SPRAWOZDANIE w sprawie rocznego sprawozdania dotyczącego praw człowieka i demokracji na świecie za rok 2012 oraz polityki Unii Europejskiej w tym zakresie

29.11.2013 - (2013/2152(INI))

Komisja Spraw Zagranicznych
Sprawozdawca: Eduard Kukan

Poprawki

• 001-005 (PDF - 116 KB)
• 001-005 (DOC - 311 KB)
• 003-003/REV1 (DOC - 290 KB)
• 006-006 (PDF - 90 KB)
• 006-006 (DOC - 242 KB)
• 007-014 (PDF - 138 KB)
• 007-014 (DOC - 338 KB)
• 015-018 (PDF - 110 KB)
• 015-018 (DOC - 256 KB)
• 019-022 (PDF - 121 KB)
• 019-022 (DOC - 264 KB)
• 023-023 (PDF - 101 KB)
• 023-023 (DOC - 243 KB)

PROJEKT REZOLUCJI PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO

w sprawie rocznego sprawozdania dotyczącego praw człowieka i demokracji na świecie za rok 2012 oraz polityki Unii Europejskiej w tym zakresie

(2013/2152(INI))

Parlament Europejski,

–   uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka (PDPC) oraz inne traktaty i instrumenty międzynarodowe dotyczące praw człowieka,

–   uwzględniając deklarację milenijną Organizacji Narodów Zjednoczonych z dnia 8 września 2000 r. (A/Res/55/2) i odnośne rezolucje Zgromadzenia Ogólnego ONZ,

–   uwzględniając art. 21 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE),

–   uwzględniając sprawozdanie roczne UE dotyczące praw człowieka i demokracji na świecie w 2012 r., przyjęte przez Radę w dniu 6 czerwca 2013 r.,

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie rocznego sprawozdania dotyczącego praw człowieka i demokracji na świecie za rok 2011 oraz polityki Unii Europejskiej w tym zakresie[1],

–   uwzględniając strategiczne ramy UE i plan działania w dziedzinie praw człowieka i demokracji (11855/2012), przyjęte przez Radę do Spraw Zagranicznych w dniu 25 czerwca 2012 r.,

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie przeglądu strategii UE w zakresie praw człowieka[2],

–   uwzględniając decyzję Rady 2012/440/WPZiB z dnia 25 lipca 2012 r. w sprawie mianowania Specjalnego Przedstawiciela Unii Europejskiej ds. Praw Człowieka[3],

–   uwzględniając swoje zalecenie z dnia 13 czerwca 2012 r. w sprawie Specjalnego Przedstawiciela UE ds. Praw Człowieka[4],

–   uwzględniając konkluzje Rady z dnia 14 maja 2012 r. – „Zwiększanie wpływu unijnej polityki rozwoju: program działań na rzecz zmian”,

–   uwzględniając swoje zalecenie dla wiceprzewodniczącej Komisji Europejskiej/ wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa oraz dla Rady i Komisji z dnia 13 czerwca 2013 r. w sprawie przeglądu organizacji i funkcjonowania ESDZ w roku 2013[5],

–   uwzględniając wytyczne Unii Europejskiej w zakresie praw człowieka i międzynarodowego prawa humanitarnego[6],

–   uwzględniając wytyczne Unii Europejskiej dotyczące propagowania i ochrony wolności religii lub przekonań oraz zalecenie Parlamentu dla Rady z dnia 13 czerwca 2013 r. w sprawie wytycznych UE dotyczących propagowania i ochrony wolności religii lub przekonań,

–  uwzględniając wytyczne UE w sprawie dialogów dotyczących praw człowieka, przyjęte przez Radę w dniu 13 grudnia 2001 r. i zaktualizowane w dniu 19 stycznia 2009 r.,

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 8 października 2013 r. w sprawie korupcji w sektorze publicznym i prywatnym: wpływ na prawa człowieka w krajach trzecich[7],

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 7 lutego 2013 r. w sprawie 22. sesji Rady Praw Człowieka Organizacji Narodów Zjednoczonych[8],

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 17 listopada 2011 r. w sprawie wsparcia UE dla MTK: stawić czoła wyzwaniom i pokonać trudności[9],

–   uwzględniając rezolucję z dnia 14 grudnia 2011 r. w sprawie przeglądu europejskiej polityki sąsiedztwa[10],

–   uwzględniając wspólne komunikaty Komisji Europejskiej oraz wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa z dnia 20 marca 2013 r. pt. „Europejska polityka sąsiedztwa: działania na rzecz wzmocnienia partnerstwa” (JOIN(2013)4) oraz z dnia 25 maja 2011 r. pt. „Nowa koncepcja działań w obliczu zmian zachodzących w sąsiedztwie: przegląd europejskiej polityki sąsiedztwa” (COM(2011)0303),

–   uwzględniając dokument strategiczny na lata 2011–2013 w sprawie Europejskiego Instrumentu na rzecz Wspierania Demokracji i Praw Człowieka oraz wniosek Komisji dotyczący nowego rozporządzenia finansowego dla Europejskiego Instrumentu na rzecz Wspierania Demokracji i Praw Człowieka na lata 2014–2020 (COM(2011)0844),

–   uwzględniając zalecenie dla Rady z dnia 29 marca 2012 r. w sprawie warunków ewentualnego utworzenia Europejskiego Funduszu na rzecz Demokracji (EED)[11],

–   uwzględniając swoją rezolucję w sprawie polityki Unii Europejskiej na rzecz obrońców praw człowieka, przyjętą dnia 17 czerwca 2010 r.[12],

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 7 lipca 2011 r. w sprawie polityk zewnętrznych UE na rzecz demokratyzacji[13],

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 11 grudnia 2012 r. w sprawie strategii wolności cyfrowej w polityce zagranicznej UE[14],

–   uwzględniając rezolucję Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 67/176 z dnia 20 grudnia 2012 r. w sprawie moratorium na stosowanie kary śmierci,

–   uwzględniając rezolucje Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 1325 (2000), 1820 (2008), 1888 (2009), 1889 (2009), 1960 (2010) i 2106 (2013) w sprawie kobiet, pokoju i bezpieczeństwa,

–   uwzględniając sprawozdanie w sprawie wskaźników UE dotyczących kompleksowego podejścia do wdrażania przez UE rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 1325 i 1820 w sprawie kobiet, pokoju i bezpieczeństwa, przyjęte przez Radę UE w dniu 13 maja 2011 r.,

–   uwzględniając rezolucje Zgromadzenia Ogólnego ONZ w sprawie praw dziecka, w tym ostatnią rezolucję z dnia 4 kwietnia 2012 r. (66/141),

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 25 listopada 2010 r. w sprawie praw człowieka oraz norm społecznych i środowiskowych w międzynarodowych umowach handlowych[15],

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 25 listopada 2010 r. w sprawie międzynarodowej polityki handlowej w kontekście nadrzędnych potrzeb związanych ze zmianami klimatu[16],

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 25 listopada 2010 r. w sprawie społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw w międzynarodowych umowach handlowych[17],

–   uwzględniając art. 48 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych oraz opinie Komisji Rozwoju i Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia (A7-0418/2013),

A. mając na uwadze, że różne procesy przejściowe, w tym rozruchy społeczne, konflikty i sytuacje po konfliktach, jak również wstrzymane przemiany w państwach autorytarnych stanowią coraz większe wyzwanie dla strategii UE w zakresie popierania praw człowieka i demokracji na świecie; mając na uwadze, że w sprawozdaniu rocznym UE dotyczącym praw człowieka i demokracji na świecie w 2012 r. wskazuje się, że UE musi w dalszym ciągu pracować nad elastycznym reagowaniem w polityce; mając na uwadze, że najbardziej podstawowa decyzja polityczna UE dotyczy wytrwałości i politycznej determinacji, żeby pozostać w zgodzie z fundamentalnymi wartościami Unii Europejskiej w czasach pełnych wyzwań i pod naciskiem innych celów i interesów politycznych;

B.  mając na uwadze, że sprawiedliwość, państwo prawa, odpowiedzialność, przejrzystość, rozliczalność, walka z bezkarnością, uczciwe procesy oraz niezawisłe sądownictwo są nieodzownymi elementami ochrony praw człowieka;

C. mając na uwadze, że art. 21 TUE jeszcze bardziej wzmacnia zobowiązanie Unii do kierowania się w swoich działaniach na arenie międzynarodowej zasadami demokracji, praworządności, powszechności i niepodzielności praw człowieka i podstawowych wolności, poszanowania godności ludzkiej, równości i solidarności oraz respektowania zasad Karty Narodów Zjednoczonych, Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i prawa międzynarodowego;

D. mając na uwadze, że kopenhaskie kryteria polityczne dotyczące „stabilności instytucji będących gwarantem demokracji, praworządności, respektowania praw człowieka oraz poszanowania i ochrony praw mniejszości” pozostają fundamentalną cechą procesu rozszerzenia;

E.  mając na uwadze, że rewolty w świecie arabskim zmusiły Unię Europejską do uznania porażki poprzednich polityk i zobowiązania się do stosowania zasady „więcej za więcej” podczas dokonywania przeglądu polityki sąsiedztwa opartej na zobowiązaniu do „dostosowywania poziomu wsparcia oferowanego przez UE na rzecz partnerów stosownie do postępów w reformach politycznych oraz tworzeniu głębokiej demokracji”, poszanowania praw człowieka i podstawowych wolności, w tym wolnych i sprawiedliwych wyborów, wolności zrzeszania się, wypowiedzi oraz wolności zgromadzeń, wolnej prasy i wolnych mediów, praworządności, na straży której stoi niezależna władza sądownicza, a także wolności myśli, sumienia, religii lub przekonań;

F.  mając na uwadze, że konkluzje Rady w sprawie opracowanego przez Komisję Europejską Programu działania na rzecz zmian w zakresie unijnej polityki rozwoju, przyjętego w maju 2012 r., stanowią wyraźnie, że „wsparcie na rzecz partnerów będzie dostosowywane do ich sytuacji rozwoju oraz zaangażowania i postępów w zakresie praw człowieka, demokracji, praworządności i dobrego rządzenia”; mając na uwadze, że w ostatnim wspólnym stanowisku UE dotyczącym forum wysokiego szczebla w sprawie skuteczności pomocy zadeklarowano, że we współpracy rozwojowej systematycznie należy odwoływać się do „odpowiedzialności demokratycznej”, w ramach której kraje partnerskie ponoszą odpowiedzialność za promowanie środowiska sprzyjającego społeczeństwu obywatelskiemu oraz wzmocnienie pozycji parlamentów, władz lokalnych, krajowych instytucji audytowych oraz wolnych mediów;

G. mając na uwadze, że Rada UE w czerwcu 2012 r. przyjęła ramy strategiczne oraz plan działania w dziedzinie praw człowieka i demokracji, zobowiązując instytucje UE do realizacji określonych, wymiernych celów polityki; mając na uwadze, że Rada UE w lipcu 2012 r. stworzyła stanowisko i powołała pierwszego tematycznego Specjalnego Przedstawiciela UE ds. Praw Człowieka; mając na uwadze, że procedura przyjęcia nowego planu działania w dziedzinie praw człowieka i demokracji, który ma wejść w życie w styczniu 2015 r., gdy wygaśnie obecny plan działania, musi rozpocząć się wiosną 2014 r.;

H. mając na uwadze, że w październiku 2012 r. utworzono Europejski Fundusz na rzecz Demokracji, głównie w celu udzielania bezpośrednich dotacji prodemokratycznym działaczom lub organizacjom walczącym o przemiany demokratyczne w państwach sąsiedztwa i poza nimi;

I.   mając na uwadze, że powołaniu Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych (ESDZ) towarzyszyły zapewnienia, że popieranie praw człowieka i demokracji będzie motywem przewodnim nowej europejskiej służby dyplomatycznej; mając na uwadze, że sieć delegatur UE na całym świecie daje wiceprzewodniczącej Komisji/ wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa nowe możliwości w zakresie realizowania polityki UE w dziedzinie praw człowieka;

J.   mając na uwadze, że w swojej rezolucji dotyczącej poprzedniego sprawozdania rocznego oraz w rezolucji w sprawie przeglądu polityki UE w dziedzinie praw człowieka (które zostały przyjęte w grudniu 2012 r.) Parlament podkreślił konieczność reformy własnych praktyk w celu włączenia praw człowieka w główny nurt jego działalności oraz działań następczych wobec pilnych rezolucji potępiających naruszenia zasad demokracji, praw człowieka oraz praworządności;

K. mając na uwadze, że eurobarometr Parlamentu Europejskiego – badanie opinii publicznej przeprowadzone w 27 państwach członkowskich UE w listopadzie i grudniu 2012 r. – wykazał po raz kolejny, że ochrona praw człowieka pozostaje jedną z najważniejszych wartości w oczach Europejczyków; mając na uwadze, że wiarygodna realizacja podjętych przez UE zobowiązań na rzecz popierania praw człowieka i demokracji w ramach strategii zewnętrznych jest kluczowa z perspektywy zachowania ogólnej wiarygodności polityki zagranicznej UE;

L.  mając na uwadze, że w grudniu 2012 r. Unia Europejska otrzymała nagrodę Nobla za swój wkład w postęp w zakresie pokoju i pojednania, demokracji i praw człowieka w Europie;

Uwagi ogólne

1.  uznaje, że prawa człowieka znajdują się w centrum stosunków UE ze wszystkimi państwami trzecimi, w tym partnerami strategicznymi; podkreśla, że polityka UE w dziedzinie praw człowieka musi być zgodna ze zobowiązaniami wynikającymi z Traktatu, zapewniać spójność między zewnętrznymi i wewnętrznymi strategiami politycznymi oraz unikać podwójnych standardów w polityce zewnętrznej; wzywa w związku z tym do przyjęcia konkluzji Rady UE do Spraw Zagranicznych dotyczących praw człowieka i strategicznych partnerów UE, które stanowiłyby podstawę ustanowienia progu wspólnych pozycji dotyczących praw człowieka, do jakich państwa członkowskie i urzędnicy UE muszą się co najmniej odnieść w dyskusjach z partnerami strategicznymi będącymi ich odpowiednikami;

2.  wzywa wiceprzewodniczącą/ wysoką przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, Specjalnego Przedstawiciela UE ds. Praw Człowieka oraz ESDZ do przestrzegania zobowiązań i włączenia kwestii praw człowieka i demokracji do głównego nurtu relacji UE z jej partnerami, również na najwyższym politycznym szczeblu, poprzez stosowanie wszelkich odpowiednich instrumentów polityki zewnętrznej UE;

3.   uznaje kluczową rolę, jaką społeczeństwo obywatelskie odgrywa na rzecz ochrony i propagowania demokracji i praw człowieka; wzywa wiceprzewodniczącą/ wysoką przedstawiciel do zagwarantowania ścisłej współpracy i partnerstwa ze społeczeństwem obywatelskim, co obejmuje też obrońców praw człowieka; uznaje również, że UE powinna z całą mocą wspierać wszystkich obrońców praw człowieka, demokracji, wolności i przejrzystości na całym świecie;

4.  stwierdza, że instytucje UE i wszystkie państwa członkowskie powinny w przejrzysty i odpowiedzialny sposób stosować zdecydowane i spójne podejście do przypadków naruszania praw człowieka na całym świecie; uważa, że w sytuacji, gdy UE staje w obliczu przypadków uporczywego łamania praw człowieka, powinna ona mówić jednym głosem i wyrażać swoje stanowisko tak, aby jej przekaz dotarł zarówno do rządów dopuszczających się naruszeń, jak i do podlegających im obywateli; wzywa Radę do Spraw Zagranicznych do organizowania co roku publicznej debaty dotyczącej praw człowieka;

5.   przypomina swoją determinację, aby ściśle uczestniczyć we wdrażaniu strategicznych ram UE w dziedzinie praw człowieka i demokracji oraz aby brać udział w konsultacjach dotyczących tej kwestii;

Sprawozdanie roczne UE za 2012 r.

6.  wyraża zadowolenie z przyjęcia sprawozdania rocznego UE dotyczącego praw człowieka i demokracji w 2012 r.; oczekuje nieustannego zaangażowania ze strony wiceprzewodniczącej/ wysokiej przedstawiciel, wyrażającego się w przedstawianiu Parlamentowi regularnych sprawozdań; wzywa do aktywnych i konstruktywnych debat między instytucjami UE przy opracowywaniu przyszłych sprawozdań, dzięki którym zwiększy się widoczność działań UE na tym polu;

7.  uważa, że sprawozdanie roczne powinno stać się kluczowym narzędziem komunikowania i omawiania działań UE w dziedzinie praw człowieka i demokracji; z zadowoleniem przyjmuje zatem zobowiązanie wiceprzewodniczącej/ wysokiej przedstawiciel oraz ESDZ do wykorzystywania unijnych sprawozdań rocznych jako sprawozdań z realizacji dotyczących strategicznych ram UE oraz planu działania w dziedzinie praw człowieka i demokracji;

8.  zauważa odwołania do działań Specjalnego Przedstawiciela UE ds. Praw Człowieka obecne w sprawozdaniu rocznym oraz zachęca wiceprzewodniczącą/ wysoką przedstawiciel oraz ESDZ do uwzględnienia większej liczby pogłębionych analiz, zwłaszcza w odniesieniu do roli Specjalnego Przedstawiciela w realizacji strategicznych ram i planu działania, w celu zapewnienia adekwatnego opisu jego roli oraz prac;

9.  docenia wysiłki podjęte na rzecz zestawienia różnych działań UE w dziedzinie wspierania praw człowieka i demokracji w sprawozdaniach krajowych, które dostarczają wielu informacji o pracy instytucji UE na całym świecie; wyraża jednak ubolewanie, że sprawozdania krajowe nie zostały najwyraźniej sporządzone według systematycznego, przejrzystego i spójnego schematu, który pozwoliłby na bardziej skrupulatną analizę oddziaływania i skuteczności działań UE;

10. podtrzymuje swój pogląd, że sprawozdania krajowe powinny zostać wzmocnione i powinny uwzględniać wdrażanie krajowych strategii w zakresie praw człowieka, a w związku z tym powinny odnosić się do konkretnych, opartych na zestawie wskaźników kryteriach umożliwiających ocenę pozytywnych i negatywnych tendencji, ocen skuteczności działań UE oraz dostarczających punktu odniesienia przy dostosowaniu poziomu wsparcia UE do postępów w dziedzinie praw człowieka, demokracji, praworządności i dobrego rządzenia;

11. z zadowoleniem przyjmuje wysiłek na rzecz włączenia działań Parlamentu Europejskiego do sprawozdania rocznego, zachęca do korzystania z dorobku i potencjału PE w tym m.in. licznych badań i analiz zlecanych przez PE i zachęca wiceprzewodniczącą/ wysoką przedstawiciel oraz ESDZ do zrelacjonowania, jakie działania UE podjęła w odpowiedzi na rezolucje Parlamentu, w tym pilne rezolucje dotyczące naruszania praw człowieka; zachęca do ciągłego przepływu informacji oraz do współpracy między Parlamentem a Specjalnym Przedstawicielem UE ds. Praw Człowieka, zwłaszcza w nadzwyczajnych okolicznościach;

12. z zadowoleniem przyjmuje roczne sprawozdanie UE dotyczące praw człowieka i demokracji na świecie za rok 2012, ponieważ ukazuje ono starania UE o uwzględnianie kwestii praw człowieka, równości płci, demokracji i dobrych rządów w głównych nurtach polityki rozwoju i w instrumentach rozwoju;

Ramy polityczne UE

Strategiczne ramy i plan działania

13. po raz kolejny wyraża uznanie dla unijnych ram strategicznych i planu działania w dziedzinie praw człowieka i demokracji, stanowiących kamień milowy we włączaniu praw człowieka w główny nurt we wszystkich politykach zewnętrznych UE; podkreśla potrzebę ogólnego porozumienia i większej koordynacji w unijnej polityce dotyczącej praw człowieka między instytucjami UE a państwami członkowskimi; wzywa ESDZ do podejmowania większych wysiłków na rzecz zwiększenia poczucia odpowiedzialności wśród państw członkowskich za ten plan działania; apeluje o włączenie do sprawozdania rocznego sekcji dotyczącej wdrażania planu działania przez państwa członkowskie;

