsky
Anna Politkovskaya
Anastasiya Baburova Stanislav Markelov |
Russian businessmen whose second conviction on 30 December 2010 concerning Yukos assets has been questioned by the international community, including the EU.
Opposition activist arrested on 31 December 2010 in Moscow, together with some 70 others, following an opposition demonstration.
Journalists whose cases have not yet been solved by the Russian authorities
Sergei Magnitsky was a lawyer who died after being held in detention for 11 months where he was subjected to ill-treatment. According to Amnesty International human rights activists believed that he was detained because he unveiled a tax fraud involving investigators and prosecutors. His death has not been solved by the Russian authorities.
A leading member of the Human Rights Centre Memorial in Chechnya. She was abducted and murdered by armed men in Grozny, Chechnya on 15 July 2009. She was shot at point blank range. Still in October 2012 no one has been brought to justice for the murder.
Head of the Human Rights Centre Memorial and the 2009 laureate of the European Parliament Sakharov Prize for Freedom of Thought. He was charged with slander in 2010 after he blamed the Chechen President Kadyrov for being politically responsible for the death of Natalia Estemirova. Since then, slander has been decriminalised in Russia and the case against Orlov has been dropped.
Russian businessmen declared prisoners of conscience in May 2011 by Amnesty International (see above).
Lawyer. He died in custody in November 2009 after months of ill-treatment (see above)
Internationally recognised journalist and human rights defender. She covered, among other things, the conflict and the human rights situation in Chechnya. She was shot dead in her home in Moscow in October 2006.
Stanislav Markelov, human rights lawyer, was shot dead in Moscow on 19 January 2009 after attending a press conference. Anastasiya Baburova, journalist from the newspaper Novaya Gazeta was accompanying Markelov and was seriously injured when she tried to stop the killer. She later died in the hospital.
|
In its resolution adopted on 17 February 2011, the European Parliament:
- Expressed concern over reports of politically motivated trials, unfair procedures and failures to investigate serious crimes
- Expressed serious concern at the verdict in the recent second trial and conviction of Michail Khodorkovsky and Platon Lebedev
- Urged for a review of the charges and proceedings against Oleg Orlov and recalled that no effective investigations have been carried out into the murder of Natalia Estemirova
- Deplored the breaking up of peaceful rallies and the repeated arrests of opposition figures, as in the case of Boris Nemtsov.
In its resolution adopted on 9 June 2011, the European Parliament:
- Took note with concern of the ruling handed down by the Russian appeal court against Mikhail Khodorkovsky and his business associate Platon Lebedev on 26 May 2011 as a continuation of politically motivated court decisions and condemned political interference with the trial
- Took note of President Medvedev’s decision to start an investigation into the criminal charges against Sergey Magnitsky and welcomed the convictions for the murders of Anastasiya Baburova and Stanislav Markelov
- Took note of the arrest of the suspected assassin of Anna Politkovskaya
- Reaffirmed the urgent need for Russia to implement fundamental principles of democracy, the rule of law, human rights and media freedom as a basis for cooperation |
||
|
SyriA
Hamza al-Khateeb
Father Paolo dall’Oglio
Razan Gazzawi
Omar Al-Labwani Yassin Al-Labwani Riba Al-Labwani Laila Al-Labwani Ammar Al-Labwani Siba Hassan Hussein Labwani Amer Dawood Hanibal Awad Sereen Khouri Nahid Badawieh Naret Abdul Karim Mahmoud Ghawrani Badr Al-Shallash Kamal Cheikho Osama Nassar Maimouna Alammar Mohammed Adib Matar Saad Saeed Bisher Saeed Ghaffar Muhammad Dana Al-Jawabra Wafa Al-Lahham Tayeb Tezini Mohammad Darwish Kaka Dawood Nabil Shurbaji Merveen Awsi Ghaffar Hikmat Muhammad, Abdul Rahman Khitou Rayan Suleyman Daya Al-Din Daghmoush, Nasredin Ahmou Hassiba Abderrahman Abd Temmo
Mazen Darwish
Suhair Al-Attassi
Haytham Al-Maleh
|
A 13-year-old boy who was one of the Syrian children who was arbitrarily detained and a victim of torture and ill-treatment which led to his death.
Abbot of the Mar Musa Monastery in Syria and winner of the first Anna Lindh EuroMed Award 2006 for Dialogue between Cultures, widely known for his work for inter-faith harmony in the country for the last three decades and for his engagement in efforts for internal reconciliation. news reported by many sources that the Syrian authorities have ordered the expulsion of, the
Blogger, who on 4 December 2011 was arrested by Syrian authorities at the Syrian-Jordanian border as she was allegedly heading to the Jordanian capital Amman to take part in a workshop on press freedom organised by her employer, the Syrian Centre for Media and Freedom of Expression.
Family members of prisoners of conscience and human rights advocates who gathered outside the Ministry of Interior on 16 March and were subsequently detained. They had gathered peacefully to call for the release of those detained and to express their disappointment over the fact that their relatives had not been amongst those pardoned on 8 March. There were probably more people detained, but only these persons could be identified. At the time of the writing of this letter of concern their whereabouts were unknown.
Director of the Syrian Centre for Media and Freedom of Expression. Mazen Darwish was included in the group of persons described above.
President of the Atassi Forum, a pro-democracy discussion group. Suhair Al-Attassi was included in the group of persons described above.
