SPRAWOZDANIE w sprawie rocznego sprawozdania Europejskiego Banku Centralnego za rok 2013

26.1.2015 - (2014/2157(INI))

Komisja Gospodarcza i Monetarna
Sprawozdawca: Pablo Zalba Bidegain


Procedura : 2014/2157(INI)
Przebieg prac nad dokumentem podczas sesji
Dokument w ramach procedury :  
A8-0011/2015

PROJEKT REZOLUCJI PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO

w sprawie rocznego sprawozdania Europejskiego Banku Centralnego za rok 2013

(2014/2157(INI))

Parlament Europejski,

–       uwzględniając sprawozdanie roczne Europejskiego Banku Centralnego za rok 2013 (C8-0000/2014),

       uwzględniając Statut Europejskiego Systemu Banków Centralnych i Europejskiego Banku Centralnego, w szczególności jego art. 15,

–       uwzględniając art. 284 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–       uwzględniając art. 132 ust. 1 Regulaminu,

–       uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej oraz opinię Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych (A8-0011/2015),

A.     mając na uwadze, że według prognozy służb Komisji z wiosny 2014 r. PKB strefy euro obniżył się o 0,4% w 2013 r. po spadku o 0,7% w 2012 r., a także mając na uwadze, że służby Komisji spodziewają się ożywienia przekładającego się na wzrost PKB o 1,2% w 2014 r. i 1,7% w 2015 r.; mając na uwadze, że jesienią 2014 r. służby Komisji zrewidowały swoje prognozy wzrostu w dół, przewidując wzrost PKB zaledwie o 0,8% w 2014 r. i o 1,1% w 2015 r., z dominującym ryzykiem pogorszenia się sytuacji;

B.     mając na uwadze, że według jesiennej prognozy bezrobocie w strefie euro wzrosło z 11,3% na koniec 2012 r. do 11,9% na koniec 2013 r., i utrzymuje się na wysokim poziomie w 2014 r.;

C.     mając na uwadze, że istnieją znaczne rozbieżności między wysokością stopy bezrobocia w różnych państwach członkowskich, od 5 do 26%; mając na uwadze, że jeszcze wyższa stopa bezrobocia wśród młodych ludzi wynosi nawet 50 % w niektórych państwach członkowskich; mając na uwadze, że różnice w stopach bezrobocia wywołują dalsze różnice gospodarcze między państwami członkowskimi;

D.     mając na uwadze, że powodzenie programu bezpośrednich transakcji monetarnych w obniżeniu stóp oprocentowania pożyczek nie powinno być wykorzystywane przez państwa członkowskie jako sposobność uniknięcia reform strukturalnych w dążeniu do zwiększenia potencjału wzrostu i osiągnięcia w średniej perspektywie czasowej równowagi fiskalnej; mając na uwadze, że tendencje w zakresie zatrudnienia i ograniczania ubóstwa są narażone na ryzyko porażki w osiąganiu krajowych celów strategii „Europa 2020”;

E.     mając na uwadze, że w 2013 r. Europejski Bank Centralny obniżył swoje podstawowe stopy procentowe, najpierw w maju, a następnie w listopadzie, obniżając oprocentowanie podstawowych operacji refinansujących do 0,25%; mając na uwadze, że w wyniku dodatkowych środków polityki pieniężnej ogłaszanych od początku 2014 r. stopa procentowa podstawowych operacji refinansujących wynosi obecnie 0,05%, a oprocentowanie depozytów wynosi -0.20%;

F.     mając na uwadze, że obniżenie rzeczywistych stóp oprocentowania nie przekłada się ani na zapewnienie większego dostępu do pożyczek dla gospodarstw domowych i przedsiębiorstw, ani na wzrost PKB czy tworzenie miejsc pracy;

G.     mając na uwadze, że w skonsolidowanym sprawozdaniu finansowym Eurosystemu wykazano na koniec 2013 r. 2 285 biliony, co oznacza spadek o około 25% w ciągu 2013 r.;

H.     mając na uwadze, że aktywa nierynkowe stały się największą częścią składową aktywów będących zabezpieczeniem dla Eurosystemu w 2013 r., stanowiąc 25% ogółu; mając na uwadze, że nienotowane papiery wartościowe wraz z papierami wartościowymi zabezpieczonymi aktywami stanowią ponad 40% ogółu aktywów będących zabezpieczeniem;

I.      mając na uwadze, że według prognozy służb Komisji z jesieni 2014 r. średnia stopa inflacji w strefie euro wynosiła 1,4% w 2013 r., co oznacza spadek z 2,5% w 2012 r.; mając na uwadze, że inflacja w strefie euro utrzymuje się na ścieżce spadkowej od początku 2014 r. z szacowanym poziomem 0,5% w 2014 r., osiągając najniższy poziom 0,3 % we wrześniu; mając na uwadze, że ogólna stopa inflacji zharmonizowanego wskaźnika cen konsumpcyjnych w niektórych państwach członkowskich spadła do 0% i poniżej we wrześniu 2014 r. i pozostanie na poziomie poniżej docelowego poziomu w 2015 r.;

J.      mając na uwadze, że niskie ceny energii, a zwłaszcza ropy naftowej, były jednym z głównych czynników przyczyniających się do spadku stóp inflacji w strefie euro;

K.     mając na uwadze, że poziom inwestycji publicznych i prywatnych w strefie euro przeżywa stagnację na poziomach znacznie niższych niż odnotowywane przez początkiem kryzysu; mając na uwadze, że wśród dużych przedsiębiorstw popularne było wykorzystywanie taniego pieniądza w celu wyrachowanego wykupu własnych akcji zamiast nowych inwestycji; mając na uwadze, że względny udział inwestycji w stosunku do PKB zmniejszał się stopniowo nawet przed kryzysem i należy go pilnie zwiększyć;

L.     mając na uwadze, że roczna dynamika agregatu M3 nadal spadała z 3,5% w grudniu 2012 r. do 1% w grudniu 2013 r.;

M.    mając na uwadze, że kredyty dla sektora prywatnego nadal spadały, z roczną zmianą -2,3% w grudniu 2013 r. w porównaniu z -0,7% w grudniu 2012 r.; mając na uwadze, że brak kredytów dotykający MŚP w niektórych państwach członkowskich jest jednym z głównych problemów opóźniających ożywienie gospodarcze; mając na uwadze, że nastąpił spadek kredytów dla MŚP o około 35% między rokiem 2008 a 2013; mając na uwadze, że istotne jest, aby ułatwiać przepływ kredytów do MŚP, ponieważ MŚP zatrudniają 72% siły roboczej strefy euro i mają wyższy wskaźnik tworzenia nowych miejsc pracy brutto niż duże przedsiębiorstwa;