14. podkreśla kluczowe znaczenie skutecznej i wiarygodnej realizacji wspomnianych zobowiązań zarówno w strategicznych ramach, jak i w planie działania; wskazuje, że taka wiarygodność wymaga adekwatnego finansowania strategii ukierunkowanych na prawa człowieka oraz konsekwentnego włączania ich w główny nurt na wysokim szczeblu politycznym, takim jak poziom ministerialny czy poziom szczytów z państwami trzecimi, w tym z partnerami strategicznymi;

15. ubolewa nad faktem, że prawa gospodarcze, społeczne i kulturalne są w dalszym ciągu w dużej mierze pomijane w unijnej polityce w zakresie praw człowieka, co stoi w sprzeczności z podjętym przez UE zobowiązaniem na rzecz niepodzielności i współzależności praw, oraz wzywa ESDZ, Komisję i państwa członkowskie do zwiększenia ukierunkowanych w tę stronę wysiłków, w tym w dziedzinie praw pracowników i praw społecznych;

16. zauważa, że obecny plan działania zakończy się wraz z rokiem 2014; oczekuje, że wiceprzewodnicząca/ wysoka przedstawiciel oraz ESDZ zaangażują się w terminowe dokonanie przeglądu i przeprowadzenie konsultacji z państwami członkowskimi, Komisją, Parlamentem i społeczeństwem obywatelskim, co doprowadzi do przyjęcia nowego planu działania, który wejdzie w życie w styczniu 2015 r.;

Specjalny Przedstawiciel UE ds. Praw Człowieka

17. uznaje znaczenie mandatu udzielonego pierwszemu Specjalnemu Przedstawicielowi UE ds. Praw Człowieka; zachęca Specjalnego Przedstawiciela UE ds. Praw Człowieka do poprawy widoczności, umiejscowienia w głównym nurcie, spójności, jednolitości i skuteczności polityki UE w dziedzinie praw człowieka, a w szczególności praw kobiet, oraz osiągania właściwej równowagi pomiędzy cichą dyplomacją a dyplomacją publiczną podczas pełnienia swojego mandatu; ponownie zaleca, aby Specjalny Przedstawiciel UE składał Parlamentowi regularne sprawozdania ze swojej działalności i wyjaśniał swoje priorytety tematyczne i geograficzne oraz by zapewniał monitorowanie zgłoszonych przez Parlament kwestii budzących zaniepokojenie;

18. pochwala otwartość dialogu prowadzonego przez Specjalnego Przedstawiciela UE z Parlamentem i społeczeństwem obywatelskim, co tworzy podstawy ważnej praktyki, która powinna być kontynuowana i ujednolicana w celu zapewnienia należytej przejrzystości i odpowiedzialności; z zadowoleniem przyjmuje współpracę Specjalnego Przedstawiciela UE z organami regionalnymi i na forach wielostronnych oraz zachęca go do dalszego rozszerzania spektrum takich działań;

19. z zadowoleniem przyjmuje fakt, iż współpraca ze Specjalnym Przedstawicielem UE ds. Praw Człowieka została uwzględniona w jego mandacie w regionie Sahelu, i wzywa Radę oraz wiceprzewodniczącą/ wysoką przedstawiciel, aby również przyjęły tę praktykę w odniesieniu do mandatów przyszłych specjalnych przedstawicieli UE dla danego obszaru geograficznego;

Wytyczne UE w zakresie praw człowieka

20. z zadowoleniem przyjmuje wytyczne UE w sprawie wolności religii lub przekonań oraz w sprawie praw osób LGBTI; przypomina jednak ESDZ o konieczności przestrzegania dobrych praktyk międzyinstytucjonalnych i terminowego nawiązywania kontaktu z właściwymi organami politycznymi Parlamentu podczas opracowywania wszelkich nowych narzędzi strategicznych, takich jak wytyczne, lub podczas dokonywania przeglądu istniejących już narzędzi; przypomina zalecenie Parlamentu dla Rady dotyczące wytycznych w sprawie wolności religii lub przekonań, w którym Parlament zaproponował ambitny zestaw instrumentów zawierających sugestie w zakresie praktycznego wdrożenia wytycznych w celu osiągnięcia znacznego postępu w dziedzinie ochrony i propagowania tej podstawowej i powszechnej wolności; pochwala przyjętą przez ESDZ oraz Radę praktykę dokonywania przeglądu i zmian starszych wytycznych; zachęca ESDZ do przyjęcia bardziej rygorystycznej procedury przeglądu, obejmującego dokładniejsze konsultacje z zainteresowanymi stronami w celu dostosowania się do zmieniających się okoliczności;

21. wzywa ESDZ oraz Radę do zwracania szczególnej uwagi na kwestię właściwych planów wdrażania wytycznych; zaleca dalsze szkolenia i zwiększanie świadomości wśród pracowników ESDZ oraz delegatur UE, a także wśród dyplomatów państw członkowskich; wyraża szczególne obawy w kwestii realizacji wytycznych dotyczących międzynarodowego prawa humanitarnego oraz wytycznych dotyczących tortur oraz innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania;

Dialog na temat praw człowieka z państwami trzecimi

22. zauważa dalsze trudności w osiąganiu konkretnych postępów w kilku dialogach i konsultacjach UE dotyczących praw człowieka; zachęca UE do poszukiwania nowych sposobów nadania dialogowi z państwami zbójeckimi większego znaczenia; podkreśla konieczność uprawiania stanowczej, ambitnej i przejrzystej polityki w dziedzinie praw człowieka w ramach tych dialogów; wzywa zatem UE do wyciągnięcia jasnych wniosków politycznych, gdy dialog dotyczący praw człowieka nie jest konstruktywny, oraz kładzenia w takich sytuacjach – lub w przypadkach uporczywego łamania praw człowieka – większego nacisku na dialog polityczny, démarche i dyplomację publiczną; ostrzega też przed dalszym wyłączaniem debat o prawach człowieka z dialogów na wysokim szczeblu politycznym;

23. uważa, że dialogi i konsultacje dotyczące praw człowieka powinny wzmacniać i wspierać społeczeństwo obywatelskie, obrońców praw człowieka, związki zawodowe, dziennikarzy, prawników i parlamentarzystów sprzeciwiających się naruszaniom praw człowieka w ich krajach oraz domagających się przestrzegania przysługujących im praw; wzywa UE do dopilnowania, aby dialogi i konsultacje dotyczące praw człowieka były ambitne i aby towarzyszyły im jasno określone, publicznie znane punkty odniesienia, na podstawie których można dokonać obiektywnej oceny ich skuteczności;

24. przypomina, że korupcja w sektorach publicznym i prywatnym nadal się utrzymuje i przyczynia się do pogłębiania się nierówności oraz dyskryminacji w odniesieniu do równego korzystania z praw obywatelskich, politycznych, gospodarczych lub społecznych i kulturalnych, oraz podkreśla fakt, że udowodniono, iż czyny o charakterze korupcyjnym i naruszenia praw człowieka wynikają z niewłaściwego wykorzystywania władzy, braku odpowiedzialności oraz różnych form dyskryminacji; apeluje o najwyższy poziom odpowiedzialności i przejrzystości w odniesieniu do pomocy zewnętrznej i budżetów publicznych związanych z budżetem UE i unijną pomocą zewnętrzną;

Krajowe strategie w zakresie praw człowieka i punkty kontaktowe ds. praw człowieka

25. dostrzega wysiłek podejmowany przez ESDZ w celu sfinalizowania pierwszego cyklu strategii krajowych UE w dziedzinie praw człowieka; ponownie przypomina o swoim poparciu dla celu, jakim jest przejęcie odpowiedzialności za strategię krajową przez delegaturę UE i ambasady państw członkowskich na danym terytorium, przy jednoczesnym zapewnieniu kontroli jakości na szczeblu centralnym; ubolewa jednak nad brakiem przejrzystości w odniesieniu do treści strategii krajowych; ponownie wzywa do publicznego ujawnienia przynajmniej kluczowych priorytetów strategii wszystkich poszczególnych krajów oraz oczekuje, że Parlament będzie miał dostęp do tych strategii, aby umożliwić mu prowadzenie należytych kontroli; zachęca UE do sporządzenia publicznej oceny wniosków wyciągniętych podczas pierwszego cyklu krajowych strategii UE w dziedzinie praw człowieka oraz wskazania najlepszych praktyk, które należy wykorzystać w kolejnym cyklu;

26. z zadowoleniem przyjmuje prawie kompletną sieć punktów kontaktowych ds. praw człowieka w delegaturach UE; wzywa wiceprzewodniczącą/ wysoką przedstawiciel i ESDZ do opracowania takiego planu użytkowania tej sieci, by w pełni wykorzystać jej potencjał; zachęca delegatury UE do publikowania danych kontaktowych wszystkich punktów kontaktowych ds. praw człowieka i urzędników łącznikowych UE ds. obrońców praw człowieka;

Prawa człowieka a polityka handlowa UE

27. popiera praktykę uwzględniania prawnie wiążących i niepodlegających negocjacjom klauzul dotyczących praw człowieka w międzynarodowych umowach zawieranych przez UE z państwami trzecimi i uznaje, że klauzule dotyczące praw człowieka powinny być regularnie zamieszczane również w umowach handlowych; wzywa do skutecznego monitorowania stosowania tych klauzul oraz do przedkładania właściwej komisji parlamentarnej sprawozdań dotyczących oceny sytuacji i sugerowanej reakcji;

28. zaznacza, że Parlament powinien wstrzymać swoją zgodę na zawarcie międzynarodowych umów w przypadku gdy występują poważne naruszenia praw człowieka;

29. przypomina, że poprawiony GSP+ wejdzie w życie dnia 1 stycznia 2014 r.; z zadowoleniem przyjmuje kontynuację programu GSP+, w ramach którego państwa mogą uzyskać preferencyjne taryfy po dokonaniu ratyfikacji i wdrożeniu 27 głównych konwencji dotyczących praw człowieka, praw pracowników oraz ochrony środowiska; przypomina o możliwości zawieszenia preferencyjnych warunków w ramach GSP, GSP+ oraz inicjatywy „wszystko oprócz broni” w przypadku ciężkiego naruszenia praw człowieka; wzywa Komisję do tego, aby uczyniła ocenę kwalifikowalności do programu GSP+ ogólnodostępną w celu zwiększenia przejrzystości i odpowiedzialności;

30. wzywa ponadto UE do określenia i przyjęcia konkretnych wytycznych dotyczących skutecznego włączenia praw człowieka w umowy handlowe i inwestycyjne w celu osiągnięcia metodologicznej spójności oraz rygoru przy ocenie oddziaływania praw człowieka;

Prawa człowieka w politykach rozwojowych UE

31. podkreśla fakt, że Partnerstwo z Pusan w sprawie skutecznej współpracy na rzecz rozwoju wezwało społeczność międzynarodową do przyjęcia, w odniesieniu do współpracy międzynarodowej, podejścia opartego na prawach człowieka w celu zwiększenia efektywności działań na rzecz rozwoju;

32. wzywa Komisję do przeprowadzenia kompleksowych ocen wpływu projektów UE w dziedzinie współpracy na rzecz rozwoju, które powinny zawierać ocenę ich wpływu na sytuację w zakresie praw człowieka, aby zagwarantować, że wysiłki UE w dziedzinie pomocy rozwojowej nie przyczyniają się do dalszej marginalizacji dyskryminowanych grup społecznych oraz zadbać o uczciwy podział środków finansowych UE między różne regiony danego kraju, w zależności od ich potrzeb i stopnia rozwoju;

33. ponownie stwierdza, że Komisja i Europejska Służba Działań Zewnętrznych (ESDZ) powinny być odpowiedzialne za przyjęcie podejścia opartego na prawach przy ustalaniu przyszłych programów;

34. jest zdania, że parlamenty narodowe i organizacje społeczeństwa obywatelskiego odgrywają ważną rolę w procesie skutecznego wdrażania postanowień w zakresie praw człowieka oraz podkreśla, że należy stworzyć odpowiednie warunki dla ich uczestnictwa w procesie decyzyjnym, aby podkreślać poczucie ich własnej odpowiedzialności za wybory polityczne dokonywane w związku ze strategiami rozwojowymi;

Polityka Unii Europejskiej dotycząca procesów przemian

35. zauważa przytłaczające dowody z ostatnich lat wskazujące na kluczowe znaczenie takiej polityki zagranicznej UE, która stanowi adekwatną odpowiedź na dynamiczne procesy przemian w państwach trzecich; zachęca UE do dalszego wyciągania wniosków z zarówno pozytywnych, jak i negatywnych doświadczeń z przeszłości, aby uniknąć powtórzenia pewnych błędów polityki oraz ustalić najlepsze praktyki w celu wywierania wpływu i ujednolicania procesów demokratyzacji; uznaje wymóg dotyczący polityki elastyczności w rozbieżnych sytuacjach i zachęca do opracowania narzędzi polityki, które mogłyby być stosowane w różnych scenariuszach przemian w celu włączenia – w sposób elastyczny i wiarygodny– działań na rzecz wspierania praw człowieka i demokracji w podejście unijne;

36. podkreśla, że przemiany polityczne i demokratyzacja muszą wiązać się z poszanowaniem praw człowieka, promowaniem sprawiedliwości, przejrzystością, odpowiedzialnością, pojednaniem, praworządnością oraz ustanowieniem instytucji demokratycznych, z należytym uwzględnieniem równości płci i systemu sądzenia nieletnich; podkreśla znaczenie prawa do dochodzenia roszczeń w zakresie naruszeń praw człowieka popełnionych przez dawne reżimy; podkreśla, że w odniesieniu do sprawiedliwości okresu przejściowego UE powinna zawsze opowiadać się za metodami uwzględniającymi kontekst przy jednoczesnym przestrzeganiu w sposób ścisły zasady odpowiedzialności za naruszanie praw człowieka i międzynarodowego prawa humanitarnego;

37. podkreśla, że UE powinna okazywać pełne poparcie państwom, które obaliły reżimy autorytarne i są w trakcie przemian prowadzących do demokracji, poprzez wspieranie społeczeństwa obywatelskiego jako podmiotu pełniącego istotną rolę na rzecz obrony praworządności, odpowiedzialności i przejrzystości oraz promowania ruchów społecznych realizujących postulaty zmiany politycznej i uczestnictwa; przypomina, że policja, wojsko oraz władza sądownicza są często wykorzystywane jako mechanizmy regularnego naruszania praw człowieka; podkreśla zatem, że reforma instytucjonalna tych organów musi zapewniać większą odpowiedzialność i przejrzystość podczas procesów przemian;

38. uważa, że zewnętrzne instrumenty finansowe UE stanowią ważne narzędzie promowania i obrony wartości UE za granicą; w tym kontekście z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie do umiejscowienia praw człowieka, demokracji i praworządności w centrum działań zewnętrznych UE; wzywa do ulepszeń w zakresie spójności i skuteczności różnych instrumentów tematycznych i geograficznych prowadzących do osiągnięcia tego celu strategicznego;

39. mocno zachęca UE do wspierania aktywnego i niezależnego społeczeństwa obywatelskiego na całym świecie, zarówno pod względem politycznym, jak i finansowym, zwłaszcza poprzez Europejski Instrument na rzecz Wspierania Demokracji i Praw Człowieka; sugeruje, że otwarcie europejskich programów wymiany studenckiej na młodzież z państw nienależących do UE oraz ustanowienie programów szkoleniowych dla młodych pracowników sprzyjałoby aktywnemu udziałowi młodych ludzi w budowaniu demokracji oraz wzmocniłoby społeczeństwo obywatelskie; ubolewa, że wolność zgromadzeń – będąca podstawowym warunkiem wszelkiego rozwoju demokratycznego oraz szczególnie wrażliwą kwestią w krajach, w których zachodzą procesy przemian – wydaje się pominięta w planie działania UE w dziedzinie praw człowieka i demokracji; wzywa ESDZ i państwa członkowskie do opracowania wytycznych dotyczących wolności zgromadzeń;

40. z zadowoleniem przyjmuje ustanowienie Europejskiego Funduszu na rzecz Demokracji i wzywa do zaangażowania tego funduszu w zapewnienie wsparcia podmiotom dążącym do demokratycznych zmian poprzez zaoferowanie im elastycznego finansowania dostosowanego do ich potrzeb; wzywa do zagwarantowania odpowiedniego wsparcia finansowego UE i jej państw członkowskich dla EFD, przypomina, że kwestią o znaczeniu krytycznym jest unikanie jakiegokolwiek pokrywania się prerogatyw i działań Europejskiego Funduszu na rzecz Demokracji z prerogatywami i działaniami instrumentów zewnętrznych UE, szczególnie tych w dziedzinie praw człowieka i demokracji;

Polityka dotycząca rozszerzenia, demokratyzacja i prawa człowieka

41. podkreśla doniosłość procesu rozszerzenia jako środka wspierania demokratyzacji i zwiększania ochrony praw człowieka;

42. z zadowoleniem przyjmuje decyzję Komisji o umieszczeniu praworządności w centrum procesu rozszerzenia; nawołuje UE do zachowania czujności podczas procesów rozszerzenia i żądania ścisłego wdrażania postanowień kluczowych z perspektywy praw człowieka, takich jak aktywna ochrona praw osób należących do mniejszości narodowych w celu zapewnienia równego traktowania tych mniejszości w odniesieniu do kształcenia, opieki zdrowotnej, usług socjalnych i innych usług publicznych, ustanowienie praworządności wraz z aktywnymi działaniami służącymi zwalczaniu wszelkich przejawów korupcji, skuteczny dostęp do wymiaru sprawiedliwości oraz działania na rzecz zagwarantowania podstawowych wolności oraz pełnej i skutecznej równości między osobami należącymi do mniejszości narodowych i osobami należącymi do większości narodowej we wszystkich obszarach życia społecznego, gospodarczego, politycznego i kulturalnego;

43. z niepokojem zauważa, że poszanowanie praw mniejszości jest jednym z największych wyzwań zidentyfikowanych w opracowanej przez Komisję strategii rozszerzenia na lata 2012–2013; zachęca państwa członkowskie, a także kraje kandydujące i kraje będące potencjalnymi kandydatami do podjęcia ogólnej debaty publicznej na temat akceptowania mniejszości, włączania ich do systemu edukacji, udziału w strukturach społeczeństwa obywatelskiego, polepszania warunków życia oraz ogólnego zwiększania świadomości; wyraża ubolewanie z powodu szczególnie niekorzystnej sytuacji społeczności romskiej na terenie Bałkanów Zachodnich oraz faktu, że wpływa ona negatywnie na procesy asymilacji; wzywa zainteresowane kraje do wdrożenia skutecznych środków, aby rozwiązać problemy takie jak dyskryminacja i segregacja oraz dostęp do mieszkań i opieki zdrowotnej; potępia ogólnie podburzanie do nienawiści i uprzedzeń oraz złe traktowanie i dyskryminację ze względu na płeć lub orientację seksualną, a także dyskryminację grup szczególnie wrażliwych i osób niepełnosprawnych; podkreśla, że jest to problem, który występuje często w wielu krajach objętych procesem rozszerzenia, jak również w większości państw członkowskich;

44. zauważa, że w krajach objętych procesem rozszerzenia ogólnie poprawiła się wolność mediów; ubolewa przy tym nad brakiem środków gwarantujących wolność wypowiedzi w pewnych krajach objętych procesem rozszerzenia, który często prowadzi do autocenzury, ingerencji ze strony świata polityki, nacisków gospodarczych oraz prześladowania dziennikarzy i stosowania wobec nich przemocy; w tej kwestii jest poważnie zaniepokojony nasilającymi się naruszeniami wolności wypowiedzi i wolności prasy w Turcji;

