SPRAWOZDANIE W kierunku kompleksowej unijnej strategii w dziedzinie rybołówstwa w regionie Pacyfiku

24.9.2013 - (2012/2235(INI))

Komisja Rybołówstwa
Sprawozdawczyni: Carmen Fraga Estévez

PROJEKT REZOLUCJI PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO

W kierunku kompleksowej unijnej strategii w dziedzinie rybołówstwa w regionie Pacyfiku

(2012/2235(INI))

Parlament Europejski,

–   uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE),

–   uwzględniając Konwencję Narodów Zjednoczonych o prawie morza z dnia 10 grudnia 1982 r.,

–   uwzględniając rezolucje Zgromadzenia Ogólnego Organizacji Narodów Zjednoczonych dotyczące rybołówstwa, w szczególności ust. 157 rezolucji 66/68 odnoszącej się do zobowiązań krajów rozwiniętych wobec krajów najsłabiej rozwiniętych i małych rozwijających się państw wyspiarskich,

–   uwzględniając porozumienie z 1995 r. w sprawie wykonania postanowień Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza z dnia 10 grudnia 1982 r. odnoszących się do ochrony międzystrefowych zasobów rybnych i zasobów rybnych masowo migrujących oraz zarządzania nimi,

–   uwzględniając międzynarodowy plan działania FAO na rzecz zarządzania zdolnościami połowowymi, zatwierdzony przez Radę FAO w listopadzie 2000 r.,

–   uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 1005/2008 z dnia 29 września 2008 r. ustanawiające wspólnotowy system zapobiegania nielegalnym, nieraportowanym i nieuregulowanym połowom oraz ich powstrzymywania i eliminowania, zwanym dalej połowami NNN[1],

–   uwzględniając Umowę o środkach stosowanych przez państwo portu w celu zapobiegania nielegalnym, nieraportowanym i nieuregulowanym połowom oraz ich powstrzymywania i eliminowania, zatwierdzoną przez Konferencję FAO na 36. sesji w dniu 22 listopada 2009 r.,

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 22 listopada 2012 r. w sprawie zewnętrznego wymiaru wspólnej polityki rybołówstwa[2],

–   uwzględniając wspólny komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów z dnia 21 marca 2012 r. pt. „W kierunku odnowionego partnerstwa na rzecz rozwoju między UE a regionem Pacyfiku”[3],

–   uwzględniając Konwencję o ochronie i zarządzaniu zasobami ryb masowo migrujących w zachodnim i środkowym Pacyfiku, której UE jest stroną na mocy decyzji 2005/75/WE od dnia 25 stycznia 2005 r.[4],

–   uwzględniając decyzję Rady 2006/539/WE z dnia 22 maja 2006 r. w sprawie zawarcia, w imieniu Wspólnoty Europejskiej, Konwencji na rzecz wzmocnienia Międzyamerykańskiej Komisji ds. Tuńczyka Tropikalnego ustanowionej Konwencją pomiędzy Stanami Zjednoczonymi Ameryki a Republiką Kostaryki z 1949 r.[5],

–   uwzględniając Konwencję w sprawie ochrony pełnomorskich zasobów rybnych na południowym Oceanie Spokojnym i zarządzania nimi[6], zatwierdzoną w imieniu Unii Europejskiej zgodnie z decyzją Rady 2012/130/UE[7] i ustanawiającą Regionalną Organizację ds. Zarządzania Rybołówstwem na Południowym Pacyfiku,

–   uwzględniając decyzję Rady 2011/144/UE z dnia 15 lutego 2011 r. w sprawie zawarcia Umowy przejściowej o partnerstwie między Wspólnotą Europejską, z jednej strony, a państwami Pacyfiku, z drugiej strony[8],

–   uwzględniając Umowę o partnerstwie między członkami grupy państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku z jednej strony a Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi z drugiej strony, podpisaną w Kotonu dnia 23 czerwca 2000 r.[9] zwaną dalej umową z Kotonu,

–   uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 215/2008 z dnia 18 lutego 2008 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do 10. Europejskiego Funduszu Rozwoju[10],

–   uwzględniając Umowę o partnerstwie między Wspólnotą Europejską a Sfederowanymi Stanami Mikronezji w sprawie połowów na wodach przybrzeżnych Sfederowanych Stanów Mikronezji[11],

–   uwzględniając Umowę o partnerstwie w sprawie połowów między Wspólnotą Europejską, z jednej strony, a Republiką Kiribati, z drugiej strony[12],

–   uwzględniając Umowę o partnerstwie w sprawie połowów między Unią Europejską a Wyspami Salomona[13],

–   uwzględniając decyzję Komisji z dnia 15 listopada 2012 r. w sprawie powiadomienia państw trzecich o możliwości uznania ich za niewspółpracujące państwa trzecie zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 1005/2008 ustanawiającym wspólnotowy system zapobiegania nielegalnym, nieraportowanym i nieuregulowanym połowom oraz ich powstrzymywania i eliminowania[14],

–   uwzględniając art. 48 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Rybołówstwa oraz opinię Komisji Rozwoju (A7–0297/2013),

A.  mając na uwadze, że w celu wdrożenia spójności polityki na rzecz rozwoju unijnej polityki mającej wpływ na rybołówstwo w państwach AKP regionu Pacyfiku – tj. politykę rybołówstwa oraz politykę handlową i rozwojową – należy realizować w sposób zapewniający jej udział w osiąganiu celów z zakresu zrównoważonego rozwoju rybołówstwa wyznaczonych przez państwa AKP regionu Pacyfiku; mając na uwadze, że podejście takie powinno zostać uwzględnione przy kolejnym przedłużeniu umowy z Kotonu lub włączone do instrumentów mogących zastąpić tę umowę;

B.  mając na uwadze, że UE musi dążyć do spójności polityki na rzecz rozwoju na podstawie art. 208 ust. 1 TFUE, zgodnie z którym przy „realizacji polityk, które mogłyby mieć wpływ na kraje rozwijające się, Unia bierze pod uwagę cele współpracy na rzecz rozwoju”;

C. mając na uwadze, że UE jest drugim po Australii największym darczyńcą w tym regionie, przekazującym pomoc w ramach Europejskiego Funduszu Rozwoju (EFR), oraz że jedynie 2,3 % pomocy w ramach 10. EFR przeznaczane jest na działalność związaną z rybołówstwem, pomimo że zasoby rybołówstwa stanowią główne i jedyne wspólne źródło dochodów państw AKP regionu Pacyfiku i że państwa z regionu zachodniego i środkowego Pacyfiku przy licznych okazjach wyrażały zamiar uczynienia połowów tuńczyka motorem rozwoju społeczno-gospodarczego w tym regionie;

