ZALECENIE DO DRUGIEGO CZYTANIA w sprawie stanowiska Rady w pierwszym czytaniu w sprawie przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie promowania swobodnego przepływu obywateli poprzez uproszczenie wymogów dotyczących przedkładania określonych dokumentów urzędowych w Unii Europejskiej i zmieniającego rozporządzenie (UE) nr 1024/2012

27.4.2016 - (14956/2/2015 – C8-0129/2016 – 2013/0119(COD)) - ***II

Komisja Prawna
Sprawozdawczyni: Mady Delvaux

PROJEKT REZOLUCJI USTAWODAWCZEJ PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO

w sprawie stanowiska Rady w pierwszym czytaniu w sprawie przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie promowania swobodnego przepływu obywateli poprzez uproszczenie wymogów dotyczących przedkładania określonych dokumentów urzędowych w Unii Europejskiej i zmieniającego rozporządzenie (UE) nr 1024/2012

(14956/2/2015 – C8-0129/2016 – 2013/0119(COD))

(Zwykła procedura ustawodawcza: drugie czytanie)

Parlament Europejski,

–uwzględniając stanowisko Rady w pierwszym czytaniu (14956/2/2015 – C8-0129/2016),

–uwzględniając uzasadnioną opinię przedstawioną na mocy protokołu nr 2 w sprawie stosowania zasad pomocniczości i proporcjonalności przez Senat Rumunii, w której to opinii stwierdzono, że projekt aktu ustawodawczego nie jest zgodny z zasadą pomocniczości,

–uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 11 lipca 2013 r.[1],

–uwzględniając swoje stanowisko przyjęte w pierwszym czytaniu[2] dotyczące wniosku Komisji przedstawionego Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2013)0228),

–uwzględniając art. 294 ust. 7 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–uwzględniając opinię Komisji Prawnej w sprawie proponowanej podstawy prawnej,

–uwzględniając art. 76 i art. 39 Regulaminu,

–uwzględniając zalecenia do drugiego czytania przedstawione przez Komisję Prawną (A8-0156/2016),

1.  zatwierdza stanowisko Rady przyjęte w pierwszym czytaniu;

2.  stwierdza, że akt prawny zostaje przyjęty zgodnie ze stanowiskiem Rady;

3.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do podpisania wraz z przewodniczącym Rady aktu prawnego zgodnie z art. 297 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej;

4.  zobowiązuje swojego sekretarza generalnego do podpisania aktu prawnego po stwierdzeniu, że wszystkie procedury zostały prawidłowo zakończone oraz do przygotowania, w porozumieniu z sekretarzem generalnym Rady, jego publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;

5.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji oraz parlamentom narodowym.

UZASADNIENIE

Celem tego rozporządzenia jest promowanie swobodnego przepływu obywateli i przedsiębiorstw poprzez uproszczenie przyjmowania określonych dokumentów urzędowych w Unii Europejskiej. Rozporządzenie nie dotyczy uznawania treści dokumentów urzędowych, w szczególności tych, które nie dotyczą ochrony suwerenności państw członkowskich w zakresie prawa rodzinnego.

Mobilność obywateli Unii jest faktem: blisko 12 mln obywateli UE studiuje, pracuje lub mieszka w państwie członkowskim, którego nie są obywatelami. Obecnie obywatele i przedsiębiorstwa Unii korzystający z przysługującego im prawa do swobodnego przemieszczania się lub ze swobód rynku wewnętrznego mogą napotkać trudności administracyjne, kiedy przedkładają dokumenty urzędowe organom innego państwa członkowskiego np. w związku z mobilnością transgraniczną.

Po międzyinstytucjonalnych negocjacjach współustawodawcy i Komisja uzgodnili tekst kompromisowy.

Rozporządzenie obejmuje wszystkie dokumenty stanu cywilnego oraz niektóre inne dokumenty, jakich obywatele często potrzebują, a które dotyczą np. pobytu, obywatelstwa i zaświadczenia o niekaralności.