Wyzwania dotyczące przemian w polityce sąsiedztwa

45. dostrzega wyzwania związane z przemianami demokratycznymi w sąsiedztwie południowym i wschodnim; zauważa narastające rozbieżności reform demokratycznych w sąsiedztwie UE; ponownie podkreśla znaczenie organizacji społeczeństwa obywatelskiego i organizacji praw człowieka w procesie przemian demokratycznych; zachęca w związku z tym do wprowadzenia rozróżnienia między południowym i wschodnim wymiarem polityki sąsiedztwa w celu efektywniejszego uwzględnienia konkretnych uwarunkowań i potrzeb każdego obszaru geograficznego;

46. z zadowoleniem przyjmuje postępy w negocjacjach toczących się między UE i niektórymi krajami sąsiadującymi w odniesieniu do układów o stowarzyszeniu, w tym pogłębionych i kompleksowych umów o wolnym handlu; oczekuje, że listopadowy szczyt w Wilnie będzie kluczowym momentem dla dalszego zacieśnienia stosunków między UE i krajami Partnerstwa Wschodniego;

47. zauważa nowe podejście UE, mające na celu wzmocnienie partnerstwa między UE a państwami i społeczeństwami sąsiadującymi, oparte na wzajemnej odpowiedzialności i wspólnym zobowiązaniu do poszanowania uniwersalnych wartości praw człowieka, demokracji, sprawiedliwości społecznej i praworządności; ubolewa nad polityką Unii Europejskiej i państw członkowskich dążącą do tego, aby niektóre państwa trzecie będące stronami europejskiej polityki sąsiedztwa stanęły na straży polityki imigracyjno-azylowej Unii Europejskiej i to najczęściej bez zważania na najbardziej podstawowe prawa osób, które wszelkimi sposobami usiłują dotrzeć do Europy; ubolewa, że pomoc tym krajom często zostaje uzależniona od zawarcia umów o readmisji obywateli tych krajów lub osób, które przedostały się do UE przez terytorium tych krajów; z niepokojem zauważa, że może to skutkować między innymi naruszaniem prawa do azylu oraz łamaniem prawa międzynarodowego, a w szczególności zobowiązań do przeprowadzania akcji ratunkowych na morzu; wzywa ESDZ oraz Komisję do zapewnienia sprawnego i przejrzystego wdrożenia tej zasady, z należytym uwzględnieniem sprawozdań Parlamentu;

48. z niepokojem zauważa kruchość procesów demokratycznych i pogarszanie się sytuacji dotyczącej praw człowieka i podstawowych wolności w większości państw sąsiedztwa; podkreśla, że dobre rządzenie, przejrzystość, wolność zrzeszania się, wolność wypowiedzi, myśli, sumienia i religii oraz wolność zgromadzeń, wolna prasa i wolne media, praworządność i niezawisła władza sądownicza są kluczowe dla podtrzymania przemian demokratycznych; ponownie podkreśla znaczenie ochrony i promowania równości płci i praw kobiet oraz wspierania rozwoju społecznego i zmniejszanie nierówności; uznaje kluczową rolę, jaką w budowaniu wsparcia społecznego dla reform demokratycznych w państwach sąsiedztwa odgrywa społeczeństwo obywatelskie;

49. ubolewa nad faktem, że w niektórych państwach organizacje społeczeństwa obywatelskiego w dalszym ciągu mają do czynienia z poważnymi ograniczeniami, takimi jak ograniczenia swobody poruszania się, postępowania sądowe przeciwko przywódcom organizacji pozarządowych i obrońcom praw człowieka, uciążliwe procedury administracyjne, agresywne stosowanie przepisów dotyczących zniesławienia przeciwko organizacjom pozarządowym lub kompletny zakaz działalności, restrykcyjne przepisy kontrolujące finansowanie zagraniczne lub uzależnienie przyjęcia wsparcia finansowego od udzielonej zgody; w tym kontekście podkreśla znaczenie Europejskiego Funduszu na Rzecz Demokracji jako elastycznej i dyskretnej formy wspierania prodemokratycznego potencjału społeczeństw krajów przed i w trakcie procesu transformacji demokratycznej;

50. wyraża ubolewanie z powodu braku postępów w osiąganiu trwałego rozwiązania politycznego w odniesieniu do „zamrożonych konfliktów”; podkreśla, że w dialogu politycznym należy w pełni uwzględniać i respektować integralność terytorialną i uznane przez społeczność międzynarodową granice uczestniczących w nim państw; wzywa UE do bardziej aktywnego zaangażowania się w tym zakresie;

51. podkreśla znaczenie krajowych instytucji praw człowieka w ramach struktury zajmującej się prawami człowieka na szczeblu krajowym, w tym w odniesieniu do monitorowania praw człowieka i zwiększania świadomości, a także zapewniania możliwości dochodzenia roszczeń w zakresie naruszeń tych praw; wzywa ESDZ i Komisję do opracowania polityki służącej wspieraniu krajowych instytucji praw człowieka oraz do wspierania ustanowienia i wzmocnienia tych instytucji zgodnie z zasadami paryskimi jako priorytetu w ramach pomocy zewnętrznej, w szczególności w ramach Europejskiego Instrumentu Sąsiedztwa i Partnerstwa;

52. pozostaje zaniepokojony brakiem demokracji, praworządności, podstawowych wolności oraz brakiem poszanowania praw człowieka na Białorusi;

53. z niepokojem odnotowuje przypadki wybiórczej sprawiedliwości w pewnych państwach Partnerstwa Wschodniego; przypomina, że UE wielokrotnie występowała o uwolnienie więźniów politycznych, takich jak Julia Tymoszenko na Ukrainie; powtarza, że w państwach oddanych wartościom demokratycznym odpowiedzialność polityczna i karna powinny być w jasny sposób oddzielone;

54. popiera wszelkie kroki prowadzące do dialogu politycznego, który jest istotny dla postępu przemian w Egipcie; wyraża zaniepokojenie niedawnymi sytuacjami kryzysowymi i polityczną polaryzacją w tym kraju, w tym bitwami ulicznymi między wojskiem a zwolennikami Stowarzyszenia Braci Muzułmanów, terroryzmem i brutalnymi starciami na półwyspie Synaj; potępia przemoc ekstremistów wobec mniejszości, w tym wobec społeczności koptyjskich chrześcijan; solidaryzuje się z ludnością Egiptu walczącą o demokrację, pochwala starania Unii Europejskiej oraz wiceprzewodniczącej/ wysokiej przedstawiciel na rzecz rozwiązania kryzysu w Egipcie i ponownie wskazuje pilną potrzebę podjęcia konstruktywnego i pluralistycznego dialogu politycznego w celu stworzenia jasno określonego planu działania na rzecz przejścia ku rzeczywistej i trwałej demokracji; wzywa wszystkich przywódców politycznych tego państwa do poszukiwania sposobu na wyjście z niebezpiecznego impasu oraz do porozumienia w sprawie realizacji konkretnych działań służących budowaniu zaufania w celu uniknięcia ryzyka dalszego rozlewu krwi oraz polaryzacji postaw w państwie; wzywa do szybkiego powrotu do procesu demokratyzacji, w tym do zorganizowania wolnych i uczciwych wyborów prezydenckich i parlamentarnych w ramach w pełni pluralistycznego procesu; wzywa władze egipskie do przyspieszenia prac nad konstytucją sprzyjającą włączeniu społecznemu i zapewniającą równe prawa dla wszystkich obywateli;

55. wzywa do natychmiastowego zaprzestania wszystkich aktów przemocy, napaści na tle seksualnym i innych form poniżającego traktowania protestujących kobiet i działaczy na rzecz praw kobiet oraz do przeprowadzenia gruntownych i bezstronnych dochodzeń w sprawie wszystkich takich przypadków i obarczenia pełną odpowiedzialnością osób winnych tych naruszeń;

56. pozostaje głęboko zaniepokojony krytyczną sytuacją w Syrii; w najmocniejszych słowach wyraża ubolewanie w związku z wykorzystaniem broni chemicznej i stosowaniem na szeroką skalę siły i przemocy w stosunku do ludności cywilnej i mniejszości w tym państwie – co nie może być usprawiedliwione żadnymi okolicznościami – i odczuwa odrazę do skali działań państwa, mogących stanowić zbrodnie przeciwko ludzkości; ponownie zdecydowanie pochwala wezwanie skierowane przez wysokiego komisarza ONZ ds. praw człowieka, aby sprawa sytuacji w Syrii została skierowana przez Radę Bezpieczeństwa ONZ do Międzynarodowego Trybunału Karnego z wnioskiem o wszczęcie oficjalnego dochodzenia; wzywa wszystkie uzbrojone frakcje do natychmiastowego zaprzestania stosowania przemocy w państwie; wyraża olbrzymie zaniepokojenie trwającym kryzysem humanitarnym, w tym także sytuacją uchodźców, oraz skutkami dla państw ościennych i stabilności w tym regionie; ponownie podkreśla, że pomoc humanitarna dla osób potrzebujących podstawowych produktów i usług w Syrii i krajach ościennych musi stać się natychmiastowym priorytetem społeczności międzynarodowej i Unii Europejskiej; uważa, że klucz do rozwiązania konfliktu stanowią mechanizmy polityczne i procesy dyplomatyczne; podkreśla znaczenie dokładnej realizacji Konwencji o zakazie prowadzenia badań, produkcji, składowania i użycia broni chemicznej oraz o zniszczeniu jej zapasów; z zadowoleniem odnosi się do niedawno przyjętej rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ oraz do wniosku sekretarza generalnego ONZ dotyczącego drugiej konferencji genewskiej zaplanowanej na grudzień 2013 r.; potępia prześladowania chrześcijan i pozostałych mniejszości religijnych na Bliskim Wschodzie;

Sprawiedliwość okresu przejściowego i wyzwania związane z budowaniem pokoju po konflikcie

57. uznaje odpowiedzialność za czyny stanowiące naruszenia za nieodłączny element procesu budowania trwałego pojednania; wzywa UE i państwa członkowskie, by popierały regularne uczestnictwo kobiet w procesach pokojowych i w podejmowaniu decyzji politycznych i gospodarczych, zwłaszcza w ramach przemian demokratycznych i w sytuacjach rozwiązywania konfliktów, oraz podkreśla kluczową rolę tego uczestnictwa; apeluje o postawienie zbrodniarzy wojennych przed MTK oraz wzywa państwa członkowskie do zacieśnienia w tym zakresie swojej współpracy z MTK; z zadowoleniem przyjmuje zamiar opracowania przez ESDZ dedykowanej polityki z zakresu sprawiedliwości okresu przejściowego, aby pomóc społeczeństwom rozliczyć się z czynami dokonanymi w przeszłości i zwalczyć bezkarność oraz zachęca do terminowego jej opracowania; podkreśla konieczność rozwiązywania kwestii sprawiedliwości okresu przejściowego w sposób spójny z ogólnymi zasadami wspierania przez UE międzynarodowego wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych, w szczególności MTK; zwraca szczególną uwagę na stanowiące źródło inspiracji doświadczenia UE z Bałkanów Zachodnich; wzywa UE do aktywnego wspierania nowo utworzonego mandatu specjalnego sprawozdawcy ONZ ds. wspierania prawdy, sprawiedliwości, zadośćuczynienia i gwarancji niepowtarzania się naruszeń;

58. podkreśla, że kluczowym elementem podejścia UE do sprawiedliwości okresu przejściowego powinno być wsparcie reform instytucjonalnych w odniesieniu do władzy sądowniczej w celu poprawy funkcjonowania praworządności zgodnie z międzynarodowymi normami; podkreśla konieczność sądzenia sprawców dawno popełnionych zbrodni przez sądy krajowe lub międzynarodowe; podkreśla znaczenie dialogu publicznego w konfrontacji z przeszłością, właściwego konsultowania się z ofiarami oraz programów odszkodowań, w tym repatriacji; uważa, że weryfikowanie informacji o przeszłości osób pracujących w instytucjach tymczasowych stanowi test wiarygodności sprawiedliwości okresu przejściowego;

59. zauważa, że opracowywanie spójnych strategii dotyczących przemian po zakończeniu konfliktu to szczególnie złożony proces; podkreśla w związku z tym konieczność zwiększania zgodności z międzynarodowymi prawami człowieka oraz normami prawa humanitarnego w sytuacjach konfliktów zbrojnych oraz ich monitorowania, a także zachęca ESDZ do wspierania organizacji społeczeństwa obywatelskiego zajmujących się propagowaniem przestrzegania prawa humanitarnego przez zbrojne jednostki państwowe i niepaństwowe, ze zwróceniem szczególnej uwagi na prawa kobiet i najlepszy interes dziecka;

60. zdecydowanie potępia poważne naruszenia praw człowieka popełnione w sytuacjach konfliktów zbrojnych podczas ostatnich i trwających sytuacji kryzysowych, między innymi w Syrii, Mali, Demokratycznej Republice Konga oraz Republice Środkowoafrykańskiej, w szczególności egzekucje pozasądowe, gwałty oraz inne formy przemocy seksualnej, torturowanie, niesłuszne aresztowania i zatrzymania, zwłaszcza w odniesieniu do sytuacji kobiet i dzieci, które są szczególnie wrażliwe; wzywa UE do walki z bezkarnością we wszystkich tych przypadkach oraz do wspierania działań podejmowanych przez krajową władzę sądowniczą oraz MTK w celu wymierzenia sprawiedliwości sprawcom; zachęca UE do włączenia mechanizmów zapobiegania torturom do wszystkich działań w ramach stosunków zewnętrznych UE;

61. wzywa wiceprzewodniczącą / wysoką przedstawiciel oraz ESDZ do przeprowadzenia dokładnego przeglądu polityki w odniesieniu do tragicznych wydarzeń w Syrii, Libii i Mali oraz innych niedawnych konfliktów w celu dokonania zmian w unijnych wytycznych w sprawie międzynarodowego prawa humanitarnego oraz dążenia do skuteczniejszej realizacji tych wytycznych; wzywa UE do wspierania trwających inicjatyw Międzynarodowego Komitetu Czerwonego Krzyża oraz rządu Szwajcarii mających na celu reformę obecnych ram międzynarodowego zarządzania w odniesieniu do międzynarodowego prawa humanitarnego; popiera działania UE zmierzające do przeprowadzenia reformy Rady Bezpieczeństwa ONZ w celu umożliwienia skutecznego reagowania na współczesne sytuacje kryzysowe;

62. z zadowoleniem przyjmuje fakt, że od stycznia 2014 r. rozpocznie swą działalność Europejski Ochotniczy Korpus Pomocy Humanitarnej, który umożliwi przeszkolenie i wysłanie na operacje humanitarne na całym świecie ok. 8 000 obywateli z UE i spoza niej, a także odnotowuje, że szacunkowo kolejne 10 000 osób wesprze tę inicjatywę w charakterze „wolontariuszy internetowych”, którzy będą realizować zadania możliwe do wykonania na komputerze w domu;

63. wzywa UE do opracowania wspólnego stanowiska UE w sprawie uzbrojonych dronów;

Wstrzymane przemiany i państwa zbójeckie

64. zwraca również uwagę na wstrzymane przemiany w państwach i regionach, w których ruchy na rzecz reform oraz procesy przejściowe zostały wstrzymane lub zaniechane przez sprawujące władzę reżimy; wzywa UE do dalszych działań na rzecz przekonania rządzących elit tych państw, jak również innych państw zbójeckich pozostających pod autorytarnymi rządami, do rozpoczęcia procesów reform w celu rozwinięcia silnej i stabilnej demokracji, w której przestrzega się praworządności, praw człowieka i podstawowych wolności; jest zdania, że takie działania należy prowadzić podczas wszystkich dialogów z partnerami UE, w tym na najwyższym szczeblu politycznym, poprzez wykorzystanie wszystkich stosownych obszarów unijnej polityki zewnętrznej, tzn. rozwoju, handlu itp.;

65. przypomina, że państwom i regionom, w których wstrzymano przemiany, brakuje reform demokratycznych i odpowiedzialności politycznej; powtarza, że wszyscy obywatele mają prawo do pełnego i wolnego uczestnictwa w życiu politycznym, w ramach którego odbywają się wolne, sprawiedliwe i powszechne wybory i w którym funkcjonuje więcej niż jedna partia oraz różne alternatywne i niezależne media;

66. wyraża głębokie zaniepokojenie z powodu ostatnio przyjętych represyjnych przepisów oraz ich arbitralnego wykonywania przez władze rosyjskie, prowadzącego często do prześladowania organizacji pozarządowych, działaczy społeczeństwa obywatelskiego, obrońców praw człowieka oraz osób LGBTI, a także wzywa UE do wyrażania zaniepokojenia tymi kwestiami na wszystkich szczeblach politycznych; apeluje o uwolnienie Michaiła Chodorkowskiego i innych więźniów politycznych oraz ubolewa nad wykorzystywaniem wymiaru sprawiedliwości do celów politycznych; wzywa władze rosyjskie do przeprowadzenia bezstronnych śledztw i pociągnięcia do odpowiedzialności osób odpowiedzialnych za śmierć Siergieja Magnickiego, Natalii Estemirowej, Anny Politkowskiej, Stanisława Markiełowa i Wasilija Aleksaniana; ubolewa, że Rada nie uwzględniła zalecenia Parlamentu z dnia 23 października 2012 r. dotyczącego sprawy Magnickiego, wzywa zatem Radę do przyjęcia decyzji w sprawie stworzenia wspólnego unijnego wykazu urzędników zamieszanych w śmierć Siergieja Magnickiego; dodaje, że decyzja Rady powinna nakładać na tych urzędników ukierunkowane sankcje;

67. wyraża zaniepokojenie ciągłymi represjami na Kubie wobec niezależnych dziennikarzy i działaczy na rzecz praw człowieka, a także zniesieniem możliwości wyrażania różnicy poglądów politycznych na Kubie; zwraca uwagę na sytuację więźniów sumienia na Kubie, którzy nadal skazywani są na podstawie fałszywych oskarżeń lub przetrzymywani w aresztach tymczasowych; wzywa ESDZ i wiceprzewodniczącą / wysoką przedstawiciel do wspierania w ramach ONZ międzynarodowej i niezależnej komisji śledczej mającej za zadanie przeprowadzenie dochodzenia w sprawie okoliczności, w których w lipcu 2012 r. zginęli kubańscy obrońcy praw człowieka i pokojowo nastawieni opozycjoniści, Oswaldo Payá Sardiñas (laureat Nagrody im. Sacharowa z 2002 r.) i Harold Cepero;

68. podkreśla konieczność międzynarodowego nadzorowania sytuacji w zakresie praw człowieka w Chinach i wzywa państwa członkowskie UE, by aktywnie zaangażowały się w ustanowienie tego nadzoru w związku z brakiem znaczących i wymiernych rezultatów dialogu UE-Chiny na temat praw człowieka; pozostaje zaniepokojony nasilającymi się restrykcjami wymierzonymi w obrońców praw człowieka, prawników, działaczy społeczeństwa obywatelskiego, dziennikarzy i blogerów; wspiera wewnętrzne domaganie się przez ludność chińską przysługujących im podstawowych wolności i praw; przypomina, że UE mogłaby ułatwić to zadanie przez budowanie większego zaufania, znajdowanie nowych form dialogu oraz usprawnianie już istniejących instrumentów;

69. wzywa władze chińskie do podjęcia poważnego dialogu z ludnością tybetańską w celu dokonania oceny przyczyn leżących u podstaw dużej liczby samospaleń; potępia niedobrowolne przesiedlenia i przemieszczenia tybetańskich koczowników, zagrażające przetrwaniu sposobu życia, który stanowi integralną część tybetańskiej tożsamości; wzywa ESDZ, zgodnie z nowo przyjętymi wytycznymi UE w sprawie wolności religii i przekonań, do zwrócenia szczególnej uwagi na kwestię represji religijnych w Tybecie oraz wzywa Chiny do zakończenia swoich restrykcyjnych polityk względem tybetańskiego buddyzmu; podkreśla potrzebę poprawy systemu kształcenia ze szczególnym uwzględnieniem kształcenia dwujęzycznego w tym regionie w celu zachowania tożsamości narodowej i dziedzictwa narodowego oraz w celu wyeliminowania przyczyn bezrobocia osób młodych;

