SPRAWOZDANIE w sprawie dalszych działań związanych z przekazaniem uprawnień ustawodawczych i kontrolą przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję

4.12.2013 - (2012/2323(INI))

Komisja Prawna
Sprawozdawca: József Szájer

Procedura : 2012/2323(INI)
Przebieg prac nad dokumentem podczas sesji
Dokument w ramach procedury :  
A7-0435/2013
Teksty złożone :
A7-0435/2013
Teksty przyjęte :

PROJEKT REZOLUCJI PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO

w sprawie dalszych działań związanych z przekazaniem uprawnień ustawodawczych i kontrolą przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję

(2012/2323(INI))

Parlament Europejski,

–   uwzględniając art. 290 i 291 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE),

–   uwzględniając rozporządzenie (UE) nr 182/2011 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiające przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję[1],

–   uwzględniając wspólne porozumienie w sprawie aktów delegowanych, zatwierdzone przez Konferencję Przewodniczących w dniu 3 marca 2011 r.,

–   uwzględniając porozumienie ramowe w sprawie stosunków między Parlamentem Europejskim a Komisją Europejską[2], w szczególności jego punkt 15 oraz załącznik 1,

–   uwzględniając wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 5 września 2012 r. w sprawie C-355/10, Parlament przeciwko Radzie (dotychczas niepublikowany), oraz toczącą się sprawę C-427/12, Komisja przeciwko Parlamentowi Europejskiemu i Radzie Unii Europejskiej,

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 5 maja 2010 r. w sprawie kompetencji w zakresie przekazywania uprawnień ustawodawczych[3],

–   uwzględniając raport informacyjny Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego przyjęty w dniu 19 września 2013 r. zatytułowany „ Lepsze stanowienie prawa: akty wykonawcze i akty delegowane”,

–   uwzględniając pismo z dnia 26 listopada 2012 r. skierowane przez przewodniczącego Parlamentu do przewodniczącego Konferencji Przewodniczących Komisji dotyczące horyzontalnych zasad stosowania aktów delegowanych w odniesieniu do programów ustawodawczych objętych wieloletnimi ramami finansowymi (WRF), zatwierdzone przez Konferencję Przewodniczących na posiedzeniu w dniu 15 listopada 2012 r.,

–   uwzględniając pismo z dnia 8 lutego 2013 r. skierowane przez przewodniczącego Parlamentu do przewodniczących Rady i Komisji w sprawie braku postępów w Radzie w zakresie propozycji dostosowawczych w obszarze rolnictwa i rybołówstwa,

–   uwzględniając art.48 Regulaminu,

–   uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej oraz opinie Komisji Rozwoju, Komisji Gospodarczej i Monetarnej, Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych, Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności, Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii, Komisji Transportu i Turystyki, Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi, Komisji Rybołówstwa oraz Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (A7-0435/2013),

A. mając na uwadze, że Traktat z Lizbony umożliwia Parlamentowi i Radzie („określanym łącznie jako prawodawca”) przekazywanie części swoich uprawnień Komisji w formie aktu ustawodawczego („akt podstawowy”); mając na uwadze, że przekazywanie uprawnień to delikatna operacja, w której Komisja otrzymuje polecenie wykonania uprawnień będących nieodłączną częścią zadań prawodawcy; mając na uwadze, że w związku z tym konieczne jest dopilnowanie właściwego stosowania postanowień Traktatu, aby zagwarantować dostateczny poziom legitymacji demokratycznej również w odniesieniu do aktów delegowanych; mając na uwadze, że punktem wyjścia w analizie kwestii przekazywania uprawnień musi zatem być zawsze swoboda prawodawcy; mając na uwadze, że zgodnie z ustalonym orzecznictwem przyjmowanie istotnych norm w rozpatrywanej dziedzinie jest zastrzeżone dla prawodawcy, co oznacza, że nie można przekazywać uprawnienia do przyjęcia przepisów wymagających decyzji politycznych, które należą do zakresu kompetencji prawodawcy; mając na uwadze, że przekazane uprawnienia mogą obejmować wyłącznie uzupełniające lub zmieniające części aktu ustawodawczego, które są inne niż istotne; mając na uwadze, że przyjmowane przez Komisję akty delegowane będące wynikiem przekazywania uprawnień będą aktami ogólnymi o charakterze nieustawodawczym; mając na uwadze, że akt podstawowy musi wyraźnie określać cel, zawartość, zakres i czas trwania przekazania uprawnień oraz definiować warunki, jakim podlega przekazanie uprawnień;

B.  mając na uwadze, że w celu dokonania ustaleń praktycznych oraz uzgodnionych uściśleń i preferencji dotyczących przekazywania uprawnień ustawodawczych zgodnie z art. 290 TFUE, Parlament, Rada i Komisja zawarły wspólne porozumienie w sprawie aktów delegowanych w celu zapewnienia sprawnego wykonywania przekazanych uprawnień oraz skutecznej kontroli takich uprawnień przez Parlament Europejski i Radę;

C. mając na uwadze, że zgodnie z Traktatami państwa członkowskie przyjmują wszelkie środki prawa krajowego niezbędne do wprowadzenia w życie prawnie wiążących aktów Unii; mając na uwadze, że gdy istnieje konieczność zastosowania jednolitych warunków wykonywania prawnie wiążących aktów Unii, akty te powierzają Komisji (a w wyjątkowych przypadkach Radzie) uprawnienia wykonawcze zgodnie z art. 291 TFUE; mając na uwadze, że gdy akt podstawowy wymaga, aby przyjęcie aktów wykonawczych przez Komisję podlegało kontroli państw członkowskich, akt podstawowy powinien powierzać Komisji uprawnienia wykonawcze zgodnie z rozporządzeniem (EU) Nr 182/2011; mając na uwadze, że najważniejszym zobowiązaniem podjętym przez Komisję w oświadczeniu załączonym do wspomnianego rozporządzenia było jak najszybsze dostosowanie dorobku do nowego systemu aktów delegowanych i wykonawczych podczas obecnej kadencji, w tym aktów podstawowych odnoszących się do procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą;

D. mając na uwadze, że to prawodawca w każdym przypadku określa poziom szczegółowości aktu ustawodawczego, a tym samym decyduje, czy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych, jak również ustala, czy konieczne będą uprawnienia zapewniające jednolite warunki wykonania aktu ustawodawczego; mając na uwadze, że nie ma obowiązku powierzenia takich uprawnień delegowanych lub wykonawczych; mając na uwadze, że takie powierzenie powinno być jednak uwzględniane, w przypadku gdy konieczne jest zapewnienie elastyczności i skuteczności, a nie można ich osiągnąć za pośrednictwem zwykłej procedury ustawodawczej; mając na uwadze, że decyzja w sprawie powierzenia uprawnień delegowanych lub wykonawczych musi być oparta na obiektywnych przesłankach umożliwiających sądową kontrolę przyjętego rozwiązania; mając na uwadze, że brak orzecznictwa w związku z art. 290 TFUE i ustalonymi w nim kryteriami utrudnił Parlamentowi Europejskiemu i Radzie osiąganie porozumienia w sprawie rozgraniczenia aktów wykonawczych i delegowanych;

E.  mając na uwadze, że przekazanie uprawnień Komisji jest nie tylko zagadnieniem technicznym, ale może obejmować kwestie o wielkim znaczeniu politycznym dla obywateli Unii i konsumentów, przedsiębiorstw i całych sektorów gospodarki z powodu potencjalnego wpływu na kwestie społeczno-ekonomiczne, kwestie dotyczące środowiska i zdrowia;

F.  mając na uwadze, że negocjacje ustawodawcze w sprawie różnych dokumentów wykazały rozbieżne interpretacje wśród instytucji odnośnie do określonych kwestii; mając na uwadze, że zgodnie z art. 37a Regulaminu przy kontroli wniosku przewidującego akty delegowane komisje Parlamentu mogą zwracać się do Komisji Prawnej o wydanie opinii; mając na uwadze, że dnia 13 stycznia 2012 r. Konferencja Przewodniczących przyjęła wspólne stanowisko, a 19 kwietnia 2012 r. przyjęła podejście przekrojowe służące poszczególnym komisjom do przezwyciężania rozbieżności opinii; mając na uwadze, że konieczne jest rozszerzenie działań w ramach wspólnego stanowiska polegające na określeniu przez Parlament własnych kryteriów stosowania art. 290 i 291 TFUE oraz dążeniu do ustalenia takich kryteriów z Radą i Komisją;

Kryteria stosowania art. 290 i art. 291 TFUE

1.  uważa, że Parlament powinien przyjąć następujące niewiążące kryteria przy stosowaniu art. 290 i art. 291 TFUE: poniższego wykazu kryteriów nie należy traktować jako wyczerpującego:

- O charakterze wiążącym lub niewiążącym środka musi zadecydować jego istota i treść; na mocy art. 290 TFUE możliwe jest przekazanie wyłącznie uprawnień do przyjęcia prawnie wiążących środków.

- Komisja może zmieniać akty ustawodawcze wyłącznie w drodze aktów delegowanych. Obejmuje to zmianę załączników, z uwagi na to, że załączniki stanowią integralną część aktu ustawodawczego. Nie jest możliwe dodawanie ani usuwanie załączników w celu spowodowania lub uniknięcia stosowania aktów delegowanych; jeżeli prawodawca uważa, że tekst powinien stanowić integralną część aktu podstawowego, może postanowić zawrzeć taki tekst w załączniku. Jest to szczególnie zasadne w odniesieniu do unijnych wykazów lub rejestrów dozwolonych produktów czy substancji, które w celu zagwarantowania pewności prawa powinny pozostać nieodłączną częścią aktu podstawowego, w stosownych przypadkach w formie załącznika. Środki służące do dalszego określenia dokładnej treści zobowiązań wskazanych w akcie ustawodawczym mają na celu uzupełnienie podstawowego aktu przez dodanie elementów innych niż istotne.

- Środki umożliwiające wybór priorytetów, celów lub oczekiwanych rezultatów powinny zostać przyjęte w drodze aktów delegowanych, jeżeli prawodawca postanowi nie zawierać ich w akcie ustawodawczym.

- Środki służące (dalszemu) określeniu warunków, kryteriów lub wymogów, jakie mają zostać spełnione – których realizację muszą zapewnić państwa członkowskie lub inne osoby lub podmioty, których ustawodawstwo bezpośrednio dotyczy – z definicji zmieniać będą treść ustawodawstwa oraz wprowadzać nowe zasady ogólnego stosowania. W rezultacie stworzenie takich dalszych zasad lub kryteriów może zostać dokonane wyłącznie w drodze aktu delegowanego. Przeciwnie, wdrożenie zasad lub kryteriów już ustanowionych w akcie podstawowych (lub przyszłym akcie delegowanym), bez zmiany istoty praw lub zobowiązań z nich wynikających i bez dokonywania dalszych wyborów dotyczących strategii politycznej, ma miejsce w drodze aktów wykonawczych.

- W pewnych okolicznościach Komisja jest uprawniona do przyjęcia dodatkowych wiążących zasad o charakterze nieustawodawczym mających ogólne zastosowanie i wpływających na istotę praw i zobowiązań określonych w akcie podstawowym. Środki te, z definicji, uzupełniają środki określone w akcie podstawowym, definiując w szerszym zakresie strategie polityczne Unii. Można to osiągnąć wyłącznie w drodze aktu delegowanego.

–   W zależności od struktury przedmiotowego programu finansowego inne niż zasadnicze elementy zmieniające lub uzupełniające akt podstawowy, m.in. dotyczące konkretnych kwestii technicznych, strategicznych interesów, celów, spodziewanych rezultatów, mogłyby być przyjmowane w drodze aktów delegowanych w zakresie, w jakim nie są włączone do aktu podstawowego. Jedynie w przypadku elementów, które nie odzwierciedlają dalszych kierunków polityki lub strategii, prawodawca może decydować o dopuszczeniu ich przyjęcia w drodze aktów wykonawczych.