Lawyer and veteran human rights activist who has worked as a rights defender since 1980. Due to this work he has been in prison during two time periods; 1980-1986 and 2009-2011. In 2011 his travel-ban, which had been in place for seven years, was lifted.
|
In its resolution adopted on 7 July 2011, the European Parliament:
- Urged the Syrian authorities to immediately release all children arrested during the repression of the demonstrations or in related events, to thoroughly investigate reported cases of violence against children and to refrain from any further arrests of and violence against children or any other breach of children’s rights
In its resolution adopted on 15 December 2011, the European Parliament:
- Called for prompt, independent and transparent investigations into the widespread, systematic and gross violation of human rights and fundamental freedoms by the Syrian authorities and military and security forces with the aim of ensuring that all those responsible for these acts, which may amount to crimes against humanity, are held to account by the international community
- Called for increased cooperation between the EU and Turkey regarding the situation in Syria
A letter of concern was sent on 18 March 2011 |
||
|
TIBET
Phuntsog Tsewang Norbu
Lobsang Kelsang Lobsang Kunchok
Dawa Tsering
Kelsang Wangchuk
Choephel Kayang
Norbu Damdrul
Tenzin Wangmo |
Phuntsog (aged 20) and Tsewang Norbu (aged 29) died after setting fire to themselves, on 16 March and 15 August 2011 respectively, as a protest against restrictive Chinese policies in Tibet
Phuntsog’s younger brothers, (both aged 18), set fire to themselves at the Aba/Ngaba county market on 26 September 2011.
A 38-year-old monk at Kardze Monastery who set fire to himself on 25 October 2011
A 17-year-old monk at Kirti Monastery, immolated himself on 3 October 2011 and was immediately carried away by Chinese soldiers, who extinguished the fire and beat him strenuously before taking him away. His state of well-being and whereabouts were unknown at the time of adoption of this resolution.
Two former monks from Kirti, Choephel (aged 19) and Kayang (aged 18). They clasped their hands together and set fire to themselves while calling for the return of the Dalai Lama and the right to religious freedom. They died following this protest.
Former Kirti monk, aged 19, who set fire to himself on 15 October 2011. He was the eighth Tibetan to self-immolate. His whereabouts and state of well-being were unknown at the time of the adoption of this resolution.
Nun from Ngaba Mamae Dechen Choekorling Nunnery, (aged 20). She was the first female to commit self-immolation. She died following this protest. |
In its resolution adopted on 7 April 2011, the European Parliament:
- Condemned the Chinese authorities’ continued crackdown on Tibetan monasteries and called on them to lift the restrictions and security measures imposed on monasteries and lay communities
- Called on the Chinese authorities to respect the rights of Tibetans in all Chinese provinces and to take proactive steps to resolve the underlying grievances of China’s Tibetan population
- Reiterated its call to the Council to appoint an EU Special Representative for Tibet with a view to facilitating the resumption of dialogue between the Chinese authorities and the Dalai Lama’s envoys in relation to the determination of genuine autonomous status for Tibet within the People’s Republic of China.
- Urged the Government of the People’s Republic of China to respect internationally agreed human rights standards and to abide by its obligations under international human rights conventions with respect to freedom of religion or belief
|
||
|
TUNISIA
Zacharia Bouguira
|
Tunisian medical student who, on 13 November 2011, witnessed repeated public acts of violence committed by law enforcement officers against of a group of young Moroccans. After filming it with his mobile phone, he was stopped by a security guard, was violently struck by some 20 policemen and taken to the police station. He was held in arbitrary detention and during that time was subjected to repeated acts of violence and intimidation. He was later released.
|
In its resolution adopted on 15 December 2011, the European Parliament:
- Urged the Tunisian authorities therefore to guarantee Zacharia Bouguira the right to a judicial process conducted in accordance with international standards
- Welcomed the ratification by Tunisia on 29 June 2011 of the Optional Protocol to the Convention against Torture
|
||
|
TURKEY
Ahmet Şık Nedim Şener |
Turkish investigative reporters who were investigating human rights abuses by state officials. They were arrested on 3 March 2011, accused of belonging to a terrorist organisation conspiring against the government. They were released in March 2012 pending trial.
|
A letter of concern was sent on 16 March 2011 |
||
|
Uganda
David Kato |
Human rights defender and leading figure of the gay and lesbian rights group Sexual Minorities Uganda and of the Ugandan lesbian, gay, bisexual and transgender (LGBT) community at large. Kato sued and won a lawsuit against a local tabloid, ‘Rolling Stone’ which published the names, personal details and photographs of over a hundred people, including Kato, alleged to be homosexual. Kato was brutally killed in Uganda on 26 January 2011. |
In its resolution adopted on 17 February 2011, the European Parliament:
- Strongly condemned the violent murder of the Ugandan human rights defender David Kato Kisule.
