SPRAWOZDANIE w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie działalności instytucji pracowniczych programów emerytalnych oraz nadzoru nad takimi instytucjami (wersja przekształcona)
3.2.2016 - (COM(2014)0167 – C7-0112/2014 – 2014/0091(COD)) - ***I
Komisja Gospodarcza i Monetarna
Sprawozdawca: Brian Hayes
(Przekształcenie – art. 104 Regulaminu)
PROJEKT REZOLUCJI USTAWODAWCZEJ PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO
w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie działalności instytucji pracowniczych programów emerytalnych oraz nadzoru nad takimi instytucjami (wersja przekształcona)
(COM(2014)0167 – C7-0112/2014 – 2014/0091(COD))
(Zwykła procedura ustawodawcza – przekształcenie)
Parlament Europejski,
– uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2014)0167),
– uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 53 i 62 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C7–0112/2014),
– uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
– uwzględniając porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 28 listopada 2001 r. w sprawie bardziej uporządkowanego wykorzystania techniki przekształcania aktów prawnych[1],
– uwzględniając pismo z dnia 15 lipca 2014 r. skierowane przez Komisję Prawną do Komisji Gospodarczej i Monetarnej zgodnie z art. 104 ust. 3 Regulaminu,
– uwzględniając art. 104 i 59 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej oraz opinie Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych i Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia (A8-0011/2016),
A. mając na uwadze, że grupa konsultacyjna służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji stwierdziła, iż wniosek Komisji nie zawiera żadnych zmian merytorycznych innych niż te określone we wniosku, oraz mając na uwadze, że w odniesieniu do ujednolicenia niezmienionych przepisów wcześniejszych aktów z tymi zmianami wniosek zawiera proste ujednolicenie istniejących tekstów, bez zmian merytorycznych;
1. przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu, uwzględniając zalecenia grupy konsultacyjnej służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji;
2. zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;
3. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie, Komisji oraz parlamentom narodowym.
Poprawka 1
POPRAWKI PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO[2]*
do wniosku Komisji
---------------------------------------------------------
Wniosek
DYREKTYWA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY
w sprawie działalności instytucji pracowniczych programów emerytalnych oraz nadzoru nad takimi instytucjami
(wersja przekształcona)
(Tekst mający znaczenie dla EOG)
PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,
uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 53 i 62 oraz art. 114 ust. 1,
uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,
po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,
uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego,
po zasięgnięciu opinii Europejskiego Inspektora Ochrony Danych,
stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą,
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) W dyrektywie 2003/41/WE[3] Parlamentu Europejskiego i Rady kilkakrotnie wprowadzono znaczne zmiany[4]. Ze względu na to, że konieczne są dalsze zmiany, dla zachowania przejrzystości dyrektywę tę należy przekształcić.
(2) Na rynku wewnętrznym instytucje powinny mieć możliwość działania w innych państwach członkowskich, zapewniając przy tym wysoki poziom ochrony i bezpieczeństwa uczestnikom i beneficjentom pracowniczych programów emerytalnych. Niniejsza dyrektywa określa procedury wymagane do prowadzenia działalności transgranicznej.
(2a) Niniejsza dyrektywa ma na celu zapewnienie minimalnego poziomu harmonizacji i nie powinna stanowić przeszkody dla utrzymania lub wprowadzenia przez państwa członkowskie dalszych przepisów w celu ochrony uczestników i beneficjentów, pod warunkiem że takie przepisy są zgodne z obowiązkami państw członkowskich wynikającymi z prawa Unii. Niniejsza dyrektywa nie dotyczy kwestii związanych z krajowym prawem socjalnym, pracy, podatkowym i umów ani adekwatności przepisów emerytalnych w państwach członkowskich z wyjątkiem przepisów dotyczących pracowniczych programów emerytalnych określonych w niniejszej dyrektywie.
(2b) Aby jeszcze bardziej ułatwić mobilność pracowników między państwami członkowskimi, niniejsza dyrektywa ma na celu zapewnienie dobrego zarządzania, informowania uczestników programów, a także przejrzystości i bezpieczeństwa pracowniczych programów emerytalnych. Niniejsza dyrektywa powinna ułatwiać opracowywanie nowych, innowacyjnych produktów emerytalnych w ramach systemów zbiorowych, aby zagwarantować odpowiednie świadczenia emerytalne dla wszystkich.
(2c) Między państwami członkowskimi występują znaczne różnice w organizacji i uregulowaniu instytucji pracowniczych programów emerytalnych. Pracowniczymi programami emerytalnymi zarządzają zarówno instytucje pracowniczych programów emerytalnych, jak i zakłady ubezpieczeń na życie. Dlatego też przyjęcie uniwersalnego podejścia do instytucji pracowniczych programów emerytalnych nie jest uzasadnione. Komisja i Europejski Urząd Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych) (EIOPA), ustanowiony rozporządzeniem (UE) Parlamentu Europejskiego i Rady nr 1094/2010[5], powinny w swoich działaniach brać pod uwagę różne tradycje państw członkowskich, nie naruszając krajowego prawa socjalnego i prawa pracy przy określaniu organizacji instytucji pracowniczych programów emerytalnych.
(3) Dyrektywa 2003/41/WE stanowiła pierwszy krok legislacyjny w kierunku rynku wewnętrznego pracowniczych programów emerytalnych zorganizowanego na skalę europejską. Rzeczywisty wewnętrzny rynek pracowniczych programów emerytalnych ma wciąż ogromne znaczenie dla wzrostu gospodarczego i tworzenia miejsc pracy w Unii Europejskiej i dla rozwiązania problemów związanych ze starzeniem się społeczeństwa w Europie. Dyrektywa ta pochodzi z 2003 r. i nie wprowadzono w niej istotnych zmian w celu objęcia nowoczesnym systemem zarządzania opartym na analizie ryzyka także instytucji pracowniczych programów emerytalnych. Odpowiednie uregulowanie i nadzór – zarówno na poziomie krajowym, jak i europejskim – jest wciąż istotny dla stworzenia bezpiecznych pracowniczych programów emerytalnych. Państwa członkowskie powinny uwzględniać cel, jakim jest dla wszystkich instytucji zapewnienie równowagi międzypokoleniowej w pracowniczych programach emerytalnych, czemu powinno służyć sprawiedliwe rozłożenie ryzyka i korzyści między pokoleniami.
(3a) Działania instytucji pracowniczych programów emerytalnych powinny chronić równowagę międzypokoleniową przez sprawiedliwy podział ryzyka i korzyści między pokoleniami.
(4) Konieczne jest podjęcie odpowiednich działań, by dalej doskonalić systemy prywatnych oszczędności emerytalnych, takich jak ▌pracownicze programy emerytalne. Jest to ważne ze względu na to, że systemy zabezpieczenia społecznego są pod coraz większą presją, co oznacza, że obywatele mogą w coraz większym stopniu sięgać po emerytury pracownicze jako uzupełnienie przyszłych oszczędności emerytalnych. Instytucje pracowniczych programów emerytalnych odgrywają ważną rolę w długoterminowym finansowaniu gospodarki Unii oraz zapewnianiu obywatelom Unii bezpiecznych świadczeń emerytalnych. Z tego względu należy doskonalić pracownicze programy emerytalne, jednakże bez podważania fundamentalnego znaczenia emerytalnych systemów zabezpieczenia społecznego w zakresie bezpiecznej, trwałej i skutecznej osłony socjalnej, która powinna zapewnić wszystkim obywatelom godziwy poziom życia na starość i z tego względu powinna być głównym celem wzmocnienia europejskiego modelu społecznego.
(4a) Ze względu na zmiany demograficzne w Unii oraz stan budżetów krajowych pracownicze programy emerytalne stanowią cenne uzupełnienie emerytalnych systemów zabezpieczenia społecznego, jednak nie mogą zastąpić ich fundamentalnego znaczenia, jeśli chodzi o zapewnienie wystarczających, bezpiecznych i trwałych świadczeń emerytalnych.
(4b) Państwa członkowskie powinny gwarantować pracownikom ochronę socjalną w postaci emerytur, zapewniając publiczne emerytury wystarczające do utrzymania godnego standardu życia oraz do ochrony przed ubóstwem na starość, a także wspierając uzupełniającą ochronę w postaci dodatkowych programów emerytalnych powiązanych z umowami o pracę.
(5) Niniejsza dyrektywa jest zgodna z prawami podstawowymi i z zasadami uznanymi w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, w szczególności z prawem do ochrony danych osobowych, wolnością prowadzenia działalności gospodarczej, prawem własności, prawem do rokowań i działań zbiorowych oraz prawem do wysokiego poziomu ochrony konsumenta; zgodność tę osiąga się w szczególności, zapewniając wysoki poziom przejrzystości świadczenia usług emerytalnych, świadome planowanie finansów osobistych i emerytury, a także ułatwiając działalność transgraniczną instytucji pracowniczych programów emerytalnych i przenoszenie programów emerytalnych. Niniejszą dyrektywę należy wdrażać zgodnie z tymi prawami i zasadami.
(5a) Jednym z celów dyrektywy 2003/41/WE było ułatwienie działalności transgranicznej instytucji pracowniczych programów emerytalnych, jednak należy przyznać, że taka działalność jest prowadzona na niewielką skalę ze względu na ograniczenia określone w krajowym prawie socjalnym i prawie pracy oraz inne bariery utrudniające prawidłowe funkcjonowanie rynku wewnętrznego.
(5b) Aby usprawnić funkcjonowanie rynku wewnętrznego w obszarze pracowniczych programów emerytalnych, należy wyjaśnić procedury umożliwiające instytucjom prowadzenie działalności transgranicznej oraz usunąć zbędne przeszkody, które utrudniają taką działalność transgraniczną. Ułatwienie działalności transgranicznej w oparciu o odpowiednie unijne ramy ostrożnościowe może mieć pozytywny wpływ na przedsiębiorstwa powiązane i ich pracowników, niezależnie od tego, w którym państwie członkowskim pracują, dzięki centralizacji zarządzania działalnością pracowniczych programów emerytalnych.
(5c) Państwa członkowskie powinny wzmocnić ochronę praw emerytalnych pracowników wysyłanych tymczasowo do pracy w innym państwie członkowskim.
(6) Pomimo wejścia w życie dyrektywy 2003/41/WE utrzymują się istotne bariery ostrożnościowe, podnoszące koszty działalności instytucji, które prowadzą programy emerytalne za granicą. Ponadto należy podnieść obecny minimalny poziom ochrony uczestników i beneficjentów. Jest to o tyle istotne, że znacznie wzrosła liczba Europejczyków, którzy korzystają z programów przenoszących ryzyko długowieczności i ryzyko rynkowe z instytucji lub przedsiębiorstwa oferującego program emerytalny („instytucji finansującej”) na uczestnika. Należy także zwiększyć obecny minimalny zakres informacji udzielanych uczestnikom i beneficjentom. ▌
(7) Zasady ostrożnościowe ustanowione w niniejszej dyrektywie mają na celu zagwarantowanie zarówno wysokiego poziomu bezpieczeństwa wszystkim przyszłym emerytom przez wprowadzenie rygorystycznych norm nadzoru, jak również przygotowanie zrębów należytego, ostrożnego i skutecznego zarządzania pracowniczymi programami emerytalnymi.
(8) Instytucje, które są całkowicie odrębne od jakiejkolwiek instytucji finansującej i które funkcjonują w oparciu o własne środki finansowe wyłącznie w celu zapewnienia świadczeń emerytalnych, powinny mieć swobodę świadczenia usług oraz swobodę inwestowania, które podlegają jedynie skoordynowanym wymogom ostrożnościowym, niezależnie od tego, czy te instytucje uznaje się za osoby prawne.
(9) Zgodnie z zasadą pomocniczości państwa członkowskie powinny ponosić pełną odpowiedzialność za organizację swoich systemów emerytalnych, jak również za decyzję w sprawie roli każdego z trzech „filarów” systemu emerytalnego w poszczególnych państwach członkowskich. W odniesieniu do drugiego filaru powinny one ponosić również pełną odpowiedzialność za rolę i funkcje poszczególnych instytucji zapewniających pracownicze świadczenia emerytalne, takich jak branżowe fundusze emerytalne, fundusze emerytalne przedsiębiorstw i zakłady ubezpieczeń na życie. Niniejsza dyrektywa nie kwestionuje tej prerogatywy państw członkowskich. Niniejsza dyrektywa ma raczej zachęcać państwa członkowskie do tworzenia bezpiecznych i wystarczających pracowniczych programów emerytalnych i do ułatwiania działalności transgranicznej.
(9a) Ze względu na potrzebę dalszego doskonalenia pracowniczych programów emerytalnych Komisja powinna zapewnić znaczną wartość dodaną na poziomie Unii, podejmując dalsze kroki z myślą o wspieraniu współpracy państw członkowskich z partnerami społecznymi w doskonaleniu programów emerytalnych drugiego filara oraz tworząc grupę ekspertów wysokiego szczebla w celu zwiększenia oszczędności emerytalnych w drugim filarze w państwach członkowskich, w tym wspierania wymiany najlepszych praktyk między państwami członkowskimi, zwłaszcza w odniesieniu do działalności transgranicznej.
(9b) W niektórych państwach członkowskich zaszła zmiana w prywatnych programach emerytalnych, polegająca na przejściu z systemu o określonych świadczeniach na system o określonej składce, co prowadzi do różnic w ochronie emerytalnej kobiet i mężczyzn.
(9c) Ze względu na znaczenie zapewnienia odpowiedniego poziomu emerytur oraz zlikwidowania zróżnicowania emerytur ze względu na płeć Komisja powinna dokładnie zbadać wpływ poszczególnych filarów, systemów emerytalnych i ich struktur na kobiety i mężczyzn. Na podstawie wyników tych badań Komisja powinna przedstawić propozycje działań i możliwych zmian strukturalnych niezbędnych do zapewnienia równego poziomu emerytur dla kobiet i mężczyzn w poszczególnych państwach członkowskich.
(9d) Ponieważ średni poziom zróżnicowania emerytur ze względu na płeć w Unii wynosi 39%, Komisja nie powinna jedynie opierać się na wymogach ostrożnościowych, ale powinna także zachęcać państwa członkowskie do tworzenia programów uzupełniających obejmujących mechanizmy monitorowania służące kontroli rezultatów, aby przyczyniać się do rozwoju drugiego filaru systemu emerytalnego mającego służyć likwidacji zróżnicowania emerytur ze względu na płeć oraz zapewnieniu kobietom dostępu do godziwej emerytury.
(10) Przepisy krajowe dotyczące udziału osób prowadzących działalność na własny rachunek w instytucjach pracowniczych programów emerytalnych różnią się. W niektórych państwach członkowskich instytucje pracowniczych programów emerytalnych mogą działać na podstawie układów zawieranych z osobami o danym zawodzie lub należących do grup zawodów, których członkowie działają jako osoby prowadzące działalność na własny rachunek, lub bezpośrednio z osobami prowadzącymi działalność na własny rachunek i pracownikami najemnymi. W niektórych państwach członkowskich osoba prowadząca działalność na własny rachunek może również zostać uczestnikiem instytucji, jeżeli ta osoba prowadząca działalność na własny rachunek występuje w roli pracodawcy lub świadczy przedsiębiorstwu usługi zawodowe. W niektórych państwach członkowskich osoby prowadzące działalność na własny rachunek nie mogą przystąpić do instytucji pracowniczych programów emerytalnych, jeśli nie spełniają określonych wymagań, w tym wymagań określonych w prawie pracy i prawie socjalnym.
(11) Instytucje zarządzające systemami zabezpieczenia społecznego, które są już koordynowane na poziomie Unii, powinny być wyłączone z zakresu stosowania niniejszej dyrektywy. Jednakże należy uwzględnić specyfikę instytucji, które w poszczególnych państwach członkowskich zarządzają zarówno systemami zabezpieczenia społecznego, jak i pracowniczymi programami emerytalnymi.
(12) Instytucje finansowe, które już korzystają z unijnych ram legislacyjnych, powinny, ogólnie biorąc, być wyłączone z zakresu stosowania niniejszej dyrektywy. Ponieważ jednak instytucje te mogą również w pewnych przypadkach oferować usługi w zakresie pracowniczych programów emerytalnych, należy zapewnić, by niniejsza dyrektywa nie prowadziła do zakłóceń konkurencji. Zakłóceń takich można uniknąć, stosując wymogi ostrożnościowe niniejszej dyrektywy do działalności zakładów ubezpieczeń na życie w zakresie emerytur pracowniczych zgodnie z art. 2 ust. 3 lit. a) ppkt (i)–(iii) i art. 2 ust. 3 lit. b) ppkt (ii)–(iv) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/138/WE[6]a. Komisja powinna również starannie monitorować sytuację na rynku ▌pracowniczych programów emerytalnych i oceniać możliwości rozszerzenia fakultatywnego stosowania niniejszej dyrektywy do innych kontrolowanych instytucji finansowych.
(13) Ponieważ instytucje pracowniczych programów emerytalnych mają na celu zapewnienie bezpieczeństwa finansowego na emeryturze, świadczenia wypłacane przez te instytucje powinny, ogólnie biorąc, zapewniać wypłaty emerytur dożywotnich, wypłaty okresowe, wypłaty jednorazowe lub jakiekolwiek ich połączenie.
(14) Należy zapewnić, aby osoby starsze i niepełnosprawne nie były narażone na ryzyko ubóstwa i mogły cieszyć się godziwym poziomem życia. Ważnym aspektem zwalczania ubóstwa i braku zabezpieczenia osób starszych jest właściwe uwzględnienie poszczególnych rodzajów ryzyka biometrycznego w ustaleniach dotyczących pracowniczych programów emerytalnych. Ustanawiając program emerytalny, pracodawcy i pracownicy lub ich odpowiedni przedstawiciele powinni rozważyć możliwość zawarcia w programie emerytalnym postanowień dotyczących pokrycia ryzyka długowieczności i ryzyka niezdolności do wykonywania zawodu, jak również postanowień dotyczących osób pozostałych przy życiu po śmierci żywiciela.
(15) Stwarzając państwom członkowskim możliwość wyłączenia z zakresu krajowego prawodawstwa wykonawczego instytucji zarządzających programami, które łącznie posiadają mniej niż 100 uczestników lub których łączne rezerwy techniczne nie przekraczają 25 mln EUR, można ułatwić nadzór w niektórych państwach członkowskich bez podważania właściwego funkcjonowania rynku wewnętrznego w tej dziedzinie. Jednakże to nie powinno naruszać prawa tych instytucji do mianowania, w celu zarządzania ich portfelem inwestycji, osób zarządzających inwestycjami prowadzących działalność w innym państwie członkowskim i należycie upoważnionych oraz powierników lub depozytariuszy do nadzorowania ich aktywów, prowadzących działalność w innym państwie członkowskim i należycie upoważnionych.
(16) Instytucje takie jak „Unterstützungskassen” w Niemczech, których uczestnicy nie posiadają uprawnień do korzystania z określonej kwoty i których interesy są chronione w ramach obowiązkowego ustawowego ubezpieczenia od niewypłacalności, powinny być wyłączone z zakresu niniejszej dyrektywy.
(17) W celu ochrony uczestników i beneficjentów instytucje pracowniczych programów emerytalnych powinny ograniczać swoją działalność i działania, które z niej wynikają, do tych określonych w niniejszej dyrektywie oraz dostarczać uczestnikom i beneficjentom jasnych i stosownych informacji w celu zapewnienia właściwego administrowania i zarządzania ryzykiem.
(18) W przypadku upadłości instytucji finansującej uczestnik staje w obliczu ryzyka utraty zarówno miejsca pracy, jak i nabytych praw emerytalnych. Stwarza to konieczność zapewnienia wyraźnego podziału między tym przedsiębiorstwem a tą instytucją oraz ustanowienia – za pomocą gwarancji – minimalnych norm ostrożnościowych w celu ochrony uczestników. Przy określaniu i uściślaniu standardów ostrożnościowych należy uwzględnić dostęp instytucji do programów ochrony emerytur lub podobnych mechanizmów zapewniających ochronę nabytych uprawnień indywidualnych uczestników i beneficjentów przed ryzykiem niewykonania zobowiązania przez instytucję finansującą.
(19) Występują istotne różnice w zakresie działania i nadzoru nad instytucjami pracowniczych programów emerytalnych w państwach członkowskich. W niektórych państwach członkowskich nadzór może być sprawowany nie tylko nad samą instytucją, lecz również wobec podmiotów lub przedsiębiorstw, które są upoważnione do zarządzania tymi instytucjami. Państwa członkowskie powinny mieć możliwość uwzględniania takiej specyfiki, pod warunkiem że wszystkie wymagania ustanowione w niniejszej dyrektywie są rzeczywiście spełnione. Państwa członkowskie powinny móc również umożliwić instytucjom ubezpieczeniowym i innym podmiotom finansowym zarządzanie instytucjami pracowniczych programów emerytalnych.
(19a) Odporny system bazuje na dywersyfikacji produktów, różnorodności instytucji i ich rozmiarów, a także na skutecznych i zbieżnych praktykach nadzorczych.
(20) Instytucje pracowniczych programów emerytalnych są instytucjami świadczącymi usługi finansowe, ponoszącymi wielką odpowiedzialność za zapewnienie świadczeń z pracowniczych programów emerytalnych, i z tego względu powinny spełniać określone minimalne normy ostrożnościowe w odniesieniu do ich działalności i warunków działania, przy uwzględnieniu zasad i tradycji krajowych. Takie instytucje nie powinny być jednak traktowane wyłącznie jak instytucje świadczące usługi finansowe, ponieważ pełnią one ważną funkcję socjalną ze względu na centralną rolę partnerów społecznych w kierowaniu tymi instytucjami.
(20a) Funkcja socjalna instytucji, a także trójstronne relacje między pracownikiem, pracodawcą i instytucją pracowniczego programu emerytalnego powinny być odpowiednio uznane i wspierane jako nadrzędny cel niniejszej dyrektywy.
(20b) Instytucje pracowniczych programów emerytalnych stanowią istotny element gospodarki europejskiej, gdyż posiadają aktywa o wartości 2,5 bln EUR w imieniu około 75 mln obywateli Unii.
(21) Ogromna liczba instytucji w niektórych państwach członkowskich oznacza, że niezbędne jest pragmatyczne rozwiązanie, jeśli chodzi o uzyskanie uprzedniego zezwolenia dla tych instytucji. Jeżeli jednak dana instytucja chce zarządzać programem w innym państwie członkowskim, powinno być wymagane uprzednie uzyskanie zezwolenia od właściwych organów rodzimego państwa członkowskiego.
(22) Nie naruszając krajowych przepisów prawa socjalnego i prawa pracy w zakresie organizacji systemów emerytalnych, w tym obowiązkowego uczestnictwa i wyników układów zbiorowych, instytucje powinny mieć możliwość świadczenia usług w innych państwach członkowskich po otrzymaniu zezwolenia właściwych organów rodzimego państwa członkowskiego danej instytucji. Powinno się zezwalać instytucjom na przyjmowanie finansowania ze strony przedsiębiorstw mających siedzibę w którymkolwiek państwie członkowskim i na obsługę programów emerytalnych z uczestnikami w więcej niż jednym państwie członkowskim. Potencjalnie prowadziłoby to do znacznych korzyści skali dla tych instytucji, poprawy konkurencyjności unijnej gospodarki i ułatwienia mobilności siły roboczej.
(23) Wykonywanie prawa instytucji mającej siedzibę w jednym państwie członkowskim do zarządzania pracowniczym programem emerytalnym zawartym w innym państwie członkowskim powinno w pełni respektować prawo socjalne i prawo pracy obowiązujące w przyjmującym państwie członkowskim w zakresie, w jakim odnosi się ono do pracowniczych programów emerytalnych, na przykład określania i wypłaty świadczeń emerytalnych oraz warunków i możliwości przenoszenia praw emerytalnych. Należy doprecyzować zakres zasad ostrożnościowych, aby zagwarantować pewność prawa w odniesieniu do działalności transgranicznej instytucji.
(24) Instytucje powinny mieć możliwość przenoszenia programów emerytalnych do innych instytucji w innych państwach Unii, aby ułatwić organizację świadczenia emerytur pracowniczych w skali Unii; przeniesienie powinno odbywać się pod warunkiem otrzymania zezwolenia od właściwych organów w rodzimym państwie członkowskim instytucji przyjmującej program emerytalny („instytucji przyjmującej”).▌Przeniesienie i jego warunki powinny podlegać uprzedniej zgodzie uczestników i beneficjentów lub, w stosownych przypadkach, ich przedstawicieli. W przypadku przeniesienia programu emerytalnego zainteresowani uczestnicy i beneficjenci powinni wyrazić uprzednią zgodę na takie przeniesienie. Przedstawiciele uczestników i beneficjentów, np. powiernicy w przypadku programu opartego na funduszu powierniczym, powinni móc wyrazić uprzednią zgodę w ich imieniu.
(24a) W przypadku przeniesienia części programu emerytalnego powinna być zagwarantowana rentowność zarówno części przeniesionej, jak i pozostawionej części programu emerytalnego, a prawa wszystkich uczestników i beneficjentów powinny być odpowiednio chronione po przeniesieniu dzięki wymaganiu od instytucji przenoszących i przyjmujących posiadania wystarczających i odpowiednich aktywów na pokrycie rezerw technicznych zarówno dla części przeniesionej, jak i dla części pozostawionej programu.
(25) Ostrożne wyliczenie rezerw technicznych jest istotnym warunkiem zapewnienia możliwości realizowania zobowiązań z tytułu świadczeń emerytalnych zarówno w krótkim, jak i w długim terminie. Wyliczenie rezerw technicznych powinno się odbywać na podstawie uznanych metod aktuarialnych i być poświadczone przez aktuariusza lub przez innego specjalistę w tej dziedzinie. Maksymalne oprocentowanie powinno być wybrane ostrożnie, zgodnie z wszelkimi odpowiednimi przepisami krajowymi. Minimalna kwota rezerw technicznych powinna być zarówno wystarczająca w odniesieniu do świadczeń już wypłacanych beneficjentom, którym nadal będą wypłacane świadczenia, jak również odzwierciedlać zobowiązania, jakie wynikają z należnych uczestnikom praw emerytalnych. Funkcję aktuarialną powinny pełnić osoby mające wiedzę w dziedzinie matematyki aktuarialnej i finansowej, współmierną do charakteru, skali i złożoności ryzyka właściwego dla działalności zakładu instytucji pracowniczego programu emerytalnego, i mogące wykazać odpowiednie doświadczenie w odniesieniu do obowiązujących norm zawodowych i innych.
(26) Rodzaje ryzyka pokrywane przez instytucje różnią się znacznie między poszczególnymi państwami członkowskimi. Z tego względu rodzime państwo członkowskie powinno mieć możliwość ustanowienia dodatkowych zasad wyliczania rezerw technicznych, bardziej szczegółowych niż ustanowione w niniejszej dyrektywie.
(27) Należy wymagać wystarczających i odpowiednich aktywów na pokrycie rezerw technicznych, aby chronić interesy uczestników i beneficjentów programu emerytalnego w razie niewypłacalności instytucji finansującej. Przyszłe wsparcie instytucji finansujących może być ujęte w aktywach, jeżeli ich wycena jest poddawana niezależnemu audytowi i uwzględnia – z zachowaniem ostrożności – ryzyko niewykonania zobowiązań przez instytucję finansującą.
(27a) Państwa członkowskie powinny wymieniać się najlepszymi praktykami dotyczącymi transgranicznych instytucji pracowniczych programów emerytalnych i zachęcać do dwustronnej współpracy nadzorczej między właściwymi organami w celu usunięcia barier krajowych oraz pobudzania rozwoju emerytur transgranicznych.
(28) ▌Państwa członkowskie powinny mieć możliwość zezwolenia instytucjom na niepełne finansowanie przez ograniczony okres, pod warunkiem że opracowany zostanie odpowiedni plan naprawczy obejmujący jasny harmonogram i mający na celu przywrócenie pełnego finansowania, bez uszczerbku dla wymagań dyrektywy Rady 80/987/EWG[7].
(29) W wielu przypadkach to instytucja finansująca, a nie sama instytucja może pokrywać każde ryzyko biometryczne lub gwarantować niektóre świadczenia lub wyniki inwestycji. Jednakże w niektórych przypadkach to sama instytucja zapewnia takie pokrycie lub gwarancje, zaś zobowiązania instytucji finansującej sprowadzają się, ogólnie biorąc, do opłacania niezbędnych składek. W takich okolicznościach oferowane produkty są podobne do oferowanych przez zakłady ubezpieczeń na życie i dane instytucje powinny posiadać co najmniej takie same dodatkowe fundusze własne, jak zakłady ubezpieczeń na życie.
(30) Instytucje są inwestorami działającymi długookresowo. Umorzenie aktywów tych instytucji nie może zazwyczaj być dokonane w innym celu niż dla zapewnienia świadczeń emerytalnych. Ponadto, w celu właściwej ochrony praw uczestników i beneficjentów, instytucje powinny mieć swobodę wyboru alokacji aktywów, który ściśle odpowiada rodzajowi i okresowi trwania ich zobowiązań. Te aspekty wymagają skutecznego nadzoru i podejścia do zasad inwestowania, zapewniających instytucjom dostateczną elastyczność w decydowaniu w sprawie najbardziej bezpiecznej i skutecznej polityki inwestycyjnej oraz zobowiązujących je do działania w sposób rozważny. Z tego względu zgodność z zasadą „ ostrożnego inwestora” wymaga polityki inwestycyjnej dostosowanej do struktury uczestnictwa pojedynczych instytucji pracowniczych programów emerytalnych.
(31) Ustalając zasadę „ ostrożnego inwestora” jako podstawową zasadę w odniesieniu do inwestycji kapitałowych i stwarzając możliwość działania instytucjom ponad granicami, zachęca się do zmiany kierunków oszczędzania w sektorze pracowniczych programów emerytalnych, przyczyniając się w ten sposób do postępu gospodarczego i społecznego.
(32) Metody i praktyki nadzoru w państwach członkowskich różnią się. Z tego względu państwom członkowskim należy przyznać pewną swobodę w zakresie konkretnych reguł inwestowania, jakie chcą nałożyć na instytucje działające na ich terytorium.▌Reguły te powinny umożliwiać również tworzenie indywidualnych produktów emerytalnych w ramach systemu zbiorowego i nie powinny ograniczać swobodnego przepływu kapitału▌.
(33) Niniejsza dyrektywa powinna zapewniać instytucjom odpowiedni poziom swobody inwestycyjnej. Jako inwestorzy długookresowi o niskim ryzyku płynności oraz podmioty spełniające funkcję socjalną instytucje pracowniczych programów emerytalnych są w stanie inwestować w niepłynne aktywa, takie jak akcje, oraz, w rozsądnych granicach, w instrumenty o długoterminowym profilu ekonomicznym, które nie znajdują się w obrocie na rynkach regulowanych, na wielostronnych platformach obrotu (MTF) ani na zorganizowanych platformach obrotu (OTF). Mogą one również korzystać z międzynarodowej dywersyfikacji. Z tego względu inwestowanie w akcje w walutach innych od tych, w których wyrażone są pasywa, oraz w instrumenty o długoterminowym profilu ekonomicznym, które nie znajdują się w obrocie na rynkach regulowanych, na MTF ani na OTF, nie powinno być ograniczone względami innymi niż ostrożnościowe, zgodnie z zasadą „ostrożnego inwestora”, aby chronić interesy uczestników i beneficjentów.
(34) Pojęcie instrumentów o długoterminowym profilu ekonomicznym należy rozumieć szeroko. Są to niezbywalne papiery wartościowe, dlatego nie posiadają płynności, jaką zapewniają rynki wtórne. Często wymagają zaangażowania na czas określony, co ogranicza ich zbywalność. Do instrumentów tych należy zaliczać udziały kapitałowe, papiery dłużne w przedsiębiorstwach nienotowanych na rynkach regulowanych oraz udzielone im pożyczki. Do przedsiębiorstw nienotowanych na rynkach regulowanych należą projekty infrastrukturalne, nienotowane na rynkach regulowanych spółki nastawione na wzrost, nieruchomości i inne aktywa, które mogą nadawać się do celów inwestycji długoterminowych. Niskoemisyjne i odporne na zmiany klimatu projekty infrastrukturalne często są aktywami nienotowanymi na rynkach regulowanych, a finansowanie takich projektów zależy od kredytów długoterminowych.
(35) Należy zezwolić instytucjom na inwestowanie w innych państwach członkowskich zgodnie z przepisami ich rodzimych państw członkowskich, co obniży koszty działalności transgranicznej. Przyjmujące państwa członkowskie nie powinny mieć zatem prawa do nakładania dodatkowych wymagań dotyczących inwestowania na instytucje zlokalizowane w innych państwach członkowskich.
(35a) Obywatele Unii pracujący w innym państwie członkowskim muszą mieć jasny obraz naliczonych uprawnień emerytalnych wynikających z ustawowych i pracowniczych programów emerytalnych. Obraz taki można uzyskać dzięki stworzeniu usług śledzenia uprawnień emerytalnych nabytych w całej Unii, na wzór usług wprowadzonych już w niektórych państwach członkowskich po ogłoszeniu białej księgi Komisji z dnia 16 lutego 2012 r. pt. „Plan na rzecz adekwatnych, bezpiecznych i stabilnych emerytur”, w której wezwano do rozwoju takich usług.