- Środek określający rodzaj informacji, jaka ma zostać przekazana na mocy aktu podstawowego (tj. dokładna treść informacji) zwykle stanowi uzupełnienie zobowiązania przekazania informacji i powinien być zrealizowany w drodze aktu delegowanego.

- Środek określający uzgodnienia dotyczące przekazywania informacji (np. formatu) zwykle nie stanowi uzupełnienia zobowiązania przekazywania informacji. Przeciwnie taki środek umożliwia jednolite zastosowanie. Należy zatem wdrożyć taki środek, co do zasady, w drodze aktu wykonawczego.

- Środki ustanawiające określoną procedurę (tj. sposób realizacji lub wykonania) mogą być określone w akcie delegowanym albo w akcie wykonawczym (lub nawet stanowić istotny element aktu podstawowego) w zależności od jego treści, kontekstu i charakteru postanowień określonych w akcie podstawowym. Środki ustanawiające elementy procedury wiążące się z dalszymi, mniej podstawowymi wyborami politycznymi, mające na celu uzupełnienie ram legislacyjnych określonych w akcie podstawowym powinny ogólnie być określone w aktach delegowanych. Środki określające szczegóły procedur w celu zapewniania jednolitych warunków realizacji zobowiązania określonego w akcie podstawowym na ogół powinny być środkami wykonawczymi.

- Tak jak w przypadku procedur, uprawnienie do określania metod (tj. sposobów wykonywania konkretnych czynności w sposób regularny i systematyczny) lub metodologii (tj. zasad dotyczących określania metod) może przewidywać akty delegowane lub wykonawcze w zależności od treści i kontekstu.

- Na ogół, akty delegowane powinny być stosowane w przypadkach, w których akt podstawowy pozostawia Komisji szeroki margines swobody w kwestiach uzupełniania ram legislacyjnych określonych w akcie podstawowym.

- Zezwolenia mogą stanowić środki o ogólnym zastosowaniu. Ma to miejsce na przykład w przypadku decyzji w sprawie zezwolenia lub zakazu odnośnie do włączenia określonej substancji do produktów spożywczych, kosmetycznych itp. Decyzje te mają charakter ogólny, gdyż dotyczą każdego podmiotu pragnącego stosować daną substancję. W takich przypadkach jeżeli decyzja Komisji w pełni opiera się na kryteriach określonych w akcie podstawowym, mogłaby stanowić akt wykonawczy. Jeżeli jednak kryteria nadal pozwalają Komisji dokonywać dalszych, innych niż istotne, drugorzędnych wyborów politycznych, zezwolenie powinno być aktem delegowanym, ponieważ uzupełniałoby akt podstawowy.

- Akt ustawodawczy może wyłącznie przyznawać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów o charakterze nieustawodawczym mających ogólne zastosowanie. Środki o charakterze indywidualnym nie mogą zatem zostać przyjęte w drodze aktów delegowanych. Aktem o ogólnym zastosowaniu jest akt, który ma zastosowanie do obiektywnie określonych sytuacji, powodujący skutki prawne w odniesieniu do kategorii osób na poziomie ogólnym i abstrakcyjnym.

- Akty wykonawcze nie powinny wprowadzać dodatkowych elementów politycznych, a uprawnienia przekazane Komisji nie powinny pozostawiać szerokiego marginesu swobody.

Uwagi ogólne

2.  wzywa Komisję i Radę do przystąpienia do negocjacji z Parlamentem w celu osiągnięcia porozumienia w sprawie kryteriów, o których mowa powyżej; uważa, że można to osiągnąć w ramach zmiany Porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie lepszego stanowienia prawa, uwzględniającej takie kryteria;

3.  ponownie zwraca uwagę na decyzje w sprawie aktów delegowanych i wykonawczych podjęte na posiedzeniu Konferencji Przewodniczących w dniach 13 stycznia 2011 r. i 19 kwietnia 2012 r. oraz podkreśla, że Parlament powinien zawsze nalegać na stosowanie aktów delegowanych w przypadku wszystkich uprawnień przekazywanych Komisji, które spełniają kryteria określone w art. 290 TFUE, oraz iż dokumenty, w których nie zabezpiecza się przysługujących Parlamentowi praw instytucjonalnych w zakresie aktów delegowanych, nie powinny być włączane do porządku obrad ani poddawane pod głosowanie prowadzące do porozumienia; podkreśla, że Parlament powinien już na początku negocjacji podnosić kwestię aktów delegowanych i wykonawczych jako mającą dla Parlamentu kluczowe znaczenie instytucjonalne;

4.  wzywa Komisję, aby w przyszłości uzasadniała w sposób wyraźny i dogłębny powody przedstawienia we wniosku ustawodawczym propozycji aktu delegowanego lub aktu wykonawczego oraz uznania w ten sposób, że jego treść normatywna odnosi się do elementów innych niż istotne; przypomina, że z postanowień art. 290 i 291 TFUE jasno wynika, że akty delegowane i akty wykonawcze odpowiadają na różne potrzeby, nie można ich zatem wzajemnie zastępować;

5.  uważa, że aby umocnić pozycję sprawozdawców w negocjacjach ustawodawczych należy w większym stopniu korzystać z możliwości zwracania się o opinię do Komisji Prawnej zgodnie z art. 37a Regulaminu;

6.  wyraża poważne zaniepokojenie, że dostosowanie dorobku do Traktatu z Lizbony jest tylko częściowo realne po upływie czterech lat od jego wejścia w życie; z zadowoleniem przyjmuje niedawne zaprezentowanie przez Komisję propozycji dotyczących dostosowania pozostałych aktów ustawodawczych zakładających zastosowanie procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą; podkreśla jednak potrzebę jak najszybszego rozpoczęcia negocjacji w sprawie powyższych propozycji w celu sfinalizowania tego zadania do końca bieżącej kadencji Parlamentu; uważa, że przynajmniej wszystkie sprawy, które wcześniej rozstrzygane były na podstawie procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą, powinny obecnie zostać dostosowane do art. 290 TFUE, ponieważ środki procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą są również środkami o zakresie ogólnym opracowanymi w celu wprowadzania poprawek do elementów innych niż istotne aktu podstawowego, między innymi poprzez usuwanie niektórych z tych elementów lub uzupełnianie aktu podstawowego wskutek dodania nowych elementów innych niż istotne; jednocześnie wzywa Radę do dołożenia wszelkich starań w celu osiągnięcia postępu w znajdujących się obecnie w impasie rozmowach z Radą na temat propozycji dostosowania, włączając propozycje w zakresie rolnictwa i rybołówstwa;

7.  wyraża zaniepokojenie, że pomimo faktu, iż może być to dobrym rozwiązaniem w niektórych przypadkach, systematyczne utrzymywanie wszystkich elementów strategii politycznej w akcie podstawowym mogłoby, w odpowiednim czasie, uniemożliwić stosowanie art. 290 TFUE jako ważnego środka racjonalizacji procesu ustawodawczego, stanowiącego jego pierwotne założenie, aby uniknąć mikrozarządzania oraz złożonej i długiej procedury współdecyzji; podkreśla, że stosowanie tego podejścia mogłoby być wyjątkowo trudne w niektórych przypadkach, np. w sektorach, w których technologie są nadal rozwijane;

8.  podkreśla, że w tych przypadkach, w których podjęto decyzję o zastosowaniu aktów wykonawczych, parlamentarny zespół negocjatorów powinien uważnie ocenić, jaki rodzaj kontroli ze strony państw członkowskich jest potrzebny oraz czy należy zastosować procedurę doradczą czy procedurę sprawdzającą; podkreśla, że w przypadku zastosowania procedury sprawdzającej parlamentarne zespoły negocjatorów powinny akceptować brak opinii wyłącznie w wyjątkowych i należycie uzasadnionych przypadkach, ponieważ jeśli komisja złożona z przedstawicieli państw członkowskich i obradująca pod przewodnictwem Komisji nie wyda żadnej opinii, uniemożliwia to Komisji przyjęcie projektu aktu wykonawczego;

9.  zaleca Komisji, aby nie nadużywała aktów delegowanych w celu ponownego otwierania dyskusji w sprawach uzgodnionych na szczeblu politycznym w rozmowach trójstronnych; zwraca uwagę, że uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych należałoby najlepiej przekazywać Komisji na czas określony;

10. zachęca swoje komisje do ścisłego monitorowania korzystania z aktów delegowanych i aktów wykonawczych w zakresie stosownej sfery odpowiedzialności; w tym celu zwraca się do Komisji o udoskonalenie ustaleń administracyjnych w zakresie przekazywania i wypełniania dokumentów związanych z aktami delegowanymi, w tym dokumentów przygotowawczych, w celu zapewnienia co najmniej takiego samego poziomu informacji i przejrzystość jak w przypadku istniejącego rejestru aktów wykonawczych oraz zapewnienia jednoczesnego przepływu informacji do Parlamentu Europejskiego i Rady jako współprawodawców;

11. uważa, że dokonano znacznych postępów w dążeniu do zapewnienia sprawnego przekazywania aktów delegowanych komisjom przedmiotowo właściwym, co z kolei pozytywnie wpłynęło na egzekwowanie przez posłów uprawnień kontrolnych;

12. w związku z tym przypomina o politycznej odpowiedzialności prawodawcy oraz o konieczności regularnego i terminowego angażowania Parlamentu na etapie prac przygotowawczych nad aktami delegowanymi; wzywa Komisję do pełnego informowania Parlamentu, w tym sprawozdawcy odpowiedzialnego za daną sprawę, o planowanym harmonogramie, wyznaczonych posiedzeniach grup ekspertów i treści przewidywanych aktów delegowanych, m.in. poprzez udostępnianie odpowiednich baz danych Komisji, np. CIRCA;

13. wzywa Komisję do przestrzegania w pełni ust. 15 porozumienia ramowego w sprawie stosunków między Parlamentem Europejskim a Komisją Europejską, między innymi poprzez uproszczenie procedury zapraszania ekspertów Parlamentu na posiedzenia z ekspertami krajowymi, jeśli właściwa komisja parlamentarna zgłosi taki wniosek; przyznaje, że w wyniku uczestnictwa ekspertów Parlamentu w takich posiedzeniach Komisja może zostać zaproszona na posiedzenia odbywające się w Parlamencie w celu dalszej wymiany poglądów na temat przygotowywania aktów delegowanych; wzywa Komisję do stosowania ust. 15 porozumienia ramowego również w przypadku tych części posiedzeń państw członkowskich i Komisji, podczas których omawiane są inne kwestie niż akty wykonawcze w rozumieniu rozporządzenia (UE) nr 182/2011;

14. jest zdania, że czas między przekazaniem ostatecznego projektu aktu wykonawczego a jego przyjęciem przez Komisję jest często zbyt krótki, co uniemożliwia Parlamentowi odpowiednią kontrolę; wzywa zatem Komisję, aby w pełni przestrzegała prawa Parlamentu do kontroli nad ostatecznym projektem aktu wykonawczego w terminie jednego miesiąca zgodnie z porozumieniem z 2008 r. między Parlamentem i Komisją w sprawie procedur komitetowych;

15. wzywa do przydzielenia dostatecznych zasobów technicznych i ludzkich na potrzeby związane z aktami delegowanymi i wykonawczymi między innymi w celu zapewnienia sprawnego przebiegu wewnętrznego procesu przekazywania informacji; uważa, że przekazywanie posłom aktów delegowanych za pośrednictwem biuletynu ułatwia kontrolę takich aktów i umożliwia posłom zgłoszenie ewentualnych zastrzeżeń we właściwym czasie;

16. zaleca, aby w każdej komisji wyznaczono stałych sprawozdawców ds. aktów delegowanych i aktów wykonawczych, co zagwarantowałoby spójność w danej komisji i pomiędzy komisjami; uważa, że podobnymi kwestiami należy zajmować się w spójny sposób, zachowując jednocześnie niezbędną elastyczność;

17. wyraża zadowolenie, iż eksperci Komisji są gotowi uczestniczyć w posiedzeniach informacyjnych z udziałem posłów, gdyż organizacja takich spotkań w odpowiednim czasie przed przyjęciem aktów delegowanych jest przydatna dla wyjaśnienia kluczowych aspektów takich aktów oraz ułatwienia Parlamentowi dokonania ich oceny;

