SPRAWOZDANIE w sprawie roli UE w ramach międzynarodowych instytucji i organów finansowych, walutowych i regulacyjnych

17.3.2016 - (2015/2060(INI))

Komisja Gospodarcza i Monetarna
Sprawozdawczyni: Sylvie Goulard

PROJEKT REZOLUCJI PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO

w sprawie roli UE w ramach międzynarodowych instytucji i organów finansowych, walutowych i regulacyjnych

(2015/2060(INI))

Parlament Europejski,

–  uwzględniając zasadę lojalnej współpracy między Unią a państwami członkowskimi, zapisaną w art. 4 ust. 3 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE),

–  uwzględniając art. 121 i 138 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE),

–  uwzględniając protokół nr 14 do TFUE w sprawie Eurogrupy,

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 20 października 2010 r. zawierającą zalecenia dla Komisji dotyczące poprawy zarządzania gospodarką i ram stabilności Unii, w szczególności w strefie euro[1],

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 11 maja 2011 r. w sprawie UE jako podmiotu na scenie globalnej: jej rola w organizacjach wielostronnych[2],

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 25 października 2011 r. w sprawie zarządzania gospodarką na szczeblu światowym[3],

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 24 czerwca 2015 r. w sprawie przeglądu ram zarządzania gospodarczego: sytuacja obecna i wyzwania[4],

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 9 lipca 2015 r. w sprawie tworzenia unii rynków kapitałowych[5],

–  uwzględniając sprawozdanie przedstawione w dniu 25 lutego 2009 r. przez grupę wysokiego szczebla ds. nadzoru finansowego w UE (sprawozdanie de Larosière'a),

–  uwzględniając sprawozdanie pięciu przewodniczących z czerwca 2015 r. wzywające do konsolidacji zewnętrznej reprezentacji strefy euro,

–  uwzględniając art. 52 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej oraz opinię Komisji Spraw Konstytucyjnych (A8–0027/2016),

A.  mając na uwadze, że stabilność systemu finansowego będąca warunkiem właściwego przydziału zasobów z korzyścią dla wzrostu i zatrudnienia jest światowym dobrem publicznym;

B.  mając na uwadze, że rosnące współzależności między gospodarkami na świecie powodują, że konieczne jest dążenie do coraz bardziej globalnych form zarządzania;

C.  mając na uwadze, że gdy UE nie jest w stanie przemawiać jednym głosem w instytucjach i organach międzynarodowych, wszystkie stanowiska europejskie powinny być skoordynowane tak, by dążyły do ukształtowania globalnego ładu zgodnego z celami i wartościami zawartymi w traktatach UE;

D.  mając na uwadze, że UE powinna przyczyniać się do tworzenia demokratycznych ram służących rozwiązywaniu globalnych problemów;

E.  mając na uwadze, że współpraca na szczeblu światowym może prowadzić do rozmycia i braku odpowiedzialności ze szkodą dla demokracji; mając na uwadze, że parlamenty narodowe i Parlament Europejski nie mogą być zredukowane do roli organów posłusznie zatwierdzających decyzje, lecz muszą być aktywnie i w pełni zaangażowane w cały proces decyzyjny;

F.  mając na uwadze, że istniejące organizacje i organy międzynarodowe o własnych strukturach zarządzania i kompetencjach działania były w przeszłości tworzone w reakcji na określone sytuacje; mając na uwadze, że doprowadziło to do skomplikowania, a czasami i do dublowania zadań oraz do powstania systemu, który może być nieprzejrzysty i w którym brakuje ogólnej koordynacji;

G.  mając na uwadze, że art. 42 Karty praw podstawowych i rozporządzenie (WE) nr 1049/2001[6], w myśl których każdy obywatel Unii ma prawo dostępu do dokumentów, powinny mieć zastosowanie do instytucji i jednostek organizacyjnych Unii uczestniczących w organizacjach i organach międzynarodowych;

H.  mając na uwadze, że zgodnie z traktatami wszyscy obywatele Unii oraz osoby fizyczne i prawne zamieszkujące lub posiadające siedziby w państwie członkowskim mają prawo dostępu do dokumentów instytucji, organów, biur i jednostek organizacyjnych Unii, niezależnie od środka przekazu (art. 42 Karty praw podstawowych); mając na uwadze, że stopień przejrzystości powinien mieć zastosowanie do instytucji i jednostek organizacyjnych Unii uczestniczących w organizacjach i forach międzynarodowych, w szczególności w przypadku ustalania zasad mających wpływ na obywateli Unii;

I.   mając na uwadze, że różnorodność struktur prawnych oraz zasad finansowania i funkcjonowania międzynarodowych organizacji i organów ekonomicznych[7] sprawia, że trudno monitorować ich całokształt, a przecież spójność w procedurach finansowych i operacyjnych ma podstawowe znaczenie dla zapewnienia ogólnoświatowych równych warunków działania; mając na uwadze, że Międzynarodowy Fundusz Walutowy (MFW) i Organizacja Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD) są prawdziwymi organizacjami międzynarodowymi stworzonymi na mocy konwencji, mającymi licznych członków i wielorakie zadania, podczas gdy przykładowo grupa G-20, Komitet Ekonomiczno-Finansowy i Bazylejski Komitet Nadzoru Bankowego to skupiające ograniczoną liczbę państw nieformalne gremia publiczne (znaczenie niektórych z nich wzrosło w wyniku kryzysu), a Międzynarodowa Organizacja Komisji Papierów Wartościowych (IOSCO), Międzynarodowe Stowarzyszenie Organów Nadzoru Ubezpieczeniowego (IAIS), Międzynarodowa Organizacja Organów Nadzoru Emerytalnego (IOPS) i Rada Międzynarodowych Standardów Rachunkowości (RMSR) to prywatne stowarzyszenia o charakterze technicznym i branżowym, w których uczestniczą w większym lub mniejszym stopniu zainteresowane sektory;

J.  mając na uwadze, że dochodzi już do nieformalnych kontaktów między Parlamentem Europejskim a niektórymi z tych organizacji i organów, lecz nie są one systematyczne;

K.  mając na uwadze, że przejrzystość jest ważna z punktu widzenia demokracji, lecz należy odpowiednio uwzględnić ochronę rynkowych danych szczególnie chronionych;

L.   mając na uwadze, że kryzys sprawił, iż grupa G-20 opracowała światowy plan obejmujący skuteczny zestaw konkretnych reform, lecz że w dalszej perspektywie dla jej legitymacji konieczne jest działanie w prawdziwie wielostronnych i demokratycznych ramach;

M.  mając na uwadze, że role banków i rynków w finansowaniu gospodarki różnią się w zależności od państwa;

N.  mając na uwadze, że kryzys gospodarczy i finansowy, który zaczął się w 2008 r., uwidocznił rażący brak globalnego zarządzania gospodarczego i finansowego; mając na uwadze, że istnieje wiele zagadnień makroekonomicznych wymagających większej koordynacji, szczególnie w dziedzinie polityki podatkowej; mając zatem na uwadze, że wspólnym celem wszystkich zainteresowanych stron powinno być opracowanie kompleksowych ram zapewniających stabilność finansową oraz spójność na ogólnoświatowym i lokalnym poziomie;