D.  mając na uwadze, że dwustronne i wielostronne porozumienia handlowe negocjowane obecnie przez UE należy poprzedzić ocenami skutków, zwłaszcza w odniesieniu do ochrony żywych zasobów morskich i wpływu przedmiotowych porozumień na miejscową ludność; mając na uwadze, że tego rodzaju dwustronne i wielostronne porozumienia powinny opierać się na wynikach takich ocen skutków;

E.  mając na uwadze, że w toku trwających negocjacji w ramach umowy o partnerstwie gospodarczym UE i państw AKP regionu Pacyfiku w celu dostosowania ogólnego systemu preferencji taryfowych wynikającego z postanowień umowy z Kotonu do zasad Światowej Organizacji Handlu produkty rybołówstwa odgrywają kluczową rolę zarówno w kwestii dostępu do rynków europejskich, jak i w kwestii dostępu do zasobów i dobrego zarządzania w zakresie rybołówstwa na rzecz zrównoważonego rozwoju;

F.  mając na uwadze zagrożenia wynikające z odstępstwa od reguł pochodzenia przewidzianego w art. 6 ust. 6 protokołu II w sprawie reguł pochodzenia załączonego do Umowy przejściowej o partnerstwie między WE a państwami Pacyfiku, które to odstępstwo prowadzi do zagrożenia nieuczciwą konkurencją na europejskim rynku produktów rybołówstwa;

G. mając na uwadze zainteresowanie UE zacieśnieniem stosunków z tym regionem Pacyfiku oraz współpracą na rzecz realizacji celu, jakim jest zrównoważony rozwój, przy założeniu konserwacji zasobów rybołówstwa, promocji zrównoważonego rozwoju rybołówstwa i wsparcia przejrzystego zarządzania rybołówstwem;

H. mając na uwadze, że blisko połowa połowów tuńczyka na świecie odbywa się na wodach zachodniego i środkowego Pacyfiku, z czego 80 % odpowiada działalności w ramach wyłącznych stref ekonomicznych państw wyspiarskich, a zaledwie 20 % działalności na obszarze wód międzynarodowych;

I.   mając na uwadze, że najnowsze oceny zasobów przeprowadzone w 2012 r. przez Komitet Naukowy WCPFC na obszarze podlegającym jego regulacji nie wskazują na przeławianie bonito (Katsuwonus pelamis), ani tuńczyka żółtopłetwego (Thunnus albacares), ale wskazują na fakt przeławiania opastuna (Thunnus obesus); mając na uwadze, że duże zaniepokojenie budzą dane dotyczące śmiertelności młodych osobników z gatunku opastuna w połowach przy użyciu okrężnic, zwłaszcza w połowach wykorzystujących urządzenia do sztucznej koncentracji ryb;

J.   mając na uwadze, że chociaż odnotowano nieznaczną poprawę kontroli, nadzoru i monitorowania tego obszaru Pacyfiku, stwierdzono znaczny wzrost liczby statków sejnerów, głównie pochodzących z Azji oraz z państw wyspiarskich, wzrost nakładów połowowych oraz nielegalnych połowów zagrażających trwałości zasobów regionu;

K.  mając na uwadze, że podejście Unii Europejskiej w dziedzinie rybołówstwa w regionie Pacyfiku powinno polegać na aktywnym wspieraniu wysiłków podejmowanych obecnie w regionie w celu rozwiązania problemu nadmiernej zdolności połowowej i w celu sprawniejszego zarządzania rybołówstwem;

L.  mając na uwadze tradycję istnienia agencji i struktur regionalnych ds. zarządzania połowami tuńczyka, takich jak Agencja Forum Wysp Pacyfiku ds. Rybołówstwa (Pacific Islands Forum Fisheries Agency), znana jako FFA, lub subregionalna organizacja Sygnatariusze Porozumienia z Nauru (Parties to the Nauru Agreement), zwana dalej PNA;

M.  mając na uwadze, że system handlu dniami połowowymi przez statki (VDS) wprowadzony został przez Sygnatariuszy Porozumienia z Nauru (PNA) w 2008 r. w ramach starań mających na celu zarządzanie dostępem do wód państw PNA, ograniczenie nakładu połowowego na tych wodach i uzyskanie jak największych korzyści z rybołówstwa przez małe rozwijające się państwa wyspiarskie z regionu Pacyfiku;

N.  mając na uwadze, że nadmierne nakłady połowowe stron są faktem oraz że w WCPFC prowadzi się dyskusje nad nowym środkiem na rzecz ochrony i zarządzania na następne lata, który ureguluje ograniczenia nakładów;

O. mając na uwadze, że Stany Zjednoczone od 1988 r. posiadają wielostronną umowę z państwami zachodniego i środkowego Pacyfiku i że umowa ta, obecnie w trakcie ponownej negocjacji jej postanowień, gwarantuje dostęp do około 20 % dni połowowych regionu;

P.  mając na uwadze, że system handlu dniami połowowymi przez statki (Vessel Day Scheme), zwany dalej VDS, musi być w pełni przejrzysty, a przepisy regulujące system muszą zostać udoskonalone i wdrożone przez wszystkie objęte nim państwa, aby możliwe było osiągnięcie celów systemu oraz zapewnienie pełnej zgodności środków mających zastosowanie zarówno do wyłącznych stref ekonomicznych, jak i do morza pełnego;

Q. mając na uwadze, że na przestrzeni najbliższych lat spodziewany jest dalszy znaczny wzrost kosztów dostępu flot dalekomorskich do zasobów, jako że opłaty te stanowią istotne źródło dochodów państw tego obszaru; mając na uwadze, że obecnie koszt dnia połowowego uzgodniony podczas dorocznego spotkania państw PNA wynosi co najmniej 6 000 USD na rok 2014;

R.  mając na uwadze, że podpisane przez UE umowy o partnerstwie w sprawie połowów tradycyjnie opierały się na ograniczeniu liczby statków w połączeniu z orientacyjnym tonażem referencyjnym, również w odniesieniu do państw tego obszaru, oraz że w związku z tym powstały rozbieżności w wyniku wprowadzenia systemu VDS przez państwa PNA i ich chęci stosowania tego systemu w odniesieniu do umów o partnerstwie podpisanych przez UE;

S.  mając na uwadze, że odpowiednio opracowany i należycie egzekwowany system handlu dniami połowowymi przez statki może stanowić sposób na zapobieganie dalszym wzrostom nakładu w regionie;