N.     mając na uwadze, że fragmentacja finansowa jest nadal poważnym problemem, a MŚP mierzą się ze znacznie wyższymi kosztami finansowania zewnętrznego, zwłaszcza w państwach strefy euro już dotkniętych poważnymi trudnościami gospodarczymi, co wywołuje zakłócenia na jednolitym rynku, opóźniając ożywienie gospodarcze i pogłębiając rozbieżności; mając na uwadze, że wyniki kompleksowej oceny europejskich banków powinny mieć pozytywny wpływ na bieżącą politykę monetarną oraz na wolę banków, by zwiększyć swoją aktywność w udzielaniu kredytów, zwłaszcza w odniesieniu do gospodarki realnej;

O.     mając na uwadze, że wartość bilansu Eurosystemu zmniejszała się stopniowo w ciągu 2013 r., co odzwierciedla zwrot przez banki funduszy długoterminowych operacji refinansujących (LTRO);

P.     mając na uwadze, że Rada Prezesów Europejskiego Banku Centralnego zdecydowała w lipcu 2013 r. o przedstawieniu bezpośrednich wytycznych stwierdzających, że spodziewa się ona, że podstawowe stopy procentowe pozostaną przez dłuższy czas na aktualnych bądź niższych poziomach;

Q.     mając na uwadze, że skutki ewentualnego luzowania ilościowego w strefie euro zostałyby prawdopodobnie osłabione przez nadmierne pośrednictwo kredytowe w sektorze bankowym;

R.     mając na uwadze, że art. 282 TFUE stanowi, iż głównym celem Europejskiego Systemu Banków Centralnych (ESBC) jest utrzymanie stabilności cen; mając na uwadze, że art. 127 TFUE stanowi, iż bez uszczerbku dla tego głównego celu ESBC wspiera ogólne polityki gospodarcze w Unii; mając na uwadze, że art. 123 TFUE i art. 21 Statutu Europejskiego Systemu Banków Centralnych i Europejskiego Banku Centralnego zakazują nabywania bezpośrednio od instytucji lub organów UE bądź od krajowych władz publicznych lub organów krajowych ich papierów dłużnych; mając na uwadze, że był to warunek sine qua non dla kilku państw członkowskich wstąpienia do unii gospodarczej i walutowej; mając na uwadze, że zakupy te są dozwolone na rynkach wtórnych;

Polityka pieniężna

1.      zauważa szybką reakcję Europejskiego Banku Centralnego w obliczu wielu wyzwań, a także fakt, że celem polityki monetarnej było zmniejszenie poziomu stresu na rynkach finansowych strefy euro oraz odbudowanie zaufania inwestorów do wspólnej waluty; z zadowoleniem przyjmuje gotowość EBC do poczynienia wszelkich starań, aby ocalić euro; zauważa ogólne zmniejszenie długoterminowego zadłużenia, szczególnie w najbardziej zadłużonych państwach strefy euro, do poziomów nieznanych od początku kryzysu; podkreśla, że niskie stopy zwrotu nie wpłynęły na tworzenie miejsc pracy ani na wzrost oraz że ich brak zagraża stabilności finansowej;

2.      zauważa, że korzystanie z głównych operacji refinansujących, średnich i długoterminowych operacji refinansujących z pełnym przydziałem stałych stawek, korzystanie z kredytu banku centralnego na koniec dnia, awaryjnego wsparcia płynnościowego i depozytu w banku centralnym na koniec dnia pozostawało w 2013 r. na bardzo wysokim poziomie, co sygnalizuje trwające zakłócenie funkcjonowania mechanizmu transmisji polityki pieniężnej i rynku pożyczek międzybankowych w strefie euro, chociaż sytuacja znacznie się poprawiła w porównaniu z ubiegłymi latami, na co wskazuje stabilizacja spreadów, postępujące unormowanie sytuacji na rynkach międzybankowych oraz mniejsze zakłócenia równowagi w funkcjonowaniu systemu TARGET2;

3.      jest podbudowany ustabilizowaniem się poziomów zakłóceń równowagi systemu TARGET2 w 2013 r.; podkreśla, że system rozliczeniowy TARGET2 odgrywa kluczową rolę w zabezpieczeniu integralności systemu finansowego strefy euro;

4.      pozostaje głęboko zaniepokojony faktem, że działalność gospodarcza jest w dalszym ciągu powolna, a strefa euro odnotowuje ujemny wzrostu PKB w 2013 r., drugi rok z rzędu, a wzrost PKB jest niski w trzech pierwszych kwartałach 2014 r., czemu towarzyszy wysoka stopa bezrobocia w wielu państwach członkowskich strefy euro, osiągając poziomy, które zagrażają stabilności strefy euro oraz podważając poparcie dla europejskiego projektu wśród polityków i opinii publicznej;

5.      podkreśla swoje zaniepokojenie stałym spadkiem stopy inflacji w strefie euro od 2011 r. oraz różnicami w poziomach inflacji występującymi między państwami członkowskimi; podkreśla zauważalną obecnie znaczną rozbieżność między wyraźnym celem EBC, jakim jest utrzymanie w średniej perspektywie czasowej stopy inflacji poniżej, ale blisko 2 %, a obecną stopą inflacji, która jest bliska zera, a nawet poniżej zera w kliku państwach członkowskich należących do strefy euro; jest zaniepokojony faktem, że, jak przyznał prezes EBC, obecne tendencje deflacyjne mogą doprowadzić do załamania średnio- i długoterminowych oczekiwań inflacyjnych;

6.      zwraca uwagę, że trwający proces dostosowań bilansowych w sektorach finansowym i niefinansowym, w połączeniu z wysokimi wskaźnikami bezrobocia, wciąż tłumił aktywność gospodarczą w strefie euro w 2013 r.;

7.      obserwuje uważnie ewentualne ryzyko deflacji; przypomina, że stopa inflacji bliska zeru w strefie euro zagraża skuteczności polityki monetarnej; rozumie, że EBC przypisuje niską inflację skutkom krótkoterminowym, i wyraża nadzieję, że cel średniookresowy zostanie osiągnięty bez fazy deflacyjnej; zauważa jednak, że EBC zrewidował dalej w dół prognozy dotyczące inflacji w latach 2015 i 2016 (między 0,1% i 0,2%);

8.      zwraca uwagę, że przewidywana na nadchodzące lata stopa inflacji poniżej zaplanowanego celu będzie miała wpływ na programy redukcji długu publicznego kilku państw członkowskich;