O.  mając na uwadze, że stworzenie nowych organów nadzorczych nie powinno automatycznie oznaczać zwiększenia liczby przedstawicieli UE, co może zrodzić sytuacje zagrażające demokracji, takie jak większe prawdopodobieństwo blokowania mniejszości i niepokój wśród partnerów UE;

P.  mając na uwadze, że MFW postanowił włączyć renminbi do koszyka walut składających się na specjalne prawo ciągnienia MFW; mając na uwadze, że poskutkowało to zmniejszeniem udziału euro i funta, jednak nie zmieniło sytuacji dolara amerykańskiego; mając na uwagę, że uwypukla to potrzebę silniejszego głosu europejskiego;

1.   stwierdza potrzebę zacieśnienia współpracy regulacyjnej na szczeblu światowym, realizowanej przy znaczącym udziale PE;

2.   wyraża zaniepokojenie brakiem spójności, którego przyczyną jest rozdrobnienie i wielość organizacji i organów, oraz opóźnieniami we wdrażaniu przepisów i wytycznych uzgodnionych na szczeblu międzynarodowym;

3.   domaga się doprecyzowania właściwości każdej z organizacji lub organu oraz sposobów jej funkcjonowania i źródeł pochodzenia ich finansowania, w tym dobrowolnych wkładów finansowych, podarunków i darowizn, w celu wykluczenia partykularnych interesów i zapewnienia zgodności tych decyzji z prawem;

4.   apeluje o większą spójność i koordynację polityki w globalnych instytucjach poprzez wprowadzenie kompleksowych standardów legitymacji demokratycznej, przejrzystości, odpowiedzialności i uczciwości; uważa, że powinno to dotyczyć m.in.:

– kontaktów z obywatelami (np. publiczny dostęp do dokumentów, otwarty dialog z różnymi zainteresowanymi stronami, ustanowienie obowiązkowych rejestrów przejrzystości i przepisów dotyczących przejrzystości spotkań z grupami interesu);

– wewnętrznych przepisów (np. dobór personelu na podstawie umiejętności, należyte zarządzanie finansami, zapobieganie konfliktom interesów);

5.   uważa, że niedostateczna reprezentacja krajów najsłabiej rozwiniętych w większości międzynarodowych instytucji i organów finansowych, walutowych i regulacyjnych prowadzi do braku równowagi, a w konsekwencji rodzi ryzyko nieodpowiedniego zajmowania się kwestiami związanymi z nierównościami lub z finansowaniem dla najbiedniejszych krajów;

6   uważa, że niezależnie od zmniejszenia geograficznych dysproporcji w reprezentacji mógłby zostać zwiększony udział w procesach konsultacyjnych w ramach międzynarodowych dyskusji dotyczących organów finansowych, walutowych i regulacyjnych pewnych zainteresowanych stron, a mianowicie społeczeństwa obywatelskiego, MŚP, przedstawicieli konsumentów oraz pracowników; uważa, że obowiązkiem tych organów i stron jest działanie na rzecz poprawy tej sytuacji;

7.   uważa, że UE powinna zracjonalizować i skodyfikować swoją reprezentację w międzynarodowych organizacjach i organach, aby zwiększyć przejrzystość, uczciwość i odpowiedzialność udziału Unii w tych organach, jej wpływy i propagowanie jej wyborów ustawodawczych będących owocem procesu demokratycznego; ponadto uważa, że UE powinna stać się bardziej proaktywnym podmiotem globalnym zapewniającym wypełnienie w przyszłości zobowiązań podjętych przez grupę G-20, takich jak transformacja działalności kredytowej instytucji niebędących bankami, przeprowadzenie reform dotyczących instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, rozwiązanie problemu ryzyka systemowego oraz dopilnowanie, by rosnące zagrożenia dla globalnej gospodarki zostały uwzględnione w planach działania odpowiednich instytucji ogólnoświatowych;

8.   wzywa europejskie podmioty do skupiania się w większym stopniu na globalnej konkurencyjności sektorów finansowych UE w ramach kształtowania polityki na poziomie europejskim i międzynarodowym;

9.  przypomina, że UE powinna dążyć do pełnego członkostwa w międzynarodowych instytucjach gospodarczych i finansowych, jeżeli nie zostało jej ono jeszcze przyznane, a byłoby to właściwe rozwiązanie (np. w przypadku OECD i MFW); wzywa właściwe międzynarodowe instytucje gospodarcze i finansowe, by wprowadziły w swoich dokumentach założycielskich wszelkie zmiany niezbędne do umożliwienia UE pełnego udziału w ich pracach;

10.   uważa za szkodliwe dla Unii sytuacje, gdy przedstawiciel któregoś z państw członkowskich lub jakichś organów krajowych zajmuje na forum światowych organizacji i organów stanowiska sprzeczne z europejskimi decyzjami ustawodawczymi lub regulacyjnymi podjętymi demokratycznie większością głosów; wzywa do zwiększenia koordynacji między tymi przedstawicielami oraz do poprawy jej skuteczności, na przykład poprzez bardziej wiążące mechanizmy;

11   podkreśla konieczność ponoszenia przez Komisję bardziej bezpośredniej odpowiedzialności wobec obywateli, kiedy reprezentuje ona całą Unię w organie międzynarodowym lub organizacji międzynarodowej bądź monitoruje prywatny organ branżowy; podkreśla znaczenie roli Parlamentu w tym procesie;

12.   uważa, że priorytety organizacji i ich grup roboczych powinny zostać doprecyzowane i formalnie określone; jest zdania, że systematyczne sięganie po zasadę konsensusu nie tylko może spowalniać tempo debat, lecz również osłabiać wymowę zaleceń, oraz że skład organizacji musi odzwierciedlać ich różnorodność pod względem finansowym, gospodarczym i nadzorczym;

13.  podkreśla potrzebę przeprowadzania ocen ex ante w ramach opracowywania polityk regulacyjnych, nadzorczych oraz innych polityk sektora finansowego na poziomie globalnym; uważa, że takie oceny nie naruszają prerogatyw politycznych współprawodawców;

14.   uważa, że wdrażanie zaleceń przez poszczególne państwa uczestniczące w procesie jest wciąż niewystarczające, by stworzyć ogólnoświatowe równe warunki działania;

15.   zauważa, że Rada Stabilności Finansowej przystępuje obecnie do opracowania standardów w sektorze ubezpieczeń; uznaje, że Międzynarodowe Stowarzyszenie Organów Nadzoru Ubezpieczeniowego (IAIS) odgrywa kluczową rolę w globalnej polityce dotyczącej ubezpieczeń, ale podkreśla, że zaangażowanie Europejskiego Urzędu Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych (EIOPA) przyczyniłoby się do wzmocnienia udziału europejskiej wiedzy eksperckiej w zakresie ubezpieczeń i zapobiegłoby ewentualnej sprzeczność standardów opracowywanych na poziomie ogólnoświatowym z logiką wypracowaną uprzednio przez UE;

