SPRAWOZDANIE w sprawie działalności, oddziaływania i wartości dodanej Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji w latach 2007–2014

5.7.2016 - (2015/2284(INI))

Komisja Zatrudnienia i Spraw Socjalnych
Sprawozdawca: Marian Harkin
Sprawozdawca komisji opiniodawczej (*):
Jean-Paul Denanot, Komisja Budżetowa
(*) Zaangażowana komisja – art. 54 Regulaminu

Procedura : 2015/2284(INI)

Przebieg prac nad dokumentem podczas sesji

Dokument w ramach procedury :

A8-0227/2016

Teksty złożone :

A8-0227/2016

Debaty :

PV 15/09/2016 - 7
CRE 15/09/2016 - 7

Głosowanie :

PV 15/09/2016 - 11.14
Wyjaśnienia do głosowania

Teksty przyjęte :

P8_TA(2016)0361

PROJEKT REZOLUCJI PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO
UZASADNIENIE
OPINIA Komisji Budżetowej (*)
OPINIA Komisji Handlu Międzynarodowego
OPINIA Komisji Kontroli Budżetowej
OPINIA Komisji Rozwoju Regionalnego
OPINIA Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia
WYNIK GŁOSOWANIA KOŃCOWEGOW KOMISJI PRZEDMIOTOWO WŁAŚCIWEJ
GŁOSOWANIE KOŃCOWE W KOMISJI PRZEDMIOTOWO WŁAŚCIWEJ W FORMIE GŁOSOWANIA IMIENNEGO

PROJEKT REZOLUCJI PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO

w sprawie działalności, oddziaływania i wartości dodanej Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji w latach 2007–2014

(2015/2284(INI))

Parlament Europejski,

– uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1309/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (2014–2020) i uchylenia rozporządzenia (WE) nr 1927/2006[1],

– uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 546/2009 z dnia 18 czerwca 2009 r. zmieniające rozporządzenie (WE) nr 1927/2006 ustanawiające Europejski Fundusz Dostosowania do Globalizacji[2],

– uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 1927/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. ustanawiające Europejski Fundusz Dostosowania do Globalizacji[3],

– uwzględniając sprawozdanie Komisji dla Parlamentu Europejskiego i Rady z działalności Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji w latach 2013 i 2014 (COM(2015)0355),

– uwzględniając ocenę ex post Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (EFG) – sprawozdanie końcowe, z sierpnia 2015 r.,

– uwzględniając sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 7/2013 pt. „Czy Europejski Fundusz Dostosowania do Globalizacji zapewnił wartość dodaną UE dzięki wsparciu reintegracji zawodowej zwalnianych pracowników?”,

– uwzględniając sprawozdanie Europejskiego Obserwatorium Restrukturyzacji (ERM) Eurofund z 2012 r. pt. „Po restrukturyzacji – rynek pracy, warunki pracy i zadowolenie z życia”,

– uwzględniając badanie Eurofund pt. „Wartość dodana Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji: porównanie doświadczeń Niemiec i Finlandii (2009)”,

– uwzględniając sprawozdanie Europejskiego Obserwatorium Restrukturyzacji (ERM) Eurofund z 2009 r. pt. „Restrukturyzacja w czasie recesji”,

– uwzględniając rezolucję Parlamentu Europejskiego z dnia 29 września 2011 r. w sprawie przyszłości Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji[4],

– uwzględniając rezolucję Parlamentu Europejskiego z dnia 7 września 2010 r. w sprawie finansowania i funkcjonowania Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji[5],

– uwzględniając przyjęte przez Parlament Europejski od stycznia 2007 r. rezolucje w sprawie uruchomienia EFG, w tym uwagi Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych (EMPL) w sprawie złożonych wniosków,

– uwzględniając poświęcone EFG obrady specjalnej grupy roboczej Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych,

– uwzględniając art. 52 Regulaminu,

– uwzględniając sprawozdanie Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych, jak również opinie Komisji Budżetowej, Komisji Handlu Międzynarodowego, Komisji Kontroli Budżetowej, Komisji Rozwoju Regionalnego oraz Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia (A8-0227/2016),

A. mając na uwadze, że Europejski Fundusz Dostosowania do Globalizacji (EFG) został utworzony w celu zapewnienia wsparcia dla pracowników zwalnianych w związku z poważnymi zmianami strukturalnymi w światowym handlu i wyrażenia solidarności z nimi; mając na uwadze, że celem EFG jest przyczynienie się do inteligentnego i zrównoważonego wzrostu gospodarczego sprzyjającego włączeniu społecznemu i wspieranie trwałego zatrudnienia dzięki przygotowaniu zwolnionych pracowników do nowej pracy i wspieranie ich; mając na uwadze, że celem EFG jest podejmowanie działań w odniesieniu do sytuacji nadzwyczajnych przez podejmowanie szybkich interwencji i udzielanie krótkoterminowej pomocy w odpowiedzi na poważne i nieprzewidziane trudności na rynku pracy wiążące się z masowymi zwolnieniami na szeroką skalę, w przeciwieństwie do Europejskiego Funduszu Społecznego (EFS), który także wspiera zwolnionych pracowników, ale którego celem jest podejmowanie działań w związku z długoterminowymi zaburzeniami równowagi strukturalnej, głównie poprzez programy uczenia się przez całe życie; uważa, że EFG powinien dalej funkcjonować poza wieloletnimi ramami finansowymi (WRF) w następnym okresie programowania;

B. mając na uwadze, że restrukturyzacja w ostatnich latach stała się bardziej rozpowszechniona, ulegając intensyfikacji w niektórych sektorach i wchodząc do innych sektorów; mając na uwadze, że przedsiębiorstwa ponoszą odpowiedzialność za często nieprzewidziany wpływ tych decyzji na społeczności oraz strukturę gospodarczą i społeczną danego państwa członkowskiego; mając na uwadze, że EFG pomaga amortyzować negatywne skutki tych decyzji restrukturyzacyjnych; mając na uwadze, że coraz więcej wniosków EFG jest związanych ze strategiami restrukturyzacyjnymi dużych przedsiębiorstw i korporacji wielonarodowych, o których zazwyczaj decyduje się bez udziału pracowników ani ich przedstawicieli; mając na uwadze, że przenoszenie produkcji, delokalizacja, zamknięcia, fuzje, nabycia, przejęcia, reorganizacja produkcji i outsourcing działalności są najpowszechniejszymi formami restrukturyzacji;

C. mając na uwadze, że zdolność adaptacji i proaktywność przy zmianie pracy lub wykonywanych czynności może jednak być osłabiona przez brak bezpieczeństwa, ponieważ przejście do nowego miejsca pracy łączy się z ryzykiem bezrobocia, niższej pensji i braku bezpieczeństwa socjalnego; mając na uwadze, że reintegracja zawodowa beneficjentów wniosków EFG będzie bardziej skuteczna, jeśli doprowadzi do zatrudnienia o wysokiej jakości;

D. mając na uwadze, że spółdzielnie przeprowadzają restrukturyzacje w sposób społecznie odpowiedzialny oraz że szczególny spółdzielczy model zarządzania, oparty na wspólnej własności, demokratycznym uczestnictwie i kontroli sprawowanej przez członków, a także zdolność funkcjonowania wyłącznie na bazie własnych zasobów finansowych i sieci wsparcia wyjaśniają, dlaczego spółdzielnie potrafią bardziej elastycznie i innowacyjnie zarządzać restrukturyzacją na przestrzeni czasu oraz lepiej realizować nowe przedsięwzięcia;

E. mając na uwadze, że w art. 19 rozporządzenia (WE) nr 1309/2013 zobowiązano Komisję do przedkładania co dwa lata Parlamentowi i Radzie sprawozdania z działalności EFG z poprzednich dwóch lat w ujęciu ilościowym i jakościowym;

F. mając na uwadze, że brakuje europejskich ram prawnych dotyczących informowania pracowników i przeprowadzania z nimi konsultacji, przygotowania do restrukturyzacji i zarządzania nią w celu przewidywania zmian i uniknięcia utraty miejsc pracy; mając na uwadze, że Parlament zażądał w swojej rezolucji z dnia 15 stycznia 2013 r.[6] , by Komisja, zgodnie z art. 225 Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej i po konsultacji z partnerami społecznymi przedłożyła jak najszybciej wniosek dotyczący aktu prawnego w sprawie informowania pracowników i przeprowadzania z nimi konsultacji, przygotowania do restrukturyzacji i zarządzania nią (zgodnie ze szczegółowymi zaleceniami określonymi w załączniku do tego aktu); mając na uwadze, że przepisy prawa krajowego znacznie się różnią pod względem odpowiedzialności pracodawców za pracowników w tym procesie; mając na uwadze, że dwukrotnie konsultowano się z europejskimi partnerami społecznymi w tej sprawie oraz że Komisja nie podjęła żadnych działań; mając na uwadze, że Komisja w rozczarowujący sposób zareagowała na rezolucje Parlamentu w sprawie informacji, konsultacji i restrukturyzacji, co podkreśla potrzebę podjęcia konkretnych kroków w tym obszarze; mając na uwadze, że zasadnicze znaczenie mają dobrze rozwinięte systemy regulujące stosunki pracy, które dają pracownikom i ich przedstawicielom prawa w obszarze konsultacji i informacji; mając na uwadze, że wzmocniony dyrektywa w sprawie informacji i konsultacji mogłyby przyczynić się do zagwarantowania, że negocjacje dotyczące odpowiedniego planu odbywają się na sprawiedliwych warunkach i w sposób terminowy;

G. mając na uwadze, że minimalna liczba progowa zwolnień została obniżona z 1 000 do 500 i że dopuszczono możliwość, że w wyjątkowych okolicznościach lub na małych rynkach pracy wniosek o wsparcie z EFG zostanie wzięty pod uwagę, jeżeli zwolnienia mają poważny wpływ na zatrudnienie i lokalną, regionalną lub krajową gospodarkę;

H. mając na uwadze, że od dnia 1 stycznia 2014 r. osoby pracujące w przeszłości na własny rachunek mogą również zostać beneficjentami i otrzymać pomoc; mając na uwadze, że Komisja powinna zadbać o to, by z EFG zaspokajane były także specyficzne potrzeby osób samozatrudnionych, ponieważ jest coraz więcej osób zatrudnionych na własny rachunek; mając na uwadze, że do dnia 31 grudnia 2017 r. młode osoby niepracujące, niekształcące się ani nieszkolące się (NEET) i mieszkające w regionach kwalifikujących się w ramach Inicjatywy na rzecz zatrudnienia ludzi młodych mogą korzystać z pomocy w ramach EFG w liczbie równej liczbie objętych pomocą beneficjentów;

I. mając na uwadze, że celem obecnego EFG jest nie tylko wspieranie zwolnionych pracowników, ale także okazanie solidarności z nimi;

J. mając na uwadze, że pierwotny budżet EFG wynosił 500 mln EUR na rok; mając na uwadze, że obecny budżet wynosi 150 mln EUR na rok i że od momentu ustanowienia budżetu średnio wydatkuje się z niego ok. 70 mln EUR na rok;

K. mając na uwadze, że pierwotny poziom współfinansowania został ustalony na 50 %, następnie zwiększony do 65 % na okres 2009–2011, potem przywrócony do poziomu 50 % w latach 2012–2013, a obecnie wynosi 60 %;

L. mając na uwadze, że między rokiem 2007 a 2014 zgłoszono 134 wnioski z 20 państw członkowskich w odniesieniu do 122 121 pracowników, którzy mają zostać objęci pomocą; mając na uwadze, że łączna wnioskowana kwota wynosi 561,1 mln EUR; zauważa, że w latach 2007–2013 wskaźnik wykonania budżetu wynosił tylko 55%; mając na uwadze, że w latach 2007–2014 największa liczba wniosków przypadła na sektor produkcyjny, w szczególności na sektor motoryzacyjny – 29 tys. ze 122 121 pracowników, czyli 23% całkowitej liczby objętej złożonymi wnioskami; mając na uwadze, że obecnie skutki kryzysu gospodarczego są poważniejsze i bardziej odczuwalne w małych przedsiębiorstwach zatrudniających poniżej 500 pracowników;