Odnośnie do tych dokumentów urzędowych rozporządzenie przewiduje zniesienie wymogu legalizacji i apostille, dwóch formalności administracyjnych zazwyczaj przewidzianych w przypadku transgranicznych dokumentów urzędowych. Środki mające na celu ułatwienie przyjmowania dokumentów są również przewidziane odnośnie do kopii dokumentów poświadczonych za zgodność z oryginałem i uwierzytelnionych tłumaczeń. Jako przeciwwaga tych ułatwień dla obywateli, organ administracji przyjmujący dokument może się zwrócić bezpośrednio drogą elektroniczną do organu administracji wydającego dokument o potwierdzenie jego autentyczności.

Najważniejszym elementem rozporządzenia jest jednak wprowadzenie standardowych wielojęzycznych formularzy dla większości dokumentów urzędowych objętych rozporządzeniem. Te standardowe wielojęzyczne formularze są wydawane przez organy krajowe, kiedy dokument urzędowy ma być przedłożony w innym państwie członkowskim, i są załączane do dokumentu krajowego. Załączony dokument zawiera wstępne tłumaczenia danego dokumentu urzędowego i zwalnia tym samym obywatela z obowiązku przedstawienia tłumaczenia tego dokumentu. Ułatwi to znacznie procedury, jakich muszą dopełnić obywatele europejscy podróżujących między państwami członkowskimi.

Wyniki negocjacji z Radą przyniosły też Parlamentowi rozczarowanie w kilku aspektach: w szczególności Parlament pragnąłby, aby dyplomy i świadectwa szkolne, zaświadczenia o niepełnosprawności oraz niektóre dokumenty istotne dla przedsiębiorstw zostały objęte rozporządzeniem. Ponadto standardowe formularze wielojęzyczne nie mogą być krążyć w obiegu osobno, lecz muszą być załączone do odpowiednich dokumentów krajowych, co stanowi komplikację, której nie da się uniknąć. Nie zmienia to jednak faktu, że poczyniono znaczne postępy. Rozporządzenie zawiera klauzule przeglądowe przewidujące rozszerzenie w przyszłości zasięgu ułatwień administracyjnych, kiedy krajowe organy administracji przyzwyczają się do tego nowego sposobu pracy.

Sprawozdawczyni proponuje zatem, aby zatwierdzić ten tekst, który odpowiada tekstowi wynegocjowanemu z Radą i zweryfikowanemu przez prawników-lingwistów we wszystkich językach urzędowych.

OPINIA KOMISJI PRAWNEJ W SPRAWIE PODSTAWY PRAWNEJ

Pan Pavel Svoboda

Przewodniczący

Komisja Prawna

BRUKSELA

Przedmiot:  Opinia w sprawie podstawy prawnej wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie promowania swobodnego przepływu obywateli i przedsiębiorstw poprzez uproszczenie przyjmowania określonych dokumentów urzędowych w Unii Europejskiej i zmieniającego rozporządzenie (UE) nr 1024/2012 (COM(2013) 0228 – C7-0111/2013 – 2013/0119 (COD))

Szanowny Panie Przewodniczący!

W listopadzie 2015 r. Komisja Prawna postanowiła z własnej inicjatywy – zgodnie z art. 39 ust. 5 Regulaminu – wydać opinię w sprawie adekwatności zmiany podstawy prawnej, o którą wystąpiła Rada w stosunku do wyżej wspomnianego wniosku.

Jako podstawę prawną wniosku Komisja Europejska zaproponowała z jednej strony art. 21 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), który dotyczy przyjęcia przepisów ułatwiających wykonywanie przysługującego obywatelom prawa swobodnego przemieszczania się i przebywania na terytorium państw członkowskich, a z drugiej strony art. 114 ust. 1 TFUE, który dotyczy przyjęcia środków służących zbliżeniu przepisów przyjętych na mocy prawa krajowego lub przez organy administracji krajowej, mających na celu ustanowienie i funkcjonowanie rynku wewnętrznego.

W swoim stanowisku Parlament zdecydowanie poparł wniosek Komisji, przewidujący zaliczenie dokumentów dotyczących przedsiębiorstw do kategorii dokumentów urzędowych objętych uproszczeniami przewidzianymi w przedmiotowym wniosku ustawodawczym. W uzgodnionym tekście zmianie uległa jednak podstawa prawna, poprzez usunięcie art. 114 ust. 1 TFUE, na wniosek Rady, z pierwotnej podwójnej podstawy prawnej, ponieważ większość państw członkowskich opowiedziała się za bardziej ograniczonym zakresem rozporządzenia, obejmującym głównie dokumenty stanu cywilnego.