18. nadal wzywa w szczególności członków zespołów negocjacyjnych do zwracania szczególnej uwagi na akty delegowane i akty wykonawcze podczas składania sprawozdań we właściwej komisji po każdym posiedzeniu trójstronnym zgodnie z art. 70 ust. 4 Regulaminu Parlamentu Europejskiego;

Uwagi dotyczące poszczególnych dziedzin

Rolnictwo i rybołówstwo

19. wyraża ubolewanie w związku z faktem, że procedury dostosowujące istotne przepisy dotyczące rolnictwa i rybołówstwa zostały zablokowane przez Radę po niepowodzeniu negocjacji prowadzonych w ramach nieformalnych rozmów trójstronnych oraz pierwszego czytania w Parlamencie; podkreśla, że powodem takiej sytuacji jest często brak gotowości ze strony Rady do stosowania aktów delegowanych; odnotowuje, że jedynie w kontekście pełnych procedur ustawodawczych związanych z reformą WPR i WPRyb możliwe było znalezienie rozwiązania pozwalającego na dostosowanie dorobku, które było do przyjęcia dla obu stron, mimo że porozumienie w odniesieniu do niektórych przepisów było możliwe jedynie pod warunkiem, że nie będzie stanowiło precedensu; domaga się, by Rada dokonała postępów w zakresie aktów oczekujących na dostosowanie, tak by procedury zostały zakończone przez upływem bieżącej kadencji Parlamentu;

Współpraca na rzecz rozwoju

20. przypomina, że zwłaszcza w przypadku instrumentu finansowania współpracy na rzecz rozwoju Parlament od 2006 r. sprawuje demokratyczną kontrolę w postaci politycznego dialogu z Komisją, który dotyczy proponowanych środków; zwraca jednak uwagę, że doświadczenia Parlamentu związane z tą praktyką są mieszane, a jego wpływ na decyzje Komisji jest ograniczony;

21. zauważa, że w dziedzinie współpracy na rzecz rozwoju punktem wyjścia dla aktów wykonawczych są często wcześniejsze konsultacje ze stronami trzecimi, co sprawia, że wprowadzanie zmian na późniejszym etapie formalnej procedury komitetowej jest trudniejsze; wobec tego podkreśla, że wcześniejsze powiadamianie Parlamentu oraz dialog z nim stanowiłyby ważny krok na drodze do celu, jakim jest skuteczniejsze korzystanie przez Parlament z uprawnień kontrolnych;

Sprawy gospodarcze i walutowe;

22. zwraca uwagę, że rozporządzenia w sprawie Europejskich Urzędów Nadzoru (EUN) wprowadzają w obszarze usług finansowych regulacyjne standardy techniczne (RST) i wykonawcze standardy techniczne (WST), a na mocy tych rozporządzeń EUN przedkładają projekty RST i WST Komisji w celu ich przyjęcia; uważa, że, kiedy to tylko możliwe, akty delegowane powinny przyjąć postać raczej RST niż zwykłych aktów delegowanych ze względu na techniczną wiedzę ekspercką i specjalistyczne umiejętności EUN; uważa również, że przed przyjęciem zwykłych aktów delegowanych Komisja powinna zwracać się o techniczną poradę do odpowiedniego EUN na temat treści tych aktów;

23. zwraca uwagę, że w przypadku niektórych aktów ustawodawczych możliwe jest wydłużenie okresu na sprawdzenie RST o dodatkowy miesiąc z uwagi na wielkość i złożoność RST, i uważa, że tego typu elastyczność powinna stać się normą; zaznacza ponadto, że prawodawca określił okres na przeprowadzenie kontroli na trzy miesiące z możliwością przedłużenia go o kolejne trzy w odniesieniu do wszystkich aktów delegowanych w dziedzinie usług finansowych, i uważa, że ta praktyka powinna objąć wszystkie obszary o złożonym charakterze;

24. podkreśla, że do RST powinny mieć również zastosowanie ustalenia, zgodnie z którymi żadnego aktu delegowanego nie przedkłada się w czasie przerwy wakacyjnej Parlamentu;

25. uważa, że zaproszenie dla zainteresowanych stron do zasiadania w ich grupach w ramach EUN powinno obowiązywać odpowiednio długo (nie krócej niż dwa miesiące), być publikowane za pośrednictwem różnych kanałów i podlegać przejrzystemu i sprawnemu procesowi, ażeby ubiegała się o nie szeroka baza kandydatów; przypomina o zapotrzebowaniu na zrównoważone grupy zainteresowanych stron EUN zgodnie z przepisami odpowiednich rozporządzeń;

Zatrudnienie i sprawy socjalne

26. przypomina, że w dziedzinie zatrudnienia i spraw socjalnych Parlament zakwestionował słuszność decyzji EURES przed Trybunałem Sprawiedliwości w celu obrony swoich prerogatyw;

Wolności obywatelskie, sprawiedliwość i sprawy wewnętrzne

27. zwraca się do Komisji o uwzględnienie w swoim programie prac wniosków dotyczących zmiany wszystkich aktów prawnych z zakresu dawnego trzeciego filaru, tak aby dostosować je do nowej hierarchii norm i zapewnić poszanowanie uprawnień i kompetencji Parlamentu oraz przysługującego mu prawa do informacji w ramach przekazywania uprawnień Komisji na mocy Traktatu z Lizbony; podkreśla, że będzie to wymagało indywidualnej oceny każdego aktu prawnego w celu określenia, które decyzje, jako dotyczące elementów istotnych, muszą być podejmowane przez ustawodawcę – szczególnie gdy dotyczą podstawowych praw zainteresowanych osób, a które decyzje mogą zostać uznane za dotyczące elementów innych niż istotne (zob. wyrok Trybunału Sprawiedliwości w sprawie C-355/10);

28. zwraca uwagę na fakt, że choć od wejścia w życie Traktatu z Lizbony upłynęło już wiele czasu, Rada nadal przyjmuje akty prawne na podstawie przepisów z zakresu dawnego trzeciego filaru, w związku z czym Parlament został zmuszony do wszczęcia postępowania przed Trybunałem Sprawiedliwości;

°

° °

29. zobowiązuje przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz parlamentom państw członkowskich.

  • [1]  Dz.U. L 55 z 28.2.2011, s. 13.
  • [2]  Dz.U. L 304 z 20.11.2010, s. 47.
  • [3]  Dz.U. C 81 E z 15.3.2011, s. 6.

UZASADNIENIE

Celem niniejszego sprawozdania jest dokonanie bilansu stosowania w praktyce art. 290 i art. 291 TFUE oraz udostępnienie sprawozdawcom praktycznych wskazówek odnośnie do aktów delegowanych i aktów wykonawczych. Do dnia 18 lipca 2013 r. Parlament otrzymał 69 aktów delegowanych (4 w 2010 r., 7 w 2011 r., 38 w 2012 r. i jak dotąd 20 w 2013 r.), spośród których 64 to rozporządzenia delegowane, 2 – dyrektywy delegowane, a 3 – decyzje delegowane, i żaden ze współprawodawców nie zgłosił jak dotąd zastrzeżeń do aktu delegowanego.

Duże nadzieje pokładane w sprawozdaniach w sprawie przekazywania uprawnień ustawodawczych oraz rozporządzenia w sprawie aktów wykonawczych z 2010 r. i 2011 r. – w ramach których sprawozdawca pełnił obowiązki – nie zostały urzeczywistnione w taki sposób, jak pierwotnie oczekiwano. Dokumenty te miały na celu dalsze usprawnienie kontroli wykonywanej przez współprawodawców prawa wtórnego i tym samym wzmocnienie legitymacji demokratycznej tych aktów. Miały również służyć zwiększeniu skuteczności i dalszym uproszczeniom prawodawstwa na szczeblu europejskim.

W celu sporządzenia niniejszego sprawozdania powołano administracyjny zespół projektowy składający się z administratorów pracujących dla komisji opiniodawczych oraz odpowiednich służb Parlamentu oraz opracowano dokument roboczy, przedstawiający ogólny zarys najważniejszych kwestii, które można określić jako dotyczące następujących dwóch obszarów:

1.  Dokonanie wyboru pomiędzy aktami delegowanymi i wykonawczymi stwarza trudności podczas wielu negocjacji dotyczących nowych wniosków ustawodawczych składanych przez Komisję, a także wniosków, których celem jest dostosowanie istniejącego prawodawstwa do traktatu lizbońskiego.

2.  Szereg wątpliwości dotyczy przygotowywania i przyjmowania przez Komisję aktów delegowanych i projektów aktów wykonawczych, a także dalszego postępowania z nimi w Parlamencie Europejskim, co obejmuje także różne sposoby wykonywania przez Parlament przyznanych mu uprawnień kontrolnych, udział ekspertów oraz zapewnienie sprawnego i wydajnego przepływu informacji pomiędzy poszczególnymi instytucjami, a także w obrębie Parlamentu.

Zarys koncepcji aktów delegowanych i wykonawczych oraz dobór prawidłowych i najbardziej odpowiednich przepisów zamieszczanych w akcie podstawowym stanowią kwestie, które stają się integralną częścią większości negocjacji w sprawie wniosków ustawodawczych. Sprawozdawca przedstawia zatem kilka praktycznych propozycji na temat tego, jak zabezpieczyć prerogatywy Parlamentu oraz jakich wskazówek udzielać posłom i pracownikom, z uwzględnieniem różnych stanowisk przyjętych przez Parlament, „podejścia przekrojowego” przyjętego przez Konferencję Przewodniczących oraz regularnych badań przeglądowych przeprowadzonych przez Parlament.

W związku z tym ważne jest, aby komisje częściej korzystały z możliwości zwracania się do Komisji Prawnej o wydanie opinii zgodnie z art. 37a Regulaminu w sprawie stosowania aktów delegowanych.

Ostatecznym celem niniejszego sprawozdania jest konsolidacja prac realizowanych zarówno na szczeblu administracyjnym, jak i politycznym w instytucjach UE, ze szczególnym uwzględnieniem współprawodawców i Komisji, odnośnie do kwestii związanych z aktami delegowanymi i aktami wykonawczymi w okresie ostatnich czterech lat oraz stworzenie warunków do tego, by kwestie te stały się częścią zbliżającego się przeglądu Porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie lepszego stanowienia prawa z 2003 r.