T.  mając na uwadze, że współpraca i przestrzeganie przepisów w zakresie połowów NNN to wymóg ustanowiony przez UE w odniesieniu do stosunków z państwami trzecimi w kontekście przyszłych umów o partnerstwie w sprawie połowów; mając na uwadze, że art. 38 ust. 9 rozporządzenia (WE) nr 1005/2008 o zwalczaniu połowów NNN stanowi, iż Komisja nie powinna podejmować z państwami niewspólpracującymi w tym zakresie negocjacji prowadzących do zawarcia wspomnianych umów o partnerstwie;

U.  mając na uwadze, że umowy o partnerstwie gospodarczym powinny zawierać konkretne odniesienie do wdrożenia rozporządzenia w sprawie połowów NNN zamiast tylko ogólnej wzmianki o konieczności zwalczania połowów NNN, a ponadto nie powinny być zawierane z państwami trzecimi uznanymi za państwa niewspółpracujące;

V.  mając na uwadze, że w decyzji z dnia 15 listopada 2012 r. Komisja stwierdziła, że między innymi Republika Fidżi oraz Republika Vanuatu mogą być niewspółpracującymi państwami trzecimi w rozumieniu rozporządzenia w sprawie połowów NNN, zarówno z uwagi na brak odstraszających działań i sankcji w odniesieniu do statków praktykujących połowy NNN pływających pod banderą tych państw, jak i ze względu na niewprowadzenie zaleceń regionalnych organizacji ds. zarządzania rybołówstwem;

W. mając na uwadze, że wieloletnia działalność połowowa sejnerów wspólnotowych prowadzona jest głównie na obszarze środkowego Pacyfiku, zarówno na wodach międzynarodowych, jak i w obrębie wyłącznej strefy ekonomicznej Kiribati, Tuvalu, Tokelau i Nauru na mocy umów prywatnych;

X. niemniej, mając na uwadze, że poza umową o partnerstwie z Republiką Kiribati, UE bezskutecznie negocjowała umowy o partnerstwie w sprawie połowów z niektórymi państwami zachodniego Pacyfiku i że umowy te nie zostały wprowadzone w życie, ponieważ umowa ze Sfederowanymi Stanami Mikronezji nie została ratyfikowana przez parlament tego państwa, zaś negocjacje w zakresie odnowienia umowy z Wyspami Salomona są zablokowane od 2012 r.;

Y. mając na uwadze, że Komisja Europejska zakończyła wstępną ocenę Wysp Cooka i Tuvalu w kontekście rozpoczęcia negocjacji porozumień w sprawie połowów z tymi państwami oraz że podpisano odpowiednie protokoły ustaleń, co stanowiło kroki przygotowawcze do przedłożenia Radzie wniosku o udzielenie mandatów negocjacyjnych;

Z.  mając na uwadze, że Europejska Służba Działań Zewnętrznych nie posiadała do tej pory personelu odpowiedzialnego za kwestie z dziedziny rybołówstwa przypisanego do jej delegatury na Fidżi;

STRATEGIA OGÓLNA

1.  zachęca Komisję do zapewnienia spójności wszelkich obszarów polityki wspólnotowej mających znaczenie w tym regionie, zgodnie z wymogami art. 208 TFUE, zwłaszcza obszarów polityki związanych z rybołówstwem, handlem i rozwojem, wspierając ewentualne synergie, w celu osiągnięcia efektu mnożnikowego, maksymalizując korzystne skutki zarówno dla państw tego regionu, jak i dla państw członkowskich UE, propagując wymiar międzynarodowy, a także zwiększając strategiczną obecność oraz widoczność działań UE na obszarze zachodniego i środkowego Pacyfiku oraz przyczyniając się do zrównoważonej eksploatacji zasobów regionu Pacyfiku;

2.  w kontekście przyszłych ram stosunków z państwami AKP regionu Pacyfiku po upływie okresu obowiązywania umowy z Kotonu strategię połowową powinno cechować podejście regionalne wzmacniające pozycję i rolę UE w regionie zachodniego i środkowego Pacyfiku;

3.  zwraca się do Komisji o dopilnowanie, by w 11. EFR wzięto pod uwagę tę strategię, jak również możliwość ustanowienia wyższej stawki pomocy sektorowej przeznaczonej na zaspokajanie potrzeb społeczności rybackich (w tym zwiększanie ich udziału w zapewnianiu bezpieczeństwa żywnościowego na danym obszarze), rozwijanie miejscowej infrastruktury rybackiej do wyładunku i przetwórstwa połowów, jako że rybołówstwo stanowi jeden z głównych zasobów gospodarczych tego regionu;

4.  pozytywnie ocenia to, że w ostatnim okresie do delegatury UE na Fidżi został zaangażowany personel, który skupi się w szczególności na kwestiach z dziedziny rybołówstwa, a także ufa, że pomoże to ustanowić trwałą i wyspecjalizowaną więź z państwami tego regionu w tym zakresie;

5.  wzywa również do lepszej koordynacji i wzajemnego uzupełniania z innymi podmiotami tego regionu w zakresie pomocy rozwojowej zgodnie z Porozumieniem Cairns z sierpnia 2009 r.; z zadowoleniem przyjmuje fakt zorganizowania w dniu 12 czerwca 2012 r. drugiego posiedzenia ministerialnego UE-Forum Wysp Pacyfiku, które wzmacnia dialog polityczny między UE a Pacyfikiem, w szczególności w dziedzinie rybołówstwa i rozwoju, zapewniając tym samym większą skuteczność działań podejmowanych w tych dziedzinach przez Unię i państwa tego regionu;

6.  zwraca uwagę, że flota dalekomorska – we współpracy z krajami Pacyfiku – musi przyczyniać się do zmniejszenia presji połowowej w związku z połowami zasobów tuńczyka tropikalnego, w tym poprzez istotne zmniejszenie poziomów śmiertelności młodych opastunów, które mają duże znaczenie gospodarcze dla regionu i są obecnie nadmiernie poławiane.