(36) Niektóre rodzaje ryzyka można właściwie uwzględnić jedynie poprzez wymogi dotyczące zarządzania, natomiast nie można ich ograniczyć przy użyciu wymagań ilościowych wyrażonych w postaci rezerw technicznych i wymagań dotyczących finansowania. Dla odpowiedniego zarządzania ryzykiem oraz ochrony wszystkich uczestników i beneficjentów zasadnicze znaczenie ma zatem zapewnienie skutecznego systemu zarządzania. Systemy te muszą być współmierne do charakteru, skali i złożoności działalności instytucji.
(37) Polityka wynagrodzeń, która zachęca do podejmowania nadmiernego ryzyka, może podważać należyte i skuteczne zarządzanie ryzykiem w instytucjach. Zasady polityki wynagrodzeń i wymogi dotyczące podawania jej do wiadomości publicznej, które mają zastosowanie do innych ▌instytucji finansowych w Unii, powinny stosować się także do instytucji, jednak z uwzględnieniem szczególnej struktury zarządzania instytucji w porównaniu z innymi rodzajami instytucji finansowych; należy także uwzględnić ▌charakter, skalę, zakres i złożoność działalności instytucji.
(38) Kluczowa funkcja to ▌zdolność wykonywania określonych zadań z zakresu zarządzania. Instytucje powinny mieć wystarczający potencjał, aby posiadać funkcję zarządzania ryzykiem, funkcję audytu wewnętrznego oraz, w stosownych przypadkach, funkcję aktuarialną. Określenie konkretnej kluczowej funkcji nie stanowi dla instytucji przeszkody w swobodnym decydowaniu o sposobie zorganizowania w praktyce tej kluczowej funkcji, chyba że przepisy niniejszej dyrektywy stanowią inaczej. Nie powinno to prowadzić do wprowadzenia nadmiernie uciążliwych wymogów, należy bowiem uwzględniać charakter, skalę i złożoność działalności instytucji.
(39) Osoby faktycznie zarządzające instytucją powinny zbiorczo mieć odpowiednie kompetencje i cieszyć się dobrą reputacją, a osoby pełniące kluczowe funkcje powinny mieć odpowiednie kwalifikacje zawodowe, wiedzę i doświadczenie. Niemniej tylko osoby pełniące kluczowe funkcje powinny być objęte wymogiem powiadamiania właściwych organów.
(40) Ponadto ▌jedna osoba lub jednostka organizacyjna powinna mieć możliwość wykonywania więcej niż jednej kluczowej funkcji, z wyjątkiem funkcji audytu wewnętrznego. Osoba lub jednostka organizacyjna pełniąca daną kluczową funkcję nie może być jednak osobą lub jednostką pełniącą podobną kluczową funkcję w instytucji finansującej▌. Państwa członkowskie powinny mieć możliwość zezwalania instytucji na powierzenie kluczowych funkcji tej samej osobie lub jednostce organizacyjnej, pod warunkiem że nie występuje konflikt interesów, a instytucja ma odpowiednie środki, żeby rozwiązywać konflikty interesów i zapobiegać im.
(41) Ważne jest, by instytucje poprawiły zarządzanie ryzykiem, uwzględniając cel, jakim jest zapewnienie równowagi międzypokoleniowej w programach emerytalnych, tak by można było właściwie zrozumieć ich potencjalne słabe punkty w odniesieniu do stabilności programu emerytalnego i omówić je z właściwymi organami. W ramach swojego systemu zarządzania ryzykiem instytucje powinny przedstawiać ocenę ryzyka dotyczącego ich działalności związanej z emeryturami. Ocenę tę należy również udostępniać właściwym organom i powinna ona obejmować m.in. ryzyko związane ze zmianą klimatu, wykorzystaniem zasobów, środowiskiem, ryzyko społeczne oraz ryzyko związane z amortyzacją aktywów z powodu zmiany regulacyjnej („porzucone” aktywa).▐
(42) Każde państwo członkowskie powinno wymagać, aby każda instytucja znajdująca się na jego terytorium sporządzała roczne sprawozdania finansowe i roczne sprawozdania, uwzględniające każdy program emerytalny obsługiwany przez instytucję i, w stosownych przypadkach, roczne sprawozdanie finansowe i roczne sprawozdania w odniesieniu do każdego programu emerytalnego. Roczne sprawozdania finansowe i roczne sprawozdania, przedstawiające prawdziwy i rzetelny obraz aktywów i pasywów instytucji oraz sytuację finansową, uwzględniające każdy program emerytalny zarządzany przez instytucję i należycie zatwierdzony przez uprawnioną osobę, są istotnym źródłem informacji dla uczestników i beneficjentów programu oraz właściwych władz. W szczególności umożliwiają one właściwym organom monitorowanie kondycji finansowej instytucji i ocenę, na ile ta instytucja jest w stanie wywiązać się ze wszystkich zobowiązań umownych.
(43) Polityka inwestycyjna instytucji jest decydującym czynnikiem zarówno dla bezpieczeństwa, jak i dla długoterminowej stabilności gospodarczej pracowniczych programów emerytalnych. Dlatego instytucje powinny opracować oświadczenie o zasadach inwestowania i dokonywać ich przeglądu przynajmniej raz na trzy lata. Oświadczenie to powinno być udostępniane właściwym organom oraz, na żądanie, uczestnikom i beneficjentom każdego programu emerytalnego.
(44) Należy zezwolić instytucjom, by powierzały wszelkie działania, w tym kluczowe funkcje, w całości lub w części, usługodawcom działającym na ich rzecz. Instytucje, które zlecają w drodze outsourcingu kluczowe funkcje lub inną działalność, powinny pozostać w pełni odpowiedzialne za wykonanie wszystkich swoich zobowiązań wynikających z niniejszej dyrektywy.
(45) Należy wzmocnić zadania w zakresie przechowywania i nadzoru związane z aktywami instytucji, doprecyzowując role i zadania depozytariusza. Instytucje prowadzące programy, których uczestnicy i beneficjenci ponoszą wszystkie rodzaje ryzyka, a w których nie wprowadzono jeszcze odpowiednich środków ochronnych, powinny mieć obowiązek wyznaczenia depozytariusza.
(46) Instytucje powinny udzielać przyszłym uczestnikom, uczestnikom i beneficjentom jasnych i adekwatnych informacji, aby pomóc im w podejmowaniu decyzji dotyczących ich emerytur oraz by zapewnić wysoki poziom przejrzystości w różnych fazach programu: przed zapisaniem się do programu, w okresie uczestnictwa (w tym przed przejściem na emeryturę) oraz po przejściu na emeryturę. W szczególności należy udzielać informacji dotyczących nabytych uprawnień emerytalnych, planowanego poziomu świadczeń emerytalnych, ryzyka i gwarancji oraz kosztów. Jeżeli uczestnicy ponoszą ryzyko inwestycyjne, zasadnicze znaczenie mają także dodatkowe informacje o profilu inwestycyjnym, dostępnych opcjach i o wynikach osiągniętych w przeszłości. Wszelkie informacje powinny być odpowiednie do potrzeb użytkownika i zgodnie z Konwencją Organizacji Narodów Zjednoczonych o prawach osób niepełnosprawnych, szczególnie jeżeli chodzi o dostępność i dostęp do informacji, zgodnie z art. 3 i 21 tej konwencji.
(47) Przed przystąpieniem do programu przyszli uczestnicy powinni otrzymać wszystkie informacje niezbędne do podjęcia świadomego wyboru, takie jak informacje o możliwościach zrezygnowania z niektórych opcji, o składkach, kosztach i opcjach inwestycyjnych, w zależności od przypadku. Jeżeli przyszli uczestnicy nie mają wyboru i są automatycznie zapisywani do programu emerytalnego, bezpośrednio po zapisaniu instytucja przedstawia im istotne kluczowe informacje o ich udziale w programie.
(48) Dla uczestników▌, którzy nie przeszli jeszcze na emeryturę, instytucje powinny sporządzać zestawienia świadczeń emerytalnych zawierające najważniejsze informacje dotyczące danej osoby, a także ogólne informacje o programie emerytalnym. Zestawienie świadczeń emerytalnych powinno być jasne i zrozumiałe oraz powinno zawierać istotne i odpowiednie informacje, aby ułatwić zrozumienie, jak świadczenia emerytalne kształtują się w czasie w różnych programach emerytalnych, oraz aby sprzyjać mobilności pracowników.
(49) Instytucje powinny z dostatecznym wyprzedzeniem przed przejściem na emeryturę informować uczestników o możliwościach wypłaty ich świadczeń. Jeżeli świadczenie emerytalne nie jest wypłacane w postaci renty dożywotniej, uczestnicy zbliżający się do przejścia na emeryturę powinni otrzymać informację o dostępnych produktach w zakresie wypłaty świadczeń, aby ułatwić planowanie finansowe emerytury.
(50) W fazie wypłaty świadczeń emerytalnych beneficjenci powinni nadal otrzymywać informacje o swoich świadczeniach i odpowiednich opcjach wypłaty. Ma to szczególnie znaczenie w przypadku, gdy beneficjenci ponoszą znaczne ryzyko inwestycyjne w fazie wypłaty. Beneficjenci powinni być także informowani o każdym potencjalnym obniżeniu poziomu należnych świadczeń, zanim zostanie podjęta decyzja o takim potencjalnym obniżeniu.
(51) Właściwe organy powinny wykonywać swoje uprawnienia, mając na uwadze nadrzędny cel, jakim jest ochrona praw uczestników i beneficjentów oraz stabilność i należyte funkcjonowanie instytucji.
(52) W poszczególnych państwach członkowskich nadzór ostrożnościowy ma różny zakres. Może to powodować problemy, jeżeli instytucja musi przestrzegać przepisów ostrożnościowych rodzimego państwa członkowskiego, a jednocześnie spełniać wymogi prawa socjalnego i prawa pracy przyjmującego państwa członkowskiego. Precyzyjne wskazanie, które obszary należy zaliczać do nadzoru ostrożnościowego do celów niniejszej dyrektywy, zmniejsza niepewność prawa i związane z nią koszty transakcyjne.
(53) Wewnętrzny rynek instytucji wymaga wzajemnego uznawania norm ostrożnościowych. Właściwe organy rodzimego państwa członkowskiego instytucji powinny nadzorować przestrzeganie tych norm przez instytucję. Państwa członkowskie powinny przyznać właściwym organom uprawnienia niezbędne do stosowania środków prewencyjnych lub naprawczych w przypadku, gdy instytucje naruszają wymogi niniejszej dyrektywy.
(54) Aby zapewnić efektywny nadzór nad działaniami zlecanymi w drodze outsourcingu, w tym w drodze dalszego outsourcingu, właściwe organy muszą mieć dostęp do wszystkich istotnych danych posiadanych przez zleceniobiorcę, a także prawo do przeprowadzania kontroli na miejscu, niezależnie od tego, czy zleceniobiorca jest jednostką regulowaną. Aby uwzględnić zmiany zachodzące na rynku oraz zagwarantować stałe przestrzeganie warunków zlecania działań w drodze outsourcingu, właściwe organy powinny mieć niezbędne uprawnienia, by żądać od instytucji informacji na temat działań zlecanych w drodze outsourcingu.
(55) Należy wprowadzić przepisy dotyczące wymiany informacji między właściwymi organami, innymi organami i organami mającymi za zadanie zwiększać stabilność systemu finansowego i zamykać programy emerytalne. Konieczne jest zatem określenie warunków, przy spełnieniu których tego rodzaju wymiana informacji powinna być możliwa. Jeśli informacje mogą być ujawnione wyłącznie za wyraźną zgodą właściwych organów, organy te powinny też mieć w stosownych przypadkach możliwość uzależnienia swojej zgody od spełnienia ściśle określonych warunków.
(56) Przetwarzanie danych osobowych prowadzone w państwach członkowskich w ramach niniejszej dyrektywy i pod nadzorem właściwych organów reguluje dyrektywa 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady[8]. Przetwarzanie danych osobowych prowadzone przez Europejskie Urzędy Nadzoru na podstawie niniejszej dyrektywy i pod nadzorem Europejskiego Inspektora Ochrony Danych reguluje rozporządzenie (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady[9]. Przetwarzanie danych osobowych prowadzone w ramach niniejszej dyrektywy, takie jak wymiana lub przekazywanie danych osobowych przez właściwe organy, powinno każdorazowo przebiegać zgodnie z krajowymi przepisami wdrażającymi dyrektywę 95/46/WE, a każda wymiana lub każde przekazanie informacji przez Europejskie Urzędy Nadzoru powinny przebiegać zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 45/2001.
(57) Aby zapewnić sprawne funkcjonowanie rynku wewnętrznego pracowniczych programów emerytalnych organizowanych w skali Unii, Komisja powinna, po konsultacji z EIOPA, dokonać przeglądu stosowania niniejszej dyrektywy i złożyć sprawozdanie z tego przeglądu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie ... *[sześć lat po wejściu w życie niniejszej dyrektywy]. .▐
▐
(60) Ponieważ cel proponowanych działań, a mianowicie ustalenie unijnych ram prawnych, obejmujących instytucje pracowniczych programów emerytalnych, nie może być w wystarczającym stopniu osiągnięty przez państwa członkowskie, natomiast może, ze względu na zakres i wyniki działań, zostać lepiej osiągnięty na poziomie Unii, Unia może przyjąć środki, zgodnie z zasadą pomocniczości, określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym samym artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.
(60a) Dalszy rozwój na poziomie Unii modeli wypłacalności, takich jak model jednolitego bilansu (HBS), jest nierealistyczny z praktycznego punktu widzenia i nieefektywny pod względem kosztów i korzyści, szczególnie ze względu na różnorodność instytucji w państwach członkowskich. W związku z tym nie należy opracowywać na szczeblu unijnym żadnych ilościowych wymogów kapitałowych, takich jak Wypłacalność II lub przygotowane na jej podstawie modele HBS, w odniesieniu do instytucji pracowniczych programów emerytalnych, ponieważ mogą one zniechęcić pracodawców do tworzenia pracowniczych programów emerytalnych.
(61) Zgodnie ze wspólną deklaracją polityczną państw członkowskich i Komisji z dnia 28 września 2011 r. dotyczącą dokumentów wyjaśniających[10] państwa członkowskie zobowiązały się do złożenia, w uzasadnionych przypadkach, wraz z powiadomieniem o środkach transpozycji, jednego lub więcej dokumentów wyjaśniających związki między elementami dyrektywy a odpowiadającymi im częściami krajowych instrumentów transpozycyjnych. W odniesieniu do niniejszej dyrektywy prawodawca uznaje, że przekazanie takich dokumentów jest uzasadnione.
(62) Zobowiązanie do transpozycji niniejszej dyrektywy do prawa krajowego należy ograniczyć do tych przepisów, które stanowią merytoryczną zmianę w porównaniu z wcześniejszymi dyrektywami. Zobowiązanie do transpozycji przepisów, które nie uległy zmianie, wynika z wcześniejszych dyrektyw.
(63) Niniejsza dyrektywa nie powinna naruszać zobowiązań państw członkowskich dotyczących terminów transpozycji do prawa krajowego i rozpoczęcia stosowania dyrektyw określonych w załączniku I część B,
PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:
Tytuł I
PRZEPISY OGÓLNE
Artykuł 1
Przedmiot
Niniejsza dyrektywa ustanawia zasady podejmowania i prowadzenia działalności prowadzonej przez instytucje pracowniczych programów emerytalnych.
Artykuł 2
Zakres
1. Niniejszą dyrektywę stosuje się do instytucji pracowniczych programów emerytalnych. W przypadku gdy zgodnie z prawem krajowym instytucje pracowniczych programów emerytalnych nie posiadają osobowości prawnej, państwa członkowskie stosują niniejszą dyrektywę do tych instytucji albo, z zastrzeżeniem ust. 2, do tych upoważnionych podmiotów, które są odpowiedzialne za zarządzanie tymi instytucjami i działają w ich imieniu.
2. Niniejszej dyrektywy nie stosuje się do:
a) instytucji zarządzających systemami zabezpieczenia społecznego objętych rozporządzeniem (WE) nr 883/2004[11] i rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009[12];
b) instytucji objętych dyrektywami Parlamentu Europejskiego i Rady▌2009/65/WE[13], 2009/138/WE[14], 2011/61/UE[15], 2013/36/UE[16] i 2014/65/UE[17];
c) instytucji działających na zasadzie finansowania repartycyjnego;
d) instytucji, w których pracownicy instytucji finansujących nie posiadają uprawnień do świadczeń i w których instytucja finansująca może umarzać aktywa w dowolnym czasie i niekoniecznie wywiązywać się ze swoich zobowiązań z tytułu płatności świadczeń emerytalnych;
e) przedsiębiorstw stosujących systemy rezerw księgowych w celu wypłaty świadczeń emerytalnych swoim pracownikom.
Artykuł 3
Zastosowanie do instytucji obsługujących systemy zabezpieczenia społecznego
Instytucje pracowniczych programów emerytalnych, które obsługują również obowiązkowe programy emerytalne związane z zatrudnieniem, traktowane jako programy w ramach systemów zabezpieczenia społecznego, objęte rozporządzeniami (WE) nr 883/2004 i (WE) nr 987/2009, objęte są niniejszą dyrektywą w odniesieniu do ich nieobligatoryjnej działalności w zakresie pracowniczych programów emerytalnych. W takim przypadku wyodrębnia się pasywa i odpowiadające im aktywa i nie jest możliwe przeniesienie ich do obowiązkowych programów emerytalnych, które są traktowane jako programy w ramach systemów zabezpieczenia społecznego, ani odwrotnie.
Artykuł 3a
Należyta staranność
1. Jeżeli przeniesienie transgraniczne dokonane zgodnie z art. 13 ust. 1 zostało zatwierdzone przez uczestników i beneficjentów programu emerytalnego zgodnie z art. 13 ust. 3 oraz jeżeli instytucja przenosząca oferuje ubezpieczenie od biometrycznych rodzajów ryzyka lub gwarantuje wyniki inwestycyjne bądź dany poziom świadczeń, EIOPA, na wniosek właściwych organów rodzimego państwa członkowskiego instytucji przenoszącej, ocenia, czy może wystąpić jakiekolwiek ryzyko systemowe dla unijnego systemu finansowego spowodowane tymże przeniesieniem oraz, nie naruszając art. 49 i art. 56 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), czy długoterminowe interesy uczestników i beneficjentów ucierpią, jeżeli program byłby obsługiwany w rodzimym państwie członkowskim instytucji przyjmującej.
2. Ocena EIOPA, o której mowa w ust. 1, która nie podważa działalności transgranicznej, musi zostać ukończona przez EIOPA w ciągu trzech miesięcy od otrzymania wniosku od właściwych organów rodzimego państwa członkowskiego instytucji przenoszącej i przekazana właściwym organom rodzimego państwa członkowskiego instytucji przyjmującej.
Właściwe organy rodzimego państwa członkowskiego instytucji przyjmującej dopilnowują, by uczestnicy i beneficjenci byli odpowiednio chronieni, uwzględniając zalecenia zawarte w ocenie EIOPA.
3. Ocena EIOPA i wszelkie działania naprawcze podejmowane przez rodzime państwo członkowskie instytucji przyjmującej na podstawie tej oceny są podawane do wiadomości publicznej.
Artykuł 4
Dobrowolne zastosowanie do instytucji objętych dyrektywą 2009/138/WE
Rodzime państwo członkowskie może wybrać stosowanie przepisów art. 9–15, art. 20–24 ust. 2, art. 25–29, 31–53 i 55–71 niniejszej dyrektywy do działalności w zakresie pracowniczych programów emerytalnych prowadzonej przez zakłady ubezpieczeń na życie zgodnie z art. 2 ust. 3 lit. a) ppkt (i)–(iii) i art. 2 ust. 3 lit. b) ppkt (ii)–(iv) dyrektywy 2009/138/WE. W takim przypadku wszystkie aktywa i pasywa odpowiadające wymienionej działalności są wyodrębnione, zarządzane i tworzone odrębnie od innej działalności zakładów ubezpieczeń na życie, bez możliwości przeniesienia.
W takim przypadku i tylko o ile dotyczy to działalności związanej z prowadzeniem pracowniczych programów emerytalnych, zakłady ubezpieczeń na życie nie są objęte art. 76–86, art. 132, art. 134 ust. 2, art. 173, art. 185 ust. 5, art. 185 ust. 7 i 8 i art. 209 dyrektywy 2009/138/WE.
Rodzime państwo członkowskie zapewnia, by w ramach działań nadzorczych właściwe organy albo organy odpowiedzialne za nadzór nad zakładami ubezpieczeń na życie objętymi dyrektywą 2009/138/WE weryfikowały wyraźne rozdzielenie odpowiedniej działalności w zakresie pracowniczych programów emerytalnych.
Artykuł 5
Instytucje niskich emerytur i systemy ustawowe
Z wyjątkiem art. 20 ust. 1, ust. 3–7, art. 22 ust. 1–5 i art. 34–37 państwa członkowskie mogą nie stosować niniejszej dyrektywy w całości lub w części do jakiejkolwiek instytucji znajdującej się na ich terytorium, która obsługuje programy emerytalne, w których uczestniczy łącznie mniej niż 100 uczestników, lub której całkowite rezerwy techniczne nie przekraczają 25 milionów EUR. Z zastrzeżeniem art. 2 ust. 2 takim instytucjom przyznaje się jednak prawo stosowania niniejszej dyrektywy na zasadzie dobrowolności. Artykuł 12 można stosować jedynie pod warunkiem, że stosuje się wszystkie inne przepisy niniejszej dyrektywy.
Państwa członkowskie mogą stosować art. 1–8, art. 12, 20 i 34–37 do instytucji prowadzących pracownicze programy emerytalne, które są stworzone na podstawie statutu, zgodnie z ustawodawstwem, i są gwarantowane przez władze publiczne. Art. 12 można stosować jedynie pod warunkiem, że stosuje się wszystkie inne przepisy niniejszej dyrektywy.
Artykuł 6
Definicje
Do celów niniejszej dyrektywy:
a) „instytucja pracowniczych programów emerytalnych” lub „instytucja” oznacza instytucję niezależnie od jej formy prawnej, działającą na bazie kapitałowej, ustanowioną niezależnie od jakiejkolwiek instytucji finansującej lub organizacji branżowej w celu zapewnienia świadczeń emerytalnych w kontekście działalności zawodowej na podstawie porozumienia lub umowy uzgodnionej:
– indywidualnie lub zbiorowo między pracodawcą (pracodawcami) a pracownikiem (pracownikami) lub ich odpowiednimi przedstawicielami, lub
– z osobami prowadzącymi działalność na własny rachunek zgodnie z ustawodawstwem rodzimego i przyjmującego państwa członkowskiego,
i która prowadzi działalność bezpośrednio z nich wynikającą;
b) „program emerytalny” oznacza umowę, porozumienie, umowę powierniczą lub reguły określające, które świadczenia emerytalne są przyznawane i na jakich warunkach;
c) „instytucja finansująca” oznacza każde przedsiębiorstwo lub inny podmiot, niezależnie od tego, czy obejmuje lub składa się z jednej lub więcej osób prawnych lub fizycznych, które pełnią funkcję pracodawcy lub osoby prowadzącej działalność na własny rachunek lub jakiekolwiek ich połączenia i które wpłacają składki do instytucji pracowniczych programów emerytalnych;
d) „świadczenia emerytalne” oznaczają świadczenia wypłacane w zależności od osiągnięcia lub przewidywanego osiągnięcia emerytury lub, gdy są one uzupełnieniem tych świadczeń i świadczone dodatkowo, w formie wypłat z tytułu śmierci, niepełnosprawności lub zaprzestania zatrudnienia lub w formie zapomóg lub usług w razie choroby, ubóstwa lub śmierci. W celu zapewnienia bezpieczeństwa finansowego na emeryturze świadczenia te przyjmują zazwyczaj formę dożywotnich wypłat. Mogą to być również wypłaty dokonywane okresowo lub jednorazowo;
e) „uczestnik” oznacza osobę, której działalność zawodowa uprawnia lub uprawni ją do świadczeń emerytalnych zgodnie z postanowieniami programu emerytalnego;
f) „beneficjent” oznacza osobę otrzymującą świadczenia emerytalne;
g) „właściwe organy” oznaczają krajowe organy wyznaczone do wykonywania zadań przewidzianych w niniejszej dyrektywie;
h) „biometryczne rodzaje ryzyka” oznaczają rodzaje ryzyka związane ze śmiercią, niepełnosprawnością i długowiecznością;
i) „rodzime państwo członkowskie” oznacza państwo członkowskie, w którym instytucja posiada swoją siedzibę statutową lub, jeśli nie posiada siedziby statutowej, swój zarząd▌;
j) „przyjmujące państwo członkowskie” oznacza państwo członkowskie, którego przepisy socjalne i prawo pracy odnoszące się do pracowniczych programów emerytalnych stosuje się do programu emerytalnego obsługiwanego przez instytucję;
k) „instytucja przenosząca” oznacza instytucję przenoszącą w całości lub częściowo zobowiązania programu emerytalnego, rezerwy techniczne, inne zobowiązania i prawa oraz związane z nimi aktywa lub ich ekwiwalenty pieniężne do instytucji z siedzibą w Unii;
l) „instytucja przyjmująca” oznacza instytucję przyjmującą w całości lub częściowo zobowiązania programu emerytalnego, rezerwy techniczne, inne zobowiązania i prawa oraz związane z nimi aktywa lub ich ekwiwalenty pieniężne od instytucji z siedzibą w Unii;
m) „rynek regulowany” oznacza rynek regulowany zdefiniowany w art. 4 ust. 1 pkt 21 dyrektywy 2014/65/UE;
n) „wielostronna platforma obrotu” lub „MTF” oznacza wielostronną platformę obrotu lub MTF zgodnie z definicją w art. 4 ust. 1 pkt 22 dyrektywy 2014/65/UE;
o) „zorganizowana platforma obrotu” lub „OTF” oznacza zorganizowaną platformę obrotu lub OTF zgodnie z definicją w art. 4 ust. 1 pkt 23 dyrektywy 2014/65/UE;
p) „trwały nośnik informacji” oznacza każdy instrument pozwalający uczestnikowi lub beneficjentowi na przechowywanie informacji kierowanych osobiście do tego uczestnika lub beneficjenta w sposób, który umożliwia przyszłe korzystanie z tych informacji i przez okres odpowiedni do ich celów i który pozwala na niezmienione odtworzenie przechowywanej informacji;
q) „kluczowa funkcja” w systemie zarządzania oznacza zdolność do wykonywania praktycznych zadań obejmujących funkcję zarządzania ryzykiem, funkcję audytu wewnętrznego i ▌funkcję aktuarialną.
qa) „działalność transgraniczna” oznacza obsługiwanie programu emerytalnego podlegającego przepisom socjalnym i prawa pracy odnoszącym się do pracowniczych programów emerytalnych państwa członkowskiego innego niż rodzime państwo członkowskie.
Artykuł 7
Działalność instytucji
Państwa członkowskie wymagają, aby instytucje znajdujące się na ich terytoriach ograniczyły swoją działalność do czynności związanych ze świadczeniami emerytalnymi oraz działalności z nich wynikającej.
W przypadku gdy zgodnie z art. 4 zakład ubezpieczeń na życie prowadzi działalność w zakresie pracowniczych programów emerytalnych poprzez wyodrębnienie swoich aktywów i pasywów, wyodrębnione aktywa i pasywa zastrzega się do działań związanych ze świadczeniami emerytalnymi oraz działalności z nich wynikającej.
Artykuł 8
Prawne rozdzielenie instytucji finansujących i instytucji▌
Państwa członkowskie zapewniają prawne rozdzielenie instytucji finansującej i instytucji pracowniczych programów emerytalnych w celu ochrony aktywów instytucji w interesie uczestników i beneficjentów w razie upadłości instytucji finansującej.
Artykuł 9
Rejestracja lub zezwolenie
1. Państwa członkowskie, w odniesieniu do każdej instytucji znajdującej się na ich terytoriach, zapewniają, aby▌ instytucja była zarejestrowana w krajowym rejestrze przez właściwy organ lub ▌przez niego zatwierdzona▌.
2. Zarząd mieści się w miejscu, w którym podejmowane są główne strategiczne decyzje instytucji. W przypadku działalności transgranicznej, określonej w art. 12, rejestr wskazuje również państwa członkowskie, w których działa dana instytucja.
3. Informacje te są przekazywane do EIOPA, który publikuje je na swojej stronie internetowej.
4. Państwa członkowskie wymagają od instytucji posiadania zarządu w tym samym państwie członkowskim, w którym mają swoją siedzibę statutową.
Artykuł 10
Wymogi dotyczące prowadzenia działalności
1. W odniesieniu do każdej instytucji znajdującej się na ich terytorium państwa członkowskie zapewniają, aby:
a) instytucja wprowadziła właściwie ustanowione reguły dotyczące działalności danego programu emerytalnego▌;
b) ▌w przypadku gdy instytucja finansująca gwarantuje wypłatę świadczeń emerytalnych, zobowiązała się do regularnego finansowania.
1a. Zgodnie z zasadą pomocniczości i biorąc pod uwagę skalę świadczeń emerytalnych oferowanych w ramach systemów zabezpieczenia społecznego państwa członkowskie mogą przewidzieć, że dodatkowe świadczenia, takie jak opcja objęcia ryzyka długowieczności i niepełnosprawności, zabezpieczenia dla osób pozostałych przy życiu po śmierci żywiciela i gwarancja zwrotu składek są oferowane uczestnikom za zgodą pracodawców i pracowników lub ich odpowiednich przedstawicieli.
Artykuł 12
Działalność i procedury transgraniczne
1. Nie naruszając krajowych przepisów prawa socjalnego i prawa pracy w sprawie organizacji systemów emerytalnych, włączając obowiązkowe członkostwo i rezultaty układów zbiorowych, państwa członkowskie zezwalają przedsiębiorstwom znajdującym się na ich terytorium na finansowanie instytucji, które proponują prowadzenie działalności transgranicznej lub prowadzą taką działalność. Państwa członkowskie zezwalają również instytucjom, które otrzymały zezwolenia na działalność na ich terytorium, na wykonywanie działalności transgranicznej w drodze akceptowania finansowania przez przedsiębiorstwo znajdujące się na terytorium innego państwa członkowskiego.
2. Instytucja, która proponuje prowadzenie działalności transgranicznej oraz przyjęcie finansowania przez instytucję finansującą, podlega obowiązkowi uzyskania uprzedniego zezwolenia właściwych organów jej rodzimego państwa członkowskiego. O swoim zamiarze przyjęcia finansowania przez instytucję finansującą instytucja powiadamia właściwe organy rodzimego państwa członkowskiego.
3. Państwa członkowskie wymagają od instytucji ▌znajdujących się na ich terytorium i którym złożono propozycję otrzymania finansowania, dostarczenia następujących informacji w przypadku powiadamiania na mocy ust. 2:
a) przyjmujące państwo(-a) członkowskie;
a) nazwa i siedziba zarządu instytucji finansującej;
b) główne cechy charakterystyczne programu emerytalnego, jaki ma być obsługiwany dla instytucji finansującej.
4. W przypadku gdy właściwy organ rodzimego państwa członkowskiego jest powiadamiany na mocy ust. 2 i dopóki nie wydał uzasadnionej decyzji stwierdzającej, że struktura administracyjna lub sytuacja finansowa instytucji lub nieposzlakowana opinia i kwalifikacje zawodowe lub doświadczenie osób kierujących instytucją nie są zgodne z proponowaną działalnością transgraniczną, w terminie trzech miesięcy od otrzymania wszystkich informacji określonych w ust. 3, przekazuje te informacje właściwym organom przyjmującego państwa członkowskiego i odpowiednio informuje o tym instytucję.
Uzasadniona decyzja, o której mowa w akapicie pierwszym, zostaje wydana w terminie trzech miesięcy od otrzymania wszystkich informacji, o których mowa w ust. 3.
Odmówiwszy przekazania informacji, o których mowa w akapicie pierwszym, właściwym organom przyjmującego państwa członkowskiego, właściwy organ rodzimego państwa członkowskiego podaje przedmiotowej instytucji powody swojej odmowy w terminie trzech miesięcy od otrzymania wszystkich informacji, o których mowa w ust. 3. W przypadku odmowy lub bezczynności przysługuje prawo do odwołania się do sądów rodzimego państwa członkowskiego.
5. Zanim instytucja rozpocznie prowadzenie działalności transgranicznej, właściwe organy przyjmującego państwa członkowskiego, w terminie dwóch tygodni od otrzymania informacji określonych w ust. 3, informują właściwe organy rodzimego państwa członkowskiego o wymaganiach prawa socjalnego i prawa pracy dotyczących pracowniczych programów emerytalnych, w ramach których musi być obsługiwany program emerytalny finansowany przez instytucję finansującą w przyjmującym państwie członkowskim. Właściwe organy rodzimego państwa członkowskiego przekazują instytucji te informacje.
6. Po otrzymaniu informacji określonej w ust. 5 lub, jeśli nie zostanie przekazana żadna informacja od właściwych organów rodzimego państwa członkowskiego, po upływie okresu przewidzianego w ust. 5, instytucja może rozpocząć prowadzenie działalności transgranicznej zgodnie z wymaganiami prawa socjalnego i prawa pracy przyjmującego państwa członkowskiego dotyczącymi pracowniczych programów emerytalnych.
