w sprawie stanowiska Rady w pierwszym czytaniu w sprawie przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie bezpieczeństwa kolei (wersja przekształcona)
PROJEKT REZOLUCJI USTAWODAWCZEJ PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO
w sprawie stanowiska Rady w pierwszym czytaniu w sprawie przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie bezpieczeństwa kolei (wersja przekształcona)
– uwzględniając stanowisko Rady w pierwszym czytaniu (10580/1/2015 – C8-0417/2015),
– uwzględniając uzasadnione opinie przedstawione – na mocy protokołu nr 2 w sprawie stosowania zasad pomocniczości i proporcjonalności – przez parlament Litwy, senat Rumunii i parlament Szwecji, w których stwierdzono, że projekt aktu ustawodawczego nie jest zgodny z zasadą pomocniczości,
– uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 11 lipca 2013 r.(1),
– uwzględniając opinię Komitetu Regionów z dnia 8 października 2013 r.(2),
– uwzględniając swoje stanowisko przyjęte w pierwszym czytaniu(3) w sprawie wniosku Komisji przedstawionego Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2013)0031),
– uwzględniając art. 294 ust. 7 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
– uwzględniając art. 76 Regulaminu,
- uwzględniając zalecenie do drugiego czytania przedstawione przez Komisję Transportu i Turystyki (A8-0056/2016),
1. zatwierdza stanowisko Rady przyjęte w pierwszym czytaniu;
2. przyjmuje do wiadomości oświadczenie Komisji załączone do niniejszej rezolucji;
3. stwierdza, że akt prawny zostaje przyjęty zgodnie ze stanowiskiem Rady;
4. zobowiązuje swojego przewodniczącego do podpisania wraz z przewodniczącym Rady aktu prawnego zgodnie z art. 297 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej;
5. zobowiązuje swojego sekretarza generalnego do podpisania aktu prawnego po stwierdzeniu, że wszystkie procedury zostały prawidłowo zakończone, oraz do przygotowania, w porozumieniu z sekretarzem generalnym Rady, jego publikacji, wraz z odnoszącym się do niego oświadczeniem Komisji, w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;
6. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie, Komisji oraz parlamentom narodowym.
ZAŁĄCZNIK DO REZOLUCJI USTAWODAWCZEJ
Oświadczenie Komisji w sprawie dokumentów wyjaśniających
Komisja przypomina, że Parlament Europejski, Rada i Komisja potwierdziły we wspólnej deklaracji politycznej z dnia 27 października 2011 r. w sprawie dokumentów wyjaśniających, że informacje, które państwa członkowskie przedstawiają Komisji w odniesieniu do transpozycji dyrektyw do prawa krajowego „powinny być jasne i precyzyjne”, by ułatwić Komisji realizację powierzonego jej zadania polegającego na monitorowaniu stosowania prawa Unii. W niniejszym przypadku takie dokumenty mogły być przydatne do tego celu. Komisja ubolewa, że ostateczny tekst nie zawiera przepisów w tym zakresie.
UZASADNIENIE
Ramy prawne bezpieczeństwa kolei
W celu kontynuacji wysiłków zmierzających do utworzenia jednolitego rynku usług transportu kolejowego niezbędne jest ustanowienie wspólnych ram regulacyjnych dotyczących bezpieczeństwa kolei. Państwa członkowskie stworzyły przepisy i normy bezpieczeństwa, mając głównie na uwadze kontekst krajowy i w oparciu o krajowe koncepcje techniczno-operacyjne. Równocześnie różnice w zasadach, podejściu i kulturze utrudniały przełamanie barier technicznych i stworzenie podstaw dla międzynarodowej działalności transportowej.
Dyrektywa 2004/49/WE w sprawie bezpieczeństwa kolei wspólnotowych znacząco przyczyniła się do ustanowienia wspólnych ram regulacyjnych dotyczących bezpieczeństwa kolei. Dyrektywa ta ustanowiła ramy harmonizacji treści przepisów dotyczących bezpieczeństwa, certyfikacji przedsiębiorstw kolejowych w zakresie bezpieczeństwa, zadań i roli organów ds. bezpieczeństwa oraz prowadzenia dochodzeń w sprawie wypadków, tak aby zniechęcić państwa członkowskie do dalszych prac nad ustanawianiem własnych przepisów i norm bezpieczeństwa w kontekście krajowym i w oparciu o krajowe koncepcje techniczno-operacyjne. Certyfikację bezpieczeństwa prowadzono jednak nadal na szczeblu krajowym. Celem długoterminowym zawsze było opracowanie i wdrożenie jednolitego unijnego certyfikatu bezpieczeństwa.
Głównym celem wniosku Komisji dotyczącego przeglądu dyrektywy 2004/49/WE było przejście do jednego certyfikatu bezpieczeństwa dla całej Wspólnoty, który zastąpi obecny system dwuczęściowy (część A i B).