16.   wyraża zadowolenie z pracy wykonanej przez OECD w sprawach podatkowych, a zwłaszcza z projektu dotyczącego erozji bazy podatkowej i przenoszenia zysków (BEPS) opracowanego przez OECD/G-20; uważa, że monitorowanie jego realizacji stanowi kolejne wyzwanie; podkreśla, że współpraca między Komisją a państwami członkowskimi będącymi członkami Grupy Specjalnej ds. Przeciwdziałania Praniu Pieniędzy (FATF) wymaga usprawnienia, by głos UE został usłyszany;

17   pozytywnie ocenia wolę prezesa EBC, aby dalej współpracować z Parlamentem w odniesieniu do roli EBC w kwestiach dotyczących bankowości, zwłaszcza w ramach globalnych organów ustalających normy, takich jak Rada Stabilności Finansowej;

18.   przyjmuje z zadowoleniem ustalenia organizacyjne przyjęte przez państwa strefy euro będące członkami Azjatyckiego Banku Inwestycji Infrastrukturalnych, których rezultatem jest jedno miejsce w zarządzie dla przedstawiciela wszystkich tych państw strefy euro;

19.  wysuwa zatem następujące propozycje:

  zachęca Komisję Europejską do zainspirowania się najlepszymi istniejącymi praktykami na poziomie europejskim i krajowym w celu zredagowania europejskiego kodeksu postępowania dotyczącego przejrzystości, uczciwości i odpowiedzialności, którego celem będzie pokierowanie działaniami przedstawicieli UE w organizacjach i organach międzynarodowych; wzywa do ścisłego włączenia Parlamentu w proces przygotowywania projektów;

  podkreśla w szczególności swoje obawy dotyczące statusu, finansowania i funkcjonowania wyżej wspomnianych organizacji i organów, ich współpracy z organami publicznymi, zainteresowanymi stronami i opinią publiczną, komunikowania i dostępu do ich dokumentów; zwraca uwagę na potrzebę zagwarantowania sprawiedliwej równowagi interesów, włącznie z organizacjami pozarządowymi posiadającymi odpowiednią wiedzę techniczną oraz środki finansowe, aby uczynić głos społeczeństwa obywatelskiego lepiej słyszalnym;

  wzywa europejskie instytucje i jednostki organizacyjne, jak również państwa członkowskie, do promowania odpowiedzialności wszystkich europejskich przedstawicieli wobec demokratycznie wybranych organów;

  domaga się przyjęcia porozumienia międzyinstytucjonalnego w celu sformalizowania „dialogu finansowego”, który ma zostać zorganizowany z Parlamentem Europejskim w celu ustalenia wytycznych dotyczących przyjmowania i spójności stanowisk europejskich przed ważnymi negocjacjami na szczeblu światowym, gwarantujących dyskusję nad takimi stanowiskami oraz ich znajomość ex ante oraz zapewniających działania następcze, przy czym Komisja miałaby za zadanie regularne zdawanie sprawy ze stosowania tych wytycznych i z kontroli; proponuje, by do udziału zostały zaproszone instytucje europejskie, państwa członkowskie oraz w miarę potrzeby osoby zarządzające zainteresowanymi organizacjami międzynarodowymi; uważa, że cykliczność i format tego dialogu (publicznego lub za zamkniętymi drzwiami) powinny być ustalone w pragmatyczny sposób; uważa, że konieczny jest również aktywny udział parlamentów krajowych, na odpowiednim dla nich poziomie, polegający na kontroli stanowisk przyjętych przez przedstawicieli danych państw członkowskich;

  uważa, że te bardziej szczegółowe wytyczne mogłyby zostać uzupełnione proaktywnymi rezolucjami zawierającymi wskazówki, które Parlament przyjmowałby z odpowiednią częstotliwością i w których przedstawiałby swoje stanowisko w sprawie ogólnego kierunku polityki;

  w dziedzinach, w których Parlament Europejski jest wraz z Radą współprawodawcą, dialog ten służyłby określeniu mandatu negocjacyjnego jednoczącego europejskie stanowiska wokół wyborów ustawodawczych podjętych większością głosów lub pozbawionego niespójności z będącym w trakcie przyjmowania prawodawstwem;

  wzywa przedstawicieli europejskich do poświęcenia szczególnej uwagi w ramach międzynarodowych negocjacji kwestii spójności międzynarodowych standardów/wymogów z obowiązującym prawodawstwem UE oraz kwestii zgodności, aby stworzyć równe warunki działania na szczeblu międzynarodowym;

  domaga się zwiększenia odpowiedzialności Komisji przed Parlamentem Europejskim przez usprawnienie procesu zajmowania stanowiska przez UE na posiedzeniach grupy G-20 w dziedzinach polityki dotyczących zatrudnienia, energii, handlu, rozwoju i zwalczania korupcji;

  wzywa państwa członkowskie do bezzwłocznego zastosowania postanowień dotyczących lojalnej współpracy;

  wzywa państwa członkowskie do zaakceptowania reprezentacji unii bankowej w Bazylejskim Komitecie Nadzoru Bankowego za pośrednictwem jednolitego mechanizmu nadzorczego;

  wzywa Komisję do uwzględnienia w programie prac zewnętrznego wymiaru ekonomicznych i finansowych przepisów, tzn. pracy przewidywanej w międzynarodowych instytucjach finansowych oraz, w celu zwiększenia spójności polityki wewnętrznej, powołania grupy roboczej ds. globalnego zarządzania gospodarką i instytucji finansowych;

  zauważa inicjatywę Komisji, by stopniowo zbliżać się ku jednej reprezentacji strefy euro w MFW; uważa, że należy tego dokonać bez uszczerbku dla idei jednej grupy dla całej Unii Europejskiej w dłuższej perspektywie;

  zwraca uwagę, że zgodnie z protokołem nr 14 do traktatu za ściślejszą koordynację między państwami członkowskimi strefy euro odpowiada Eurogrupa, która ma tymczasowy i nieformalny charakter w oczekiwaniu na moment, gdy euro stanie się walutą wszystkich państw członkowskich Unii; uważa, że można by było zwiększyć przejrzystość i odpowiedzialność Eurogrupy; uważa, że zgodnie ze sprawozdaniem M. Thyssen z dnia 20 listopada 2012 r.[8], w którym sformułowane są stopniowe zalecenia dotyczące tworzenia unii bankowej, gospodarczej, fiskalnej i politycznej, należy znaleźć bardziej formalne i trwałe rozwiązanie; przypomina, że niezależna rola komisarza europejskiego do spraw gospodarczych i walutowych powinna zostać wzmocniona oraz powinny jej towarzyszyć silne mechanizmy odpowiedzialności zarówno wobec Parlamentu, jak i Rady;