M. mając na uwadze, że Europejski Trybunał Obrachunkowy zaleca Parlamentowi, Komisji i Radzie, by zastanowiły się nad ograniczeniem funduszy UE do działań, w odniesieniu do których istnieje największe prawdopodobieństwo, że przyniosą wartość dodaną, a nie finansowały już istniejące krajowe systemy wspierania dochodów pracowników, jak przewidziano w art. 7 ust. 1 lit. b); mając na uwadze, że środki EFG mają największą wartość dodaną, jeśli są wykorzystane do współfinansowania usług dla zwolnionych pracowników normalnie nieobjętych systemami zasiłków dla bezrobotnych w państwach członkowskich, gdzie usługi te skupiają się na szkoleniach, a nie na zasiłkach, oraz w tych przypadkach, w których zostały zindywidualizowane i uzupełniają główne środki wsparcia, w szczególności w odniesieniu do zwolnionych najbardziej narażonych grup pracowników; w związku z tym zauważa potrzebę inwestowania w potencjał byłych pracowników oraz znaczenie pełnej oceny potrzeb i wymogów dotyczących umiejętności na lokalnych rynkach pracy, ponieważ powinno to stanowić podstawę do szkoleń i rozwoju kompetencji w celu szybkiej reintegracji pracowników na rynku pracy; przypomina, że państwa członkowskie mają obowiązek skutecznego wykonania budżetu EFG;

N. mając na uwadze, że EFG nie rozwiązuje problemu bezrobocia w UE; mając na uwadze, że rozwiązanie kryzysu związanego z bezrobociem w UE wymaga umieszczenia ochrony miejsc pracy w centrum polityki UE; mając na uwadze, że stopy bezrobocia w państwach Unii Europejskiej, zwłaszcza wśród ludzi młodych i długotrwale bezrobotnych, wymagają pilnych działań umożliwiających stworzenie bezrobotnym nowych perspektyw zawodowych;

O. mając na uwadze, że okresem odniesienia dla oceny EFG na potrzeby niniejszego sprawozdania są lata 2007–2014; mając na uwadze, że ocena ex post Komisji obejmuje lata 2007–2013 i że sprawozdanie z kontroli Trybunału Obrachunkowego obejmuje okres 2007–2012;

P. mając na uwadze, że przy wdrażaniu Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (EFG) powinny być przestrzegane i propagowane zasady równouprawnienia płci i niedyskryminacji, które należą do podstawowych wartości Unii i zostały zapisane w strategii „Europa 2020”;

Q. mając na uwadze, że choć wskaźnik ponownego zatrudnienia jest wyższy w przypadku kobiet niż mężczyzn, ponowne zatrudnienie kobiet ma przeważnie charakter tymczasowy i niestabilny ze względu na fakt, że kobiety, które poszukują nowej pracy lub uczestniczą w szkoleniach w celu zdobycia nowych kwalifikacji zawodowych, mają obowiązki związane z opieką nad członkami rodziny oraz borykają się z brakiem przystępnych cenowo i wysokiej jakości placówek opieki nad dziećmi i osobami chorymi;

R. mając na uwadze, że kobiety znacznie bardziej odczuwają skutki kryzysu i polityki oszczędnościowej;

1. przyjmuje do wiadomości ocenę ex post EFG i pierwsze dwuletnie sprawozdanie; odnotowuje, że Komisja spełnia swój obowiązek sprawozdawczy; uważa, że wspomniane sprawozdania, a także inne sprawozdania, nie wystarczają do pełnego zapewnienia przejrzystości i skuteczności EFG; wzywa państwa członkowskie, które skorzystały z EFG, aby upubliczniły wszystkie dane i oceny wniosków oraz by uwzględniły ocenę wpływu pod kątem płci; zdecydowanie zachęca państwa członkowskie do terminowego upubliczniania ich wniosków i sprawozdań końcowych na mocy obecnego rozporządzenia; uważa w związku z tym, że chociaż Komisja spełnia swój obowiązek sprawozdawczy, to mogłaby upublicznić wszystkie odpowiednie dokumenty związane z przypadkami wsparcia z EFG, a także swoje wewnętrzne sprawozdania z wizyt sporządzone po wizytach kontrolnych oceniających bieżące stosowanie przepisów w państwach członkowskich;

2. z zadowoleniem przyjmuje przedłużenie finansowania z jednego roku do dwóch lat; przypomina, że zgodnie z badaniami Eurofund 12 miesięcy to nie był wystarczający okres, by pomóc wszystkim zwolnionym pracownikom, w szczególności grupom najbardziej narażonym, takim jak pracownicy o niskich kwalifikacjach, starsi pracownicy, kobiety, a w szczególności rodzice samotnie wychowujący dzieci;

3. zauważa, że oceny EFG pokazują, że na wyniki działań funduszu wpływ mają czynniki takie jak poziom wykształcenia i kwalifikacje pracowników, do których skierowane są te działania, a także chłonność właściwych rynków pracy i PKB krajów otrzymujących wsparcie z funduszu; podkreśla, że na czynniki te wpływ mają głównie długoterminowe środki, które można skutecznie wspierać za pomocą europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych (EFSI); podkreśla konieczność uwzględniania tych czynników i sytuacji na lokalnym rynku pracy w każdym przypadku udzielania wsparcia z EFG; zauważa, że większa synergia między EFG a EFSI jest ważna dla osiągnięcia szybszych i bardziej konkretnych wyników; podkreśla, że z EFSI można finansować środki następcze w obszarach wspieranych z EFG, pobudzając inwestycje, ogólny wzrost gospodarczy i tworzenie miejsc pracy; podkreśla, że interwencje z EFG powinny być nakierowane na inwestycje, które wnoszą pozytywny wkład we wzrost gospodarczy i zatrudnienie, edukację, umiejętności, mobilność geograficzną pracowników oraz powinny być skoordynowane z istniejącymi programami UE, aby pomagać ludziom w znalezieniu pracy i wspierać przedsiębiorczość, zwłaszcza w regionach i sektorach już odczuwających niekorzystne skutki globalizacji lub restrukturyzacji gospodarki; podkreśla, że zintegrowane podejścia oparte na programowaniu wielofunduszowym powinny być preferowane, by w sposób zrównoważony rozwiązywać problem zwolnień i bezrobocia dzięki wydajnej alokacji zasobów oraz ściślejszej koordynacji i większej synergii, zwłaszcza między EFS a EFRR; jest głęboko przekonany, że zintegrowana strategia programowania wielofunduszowego zmniejszyłaby ryzyko przenoszenia produkcji przemysłowej i stworzyłaby sprzyjające warunki jej powrotu do UE;

4. jest zdania, że funkcjonowanie EFG polepszyło się dzięki zreformowaniu rozporządzenia; przyznaje, że poprawa ta uprościła państwom członkowskim procedury dostępu do EFG i że powinno to pociągnąć za sobą częstsze wykorzystywanie tego instrumentu przez państwa członkowskie; wzywa Komisję do zaproponowania działań mających na celu usunięcie barier dotyczących ograniczeń administracyjnych, które stanowią przeszkodę w skorzystaniu z EFG; jest przekonany, że EFG nie powinien przyjąć makroekonomicznej funkcji stabilizacyjnej;

5. stwierdza, że zmniejszone środki przeznaczone na EFG w budżecie rocznym okazały się do tej pory wystarczające, by zapewnić niezbędną i podstawową pomoc i wsparcie osobom, które straciły pracę; podkreśla jednak, że od 2014 r. zakres stosowania EFG został rozszerzony, aby uwzględnić młodzież NEET i kryterium związane z kryzysem, a w przypadku znacznego zwiększenia liczby wniosków lub dodania nowych prerogatyw środki muszą być niewystarczające i będą musiały zostać zwiększone, by nadal zapewniać skuteczne funkcjonowanie EFG;

6. podkreśla znaczenie silnego dialogu społecznego opartego na wzajemnym zaufaniu i wspólnej odpowiedzialności jako najlepszego instrumentu służącego do znajdowania kompromisowych rozwiązań i wspólnych koncepcji przy przewidywaniu procesów restrukturyzacyjnych, zarządzaniu tymi procesami oraz zapobieganiu im; podkreśla, że pomogłoby to w zapobieganiu utracie pracy, a zatem wnioskom EFG;

7. zauważa znaczący wzrost liczby wniosków w okresie obowiązywania odstępstwa w latach w latach 2009–2011, kiedy było możliwe składanie wniosków na podstawie kryteriów związanych z kryzysem, a zakres ten został następnie rozszerzony w latach 2014–2020, by trwale uwzględnić kryterium związane z kryzysem, a także osoby prowadzące działalność na własny rachunek; przyjmuje z zadowoleniem przedłużenie tego odstępstwa poza 2013 r.; zauważa, że ponad połowa całkowitej liczby projektów w latach 2007–2014 była związana z kryzysem; podkreśla, że negatywne skutki kryzysu gospodarczego są nadal widoczne w niektórych państwach członkowskich;

8. odnotowuje, że w latach 2007–2014 dwadzieścia państw członkowskich wnioskowało łącznie o kwotę 542,4 mln EUR i przeznaczyło ją na 131 interwencji skierowanych do 121 380 pracowników;

9. stwierdza, że Komisja usprawniła bazę danych EFG zawierającą dane ilościowe na temat przypadków wsparcia z EFG do celów statystycznych, co ułatwiło państwom członkowskim składanie wniosków, a Komisji analizowanie i porównywanie danych dotyczących przypadków wsparcia z EFG; odnotowuje ponadto, że Komisja włączyła EFG do wspólnego systemu dzielonego zarządzania funduszami, co powinno poskutkować większą liczbą prawidłowych i kompletnych wniosków oraz dalszym skróceniem czasu koniecznego do przyjęcia wniosku złożonego przez państwo członkowskie; zauważa, że system ten umożliwia uproszczenie wniosków w państwach członkowskich i wzywa Komisję do przyspieszenia procesu rozpatrywania wniosków, tak aby umożliwić szybkie finansowanie w celu zmaksymalizowania oddziaływania;

10. wzywa Komisję, by w pełni przewidywała oddziaływanie decyzji dotyczących polityki handlowej na rynek pracy w UE, biorąc również pod uwagę, oparte na dowodach informacje dotyczące tego oddziaływania, które zostały uwypuklone przez wnioski EFG; wzywa Komisję do przeprowadzenia dokładnej oceny skutków ex ante i ex post, w tym oceny skutków społecznych, z uwzględnieniem ewentualnych skutków dla zatrudnienia, konkurencyjności i gospodarki, a także wpływu na małe i średnie przedsiębiorstwa przy jednoczesnym zapewnieniu skutecznej koordynacji ex -ante między DG ds. Handlu i DG ds. Zatrudnienia; wzywa Parlament do regularnego organizowania wspólnych wysłuchań Komisji Handlu Międzynarodowego oraz Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych w celu przyczynienia się do poprawy koordynacji między polityką handlową a EFG oraz jej monitorowania; uważa, że należy energiczniej korzystać z EFG, aby stawiać czoła procesom przenoszenia produkcji i kryzysom sektorowym spowodowanym wahaniami popytu na świecie; zdecydowanie sprzeciwia się jakiejkolwiek inicjatywie, by traktować EFG w jego obecnej postaci i z jego obecnym budżetem jako narzędzie interwencji w odniesieniu do miejsc pracy utraconych w Unii Europejskiej wskutek strategii handlowych przyjętych na poziomie UE, w tym wskutek przyszłych lub obecnych umów handlowych; podkreśla potrzebę silnej spójności między polityką handlową a polityką przemysłową oraz potrzebę unowocześnienia unijnych instrumentów ochrony handlu;

11. wzywa Komisję do przyznawania statusu gospodarki rynkowej jedynie tym partnerom handlowym, które spełniają pięć ustanowionych przez nią kryteriów; w związku z tym apeluje do Komisji o wprowadzenie jasnej i skutecznej strategii w kwestiach dotyczących przyznawania statusu gospodarki rynkowej państwom trzecim, aby chronić konkurencyjność naszych przedsiębiorstw i nadal dążyć do zwalczania wszelkich przejawów nieuczciwej konkurencji;

12. podkreśla, że jednym z głównych celów EFG jest pomoc pracownikom, którzy stracili pracę w wyniku poważnych zmian w unijnym handlu towarami lub usługami, jak określono w art. 2 lit. a) rozporządzenia; jest zdania, że istotnym zadaniem EFG jest zapewnienie wsparcia pracownikom zwolnionym w wyniku negatywnych konsekwencji sporów handlowych; w związku z tym wzywa Komisję do sprecyzowania, że utrata miejsc pracy w wyniku sporów handlowych, które powodują poważne zmiany w unijnym handlu towarami lub usługami, jest w pełni objęta zakresem stosowania EFG;