9.      zwraca uwagę, że w perspektywie dalszych polityk akomodacyjnych takich jak luzowanie ilościowe oraz z myślą o będących w toku zaskarżeniach programu bezwarunkowych transakcji monetarnych podstawowe znaczenie ma zapewnienie jasności i pewności prawa, aby instrumenty te mogły zostać skutecznie wdrożone;

10.    podkreśla, że niskie koszty pożyczek dla państw członkowskich idą w parze z rosnącym długiem publicznym, w wielu przypadkach bliskim lub przekraczającym 100 % PKB, i ostrzega, że nowy kryzys może prowadzić do ponownej oceny ryzyka przez rynki finansowe;

11.    zauważa, że prognozy Europejskiego Banku Centralnego opublikowane w 2013 r. nie przewidziały obecnie występującego połączenia zerowego wzrostu gospodarczego i bardzo niskiej inflacji, a nawet oznak deflacji; wzywa w związku z tym do uważnego zapoznawania się obecnymi prognozami silniejszego wzrostu gospodarczego i wyraźnie wyższej inflacji w 2015 i 2016 r.;

12.    uważa, że słabe dane bilansowe nie tylko mają wpływ na banki, ale szkodzą również przedsiębiorstwom oraz innym podmiotom sektora prywatnego, gdyż brak kapitału i finansowania ogranicza zdolność przedsiębiorstw do zachowania konkurencyjności, wzrostu i w konsekwencji do utrzymania i tworzenia miejsc pracy;

13.    uważa, że sprawą najwyższej wagi jest stworzenie warunków sprzyjających ponownemu wzrostowi inwestycji w strefie euro, zarówno publicznych, jak i prywatnych, biorąc pod uwagę fakt, że pomimo iż EBC realizuje swoje działania, aby utrzymać korzystne warunki finansowania, inwestycje nie zostały jeszcze podjęte; wzywa w tym kontekście państwa członkowskie do znalezienia przyczyn leżących u podstaw fragmentacji finansowej, takich jak rozbieżne struktury ryzyka, które powodują, że udzielanie pożyczek kosztuje więcej w danych państwach; ponadto wzywa państwa członkowskie do wprowadzenia odpowiednich reform strukturalnych w celu przywrócenia korzystnego otoczenia biznesu, w szczególności poprzez wdrożenie zaleceń dla poszczególnych krajów;

14.    zachęca EBC do rozważenia w ramach jego polityki rozszerzenia bilansu zakupu obligacji projektowych EBI, z których są finansowane niektóre z najbardziej produktywnych inwestycji w strefie euro, w szczególności dotyczące tych projektów, które Komisja w rezultacie analizy kosztów i korzyści wskazała jako posiadające europejską wartość dodaną, a zwłaszcza projekty TEN-T w dziedzinie energetyki i transportu oraz projekty dotyczące jednolitego rynku cyfrowego;

15.    przyjmuje do wiadomości, że prezes Mario Draghi w swoim przemówieniu na corocznym sympozjum banków centralnych w Jackson Hole w dniu 22 sierpnia 2014 r. podkreślił, że potrzebujemy działań po obu stronach gospodarki, zauważając, że: zagregowanej polityce popytu muszą towarzyszyć krajowe reformy i polityki strukturalne; ze strony popytowej polityka monetarna może i powinna odgrywać zasadniczą rolę, co obecnie oznacza akomodacyjną politykę monetarną w dłuższym czasie; jest pewne pole manewru, by polityka budżetowa odgrywała większą rolę obok polityki monetarnej, lecz jest branie pod uwagę zdolności obsługi długu publicznego; oraz że chociaż wprowadzenie zmian inwestycji publicznych jest konieczne w celu uruchomienia dalszych inwestycji prywatnych i ułatwienia reform strukturalnych, należy również zwrócić uwagę na odpowiednie środki polityki budżetowej;

16.    zgadza się z prezesem Draghim, że obecna elastyczność zasad paktu stabilności i wzrostu mogłaby zostać wykorzystana w celu zaradzenia słabemu ożywieniu oraz w celu uwzględnienia kosztów niezbędnych reform strukturalnych;

17.    zgadza się z prezesem Draghim, że istnieje swoboda działania, aby doprowadzić do sformułowania bardziej sprzyjającej wzrostowi polityki budżetowej i zmniejszenia obciążenia podatkowego w sposób neutralny dla budżetu;

18.    zgadza się z prezesem Draghim, że dla zapewnienia zarówno odpowiedniej zagregowanej pozycji, jak i szeroko zakrojonego programu inwestycji publicznych wydaje się także konieczne podjęcie działania uzupełniającego na szczeblu UE;

19.    zauważa, że oprócz obniżenia swoich kluczowych stóp procentowych i wzrostu w operacji refinansowania, EBC przyjmuje innowacyjne instrumenty, takie jak ukierunkowane dłuższe operacje refinansujące (TLTRO) i nowe strategie komunikacji, takie jak bezpośrednie wytyczne;

20.    uważa, że mechanizm transmisji nie działa prawidłowo, a narzędzia polityki monetarnej stosowane przez Europejski Bank Centralny od początku kryzysu, chociaż z perspektywy zdestabilizowanych rynków finansowych stanowią chętnie widzianą pomoc, to one same nie mogą się znacząco przyczynić do zwalczania fragmentacji finansowej, pobudzenia wzrostu ani poprawy sytuacji na rynku pracy; zachęca Europejski Bank Centralny, by jego polityka lepiej odpowiadała gospodarce realnej, szczególnie w odniesieniu do MŚP;

21.    uważa, że z powodu poważnego pogorszenia się mechanizmu transmisji polityki monetarnej ograniczone są również pozytywne skutki decyzji o obniżeniu podstawowych stóp procentowych EBC; przypomina, że w perspektywie długoterminowej bardzo niskie stopy procentowe mogą spowodować zakłócenia w sektorze przedsiębiorstw i wpłynąć negatywnie na prywatne oszczędności i plany emerytalne;

22.    z zadowoleniem przyjmuje środki ogłoszone przez Europejski Bank Centralny w czerwcu 2014 r. mające na celu usprawnienie funkcjonowania mechanizmu transmisji polityki monetarnej; zauważa, że ukierunkowane dłuższe operacje refinansujące wprowadzają po raz pierwszy powiązanie między pożyczkami udzielanymi przez banki niefinansowemu sektorowi prywatnemu oraz kwotą refinansowania, o jaką banki mogą się ubiegać; wyraża nadzieję, że rezultaty w ocenie jakości aktywów zwiększy wykorzystanie TLTRO przez europejskie banki, a tym samym będzie promować transfer płynności do gospodarki realnej;