- Called on the Ugandan Government to ensure that LGBT people and all other minority groups in Uganda are adequately protected against violence
-Condemned accordingly, and again, the Bahati Anti-Homosexuality Bill, and calls on the Ugandan Parliament to decriminalise homosexuality and reject the use of the death penalty under any circumstances. |
||
|
UKRAINE Yulia Tymoshenko
Yuri Lutsenko Yevhen Korniychuk
Bohdan Danylyshin
Georgy Filipchuk Valery Ivashchenko
Anatoliy Grytsenko
Leonid Kuchma |
Former Prime Minister of Ukraine. She was charged of abuse of power in connection with the conclusion of gas contracts in 2009. The Prosecutor General’s Office in Ukraine brought charges against her on 24 May 2011
Former high-ranking officials from the Tymoshenko government who at the time of the adoption of this resolution were in pre-trial detention. Yuri Lutsenko (former Interior Minister, one of the leaders of the People’s Self-Defence Party), was charged with abuse of office and misappropriation of funds and was arrested on 26 December 2010 for alleged non-cooperation with the prosecution. Yevhen Korniychuk (former First Deputy Minister of Justice) was arrested on 22 December 2010 on charges of breaking the law in connection with public procurement procedures for legal services. A preliminary report of the Danish Helsinki Committee for Human Rights on the Lutsenko and Korniychuk trials listed massive violations of the European Convention on Human Rights.
Former Economy Minister who fled Ukraine and has been granted political asylum in the Czech Republic. Criminal proceedings have been started against him.
Georgy Filipchuk (former Environment Minister) and Valery Ivashchenko (former Acting Defence Minister) faced criminal charges at the time of the adoption of this resolution.
Former speaker of the Crimean Parliament (Party of Regions). Grytsenko was detained on 24 January 2011 and accused of an abuse of power involving the giving away of 4800 hectares of land illegally. Another criminal case was later opened, involving land fraud in connection with resort land in Yalta.
Former President of Ukraine. The Prosecutor General’s Office had opened a criminal investigation for abuse of power against him at the time of the adoption of this resolution.
|
In its resolution adopted on 9 June 2011, the European Parliament:
- Was concerned about the increase in selective prosecution of figures from the political opposition in Ukraine as well as the disproportionality of measures applied, particularly in the cases of Ms Tymoshenko and Mr Lutsenko, former Interior Minister
- Stressed that ongoing investigations of prominent Ukrainian political leaders should not preclude them from actively participating in the political life of the country, meeting voters and travelling to international meetings and therefore called on the Ukrainian authorities to lift the travel ban, both domestically and internationally, on Yulia Tymoshenko and other key political figures;
|
||
|
USA
Abd al-Rahim Hussayn Muhammed al-Nashiri
Troy Davis
Bradley Manning
Jonathan Pollard
|
Saudi Arabian man held at the US detention facility in Guantánamo Bay. The US Government intended to seek the death penalty at the military commission trial of Abd al-Rahim Hussayn Muhammed al-Nashiri. al-Rahim al-Nashiri had at that time been in US custody for nearly nine years and had not been brought promptly before a judicial authority and brought to trial without undue delay, as required by international law, and was instead detained in secret until being transferred to Guantánamo in 2006. He was allegedly subjected to torture, including ‘water-boarding’.
Troy Davis was sentenced to death in 1991 for the murder of a police officer in Savannah, Georgia. The evidence against Davis has been widely questioned, e.g. seven out of nine witnesses have changed their testimonies against him since his trial in 1991. He was executed in Georgia on 21 September 2011.
Private in the American military who is accused of providing documents to Wikileaks. He was arrested in May 2010 in Iraq and in 2011 he was charged with, among other things, “aiding the enemy”. Strong concerns were expressed internationally concerning the circumstances of his detention. In his pre-trial detention e.g., he was held in a small cell for 23 hours a day, sometimes naked and forbidden to exercise.
Former US Navy intelligence analyst who was arrested in 1985 and was later convicted to a life sentence for passing classified information to Israel concerning the military activities of Iran, Syria and other Middle Eastern nations. The European Parliament adopted a resolution in 1993 in which it noted that there was a lack of a full trial in Jonathan Pollard’s case and that it considered the sentence of life imprisonment disproportionate in view of the United States’ close relationship with Israel.
|
In its resolution adopted on 9 June 2011, the European Parliament:
- Reiterated that the fight against terrorism cannot be waged at the expense of established basic shared values, such as respect for human rights and the rule of law
- Reiterated its long-standing opposition to the use of torture and ill-treatment and to the death penalty in all cases and under all circumstances.
- Called on the US authorities not to impose the death penalty on Abd al-Rahim al-Nas.
- Reiterated its call to the US authorities to review the military commissions system to ensure fair trials, to close Guantánamo, to prohibit in any circumstances the use of torture, ill-treatment, incommunicado detention, indefinite detention without trial and enforced disappearances
A letter of concern was sent on 31 May 2011
A letter of concern was sent on 17 February 2011
|
||
|
YEMEN
Muhammed Taher Thabet Samoum
Fuad Ahmed Ali Abdulla |
Muhammed Taher Thabet Samoum: sentenced to death in September 2001 by the Criminal Court in Ibb, following his conviction for a murder he allegedly committed in June 1999, when he was supposedly under the age of 18. In the absence of a birth certificate his death sentence was upheld by an appeal court in May 2005, confirmed by the Supreme Court in April 2010 and has since been ratified by the President of Yemen. Muhammed Taher Thabet Samoum was initially scheduled for execution on 12 January 2011, but was granted a temporary reprieve by the Yemeni Attorney-General.
Sentenced to death after being convicted of a murder which he allegedly committed while still under the age of 18. His execution, scheduled for 19 December 2010, was put on hold.
|
In its resolution adopted on 17 February 2011, the European Parliament:
- Condemned all executions, wherever they take place.