13. podkreśla fakt, że EFG w żadnym wypadku nie może zastępować poważnej polityki zapobiegania i antycypowania restrukturyzacji; podkreśla znaczenie prawdziwej polityki przemysłowej na szczeblu Unii Europejskiej, zmierzającej do osiągnięcia trwałego wzrostu gospodarczego sprzyjającego włączeniu społecznemu;

14. wzywa Komisję do przeprowadzenia ocen wpływu globalizacji na poszczególne sektory i przedstawienia na ich podstawie propozycji wspierających przedsiębiorstwa w przewidywaniu zmian w sektorach i przygotowaniu na nie pracowników w perspektywie zwolnień;

15. podkreśla, że niektóre państwa członkowskie wolały korzystać z EFS zamiast EFG ze względu na wyższy poziom współfinansowania w przypadku EFS, szybsze wdrażanie środków EFS, brak płatności zaliczkowej z EFG i długotrwałość procedury zatwierdzania wniosków o wsparcie z EFG; uważa jednak, że zwiększenie wskaźnika współfinansowania i bardziej terminowy proces składania i zatwierdzania wniosków przewidziany w nowym rozporządzeniu rozwiązują niektóre z tych problemów; wyraża ubolewanie, że wsparcie z EFG wciąż nie objęło zwolnionych pracowników we wszystkich państwach członkowskich i wzywa państwa członkowskie do korzystania z tego wsparcia w przypadku masowych zwolnień;

16. zwraca uwagę na fakt, że zgodnie ze sprawozdaniem Trybunału Obrachunkowego średni czas zatwierdzania wniosku w ramach EFG wynosi 41 tygodni; domaga się, by dołożyć wszelkich starań na rzecz przyspieszenia procedur; z zadowoleniem przyjmuje wysiłki Komisji na rzecz zmniejszenia opóźnień i usprawnienia procesu składania wniosków; podkreśla, że wzmocnienie potencjału państw członkowskich jest niezbędne w tym względzie, i zdecydowanie zaleca, aby wszystkie państwa członkowskie zaczęły jak najszybciej wdrażać działania; zauważa, że wiele państw członkowskich już to czyni;

17. zauważa, że bolączką EFG jest poważny brak wiedzy o nim wśród niektórych państw członkowskich, partnerów społecznych i przedsiębiorstw; zwraca się do Komisji o poprawę komunikacji skierowanej do państw członkowskich, krajowych i lokalnych sieci związkowych oraz szerokiego odbiorcy; wzywa państwa członkowskie do promowania wiedzy o EFG wśród pracowników i ich przedstawicieli oraz do czynienia tego w sprawny sposób, tak aby zagwarantować, że jak największa liczba potencjalnych beneficjentów dotrze do funduszu i uzyska z niego wsparcie; wzywa także do szerszego propagowania korzyści wynikających z wyników osiągniętych przez EFG;

18. przypomina o znaczeniu gwarancji, które zapobiegają przenoszeniu produkcji przedsiębiorstw korzystających z finansowania UE w określonym czasie, co może prowadzić do potrzeby uruchomienia systemów dodatkowego wsparcia z powodu zwolnień;

Beneficjenci EFG

19. z zadowoleniem przyjmuje zawarte w sprawozdaniu Trybunału Obrachunkowego stwierdzenie, że prawie wszyscy pracownicy kwalifikujący się do pomocy w ramach EFG mogli skorzystać ze zindywidualizowanych i skoordynowanych środków dostosowanych do ich indywidualnych potrzeb, a odsetek ponownego zatrudnienia wyniósł prawie 50% wśród pracowników objętych pomocą finansową; zauważa, że brak terminowej i skutecznej realizacji programów EFG w niektórych państwach członkowskich doprowadził do niedostatecznego wykorzystania, uważa, że włączenie objętych pomocą beneficjentów lub ich przedstawicieli, partnerów społecznych, lokalnych placówek poradnictwa i orientacji zawodowej dla ludzi młodych i innych zainteresowanych stron we wstępną ocenę i w sporządzanie wniosku ma podstawowe znaczenie dla zapewnienia beneficjentom korzystnych wyników; wzywa Komisję, by wspierała państwa członkowskie w opracowywaniu innowacyjnych środków i programów oraz by w ramach przeglądu dokonała oceny, w jakim stopniu w zamyśle skoordynowanego pakietu zindywidualizowanych usług zdołano przewidzieć przyszłe perspektywy rynku pracy i potrzebne umiejętności i czy wpisywał się on w strategię przechodzenia na zasobooszczędną i zrównoważoną gospodarkę; wzywa państwa członkowskie – zgodnie z art. 7 obecnego rozporządzenia – do podjęcia dalszych wysiłków w celu opracowania skoordynowanego pakietu zindywidualizowanych usług na rzecz zasobooszczędnej i zrównoważonej gospodarki; zauważa, że innowacyjność i oszczędne gospodarowanie zasobami mają kluczowe znaczenie dla odbudowy przemysłu oraz dywersyfikacji gospodarczej;

20. odnotowuje, że spośród 73 projektów zbadanych przez Komisję w sprawozdaniu z oceny ex-post średni udział beneficjentów w wieku 55 lat lub powyżej wynosił 15 %, a beneficjentów w wieku 15–24 lat – 5%; w związku z tym wyraża zadowolenie, że w nowym rozporządzeniu położono nacisk na starszych i młodszych pracowników oraz że w niektórych wnioskach uwzględniono młodzież NEET; zauważa, że średni udział kobiet wśród beneficjentów wyniósł 33 %, a mężczyzn - 67 %; zauważa, że dane te odzwierciedlają proporcje płci wśród pracowników, które mogą różnić się w zależności od sektora; wzywa zatem Komisję do dopilnowania tego, by we wszystkich wnioskach EFG przestrzegano równego traktowania kobiet i mężczyzn oraz zwraca się do państw członkowskich o gromadzenie danych z perspektywy płci, aby sprawdzić, w jaki sposób wpływa to na wskaźnik ponownego zatrudnienia kobiet będących beneficjentami tego wsparcia; zauważa, że w niektórych wnioskach o wsparcie z EFG liczba beneficjentów objętych pomocą jest niska w porównaniu z łączną liczbą kwalifikujących się beneficjentów, co może prowadzić do nieoptymalnego poziomu oddziaływania;

21. uważa, że włączenie młodzieży NEET we wnioskach o wkład z EFG często wymaga różnych rodzajów interwencji i uważa, że wszystkie odpowiednie podmioty, także partnerzy społeczni, grupy społeczności lokalnych i organizacje młodzieżowe muszą być reprezentowane na etapie wdrażania każdego programy i powinny one promować środki konieczne do zapewnienia jak największego udziału młodzieży NEET; w tym kontekście zachęca państwa członkowskie, by posiadały silną główną agencję odpowiedzialną za koordynowanie wdrażania programu, zapewnienie specjalnego i stałego wsparcia, aby pomóc młodzieży NEET w zakończeniu programu, a także za zapewnienie maksymalnego wydatkowania funduszy z programu; uważa, że niezależny przegląd, ze szczególnym naciskiem na kwestię udziału młodzieży NEET, określi lepsze praktyki; zdecydowanie uważa, że odstępstwo na rzecz włączenia społecznego młodzieży NEET powinny być kontynuowane do końca okresu programowania w grudniu 2020 r.;

22. wzywa Komisję, by włączyła do oceny śródokresowej EFG jakościową i ilościową ocenę wsparcia z EFG dla osób niekształcących się, niepracujących ani nieszkolących się, szczególnie biorąc pod uwagę wdrażanie gwarancji dla młodzieży i niezbędne synergie między budżetami krajowymi, EFS i Inicjatywą na rzecz zatrudnienia ludzi młodych;

23. zauważa, że według oceny ex post, we wszystkich73 zbadanych wnioskach średni wskaźnik objęcia beneficjentów pomocą wyniósł 78 %; obejmuje to 20 wniosków, w który wskaźnik ten wyniósł 100% lub więcej; podkreśla jednak, że w przypadku każdego wniosku maksymalny wskaźnik objęcia pomocą wynosi 100 %, a zatem użycie danych większych niż 100 % wypacza je i sugeruje znacznie wyższy wskaźnik objęcia pomocą, niż ma to faktycznie miejsce; stwierdza, że to samo odnosi się do wskaźnika wykonania budżetu; zwraca się do Komisji, by dostosowała swoje dane liczbowe, by zapewnić dokładniejsze oszacowanie wskaźników objęcia beneficjentów pomocą i wskaźnika wykonania budżetu;

24. wyraża zadowolenie, że za sprawą EFG beneficjenci przede wszystkim znaleźli nowe zatrudnienie dzięki zindywidualizowanej pomocy w poszukiwaniu pracy i zaktualizowali swoje umiejętności dzięki programom szkoleniowym bądź dodatkom na koszty przeniesienia; przyjmuje także z zadowoleniem fakt, że za sprawą EFG udało się umożliwić niektórym pracownikom zwrot ku przedsiębiorczości dzięki pomocy w zakresie rozpoczęcia lub przejęcia działalności gospodarczej; podkreśla w rezultacie godny uwagi pozytywny wpływ, jaki ma wsparcie z EFG na poczucie własnej wartości, poczucie niezależności i na motywację; podkreśla, że wsparcie z EFG zwiększyło spójność społeczną umożliwiając ludziom ponowne znalezienie zatrudnienia i unikanie pułapek bezrobocia;

25. zauważa, że według danych ze sprawozdania ex-post beneficjenci EFG mają zwykle znacznie niższy niż przeciętny poziom wykształcenia, a tym samym mniejsze transferowalne umiejętności, które w normalnych okolicznościach ograniczają ich możliwości zatrudnienia, co skutkuje tym, że są oni bardziej narażeni na rynku pracy; jest zdania, że EFG może zaoferować najlepszą unijną wartość dodaną przy wspieraniu szkoleń i programów przekwalifikowania pracowników, które to szkolenia i programy wspierają szczególnie niskowykwalifikowane grupy słabsze społecznie, koncentrują się na umiejętnościach potrzebnych na rynku pracy i wzmacniają przedsiębiorczość;

26. niemniej przeprowadzone w ramach oceny ex-post badanie dało niejednoznaczne rezultaty: 35 % ankietowanych osób stwierdziło, że jakość nowego miejsca pracy była lepsza lub znacznie lepsza, 24 % orzekło, że taka sama, a 41 % oceniło ją jako gorszą lub znacznie gorszą; ponieważ jednak brakuje systematycznych danych mogących stanowić podstawę oceny, zaleca Komisji, by gromadziła bardziej szczegółowe informacje na temat wpływu interwencji z EFG i ich jakości w celu podejmowania na późniejszym etapie działań naprawczych, które mogą okazać się konieczne;

Efektywność kosztowa i wartość dodana EFG

27. zwraca się do Komisji i państw członkowskich o elastyczniejszą i skuteczniejszą realizację budżetu EFG, koncentrując się na wynikach, skutkach i wartości dodanej, bez narażania na szwank odpowiedniego i przejrzystego wykorzystania funduszy oraz zgodności z przepisami; uważa, że należy przyspieszyć procedurę wykorzystywania funduszu, by zwiększyć jego skuteczność wobec zwolnionych pracowników; wyraża zaniepokojenie z powodu dysproporcji między wsparciem wnioskowanym z EFG a kwotami zwracanymi przez państwa członkowskie, odnotowując, że średni wskaźnik wykonania budżetu wynosi zaledwie 45%; w związku z tym wzywa Komisję do dokładnego zbadania powodów niskich wskaźników wykonania i do zaproponowania środków służących wyeliminowaniu wąskich gardeł i zapewnieniu optymalnego wykorzystania funduszu; zauważa, że wskaźnik ponownego zatrudnienia po zakończeniu działań finansowanych z EFG waha się znacząco i wynosi od 4 % do 86 %, i podkreśla w związku z tym znaczenie aktywnych i sprzyjających integracji instrumentów rynku pracy; zauważa, że niektóre państwa członkowskie stale osiągają lepsze wyniki w wydatkowaniu środków z EFG; proponuje, by Komisja nadal dostarczała wytycznych i umożliwiała państwom członkowskim dzielenie się najlepszymi praktykami przy wnioskowaniu o fundusze z EFG i ich wykorzystywaniu w celu zapewnienia jak najwyższego wskaźnika ponownego zatrudnienia za każde wydane euro;