STRATEGIA POŁOWOWA

A. W perspektywie krótkoterminowej:

7.  podkreśla, jak istotne jest ustanowienie strategii połowowej w odniesieniu do zachodniego i środkowego Pacyfiku z uwagi na znaczenie tego regionu ze względu na rybołówstwo, jak również jego zainteresowanie flotą UE oraz unijnym rynkiem i przemysłem przetwórczym produktów rybołówstwa, przy jednoczesnym zagwarantowaniu pewności prawa statkom prowadzącym tam swą działalność;

8.  stwierdza, że strategia UE w kontekście dostępu do zasobów wyłącznych stref ekonomicznych państw tego regionu za pośrednictwem umów o współpracy w zakresie sektora rybołówstwa nie okazała się skuteczna, z wyjątkiem przypadku Republiki Kiribati, i ocenia, że rewitalizacja i konsolidacja umów wymaga ustanowienia nowych ram bliższych i bardziej owocnych stosunków między wszystkimi zaangażowanymi podmiotami;

9.  ocenia, że część problemów wywodzi się z tego, iż UE prowadziła bezskuteczne negocjacje dotyczące umów z państwami zachodniego Pacyfiku, gdzie znajdują się wyłączne strefy ekonomiczne Wysp Salomona i Sfederowanych Stanów Mikronezji, zamiast skierować swe wysiłki w stronę Pacyfiku środkowego, gdzie wspólnotowe sejnery od lat koncentrowały swą działalność;

10. bardzo pozytywnie ocenia to, że Komisja Europejska zakończyła wstępną ocenę Wysp Cooka i Tuvalu w kontekście rozpoczęcia negocjacji dotyczących umów o partnerstwie w sprawie połowów oraz że podpisano odpowiednie protokoły ustaleń, co stanowiło kroki przygotowawcze do przedłożenia Radzie wniosku o udzielenie mandatów negocjacyjnych;

11. ocenia, że ta nowa droga negocjacji jest bliższa regionalnemu podejściu, o którego przyjęcie przy licznych okazjach zwracał się Parlament, w szczególności w odniesieniu do połowów gatunków masowo migrujących; wzywa Komisję do zapewnienia zgodności z przepisami WCPFC w przypadku negocjacji ze stronami PNA i innymi krajami AKP regionu Pacyfiku;

12. zauważa, że podejście UE do regionu Pacyfiku powinno polegać na wspomaganiu państw rozwijających się, w szczególności małych rozwijających się państw wyspiarskich, w staraniach o uzyskanie większych korzyści ze zrównoważonej eksploatacji międzystrefowych zasobów rybnych i zasobów rybnych masowo migrujących, oraz powinno wzmacniać wysiłki podejmowane na szczeblu regionalnym w celu zrównoważonej ochrony takich stad i zrównoważonego zarządzania ich połowami, zgodnie z postulatem wyrażonym na konferencji przeglądowej porozumienia ONZ w sprawie wykonania postanowień Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza z dnia 10 grudnia 1982 roku, odnoszących się do ochrony międzystrefowych zasobów rybnych i zasobów rybnych masowo migrujących i zarządzania nimi;

13. wyraża zaniepokojenie występowaniem połowów NNN na tym obszarze i choć przyznaje, że nastąpiła pewna poprawa w zakresie zarządzania, ocenia ten postęp jako nadal niewystarczający, zwłaszcza w zakresie wdrożenia podstawowych narzędzi zwalczania połowów NNN;

14. wzywa Komisję do uwzględnienia jednoznacznego odniesienia do rozporządzenia (WE) nr 1005/2008 w sprawie połowów NNN w postanowieniach umowy o partnerstwie gospodarczym negocjowanej z państwami regionu Pacyfiku;

15. zwraca się do państw AKP o dalszy aktywny udział w regionalnych organizacjach ds. rybołówstwa i o bardziej regularne informowanie społeczeństwa obywatelskiego i organizacji społeczno-zawodowych o decyzjach podejmowanych w dziedzinie rybołówstwa.

B. W perspektywie średnio i długoterminowej:

16. zwraca się do Komisji z wnioskiem, aby przewidziano możliwość ustanowienia długoterminowej strategii prowadzącej do regulacji dostępu floty UE do zasobów wyłącznych stref ekonomicznych państw tego obszaru, opartą na regionalnym porozumieniu ramowym zawartym pomiędzy Unią Europejską a państwami zachodniego i środkowego Pacyfiku, o treści wynegocjowanej z Agencją Forum Wysp Pacyfiku ds. Rybołówstwa, powołującym się na następujące kwestie:

a)  porozumienie powinno ustanawiać warunki dostępu dla floty UE, które następnie mogłyby zostać przełożone na dwustronne umowy o współpracy w zakresie sektora rybołówstwa zawierane z zainteresowanymi państwami;

b)  porozumienie powinno ustanowić przejrzyste zasady zarządzania, w szczególności zapewniających zwalczanie połowów NNN, i określenie koniecznych do stosowania narzędzi, w tym umowy o środkach stosowanych przez państwo portu;

c)  porozumienie powino opierać się na systemie VDS, o ile zostaną poczynione kroki w celu zapewnienia przejrzystości jego funkcjonowania, poprawy jego skuteczności, przestrzegania jego zasad ze strony wszystkich zainteresowanych podmiotów i spójności z najlepszymi dostępnymi zaleceniami naukowymi;

d)  podczas negocjacji porozumienia powinny zostać zbadane możliwości ewentualnego przekazywania pomocy rozwojowej przewidzianej dla obszaru w ramach EFR za pośrednictwem Agencji Forum Wysp Pacyfiku ds. Rybołówstwa, jako że państwa AKP regionu Pacyfiku nie posiadają potencjału ludzkiego i technicznego umożliwiającego odpowiednie wykorzystanie tych środków;

17. podkreśla, że w końcowym etapie tego procesu należy wypracować podejście o charakterze wyłącznie regionalnym, które powinno przyjąć formę wielostronnego porozumienia o współpracy w zakresie sektora rybołówstwa z państwami sygnatariuszami umowy o partnerstwie gospodarczym, umożliwiające flocie wspólnotowej dostęp do zasobów w obrębie wyłącznych stref ekonomicznych tych państw;

18. zaleca, aby Komisja wzięła pod uwagę tę strategię połowową w odniesieniu do regionu Pacyfiku, jak również aby uwzględniła cechy szczególne państw wyspiarskich podczas weryfikacji umowy z Kotonu;

19. podkreśla, że Parlament musi być odpowiednio zaangażowany w przygotowanie i proces negocjacji, a także w długoterminowe monitorowanie i ocenę funkcjonowania umów dwustronnych zgodnie z postanowieniami TFUE; utrzymuje, że Parlament powinien być niezwłocznie i w pełni informowany, na równi z Radą, na wszystkich etapach procedury zawierania umów o partnerstwie w sprawie połowów, zgodnie z art. 13 ust. 2 oraz art. 218 ust. 10 TFUE; przypomina swoje zdanie, że Parlament powinien być reprezentowany przez obserwatorów na posiedzeniach wspólnego komitetu przewidzianego w ramach umów w sprawie połowów; domaga się, aby w posiedzeniach tych uczestniczyli również obserwatorzy reprezentujący społeczeństwo obywatelskie, w tym sektora rybołówstwa – zarówno z UE, jak i z państw trzecich;

20. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszego sprawozdania Radzie, Komisji oraz Europejskiej Służbie Działań Zewnętrznych.