7. Właściwe organy przyjmującego państwa członkowskiego informują właściwe organy rodzimego państwa członkowskiego o wszelkich istotnych zmianach wymagań prawa socjalnego i prawa pracy w przyjmującym państwie członkowskim dotyczących pracowniczych programów emerytalnych, które mogą wpływać na cechy charakterystyczne programu emerytalnego w zakresie, w jakim dotyczy to działalności transgranicznej. Właściwe organy rodzimego państwa członkowskiego przekazują instytucji te informacje.
8. Instytucja podlega bieżącemu nadzorowi właściwych organów przyjmującego państwa członkowskiego w zakresie zgodności jej działalności z wymaganiami prawa socjalnego i prawa pracy przyjmującego państwa członkowskiego dotyczącymi pracowniczych programów emerytalnych określonych w ust. 5. Gdyby taki nadzór ujawnił nieprawidłowości, właściwe organy przyjmującego państwa członkowskiego informują niezwłocznie właściwe organy rodzimego państwa członkowskiego. Właściwe organy rodzimego państwa członkowskiego podejmują, w koordynacji z właściwymi organami przyjmującego państwa członkowskiego, niezbędne kroki w celu zapewnienia, by dana instytucja przestała naruszać prawo socjalne i prawo pracy.
9. Jeśli, pomimo środków podjętych przez właściwe organy rodzimego państwa członkowskiego lub ze względu na brak odpowiednich środków w rodzimym państwie członkowskim, instytucja uporczywie narusza stosowne przepisy dotyczące wymagań prawa socjalnego i prawa pracy przyjmującego państwa członkowskiego dotyczących pracowniczych programów emerytalnych, właściwe organy przyjmującego państwa członkowskiego mogą, po przekazaniu informacji właściwym organom rodzimego państwa członkowskiego, podjąć odpowiednie kroki w celu zapobieżenia dalszym nieprawidłowościom lub nałożyć kary z tego tytułu, włączając, w zakresie, w jakim jest to absolutnie niezbędne, uniemożliwienie działania instytucji w przyjmującym państwie członkowskim na rzecz instytucji finansującej.
▐
Artykuł 13
Przenoszenie programów emerytalnych
1. Nie naruszając art. 12, instytucjom, które otrzymały zezwolenie lub są zarejestrowane na terytoriach państw członkowskich, państwa te pozwalają na przeniesienie w całości lub częściowo zobowiązań programu emerytalnego, rezerw technicznych, innych zobowiązań i praw oraz związanych z nimi aktywów lub ich ekwiwalentów pieniężnych do instytucji przyjmującej. W przypadku przenoszenia części programu emerytalnego państwa członkowskie wymagają od instytucji przenoszącej i przyjmującej posiadania wystarczających i właściwych aktywów na pokrycie rezerw technicznych zarówno dla części przeniesionej, jak i części pozostawionej programu, zgodnie z art. 15 ust. 1.
2. Przeniesienie całości lub części zobowiązań programu emerytalnego, rezerw technicznych, innych zobowiązań i praw oraz związanych z nimi aktywów lub ich ekwiwalentów pieniężnych między instytucjami przenoszącymi i przyjmującymi, które otrzymały zezwolenie lub są zarejestrowane w różnych państwach członkowskich, podlega uprzedniemu zezwoleniu właściwego organu rodzimego państwa członkowskiego instytucji przyjmującej. Wniosek o zezwolenie na przeniesienie składa instytucja przyjmująca.
3. Należy uzależnić przeniesienie i jego warunki od uprzedniej zgody większości uczestników i większości beneficjentów lub, w stosownych przypadkach, większości ich przedstawicieli. Informacje o warunkach przeniesienia udostępnia się uczestnikom i beneficjentom, których to dotyczy, lub, w stosownych przypadkach, ich przedstawicielom nie później niż cztery miesiące przed złożeniem wniosku, o którym mowa w ust. 2.
4. Wniosek, o którym mowa w ust. 2, zawiera następujące informacje:
a) pisemne porozumienie między instytucją przenoszącą i przyjmującą, w którym określa się warunki przeniesienia▌;
aa) opis głównych cech charakterystycznych programu emerytalnego;
ab) opis przenoszonych zobowiązań lub rezerw technicznych, innych zobowiązań i praw oraz związanych z nimi aktywów lub ich ekwiwalentów pieniężnych;
ac) zgoda instytucji finansującej oraz uczestników i beneficjentów instytucji przenoszącej lub, w stosownych przypadkach, ich przedstawicieli;
b) nazwa i siedziby zarządów instytucji przenoszących i przyjmujących oraz nazwa państwa członkowskiego, w którym instytucja przenosząca jest zarejestrowana lub otrzymała zezwolenie;
c) miejsce, w którym znajduje się zarząd instytucji finansującej i nazwa tej instytucji;
d) w stosownych przypadkach, nazwa przyjmującego państwa członkowskiego▌, którego prawo socjalne i prawo pracy odnoszące się do pracowniczych programów emerytalnych stosuje się do danego programu emerytalnego.
5. W przypadku gdy właściwy organ rodzimego państwa członkowskiego instytucji przyjmującej ▌nie wydał uzasadnionej decyzji zgodnie z art. 12 ust. 4, ▌organ ten przekazuje instytucji przyjmującej i właściwemu organowi rodzimego państwa członkowskiego instytucji przenoszącej swoją decyzję o zezwoleniu na przeniesienie w terminie trzech miesięcy od otrzymania wszystkich informacji, o których mowa w ust. 4. Właściwy organ rodzimego państwa członkowskiego instytucji przenoszącej informuje instytucję przenoszącą o tej decyzji, podając też jej uzasadnienie.
▌Odmówiwszy przekazania decyzji o zezwoleniu, o której mowa w akapicie pierwszym, właściwym organom rodzimego państwa członkowskiego instytucji przenoszącej, właściwy organ rodzimego państwa członkowskiego instytucji przyjmującej podaje ▌instytucji przyjmującej powody swojej odmowy w terminie trzech miesięcy od otrzymania wszystkich informacji, o których mowa w ust. 4. W przypadku odmowy lub bezczynności instytucji przyjmującej przysługuje prawo do odwołania się do sądów rodzimego państwa członkowskiego instytucji przyjmującej.
6. W terminie dwóch tygodni od otrzymania decyzji o zezwoleniu, o której mowa w ust. 5, właściwy organ rodzimego państwa członkowskiego instytucji przenoszącej informuje właściwy organ rodzimego państwa członkowskiego instytucji przyjmującej o wymaganiach prawa socjalnego i prawa pracy dotyczących pracowniczychprogramów emerytalnych w przyjmującym państwie członkowskim, zgodnie z którymi prowadzony jest program emerytalny. Właściwy organ rodzimego państwa członkowskiego instytucji przyjmującej przekazuje te informacje instytucji przyjmującej.
7. Po otrzymaniu informacji, o których mowa w ust. 6, lub gdy w terminie, o którym mowa w ust. 6, właściwy organ rodzimego państwa członkowskiego instytucji przyjmującej nie przekazał żadnych informacji, instytucja przyjmująca może rozpocząć prowadzenie programu emerytalnego zgodnie z wymaganiami prawa socjalnego i prawa pracy dotyczącymi pracowniczych programów emerytalnych w przyjmującym państwie członkowskim.
8. Instytucje nie mogą nakładać na beneficjentów wymogu posiadania rachunku bankowego z numerem IBAN państwa członkowskiego, w którym instytucja ta ma siedzibę.
Tytuł II
WYMAGANIA ILOŚCIOWE
Artykuł 14
Rezerwy techniczne
1. Rodzime państwo członkowskie zapewnia, aby instytucje obsługujące pracownicze programy emerytalne zawsze ustalały, w odniesieniu do pełnego zakresu ich programów emerytalnych, dostateczną kwotę pasywów odpowiadającą zobowiązaniom finansowym, które wynikają z ich portfela istniejących umów emerytalnych.
2. Rodzime państwo członkowskie zapewnia, aby instytucje obsługujące pracownicze programy emerytalne, które oferują ubezpieczenie od biometrycznych rodzajów ryzyka lub gwarantują zarówno wyniki inwestycyjne, jak i dany poziom świadczeń, utworzyły dostateczne rezerwy techniczne w odniesieniu do pełnego zakresu tych programów.
3. Każdego roku następuje wyliczenie rezerw technicznych. Jednakże rodzime państwo członkowskie może zezwolić na wyliczenie raz na trzy lata, pod warunkiem że instytucja przekazuje uczestnikom lub właściwym organom zaświadczenie lub sprawozdanie na temat korekt w latach przypadających między wyliczeniami. Zaświadczenie lub sprawozdanie przedstawia skorygowany rozwój rezerw technicznych i zmiany w ryzykach objętych ubezpieczeniem.
4. Rezerwy techniczne są wyliczane przez aktuariusza i poświadczone przez aktuariusza lub przez innego specjalistę w tej dziedzinie, w tym biegłego rewidenta, zgodnie z ustawodawstwem krajowym, na podstawie metod aktuarialnych uznanych przez właściwe organy rodzimego państwa członkowskiego, zgodnie z następującymi zasadami:
a) minimalna kwota rezerw technicznych jest wyliczana na podstawie dostatecznie ostrożnej wyceny aktuarialnej, biorąc pod uwagę wszystkie zobowiązania z tytułu świadczeń i składek zgodnie z uzgodnieniami dotyczącymi emerytur danej instytucji. Muszą one być wystarczające zarówno dla emerytur i świadczeń już wypłacanych dla beneficjentów, którym nadal będą wypłacane świadczenia, jak i odzwierciedlać zobowiązania, które wynikają z należnych uprawnień emerytalnych uczestników. Założenia ekonomiczne i aktuarialne wybrane dla wyceny pasywów są również wybrane w sposób ostrożny, biorąc pod uwagę, w stosownych przypadkach, właściwy margines niekorzystnego odchylenia;
b) stosowane maksymalne stopy procentowe należy wybrać w sposób ostrożny i określać zgodnie z odpowiednimi przepisami rodzimego państwa członkowskiego. Te rozsądne stopy procentowe są ustalane, biorąc pod uwagę:
(i) przychód z odpowiednich aktywów, posiadanych przez instytucję i prognozowane przyszłe dochody z inwestycji lub
(ii) bieżące przychody rynkowe z obligacji wysokiej jakości, obligacji państwowych, obligacji Europejskiego Mechanizmu Stabilności (EMS), obligacji Europejskiego Banku Inwestycyjnego (EBI) lub obligacji Europejskiego Instrumentu Stabilności Finansowej (EFSF), lub
(iia) połączenie źródeł, o których mowa w ppkt (i) i (ii);
c) tablice biometryczne wykorzystywane w celu wyliczania rezerw technicznych są oparte na ostrożnych zasadach, uwzględniając główne cechy charakterystyczne grupy uczestników i programów emerytalnych, w szczególności przewidywane zmiany odpowiednich ryzyk;
d) metoda i podstawa wyliczenia rezerw technicznych pozostają, ogólnie rzecz biorąc, stałe z roku na rok budżetowy. Jednakże brak ciągłości może być uzasadniony zmianami prawnymi, demograficznymi lub okolicznościami gospodarczymi, leżącymi u podstaw założeń.
da) jeżeli instytucja zmienia metodę i podstawę obliczania rezerw technicznych, przedstawia uczestnikom i beneficjentom pełne wyjaśnienie skutków tych zmian dla rezerw technicznych.
5. Rodzime państwo członkowskie może dokonać wyliczenia rezerw technicznych z zastrzeżeniem dodatkowych i bardziej szczegółowych wymagań w celu zapewnienia dostatecznej ochrony interesów uczestników i beneficjentów.
Artykuł 15
Finansowanie rezerw technicznych
1. Rodzime państwo członkowskie wymaga, aby każda instytucja zawsze posiadała dostateczne i odpowiednie aktywa dla pokrycia rezerw technicznych w odniesieniu do pełnego zakresu obsługiwanych programów emerytalnych.
2. Rodzime państwo członkowskie może zezwolić instytucji, na czas określony, na posiadanie niewystarczających aktywów na pokrycie rezerw technicznych. W tym przypadku właściwe organy wymagają, aby instytucja przyjęła konkretny i możliwy do realizacji plan naprawczy o jasnym harmonogramie w celu zapewnienia, aby wymagania ust. 1 były ponownie spełnione. Plan podlega następującym warunkom:
a) instytucja sporządza konkretny i możliwy do wykonania plan ponownego utworzenia w pożądanym czasie wymaganej kwoty aktywów dla pełnego pokrycia rezerw technicznych. Plan udostępnia się uczestnikom lub, w stosownych przypadkach, ich przedstawicielom lub podlega on zatwierdzeniu przez właściwe organy rodzimego państwa członkowskiego;
b) sporządzając plan, należy uwzględnić szczególną sytuację instytucji, zwłaszcza strukturę aktywów/pasywów, charakter ryzyka, plan płynności, strukturę wieku uczestników uprawnionych do otrzymywania świadczeń emerytalnych, plany uruchomienia nowych programów i plany przejścia od sytuacji braku lub częściowego finansowania do pełnego finansowania;
c) w przypadku likwidacji programu emerytalnego w okresie określonym w pierwszym zdaniu ust. 2, instytucja informuje właściwe organy rodzimego państwa członkowskiego. Instytucja ustanawia procedurę w celu przeniesienia wszystkich aktywów i wszystkich odpowiadających im pasywów do innej instytucji finansowej lub podobnego podmiotu. ▐
W przypadku działalności transgranicznej instytucji i jeżeli właściwe organy odnośnych przyjmujących państw członkowskich uważają, że interes uczestników i beneficjentów nie jest w pełni chroniony na skutek decyzji podjętych przez właściwe organy rodzimego państwa członkowskiego na mocy niniejszego ustępu, EIOPA pomaga rozstrzygnąć wszelkie nieporozumienia zgodnie z art. 19 ust. 1 i 2 rozporządzenia (UE) nr 1094/2010.
3. ▌Warunki określone w ust. 1 i 2 obowiązują również w przypadku działalności transgranicznej, o której mowa w art. 12, pod warunkiem zapewnienia pełnej ochrony interesów uczestników i beneficjentów.
Artykuł 16
Ustawowe fundusze własne
1. Rodzime państwo członkowskie zapewnia, aby instytucje obsługujące programy emerytalne, w przypadku gdy instytucja sama, a nie instytucja finansująca, ponosi zobowiązania z tytułu pokrycia biometrycznych rodzajów ryzyka lub gwarantuje określony wynik działalności inwestycyjnej lub dany poziom świadczeń, posiadały stale dodatkowe aktywa ponad rezerwy techniczne, które służą jako zabezpieczenie. Kwota taka odzwierciedla rodzaj ryzyka i portfel aktywów w odniesieniu do pełnego zakresu obsługiwanych programów. Aktywa te są wolne od wszelkich przewidywalnych zobowiązań i służą jako zabezpieczenie kapitałowe dla łagodzenia rozbieżności między oczekiwanymi a rzeczywistymi kosztami i zyskami.
2. Do celów wyliczenia minimalnej kwoty dodatkowych aktywów stosuje się przepisy ustanowione w art. 17, 18 i 19.
3. Jednakże ust. 1 nie stanowi przeszkody dla państw członkowskich, aby domagać się od instytucji znajdujących się na ich terytorium utrzymywania ustawowych funduszy własnych lub ustanowienia bardziej szczegółowych zasad, pod warunkiem że są one uzasadnione względami ostrożnościowymi.
Artykuł 17
Dostępny margines wypłacalności
1. W celu zapewnienia długoterminowej stabilności pracowniczych programów emerytalnych państwa członkowskie wymagają od wszystkich instytucji, o których mowa w art. 16 ust. 1, położonych na ich terytorium, odpowiedniego dostępnego marginesu wypłacalności w odniesieniu do całej ich działalności w każdym czasie, równego co najmniej wymogom niniejszej dyrektywy.
2. Na dostępny margines wypłacalności składają się aktywa instytucji wolne od wszelkich przewidywalnych zobowiązań i pomniejszone o wartości niematerialne, w tym:
a) opłacony kapitał zakładowy lub, w przypadku instytucji w formie zakładu ubezpieczeń wzajemnych, faktyczny kapitał założycielski plus wszelkie rachunki członków zakładu ubezpieczeń wzajemnych spełniające wszystkie poniższe kryteria:
(i) umowa i statut spółki muszą określać, że płatności na rzecz członków zakładu ubezpieczeń wzajemnych mogą być dokonywane z tych rachunków tylko wtedy, gdy nie spowoduje to obniżenia dostępnego marginesu wypłacalności poniżej wymaganego poziomu lub, po rozwiązaniu zakładu, jeżeli uregulowane zostały wszystkie inne długi zakładu;
(ii) umowa i statut spółki muszą określać, w odniesieniu do wszelkich płatności, o których mowa w ppkt (i), dokonywanych z powodów innych niż wystąpienie pojedynczego członka z zakładu ubezpieczeń wzajemnych, że właściwe organy muszą być powiadamiane z co najmniej miesięcznym wyprzedzeniem i mogą w tym terminie zakazać płatności; oraz
(iii) odpowiednie przepisy umowy i statutu spółki mogą być zmieniane tylko po zadeklarowaniu przez właściwe organy, że nie wnoszą one sprzeciwu wobec zmian, nie naruszając kryteriów określonych w ppkt (i) i (ii);
b) rezerwy (ustawowe i dobrowolne), które nie odnoszą się do zobowiązań ubezpieczeniowych;
c) zysk lub strata przeniesiona po potrąceniu należnych dywidend; oraz
d) o ile zezwala na to prawo krajowe, wykazywane w bilansie rezerwy utworzone z zysku, jeżeli można je wykorzystać do pokrycia ewentualnych strat i jeżeli nie zostały one udostępnione do podziału między uczestników i beneficjentów.
Dostępny margines wypłacalności pomniejsza się o sumę udziałów własnych posiadanych bezpośrednio przez instytucję.
3. Państwa członkowskie mogą ustanowić, że na dostępny margines wypłacalności może składać się również:
a) skumulowany uprzywilejowany kapitał zakładowy i podporządkowany kapitał pożyczkowy do wysokości 50 % dostępnego marginesu wypłacalności lub wymaganego marginesu wypłacalności, w zależności od tego, która z tych wartości jest niższa, z czego nie mniej niż 25 % składa się z podporządkowanych pożyczek z ustalonym terminem wymagalności lub ze skumulowanego uprzywilejowanego kapitału zakładowego, pod warunkiem że istnieją wiążące umowy, na mocy których w przypadku upadłości lub likwidacji instytucji podporządkowany kapitał pożyczkowy lub preferencyjny kapitał zakładowy ma niższą pozycję niż roszczenia wszystkich innych wierzycieli oraz nie będzie zwracany, dopóki nie zostaną uregulowane wszelkie inne zaległe istniejące w tym czasie długi;
b) papiery wartościowe bez określonego terminu wymagalności oraz inne instrumenty, w tym skumulowane akcje uprzywilejowane, inne niż te, o których mowa w lit. a), przy czym łączna kwota tych papierów wartościowych i podporządkowanego kapitału pożyczkowego, o którym mowa w lit. a), nie przekracza 50 % dostępnego marginesu wypłacalności lub wymaganego marginesu wypłacalności, w zależności od tego, która z tych wartości jest niższa, pod warunkiem że spełniają one następujące warunki:
(i) nie mogą być spłacane z inicjatywy okaziciela lub bez wcześniejszej zgody właściwego organu;
(ii) umowa emisji musi umożliwić instytucji odroczenie wypłaty odsetek od pożyczki;
(iii) roszczenia pożyczkodawcy wobec instytucji muszą być spłacane dopiero po zaspokojeniu roszczeń wszystkich niepodporządkowanych wierzycieli;
(iv) dokumenty regulujące emisję papierów wartościowych muszą przewidywać zdolność długu i niespłaconych odsetek do absorpcji strat i umożliwiają instytucji kontynuację działalności; oraz
(v) uwzględniane muszą być jedynie kwoty w pełni opłacone.
Na użytek lit. a) podporządkowany kapitał pożyczkowy musi spełniać również następujące warunki:
(i) uwzględniane są jedynie fundusze w pełni opłacone;
(ii) w przypadku pożyczek z ustalonym terminem wymagalności pierwotny termin wymagalności wynosi co najmniej pięć lat; nie później niż rok przed terminem spłaty instytucja przedstawia właściwym organom do zatwierdzenia plan przedstawiający sposób utrzymania dostępnego marginesu wypłacalności na wymaganym poziomie lub podniesienia go do tego poziomu w terminie wymagalności, chyba że przez okres co najmniej pięciu lat przed terminem spłaty stopniowo ograniczany jest zakres, w jakim pożyczka może być zaliczona jako składnik marginesu wypłacalności; właściwe organy mogą zezwolić na przedterminową spłatę takich pożyczek, pod warunkiem że instytucja udzielająca pożyczki wystąpi z takim wnioskiem, a jej dostępny margines wypłacalności nie spadnie poniżej wymaganego poziomu;
(iii) pożyczki, których termin wymagalności nie jest ustalony, są spłacalne tylko z zachowaniem pięcioletniego terminu wypowiedzenia, chyba że nie są już one uważane za składnik dostępnego marginesu wypłacalności lub wcześniejsza spłata wymaga specjalnej uprzedniej zgody właściwych organów; w tym ostatnim przypadku instytucja powiadamia właściwe organy nie później niż sześć miesięcy przed datą proponowanej spłaty, określając dostępny margines wypłacalności i wymagany margines wypłacalności zarówno przed dokonaniem spłaty, jak i po nim; właściwe organy zezwalają na spłatę pożyczki tylko w przypadku gdy wysokość dostępnego marginesu wypłacalności instytucji nie spadnie poniżej wymaganego poziomu;
(iv) umowa pożyczki nie zawiera żadnych klauzul przewidujących, że w szczególnych okolicznościach, innych niż likwidacja instytucji, zadłużenie będzie wymagalne przed uzgodnionymi terminami spłaty; oraz
(v) umowa pożyczki może zostać zmieniona jedynie po otrzymaniu od właściwych organów oświadczenia, że nie wnoszą one sprzeciwu wobec planowanych zmian;
4. Po złożeniu przez instytucję, we właściwym organie rodzimego państwa członkowskiego, wniosku wraz z potwierdzającymi dowodami oraz za zgodą tego właściwego organu, na dostępny margines wypłacalności może również składać się:
a) w przypadku gdy nie stosuje się metody Zillmera lub gdy jest ona stosowana, lecz uzyskana kwota jest niższa od obciążenia z tytułu kosztów uzyskania wliczonych do składki – różnica między rezerwą matematyczną nieobliczaną lub tylko częściowo obliczaną metodą Zillmera a rezerwą matematyczną obliczaną metodą Zillmera, w stosunku odpowiadającym obciążeniu z tytułu kosztów uzyskania wliczonych do składki;
b) wszelkie ukryte rezerwy netto wynikające z wyceny aktywów, o ile takie ukryte rezerwy netto nie mają charakteru nadzwyczajnego;
c) połowa nieopłaconego kapitału zakładowego lub kapitału założycielskiego, jeżeli opłacona część wynosi 25 % tego kapitału, do wysokości 50 % dostępnego marginesu wypłacalności lub wymaganego marginesu wypłacalności, w zależności od tego, która z tych wartości jest niższa.
Wielkość, o której mowa w lit. a), nie może jednak przekroczyć 3,5 % sumy różnic między odpowiednimi sumami kapitału działalności z zakresu ubezpieczeń na życie i pracowniczych programów emerytalnych a rezerwami matematycznymi dla wszystkich polis, dla których możliwe jest stosowanie metody Zillmera; różnica ta powinna być pomniejszona o kwotę niezamortyzowanych kosztów uzyskania, zaksięgowaną jako aktywa.
Artykuł 18
Wymagany margines wypłacalności
1. Wymagany margines wypłacalności ustala się zgodnie z ust. 2–6 stosownie do przyjętych zobowiązań.
2. Wymagany margines wypłacalności równy jest sumie następujących dwóch wyników:
a) wynik pierwszy:
otrzymuje się, mnożąc część odpowiadającą 4 % rezerw matematycznych związanych z bezpośrednią działalnością ubezpieczeniową i ryzykami przyjętymi do reasekuracji wraz z cesjami reasekuracyjnymi przez odnotowany w poprzednim roku obrachunkowym stosunek, nie mniejszy niż 85 %, rezerw matematycznych pomniejszonych o cesje reasekuracyjne do łącznej sumy rezerw matematycznych;
b) wynik drugi:
otrzymuje się, dla polis, w których kapitał podwyższonego ryzyka nie jest liczbą ujemną, mnożąc część odpowiadającą 0,3 % takiego kapitału przyjętego przez instytucję do ubezpieczenia przez odnotowany w ostatnim roku obrachunkowym stosunek, nie mniejszy niż 50 %, łącznej wielkości kapitału podwyższonego ryzyka zatrzymanego jako zobowiązanie instytucji po uwzględnieniu cesji i retrocesji reasekuracyjnych do łącznej wielkości kapitału podwyższonego ryzyka wraz z reasekuracją.
W przypadku tymczasowego ubezpieczenia na wypadek śmierci, obejmującego okres maksymalnie trzech lat, część ta wynosi 0,1 %. Dla takiego ubezpieczenia na okres dłuższy niż trzy lata, lecz nieprzekraczający pięciu lat, część ta wynosi 0,15 %.
3. W przypadku dodatkowego ubezpieczenia, o którym mowa w art. 2 ust. 3 lit. a) ppkt (iii) dyrektywy 2009/138/WE, wymagany margines wypłacalności jest równy wymaganemu marginesowi wypłacalności dla instytucji, o których mowa w art. 19.
4. W przypadku operacji polegających na tworzeniu funduszy amortyzacyjnych, o których mowa w art. 2 ust. 3 lit. b) ppkt (ii) dyrektywy 2009/138/WE, wymagany margines wypłacalności jest równy części odpowiadającej 4 % rezerw matematycznych obliczonych zgodnie z ust. 2a.
5. W przypadku operacji, o których mowa w art. 2 ust. 3 lit. b) ppkt (i) dyrektywy 2009/138/WE, wymagany margines wypłacalności jest równy 1 % odpowiadających im aktywów.
6. W przypadku ubezpieczeń objętych art. 2 ust. 3 lit. a) ppkt (i) i (ii) dyrektywy 2009/138/WE powiązanych z funduszami inwestycyjnymi oraz w przypadku operacji, o których mowa w art. 2 ust. 3 lit. b) ppkt (iii), (iv) i (v) dyrektywy 2009/138/WE, wymagany margines wypłacalności równy jest sumie następujących składników:
a) jeżeli instytucja ponosi ryzyko inwestycyjne, części odpowiadającej 4 % rezerw technicznych, obliczonych zgodnie z ust. 2 lit. a);
b) jeżeli instytucja nie ponosi ryzyka inwestycyjnego, ale środki mające pokryć koszty zarządu ustalane są na okres ponad pięciu lat, części odpowiadającej 1 % rezerw technicznych, obliczonych zgodnie z ust. 2 lit. a);
c) jeżeli instytucja nie ponosi ryzyka inwestycyjnego, a środki mające pokryć koszty zarządu ustalane są na okres nieprzekraczający pięciu lat, wielkości równej 25 % kosztów administracyjnych netto za ubiegły rok obrachunkowy w odniesieniu do takiej działalności;
d) jeżeli instytucja pokrywa ryzyko z tytułu śmierci, części odpowiadającej 0,3 % kapitału podwyższonego ryzyka obliczonego zgodnie z ust. 2 lit. b).
Artykuł 19
Wymagany margines wypłacalności do celów art. 18 ust. 3
1. Wymagany margines wypłacalności ustala się na podstawie rocznej kwoty składek lub wkładów bądź na podstawie średniej wielkości wypłaconych odszkodowań z ostatnich trzech lat obrachunkowych.
2. Kwota wymaganego marginesu wypłacalności jest równa wyższemu z dwóch wyników ustanowionych w ust. 3 i 4.
3. Podstawę składki oblicza się z wykorzystaniem przypisanych składek i wkładów brutto, zgodnie z poniższym obliczeniem, lub uzyskanych składek i wkładów brutto, zależnie od tego, która z tych wartości jest wyższa.
Składki lub wkłady (wraz z opłatami dodatkowymi w stosunku do składek lub wkładów) należne w odniesieniu do bezpośredniej działalności w poprzednim roku obrachunkowym są agregowane.
Do sumy tej dodaje się kwotę składek z tytułu reasekuracji przyjętych w poprzednim roku obrachunkowym.
Następnie od uzyskanej sumy odejmuje się łączną kwotę składek lub wkładów anulowanych w poprzednim roku obrachunkowym, jak również łączną kwotę podatków i innych opłat dotyczących zagregowanych składek lub wkładów.
Tak otrzymaną kwotę dzieli się na dwie części, z których pierwsza obejmuje do 50 milionów EUR, a druga – nadwyżkę przewyższającą tę kwotę; oblicza się odpowiednio 18 % części pierwszej i 16 % części drugiej, a następnie dodaje do siebie te wartości.
Otrzymaną w ten sposób sumę mnoży się przez odnotowany w odniesieniu do sum z poprzednich trzech lat obrachunkowych stosunek kwoty roszczeń pozostałych do poniesienia przez instytucję po odjęciu kwot możliwych do odzyskania z tytułu reasekuracji do kwoty roszczeń brutto; stosunek ten w żadnym wypadku nie może być mniejszy niż 50 %.
4. Podstawę roszczeń oblicza się w następujący sposób:
Kwoty roszczeń wypłaconych w odniesieniu do bezpośredniej działalności ubezpieczeniowej (bez odejmowania roszczeń ponoszonych przez reasekurantów i retrocesjonariuszy) w okresach określonych w ust. 1 są agregowane.
Do tej sumy dodaje się kwotę roszczeń wypłaconych w odniesieniu do reasekuracji lub retrocesji przyjętych do ubezpieczenia w tych samych okresach oraz kwotę rezerw na roszczenia zaległe ustalone na koniec poprzedniego roku obrachunkowego zarówno w zakresie bezpośredniej działalności ubezpieczeniowej, jak i ryzyk przyjętych do reasekuracji.
Od tej sumy odejmuje się kwoty odzyskane w okresach określonych w ust. 1.
Następnie od sumy tej odejmuje się kwotę rezerw na roszczenia zaległe ustalone na początku drugiego roku obrachunkowego poprzedzającego ostatni zamknięty rok obrachunkowy zarówno w zakresie działalności bezpośredniej, jak i ryzyk przyjętych do reasekuracji.
Jedną trzecią uzyskanej w ten sposób kwoty dzieli się na dwie części, z których pierwsza obejmuje do 35 milionów EUR, a druga – nadwyżkę; oblicza się odpowiednio 26 % części pierwszej i 23 % części drugiej, a następnie dodaje do siebie te wartości.
Otrzymaną w ten sposób sumę mnoży się przez odnotowany w odniesieniu do sum z poprzednich trzech lat obrachunkowych stosunek kwoty roszczeń pozostałych do poniesienia przez instytucję po odjęciu kwot możliwych do odzyskania z tytułu reasekuracji do kwoty roszczeń brutto; stosunek ten w żadnym wypadku nie może być mniejszy niż 50 %.
5. Jeżeli wymagany margines wypłacalności obliczony w ust. 2, 3 i 4 jest mniejszy od wymaganego marginesu wypłacalności dla poprzedniego roku, wówczas wymagany margines wypłacalności jest co najmniej równy wymaganemu marginesowi wypłacalności dla poprzedniego roku pomnożonemu przez stosunek kwoty rezerw technicznych na zaległe roszczenia na koniec ostatniego roku obrachunkowego do kwoty rezerw technicznych na zaległe roszczenia na początku ostatniego roku obrachunkowego. W obliczeniach tych rezerwy techniczne obliczane są bez uwzględniania reasekuracji, ale powyższy stosunek nie może w żadnym przypadku być wyższy niż 1.
Artykuł 20
Reguły inwestowania
1. Państwa członkowskie wymagają od instytucji znajdujących się na ich terytorium, aby inwestowały zgodnie z zasadą „ostrożnego inwestora”, w szczególności zgodnie z następującymi zasadami:
a) aktywa są inwestowane w najlepszym długoterminowym interesie ogółu uczestników i beneficjentów. W przypadku potencjalnego konfliktu interesów, instytucja lub podmiot, który zarządza jej portfelem, zapewnia, by inwestycja była dokonywana wyłącznie w interesie uczestników i beneficjentów;
aa) zasada „ostrożnego inwestora” nie uniemożliwia instytucjom brania pod uwagę potencjalnych długoterminowych skutków decyzji inwestycyjnych dla czynników środowiskowych, społecznych, związanych z zarządzaniem bądź etycznych;
b) aktywa są inwestowane w taki sposób, aby zapewnić bezpieczeństwo, jakość, płynność i rentowność portfela jako całości.