  uważa, że z jedynym wyjątkiem MFW w kolejnych latach należy wdrożyć stopniowe doskonalenie reprezentacji UE, w pierwszej kolejności przez zwiększenie koordynacji, a następnie, po dokonaniu oceny, przez unifikację miejsc; uważa, że członkostwo w takich organizacjach i organach powinno być przydzielane na podstawie odpowiednich kompetencji instytucji UE oraz europejskich urzędów nadzoru, Rady/Eurogrupy i organów krajowych; jest zdania, że UE powinna jednocześnie pracować nad ewolucją funkcjonowania tych organizacji i organów, by przejść od uzgadnianych stanowisk do ważonego systemu głosowania większością głosów;

  podkreśla, że Komisja, Rada oraz w stosownych przypadkach Eurogrupa są zobowiązane do zwiększania koordynacji dzięki posiedzeniom przygotowawczym; uważa, że konieczne jest utworzenie nowych, doraźnych grup roboczych Rady na wzór Komitetu Ekonomiczno-Finansowego (EFC), grupy roboczej ds. MFW (SCIMF), Grupy Roboczej Eurogrupy (EWG) oraz Komitetu Polityki Gospodarczej (EPC);

  wzywa do przeprowadzenia kompleksowej oceny dwóch oddzielnych miejsc przyznanych obecnie prezydencji Rady Europejskiej i prezydencji Komisji w grupie G-20, aby określić, do jakiego stopnia to ustalenie osłabia wiarygodność UE na zewnątrz, w szczególności biorąc pod uwagę istnienie jednolitego rynku usług finansowych; uważa, że aby zachęcić państwa członkowskie reprezentowane indywidualnie do zbieżności stanowisk, można rozważyć różne udoskonalenia, które powinny pomóc w osiągnięciu skutecznej koordynacji przed posiedzeniami oraz sprzyjać silnemu głosowi europejskiemu na posiedzeniach;

  wzywa instytucje europejskie i państwa członkowskie do sprzyjania opracowaniu planu działań na rzecz utworzenia opartej na postanowieniach traktatu światowej organizacji finansowej, zgodnie z zaleceniami zawartymi w sprawozdaniu de Larosière'a, wyposażonej w szerokie kompetencje w zakresie wydawania zaleceń, negocjowania minimalnych wiążących norm, wielostronnych mechanizmów rozstrzygania sporów oraz, w stosownych przypadkach, nakładania sankcji; uważa, że zdobyte doświadczenia, w szczególności w sektorze handlu dzięki WTO, mogłyby zostać wykorzystane do ustanowienia wyżej wspomnianych wielostronnych mechanizmów rozstrzygania sporów; podkreśla, że proponowana organizacja powinna podlegać najwyższym standardom przejrzystości i odpowiedzialności;

  jest zdania, że Komisja powinna otrzymać wyraźny mandat do wspierania nowych bodźców w zakresie promocji multilateralizmu w odniesieniu do współpracy międzynarodowej w sprawach finansowych, monetarnych i regulacyjnych;

  wzywa Komisję do zadbania o to, by wszelkie wnioski ustawodawcze UE dotyczące spraw finansowych stanowiły uzupełnienie działań podejmowanych na szczeblu ogólnoświatowym;

20.   zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.

UZASADNIENIE

Kto decyduje? Kto ustala zasady regulujące działalność sektora finansowego? Czy w konfrontacji z ekspertami i prywatnymi interesami parlamenty i rządy nadal mają ostatnie słowo? W jaki sposób Unia Europejska i strefa euro bronią swoich interesów strategicznych? Instytucje europejskie i rządy krajowe nie potrafią udzielić zadowalających odpowiedzi na te proste i uzasadnione pytania. Dzięki niniejszemu sprawozdaniu analizującemu działalność UE w obrębie dziesięciu organizacji[9] o charakterze politycznym lub technicznym, Parlament stara się wziąć udział w tej debacie.

Punktem wyjścia sprawozdania są trzy stwierdzenia.

Ze względu na swobodny przepływ kapitału stabilność systemu finansowego, która jest decydująca dla inwestycji i wzrostu, zależy od potencjału tworzenia i egzekwowania norm i zasad postępowania w skali ponadnarodowej.

Pożądana zmiana skali nie może jednak doprowadzić do rozmycia się odpowiedzialności, co byłoby szkodliwe dla demokracji. Przede wszystkim parlamenty krajowe i Parlament Europejski nie mogą zostać zredukowane do roli organów rejestrujących. Choć niezależna ocena ekspercka prywatnych interesów i gierek politycznych ma kluczowe znaczenie, pomiędzy ekspertami a wyłonionymi w wyborach przedstawicielami obywateli powinien zostać nawiązany dialog. Poniższy przykład dobrze obrazuje ten problem: czy przy ocenie realizacji pakietu Bazylea III (wymogi kapitałowe w sektorze bankowym) można pominąć kwestię, że w Europie to przede wszystkim banki, a nie rynki, finansują MŚP? A ma to przecież olbrzymi wpływ na wzrost, stąd interpretacja, jaką zaproponował europejski prawodawca w tekstach CRD4[10].

UE i strefa euro muszą być wreszcie w stanie bronić swoich interesów strategicznych. Tymczasem reprezentowanie Europy w tych organizacjach jest co najmniej chaotyczne. Nie powinniśmy się na to zgadzać, biorąc pod uwagę, jak wysoka jest stawka w kontekście stabilności finansowej, a przede wszystkim, jak jest to ważne dla wzrostu i zatrudnienia. Postępy należy realizować w sposób pragmatyczny, pamiętając, że europejska potęga finansowa pozostaje pierwszoplanowa, jednak w skali światowej jej względny ciężar demograficzny maleje. Unia Europejska mogłaby w pomocny sposób przyczynić się do nawiązania bardziej wyważonej wielostronnej współpracy gospodarczej i finansowej.

1.  Przejrzystość

Obfitość światowych organizacji finansowych działających w sferze finansów – owoc historycznego procesu i odzwierciedlenie złożoności świata finansowego – oraz ich wewnętrzna złożoność utrudniają globalną ocenę.

MFW	Czuwa nad stabilnością międzynarodowego systemu walutowego, służąc w razie potrzeby wsparciem technicznym i finansowym.
OECD	Dostarcza analiz mających na celu pobudzenie wzrostu gospodarczego. Ma coraz większą rolę w dziedzinie opodatkowania.
G20	Stanowi nieformalną instancję polityczną o charakterze ogólnym, w której skład wchodzi 19 najpotężniejszych gospodarek na świecie oraz UE.
Rada Stabilności Finansowej	Korzystając z doświadczeń zdobytych w czasie kryzysu finansowego z 2009 r. czuwa nad lepszą koordynacją międzynarodowych przepisów finansowych w imieniu G-20.
Komitet Bazylejski	Pracuje nad zbieżnością nadzoru nad działalnością bankową oraz opracowuje normy ostrożnościowe mające zastosowanie do tego sektora (na przykład współczynnik kapitałowy).
IOSCO	Czuwa nad zbieżnością regulacyjną w dziedzinie zbywalnych papierów wartościowych, aby uczynić rynki bardziej skutecznymi i przejrzystymi.
IAIS	Wspiera skuteczny i efektywny międzynarodowy nadzór nad sektorem ubezpieczeń; w 2013 r. powierzono mu nowe zadanie polegające na opracowywaniu norm dotyczących kapitału międzynarodowego dla ubezpieczycieli.
IOPS	Zajmuje się opracowywaniem norm i wspieraniem międzynarodowej współpracy w dziedzinie emerytur dzięki wymianie dobrych praktyk oraz, w coraz większym stopniu, za pomocą przepisów.
RMSR	Zajmuje się tworzeniem harmonijnego systemu norm rachunkowości, tak by inwestorzy otrzymywali przydatne informacje finansowe.