70. wyraża poważne zaniepokojenie z powodu sytuacji w zakresie praw człowieka w Iranie, trwających nadal represji w stosunku do reformatorów, rosnącej liczby więźniów politycznych, więźniów sumienia oraz więźniów za wiarę, dyskryminacji i prześladowania społeczności wyznawców bahaizmu, niezmiennie wysokiej liczby egzekucji, w tym egzekucji nieletnich, powszechnego stosowania tortur, niesprawiedliwych procesów i niebotycznych kwot kaucji, a także poważnego ograniczania wolności informacji, wypowiedzi, zgromadzeń, wyznania, edukacji i przemieszczania się; z zadowoleniem przyjmuje uwolnienie kilku więźniów sumienia w Iranie, w tym Nasrin Sotoudeh, prawniczki i laureatki Nagrody im. Sacharowa; wzywa władze irańskie do uwolnienia Mahdiego Karrubiego, Zahry Rahnavard i Mir-Hosejna Musawiego, trojga liderów opozycji przebywających w areszcie domowym, którym od ponad dwóch lat nie postawiono żadnych zarzutów, a także do zezwolenia specjalnemu sprawozdawcy ONZ ds. sytuacji w zakresie praw człowieka w Iranie na wizytę w tym kraju, podjęcie działań na rzecz wprowadzenia moratorium na wykonywanie kary śmierci, zlikwidowania cenzury internetu i umożliwienia swobodnego wyrażania swoich poglądów w Iranie; odnotowuje wznowienie stosunków dyplomatycznych między Iranem i społecznością międzynarodową oraz wyraża nadzieję na zadowalające i akceptowane przez obie strony zakończenie negocjacji między grupą E3+3 a Iranem w sprawie irańskiego programu jądrowego;

71. wyraża głębokie zaniepokojenie pogorszeniem się sytuacji w zakresie praw człowieka w Koreańskiej Republice Ludowo-Demokratycznej, zwraca uwagę na przyjęcie przez Parlament Europejski rezolucji o pilnym charakterze (art. 122 Regulaminu) i wzywa KRLD do zaangażowania się w znaczący dialog na temat praw człowieka z Unią Europejską; wzywa KRLD do zaprzestania pozasądowych egzekucji i położenia kresu wymuszonym zaginięciom, do uwolnienia więźniów politycznych i zezwolenia obywatelom na swobodne podróżowanie, zarówno na obszarze kraju, jak i poza jego terytorium; wzywa KRLD do zapewnienia krajowym i międzynarodowym mediom wolności wypowiedzi i wolności prasy oraz do zezwolenia obywatelom na wolny od cenzury dostęp do internetu; zauważa, że wszystkie działania KRLD o charakterze prowokacyjnym, a także środki ograniczające nałożone na obywateli tego kraju doprowadziły do szeroko rozpowszechnionego ubóstwa i deprywacji materialnej;

72. wyraża poważne zaniepokojenie sytuacją w Kaszmirze, gdzie każdy akt przemocy względem ludności cywilnej jest powodem głębokiego ubolewania; jest świadomy, że wszczęte zostały śledztwa mające wyjaśnić kwestię niezidentyfikowanych miejsc pochówku; postuluje jednak, aby każda próba znalezienia winnych i rozliczenia sprawców naruszeń wobec ludności cywilnej opierała się na mechanizmach ochrony praw człowieka;

73. wzywa Unię Europejską do działań wspierających powołanie państwa prawa, gwaranta podstawowych praw i wolności, poprzez uczestnictwo w skoordynowanej i pluralistycznej strategii dla Sahelu, która z jednej strony zapewniłaby bezpieczeństwo w regionie, a z drugiej doprowadziła do upowszechnienia praw człowieka, tak aby zaprzestać ich łamania, które przybiera formę tortur, niesłusznych aresztowań wymierzonych często w członków opozycji i dziennikarzy, tłumienia pokojowych demonstracji, przemocy wobec kobiet w postaci gwałtów, przymusowych małżeństw, okaleczania narządów płciowych, jak również dyskryminacji ze względu na pochodzenie etniczne lub kastowe;

74. wzywa UE do opracowania skutecznej polityki sankcji wobec wszystkich reżimów stosujących metody represyjne względem ludności cywilnej;

75. wzywa UE, aby w dalszym ciągu aktywnie wspierała obrońców praw człowieka, w tym przez udostępnianie na czas tymczasowego schronienia zagrożonym osobom; wzywa UE do rozszerzenia swojej polityki wspierania obrońców praw człowieka o osoby zgłaszające przypadki naruszenia i dziennikarzy śledczych, którzy mogą w znaczący sposób przyczynić się do ochrony i propagowania praw człowieka;

Obserwacja wyborów i strategie wspierania demokracji

76. z zadowoleniem przyjmuje dalsze wsparcie przez UE procesów wyborczych na świecie poprzez rozmieszczenie unijnych misji obserwacji wyborów oraz misji ekspertów ds. wyborów, a także poprzez zapewnianie pomocy wyborczej i wspieranie obserwatorów krajowych; zauważa, że misje te przyczyniły się ostatnio do wsparcia rozwoju demokratycznego w sąsiedztwie UE i były świadkami przeniesienia władzy w ręce opozycji (Senegal) oraz umocnienia demokracji powstałej w następstwie konfliktu (Sierra Leone);

77. podkreśla znaczenie podejmowania działań następczych w odpowiedzi na sprawozdania i zalecenia sporządzone w ramach misji obserwacji wyborów; podkreśla inicjatywę Parlamentu mającą na celu wspieranie kontynuacji zaleceń misji obserwacji wyborów poprzez zastosowanie ich jako części „planu działania na rzecz demokracji” w danych państwach oraz nadanie głównemu obserwatorowi specjalnej roli w celu zapewnienia kontynuacji i wdrażania zaleceń z poparciem stałych organów Parlamentu;

78. podkreśla znaczenie zwiększania potencjału operacyjnego parlamentów między wyborami; przypomina w tym kontekście, że UE zadeklarowała podczas forum wysokiego szczebla w sprawie skuteczności pomocy, że współpracę rozwojową będzie opierać na zasadzie „odpowiedzialności demokratycznej”, w odniesieniu w szczególności do wzmocnionej pozycji parlamentów; wzywa UE do podjęcia działań na rzecz podejścia opartego na prawach w celu włączenia zasad dotyczących praw człowieka do działalności operacyjnej UE oraz do obrony zagadnień z zakresu praw człowieka w ramach globalnego programu rozwoju, zgodnie z ustaleniami zawartymi w planie działania;

79. przypomina o zobowiązaniu wiceprzewodniczącej / wysokiej przedstawiciel do skoncentrowania się podczas obserwacji wyborów na uczestnictwie kobiet, mniejszości narodowych i osób niepełnosprawnych zarówno jako kandydatów, jak i wyborców; postuluje, aby wnioski unijnych misji obserwacji wyborów były zawsze brane pod uwagę podczas opracowywania programów wsparcia pełnego i równego udziału kobiet w procesach wyborczych oraz podczas wdrażania zaleceń misji;

Wolność wypowiedzi

80. podkreśla szczególne znaczenie wolności wypowiedzi, w tym wolności mediów w okresie przejściowym; z zadowoleniem przyjmuje zaangażowanie UE w opracowanie wytycznych dotyczących wolności wypowiedzi (online i offline) oraz zaleca UE rozwijanie metodologii monitorowania zmian w ustawodawstwie ograniczających pluralizm i wolność prasy w państwach trzecich oraz reagowania na nie;

81. wyraża poważne i niesłabnące zaniepokojenie cenzurą internetu oraz skalą tego zjawiska w różnych krajach; podkreśla, że w swoich strategiach politycznych UE musi nadać priorytet wdrażaniu prawa do uczestnictwa oraz prawa dostępu do informacji jako głównych zasad demokracji, których należy przestrzegać również w internecie, a także musi korzystać z dostępnych mechanizmów zwiększania odpowiedzialności publicznej, takich jak zasady otwartego dostępu do danych; podkreśla, że powinno to się odbywać na wszystkich szczeblach dialogu z państwami trzecimi, w tym w ramach stosunków dwustronnych, również na najwyższym szczeblu; podkreśla, że media internetowe pełnią istotną rolę dla funkcjonalności i skuteczności społeczeństwa obywatelskiego, w tym obrońców praw człowieka, związków zawodowych i osób zgłaszających przypadki naruszenia; wzywa Komisję i ESDZ do podejmowania dalszych wysiłków na rzecz włączania wolności cyfrowej do głównego nurtu stosunków zewnętrznych UE;

Wspieranie powszechnych praw człowieka przez UE

82. w pełni popiera pozytywne stanowisko przyjęte przez UE w strategicznych ramach dotyczących praw człowieka i demokracji w kwestii promowania i ochrony wszystkich praw człowieka, jak również obietnicę, że UE „będzie protestować przeciwko wszelkim próbom zanegowania powszechnego charakteru praw człowieka”; ponownie wyraża swoje pełne poparcie dla niepodzielności i powszechności praw człowieka oraz wzywa UE do przestrzegania tych wartości; przypomina, że zgodnie z art. 21 Traktatu o Unii Europejskiej (tytuł V rozdział 1 – Postanowienia ogólne o działaniach zewnętrznych Unii) obejmuje to również Międzynarodowy pakt praw gospodarczych, społecznych i kulturalnych;

System praw człowieka ONZ

83. wyraża ponownie swoje wsparcie dla wzmocnienia systemu praw człowieka ONZ jako fundamentalnego z perspektywy postępu w zakresie powszechnych praw człowieka; docenia działania UE w ramach przeglądu Rady Praw Człowieka ONZ i wzywa wszystkich członków Rady Praw Człowieka do przestrzegania najwyższych norm w zakresie praw człowieka oraz postępowania zgodnie z deklaracjami złożonymi przed wyborami; uznaje niezależność urzędu Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych ds. Praw Człowieka oraz posiadaczy mandatów w ramach specjalnych procedur ONZ za kluczowy warunek ich sprawnego funkcjonowania, a także podkreśla potrzebę stosowania gwarantującego to finansowania bez wskazania konkretnego celu;

84. z zadowoleniem przyjmuje początek drugiego cyklu procesu powszechnego okresowego przeglądu praw człowieka i wzywa UE do tego, aby nadal zwracała szczególną uwagę na poprawę procedur powszechnego okresowego przeglądu praw człowieka oraz stopień wdrożenia zaleceń powszechnego okresowego przeglądu praw człowieka, które państwa zaakceptowały i których zobowiązały się przestrzegać;

85. wzywa państwa członkowskie UE do pracy nad zobowiązaniami podjętymi w ramach strategicznych ram UE w celu ratyfikowania i wdrożenia kluczowych międzynarodowych traktatów dotyczących praw człowieka poprzez ratyfikowanie i wdrożenie w szczególności dziesięciu podstawowych traktatów ONZ dotyczących praw człowieka oraz protokołów fakultatywnych, a także do złożenia właściwych deklaracji dotyczących zagwarantowania przyjęcia wszelkich procedur dotyczących indywidualnych skarg i zapytań; podkreśla znaczenie tej ratyfikacji ze względu na wewnętrzną i zewnętrzną wiarygodność polityki UE w dziedzinie praw człowieka; wyraża głębokie zaniepokojenie faktem, że uporczywe nieprzedstawianie w terminie przez niektóre państwa członkowskie UE swoich okresowych sprawozdań właściwym organom ONZ ds. monitorowania praw człowieka podważa również wiarygodność unijnej polityki w zakresie praw człowieka względem państw trzecich;

86. wzywa UE do zachęcania państw trzecich do pełnej współpracy ze specjalnymi sprawozdawcami ONZ i niezależnymi ekspertami w zakresie praw człowieka, w tym przez wydawanie stałych zaproszeń i przyjmowanie takich ekspertów;

87. zachęca UE i jej państwa członkowskie do wspierania Wysokiej Komisarz Narodów Zjednoczonych ds. Praw Człowieka we wdrażaniu jej sprawozdania za rok 2012 w sprawie wzmacniania organów traktatowych Narodów Zjednoczonych, które odgrywają kluczową rolę w monitorowaniu faktycznego wdrożenia zobowiązań w zakresie praw człowieka przez państwa będące stronami traktatów ONZ dotyczących praw człowieka;

88. w świetle reguł międzynarodowego prawa humanitarnego określonych w konwencji haskiej z 1907 r. (art. 42–56) i w czwartej konwencji genewskiej (IV. konwencja genewska, art. 27–34 i 47–78), a także w przepisach I. protokołu dodatkowego, podkreśla potrzebę dopilnowania przez UE, aby partnerzy podlegający kategorii okupanta wypełniali swoje obowiązki wobec ludności na terytoriach okupowanych; przypomina, że zgodnie z międzynarodowym prawem humanitarnym przestrzeganie norm zdrowia publicznego, zaopatrzenie okupowanej ludności w żywność i zapewnienie jej opieki medycznej należą do obowiązków okupanta; ponownie podkreśla, że wszelkie przeniesienia ludności cywilnej przez okupanta na terytorium okupowane są zabronione i że osobom oskarżonym o przestępstwa karne należy umożliwić udział w postępowaniach zgodnych z uznanymi na szczeblu międzynarodowym gwarancjami sądowymi, do których zalicza się informowanie o powodzie ich aresztowania, oskarżenie o konkretne przestępstwo oraz jak najszybsze zapewnienie rzetelnego procesu;

Międzynarodowy Trybunał Karny

89. ponownie wyraża zdecydowane wsparcie dla Międzynarodowego Trybunału Karnego (MTK); uważa rosnącą liczbę państw-stron za ważny element rozwoju stanowiący o coraz większej powszechności trybunału; z zadowoleniem przyjmuje ratyfikowanie statutu rzymskiego przez Gwatemalę w kwietniu 2012 r. oraz przez Wybrzeże Kości Słoniowej w lutym 2013 r.;

90. wzywa ministrów spraw zagranicznych państw UE do przyjęcia konkluzji Rady do Spraw Zagranicznych, w których potwierdzone zostało zdecydowane wsparcie UE i jej państw członkowskich dla Międzynarodowego Trybunału Karnego i w których odnotowano wysiłki UE na rzecz nieustannego dokonywania przeglądu, aktualizacji i rozszerzania swoich instrumentów dotyczących Międzynarodowego Trybunału Karnego oraz w których wyrażono odnowione zobowiązanie do podejmowania działań na rzecz powszechności statutu rzymskiego w celu zapewnienia szerszego dostępu do sprawiedliwości ofiarom poważnych przestępstw podlegających prawu międzynarodowemu;

91. ubolewa, że Rzymski Statut Międzynarodowego Trybunału Karnego nadal nie jest uwzględniony w nowym rozporządzeniu w sprawie GSP na liście konwencji wymaganych do uzyskania statusu GSP+; zauważa, że wiele państw wnioskujących o GSP+ nie jest państwem-stroną statutu lub go nie ratyfikowało (np. Armenia i Pakistan); ponownie zaleca, by dodać statut rzymski do kolejnej listy konwencji;

92. wzywa UE i jej państwa członkowskie, aby podkreślały potrzebę ratyfikowania i wdrożenia statutu i porozumienia o przywilejach i immunitetach trybunału w negocjacjach oraz rozmowach politycznych z państwami trzecimi, organizacjami regionalnymi oraz innymi grupami regionalnymi, a także by uwzględniały postanowienia dotyczące MTK oraz międzynarodowego wymiaru sprawiedliwości w umowach UE z państwami trzecimi;

93. zachęca ESDZ do dopilnowania, aby wszystkie delegatury UE i specjalni przedstawiciele UE byli w pełni poinformowani o decyzji Rady UE i planie działania w sprawie MTK, a także o zestawie narzędzi na rzecz komplementarności oraz zachęca do aktywnego wspierania MTK, wykonywania jego decyzji oraz zwalczania bezkarności osób popełniających przestępstwa objęte statutem rzymskim;

94. wzywa delegatury UE oraz specjalnych przedstawicieli UE, zwłaszcza Specjalnego Przedstawiciela UE ds. Praw Człowieka, do aktywnego wspierania MTK podczas dialogu politycznego i spotkań z państwami trzecimi, wykonywania jego decyzji oraz zwalczania bezkarności osób popełniających przestępstwa objęte statutem rzymskim; sugeruje ponadto wzmocnienie wsparcia finansowego udzielanego MTK;

95. z zadowoleniem odnosi się do przyjęcia unijnego zestawu narzędzi na rzecz przyspieszenia komplementarności oraz wzywa ESDZ i Komisję do podjęcia dodatkowych działań na rzecz jego skutecznego wdrożenia; zachęca UE do dopilnowania, aby wsparcie dla MTK było odpowiednio włączane do głównego nurtu wszystkich właściwych obszarów polityki zagranicznej UE;

96. wzywa państwa członkowskie UE do pełnego wdrożenia statutu rzymskiego przez dostosowanie ustawodawstwa krajowego do wszystkich zobowiązań statutowych oraz do stosowania się do wniosków MTK o pomoc i współpracę na wszystkich etapach postępowań przed trybunałem, zwłaszcza w odniesieniu do badania wstępnego, dochodzenia, aresztowania i wydania, ochrony ofiar i świadków, tymczasowego zwolnienia i wykonania wyroku; ubolewa, że wpłaty składkowe do funduszu powierniczego na rzecz ofiar pozostają niewystarczające i wzywa państwa członkowskie UE do zapewnienia funduszowi niezbędnych środków, aby mógł w pełni realizować powierzone mu zadanie;

97. wyraża poparcie dla odpowiednio finansowanych ze zwyczajnego budżetu trybunału działań na rzecz współpracy zewnętrznej i informowania opinii publicznej oraz podkreśla znaczenie tych działań dla zapewnienia widoczności wymiaru sprawiedliwości;

98. wzywa państwa członkowskie UE, aby ratyfikowały poprawki z Kampali do statutu rzymskiego oraz zachęcały państwa trzecie do ich ratyfikacji;

99. wzywa UE i jej państwa członkowskie do zwiększenia wysiłków na rzecz zwalczania bezkarności na własnym terytorium; zachęca je w tym kontekście do uwzględnienia zaleceń europejskiej sieci punktów kontaktowych dotyczących osób odpowiedzialnych za ludobójstwo, zbrodnie przeciw ludzkości oraz zbrodnie wojenne;

Kara śmierci

100.    ponownie wyraża swój jednogłośny sprzeciw wobec kary śmierci i uważa wdrożenie powszechnego moratorium z myślą o całkowitym zniesieniu kary śmierci za główny cel polityki UE w dziedzinie praw człowieka; podkreśla fakt, że nigdy nie udowodniono, iż kara śmierci skutecznie odstrasza od popełniania przestępstw oraz że według dostępnych danych kara śmierci stosowana jest przede wszystkim w stosunku do osób znajdujących się w trudnej sytuacji; pochwala działania Unii Europejskiej i jej państw członkowskich podjęte w ramach Organizacji Narodów Zjednoczonych, które doprowadziły do przyjęcia przez Zgromadzenie Ogólne rezolucji dotyczącej moratorium na stosowanie kary śmierci w grudniu 2012 r.; wyraża jednak zaniepokojenie przywróceniem kary śmierci w niektórych krajach; wzywa UE do dalszego podejmowania ukierunkowanych kampanii dotyczących kary śmierci oraz do bardziej intensywnego dialogu z krajami opowiadającymi się za utrzymaniem tej kary; oczekuje, że zostaną z nim przeprowadzone odpowiednie konsultacje w trakcie planowanego na 2013 r. przeglądu rozporządzenia nr 1236/2005 w sprawie handlu niektórymi towarami, które mogłyby być użyte do wykonywania kary śmierci lub tortur;