Aktywa na pokrycie rezerw technicznych są również inwestowane w sposób zgodny z rodzajem i czasem trwania oczekiwanych, przyszłych świadczeń emerytalnych, uwzględniając cel, polegający na zapewnieniu równowagi międzypokoleniowej programu emerytalnego;
c) aktywa są inwestowane głównie na rynkach regulowanych. Inwestowanie w aktywa, które nie są dopuszczone do obrotu na regulowanych rynkach finansowych, musi w każdym wypadku być utrzymywane na rozsądnym poziomie;
d) inwestowanie w instrumenty pochodne jest możliwe w zakresie, w jakim przyczynia się do zmniejszenia ryzyka inwestycji lub ułatwienia efektywnego zarządzania portfelem. Muszą być one wycenione na rozsądnej podstawie, uwzględniając bazowe aktywa, i włączone do wyceny aktywów instytucji. Instytucja unika również nadmiernej ekspozycji na ryzyko tego samego kontrahenta i inne transakcje instrumentami pochodnymi;
e) aktywa są właściwie dywersyfikowane w taki sposób, aby unikać nadmiernego uzależnienia od poszczególnego aktywu, emitenta lub grupy przedsiębiorstw oraz kumulacji ryzyk w portfelu jako całości.
Inwestycje w aktywa emitowane przez tego samego emitenta lub emitentów należących do tej samej grupy nie mogą narażać instytucji na nadmierną koncentrację ryzyka;
f) inwestowanie w instytucję finansującą nie może przekroczyć 5 % portfela jako całości, a w przypadku gdy instytucja finansująca należy do grupy, inwestowanie w instytucje należące do tej samej grupy co instytucja finansująca nie może przekroczyć 10 % tego portfela.
W przypadku gdy instytucja jest finansowana przez kilka instytucji, inwestowanie w te instytucje finansujące musi być dokonane w sposób ostrożny, biorąc pod uwagę potrzebę właściwej dywersyfikacji.
Państwa członkowskie mogą decydować o niestosowaniu wymagań określonych w lit. e) i f) do inwestycji w obligacje państwowe.
2. Uwzględniając charakter, skalę i stopień złożoności działalności nadzorowanych instytucji, państwa członkowskie zapewniają, aby właściwe organy monitorowały poprawność ich procedur dotyczących przeprowadzania oceny kredytowej, oceniały korzystanie z odniesień do ratingów kredytowych, wydanych przez agencje ratingowe w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1060/2009[18], w ramach ich polityki inwestycyjnej i, w stosownych przypadkach, zachęcały do łagodzenia skutków takich odniesień w celu ograniczenia wyłącznego i mechanicznego polegania na takich ratingach kredytowych.
3. Rodzime państwo członkowskie zakazuje instytucji zaciągania pożyczek lub działania w charakterze poręczyciela na rzecz osób trzecich. Jednakże państwa członkowskie mogą upoważnić instytucję do prowadzenia niektórych operacji zaciągania pożyczek wyłącznie w celach utrzymania płynności i tylko na okres przejściowy.
4. Państwa członkowskie nie wymagają od instytucji działających na ich terytorium inwestowania w określone rodzaje aktywów.
5. Nie naruszając przepisów art. 32, państwa członkowskie nie uzależniają decyzji inwestycyjnych instytucji znajdującej się na ich terytorium lub osoby zarządzającej jej inwestycjami od jakiejkolwiek uprzedniej zgody lub wymagań systematycznego powiadamiania.
6. Zgodnie z przepisami ust. 1–5, państwa członkowskie mogą, w odniesieniu do instytucji znajdujących się na ich terytorium, ustanowić bardziej szczegółowe zasady, włączając zasady ilościowe, pod warunkiem że są one uzasadnione względami ostrożnościowymi dla odzwierciedlenia pełnego zakresu programów emerytalnych obsługiwanych przez te instytucje.
Jednakże państwa członkowskie nie stawiają przeszkód instytucjom w:
a) inwestowaniu do 70 % aktywów stanowiących pokrycie rezerw technicznych lub całego portfela w odniesieniu do programów, w których uczestnicy ponoszą ryzyko inwestowania w akcje, zbywalne papiery wartościowe traktowane jako udziały i obligacje korporacyjne dopuszczone do obrotu na rynkach regulowanych lub w ramach wielostronnych platform obrotu lub zorganizowanych platform obrotu i decydowaniu o relatywnej wadze tych papierów wartościowych w ich portfelu inwestycyjnym; ;
b) inwestowaniu do 30 % aktywów stanowiących pokrycie rezerw technicznych w aktywa denominowane w walutach innych niż pasywa;
c) inwestowaniu w instrumenty o długim horyzoncie inwestycyjnym, które nie znajdują się w obrocie na rynkach regulowanych, MTF lub OTF;
ca) inwestowaniu w instrumenty emitowane lub gwarantowane przez EBI, oferowane w ramach Europejskiego Funduszu na rzecz Inwestycji Strategicznych (EFIS), europejskie długoterminowe fundusze inwestycyjne (ELTIF), europejskie fundusze na rzecz przedsiębiorczości społecznej (EuSEF) i europejskie fundusze venture capital (EuVECA).
7. Nie naruszając ust. 6, państwa członkowskie mogą wymagać stosowania przez instytucje, które otrzymały zezwolenie lub są zarejestrowane na ich terytorium, bardziej rygorystycznych zasad inwestowania ▌ na bazie indywidualnej, pod warunkiem że są one uzasadnione względami ostrożnościowymi, w szczególności wprowadzanych z uwagi na zobowiązania, które podejmuje instytucja.
8. Właściwe organy przyjmującego państwa członkowskiego instytucji prowadzącej działalność transgraniczną, o której mowa w art. 12, nie ustanawiają reguł inwestowania oprócz reguł określonych w ust. 1–6 w odniesieniu do części aktywów, które pokrywają rezerwy techniczne na działalność transgraniczną.
Tytuł III
WARUNKI DOTYCZĄCE DZIAŁALNOŚCI
ROZDZIAŁ 1
System zarządzania
Sekcja 1
Przepisy ogólne
Artykuł 21
Odpowiedzialność organu ▌zarządzającego lub nadzorczego
1. Państwa członkowskie zapewniają, aby organ ▌ zarządzający lub nadzorczy instytucji ponosił ostateczną odpowiedzialność na mocy prawa krajowego za przestrzeganie przez daną instytucję przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych przyjętych na podstawie niniejszej dyrektywy.
2. Niniejsza dyrektywa pozostaje bez uszczerbku dla roli partnerów społecznych w zarządzaniu instytucjami.
Artykuł 22
Ogólne wymogi w zakresie zarządzania
1. Państwa członkowskie nakładają na wszystkie instytucje wymóg wprowadzenia skutecznego systemu zarządzania, który zapewnia prawidłowe i ostrożne zarządzanie prowadzoną działalnością. System ten obejmuje odpowiednią, przejrzystą strukturę organizacyjną, w której zakresy odpowiedzialności są jasno przypisane i odpowiednio podzielone, oraz skuteczny system zapewniający przekazywanie informacji. System zarządzania poddaje się regularnym przeglądom wewnętrznym. System zarządzania wymaga, aby przy podejmowaniu decyzji inwestycyjnych uwzględniano czynniki środowiskowe, społeczne, a także czynniki związane z zarządzaniem w odniesieniu do aktywów inwestycyjnych. System ten angażuje odpowiednie zainteresowane strony i podlega regularnym przeglądom wewnętrznym.
2. System zarządzania ▌jest proporcjonalny do charakteru, skali i złożoności działalności instytucji.
3. Instytucje ustanawiają i stosują sporządzone na piśmie zasady dotyczące zarządzania ryzykiem, audytu wewnętrznego oraz, w stosownych przypadkach, działań aktuarialnych i outsourcingu▌. Instytucje zapewniają wprowadzenie tych zasad w życie. Te sporządzone na piśmie zasady podlegają uprzedniemu zatwierdzeniu przez organ zarządzający lub nadzorczy instytucji oraz przeglądowi przynajmniej co trzy lata i dostosowuje się je do wszelkich istotnych zmian w systemie lub obszarze, którego dotyczą.
4. Państwa członkowskie zapewniają, aby instytucje miały efektywny system kontroli wewnętrznej. System ten obejmuje procedury administracyjne i księgowe, organizację kontroli wewnętrznej oraz odpowiednie ustalenia w zakresie raportowania na wszystkich szczeblach instytucji.
5. Instytucje podejmują rozsądne działania w celu zapewnienia ciągłości i regularności wykonywania swojej działalności, co obejmuje opracowanie planów awaryjnych. W tym celu instytucja stosuje odpowiednie i współmierne systemy, zasoby i procedury.
6. Państwa członkowskie wymagają, aby faktycznym prowadzeniem działalności instytucji zajmowały się co najmniej dwie osoby. Państwa członkowskie mogą zezwolić, by tylko jedna osoba faktycznie kierowała instytucją, na podstawie uzasadnionej oceny przeprowadzonej przez właściwe organy. Ocena ta uwzględnia rolę partnerów społecznych w ogólnym zarządzaniu instytucją, a także wielkość, charakter, skalę i stopień złożoności działań instytucji.
Artykuł 23
Wymagania dotyczące kompetencji i reputacji w zarządzaniu
1. Państwa członkowskie wymagają, aby instytucje zapewniały spełnianie przez wszystkie osoby, które faktycznie kierują instytucją lub osoby, które pełnią ▌ kluczowe funkcje, następujących wymagań przy wykonywaniu swoich zadań:
a) wymóg kompetencji:
– osoby, które faktycznie kierują instytucją: ich kwalifikacje zawodowe, wiedza i doświadczenie są zbiorczo odpowiednie, aby umożliwić im prawidłowe i ostrożne zarządzanie instytucją oraz
– osoby, które wykonują kluczowe funkcje: ich kwalifikacje zawodowe, wiedza i doświadczenie są odpowiednie, aby umożliwić im właściwie wykonywanie ich kluczowych funkcji▌ oraz
b) wymóg reputacji: osoby te cieszą się nieposzlakowaną opinią i są uczciwe▌.
2. Państwa członkowskie zapewniają,▌ aby właściwe organy ustalały, czy osoby, które faktycznie kierują instytucją lub pełnią ▌kluczowe funkcje, spełniały wymagania określone w ust. 1.
3. Jeżeli rodzime państwo członkowskie wymaga od własnych obywateli dowodu nieposzlakowanej opinii, dowodu, że uprzednio nie ogłaszali oni upadłości, lub obydwu tych dowodów, to w przypadku obywateli innych państw członkowskich to państwo członkowskie przyjmuje za wystarczający dowód wyciąg z rejestru sądowego innego państwa członkowskiego lub, jeżeli w innym państwie członkowskim nie ma rejestru sądowego, równoważny dokument dowodzący spełnienia tych wymagań, wydany przez właściwy organ sądowy lub administracyjny rodzimego państwa członkowskiego, którego obywatelem jest dana osoba lub przez rodzime państwo członkowskie.
4. W przypadku gdy ▌państwo członkowskie lub państwo członkowskie, którego obywatelem jest dana osoba, nie wydaje równoważnego dokumentu, o którym mowa w ust. 3, dopuszcza się, by zamiast tego dokumentu ta osoba przedstawiła oświadczenie złożone pod przysięgą.
Jednakże w państwach członkowskich, których przepisy nie przewidują oświadczenia składanego pod przysięgą, dopuszcza się przedstawienie przez obywatela innego państwa członkowskiego oświadczenia złożonego przez niego przed właściwym organem sądowym lub administracyjnym w rodzimym państwie członkowskim lub w państwie członkowskim, którego jest obywatelem, bądź oświadczenia złożonego przed notariuszem w jednym z tych państw członkowskich.
Taki organ lub notariusz wydaje zaświadczenie potwierdzające prawdziwość oświadczenia złożonego pod przysięgą lub oświadczenia.
5. Dowód, iż uprzednio nie ogłoszono upadłości, o którym mowa w ust. 3, można także przedstawić w postaci oświadczenia złożonego przez obywateli danego innego państwa członkowskiego przed właściwym organem sądowym lub organizacją zawodową bądź gospodarczą w tym danym państwie członkowskim.
6. Dokumenty i zaświadczenia, o których mowa w ust. 3, 4 i 5, składa się nie później niż trzy miesiące od daty ich wydania.
7. Państwa członkowskie wyznaczają organy i podmioty właściwe do wydawania dokumentów, o których mowa w ust. 3, 4 i 5, i powiadamiają o tym niezwłocznie pozostałe państwa członkowskie oraz Komisję.
Państwa członkowskie informują również inne państwa członkowskie i Komisję o organach lub podmiotach, którym przedkłada się dokumenty, o których mowa w ust. 3–5, na poparcie wniosku o prowadzenie na terytorium tego państwa członkowskiego działalności, o której mowa w art. 12.
Artykuł 24
Polityka wynagrodzeń
1. Państwa członkowskie wymagają, aby instytucje ustanowiły i stosowały należytą politykę wynagrodzeń dotyczącą wszystkich osób, które faktycznie kierują instytucją, pełnią kluczowe funkcje oraz innych grup pracowników, których działalność zawodowa ma istotny wpływ na profil ryzyka instytucji, odpowiadającą wielkości i organizacji wewnętrznej instytucji, jak również charakterowi, zakresowi i złożoności ich działalności.
1a. Niniejszy artykuł nie ma zastosowania do instytucji działających na podstawie dyrektyw 2011/61/UE, 2013/36/UE, 2014/65/UE i 2014/91/UE.
2. Instytucje regularnie podają do wiadomości publicznej odpowiednie informacje dotyczące polityki wynagrodzeń, o ile przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne stanowiące transpozycję dyrektywy 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady[19] nie stanowią inaczej.
3. ▌Ustanawiając i stosując politykę wynagrodzeń, o której mowa w ust. 1, instytucje przestrzegają następujących zasad:
– polityka wynagrodzeń ▌jest zgodna z działalnością▌, profilem ryzyka, celami ▌i długoterminowym interesem, stabilnością finansową oraz działaniem instytucji jako całości; ponadto polityka wynagrodzeń wspiera prawidłowe, ostrożne i skuteczne zarządzanie instytucjami,
– polityka wynagrodzeń jest zgodna z profilem ryzyka i długoterminowymi interesami uczestników i beneficjentów programów emerytalnych obsługiwanych przez instytucję,
– w polityce wynagrodzeń uwzględnia się środki mające na celu zapobieganie konfliktom interesów,
– polityka wynagrodzeń jest zgodna z należytym i skutecznym zarządzaniem ryzykiem i nie zachęca do podejmowania ryzyka przekraczającego ustanowione limity tolerancji ryzyka,
– politykę wynagrodzeń stosuje się do instytucji i do stron pełniących w instytucji kluczowe funkcje lub prowadzących jakąkolwiek inną działalność, w tym kluczowe funkcje lub jakąkolwiek inną działalność zlecone w drodze outsourcingu i dalszego outsourcingu,
– ▐
– organ ▌zarządzający lub nadzorczy instytucji ustanawia ogólne zasady jej polityki wynagrodzeń i dokonuje ich okresowych przeglądów ▌oraz jest odpowiedzialny za nadzór nad wdrażaniem tej polityki,
– ▐
– prowadzone jest jasne, przejrzyste i skuteczne zarządzanie w zakresie wynagrodzeń i nadzoru nad nimi.
▐
Sekcja 2
Kluczowe funkcje
Artykuł 25
Przepisy ogólne
1. Państwa członkowskie wymagają, aby instytucje wprowadziły następujące kluczowe funkcje: funkcję zarządzania ryzykiem, funkcję audytu wewnętrznego oraz, w stosownych przypadkach, funkcję aktuarialną. Instytucje umożliwiają pełniącemu kluczową funkcję▌ sprawowanie danej kluczowej funkcji w obiektywny, uczciwy i niezależny sposób.
2. Instytucje mogą zezwalać jednej osobie lub jednostce organizacyjnej na pełnienie więcej niż jednej kluczowej funkcji. Funkcja audytu wewnętrznego jest sprawowana przez jedną osobę lub jednostkę organizacyjną▌ .
3. Jedna osoba lub jednostka organizacyjna pełniąca daną kluczową funkcję nie może być osobą lub jednostką pełniącą podobną kluczową funkcję w instytucji finansującej. Na podstawie uzasadnionego wniosku ze strony instytucji właściwe organy mogą zezwolić instytucji na sprawowanie kluczowych funkcji za pośrednictwem tej samej osoby lub jednostki organizacyjnej pod warunkiem, że nie występuje konflikt interesów z instytucją finansującą. Państwa członkowskie zezwalają właściwym organom na podjęcie odpowiednich działań w przypadku stwierdzenia konfliktu interesów.
▐
5. Wszelkie ustalenia i zalecenia przyjęte przez pełniących kluczowe funkcje zgłasza się organowi▌ zarządzającemu lub nadzorczemu instytucji, który ustala, jakie działania należy podjąć.
6. Pełniący kluczową funkcję informuje organ właściwy dla instytucji o każdym ustaleniu, które może mieć znaczący wpływ na interesy uczestników i beneficjentów.
▐
7. Państwa członkowskie zapewniają ochronę prawną osób powiadamiających właściwy organ zgodnie z ust. 6.
Artykuł 26
▌Zarządzanie ryzykiem
1. Państwa członkowskie wymagają, aby instytucje – w sposób odpowiedni do ich wielkości i organizacji wewnętrznej, a także charakteru, skali i złożoności ich działalności – wprowadziły skuteczny system zarządzania ryzykiem obejmujący strategie, procesy i procedury sprawozdawcze konieczne do określenia, pomiaru i monitorowania rodzajów ryzyka, na które są lub mogą być narażone, oraz współzależności między nimi, zarządzania tymi rodzajami ryzyka i składania właściwym organom sprawozdań w tym zakresie, w sposób ciągły oraz zarówno na poziomie indywidualnym, jak i zagregowanym.
Wspomniany system zarządzania ryzykiem musi być skuteczny i dobrze zintegrowany ze strukturą organizacyjną i z procesami decyzyjnymi instytucji.
2. System zarządzania ryzykiem obejmuje – odpowiednio do ich wielkości i organizacji wewnętrznej oraz charakteru, zakresu i złożoności ich działalności – rodzaje ryzyka, które mogą wystąpić w instytucjach lub przedsiębiorstwach, którym zlecono w drodze outsorcingu zadania lub działalność co najmniej w następujących obszarach:
a) ubezpieczanie i tworzenie rezerw;
b) zarządzanie aktywami i pasywami;
c) lokaty, w szczególności w instrumenty pochodne, sekuratyzacje i podobne instrumenty finansowe;
d) zarządzanie płynnością i ryzykiem koncentracji;
e) zarządzanie ryzykiem operacyjnym;
f) ubezpieczenia i inne techniki ograniczania ryzyka;
fa) ryzyko społeczne i środowiskowe związane z portfelem inwestycyjnym i zarządzaniem nim.
3. W przypadku gdy zgodnie z warunkami programu emerytalnego uczestnicy i beneficjenci ponoszą pewne rodzaje ryzyka, system zarządzania ryzykiem uwzględnia również te rodzaje ryzyka z perspektywy uczestników i beneficjentów.
4. Instytucje ustanawiają funkcję zarządzania ryzykiem zorganizowaną w sposób ułatwiający funkcjonowanie systemu zarządzania ryzykiem.
Artykuł 27
▌Audyt wewnętrzny
1. Państwa członkowskie wymagają, aby instytucje – w sposób odpowiedni do ich wielkości i organizacji wewnętrznej, a także charakteru, skali i złożoności ich działalności – zapewniły skuteczną funkcję audytu wewnętrznego. Funkcja audytu wewnętrznego obejmuje ocenę adekwatności i skuteczności systemu kontroli wewnętrznej i innych elementów systemu zarządzania▌ .
2. Państwa członkowskie wymagają, aby instytucje wyznaczyły co najmniej jedną niezależną osobę, w danej instytucji lub poza nią, odpowiedzialną za funkcję audytu wewnętrznego.▌
▐
Artykuł 28
Funkcja aktuarialna
1. W przypadku, gdy sama instytucja oferuje ubezpieczenie od biometrycznych rodzajów ryzyka lub gwarantuje wyniki inwestycyjne bądź dany poziom świadczeń, państwa członkowskie wymagają, aby instytucja ta zapewniła skuteczną funkcję aktuarialną w celu:
a) koordynacji i nadzorowania wyliczenia rezerw technicznych;
b) zapewnienia adekwatności metodyki i stanowiących jej podstawę modeli stosowanych do wyliczenia rezerw technicznych oraz przyjętych w tym celu założeń;
c) oceny, czy dane wykorzystane do wyliczenia rezerw technicznych są wystarczające i czy są odpowiedniej jakości;
d) porównania założeń stanowiących podstawę do wyliczenia rezerw technicznych z danymi wynikającymi ze zgromadzonych doświadczeń;
e) informowania organu ▌ zarządzającego lub nadzorczego instytucji o wiarygodności i adekwatności wyliczenia rezerw technicznych;
f) wyrażania opinii na temat ogólnej polityki ubezpieczania w przypadku instytucji posiadającej taką politykę;
g) wyrażania opinii na temat adekwatności umów ubezpieczeniowych w przypadku instytucji posiadającej takie umowy; oraz
h) wnoszenia wkładu w skuteczne wdrażanie systemu zarządzania ryzykiem.
2. Państwa członkowskie wymagają, aby instytucje wyznaczyły co najmniej jedną niezależną osobę, w danej instytucji lub poza nią, odpowiedzialną za funkcję aktuarialną.
Sekcja 3
Dokumenty dotyczące zarządzania
Artykuł 29
Własna ocena ryzyka
1. Każda instytucja w ramach swojego systemu zarządzania ryzykiem – i w sposób odpowiedni do swojej wielkości i organizacji wewnętrznej, a także charakteru, skali i złożoności swej działalności – przeprowadza▌ własną ocenę ryzyka▌.
Ocenę ryzyka ▌ przeprowadza się regularnie i niezwłocznie po każdej istotnej zmianie w profilu ryzyka instytucji lub programów emerytalnych obsługiwanych przez tę instytucję.
2. Ocena ryzyka▌, o której mowa w ust. 1, obejmuje, odpowiednio do charakteru, skali i złożoności działalności instytucji:
a) skuteczność systemu zarządzania ryzykiem;
b) ogólne potrzeby instytucji w zakresie finansowania;
c) rodzaje ryzyka związanego z wystarczalnością rezerw technicznych w odniesieniu do pełnego zakresu obsługiwanych programów emerytalnych;
▐
e) rodzaje ryzyka dla uczestników i beneficjentów związanego z wypłatą ich świadczeń i skutecznością działań naprawczych;
f) ocenę jakościową wszelkich rodzajów wsparcia finansowego, w tym gwarancji, programów ochrony emerytur lub zobowiązań, dostępnego dla instytucji lub uczestników i beneficjentów;
g) ocenę jakościową poszczególnych rodzajów ryzyka operacyjnego▌;
h) ocenę ▌ nowych lub pojawiających się rodzajów ryzyka, w tym rodzajów ryzyka związanych ze zmianą klimatu, wykorzystaniem zasobów i środowiskiem, a także ryzyka społecznego i ryzyka związanego z amortyzacją aktywów z powodu zmiany regulacyjnej.
3. Do celów ust. 2 instytucje muszą posiadać metody określania i oceny rodzajów ryzyka, na które są lub mogą być narażone w perspektywie krótko- i długoterminowej. Metody te muszą być współmierne do charakteru, skali i złożoności rodzajów ryzyka właściwych dla działalności instytucji. Metody te opisuje się w ocenie.
4. Ocena ryzyka, o której mowa w ust. 3, uwzględnia cel polegający na zapewnieniu równowagi międzypokoleniowej programu emerytalnego, przeprowadzana jest regularnie i stanowi integralną część strategii operacyjnej oraz jest brana pod uwagę przy podejmowaniu przez instytucję strategicznych decyzji. Udostępnia się ją uczestnikom programu.
▐
Artykuł 31
Roczne sprawozdania finansowe i roczne sprawozdania
Państwa członkowskie wymagają, aby każda instytucja znajdująca się na ich terytoriach sporządzała i podawała do wiadomości publicznej roczne sprawozdania finansowe i roczne sprawozdania, biorąc pod uwagę każdy program emerytalny obsługiwany przez instytucję i, w stosownych przypadkach, roczne sprawozdania finansowe i roczne sprawozdania w odniesieniu do każdego programu emerytalnego. Roczne sprawozdania finansowe i roczne sprawozdania przedstawiają prawdziwy i rzetelny obraz aktywów i pasywów instytucji oraz jej sytuacji finansowej, a także zawierają informacje na temat głównych posiadanych udziałów inwestycyjnych. Roczne sprawozdania finansowe i informacje w sprawozdaniach muszą być spójne, wyczerpujące, rzetelnie przedstawione i należycie zatwierdzone przez uprawnione osoby zgodnie z prawem krajowym.
Artykuł 32
Oświadczenie o zasadach polityki inwestycyjnej
Państwa członkowskie zapewniają, by każda instytucja znajdująca się na ich terytoriach przygotowała oświadczenie na piśmie w sprawie zasad polityki inwestycyjnej i co najmniej raz na trzy lata dokonała jego przeglądu. Oświadczenie to jest weryfikowane niezwłocznie po wprowadzeniu wszelkich istotnych zmian w polityce inwestycyjnej. Państwa członkowskie zapewniają, by to oświadczenie zawierało co najmniej takie kwestie jak metody mierzenia ryzyka inwestycyjnego, realizowane procesy zarządzania ryzykiem i strategiczna alokacja aktywów odnosząca się do charakteru i okresu zobowiązań z tytułu emerytur oraz sposoby uwzględniania w polityce inwestycyjnej zagadnień związanych ze środowiskiem i zarządzaniem oraz kwestii społecznych. Oświadczenie udostępnia się publicznie na stronie internetowej.
ROZDZIAŁ 2
Outsorcing i zarządzanie inwestycjami
Artykuł 33
Outsourcing
1. Państwa członkowskie mogą zezwolić instytucjom znajdującym się na ich terytorium na powierzenie zarządzania tymi instytucjami, w całości lub w części, innym podmiotom działającym na rzecz tych instytucji, lub wymagać od instytucji takiego powierzenia.
2. Państwa członkowskie zapewniają zachowanie przez instytucje pełnej odpowiedzialności za wypełnienie ich obowiązków wynikających z niniejszej dyrektywy w przypadku zlecenia w drodze outsorcingu kluczowych funkcji lub jakiejkolwiek innej działalności.
3. Outsourcing kluczowych funkcji lub jakiejkolwiek innej działalności nie może odbywać się w sposób prowadzący do:
a) pogorszenia jakości systemu zarządzania danej instytucji;
b) nadmiernego zwiększenia ryzyka operacyjnego;
c) pogorszenia możliwości monitorowania przez właściwe organy przestrzegania przez instytucję jej obowiązków;
d) pogorszenia w zakresie świadczenia ciągłych i zadowalających usług uczestnikom i beneficjentom.
4. Przez proces wyboru usługodawcy i ciągłe monitorowanie działalności tego usługodawcy instytucja zapewnia właściwe funkcjonowanie zleconej w drodze outsourcingu działalności.
5. Państwa członkowskie zapewniają, by instytucje zlecające w drodze outsourcingu jakąkolwiek działalność zawierały z danym usługodawcą▌ pisemne porozumienie. Porozumienie to musi być możliwe do wyegzekwowania na drodze prawnej oraz musi jasno określać prawa i obowiązki instytucji i usługodawcy.
6. Państwa członkowskie zapewniają powiadamianie z odpowiednim wyprzedzeniem właściwych organów przez instytucje o ▌ jakiejkolwiek ▌ działalności oraz o wszelkich późniejszych istotnych zmianach w odniesieniu do tej działalności.
7. Państwa członkowskie zapewniają właściwym organom uprawnienia niezbędne do zwracania się ▌do instytucji o informacje o wszelkiej zleconej w drodze outsourcingu ▌działalności.
Artykuł 34
Zarządzanie inwestycjami
Państwa członkowskie nie ograniczają instytucji w zakresie mianowania, w celu zarządzania portfelem inwestycyjnym, osób zarządzających inwestycjami prowadzących działalność w innym państwie członkowskim i należycie upoważnionych do tej działalności zgodnie z dyrektywami 2009/65/WE, 2009/138/WE, ▌2011/61/UE, ▌2013/36/UE i 2014/65/EU, jak również instytucji określonych w art. 2 ust. 1 niniejszej dyrektywy.
ROZDZIAŁ 3
Depozytariusz
Artykuł 35
Wyznaczenie depozytariusza
1. W przypadku gdy prawo krajowe rodzimego państwa członkowskiego nie przewiduje ochrony przechowywania aktywów i pełnienia obowiązków nadzorczych równoważnych z art. 36 i 37 oraz jeśli nie został już wyznaczony depozytariusz w związku z aktywami programu emerytalnego składającymi się z produktów finansowych zgodnie z dyrektywą 2011/61/UE lub dyrektywą 2009/65/UE, państwa członkowskie mogą wymagać, aby dla każdego pracowniczego programu emerytalnego, w którym uczestnicy i beneficjenci ponoszą w pełni ryzyko inwestycyjne, instytucja wyznaczyła depozytariusza lub depozytariuszy do przechowywania aktywów i pełnienia obowiązków nadzorczych zgodnie z art. 36 i 37.
2. Rodzime państwo członkowskie może wymagać, aby dla pracowniczych programów emerytalnych, w których uczestnicy i beneficjenci nie ponoszą w pełni ryzyka inwestycyjnego, instytucja wyznaczyła depozytariusza do przechowywania aktywów lub do przechowywania aktywów i pełnienia obowiązków nadzorczych zgodnie z art. 36 i 37. Nie naruszając art. 36 ust. 5, wymóg ten nie ma zastosowania do tych aktywów instytucji, które instytucja zainwestowała bezpośrednio w jednostkę lub więcej jednostek, w których imieniu depozytariusz do przechowywania aktywów i pełnienia obowiązków nadzorczych w programie emerytalnym został wyznaczony zgodnie z dyrektywą 2011/61/UE lub dyrektywą 2014/91/UE.
3. Państwa członkowskie nie ograniczają instytucji w zakresie wyznaczania▌ depozytariuszy prowadzących działalność w innym państwie członkowskim i należycie upoważnionych zgodnie z dyrektywą ▌ 2013/36/UE lub dyrektywą 2014/65/UE, lub przyjętych jako depozytariuszy do celów dyrektywy 2009/65/WE lub dyrektywy 2011/61/UE.
4. Państwa członkowskie podejmują niezbędne kroki, aby w ramach ich prawa krajowego umożliwić właściwym organom wprowadzenie, zgodnie z art. 62, zakazu swobodnej sprzedaży aktywów▌ znajdujących się na ich terytorium, na żądanie właściwych organów w rodzimym państwie członkowskim instytucji.
5. Depozytariusza wyznacza się w drodze▌ pisemnej umowy. Umowa ta określa przepływ informacji niezbędnych depozytariuszowi do wykonywania jego obowiązków▌ zgodnie z niniejszą dyrektywą▌.
6. Wykonując zadania określone w art. 36 i 37, instytucja i depozytariusz postępują w sposób uczciwy, sprawiedliwy, profesjonalny i niezależny oraz działają w interesie uczestników i beneficjentów programu.
7. Depozytariusz nie może prowadzić związanej z instytucją działalności, która może wywołać konflikt interesów między instytucją, uczestnikami i beneficjentami programu oraz nim samym, chyba że depozytariusz oddzieli pod względem funkcjonalnym i hierarchicznym wykonywanie zadań depozytariusza od wykonywania innych potencjalnie sprzecznych zadań, a ewentualne konflikty interesów będą właściwie określone, zarządzane, monitorowane i ujawniane instytucji oraz uczestnikom i beneficjentom programu.
8. Jeżeli nie wyznaczono depozytariusza i jeżeli instytucja nie zainwestowała wszystkich aktywów emerytalnych w produkty finansowe objęte dyrektywą 2011/61/UE lub dyrektywą 2009/65/UE oraz nie wyznaczono depozytariusza na podstawie tych dyrektyw, instytucje przyjmują ustalenia służące zapobieganiu konfliktowi interesów i rozwiązywaniu takich konfliktów przy wykonywaniu zadań, które w innych okolicznościach należałyby do depozytariusza lub osoby zarządzającej aktywami.
Artykuł 36
Przechowywanie aktywów i odpowiedzialność depozytariusza
1. Jeżeli aktywa programu emerytalnego składające się z instrumentów finansowych, które można utrzymywać, są powierzane depozytariuszowi do przechowywania, depozytariusz utrzymuje wszystkie instrumenty finansowe, które można zarejestrować na rachunku instrumentów finansowych otwartym w księgach depozytariusza, oraz wszystkie instrumenty finansowe, które mogą mu zostać fizycznie dostarczone.
W tym celu depozytariusz zapewnia, aby instrumenty finansowe, które można zarejestrować na rachunku instrumentów finansowych otwartym w księgach depozytariusza, zostały zarejestrowane w księgach depozytariusza na otwartych w imieniu instytucji odrębnych rachunkach, zgodnie z zasadami ustanowionymi w dyrektywie 2004/39/WE, tak aby stale można było je jednoznacznie zidentyfikować jako należące do instytucji lub uczestników i beneficjentów programu emerytalnego.
2. Jeżeli aktywa instytucji składają się z innych aktywów niż aktywa, o których mowa w ust. 1, depozytariusz weryfikuje, czy instytucja jest właścicielem aktywów, i prowadzi rejestr jej aktywów. Weryfikację przeprowadza się na podstawie informacji lub dokumentów przedstawionych przez instytucję oraz na podstawie dowodów zewnętrznych, jeżeli są one dostępne. Depozytariusz na bieżąco aktualizuje rejestr.