Pewne zasadnicze decyzje nie są w ogóle poddawane pod debatę. Nie wydaje się, by podmiotom prawa prywatnego zawsze udawało się nadawać nadrzędne znaczenie interesowi ogółu, jak paradoksalnie widać na przykładzie norm rachunkowości MSSF opracowanych przez podmiot o globalnym zasięgu funkcjonujący w oparciu o prawo amerykańskie, których nie uznają same Stany Zjednoczone. Logika, jaką kierują się organy publiczne, nie zawsze jest też oczywista: czy warto, by w sytuacji, w której europejski prawodawca dopiero co przyjął europejskie przepisy dotyczące restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (dyrektywa w sprawie naprawy oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji banków/jednolity mechanizm restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji) Rada Stabilności Finansowej, w której zasiada wiele państw członkowskich i EBC, inicjowała światowy projekt TLAC (zdolność pełnego pokrycia strat), który kieruje się inną logiką? Albo, by instytucja ta zajmowała się tematami związanymi z ubezpieczeniem, a konkretnie identyfikacją ubezpieczycieli „systemowych”, choć traktat wyklucza EBC z nadzoru nad ubezpieczeniami?

Brak przejrzystości maskuje również zdecydowane różnice w zasięgu. O ile przykładowo IOSCO działa na skalę globalną, inne organizacje skupiają zdecydowanie mniej krajów. Chodzi o zasadę, lecz również o istotę rzeczy: w związku z nieproporcjonalnie małą reprezentacją Afryki czy Ameryki Południowej istnieje ryzyko zlekceważenia problemów związanych z nierównościami lub z finansowaniem w krajach najbardziej potrzebujących.

Charakter doradczy oraz zasada wydawania zaleceń przez niektóre instytucje nie uzasadnia ciemnej strony tego systemu, ponieważ niektóre podmioty gospodarcze czasem samorzutnie stosują się do zaleceń po to, by nie doprowadzić do sytuacji, w której agencja ratingowa obniży ich rating kredytowy (banki/ wymogi kapitałowe), lub by zwiększyć swoje szanse na uzyskanie finansowania (przedsiębiorstwa / standardy rachunkowości).

Najlepsze wzorce dotyczące wyzwań i wyborów w naturalny sposób pochodzą przede wszystkim od polityków. Jednak na poziomie bardziej technicznym również osoby na stanowiskach w bankach centralnych, Komisji i innych organach europejskich winny starać się bardziej systematycznie wchodzić w interakcje z obywatelami poprzez media, środowiska naukowe lub środowiska branżowe. Jedni to robią, a inni nie.

Szczególną uwagę należy zwrócić na sprawdzanie wywiązywania się z podjętych zobowiązań („zgodność”). Jest pewien paradoks w uroczystym podkreślaniu znaczenia ogólnoświatowego działania na rzecz stabilności, organizowaniu widowiskowych spotkań światowych liderów (jak G-20), aby ostatecznie zadowolić się rozczarowującymi procedurami wykonawczymi. Czy nie należy zareagować na tę rozbieżność, która prowadzi do utraty zaufania obywateli, oraz zastanowić się nad bardziej wiążącymi procedurami?

2. Odpowiedzialność („Accountability”)

Jako uprzywilejowane forum debaty publicznej w obrębie jednolitego rynku usług finansowych, PE może wziąć w niej udział zgodnie ze swoim zakresem kompetencji na trzech płaszczyznach:

– w przypadku przyjmowanego przez 28 państw członkowskich prawodawstwa europejskiego, udzielając wiążącego mandatu negocjacyjnego przy poszanowaniu decyzji podjętych większością głosów;

– przed ważnymi światowymi negocjacjami (np. posiedzenia G-20), aby nadać im kierunek i zaprezentować stanowisko Europejczyków;

– aby czuwać nad wywiązywaniem się z powziętych zobowiązań („zgodność”).

Społeczeństwo oczekuje od polityków, że wytłumaczą na forum publicznym, co jest przedmiotem negocjacji. Skończyły się czasy dyskretnej dyplomacji. W interesie partnerów Europy leży, by zobowiązania podjęte na szczeblu światowym zostały zaakceptowane przez społeczeństwa. Fakt, że europejscy negocjatorzy są odpowiedzialni przed wymagającym PE niekoniecznie jest złe, przeciwnie, może to wzmocnić ich stanowisko.

Obecnie odbywają się wymiany poglądów między parlamentarną komisją ECON a niektórymi decydentami ze światowych organizacji, jednak kontakty te są zbyt szybkie i powierzchowne. PE powinien dążyć do pogłębionego i bardziej regularnego dialogu.

3. Reprezentacja UE / strefy euro

Trudno jest precyzyjnie zmierzyć wpływy, jednak w chwili obecnej jasne jest, że UE nie zawsze maksymalizuje swoje wpływy. Reprezentacja Europy jest tak różnorodna, że staje się niemożliwa do zdefiniowania. Komisja musi czasem odgrywać rolę, która do niej nie należy, polegającą na reprezentowaniu, zamiast całej UE, jedynie państw członkowskich o najmniejszej populacji w UE, które nie są członkami danej organizacji.

Rozproszenie interesów europejskich jest tym bardziej godne pożałowania, że w niektórych organizacjach państwa członkowskie UE wnoszą w całościowym ujęciu zdecydowaną część budżetu (na przykład OECD). Podobnie zbadać należy równowagę geograficzną oraz podział stanowisk.

Brak odpowiedniej reprezentacji UE ma różne skutki w zależności od tego, czy dane organizacje odgrywają raczej rolę doradczą (OECD), wkraczają na scenę w sytuacjach kryzysowych (G-20 / Rada Stabilności Finansowej), czy opracowują normy techniczne.

Globalne instancje nie powinny pozwalać rządom, bankom centralnym czy organom nadzorczym państw członkowskich UE, które znalazły się w mniejszości w procesie prawodawczym UE, na „zrewanżowanie się” partnerom, którzy uzyskali nad nimi przewagę liczbową. Jest to sprzeczne z zasadą lojalnej współpracy zapisaną w traktatach.

UE musi stworzyć bardziej skuteczne mechanizmy na rzecz uspójnienia swojego dyskursu z realizacją ambicji dotyczącej jednolitej reprezentacji, która oczywiście nie może się urzeczywistnić z dnia na dzień, lecz powinna pozostać celem.