28. uważa, że nie należy zwiększać poziomu współfinansowania wynoszącego 60 %;

29. zauważa, że według oceny ex-post dokonanej przez Komisję średnio jedynie 6% środków EFG wykorzystano na pokrycie kosztów administrowania i zarządzania;

30. zwraca uwagę, że konsultacje z zainteresowanymi stronami wykazały, że najistotniejszym aspektem efektywności kosztowej była liczba ponownie zatrudnionych pracowników, którzy płacą obecnie podatki i składki na zabezpieczenie społeczne zamiast pobierać zasiłki dla bezrobotnych lub inne świadczenia społeczne;

31. zauważa, że w szeregu przypadków wsparcia z EFG wyższe koszty działań określonych w art. 7 ust. 4 rozporządzenia w sprawie EFG osłabiały ogólny wpływ inwestycji finansowanych przez EFG; wzywa Komisję do rozwiązania problemu takich kosztów przez wprowadzenie limitów;

32. odnotowuje sformułowaną w ocenie ex post propozycję, by alternatywna ocena skutków była istotnym elementem zrozumienia wartości dodanej EFG; ubolewa nad faktem, że tego rodzaju ocena nie została jeszcze dokonana;

33. z zadowoleniem przyjmuje stwierdzenie Trybunału Obrachunkowego, że EFG wnosi prawdziwą unijną wartość dodaną, gdy jest stosowany do współfinansowania usług dla zwolnionych pracowników lub wypłaty świadczeń normalnie nieobjętych systemem zasiłków dla bezrobotnych w państwach członkowskich, co przyczynia się do większej spójności społecznej w Europie; podkreśla, że w niektórych państwach członkowskich nie istnieją obecnie systemy zabezpieczenia społecznego pozwalające wyjść naprzeciw potrzebom pracowników, którzy stracili pracę;

34. ubolewa, że zgodnie ze sprawozdaniem Trybunału Obrachunkowego jedna trzecia środków z EFG przeznaczona jest na pokrycie krajowych systemów wspierania dochodów pracowników, bez zapewnienia wartości dodanej UE; podkreśla, że w nowym rozporządzeniu w sprawie EFG limit kosztów dla środków specjalnych, takich jak zasiłki na szukanie pracy i środki zachęty dla pracodawców w zakresie rekrutacji pracowników, ustalono na 35 % wszystkich kosztów skoordynowanego pakietu, oraz że działania wspierane przez EFG nie mają na celu zastąpienia pasywnych środków ochrony socjalnej zapewnianych przez państwa członkowskie w ramach systemów krajowych; podkreśla, że EFG nie może być wykorzystywany do zastępowania obowiązków pracodawców wobec pracowników; ponadto zachęca Komisję do określenia przy następnym przeglądzie rozporządzenia, że EFG nie może być wykorzystywany do zastępowania obowiązków państw członkowskich wobec zwolnionych pracowników;

35. ubolewa, że wskaźniki wykonania budżetu wynoszą od 3 % do 110 %, przy średnim wskaźniku wykonania równym 55 %; uważa, że sytuacja ta odzwierciedla niekiedy niedociągnięcia na etapie planowania lub wdrażania i powinna zostać poprawiona poprzez lepiej zaprojektowane i lepiej realizowane projekty;

36. wyraża ubolewanie z powodu zmniejszenia środków na EFG; wzywa Komisję i państwa członkowskie do dodatkowego wsparcia EFG w celu zapewnienia spełnienia potrzeb; wzywa Komisję do zapewnienia odpowiedniej liczby pracowników w stosunku do nakładu pracy oraz do unikania niepotrzebnych opóźnień;

37. jest zdania, że EFG i EFS powinny być wykorzystywane do tego, by wzajemnie się uzupełniać w celu zapewnienia rozwiązań zarówno krótkoterminowych, a bardziej ogólnie – długoterminowych; przyjmuje do wiadomości stwierdzenie, że zasadniczo państwa członkowskie skutecznie koordynowały działania EFG z działaniami EFS i z instrumentami rynku pracy na poziomie krajowym i że przeprowadzona przez Trybunał Obrachunkowy kontrola nie wykryła żadnych przypadków pokrywania się różnych działań lub podwójnego finansowania;

38. wyraża zadowolenie w związku ze sprawozdaniem Komisji z działalności EFG w latach 2013 i 2014, z którego wynika, że nie zgłoszono Komisji żadnych nieprawidłowości w ramach rozporządzenia EFG w latach 2013 i 2014 ani nie zakończono żadnych postępowań w odniesieniu do nieprawidłowości związanych z EFG w 2013 i 2014 r.;

Wpływ na MŚP

39. odnotowuje, że MŚP stanowią 99% wszystkich przedsiębiorstw w UE i zatrudniają zdecydowaną większość pracowników w UE; wyraża w tym kontekście obawę, że EFG ma bardzo ograniczony wpływ na MŚP mimo oczywistych możliwości objęcia wsparciem także MŚP przy spełnieniu pewnych kryteriów; przyjmuje wyjaśnienie Komisji, że zwolnieni pracownicy dostawców niższego szczebla nigdy nie byli w sposób umyślny wykluczeni, ale zwraca się do Komisji Europejskiej o dopuszczenie w szerszym zakresie do EFG małych i średnich przedsiębiorstw, które są znaczącymi podmiotami gospodarki europejskiej, np. poprzez położenie większego nacisku na przepis art. 8 lit. d) dotyczący potrzeby określenia dostawców, producentów znajdujących się poniżej w łańcuchu dostaw i podwykonawców przedsiębiorstwa dokonującego zwolnień lub przez wyciąganie wniosków z poprzednich przypadków, kiedy to z EFG korzystały MŚP, przedsiębiorstwa społeczne i spółdzielnie w celu promowania najlepszych praktyk; podkreśla, że należy lepiej uwzględniać zasadę proporcjonalności między pracownikami z MŚP i z dużych przedsiębiorstw;

40. uważa, że powinno się w większym stopniu stosować odstępstwa od progów kwalifikowalności, w szczególności na korzyść MŚP; podkreśla znaczenie mechanizmu przewidzianego w art. 4 lit. b) obecnego rozporządzenia dla MŚP, gdyż umożliwia on restrukturyzację sektorów gospodarki dotkniętych kryzysem lub globalizacją na szczeblu regionalnym w odniesieniu do poszczególnych przypadków; zdaje sobie sprawę z trudności, jakie nastręczają wnioski z tego tytułu oraz wzywa Komisję, aby ułatwiała państwom członkowskim sprostanie tym trudnościom, aby uczynić EFG praktycznym rozwiązaniem dla zwolnionych pracowników; ponadto wzywa Komisję i państwa członkowskie do uwzględniania zasady „najpierw myśl na małą skalę” na etapie planowania i składania wniosków;

41. odnotowuje koncentrację wniosków w przemyśle wytwórczym i budownictwie oraz w szczególności w przemyśle motoryzacyjnym i lotniczym, a pomoc kierowana jest głównie do dużych przedsiębiorstw; wzywa państwa członkowskie i władze regionalne posiadające wyłączne kompetencje do proaktywnego wspierania zwolnionych pracowników MŚP, przedsiębiorstw społecznych i spółdzielni poprzez wykorzystanie elastyczności przewidzianej w art. 4 ust. 2 obecnego rozporządzenia, szczególnie w odniesieniu do wniosków zbiorowych obejmujących MŚP i innych narzędzi promujących silniejsze wsparcie i większy dostęp dla MŚP; wzywa także do informowania MŚP o możliwościach oferowanych im przez EFG; podkreśla, że pomoc MŚP powinna być postrzegana jako wartość dodana EFG;

42. jest usatysfakcjonowany przedstawionymi w sprawozdaniu wynikami przeprowadzonej przez Komisję kontroli ex post, które wskazują na pozytywne sprzężenie między środkami wykorzystanymi na wspieranie przedsiębiorczości i wskaźnikiem samozatrudnienia na koniec realizacji środków; zwraca jednak uwagę, że średni udział osób samozatrudnionych w ogólnej liczbie beneficjentów wsparcia z EFG wynosi zaledwie 5% i że należy wykorzystać środki na rzecz zachęcania przedsiębiorców, takie jak dotacje na rozpoczęcie działalności oraz inne zachęty; podkreśla w tym kontekście znaczenie uczenia się przez całe życie oraz sieci wsparcia mentorskiego i wzajemnego; jest zdania, że wiele pozostaje do zrobienia w zakresie wykorzystywania EFG, pojedynczo lub w połączeniu z innymi funduszami, takimi jak EFSI, w celu wspierania przedsiębiorczości oraz zakładania działalności, ale podkreśla, że wsparcie przedsiębiorczości powinno opierać się na zrównoważonych planach biznesowych; wzywa państwa członkowskie do położenia nacisku na udział kobiet i dziewcząt w programach na rzecz przedsiębiorczości;

43. z zadowoleniem przyjmuje starania podjęte przez niektóre państwa członkowskie w celu zwiększenia wykorzystania środków wspierania przedsiębiorczości i gospodarki społecznej w formie dotacji na rozpoczęcie działalności i środków ukierunkowanych na promowanie przedsiębiorczości i spółdzielnie społeczne i usługi dla nowych przedsiębiorców;

Wymogi dotyczące danych

44. jest zdania, że w świetle szeregu czynników utrudniających, takich jak możliwe pominięcia danych, specyfika regionalna i krajowa, różne warunki makro- i mikroekonomiczne, mała liczebność prób oraz istnienie pewnych niezbędnych założeń, metodologiczne podejście Komisji powinno być rygorystyczne i przejrzyste, i obejmować wprowadzenie środków przeciwdziałania brakom, które utrudniają zastosowanie takiego podejścia;

45. podkreśla, że w sprawozdaniu Trybunału Obrachunkowego stwierdzono, że niektóre państwa członkowskie nie określiły celów ilościowych w zakresie reintegracji, i że dostępne dane nie są wystarczające, by można było ocenić skuteczność działań w zakresie reintegracji zawodowej pracowników; przyjmuje do wiadomości stwierdzenie Komisji, że rozporządzenie w sprawie EFG nie zawiera celów ilościowych w zakresie ponownego zatrudnienia oraz że poszczególne środki EFG mogą być oceniane wedle innych kryteriów; zaleca w związku z tym, by państwa członkowskie wyznaczyły cele ilościowe w zakresie reintegracji i by dokonywały systematycznego rozróżnienia pomocy z EFG od pomocy z EFS i innych krajowych działań przeznaczonych do pomocy pracownikom dotkniętym masowymi zwolnieniami; ponadto wzywa Komisję, by podała informacje o rodzaju i jakości zatrudnienia osób, które wróciły na rynek pracy, oraz o kształtowaniu się w perspektywie średnioterminowej poziomu integracji na rynku pracy uzyskanej dzięki interwencjom; państwa członkowskie powinny ponadto rozróżniać między dwoma głównymi typami działań EFG, tzn. aktywną polityką rynku pracy i wsparciem dochodów pracowników, oraz dostarczać bardziej szczegółowych informacji na temat środków wykorzystanych przez indywidualnych uczestników, by umożliwić dokładniejszą ocenę kosztów i korzyści związanych z różnymi działaniami; wzywa także Komisję do przekazywania danych o wnioskach EFG niezatwierdzonych na poziomie Komisji i przyczynach ich odrzucenia;

46. przypomina państwom członkowskim o obowiązku dostarczenia przez nie danych dotyczących poziomu reintegracji 12 miesięcy po wdrożeniu odpowiednich działań w trosce o zagwarantowanie koniecznego monitorowania wpływu i skuteczności EFG;

47. podkreśla potrzebę usprawnienia procedur kontrolnych na szczeblu krajowym w celu zapewnienia spójności i wydajności, a także uniknięcia zbędnych powtórzeń między podmiotami działającymi na różnych szczeblach kontroli;

48. zaleca wzmocnienie przepływów informacji i mechanizmów wsparcia między krajowymi osobami wyznaczonymi do kontaktu a regionalnymi lub lokalnymi partnerami ds. realizacji;

49. zaleca, by przeprowadzać bardziej regularnie wzajemne weryfikacje, transnarodowe wymiany bądź łączyć w partnerski sposób nowe wnioski EFG z poprzednimi wnioskami, w celu wymiany dobrych praktyk i doświadczeń związanych z wdrażaniem; zaleca zatem utworzenie platformy najlepszych praktyk, łatwo dostępnej i sprzyjającej lepszej wymianie zintegrowanych rozwiązań;

50. odnotowuje obawy Biura Analiz Parlamentu Europejskiego w odniesieniu do metodyki obliczania korzyści z EFG; podkreśla potrzebę określenia dodatkowych wymogów dotyczących wskaźników wykonania.