3. Państwa członkowskie zapewniają, aby depozytariusz był odpowiedzialny wobec instytucji i uczestników i beneficjentów za wszelkie straty poniesione przez nich w wyniku nieuzasadnionego niewykonania przez niego obowiązków lub ich niewłaściwego wykonania.
4. Państwa członkowskie zapewniają, aby na odpowiedzialność depozytariusza, o której mowa w ust. 3, nie miał wpływu fakt, że powierzył on osobie trzeciej wszystkie lub niektóre z przechowywanych przez siebie aktywów.
5. Jeżeli nie wyznaczono depozytariusza do przechowywania aktywów i jeżeli instytucja nie zainwestowała wszystkich aktywów emerytalnych w produkty finansowe objęte dyrektywą 2011/61/UE lub dyrektywą 2009/65/UE oraz nie wyznaczono depozytariusza na podstawie tych dyrektyw, od instytucji wymaga się co najmniej:
a) zapewnienia, by instrumenty finansowe były objęte należytą uwagą i ochroną;
b) prowadzenia rejestru umożliwiającego instytucji stałą i niezwłoczną identyfikację wszystkich aktywów;
c) stosowania niezbędnych środków w celu unikania konfliktów interesów w związku z przechowywaniem aktywów;
d) informowania na żądanie właściwych organów o sposobie przechowywania aktywów.
Artykuł 37
Obowiązki nadzorcze
1. Przynajmniej jeden z depozytariuszy wyznaczonych zgodnie z art. 35 wykonuje również następujące zadania:
a) wykonuje polecenia instytucji, chyba że stoją one w sprzeczności z prawem krajowym lub regulaminem instytucji;
b) zapewnia, aby w transakcjach związanych z aktywami instytucji▌ wszelkie płatności były przekazywane instytucji w zwyczajowo ustalonych terminach;
c) zapewnia, aby dochody uzyskane z aktywów były przeznaczone na cele zgodne z regulaminem instytucji.
2. Niezależnie od przepisów ust. 1 rodzime państwo członkowskie instytucji może określić inne obowiązki nadzorcze, które ma wykonywać depozytariusz.
3. Jeżeli nie wyznaczono depozytariusza do pełnienia obowiązków nadzorczych i jeżeli instytucja nie zainwestowała wszystkich aktywów emerytalnych w produkty finansowe objęte dyrektywą 2011/61/UE lub dyrektywą 2009/65/UE oraz nie wyznaczono depozytariusza na podstawie tych dyrektyw, instytucja wdraża procedury zapewniające należyte wykonywanie wewnątrz instytucji zadań, które w innych okolicznościach podlegałyby nadzorowi ze strony depozytariuszy.
Tytuł IV
INFORMACJE UDZIELANE PRZYSZŁYM UCZESTNIKOM, UCZESTNIKOM I BENEFICJENTOM
ROZDZIAŁ 1
Przepisy ogólne
Artykuł 38
Zasady
1. Uwzględniając rodzaj ustanowionego programu emerytalnego i związane z tym obciążenia administracyjne, państwa członkowskie zapewniają, żeby każda instytucja znajdująca się na ich terytoriach przekazywała:
a) przyszłym uczestnikom co najmniej informacje określone w art. 55;
b) uczestnikom ▌ co najmniej informacje określone w art. 40a i 58; oraz
c) beneficjentom co najmniej informacje określone w art. 57 i 58.
2. Informacje te muszą spełniać wszystkie następujące wymagania:
a) są regularnie aktualizowane i dostosowywane do potrzeb przyszłych uczestników, uczestników i beneficjentów;
b) są sporządzone na piśmie w jasny sposób, z użyciem jasnego, zwięzłego i zrozumiałego języka, bez stosowania żargonu i terminów technicznych, jeżeli zamiast nich można użyć sformułowań z języka niespecjalistycznego;
c) nie mogą wprowadzać w błąd, a w słownictwie i treści zapewnia się spójność;
d) są przedstawione w sposób ułatwiający ich czytanie, a wielkość użytej czcionki umożliwia wygodne czytanie;
da) są dostępne w języku urzędowym państwa członkowskiego, którego przepisy socjalne i prawo pracy odnoszące się do pracowniczych programów emerytalnych stosuje się do danego programu emerytalnego;
db) informacje są udostępniane przyszłym uczestnikom, uczestnikom i beneficjentom bezpłatnie za pośrednictwem wszelkich środków elektronicznych, w tym trwałego nośnika lub za pomocą strony internetowej, bądź w wersji papierowej.
Nie można używać kolorów, jeżeli mogłyby one utrudniać zrozumienie informacji w przypadku, gdy zestawienie świadczeń emerytalnych jest drukowane lub kopiowane w trybie czarno-białym.
Artykuł 39
Warunki programu emerytalnego
1. Państwa członkowskie, w odniesieniu do każdej instytucji znajdującej się na ich terytoriach, zapewniają, by członkowie byli dostatecznie informowani o warunkach programu emerytalnego, w szczególności dotyczących:
a) praw i obowiązków stron uczestniczących w programie emerytalnym;
b) rodzajów ryzyka ▌ ponoszonego przez uczestników i beneficjentów, związanego z programem emerytalnym.
▐
2. W przypadku programów, w których uczestnicy ponoszą ryzyko inwestycyjne i które przewidują więcej niż jedną opcję o różnych profilach inwestycyjnych, uczestnicy ▌ otrzymują informacje o warunkach dotyczących zakresu dostępnych opcji inwestycyjnych, standardowej opcji inwestycyjnej oraz, w stosownych przypadkach, o zasadzie przypisywania poszczególnych uczestników do danej opcji inwestycyjnej w ramach programu emerytalnego.
3. Uczestnicy i beneficjenci ▌lub, w stosownych przypadkach, ich przedstawiciele otrzymują ▌w rozsądnym terminie wszelkie istotne informacje dotyczące zmian w zasadach programu emerytalnego.
4. Instytucje publikują warunki programu emerytalnego▌.
ROZDZIAŁ 2
Zestawienie świadczeń emerytalnych i inne informacje
▐
Artykuł 40a
Zestawienie świadczeń emerytalnych
1. Państwa członkowskie wymagają, aby instytucje sporządzały zwięzły dokument zawierający kluczowe informacje istotne dla każdego uczestnika. Tytuł dokumentu musi zawierać słowa „zestawienie świadczeń emerytalnych”.
2. Państwa członkowskie wymagają, aby informacje zawarte w zestawieniu świadczeń emerytalnych były dokładne oraz aktualizowane i przesyłane bezpłatnie każdemu uczestnikowi co najmniej raz w roku.
3. Wyraźnie wskazuje się wszelkie istotne zmiany w informacjach zawartych w zestawieniu świadczeń emerytalnych w porównaniu z rokiem poprzednim.
4. Przy określaniu przepisów dotyczących zestawienia świadczeń emerytalnych państwa członkowskie wymagają, aby zestawienie zawierało kluczowe informacje istotne dla uczestników, z uwzględnieniem specyfiki krajowych systemów emerytalnych oraz odpowiednich krajowych przepisów prawa socjalnego, prawa pracy i prawa podatkowego.
5. W ramach niniejszej dyrektywy kluczowe informacje istotne dla uczestników obejmują:
a) dane osobowe uczestnika, w tym wyraźne wskazanie daty ustawowego przejścia na emeryturę lub daty, od której przysługują świadczenia emerytalne;
b) dane identyfikacyjne instytucji oraz dane identyfikacyjne programu emerytalnego uczestnika;
c) w stosownych przypadkach – wszelkie informacje na temat pełnych lub częściowych gwarancji w ramach programu emerytalnego;d) informacje na temat prognoz emerytalnych, z uwzględnieniem specyfiki i organizacji programu emerytalnego, oraz zastrzeżenie, że prognozy te mogą być różne od końcowej wartości otrzymywanych świadczeń;
e) informacje o profilu inwestycyjnym, w tym wyraźne wskazanie rodzajów ryzyka ponoszonego przez uczestnika według najbardziej optymistycznego scenariusza oraz skrajnego, choć prawdopodobnego, najbardziej pesymistycznego scenariusza, z uwzględnieniem specyfiki programu emerytalnego;
f) informacje na temat nabytych uprawnień, składek i podziału kosztów programu emerytalnego, z uwzględnieniem specyfiki i organizacji programu emerytalnego;
g) informacje o wynikach osiągniętych w przeszłości przez program emerytalny, z uwzględnieniem specyfiki programu emerytalnego;
i) miejsce, gdzie można uzyskać dodatkowe informacje dotyczące instytucji lub programu emerytalnego, oraz sposób, w jaki można je uzyskać, w tym informacje określone w art. 31 i 32.
Jeżeli w ramach programu emerytalnego nie przewidziano żadnej gwarancji, do celów akapitu pierwszego lit. c) zestawienie świadczeń emerytalnych zawiera odpowiednie oświadczenie. Jeżeli przewidziana jest gwarancja, w zestawieniu świadczeń emerytalnych wyjaśnia się zwięźle charakter gwarancji oraz przedstawia informacje na temat bieżącego poziomu finansowania nabytych indywidualnych uprawnień uczestnika.
5. Państwa członkowskie wymieniają się najlepszymi praktykami dotyczącymi formy i treści zestawienia świadczeń emerytalnych.
▐
Artykuł 55
Informacje udzielane przyszłym uczestnikom
Państwa członkowskie wymagają, aby instytucje zapewniały poinformowanie przyszłych uczestników – przed ich przystąpieniem do programu emerytalnego – o istotnych cechach tego programu emerytalnego i o wszelkich opcjach ▌dostępnych dla uczestników, łącznie z informacjami o sposobie uwzględniania w strategii inwestycyjnej kwestii związanych ze środowiskiem i klimatem, kwestii społecznych i kwestii ładu korporacyjnego.
Jeżeli przyszli uczestnicy nie mają wyboru i są automatycznie zapisywani do programu emerytalnego, instytucja bezpośrednio po zapisaniu zapewnia im kluczowe informacje istotne z punktu widzenia ich uczestnictwa.
Artykuł 56
Informacje udzielane uczestnikom w fazie przed przejściem na emeryturę
Oprócz zestawienia świadczeń emerytalnych instytucje przekazują każdemu uczestnikowi, najpóźniej na dwa lata przed osiągnięciem wieku emerytalnego przewidzianego w programie lub na żądanie uczestnika, następujące informacje:
a) informacje o dostępnych uczestnikom opcjach w zakresie uzyskiwania dochodów emerytalnych▌;
b) jeżeli wypłaty w ramach programu emerytalnego nie są dokonywane w postaci renty dożywotniej, informacje o dostępnych produktach w zakresie wypłaty świadczeń▌.
Artykuł 57
Informacje udzielane beneficjentom w fazie wypłaty świadczeń
1. Państwa członkowskie wymagają, aby instytucje okresowo przekazywały beneficjentom informacje o należnych świadczeniach i odpowiadających im opcjach wypłaty.
1a. Instytucje informują beneficjentów o każdym potencjalnym obniżeniu poziomu należnych świadczeń przed podjęciem decyzji o takim potencjalnym obniżeniu.
2. W przypadku gdy beneficjenci ponoszą znaczne ryzyko inwestycyjne w fazie wypłaty, państwa członkowskie zapewniają otrzymywanie przez beneficjentów regularnie i we właściwym czasie odpowiednich informacji.
Artykuł 58
Dodatkowe informacje udzielane na żądanie uczestnikom i beneficjentom
1. Na żądanie uczestnika, beneficjenta lub ich przedstawicieli instytucja przekazuje następujące dodatkowe informacje:
a) roczne sprawozdania finansowe i roczne sprawozdania, o których mowa w art. 31, lub w przypadku gdy instytucja odpowiada za więcej niż jeden program, sprawozdania odnoszące się do danego programu emerytalnego;
b) oświadczenie o zasadach polityki inwestycyjnej, o którym mowa w art. 32;
c) wszelkie dalsze informacje o założeniach stosowanych w celu uzyskania prognoz, o których mowa w art. 40a ust. 4 lit. d).
▐
2. ▌Instytucja przekazuje również ▌informacje na temat:
a) docelowego poziomu świadczeń emerytalnych, w stosownych przypadkach;
b) poziomu świadczeń w przypadku ustania stosunku zatrudnienia.
Tytuł V
NADZÓR OSTROŻNOŚCIOWY
Rozdział 1
Ogólne reguły nadzoru ostrożnościowego
Artykuł 59
Główny cel nadzoru ostrożnościowego
1. Głównym celem nadzoru ostrożnościowego jest ochrona praw uczestników i beneficjentów oraz zapewnienie stabilności i należytego funkcjonowania instytucji.
2. ▌Państwa członkowskie zapewniają, aby ▌ właściwe organy dysponowały niezbędnymi środkami, odpowiednią wiedzą fachową, potencjałem i uprawnieniami koniecznymi do osiągnięcia głównego celu nadzoru, o którym mowa w ust. 1.
Artykuł 60
Zakres nadzoru ostrożnościowego
Państwa członkowskie zapewniają poddanie instytucji▌ nadzorowi ostrożnościowemu obejmującemu nadzór nad:
a) warunkami działania;
b) rezerwami technicznymi;
c) finansowaniem rezerw technicznych;
d) ustawowymi funduszami własnymi;
e) dostępnym marginesem wypłacalności;
f) wymaganym marginesem wypłacalności;
g) regułami inwestowania i zarządzania;
▐
ha) równowagą międzypokoleniową programów emerytalnych;
i) systemem zarządzania; oraz
j) informacjami przekazywanymi uczestnikom i beneficjentom.
Artykuł 61
Ogólne zasady nadzoru ostrożnościowego
1. Właściwe organy rodzimego państwa członkowskiego odpowiadają za nadzór ostrożnościowy nad instytucjami▌.
2. Państwa członkowskie zapewniają, aby podstawą nadzoru było podejście perspektywiczne i oparte na analizie ryzyka.
3. Nadzór nad instytucjami obejmuje odpowiednie połączenie kontroli na miejscu i działań prowadzonych poza siedzibą instytucji.
4. Uprawnienia nadzorcze stosuje się w odpowiednim czasie i w sposób proporcjonalny do charakteru, skali i złożoności rodzajów ryzyka związanych z obsługiwaniem programów emerytalnych przez instytucję.
5. Państwa członkowskie zapewniają należyte uwzględnianie przez właściwe organy potencjalnego wpływu ich działań na stabilność systemów finansowych w Unii Europejskiej, w szczególności w sytuacjach kryzysowych.
Artykuł 62
Uprawnienia w zakresie interwencji i obowiązki właściwych organów
1. Właściwe organy wymagają od każdej instytucji znajdującej się na ich terytorium, aby posiadała ona należyte procedury administracyjne i księgowe oraz odpowiednie mechanizmy kontroli wewnętrznej.
2. Państwa członkowskie ustanawiają przepisy w sprawie kar administracyjnych i innych środków administracyjnych stosowanych w razie wszelkich naruszeń przepisów krajowych transponujących niniejszą dyrektywę i zapewniają możliwość nakładania takich kar i środków przez ich właściwe organy oraz wprowadzają wszelkie niezbędne środki, aby zapewnić stosowanie tych kar. Państwa członkowskie zapewniają skuteczność, proporcjonalność i odstraszający charakter swoich kar administracyjnych i innych środków administracyjnych.
2a. Państwa członkowskie dopilnowują, aby właściwe organy publikowały bez zbędnej zwłoki informacje o wszelkich karach administracyjnych lub innych środkach administracyjnych nałożonych za naruszenie przepisów krajowych transponujących niniejszą dyrektywę, przeciwko którym nie wniesiono w terminie żadnego odwołania, w tym informacje na temat rodzaju i charakteru naruszenia oraz tożsamości osób odpowiedzialnych. Jeżeli po dokonaniu indywidualnej oceny proporcjonalności publikacji takich danych właściwy organ uzna, że opublikowanie tych informacji byłoby nieproporcjonalne, lub jeśli publikacja zagroziłaby stabilności rynków finansowych lub trwającemu dochodzeniu, właściwy organ może zadecydować, że publikacja zostanie odroczona, że informacje nie zostaną opublikowane lub że zostaną opublikowane anonimowo.
3. Każda decyzja o zakazie lub ograniczeniu działalności instytucji musi być poparta szczegółowym uzasadnieniem i przekazywana do wiadomości zainteresowanej instytucji. O decyzji powiadamiany jest również EIOPA, który przekazuje ją wszystkim właściwym organom w Unii.
4. Właściwe organy mogą także ograniczyć lub zakazać swobodnego rozporządzania aktywami instytucji w przypadku gdy, w szczególności:
a) instytucja nie zdołała utworzyć dostatecznych rezerw technicznych w odniesieniu do całokształtu działalności lub posiada niedostateczne aktywa dla pokrycia rezerw technicznych;
b) instytucja nie była w stanie utrzymać ustawowych funduszy własnych.
5. W celu zabezpieczenia interesów uczestników i beneficjentów właściwe organy mogą przekazać uprawnienia, które osoby kierujące instytucją znajdującą się na ich terytorium posiadają zgodnie z przepisami rodzimego państwa członkowskiego, w całości lub częściowo, specjalnemu przedstawicielowi, który spełnia wymagania dla wykonywania tych uprawnień.
6. Właściwe organy mogą zakazać działalności instytucji znajdującej się na ich terytorium lub ją ograniczyć, w szczególności gdy:
a) instytucja nie wywiązuje się z obowiązku dostatecznej ochrony interesów uczestników i beneficjentów programu;
b) instytucja nie spełnia już warunków działania;
c) instytucja w poważnym stopniu nie wywiązuje się z obowiązków wynikających z przepisów, którym podlega;
d) w przypadku działalności transgranicznej instytucja nie respektuje wymagań prawa socjalnego i prawa pracy przyjmującego państwa członkowskiego dotyczących obszaru pracowniczych programów emerytalnych.
7. Państwa członkowskie zapewniają, by od decyzji dotyczących instytucji, podejmowanych na podstawie przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych przyjętych zgodnie z niniejszą dyrektywą, przysługiwało prawo odwołania na drodze sądowej.
Artykuł 63
Proces nadzoru
1. Państwa członkowskie zapewniają, aby właściwe organy dokonywały, w przypadkach uznanych przez właściwe organy za stosowne, przeglądu strategii, procesów i procedur sprawozdawczych ustanowionych przez instytucje w celu przestrzegania przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych przyjętych na podstawie niniejszej dyrektywy, z uwzględnieniem charakteru, skali i złożoności działalności instytucji.
W ramach wspomnianego przeglądu uwzględnia się okoliczności, w jakich działają instytucje oraz, w stosownych przypadkach, strony wykonujące dla nich zlecone w drodze outsorcingu kluczowe funkcje lub jakąkolwiek inną działalność. Przegląd obejmuje następujące elementy:
a) ocenę wymagań jakościowych odnoszących się do systemu zarządzania;
b) ocenę rodzajów ryzyka, na które narażona jest instytucja;
c) ocenę zdolności instytucji do ocenienia tych rodzajów ryzyka i zarządzania nim.
2. Państwa członkowskie zapewniają, aby właściwe organy dysponowały narzędziami monitorowania, obejmującymi testy warunków skrajnych, umożliwiającymi im wykrycie pogarszającej się kondycji finansowej instytucji oraz monitorowanie procesu prowadzącego do naprawienia sytuacji.
3. Właściwe organy posiadają uprawnienia konieczne do wymagania od instytucji usunięcia słabych stron lub niedociągnięć stwierdzonych w ramach procesu nadzoru.
4. Właściwe organy określają minimalną częstotliwość i zakres przeglądu określonego w ust. 1, uwzględniając charakter, skalę i złożoność działalności danych instytucji.
Artykuł 64
Informacje przekazywane właściwym organom
1. Państwa członkowskie zapewniają, by właściwe organy, w odniesieniu do każdej instytucji znajdującej się na ich terytoriach, posiadały niezbędne uprawnienia i środki:
a) w celu żądania od instytucji, członków jej zarządu i innych kierowników lub dyrektorów oraz osób, które faktycznie zarządzają instytucją lub pełnią kluczowe funkcje, dostarczania w każdym czasie informacji dotyczących wszystkich spraw przedsiębiorstwa lub przesyłania wszystkich dokumentów przedsiębiorstwa;
b) do sprawowania nadzoru nad relacjami między instytucją a innymi przedsiębiorstwami lub między instytucjami, w przypadku gdy instytucje zlecają w drodze outsourcingu kluczowe funkcje lub jakąkolwiek inną działalność innym przedsiębiorstwom lub instytucjom ▌ i w przypadku wszelkiego dalszego outsourcingu▌, wpływającymi na sytuację finansową instytucji lub w sposób istotny mającymi znaczenie dla skutecznego nadzoru;
c) w celu regularnego otrzymywania następujących dokumentów:▌ własnej oceny ryzyka, oświadczenia o zasadach polityki inwestycyjnej▌, rocznych sprawozdań finansowych i rocznych sprawozdań▌ oraz wszystkich dokumentów niezbędnych do celów nadzoru;
d) w celu określania, które dokumenty są niezbędne do celów nadzoru, w tym:
(i) wewnętrzne raporty okresowe;
(ii) wyceny aktuarialne i szczegółowe założenia;
(iii) badania aktywów i pasywów;
(iv) dowody spójności z zasadami polityki inwestycyjnej;
(v) dowody, że składki zostały zapłacone zgodnie z planem;
(vi) sprawozdania osób odpowiedzialnych za kontrolę rocznych sprawozdań finansowych, o których mowa w art. 31;
e) w celu przeprowadzania kontroli na miejscu w pomieszczeniach instytucji i, w miarę potrzeby, w zakresie działalności zleconej w drodze outsorcingu i wszelkiego dalszego outsorcingu, celem sprawdzenia, czy działalność prowadzona jest zgodnie z zasadami nadzoru;
f) w celu żądania od instytucji w dowolnym momencie informacji o działalności zleconej w drodze outsorcingu i wszelkiego dalszego outsorcingu.
▐
Artykuł 65
Przejrzystość i odpowiedzialność
1. Państwa członkowskie zapewniają wykonywanie przez właściwe organy zadań określonych w niniejszej dyrektywie w sposób przejrzysty, niezależny i odpowiedzialny, z należytym poszanowaniem ochrony informacji poufnych.
2. Państwa członkowskie zapewniają podawanie do wiadomości publicznej następujących informacji:
a) tekstów przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych oraz ogólnych wytycznych w dziedzinie ▌pracowniczych programów emerytalnych, a także informacji o tym, czy dane państwo członkowskie postanawia stosować niniejszą dyrektywę zgodnie z art. 4 i 5;
b) informacji dotyczących procesu nadzoru określonego w art. 63;
c) zbiorczych danych statystycznych dotyczących głównych aspektów stosowania ram nadzoru ostrożnościowego;
d) ▌głównego celu nadzoru ostrożnościowego ▌oraz informacji o głównych funkcjach i działaniach właściwych organów;
e) przepisów o sankcjach administracyjnych mających zastosowanie w przypadku naruszeń przepisów krajowych przyjętych na podstawie niniejszej dyrektywy.
3. Państwa członkowskie zapewniają wprowadzenie i stosowanie przejrzystych procedur w zakresie mianowania i odwoływania członków organów kierowniczych i zarządzających w ich właściwych organach.
Rozdział 2
Tajemnica zawodowa lub służbowa i wymiana informacji
Artykuł 66
Tajemnica zawodowa lub służbowa
1. Państwa członkowskie ustanawiają przepisy w celu zapewnienia, by wszystkie osoby, które pracują obecnie lub pracowały w przeszłości dla właściwych organów, jak również biegli rewidenci i eksperci działający w imieniu tych organów, były zobowiązane do zachowania tajemnicy zawodowej lub służbowej.
Z zastrzeżeniem przypadków podlegających przepisom prawa karnego wspomniane osoby nie mogą ujawniać żadnej osobie ani organowi poufnych informacji uzyskanych przez nie w trakcie pełnienia swoich obowiązków, z wyjątkiem informacji w postaci skróconej lub zbiorczej, która uniemożliwia zidentyfikowanie poszczególnych instytucji.
2. W drodze odstępstwa od ust. 1 w przypadku likwidacji programu emerytalnego państwa członkowskie mogą zezwolić na ujawnianie informacji poufnych w postępowaniu cywilnym lub gospodarczym.
Artykuł 67
Wykorzystanie informacji poufnych
Państwa członkowskie zapewniają, by właściwe organy, które otrzymują poufne informacje zgodnie z niniejszą dyrektywą, wykorzystywały je wyłącznie w ramach pełnienia swoich obowiązków i do poniższych celów:
a) do sprawdzenia, czy przed rozpoczęciem swej działalności instytucje spełniły warunki dotyczące podjęcia działalności w zakresie pracowniczych programów emerytalnych;
b) w celu ułatwienia monitorowania działalności instytucji, w tym monitorowania rezerw technicznych, wypłacalności, systemu zarządzania oraz informacji przekazywanych uczestnikom i beneficjentom;
c) w celu wprowadzania środków naprawczych, w tym sankcji;
d) w związku z odwołaniami od decyzji właściwych organów, wydanych zgodnie z przepisami stanowiącymi transpozycję niniejszej dyrektywy;
e) w postępowaniu sądowym dotyczącym przepisów stanowiących transpozycję niniejszej dyrektywy.
Artykuł 67a
Uprawnienia śledcze Parlamentu Europejskiego
Artykuły 66 i 67 nie naruszają uprawnień śledczych przyznanych Parlamentowi Europejskiemu na mocy art. 226 TFUE.
Artykuł 68
Wymiana informacji między organami
1. Artykuły 66 i 67 nie wykluczają:
a) wymiany informacji między właściwymi organami w tym samym państwie członkowskim w ramach sprawowania ich funkcji nadzorczych;
b) wymiany informacji między właściwymi organami w różnych państwach członkowskich w ramach sprawowania ich funkcji nadzorczych;
c) wymiany informacji, w ramach sprawowania ich funkcji nadzorczych, między właściwymi organami a znajdującymi się w tym samym państwie członkowskim następującymi podmiotami:
(i) organami odpowiedzialnymi za nadzór nad podmiotami sektora finansowego i innymi organizacjami finansowymi oraz organami odpowiedzialnymi za nadzór nad rynkami finansowymi;
(ii) organami lub podmiotami, które są odpowiedzialne za utrzymywanie stabilności systemu finansowego w państwach członkowskich za pomocą uregulowań makroostrożnościowych;
(iii) podmiotami uczestniczącymi w likwidacji programu emerytalnego i w innych podobnych procedurach;
(iv) podmiotami lub organami zajmującymi się reorganizacją w celu ochrony stabilności systemu finansowego;
(v) osobami odpowiedzialnymi za przeprowadzanie ustawowych badań sprawozdań finansowych instytucji, zakładów ubezpieczeń i innych instytucji finansowych;
d) ujawniania podmiotom zarządzającym likwidacją programu emerytalnego informacji koniecznych do wykonywania ich obowiązków.
2. Informacje otrzymane przez organy, podmioty i osoby, o których mowa w ust. 1, podlegają zasadom dotyczącym tajemnicy zawodowej lub służbowej ustanowionym w art. 66.
3. Artykuły 66 i 67 nie uniemożliwiają państwom członkowskim zezwolenia na wymianę informacji między właściwymi organami a następującymi podmiotami:
a) organami odpowiedzialnymi za nadzorowanie podmiotów uczestniczących w likwidacji programów emerytalnych i innych podobnych procedurach;
b) organami odpowiedzialnymi za nadzorowanie osób odpowiedzialnych za przeprowadzanie ustawowych badań sprawozdań finansowych instytucji, ▌zakładów ubezpieczeń i innych instytucji finansowych;
c) niezależnymi aktuariuszami instytucji prowadzącymi ▌nadzór nad tymi instytucjami, oraz podmiotami odpowiedzialnymi za nadzorowanie tych aktuariuszy.
Artykuł 69
Przekazywanie informacji bankom centralnym, organom kształtującym politykę pieniężną, Europejskim Urzędom Nadzoru i Europejskiej Radzie ds. Ryzyka Systemowego
1. Artykuły 66 i 67 nie uniemożliwiają przekazywania przez właściwe organy informacji następującym podmiotom do celów wykonywania ich odpowiednich zadań:
a) bankom centralnym i innym podmiotom pełniącym podobną funkcję, występującym w charakterze organów kształtujących politykę pieniężną;
b) w stosownych przypadkach – innym organom publicznym odpowiedzialnym za nadzorowanie systemów płatniczych;
c) Europejskiej Radzie ds. Ryzyka Systemowego i EIOPA▌,
2. Artykuły 68–71 nie stanowią przeszkody dla organów lub podmiotów, o których mowa w ust. 1 lit. a), b) i c), w przekazywaniu właściwym organom informacji, które mogą być potrzebne właściwym organom do celów określonych w art. 67.
3. Informacje otrzymane zgodnie z ust. 1 i 2 podlegają wymogom zachowania tajemnicy zawodowej lub służbowej, które są co najmniej równoważne wymogom określonym w niniejszej dyrektywie.
Artykuł 70
Ujawnianie informacji administracji rządowej odpowiedzialnej za prawodawstwo w dziedzinie finansów
1. Artykuł 66 ust. 1, art. 67 i art. 71 ust. 1 nie uniemożliwiają państwom członkowskim zezwolenia na ujawnienie informacji poufnych między właściwymi organami a innymi jednostkami ich centralnej administracji rządowej odpowiedzialnymi za egzekwowanie przepisów dotyczących nadzoru nad instytucjami, instytucjami kredytowymi, instytucjami finansowymi, przedsiębiorstwami świadczącymi usługi inwestycyjne i nad zakładami ubezpieczeń oraz inspektorom działającym w imieniu tych jednostek administracji.
Ujawnienia tych informacji dokonuje się jedynie wówczas, gdy jest to niezbędne na potrzeby nadzoru ostrożnościowego oraz prewencji i działań naprawczych wobec upadających instytucji. Nie naruszając ust. 2 niniejszego artykułu, osoby mające dostęp do tych informacji podlegają wymogom zachowania tajemnicy zawodowej lub służbowej, które są co najmniej równoważne wymogom określonym w niniejszej dyrektywie. Państwa członkowskie przewidują jednak, że informacje otrzymane zgodnie z art. 68 oraz informacje uzyskane w drodze kontroli na miejscu mogą zostać ujawnione jedynie za wyraźną zgodą właściwego organu, od którego informacje te pochodzą, lub właściwego organu państwa członkowskiego, w którym została przeprowadzona kontrola na miejscu.
2. Państwa członkowskie zezwalają na ujawnianie poufnych informacji dotyczących nadzoru ostrożnościowego nad instytucjami parlamentarnym komisjom śledczym lub trybunałom obrachunkowym w danym państwie członkowskim oraz innym podmiotom odpowiedzialnym za prowadzenie dochodzeń w danym państwie członkowskim, jeżeli spełnione są wszystkie następujące warunki:
a) podmioty te są właściwe na mocy prawa krajowego do prowadzenia dochodzeń lub kontroli dotyczących działań organów odpowiedzialnych za nadzór nad instytucjami lub za przepisy regulujące taki nadzór;
b) informacje te są bezwzględnie konieczne do wykonywania właściwości, o której mowa w lit. a);
c) osoby posiadające dostęp do informacji podlegają na mocy prawa krajowego wymogom zachowania tajemnicy zawodowej lub służbowej co najmniej równoważnym wymogom określonym w niniejszej dyrektywie;
d) jeżeli informacje pochodzą z innego państwa członkowskiego, ujawnia się je za wyraźną zgodą właściwych organów, od których one pochodzą, a ujawnienie może nastąpić wyłącznie do celów, na które organy te wyraziły zgodę.
Artykuł 71
Warunki dotyczące wymiany informacji
1. W przypadku wymiany informacji zgodnie z art. 68, przekazywania informacji zgodnie z art. 69 i ujawniania informacji zgodnie z art. 70 państwa członkowskie wymagają spełnienia co najmniej następujących warunków:
a) informacje są wymieniane, przekazywane lub ujawniane do celów sprawowania dozoru lub ▌nadzoru;
b) otrzymane informacje objęte są obowiązkiem zachowania tajemnicy zawodowej lub służbowej ustanowionym w art. 66;
c) w przypadku gdy informacje pochodzą z innego państwa członkowskiego, nie mogą one zostać ujawnione bez wyraźnej zgody właściwego organu, od którego pochodzą, a w stosownych przypadkach ujawnienie może nastąpić wyłącznie do celów, na które organ ten wyraził zgodę.
▐
Artykuł 72
Przepisy krajowe o charakterze ostrożnościowym
1. Państwa członkowskie przekazują EIOPA sprawozdania dotyczące krajowych przepisów o charakterze ostrożnościowym dotyczących obszaru pracowniczych programów emerytalnych nieobjętych ▌przepisami krajowego prawa socjalnego i prawa pracy w sprawie organizacji systemów emerytalnych, o których mowa w art. 12 ust. 1.
2. Państwa członkowskie regularnie, przynajmniej co dwa lata, uaktualniają te informacje, a EIOPA udostępnia je na swojej stronie internetowej.
Tytuł VI
PRZEPISY KOŃCOWE
Artykuł 73
Współpraca między państwami członkowskimi, EIOPA i Komisją
1. Państwa członkowskie zapewniają, w odpowiedni sposób, jednolite stosowanie niniejszej dyrektywy przez stałą wymianę informacji i doświadczeń w celu wypracowania najlepszych praktyk w tej dziedzinie i ścisłą współpracę przy udziale partnerów społecznych, a czyniąc to, zapobiegają zakłóceniom konkurencji i stwarzają warunki wymagane dla bezproblemowego uczestnictwa transgranicznego.