- Called on the Yemeni authorities to commute the death sentences imposed on Muhammed Taher Thabet Samoum and Fuad Ahmed Ali Abdulla.
- Called on the Government of Yemen to stop executing individuals for crimes they allegedly committed when they were under the age of 18.
|
||
|
zimbabwe
Elton Mangoma Theresa Makone Lovemore Moyo
Jenni Williams Magodonga Mahlangu
Abel Chikomo
|
There was a marked increase in intimidation, arbitrary arrests, and disappearances of political opponents of Zanu-PF, with many MDC members, several MDC MPs, and key members of the MDC leadership, such as Mangoma (Energy Minister), Makone (co-Home Affairs Minister) and Moyo (ousted Speaker of the Zimbabwean Parliament), being targeted.
Leaders of the civil society organisation Women of Zimbabwe Arise (WOZA). They, together with other human rights defenders, have faced systematic police harassment
Director of the Zimbabwe Human Rights NGO Forum. Has, together with other human rights defenders, faced systematic police harassment.
|
In its resolution adopted on 7 April 2011, the European Parliament:
- Demanded an immediate end to all politically motivated harassment, arrests and violence by the Zimbabwean state security services and militias either directly controlled by, or loyal to, Mugabe and the Zanu-PF party - Called on all Zimbabwe’s political parties to reach an agreement on a roadmap towards holding free and fair internationally monitored elections in Zimbabwe
- Called for the immediate and unconditional release of all those arbitrarily arrested, in particular MDC officials and followers
- Called on the EU to refuse to accept any Zimbabwean Ambassador to the EU who is not nominated on the basis of due constitutional process and in compliance with the GPA.
|
||
ANNEX II
LIST OF RESOLUTIONS
List of resolutions adopted by the European Parliament during the year 2011, and relating directly or indirectly to human rights violations in the world.
|
Country |
Date of adoption in plenary |
Resolution title |
|
|
AFRICA
|
|
|
|
|
CÔTE D’IVOIRE |
07.04.2011 |
Situation in Cöte d’Ivoire |
|
|
EGYPT |
17.02.2011 |
Situation in Egypt |
|
|
EGYPT |
27.10.2011 |
Situation in Egypt and Syria, in particular of the Christian communities |
|
|
EGYPT |
17.11.2011 |
Egypt, in particular the case of blogger Alaa Abd El-Fattah |
|
|
ERITREA |
15.09.2011 |
Eritrea: the case of Dawit Isaak |
|
|
EAST AFRICA |
15.09.2011 |
Famine in East Africa |
|
|
DEMOCRATIC REPUBLIC OF CONGO |
07.07.2011 |
DRC and the mass rapes in the province of South Kivu |
|
|
LIBYA |
10.03.2011 |
the Southern Neighbourhood, and Libya in particular |
|
|
LIBYA |
15.09.2011 |
Situation in Libya |
|
|
MADAGASCAR |
09.06.2011 |
Situation in Madagascar |
|
|
SUDAN AND SOUTH SUDAN |
09.06.2011 |
Situation after the 2011 referendum |
|
|
SUDAN |
15.09.2011 |
Sudan: the situation in Southern Kordofan and the eruption of fighting in Blue Nile State |
|
|
TUNISIA |
15.12.2011 |
Tunisia: the case of Zacharia Bouguira |
|
|
UGANDA |
17.02.2011 |
Uganda: the killing of David Kato |
|
|
|
|
|
|
|
ZIMBABWE |
07.04.2011 |
||
|
AMERICA
|
|
|
|
|
BRAZIL |
20.01.2011 |
Brazil: extradition of Cesare Battisti |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
TIBET |
07.04.2011 |
Ban of the elections for the Tibetan government in exile in Nepal |
|
|
ASIA
|
|
|
|
|
AFGHANISTAN |
15.12.2011 |
Situation of women in Afghanistan and Pakistan |
|
|
AZERBAIJAN |
12.05.2011 |
||
|
AZERBAIJAN |
15.12.2011 |
Azerbaijan, in particular the case of Rafig Tagi |
|
|
CHINA |
07.04.2011 |
Case of Ai Weiwei in China |
|
|
INDIA |
07.07.2011 |
India, in particular the death sentence on Davinder Pal Singh |
|
|
INDONESIA |
07.07.2011 |
Indonesia, including attacks on minorities |
|
|
KASHGAR |
10.03.2011 |
Situation and cultural heritage in Kashgar (Xinjiang Uyghur Autonomous Region, China) |
|
|
HAITI |
19.01.2011 |
Situation in Haiti one year after the earthquake: humanitarian aid and reconstruction |
|
|
PAKISTAN |
20.01.2011 |
Pakistan, in particular the murder of governor Salmaan Taseer |
|
|
|
|
|
|
|
PAKISTAN |
10.03.2011 |
Pakistan, in particular the murder of Shahbaz Bhatti, Minister for Minorities |
|
|
SRI LANKA |
12.05.2011 |
Sri Lanka: Follow-up of the UN report |
|
|
THAILAND AND CAMBODIA |
17.02.2011 |
Border clashes between Thailand and Cambodia |
|
|
TIBET |
27.10.2011 |
Tibet, in particular selfimmolation by nuns and monks |
|
|
EUROPE
|
|
|
|
|
BELARUS |
20.01.2011 |
Situation in Belarus |
|
|
BELARUS |
10.03.2011 |
Belarus (in particular the cases of Ales Mikhalevic and Natalia Radina) |
|
|
BELARUS |
12.05.2011 |
||
|
BELARUS |
15.09.2011 |
Belarus: the arrest of human rights defender Ales Bialatski, human rights defender |
|
|
RUSSIA |
17.02.2011 |
Rule of Law in Russia |
|
|
RUSSIA |
09.06.2011 |
||
|
RUSSIA |
07.07.2011 |