Celem niniejszej opinii jest stwierdzenie ważności i adekwatności tej nowej pojedynczej podstawy prawnej.

I – Kontekst

Wniosek w sprawie uproszczenia przyjmowania określonych dokumentów urzędowych w Unii Europejskiej ma odegrać bardzo ważną rolę, a mianowicie uprościć formalności, którym podlegają obywatele przenoszący się za granicę.

Duża liczba obywateli UE mieszka w państwie członkowskim innym niż państwo ich pochodzenia i liczba ta stale rośnie. Coraz więcej obywateli ma związki z innym państwem, czy to ze względów rodzinnych lub zawodowych, czy też po prostu w związku z wyjazdem wakacyjnym. Wszystkie te osoby mogą potencjalnie mieć kiedyś kontakt z organami administracyjnymi państwa, które odwiedzają lub w którym przebywają: turyści – z systemem opieki zdrowotnej, studenci – z administracją uczelni wyższych, a pracownicy – z organem podatkowym i organami ds. ubezpieczenia społecznego itp.

W 2011 r. Komisja opublikowała dokument strategiczny zawierający wykaz 20 najważniejszych krytycznych uwag dotyczących rynku wewnętrznego, zgłoszonych przez obywateli i przedsiębiorstwa. Większość tych uwag dotyczy formalności natury administracyjnej. W międzyczasie uznano również, że problemy związane ze stosowaniem w kontekście transgranicznym prawa rodzinnego, prawa podatkowego, prawa w zakresie zabezpieczenia społecznego itp. zniechęcają wielu obywateli do podjęcia wyzwania i przeprowadzenia się do innego państwa członkowskiego.

Co roku kilkaset tysięcy dokumentów urzędowych tego rodzaju trzeba legalizować lub poświadczać, aby zostały uznane w państwach członkowskich innych niż te, w których je wydano. Ograniczenie tych dodatkowych formalności w sytuacjach transgranicznych stanowi zatem kolejny ważny krok mający na celu ułatwienie obywatelom korzystania z przysługującej im swobody przemieszczania się.

Należy także zauważyć, że ten wniosek dotyczący rozporządzenia w żadnym razie nie przewiduje harmonizacji prawa materialnego państw członkowskich w poszczególnych dziedzinach. Nie przewidziano w nim wymogu uznawania przez jedno państwo członkowskie treści dokumentu wydanego w innym państwie członkowskim. Celem wniosku jest wyłącznie ograniczenie dodatkowych formalności transgranicznych poprzez zniesienie wymogu legalizacji szeregu dokumentów urzędowych i uzyskania dla nich apostille.

II – Odnośne artykuły Traktatu

Za pojedynczą podstawę prawną w tekście rozporządzenia uzgodnionym przez współustawodawców w ramach rozmów trójstronnych przyjęto art. 21 TFUE zawarty w części drugiej zatytułowanej „Niedyskryminacja i obywatelstwo Unii” (podkreślenie dodane):

Artykuł 21 TFUE

(dawny artykuł 18 TWE)

1. Każdy obywatel Unii ma prawo do swobodnego przemieszczania się i przebywania na terytorium Państw Członkowskich, z zastrzeżeniem ograniczeń i warunków ustanowionych w Traktatach i w środkach przyjętych w celu ich wykonania.

2. Jeżeli dla osiągnięcia tego celu działanie Unii okazuje się konieczne, a Traktaty nie przewidują niezbędnych kompetencji, Parlament Europejski i Rada, stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą, mogą wydać przepisy ułatwiające wykonywanie praw określonych w ustępie 1.

[...]

W pierwotnym wniosku jako drugą podstawę prawną przyjęto art. 114 ust. 1 TFUE, zawarty w rozdziale 3 „Zbliżanie ustawodawstw”, w celu objęcia zakresem rozporządzenia dokumentów urzędowych stosowanych przez unijne przedsiębiorstwa w sytuacjach transgranicznych. Tę podstawę prawną usunięto jednak później na wniosek Rady ze względu na ograniczenie zakresu rozporządzenia:

Artykuł 114 TFUE

(dawny artykuł 95 TWE)

1. [...] Parlament Europejski i Rada, stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą i po konsultacji z Komitetem Ekonomiczno-Społecznym, przyjmują środki dotyczące zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich, które mają na celu ustanowienie i funkcjonowanie rynku wewnętrznego.