51. wzywa Komisję i państwa członkowskie, aby utrzymały przepisy obecnego rozporządzenia w sprawie EFG dotyczące świadczeń dla opiekunów; w tym kontekście wzywa państwa członkowskie do opracowania elastyczne warunki zatrudnienia i szkoleń oraz w miarę możliwości lokowania tych środków w lokalnych społecznościach, ponieważ wiele zwolnionych kobiet może mieć mniejsze możliwości elastycznego przemieszczania się w poszukiwaniu nowej pracy ze względu na obowiązki rodzinne;

52. wzywa właściwe organy regionalne i lokalne, partnerów społecznych i organizacje społeczeństwa obywatelskiego do koordynowania wysiłków podmiotów działających na rynku pracy, aby w razie przyszłych zwolnień umożliwić lepszy dostęp do wsparcia finansowego z EFG; ponadto apeluje o większe zaangażowanie partnerów społecznych w monitorowanie i ocenę działalności funduszu, w szczególności o włączenie w te działania przedstawicieli organizacji kobiecych, aby poświecić większą uwagę aspektom płci.

53. zwraca się do Komisji o rozważenie przekazania oceny EFG do Eurofound zgodnie z wymogami art. 20 rozporządzenia; uważa, że w ramach takiego wniosku Komisja mogłaby zapewnić Eurofound niezbędne zasoby finansowe, odpowiadające bieżącym wydatkom EFG związanym z oceną oraz kosztom w zakresie zasobów ludzkich; ponadto, jako że główną przeszkodą dla lepszej oceny jest brak właściwych danych, Komisja mogłaby wymagać dostarczenia przez państwa członkowskie danych do Eurofound;

º º

54. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

[1] Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 855.
[2] Dz.U. L 167 z 29.6.2009, s. 26.
[3] Dz.U. L 406 z 30.12.2006, s. 1.
[4] Teksty przyjęte, P7_TA(2011)0431.
[5] Teksty przyjęte, P7_TA(2010)0303.
[6] Teksty przyjęte, P7_TA(2013)0005.

UZASADNIENIE

Informacje ogólne

Początkowo EFG został ustanowiony na mocy rozporządzenia WE nr 1927/2006, aby umożliwić solidarność z pracownikami, którzy stracili pracę podczas zwolnień na dużą skalę w wyniku spowodowanych globalizacją poważnych zmian strukturalnych w kierunkach światowego handlu, gdy zwolnienia te mają znaczny niekorzystny wpływ na gospodarkę regionalną lub lokalną.

Kryterium interwencji w latach 2007–2009 stanowiło co najmniej 1000 zwolnień w okresie czterech miesięcy w przedsiębiorstwie w państwie członkowskim lub w okresie dziewięciu miesięcy, zwłaszcza w MŚP w sektorze według klasyfikacji NACE 2, w jednym regionie lub dwóch sąsiadujących regionach na poziomie NUTS 2. W 2009 r. próg został obniżony do 500 osób. Od samego początku państwa członkowskie miały też możliwość korzystania z EFG w wyjątkowych okolicznościach lub na niewielkich rynkach pracy, gdzie nie były spełniane kryteria interwencji, jeżeli zwolnienia, o których mowa, miały poważny wpływ na zatrudnienie i gospodarkę lokalną.

Zakres zastosowania EFG rozszerzono w latach 2009–2011 i od 2013 r., tak by objąć pracowników zwalnianych w wyniku światowego kryzysu finansowego i gospodarczego. Ponadto począwszy od 2013 r. uwzględnia się osoby pracujące na własny rachunek, a w regionach kwalifikujących się w ramach Inicjatywy na rzecz zatrudnienia ludzi młodych – także taką samą liczbę młodzieży NEET jak liczba beneficjentów objętych pomocą.

• Działania kwalifikowalne

Początkowo przewidywano pomoc finansową na „aktywne środki rynku pracy, które stanowią część skoordynowanego pakietu zindywidualizowanych usług, mających na celu reintegrację zwolnionych pracowników z rynkiem pracy”[1]. W rozporządzeniu z 2013 r. zostało to rozszerzone, tak by pomoc dotyczyła także „w szczególności osób znajdujących się w niekorzystnej sytuacji oraz starszych i młodych osób bezrobotnych, i [podjęcia] przez [nie] zatrudnienia lub działalności na własny rachunek”[2].

Do działań kwalifikowalnych zaliczają się zindywidualizowane szkolenia umożliwiające nabywanie nowych kwalifikacji oraz zmianę kwalifikacji, pomoc w poszukiwaniu pracy, mentoring, promowanie przedsiębiorczości, pomoc w zakresie prowadzenia działalności na własny rachunek, uruchamiania działalności gospodarczej i przejmowania działalności przez pracowników oraz dodatki na koszty przeniesienia, na koszty utrzymania lub dodatki szkoleniowe.

Finansowanie wszelkich kwalifikowalnych działań jest uzależnione od aktywnego udziału beneficjentów objętych pomocą w poszukiwaniu pracy lub działaniach szkoleniowych. Ponadto nie są finansowane działania, za które odpowiedzialne są przedsiębiorstwa na mocy ustawodawstwa krajowego lub układów zbiorowych, ani bierne środki ochrony socjalnej.

• Finanse

EFG jest funduszem nadzwyczajnym i pozostaje poza wieloletnimi ramami finansowymi. Utworzono rezerwę, z której można pobierać roczne środki na fundusz. Roczne środki przeznaczone na EFG w budżecie UE zmniejszono z 500 mln EUR rocznie w 2007 r. do 150 mln EUR w obecnym rozporządzeniu. Średnia wartość środków przydzielonych w ciągu 8 lat w okresie 2007–2014 wynosiła 70 mln EUR rocznie. Poziom współfinansowania początkowo wynosił 50 %, po czym podniesiono go do 65 % w latach 2009–2011, obniżono ponownie do 50 % w latach 2012–2013 i podniesiono do 60 % w rozporządzeniu z 2013 r. na lata 2014–2020.

Po zatwierdzeniu wniosku EFG przez Parlament i Radę Komisja wypłaca danemu państwu członkowskiemu zasadniczo w terminie 15 dni 100 % wkładu finansowego w formie pojedynczej płatności zaliczkowej. Początkowo państwa członkowskie musiały wykorzystać finansowanie z EFG w terminie 12 miesięcy, ale w rozporządzeniu z 2009 r. termin ten przedłużono do 24 miesięcy i pozostawiono bez zmian w rozporządzeniu z 2013 r. W początkowym rozporządzeniu przyznano Komisji 0,35 % na pomoc techniczną, lecz w rozporządzeniu z 2013 r. zostało to zwiększone do 0,5 %.

• Harmonogram i sprawozdawczość

W nowym rozporządzeniu narzucono surowsze terminy zarówno państwom członkowskim, jak i Komisji. Państwa członkowskie muszą obecnie złożyć wniosek w ciągu 12 tygodni od przeprowadzanych zwolnień, a w ciągu kolejnych sześciu tygodni muszą odpowiedzieć na wszelkie żądania udzielenia dodatkowych informacji. Komisja ma 12 tygodni na zakończenie oceny. Następnie Komisja występuje do Rady Europejskiej i Parlamentu Europejskiego z wnioskiem o uruchomienie środków na poszczególne kwalifikowalne wnioski i musi uzyskać zgodę obydwu instytucji przed wypłaceniem uzgodnionej kwoty państwu członkowskiemu.

W ciągu 6 miesięcy od zakończenia programu EFG państwa członkowskie muszą przedstawić Komisji sprawozdanie końcowe z realizacji EFG. Rozporządzenie z 2013 r. określa bardziej szczegółowo, jakie informacje muszą być zawarte w sprawozdaniu końcowym. Pierwotne rozporządzenie zobowiązywało Komisję do publikowania rocznych sprawozdań, natomiast w nowym rozporządzeniu przewidziano sprawozdanie dwuletnie. W szczególności nowym wymaganiem w sprawozdaniu dwuletnim jest obowiązek uwzględnienia w nim danych statystycznych odnoszących się do poziomu reintegracji pracowników objętych pomocą. Komisja ma też obowiązek przeprowadzić ocenę śródokresową dotyczącą efektywności i trwałości uzyskanych wyników oraz ocenę ex post z pomocą ekspertów zewnętrznych, w celu określenia wpływu EFG i jego wartości dodanej.

Za zarządzanie działaniami wspieranymi przez EFG i kontrolę finansową działań w pierwszym rzędzie odpowiedzialne są państwa członkowskie. Komisja musi podjąć wszelkie niezbędne kroki do zweryfikowania, czy finansowane działania przeprowadzane są zgodnie z zasadami należytego i efektywnego zarządzania. Urzędnicy Komisji mogą przeprowadzać kontrole na miejscu po uprzednim powiadomieniu z wyprzedzeniem minimum jednego dnia roboczego. W przypadku gdy kwota rzeczywistych kosztów działań EFG będzie niższa niż szacunkowa, Komisja zobowiąże dane państwa członkowskie do zwrotu odpowiedniej kwoty pierwotnie otrzymanego wkładu finansowego.

Beneficjenci

Ogólnie rzecz biorąc, EFG zapewniał zindywidualizowane i dobrze skoordynowane środki na rzecz zwolnionych pracowników. Bardzo ważne jest rzeczywiste zaangażowanie pracowników lub ich przedstawicieli, partnerów społecznych i innych zainteresowanych stron w sporządzanie wniosków. EFG jako elastyczny instrument umożliwia innowacyjne działania i dostosowane interwencje. Zważywszy że celem EFG jest wspieranie trwałego zatrudnienia, istotne jest, aby badać liczbę beneficjentów powracających na rynek pracy.

Zgodnie z oceną ex post EFG, stopa ponownego zatrudnienia wahała się od 4 % do 98 %, a średnio wyniosła 49 %. Stopa ponownego zatrudnienia zależy od wielu czynników, takich jak poziom wykształcenia, wiek beneficjenta, stopa bezrobocia w regionie lub kraju, poziom urbanizacji regionu, profil umiejętności pracowników, wpływ wzrostu regionalnego itp. Przeanalizowano wpływ strategii politycznych związanych z EFG na wskaźniki ponownego zatrudnienia w odniesieniu do dwóch środków EFG: kierowania indywidualnymi przypadkami oraz szkolenia lub przekwalifikowania. Oba środki miały pozytywne oddziaływanie na stopy ponownego zatrudnienia, jednak statystycznie istotne okazało się tylko kierowanie indywidualnymi przypadkami.

Dowody wskazują, że zindywidualizowane, dostosowane i intensywne wspieranie zwolnionych pracowników często prowadzi do osiągnięcia pomyślnych rezultatów. Kluczową wartość ma też możliwość realizowania środków uzupełniających do środków krajowych, a także charakterystyczna dla tego instrumentu elastyczność. Beneficjenci odczuwają także inne pozytywne skutki, w tym korzyści psychologiczne, większą zdolność adaptacji i elastyczność na rynku pracy. Ponadto istnieją dowody na to, że dzięki EFG udało się przyczynić do spójności społecznej, pomagając dużym grupom osób pilnie potrzebującym wsparcia. Przyniosło to dodatkowe pozytywne skutki rodzinom beneficjentów i szerszej społeczności.

Analiza pokazała, że kwota całkowitych wydatków na beneficjenta EFG (w 73 wnioskach zbadanych w ocenie ex post) i osiągnięte wyniki w zakresie ponownego zatrudnienia nie wykazują spójnych liniowych tendencji i że w ustalaniu się stopy ponownego zatrudnienia równie istotną rolę odgrywały podaż i popyt, jak i strategie polityczne. Dowody wskazują, że różne rodzaje środków są powiązane z różnymi stopami ponownego zatrudnienia, ale nie zidentyfikowano jasnej, spójnej korelacji między bardziej kosztownymi środkami a wyższymi wskaźnikami ponownego zatrudnienia.