2. Komisja i właściwe organy państw członkowskich współpracują ściśle w celu ułatwienia nadzoru nad działalnością instytucji pracowniczych programów emerytalnych.
3. Właściwe organy współpracują z EIOPA na potrzeby niniejszej dyrektywy zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 1094/2010.
Właściwe organy niezwłocznie udzielają EIOPA wszelkich informacji niezbędnych mu do wypełniania jego obowiązków wynikających z niniejszej dyrektywy i z rozporządzenia (UE) nr 1094/2010, zgodnie z art. 35 tego rozporządzenia.
4. Każde państwo członkowskie powiadamia Komisję i EIOPA o wszelkich poważniejszych trudnościach, jakie powstają w związku ze stosowaniem niniejszej dyrektywy.
Komisja, EIOPA i właściwe organy zainteresowanych państw członkowskich badają takie trudności tak szybko, jak to możliwe, w celu znalezienia właściwego rozwiązania.
Artykuł 74
Przetwarzanie danych osobowych
W odniesieniu do przetwarzania danych osobowych w ramach niniejszej dyrektywy instytucje i właściwe organy wykonują swe zadania na potrzeby niniejszej dyrektywy zgodnie z prawem krajowym wdrażającym dyrektywę 95/46/WE. W odniesieniu do przetwarzania danych osobowych przez EIOPA w ramach niniejszej dyrektywy EIOPA przestrzega przepisów rozporządzenia (WE) nr 45/2001.
Artykuł 75
Ocena i przegląd
1. Do dnia...* [sześć lat od daty wejścia w życie niniejszej dyrektywy] Komisja dokona przeglądu niniejszej dyrektywy i przedstawi Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie na temat jej wdrożenia i skuteczności.
2. Przegląd, o którym mowa w ust. 1, dotyczy w szczególności:
a) adekwatności niniejszej dyrektywy z ostrożnościowego punktu widzenia i pod kątem zarządzania;
b) działalności transgranicznej;
c) doświadczeń zdobytych podczas stosowania niniejszej dyrektywy oraz jej wpływu na stabilność instytucji;
d) ilościowych wymogów stosowanych wobec instytucji;
e) zestawienia świadczeń emerytalnych.
3. Wyniki tego przeglądu przedstawia się Parlamentowi Europejskiemu oraz Radzie.
Artykuł 76
Zmiana dyrektywy 2009/138/WE
1. W dyrektywie 2009/138/WE dodaje się art. 306a w brzmieniu:
„Artykuł 306a
Jeżeli w dniu wejścia w życie niniejszej dyrektywy państwa członkowskie siedziby stosowały przepisy, o których mowa w art. 4 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady …/../UE[20], takie państwa członkowskie siedziby mogą nadal stosować przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne, które zostały przez nie przyjęte w celu wykonania przepisów art. 1–19, art. 27–30, art. 32–35 i art. 37–67 dyrektywy 2002/83/WE w brzmieniu obowiązującym w dniu 31 grudnia 2015 r., przez okres przejściowy upływający w dniu 31 grudnia 2022 r.
Jeżeli dane państwo członkowskie siedziby nadal stosuje wspomniane przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne, zakłady ubezpieczeń w tym państwie członkowskim siedziby obliczają swój kapitałowy wymóg wypłacalności jako sumę następujących składników:
a) hipotetycznego kapitałowego wymogu wypłacalności w odniesieniu do ich działalności w zakresie ubezpieczeń, obliczonego bez uwzględnienia działalności w zakresie pracowniczych programów emerytalnych zgodnie z art. 4 dyrektywy …/../UE;
b) marginesu wypłacalności w odniesieniu do działalności w zakresie pracowniczych programów emerytalnych, obliczonego zgodnie z przepisami ustawowymi, wykonawczymi i administracyjnymi, które zostały przyjęte w celu wykonania przepisów art. 28 dyrektywy 2002/83/WE.
Do dnia 31 grudnia 2017 r. Komisja przedłoży Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie dotyczące kwestii, czy okres, o którym mowa w akapicie pierwszym, należy przedłużyć, biorąc pod uwagę zmiany przepisów unijnych lub krajowych wynikające z dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/138/WE[21].”
2. W dyrektywie 2009/138/WE art. 13 pkt 7 otrzymuje brzmienie:
(7) „reasekuracja” oznacza jedno z poniższych:
a) działalność polegającą na przyjmowaniu ryzyk cedowanych przez zakład ubezpieczeń lub zakład ubezpieczeń państwa trzeciego lub przez inny zakład reasekuracji lub zakład reasekuracji państwa trzeciego;
b) w przypadku ubezpieczycieli zrzeszonych w towarzystwie Lloyd’s działalność polegającą na przyjmowaniu przez zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji inny niż ubezpieczyciele zrzeszeni w towarzystwie Lloyd’s ryzyk cedowanych przez któregokolwiek z członków towarzystwa Lloyd’s;
c) świadczenie przez zakład reasekuracji usług pokrycia ryzyk instytucji pracowniczych programów emerytalnych objętej zakresem dyrektywy .../.../UE [IORP II].
▐
Artykuł 78
Transpozycja
1. Państwa członkowskie wprowadzają w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania art. 6 lit. c) oraz i)–p), art. 12 ust. 4 akapit drugi i trzeci, art. 12 ust. 10, art. 13, art. 20 ust. 6 i 8, art. 21–30, art. 33, art. 35 ust. 1 i 2, art. 35 ust. 4–7, art. 36–38, art. 39 ust. 1 i 3, art. 40–53, art. 55–57, art. 58 ust. 1, art. 59–61, art. 63, art. 64 ust. 1 lit. b)–d) oraz f) i art. 65–71 niniejszej dyrektywy do dnia ... *[18 miesięcy od daty wejścia w życie niniejszej dyrektywy]. Niezwłocznie przekazują Komisji tekst tych przepisów.
Przepisy przyjęte przez państwa członkowskie zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji. Przepisy te zawierają także wskazanie, że w obowiązujących przepisach ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odniesienia do dyrektyw uchylonych niniejszą dyrektywą odczytuje się jako odniesienia do niniejszej dyrektywy. Metody dokonywania takiego odniesienia i formułowania takiego wskazania określane są przez państwa członkowskie.
2. Państwa członkowskie przekazują Komisji tekst podstawowych przepisów prawa krajowego, przyjętych w dziedzinie objętej niniejszą dyrektywą.
Artykuł 79
Uchylenie
Dyrektywa 2003/41/WE, zmieniona dyrektywami wymienionymi w załączniku I część A, traci moc od dnia ... *[18 miesięcy od daty wejścia w życie niniejszej dyrektywy], nie naruszając zobowiązań państw członkowskich dotyczących terminów transpozycji do prawa krajowego i rozpoczęcia stosowania dyrektyw określonych w załączniku I część B.
Odesłania do uchylonej dyrektywy 2003/41/WE odczytuje się jako odesłania do niniejszej dyrektywy zgodnie z tabelą korelacji w załączniku II.
Artykuł 80
Wejście w życie
Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
Artykuły 1–5, art. 6 lit. a), b), d)–h) oraz j), art. 7–11, art. 12 ust. 1–9, art. 14–19, art. 20 ust. 1–5 i 7, art. 31, 32 i 34, art. 35 ust. 2 i 3, art. 39 ust. 1 i 3, art. 58 ust. 2, art. 62, art. 64 ust. 1 lit. a) oraz e) i art. 64 ust. 2 stosuje się od dnia ... *[18 miesięcy od daty wejścia w życie niniejszej dyrektywy].
Artykuł 81
Adresaci
Niniejsza dyrektywa skierowana jest do państw członkowskich.
Sporządzono w Brukseli dnia […] r.
ZAŁĄCZNIK I
Część A
Uchylona dyrektywa i wykaz jej kolejnych zmian(o których mowa w art. 79)
|
Dyrektywa 2003/41/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 235 z 23.9.2003, s. 10.) |
|
||||
|
Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/138/WE (Dz.U. L 335 z 17.12.2009, s. 1.) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/78/UE (Dz.U. L 331 z 15.12.2010, s. 120.) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/61/UE (Dz.U. L 174 z 1.7.2011, s. 1) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/14/UE (Dz.U. L 145 z 31.5.2013, s. 1) |
jedynie art. 303
jedynie art. 4
jedynie art. 62
jedynie art. 1 |
||||
Część B
Wykaz terminów transpozycji do prawa krajowego i rozpoczęcia stosowania (o których mowa w art. 79)
|
Dyrektywa |
Termin transpozycji |
Data rozpoczęcia stosowania |
|
|
2003/41/WE 2009/138/WE 2010/78/UE 2011/61/UE 2013/14/UE |
23.09.2005 31.03.2015 31.12.2011 22.07.2013 21.12.2014 |
23.09.2005 01.01.2016 31.12.2011 22.07.2013 21.12.2014 |
|
_____________
ZAŁĄCZNIK II
Tabela korelacji
|
Dyrektywa 2003/41/WE |
Niniejsza dyrektywa |
|
|
art. 1 art. 2 art. 3 art. 4 art. 5 art. 6 lit. a) i b) art. 6 lit. c)
art. 6 lit. d)–h) art. 6 lit. i)
art. 6 lit. j)
art. 7 art. 8 art. 9 ust. 1 lit. a) art. 9 ust. 1 lit. b) i c)
art. 9 ust. 1 lit. d) art. 9 ust. 1 lit. e) art. 9 ust. 2 art. 9 ust. 3 art. 9 ust. 5 art. 20 ust. 1–9
art. 20 ust. 10
art. 15 ust. 1–5 art. 15 ust. 6 art. 16 art. 17 art. 17a ust.1–4 art. 17a ust. 5 art. 17b art. 17c art. 17d art. 18 ust. 1 art. 18 ust. 1a art. 18 ust. 2–4 art. 18 ust. 5 akapit pierwszy art. 18 ust. 5 akapit drugi i trzeci
art. 18 ust. 6 art. 18 ust. 7
art. 10 art. 12 art. 9 ust. 4
art. 19 ust. 1
art. 19 ust. 2 akapit pierwszy art. 19 ust. 2 akapit drugi art. 19 ust. 3
art. 11 ust. 1
art. 9 ust. 1 lit. f)
art. 11 ust. 2 lit. a) art. 11 ust. 2 lit. b)
art. 11 ust. 3 art. 11 ust. 4 lit. a) i b) art. 11 ust. 4 lit. c) i d)
art. 14 ust. 1 art. 14 ust. 2 akapit pierwszy art. 14 ust. 4 akapit drugi art. 14 ust. 2 akapit drugi art. 14 ust. 3 art. 14 ust. 4 akapit pierwszy art. 14 ust. 5
art. 13 ust. 1 lit. a) art. 13 ust. 1 lit. b)–d)
art. 13 ust. 2
art. 20 ust. 11 akapit pierwszy art. 20 ust. 11 akapit drugi art. 20 ust. 11 akapit trzeci i czwarty art. 21 ust. 1 i 2 art. 21 ust. 2a art. 21 ust. 3
art. 21a art. 21b art. 22 art. 23
art. 24 |
art. 1 art. 2 art. 3 art. 4 art. 5 art. 6 lit. a) i b)
art. 6 lit. c) art. 6 lit. d)–h)
art. 6 lit. i)
art. 6 lit. j)–p) art. 7 art. 8 art. 9
art. 10
art. 11 ust. 1 art. 11 ust. 2
art. 12 ust. 1–8 art. 12 ust. 9 art. 12 ust. 10 art. 13 art. 14 ust. 1–5
art. 15 art. 16 art. 17 ust. 1–4
art. 18
art. 19 art. 20 ust. 1 art. 20 ust. 2 art. 20 ust. 3–5 art. 20 ust. 6 akapit pierwszy
art. 20 ust. 6 akapit drugi art. 20 ust. 7
art. 20 ust. 8 art. 21 art. 22 art. 23 art. 24 art. 25 art. 26 art. 27 art. 28 art. 29 art. 30 art. 31 art. 32 art. 33 ust. 1 art. 33 ust. 2–7 art. 34 art. 35 ust. 1 i 2 art. 35 ust. 3
art. 35 ust. 4 art. 35 ust. 5–8 art. 36 art. 37 art. 38 ust. 1 art. 38 ust. 2 art. 39 ust. 1 art. 39 ust. 2
art. 39 ust. 3 art. 39 ust. 4 art. 40 art. 41 art. 42 art. 43 art. 44 art. 45 art. 46 art. 47 art. 48 art. 49 art. 50 art. 51 art. 52 art. 53 art. 54 art. 55 art. 56 art. 57 art. 58 ust. 1
art. 58 ust. 2 lit. a) i b)
art. 59 art. 60 art. 61 art. 62 ust. 1 art. 62 ust. 2 art. 62 ust. 3 art. 62 ust. 4 art. 62 ust. 5 art. 62 ust. 6 art. 62 ust. 7 art. 63 art. 64 ust. 1 lit. a)
art. 64 ust. 1 lit. b)–f) art. 64 ust. 2 art. 65 art. 66 art. 67 art. 68 art. 69 art. 70 art. 71 art. 72 ust. 1 art. 72 ust. 2
art. 73 ust. 1 i 2 art. 73 ust. 3 art. 73 ust. 4 art. 74 art. 75 art. 76
art. 77 art. 78 art. 79 art. 80 art. 81 |
|
_____________
ZAŁĄCZNIK: PISMO KOMISJI PRAWNEJ
Nr ref. D(2014)40797
Roberto Gualtieri
Przewodniczący, Komisja Gospodarcza i Monetarna
ASP 15G206
Bruksela
Przedmiot: Wniosek dotyczący dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie działalności instytucji pracowniczych programów emerytalnych oraz nadzoru nad takimi instytucjami (wersja przekształcona)
(COM(2014)167 – C7-0112/2014 – 2014/0091(COD))
Szanowny Panie Przewodniczący!
Komisja Prawna przeanalizowała wymieniony wniosek zgodnie z art. 104 Regulaminu w sprawie procedury przekształcenia.
Ustęp 3 tego artykułu brzmi następująco:
„Jeżeli komisja właściwa w kwestiach prawnych uzna, że wniosek nie wnosi zmian merytorycznych innych niż te, które we wniosku określono jako takie, informuje o tym komisję przedmiotowo właściwą.
W takim przypadku, poza poprawkami spełniającymi warunki przewidziane w art. 169 i 170, komisja przedmiotowo właściwa dopuszcza wyłącznie poprawki dotyczące części wniosku zawierających zmiany.
Jeżeli jednak, zgodnie z pkt 8 porozumienia międzyinstytucjonalnego, właściwa komisja zamierza także złożyć poprawki do ujednoliconych fragmentów wniosku, powiadamia ona niezwłocznie o tym zamiarze Radę i Komisję, zaś Komisja powinna poinformować komisję, przed głosowaniem zgodnie z art. 58, o swoim stanowisku w sprawie poprawek i o tym, czy zamierza wycofać wniosek dotyczący przekształcenia”.
W oparciu o opinię konsultacyjnej grupy roboczej, która analizowała wniosek dotyczący przekształcenia, Komisja Prawna uważa, że przedmiotowy wniosek nie zawiera żadnych zmian merytorycznych oprócz tych, które już zaznaczono jako takie we wniosku lub w opinii grupy roboczej, oraz że w odniesieniu do ujednolicenia niezmienionych przepisów poprzednich aktów z tymi zmianami merytorycznymi wniosek zawiera zwykłe ujednolicenie istniejącego tekstu, bez żadnych zmian merytorycznych.
Podsumowując, na posiedzeniu w dniu 3 września 2014 r. Komisja Prawna zdecydowała, przy 18 głosach za i 3 głosach wstrzymujących się[22], zalecić, aby Komisja Gospodarcza i Monetarna, jako komisja przedmiotowo właściwa, przystąpiła do prac nad wymienionym wnioskiem zgodnie z art. 104 Regulaminu.
Z wyrazami szacunku
Pavel Svoboda
Zał.: opinia konsultacyjnej grupy roboczej
ZAŁĄCZNIK: OPINIA KONSULTACYJNEJ GRUPY ROBOCZEJ SŁUŻB PRAWNYCH PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO, RADY I KOMISJI
|
|
KONSULTACYJNA GRUPA ROBOCZA SŁUŻB PRAWNYCH |
|
Bruksela, dnia 3 lipca 2014 r.
OPINIA
PRZEZNACZONA DLA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO
RADY
KOMISJI
Wniosek dotyczący dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie działalności instytucji pracowniczych programów emerytalnych oraz nadzoru nad takimi instytucjami (wersja przekształcona)
COM(2014)0167 z 27.3.2014 – 2014/0091(COD)
Uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 28 listopada 2001 r. w sprawie bardziej uporządkowanego wykorzystania techniki przekształcania aktów prawnych, a w szczególności jego ust. 9, konsultacyjna grupa robocza, złożona z przedstawicieli odpowiednich służb prawnych Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji, zebrała się w dniu 30 kwietnia 2014 r. w celu zbadania ww. wniosku przedłożonego przez Komisję.
Podczas tego posiedzenia, rozpatrując wniosek dotyczący dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady mającej na celu przekształcenie dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2003/41/WE z dnia 3 czerwca 2003 r. w sprawie działalności instytucji pracowniczych programów emerytalnych oraz nadzoru nad takimi instytucjami, konsultacyjna grupa robocza jednogłośnie stwierdziła, co następuje:
1) w odniesieniu do uzasadnienia, aby zostało ono sporządzone z pełnym poszanowaniem właściwych wymogów określonych w porozumieniu międzyinstytucjonalnym, w dokumencie takim należało precyzyjnie wskazać, które postanowienia wcześniejszego aktu pozostają niezmienione we wniosku, zgodnie z pkt. 6 lit. a) ppkt (iii) porozumienia;
2) we wniosku w sprawie przekształcenia należało zaznaczyć następujące proponowane zmiany szarym tłem, używanym zazwyczaj do zaznaczania zmian merytorycznych:
– w art. 5 ust. 2 skreślenie słowa „nie” i zastąpienie aktualnego odniesienia do „art. 9–17” nowym odniesieniem do „art. 1–8, 12, 20 i 34–37”;
– w art. 12 ust. 2 skreślenie słów „znajdującą się na terytorium innego państwa członkowskiego”;
– skreślenie całości tekstu art. 18 ust. 7 dyrektywy 2003/41/WE;
– skreślenie całości tekstu art. 20 ust. 7 dyrektywy 2003/41/WE.
W rezultacie, po dokonaniu analizy wniosku, konsultacyjna grupa robocza stwierdziła jednogłośnie, że wniosek nie wprowadza żadnych zmian merytorycznych poza tymi, które są zaznaczone jako takie we wniosku lub w niniejszej opinii. Grupa robocza stwierdziła ponadto, że w odniesieniu do ujednolicenia niezmienionych przepisów wcześniejszego aktu prawnego z tymi zasadniczymi zmianami wniosek zawiera zwykłe ujednolicenie istniejącego tekstu, bez zmian merytorycznych.
F. DREXLER H. LEGAL L. ROMERO REQUENA
Dyr. Gen. Wydziału Prawnego Dyr. Gen. Wydziału Prawnego Dyrektor Generalny
23.6.2015
OPINIA Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych
dla Komisji Gospodarczej i Monetarnej
w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie działalności instytucji pracowniczych programów emerytalnych oraz nadzoru nad takimi instytucjami (wersja przekształcona)
(COM(2014)0167 – C7‑0112/2014 – 2014/0091 (COD))
Sprawozdawca komisji opiniodawczej: Jeroen Lenaers
ZWIĘZŁE UZASADNIENIE
Ogólnym celem przedmiotowej dyrektywy jest ułatwienie rozwoju oszczędności emerytalnych w formie emerytur pracowniczych. Sprawozdawca zdecydowanie popiera ten cel. Kryzys gospodarczy i finansowy w latach ubiegłych dotknął w szczególności emerytury pierwszofilarowe, które znalazły się pod ogromną presją w wielu państwach członkowskich. Doprowadziło to w niektórych krajach do cięć w wypłatach emerytur.
Ponadto społeczeństwa wszystkich państw członkowskich starzeją się. Średnie dalsze trwanie życia osiąga różne wskaźniki w obrębie Europy, ale wszędzie rośnie. Zwiększa się liczba osób w wieku emerytalnym, które żyją dłużej i cieszą się dobrym zdrowiem. Jednocześnie zmniejsza się liczba ludności w wieku produkcyjnym, współczynniki urodzeń są coraz niższe, a młodzi ludzie uczą się dłużej i wchodzą na rynek pracy w późniejszym wieku. W UE zdecydowanie zbyt mało osób powyżej 60 lat jest aktywnych zawodowo. Nie można już za bardzo polegać na solidarności międzypokoleniowej, charakteryzującej się tym, że pracujący młodzi ludzie pokrywają koszty emerytur dla ludzi starszych. Szczególnie państwa o redystrybutywnym systemie emerytalnym, w którym emerytury wypłacane są z bieżącego budżetu, będą miały trudności z finansowaniem odpowiedniej wysokości emerytur.
W związku z tym więcej krajów powinno rozważyć utworzenie uzupełniających drugofilarowych systemów emerytalnych, które powinny doprowadzić do lepszego zabezpieczenia świadczeń emerytalnych. Mając jednak na względzie doświadczenia z kryzysu gospodarczego i finansowego, niezbędne są dobre przepisy dotyczące nadzoru i zarządzania, aby system emerytalny cieszył się wysokim zaufaniem społecznym i aby ludzie chcieli uczestniczyć w takim systemie. Dlatego przekształcenie tej dyrektywy – o ile będzie należycie ukierunkowane i nie wprowadzi niepotrzebnych obciążeń – powinno być istotnym krokiem w kierunku zachęcenia państw członkowskich do rozwijania pracowniczych programów emerytalnych, do których obywatele będą mieć zaufanie.
Należy rozwijać pracownicze programy emerytalne, jednakże bez podważania znaczenia emerytalnych systemów zabezpieczenia społecznego w zakresie bezpiecznej, trwałej i skutecznej osłony socjalnej, która powinna zapewnić godziwy poziom życia na starość i z tego względu powinna być głównym celem wzmocnienia europejskich modeli społecznych.
Aby osiągnąć ogólny cel dyrektywy, Komisja zaproponowała cztery cele szczegółowe: usunięcie barier ostrożnościowych dla transgranicznych IORP, zapewnienie dobrego zarządzania i zarządzania ryzykiem, udzielanie uczestnikom i beneficjentom jasnych i właściwych informacji oraz zapewnienie organom nadzorczym niezbędnych narzędzi do skutecznego nadzorowania IORP.
Sprawozdawca całkowicie rozumie potrzebę zapewnienia dobrego zarządzania, informacji dla uczestników programów, a także przejrzystości i bezpieczeństwa pracowniczych programów emerytalnych. Instytucje pracowniczych programów emerytalnych są instytucjami emerytalnymi, które służą w pierwszej kolejności celom socjalnym i na których spoczywa ogromna odpowiedzialność za zapewnienie pracowniczych świadczeń emerytalnych.
Jednak w Europie istnieją ogromne różnice między systemami emerytalnymi, wynikające z różnych tradycji krajowych oraz odmiennych przepisów prawa podatkowego, socjalnego i prawa pracy. W związku z tym opracowanie jednego rozwiązania europejskiego nie przyniesie pożądanych rezultatów i nie przyczyni się w sposób efektywny do realizacji celu dyrektywy.
Właśnie dlatego, zdaniem sprawozdawcy, należy zapewnić państwom członkowskim wystarczającą elastyczność we wdrażaniu i regulowaniu wymogów określonych w niniejszej dyrektywie, aby uwzględnić różnorodność systemów emerytalnych w Europie i umożliwić dostosowanie do sposobu organizacji systemów krajowych, co leży w najlepszym interesie uczestników i beneficjentów.
Jest to tym bardziej istotne, że zgodnie z zasadą pomocniczości, państwa członkowskie ponoszą pełną odpowiedzialność za organizację swoich systemów emerytalnych, jak również za decyzję w sprawie roli każdego z trzech „filarów” systemu emerytalnego w poszczególnych państwach członkowskich. Jeżeli chodzi o drugi filar, powinny one również zachować pełną odpowiedzialność za rolę i funkcję różnych instytucji zapewniających pracownicze świadczenia emerytalne.
Celem niniejszej opinii jest zapewnienie odpowiedniej równowagi między koniecznością opracowania standardów europejskich w zakresie zarządzania, nadzoru, informacji i przejrzystości, a zapewnieniem państwom członkowskim niezbędnej elastyczności, aby mogły skutecznie i udanie dostosować te standardy do ich sytuacji krajowej.