23.    zauważa, że Europejski Bank Centralny ogłosił, że zakupi papiery wartościowe zabezpieczone aktywami i obligacje zabezpieczone w celu wzmocnienia ułatwień kredytowych wywoływanych przez ukierunkowane dłuższe operacje refinansujące; podkreśla, że takie interwencje na rynku papierów wartościowych zabezpieczonych aktywami powinny być wystarczająco znaczące, żeby mieć wpływ na stopy oprocentowania kredytów udzielanych MŚP i zmniejszyć fragmentację, muszą również być przeprowadzane w sposób przejrzysty, nie powodując nadmiernych zagrożeń dla bilansu EBC;

24.    podkreśla swoje zaniepokojenie znaczną fragmentacją warunków udzielania pożyczek MŚP w państwach strefy euro oraz istniejącymi różnicami między stawkami finansowania przyznawanego MŚP i większym przedsiębiorstwom; jest przekonany, że te długotrwałe problemy nie spotykają się z właściwą reakcją Europejskiego Banku Centralnego, który ogłosił swoje środki mające na celu pobudzanie udzielania pożyczek przez banki, oraz że Europejski Bank Centralny powinien przeanalizować leżące u ich podstaw czynniki utrudniające MŚP dostęp do pożyczek; wzywa EBC do zbadania, czy różnice te mają związek z koncentracją w sektorze bankowym;

25.    podkreśla, że wraz ze środkami ogłoszonymi w czerwcu i wrześniu 2014 r. bilans EBC raczej powróci rozmiarami do bilansu z 2012 r.; zauważa, że ten przewidywany wzrost wymaga stałego nadzoru ze strony EBC w odniesieniu do ryzyka kredytowego, jakie ostatecznie ponosi;

26.    uważa, że całkowita wartość dotychczas udzielonych dorozumianych dotacji powinna zostać stopniowo odzyskana na korzyść podatników, gdy tylko warunki gospodarcze wrócą do normy;

27.    odnotowuje, że Europejski Bank Centralny stale potwierdza swoją gotowość do korzystania z dodatkowych niekonwencjonalnych instrumentów należących do jego mandatu oraz do zmiany rozmiaru i charakteru swoich interwencji w przypadku wyjątkowo długiego okresu niskiej inflacji; pozostaje otwarty na wykorzystanie dodatkowych niekonwencjonalnych środków, ale podkreśla, że środki te nie będą wystarczające bez właściwej kombinacji polityki budżetowej, inwestycji i prowadzenia reform strukturalnych;

28.    podkreśla, że nie należy przeceniać wpływu obecnych niekonwencjonalnych środków polityki pieniężnej na gospodarkę realną; podkreśla, że środki te mają charakter przejściowy i mają na celu zapewnienie państwom członkowskim czasu na konsolidację ich sytuacji budżetowej i wdrożenie niezbędnych reform strukturalnych w celu pobudzania wzrostu gospodarczego i poprawy sytuacji na rynku pracy;

29.    zauważa, że prowadzenie niestandardowej polityki monetarnej w dłuższym czasie może nasilić zakłócenia na rynku kapitałowym; zachęca EBC do znalezienia właściwej równowagi między ryzykiem przedwczesnego wycofania się z polityki akomodacyjnej a ryzykiem i kosztem wynikającym z zakłóceń, jakie może powodować tego rodzaju polityka; zwraca się zatem do EBC o skalibrowanie niestandardowych strategii politycznych, tak aby ograniczyć takie zakłócenia;

30.    przypomina, że sama polityka monetarna nie może stymulować zagregowanego popytu, o ile nie jest uzupełniona odpowiednimi reformami budżetowymi i strukturalnymi oraz krajowymi strategiami politycznymi;

31.    zwraca uwagę, że – jak pokazało doświadczenie z lat poprzedzających kryzys – stabilna inflacja, zgodna ze średnioterminowym celem określonym przez EBC, może być skojarzona z niezrównoważoną dynamiką zadłużenia sektora prywatnego, co podkreśla znaczenie zarządzania bańkami aktywów i wzrostem akcji kredytowej nawet w sytuacji, kiedy stabilność cen jest zapewniona;

32.    przypomina, że niezależność Europejskiego Banku Centralnego w prowadzeniu polityki monetarnej, co przewiduje Traktat, jest niezbędna do realizacji celu zabezpieczenia stabilności cen, tj. utrzymania inflacji na poziomie poniżej, ale blisko 2 %; przypomina, że wszystkie rządy i krajowe władze publiczne powinny powstrzymać się od wymagania od EBC podjęcia działań;

33.    przypomina, że wszyscy członkowie Rady Prezesów EBC są zobowiązani do stosowania podjętych decyzji, które pozostają poufne, chyba że postanowiono o podaniu ich do wiadomości publicznej;

34.    wzywa EBC do zmniejszenia swej roli w trojce, tak aby wzmocnić niezależność banku od decyzji politycznych;

35.    przypomina, że art. 127 TFUE stanowi, że EBC, bez uszczerbku dla swojego pierwotnego celu, wspiera ogólne polityki gospodarcze w Unii, jak stwierdzono również w art. 282 TFUE; podkreśla w tym względzie znaczenie dialogu monetarnego;

36.    podkreśla, że wyraźne oddzielenie polityki monetarnej od fiskalnej zakłada, iż organ kształtujący politykę pieniężną nie powinien udzielać dotacji instytucjom korzystającym z zapewniania płynności, ponieważ takie dotacje wchodzą w zakres polityki budżetowej;

37.    ubolewa nad faktem, że EBC przekroczył swój mandat wynikający z Traktatu, jak przedstawiono w pismach przesłanych przez byłego prezesa EBC rządom Hiszpanii, Woch i Irlandii;

38.    z zadowoleniem przyjmuje postęp EBC w zakresie publikowania protokołów posiedzeń i oczekuje na rozpoczęcie stosowania tej praktyki w styczniu 2015 r.; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że ten wniosek, przedstawiony w ostatnich sprawozdaniach Parlamentu, został rozpatrzony przez Radę Prezesów EBC;

39.    uważa, że banki centralne na całym świecie powinny aktywnie przeciwdziałać wszelkiej polityce, która mogłaby negatywnie wpłynąć na sytuację w innych krajach; zauważa, że niektóre banki centralne zwracają się do i innych banków o uwzględnienie ewentualnych negatywnych skutków ubocznych polityki monetarnej długo po tym, jak jednostronnie wdrożyły swoją politykę;

40.    uważa, że ostatnio ujawnione informacje podkreślają znaczenie ostrożnego korzystania z awaryjnego wsparcia płynnościowego w przyszłości; podkreśla, że nie do zaakceptowania jest, aby po raz kolejny sektor bankowy w danym państwie członkowskim zadłużył się w ten sposób do wysokiego poziomu odsetka PKB danego państwa;