[...]

III – Ogólna zasada regulująca wybór podstawy prawnej

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości „wybór podstawy prawnej wspólnotowego aktu prawnego musi być oparty na obiektywnych czynnikach, które mogą zostać poddane kontroli sądowej; należą do nich w szczególności cel i treść danego aktu”[3]. Wybór niewłaściwej podstawy prawnej może zatem uzasadniać uchylenie tego aktu.

W tym przypadku należy więc ustalić, czy wniosek:

1.  ma dwa cele lub dwie części składowe, a jeden z tych aspektów można określić jako główny lub przeważający, podczas gdy drugi ma jedynie charakter dodatkowy; lub

2.  dąży jednocześnie do realizacji większej liczby celów lub ma większą liczbę części składowych, które są nierozerwalnie związane, przy czym żaden z aspektów nie jest drugorzędny lub pośredni w stosunku do innego aspektu.

Zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości w pierwszym przypadku akt musi opierać się na jednej podstawie prawnej, mianowicie tej wymaganej przez główny lub przeważający cel lub element, a w drugim przypadku akt musi opierać się na różnych, odpowiednich podstawach prawnych.[4]

IV - Cel i treść wniosku

W motywie 1 uzgodnionego tekstu stwierdzono, że rozporządzenie ma na celu zapewnienie swobodnego przepływu dokumentów urzędowych w Unii w celu promowania swobodnego przepływu obywateli Unii, oraz przewidziano, że z myślą o osiągnięciu politycznego celu określonego w art. 21 TFUE „Unia powinna przyjąć konkretne środki upraszczające istniejące wymogi administracyjne dotyczące przedkładania w jednym państwie członkowskim określonych dokumentów urzędowych wydanych przez organy innego państwa członkowskiego”.

W kompromisowym tekście przewidziano, że rozporządzenie powinno mieć zastosowanie wyłącznie do określonych dokumentów urzędowych, przede wszystkim dotyczących stanu cywilnego. Zgodnie z art. 2 ust. 1 uzgodnionego tekstu „niniejsze rozporządzenie ma zastosowanie do dokumentów urzędowych wydawanych przez organy państwa członkowskiego zgodnie z jego prawem krajowym, które to dokumenty muszą zostać przedłożone organom innego państwa członkowskiego i których głównym celem jest stwierdzenie” urodzenia, zgonu, małżeństwa, rozwodu, rodzicielstwa, adopcji itp. Wniosek Komisji obejmował swoim zakresem również „status prawny i reprezentację spółki lub innego przedsiębiorstwa”, który to zapis w późniejszym czasie skreślono na wniosek Rady, ograniczając znacznie zakres rozporządzenia do dokumentów stanu cywilnego.

Głównym celem rozporządzenia jest zniesienie wymogu legalizacji i uzyskania apostille w odniesieniu do dokumentów urzędowych, które wchodzą w zakres jego stosowania. Dokonano również szeregu uproszczeń dotyczących poświadczonych kopii i poświadczonych tłumaczeń.

Aby zapobiec próbom oszustwa, w rozporządzeniu przewidziano również stosowanie systemu wymiany informacji na rynku wewnętrznym (IMI) do celów wzajemnej pomocy. System ten, który jest już wykorzystywany w sektorze gospodarki, umożliwia organowi państwa członkowskiego przyjmującego dokument zwrócenie się o pomoc do organów wydającego państwa członkowskiego. Organ, który wydał dokument, ma możliwość potwierdzenia organowi, który ma przyjąć dokument, autentyczności i wartości dowodowej tego dokumentu.

W końcu, jednym z podstawowych założeń wniosku jest ustanowienie wielojęzycznych standardowych formularzy UE [zob. art. 6a, 6b, 6c, 6d, 6d1 i 6e uzgodnionego tekstu]. Dzięki wydawaniu takich wielojęzycznych standardowych formularzy problem związany z tłumaczeniem dokumentów powinien zniknąć, w podobny sposób, jak miało to miejsce w przypadku dokumentów elektronicznych służących do celów związanych z zabezpieczeniem społecznym.