Ponadto porównanie wyników i kosztów wniosków EFG z innymi podobnymi projektami dotyczącymi ponownego zatrudnienia niefinansowanymi z EFG nie wykazuje wyraźnej liniowej korelacji. W tym kontekście należy podkreślić, że w ocenie ex post zalecono ocenę wpływu interwencji przez porównanie z wiarygodną grupą kontrolną lub porównanie z zastosowaniem metod alternatywnej oceny skutków (CIE), jako że jest to istotny element szacowania oddziaływania i wartości dodanej interwencji na rynku pracy. Pomaga to zrozumieć, jak wiele obserwowanych zmian faktycznie zawdzięcza się ocenianym interwencjom.

Ponadto stwierdzono rosnącą koncentrację programów finansowanych ze środków unijnych. Komisja w swoich wytycznych dotyczących planowania oceny w okresie programowania 2014–2020 przedstawia wymogi skutecznej oceny CIE i stwierdza, że łatwiej jest zrealizować wszystkie te warunki dzięki odpowiedniemu planowaniu od samego początku. Wydaje mi się, że jak dotąd nie zastosowano metod CIE w ocenie wniosków EFG, i uważam, że Komisja powinna zastosować się do własnych zaleceń w tej kwestii.

Stopa samozatrudnienia wahała się od 44 % do 0 %, a średnio wynosiła 5 %. Wskaźniki samozatrudnienia zależały od zakresu wspierania przedsiębiorczości w pierwotnym pakiecie EFG.

Europejska wartość dodana

Europejską wartość dodaną można określić jako miarę różnicy wynikającej z korzystania z EFG w stosunku do interwencji państw członkowskich. Ważne jest, aby zmierzyć wartość dodaną, jako że pomaga to uzasadniać lub kwestionować prowadzone przez UE działania polityczne takie jak EFG.

Można ją zmierzyć na cztery sposoby. Po pierwsze, określając efekt ilościowy, który pokazuje, w jaki sposób EFG uzupełnia istniejące działania, intensyfikując, rozszerzając, wspierając, wzmacniając lub zwiększając środki aktywnej polityki rynku pracy lub krajowych polityk zatrudnienia. Przeanalizowane dane z wielu wniosków EFG wskazują, że EFG wywierał znaczny wpływ ilościowy.

Po drugie, działania finansowane z EFG rozszerzały istniejące wsparcie dla tych grup i dziedzin polityki, które w przeciwnym razie nie uzyskałyby wsparcia, takich jak grupy obejmujące pracowników w wieku 25–54 lat, osoby wciąż zatrudnione i osoby ze środowisk migracyjnych. Po trzecie, środki finansowe z EFG wspierały lokalne/regionalne innowacje, które są przyjmowane na poziomie krajowym, jak również innowacje krajowe, które następnie są upowszechniane.

Po czwarte, dowody wskazują na pozytywne efekty uczenia się w zainteresowanych organizacjach. Obejmowało to budowanie zdolności w zakresie efektywnego zarządzania działaniami oraz tworzenie partnerstw do realizacji działań EFG.

Zmiany EFG

Od 2006 r. EFG przeszedł szereg zmian. Obejmują one obniżenie kryteriów interwencji z 1000 zwolnień do 500 zwolnień. Oznacza to, że EFG jest bardziej dostępny dla regionów i mniejszych państw członkowskich. Pojawiły się propozycje dalszego obniżenia liczby zwolnień, co spotkało się ze zdecydowanym sprzeciwem. Uważam jednak, że państwa członkowskie powinny w większym stopniu wykorzystywać art. 4 ust. 2, który pozwala na złożenie wniosku niespełniającego wymogu 500 zwolnień. Zatwierdzono już kilka wniosków korzystających z tego artykułu.

Okres interwencji został wydłużony z 12 do 24 miesięcy. Pozwoliło to licznym beneficjentom na udział w dłuższych szkoleniach lub programach edukacyjnych. 12-miesięczny okres był dość restrykcyjny, a zwłaszcza jeżeli nastąpiło opóźnienie po stronie państw członkowskich wdrażających działania EFG, oznaczało to, że beneficjenci mieli dość ograniczony dostęp do niektórych działań.

Dostęp do EFG mają obecnie osoby pracujące na własny rachunek. Uważam, że to ważna zmiana, jako że w niektórych państwach członkowskich osoby samozatrudnione korzystają z mniejszej ochrony socjalnej niż inni pracownicy. Może to zniechęcać tych, którzy pragną tworzyć miejsca pracy, a za pomocą EFG można przynajmniej zapewnić im takie samo zabezpieczenie jak innym pracownikom.

W nowym rozporządzeniu uwzględniono również młodzież NEET. Rozszerza to zakres osób objętych EFG, a istnieją dowody na to, że większa liczba uczestników może przynosić korzyści skali. Ponadto stanowi to wyraz solidarności z młodymi bezrobotnymi w regionach o wysokiej stopie bezrobocia.

Poziom współfinansowania stanowi problem dla niektórych państw członkowskich, które wolą korzystać np. z EFS ze względu na wyższy poziom współfinansowania. Podwyższenie tego poziomu z 50 % do 60 % jest istotnym krokiem, by zachęcić te państwa członkowskie do rozważenia możliwości korzystania z EFG.

Odnośnie do włączenia kryterium związanego z kryzysem należy zauważyć, że kiedy obowiązywało ono w drodze odstępstwa w latach 2009–2011, znacznie wzrosła liczba wniosków o wykorzystanie EFG. W kontekście obecnego rozporządzenia uznano w ten sposób, że skutki kryzysu finansowego z 2007 r. są dalej odczuwane w niektórych sektorach i krajach, a ponadto że EFG powinien być w stanie reagować na każdy nowy światowy kryzys finansowy lub gospodarczy.

Sprawozdanie Trybunału Obrachunkowego

W sprawozdaniu Trybunału Obrachunkowego zawarto 6 stwierdzeń i 3 zalecenia. Wiele z nich zostało już omówionych w niniejszym sprawozdaniu, ale warto powtórzyć niektóre punkty, w szczególności wspomnieć o potrzebie wyznaczenia przez państwa członkowskie celów ilościowych w zakresie reintegracji oraz dokonywania przez nie rozróżnienia między EFG a innymi środkami, jak również między dwoma głównymi rodzajami wsparcia z EFG. Jedna z uwag krytycznych na temat EFG dotyczyła tego, że niektóre państwa członkowskie wykorzystywały znaczne kwoty ze środków EFG na finansowanie krajowych systemów wspierania dochodów pracowników. Zdaniem Trybunału Obrachunkowego takie wykorzystywanie europejskich środków finansowych nie przynosi wartości dodanej, a zatem istotne jest, by państwa członkowskie oceniły wartość dodaną konkretnie tego rodzaju wsparcia.

W sprawozdaniu skrytykowano również długotrwałość procedur zatwierdzania EFG, jednak w ostatnich reformach wprowadzono bardziej terminową procedurę i niektóre państwa członkowskie zaczynają wdrażać działania, gdy tylko wyślą swój wniosek do Komisji.

Jednym z zaleceń Trybunału Obrachunkowego było, by instytucje UE rozważyły możliwość dostosowania ram EFS jako alternatywy dla EFG, jednak w nowym rozporządzeniu zajęto się wieloma przyczynami leżącymi u podłoża tego zalecenia, takimi jak terminy.

[1] Rozporządzenie (UE) nr 1927/2006, art. 3.
[2] Art. 7 ust. 1.

OPINIA Komisji Budżetowej (*) (25.5.2016)

dla Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych

w sprawie działalności, oddziaływania i wartości dodanej Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji w latach 2007–2014
(2015/2284(INI))

Sprawozdawca komisji opiniodawczej: Jean-Paul Denanot

(*) Zaangażowana komisja – art. 54 Regulaminu

WSKAZÓWKI

Komisja Budżetowa zwraca się do Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych, jako komisji przedmiotowo właściwej, o uwzględnienie w końcowym tekście projektu rezolucji następujących wskazówek:

1. zauważa, że finansowanie z EFG może być wykorzystywane do wspierania lub uzupełnienia działań państw członkowskich w obszarze polityki zatrudnienia i polityki społecznej, ale nie może zastępować podstawowych działań organów krajowych i wyręczać ich w obowiązkach, w związku z czym finansowanie to nie powinno być przeznaczane na pokrycie krajowych systemów wspierania dochodów pracowników; przypomina również, że na państwach członkowskich spoczywa obowiązek współfinansowania działań EFG zgodnie z warunkami określonymi w prawie krajowym oraz obowiązek skutecznego wykonania budżetu EFG;

2. uważa, że Europejski Fundusz Dostosowania do Globalizacji (EFG) mógłby być wartościowym narzędziem umożliwiającym UE okazanie wsparcia na rzecz pracowników i solidarności z nimi oraz pomoc bezrobotnym w powrocie do pracy, które celem byłoby przyczynienie się do inteligentnego i zrównoważonego rozwoju sprzyjającego włączeniu społecznemu i wspieranie trwałego zatrudnienia w Europie; uważa jednak, że EFG można jeszcze znacząco usprawnić; uważa w szczególności, że EFG mógłby zapewniać lepsze wykorzystanie środków i koncentrować się w większym stopniu na wynikach; uważa, że EFG powinien dalej funkcjonować poza wieloletnimi ramami finansowymi (WRF) w następnym okresie programowania;

3. uważa, że nie należy zwiększać poziomu współfinansowania wynoszącego 60 %;

4. odnotowuje, że w latach 2007–2014 dwadzieścia państw członkowskich wnioskowało łącznie o kwotę 542,4 mln EUR i przeznaczyło ją na 131 interwencji skierowanych do 121 380 pracowników;

5. zauważa, że EFG ma być mechanizmem, który zapewnia pomoc krótkoterminową w przypadkach, kiedy konieczna jest szybka reakcja; ubolewa, że przeciętny okres potrzebny do zatwierdzenia wniosku o wsparcie z EFG w latach 2007–2013 wynosił 303 dni; z zadowoleniem przyjmuje wysiłki Komisji na rzecz usprawnienia procesu składania wniosków; wskazuje, że zmniejszenie liczby języków urzędowych, na które musi zostać przetłumaczony projekt decyzji, pozwoliłoby zaoszczędzić co najmniej dwa tygodnie; podkreśla, że w przypadku zgłoszenia zapotrzebowania na dalsze tłumaczenia Komisja mogłaby je wykonać na późniejszym etapie;

6. zauważa, że w latach 2007–2014 osiem państw członkowskich nie wykorzystało wsparcia dostępnego w ramach EFG; wzywa Komisję do zbadania wszystkich przypadków, w których ograniczenia regulacyjne lub administracyjne lub też inne przeszkody uniemożliwiły skorzystanie z EFG, i do zaproponowania działań mających na celu usunięcie takich przeszkód;

7. zwraca się do Komisji i państw członkowskich o elastyczniejszą i skuteczniejszą realizację budżetu EFG, koncentrując się na wynikach, skutkach i wartości dodanej, bez narażania na szwank odpowiedniego i przejrzystego wykorzystania funduszy oraz zgodności z przepisami; uważa, że należy przyspieszyć procedurę wykorzystywania funduszu, by zwiększyć jego skuteczność wobec zwolnionych pracowników; wyraża zaniepokojenie z powodu dysproporcji między wsparciem wnioskowanym z EFG a kwotami zwracanymi przez państwa członkowskie, odnotowując, że średni wskaźnik wykonania budżetu wynosi zaledwie 45 %; w związku z tym wzywa Komisję do dokładnego zbadania powodów niskich wskaźników wykonania i do zaproponowania środków służących wyeliminowaniu wąskich gardeł i zapewnieniu optymalnego wykorzystania funduszu; zauważa, że wskaźnik ponownego zatrudnienia po zakończeniu działań finansowanych z EFG waha się znacząco i wynosi od 4 % do 86 %, i podkreśla w związku z tym znaczenie aktywnych i sprzyjających integracji instrumentów rynku pracy; zauważa, że niektóre państwa członkowskie stale osiągają lepsze wyniki w wydatkowaniu środków z EFG; proponuje, by Komisja nadal dostarczała wytycznych i umożliwiała państwom członkowskim dzielenie się najlepszymi praktykami przy wnioskowaniu o fundusze z EFG i ich wykorzystywaniu w celu zapewnienia jak najwyższego wskaźnika ponownego zatrudnienia za każde wydane euro;