• [1]  Dz.U. L 286 z 29.10.2008, s. 1.
• [2]  Teksty przyjęte, P7_TA(2012)0461.
• [3]  JOIN (2012)0006.
• [4]  Dz.U. L 32 z 4.2.2005, s. 1.
• [5]  Dz.U. L 224 z 16.8.2006, s. 22.
• [6]  Dz.U. L 67 z 6.3.2012, s. 3.
• [7]  Dz.U. L 67 z 6.3.2012, s. 1.
• [8]  Dz.U. L 32 z 5.3.2011, s. 2.
• [9]  (2000/483/WE) Dz.U. L 317 z 15.12.2000, s. 3.
• [10]  Dz.U. L 78 z 19.3.2008, s. 1.
• [11]  Dz.U. L 151 z 6.6.2006.
• [12]  Dz.U. L 205 z 7.8.2007, s. 3.
• [13]  Dz.U. L 190 z 22.07.2010, s. 3.
• [14]  Dz.U. L 354 z 17.11.2012, s. 1.

UZASADNIENIE

Niniejsze sprawozdanie ma na celu zalecić ustanowienie długoterminowej strategii połowowej dla obszarów zachodniego i środkowego Pacyfiku, uwzględniającej potrzebę koordynacji polityki europejskiej w celu wzmocnienia potencjalnych synergii, osiągnięcia efektu mnożnikowego, pozwalającego zmaksymalizować korzyści zarówno dla państw Pacyfiku, jak i dla państw Unii Europejskiej, oraz zwiększenie widoczności UE w tym regionie.

Pacyfik ma ogromną wartość połowową, to najbogatsze łowisko ryb masowo migrujących, w szczególności tuńczyka, to 80 % wszystkich połowów na świecie, w szczególności dotyczy to zachodniego i środkowego Pacyfiku, skąd w 2010 r. pochodziło 49 %, a w 2011 r. – 52 % wszystkich połowów.

Państwa AKP pogrupowane są w siedmiu regionach: pięciu w Afryce, jednym na Karaibach i jednym na Pacyfiku. Region Pacyfiku tworzy 15 państw wyspiarskich: Wyspy Cooka, Timor Wschodni, Fid¿i, Kiribati, Wyspy Marshalla, Mikronezja (Sfederowane Stany Mikronezji), Nauru, Niue, Palau, Papua Nowa Gwinea, Samoa, Wyspy Salomona, Tonga, Tuvalu i Vanuatu.

W niniejszym sprawozdaniu skoncentrowano się na zachodnim i środkowym Pacyfiku ze względu na jego ogromne bogactwo w zasoby rybne, jak również dlatego, że znajduje się w centrum połowów NNN, tworzą go państwa wyspiarskie będące w znakomitej większości państwami AKP, jest przedmiotem nowej strategii handlowej UE opartej na umowach o partnerstwie gospodarczym, a także dlatego, że za pośrednictwem EFR jest odbiorcą znaczącej części funduszy na rzecz rozwoju regionu.

Przyszła strategia połowowa powinna być powiązana z przyszłością umowy z Kotonu. Większość państw zachodniego i środkowego Pacyfiku to państwa wyspiarskie będące częścią grupy państw AKP. Biorąc pod uwagę nieodzowną i możliwą ewolucję wspomnianej umowy, strategia połowowa powinna wpisywać się w nowe podejście do stosunków UE z tymi krajami. Większość omawianych obecnie możliwych wzorów stosunków odpowiada podejściu regionalnemu. Główne cele UE polegają na promowaniu rozwoju społeczno-gospodarczego w regionie dzięki przystosowaniu się do zmiany klimatu i za pomocą polityki handlu zagranicznego oraz jednocześnie na promowaniu zrównoważonej eksploatacji zasobów morskich za pomocą przejrzystego systemu zarządzania.

Kwestie dotyczące rybołówstwa:

Flota sejnerów operująca na zachodnim i środkowym Pacyfiku odnotowała znaczący wzrost ze 191 statków w 2003 r. do 268 w 2010 r. i 280 w 2012 r., co przełożyło się na wzrost nakładu połowowego i połowów. Są to w przeważającej części statki azjatyckie i należące do państw wyspiarskich. Unijna flota sejnerów w tym regionie liczy od 1999 r. zaledwie cztery jednostki, stanowiące ok. 2 % całej floty sejnerów tam operującej, a jej połowy sięgają 7 % całości połowów dokonywanych w tym regionie przez statki typu sejner.

Należy zwrócić uwagę na istnienie w regionie Oceanu Spokojnego trzech regionalnych organizacji rybołówstwa:

a)      Międzyamerykańskiej Komisji ds. Tuńczyka Tropikalnego (IATTC), obejmującej wschodni Pacyfik – od Stanów Zjednoczonych do Chile. Jest ona odpowiedzialna za ochronę łowisk tuńczyka i zarządzanie nimi, ogrywa również rolę w realizacji Międzynarodowego Programu Ochrony Delfinów (AIDCP). Od dnia 7 czerwca 2006 r. UE jest jej pełnoprawnym członkiem. Na wodach IATTC operuje 30 jednostek wspólnotowych (piêæ sejnerów i 25 taklowców);

b)     Komisji ds. Rybołówstwa na Zachodnim i Środkowym Pacyfiku (WCPFC), której zadaniem jest ochrona tuńczyka i innych ryb migrujących i zarządzanie nimi. Konwencja weszła w życie w 2004 r. Flota wspólnotowa działająca pod egidą tej konwencji liczy cztery sejnery oraz 14 taklowców;

c)      Regionalnej Organizacji ds. Zarządzania Rybołówstwem na Południowym Pacyfiku, zajmującej się gatunkami pelagicznymi, w szczególności ostrobokiem i kałamarnicą, jak również niektórymi gatunkami dennymi, takimi jak gardłosz atlantycki, morszczuk australijski, brama czy kaprosz. Jest to najmłodsza z organizacji – konwencja weszła w życie dnia 24 sierpnia 2012 r., a UE jest jej członkiem założycielem. Na tym obszarze operuje 8 trawlerów do po³owów pelagicznych, nale¿¹cych do Niderlandów, Niemiec i Litwy, przeznaczonych do po³owu ostroboka.