Pragmatycznym rozwiązaniem mogłoby być stworzenie na wczesnym etapie bardziej wiążących procedur koordynacji w drodze „dialogu finansowego” między państwami członkowskimi a instytucjami europejskimi.

Jeśli chodzi o strefę euro, art. 138 traktatu przypomniany w „sprawozdaniu 5 przewodniczących”[11] wzywa do wzmocnienia jej zewnętrznej reprezentacji; celem powinno być jej ujednolicanie etapami. Od czasu, kiedy MFW ingeruje w strefę euro, zwłaszcza biorąc pod uwagę rolę, jaką odegrał w Grecji, kwestia ta staje się coraz bardziej paląca.

UE mogłaby być jeszcze bardziej ambitna. Sekretarz generalny IOSCO David Wright z własnej inicjatywy przedstawił ideę „światowej instytucji, do której utworzenia potrzebny będzie prawdopodobnie międzynarodowy traktat, a która miałaby, w przypadku uchybień państw uczestniczących, uprawnienia do nadzoru nad wdrażaniem swoich zaleceń, tworzenia wiążących procedur rozstrzygania sporów oraz nakładania sankcji”[12].

Wnioski:

Uwzględniając globalny charakter ruchu kapitału oraz działalności finansowej, uregulowanie kwestii finansów jest nierealne bez zmiany skali działań publicznych.

W obliczu tego wyzwania UE posiada pewne atuty: stworzyła wewnętrzny rynek usług finansowych światowej klasy, który niedługo zostanie ożywiony za sprawą unii rynków kapitałowych. Posiada uznane centra finansowe, Europejską Radę ds. Ryzyka Systemowego (ESRB) oraz trzy inne organy, które w krótkim czasie wzmocniły swoją pozycję. Euro jest globalną walutą. W czasie kryzysu w strefie euro powstały bezprecedensowe mechanizmy reagowania kryzysowego, organy nadzoru oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji. UE posiada również wyjątkową wiedzę fachową w dziedzinie demokracji ponadnarodowej oraz kontroli w przypadku niewywiązywania się przez państwa z podjętych przez nie zobowiązań, a surowymi zasadami UE dotyczącymi przejrzystości oraz dostępu do dokumentów administracyjnych mogą inspirować się światowe organizacje.

Strategiczne znaczenie sektora finansowego dla wzrostu i zatrudnienia zachęca do ponownego zastanowienia się nad wielostronną współpracą na szczeblu światowym, która jednocześnie wzmocniłaby znaczenie UE i strefy euro.

OPINIA MNIEJSZOŚCI

zgodnie z art. 56 ust. 3 Regulaminu

Miguel Viegas, Matt Carthy, Fabio De Masi, Paloma López Bermejo, Rina Ronja Kari, Marisa Matias, Miguel Urbán, i Dimitris Papadimoulis

Chociaż niniejsze sprawozdanie zawiera pozytywne stwierdzenia: potrzeba międzynarodowej współpracy regulacyjnej, obawa związana z rozmyciem odpowiedzialności ze szkodą dla demokracji jako konsekwencją światowej koordynacji, ma ono za podstawę ideę zwiększenia uprawnień organów ponadnarodowych, co dodatkowo oddali władzę polityczną od obywateli, czemu zdecydowanie się sprzeciwiamy.

Bezwzględnie odrzucamy:

– UE, w której zagrożona jest zarówno współpraca i solidarność między państwami członkowskimi, jak i ich narodowa suwerenność;

– ideę, jakoby wzajemna ocena („peer review”) pozwalała na większą odpowiedzialność wobec obywateli niż tradycyjny, formalny model odpowiedzialności demokratycznej „pełnomocnik-mocodawca”;

– uzgadnianie uniwersalnego stanowiska wszystkich państw Unii w obrębie międzynarodowych instytucji finansowych;

– narzucanie jakiegokolwiek kodeksu postępowania, który miałby ingerować w działania poszczególnych państw członkowskich;

– stworzenie światowej organizacji finansowej.

Zdecydowanie opowiadamy się za:

– większą legitymacją demokratyczną i odpowiedzialnością, lecz nie takimi, które osiąga się w drodze ponadnarodowych nakazów;

– państwa członkowskie nie powinny rezygnować z własnej reprezentacji na forach międzynarodowych;

– współpraca regulacyjna na szczeblu światowym musi się opierać na solidarności między narodami, a nie na obronie interesów najsilniejszych podmiotów gospodarczych i finansowych.

20.11.2015

OPINIA Komisji Spraw Konstytucyjnych

dla Komisji Gospodarczej i Monetarnej

w sprawie roli UE w ramach międzynarodowych instytucji i organów finansowych, walutowych i regulacyjnych

(2015/2060(INI))

Sprawozdawca komisji opiniodawczej: Paulo Rangel

WSKAZÓWKI

Komisja Spraw Konstytucyjnych zwraca się do Komisji Gospodarczej i Monetarnej, jako komisji przedmiotowo właściwej, o uwzględnienie w końcowym tekście projektu rezolucji następujących wskazówek:

1.  uwzględniając szczególny charakter UE jako instytucji ponadnarodowej, obecny wysoki poziom współzależności między państwami i zmianę w równowadze sił, uważa, że Unia powinna odgrywać bardziej aktywną i pierwszoplanową rolę w procesie globalnego zarządzania gospodarką, przystępując do organów międzynarodowych; podkreśla potrzebę przeprowadzenia reform instytucjonalnych w celu uzyskania spójnej reprezentacji UE i silnej europejskiej pozycji w międzynarodowych instytucjach i organach finansowych, walutowych i regulacyjnych;

2.  jest zdania, że UE jako członek forów międzynarodowych powinna wspierać reformy procesów zarządzania międzynarodowego i gospodarczego zgodnie z wyznawanymi przez siebie zasadami, zapisanymi w szczególności w art. 2, 3 i 6 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE);

3.  apeluje o przystąpienie UE do forów międzynarodowych regulujących gospodarkę międzynarodową i wpływających na nią; uważa jednak, że UE powinna wyjaśnić status prawny decyzji podejmowanych przez nieoficjalne organy kierujące unią walutową;

4.  podkreśla, że kryzys gospodarczy i finansowy, który zaczął się w roku 2008, uwidocznił potrzebę lepszego zarządzania gospodarczego na świecie i powołania organów ponadpaństwowych mających zdolność do interweniowania i określone zasady funkcjonowania, by lepiej koordynować decyzje podejmowane w ramach krajowych polityk gospodarczych;

5.  wzywa do utworzenia spójnych i lepiej ustrukturyzowanych mechanizmów uprzedniej koordynacji, aby możliwe było określanie i prezentowanie wspólnego stanowiska UE w celu skutecznego wspierania celów i strategii politycznych UE – wymienionych np. w art. 2, 3 i 6 TUE oraz w art. 8, 9, 10, 11 i 12 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej – na międzynarodowych forach gospodarczych, ze względu na znaczną współzależność gospodarki poszczególnych krajów świata, wynikającą ze znaczenia handlu międzynarodowego dla światowego ładu gospodarczego;