101.    ubolewa, że Białoruś pozostaje ostatnim państwem na kontynencie europejskim, w którym stosowana jest kara śmierci; powtarza, że egzekucje Dmitrija Konowałowa oraz Władysława Kowalewa są powodem do ubolewania; powtarza apel do Białorusi o wdrożenie moratorium na stosowanie kary śmierci, które powinno prowadzić ostatecznie do jej zniesienia;

Biznes a prawa człowieka

102.    przypomina, że europejskie przedsiębiorstwa powinny przestrzegać norm dotyczących praw człowieka podczas prowadzenia działalności, również poza terytorium UE; wyraża zaniepokojenie w związku z doniesieniami na temat współpracy niektórych przedsiębiorstw unijnych z reżimami autorytarnymi, zwłaszcza w przypadkach, w których handel towarami o znaczeniu strategicznym, np. w dziedzinie technologii informacyjno-komunikacyjnych, doprowadził do naruszeń praw człowieka;

103.    przypomina, że ważne jest wspieranie społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw, w tym podczas prowadzenia działalności poza UE, oraz zapewnienie społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw w całym łańcuchu zaopatrzenia; jest przekonany, że przedsiębiorstwa europejskie i ich oddziały oraz podwykonawcy powinni odgrywać kluczową rolę w promowaniu i rozpowszechnianiu międzynarodowych standardów dotyczących biznesu i praw człowieka na całym świecie; podkreśla znaczenie rzetelnej sprawozdawczości dotyczącej praw człowieka, społecznego i środowiskowego wpływu projektów wspieranych przez Europejski Bank Inwestycyjny (EBI) lub w ramach kredytów eksportowych przyznanych przez europejskie agencje kredytowe; podkreśla fakt, że operacje finansowe wykonywane przez te instytucje powinny przyczyniać się do realizacji podstawowych zasad leżących u podstaw działań zewnętrznych Unii, o których mowa w art. 21 TUE;

104.    wzywa ESDZ do przedstawienia sprawozdania dotyczącego realizacji zobowiązań podjętych w planie działania UE dotyczącym praw człowieka w odniesieniu do wytycznych ONZ dotyczących biznesu i praw człowieka; ubolewa z powodu braku postępów w zakresie udzielenia przez Komisję odpowiedzi na wniosek Parlamentu Europejskiego dotyczący prawodawstwa nakładającego na unijne przedsiębiorstwa wymóg dopilnowania, by dokonywane przez nie zakupy nie wspierały inicjatorów konfliktów i sprawców poważnych naruszeń praw człowieka;

105.    przypomina Komisji o podjętym przez nią we wrześniu 2010 r. zobowiązaniu w zakresie zbadania kwestii pracy przymusowej w więzieniach w państwach trzecich i dokonania przeglądu reakcji UE stosownie do sytuacji oraz zwraca się do Komisji o przedstawienie Parlamentowi sprawozdania w sprawie wyniku tego procesu; wzywa Komisję do wprowadzenia przepisów zakazujących importu do UE towarów produkowanych w ramach pracy przymusowej i pracy więźniów;

Eliminacja wszelkich form dyskryminacji

106.    przypomina artykuły Powszechnej deklaracji praw człowieka stanowiące, że wszyscy ludzie rodzą się wolni i równi pod względem swojej godności i swoich praw oraz posiadają wszelkie prawa i wolności zawarte w deklaracji bez względu na jakiekolwiek różnice; podkreśla znaczenie zwalczania wszelkich form dyskryminacji, w tym ze względu na rasę, kolor, płeć, orientację seksualną, język, wyznanie, przynależność kastową, pochodzenie społeczne, kulturę, wiek, urodzenie, niepełnosprawność lub inny status; ponawia apel do UE o to, by zwalczanie dyskryminacji i nietolerancji stanowiło kluczową część jej polityki w dziedzinie praw człowieka oraz o oparcie tej polityki na sprzyjającej włączeniu i kompleksowej definicji niedyskryminacji; podkreśla, że poszanowanie praw mniejszości stanowi kluczowy element pokoju, rozwoju i demokracji; z zadowoleniem przyjmuje zaangażowanie UE wraz z Organizacją Narodów Zjednoczonych i organizacjami regionalnymi w tym zakresie i zachęca do dalszych działań;

107.    wzywa UE do zwracania szczególnej uwagi na dyskryminację opartą na formach podziału społecznego, takich jak kasty czy analogiczny system dziedziczonego statusu, które mają niezwykle szkodliwy, a czasem destrukcyjny wpływ na szanse równego korzystania z praw człowieka; jest zdania, że państwa, w których utrzymuje się nadal podział kastowy, należy usilnie wzywać do jego zakazania, a państwa te muszą zagwarantować, że przyjmowane przepisy w zakresie zwalczania podziału kastowego są rzeczywiście wdrażane;

Wolność myśli, sumienia, religii lub przekonań

108.    podkreśla, że prawo do wolności myśli, sumienia, religii lub przekonań, wyrażone w art. 18 Powszechnej deklaracji praw człowieka oraz innych międzynarodowych instrumentach dotyczących praw człowieka stanowi podstawowe prawo człowieka, powiązane z innymi prawami człowieka i podstawowymi wolnościami, obejmujące prawo do wiary lub niewiary, a także wolność wyznawania przekonań zarówno o charakterze teistycznym, jak i nieteistycznym czy ateistycznym, prywatnie lub publicznie, samemu lub we wspólnocie z innymi oraz prawo do przyjmowania, zmiany, odrzucania lub powrotu do poglądów według własnego uznania; wzywa UE do wspierania prawa do wolności religii lub przekonań na forach międzynarodowych i regionalnych oraz w stosunkach dwustronnych z państwami trzecimi;

109.    przypomina, że prawo odmowy służby wojskowej ze względu na przekonania stanowi pełnoprawne wykonywanie prawa do wolności myśli, sumienia i religii oraz wzywa ESDZ i państwa członkowskie do zaapelowania do krajów, w których istnieje system obowiązkowej służby wojskowej, o umożliwienie odbycia alternatywnej służby o charakterze nieżołnierskim lub cywilnym, pełnionej w interesie publicznym i nienoszącej znamion kary, oraz o powstrzymanie się od karania obdżektorów, w tym na podstawie wyroków sądowych, za niewywiązanie się z obowiązku odbycia służby wojskowej;

110.    potępia w najmocniejszych słowach dyskryminację, nietolerancję, przemoc i zabójstwa na tle religii lub przekonań, niezależnie od miejsca ich występowania oraz osób, których dotyczą; jest szczególnie zaniepokojony nasilającymi się próbami rozwiązywania sporów w religijnie podzielonych narodach przy użyciu przemocy i prześladowania, gdyż działania te stanowią przeszkodę dla długotrwałego pokoju i pojednania; jest również zaniepokojony coraz bardziej wrogą postawą rządów i ogółu społeczeństwa w wielu krajach, w których nadal odmawia się mniejszościowym grupom religijnym lub wyznaniowym wolności kultu lub publicznego wyrażania swojej religii lub przekonań; zwraca uwagę, że narasta wrogość społeczna i mnożą się ataki na grupy religijne lub wyznaniowe, które przyniosły skutek w postaci licznych zgonów i zranień, oraz że w dalszym ciągu niepokój budzi bezkarność i brak ochrony mniejszościowych społeczności religijnych lub wyznaniowych;

111.    sprzeciwia się wszelkiemu ustawodawstwu, na mocy którego karze się obywateli za zmianę ich religii lub przekonań; wyraża głębokie zaniepokojenie faktem, iż w wyniku stosowania takich przepisów obywatele w niektórych krajach ryzykują uwięzienie lub nawet karę śmierci; jest również zaniepokojony tym, że osoby, które odeszły od religii lub ją zmieniły, stają się obiektem społecznej wrogości, która przejawia się w przemocy i zastraszaniu; sprzeciwia się przepisom przewidującym karanie za wypowiedzi uznawane za bluźniercze, szkalujące lub obraźliwe w stosunku do religii lub symboli, wizerunków lub uczuć religijnych; stwierdza, że przepisy te nie są zgodne z przyjętymi normami międzynarodowymi w zakresie praw człowieka; potępia przepisy ustaw o bluźnierstwie obowiązujących w Afganistanie, Bangladeszu, Egipcie, Pakistanie i Arabii Saudyjskiej, które zezwalają na uwięzienie winnego lub skazanie go na karę śmierci;

112.    z zadowoleniem przyjmuje ostatnio wystosowane przez Europejski Instrument na rzecz Wspierania Demokracji i Praw Człowieka zaproszenia do składania wniosków, w których nadaje się priorytetowe znaczenie działaniom społeczeństwa obywatelskiego zwalczającym dyskryminację ze względu na religię lub przekonania oraz wspiera takie działania; zachęca UE do wspierania pluralistycznych wysiłków na rzecz dialogu międzykulturowego i międzywyznaniowego oraz współpracy na różnych szczeblach z udziałem przywódców społeczności, kobiet, młodzieży i przedstawicieli mniejszości etnicznych, oraz w celu wspierania budowania pokoju i spójności społecznej; wzywa UE i państwa członkowskie do opracowania programów dotacyjnych na rzecz ochrony i propagowania wolności religii lub przekonań w krajach, w których prawo to jest najbardziej zagrożone;

113.    z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie UE do wspierania prawa do wolności religii lub przekonań na forach międzynarodowych i regionalnych, w tym na forum ONZ, Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE), Rady Europy i innych mechanizmów regionalnych; zachęca UE do dalszego przedstawiania swojej corocznej rezolucji w sprawie wolności religii lub przekonań na Zgromadzeniu Ogólnym ONZ oraz do wspierania mandatu Specjalnego Sprawozdawcy ONZ ds. Wolności Religii lub Przekonań;

Prawa oraz wzmocnienie pozycji kobiet i dzieci

114.    wyraża pełne poparcie dla prac ONZ na rzecz ochrony praw i wzmocnienia pozycji kobiet; zachęca UE do podejmowania ukierunkowanych kampanii na rzecz politycznego i gospodarczego uczestnictwa kobiet oraz do wspierania inicjatyw skierowanych przeciw przemocy na tle płciowym i kobietobójstwu; popiera realizację planu działania w sprawie równości płci oraz wzmocnienia pozycji kobiet w kontekście współpracy na rzecz rozwoju; wzywa delegatury UE do wprowadzenia konkretnych środków dotyczących roli pomocy zewnętrznej i współpracy na rzecz rozwoju w ramach lokalnych strategii wdrażania wytycznych UE dotyczących przemocy wobec kobiet i dziewcząt oraz zwalczania wszelkich form ich dyskryminacji, w tym przymusowych małżeństw; podkreśla, że rola Komisji i państw członkowskich w tej dziedzinie, zarówno w UE, jak i poza jej granicami, nie może się ograniczać do zwalczania przemocy wobec kobiet we wszystkich jej formach: fizycznej, psychologicznej, społecznej czy finansowej, lecz powinna skoncentrować się na niezależnej od płci edukacji od najmłodszych lat; apeluje zatem do Komisji i Rady o dalsze zachęcanie państw trzecich do tego, by uwzględniały prawa kobiet podczas opracowywania przepisów krajowych oraz zadbały o ich odpowiednie wdrożenie;

115.    ponownie potępia wykorzystywanie kobiet oraz wszelkie formy przemocy wobec kobiet, w tym przemocy domowej; w związku z tym wzywa wszystkie państwa członkowskie Rady Europy do podpisania i ratyfikowania Konwencji w sprawie zapobiegania i zwalczania przemocy wobec kobiet oraz apeluje do UE o zaangażowanie się w proces przystąpienia do tej konwencji, tak aby zapewnić spójność pomiędzy wewnętrznymi i zewnętrznymi działaniami UE w sprawie przemocy wobec kobiet; podkreśla znaczenie prowadzenia kampanii informacyjnych i edukacyjnych w społecznościach, w których praktykuje się okaleczanie narządów płciowych kobiet, seksualne wykorzystywanie młodych dziewcząt, wczesne i przymusowe małżeństwa, kobietobójstwo i inne naruszenia praw człowieka ze względu na płeć, oraz podkreśla znaczenie, jakie ma włączenie w przygotowanie i realizację tych kampanii obrońców praw człowieka, którzy już walczą o zaprzestanie takich praktyk; zachęca ESDZ i państwa członkowskie UE do dalszego podejmowania kwestii okaleczania narządów płciowych kobiet w dialogu politycznym i strategicznym z państwami partnerskimi, w których praktyka ta nadal występuje;

116.    wzywa UE do dalszej ochrony praw reprodukcyjnych i podkreśla potrzebę umieszczenia tych polityk w centrum współpracy na rzecz rozwoju z państwami trzecimi; zdecydowanie potępia odrażającą praktykę okaleczania narządów płciowych kobiet w niektórych częściach Afryki, zabójstwa honorowe, aborcję ze względu na płeć dziecka i przymusowe małżeństwa; przywołuje istotne wnioski Międzynarodowej Konferencji na temat Ludności i Rozwoju w Kairze;

117.    popiera rozpoczętą przez sekretarza generalnego ONZ inicjatywę „Przede wszystkim edukacja”, ponieważ dostęp do edukacji wzmacnia ochronę przeciwko zagrożeniom dla przyszłości dziewcząt, takich jak wczesne małżeństwo i wczesna ciąża, wirus HIV, ubóstwo, przemoc domowa i przemoc na tle seksualnym, a także zmniejsza śmiertelność dzieci i matek;

118.    apeluje o nasilenie działań służących możliwie najpełniejszej realizacji – przed upływem terminów – milenijnych celów rozwoju związanych z równością płci, zdrowiem matek i dostępem do odpowiednich systemów opieki zdrowotnej, edukacją oraz prawami w zakresie zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego, zwłaszcza najsłabszych grup takich jak dziewczęta i młode kobiety, w oparciu o stanowcze zobowiązanie się rządów do poprawy mechanizmu odpowiedzialności za wypełnienie obecnych zobowiązań w zakresie praw człowieka oraz mechanizmu ich monitorowania, a także do propagowania powszechnego dostępu do wymiaru sprawiedliwości oraz do zapewnienia rzeczywistego uczestnictwa wszystkich ludzi, w tym osób najbardziej marginalizowanych i pokrzywdzonych, w procesie opracowywania, podejmowania decyzji i wdrażania; zdecydowanie zaleca, by prawa kobiet i równouprawnienie uczynić odrębnym celem w ramach milenijnych celów rozwoju na okres po 2015 r., z wyraźnym naciskiem na kwestie zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego oraz prawa w tym zakresie;

119.    wzywa UE i jej państwa członkowskie do dopilnowania, aby proces przeglądu prowadzony w związku z dwudziestoleciem Międzynarodowej Konferencji na temat Ludności i Rozwoju (ICPD +20) doprowadził do kompleksowej analizy wszystkich aspektów dotyczących pełnego korzystania z praw seksualnych i reprodukcyjnych oraz wzywa do ponownego potwierdzenia zdecydowanego i postępowego podejścia do powszechnych praw seksualnych i reprodukcyjnych zgodnie z międzynarodowymi normami w zakresie praw człowieka, a także apeluje o zwiększenie odpowiedzialności, jeśli chodzi o osiągnięcia; w szczególności wzywa UE i państwa członkowskie do dopilnowania, aby proces przeglądu był prowadzony na zasadach uczestnictwa oraz zapewniał różnym zainteresowanym stronom, w tym społeczeństwu obywatelskiemu, a także kobietom, młodzieży i młodym ludziom, możliwość konstruktywnego udziału; przypomina, że ramy tego przeglądu muszą opierać się na prawach człowieka i w szczególny sposób muszą skupiać się na prawach seksualnych i reprodukcyjnych;

120.    wyraża poważne zaniepokojenie problemem gwałtów; ubolewa nad zastraszająco wysokim stopniem bezkarności sprawców gwałtów w krajach takich jak Indie czy Pakistan;

121.    potępia powszechne wykorzystywanie przemocy seksualnej i gwałtu jako broni wojennej, zwłaszcza w regionie Wielkich Jezior; zwraca uwagę na włączenie przestępstw na tle płciowym oraz przemocy seksualnej do statutu rzymskiego jako zbrodni wojennej, zbrodni przeciwko ludzkości lub do aktu prawodawczego dotyczącego ludobójstwa lub tortur; z zadowoleniem przyjmuje w tym kontekście rezolucję Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 2106 (2013) w sprawie zapobiegania przemocy seksualnej podczas konfliktu, przyjętą 24 czerwca 2013 r., która potwierdza, że MTK odgrywa główną rolę w zwalczaniu bezkarności osób dokonujących przestępstw seksualnych i przestępstw na tle płciowym; wzywa UE do wsparcia pełnej realizacji tych zasad; powtarza również zobowiązanie UE do włączenia praw człowieka i kwestii związanych z płcią w główny nurt misji WPBiO zgodnie z przełomowymi rezolucjami Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 1325 i 1820 w sprawie kobiet, pokoju i bezpieczeństwa;

122.    wzywa UE do nadania priorytetu walce z handlem ludźmi; podkreśla potrzebę uwzględnienia zarówno wewnętrznych, jak i zewnętrznych aspektów, podczas rozwiązywania problemu handlu ludźmi; zachęca państwa członkowskie do wdrożenia unijnej dyrektywy (2011/36/UE) i Strategii UE na rzecz wyeliminowania handlu ludźmi na lata 2012–2016;

123.    apeluje o powszechną ratyfikację Konwencji ONZ o prawach dziecka; wzywa Komisję i ESDZ do podjęcia działań na rzecz praw dziecka, z położeniem szczególnego nacisku na przemoc wobec dzieci, a konkretnie na kwestie przymusowej pracy dzieci, małżeństw dzieci, wcielania dzieci w szeregi ugrupowań zbrojnych, ich rozbrajania, rehabilitacji i późniejszej resocjalizacji, a także nawołuje, aby w dialogu na temat praw człowieka prowadzonym z odnośnymi krajami poruszać kwestię zajmowania się czarami przez dzieci; podkreśla, że w unijnej polityce zewnętrznej należy nadać priorytetowe znaczenie kwestii praw dzieci;

124.    podkreśla potrzebę przyspieszenia działań na rzecz realizacji zmienionej strategii wdrożenia wytycznych UE w sprawie dzieci w konfliktach zbrojnych; zachęca UE do dalszego pogłębiania współpracy ze specjalnym przedstawicielem ONZ ds. dzieci w konfliktach zbrojnych; z zadowoleniem przyjmuje uruchomienie w 2012 r. nowej linii finansowania służącej wspieraniu dzieci dotkniętych konfliktami zbrojnymi poprzez pomoc humanitarną zapewniającą dostęp do edukacji w sytuacjach nadzwyczajnych;

125.    przypomina swoje wcześniejsze zalecenia w sprawie usprawnienia własnych procedur dotyczących kwestii związanych z prawami człowieka i zwiększenia wysiłków na rzecz skutecznego włączenia kwestii praw człowieka do głównego nurtu własnych struktur i procesów; ubolewa, że nie wprowadzono żadnych ulepszeń w odniesieniu do debat plenarnych i rezolucji dotyczących przypadków łamania praw człowieka, naruszania zasad demokracji i praworządności, a także związanych z nimi działań następczych; z zadowoleniem przyjmuje wysiłki na rzecz usprawnienia współpracy w zakresie praw człowieka z parlamentami narodowymi państw członkowskich;

126.    zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Europejskiej Służbie Działań Zewnętrznych, Wiceprzewodniczącemu Komisji / Wysokiemu Przedstawicielowi Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa, Specjalnemu Przedstawicielowi UE ds. Praw Człowieka, rządom i parlamentom państw członkowskich oraz krajów kandydujących, Organizacji Narodów Zjednoczonych, Radzie Europy, a także rządom państw i terytoriów, o których mowa w niniejszej rezolucji.