Jeśli chodzi o umowy o partnerstwie w sprawie połowów, UE podpisała umowy z Kiribati, Wyspami Salomona i Sfederowanymi Stanami Mikronezji. Ostatnia z nich nigdy nie została wdrożona, mimo że UE wpłaciła już pierwszą transzę rekompensaty finansowej, a armatorzy uiścili opłaty licencyjne. Negocjacje z Wyspami Salomona utknęły w miejscu, w związku z czym obowiązuje jedynie umowa z Kiribati, obecnie renegocjowana. Jeśli chodzi o kolejne możliwe porozumienia, w maju 2012 r. DG ds. Gospodarki Morskiej i Rybołówstwa podpisała z Wyspami Cooka protokół ustaleń, a w czerwcu tego samego roku podobny protokół został podpisany z Tuvalu. Niedawno zostały opublikowane wyniki oceny ex ante dotyczącej obu krajów, dlatego Komisja może zażądać od Rady mandatu do negocjacji w sprawie przyszłych umów o partnerstwie.

Na obszarze WCPFC tylko 20 % wód to wody międzynarodowe, dlatego dostęp do wyłącznych stref ekonomicznych ma dla floty wspólnotowej ogromne znaczenie. Ze względu na zamknięcie dużej części wód międzynarodowych dla działalności połowowej odbywa się tam zaledwie 5 % połowów.

Flota UE wykazała zainteresowanie nie tylko Kiribati, lecz również możliwością zawarcia umów z Tokelau, Nauru, Tuvalu i Wyspami Cooka, gdyż ich wyłączne strefy ekonomiczne sąsiadują z wodami międzynarodowymi, na których operuje, a także ze względu na bliskość do zakładów przetwórstwa z Ameryki Południowej.

Obszar ten charakteryzuje się regionalną tradycją stowarzyszeniową, która ma wpływ również na sektor rybołówstwa. Dwie główne jednostki regionalne to Forum Wysp Pacyfiku, któremu podlega Agencja Forum Wysp Pacyfiku ds. Rybołówstwa, oraz Sygnatariusze Porozumienia z Nauru (PNA).

Zadaniem Agencji Forum Wysp Pacyfiku ds. Rybołówstwa jest promowanie zrównoważonych połowów tuńczyka w regionie zachodniego i środkowego Pacyfiku. PNA to porozumienie regionalne zawarte przez Sfederowane Stany Mikronezji, Kiribati, Wyspy Marshalla, Nauru, Palau, Papuę Nową Gwineę, Wyspy Salomona oraz Tuvalu, którego głównym celem jest zarządzanie zasobami tuńczyka na obszarze wyłącznych stref ekonomicznych tych państw.

Istnieją precedensy o zasięgu regionalnym, takie jak wielostronne porozumienie między państwami tego regionu a Stanami Zjednoczonymi obowiązujące od 1988 r. Porozumienie, podpisane przez Agencję Forum Wysp Pacyfiku ds. Rybołówstwa i odnowione w 2003 r. na okres 20032013, zatwierdza działalność połowową 55 sejnerów, przy rekompensacie w wysokości 14 mln USD rocznie, do których należy dodać kolejne 4 mln ze strony armatorów. Porozumienie to jest obecnie odnawiane przy założeniu 40–45 sejnerów, 8 000 dni połowowych i kosztów wynoszących ok. 60 mln USD.

System VDS jest stosowany przez kraje PNA w celu zarządzania nakładem połowowym; jest to system przyznawania dni połowowych w wyłącznych strefach ekonomicznych za minimalną cenę 6 000 USD na statek i dzień połowowy. System ten wszedł w życie w grudniu 2007 r. Ma na celu maksymalizację korzyści finansowych płynących z rybołówstwa dla krajów nadbrzeżnych. Dąży jednocześnie do ograniczenia połowu tuńczyka i do wypełnienia zaleceń WCPFC w sprawie zmniejszenia nakładu połowowego floty sejnerów. Nie udało się osiągnąć oczekiwanych wyników, takich jak zmniejszenie nakładu połowowego o 30 %, dlatego środki WCPFC na rzecz ochrony i zarządzania musiały zostać przeformułowane.

Wadą tego systemu jest brak przejrzystości i niewypełnianie celów, które zawsze zdecydowanie przekraczano. Z danych WCPFC wynika, że w 2008 r. powinno zostać przyznanych 35 738 dni połowowych, a przyznano 38 120, w 2010 r. ustalono 40 732 dni, a przyznano 49 614 dni, czyli o 22 % więcej, zaś w 2011 r. przyznano 54 685 dni, co w stosunku do założonych 35 136 dni stanowi przekroczenie celu o 56 %.

 

Sprawy związane z prowadzeniem działalności gospodarczej:

Światowe połowy tuńczyka utrzymują się na stabilnym poziomie ok. 4,2 mln ton i nie przewiduje się znaczącego wzrostu. 80 % konsumowanego tuńczyka to tuńczyk z puszki. Zaledwie 8 % światowej produkcji konserw odbywa się w UE, tzn. 92 % produkcji ma miejsce w państwach trzecich, w większości są to kraje rozwijające się. Rynek tuńczyka jest bardzo wrażliwy na wahania cen na światowym rynku, dlatego przyznanie jakiejkolwiek koncesji państwom trzecim może mieć istotny wpływ na inne kraje korzystające z koncesji taryfowych.

DG ds. Handlu prowadziła negocjacje w sprawie umowy przejściowej z Papuą Nową Gwineą i Fidżi, wprowadzającej nowe akcenty w stosunkach handlowych między państwami AKP i UE, w celu dostosowania systemu preferencji taryfowych opierającego się na umowie z Kotonu do wytycznych Światowej Organizacji Handlu. Umowa przejściowa była stosowana na zasadzie tymczasowości od grudnia 2009 r. PE ratyfikował ją w styczniu, a Rada w lutym 2011 r. Parlament Papui Nowej Gwinei dokonał ratyfikacji umowy przejściowej w maju 2011 r., zaś Fidżi ciągle jeszcze jej nie stosuje.

UE wykorzystuje koncesje taryfowe jako narzędzie wspomagające rozwój gospodarczy państw trzecich. Produkty mogą kwalifikować się do takiego preferencyjnego traktowania taryfowego, pod warunkiem że pochodzą z kraju będącego beneficjentem, zgodnie z tzw. regułami pochodzenia.