Preparations for the Russian State Duma elections in December 2011 |
|
|
UKRAINE |
09.06.2011 |
Ukraine: the cases of Yulia Tymoshenko and other members of the former government |
|
|
MIDDLE EAST
|
|
|
|
|
BAHRAIN |
27.10.2011 |
||
|
IRAN |
20.01.2011 |
Iran - the case of Nasrin Sotoudeh |
|
|
IRAN |
10.03.2011 |
EU’s approach towards Iran |
|
|
IRAN |
17.11.2011 |
Iran - recent cases of human rights violations |
|
|
PALESTINE |
29.09.2011 |
Situation in Palestine |
|
|
SYRIA |
07.04.2011 |
Situation in Syria, Bahrain and Yemen |
|
|
SYRIA. YEMEN, BAHRAIN |
07.07.2011 |
Situation in Syria, Yemen and Bahrain in the context of the situation in the Arab world and North Africa |
|
|
SYRIA |
15.09.2011 |
Situation in Syria |
|
|
SYRIA |
15.12.2011 |
Situation in Syria |
|
|
YEMEN |
17.02.2011 |
Persecution of juvenile offenders, in particular the case of Muhammed Taher Thabet Samoum |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
THEMATIC
|
|
|
|
|
Religion |
20.01.2011 |
Situation of Christians in the context of freedom of religion |
|
|
UN Human Rights Council |
10.03.2011 |
Priorities of the 16th session of the UN HRC and the 2011 review |
|
|
UN Human Rights Council |
28.09.2011 |
Human rights, sexual orientation and gender identity at the United Nations Human Rights Council |
|
|
Guantánamo |
09.06.2011 |
Guantánamo: imminent death penalty decision |
|
|
International Criminal Court |
17.11.2011 |
EU support for the ICC: facing challenges and overcoming difficulties |
|
OPINIA Komisji Rozwoju (5.11.2012)
dla Komisji Spraw Zagranicznych
w sprawie rocznego sprawozdania dotyczącego praw człowieka i demokracji na świecie za rok 2011 oraz polityki UE w tym zakresie
(2012/2145 (INI))
Sprawozdawca komisji opiniodawczej: Edvard Kožušník
WSKAZÓWKI
Komisja Rozwoju zwraca się do Komisji Spraw Zagranicznych, właściwej dla tej sprawy, o uwzględnienie w końcowym tekście projektu rezolucji następujących wskazówek:
1. podkreśla, że UE powinna wykorzystać swoją siłę przekonywania, poprzez dialog polityczny i współpracę z państwami trzecimi, nadal wspierając i umacniając takie leżące u jej podstaw wartości jak wolność, demokracja, rozwój, poszanowanie praw człowieka oraz zasady praworządności i dobrych rządów;
2. wzywa UE, aby utrzymała i wypełniała rolę czołowego obrońcy praw człowieka na świecie za pomocą skutecznego, spójnego i rozważnego korzystania ze wszystkich instrumentów, jakimi dysponuje, w celu zapewnienia propagowania i ochrony praw człowieka oraz skuteczności swej polityki w zakresie pomocy rozwojowej;
3. wzywa Komisję do wzmocnienia instrumentu na rzecz wspierania demokracji i praw człowieka na całym świecie w celu wspierania demokratycznych reform i zarządzania, do uwzględnienia w szczególności organizacji lokalnych, do wzmocnienia misji obserwacji wyborów i nasilenia działań lokalnego społeczeństwa obywatelskiego związanych z obserwacją wyborów oraz do wykorzystania okazji, jakie stwarza w tym celu Europejski Fundusz na rzecz Demokracji;
4. przypomina, że budowa zgodnych z prawem fundamentów demokratycznych oraz tworzenie właściwie funkcjonującego społeczeństwa obywatelskiego i demokratycznej wspólnoty opartej na prawach jest procesem długotrwałym, który powinien przebiegać oddolnie i wymaga wsparcia na szczeblu krajowym, regionalnym, lokalnym i międzynarodowym;
5. przypomina, że UE powinna domagać się od partnerskich rządów korzystających z pomocy rozwojowej poważnego zaangażowania w tworzenie stabilnej i prawdziwej demokracji, która oprócz dobrze funkcjonującej gospodarki charakteryzuje się poszanowaniem praw człowieka; należy w szczególności monitorować unijne finansowanie, a od represyjnych reżimów, które nie dotrzymują międzynarodowych zobowiązań żądać wymiernych wyników;
6. podkreśla znaczenie udzielania zachęt niezależnej wolnej prasie i mediom będącym kluczowymi podmiotami w zachowaniu praworządności i walce z praktykami korupcyjnymi;
7. podkreśla znaczenie wiążących i niepodlegających negocjacji klauzul dotyczących praw człowieka oraz skutecznych mechanizmów rozwiązywania sporów we wszystkich strategiach politycznych, partnerstwach i umowach zawieranych między UE a państwami trzecimi;
8. nalega, aby dialog polityczny dotyczący praw człowieka między UE a państwami trzecimi uwzględniał bardziej obszerną i kompleksową definicję niedyskryminacji m.in. ze względu na religię lub przekonania, płeć, pochodzenie rasowe lub etniczne, wiek, niepełnosprawność, orientację seksualną i tożsamość płciową;
9. oczekuje, że europejska polityka sąsiedztwa przyniesie w przyszłości bardziej znaczące i pozytywne wyniki niż dotychczas oraz stworzy trwałe struktury demokratyczne i spowoduje rozwój gospodarczy; podkreśla potrzebę nowego podejścia, dzięki któremu przestrzegane będą prawa człowieka i wolności oraz wspierana będzie praworządność.