• [1]  Teksty przyjęte, P7_TA(2012)0503.
• [2]  Teksty przyjęte, P7_TA(2012)0504.
• [3]  Dz.U. L 200 z 27.7.2012, s. 21.
• [4]  Teksty przyjęte, P7_TA(2012)0250.
• [5]  Teksty przyjęte, P7_TA(2013)0278.
• [6]  http://www.eeas.europa.eu/human_rights/docs/guidelines_en.pdf.
• [7]  Teksty przyjęte, P7_TA(2013)0394.
• [8]  Teksty przyjęte, P7_TA(2013)0055.
• [9]  Dz.U. C 59 E z 28.2.2012, s. 150.
• [10]  Dz.U. C 168 E z 14.6.2013, s. 26.
• [11]  Dz.U. C 257 E z 6.9.2013, s. 13.
• [12]  Dz.U. C 236 E z 12.8.2011, s. 69.
• [13]  Dz.U. C 33 E z 5.2.2013, s. 165.
• [14]  Teksty przyjęte, P7_TA(2012)0470.
• [15]  Dz.U. C 99 E z 3.4.2012, s. 31.
• [16]  Dz.U. C 99 E z 3.4.2012, s. 94.
• [17]  Dz.U. C 99 E z 3.4.2012, s. 101.

OPINIA Komisji Rozwoju (6.11.2013)

dla Komisji Spraw Zagranicznych

w sprawie rocznego sprawozdania dotyczącego praw człowieka na świecie za rok 2012 oraz polityki Unii Europejskiej w tym zakresie
(2013/2152(INI))

Sprawozdawca komisji opiniodawczej: Mikael Gustafsson

WSKAZÓWKI

Komisja Rozwoju zwraca się do Komisji Spraw Zagranicznych, właściwej dla tej sprawy, o uwzględnienie w końcowym tekście projektu rezolucji następujących wskazówek:

1.  z zadowoleniem przyjmuje roczne sprawozdanie UE dotyczące praw człowieka i demokracji na świecie za rok 2012, ponieważ ukazuje ono starania UE o uwzględnianie kwestii praw człowieka, równości płci, demokracji i dobrych rządów w głównych nurtach polityki rozwoju i w instrumentach rozwoju;

2.  podkreśla fakt, że Partnerstwo z Pusan w sprawie skutecznej współpracy na rzecz rozwoju wezwało społeczność międzynarodową do przyjęcia w odniesieniu do współpracy międzynarodowej podejścia opartego na prawach człowieka w celu zwiększenia efektywności działań na rzecz rozwoju;

3.  wzywa Komisję do przeprowadzenia kompleksowych ocen skutków projektów UE w dziedzinie współpracy na rzecz rozwoju, w tym wpływu na sytuację w zakresie praw człowieka, aby dopilnować, by działania UE na rzecz rozwoju nie przyczyniały się do dalszej marginalizacji dyskryminowanych grup oraz zadbać o uczciwy podział środków finansowych UE między różne regiony danego kraju stosownie do ich potrzeb i stopnia rozwoju;

4.  ponownie stwierdza, że Komisja i Europejska Służba Działań Zewnętrznych (ESDZ) powinny być odpowiedzialne za przyjęcie podejścia opartego na prawach przy ustalaniu przyszłych programów;

5.  apeluje o to, by UE stała na straży niepodzielności praw człowieka, również tych zapisanych w Międzynarodowym pakcie praw gospodarczych, społecznych i kulturalnych, zgodnie z art. 21 Traktatu o Unii Europejskiej (tytuł V rozdział 1 – Postanowienia ogólne o działaniach zewnętrznych Unii);

6.  jest zdania, że parlamenty narodowe i organizacje społeczeństwa obywatelskiego odgrywają ważną rolę w procesie skutecznego wdrażania postanowień w zakresie praw człowieka oraz podkreśla, że należy stworzyć odpowiednie warunki dla ich uczestnictwu w procesie decyzyjnym, aby wzmocnić poczucie ich autentycznej odpowiedzialności za wybory polityczne dokonywane w związku ze strategiami rozwojowymi;

7.  popiera zaprojektowanie zestawu narzędzi potrzebnych do opartego na prawach człowieka podejścia do współpracy na rzecz rozwoju w celu określenia, w jaki sposób podejście to stosuje się do unijnej współpracy na rzecz rozwoju oraz opracowania wskaźników, które powinny być uwzględnianie w głównym nurcie polityki i w instrumentach odnoszących się do praw człowieka, równości płci i demokracji, tak aby osiągnąć ich wzajemne wzmacnianie się; dostrzega znaczenie, jakie ma zapewnienie aktywnego udziału organizacji społeczeństwa obywatelskiego w projektowaniu, wdrażaniu i ocenie zestawu narzędzi potrzebnych do podejścia opartego na prawach człowieka;

8.  wzywa UE, aby w programie rozwoju po roku 2015 nadała wysoki priorytet poszanowaniu praw człowieka, prawom kobiet i równości płci, prawom dzieci, dobrym rządom i demokracji, praworządności, zrównoważeniu społecznemu, gospodarczemu i środowiskowemu, prawu do godziwych warunków życia, w tym wyżywienia, odzieży, mieszkania, edukacji, opieki medycznej, w szczególności w zakresie zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego i powiązanych z nim praw, oraz usług socjalnych;

9.  jest głęboko przekonany, że UE musi wzmocnić swój mandat promotora praw człowieka i demokracji, zamieniając słowa w czyny, oraz że ostatnie tragedie, takie jak ta na Lampedusie, gdzie zginęło ponad 300 osób, oraz systematyczna dyskryminacja Romów mogą osłabić rolę UE w dziedzinie praw człowieka;

10. wzywa instytucje UE i państwa członkowskie do podjęcia natychmiastowych działań z myślą o zapobieganiu śmiertelnym wypadkom migrantów na morzu oraz do dokonania odpowiedniego przeglądu wdrożenia polityki azylowej i migracyjnej oraz polityki kontroli granic.

WYNIK GŁOSOWANIA KOŃCOWEGO W KOMISJI

Data przyjęcia	5.11.2013
Wynik głosowania końcowego	+: –: 0:	22 3 0
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego	Thijs Berman, Corina Creţu, Véronique De Keyser, Nirj Deva, Leonidas Donskis, Charles Goerens, Catherine Grèze, Mikael Gustafsson, Eva Joly, Miguel Angel Martínez Martínez, Gay Mitchell, Bill Newton Dunn, Andreas Pitsillides, Jean Roatta, Birgit Schnieber-Jastram, Alf Svensson, Ivo Vajgl, Daniël van der Stoep, Anna Záborská, Iva Zanicchi
Zastępca(y) obecny(i) podczas głosowania końcowego	Eduard Kukan, Isabella Lövin, Cristian Dan Preda
Zastępca(y) (art. 187 ust. 2) obecny(i) podczas głosowania końcowego	María Muñiz De Urquiza, Bogusław Sonik

OPINIA Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia (23.10.2013)

dla Komisji Spraw Zagranicznych

w sprawie rocznego sprawozdania dotyczącego praw człowieka na świecie za rok 2012 oraz polityki Unii Europejskiej w tym zakresie
(2013/2152(INI))

Sprawozdawczyni komisji opiniodawczej: Mariya Gabriel

WSKAZÓWKI

Komisja Praw Kobiet i Równouprawnienia zwraca się do Komisji Spraw Zagranicznych, właściwej dla tej sprawy, o uwzględnienie w końcowym tekście projektu rezolucji następujących wskazówek:

1.  ponownie stwierdza, że propagowanie praw kobiet powinno stanowić zasadniczy element dialogu dotyczącego praw człowieka, jaki UE prowadzi z państwami trzecimi; dostrzega pozytywną rolę Europejskiego Instrumentu na rzecz Wspierania Demokracji i Praw Człowieka; zachęca Europejską Służbę Działań Zewnętrznych (ESDZ) i Komisję do określenia – w porozumieniu z każdym państwem – problemów, które należy podejmować jednocześnie, tak aby możliwe było ukierunkowanie funduszy i zasobów w celu lepszej realizacji założeń;

2.  wskazuje, że Unia Europejska powołała Specjalnego Przedstawiciela ds. Praw Człowieka oraz że ta funkcja powinna umożliwić UE koordynację działań oraz zwiększyć ich zrozumiałość i widoczność z myślą o propagowaniu praw człowieka na świecie, w szczególności praw kobiet;

3.  ponownie potępia wykorzystywanie kobiet oraz każdy rodzaj przemocy wobec kobiet, zwłaszcza stosowanie przemocy seksualnej jako narzędzia walki, a także przemocy domowej; w związku z tym wzywa wszystkie państwa członkowskie Rady Europy do podpisania i ratyfikowania Konwencji w sprawie zapobiegania i zwalczania przemocy wobec kobiet oraz apeluje do UE o zaangażowanie się w proces przystąpienia do tej konwencji, tak aby zapewnić spójność pomiędzy wewnętrznymi i zewnętrznymi działaniami UE w sprawie przemocy wobec kobiet; podkreśla znaczenie kampanii informacyjnych i edukacyjnych w społecznościach, w których praktykuje się okaleczanie narządów płciowych kobiet, seksualne wykorzystywanie młodych dziewcząt, wczesne i wymuszone małżeństwa, kobietobójstwo i inne naruszenia praw człowieka ze względu na płeć, oraz podkreśla znaczenie, jakie ma włączenie w przygotowanie i realizację tych kampanii obrońców praw człowieka, którzy już walczą o zaprzestanie takich praktyk; zachęca ESDZ i państwa członkowskie UE do dalszego podejmowania kwestii okaleczania narządów płciowych kobiet w dialogu politycznym i strategicznym z państwami partnerskimi, w których praktyka ta nadal występuje;

4.  wzywa UE do nasilenia działań na rzecz wyeliminowania praktyk selekcji ze względu na płeć poprzez zajęcie się wszystkimi podstawowymi przyczynami prowadzącymi do kulturowego preferowania potomków płci męskiej i skuteczne wykorzenienie tych przyczyn oraz poprzez walkę z ludobójstwem ze względu na płeć, które stanowi coraz powszechniejszy, lecz rzadko sygnalizowany problem w krajach Azji, Europy, Afryki i Ameryk; nalega, by takie działania prewencyjne stały się zasadniczym elementem podejścia UE do współpracy na rzecz rozwoju;

5.  wzywa Komisję do uczynienia kwestii praw kobiet ważnym przedmiotem negocjacji akcesyjnych ze wszystkimi bez wyjątku krajami kandydującymi;

6.  wzywa UE i państwa członkowskie, by popierały pełne uczestnictwo kobiet w podejmowaniu decyzji politycznych i gospodarczych, zwłaszcza w procesach budowy pokoju, przemian demokratycznych i rozwiązywania konfliktów;

7.  zachęca państwa członkowskie, Komisję i ESDZ, by kładły nacisk na wzmacnianie ekonomicznej i politycznej pozycji kobiet w krajach rozwijających się przez wspieranie ich udziału w małych i średnich przedsiębiorstwach oraz rolnictwie, ich dostępu do gruntów, a także ich zaangażowania w projekty na rzecz rozwoju obszarów wiejskich;

8.  apeluje zatem do Komisji i Rady o dalsze zachęcanie państw trzecich do tego, by uwzględniały prawa kobiet podczas opracowywania przepisów krajowych oraz zadbały o ich odpowiednie wdrożenie;

9.  apeluje o nasilenie działań służących możliwie najpełniejszej realizacji – przed upływem terminów – milenijnych celów rozwoju związanych z równością płci, zdrowiem matek i dostępem do odpowiednich systemów opieki zdrowotnej, edukacją oraz prawami w zakresie zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego, zwłaszcza najsłabszych grup takich jak dziewczęta i młode kobiety, w oparciu o stanowcze zobowiązanie się rządów do poprawy mechanizmu odpowiedzialności za wypełnienie obecnych zobowiązań w zakresie praw człowieka oraz mechanizmu ich monitorowania, a także do propagowania powszechnego dostępu do wymiaru sprawiedliwości oraz do zapewnienia rzeczywistego uczestnictwa wszystkich ludzi, w tym osób najbardziej marginalizowanych i defaworyzowanych, w procesie opracowywania, podejmowania decyzji i wdrażania; zdecydowanie zaleca, by prawa kobiet i równouprawnienie uczynić odrębnym celem w ramach milenijnych celów rozwoju na okres po 2015 r., z wyraźnym naciskiem na kwestie zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego oraz prawa w tym zakresie;

10. zwraca uwagę, że nadal niedostateczną uwagę poświęca się łamaniu praw seksualnych i reprodukcyjnych oraz że osłabia to wysiłki zmierzające do wypełnienia zobowiązań wynikających z kairskiego programu działania (przyjętego podczas Międzynarodowej Konferencji na temat Ludności i Rozwoju – ICPD) oraz rozwiązania kwestii dyskryminacji, w tym dyskryminacji i nierównego traktowania ze względu na płeć, w strategiach na rzecz ludności i rozwoju; podkreśla, że postępy związane ze zdrowiem reprodukcyjnym są w niektórych sytuacjach ograniczane przez naruszenia takie jak małżeństwa dzieci, wczesne i wymuszone małżeństwa oraz nieegzekwowanie prawnie ustalonego minimalnego wieku małżeńskiego, represyjne praktyki takie jak przymusowa sterylizacja lub okaleczanie narządów płciowych kobiet, a także odmawianie kobietom i dziewczętom prawa do autonomii umożliwiającej podejmowanie decyzji dotyczących ich zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego w sposób wolny od dyskryminacji, przymusu i przemocy;

11. wzywa UE i państwa członkowskie do dopilnowania, aby proces przeglądu prowadzony w związku z dwudziestoleciem Międzynarodowej Konferencji na temat Ludności i Rozwoju (ICPD +20) doprowadził do kompleksowej analizy wszystkich aspektów dotyczących pełnego korzystania z praw seksualnych i reprodukcyjnych oraz wzywa do ponownego potwierdzenia zdecydowanego i postępowego podejścia do powszechnych praw seksualnych i reprodukcyjnych zgodnie z międzynarodowymi normami w zakresie praw człowieka, a także apeluje o zwiększenie odpowiedzialności, jeśli chodzi o osiągnięcia; w szczególności wzywa UE i państwa członkowskie do dopilnowania, aby proces przeglądu był prowadzony na zasadach uczestnictwa oraz zapewniał różnym zainteresowanym stronom, w tym społeczeństwu obywatelskiemu, a także kobietom, młodzieży i młodym ludziom, możliwość konstruktywnego udziału; przypomina, że ramy tego przeglądu muszą opierać się na prawach człowieka i w szczególny sposób muszą skupiać się na prawach seksualnych i reprodukcyjnych;

12. postuluje, aby wnioski unijnych misji obserwacji wyborów (UE EOM) były zawsze brane pod uwagę podczas opracowywania programów wsparcia pełnego i równego udziału kobiet w procesach wyborczych oraz podczas wprowadzania w życie zaleceń tych misji.

WYNIK GŁOSOWANIA KOŃCOWEGO W KOMISJI

Data przyjęcia	21.10.2013
Wynik głosowania końcowego	+: –: 0:	24 0 0
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego	Regina Bastos, Marije Cornelissen, Edite Estrela, Iratxe García Pérez, Zita Gurmai, Mikael Gustafsson, Mary Honeyball, Silvana Koch-Mehrin, Ulrike Lunacek, Elisabeth Morin-Chartier, Norica Nicolai, Antonyia Parvanova, Joanna Senyszyn, Joanna Katarzyna Skrzydlewska, Britta Thomsen, Inês Cristina Zuber
Zastępca(y) obecny(i) podczas głosowania końcowego	Izaskun Bilbao Barandica, Minodora Cliveti, Rosa Estaràs Ferragut, Mariya Gabriel, Nicole Kiil-Nielsen, Christa Klaß, Antigoni Papadopoulou, Angelika Werthmann

ANNEX I

INDIVIDUAL CASES RAISED BY THE EUROPEAN PARLIAMENT BETWEEN JANUARY AND DECEMBER 2012

THE SAKHAROV PRIZE 2012

The winner of the Sakharov Prize 2012       Nasrin Sotoudeh                     Jafar Panahi	Nasrin Sotoudeh and Jafar Panahi       Nasrin Sotoudeh, born in 1963, is an Iranian lawyer and human rights advocate. She has represented opposition activists imprisoned following Iran's disputed June 2009 presidential elections, juveniles facing the death penalty, women and prisoners of conscience. She was arrested in September 2010 on charges of spreading propaganda and conspiring to harm state security and has been held in solitary confinement. Sotoudeh has two children. She recently started a hunger strike in protest against the state's harassment of her family.       Jafar Panahi, born in 1960, is an Iranian film director, screenwriter and film editor. He first achieved international recognition with his film The White Balloon that won the Caméra d'Or at the 1995 Cannes Film Festival. His films often focus on the hardships faced by children, the impoverished and women in Iran. Mr Panahi was arrested in March 2010 and later sentenced to six years in jail and a 20-year ban on directing any movies or leaving the country. His latest film "This Is Not a Film" was smuggled from Iran to the 2011 Cannes Film Festival on a USB stick hidden inside a cake.
SHORTLISTED NOMINEES	BACKGROUND
Ales Bialiatski	Ales Bialiatski is a freedom fighter and human rights defender currently imprisoned by the Belarusian regime. Mr Bialiatski has been a lifelong civil society activist fighting for freedom of thought and expression in Belarus.
Pussy Riot	Pussy Riot is Russian punk band. Three of its members - Nadezhda Andreyevna Tolokonnikova, Yekaterina Samutsevich and Maria Alyokhina - were arrested after protesting in a cathedral against Russian president Vladimir Putin. They were sentenced to two years in a labour camp.