POPRAWKI
Komisja Zatrudnienia i Spraw Socjalnych zwraca się do Komisji Gospodarczej i Monetarnej, jako do komisji przedmiotowo właściwej, o wzięcie pod uwagę następujących poprawek:
Poprawka 1 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 1 a (nowy) | |||||||||||||
|
Tekst proponowany przez Komisję |
Poprawka | ||||||||||||
|
|
(1a) Państwa członkowskie powinny zagwarantować pracownikom ochronę socjalną w odniesieniu do emerytur poprzez zapewnienie publicznych emerytur wystarczających do utrzymania godnego standardu życia oraz ochrony przed ubóstwem na starość, a także poprzez wspieranie uzupełniającej ochrony w postaci dodatkowych programów emerytalnych powiązanych z umowami o pracę. | ||||||||||||
Poprawka 2 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 2 | |||||||||||||
|
Tekst proponowany przez Komisję |
Poprawka | ||||||||||||
|
(2) Rynek wewnętrzny, powinien pozwalać instytucjom działać w innych państwach członkowskich i zapewniać wysoki poziom ochrony uczestników i beneficjentów pracowniczych programów emerytalnych . |
(2) W ramach rynku wewnętrznego instytucje powinny mieć możliwość działania w innych państwach członkowskich pod warunkiem, że zapewniony będzie wysoki poziom ochrony uczestników i beneficjentów pracowniczych programów emerytalnych. | ||||||||||||
Poprawka 3 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 2 a (nowy) | |||||||||||||
|
Tekst proponowany przez Komisję |
Poprawka | ||||||||||||
|
|
(2a) Aby jeszcze bardziej ułatwić mobilność pracowników między państwami członkowskimi, niniejsza dyrektywa ma na celu zapewnienie dobrego zarządzania, informowania uczestników programów, a także przejrzystości i bezpieczeństwa pracowniczych programów emerytalnych. | ||||||||||||
Poprawka 4 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 2 b (nowy) | |||||||||||||
|
Tekst proponowany przez Komisję |
Poprawka | ||||||||||||
|
|
(2b) Istnieją znaczne różnice między państwami członkowskimi, jeżeli chodzi o sposób organizacji i uregulowania instytucji pracowniczych programów emerytalnych (IORP). Dlatego też przyjęcie ujednoliconego podejścia do instytucji pracowniczych programów emerytalnych jest nieuzasadnione. Komisja i EIOPA w swoich działaniach biorą pod uwagę zróżnicowane tradycje krajowe i przy organizowaniu instytucji pracowniczych programów emerytalnych nadają priorytet krajowemu prawu pracy i prawu socjalnemu. | ||||||||||||
Poprawka 5 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 2 c (nowy) | |||||||||||||
|
Tekst proponowany przez Komisję |
Poprawka | ||||||||||||
|
|
(2c) Niniejsza dyrektywa ma na celu zapewnienie minimalnego poziomu harmonizacji, zatem nie stanowi przeszkody dla utrzymania lub stworzenia przez państwa członkowskie bardziej restrykcyjnych przepisów w celu ochrony uczestników i beneficjentów pracowniczych programów emerytalnych. Niniejsza dyrektywa nie dotyczy kwestii związanych z krajowym prawem pracy lub prawem socjalnym, przepisów podatkowych, przepisów dotyczących umów, ani adekwatności przepisów emerytalnych w państwach członkowskich. | ||||||||||||
Poprawka 6 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 3 | |||||||||||||
| |||||||||||||
Poprawka 7 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 4 | |||||||||||||
| |||||||||||||
Poprawka 8 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 5 | |||||||||||||
|
Tekst proponowany przez Komisję |
Poprawka | ||||||||||||
|
(5) Niniejsza dyrektywa jest zgodna z prawami podstawowymi i z zasadami uznanymi w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, w szczególności z prawem do ochrony danych osobowych, wolnością prowadzenia działalności gospodarczej i prawem do wysokiego poziomu ochrony konsumenta. Zgodność ta jest osiągnięta w szczególności za sprawą zapewnienia wysokiego poziomu przejrzystości świadczenia usług emerytalnych, świadomego planowania finansów osobistych i emerytury, a także ułatwienia działalności transgranicznej dla instytucji pracowniczych programów emerytalnych i przedsiębiorstw. Niniejszą dyrektywę należy wdrażać zgodnie z tymi prawami i zasadami. |
(5) Niniejsza dyrektywa jest zgodna z prawami podstawowymi i z zasadami uznanymi w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, w szczególności z prawem do ochrony danych osobowych, wolnością prowadzenia działalności gospodarczej, prawem własności, prawem do rokowań i działań zbiorowych oraz prawem do wysokiego poziomu ochrony konsumenta. Zgodność ta jest osiągnięta w szczególności za sprawą zapewnienia wysokiego poziomu przejrzystości świadczenia usług emerytalnych, świadomego planowania finansów osobistych i emerytury, a także ułatwienia działalności transgranicznej dla instytucji pracowniczych programów emerytalnych i przedsiębiorstw. Niniejszą dyrektywę należy wdrażać zgodnie z tymi prawami i zasadami. | ||||||||||||
Poprawka 9 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 5 a (nowy) | |||||||||||||
|
Tekst proponowany przez Komisję |
Poprawka | ||||||||||||
|
|
(5a) Państwa członkowskie powinny uwzględnić potrzebę wzmocnienia ochrony praw emerytalnych pracowników wysyłanych tymczasowo do pracy w innym państwie członkowskim. | ||||||||||||
Poprawka 10 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 9 | |||||||||||||
|
Tekst proponowany przez Komisję |
Poprawka | ||||||||||||
|
(9) Zgodnie z zasadą pomocniczości, państwa członkowskie ponoszą pełną odpowiedzialność za organizację swoich systemów emerytalnych, jak również za decyzję w sprawie roli każdego z trzech „filarów” systemu emerytalnego w poszczególnych państwach członkowskich. W kontekście drugiego filaru, powinny one ponosić również pełną odpowiedzialność za rolę i funkcje różnych instytucji zapewniających pracownicze świadczenia emerytalne, takich jak branżowe fundusze emerytalne, fundusze emerytalne przedsiębiorstw i zakłady ubezpieczeń na życie. Celem niniejszej dyrektywy nie jest kwestionowanie tej prerogatywy. |
(9) Zgodnie z zasadą pomocniczości, państwa członkowskie ponoszą pełną odpowiedzialność za organizację swoich systemów emerytalnych, jak również za decyzję w sprawie roli każdego z trzech „filarów” systemu emerytalnego w poszczególnych państwach członkowskich. W kontekście drugiego filaru muszą one ponosić również pełną odpowiedzialność za rolę i funkcje różnych instytucji zapewniających pracownicze świadczenia emerytalne, takich jak branżowe fundusze emerytalne, fundusze emerytalne przedsiębiorstw i zakłady ubezpieczeń na życie. Celem niniejszej dyrektywy nie jest kwestionowanie tej prerogatywy. | ||||||||||||
Poprawka 11 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 9 a (nowy) | |||||||||||||
|
Tekst proponowany przez Komisję |
Poprawka | ||||||||||||
|
|
(9a) Biorąc pod uwagę potrzebę dalszego rozwoju pracowniczych programów emerytalnych, Komisja powinna zapewnić znaczną wartość dodaną na poziomie Unii dzięki podjęciu dalszych kroków wspierających współpracę państw członkowskich z partnerami społecznymi w rozwoju większej liczby drugofilarowych programów emerytalnych oraz dzięki utworzeniu grupy ekspertów wysokiego szczebla w celu zbadania sposobów zwiększenia oszczędności emerytalnych w drugim filarze w państwach członkowskich, w tym promowania wymiany najlepszych praktyk między państwami członkowskimi. | ||||||||||||
Poprawka 12 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 18 | |||||||||||||
|
Tekst proponowany przez Komisję |
Poprawka | ||||||||||||
|
(18) W przypadku upadłości instytucji finansującej, uczestnik staje w obliczu ryzyka utraty zarówno swojego miejsca pracy, jak i swoich nabytych praw emerytalnych. Stwarza to konieczność zapewnienia wyraźnego podziału między tym przedsiębiorstwem i tą instytucją oraz ustanowienia minimalnych norm ostrożnościowych w celu ochrony uczestników. |
(18) W przypadku upadłości instytucji finansującej, uczestnik staje w obliczu ryzyka utraty zarówno swojego miejsca pracy, jak i swoich nabytych praw emerytalnych. Stwarza to konieczność zapewnienia wyraźnego podziału między tym przedsiębiorstwem i tą instytucją oraz ustanowienia – za pomocą gwarancji – minimalnych norm ostrożnościowych w celu ochrony uczestników. | ||||||||||||
Poprawka 13 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 20 | |||||||||||||
|
Tekst proponowany przez Komisję |
Poprawka | ||||||||||||
|
(20) Instytucje pracowniczych programów emerytalnych są instytucjami świadczącymi usługi finansowe, ponoszącymi wielką odpowiedzialność za zapewnienie świadczenia z pracowniczych programów emerytalnych i z tego względu powinny spełniać niektóre minimalne normy ostrożnościowe w odniesieniu do ich działalności i warunków działania. |
(20) Instytucje pracowniczych programów emerytalnych nie są instytucjami świadczącymi usługi finansowe, lecz instytucjami emerytalnymi, które w pierwszej kolejności służą celom socjalnym i zapewniają zbiorowe świadczenia społeczne oraz które ponoszą wielką odpowiedzialność za zapewnienie świadczenia z pracowniczych programów emerytalnych i z tego względu powinny spełniać niektóre minimalne normy ostrożnościowe w odniesieniu do ich działalności i warunków działania. Ich funkcja socjalna, a także trójstronne relacje między pracownikiem, pracodawcą i instytucjami pracowniczych programów emerytalnych powinny być odpowiednio uznane i wspierane jako nadrzędny cel niniejszej dyrektywy. | ||||||||||||
Poprawka 14 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 28 | |||||||||||||
|
Tekst proponowany przez Komisję |
Poprawka | ||||||||||||
|
(28) W przypadku gdy instytucja nie prowadzi działalności transgranicznej, państwa członkowskie powinny zezwolić na niepełne finansowanie, pod warunkiem że opracowany zostanie właściwy plan przywrócenia pełnego finansowania bez uszczerbku dla wymagań dyrektywy Rady 80/987/EWG z dnia 20 października 1980 r. w sprawie zbliżania ustawodawstw państw członkowskich dotyczących ochrony pracowników na wypadek niewypłacalności ich pracodawcy28. |
(28) Państwa członkowskie powinny zezwolić na niepełne finansowanie pod warunkiem, że opracowany zostanie właściwy plan przywrócenia pełnego finansowania i ochrony pracowników bez uszczerbku dla wymagań dyrektywy Rady 80/987/EWG z dnia 20 października 1980 r. w sprawie zbliżania ustawodawstw państw członkowskich dotyczących ochrony pracowników na wypadek niewypłacalności ich pracodawcy28. | ||||||||||||
|
_______________ |
_______________ | ||||||||||||
|
28 Dz.U. L 283 z 28.10.1980, s. 23. |
28 Dz.U. L 283 z 28.10.1980, s. 23. | ||||||||||||
Poprawka 15 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 33 | |||||||||||||
|
Tekst proponowany przez Komisję |
Poprawka | ||||||||||||
|
(33) Jako inwestorzy długookresowi o niskim ryzyku płynności, instytucje pracowniczych programów emerytalnych są w stanie inwestować w niepłynne aktywa, takie jak akcje, oraz, w ramach rozsądnych limitów, w instrumenty o długoterminowym profilu ekonomicznym, które nie znajdują się w obrocie na rynkach regulowanych, na wielostronnych platformach obrotu ani na zorganizowanych platformach obrotu . Mogą one również korzystać z międzynarodowej dywersyfikacji. Z tego względu inwestowanie w akcje w walutach innych od tych, w których wyrażone są pasywa, oraz w instrumenty o długoterminowym profilu ekonomicznym, które nie znajdują się w obrocie na rynkach regulowanych, na wielostronnych platformach obrotu ani na zorganizowanych platformach obrotu, nie powinno być ograniczone względami innymi niż ostrożnościowe. |
(33) Jako inwestorzy długookresowi o niskim ryzyku płynności, instytucje pracowniczych programów emerytalnych są w stanie inwestować w niepłynne aktywa, takie jak akcje, oraz, w ramach rozsądnych limitów, w instrumenty o długoterminowym profilu ekonomicznym, które nie znajdują się w obrocie na rynkach regulowanych, na wielostronnych platformach obrotu ani na zorganizowanych platformach obrotu . Mogą one również korzystać z międzynarodowej dywersyfikacji. Z tego względu inwestowanie w akcje w walutach innych od tych, w których wyrażone są pasywa, oraz w instrumenty o długoterminowym profilu ekonomicznym, które nie znajdują się w obrocie na rynkach regulowanych, na wielostronnych platformach obrotu ani na zorganizowanych platformach obrotu, nie powinno być ograniczone względami innymi niż ostrożnościowe, zgodnie z zasadą „ostrożnego inwestora”, aby chronić interesy uczestników. | ||||||||||||
Poprawka 16 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 35 | |||||||||||||
|
Tekst proponowany przez Komisję |
Poprawka | ||||||||||||
|
(35) Należy zezwolić instytucjom na inwestowanie w innych państwach członkowskich zgodnie z przepisami ich rodzimych państw członkowskich, co obniży koszty działalności transgranicznej. Przyjmujące państwa członkowskie nie powinny mieć zatem prawa do nakładania dodatkowych wymagań dotyczących inwestowania na instytucje zlokalizowane w innych państwach członkowskich. |
(35) Należy zezwolić instytucjom na inwestowanie w innych państwach członkowskich zgodnie z przepisami ich rodzimych państw członkowskich. Jednak jeżeli instytucja prowadzi działalność w kontekście transgranicznym, właściwy organ przyjmującego państwa członkowskiego może się do niej zwrócić o zastosowanie limitów inwestycyjnych, pod warunkiem, że takie zasady mają również zastosowanie do instytucji znajdujących się w przyjmującym państwie członkowskim i że są one bardziej surowe niż zasady mające zastosowanie w rodzimym państwie członkowskim. | ||||||||||||
Poprawka 17 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 37 | |||||||||||||
|
Tekst proponowany przez Komisję |
Poprawka | ||||||||||||
|
(37) Polityka wynagrodzeń, która zachęca do podejmowania nadmiernego ryzyka, może podważać należyte i skuteczne zarządzanie ryzykiem w instytucjach. Zasady polityki wynagrodzeń i wymogi dotyczące podawania jej do wiadomości publicznej, które mają zastosowanie do innych rodzajów instytucji finansowych w Unii, powinny stosować się także do instytucji, mając jednak na uwadze szczególną strukturę zarządzania instytucji w porównaniu z innymi rodzajami instytucji finansowych. Należy także uwzględnić wielkość, charakter, zakres i złożoność działalności instytucji. |
(37) Polityka wynagrodzeń, która zachęca do podejmowania nadmiernego ryzyka, może podważać należyte i skuteczne zarządzanie ryzykiem w instytucjach. Zasady polityki wynagrodzeń i wymogi dotyczące podawania jej do wiadomości publicznej, które mają zastosowanie do innych rodzajów instytucji finansowych w Unii, powinny w pełni stosować się także do instytucji, mając jednak na uwadze równowagę między potrzebą przejrzystości a szczególną strukturą zarządzania instytucji w porównaniu z innymi rodzajami instytucji finansowych. Należy także uwzględnić wielkość, charakter, zakres i złożoność działalności instytucji. | ||||||||||||
Poprawka 18 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 46 | |||||||||||||
|
Tekst proponowany przez Komisję |
Poprawka | ||||||||||||
|
(46) Instytucje powinny udzielać przyszłym uczestnikom, uczestnikom i beneficjentom jasnych i adekwatnych informacji, aby pomóc im w podejmowaniu decyzji dotyczących ich emerytur oraz by zapewnić wysoki poziom przejrzystości w różnych fazach programu: przed zapisaniem się do programu, w okresie uczestnictwa (w tym przed przejściem na emeryturę) oraz po przejściu na emeryturę. W szczególności należy udzielać informacji dotyczących nabytych uprawnień emerytalnych, planowanego poziomu świadczeń emerytalnych, ryzyka i gwarancji oraz kosztów. Jeżeli uczestnicy ponoszą ryzyko inwestycyjne, zasadnicze znaczenie mają także dodatkowe informacje o profilu inwestycyjnym, dostępnych opcjach i o wynikach osiągniętych w przeszłości. |
(46) Instytucje powinny udzielać przyszłym uczestnikom, uczestnikom i beneficjentom jasnych i adekwatnych informacji, aby pomóc im w podejmowaniu decyzji dotyczących ich emerytur oraz by zapewnić wysoki poziom przejrzystości w różnych fazach programu: przed zapisaniem się do programu, w okresie uczestnictwa (w tym przed przejściem na emeryturę) oraz po przejściu na emeryturę. W szczególności należy udzielać informacji dotyczących nabytych uprawnień emerytalnych, planowanego poziomu świadczeń emerytalnych, ryzyka i gwarancji oraz kosztów. Jeżeli uczestnicy ponoszą ryzyko inwestycyjne, zasadnicze znaczenie mają także dodatkowe informacje o profilu inwestycyjnym, dostępnych opcjach i o wynikach osiągniętych w przeszłości. Wszelkie informacje powinny być odpowiednie do potrzeb użytkownika i przestrzegać Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych, szczególnie jeżeli chodzi o dostępność i dostęp do informacji, zgodnie z art. 3 i 21 tej konwencji. | ||||||||||||
Poprawka 19 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 51 | |||||||||||||
|
Tekst proponowany przez Komisję |
Poprawka | ||||||||||||
|
(51) Właściwe władze powinny wykonywać swoje uprawnienia, mając na uwadze nadrzędny cel, jakim jest ochrona uczestników i beneficjentów. |
(51) Właściwe władze powinny wykonywać swoje uprawnienia, mając na uwadze nadrzędny cel, jakim jest ochrona praw uczestników i beneficjentów oraz stabilność i należyte funkcjonowanie instytucji. | ||||||||||||
Poprawka 20 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 57 | |||||||||||||
|
Tekst proponowany przez Komisję |
Poprawka | ||||||||||||
|
(57) Aby zapewnić sprawne funkcjonowanie rynku wewnętrznego pracowniczych programów emerytalnych organizowanych w skali europejskiej, Komisja powinna, po konsultacji z EIOPA, dokonać przeglądu stosowania niniejszej dyrektywy i złożyć sprawozdanie z tego przeglądu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie cztery lata po wejściu w życie niniejszej dyrektywy. W ramach tego przeglądu należy ocenić w szczególności stosowanie przepisów dotyczących obliczania rezerw technicznych, finansowania rezerw technicznych, ustawowych funduszy własnych, marginesów wypłacalności, reguł inwestowania i wszystkich innych aspektów związanych z sytuacją w zakresie wypłacalności finansowej instytucji. |
(57) Aby zapewnić sprawne funkcjonowanie rynku wewnętrznego pracowniczych programów emerytalnych organizowanych w skali europejskiej, Komisja powinna, po konsultacji z EIOPA, dokonać przeglądu stosowania niniejszej dyrektywy i złożyć sprawozdanie z tego przeglądu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sześć lat po wejściu w życie niniejszej dyrektywy. | ||||||||||||
Poprawka 21 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 59 | |||||||||||||
|
Tekst proponowany przez Komisję |
Poprawka | ||||||||||||
|
(59) W celu uszczegółowienia wymagań określonych w niniejszej dyrektywie należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do doprecyzowania polityki wynagrodzeń, oszacowania ryzyka związanego z emeryturami i zestawienia świadczeń emerytalnych. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów. Przygotowując i opracowując akty delegowane, Komisja powinna zapewnić jednoczesne, terminowe i odpowiednie przekazywanie stosownych dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie. |
skreślony | ||||||||||||
Poprawka 22 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 60 a (nowy) | |||||||||||||
|
Tekst proponowany przez Komisję |
Poprawka | ||||||||||||
|
|
(60a) Dalszy rozwój na poziomie Unii modeli wypłacalności, takich jak model jednolitego bilansu (HBS), jest nierealistyczny z praktycznego punktu widzenia i nieefektywny pod względem kosztów i korzyści, szczególnie mając na uwadze różnorodność instytucji pracowniczych programów emerytalnych w państwach członkowskich. W związku z tym nie należy opracowywać na szczeblu europejskim żadnych ilościowych wymogów kapitałowych, takich jak Wypłacalność II lub przygotowane na jej podstawie modele jednolitego bilansu, w odniesieniu do instytucji pracowniczych programów emerytalnych, ponieważ mogą one potencjalnie zaszkodzić interesom zarówno pracowników, jak i pracodawców, i mogą zniechęcić pracodawców do zapewniania emerytur pracowniczych. | ||||||||||||
Poprawka 23 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 6 – litera a – akapit drugi a (nowy) | |||||||||||||
|
Tekst proponowany przez Komisję |
Poprawka | ||||||||||||
|
|
Funkcja socjalna instytucji, a także trójstronne relacje między pracownikiem, pracodawcą i IORP muszą być odpowiednio uznane i wspierane jako nadrzędny cel niniejszej dyrektywy. | ||||||||||||
Poprawka 24 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 6 – litera d | |||||||||||||
|
Tekst proponowany przez Komisję |
Poprawka | ||||||||||||
|
d) „świadczenia emerytalne” oznaczają świadczenia wypłacane w zależności od osiągnięcia lub przewidywanego osiągnięcia emerytury lub, gdy są one uzupełnieniem tych świadczeń i świadczone dodatkowo, w formie wypłat z tytułu śmierci, niepełnosprawności lub zaprzestania zatrudnienia lub w formie zapomóg lub usług w razie choroby, ubóstwa lub śmierci. W celu zapewnienia bezpieczeństwa finansowego na emeryturze świadczenia te przyjmują zazwyczaj formę dożywotnich wypłat. Mogą to być również wypłaty dokonywane okresowo lub jednorazowo; |
d) „świadczenia emerytalne” oznaczają świadczenia wypłacane w zależności od osiągnięcia lub przewidywanego osiągnięcia emerytury lub, gdy są one uzupełnieniem tych świadczeń i świadczone dodatkowo, w formie wypłat z tytułu śmierci, niepełnosprawności lub zaprzestania zatrudnienia lub w formie zapomóg lub usług w razie choroby, ubóstwa lub śmierci, lub rent rodzinnych, jeżeli są powiązane z dodatkowymi programami emerytalnymi. W celu zapewnienia bezpieczeństwa finansowego na emeryturze świadczenia te przyjmują zazwyczaj formę dożywotnich wypłat. Mogą to być również wypłaty dokonywane okresowo lub jednorazowo; | ||||||||||||
Poprawka 25 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 11 – ustęp 2 a (nowy) | |||||||||||||
|
Tekst proponowany przez Komisję |
Poprawka | ||||||||||||
|
|
2a. Państwa członkowskie mogą poddać warunki działania instytucji znajdujących się na ich terytorium innym niedyskryminującym wymogom w celu zapewnienia odpowiedniej ochrony interesów uczestników i beneficjentów. | ||||||||||||
Poprawka 26 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 12 – ustęp 10 | |||||||||||||
|
Tekst proponowany przez Komisję |
Poprawka | ||||||||||||
|
10. Państwa członkowskie zapewniają, aby instytucja prowadząca działalność transgraniczną nie podlegała żadnym wymaganiom dotyczącym przekazywania informacji uczestnikom i beneficjentom, nałożonym przez właściwe władze przyjmującego państwa członkowskiego w stosunku do uczestników, których dotyczy ta działalność transgraniczna. |
skreślony | ||||||||||||
Poprawka 27 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 13 – ustęp 1 | |||||||||||||
|
Tekst proponowany przez Komisję |
Poprawka | ||||||||||||
|
1. Instytucjom, które otrzymały zezwolenie lub są zarejestrowane na terytoriach państw członkowskich, państwa te pozwalają na przeniesienie całości lub części ich programów emerytalnych do instytucji przyjmujących, które otrzymały zezwolenie lub zostały zarejestrowane w innych państwach członkowskich. |
1. Państwa członkowskie mogą zezwolić instytucjom, które otrzymały zezwolenie lub są zarejestrowane na ich terytoriach, na przeniesienie, w całości lub części, rezerw technicznych lub zobowiązań programu emerytalnego, a także innych zobowiązań i praw oraz związanych z nimi aktywów lub ich ekwiwalentów pieniężnych, do instytucji przyjmujących, które otrzymały zezwolenie lub zostały zarejestrowane w innych państwach członkowskich, pod warunkiem, że w przypadku przeniesienia części programu emerytalnego zagwarantowana będzie rentowność zarówno części przeniesionej, jak i części pozostawionej programu emerytalnego, a prawa uczestników będą należycie chronione po przeniesieniu. Instytucja przyjmująca musi prowadzić program emerytalny zgodnie z przepisami prawa socjalnego i prawa pracy przyjmującego państwa członkowskiego, dzięki czemu przeniesienie nie zmieni poziomu ochrony objętych nim uczestników i beneficjentów. | ||||||||||||
Poprawka 28 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 13 – ustęp 3 | |||||||||||||
|
Tekst proponowany przez Komisję |
Poprawka | ||||||||||||
|
3. O ile krajowe przepisy prawa socjalnego i prawa pracy dotyczące organizacji systemów emerytalnych nie stanowią inaczej, należy uzależnić przeniesienie i jego warunki od uprzedniej zgody uczestników i beneficjentów lub, w stosownych przypadkach, ich przedstawicieli. W każdym razie informacje o warunkach przeniesienia udostępnia się uczestnikom i beneficjentom, których to dotyczy, lub, w stosownych przypadkach, ich przedstawicielom nie później niż cztery miesiące przed złożeniem wniosku, o którym mowa w ust. 2. |
3. O ile krajowe przepisy prawa socjalnego i prawa pracy dotyczące organizacji systemów emerytalnych nie stanowią inaczej, należy uzależnić przeniesienie i jego warunki od uprzedniej zgody uczestników i beneficjentów lub, w stosownych przypadkach, ich przedstawicieli lub instytucji finansującej, jeżeli jest ona w całości lub części odpowiedzialna za zapewnienie świadczeń emerytalnych. W każdym razie informacje o warunkach przeniesienia udostępnia się uczestnikom i beneficjentom, których to dotyczy, lub, w stosownych przypadkach, ich przedstawicielom nie później niż cztery miesiące przed złożeniem wniosku, o którym mowa w ust. 2. | ||||||||||||
Poprawka 29 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 14 – ustęp 5 a (nowy) | |||||||||||||
|
Tekst proponowany przez Komisję |
Poprawka | ||||||||||||
|
|
5a. Komisja proponuje wszelkie niezbędne środki na rzecz zapobieżenia możliwym zakłóceniom spowodowanym przez różne poziomy stóp procentowych oraz na rzecz ochrony interesów uczestników i beneficjentów każdego programu. | ||||||||||||
Uzasadnienie | |||||||||||||
Przywrócenie oryginalnego sformułowania z dyrektywy, gdyż przepis ten ma w zamierzeniu chronić beneficjentów i członków programów. | |||||||||||||
Poprawka 30 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 15 – ustęp 3 | |||||||||||||
| |||||||||||||
Poprawka 31 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 20 – ustęp 1 – akapit drugi a (nowy) | |||||||||||||
|
Tekst proponowany przez Komisję |
Poprawka | ||||||||||||
|
|
Państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o dopuszczeniu kryteriów dotyczących inwestycji, które mogłyby generować niższe zyski, lecz przynosić większe korzyści społeczne, jeżeli zgodzą się na to zainteresowane strony. | ||||||||||||
Poprawka 32 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 23 – ustęp 1 – litera a | |||||||||||||
| |||||||||||||
Poprawka 33 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 24 – ustęp 1 a (nowy) | |||||||||||||
|
Tekst proponowany przez Komisję |
Poprawka | ||||||||||||
|
|
1a. Dyrektywa 2010/76/UE Parlamentu Europejskiego i Rady1a ma również zastosowanie do osób, które faktycznie kierują instytucjami pracowniczych programów emerytalnych, aby zapewnić rozsądną politykę wynagrodzeń. | ||||||||||||
|
|
__________________ | ||||||||||||
|
|
1a Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/76/UE z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie zmiany dyrektyw 2006/48/WE oraz 2006/49/WE w zakresie wymogów kapitałowych dotyczących portfela handlowego i resekurytyzacji oraz przeglądu nadzorczego polityki wynagrodzeń (Dz.U. L 329 z 14.12.2010, s. 3). | ||||||||||||
Poprawka 34 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 24 – ustęp 3 | |||||||||||||
|
Tekst proponowany przez Komisję |
Poprawka | ||||||||||||
|
[...] |
skreślony | ||||||||||||
Poprawka 35 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 29 – ustęp 4 | |||||||||||||
|
Tekst proponowany przez Komisję |
Poprawka | ||||||||||||
|
4. Oszacowanie ryzyka związanego z emeryturami stanowi integralną część strategii operacyjnej i jest brane pod uwagę przy podejmowaniu przez instytucję strategicznych decyzji. |
4. Oszacowanie ryzyka związanego z emeryturami przeprowadza się regularnie i niezwłocznie po każdej istotnej zmianie w profilu ryzyka instytucji lub programu emerytalnego. Udostępnia się je uczestnikom programu i podaje do wiadomości publicznej. | ||||||||||||
Poprawka 36 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 30 | |||||||||||||
|
Tekst proponowany przez Komisję |
Poprawka | ||||||||||||
|
Artykuł 30 |
skreślony | ||||||||||||
|
Akt delegowany dotyczący oszacowania ryzyka związanego z emeryturami |
| ||||||||||||
|
Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktu delegowanego zgodnie z art. 77 w celu określenia: |
| ||||||||||||
|
a) elementów objętych przepisami art. 29 ust. 2; |
| ||||||||||||
|
b) metod, o których mowa w art. 29 ust. 3, uwzględniających określenie i oszacowanie rodzajów ryzyka, na które instytucje są lub mogą być narażone w perspektywie krótko- i długoterminowej; oraz |
| ||||||||||||
|
c) częstotliwości przeprowadzania oszacowania ryzyka związanego z emeryturami, z uwzględnieniem wymagań określonych w art. 29 ust. 1. |
| ||||||||||||
|
We wspomnianym akcie delegowanym nie wprowadza się dodatkowych wymagań w zakresie finansowania w stosunku do wymagań przewidzianych w niniejszej dyrektywie. |
| ||||||||||||
Poprawka 37 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 38 – ustęp 1 | |||||||||||||
|
Tekst proponowany przez Komisję |
Poprawka | ||||||||||||
|
1. W zależności od rodzaju ustanowionego programu emerytalnego państwa członkowskie zapewniają, by każda instytucja znajdująca się na ich terytoriach przekazywała przyszłym uczestnikom, uczestnikom i beneficjentom co najmniej informacje określone w art. 39–53 i art. 55–58 . |
1. W zależności od rodzaju ustanowionego programu emerytalnego każde państwo członkowskie dopilnowuje, by każda instytucja znajdująca się na jego terytorium przekazywała przyszłym uczestnikom, uczestnikom i beneficjentom odpowiednie informacje, biorąc pod uwagę różne potrzeby informacyjne przyszłych uczestników, uczestników i beneficjentów określone niniejszym rozdziale. | ||||||||||||
|
|
Informacje, o których mowa w akapicie pierwszym, muszą odpowiadać potrzebom użytkownika, muszą być napisane w sposób jasny i przyjazny dla użytkownika, muszą być regularnie aktualizowane oraz muszą przestrzegać Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych, szczególnie jeżeli chodzi o dostępność i dostęp do informacji, zgodnie z art. 3 i 21 tej konwencji. | ||||||||||||
Poprawka 38 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 38 – ustęp 2 | |||||||||||||
|
Tekst proponowany przez Komisję |
Poprawka | ||||||||||||
|
2. Informacje te spełniają wszystkie następujące wymagania: |
skreślony | ||||||||||||
|
a) są regularnie aktualizowane; |
| ||||||||||||
|
b) są sporządzone na piśmie w jasny sposób, z użyciem jasnego, zwięzłego i zrozumiałego języka, bez stosowania żargonu i terminów technicznych, jeżeli zamiast nich można użyć sformułowań z języka niespecjalistycznego; |
| ||||||||||||
|
c) nie mogą wprowadzać w błąd, a w słownictwie i treści zapewnia się spójność; |
| ||||||||||||
|
d) są przedstawione w sposób ułatwiający ich czytanie, a wielkość użytej czcionki umożliwia wygodne czytanie. |
| ||||||||||||
|
Nie można używać kolorów, jeżeli mogłyby one utrudniać zrozumienie informacji w przypadku gdy zestawienie świadczeń emerytalnych jest drukowane lub kopiowane w trybie czarno-białym. |
| ||||||||||||
Poprawka 39 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 39 – ustęp 1 | |||||||||||||
|
Tekst proponowany przez Komisję |
Poprawka | ||||||||||||
|
1. Państwa członkowskie, w odniesieniu do każdej instytucji znajdującej się na ich terytoriach, zapewniają, by: członkowie byli dostatecznie informowani o warunkach programu emerytalnego, w szczególności dotyczących: |
1. W zależności od charakteru ustanowionego programu emerytalnego państwa członkowskie, w odniesieniu do każdej instytucji znajdującej się na ich terytoriach, zapewniają, by: członkowie byli dostatecznie informowani o warunkach programu emerytalnego, w szczególności dotyczących: | ||||||||||||
|
a) praw i obowiązków stron uczestniczących w programie emerytalnym; |
a) praw i obowiązków stron uczestniczących w programie emerytalnym; | ||||||||||||
|
b) rodzajów ryzyka finansowego, technicznego oraz innych rodzajów ryzyka związanych z programem emerytalnym; |
b) rodzajów ryzyka związanych z programem emerytalnym w zakresie istotnym z punktu widzenia uczestników i beneficjentów. | ||||||||||||
|
c) charakteru i podziału tych rodzajów ryzyka. |
| ||||||||||||
Poprawka 40 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 39 – ustęp 2 | |||||||||||||
|
Tekst proponowany przez Komisję |
Poprawka | ||||||||||||
|
2. W przypadku programów, w których uczestnicy ponoszą ryzyko inwestycyjne i które przewidują więcej niż jedną opcję o różnych profilach inwestycyjnych, uczestnicy – oprócz informacji wymienionych w ust. 1 lit. a), b) i c) – otrzymują informacje o warunkach dotyczących zakresu dostępnych opcji inwestycyjnych, standardowej opcji inwestycyjnej oraz, w stosownych przypadkach, o zasadzie przypisywania poszczególnych uczestników do danej opcji inwestycyjnej w ramach programu emerytalnego. |
2. W przypadku programów, w których uczestnicy ponoszą ryzyko inwestycyjne i które przewidują więcej niż jedną opcję o różnych profilach inwestycyjnych, uczestnicy otrzymują informacje o warunkach dotyczących zakresu dostępnych opcji inwestycyjnych, standardowej opcji inwestycyjnej oraz, w stosownych przypadkach, o zasadzie przypisywania poszczególnych uczestników do danej opcji inwestycyjnej w ramach programu emerytalnego. | ||||||||||||
Poprawka 41 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 40 a (nowy) | |||||||||||||
|
Tekst proponowany przez Komisję |
Poprawka | ||||||||||||
|
|
Artykuł 40a | ||||||||||||
|
|
Zestawienie świadczeń emerytalnych | ||||||||||||
|
[zastępuje art. 40-54 wniosku Komisji] |
1. Przy określaniu przepisów dotyczących struktury i zawartości zestawienia świadczeń emerytalnych właściwe władze państwa członkowskiego wymagają, by: | ||||||||||||
|
|
a) zestawienie świadczeń emerytalnych zawierało kluczowe informacje istotne z punktu widzenia uczestników, biorąc pod uwagę specyficzny charakter systemów krajowych oraz krajowego prawa socjalnego, prawa pracy i prawa podatkowego; | ||||||||||||
|
|
b) informacje zawarte w zestawieniu świadczeń emerytalnych były napisane w sposób jasny i przedstawione w sposób spójny i łatwy w odbiorze; | ||||||||||||
|
|
c) instytucjom zezwolono na udostępnianie zestawienia świadczeń emerytalnych na trwałym nośniku lub za pomocą strony internetowej. Kopię w wersji papierowej dostarcza się uczestnikom i beneficjentom na żądanie i bezpłatnie, oprócz wszelkich środków elektronicznych. | ||||||||||||
|
|
2. W ramach niniejszej dyrektywy kluczowe informacje istotne z punktu widzenia uczestników oznaczają: | ||||||||||||
|
|
a) dane osobowe uczestnika, z wyraźnym wskazaniem wieku emerytalnego lub daty otrzymania świadczeń emerytalnych; | ||||||||||||
|
|
b) dane identyfikacyjne instytucji oraz dane identyfikacyjne programu emerytalnego uczestnika; | ||||||||||||
|
|
c) dokładną datę, do której odnoszą się informacje zawarte w zestawieniu świadczeń emerytalnych; | ||||||||||||
|
|
d) w stosownych przypadkach – wszelkie informacje na temat pełnych lub częściowych gwarancji w ramach programu emerytalnego; w przypadku zapewnienia gwarancji należy w zestawieniu świadczeń emerytalnych wyjaśnić pokrótce charakter tej gwarancji oraz przedstawić informacje o bieżącym poziomie finansowania należnych indywidualnych uprawnień uczestnika; | ||||||||||||
|
|
e) informacje o prognozach emerytalnych, uwzględniające specyficzny charakter i organizację programu emerytalnego. | ||||||||||||
|
|
3. Państwa członkowskie dopilnowują, by wszelkie dodatkowe istotne informacje były łatwo dostępne i udostępniane na wniosek uczestnika w sposób przyjazny dla użytkownika. Informacje te można umieścić w zestawieniu świadczeń emerytalnych lub udostępnić w inny sposób. Mogą one obejmować: | ||||||||||||
|
|
a) informacje o bilansie, składkach i kosztach programu emerytalnego, uwzględniające specyficzny charakter i organizację programu emerytalnego; | ||||||||||||
|
|
b) w stosownych przypadkach – informacje o profilu inwestycyjnym, uwzględniające specyficzny charakter i organizację programu emerytalnego; | ||||||||||||
|
|
c) w stosownych przypadkach – informacje o dotychczasowych wynikach, uwzględniające specyficzny charakter i organizację programu emerytalnego. | ||||||||||||
|
|
4. Państwa członkowskie wymieniają się najlepszymi praktykami dotyczącymi formy i treści zestawienia świadczeń emerytalnych. | ||||||||||||
Poprawka 42 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 55 a (nowy) | |||||||||||||
|
Tekst proponowany przez Komisję |
Poprawka | ||||||||||||
|
|
Artykuł 55a | ||||||||||||
|
|
Inne przekazywane informacje i dokumenty | ||||||||||||
|
[zastępuje art. 55-58 wniosku Komisji] |
1. Instytucja zapewnia informowanie przyszłych uczestników o wszystkich cechach programu i o wszelkich opcjach inwestycyjnych, łącznie z informacjami o tym, czy i w jaki sposób strategia inwestycyjna uwzględnia kwestie środowiskowe, klimatyczne, społeczne oraz kwestie związane z ładem korporacyjnym. Jeżeli przyszli uczestnicy nie mają wyboru i są automatycznie zapisywani do programu emerytalnego, otrzymują kluczowe informacje istotne z punktu widzenia ich uczestnictwa bezpośrednio po zapisaniu. | ||||||||||||
|
|
2. Oprócz zestawienia świadczeń emerytalnych instytucje przekazują każdemu uczestnikowi, najpóźniej na dwa lata przed osiągnięciem wieku emerytalnego przewidzianego w programie, lub na żądanie uczestnika, następujące informacje: | ||||||||||||
|
|
a) obiektywne informacje o dostępnych uczestnikom opcjach w zakresie uzyskiwania dochodów emerytalnych; | ||||||||||||
|
|
b) jeżeli wypłaty w ramach programu emerytalnego nie są dokonywane w postaci renty dożywotniej, obiektywne informacje o dostępnych produktach w zakresie wypłaty świadczeń. | ||||||||||||
|
|
Instytucje przekazują beneficjentom informacje o należnych świadczeniach i odpowiadających im opcjach wypłaty. W przypadku gdy beneficjenci ponoszą znaczne ryzyko inwestycyjne w fazie wypłaty, państwa członkowskie zapewniają otrzymywanie przez beneficjentów odpowiednich informacji. | ||||||||||||
|
|
3. Na żądanie uczestnika, beneficjenta lub ich przedstawicieli instytucja przekazuje następujące dodatkowe informacje: | ||||||||||||
|
|
a) roczne sprawozdania finansowe i roczne sprawozdania, o których mowa w art. 31, lub w przypadku gdy instytucja odpowiada za więcej niż jeden program, sprawozdania odnoszące się do ich poszczególnych programów emerytalnych; | ||||||||||||
|
|
b) oświadczenie o zasadach polityki inwestycyjnej, o którym mowa w art. 32; | ||||||||||||
|
|
c) informacje o założeniach stosowanych w celu uzyskania prognoz, o których mowa w art. 50; | ||||||||||||
|
|
d) informacje o zakładanej wartości renty, rodzaju podmiotu oferującego rentę i czasie trwania renty, o których mowa w art. 53 lit. c). | ||||||||||||
|
|
Na wniosek uczestnika instytucja przekazuje również informacje dotyczące: | ||||||||||||
|
|
a) docelowego poziomu świadczeń emerytalnych, w stosownych przypadkach; | ||||||||||||
|
|
b) poziomu świadczeń w przypadku zaprzestania zatrudnienia. | ||||||||||||
Poprawka 43 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 59 – ustęp 1 | |||||||||||||
|
Tekst proponowany przez Komisję |
Poprawka | ||||||||||||
|
1. Głównym celem nadzoru ostrożnościowego jest ochrona uczestników i beneficjentów. |
1. Głównym celem nadzoru ostrożnościowego jest ochrona praw uczestników i beneficjentów oraz zapewnienie stabilności i należytego funkcjonowania instytucji. | ||||||||||||
Poprawka 44 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 59 – ustęp 2 | |||||||||||||
|
Tekst proponowany przez Komisję |
Poprawka | ||||||||||||
|
2. Bez uszczerbku dla głównego celu nadzoru ostrożnościowego określonego w ust. 1 państwa członkowskie zapewniają należyte uwzględnianie przez właściwe władze – przy wykonywaniu ich ogólnych obowiązków – potencjalnego wpływu ich decyzji na stabilność danych systemów finansowych w Unii, w szczególności w sytuacjach kryzysowych, z uwzględnieniem informacji dostępnych w stosownym czasie. |
2. Bez uszczerbku dla głównego celu nadzoru ostrożnościowego określonego w ust. 1 niniejsza dyrektywa wspiera ustanowienie i funkcjonowanie IORP, zachęca je do efektywnego zarządzania i administracji, a także zwiększa ich atrakcyjność dla pracowników i pracodawców. | ||||||||||||
Poprawka 45 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 60 – ustęp 1 – wprowadzenie | |||||||||||||
|
Tekst proponowany przez Komisję |
Poprawka | ||||||||||||
|
Państwa członkowskie zapewniają poddanie instytucji pracowniczych programów emerytalnych nadzorowi ostrożnościowemu obejmującemu nadzór nad: |
Bez uszczerbku dla krajowego prawa socjalnego i prawa pracy państwa członkowskie zapewniają poddanie instytucji pracowniczych programów emerytalnych nadzorowi ostrożnościowemu obejmującemu nadzór nad: | ||||||||||||
Poprawka 46 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 73 – ustęp 2 a (nowy) | |||||||||||||
|
Tekst proponowany przez Komisję |
Poprawka | ||||||||||||
|
|
2a. W związku z koniecznością podjęcia działań na szczeblu Unii w celu dalszego rozwoju pracowniczych programów emerytalnych w państwach członkowskich Komisja: | ||||||||||||
|
|
a) podejmuje dalsze kroki w celu wsparcia współpracy państw członkowskich z partnerami społecznymi w opracowaniu większej liczby drugofilarowych programów emerytalnych; | ||||||||||||
|
|
b) powołuje grupę ekspertów wysokiego szczebla w celu zbadania sposobów zwiększenia oszczędności emerytalnych w drugim filarze w państwach członkowskich, w tym wspierania wymiany najlepszych praktyk między państwami członkowskimi. | ||||||||||||
Poprawka 47 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 75 | |||||||||||||
|
Tekst proponowany przez Komisję |
Poprawka | ||||||||||||
|
W cztery lata po wejściu w życie niniejszej dyrektywy Komisja dokonuje przeglądu niniejszej dyrektywy i przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie na temat jej wdrożenia i skuteczności. |
Sześć lat po wejściu w życie niniejszej dyrektywy Komisja dokonuje przeglądu niniejszej dyrektywy i przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie na temat jej wdrożenia i skuteczności. | ||||||||||||
Poprawka 48 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 77 | |||||||||||||
|
Tekst proponowany przez Komisję |
Poprawka | ||||||||||||
|
Artykuł 77 |
skreślony | ||||||||||||
|
Wykonywanie przekazanych uprawnień |
| ||||||||||||
|
1. Powierzenie Komisji uprawnień do przyjęcia aktów delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym artykule. |
| ||||||||||||
|
2. Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 24 ust. 3, art. 30 i art. 54, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna od następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w określonym w tej decyzji późniejszym terminie. Nie wpływa ona na ważność jakichkolwiek już obowiązujących aktów delegowanych. |
| ||||||||||||
|
3. Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie. |
| ||||||||||||
|
4. Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 24 ust. 3, art. 30 i art. 54 wchodzi w życie tylko wówczas, gdy Parlament Europejski albo Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie trzech miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, lub gdy, przed upływem tego terminu, zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o trzy miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady. |
| ||||||||||||
PROCEDURA
|
Tytuł |
Działalność instytucji pracowniczych programów emerytalnych oraz nadzór nad takimi instytucjami (wersja przekształcona) |
||||
|
Odsyłacze |
COM(2014)0167 – C7-0112/2014 – 2014/0091(COD) |
||||
|
Komisja przedmiotowo właściwa Data ogłoszenia na posiedzeniu |
ECON 14.4.2014 |
|
|
|
|
|
Opinia wydana przez Data ogłoszenia na posiedzeniu |
EMPL 14.4.2014 |
||||
|
Sprawozdawca(czyni) komisji opiniodawczej Data powołania |
Jeroen Lenaers 1.10.2014 |
||||
|
Rozpatrzenie w komisji |
5.3.2015 |
16.4.2015 |
|
|
|
|
Data przyjęcia |
28.5.2015 |
|
|
|
|
|
Wynik głosowania końcowego |
+: –: 0: |
38 10 2 |
|||
|
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego |
Laura Agea, Guillaume Balas, Tiziana Beghin, Brando Benifei, Enrique Calvet Chambon, David Casa, Ole Christensen, Lampros Fountoulis, Arne Gericke, Agnes Jongerius, Jan Keller, Ádám Kósa, Agnieszka Kozłowska-Rajewicz, Zdzisław Krasnodębski, Jean Lambert, Jérôme Lavrilleux, Patrick Le Hyaric, Jeroen Lenaers, Verónica Lope Fontagné, Javi López, Thomas Mann, Dominique Martin, Anthea McIntyre, Joëlle Mélin, Elisabeth Morin-Chartier, Emilian Pavel, Georgi Pirinski, Terry Reintke, Claude Rolin, Anne Sander, Sven Schulze, Siôn Simon, Jutta Steinruck, Yana Toom, Ulrike Trebesius, Ulla Tørnæs, Marita Ulvskog, Renate Weber, Tatjana Ždanoka, Jana Žitňanská, Inês Cristina Zuber |
||||
|
Zastępcy obecni podczas głosowania końcowego |
Heinz K. Becker, Lynn Boylan, Mercedes Bresso, Eva Kaili, Eduard Kukan, António Marinho e Pinto, Csaba Sógor, Gabriele Zimmer |
||||
|
Zastępcy (art. 200 ust. 2) obecni podczas głosowania końcowego |
Michaela Šojdrová |
||||
6.5.2015
OPINIA Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia
dla Komisji Gospodarczej i Monetarnej
w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie działalności instytucji pracowniczych programów emerytalnych oraz nadzoru nad takimi instytucjami (wersja przekształcona).