WYNIK GŁOSOWANIA KOŃCOWEGO W KOMISJI
|
Data przyjęcia |
5.11.2012 |
|
|
|
|
|
Wynik głosowania końcowego |
+: –: 0: |
24 0 0 |
|||
|
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego |
Thijs Berman, Ricardo Cortés Lastra, Véronique De Keyser, Leonidas Donskis, Charles Goerens, Mikael Gustafsson, Eva Joly, Miguel Angel Martínez Martínez, Gay Mitchell, Norbert Neuser, Bill Newton Dunn, Maurice Ponga, Birgit Schnieber-Jastram, Michèle Striffler, Alf Svensson, Eleni Theocharous, Ivo Vajgl, Iva Zanicchi |
||||
|
Zastępca(y) obecny(i) podczas głosowania końcowego |
Kriton Arsenis, Philippe Boulland, Edvard Kožušník, Bart Staes |
||||
|
Zastępca(y) (art. 187 ust. 2) obecny(i) podczas głosowania końcowego |
Edit Bauer, Jarosław Leszek Wałęsa |
||||
OPINIA Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia (10.10.2012)
dla Komisji Spraw Zagranicznych
w sprawie rocznego sprawozdania dotyczącego praw człowieka i demokracji na świecie za rok 2011 oraz polityki UE w tym zakresie
(2012/2145 (INI))
Sprawozdawca Mariya Gabriel
WSKAZÓWKI
Komisja Praw Kobiet i Równouprawnienia zwraca się do Komisji Spraw Zagranicznych, właściwej dla tej sprawy, o uwzględnienie w końcowym tekście projektu rezolucji następujących wskazówek:
– uwzględniając art. 3 Traktatu o Unii Europejskiej, podkreślający wartości wspólne dla państw członkowskich, takie jak pluralizm, niedyskryminacja, tolerancja, sprawiedliwość, solidarność oraz równouprawnienie kobiet i mężczyzn,
– uwzględniając Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej, w szczególności jej art. 1, 2, 3, 4, 5, 21 i 23,
– uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka z 1948 r.,
– uwzględniając Konwencję w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet oraz Protokół fakultatywny do niej,
– uwzględniając Kartę kobiet Komisji Europejskiej,
A. mając na uwadze, że przemoc wobec kobiet stanowi pogwałcenie praw człowieka, które dotyczy wszystkich warstw społecznych, kulturowych i ekonomicznych;
B. mając na uwadze, że wspieranie praw kobiet i równości płci oraz walka z przemocą wobec kobiet powinny regularnie stanowić podstawę wszelkich stosunków dwu- i wielostronnych, w szczególności stosunków z krajami trzecimi, z którymi UE podpisała umowy o stowarzyszeniu i współpracy;
C. mając na uwadze, że chociaż w ramach rzecznictwa interesów nasila się promowanie i poszanowanie praw kobiet na całym świecie, nadal aktualna jest konieczność zajęcia się kwestią niektórych dyskryminujących kobiety i dziewczęta wierzeń i praktyk, które są podyktowane kulturą i tradycją;
D. mając na uwadze, że wszelkie rodzaje przemocy i dyskryminacji skierowanej wobec kobiet, w tym wykorzystywanie seksualne, okaleczanie żeńskich narządów płciowych, wykorzystywanie seksualne w celach zarobkowych, przemoc ze względu na płeć i przemoc w bliskich związkach oraz dyskryminację gospodarczą i społeczną, należy postrzegać jako nieuzasadnione pod żadnym względem: politycznym, społecznym, religijnym, kulturowym ani podyktowanym tradycjami ludowymi czy plemiennymi;
E. mając na uwadze, że kobiety odgrywają zasadniczą rolę w sferze politycznej, gospodarczej i społecznej, a ich pełny udział w tychże dziedzinach ma kluczowe znaczenie, zwłaszcza w procesach budowania pokoju po wojnie, negocjacjach na temat demokratycznej transformacji i rozwiązywania konfliktów oraz procesach pojednania i stabilizacji;
1. ponownie podkreśla, że sytuacja i wspieranie praw kobiet i równości płci oraz walki z przemocą wobec kobiet muszą systematycznie być uwzględniane w ramach wszelkiego dialogu na temat praw człowieka prowadzonego przez UE z krajami trzecimi, z którymi zawarto umowy o współpracy lub stowarzyszeniu;
2. żąda, aby prawa kobiet i ich sytuacja były stale ujmowane w briefingach dla posłów do Parlamentu Europejskiego podczas ich podróży w ramach delegacji i oficjalnych wizyt;
3. wzywa Komisję i państwa członkowskie do zajęcia się na forum międzynarodowym kwestią przemocy wobec kobiet oraz naruszeń praw człowieka związanych z płcią, w szczególności w kontekście dwustronnych umów o stowarzyszeniu i międzynarodowych umów handlowych, zarówno tych już obowiązujących, jak i tych pozostających w fazie negocjacji;
4. wspiera państwa Ameryki Łacińskiej w wysiłkach na rzecz wywiązywania się ze swoich zobowiązań dotyczących zapobiegania zabójstwom kobiet, zwracania na nie uwagi, prowadzenia w ich sprawie dochodzeń, ścigania sądowego, karania i zadośćuczynienia za nie; wzywa Komisję do regularnego podnoszenia kwestii kobietobójstwa w ramach dialogów politycznych, a w szczególności w ramach prowadzonych dialogów dotyczących praw człowieka, oraz do zaoferowania współpracy w zakresie poszukiwania środków zaradczych służących zwalczaniu przemocy wobec kobiet i kobietobójstwa w kontekście partnerstwa dwuregionalnego;