6.  podkreśla, że należy opracować uzgodnioną strategię UE we wszystkich tych instytucjach i organach finansowych, walutowych i regulacyjnych, aby pozwolić Unii określić skoordynowane stanowisko i zwiększyć jej wpływ na proces decyzyjny;

7.  podkreśla znaczenie jednolitego stanowiska europejskiego w instytucjach i organach międzynarodowych i wzywa Komisję do zaproponowania europejskiego kodeksu postępowania dotyczącego przejrzystości i rozliczalności, dającego przedstawicielom europejskim wskazówki w ich działalności w organizacjach międzynarodowych, z wykorzystaniem istniejących najlepszych praktyk; uważa, że z czasem ten kodeks postępowania mógłby służyć za przykład dla wszystkich instytucji i organów międzynarodowych chcących utworzyć własny kodeks postępowania;

8.  przypomina, że w instytucjach, w których reprezentowana jest zarówno UE, jak i jej państwa członkowskie należy w pełni przestrzegać „zasady lojalnej współpracy”, o której mowa w art. 4 ust. 3 TUE, a państwa członkowskie powinny „powstrzymywać się od podejmowania wszelkich środków, które mogłyby zagrażać urzeczywistnieniu celów Unii Europejskiej”;

9.  opowiada się za tym, by Unia wspierała ujednolicone i integrujące podejście europejskie w celu zapewnienia spójności, skuteczności i konsekwencji jej polityki i działań, a także uwzględniania przy określaniu wspólnego stanowiska interesów i wkładu państw członkowskich, które nie są reprezentowane w tych instytucjach i organach;

10.  uważa, że to ujednolicone, integrujące podejście europejskie można lepiej zrealizować przez regularny, formalny „dialog finansowy” organizowany w Parlamencie Europejskim w celu ustalenia wytycznych dotyczących przyjęcia stanowiska europejskiego przed ważnymi negocjacjami międzynarodowymi, co zagwarantuje, że stanowisko to będzie znane, i zapewni działania następcze; jest zdania, że do udziału w tym dialogu należy zapraszać instytucje europejskie, państwa członkowskie oraz, w stosownych przypadkach, przewodniczących zainteresowanych organizacji międzynarodowych, a charakter spotkań (publiczne lub przy drzwiach zamkniętych) i ich częstotliwość powinna zależeć od praktycznych wymogów sytuacji;

11.  uważa, że dialog ten służyłby określaniu mandatu negocjacyjnego w obszarach, w których Parlament jest wraz z Radą współprawodawcą, jednocząc stanowiska europejskie wokół przepisów przyjętych większością głosów i pozwalając uniknąć niespójności z przepisami oczekującymi na przyjęcie;

12.  wzywa Unię, by za pośrednictwem swych instytucji działały przy pełnym poszanowaniu Karty praw podstawowych i przestrzegały nieprzekraczalnych granic ich działania w poszczególnych dziedzinach, w tym w przypadku środków gospodarczych, które mogą wywierać znaczny wpływ na życie obywateli;

13.  przypomina, że UE powinna dążyć do pełnego członkostwa w międzynarodowych instytucjach gospodarczych i finansowych, jeżeli nie zostało jej ono jeszcze przyznane, a jest to właściwe rozwiązanie (na przykład w przypadku Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju oraz Międzynarodowego Funduszu Walutowego (MFW)); wzywa właściwe międzynarodowe instytucje gospodarcze i finansowe, by wprowadziły w swoich dokumentach założycielskich wszelkie zmiany niezbędne do umożliwienia UE pełnego udziału w ich pracach;

14.  uważa, że w przyszłości, z należytym uwzględnieniem podziału kompetencji między UE i jej państwami członkowskimi oraz postępów w zacieśnianiu unii gospodarczo-walutowej, należy zapewnić jednolitą zewnętrzną reprezentację UE w MFW i na innych międzynarodowych forach gospodarczych, aby pozwolić UE w pełni wykorzystać jej potencjał, ułatwić osiąganie jej celów, chronić jej interesy i interesy wszystkich państw członkowskich oraz zwiększyć jej znaczenie i wpływy w światowej strukturze gospodarczej i finansowej; uważa za absolutnie niezbędne, by prace nad wprowadzeniem takiej jednolitej reprezentacji rozpoczęto od dążenia do jednej reprezentacji strefy euro w MFW, bez uszczerbku dla stworzenia ostatecznie jednej grupy dla całej UE;

15.  podkreśla potrzebę rzeczywistego zreformowania polityki UE, by uniknąć wewnętrznego braku równowagi gospodarczej i społecznej między państwami członkowskimi i umożliwić proces restrukturyzacji długu;

16.  ubolewa, że międzynarodowe instytucje i organy finansowe, walutowe i regulacyjne, jak również udział UE w tych instytucjach i organach, nie niesie ze sobą demokratycznej rozliczalności i przejrzystości procesu podejmowania decyzji;

17.  uważa, że należy rozważyć zapewnienie jednego miejsca przewodniczącym Rady i Komisji na posiedzeniach grupy G-20, ponieważ obecne dwie reprezentacje osłabiają wiarygodność UE na zewnątrz;

18.  podkreśla potrzebę zapewnienia pełnej przejrzystości, demokratycznej rozliczalności i legitymacji udziału Unii w istniejących instytucjach gospodarczych i finansowych;

19.  podkreśla, że przedstawiciele Unii powinni mieć możliwość rotacyjnego przewodniczenia grupie G-20;

20.  opowiada się za tym, aby Unia ustanowiła system pełnej przejrzystości w odniesieniu do udziału lobbystów w procesach negocjacji między instytucjami europejskimi a wspomnianymi instytucjami międzynarodowymi;

21.  uważa, że Parlament powinien być należycie, okresowo informowany o działaniach i stanowisku Unii w istniejących instytucjach gospodarczych i finansowych; jest zdania, że Parlament powinien mieć prawo do wyrażania swojej opinii i sprawować funkcję kontrolną nad pracami przedstawicieli Unii w tych instytucjach, by zagwarantować rozliczalność i wzmocnić legitymację demokratyczną;

22.  wzywa do utworzenia międzyinstytucjonalnych grup roboczych, które zbierałyby się przed oficjalnymi posiedzeniami międzynarodowych instytucji i organów finansowych, walutowych i regulacyjnych i dawałyby Parlamentowi Europejskiemu sposobność wyrażenia opinii w sprawach, które mają być omawiane na nadchodzących spotkaniach; jest zdania, że należy utworzyć mechanizm uwzględniania opinii Parlamentu w takich sprawach;

23.  podkreśla, że Parlamentowi należy zapewnić dostęp do stosownych dokumentów wydawanych przez instytucje gospodarcze i finansowe, że powinien powstać stosowny, otwarty i wydajny mechanizm regularnej sprawozdawczości, a uczestnicy z UE powinni systematycznie przekazywać Parlamentowi informacje zwrotne na temat decyzji podjętych przez te fora;

24.  jest zdania, że UE powinna odgrywać pierwszoplanową i bardziej aktywną rolę we wspieraniu reform międzynarodowych instytucji gospodarczych i finansowych, by funkcjonowały one bardziej demokratycznie i przejrzyście oraz by lepiej rozliczały się ze swoich działań, co zbliży je do obywateli;

25.  uważa za stosowne, by UE broniła na wszystkich międzynarodowych forach gospodarczych koordynacji i wzmocnienia globalnego zarządzania gospodarczego, europejskiego modelu społecznego, współpracy podatkowej i kultury zrównoważonego rozwoju w przedsiębiorstwach.