COUNTRY Individual	BACKGROUND	ACTION TAKEN BY PARLIAMENT
azerbaijan       Farhad Aliyev                             Rafiq Aliyev                                                 Idrak Abbasov               Khadija Ismaylova           Anar Bayramli                     Ramil Dadashov   Vugar Gonagov   Zaur Guliyev               Aydin Janiyev   Avaz Zeynalli                         Bakhtiyar Hajiyev                   Vidadi Isganderov                                           Taleh Khasmammadov             Ramil Safarov	As Minister of Economic Development, Farhad Aliyev openly criticised monopolies, abuse of power by state officials, the corrupt court system and emphasized these problems as being obstacles on Azerbaijan’s state building and development processes. On the eve of parliamentary elections in Azerbaijan, on October 19, 2005, Farhad Aliyev was detained in his office at the Ministry of Economic Development to the Ministry of National Security (MNS). After being kept there for a few hours, he was told that he was dismissed from his post and detained as a suspect with charges on coup d'état attempt.   Rafiq Aliyev, brother of Farhad Aliev is the former chief executive of Azpetrol, the country’s main petrol retailing and oil transport company. He has been facing charges of tax evasion and an attempt to smuggle cash out of Azerbaijan.   Both men have been held in solitary confinement since October 2005 and have been pleading innocent on all counts. They have been detained without trial for longer than is allowed under Azerbaijan’s criminal code. Even though the European Court of Human Rights has ruled on violations of the European Convention on Human Rights during their arrest, Farhad and Rafiq Aliyev remained imprisoned.               An Azerbaijani journalist who works for the newspaper Zerkalo, one of Azerbaijan's few newspapers not controlled by the government of President Aliyev. Known for his reporting on forced evictions in Baku, Abbasov was badly beaten in 2012, allegedly by SOCAR security personnel. The journalist Khadija Ismayilova from Baku is one of the most important investigative journalists in Azerbaijan. In various newspapers and radio shows she talks about corruption, abuse of power and human rights violations in the country. Anar Bayramli is an Azerbaijani journalist for Iran's Fars News Agency and Sahar television station. In June 2012, an Azerbaijan court sentenced him to two years' imprisonment on a charge of drug possession. Bayramli's family and several human rights organizations have described the charges as politically motivated. Bayramli's arrest came in a year of growing tension between Azerbaijan and Iran.     Vugar Gonagov, executive director and Zaur Guliyev, editor in chief of Khayal TV were arrested on March 13, 2012 on the charge of organising mass disorder. They were both convicted to a three year suspended sentence by the Khachmaz District Court in northeastern Azerbaijan on March 15.       Zeynalli, Khural newspaper editor-in-chiefwho has been in detention since October 2011 and accused of politically motivated charges of extortion, tax evasion and failure to implement a court decision. The charges were based on Member of Parliament Gular Ahmadova’s claims that Zeynalli attempted to blackmail her.             Bakhtiyar Hajiyev is an Azerbaijani activist and blogger. On 4 March 2011, Hajiyev was questioned by police about Facebook activity related to an upcoming anti-government protest, scheduled for 11 March. Later in the day, he was arrested on charges of having disobeyed a police order not to leave the city of Ganja while charges that he had evaded military service were being investigated. Isgandarov stood unsuccessfully for office in the 2010 Azerbaijani parliamentary election. In November 2010, the government of Azerbaijan opened a criminal investigation of Isgandarov for "prevention of voting rights by threatening, using force" and "interfering or influencing the work of the election commissions by threatening, using force or threatening to use force". The charges were later dropped due to lack of evidence, but were reinstated in May 2011, one month after Isgandarov was arrested at an anti-government rally on 17 April. After the rally, he was sentenced to fifteen days' administrative imprisonment for an "attempt to hold protest action". A new arrest warrant was issued for Isganadarov on 3 May 2011, one day after he was scheduled to be released from detention.[5] On 27 August, Isganadarov was sentenced to three years' imprisonment for the vote-tampering charges.     The activist, Bakhtiar Hajiyev, had been imprisoned after using social media to promote peaceful demonstrations.       Ramil Safarov was a convicted officer of the Azerbaijani army who, while participating as a lieutenant in a NATO-sponsored course of studies in Budapest in 2004 killed a fellow attendee, Armenian Army lieutenant Gurgen Margaryan, in his sleep with an axe. In 2006, Safarov was sentenced to life imprisonment in Hungary with a minimum incarceration period of 30 years. After his request under the Strasbourg convention, he was extradited on August 31, 2012 to Azerbaijan where he was greeted as a hero, pardoned by Azerbaijani president Ilham Aliyev despite contrary assurances made to Hungary, promoted to the rank of major and given an apartment and over eight years of back pay.	A letter of concern was sent on 27 April 2012.                                                                           In its resolution adopted on 24 May 2012, the European Parliament:   - Condemns the brutal beating of Idrak Abbasov, journalist for the ‘Zerkalo’ newspaper and the ‘Institute for the Freedom and Safety of Reporters’ - Condemns the campaign of blackmail and intimidation carried out against the investigative journalist Khadija Ismaylova due to her investigations into the alleged business interests of President Aliyev's family - Takes note of the ongoing investigations launched by the Azerbaijani authorities into the attacks on the journalists; calls on the authorities to ensure effective investigation of these incidents and prosecution of the perpetrators of these attacks -  Calls on the Azerbaijani authorities to allow peaceful protests and to prohibit police interference in the work of journalists covering demonstrations - Condemns the harassment, intimidation, and violence against journalists and others peacefully expressing their opinions; calls on the authorities to immediately release from prison or pre-trial detention those detained on politically motivated charges, including six journalists – Anar Bayramli, Ramil Dadashov, Vugar Gonagov, Zaur Guliyev, Aydin Janiyev and Avaz Zeynalli – ,social media activist Bakhtiyar Hajiyev, lawyer and NGO leader Vidadi Isganderov, human rights activist and lawyer Taleh Khasmammadov, and activists imprisoned on various politically motivated charges relating to peaceful protests in April 2011                                                                   In its resolution adopted on 13 September 2012, the European Parliament: - Deplores the decision by the President of Azerbaijan to pardon Ramil Safarov, a convicted murderer sentenced by the courts of a Member State of the European Union; regards that decision as a gesture which could contribute to further escalation of the tensions between two countries, and which is exacerbating feelings of injustice and deepening the divide between those countries, and is further concerned that this act is jeopardising all peaceful reconciliation processes within the societies concerned and may undermine the possible future development of peaceful people-to-people contact in the region; - Considers the presidential pardon granted to Mr Safarov as a violation of the diplomatic assurances given to the Hungarian authorities in Azerbaijan's request for transfer on the basis of on the Convention on the Transfer of Sentenced Persons; - Deplores the hero's welcome accorded to Mr Safarov in Azerbaijan and the decision to promote him to the rank of major and pay him eight years' back salary upon his arrival, and is concerned about the example this sets for future generations and about the promotion and recognition he has received from the Azerbaijani state;
bahrain     Abdulhadi al-Khawaja                                         Mahdi Abu Dheeb                                                               Nabeel Rajab	Abdulhadi Abdulla Hubail al-Khawaja is one of the most prominent Bahraini human rights activists. He is former president and co-founder of the Bahrain Human Rights Centre, a nonprofit non-governmental organisation which works to promote human rights in Bahrain. He has held a number of positions and played various roles in regional and international human rights organizations. On 9 April 2011, al-Khawaja was arrested and tried as part of a campaign of repression by the Bahraini authorities following pro-democracy protests in the Bahraini uprising. Front Line Defenders expressed fear for his life following allegations of torture and sexual assault in detention. Al-Khawaja was sentenced on 22 June 2011, along with eight other activists, to life imprisonment. On 8 February 2012, he started an open-ended hunger strike until "freedom or death", protesting continuing detentions in Bahrain. The strike lasted for 110 days, and resulted in his being force-fed by authorities.   Due to his role in the Bahraini uprising, Mahdi Abu Dheeb, founder and leader of Bahrain Teachers' Association, was arrested, brutally tortured, and sentenced to 10 years in prison. His sentence was later reduced to five years by an appeals court. Amnesty International designated him a prisoner of conscience.                                                 The director of the Bahrain Human Rights Centre, a nonprofit non-governmental organisation which works to promote human rights in Bahrain. Mr Rajab, who is a highly respected human rights defender, was arrested on the evening of 5 May after he landed at Bahrain International Airport.   Mr Nabeel Rajab has been detained solely for exercising his right to freedom of expression as enshrined in the UN Convention on Civic and Political Rights, which has been ratified by the Kingdom of Bahrain.	In its resolution adopted on 15 March 2012, the European Parliament: - Reiterates its call for the immediate and unconditional release of all peaceful demonstrators, political activists, human rights defenders, doctors and paramedics, bloggers and journalists, in particular Abdulhadi al-Khawaja, President of the Bahrain Centre for Human Rights, and Mahdi Abu Dheeb, President of the Bahrain Teachers' Association, who have been detained or convicted for exercising their rights to freedom of expression, association and peaceful assembly or complying with their professional obligations; - Stresses that demonstrators have expressed their legitimate democratic aspirations and urges the Bahraini authorities to achieve the process of reconciliation within an inclusive and constructive dialogue, which is essential for the democratic stability of Bahrain's diverse society, in which the rights of each citizen should be equally guaranteed both by the letter of the law and in practice - Urges the Bahraini authorities to conduct thorough, impartial and independent investigations into the human rights violations by the police and security forces and as a result of the military presence in Bahrain during and after the pro-democracy protests against peaceful protestors and citizens, to ensure accountability and prevent impunity for those responsible, regardless of position or rank, and to adopt measures to deter future human rights violations.     A letter of concern was sent on 24 May 2012.
BELARUS   Dzmitry Kanavalau Uladzislau Kavalyou                                                                                 Ales Bialiatski                       Mikalai Statkevich               Andrei Sannikau                   Pavel Seviarynets           Dzmitry Bandarenka               Syarhey Kavalenka                 Andrzej Poczobut                         Mykola Statkevych	The Supreme Court of the Republic of Belarus sentenced Dzmitry Kanavalau and Uladzislau Kavalyou to death for committing terrorist attacks in 2005 in Vitebsk, in 2008 in Minsk, and in the Minsk metro in April of 2011. These court orders follow unfair trials which disregarded the rule of law.                                                                           Ales Bialiatski is a Belarusian political activist known for his work with Viasna Human Rights Centre, of which he is currently the head. He is the vice president of the International Federation for Human Rights. Bialiatski has received the Homo Homini Award and the Per Anger Prize for his efforts in promoting human rights and democracy. He was arrested by Belarusian authorities on tax evasion charges in 2011.     In 2010 Mikola Statkevich was one of many democratic candidates at the presidential election. After the crackdown of the opposition demonstration he was arrested and put in prison. On 26 May 2011, he was sentenced to 6 years in a medium security penal colony.     Andrei Sannikau was a candidate at the 2010 presidential election in Belarus, and had the second highest percentage of the popular votes after incumbent Alexander Lukashenko. He was incarcerated in a Minsk KGB facility for peacefully protesting at a demonstration after the elections, and faced up to a 15-year imprisonment     Co-head of the Belarusian Christian Democracy party Pavel Seviatynets, was arrested for participating in the rally on December 19, 2010 in Minsk.   Dzmitry is a civil activist and  member of the Belarusian Association of Journalists. He was an active member of Andrei Sannikov’s campaign team in the 2010 elections. Dzmitry was arrested on 20 December 2010 at his apartment and taken into custody at the KGB pre-trial prison Belarusian opposition activist, in January 2010, Kavalenka was sentenced to three years of "limited freedom" for "the illegal hanging of the banned Belarusian national flag" in a public place.       A correspondent for the Polish newspaper Gazeta Wyborcza, Poczobut has been arrested more than a dozen times by the government of Belarus. In 2011, he was sentenced to a fine and fifteen days in prison for "participation in the unsanctioned protest rally" following the 2010 presidential election. In 2011 and 2012, he was arrested and detained for allegedly libeling President Alexander Lukashenko in his reports.     In 2010 Mikola Statkevich was one of many democratic candidates at the presidential election. After the crackdown of the opposition demonstration he was arrested and put in prison. On 26 May 2011, he was sentenced to 6 years in a medium security penal colony.	A letter of concern was sent on 26 January 2012 echoing the plenary declaration of the President of the European Parliament on 24 January 2012.   A second letter of concern was sent on 07 February 2012.   In its resolution adopted on 16 February 2012 the European Parliament:   - Condemns the death sentences handed down to Mr Kavalyou and Mr Kanavalau and urges Alyaksandr Lukashenka to pardon both men and establish moratorium on all death sentences and executions with a view to abolishing the death penalty from the penal system by ratifying the Second Optional Protocol to the International Covenant on Civil and Political Rights, in compliance with international standards;   - Calls on the competent authorities in Belarus to carry out a full, fair and impartial investigation of the allegations made in this context and to provide true justice for the victims of the heinous acts of terrorism in question.       In its resolution adopted on 29 March 2012 the European Parliament:   - Condemns the continuous persecution of human rights defenders and members of the democratic opposition and the harassment of civil society activists and the independent media in Belarus for political reasons; - Demands the unconditional and immediate release of all political prisoners; reiterates that there cannot be any progress in the EU-Belarus dialogue without progress by Belarus in terms of democracy, human rights and rule of law and until all political prisoners, including Ales Bialiatski, Chair of the Human Rights Centre ‘Viasna’ and Vice-President of the FIDH, two ex-presidential candidates Mikalai Statkevich and Andrei Sannikau, heads of the presidential campaigns of democratic opposition candidates Pavel Seviarynets and Dzmitry Bandarenka, and Syarhey Kavalenka, a political prisoner detained for an alleged breach of house arrest, who has been on a prolonged hunger strike, which has led to a critical deterioration in his health and directly threatens his life, are unconditionally released and their civil rights are fully rehabilitated.                 In its resolution adopted on 5 July 2012, the European Parliament: - Strongly condemns the recent arrest of, and allegations against, Andrzej Poczobut, a journalist for the Polish daily ‘Gazeta Wyborcza’; - Welcomes the release of Mr Poczobut from custody, and demands that the investigation and all the charges against him be dropped; - Expresses its deep concern over the deteriorating situation of human rights defenders in Belarus, and condemns all threats against journalists and individuals making use of their right of freedom of expression; - Calls for the end of judicial harassment of journalists, civil society activists and human rights defenders; calls on the Belarusian authorities to reverse their current repressive policies; - Considers the transfer of Mykola Statkevych to solitary confinement to be an act of repression and an attempt to force him to sign a request for clemency; calls, therefore, on the Commission and the EEAS to intervene in his case
Burma/myanmar   Daw Aung San Suu Kyi	Leader of the oposition in Burma/Myanmar, the Sakharov Prize winner from 1990 could not be officially be presented with the prize. She was detained under house arrest for almost 15 years.	In its resolution adopted on 20 April 2012, the European Parliament:   - Expresses its great respect for the long struggle over decades of opposition leader and Sakharov Prize winner Aung San Suu Kyi, congratulates her on her party's victory in the April by-elections and applauds her courage and tenacity as an example of selfless courage and struggle for freedom and democracy in the face of tyranny -  Welcomes the mutual rapprochement between President U Thein Sein and Daw Aung San Suu Kyi, and the dialogue between the government and opposition
Cambodia     Sam Rainsy	A Camobian politician, in October 2009, Rainsy led local residents at the Cambodia-Vietnam border in a protest against alleged Vietnamese encroachment on Cambodian territory. On October 25, Rainsy was charged with racial incitement and destruction of property, and the Cambodian parliament stripped Rainsy of his immunity from prosecution in November. On January 1, 2010, the Svay Rieng provincial court issued an arrest warrant for Rainsy after he failed to appear in court. Rainsy had fled the country at this point and was residing in France in self-imposed exile. In September 2010, Rainsy was tried in absentia and sentenced to 10 years in prison for charges widely believed to be politically motivated.	In its resolution adopted on 26 October 2012, the European Parliament: - Is concerned about the situation of Sam Rainsy, the leader of the Sam Rainsy Party, who has been convicted on charges that are allegedly politically motivated; urges the Cambodian Government and opposition parties to work towards reconciliation in order to enable the opposition to play a full role in Cambodian politics and in the forthcoming elections
CHINA     Feng Jianmei	In Shanxi Province, Feng Jianmei was forced to abort at seven months of pregnancy on June 3, 2012. According to a report by a China-based human rights organization, the woman, Feng Jianmei, was beaten and dragged into a vehicle by a group of Family Planning Officials while her husband, Deng Jiyuan, was out working.  The officials asked for 40,000-yuan fine for breaking birth-control rules from Feng Jianmei’s family.  When they did not receive the money, they forcibly aborted Feng at seven months, laying the body of her aborted baby next to her in the bed.	In its resolution adopted on 5 July 2012, the European Parliament: - Strongly emphasises that, according to the International Conference on Population and Development Plan of Action, the aim of family planning programmes must be to enable couples and individuals to make free, responsible and informed decisions about childbearing and to make available a full range of safe, effective and acceptable methods of family planning of their choice, and any form of coercion has no part to play; - Strongly condemns the decision to force Ms Feng to have an abortion and condemns the practice of forced abortions and sterilisations globally, especially in the context of the one-child policy;
THE DEMOCRATIC REPUBLIC OF CONGO   Dr Denis Mukwege	Renowned Congolese doctor, Denis Mukwege, has been for a long time now a saviour for the victims of sexual violence in his native country. His hospital has become a refuge for thousands of women. Dr. Mukwege acknowledged that his patients often suffer in silence and he has become a voice for them. He travels around the world –often at his own expense– to tell their stories and raise awareness about the use of rape as a weapon of war. He has been awarded by the United Nations with the 2008 prize for human rights for his tireless work at Panzi hospital. Dr. Mukwege was also named “African of the Year” by a Nigerian newspaper and has been nominated for the Nobel Peace Prize twice.	In its resolution adopted on 13 December 2012, the European Parliament:   - Condemns the attempt to assassinate Dr Mukwege and calls for an independent judicial inquiry to shed light on this attack, which caused the death of his bodyguard; - Considers it vital to conduct an impartial, in-depth investigation into all past and present cases of human rights violations, and calls on all states in the Great Lakes region to place efforts to put an end to impunity at the heart of the process of improving the rule of law;
Iran   Hadi Rashedi, Hashem Shaabani(nejad), Mohammad-Ali Amouri(nejad), Seyed Mokhtar, and Seyed Jaber Alboshokeh                                                           Narges Mohammadi                             Sattar Beheshti                               Nasrin Sotoudeh Jafar Panahi	Members of the Iran's ethnic Arab minority, Hadi Rashedi, Hashem Shaabani(nejad), Mohammad-Ali Amouri(nejad), Seyed Mokhtar, and Seyed Jaber Alboshokeh were arrested in February 2011 and convicted in July 2012 of "enmity with God", "corruption on earth" and "acting against national security." They were sentenced to death sentences following closed trials in Iran's revolutionary court in Khuzestan. Since then, the five have been frequently taken from their cells and held for days at secret prisons run by the intelligence services, where they have been tortured.                                       Accounts from several reliable sources indicated in April 2012 that Ms Narges Mohammadi, a highly respected journalist and human rights defender, has been placed in the Evin prison to finish a six-year sentence despite credible reports of her deteriorating health.   Ms Mohammadi and 30 students have been imprisoned at the same time solely for exercising their right to freedom of expression         Sattar Beheshti was an Iranian blogger who died in early November 2012 several days after being arrested by the Iranian Cyber Police unit for criticizing the government of the Islamic Republic on Facebook and after making a signed complaint of being tortured while in custody. His reported death has drawn international condemnation and led to the dismissal of the commander of Iran's cybercrimes police unit.         Prisoners of conscience, Sakharov Laureates 2012	In its resolution adopted on 14 June 2012, the European Parliament:   - Calls on the Iranian authorities to ensure that the arrested members of Iran's Ahwazi Arab minority – Mohammad Ali Amouri, Rahman Asakereh, Hashem Sha'bani Amouri, Hadi Rashidi, Sayed Jaber Alboshoka and Sayed Mokhtar Alboshoka – are tried in accordance with international fair-trial standards, with due protection from torture and other ill-treatment, and without recourse to the death penalty - Urges the Iranian authorities to release all activists who are currently imprisoned for their peaceful advocacy of minority rights - Calls on the Iranian authorities to respect the right of ethnic minorities to use their own languages, in private and public, and in particular to guarantee education in minority languages, in accordance with the constitution of the Islamic Republic of Iran A letter of concern was also sent on 12 October 2012.     A letter of concern was sent on 24 May 2012.                         In its resolution adopted on 22 November 2012, the European Parliament:   -  Is deeply concerned about the death in prison of Sattar Beheshti; urges the Iranian authorities to conduct a thorough enquiry into the case, in order to establish the exact circumstances of his death - Is deeply concerned by the reports indicating that Sattar Beheshti was tortured in prison -  Deeply deplores the lack of fairness and transparency of the judicial process and the denial of due-process rights in Iran; calls on the Iranian authorities to guarantee a stringent respect of fair trial and due process to all detainees, as stipulated in the ICCPR - Urges the Iranian authorities to release all political prisoners and prisoners of conscience, including Nasrin Sotoudeh, co-Sakharov Prize winner together with Jafar Panahi, and to allow them to come to the European Parliament in December 2012 to collect their prizes; expresses its concern about the deteriorating health condition of Nasrin Sotoudeh; calls on Iran's judiciary and prison authorities to end the mistreatment of Nasrin Sotoudeh; expresses its sympathy and full solidarity with the requests of Nasrin Sotoudeh; calls on Iran's authorities to allow all prisoners access to lawyers of their choice, necessary medical care and family visits, to which they are entitled under international human rights law, and to treat them with dignity and respect
MAURITANIA   Biram Ould Abeid	Biram Ould Abeid and 6 other people, members of the Initiative pour la Résurgence du Mouvement Abolitionniste en Mauritanie – IRA (Initiative for the Resurgence of the Abolitionist Movement in Mauritania), an organisation working for the eradication of slavery in Mauritania, were arrested with violence on 29 April and detained, after they had set fire to Maliki legal writings which they consider to be a legitimization of the practice of slavery.   The charges brought against the IRA members - which included terrorism and apostasy in the case of Mr Biram Ould Abeid - carried extremely severe punishments, including the death penalty.   In September 2012, human rights defender Biram Ould Dah Ould Abeid and his colleagues were released on bail.	A letter of concern was sent on 30 August 2012.
NiGERIA   Osmond Ugwu                           Raphael Elobuike	Nigerian trade union leader Osmond Ugwu was detained in October 2011 and imprisoned for three months on trumped-up charges. The arrest, which happened during a prayer meeting about ongoing labour negotiations in the south-eastern city of Enugu, was sudden and brutal.   Ugwu spent the first two days in police detention without any food or water, in agony from the injuries he sustained to his legs, back, waist and hands.   Together with fellow union member Raphael Elobuike, Ugwu was charged with attempted murder and assault, in an apparent bid by the police and prosecution to silence the activists.   Neither the police nor the state prosecutors have presented any evidence against the two on the attempted murder charge, and the assault charge was based on the claim by the police that Ugwu held on to a police officer’s uniform and tore it while he was being dragged away.	In its resolution adopted 15 March 2012, the European Parliament:   - Calls on the government to release labour union leader Osmond Ugwu and union member Raphael Elobuike due to the lack of evidence in the prosecution's case against them
Kazkhstan   Vladimir Kozlov               Igor Vinyavskiy	Leader of the unregistered Alga party and a vocal critic of President Nursultan Nazarbayev, Vladimir Kozlov was convicted to seven and a half years of imprisonment for inciting unrest in Zhanaozen in december 2011, when government troops killed 15 after a labor strike.   Journalist and editor for Vzglyad. He was arrested on 23 January 2012 for allegedly distributing leaflets demanding an insurrection and imprisoned, seen as a threat to national security by the government. The government indicted him for "making public calls through mass media to violently overthrow Kazakhstan's constitutional regime", in connection with pamphlets distributed two years earlier by people whose connection with Vinyavsky has yet to be established. On 15 March the Kazakh government was criticized by the European Parliament for his detainment (see resolution in next column); he was released later that day.	In its resolution adopted 15 March 2012, the European Parliament:   -  Expresses its indignation at the incarceration of opposition leaders and journalists since January 2012, and calls on the Kazakh authorities to end the clampdown on the opposition and the independent media in the country and release all persons incarcerated on political grounds, including the leader of the Alga party Vladimir Kozlov and the editor-in-chief of the Vzglyad newspaper Igor Vinyavskiy, as well as all persons mentioned in recent EU statements in the OSCE Permanent Council who are still in detention; calls for Mr Kozlov to be given access to his immediate family, including his wife, and for an independent assessment of his medical condition; welcomes the release of Natalya Sokolova, lawyer for the Karazhanbasmunai oil company's labour unions, who was previously sentenced to six years in prison, now reduced to a three-year probation; regrets nevertheless that Ms Sokolova is still prohibited from participating in trade union activities during her probation.
KUWAIT   Hamad al-Naqi	A member of Kuwait’s Shi’a Muslim minority accused of blasphemy, he was arrested on 27 March and taken to Kuwait Central Prison. A case was brought against him with Dowaem al-Mowazry as a civil plaintiff, who called for al-Naqi to be executed as an example to blasphemers. The letter of concern was sent when a few members of the National Assembly of Kuwait called for capital punishment for blasphemy.   In June 2012 Hamad Al-Naqi was sentenced to ten years' imprisonment for charges pertaining to provoking sectarian tensions and blasphemous tweets against the prophet Mohammed.	A letter of concern was sent on 08 May 2012.
pakistan   Malala Yousafzai	On 9 October 2012 Malala Yousafzai, a 14-year-old girl from the Swat Valley, was singled out in the school bus on her way home, shot in the head and neck and severely wounded, while two other girls also sustained wounds in the attack. The Tehreek-e-Taliban Pakistan (TTP) have claimed responsibility for the attack and issued a statement after the attacks, claiming it was obligatory to kill anyone leading a campaign against Islamic law and announcing that the movement would attempt to kill Yousafzai again if she recovers from her injuries. The security forces have reacted by arresting many suspects of the crime, and the Pakistani Parliament has debated a motion condemning the attack, which has, however, met with resistance from the main opposition party, the Pakistan Muslim League‑N. Malala Yousafzai had become a national symbol of resistance against the Taliban’s efforts to deprive girls of an education through blogs she wrote since the age of 11, receiving in December 2011 the National Youth Peace Prize, which has been renamed in her honour the National Malala Peace Price. In Pakistan and many other Muslim countries protests have taken place in admiration of and solidarity with Malala Yousafzai and in condemnation of the brutal attack by the Taliban.	In its resolution adopted on 26 October 2012, the European Parliament:   - Strongly condemns the violent attack on Malala Yousafzai and the serious injuries inflicted on two of her classmates   - Calls on the Government of Pakistan to ensure the safety of Malala Yousafzai and her family and to bring to justice those responsible for the assault   - Calls on the Government of Pakistan to ensure the safety of other human rights activists – particularly women and girls who become active in society and politics – who have received threats from the Taliban and other extremist groups   - Urges the Pakistani authorities to prosecute those individuals and groups inciting violence, in particular those calling for the killing of individuals and groups with whom they disagree
RUSSIA   Elena Milashina Ella Asoyan                                         Taisia Osipova                             Alexei Navalny                             Boris Nemtsov                           Sergey Udalcov             Nadezhda Tolokonnikova, Maria Alyokhina and Ekaterina Samutsevitch	In the early morning of April 5, 2012, Elena Milashina,a prominent journalist and human rights defender was attacked by two unknown assailants in the Balashika neighborhood of Moscow, along with friend Ella Asoyan who was visiting her in Moscow. After the brutal murder of Anna Politkovskaya, Novaya Gazeta’s star correspondent, in 2006, Milashina picked up her mantle, reporting on human rights abuses in Russia’s turbulent North Caucasus region, including Chechnya. When Natalia Estemirova, a leading Chechen human rights defender and Milashina’s close collaborator, was brazenly murdered in July 2009, she started an independent investigation into the killing. Novaya Gazeta did not exclude the possibility that the attack on Milashina was linked to her professional activity.   Taisiya Osipova is a Russian opposition activist from the unregistered National Bolshevik Party and "The Other Russia" party. She is the wife of opposition activist Sergei Fomchenkov. In 2011 Osipova was sentenced by the Russian courts to 10 years in prison for possession of heroin. In 2012 the sentence was reduced to 8 years in a retrial ordered by a higher court, after President Dmitry Medvedev had called her original sentence "too harsh". Osipova claims the heroin had been planted in a police raid. Mikhail Fedotov, head of Russia's council on human rights, has called the verdict a "legal mistake".   Alexei Anatolievich Navalny is a Russian lawyer, political and financial activist, and politician. Since 2009, he has gained prominence in Russia, and in the Russian and international media, as a critic of corruption and of Russian President Vladimir Putin. He has organized large-scale demonstrations promoting democracy and attacking political corruption, Putin, and Putin's political allies; and has run for political office on the same platform. In 2012, The Wall Street Journal described him as "the man Vladimir Putin fears most."     Boris Efimovich Nemtsov is a Russian statesman and liberal politician. He was a Minister of fuel and energy (1997), Vice Premier of Russia and Security Council member from 1997 to 1998. After a split in the Union of Right Forces in 2008, he co-founded Solidarnost. In 2010, he co-formed coalition For Russia without Lawlessness and Corruption (was refused in registration as party). Since 2012 Nemtsov has been co-chair of Republican Party of Russia – People's Freedom Party (RPR-PARNAS), a registered political party.   Sergei Udalcov is a Russian political activist and leader of the Left Front movement. In 2011 and 2012, he helped lead a series of protests against Vladimir Putin.       Pussy Riot is Russian punk band. Three of its members - Nadezhda Andreyevna Tolokonnikova, Yekaterina Samutsevich and Maria Alyokhina - were arrested after protesting in a cathedral against Russian president Vladimir Putin. They were sentenced to two years in a labour camp.	A letter of concern was sent on 05 May 2012.                                       In its resolution adopted on 13 September 2012, the European Parliament:   -  Expresses its deep concern regarding other politically motivated trials, in particular the criminal prosecution of scientists accused of espionage for cooperating with foreign scientific institutions, the conviction of opposition activist Taisia Osipova to eight years of penal colony in a trial referred to as politically motivated, using dubious and possibly fabricated evidence and not meeting the standards of a fair trial, the detention of, and politically motivated criminal charges against, more than a dozen participants in the protest demonstration in Moscow on 6 May who were wrongly accused in connection with the alleged ‘mass riots’, and the criminal investigation into opposition activists, such as Alexei Navalny, Boris Nemtsov and Sergey Udalcov; - Expresses its deep disappointment with the verdict and the disproportionate sentence issued by the Khamovnichesky District Court in Russia in the case of Nadezhda Tolokonnikova, Maria Alyokhina and Ekaterina Samutsevitch, members of the punk band ‘Pussy Riot’;
Saudi Arabia     Hamzi Kashgari	A Saudi poet and a former columnist for the Saudi daily newspaper al-Bilad , he became the subject of a controversy after he had posted a series of poetic tweets, sharing an imaginary conversation he was having with the Prophet Mohammed. The tweets were deemed blasphemous, prompting a severe backlash, with over 30,000 responses and a Facebook page calling for his execution. Kashgari deleted the tweets, apologising repeatedly, but to no avail. He fled to Malaysia, with the intention of seeking asylum in New Zealand, but was deported home, where he faced charges of apostasy, which is punishable by death in Saudi Arabia.	A letter of concern was sent on 16 February 2012 echoing the plenary declaration of the President of the European Parliament on 13 February 2012.
SyriA     Mazen Darwish Dr Mohamad Osama Al-Baroudi Dr Mahmoud Al-Refaai	Director of the Syrian Centre for Media and Freedom of Expression, Mazen Darwish' arrest and detention were in clear violation of international law.   Dr Mohamad Osama Al-Baroudi and Dr Mahmoud Al-Refaai have been held in conditions amounting to enforced disappearance since 18 February and 16 February 2012 respectively.   All three were at the time of the writing of this letter prisoners of conscience and it was required therefore that they were released unconditionally, and access to their families and lawyers be granted by the Syrian authorities.	A letter of concern was sent on 24 May 2012.
UKRAINE   Yulia Tymoshenko                 Yuri Lutsenko                                         Valery Ivashchenko	Former Prime Minister of Ukraine. She was charged of abuse of power in connection with the conclusion of gas contracts in 2009. The Prosecutor General's Office in Ukraine brought charges against her on 24 May 2011 and on 11 October 2011 she was sentenced to seven years in prison.     Former high-ranking official from the Tymoshenko, Yuri Lutsenko (former Interior Minister, one of the leaders of the People's Self-Defence Party), was charged with abuse of office and misappropriation of funds and was arrested on 26 December 2010 for alleged non-cooperation with the prosecution. On 27 February 2012 Lutsenko was sentenced to four years in jail for embezzlement and abuse of office. On 7 April 2013 he was released from prison as the Ukrainian President Viktor Yanukovych pardoned him for health reasons.                   Former Acting Defence Minister in Yulia Tymoshenko’s government, Valery Ivashchenko has been sentenced to 5 years imprisonment. on 12 April 2012. Valery Ivashchenko has been in detention since August 2010.  He was charged with having, in November 2009 while Acting Minister of Defence abused his position by signing a plan to sell the Feodosia Marine Engineering Works which was property of the Ministry of Defence. On 14 February, Denmark has granted him asylum.	In its resolution adopted on 24 May 2012, the European Parliament:   - Deplores the sentencing of former Prime Minister Yulia Tymoshenko; stresses that strengthening the rule of law and an independent judiciary, as well as initiating a credible fight against corruption, are essential not only to the deepening of EU-Ukraine relations but also to the consolidation of democracy in Ukraine; - Calls on the Ukrainian authorities to guarantee the impartiality and transparency of the cassation process in Ms Tymoshenko's case, which should take place in line with the fair and just legal standards and practices common in Europe, and demands an end to the use of selective justice targeting political and other opponents; deplores the fact that the High Specialised Court of Ukraine on Criminal and Civil Cases has postponed its ruling on the cassation appeal in Ms Tymoshenko's case against the decision of Pechersk District Court in Kyiv; notes the adjournment of the cassation hearing on the case of Yulia Tymoshenko to 26 June 2012, considers this delay regrettable, and warns against protraction of due legal process; - Urges the Ukrainian authorities to ensure full respect for the right of all prisoners sentenced on politically motivated grounds, including Ms Tymoshenko, Mr Lutsenko and Mr Ivashchenko, to adequate medical assistance in an appropriate institution, for their right of unrestricted access to their lawyers and for the right to be visited by relatives and other people such as the EU ambassador; stresses the need for Ukraine to respect fully the legal and human rights of defendants and detainees, including the right to medical care, in line with international standards; condemns the use of force by prison guards against Yulia Timoshenko, and recalls the obligation of Ukraine to examine promptly and impartially any complaints of torture or other forms of cruel, inhuman or degrading treatment;   In its resolution adopted on 13 December 2012, the European Parliament: - Makes a strong appeal to the Ukrainian authorities to find, together with the European Parliament's envoys, Aleksander Kwasniewski and Pat Cox, a reasonable and just solution to the Tymoshenko case; urges the Ukrainian Government to respect and implement the final decisions of the European Court of Human Rights on the ongoing case of Yulia Tymoshenko and Yuri Lutsenko; - Calls on Ukraine to end the selective application of justice in Ukraine at all levels of government and to make it possible for opposition parties to participate in political life on the basis of a level playing field; calls on the authorities, in this context, to free and rehabilitate politically persecuted opponents, including Yulia Tymoshenko, Yuri Lutsenko and others.
WEST BANK and EAST JERUSALEM   Marwan Barghouti           Nabil Al-Raee	Marwan Barghouti is one of the most prominent Fatah leaders in the West Bank. He was arrested on April15, 2002, in Ramallah, by the Israeli authorities. He is in detention since that date.     Nabil Al Raee, the artistic director of The Freedom Theatre in Jenin, was arrested overnight on 5 June by the Israeli authorities "on suspicion of illegal activity". The Freedom Theatre is a cultural venue dedicated to the children, youth and adults of Jenin Refugee Camp and beyond and employees of the Theatre are often under harassment of the Israeli side.	In the resolution adopted on 5 July 2012, the European Parliament:   - Calls for an end to the administrative detention without formal charge or trial of Palestinians by Israeli authorities, for access to a fair trial for all Palestinian detainees, and for the release of Palestinian political prisoners, with special regard for members of the Palestinian Legislative Council, including Marwan Barghouti, and administrative detainees; calls also for the immediate release of Nabil Al-Raee, the artistic director of the Freedom Theatre in Jenin Refugee Camp, arrested on and detained since 6 June 2012