5. z zadowoleniem przyjmuje mianowanie specjalnego przedstawiciela UE ds. praw człowieka oraz wzywa go do zwrócenia szczególnej uwagi na prawa kobiet i równość płci oraz do podjęcia specjalnych działań dla ich wspierania;
6. z zadowoleniem przyjmuje dyrektywę 2011/0129 (COD) ustanawiającą normy minimalne w zakresie praw ofiar przestępstw, przyjętą w dniu 12 września 2012 r., która przewiduje ukierunkowane i zintegrowane wsparcie dla ofiar o szczególnych potrzebach, np. ofiar przemocy seksualnej, ofiar przemocy ze względu na płeć i ofiar przemocy w bliskich związkach, w tym wsparcie i doradztwo w przypadku traumy; w związku z tym wzywa ESDZ i Komisję do promowania w polityce zewnętrznej tych ulepszeń w zakresie praw przysługujących w postępowaniu karnym ofiarom przemocy ze względu na płeć;
7. jest głęboko zaniepokojony nasileniem się przemocy na tle płciowym w wielu częściach świata, co jest jednym z symptomów kryzysu światowego, oraz zwłaszcza rosnącą liczbą przypadków kobietobójstwa (zabójstw kobiet i dziewcząt) w Meksyku i innych krajach Ameryki Środkowej i Ameryki Południowej, co odbywa się w kontekście ogólnej przemocy i dyskryminacji strukturalnej; zdecydowanie potępia wszystkie rodzaje przemocy na tle płciowym i nietypowy rodzaj przestępstwa, jakim jest kobietobójstwo, oraz panującą bezkarność za tego rodzaju przestępstwa, co stanowi dalszą zachętę do zabójstw;
8. uznaje pozytywną rolę spełnianą przez Europejski Instrument na rzecz Wspierania Demokracji i Praw Człowieka (EIDHR) w ochronie praw kobiet i ochronie obrońców praw kobiet oraz przypomina, że demokracja wiąże się z pełnym udziałem kobiet w życiu publicznym, jak pokazały to wydarzenia po arabskiej wiośnie;
9. zauważa, że pełny udział kobiet w polityce nie ogranicza się do celów statystycznych, dotyczących liczby kandydatów i wybranych funkcjonariuszy publicznych oraz że zapewnienie równouprawnienia płci oznacza uwzględnianie problemu praw kobiet w tworzeniu polityki oraz swobodny i skuteczny udział kobiet we wszystkich aspektach życia publicznego, politycznego i gospodarczego;
10. wzywa ESDZ, Radę i Komisję, żeby we wszystkich politykach dotyczących działań zewnętrznych i w instrumentach finansowych przyjmowały podejście oparte na problematyce płci, tak by nasilić włączanie tej kwestii do głównego nurtu polityki, a w konsekwencji przyczynić się do wspierania równości płci i praw kobiet oraz walki z przemocą wobec kobiet;
11. podkreśla, że kobiety odgrywają zasadniczą rolę w procesie podejmowania decyzji w dziedzinie gospodarczej i społecznej, a ich pełny udział w tychże dziedzinach ma kluczowe znaczenie, zwłaszcza w procesach budowania pokoju po wojnie, negocjacjach na temat demokratycznej transformacji i rozwiązywania konfliktów oraz procesach pojednania i stabilizacji, a w związku z tym ważne jest większe uwrażliwienie i skupienie większej uwagi na likwidacji dyskryminacji, jakiej poddawane są kobiety w procesie demokratyzacji trwającym w wielu krajach trzecich;
12. ponownie podkreśla podstawowe prawo wszystkich kobiet do dostępu do publicznych systemów opieki zdrowotnej, w szczególności do podstawowej opieki ginekologicznej i położniczej, określonej przez Światową Organizację Zdrowia;
13. uważa, że aby zapewnić taki rzeczywisty udział kobiet, które obecnie nie są wystarczająco reprezentowane ani w organizacjach politycznych, ani w organizacjach społeczeństwa obywatelskiego, ważne jest zaplanowanie szkoleń i wspomagania w kwestiach płci zarówno dla personelu europejskiego, jak i dla kobiet w terenie, żeby im umożliwić czynny wkład w te procesy pokojowe oraz w mechanizmy rozwiązywania konfliktów;
14. z zadowoleniem przyjmuje obecność eksperta ds. płci w większości unijnych misji obserwacji wyborów oraz że zwraca się należytą uwagę na udział kobiet w procesach wyborczych, a także wzywa do podjęcia działań na podstawie wniosków zawartych w sprawozdaniach misji obserwacji wyborów;
15 podkreśla znaczenie większego parytetu między mężczyznami i kobietami w składach misji obserwacji wyborów UE, aby przyczyniały się one do większego uwrażliwienia na udział kobiet w procesie wyborczym i w życiu publicznym, propagując równouprawnienie i prawa kobiet w krajach trzecich, w których trwa proces demokratyzacji;
16. podkreśla znaczenie specjalnego wsparcia ze strony Europejskiego Instytutu ds. Równości Kobiet i Mężczyzn w odniesieniu do gromadzenia i przetwarzania danych oraz upowszechniania informacji o skutecznym włączaniu problematyki płci do głównego nurtu polityki.