OPINIA Komisji Rozwoju (23.9.2013)

dla Komisji Prawnej

w sprawie dalszych działań związanych z przekazaniem uprawnień ustawodawczych i kontrolą przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję
(2012/2323(INI))

Sprawozdawca komisji opiniodawczej: Gay Mitchell

WSKAZÓWKI

Komisja Rozwoju zwraca się do Komisji Prawnej, właściwej dla tej sprawy, o uwzględnienie w końcowym tekście projektu rezolucji następujących wskazówek:

–    uwzględniając rezolucję ustawodawczą z dnia 1 grudnia 2011 r. w sprawie zatwierdzonego przez komitet pojednawczy wspólnego projektu rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 1905/2006 ustanawiające instrument finansowania współpracy na rzecz rozwoju (PE-CONS 00059/2011 – C7-0379/2011 – 2010/0059(COD)) [1],

–    uwzględniając rezolucję z dnia 8 czerwca 2011 r. w sprawie rozporządzenia (WE) nr 1905/2006 ustanawiającego instrument finansowania współpracy na rzecz rozwoju – wnioski i perspektywy na przyszłość[2],

Akty wykonawcze

1.  przypomina, że w przypadku instrumentu finansowania współpracy na rzecz rozwoju oraz innych instrumentów finansowania zewnętrznego Parlament nie tylko posiada formalne uprawnienia kontrolne odnośnie do środków wykonawczych, ale też od 2006 r. sprawuje demokratyczną kontrolę w postaci politycznego dialogu z Komisją, który dotyczy proponowanych środków; zwraca jednak uwagę, że doświadczenia Parlamentu związane z tą praktyką są mieszane, a jego wpływ na decyzje Komisji jest ograniczony;

2.  zauważa, że w dziedzinie współpracy na rzecz rozwoju punktem wyjścia dla aktów wykonawczych są często wcześniejsze konsultacje ze stronami trzecimi, co sprawia, że wprowadzanie zmian na późniejszym etapie formalnej procedury komitetowej jest trudniejsze; wobec tego podkreśla, że wcześniejsze powiadamianie Parlamentu oraz dialog z nim, co jest obecnie przedmiotem dyskusji prowadzonej przez instytucje w oczekiwaniu na nowe instrumenty finansowania zewnętrznego na lata 2014–2020, to ważny krok na drodze do celu, jakim jest skuteczniejsze korzystanie przez Parlament z uprawnień kontrolnych;

3.  jest zdania, że często bardzo krótki czas upływający od przedstawienia projektu środków wykonawczych do ich przyjęcia przez Komisję trudno jest pogodzić z trybem pracy Parlamentu;

Akty delegowane

4.  w odniesieniu do instrumentów finansowania zewnętrznego przypomina o swojej decyzji, zawartej w rezolucji ustawodawczej z dnia 1 grudnia 2011 r. w sprawie zmiany rozporządzenia (WE) nr 1905/2006, aby domagać się stosowania aktów delegowanych wszędzie tam, gdzie chodzi o strategiczne decyzje polityczne dotyczące finansowania i programowania; w oczekiwaniu na instrument finansowania współpracy na rzecz rozwoju na lata 2014–2020 ponownie podkreśla, że istotnych wyborów natury politycznej, zwłaszcza w odniesieniu do obszarów priorytetowych oraz szeroko rozumianych orientacyjnych przydziałów środków finansowych, nie można dokonywać na poziomie aktów wykonawczych; ponownie podkreśla, że zaangażowania współprawodawców w proces dokonywania takich wyborów nie można postrzegać jako mikrozarządzania;

5.  utrzymuje, że akty delegowane są szczególnie przydatne w dziedzinie polityki zewnętrznej, gdyż łączą w sobie pogłębione demokratyczne umocowanie ze sprawnym i elastycznym procesem podejmowania decyzji; podkreśla jednak, że zwłaszcza w przypadku obszernych i skomplikowanych instrumentów finansowania, takich jak instrument finansowania współpracy na rzecz rozwoju, możliwe obszary współpracy należy jednoznacznie określić w akcie podstawowym;

6.  sprzeciwia się argumentacji Komisji, przedstawionej w komunikacie poświęconym pierwszej tablicy wyników w dziedzinie uproszczenia w odniesieniu do wieloletnich ram finansowych na lata 2014–2020 (COM(2012)0531), przyjętym w dniu 20 września 2012 r., zgodnie z którą stosowanie aktów delegowanych na potrzeby instrumentów finansowania zewnętrznego, stosownie do propozycji Parlamentu Europejskiego, udaremniłoby realizację ważnych celów, takich jak skuteczność, elastyczność i uproszczenie;

7.  zwraca uwagę, że brak orzecznictwa w związku z art. 290 i ustalonymi w nim kryteriami utrudnił współustawodawcom osiągnięcie porozumienia w sprawie rozgraniczenia aktów wykonawczych i delegowanych w przypadku instrumentów finansowania zewnętrznego, które nie mają klasycznych cech ustawodawstwa o określonym zakresie regulacyjnym.

WYNIK GŁOSOWANIA KOŃCOWEGO W KOMISJI

Data przyjęcia

17.9.2013

 

 

 

Wynik głosowania końcowego

+:

–:

0:

26

0

0

Posłowie obecni podczas głosowania końcowego

Thijs Berman, Michael Cashman, Ricardo Cortés Lastra, Corina Creţu, Leonidas Donskis, Mikael Gustafsson, Filip Kaczmarek, Miguel Angel Martínez Martínez, Gay Mitchell, Norbert Neuser, Maurice Ponga, Jean Roatta, Birgit Schnieber-Jastram, Michèle Striffler, Keith Taylor, Patrice Tirolien, Ivo Vajgl

Zastępca(y) obecny(i) podczas głosowania końcowego

Philippe Boulland, Enrique Guerrero Salom, Edvard Kožušník, Krzysztof Lisek, Isabella Lövin, Judith Sargentini

Zastępca(y) (art. 187 ust. 2) obecny(i) podczas głosowania końcowego

Emma McClarkin, Jarosław Leszek Wałęsa, Elżbieta Katarzyna Łukacijewska

  • [1]  Dz.U. C 165 E z 11.6.2013, s. 109.
  • [2]  Dz.U. C 380 E z 11.12.2012, s. 51.

OPINIA Komisji Gospodarczej i Monetarnej (11.10.2013)

dla Komisji Prawnej

w sprawie dalszych działań związanych z przekazaniem uprawnień ustawodawczych i kontrolą przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję
(2012/2323 (INI))

Sprawozdawczyni komisji opiniodawczej: Sharon Bowles

WSKAZÓWKI

Komisja Gospodarcza i Monetarna zwraca się do Komisji Prawnej, właściwej dla tej sprawy, o uwzględnienie w końcowym tekście projektu rezolucji następujących wskazówek:

1.  zwraca uwagę, że rozporządzenia w sprawie Europejskich Urzędów Nadzoru (EUN)[1] wprowadzają w obszarze usług finansowych regulacyjne standardy techniczne (RST) i wykonawcze standardy techniczne (WST), a na mocy tych rozporządzeń EUN przedkładają projekty RST i WST Komisji w celu ich przyjęcia; uważa, że, kiedy tylko to możliwe, przekazanie uprawnień powinno przyjąć kształt raczej RST niż zwykłych aktów delegowanych ze względu na techniczną wiedzę ekspercką i specjalistyczne umiejętności EUN; uważa również, że przed przyjęciem zwykłych aktów delegowanych Komisja powinna zwracać się o techniczną poradę od odpowiedniego EUN na temat treści tych aktów;

2.  podkreśla, że wybór właściwego instrumentu prawnego (aktu ustawodawczego, delegowanego, wykonawczego lub aktu delegowanego sporządzonego na podstawie RST) nie jest wyłącznie kwestią techniczną; wskazuje, że faktycznie niezwykle ważne jest zadbanie o to, by prawodawca przyjmował pełną odpowiedzialność, jeśli chodzi o istotne elementy i skuteczną kontrolę decyzji politycznych; zauważa, że dla równowagi sił, prawidłowości i właściwego funkcjonowania procesu decyzyjnego oraz realizacji polityki istotne znaczenie może mieć również to, aby te różne instrumenty były stosowane w sposób zgodny z kryteriami określonymi w Traktacie; podkreśla, że Parlament Europejski powinien w konsekwencji zwracać szczególną uwagę na te aspekty;

3.  podkreśla, że współprawodawcy powinni zawsze dążyć do wyjaśnienia i sformułowania celu i nieodzowności przekazania uprawnień w tekście na poziomie 1, określając podstawowe elementy oraz wytyczne polityczne w akcie podstawowym i pozostawiając do rozwinięcia na poziomie technicznym tylko elementy inne niż istotne;

4.  proponuje, aby w każdej komisji parlamentarnej przewodniczący, jeden z wiceprzewodniczących lub właściwy członek został zobowiązany do wspierania członków i gwarantowania – w porozumieniu z pozostałymi komisjami – spójności aktów delegowanych i wykonawczych; wskazuje, że sprawozdawca odpowiedzialny za akt podstawowy powinien w miarę możliwości automatycznie zostawać sprawozdawcą do spraw działań następczych i powinien okresowo składać komisji sprawozdania; uważa, że w stosownych przypadkach należy przyjąć ustalenia umożliwiające zachowanie ciągłości kontroli poprzez ponowne mianowanie członków, którzy byli zaangażowani w prace nad tekstem na poziomie 1 przed wyborami;

5.  uważa, że projektom tekstów poziomu 1 powinien zawsze towarzyszyć pełny harmonogram, przygotowany w porozumieniu z odpowiednim EUN, dotyczący podstawowych aktów delegowanych oraz RST i obejmujący okresy przewidziane na konsultacje i termin wdrożenia;

6.  podkreśla, że Parlament i Rada powinny być w pełni informowane o kalendarzu i treści przewidywanych środków delegowanych; uważa, że zamiar poparcia lub odrzucenia projektu RST powinien zostać przesłany na piśmie przewodniczącemu właściwej komisji Parlamentu oraz sprawozdawcy i kontrsprawozdawcom oraz zawierać przyczyny podjęcia odnośnej decyzji; utrzymuje, że w przypadku aktów delegowanych Komisja także musi informować Parlament i państwa członkowskie o tym, kiedy nie zamierza postąpić zgodnie z poradą EUN, określając przy tym przypadki i powody niezastosowania się do niej, a na poparcie tego załączyć w stosownych przypadkach wyniki konsultacji publicznych i dokładną analizę kosztów i korzyści oraz analizę prawną, jak również uzasadnione odpowiedzi na wszelkie pisemne komentarze przedstawione przez współprawodawców; uważa, że powinno się zachować pełną przejrzystość na temat rozwoju sytuacji; zauważa, że interpretacja Porozumienia ramowego[2] przez Komisję sprawia, że dla ekspertów Parlamentu uczestniczenie w grupowych spotkaniach ekspertów zajmujących się aktami delegowanymi czasem okazuje się trudne i kłopotliwie, co oznacza, że Parlament nie jest traktowany na równi z Radą;

7.  wzywa wspólny komitet do poziomego koordynowania prac EUN i apeluje o ich udział w wysłuchaniach komisji ECON, aby informować Parlament o trwających pracach w dziedzinie aktów delegowanych i wykonawczych standardów technicznych;

8.  zwraca uwagę, że niedawno przyjęte rozporządzenie i dyrektywa w sprawie wymogów kapitałowych pozwalają na wydłużenie okresu na sprawdzenie RST o dodatkowy miesiąc z uwagi na wielkość i złożoność RST, i uważa, że tego typu elastyczność powinna stać się zasadą powszechną; uważa, że terminy na sprzeciw Parlamentu wobec aktów delegowanych przyjętych przez Komisję muszą być dostatecznie długie, by Parlament mógł w pełni skorzystać ze swego prawa do kontroli, i że terminy te muszą uwzględniać jego kalendarz sesji plenarnych i obciążenie pracą; uważa, że standardowy termin dwóch miesięcy z możliwością przedłużenia o kolejne dwa, jak określono we wspólnym porozumieniu, nie jest dostatecznie długi dla skomplikowanych spraw i szeroko zakrojonych aktów delegowanych, co wymusza potrzebę określenia dłuższego okresu kontroli; przypomina, że współprawodawcy przysługuje pełne prawo zdecydowania o okresie kontroli, jaki ma zostać określony w akcie podstawowym; podkreśla w związku z tym, że przypadki, w których wspólne porozumienie przewiduje wytyczne dotyczące terminów, te nie są w żaden sposób wiążące i dlatego nie ograniczają prawodawcy w tym względzie; zwraca uwagę, że prawodawca określił okres na przeprowadzenie kontroli na trzy miesiące z możliwością przedłużenia go o kolejne trzy w odniesieniu do wszystkich aktów delegowanych w dziedzinie usług finansowych, i uważa, że ta praktyka powinna objąć wszystkie obszary o złożonym charakterze;

9.  podkreśla, że w kalendarzu przyjmowania aktów delegowanych należy uwzględnić wakacje parlamentarne podczas przerwy letniej i pod koniec roku kalendarzowego, a także zakończenie kadencji Parlamentu, aby uniknąć sytuacji, w których Parlament nie może korzystać z uprawnień kontrolnych z powodu przerwy wakacyjnej lub zakończenia kadencji; uważa, że w przepisach upoważniających Komisję do przyjmowania aktów delegowanych powinny się znaleźć odpowiednie postanowienia w tym względzie; podkreśla, że do RST powinny mieć również zastosowanie ustalenia, zgodnie z którymi żadnego aktu delegowanego nie przedkłada się w czasie przerwy wakacyjnej Parlamentu; zauważa, że głosowanie plenum nad sprzeciwem wobec aktu delegowanego należy dobrze zaplanować, gdyż sprzeciw wymaga absolutnej większości;

10. uważa za sprawę zasadniczej wagi przygotowanie procedur i rozwiązań na okres wyborczy w 2014 r., zwłaszcza w odniesieniu do niedawno przyjętego ustawodawstwa lub ustawodawstwa, które zostanie niedługo przyjęte, jak rozporządzenie w sprawie wymogów kapitałowych (CRR), dyrektywa Wypłacalność II, rozporządzenie EMIR, dyrektywa zbiorcza II i dyrektywa MiFID;

11. uważa, że w przypadku gdy EUN potrzebują więcej czasu na konsultacje i opracowanie RST, powinny poinformować właściwą komisję Parlamentu o przyczynach wszelkich opóźnień w przedkładaniu projektów RTS oraz – jeśli zostaną o to poproszone – wystąpić przed właściwą komisją Parlamentu; uważa, że Komisja powinna informować właściwą komisję Parlamentu o uzgodnieniu nowego harmonogramu przedkładania projektów RST;

12. uważa, że zaproszenie dla zainteresowanych stron do zasiadania w ich grupach w ramach ENU powinno obowiązywać odpowiednio długo (nie krócej niż dwa miesiące), być publikowane za pośrednictwem różnych kanałów i podlegać przejrzystemu i sprawnemu procesowi, aby zgłaszała się szeroka baza kandydatów; przypomina o zapotrzebowaniu na zrównoważone grupy zainteresowanych stron EUN zgodnie z przepisami odpowiednich rozporządzeń.