Art. 1 umowy przejściowej stawia za cel poprawę dostępu do rynków, promowanie zrównoważonego rozwoju i utworzenie obszaru wolnego handlu. We wspomnianej umowie UE wprowadziła odstępstwo od reguł pochodzenia w odniesieniu do konserw i filetów z tuńczyka. Odstępstwo to wprowadzono bez uwzględnienia potencjalnego wpływu tego kroku nie tylko na europejski przemysł przetwórczy, lecz przede wszystkim na przemysł państw trzecich, w tym państw AKP, co Komisja Rybołówstwa wykazała w swej opinii dotyczącej projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia Umowy przejściowej o partnerstwie między Wspólnotą Europejską, z jednej strony, a państwami Pacyfiku, z drugiej[1].

W chwili obecnej DG ds. Handlu prowadzi z państwami AKP regionu Pacyfiku negocjacje w sprawie umowy o partnerstwie gospodarczym, która ma zastąpić umowę przejściową. Umowa o partnerstwie gospodarczym ma docelowo objąć wszystkie państwa AKP z tego regionu oraz handel usługami. Rozdział dotyczący rybołówstwa jest jednym z budzących największe kontrowersje w trakcie tych negocjacji. Państwa AKP domagają się odstępstwa od reguł pochodzenia dla wszystkich produktów rybołówstwa, w tym dla ryb świeżych i mrożonych. UE wnosi ze swej strony o uwzględnienie dobrego zarządzania w zakresie rybołówstwa w celu zagwarantowania zrównoważonego rozwoju działalności połowowej oraz umożliwienia flocie wspólnotowej dostępu do zasobów.

Owo nieproporcjonalne zainteresowanie rybołówstwem wydaje się paradoksalne, gdyż na krótką metę tylko Papua Nowa Gwinea może skorzystać na odstępstwach od reguł pochodzenia, ze względu na trudności w eksporcie do UE, dużą odległość, brak korzyści skali i wysokie koszty produkcji związane m.in. z ceną energii elektrycznej. Czynniki te obniżają konkurencyjność w porównaniu z innymi potentatami w produkcji konserw, takimi jak Tajlandia. Jeśli UE podpisze z tym krajem umowę o wolnym handlu, a konserwy z tuńczyka objęte zostaną zerową stawką cła, zniweczone zostaną możliwości rozwoju przemysłu konserwowego w wyspiarskich krajach Pacyfiku.

Jednym z możliwych powodów tego paradoksalnego dążenia do włączenia do umowy o partnerstwie gospodarczym zagadnień połowowych jest próba ominięcia w ten sposób rozporządzenia Rady (WE) nr 1005/2008 ustanawiającego wspólnotowy system zapobiegania nielegalnym, nieraportowanym i nieuregulowanym połowom oraz ich powstrzymywania i eliminowania, zwłaszcza od kiedy kraje takie jak Vanuatu i Wyspy Fidżi zostały powiadomione przez Komisję Europejską o możliwości uznania ich zgodnie z tym rozporządzeniem za niewspółpracujące państwa trzecie. Postępowanie jest w toku, a w przypadku uznania ich za państwa niewspółpracujące, zakazany zostanie ich eksport do UE. Inne kraje regionu również są obserwowane, co daje pojęcie o problemach wynikających z braku przejrzystego i zrównoważonego zarządzania w regionie.

Aby przeciwdziałać ryzyku związanemu z rozszerzeniem odstępstwa od reguł pochodzenia, należy uzyskać gwarancję, że nie będzie ono sprzyjać produktom połowów NNN, że walka z połowami NNN zostanie zaostrzona, system VDS usprawniony, a zrównoważenie rybołówstwa będzie ważniejsze niż korzyści ekonomiczne. Należy uzyskać ponadto dostęp do zasobów wyłącznych stref ekonomicznych tych krajów, jako zapłaty za wspomnianą koncesję, co ma w pewien sposób zrównoważyć interesy połowowe UE.

Kwestie związane z polityką rozwoju:

W okresie 2006–2011 UE była drugim po Australii darczyńcą pomocy rozwojowej w regionie zachodniego i środkowego Pacyfiku.

Kraje Pacyfiku otrzymują ok. 745 mln EUR z 10. EFR (2008–2013) łącznie z 74 mln dla krajów i terytoriów zamorskich. Zaledwie 17,2 mln, czyli niewiele ponad 2 % środków, przeznaczonych jest na sektorowe wsparcie rybołówstwa.

Wspomniane 17,2 mln przeznaczono na regionalne projekty rybołówstwa: 8,2 mln na program DEVFISH II (rozwój zrównoważonego rybołówstwa tuńczyka), a 9 mln na program SCICOFish (naukowe wsparcie dla zarządzania rybołówstwem przybrzeżnym i oceanicznym).

Odsetek pomocy rozwojowej przeznaczonej na rybołówstwo jest bardzo mały w porównaniu z całością pomocy dla regionu. Niemal całość pomocy przekazywana jest w formie regionalnej, koordynowanej przez Sekretariat Wspólnoty Pacyfiku, zapewniający naukowe zaplecze dla WCPFC, i przez Agencję Forum Wysp Pacyfiku ds. Rybołówstwa w celu oceny zasobów tuńczyka, umocnienia pozycji obserwatorów czy usprawnienia nadzoru nad działalnością połowową. Na szczeblu krajowym i lokalnym pomoc nie jest jednak przekazywana na modernizację i tworzenie infrastruktury połowowej, której w tym regionie chronicznie brakuje.

• [1]  A7-0365/2010.

OPINIA Komisji Rozwoju (23.1.2013)

dla Komisji Rybołówstwa

W kierunku kompleksowej unijnej strategii w dziedzinie rybołówstwa w regionie Pacyfiku
(2012/2235(INI))

Sprawozdawca komisji opiniodawczej: Maurice Ponga

WSKAZÓWKI

Komisja Rozwoju zwraca się do Komisji Rybołówstwa, właściwej dla tej sprawy, o uwzględnienie w końcowym tekście projektu rezolucji następujących wskazówek:

1.  podkreśla, że w regionie Pacyfiku 15 państw AKP utrzymuje uprzywilejowane stosunki z Unią, oparte na umowie z Kotonu oraz że w tych państwach sektor rybołówstwa, a zwłaszcza rybołówstwa przybrzeżnego i dalekomorskiego, przetwórstwa i akwakultury, odgrywa zasadniczą rolę, jeśli chodzi o bezpieczeństwo żywnościowe i rozwój gospodarczy i społeczny;