ANNEX II

LIST OF RESOLUTIONS

List of resolutions adopted by the European Parliament during the year 2012, and relating directly or indirectly to human rights violations in the world.

Country	Date of adoption in plenary	Resolution title
AFRICA
Africa	05.07.2012	Violence against lesbians and LGBT rights in Africa
Democratic Republic Of Congo	14.06.2012	Follow-up of the elections in the Democratic Republic of Congo
Democratic Republic Of Congo	13.12.2012	Situation in the Democratic Republic of the Congo
Egypt	16.02.2012	Recent developments
Egypt	15.03.2012	Human trafficking in Sinai, in particular the case of Solomon W.
Libya	22.11.2012	Situation of migrants in Libya
Mali	20.04.2012	Situation in Mali
Sahel Region	14.06.2012	Human rights and the security situation in the Sahel Region
South Africa	13.09.2012	Massacre of striking miners
Sudan And South Sudan	14.06.2012	Sudan and South Sudan
AMERICAS
Venezuela	24.05.2012	Possible withdrawal from the Inter-American Commission in Human Rights
ASIA
Azerbaijan	24.05.2012	Azerbaijan
Azerbaijan	13.09.2012	Azerbaijan: the case of Ramil Safarov
Bahrain	15.03.2012	Human Rights violations in Bahrain
Burma/ Myanmar	20.04.2012	Situation in Burma/Myanmar
Burma	13.09.2012	Persecution of Rohingya Muslims in Burma
Burma	22.11.2012	Situation in Burma, particularly the continuing violence in Rakhine State
Cambodia	26.10.2012	Situation in Cambodia
China	05.07.2012	Forced abortion scandal in China
Israel	05.07.2012	EU policy on the West Bank and East Jerusalem
Israel	13.12.2012	Israeli government’s decision to expand settlements in the West Bank
India	13.12.2012	Caste discrimination in India
Japan	16.02.2012	Death penalty in Japan
North Korea	24.05.2012	Situation of North Korean refugees
Pakistan	26.10.2012	Discrimination against girls in Pakistan, in particular the case of Malala Yousafzai
The Philippines	14.06.2012	Cases of impunity in the Philippines
The United Arab Emirates	26.10.2012	Human right situation in the United Arab Emirates
EUROPE
Belarus	16.02.2012	Death penalty in Belarus, in particular the cases of Dzmitry Kanavalau and Uladzislau Kavalyou
Belarus	29.03.2012	Belarus
Belarus	05.07.2012	Freedom of expression in Belarus, in particular the case of Andrzej Poczobut
Belarus	26.10.2012	Elections in Belarus
Georgia	26.10.2012	Elections in Georgia
Russia	16.02.2012	Situation in Russia
Russia	13.09.2012	Political use of justice in Russia
Russia	13.12.2012	New EU-Russia agreement
Ukraine	13.12.2012	Situation in Ukraine
MIDDLE EAST
Bahrain	15.03.2012	Human rights violation in Bahrain.
Iran	02.02.2012	Situation in Iran
Iran	14.06.2012	Situation of ethnic minorities in Iran
Iran	22.11.2012	Human rights in Iran, mass executions and death of blogger Sattar Beheshti
Palestine	15.03.2012	Palestine: raids by Israeli forces on Palestinian TV stations
Palestine	22.11.2012	Situation in Gaza
Syria	16.02.2012	Situation in Syria
Syria	13.09.2012	Situation in Syria
THEMATIC
Women’s Situation In War	2.02.2012	Women’s situation in war
Female Genital Mutilation	14.06.2012	Female genital mutilation
UN Human Rights Council	16.02.2012	UN Human Rights Council

WYNIK GŁOSOWANIA KOŃCOWEGO W KOMISJI

Data przyjęcia	21.11.2013
Wynik głosowania końcowego	+: –: 0:	49 0 4
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego	Elmar Brok, Tarja Cronberg, Arnaud Danjean, Mário David, Michael Gahler, Marietta Giannakou, Ana Gomes, Andrzej Grzyb, Anna Ibrisagic, Liisa Jaakonsaari, Tunne Kelam, Nicole Kiil-Nielsen, Andrey Kovatchev, Paweł Robert Kowal, Eduard Kukan, Vytautas Landsbergis, Krzysztof Lisek, Marusya Lyubcheva, Francisco José Millán Mon, Alexander Mirsky, María Muñiz De Urquiza, Annemie Neyts-Uyttebroeck, Norica Nicolai, Raimon Obiols, Kristiina Ojuland, Justas Vincas Paleckis, Pier Antonio Panzeri, Ioan Mircea Paşcu, Alojz Peterle, Bernd Posselt, Hans-Gert Pöttering, Cristian Dan Preda, Libor Rouček, Tokia Saïfi, José Ignacio Salafranca Sánchez-Neyra, György Schöpflin, Adrian Severin, Marek Siwiec, Davor Ivo Stier, Charles Tannock, Inese Vaidere, Nikola Vuljanić, Karim Zéribi
Zastępca(y) obecny(i) podczas głosowania końcowego	Reinhard Bütikofer, Véronique De Keyser, Kinga Gál, Elisabeth Jeggle, Barbara Lochbihler, Jean Roatta, Helmut Scholz
Zastępca(y) (art. 187 ust. 2) obecny(i) podczas głosowania końcowego	Hiltrud Breyer, Chrysoula Paliadeli, Marie-Christine Vergiat