WYNIK GŁOSOWANIA KOŃCOWEGO W KOMISJI
|
Data przyjęcia |
10.10.2012 |
|
|
|
|
|
Wynik głosowania końcowego |
+: –: 0: |
27 0 1 |
|||
|
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego |
Regina Bastos, Edit Bauer, Andrea Češková, Edite Estrela, Iratxe García Pérez, Mikael Gustafsson, Mary Honeyball, Lívia Járóka, Teresa Jiménez-Becerril Barrio, Constance Le Grip, Astrid Lulling, Barbara Matera, Krisztina Morvai, Angelika Niebler, Siiri Oviir, Antonyia Parvanova, Raül Romeva i Rueda, Joanna Katarzyna Skrzydlewska, Britta Thomsen, Anna Záborská |
||||
|
Zastępca(y) obecny(i) podczas głosowania końcowego |
Roberta Angelilli, Izaskun Bilbao Barandica, Minodora Cliveti, Mariya Gabriel, Ulrike Lunacek, Ana Miranda, Chrysoula Paliadeli, Antigoni Papadopoulou, Angelika Werthmann |
||||
WYNIK GŁOSOWANIA KOŃCOWEGO W KOMISJI
|
Data przyjęcia |
10.10.2012 |
|
|
|
|
|
Wynik głosowania końcowego |
+: –: 0: |
27 0 1 |
|||
|
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego |
Regina Bastos, Edit Bauer, Andrea Češková, Edite Estrela, Iratxe García Pérez, Mikael Gustafsson, Mary Honeyball, Lívia Járóka, Teresa Jiménez-Becerril Barrio, Constance Le Grip, Astrid Lulling, Barbara Matera, Krisztina Morvai, Norica Nicolai, Angelika Niebler, Siiri Oviir, Antonyia Parvanova, Raül Romeva i Rueda, Joanna Katarzyna Skrzydlewska, Britta Thomsen, Anna Záborská |
||||
|
Zastępca(y) obecny(i) podczas głosowania końcowego |
Izaskun Bilbao Barandica, Minodora Cliveti, Mariya Gabriel, Ulrike Lunacek, Ana Miranda, Chrysoula Paliadeli, Antigoni Papadopoulou, Angelika Werthmann |
||||
WYNIK GŁOSOWANIA KOŃCOWEGO W KOMISJI
|
Data przyjęcia |
6.11.2012 |
|
|
|
|
|
Wynik głosowania końcowego |
+: –: 0: |
47 0 4 |
|||
|
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego |
Pino Arlacchi, Frieda Brepoels, Elmar Brok, Marietta Giannakou, Ana Gomes, Takis Hadjigeorgiou, Anna Ibrisagic, Liisa Jaakonsaari, Jelko Kacin, Tunne Kelam, Evgeni Kirilov, Maria Eleni Koppa, Andrey Kovatchev, Eduard Kukan, Vytautas Landsbergis, Sabine Lösing, Ulrike Lunacek, Mario Mauro, Francisco José Millán Mon, Alexander Mirsky, María Muñiz De Urquiza, Annemie Neyts-Uyttebroeck, Norica Nicolai, Justas Vincas Paleckis, Pier Antonio Panzeri, Ioan Mircea Paşcu, Alojz Peterle, Bernd Posselt, Hans-Gert Pöttering, Cristian Dan Preda, Fiorello Provera, Nikolaos Salavrakos, Jacek Saryusz-Wolski, György Schöpflin, Marek Siwiec, Laurence J.A.J. Stassen, Inese Vaidere, Sir Graham Watson, Karim Zéribi |
||||
|
Zastępca(y) obecny(i) podczas głosowania końcowego |
Laima Liucija Andrikienė, Véronique De Keyser, Norbert Neuser, Alf Svensson, László Tőkés, Ivo Vajgl, Alejo Vidal-Quadras |
||||
|
Zastępca(y) (art. 187 ust. 2) obecny(i) podczas głosowania końcowego |
Leonidas Donskis, Jolanta Emilia Hibner, Michèle Striffler, Rui Tavares, Róża Gräfin von Thun und Hohenstein |
||||