Standardowe formularze UE mają jedynie na celu wyeliminowanie zwyczajowych formalności i konieczności tłumaczenia dokumentów. Ich ustanowienie w żadnym razie nie wiąże się z obowiązkiem uznawania ich treści (zwłaszcza w dziedzinie prawa rodzinnego).

V – Analiza i określenie właściwej podstawy prawnej

We wniosku Komisji przewidziano, że rozporządzenie powinno stosować się wyłącznie w odniesieniu do pewnych wyszczególnionych dokumentów urzędowych, przede wszystkim dotyczących stanu cywilnego. Proponowany tekst w pierwotnej wersji przewidywał jednak również uproszczenia formalności administracyjnych dotyczących dokumentów odnoszących się do przedsiębiorstw. W rezultacie pierwotną podstawę prawną rozporządzenia, którego dotyczy wniosek, stanowił nie tylko art. 21 ust. 2 TFUE, lecz również – jako druga podstawa prawna – art. 114 ust. 1 TFUE. Art. 114 ust. 1 TFUE uwzględniono, dlatego że stanowił odpowiednią podstawą prawną obejmującą stosowanie dokumentów urzędowych przez unijne przedsiębiorstwa w kontekście transgranicznym na rynku wewnętrznym.

Na wniosek Rady, do którego przychylił się Parlament Europejski, w uzgodnionym tekście z zakresu rozporządzenia wyłączono jednak dokumenty urzędowe dotyczące „stanu prawnego i reprezentacji spółki lub innego przedsiębiorstwa”. Ponieważ przedsiębiorstwa nie wchodzą już bezpośrednio w zakres rozporządzenia, uzasadnione jest usunięcie art. 114 ust. 1 TFUE jako drugiej podstawy prawnej, i oparcie proponowanego rozporządzenia na pojedynczej podstawie prawnej, a mianowicie art. 21 ust. 2 TFUE.

W związku z powyższym podstawę rozporządzenia stanowić powinien wyłącznie art. 21 ust. 2 TFUE, który uprawnia Parlament Europejski i Radę do przyjęcia przepisów ułatwiających wykonywanie podstawowych praw obywateli Unii do swobodnego przemieszczania się i przebywania na terytorium państw członkowskich, jak przewidziano w art. 21 ust. 1 TFUE.

Przeszkody administracyjne w transgranicznym stosowaniu i przyjmowaniu dokumentów urzędowych mają bezpośredni wpływ na swobodny przepływ obywateli. Usunięcie tych przeszkód ułatwiłoby zatem swobodny przepływ obywateli, jak przewidziano w art. 21 ust. 2 TFUE.

We wniosku uwzględniono przepisy dotyczące praktycznych narzędzi (np. systemu wymiany informacji na rynku wewnętrznym i wielojęzycznych standardowych formularzy), aby uprościć życie obywateli w kontekście transgranicznym. Rozporządzenie, którego dotyczy wniosek, należy zatem uznać za niezbędny instrument służący promowaniu swobodnego przepływu obywateli Unii na terenie Unii Europejskiej.

Ponieważ założenia i treść proponowanego rozporządzenia, które omówiono powyżej, mają na celu ograniczenie kosztów ponoszonych przez osoby fizyczne, a także zmniejszenie biurokracji m.in. poprzez udostępnienie wielojęzycznych standardowych formularzy, właściwą pojedynczą podstawę prawną proponowanego rozporządzenia stanowi art. 21 ust. 2 TFUE.

VI – Podsumowanie i zalecenie

W uzgodnionym tekście z podwójnej podstawy prawnej usunięto art. 114 ust. 1 TFUE, gdyż zakres proponowanego rozporządzenia ograniczono wyłącznie do dokumentów urzędowych odnoszących się do osób fizycznych. Z jego zakresu wyłączono natomiast dokumenty dotyczące przedsiębiorstw. W rezultacie jedyną i odpowiednią podstawę analizowanego aktu ustawodawczego stanowi obecnie art. 21 ust. 2 TFUE.