WYNIK GŁOSOWANIA KOŃCOWEGO W KOMISJI

Data przyjęcia

30.9.2013

 

 

 

Wynik głosowania końcowego

+:

–:

0:

32

0

0

Posłowie obecni podczas głosowania końcowego

Marino Baldini, Jean-Paul Besset, Sharon Bowles, George Sabin Cutaş, Leonardo Domenici, Markus Ferber, Elisa Ferreira, Ildikó Gáll-Pelcz, Jean-Paul Gauzès, Sven Giegold, Sylvie Goulard, Liem Hoang Ngoc, Gunnar Hökmark, Jürgen Klute, Philippe Lamberts, Werner Langen, Ivana Maletić, Arlene McCarthy, Anni Podimata, Peter Simon, Ivo Strejček, Ramon Tremosa i Balcells, Corien Wortmann-Kool, Pablo Zalba Bidegain

Zastępca(y) obecny(i) podczas głosowania końcowego

Fabrizio Bertot, Zdravka Bušić, Mojca Kleva Kekuš, Olle Ludvigsson, Catherine Stihler, Nils Torvalds, Oleg Valjalo

Zastępca(y) (art. 187 ust. 2) obecny(i) podczas głosowania końcowego

Wim van de Camp

  • [1]  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie ustanowienia Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego), Dz.U. L 331 z 15.12.2010, s. 12; Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1094/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie ustanowienia Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych ), Dz.U. L 331 z 15.12.2010, s. 48; Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1095/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie ustanowienia Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych), Dz.U. L 331 z 15.12.2010, s. 84, w szczególności jego art. 10 – 15.
  • [2]  Porozumienie ramowe w sprawie stosunków między Parlamentem Europejskim a Komisją Europejską (Dz.U. L 304 z 20.11.2010, s. 47).

OPINIA Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych (26.9.2013)

dla Komisji Prawnej

w sprawie dalszych działań związanych z przekazaniem uprawnień ustawodawczych i kontrolą przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję
(2012/2323(INI))

Sprawozdawczyni komisji opiniodawczej: Pervenche Berès

WSKAZÓWKI

Komisja Zatrudnienia i Spraw Socjalnych zwraca się do Komisji Prawnej, właściwej dla tej sprawy, o uwzględnienie w końcowym tekście projektu rezolucji następujących wskazówek:

1.  podkreśla, jak ważne jest, aby Parlament stosował podejście horyzontalne do kwestii wykonywania uprawnień związanych z wieloletnimi ramami finansowymi;

2.  krytykuje fakt, że przekazanie Komisji uprawnień ustawodawczych wiąże się z istotnymi kwestiami o charakterze politycznym i strategicznym; podkreśla, że w związku z tym istotne znaczenie ma spójne podejście komisji Parlamentu; w odniesieniu do wniosków ustawodawczych dotyczących wieloletnich ram finansowych zwraca uwagę, że w przypadku nieujęcia w akcie podstawowym „elementy takie jak cele i priorytety, przydziały środków finansowych w szerokim rozumieniu [...] należy przyjmować w drodze aktów delegowanych”[1];

3.  krytykuje Radę i Komisję za to, że systematycznie próbują we wnioskach ustawodawczych dawać uprawnieniom wykonawczym pierwszeństwo w stosunku do aktów delegowanych; wzywa te instytucje do przestrzegania art. 290 i 291 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, które dotyczą odmiennego charakteru aktów delegowanych w porównaniu z aktami wykonawczymi;

4.  przypomina, że w dziedzinie zatrudnienia i spraw socjalnych Parlament zakwestionował przed Trybunałem Sprawiedliwości słuszność decyzji EURES[2], by bronić swoich prerogatyw, a także zarzucił Komisji, że nie przestrzegała ograniczeń wynikającego z art. 29 TFUE;

5.  wzywa Radę i Komisję, aby próbowały ograniczyć do minimum ogólne korzystanie z aktów delegowanych na mocy art. 290 TFUE, jak i uprawnień wykonawczych na mocy art. 291 TFUE;

6.  podkreśla, że Parlament dysponuje pełną swobodą, jeżeli chodzi o podjęcie decyzji co do tego, których spośród innych niż istotne elementów aktu podstawowego ma dotyczyć przekazanie uprawnień; zdaje sobie sprawę, że przekazania uprawnień powinien dokonywać z należytą starannością i z uwzględnieniem potrzeby zabezpieczenia swoich prerogatyw, jak i zapewnienia przejrzystości procesu ustawodawczego w UE;

7.  uważa, że w związku z dostosowaniem starych środków w zakresie komitologii środki uprzednio objęte procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą powinny w zasadzie stać się aktami delegowanymi; wzywa Komisję do przyspieszenia procesu dostosowawczego;

8.  jest zdania, że obecne ramy czasowe w związku z kontrolą aktów wykonawczych przewidują zbyt krótkie terminy, co uniemożliwia Parlamentowi odpowiedni nadzór nad aktami wykonawczymi;

9.  podkreśla, że należy usprawnić proces informowania oraz poprawić stopień przejrzystości w odniesieniu do przekazywania i przygotowywania aktów delegowanych;

10. wzywa Komisję, aby już na etapie przygotowywania aktu delegowanego informowała sprawozdawcę zajmującego się aktem podstawowym o pracach wstępnych nad danym aktem delegowanym.

WYNIK GŁOSOWANIA KOŃCOWEGO W KOMISJI

Data przyjęcia

26.9.2013

 

 

 

Wynik głosowania końcowego

+:

–:

0:

33

2

1

Posłowie obecni podczas głosowania końcowego

Edit Bauer, Heinz K. Becker, Pervenche Berès, Vilija Blinkevičiūtė, Philippe Boulland, David Casa, Alejandro Cercas, Ole Christensen, Derek Roland Clark, Minodora Cliveti, Emer Costello, Frédéric Daerden, Sari Essayah, Richard Falbr, Danuta Jazłowiecka, Ádám Kósa, Jean Lambert, Verónica Lope Fontagné, Olle Ludvigsson, Thomas Mann, Csaba Őry, Sylvana Rapti, Licia Ronzulli, Elisabeth Schroedter, Joanna Katarzyna Skrzydlewska, Jutta Steinruck, Ruža Tomašić, Traian Ungureanu

Zastępca(y) obecny(i) podczas głosowania końcowego

Françoise Castex, Philippe De Backer, Anthea McIntyre, Ria Oomen-Ruijten, Evelyn Regner, Birgit Sippel, Csaba Sógor, Tatjana Ždanoka

  • [1]  Protokół posiedzenia Konferencji Przewodniczących z dnia 15 listopada 2012 r. na podstawie pisma z dnia 25 października 2012 r., wystosowanego przez przewodniczącego Konferencji Przewodniczących Komisji K.‑H. Lehnego do przewodniczącego Parlamentu Europejskiego.
  • [2]  Dz.U. L 328 z 28.11.2012, s. 21. Decyzja wykonawcza Komisji z dnia 26 listopada 2012 r. w sprawie wykonania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 492/2011 odnośnie do kojarzenia ofert zatrudnienia i wniosków o zatrudnienie oraz ich równoważenia, a także ponownego ustanowienia EURES.

OPINIA Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności (30.5.2013)

dla Komisji Prawnej

w sprawie dalszych działań związanych z przekazaniem uprawnień ustawodawczych i kontrolą przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję
(2012/2323(INI))

Sprawozdawca komisji opiniodawczej: Matthias Groote

WSKAZÓWKI

Komisja Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności zwraca się do Komisji Prawnej, właściwej dla tej sprawy, o uwzględnienie w końcowym tekście projektu rezolucji następujących wskazówek:

1.  zauważa, że przekazanie uprawnień Komisji nie jest tylko zagadnieniem technicznym, ale może obejmować kwestie delikatne politycznie o wielkim znaczeniu dla obywateli UE i konsumentów, takie jak zezwolenie na oświadczenia zdrowotne i żywieniowe, dodatki do żywności i aktywne substancje chemiczne, etykietowanie żywności, definicja napojów i środków spożywczych oraz funkcjonowanie unijnego systemu handlu uprawnieniami do emisji;

2.  podkreśla, że przekazanie uprawnień jest wyborem, jakiego może dokonać Parlament jako współustawodawca, a wyboru tego powinien dokonywać ostrożnie i rozpatrując każdy przypadek osobno, z uwzględnieniem potrzeby zabezpieczenia swoich prerogatyw i zapewnienia przejrzystości, spójności i pewności prawnej procesu ustawodawczego w UE;

3.  przypomina, że „z postanowień art. 290 i 291 Traktatu jasno wynika, że akty delegowane i akty wykonawcze odpowiadają na różne potrzeby, nie można ich zatem wzajemnie zastępować”[1];

4.  nalega, aby w związku z każdorazowym polizbońskim dostosowaniem aktu prawnego środki uprzednio objęte procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą podlegały wyraźnie aktom delegowanym, a nie aktom wykonawczym, ponieważ akty delegowane są przewidziane do dokładnie tego samego celu, co środki objęte procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą (czyli – przyjęcie środków o ogólnym zakresie/zastosowaniu, uzupełniających lub zmieniających niektóre, inne niż istotne, elementy aktu ustawodawczego), poza wyjątkowymi uzasadnionymi przypadkami; uważa, że takie uzasadnienia należy ocenić w rozsądnym terminie, mając na uwadze terminy stosowane w procedurach ustawodawczych;

5.  zdecydowanie krytykuje Radę za to, że systematycznie stara się nie tylko za wszelką cenę unikać aktów delegowanych w przypadku nowego ustawodawstwa, ale nawet stosować przedlizbońskie dostosowanie poprzez nieprawidłowe próby przekształcania środków objętych procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą w akty wykonawcze w ramach dostosowania polizbońskiego; apeluje do Rady, by przestrzegała postanowień Traktatu w odniesieniu do wyraźnie odmiennego charakteru aktów delegowanych w porównaniu do aktów wykonawczych;

6.  uważa, że o ile decyzja o tym, by nie delegować niektórych elementów innych niż istotne – a w zamian utrzymać wszelkie zmiany w tych elementach w zwykłej procedurze ustawodawczej – może być w niektórych przypadkach właściwym rozwiązaniem (zgodnym z prerogatywami zarówno Parlamentu, jak i Rady), o tyle w innych przypadkach byłoby to rozwiązaniem niewłaściwym, kiedy byłoby nieproporcjonalne do charakteru elementu innego niż istotny, który ma zostać zmieniony, i przez to hamowałoby de facto ewentualne ważne dostosowania;