41.    zachęca EBC do dalszej poprawy polityki równości płci w obsadzaniu stanowisk w celu zlikwidowania obecnej dysproporcji; z zadowoleniem przyjmuje nominację Danièle Nouy na przewodniczącą rady ds. nadzoru europejskiego sektora bankowego, w szczególności ze względu na jej osiągnięcia i wysokie kwalifikacje;

42.    uważa, że większy nacisk na wzrost gospodarczy i inwestycje publiczne (takie jak 300-miliardowy pakiet inwestycji zaproponowany przez przewodniczącego Komisji Jean-Claude’a Junckera) byłby uzupełnieniem działań EBC mających na celu zwiększenie zatrudnienia i wzrostu gospodarczego w Europie;

Stabilność finansowa

43.    z zadowoleniem przyjmuje fakt, że jednolity mechanizm nadzorczy, który jest pierwszym filarem unii bankowej, rozpoczął pełną działalność w dniu 4 listopada 2014 r.; zauważa, że ten ważny krok w europejskiej integracji finansowej został osiągnięty dzięki zakończonym sukcesem pracom przygotowawczym, w tym ocenie jakości aktywów; wyraża podziękowania dla EBC za stosowanie jego wiarygodności w celu wsparcia europejskiego systemu bankowego; podkreśla, że funkcji nadzorczych i funkcji dotyczących polityki pieniężnej EBC nie można mieszać;

44.    zauważa, że ocena jakości aktywów i test warunków skrajnych przeprowadzone przez Europejski Urząd Nadzoru Bankowego (EUNB) we współpracy z jednolitym mechanizmem nadzorczym pokazał utrzymujące się słabe punkty europejskiego systemu bankowego; ma nadzieję, że w wynikach należycie uwzględniono wszystkie zagrożenia w celu uniknięcia „japonizacji” europejskiego sektora bankowego oraz finansowania kredytów niespłacalnych (ang. evergreening);

45.    uważa, że na EBC spoczywa ogromna odpowiedzialność za zapewnienie, że dokapitalizowanie banków w przyszłości będzie przeprowadzane przez konwersję długu na kapitał w przypadkach, gdy dostęp do rynku jest utrudniony lub niemożliwy;

46.    wzywa EBC do zapewnienia w codziennym działaniu całkowitego oddzielenia polityki monetarnej od jego roli w zakresie nadzoru bankowego;

47.    podkreśla, że jednolity mechanizm nadzorczy zmierza do zapewnienia zaufania do systemu bankowego strefy euro, a tym samym do stabilności finansowej; przypomina, że demokratyczna odpowiedzialność nowego jednolitego mechanizmu nadzorczego przed Parlamentem jest niezbędna do zapewnienia wiarygodności tego nowego systemu nadzoru; podkreśla zatem znaczenie porozumienia międzyinstytucjonalnego między Parlamentem a Europejskim Bankiem Centralnym zawartego w listopadzie 2013 r. w sprawie praktycznych zasad egzekwowania demokratycznej odpowiedzialności nad jednolitym mechanizmem nadzorczym i w sprawie pełnej realizacji tej odpowiedzialności;

48.    zgadza się z tezą, że system konwersji długu na kapitał będzie wiarygodniejszy i skuteczniejszy, jeżeli w europejskim prawodawstwie oddzieli się ryzykowniejszą działalność inwestycyjną od tradycyjnej działalności bankowej;

49.    uważa, że ostatnie testy warunków skrajnych wyraźnie wskazują na ograniczenia obecnego systemu międzyinstytucjonalnego, biorąc pod uwagę, że scenariusz deflacji – której ryzyko wcale nie jest nierealne – nie został ujęty w tych testach;

50.    zauważa, że pomimo względnie niskiej rentowności banki strefy euro stale wzmacniały swoją sytuację kapitałową poprzez kombinację podwyższania kapitału i zmniejszania aktywów ważonych ryzykiem, jak również dzięki wsparciu publicznemu; przyznaje, że w wielu przypadkach podwyższenie kapitału zostało zrealizowane w ramach programów pomocy finansowej;

51.    wyraża zaniepokojenie utrzymującą się zależnością wielu banków strefy euro od finansowania banku centralnego; za pożądane uważa stworzenie dobrze uregulowanej unii rynków kapitałowych w celu ograniczenia nadmiernej zależności gospodarek strefy euro od systemu bankowego;

52.    zauważa, że konsolidacja dobrego zarządzania bankami zwiększa zaufanie do sektora bankowego i tym samym przyczynia się do poprawy stabilności finansowej;

53.    wskazuje, że obrót obligacjami skarbowymi nadal jest głównym źródłem zysku banków w strefie euro, choć kredyty udzielane niefinansowemu sektorowi prywatnemu są w zastoju; uważa, że należy przyspieszyć prace techniczne i legislacyjne nad zagrożeniami związanymi z długiem publicznym; wzywa EBC do wydania ostrzeżenia pod adresem tych banków, które zwiększają inwestycje w obligacje państwowe, zmniejszając przy tym udzielanie kredytów sektorowi prywatnemu;

54.    z zadowoleniem przyjmuje wniosek ustawodawczy Komisji w sprawie reformy strukturalnej sektora bankowego; zauważa, że podobne reformy zostały już wprowadzone w wielu państwach członkowskich; zwraca się do EBC o współpracę z innymi odpowiednimi instytucjami w celu wypracowania na szczeblu europejskim zrównoważonej reformy strukturalnej, która położy kres dotowaniu działalności handlowej dużych instytucji finansowych i wyrówna warunki zapewniania usług finansowych;

55.    przypomina, że jednolity mechanizm restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, drugi filar unii bankowej, wejdzie w życie do początku roku 2015; podkreśla potrzebę dalszego rozwijania trzeciego filaru unii bankowej;

56.    zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz Europejskiemu Bankowi Centralnemu.