Główne osiągnięcia Parlamentu Europejskiego:
Europejska Agencja Kolejowa (ERA) będzie odgrywać kluczową rolę w wydawaniu certyfikatów bezpieczeństwa przedsiębiorstwom kolejowym. ERA będzie organem właściwym do wydawania certyfikatów bezpieczeństwa przedsiębiorstwom kolejowym działającym w więcej niż jednym państwie członkowskim. Przedsiębiorstwa kolejowe działające w jednym państwie członkowskim mają mogą wybrać, czy wystąpią o certyfikat do ERA, czy też do krajowego organu ds. bezpieczeństwa.
Udoskonalona kultura bezpieczeństwa i sprawozdawczość dotycząca zdarzeń w przedsiębiorstwach kolejowych i wśród zarządców infrastruktury. Zachęci to personel do zgłaszania zdarzeń w warunkach poufności oraz umożliwi przemysłowi kolejowemu wyciąganie wniosków i doskonalenie praktyk związanych z pracą. Ponadto prowadzone będą programy szkoleniowe dla personelu, obejmujące kwestie dotyczące sprawności fizycznej i psychicznej.
Państwa członkowskie będą zobowiązane do monitorowania przestrzegania przez maszynistów przepisów dotyczących czasu pracy, jazdy i odpoczynku.
ERA może wprowadzić narzędzie służące wymianie informacji dotyczących zagrożeń bezpieczeństwa. To dodatkowo ułatwi transgraniczną wymianę informacji w przypadku wystąpienia zagrożenia bezpieczeństwa, np. gdy tabor tego samego rodzaju jest używany w więcej niż jednym państwie członkowskim.
Lepsza polityka informacyjna w stosunku do ofiar wypadków oraz udoskonalona koordynacja służb ratunkowych.
ERA będzie zapewniać organom dochodzeniowym pomoc techniczną oraz sekretariat ds. współpracy organów dochodzeniowych. Organy dochodzeniowe prowadziłyby wzajemną ocenę, aby monitorować swoją skuteczność i niezależność. Zważywszy jednak, że ERA wydaje zezwolenia, nie może być bezpośrednio zaangażowana w dochodzenia ze względu na potencjalne konflikty interesów.
Negocjacje:
Po tam, jak w dniu 26 lutego 2014 r. przyjęto stanowisko Parlamentu w pierwszym czytaniu, a w dniu 13 października 2014 r. decyzję komisji TRAN o rozpoczęciu negocjacji, przeprowadzono negocjacje nieformalne z myślą o osiągnięciu wczesnego porozumienia w drugim czytaniu, pod przewodnictwem włoskiej i łotewskiej prezydencji Rady. Zespoły negocjacyjne Parlamentu i Rady osiągnęły porozumienie w tej sprawie w dniu 17 czerwca 2015 r. Komisja Transportu i Turystyki zatwierdziła tekst wypracowany w toku tych negocjacji w dniu 10 listopada 2015 r. W związku z zatwierdzeniem przez komisję jej przewodniczący w piśmie wystosowanym do przewodniczącego Komitetu Stałych Przedstawicieli zobowiązał się zalecić zgromadzeniu plenarnemu zatwierdzenie stanowiska Rady w pierwszym czytaniu bez poprawek. Po weryfikacji dokonanej przez prawników lingwistów, w dniu 10 grudnia 2015 r. Rada przyjęła w pierwszym czytaniu swoje stanowisko potwierdzające porozumienie.
Zalecenie:
Zważywszy, że stanowisko w pierwszym czytaniu jest zgodne z porozumieniem osiągniętym podczas obrad trójstronnych, Komisja Transportu i Turystyki zaleca zatwierdzenie stanowiska Rady w pierwszym czytaniu bez poprawek.
Data ogłoszenia na posiedzeniu wpłynięcia stanowiska Rady w pierwszym czytaniu
4.2.2016
Komisja przedmiotowo właściwa
Data ogłoszenia na posiedzeniu
TRAN
4.2.2016
Sprawozdawcy
Data powołania
Michael Cramer
16.7.2014
Rozpatrzenie w komisji
16.2.2016
Data przyjęcia
15.3.2016
Wynik głosowania końcowego
+:
–:
0:
37
4
2
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego
Lucy Anderson, Inés Ayala Sender, Georges Bach, Izaskun Bilbao Barandica, Deirdre Clune, Michael Cramer, Luis de Grandes Pascual, Andor Deli, Karima Delli, Isabella De Monte, Ismail Ertug, Jacqueline Foster, Dieter-Lebrecht Koch, Stelios Kouloglou, Merja Kyllönen, Miltiadis Kyrkos, Peter Lundgren, Marian-Jean Marinescu, Georg Mayer, Gesine Meissner, Cláudia Monteiro de Aguiar, Jens Nilsson, Markus Pieper, Salvatore Domenico Pogliese, Tomasz Piotr Poręba, Gabriele Preuß, Dominique Riquet, Massimiliano Salini, David-Maria Sassoli, Claudia Schmidt, Jill Seymour, Keith Taylor, Pavel Telička, Peter van Dalen, Wim van de Camp, Kosma Złotowski, Elżbieta Katarzyna Łukacijewska
Zastępcy obecni podczas głosowania końcowego
Francisco Assis, Rosa D’Amato, Karoline Graswander-Hainz, Werner Kuhn, Franck Proust
Zastępcy (art. 200 ust. 2) obecni podczas głosowania końcowego