7.  uważa, że w celu podniesienia rangi sprawozdawców w negocjacjach ustawodawczych należy się częściej odwoływać do art. 37a Regulaminu; podkreśla, że od swobodnego uznania ustawodawcy zależy decyzja, które z elementów inne niż istotne aktu podstawowego będą regulowane poprzez przekazanie uprawnień Komisji, a które pozostaną przedmiotem regulacji na szczeblu ustawodawczym; sądzi, że elementy istotne politycznie, takie jak unijne wykazy lub rejestry produktów czy substancji powinny pozostać integralną częścią aktu podstawowego, w miarę potrzeb – w postaci załączników; podkreśla, że powinno się unikać tworzenia samodzielnych wykazów ze względu na pewność prawa;

8.  apeluje do sekretarza generalnego o sporządzenie badania dotyczącego wyniku negocjacji ustawodawczych między Parlamentem a Radą w kwestii aktów delegowanych i wykonawczych, które zawierałoby porady i wytyczne dotyczące najlepszych praktyk dla sprawozdawców i innych osób zaangażowanych w przyszłości w negocjacje;

9.  jest zdania, że obecna praktyka Komisji w odniesieniu do przekazywania i gromadzenia aktów delegowanych, porządków dziennych posiedzeń przygotowawczych i dokumentów ich dotyczących jest gorzej rozwinięta niż w przypadku aktów wykonawczych i nie odpowiada właściwemu mechanizmowi w rozumieniu wspólnego porozumienia w sprawie aktów delegowanych; wzywa Komisję do jak najszybszego zapewnienia, że obowiązuje co najmniej ten sam poziom informacji i przejrzystości, co w przypadku obecnego rejestru komitologii;

10. jest zdania, że obecne ustalenia dotyczące jego nadzoru nad aktami wykonawczymi są niewystarczające i nie powinny ograniczać się do projektów aktów; wzywa do zmiany art. 11 rozporządzenia w sprawie aktów wykonawczych, tak by (z zasady i z wyjątkiem aktów przyjmowanych w trybie pilnym) Parlament miał prawo zbadania aktu wykonawczego w ciągu miesiąca od jego przyjęcia.

WYNIK GŁOSOWANIA KOŃCOWEGO W KOMISJI

Data przyjęcia

29.5.2013

 

 

 

Wynik głosowania końcowego

+:

–:

0:

36

2

0

Posłowie obecni podczas głosowania końcowego

Elena Oana Antonescu, Sophie Auconie, Sergio Berlato, Lajos Bokros, Franco Bonanini, Yves Cochet, Anne Delvaux, Jill Evans, Elisabetta Gardini, Matthias Groote, Françoise Grossetête, Cristina Gutiérrez-Cortines, Satu Hassi, Jolanta Emilia Hibner, Karin Kadenbach, Christa Klaß, Eija-Riitta Korhola, Jo Leinen, Corinne Lepage, Peter Liese, Zofija Mazej Kukovič, Linda McAvan, Miroslav Ouzký, Gilles Pargneaux, Pavel Poc, Frédérique Ries, Kārlis Šadurskis, Richard Seeber, Claudiu Ciprian Tănăsescu, Glenis Willmott, Sabine Wils

Zastępca(y) obecny(i) podczas głosowania końcowego

Margrete Auken, Philippe Juvin, Alda Sousa, Rebecca Taylor, Marita Ulvskog, Vladimir Urutchev

Zastępca(y) (art. 187 ust. 2) obecny(i) podczas głosowania końcowego

Stanimir Ilchev

  • [1]             Przewodnik po aktach delegowanych i wykonawczych, DG IPOL, luty 2013 r., s.16.

OPINIA Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii (24.9.2013)

dla Komisji Prawnej

w sprawie dalszych działań związanych z przekazaniem uprawnień ustawodawczych i kontrolą przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję
(2012/2323 (INI))

Sprawozdawczyni komisji opiniodawczej: Amalia Sartori

WSKAZÓWKI

Komisja Przemysłu, Badań Naukowych i Energii zwraca się do Komisji Prawnej, właściwej dla tej sprawy, o uwzględnienie w końcowym tekście projektu rezolucji następujących wskazówek:

1.  odnotowuje, że poczyniono znaczne postępy w praktycznym stosowaniu art. 290 i 291 Traktatu z Lizbony, i zaznacza, że podczas negocjacji międzyinstytucjonalnych coraz większą uwagę poświęca się wyborowi między aktami delegowanymi i wykonawczymi;

2.  podkreśla, że pomimo iż współprawodawcy nie zawsze interpretują w taki sam sposób istotne elementy tych dwóch rodzajów aktów, Parlament powinien nadal podkreślać, że kwestii newralgicznych z politycznego punktu widzenia, które mogłyby uzupełnić akt podstawowy, nie należy regulować w drodze aktów wykonawczych, gdyż mogłoby to wpłynąć niekorzystnie na uprawnienia kontrolne Parlamentu;

3.  podkreśla rosnące trudności, jakich doświadcza Parlament w negocjacjach z Radą, będące wynikiem niechęci Rady do uznania stosowania aktów delegowanych, oraz fakt, że w niektórych przypadkach podejście to mogłoby być bardzo trudne do zastosowania, tak jak w sektorach, w których rozwijają się jeszcze technologie, pomimo iż możliwość uwzględnienia wszystkich niezbędnych elementów w akcie podstawowym oraz możliwość przyjmowania tylko aktów wykonawczych mogłyby być prawnie uzasadnionym wyborem; zaznacza, że podejście to może ponadto skutkować aktami prawnymi, które nie są zgodne z zasadami dobrego stanowienia prawa w UE;

4.  podkreśla, że klasyfikacja informacji w niektórych obszarach działalności nie powinna stanowić przeszkody w egzekwowaniu przez Parlament prawa do kontroli aktów delegowanych; odnotowuje, że jeżeli taki rodzaj informacji podlega aktom delegowanym, zgodnie z obowiązującym prawodawstwem należy przyjąć ustalenia niezbędne do umożliwienia posłom dostępu do tych informacji;

5.  podkreśla, że w szeregu obszarów regulowanych prawem, takich jak energia czy technologie informacyjno-komunikacyjne, kwestie, które początkowo wydają się być natury technicznej, mogą wymagać rozstrzygnięć o charakterze politycznym niosących ze sobą poważne skutki; podkreśla zatem, że w celu zagwarantowania legitymacji demokratycznej w całym procesie stanowienia prawa UE Parlament powinien dysponować dostateczną wiedzą specjalistyczną, aby móc korzystać ze swoich uprawnień kontrolnych w sposób niezależny;

6. uważa, że dokonano znacznych postępów w dążeniu do zapewnienia sprawnego przekazywania aktów delegowanych komisjom przedmiotowo właściwym, co z kolei pozytywnie wpłynęło na wykonywanie przez posłów uprawnień kontrolnych;

7.  uważa, że przekazywanie posłom aktów delegowanych za pośrednictwem biuletynu ułatwia kontrolę takich aktów i umożliwia posłom zgłoszenie ewentualnych zastrzeżeń we właściwym czasie;

8.  odnotowuje z niepokojem, że eksperci Parlamentu nie są regularnie zapraszani na posiedzenia przygotowawcze dotyczące aktów delegowanych; wzywa Komisję do podjęcia dalszych kroków w celu uregulowania tej kwestii oraz do informowania Parlamentu o planowanym harmonogramie przyjmowania takich aktów;

9.  wyraża zadowolenie, iż eksperci Komisji są gotowi uczestniczyć w posiedzeniach informacyjnych z udziałem posłów, gdyż organizacja takich spotkań na długo przed przyjęciem aktów delegowanych jest przydatna dla wyjaśnienia kluczowych aspektów takich aktów oraz ułatwienia Parlamentowi osiągnięcia ostatecznego porozumienia;

10. zwraca uwagę na znaczne zwiększenie się możliwości stosowania aktów delegowanych w aktach ustawodawczych; wyraża zaniepokojenie, w związku z faktem, że Parlament nie posiada wystarczających zasobów kadrowych, by w pełni wywiązywać się ze swoich politycznych zobowiązań w zakresie kontroli uprawnień przekazanych Komisji, np. wówczas, gdy jest on proszony o przedstawienie zastrzeżeń w terminie wyznaczonym w podstawowym akcie ustawodawczym; zwraca się o dokonanie zarówno ilościowej, jak i jakościowej oceny zasobów administracyjnych, jakich Parlament Europejski potrzebuje, by sprawować w pełni swe obowiązki współustawodawcy.

WYNIK GŁOSOWANIA KOŃCOWEGO W KOMISJI

Data przyjęcia

18.9.2013

 

 

 

Wynik głosowania końcowego

+:

–:

0:

51

0

0

Posłowie obecni podczas głosowania końcowego

Amelia Andersdotter, Josefa Andrés Barea, Zigmantas Balčytis, Ivo Belet, Bendt Bendtsen, Fabrizio Bertot, Jan Březina, Maria Da Graça Carvalho, Giles Chichester, Jürgen Creutzmann, Pilar del Castillo Vera, Christian Ehler, Adam Gierek, Norbert Glante, András Gyürk, Edit Herczog, Romana Jordan, Krišjānis Kariņš, Lena Kolarska-Bobińska, Philippe Lamberts, Marisa Matias, Angelika Niebler, Jaroslav Paška, Aldo Patriciello, Herbert Reul, Michèle Rivasi, Paul Rübig, Francisco Sosa Wagner, Konrad Szymański, Patrizia Toia, Catherine Trautmann, Ioannis A. Tsoukalas, Claude Turmes, Vladimir Urutchev, Adina-Ioana Vălean, Alejo Vidal-Quadras

Zastępca(y) obecny(i) podczas głosowania końcowego

Maria Badia i Cutchet, Antonio Cancian, Yves Cochet, António Fernando Correia de Campos, Ioan Enciu, Elisabetta Gardini, Jolanta Emilia Hibner, Seán Kelly, Bernd Lange, Corinne Lepage, Marian-Jean Marinescu, Mario Pirillo

Zastępca(y) (art. 187 ust. 2) obecny(i) podczas głosowania końcowego

María Irigoyen Pérez, Cecilia Wikström, Sabine Wils

OPINIA Komisji Transportu i Turystyki (5.9.2013)

dla Komisji Prawnej

w sprawie dalszych działań związanych z przekazaniem uprawnień ustawodawczych i kontrolą przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję
(2012/2323(INI))

Sprawozdawcy komisji opiniodawczej: Werner Kuhn i Saïd El Khadraoui

WSKAZÓWKI

Komisja Transportu i Turystyki zwraca się do Komisji Prawnej, właściwej dla tej sprawy, o uwzględnienie w końcowym tekście projektu rezolucji następujących wskazówek:

1.  przypomina, że tworzenie przepisów w Unii Europejskiej odbywa się również na szczeblach niższych od ustawodawczego, w formie aktów uszczegóławiających i wdrażających akty ustawodawcze, i że należy zapewnić właściwe stosowanie Traktatu, by zagwarantować wystarczający poziom legitymacji demokratycznej również w odniesieniu do tych aktów;

2.  podkreśla, że zakres aktów delegowanych i wykonawczych powinien ograniczać się do kwestii czysto technicznych lub administracyjnych; zagadnienia polityczne powinny być zastrzeżone dla demokratycznej i przejrzystej procedury współdecyzji, dostępnej obywatelom europejskim;

3.  przypomina, że zgodnie z art. 290 i 291 Traktatu akty delegowane i akty wykonawcze odpowiadają różnym potrzebom, dlatego nie można zastępować jednych drugimi; uważa, że zarys koncepcji aktów delegowanych i wykonawczych, jak również dobór prawidłowych i najodpowiedniejszych przepisów, jakie mają zostać włączone do aktu podstawowego, są kluczowymi kwestiami politycznymi, które powinny zostać uwzględnione i przedyskutowane przez sprawozdawców i kontrsprawozdawców na wczesnym etapie, podczas sporządzania sprawozdań ustawodawczych, z pomocą sekretariatów komisji oraz innych służb, w szczególności Wydziału Prawnego;