OPINIA Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych (3.12.2014)

dla Komisji Gospodarczej i Monetarnej

w sprawie rocznego sprawozdania Europejskiego Banku Centralnego za rok 2013
(2014/2157(INI))

Sprawozdawca komisji opiniodawczej: David Casa

WSKAZÓWKI

Komisja Zatrudnienia i Spraw Socjalnych zwraca się do Komisji Gospodarczej i Monetarnej, jako komisji przedmiotowo właściwej, o uwzględnienie w końcowym tekście projektu rezolucji następujących wskazówek:

1.  zwraca uwagę, że wskaźniki bezrobocia w UE były najwyższe w 2013 r., a ogólna sytuacja gospodarcza pozostaje bardzo trudna; zwraca uwagę, że według danych zawartych w prognozie Komisji z wiosny 2014 r. stopa bezrobocia wzrosła z 11,3% na koniec 2012 r. do 12,1% w trzecim kwartale 2013 r.; ponadto z ogromnym zaniepokojeniem obserwuje sytuację w strefie euro, w której stopa bezrobocia wzrosła z niebezpiecznego poziomu 11,3% na koniec 2012 r. do około 11,9% na koniec 2013 r. i może dalej utrzymywać się na wysokim poziomie 11,8% w roku 2014; podkreśla, że różnice między ogólną stopą bezrobocia a stopą bezrobocia wśród ludzi młodych w państwach członkowskich stanowią poważne zagrożenie zarówno dla stabilności gospodarczej UE, jak i dla europejskiej spójności społecznej; podkreśla, że w swoim komunikacie z dnia 2 czerwca 2014 r. zatytułowanym „Europejski semestr w 2014 r.: zalecenia dla poszczególnych krajów – pobudzanie wzrostu gospodarczego” (COM(2014)0400) Komisja Europejska zwróciła uwagę na fakt, że „wysokie wskaźniki bezrobocia oraz trudna sytuacja społeczna mają negatywny wpływ na kapitał ludzki i społeczny Europy i wymagają zdecydowanego działania w czasie”; zwraca uwagę, że brak działań i niemożność stworzenia pozytywnego klimatu dla inwestycji i wzrostu może doprowadzić do szeroko zakrojonej recesji;

2.  odnotowuje duże różnice między państwami członkowskimi, jeżeli chodzi o stopę bezrobocia: od 5% w Niemczech do 24 % w Hiszpanii; zwraca uwagę, że wskaźniki dotyczące bezrobocia wśród ludzi młodych są jeszcze wyższe;

3.  wyraża ubolewanie, że wskaźnik zatrudnienia ludzi młodych zmniejszył się z 37% w roku 2008 do zaledwie 32% w pierwszym kwartale 2014 r., że ponad 40% młodych pracowników zatrudnionych jest na umowę na czas określony, a prawie 25% pracuje w niepełnym wymiarze czasu;

4.  zauważa, że pomimo reform zmierzających do konsolidacji budżetowej, podjętych przez państwa członkowskie w celu zwiększenia zaufania inwestorów, wzrost zaufania nie przełożył się na wzrost gospodarczy i zwiększenie poziomu zatrudnienia;

5.  zauważa, że sytuacja społeczna, zwłaszcza w krajach dotkniętych kryzysem, uległa gwałtownemu pogorszeniu oraz że od wybuchu kryzysu nierówności społeczne pogłębiły się w dwóch trzecich państw członkowskich; ostrzega, że cała Europa może popaść w recesję wskutek niewłaściwej polityki oszczędnościowej oraz kryzysów politycznych;

6.  przypomina, że EBC jest zobowiązany do działania w zgodzie z art. 9 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), który stanowi, że „przy określaniu i realizacji swoich polityk i działań Unia bierze pod uwagę wymogi związane ze wspieraniem wysokiego poziomu zatrudnienia, zapewnianiem odpowiedniej ochrony socjalnej, zwalczaniem wyłączenia społecznego, a także z wysokim poziomem kształcenia, szkolenia oraz ochrony zdrowia ludzkiego”, oraz że ważne jest wdrożenie tej horyzontalnej klauzuli w wystarczającej mierze we wszystkich obszarach polityki, tak aby osiągnąć cele art. 3 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE);

7.  odnotowuje lekko wzrostowy trend w niektórych państwach członkowskich pod względem liczby miejsc pracy w czwartym kwartale 2013 r. oraz wzrost wynagrodzeń pracowniczych w niemal wszystkich państwach członkowskich spoza strefy euro; jest głęboko zaniepokojony wyraźnym obniżeniem jakości miejsc pracy, upowszechnianiem się niepewnych form zatrudnienia oraz pogorszeniem podstawowych standardów pracy; uważa, że celem państw członkowskich należących do strefy euro mogłoby być zwiększenie wynagrodzeń pracowniczych poprzez między innymi wzrost produktywności i inwestycje; jest głęboko zaniepokojony trwającym spowolnieniem gospodarczym – PKB w strefie euro spadło w 2013 r. drugi rok z rzędu, a wskaźniki bezrobocia osiągają poziomy tak wysokie, że zagrożona jest nawet stabilność niektórych państw członkowskich strefy euro; wyraża głębokie zaniepokojenie tym, że UE jest daleka od osiągnięcia celów w zakresie zatrudnienia i celów społecznych wyznaczonych w strategii „Europa 2020”, w szczególności tym, że nie udało się ograniczyć ubóstwa, o czym świadczy fakt, że liczba osób żyjących w ubóstwie zamiast zmaleć, wzrosła o 10 milionów w latach 2010–2012;

8.  zwraca uwagę, że trwający proces dostosowań bilansowych w sektorach finansowym i niefinansowym, w połączeniu z wysokimi wskaźnikami bezrobocia, wciąż tłumił aktywność gospodarczą w strefie euro w 2013 r.;

9.  uważa, że słabe dane bilansowe nie tylko mają wpływ na banki, ale szkodzą również przedsiębiorstwom oraz innym podmiotom sektora prywatnego, gdyż brak kapitału i finansowania ogranicza zdolność przedsiębiorstw do zachowania konkurencyjności, wzrostu i w konsekwencji do utrzymania i tworzenia miejsc pracy;

10. jest zaniepokojony ciągłym spadkiem ogólnego zatrudnienia oraz liczby godzin pracy w 2013 r.; wzywa EBC, aby skupił się na strategiach, które mogłyby odwrócić ten trend i pomóc państwom członkowskim w osiągnięciu celów strategii „Europa 2020” w obszarze zatrudnienia;

11. biorąc pod uwagę informację zawartą w prognozie Komisji Europejskiej z wiosny 2014 r., że PKB w strefie euro, który już w 2012 r. spadł o 0,7%, obniżył się o dalsze 0,4% w 2013 r., kwestionuje zalecenie EBC, że średnioterminowa konsolidacja fiskalna sprzyjająca wzrostowi gospodarczemu powinna zagwarantować zgodność z paktem fiskalnym, a zarazem przyspieszać potencjalny wzrost gospodarczy i stwarzać nowe możliwości zatrudnienia; zwraca uwagę, że obecne strategie koncentrują się wyłącznie na wzroście gospodarczym, i przypomina o potrzebie przyjęcia kompleksowego i zrównoważonego podejścia opartego na respektowaniu praw; podkreśla, że zapewnienie całemu społeczeństwu korzyści płynących ze wzrostu gospodarczego może przyczynić się do bardziej zrównoważonego rozwoju; uważa, że niektóre z reform strukturalnych promowanych przez EBC – zwłaszcza reformy rynku pracy, dewaluacja wynagrodzeń, reformy emerytalne itd. – mogą spowodować kurczenie się gospodarki; dlatego też wzywa EBC, aby zanim zaleci taką politykę, ocenił jej skutki gospodarcze i społeczne;