8. zauważa, że według Biura Analiz Parlamentu Europejskiego EFG zapewnia najlepszą unijną wartość dodaną, kiedy jest wykorzystywany do współfinansowania usług dla zwolnionych pracowników, które zwykle nie są oferowane przez publiczne służby zatrudnienia państw członkowskich, oraz kiedy usługi te koncentrują się raczej na działaniach szkoleniowych i związanych z przekwalifikowaniem się, niż na zasiłkach;

9. z zadowoleniem przyjmuje fakt, że odsetek ponownego zatrudnienia wyniósł prawie 50 % wśród pracowników objętych pomocą w ramach wniosków zamkniętych w latach 2013–2014; zwraca jednak uwagę, że EFG powinien zapewniać wkład finansowy dla sektorów, które mogą w przyszłości zmagać się z problemami, aby zapewnić trwałość ponownego zatrudnienia zainteresowanych pracowników w sektorach o dużym potencjale;

10. podkreśla krótkoterminowy charakter EFG i konieczność większej synergii, komplementarności i lepszej koordynacji z EFS, EFRR i środkami finansowanymi z budżetów krajowych lub regionalnych w celu wspierania przedsiębiorstw borykających się z problemami, które znajdują się w fazie przejściowej obejmującej tworzenie nowych miejsc pracy; w tym celu proponuje, aby z uwagi na tradycje i zwyczaje panujące w państwach członkowskich to organy zarządzające funduszami strukturalnymi w państwach członkowskich składały wnioski o interwencję EFG, pod warunkiem że regionalne instytucje zarządzające będą dysponowały wystarczającym wsparciem kadrowym, szkoleniowym i finansowym, które to umożliwi; proponuje, aby wnioski o interwencję EFG były powszechnie dostępne;

11. zauważa, że w szeregu przypadków wsparcia z EFG wyższe koszty działań określonych w art. 7 ust. 4 rozporządzenia w sprawie EFG osłabiały ogólny wpływ inwestycji finansowanych przez EFG; wzywa Komisję do rozwiązania problemu takich kosztów przez wprowadzenie limitów;

12. uważa, że szersze stosowanie odstępstwa od progów kwalifikowalności, w szczególności na korzyść MŚP, przedłużenie okresów odniesienia oraz możliwość włączenia zwolnionych pracowników świadczących usługi powiązane do puli pracowników zwolnionych z przedsiębiorstwa ubiegającego się o pomoc powinny być za każdym razem dokładnie i indywidualnie rozpatrywane, by zapobiec nieprawidłowościom w wykorzystywaniu środków budżetowych EFG;

13. nalega, by Komisja poprawiła dostępną pomoc techniczną dla państw członkowskich i zintensyfikowała w państwach członkowskich kampanie informacyjne dotyczące możliwości uzyskania pomocy z EFG, aby zwiększyć wykorzystanie tego funduszu, i domaga się, by wnioski państw członkowskich o wkład finansowy z tytułu EFG wraz z całą odnośną dokumentacją były publikowane na stronie internetowej Komisji Europejskiej;

14. uważa, że interwencja EFG następująca po zaistnieniu danej sytuacji społecznej i związana często ze zwrotem środków finansowych zapewnionych przez państwa członkowskie sprawia, że działania Unii Europejskiej na rzecz zwolnionych pracowników są niewidoczne; zwraca się do Komisji o poprawę komunikacji skierowanej do krajowych i lokalnych sieci związkowych oraz szerokiego odbiorcy, by lepiej uwydatnić działalność społeczną Unii;

15. wzywa Komisję, by włączyła do oceny śródokresowej EFG jakościową i ilościową ocenę wsparcia z EFG dla osób niekształcących się, niepracujących ani nieszkolących się, szczególnie biorąc pod uwagę wdrażanie gwarancji dla młodzieży i niezbędne synergie między budżetami krajowymi, EFS i Inicjatywą na rzecz zatrudnienia ludzi młodych; jest zdania, że odstępstwo dotyczące osób niekształcących się, niepracujących ani nieszkolących się powinno zostać w wyniku tej analizy przedłużone na okres po 2017 r.;

16. wzywa Komisję do przeprowadzenia ocen wpływu globalizacji na poszczególne sektory i przedstawienia na ich podstawie propozycji wspierających przedsiębiorstwa w przewidywaniu zmian w sektorach i przygotowaniu na nie pracowników w perspektywie zwolnień;

17. uważa, że można jeszcze usprawnić wykorzystanie EFG w przypadku projektów wspierających przedsiębiorczość i rozpoczynanie działalności gospodarczej; wzywa Komisję do dalszego zbadania tej kwestii;

18. odnotowuje obawy Biura Analiz Parlamentu Europejskiego w odniesieniu do metodyki obliczania korzyści z EFG; podkreśla potrzebę określenia dodatkowych wymogów dotyczących wskaźników wykonania.

WYNIK GŁOSOWANIA KOŃCOWEGOW KOMISJI OPINIODAWCZEJ

Data przyjęcia	23.5.2016
Wynik głosowania końcowego	+: –: 0:	20 4 2
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego	Jean Arthuis, Lefteris Christoforou, Jean-Paul Denanot, José Manuel Fernandes, Bernd Kölmel, Zbigniew Kuźmiuk, Vladimír Maňka, Ernest Maragall, Sophie Montel, Liadh Ní Riada, Jan Olbrycht, Younous Omarjee, Urmas Paet, Paul Rübig, Patricija Šulin, Eleftherios Synadinos, Paul Tang, Daniele Viotti, Auke Zijlstra
Zastępcy obecni podczas głosowania końcowego	Anneli Jäätteenmäki, Georgios Kyrtsos, Andrej Plenković, Ivan Štefanec, Nils Torvalds
Zastępcy (art. 200 ust. 2) obecni podczas głosowania końcowego	Laura Agea, Rainer Wieland

OPINIA Komisji Handlu Międzynarodowego (25.4.2016)

dla Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych

w sprawie działalności, oddziaływania i wartości dodanej Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji w latach 2007–2014
(2015/2284(INI))

Sprawozdawczyni komisji opiniodawczej: Agnes Jongerius

WSKAZÓWKI

Komisja Handlu Międzynarodowego zwraca się do Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych, jako komisji przedmiotowo właściwej, o uwzględnienie w końcowym tekście projektu rezolucji następujących wskazówek:

1. wzywa Komisję do przeprowadzenia dokładnej i regularnej oceny skutków ex ante i ex post, z uwzględnieniem ewentualnych skutków dla zatrudnienia, konkurencyjności i gospodarki, w tym małych i średnich przedsiębiorstw, wszystkich umów handlowych i odpowiednich inicjatyw ustawodawczych, przy jednoczesnym zapewnieniu skutecznej koordynacji ex ante między DG ds. Handlu i DG ds. Zatrudnienia; uważa, że wszystkie sektory uznane za narażone powinny być ściśle monitorowane i podlegać odpowiednim szczególnym środkom w razie potrzeby, a partnerzy społeczni, w tym przedstawiciele przedsiębiorstw i pracowników, oraz państwa członkowskie zaangażowane w sektorach wysokiego ryzyka powinny być odpowiednio informowane i otrzymywać wsparcie przy składaniu wniosków;

2. zauważa, że Europejski Fundusz Dostosowania do Globalizacji (EFG) jest instrumentem solidarności w celu zapewnienia wsparcia dla pracowników zwalnianych w wyniku poważnych zmian strukturalnych, takich jak globalizacja lub kryzys finansowy i gospodarczy; podkreśla w związku z tym potrzebę silnej spójności między polityką handlową a polityką przemysłową, ponieważ umowy handlowe mogą narażać europejskie przedsiębiorstwa na wyższy poziom konkurencji z potencjalnymi negatywnymi skutkami dla zatrudnienia, i podkreśla także potrzebę opracowania wspólnej strategii przemysłowej;

3. przypomina komunikat Komisji z dnia 14 października 2015 r. zatytułowany „Handel z korzyścią dla wszystkich – W kierunku bardziej odpowiedzialnej polityki handlowej i inwestycyjnej” (COM(2015)0497), w którym Komisja uznaje, że umowy handlowe mogą wywoływać zakłócenia w niektórych regionach i dla niektórych pracowników, jeżeli nowa konkurencja okaże się zbyt silna, lecz również że EFG jest kluczowym narzędziem zapewniającym ważne wsparcie społecznościom skonfrontowanym z utratą zatrudnienia, np. w przypadku zamknięcia przedsiębiorstwa w UE w wyniku konkurencji międzynarodowej;

4. biorąc pod uwagę fakt, że EFG został otwarty na nowe sektory, zwraca się do państw członkowskich o przygotowanie, na podstawie tych ocen skutków, wraz z partnerami społecznymi, w tym przedstawicielami przedsiębiorstw i pracowników, strategii antycypowania przewidywanych zmian na rynku pracy; dlatego jest zdania, że finansowanie, promocję i uproszczenie procesu decyzyjnego EFG i koordynację z innymi funduszami UE należy oceniać w celu zaspokojenia potrzeb, które mogą powstać w związku z tymi strategiami;

5. wzywa Komisję do wzmocnienia dyrektywy w sprawie informacji i konsultacji, podkreśla, że przedstawiciele pracowników i związki zawodowe muszą być w odpowiednim czasie informowani o wszelkich planach restrukturyzacji lub zamykania zakładów produkcyjnych, które są związane ze skutkami handlu, tak by negocjacje dotyczące odpowiedniego planu socjalnego mogły odbywać się na sprawiedliwych warunkach z równym dostępem do informacji; uważa, że w ten sposób należy zapewnić przyjęcie przez przedsiębiorstwa pełnej odpowiedzialności;

6. wzywa Parlament do regularnego organizowania wspólnych wysłuchań Komisji Handlu Międzynarodowego oraz Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych w celu przyczynienia się do poprawy koordynacji między polityką handlową a EFG oraz jej monitorowania;

7. wzywa Komisję do obniżenia progów kwalifikowalności dla EFG, która obecnie wynosi 500 zwolnionych osób, co skutkuje tym, że w praktyce tylko duże korporacje, które często są rentowne w skali światowej, są kwalifikowalne; uważa, że aby mieć pewność, że wsparcie otrzymują pracownicy małych przedsiębiorstw w sektorach, które są bezpośrednio pokrzywdzone przez efekt globalizacji, należy obniżyć próg do 100 zwolnionych osób; wzywa Komisję o uwzględnienia nie tylko samych pracowników przedsiębiorstw objętych planowanymi zwolnieniami, lecz również wszystkich dotkniętych sektorów, w tym również podwykonawców; zachęca Komisję do wykazania się większą elastycznością i reaktywnością w korzystaniu z EFG; wyraża ubolewanie, że kwoty przewidziane w ramach funduszy zbyt często muszą być zaliczkowane przez państwa członkowskie;

8. zwraca się do Komisji o dopuszczenie do EFG małych i średnich przedsiębiorstw, które są podmiotami przyczyniającymi się w istotny sposób do dynamiki europejskiej tkanki gospodarczej;

9. wzywa Radę i Komisję do odblokowania przepisów służących modernizacji instrumentów ochrony handlu, tak by były szybsze, skuteczniejsze i wydajniejsze oraz bardziej dostępne, również dla MŚP; podkreśla, że skuteczne i zreformowane instrumenty ochrony handlu zapobiegłyby wykorzystywaniu EFG do przypadków dumpingu społecznego, środowiskowego lub cenowego stosowanego przez inne kraje;

10. zwraca się do Komisji o równoczesne wprowadzenie strategii wsparcia wspólnej polityki przemysłowej i inwestycyjnej oraz o wzmocnienie instrumentów ochrony handlu UE;

12. apeluje do Komisji o przedłużenie odstępstwa dotyczącego Inicjatywy na rzecz zatrudnienia ludzi młodych na okres po 2017 r.;

13. zgadza się z Komisją, że istotą EFG jest pomoc osobom, które straciły pracę w wyniku bardziej otwartego handlu; uważa, że ważnym zadaniem EFG jest łagodzenie konsekwencji sporów handlowych oraz zapewnienie, że obciążenia wynikające ze wspólnych decyzji politycznych na poziomie UE będą dzielone pomiędzy państwa członkowskie UE; wzywa zatem Komisję do zapewnienia wsparcia pracownikom i firmom dotkniętym konfliktami handlowymi; ponadto proponuje zapewnić szybki mechanizm rozpatrywania wniosków dotyczących sporów handlowych.