4.  wzywa Komisję, by zaproponowała zestaw ścisłych międzyinstytucjonalnych kryteriów stosowania aktów delegowanych i wykonawczych, w tym mechanizmów przeglądu, przy uwzględnieniu poszczególnych etapów procesu podejmowania decyzji prowadzącego do przyjęcia tych aktów;

5.  podkreśla rosnące trudności, jakich doświadcza Parlament w negocjacjach z Radą, będące wynikiem niechęci Rady do uznania stosowania aktów delegowanych oraz fakt, że w niektórych przypadkach podejście to może być bardzo trudne do zastosowania, tak jak w sektorach, w których rozwijają się jeszcze technologie, pomimo iż możliwość uwzględnienia wszystkich niezbędnych elementów w akcie podstawowym, aby pozwolić na przyjmowanie wyłącznie aktów wykonawczych, mogłyby być prawnie uzasadnionym wyborem, a także że w wielu przypadkach podejście to może skutkować aktami prawnymi, które nie są zgodne z zasadami lepszego stanowienia prawa w UE; dlatego też wzywa Komisję jako strażniczkę Traktatów, by wypełniała zobowiązania spoczywające na niej zgodnie z art. 290 i 291 Traktatu z Lizbony oraz by w pełni wspierała Parlament w obronie swych praw podczas negocjacji z Radą;

6.  uważa, że aby umocnić pozycję sprawozdawców w negocjacjach ustawodawczych należy częściej korzystać z możliwości zwracania się o opinię do Komisji Prawnej zgodnie z art. 37a Regulaminu;

7.  wyraża obawy co do procesu dostosowawczego w perspektywie obecnej wrogości Rady wobec stosowania aktów delegowanych, gdyż mogłoby to doprowadzić do utraty przez Parlament uprawnień kontrolnych, jeśli środki w zakresie procedury regulacyjnej połączonej z kontrolną stałyby się aktami wykonawczymi w ważnych i newralgicznych pod względem politycznym aktach prawnych, jak w tych związanych z bezpieczeństwem; dlatego też wzywa Komisję i Radę do przestrzegania postanowień Traktatu i jego celów oraz do zagwarantowania kontroli demokratycznej poprzez prawa Parlamentu w odniesieniu do aktów delegowanych;

8.  podkreśla, że w szeregu obszarów prawa, takich jak transport, kwestie, które początkowo wydają się być natury technicznej, mogą wymagać rozstrzygnięć o charakterze politycznym niosących za sobą poważne skutki; podkreśla zatem, że w celu zagwarantowania legitymacji demokratycznej w całym procesie stanowienia prawa UE Parlament powinien dysponować dostateczną wiedzą specjalistyczną, aby móc korzystać ze swoich uprawnień kontrolnych w sposób niezależny;

9.  podkreśla znaczenie zaangażowania Parlamentu w etap przygotowywania aktów delegowanych, mając na uwadze, że odpowiednie sprawowanie przez Parlament kontroli nad aktami delegowanymi może być trudne bez odpowiedniego wglądu w fazę ich przygotowywania oraz bez niezbędnej wiedzy specjalistycznej umożliwiającej ocenę ich treści, zważywszy na ograniczony czas i zasoby przeznaczone na kontrolę na szczeblu komisji parlamentarnych;

10. wzywa Komisję, by zapewniła taki sam poziom informacji i przejrzystości ekspertom krajowym i ekspertom Parlamentu;

11. podkreśla z naciskiem, że przy dostosowywaniu aktów prawnych do stanu prawnego po wejściu w życie Traktatu z Lizbony środki uprzednio objęte procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą powinny być przekształcane w akty delegowane, a nie w akty wykonawcze, z wyjątkiem uzasadnionych przypadków.

WYNIK GŁOSOWANIA KOŃCOWEGO W KOMISJI

Data przyjęcia

5.9.2013

 

 

 

Wynik głosowania końcowego

+:

–:

0:

31

1

3

Posłowie obecni podczas głosowania końcowego

Magdi Cristiano Allam, Georges Bach, Izaskun Bilbao Barandica, Antonio Cancian, Michael Cramer, Philippe De Backer, Luis de Grandes Pascual, Saïd El Khadraoui, Ismail Ertug, Carlo Fidanza, Knut Fleckenstein, Jacqueline Foster, Franco Frigo, Mathieu Grosch, Dieter-Lebrecht Koch, Georgios Koumoutsakos, Werner Kuhn, Jörg Leichtfried, Bogusław Liberadzki, Eva Lichtenberger, Gesine Meissner, Hubert Pirker, Dominique Riquet, Petri Sarvamaa, Olga Sehnalová, Brian Simpson, Keith Taylor, Patricia van der Kammen, Dominique Vlasto, Roberts Zīle

Zastępca(y) obecny(i) podczas głosowania końcowego

Phil Bennion, Spyros Danellis, Michel Dantin, Geoffrey Van Orden, Janusz Władysław Zemke

OPINIA Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi (25.11.2013)

dla Komisji Prawnej

w sprawie dalszych działań związanych z przekazaniem uprawnień ustawodawczych i kontrolą przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję
(2012/2323(INI))

Sprawozdawca komisji opiniodawczej: de Paolo De Castro

WSKAZÓWKI

Komisja Rolnictwa i Rozwoju Wsi zwraca się do Komisji Prawnej, właściwej dla tej sprawy, o uwzględnienie w końcowym tekście projektu rezolucji następujących wskazówek:

1.  przypomina o znaczeniu dostosowania dorobku prawnego Wspólnoty, szczególnie w odniesieniu do obszarów politycznych takich jak wspólna polityka rolna, w których przed wejściem w życie TFUE akty prawne nie były przyjmowane w procedurze współdecyzji; wyraża ubolewanie w związku z faktem, że procedury dostosowujące istotne przepisy dotyczące rolnictwa zostały zablokowane przez Radę po niepowodzeniu negocjacji prowadzonych w ramach nieformalnych rozmów trójstronnych oraz pierwszego czytania w Parlamencie; odnotowuje, że jedynie w kontekście pełnych procedur ustawodawczych związanych z reformą WPR możliwe było znalezienie rozwiązania pozwalającego na dostosowanie dorobku, które było do przyjęcia dla obu stron, pomimo że porozumienie w odniesieniu do niektórych przepisów jest możliwe pod warunkiem, że nie będzie to miało negatywnych skutków;

2.  domaga się, by Rada dokonała postępów w pracach nad aktami oczekującymi na dostosowanie, tak by procedury zostały zakończone przez upływem kadencji;

3.  uważa, że automatyczne dostosowanie, o którym mowa w art. 10 rozporządzenia (UE) nr 182/2011, spowodowało poważne problemy w zakresie procedur dostosowania, gdyż brak jakiejkolwiek presji czasu był szkodliwy dla procesu negocjacji między instytucjami i ostatecznie umożliwił Radzie zablokowanie procedur dostosowujących;

4.  zwraca uwagę na potrzebę usprawnienia przekazywania dokumentów Parlamentowi Europejskiemu, zwłaszcza w zakresie projektów aktów delegowanych, aby zapewnić jednoczesny przepływ informacji do Parlamentu Europejskiego i Rady jako współprawodawców;

5.  zaleca Komisji, aby nie nadużywała aktów delegowanych w celu ponownego otwarcia porozumień politycznych zawartych w ramach rozmów trójstronnych;

6.  wzywa Komisję do ułatwienia udziału ekspertów Parlamentu w posiedzeniach grup eksperckich bez stwarzania zbędnych przeszkód biurokratycznych.

WYNIK GŁOSOWANIA KOŃCOWEGO W KOMISJI

Data przyjęcia

25.11.2013

 

 

 

Wynik głosowania końcowego

+:

–:

0:

24

3

0

Posłowie obecni podczas głosowania końcowego

José Bové, Luis Manuel Capoulas Santos, Paolo De Castro, Hynek Fajmon, Mariya Gabriel, Iratxe García Pérez, Julie Girling, Sergio Gutiérrez Prieto, Elisabeth Jeggle, Jarosław Kalinowski, Elisabeth Köstinger, Agnès Le Brun, Gabriel Mato Adrover, Mairead McGuinness, Marit Paulsen, Ulrike Rodust, Alfreds Rubiks, Giancarlo Scottà, Alyn Smith, Ewald Stadler, Csaba Sándor Tabajdi, Marc Tarabella

Zastępca(y) obecny(i) podczas głosowania końcowego

Esther de Lange, Karin Kadenbach, Anthea McIntyre, Maria do Céu Patrão Neves, Dimitar Stoyanov

OPINIA Komisji Rybołówstwa (10.9.2013)

dla Komisji Prawnej

w sprawie dalszych działań związanych z przekazaniem uprawnień ustawodawczych oraz kontrolą ze strony państw członkowskich nad wykonywaniem uprawnień wykonawczych przez Komisję
(2012/2323(INI))

Sprawozdawca komisji opiniodawczej: Antolín Sánchez Presedo

WSKAZÓWKI

Komisja Rybołówstwa zwraca się do Komisji Prawnej, właściwej dla tej sprawy, o uwzględnienie w końcowym tekście projektu rezolucji następujących wskazówek:

1.  podkreśla, że wybór właściwego instrumentu prawnego (aktu ustawodawczego, delegowanego lub wykonawczego) nie jest wyłącznie kwestią techniczną; wskazuje, że faktycznie niezwykle ważne jest zadbanie o to, by organ prawodawczy przyjmował pełną odpowiedzialność, jeśli chodzi o istotne elementy i skuteczną kontrolę decyzji politycznych; zauważa, że dla równowagi sił, prawidłowości i właściwego funkcjonowania procesu decyzyjnego oraz realizacji polityki, na przykład wspólnej polityki rybołówstwa, istotne znaczenie może mieć również to, aby te różne instrumenty były stosowane w sposób zgodny z kryteriami określonymi w Traktacie; podkreśla, że Parlament Europejski powinien konsekwentnie zwracać szczególną uwagę na te aspekty;

2.  wskazuje na znaczenie, jakie ma spójne podejście przyjmowane w Parlamencie Europejskim przez Konferencję Przewodniczących w sprawie wyboru instrumentu prawnego i metod kontroli; w związku z tym uważa, że należy polegać na tym procesie i dalej go rozwijać, aby istniejący dorobek prawny stanowił podstawę, aby ułatwiać koordynację i organizować działania następcze;

3.  proponuje, aby w każdej komisji parlamentarnej przewodniczący, jeden z wiceprzewodniczących lub właściwy poseł został zobowiązany do wspierania posłów i gwarantowania – w porozumieniu z pozostałymi komisjami – spójności aktów delegowanych i wykonawczych; wskazuje, że sprawozdawca odpowiedzialny za podstawowy akt powinien automatycznie zostawać sprawozdawcą do spraw działań następczych i powinien okresowo składać komisji sprawozdania; nalega również na konieczną dla prowadzenia skutecznej kontroli organizację pracy w sekretariatach i zaleca w związku z tym, by do porządków dziennych komisji parlamentarnych został wpisany punkt dotyczący kontroli stosowania aktów delegowanych;

4.  podkreśla podstawowe znaczenie kontroli, ponieważ pozwala ona Parlamentowi Europejskiemu z wyprzedzeniem zdefiniować kryteria, które muszą zostać spełnione, by mógł się on zgodzić na dany akt delegowany;

5.  zwraca się do Komisji Europejskiej o większą przejrzystość publikacji aktów delegowanych, aby poprawić ich dostępność dla Parlamentu i obywateli europejskich; sugeruje w związku z tym, aby Komisja Europejska opracowała narzędzie informatyczne pozwalające stworzyć bazę danych, zawierającą wykaz tych aktów, tak aby ułatwić kontrolę demokratyczną;