WYNIK GŁOSOWANIA KOŃCOWEGOW KOMISJI OPINIODAWCZEJ

Data przyjęcia	19.11.2015
Wynik głosowania końcowego	+: –: 0:	13 3 2
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego	Mercedes Bresso, Elmar Brok, Richard Corbett, Pascal Durand, Danuta Maria Hübner, Ramón Jáuregui Atondo, Maite Pagazaurtundúa Ruiz, Paulo Rangel, György Schöpflin, Pedro Silva Pereira, Barbara Spinelli, Josep-Maria Terricabras, Kazimierz Michał Ujazdowski
Zastępcy obecni podczas głosowania końcowego	Isabella Adinolfi, Max Andersson, Enrique Guerrero Salom, Sylvia-Yvonne Kaufmann, Andrej Plenković
Zastępcy (art. 200 ust. 2) obecni podczas głosowania końcowego	Sofia Ribeiro

WYNIK GŁOSOWANIA KOŃCOWEGOW KOMISJI PRZEDMIOTOWO WŁAŚCIWEJ

Data przyjęcia	15.2.2016
Wynik głosowania końcowego	+: –: 0:	38 18 0
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego	Gerolf Annemans, Burkhard Balz, Udo Bullmann, Esther de Lange, Fabio De Masi, Markus Ferber, Jonás Fernández, Elisa Ferreira, Sven Giegold, Neena Gill, Sylvie Goulard, Roberto Gualtieri, Gunnar Hökmark, Danuta Maria Hübner, Cătălin Sorin Ivan, Diane James, Othmar Karas, Georgios Kyrtsos, Werner Langen, Sander Loones, Bernd Lucke, Olle Ludvigsson, Ivana Maletić, Notis Marias, Fulvio Martusciello, Marisa Matias, Costas Mavrides, Bernard Monot, Stanisław Ożóg, Sirpa Pietikäinen, Pirkko Ruohonen-Lerner, Molly Scott Cato, Peter Simon, Paul Tang, Ramon Tremosa i Balcells, Marco Valli, Tom Vandenkendelaere, Miguel Viegas, Jakob von Weizsäcker, Pablo Zalba Bidegain, Marco Zanni, Sotirios Zarianopoulos
Zastępcy obecni podczas głosowania końcowego	Enrique Calvet Chambon, Mady Delvaux, Bas Eickhout, Marian Harkin, Ramón Jáuregui Atondo, Rina Ronja Kari, Thomas Mann, Eva Paunova, Michel Reimon, Antonio Tajani, Beatrix von Storch
Zastępcy (art. 200 ust. 2) obecni podczas głosowania końcowego	Lucy Anderson, Andrey Kovatchev, Adam Szejnfeld

• [1]  Teksty przyjęte, P7_TA(2010)0377.
• [2]  Teksty przyjęte, P7_TA(2011)0229.
• [3]  Teksty przyjęte, P7_TA(2011)0457.
• [4]  Teksty przyjęte, P8_TA(2015)0238.
• [5]  Teksty przyjęte, P8_TA(2015)0268.
• [6]  Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji
• [7]  Bank Rozrachunków Międzynarodowych, Grupa Specjalna ds. Przeciwdziałania Praniu Pieniędzy (FATF) oraz Światowa Organizacja Handlu (WTO) również zajmują się tworzeniem przepisów; Konferencja Narodów Zjednoczonych do spraw Handlu i Rozwoju (UNCTAD) odgrywa ważną rolę w globalnym zarządzaniu gospodarczym; Afrykański Bank Rozwoju (ADB), Azjatycki Bank Rozwoju (ADB), Karaibski Bank Rozwoju (CDB), Zachodnioafrykański Bank Rozwoju (WADB), Międzyamerykański Bank Rozwoju (IDB), Międzyamerykańska Korporacja Inwestycyjna (IIC), Europejski Bank Odbudowy i Rozwoju (EBOR), Bank Rozwoju Rady Europy (CEB), Grupa Banku Światowego, Międzynarodowy Bank Odbudowy i Rozwoju (IBRD), Międzynarodowe Stowarzyszenie Rozwoju (IDA), Międzynarodowa Korporacja Finansowa (MKF) oraz Wielostronna Agencja Gwarancji Inwestycyjnych (MIGA) wspierają finansowanie współpracy na rzecz rozwoju;
• [8]  Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 20 listopada 2012 r. zawierająca zalecenia dla Komisji dotyczące sprawozdania przewodniczących Rady Europejskiej, Komisji Europejskiej, Europejskiego Banku Centralnego i Eurogrupy pt. „W kierunku faktycznej unii gospodarczej i walutowej”.
• [9]  Jednak ze względu na ograniczoną objętość niniejsze sprawozdanie z pewnością nie wyczerpuje tematu. Sprawozdawczyni celowo ograniczyła poruszaną w nim tematykę do kwestii odpowiadających zakresowi kompetencji komisji ECON, skupiając się na kluczowych tematach, w szczególności na przejrzystości, odpowiedzialności („accountability”) i obronie strategicznej europejskich interesów. Pragnie ona również podziękować autorom badań wykonanych na potrzeby niniejszego sprawozdania, dostępnych na stronie Parlamentu Europejskiego w rubryce Think tank.
• [10]  REAKCJA NA OPINIĘ KOMITETU BAZYLEJSKIEGO NA TEMAT CRD 4 (DYREKTYWA W SPRAWIE WYMOGÓW KAPITAŁOWYCH DLA BANKÓW), komunikat prasowy komisji ECON, 05-12-2014 [URL: http://www.europarl.europa.eu/news/en/news-room/content/20141205IPR82904/html/REACTION-TO-THE-OPINION-OF-THE-BASEL-COMMITTEE-ON-CRD-4]
• [11]  Dokończenie budowy europejskiej Unii Gospodarczej i Walutowej. Sprawozdanie opracowane przez: Jean-Claude'a Junckera w ścisłej współpracy z Donaldem Tuskiem, Jeroenem Dijsselbloemem, Mario Draghim i Martinem Schulzem [URL: http://ec.europa.eu/priorities/economic-monetary-union/docs/5-presidents-report_pl.pdf]
• [12]  Uwagi Davida Wrighta, sekretarza generalnego IOSCO, Atlantic Council, Waszyngton, dnia 10 grudnia 2012 r. [URL: https://www.iosco.org/library/speeches/pdf/20121210-Wright-David.pdf]