Na posiedzeniu w dniu 12 listopada 2015 r. Komisja Prawna zatwierdziła porozumienie osiągnięte w ramach rozmów trójstronnych z Radą, w tym zmianę podstawy prawnej. Po dokładnym rozważeniu konsekwencji związanych z przyjęciem wskazanej podstawy prawnej na posiedzeniu w dniu 28 stycznia 2016 r. Komisja prawna postanowiła – 23 głosami za, przy 2 głosach przeciw[5] i braku głosów wstrzymujących się – zalecić zgromadzeniu plenarnemu formalne zatwierdzenie uzgodnionego tekstu w drugim czytaniu, w kształcie opartym na jednej podstawie prawnej, a mianowicie art. 21 ust. 2 TFUE.

Z wyrazami szacunku

Pavel Svoboda

PROCEDURA W KOMISJI PREDMIOTOWO WŁAŚCIWEJ

Tytuł	Promowanie swobodnego przepływu obywateli i przedsiębiorstw poprzez uproszczenie przyjmowania określonych dokumentów urzędowych w Unii Europejskiej
Odsyłacze	14956/2/2015 – C8-0129/2016 – 2013/0119(COD)
Data pierwszego czytania w Parlamencie Europejskim - Numer P	4.2.2014                     T7-0054/2014
Wniosek Komisji	COM(2013)0228 - C7-0111/2013
Data ogłoszenia na posiedzeniu wpłynięcia stanowiska Rady w pierwszym czytaniu	11.4.2016
Komisja przedmiotowo właściwa        Data ogłoszenia na posiedzeniu	JURI 11.4.2016
Sprawozdawcy:        Data powołania	Mady Delvaux 3.9.2014
Zastrzeżenia do podstawy prawnej        Data wydania opinii JURI	JURI 28.1.2016
Rozpatrzenie w komisji	24.9.2014	24.3.2015	14.7.2015	21.4.2016
Data przyjęcia	21.4.2016
Wynik głosowania końcowego	+: –: 0:	18 2 0
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego	Max Andersson, Joëlle Bergeron, Marie-Christine Boutonnet, Jean-Marie Cavada, Kostas Chrysogonos, Therese Comodini Cachia, Mady Delvaux, Rosa Estaràs Ferragut, Enrico Gasbarra, Lidia Joanna Geringer de Oedenberg, Dietmar Köster, Gilles Lebreton, Emil Radev, József Szájer, Axel Voss
Zastępcy obecni podczas głosowania końcowego	Angel Dzhambazki, Heidi Hautala, Sylvia-Yvonne Kaufmann, Cecilia Wikström
Zastępcy (art. 200 ust. 2) obecni podczas głosowania końcowego	Josef Weidenholzer
Data złożenia	27.4.2016

• [1]  Dz. U. C 327 z 12.11.2013, s. 52.
• [2]  Teksty przyjęte w dniu 4.2.2014, P7_TA(2014)0054.
• [3]  Sprawa C-45/86 Komisja przeciwko Radzie („Ogólny system preferencji celnych”), Zb.Orz. 1987, s. 1439, pkt 5; sprawa C-440/05, Komisja przeciwko Radzie, Zb.Orz. 2007, s. I-9097; sprawa C-411/06, Komisja przeciwko Parlamentowi i Radzie, Zb.Orz. 2009, s. I-7585.
• [4]  Zob. ww. sprawę C-411/06, pkt 46–47.
• [5]  W trakcie głosowania końcowego obecni byli: Pavel Svoboda (przewodniczący), Jean-Marie Cavada (wiceprzewodniczący), Mady Delvaux (wiceprzewodnicząca), Lidia Joanna Geringer de Oedenberg (wiceprzewodnicząca), Axel Voss (wiceprzewodniczący i sprawozdawca), Max Andersson, Joëlle Bergeron, Marie-Christine Boutonnet, Daniel Buda, Kostas Chrysogonos, Sergio Gaetano Cofferati, Therese Comodini Cachia, Pascal Durand, Angel Dzhambazki, Laura Ferrara, Evelyne Gebhardt, Jytte Guteland, Heidi Hautala, Sajjad Karim, Dietmar Köster, Constance Le Grip, Gilles Lebreton, António Marinho e Pinto, Jiří Maštálka, Angelika Niebler, Emil Radev, Julia Reda, Evelyn Regner, Virginie Rozière, Tadeusz Zwiefka.