6.  ubolewa z powodu faktu, że w dziedzinie wspólnej polityki rybołówstwa, podobnie jak w innych dziedzinach, w których do czasu wejścia w życie obecnego Traktatu nie wprowadzono procedury współdecyzji, a procedura regulacyjna połączona z kontrolą nie była stosowana, proces dostosowania przepisów obowiązujących przed wejściem w życie Traktatu z Lizbony do nowych ram prawnych obejmujących akty ustawodawcze, delegowane i wykonawcze napotyka znaczne trudności, powodując poważne i szkodliwe opóźnienia, a nawet nie posuwa się do przodu, wpływając niekorzystnie na wdrażanie niezbędnych i pilnych środków dla rybołówstwa, często z powodu niechęci Rady do uznania i skutecznego wykorzystania możliwości przekazania Komisji uprawnień do przyjmowania aktów delegowanych na mocy art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE);

7.  podkreśla, że dostosowanie polityki rybołówstwa do postanowień Traktatu z Lizbony nie musi prowadzić do przyznania przez Komisję dodatkowych uprawnień w stosunku do tych przewidzianych w ww. traktacie; przypomina w związku z tym, że mandat Komisji uprawniający ją do działania w związku z aktami delegowanymi nie jest mandatem „bez ograniczeń czasowych”, lecz powinien być ograniczony w czasie (zasadniczo trzy lata od czasu przekazania);

8.  uważa, że proces dostosowania przepisów w zakresie rybołówstwa i pokrewnych, obowiązujących przed wejściem w życie Traktatu z Lizbony do nowych ram prawnych powinien zostać w pełni zakończony podczas bieżącej kadencji parlamentarnej;

9.  zwraca się do Komisji i Rady, by podjęły dalsze negocjacje z Parlamentem w celu wypracowania wspólnego porozumienia w sprawie interpretacji i stosowania art. 290 i 291 TFUE oraz działań w następstwie ich stosowania, w szczególności realnego rozróżnienia między aktami delegowanymi a wykonawczymi, ewentualnie z przykładami konkretnych i niekwestionowanych uprawnień sklasyfikowanych jako ustawodawcze, delegowane lub wykonawcze;

10. zwraca uwagę na znaczenie przekazania uprawnień wykonawczych Komisji w odniesieniu do pewnych obszarów polityki, aby uniknąć mikrozarządzania oraz złożonej i długiej procedury współdecyzji;

11. podkreśla, że wybór instrumentu ma również wpływ na późniejszą kontrolę przekazanych uprawnień; popiera zatem sposób działania przyjęty przez Konferencję Przewodniczących polegający na wykorzystaniu aktów delegowanych w przypadkach, w których nie jest oczywiste, komu należy przekazać uprawnienia przy stosowaniu postanowień Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej;

12. uważa, że Parlament i Rada Ministrów stracą wiarygodność w oczach obywateli UE, jeżeli nie będzie można wdrożyć istotnych polityk, ponieważ dwie instytucje nie mogą dojść do porozumienia, jeśli chodzi o wybór procedury administracyjnej.

WYNIK GŁOSOWANIA KOŃCOWEGO W KOMISJI

Data przyjęcia

5.9.2013

 

 

 

Wynik głosowania końcowego

+:

–:

0:

21

0

0

Posłowie obecni podczas głosowania końcowego

John Stuart Agnew, Antonello Antinoro, Kriton Arsenis, Chris Davies, Carmen Fraga Estévez, Dolores García-Hierro Caraballo, Marek Józef Gróbarczyk, Werner Kuhn, Isabella Lövin, Gabriel Mato Adrover, Guido Milana, Maria do Céu Patrão Neves, Crescenzio Rivellini, Raül Romeva i Rueda, Struan Stevenson, Isabelle Thomas, Nils Torvalds, Jarosław Leszek Wałęsa

Zastępca(y) obecny(i) podczas głosowania końcowego

Jean Louis Cottigny, Iñaki Irazabalbeitia Fernández, Jens Nilsson, Nikolaos Salavrakos

Zastępca(y) (art. 187 ust. 2) obecny(i) podczas głosowania końcowego

Jan Kozłowski

OPINIA Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych (25.11.2013)

dla Komisji Prawnej

w sprawie dalszych działań związanych z przekazaniem uprawnień ustawodawczych oraz kontrolą ze strony państw członkowskich nad wykonywaniem uprawnień wykonawczych przez Komisję
(2012/2323(INI))

Sprawozdawczyni komisji opiniodawczej: Monika Flašíková Beňová

WSKAZÓWKI

Komisja Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych zwraca się do Komisji Prawnej, właściwej dla tej sprawy, o uwzględnienie w końcowym tekście projektu rezolucji następujących wskazówek:

A. mając na uwadze, że Traktat z Lizbony wprowadza nową hierarchię norm obejmującą akty ustawodawcze, w ramach których ustawodawca decyduje o istotnych elementach danej dziedziny, akty delegowane, które Komisja przyjmuje pod kontrolą ustawodawcy w celu wprowadzenia zmian do niektórych innych niż istotne elementów aktów ustawodawczych bądź w celu ich uzupełnienia, oraz akty wykonawcze, które zazwyczaj są przyjmowane przez Komisję pod kontrolą państw członkowskich wówczas, gdy wymagane są jednolite warunki stosowania aktów unijnych;

B.  mając na uwadze, że zdecydowana większość przyjętych aktów prawnych w dziedzinie współpracy policyjnej i współpracy sądowej w sprawach karnych (dawny trzeci filar) nie została zmieniona od czasu wejścia w życie Traktatu z Lizbony, w związku z czym nadal funkcjonuje poza systemem aktów delegowanych i wykonawczych (art. 290 i 291 TFUE), oraz że w przejściowym okresie pięciu lat Komisja nie może wszczynać postępowań w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego, natomiast Trybunał Sprawiedliwości ma ograniczone uprawnienia przyznane na mocy poprzedniego traktatu (art. 10 Protokołu nr 36);

C. mając na uwadze, że konferencja międzyrządowa zachęciła instytucje do dążenia do zmiany lub zastąpienia aktów prawnych dawnego trzeciego filaru, aby doprowadzić do pełnego stosowania przez instytucje uprawnień, jak przewidziano w Traktacie z Lizbony (deklaracja nr 50 dotycząca art. 10 Protokołu nr 36 oraz art. 10 ust. 2 Protokołu nr 36); mając na uwadze, że w swojej rezolucji z dnia 25 listopada 2009 r. w sprawie komunikatu Komisji do Parlamentu Europejskiego i Rady: „Przestrzeń wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości w służbie obywateli” – program sztokholmski[1] Parlament zwrócił się do Komisji o przedstawienie do dnia 1 września 2010 r. szeregu priorytetowych wniosków, wśród których kilka jest już zaległych;

1.  potępia jako sprzeczny z zasadami demokracji i praworządności fakt, że prawie cztery lata po wejściu w życie Traktatu z Lizbony nadal stosuje się procedury wdrażania aktów prawnych z zakresu dawnego trzeciego filaru, które często pomijają udział Parlamentu lub przewidują wyłącznie konsultację z Parlamentem, i to niezależnie od charakteru podejmowanych decyzji; zwraca się do Komisji o uwzględnienie najpóźniej w jej programie prac na rok 2014 wniosków dotyczących zmiany wszystkich aktów prawnych z zakresu dawnego trzeciego filaru, tak aby dostosować je do nowej hierarchii norm i zapewnić poszanowanie uprawnień i kompetencji Parlamentu oraz przysługującego mu prawa do informacji w ramach przekazywania uprawnień Komisji na mocy Traktatu z Lizbony; podkreśla, że będzie to wymagało indywidualnej oceny każdego aktu prawnego w celu określenia, które decyzje, jako dotyczące elementów istotnych, muszą być podejmowane przez prawodawcę – szczególnie gdy dotyczą podstawowych praw zainteresowanych osób, a które decyzje mogą zostać uznane za dotyczące elementów innych niż istotne (zob. wyrok Trybunału Sprawiedliwości w sprawie C-355/01); proponuje powołanie w tym celu międzyinstytucjonalnej grupy roboczej, aby ustanowiła ona kryteria dotyczące stosowania aktów delegowanych lub wykonawczych na podstawie art. 290 TFUE; wzywa Radę i Komisję do podjęcia negocjacji z Parlamentem Europejskim w celu jak najszybszego zawarcia porozumienia w sprawie wspomnianych kryteriów;

2.  zwraca uwagę na fakt, że choć od wejścia w życie Traktatu z Lizbony upłynęło już wiele czasu, Rada nadal przyjmuje akty prawne na podstawie przepisów z zakresu dawnego trzeciego filaru, w związku z czym Parlament został zmuszony do wszczęcia postępowania przed Trybunałem Sprawiedliwości,

3.  zdecydowanie potępia naciski ze strony Rady, a często również ze strony Komisji, na stosowanie aktów wykonawczych nawet wtedy, gdy są jednoznacznie spełnione warunki pozwalające na stosowanie aktów delegowanych, o których mowa w art. 290 TFUE zawierającym stwierdzenie, że przekazanie Komisji uprawnień może dotyczyć jedynie aktów o charakterze nieustawodawczym w celu uzupełnienia lub zmiany innych niż istotne elementów danego aktu ustawodawczego;

4.  uważa, że wyboru między aktami delegowanymi i wykonawczymi należy dokonywać osobno dla każdego przypadku; wybór ten wymaga szczegółowego rozpatrzenia, przy czym w każdym przypadku należy odnieść się do wymogów zawartych w art. 290 i 291 TFUE; uważa w związku z powyższym, że przydatne mogłyby się okazać orientacyjne wytyczne dotyczące stosowania tych artykułów;

5.  nalega na właściwe stosowanie aktów delegowanych w nowych programach finansowych; uważa, że takie decyzje jak ustalenie priorytetów oraz przydział środków finansowych na te priorytety wyraźnie stanowią uzupełnienie aktu podstawowego i w związku z tym wymagają stosowania aktów delegowanych.

WYNIK GŁOSOWANIA KOŃCOWEGO W KOMISJI

Data przyjęcia

17.10.2013

 

 

 

Wynik głosowania końcowego

+:

–:

0:

38

4

0

Posłowie obecni podczas głosowania końcowego

Jan Philipp Albrecht, Edit Bauer, Rita Borsellino, Emine Bozkurt, Arkadiusz Tomasz Bratkowski, Philip Claeys, Carlos Coelho, Agustín Díaz de Mera García Consuegra, Ioan Enciu, Monika Flašíková Beňová, Hélène Flautre, Kinga Gál, Kinga Göncz, Nathalie Griesbeck, Sylvie Guillaume, Anna Hedh, Salvatore Iacolino, Timothy Kirkhope, Juan Fernando López Aguilar, Monica Luisa Macovei, Svetoslav Hristov Malinov, Véronique Mathieu Houillon, Anthea McIntyre, Roberta Metsola, Claude Moraes, Georgios Papanikolaou, Carmen Romero López, Judith Sargentini, Birgit Sippel, Csaba Sógor, Renate Sommer, Rui Tavares, Wim van de Camp, Axel Voss, Josef Weidenholzer, Tatjana Ždanoka, Auke Zijlstra

Zastępca(y) obecny(i) podczas głosowania końcowego

Alexander Alvaro, Ana Gomes, Stanimir Ilchev, Andrés Perelló Rodríguez, Marie-Christine Vergiat

  • [1]  Dz.U. C 285 E z 21.10.2010, s. 12.

WYNIK GŁOSOWANIA KOŃCOWEGO W KOMISJI

Data przyjęcia

26.11.2013

 

 

 

Wynik głosowania końcowego

+:

–:

0:

21

0

0

Posłowie obecni podczas głosowania końcowego

Raffaele Baldassarre, Sebastian Valentin Bodu, Françoise Castex, Christian Engström, Marielle Gallo, Giuseppe Gargani, Lidia Joanna Geringer de Oedenberg, Klaus-Heiner Lehne, Antonio López-Istúriz White, Antonio Masip Hidalgo, Jiří Maštálka, Evelyn Regner, Francesco Enrico Speroni, Dimitar Stoyanov, Alexandra Thein, Cecilia Wikström, Tadeusz Zwiefka

Zastępca(y) obecny(i) podczas głosowania końcowego

Eduard-Raul Hellvig, Eva Lichtenberger, Dagmar Roth-Behrendt, József Szájer, Axel Voss