2.  przypomina o konieczności zachowania spójności polityki Unii z celami w zakresie rozwoju, jak przewidziano w art. 208 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej; wzywa Komisję do zapewnienia, aby działania prowadzone w dziedzinie rybołówstwa na Pacyfiku były zgodne z zewnętrznym wymiarem wspólnej polityki rybołówstwa i wspólnym komunikatem Komisji i wysokiej przedstawiciel zatytułowanym „W kierunku odnowionego Partnerstwa na rzecz rozwoju między UE a regionem Pacyfiku”[1] oraz by gwarantowały odpowiedzialną i zrównoważoną eksploatację zasobów morskich, przyczyniając się jednocześnie do realizacji milenijnych celów rozwoju w regionie Pacyfiku i wychodząc naprzeciw wyzwaniom ekologicznym w tym regionie; zdecydowanie popiera propozycję Komisji i Wysokiej Przedstawiciel polegającą na uczynieniu z krajów i terytoriów zamorskich Pacyfiku katalizatorów trwałego wzrostu sprzyjającego włączeniu społecznemu, służącego rozwojowi społecznemu w regionie, w tym w sektorze rybołówstwa;

3.  wzywa Komisję do wspierania współpracy na szczeblu regionalnym i subregionalnym oraz do zapewnienia zgodności polityki rybackiej UE z istniejącymi regionalnymi układami i porozumieniami, w tym z porozumieniem z Nauru i jego protokołami wykonawczymi;

4.  zwraca uwagę, że flota dalekomorska – we współpracy z krajami Pacyfiku – musi przyczyniać się do zmniejszenia presji połowowej w związku z połowami zasobów tuńczyka tropikalnego, w tym poprzez istotne zmniejszenie poziomów śmiertelności młodych opastunów, które mają duże znaczenie gospodarcze dla regionu i są obecnie nadmiernie poławiane.

5.  ubolewa nad brakiem regionalnego podejścia UE do połowów na Pacyfiku, biorąc pod uwagę mobilność zasobów morskich, mimo że zapotrzebowanie na nią zgłosiło wiele państw w regionie; zwraca się w związku z tym do Komisji o propagowanie wprowadzenia ogólnych ram dobrego zarządzania dla rybołówstwa na poziomie regionalnym, w szczególności poprzez ściślejszą współpracę z państwami regionu Pacyfiku na płaszczyźnie dwustronnej, regionalnej oraz w ramach właściwych regionalnych organizacji ds. rybołówstwa;

6.  kładzie nacisk na konieczność skoordynowania poszczególnych działań prowadzonych przez Unię w regionie, a zwłaszcza wsparcia udzielanego sektorowi rybołówstwa za pośrednictwem EFR, instrumentu współpracy na rzecz rozwoju i instrumentu inwestycyjnego dla Pacyfiku oraz puli przewidzianych dla wsparcia sektorowego w SFA;

7.  wzywa również do lepszej koordynacji i wzajemnego uzupełniania z innymi podmiotami tego regionu w zakresie pomocy rozwojowej zgodnie z Porozumieniem Cairns z sierpnia 2009 r.; z zadowoleniem przyjmuje fakt zorganizowania w dniu 12 czerwca 2012 r. drugiego posiedzenia ministerialnego UE-Forum Wysp Pacyfiku, które wzmacnia dialog polityczny między UE a Pacyfikiem, w szczególności w dziedzinie rybołówstwa i rozwoju, zapewniając tym samym większą skuteczność działań podejmowanych w tych dziedzinach przez Unię i państwa tego regionu;

8.  wzywa Komisję do promowania wśród właściwych regionalnych organizacji ds. rybołówstwa, a w szczególności w Komisji ds. Rybołówstwa na Zachodnim i Środkowym Pacyfiku i Regionalnej Organizacji ds. Zarządzania Rybołówstwem na Południowym Pacyfiku oraz w Sekretariacie Wspólnoty Pacyfiku i Agencji Forum Wysp Pacyfiku ds. Rybołówstwa zrównoważonego rybołówstwa dzięki nasileniu walki z nielegalnymi, nieraportowanymi i nieuregulowanymi połowami oraz do wspierania komitetów naukowych, tak by dysponowały one odpowiednimi informacjami dotyczącymi dostępnych poziomów stad ryb;

9.  zwraca się do państw AKP o dalszy aktywny udział w regionalnych organizacjach ds. rybołówstwa i o bardziej regularne informowanie społeczeństwa obywatelskiego i organizacji społeczno-zawodowych o decyzjach podejmowanych w dziedzinie rybołówstwa.

WYNIK GŁOSOWANIA KOŃCOWEGO W KOMISJI

Data przyjęcia	22.1.2013
Wynik głosowania końcowego	+: –: 0:	24 0 0
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego	Thijs Berman, Michael Cashman, Corina Creţu, Véronique De Keyser, Nirj Deva, Leonidas Donskis, Charles Goerens, Filip Kaczmarek, Miguel Angel Martínez Martínez, Gay Mitchell, Norbert Neuser, Bill Newton Dunn, Maurice Ponga, Birgit Schnieber-Jastram, Michèle Striffler, Alf Svensson, Keith Taylor, Eleni Theocharous, Patrice Tirolien, Anna Záborská, Iva Zanicchi
Zastępca(y) obecny(i) podczas głosowania końcowego	Enrique Guerrero Salom, Gesine Meissner, Judith Sargentini

• [1]  Wspólny komunikat (2012) 6 final z dnia 21 marca 2012 r.

WYNIK GŁOSOWANIA KOŃCOWEGO W KOMISJI

Data przyjęcia	18.9.2013
Wynik głosowania końcowego	+: –: 0:	21 1 0
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego	John Stuart Agnew, Kriton Arsenis, Alain Cadec, Carmen Fraga Estévez, Dolores García-Hierro Caraballo, Marek Józef Gróbarczyk, Ian Hudghton, Iliana Malinova Iotova, Werner Kuhn, Isabella Lövin, Gabriel Mato Adrover, Guido Milana, Maria do Céu Patrão Neves, Ulrike Rodust, Struan Stevenson, Isabelle Thomas, Nils Torvalds, Jarosław Leszek Wałęsa
Zastępca(y) obecny(i) podczas głosowania końcowego	Jean-Paul Besset, Izaskun Bilbao Barandica, Gesine Meissner, Jens Nilsson, Antolín Sánchez Presedo
Zastępca(y) (art. 187 ust. 2) obecny(i) podczas głosowania końcowego	Esther Herranz García, Juan Andrés Naranjo Escobar