(COM(2014)0167 – C7‑0112/2014 – 2014/0091(COD))
Sprawozdawczyni komisji opiniodawczej: Sirpa Pietikäinen
ZWIĘZŁE UZASADNIENIE
Państwa członkowskie mają różne systemy emerytalne, lecz muszą zmierzyć się z podobnymi wyzwaniami, aby zapewnić zrównoważone finansowo i odpowiednie dochody emerytalne. Średnie trwanie życia w Unii Europejskiej wzrasta obecnie co roku o blisko dwa i pół miesiąca i ważne jest, by utrzymać niski poziom ubóstwa ludzi starszych i zapewnić wszystkim odpowiednie świadczenia emerytalne.
Kryzys poważnie uszczuplił oszczędności emerytalne gospodarstw domowych, a prywatne świadczenia emerytalne pozostają pod presją, między innymi ze względu na utrzymujące się stale na niskim poziomie stopy procentowe. Jest to także powodem presji wywieranej na przychody pracowniczych funduszy emerytalnych, a w konsekwencji na rolę funduszy jako największych inwestorów instytucjonalnych w Europie. Pracownicze fundusze emerytalne reagują zmianą modeli biznesowych i mogą również zwiększyć ryzyko stosowanych przez siebie inwestycji strategicznych, co mogłoby ostatecznie wpłynąć na wypłatę świadczeń na rzecz uczestników takich programów. Przegląd dyrektywy IORP wypada pod tym względem w odpowiednim czasie. Nie należy pominąć faktu, że wyzwania te dotyczą w głównej mierze kobiet.
Kobiety borykają się z problemem luki emerytalnej. Przede wszystkim te różnice w świadczeniach emerytalnych wynikają z istniejących różnic w wynagradzaniu kobiet i mężczyzn: wynagrodzenie kobiet za godzinę jest przeciętnie blisko o 16% niższe niż wynagrodzenie mężczyzn (UE-28 w 2013 r.). Choć ta rozbieżność maleje, nie ma przekonujących dowodów na to, że luka emerytalna, średnio wynosząca 39%, również się zmniejsza.
Elastyczne rozwiązania dotyczące pracy kobiet, w tym praca w niepełnym wymiarze godzin czy przerwy w karierze, są często związane z czasem poświęcanym przez nie na obowiązki domowe i rodzinne i mogą po części odzwierciedlać osobiste preferencje. Rozwiązania te mają często ujemny wpływ na akumulację uprawnień emerytalnych. Na udział kobiet w rynku pracy ma ponadto wpływ segregacja kobiet i mężczyzn w obrębie poszczególnych składowych rynku pracy, sektorów o różnym poziomie wynagrodzenia lub różnej polityce w zakresie funduszy emerytalnych, jak również segregacja na różnych szczeblach hierarchii organizacyjnej, której i w tym przypadku towarzyszą różnice w wynagrodzeniu.
Luka emerytalna i długowieczność kobiet prowadzi do tego, że więcej kobiet niż mężczyzn doświadcza ubóstwa w sędziwym wieku. Ponadto starsze kobiety znajdują się często w niepewnej sytuacji, ponieważ ich uprawnienia emerytalne wynikają z ich statusu małżeńskiego (emerytura małżeńska lub renta wdowia). Zachęty do wcześniejszego przejścia na emeryturę w związku z tym, że ofert pracy dla starszych pracowników jest niewiele, również prowadzą do niższych dochodów. W 2012 r. 22% kobiet powyżej 65 roku życia groziło ubóstwo, podczas gdy w przypadku mężczyzn odsetek ten wyniósł 16%. I choć wyrok Trybunału Sprawiedliwości z 2011 r. zobowiązuje wszelkie nowe systemy do stosowania jednolitych dla obu płci czynników aktuarialnych, aby wziąć pod uwagę dłuższy przewidywany emerytalny okres życia w przypadku kobiet, trudno jest stwierdzić, w jaki sposób fundusze emerytalne radzą sobie z wyzwaniem, jakie stanowi fakt, że kobiety żyją dłużej.
Aby przezwyciężyć ubóstwo kobiet w wieku emerytalnym i zapewnić równy poziom świadczeń emerytalnych, należy wypracować ogólnoeuropejskie powszechne programy emerytalne pierwszego filaru, które zapewnią dochody w odpowiedniej wysokości i które będą uzupełniane przez wystarczające emerytury pracownicze. Komisja powinna dokonać pogłębionej analizy wpływu poszczególnych filarów, systemów emerytalnych i ich struktur na mężczyzn i kobiety. Na podstawie wniosków Komisja powinna przedstawić propozycje działań i możliwych zmian strukturalnych, które są wymagane do zapewnienia równego poziomu świadczeń emerytalnych dla kobiet i mężczyzn w poszczególnych państwach członkowskich.
Lepiej funkcjonujące powszechne programy emerytalne są warunkiem wstępnym wyeliminowania ubóstwa wśród kobiet w wieku emerytalnym, natomiast systemy drugiego filaru biorące w większym stopniu pod uwagę aspekt płci są potrzebne, by zapewnić odpowiednie dochody. Jednocześnie należy wziąć pod uwagę, że obecnie mniej kobiet niż mężczyzn przystępuje do pracowniczych programów emerytalnych. Może to spowodować pogłębienie się luki emerytalnej, gdyż coraz większą uwagę poświęca się w państwach członkowskich drugiemu filarowi. W ten sposób coraz ściślejsze powiązane składek emerytalnych i korzyści, w związku z którym okresy bez zatrudnienia i niższe dochody mają ujemy wpływ, pogłębi różnice między płciami w dostępie do świadczeń emerytalnych i ich zakresie. W niektórych państwach członkowskich, gdzie przejście z systemu opartego na określonym świadczeniu na system oparty na określonej składce w przypadku prywatnych planów emerytalnych jest widoczne, badania naukowe wskazują, że różnice w zakresie świadczeń emerytalnych między mężczyznami a kobietami są znaczenie wyższe w tym drugim filarze niż w pierwszym filarze publicznym.
Wszelki europejski wniosek ustawodawczy dotyczący bezpośrednio lub pośrednio świadczeń emerytalnych na rzecz obywateli powinien mieć na celu zniwelowanie tej nierówności. Przejrzyste powinny być również wyjaśnienia dotyczące sposobu, w jaki rezerwy techniczne powinny zostać zwiększone tak, by uwzględnić ryzyko związane z długowiecznością kobiet, a także sposobu, w jaki należy zapewnić brak dyskryminacji przy wypłacaniu takich świadczeń w przyszłości.
Zasady dobrego zarządzania powinny również obejmować kwestię uwzględniania aspektu płci. Dotyczy to także dostosowywania informacji przez instytucje finansowe. Pomimo że jest to kontrowersyjne i nierozłącznie związane ze stereotypami dotyczącymi płci, uważa się, że kobiety mają mniejszą wiedzę na temat finansów i mniejszy dostęp do oficjalnych produktów finansowych niż mężczyźni. Z badań przeprowadzonych przez OECD wynika na przykład, że tylko 49% kobiet wie, jak funkcjonują odsetki złożone, podczas gdy taką wiedzę posiada 75% mężczyzn. W niektórych państwach prawie 60% kobiet i 45% mężczyzn nie jest świadomych tego, że wysokiemu zwrotowi inwestycji towarzyszy wysokie ryzyko. Znajomość zagadnień finansowych może być wyzwaniem zarówno dla kobiet, jak i dla mężczyzn, dlatego też jasne i bardziej opisowe przedstawienie ryzyka i charakterystyki produktów jest korzystne dla wszystkich użytkowników.
Należy również pamiętać, że jasne i odpowiednie informacje na temat funduszy emerytalnych powinny również uwzględniać fakt, że ich odbiorcy mogą nie posiadać wiedzy na temat dochodów emerytalnych. Zindywidualizowane zestawienia świadczeń emerytalnych dałyby możliwość wyraźnego wskazania różnic między świadczeniami emerytalnymi (w porównaniu z innymi uczestnikami programów) oraz propozycje zniwelowania tych różnic skierowane do uczestników programów. Jest to również aspekt, który może zachęcić kobiety – często muszące w pewnej mierze „pracować więcej”, żeby otrzymać takie same świadczenia emerytalne jak mężczyźni – do przystąpienia do funduszy emerytalnych lub do dobrowolnego zainwestowania ich dodatkowych oszczędności w pracownicze programy emerytalne.
POPRAWKI
Komisja Praw Kobiet i Równouprawnienia zwraca się do Komisji Gospodarczej i Monetarnej, jako do komisji przedmiotowo właściwej, o wzięcie pod uwagę następujących poprawek:
Poprawka 1 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 2 | |||||||||||||
| |||||||||||||
Poprawka 2 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 3 a (nowy) | |||||||||||||
|
Tekst proponowany przez Komisję |
Poprawka | ||||||||||||
|
|
(3a) Emerytury pracownicze stanowią – w obliczu demograficznych przemian w Europie i sytuacji budżetów krajowych – niemal nieunikniony element odpowiedniego, bezpiecznego i trwałego zabezpieczenia emerytalnego. | ||||||||||||
Poprawka 3 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 4 | |||||||||||||
| |||||||||||||
Poprawka 4 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 4 a (nowy) | |||||||||||||
|
Tekst proponowany przez Komisję |
Poprawka | ||||||||||||
|
|
(4a) Konieczne jest podjęcie działań, które umożliwią zapewnienie kobietom równego dostępu do godziwych programów emerytalnych poprzez skorygowanie nierównowagi wynikającej z utrzymujących się nierówności w traktowaniu mężczyzn i kobiet na rynku pracy. | ||||||||||||
Poprawka 5 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 5 | |||||||||||||
| |||||||||||||
Poprawka 6 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 6 | |||||||||||||
| |||||||||||||
Poprawka 7 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 9 a (nowy) | |||||||||||||
| |||||||||||||
Poprawka 8 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 9 a (nowy) | |||||||||||||
|
Tekst proponowany przez Komisję |
Poprawka | ||||||||||||
|
|
(9a) Biorąc pod uwagę, że przeciętny poziom luki emerytalnej z perspektywy płci w Unii wynosi 39%, Komisja nie powinna jedynie opierać się na wymogach ostrożnościowych, ale powinna także zachęcać państwa członkowskie do opracowywania uzupełniających programów obejmujących mechanizmy monitorowania na potrzeby kontroli rezultatów, aby przyczyniać się do rozwoju drugiego filaru systemu emerytalnego jako sposobu zniwelowania luki emerytalnej oraz zapewnienia kobietom dostępu do godziwej emerytury. | ||||||||||||
Poprawka 9 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 13 | |||||||||||||
|
Tekst proponowany przez Komisję |
Poprawka | ||||||||||||
|
(13) Zmierzając do zapewnienia finansowego bezpieczeństwa systemu emerytalnego, świadczenia wypłacane przez instytucje pracowniczych programów emerytalnych powinny, ogólnie biorąc, zapewnić wypłaty emerytur dożywotnich. Możliwe są również wypłaty okresowe lub jednorazowe. |
(13) Zmierzając do zapewnienia finansowego bezpieczeństwa systemu emerytalnego, świadczenia wypłacane przez instytucje pracowniczych programów emerytalnych powinny, ogólnie biorąc, zapewnić wypłaty emerytur dożywotnich. Możliwe są również wypłaty okresowe lub jednorazowe. Ponadto Komisja powinna wypracować proste i przyjazne dla użytkownika metody ułatwiające kobietom i mężczyznom zrozumienie jakości produktów emerytalnych w drugim i trzecim filarze oraz opracować standardy informowania konsumentów i ochrony konsumentów za pomocą dobrowolnego kodeksu postępowania, a także, ewentualnie, zwięzły i przyjazny dla użytkownika unijny system certyfikacji takich produktów (europejski znak produktu emerytalnego). | ||||||||||||
Poprawka 10 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 14 | |||||||||||||
|
Tekst proponowany przez Komisję |
Poprawka | ||||||||||||
|
(14) Istotne jest zapewnienie, aby osoby starsze i niepełnosprawne nie były narażone na ryzyko ubóstwa i mogły cieszyć się godziwym poziomem życia. Ważnym aspektem zwalczania ubóstwa i braku zabezpieczenia osób starszych jest właściwe uwzględnienie poszczególnych rodzajów ryzyka biometrycznego w ustaleniach dotyczących pracowniczych programów emerytalnych. Ustanawiając program emerytalny, pracodawcy i pracownicy lub ich odpowiedni przedstawiciele powinni rozważyć możliwość zawarcia w programie emerytalnym postanowień w odniesieniu do pokrycia ryzyka długowieczności i ryzyka niezdolności do wykonywania zawodu, jak również postanowień w odniesieniu do osób pozostałych przy życiu po śmierci żywiciela. |
(14) Istotne jest zapewnienie, aby rolnicy, matki wychowujące dzieci oraz osoby starsze i niepełnosprawne nie były narażone na ryzyko ubóstwa i mogły cieszyć się godziwym poziomem życia, przy czym uwagę należy zwrócić na szczególnie niepewną sytuację starszych kobiet. Ważnym aspektem zwalczania ubóstwa i braku zabezpieczenia osób starszych jest właściwe uwzględnienie poszczególnych rodzajów ryzyka biometrycznego w ustaleniach dotyczących pracowniczych programów emerytalnych. Ustanawiając program emerytalny, pracodawcy i pracownicy lub ich odpowiedni przedstawiciele powinni rozważyć możliwość zawarcia w programie emerytalnym postanowień w odniesieniu do pokrycia ryzyka długowieczności i ryzyka niezdolności do wykonywania zawodu, okresów nieobecności w pracy związanej z wychowywaniem dzieci, jak również postanowień w odniesieniu do wypłaty świadczeń osobom pozostałym przy życiu po śmierci żywiciela, co umożliwiłoby seniorom, którzy utracili zdolność do samodzielnej egzystencji, przeniesienie się do domu spokojnej starości. | ||||||||||||
Poprawka 11 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 17 | |||||||||||||
|
Tekst proponowany przez Komisję |
Poprawka | ||||||||||||
|
(17) W celu ochrony uczestników i beneficjentów, instytucje pracowniczych programów emerytalnych powinny ograniczać swoją działalność do działań określonych w niniejszej dyrektywie, i takich, które z niej wynikają. |
(17) W celu ochrony uczestników i beneficjentów, instytucje pracowniczych programów emerytalnych powinny ograniczać swoją działalność do działań określonych w niniejszej dyrektywie, i takich, które z niej wynikają, oraz dostarczać uczestnikom i beneficjentom jasne i pewne informacje celem zapewnienia właściwego administrowania i zarządzania ryzykiem. | ||||||||||||
Poprawka 12 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 20 | |||||||||||||
|
Tekst proponowany przez Komisję |
Poprawka | ||||||||||||
|
(20) Instytucje pracowniczych programów emerytalnych są instytucjami świadczącymi usługi finansowe, ponoszącymi wielką odpowiedzialność za zapewnienie świadczenia z pracowniczych programów emerytalnych i z tego względu powinny spełniać niektóre minimalne normy ostrożnościowe w odniesieniu do ich działalności i warunków działania. |
(20) Instytucje pracowniczych programów emerytalnych są instytucjami emerytalnymi, które w pierwszej kolejności służą celom socjalnym i które ponoszą wielką odpowiedzialność za zapewnienie świadczenia z pracowniczych programów emerytalnych i z tego względu powinny spełniać niektóre minimalne normy ostrożnościowe w odniesieniu do ich działalności i warunków działania. Funkcja socjalna instytucji pracowniczych programów emerytalnych, a także trójstronne relacje między pracownikiem, pracodawcą i instytucjami pracowniczych programów emerytalnych (IORP) powinny być w pełni uznane i wspierane jako nadrzędny cel niniejszej dyrektywy. Należy także zachęcać do tworzenia pracowniczych programów emerytalnych opartych na porozumieniach zbiorowych uwzględniających aspekt płci, ponieważ programy te mogą odgrywać istotną rolę w promowaniu równouprawnienia płci i zmniejszaniu luki emerytalnej z perspektywy płci. | ||||||||||||
Poprawka 13 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 36 | |||||||||||||
| |||||||||||||
Poprawka 14 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 39 | |||||||||||||
| |||||||||||||
Poprawka 15 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 41 | |||||||||||||
| |||||||||||||
Poprawka 16 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 46 | |||||||||||||
| |||||||||||||
Poprawka 17 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 47 | |||||||||||||
| |||||||||||||
Poprawka 18 Wniosek dotyczący dyrektywy Motyw 49 | |||||||||||||
| |||||||||||||
Poprawka 19 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 11 – ustęp 2 | |||||||||||||
|
Tekst proponowany przez Komisję |
Poprawka | ||||||||||||
|
2. Zgodnie z zasadą pomocniczości i biorąc pod uwagę skalę świadczeń emerytalnych oferowanych w ramach systemów zabezpieczenia społecznego państwa członkowskie mogą przewidzieć, że opcja objęcia ryzyka długowieczności i niepełnosprawności, zabezpieczenia dla osób pozostałych przy życiu po śmierci żywiciela i gwarancja zwrotu składek jako dodatkowe świadczenia są oferowane uczestnikom, o ile tak uzgodnią pracodawcy i pracownicy lub ich odpowiedni przedstawiciele. |
2. Zgodnie z zasadą pomocniczości i biorąc pod uwagę skalę świadczeń emerytalnych oferowanych w ramach systemów zabezpieczenia społecznego państwa członkowskie mogą przewidzieć, że zostaje wprowadzona krajowa emerytura minimalna w wysokości przekraczającej próg zagrożenia ubóstwem, że opcja objęcia ryzyka długowieczności i niepełnosprawności, zabezpieczenia dla osób pozostałych przy życiu po śmierci żywiciela i gwarancja zwrotu składek jako dodatkowe świadczenia są oferowane uczestnikom, o ile tak uzgodnią pracodawcy i pracownicy lub ich odpowiedni przedstawiciele. | ||||||||||||
Poprawka 20 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 23 – ustęp 1 – wprowadzenie | |||||||||||||
| |||||||||||||
Poprawka 21 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 23 – ustęp 1 – litera b | |||||||||||||
| |||||||||||||
Poprawka 22 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 24 – ustęp 2 | |||||||||||||
| |||||||||||||
Poprawka 23 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 24 – ustęp 3 – litera a – tiret ósme | |||||||||||||
| |||||||||||||
Poprawka 24 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 25 – ustęp 1 | |||||||||||||
| |||||||||||||
Poprawka 25 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 28 – ustęp 1 – litera c | |||||||||||||
| |||||||||||||
Poprawka 26 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 29 – ustęp 2 – litera c | |||||||||||||
| |||||||||||||
Poprawka 27 Wniosek dotyczący dyrektywy Artykuł 38 – ustęp 2 – litera a | |||||||||||||
| |||||||||||||
PROCEDURA
|
Tytuł |
Działalność instytucji pracowniczych programów emerytalnych oraz nadzór nad takimi instytucjami (wersja przekształcona) |
||||
|
Odsyłacze |
COM(2014)0167 – C7-0112/2014 – 2014/0091(COD) |
||||
|
Komisja przedmiotowo właściwa Data ogłoszenia na posiedzeniu |
ECON 14.4.2014 |
|
|
|
|
|
Opinia wydana przez Data ogłoszenia na posiedzeniu |
FEMM 14.4.2014 |
||||
|
Sprawozdawca(czyni) komisji opiniodawczej Data powołania |
Sirpa Pietikäinen 17.10.2014 |
||||
|
Rozpatrzenie w komisji |
30.3.2015 |
|
|
|
|
|
Data przyjęcia |
6.5.2015 |
|
|
|
|
|
Wynik głosowania końcowego |
+: –: 0: |
25 6 0 |
|||
|
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego |
Daniela Aiuto, Maria Arena, Catherine Bearder, Beatriz Becerra Basterrechea, Vilija Blinkevičiūtė, Anna Maria Corazza Bildt, Viorica Dăncilă, Iratxe García Pérez, Anna Hedh, Mary Honeyball, Elisabeth Köstinger, Agnieszka Kozłowska-Rajewicz, Angelika Mlinar, Angelika Niebler, Maria Noichl, Marijana Petir, Terry Reintke, Liliana Rodrigues, Jordi Sebastià, Ángela Vallina, Beatrix von Storch, Anna Záborská, Jana Žitňanská, Inês Cristina Zuber |
||||
|
Zastępcy obecni podczas głosowania końcowego |
Stefan Eck, Constance Le Grip, Georg Mayer, Sirpa Pietikäinen, Monika Vana, Julie Ward |
||||
|
Zastępcy (art. 200 ust. 2) obecni podczas głosowania końcowego |
Isabella Adinolfi |
||||
PROCEDURA W KOMISJI PRZEDMIOTOWO WŁAŚCIWEJ
|
Tytuł |
Działalność instytucji pracowniczych programów emerytalnych oraz nadzór nad takimi instytucjami (wersja przekształcona) |
||||
|
Odsyłacze |
COM(2014)0167 – C7-0112/2014 – 2014/0091(COD) |
||||
|
Data przedstawienia w PE |
19.3.2014 |
|
|
|
|
|
Komisja przedmiotowo właściwa Data ogłoszenia na posiedzeniu |
ECON 14.4.2014 |
|
|
|
|
|
Komisje wyznaczone do wydania opinii Data ogłoszenia na posiedzeniu |
EMPL 14.4.2014 |
JURI 14.4.2014 |
FEMM 14.4.2014 |
|
|
|
Opinia niewydana Data decyzji |
JURI 3.9.2014 |
|
|
|
|
|
Sprawozdawcy Data powołania |
Brian Hayes 22.7.2014 |
|
|
|
|
|
Rozpatrzenie w komisji |
14.4.2015 |
15.9.2015 |
9.11.2015 |
|
|
|
Data przyjęcia |
25.1.2016 |
|
|
|
|
|
Wynik głosowania końcowego |
+: –: 0: |
47 3 7 |
|||
|
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego |
Gerolf Annemans, Burkhard Balz, Pervenche Berès, Fabio De Masi, Markus Ferber, Jonás Fernández, Elisa Ferreira, Sven Giegold, Neena Gill, Roberto Gualtieri, Brian Hayes, Gunnar Hökmark, Danuta Maria Hübner, Petr Ježek, Othmar Karas, Georgios Kyrtsos, Werner Langen, Olle Ludvigsson, Ivana Maletić, Notis Marias, Fulvio Martusciello, Costas Mavrides, Bernard Monot, Luděk Niedermayer, Stanisław Ożóg, Dariusz Rosati, Pirkko Ruohonen-Lerner, Molly Scott Cato, Kay Swinburne, Paul Tang, Ernest Urtasun, Marco Valli, Tom Vandenkendelaere, Cora van Nieuwenhuizen, Miguel Viegas, Jakob von Weizsäcker, Pablo Zalba Bidegain, Marco Zanni, Sotirios Zarianopoulos |
||||
|
Zastępcy obecni podczas głosowania końcowego |
Enrique Calvet Chambon, Nessa Childers, Bas Eickhout, Ildikó Gáll-Pelcz, Sophia in ‘t Veld, Ramón Jáuregui Atondo, Eva Kaili, Rina Ronja Kari, Paloma López Bermejo, Thomas Mann, Eva Paunova, Tibor Szanyi, Nils Torvalds, Beatrix von Storch |
||||
|
Zastępcy (art. 200 ust. 2) obecni podczas głosowania końcowego |
Pascal Arimont, Mark Demesmaeker, Theresa Griffin, Marc Tarabella |
||||
|
Data złożenia |
3.2.2016 |
||||
- [1] Dz.U. C 77 z 28.3.2002, s. 1.
- [2] * Poprawki: tekst nowy lub zmieniony został zaznaczony kursywą i wytłuszczonym drukiem; symbol ▌sygnalizuje skreślenia.
- [3] Dyrektywa 2003/41/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 3 czerwca 2003 r. w sprawie działalności instytucji pracowniczych programów emerytalnych oraz nadzoru nad takimi instytucjami (Dz.U. L 235 z 23.9.2003, s. 10).
- [4] Zob. załącznik I część A.
- [5] Dz.U. L 331 z 15.12.2010, s. 48.
- [6] a Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/138/WE z dnia 25 listopada 2009 r. w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Wypłacalność II) (Dz.U. L 335 z 17.12.2009, s. 1).
- [7] Dz.U. L 283 z 28.10.1980, s. 23.
- [8] Dyrektywa 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych (Dz.U. L 281 z 23.11.1995, s. 31).
- [9] Rozporządzenie (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (Dz.U. L 8 z 12.1.2001, s. 1).
- [10] Dz.U. C 369 z 17.12.2011, s. 14.
- [11] Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz.U. L 166 z 30.4.2004, s. 1).
- [12] Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 z dnia 16 września 2009 r. dotyczące wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz.U. L 284 z 30.10.2009, s. 1).
- [13] Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/65/WE z dnia 13 lipca 2009 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania w zbywalne papiery wartościowe (UCITS) (Dz.U. L 302 z 17.11.2009, s. 32).
- [14] Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/138/WE z dnia 25 listopada 2009 r. w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Wypłacalność II) (Dz.U. L 335 z 17.12.2009, s. 1).
- [15] Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/61/UE z dnia 8 czerwca 2011 r. w sprawie zarządzających alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi i zmiany dyrektyw 2003/41/WE i 2009/65/WE oraz rozporządzeń (WE) nr 1060/2009 i (UE) nr 1095/2010 (Dz.U. L 174 z 1.7.2011, s. 1).
- [16] Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/36/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie warunków dopuszczenia instytucji kredytowych do działalności oraz nadzoru ostrożnościowego nad instytucjami kredytowymi i firmami inwestycyjnymi, zmieniająca dyrektywę 2002/87/WE i uchylająca dyrektywy 2006/48/WE oraz 2006/49/WE (Dz.U. L 176 z 27.6.2013, s. 338).
- [17] Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/65/UE z dnia 15 maja 2014 r. w sprawie rynków instrumentów finansowych oraz zmieniająca dyrektywę 2002/92/WE i dyrektywę 2011/61/UE (Dz.U. L 173 z 12.6.2014, s. 349).
- [18] Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1060/2009 z dnia 16 września 2009 r. w sprawie agencji ratingowych (Dz.U. L 302 z 17.11.2009, s. 1).
- [19] Dyrektywa 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych (Dz.U. L 281 z 23.11.1995, s. 31).
- [20] Dz.U.
- [21] Dz.U. L 335 z 17.12.2009, s. 1.
- [22] Max Andersson, Marie-Christine Boutonnet, Jean-Marie Cavada, Kostas Chrysogonos, Therese Comodini Cachia, Mady Delvaux-Stehres, Andrzej Sebastian Duda, Rosa Estaràs Ferragut, Laura Ferrara, Lidia Joanna Geringer de Oedenberg, Heidi Hautala, Mary Honeyball, Sylvia-Yvonne Kaufmann, Dietmar Köster, Gilles Lebreton, António Marinho e Pinto, Victor Negrescu, Emil Radev, Evelyn Regner, Virginie Rozière, Pavel Svoboda, Axel Voss i Tadeusz Zwiefka.