12. oczekuje, że pożyczki udzielone bankom europejskim przez EBC posłużą realnej gospodarce i przedsiębiorstwom, które inwestują, co spowoduje utworzenie trwałych miejsc pracy wysokiej jakości oraz ułatwi przemiany w zakresie środowiska;

13. podkreśla, że polityka pieniężna może być ważnym narzędziem, które pobudzi gospodarkę UE; uważa, że EBC powinien wykorzystać politykę pieniężną do tego, by zapewnić płynność realnej gospodarce UE, zwiększyć popyt, stymulować jakościowo dobre inwestycje i wesprzeć proces tworzenia trwałych miejsc pracy;

14. z zadowoleniem przyjmuje opinię EBC, że wszystkie cztery kraje objęte programem dokonały znaczącego postępu w zmniejszaniu nierówności gospodarczych dzięki reformom strukturalnym, zwłaszcza w obrębie swoich rynków pracy;

15. zwraca uwagę na przemówienie prezesa EBC wygłoszone na corocznym sympozjum banków centralnych w Jackson Hole w dniu 22 sierpnia 2014 r.; wzywa decydentów, aby wyciągnęli właściwe wnioski w odniesieniu do polityki pieniężnej i budżetowej oraz reform strukturalnych w celu osiągnięcia wzrostu i tworzenia wysokiej jakości miejsc pracy; przypomina rozsądne uwagi mówiące o tym, że „spójna strategia mająca na celu zmniejszenie bezrobocia musi obejmować politykę w zakresie zarówno popytu, jak i podaży na szczeblu strefy euro i na szczeblach krajowych. I tylko wtedy, gdy ta strategia będzie rzeczywiście spójna, może odnieść sukces”;

16. jest zaniepokojony, że poziom inwestycji publicznych i prywatnych w strefie euro pozostaje na znacznie niższym poziomie niż w latach przedkryzysowych; podkreśla, że roczna stopa wzrostu nadal maleje, a wartość kredytów udzielanych sektorowi prywatnemu spadła do wartości ujemnych, osiągając roczny wskaźnik wzrostu -2,4% w grudniu 2013 r. w porównaniu z -0,2 % w grudniu 2012 r.;

17. z zadowoleniem przyjmuje fakt, że EBC zredukował stopy procentowe w maju i listopadzie 2013 r., obniżając oprocentowanie podstawowych operacji refinansujących do 0,25 %; jest jednak zaniepokojony tym, że działania te do tej pory nie przyniosły zamierzonego efektu pod względem wzrostu zatrudnienia i tworzenia miejsc pracy;

18. zauważa, że konsolidacja budżetowa dokonana przez państwa członkowskie spowodowała powstanie efektu hamulca fiskalnego oraz spadek zatrudnienia w sektorze publicznym, co dodatkowo pogorszyło sytuację związaną z trwającym spadkiem zatrudnienia w innych sektorach gospodarki;

19. uważa, że w celu walki z rosnącym poziomem bezrobocia w Europie większy nacisk należy położyć na strategie dotyczące popytu zagregowanego; zauważa, że polityka konsolidacji budżetowej nie przyniosła zamierzonych rezultatów;

20. uważa, że większy nacisk na wzrost gospodarczy i inwestycje publiczne (takie jak 300-miliardowy pakiet inwestycji zaproponowany przez przewodniczącego Komisji Jean-Claude’a Junckera) byłby uzupełnieniem działań EBC mających na celu zwiększenie zatrudnienia i wzrostu gospodarczego w Europie;

21. mając na względzie przyszłe zmiany demograficzne i zmiany w gospodarce światowej, zdecydowanie uważa, że jeżeli UE chce być konkurencyjna przez kilka najbliższych pokoleń, powinna ona położyć nacisk na tworzenie wysokiej jakości miejsc pracy przy jednoczesnym zachowaniu integralności naszego modelu społecznego;

22. zwraca uwagę, że EBC nawiązuje do apelu Komisji o nieustanne doskonalenie ram instytucjonalnych unii gospodarczej i walutowej (UGW) i podkreśla w tym kontekście odniesienie się przez EBC do apelu Komisji o koordynację ex ante głównych planów reform gospodarczych, połączoną z oceną skutków społecznych; apeluje, aby taka koordynacja była poparta kompleksową oceną ex ante i ex post pod kątem skutków społecznych oraz aspektu płci; podkreśla, że należy to przeprowadzić w sposób, który gwarantuje wzmocnienie demokratycznej odpowiedzialności i przejrzystości; uważa, że można by rozważyć możliwość opracowania zautomatyzowanych mechanizmów stabilizacji obejmujących całą UGW, które pozwolą reagować na symetryczne oraz asymetryczne wstrząsy gospodarcze i które stanowiłyby sposób na utrzymanie spójności społecznej, wsparcie popytu wewnętrznego i wzmocnienie stabilności wspólnej waluty; podkreśla znaczenie, jakie ma przyspieszenie i zakończenie procesu tworzenia unii bankowej; zwraca uwagę, że ustanowienie trzech filarów unii bankowej oraz wdrożenie nowych przepisów dotyczących instytucji kredytowych i zakładów ubezpieczeń mogą przyczynić się do przywrócenia odporności europejskiego sektora finansowego; podtrzymuje swoje stanowisko, że koszty upadku instytucji bankowych powinien ponosić sam sektor bankowy;

23. popiera apel EBC o nieustanne doskonalenie ram instytucjonalnych UGW; uważa, że główne problemy, z jakimi zmaga się obecnie strefa euro, wynikają po części z niewłaściwie funkcjonującej struktury instytucjonalnej obszaru obowiązywania wspólnej waluty; podkreśla, że wspomniana wyżej koordynacja ex ante głównych planów reform gospodarczych powinna być sprawiedliwa i zrównoważona;

24. z zadowoleniem przyjmuje apel EBC do państw członkowskich o poczynienie postępów w zakresie reform rynku pracy w celu poprawy konkurencyjności, zwiększenia tempa potencjalnego wzrostu, stworzenia możliwości zatrudnienia, zaangażowania większej liczby podmiotów oraz optymalizacji warunków dla tworzenia miejsc pracy przez przedsiębiorstwa; uważa, że żaden z tych środków nie powinien szkodliwie wpływać na jakość miejsc pracy i nie powinien prowadzić do zwiększenia niepewności zatrudnienia; przypomina, że przywrócenie konkurencyjności UE poprzez nadmierne dostosowanie jednostkowych kosztów pracy w drodze ograniczenia płac poważnie nadwyrężyła siłę nabywczą wielu pracowników UE, obniżyła dochody gospodarstw domowych i zmniejszyła popyt wewnętrzny, przez co pogłębiła problem bezrobocia i wykluczenia społecznego, szczególnie w państwach najbardziej dotkniętych kryzysem; podkreśla, że płace są nie tylko narzędziem dostosowań gospodarczych, ale przede wszystkim wynagrodzeniem, które jest potrzebne pracownikom do życia; wzywa EBC do zadbania o to, by zalecenia w dziedzinie płac nie zwiększyły poziomu ubóstwa pracujących i nierówności płac w państwach członkowskich, ani też by nie zaszkodziły grupom o niskich dochodach, lecz by posłużyły przezwyciężeniu rozdrobnienia rynku pracy;

25. jest przekonany, że jakiemukolwiek zwiększeniu elastyczności wynikającemu z reform powinno towarzyszyć porównywalne wzmocnienie praw pracowniczych;

26. z zadowoleniem przyjmuje fakt, że tendencja do skracania wymiaru czasu pracy najwyraźniej uległa odwróceniu pod koniec 2013 r., co wskazuje na stopniową poprawę sytuacji na rynku pracy; zauważa jednak zarazem, że na rynku pracy wciąż nie odczuwa się tej poprawy; podkreśla, że inwestycje są ważne, gdyż oddziałują na podaż i popyt w gospodarce, tworząc miejsca pracy, generując dochody gospodarstw domowych, zwiększając przychody podatkowe, wspierając działania konsolidacyjne rządów i pobudzając wzrost; ponownie przypomina o potrzebie przyjęcia strategii sprzyjających inwestorom, a także ograniczenia biurokracji i obciążeń administracyjnych; wzywa Komisję Europejską do zwiększenia europejskich inwestycji o 300 mld EUR zgodnie z zapowiedzią Jean-Claude'a Junckera w wytycznych politycznych; ostrzega przed spadkiem zagregowanego popytu i szkodami społecznymi w postaci zubożenia spowodowanego wewnętrzną dewaluacją w kilku krajach strefy euro, zwracając uwagę, że w perspektywie średnioterminowej przyniesie to skutki przeciwne do zamierzonych;

27. zwraca uwagę na wyniki pierwszej tury badania ankietowego Eurosystemu na temat zasobów majątkowych i konsumpcji gospodarstw domowych i podkreśla znaczenie tego badania dla monitorowania struktury gospodarczej i społecznej strefy euro, szczególnie w celu przeprowadzenia dalszych analiz stagnacji i kryzysu na rynku wewnętrznym; uważa, że można by przeprowadzić badanie mające na celu identyfikację osób żyjących poniżej granicy ubóstwa oraz osób będących ofiarami wykluczenia społecznego;

28. jest zaniepokojony trwającym od 2011 r. spadkiem stopy inflacji w strefie euro i ostrzega przed poważnym ryzykiem deflacji;

29. przypomina, że podwójny mandat EBC w zakresie polityki pieniężnej, o którym mowa w traktatach, obejmuje nie tylko zapewnienie stabilności cen (art. 2 statutu EBC), ale także dalsze wspieranie zrównoważonego rozwoju gospodarczego i społecznego oraz pełnego zatrudnienia (art. 3 TUE).

WYNIK GŁOSOWANIA KOŃCOWEGO W KOMISJI

Data przyjęcia

2.12.2014

 

 

 

Wynik głosowania końcowego

+:

–:

0:

39

7

5

Posłowie obecni podczas głosowania końcowego

Guillaume Balas, Brando Benifei, Vilija Blinkevičiūtė, Enrique Calvet Chambon, Ole Christensen, Martina Dlabajová, Lampros Fountoulis, Marian Harkin, Danuta Jazłowiecka, Agnes Jongerius, Rina Ronja Kari, Ádám Kósa, Agnieszka Kozłowska-Rajewicz, Zdzisław Krasnodębski, Kostadinka Kuneva, Jérôme Lavrilleux, Jeroen Lenaers, Verónica Lope Fontagné, Javi López, Thomas Mann, Dominique Martin, Anthea McIntyre, Elisabeth Morin-Chartier, Emilian Pavel, Terry Reintke, Sofia Ribeiro, Maria João Rodrigues, Claude Rolin, Sven Schulze, Siôn Simon, Jutta Steinruck, Romana Tomc, Yana Toom, Ulrike Trebesius, Ulla Tørnæs, Marita Ulvskog, Jana Žitňanská

Zastępcy obecni podczas głosowania końcowego

Daniela Aiuto, Maria Arena, Georges Bach, Deirdre Clune, Karima Delli, Tania González Peñas, Paloma López Bermejo, António Marinho e Pinto, Edouard Martin, Joachim Schuster, Helga Stevens, Neoklis Sylikiotis, Monika Vana

Zastępcy (art. 200 ust. 2) obecni podczas głosowania końcowego

David Coburn

WYNIK GŁOSOWANIA KOŃCOWEGO W KOMISJI

Data przyjęcia

21.1.2015

 

 

 

Wynik głosowania końcowego

+:

–:

0:

39

10

8

Posłowie obecni podczas głosowania końcowego

Gerolf Annemans, Hugues Bayet, Pervenche Berès, Udo Bullmann, Esther de Lange, Fabio De Masi, Anneliese Dodds, Markus Ferber, Jonás Fernández, Elisa Ferreira, Sven Giegold, Neena Gill, Sylvie Goulard, Roberto Gualtieri, Brian Hayes, Gunnar Hökmark, Danuta Maria Hübner, Petr Ježek, Othmar Karas, Georgios Kyrtsos, Alain Lamassoure, Philippe Lamberts, Werner Langen, Sander Loones, Bernd Lucke, Olle Ludvigsson, Ivana Maletić, Notis Marias, Marisa Matias, Costas Mavrides, Bernard Monot, Luděk Niedermayer, Patrick O’Flynn, Stanisław Ożóg, Alfred Sant, Molly Scott Cato, Peter Simon, Renato Soru, Theodor Dumitru Stolojan, Kay Swinburne, Paul Tang, Sampo Terho, Michael Theurer, Ramon Tremosa i Balcells, Ernest Urtasun, Marco Valli, Tom Vandenkendelaere, Cora van Nieuwenhuizen, Miguel Viegas, Jakob von Weizsäcker, Steven Woolfe, Pablo Zalba Bidegain

Zastępcy obecni podczas głosowania końcowego

Mady Delvaux, Thomas Mann, Siegfried Mureșan, Eva Paunova, Antonio Tajani