WYNIK GŁOSOWANIA KOŃCOWEGO W KOMISJI OPINIODAWCZEJ

Data przyjęcia	21.4.2016
Wynik głosowania końcowego	+: –: 0:	31 4 1
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego	Maria Arena, Daniel Caspary, Salvatore Cicu, Santiago Fisas Ayxelà, Jude Kirton-Darling, Bernd Lange, Marine Le Pen, David Martin, Emmanuel Maurel, Emma McClarkin, Anne-Marie Mineur, Alessia Maria Mosca, Franz Obermayr, Inmaculada Rodríguez-Piñero Fernández, Marietje Schaake, Helmut Scholz, Joachim Schuster, Joachim Starbatty, Hannu Takkula
Zastępcy obecni podczas głosowania końcowego	Klaus Buchner, Danuta Maria Hübner, Agnes Jongerius, Sander Loones, Bolesław G. Piecha, Frédérique Ries, Fernando Ruas, Lola Sánchez Caldentey, Judith Sargentini, József Szájer, Marita Ulvskog, Jarosław Wałęsa
Zastępcy (art. 200 ust. 2) obecni podczas głosowania końcowego	Laura Agea, Rosa D’Amato, Emilian Pavel, Maurice Ponga, Marco Valli, Axel Voss

OPINIA Komisji Kontroli Budżetowej (28.4.2016)

dla Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych

w sprawie działalności, oddziaływania i wartości dodanej Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji w latach 2007–2014
(2015/2284(INI))

Sprawozdawca komisji opiniodawczej: Marco Valli

WSKAZÓWKI

Komisja Kontroli Budżetowej zwraca się do Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych, jako komisji przedmiotowo właściwej, o uwzględnienie w końcowym tekście projektu rezolucji następujących wskazówek:

− uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1927/2006 z dnia 20 grudnia 2006 r. ustanawiające Europejski Fundusz Dostosowania do Globalizacji („rozporządzenie w sprawie EFG”)[1],

− uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1309/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (2014–2020) i uchylenia rozporządzenia (WE) nr 1927/2006 („nowe rozporządzenie w sprawie EFG”)[2],

− uwzględniając sprawozdanie Komisji z działalności Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji w latach 2013 i 2014 z dnia 22 lipca 2015 r. (COM(2015)0355),

− uwzględniając sprawozdanie specjalne Trybunału Obrachunkowego nr 7/2013 dotyczące Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji oraz odpowiedzi Komisji[3] („sprawozdanie Trybunału Obrachunkowego”),

A. mając na uwadze, że Europejski Fundusz Dostosowania do Globalizacji (EFG) został stworzony w celu udzielania wsparcia pracownikom zwalnianym w wyniku istotnych zmian strukturalnych w światowym handlu;

B. mając na uwadze, że w art. 19 rozporządzenia (WE) nr 1309/2013 zobowiązano Komisję do przedkładania co dwa lata Parlamentowi i Radzie sprawozdania z działalności EFG z poprzednich dwóch lat w ujęciu ilościowym i jakościowym;

C. mając na uwadze, że celem EFG jest podejmowanie krótkoterminowych i doraźnych działań w sytuacjach nadzwyczajnych, w przeciwieństwie do Europejskiego Funduszu Społecznego (EFS), który także wspiera zwolnionych pracowników, ale którego celem jest podejmowanie działań w związku z długoterminowymi zaburzeniami równowagi strukturalnej, głównie poprzez programy uczenia się przez całe życie;

1. odnotowuje, że łączna kwota wsparcia zatwierdzonego w ramach EFG w okresie od złożenia pierwszego wniosku do września 2015 r. wyniosła około 545 mln EUR z budżetu Unii oraz około 390 mln EUR z budżetów państw członkowskich, a liczba zatwierdzonych wniosków złożonych przez państwa członkowskie wyniosła 139;

2. uważa, że należy energiczniej propagować korzystanie z EFG, aby zapobiegać procesom delokalizacji i stawiać im czoła, a także aby łagodzić kryzysy sektorowe spowodowane wahaniami cen i popytu na świecie;

3. przyjmuje do wiadomości, że zgodnie ze sprawozdaniem Trybunału Obrachunkowego niemal wszyscy kwalifikujący się pracownicy mogli skorzystać ze spersonalizowanych środków EFG; stwierdza, że usługi oferowane potencjalnym beneficjentom były zasadniczo dopasowane do ich potrzeb i w związku z tym miały dużą szansę powodzenia; odnotowuje ponadto, że wsparcie z EFG było zasadniczo dobrze skoordynowane z EFS i krajowymi instrumentami rynku pracy w taki sposób, że istniejące środki były uzupełniane dodatkowymi środkami w ramach EFG, które miały na celu zaspokojenie konkretnych potrzeb pracowników;

4. wzywa Komisję do zadbania o to, by z EFG zaspokajane były także specyficzne potrzeby osób samozatrudnionych; podkreśla, że delokalizacja, a także inne zjawiska związane z globalizacją, takie jak tzw. gospodarka społecznościowa i robotyka, wywierają wpływ na ważne sektory gospodarki europejskiej, w których jest coraz więcej osób zatrudnionych na własny rachunek;

5. zwraca uwagę, że w niektórych przypadkach zwolnieni pracownicy, którzy byli zatrudnieni u dostawców przedsiębiorstwa będącego przedmiotem wniosku, nie zostali objęci wsparciem z EFG; przyjmuje wyjaśnienie Komisji, że zwolnieni pracownicy dostawców niższego szczebla nigdy nie byli umyślnie wykluczani, gdyż Komisja wraz z państwami członkowskimi starają się osiągnąć rozsądną równowagę między jak największym zasięgiem stosowanych środków a czasem koniecznym do przygotowania i złożenia wniosku; zauważa, że Komisja powinna w większym stopniu precyzować, w których sektorach pracownicy mieli szanse znaleźć zatrudnienie i czy oferta szkoleniowa uwzględniała perspektywy rozwoju gospodarczego i potrzeby rynku pracy w regionach dotkniętych zwolnieniami;

6. wzywa Komisję do obniżenia progu kwalifikowalności w ramach EFG, który wynosi obecnie 500 zwolnień (100 w przypadku przedsiębiorstw średniej wielkości i 50 w przypadku małych), aby zadbać o to, by pomoc docierała do pracowników zatrudnionych w MŚP, które na ogół najbardziej odczuwają skutki globalizacji;

7. zauważa, że choć zadaniem EFS nie jest reagowanie w nieprzewidywalnych sytuacjach, to wszystkie ze środków stosowanych na podstawie rozporządzenia w sprawie EFG mogą być także stosowane w ramach EFS; zauważa, że głównymi przyczynami skłonności państw członkowskich do stosowania środków w ramach EFS zamiast EFG są: wyższy stopień współfinansowania i szybsze wdrażanie w przypadku EFS, brak płatności zaliczkowych, długa procedura zatwierdzania wniosków oraz bardziej restrykcyjne warunki w przypadku EFG;

8. zauważa, że w wielu przypadkach państwa członkowskie zmagają się z dodatkowymi trudnościami przy dostarczaniu dowodów na zgodność zwolnień grupowych z kryteriami interwencji EFG, przy czym procedura ta staje się jeszcze bardziej skomplikowana, gdy zwolnienia dotykają szeregu MŚP; wzywa zatem Komisję do zajęcia się wspomnianymi utrudnieniami, aby zwolnieni pracownicy mogli korzystać ze sprawnie działającego EFG;

9. stwierdza, że na jakość i dostępność danych dotyczących ponownego zatrudnienia negatywny wpływ miał szereg różnorodnych czynników; podkreśla, że państwa członkowskie zasadniczo nie określały celów ilościowych w zakresie ponownego zatrudnienia, a w niektórych przypadkach publiczne lub prywatne służby zatrudnienia przy zbieraniu danych na temat ponownego zatrudnienia nie stosowały w sposób systematyczny rozróżnienia między EFG, EFS i innymi środkami krajowymi; zwraca się do Komisji o coroczne przedstawianie pełnej oceny wyników osiągniętych w ramach każdej z interwencji EFG oraz o przekazywanie danych dotyczących wniosków o wsparcie z EFG odrzuconych na poziomie Komisji oraz powodów odrzucenia tych wniosków;

10. podkreśla fakt, że organy państw członkowskich nie były zobowiązane do rozróżnienia między aktywnymi instrumentami rynku pracy, takimi jak szkolenia i pomoc w zakresie samozatrudnienia, a wsparciem dochodu pracowników otrzymujących wynagrodzenie; odnotowuje ponadto brak konkretnych informacji, które by to umożliwiały, w trosce o wsparcie pomiaru oddziaływania EFG i zidentyfikowania projektów współfinansowanych przez EFS, które faktycznie mogłyby spełnić kryteria interwencyjne EFG; wzywa Komisję do zbadania tej kwestii i przedstawienia sprawozdania na temat liczby i zakresu projektów EFS spełniających kryteria interwencji EFG;

11. stwierdza, że Komisja usprawniła bazę danych EFG zawierającą dane ilościowe na temat przypadków wsparcia z EFG do celów statystycznych, co ułatwiło państwom członkowskim składanie wniosków, a Komisji analizowanie i porównywanie danych dotyczących przypadków wsparcia z EFG; odnotowuje ponadto, że Komisja włączyła EFG do wspólnego systemu dzielonego zarządzania funduszami, co powinno poskutkować większą liczbą prawidłowych i kompletnych wniosków oraz dalszym skróceniem czasu koniecznego do przyjęcia przez Parlament i Radę wniosku złożonego przez państwo członkowskie; zauważa, że w trosce o przejrzystość i demokratyczną rozliczalność Komisja powinna była zapewnić publiczny dostęp do wszystkich dokumentów związanych z przypadkami wsparcia z EFG;

12. zauważa, że we wnioskach o wsparcie z EFG brakuje dokładnych informacji o przedsiębiorstwach, których pracownicy byli beneficjentami środków w ramach EFG; wzywa Komisję do przedstawiania bardziej szczegółowych danych oraz do oszacowania, czy zamknięcie przedsiębiorstwa lub zwolnienia są wynikiem przeniesienia produkcji przez przedsiębiorstwo poza UE lub do państw UE stosujących agresywne polityki podatkowe w celu przyciągnięcia inwestycji; zwraca się do Komisji, aby rozważyła wprowadzenie instrumentu, który zobowiązywałby przedsiębiorstwa przenoszące produkcję poza UE do finansowego wkładu w działania na rzecz ponownego zatrudnienia zwolnionych pracowników;

13. uważa, że EFG powinien móc wnosić swój wkład finansowy na tyle szybko, by zmaksymalizować swoje oddziaływanie i umożliwić zwolnionym pracownikom skorzystanie z finansowanych środków możliwie jak najszybciej po utracie pracy; zwraca uwagę na fakt, że zgodnie ze sprawozdaniem Trybunału Obrachunkowego średni czas trwania procedury zatwierdzenia w ramach EFG wynosi 41 tygodni; przyjmuje do wiadomości, że Komisja usiłuje w miarę możliwości zminimalizować opóźnienia; zauważa ponadto, że zgodnie z obowiązującymi przepisami niektóre elementy procedury nie mogą zostać skrócone; wzywa Komisję do zdania sprawy, czy zmiany we wnioskach i formularzach elektronicznych pomogły skrócić procedurę wnioskowania o wsparcie z EFG;

14. przyjmuje do wiadomości stwierdzenie Komisji, że rozporządzenie w sprawie EFG nie zawiera celów ilościowych w zakresie ponownego zatrudnienia oraz że poszczególne środki EFG mogą być oceniane wedle innych kryteriów; podkreśla, że trudno jest jednoznacznie ocenić powodzenie stosowania instrumentu i jego rzeczywisty wkład jako jednego instrumentu służącego ponownemu zatrudnieniu pracowników; podkreśla, że skoordynowany pakiet spersonalizowanych usług współfinansowanych przez EFG powinien być równoważony innymi działaniami, dla których powinien on być uzupełnieniem, tak aby zapewnić „unijną wartość dodaną” w postaci wyraźnych i widocznych korzyści dla Unii i jej obywateli;

15. przypomina, że wkłady finansowe z EFG powinny być ukierunkowane przede wszystkim na aktywne instrumenty rynku pracy mające na celu szybkie i trwałe ponowne zatrudnienie beneficjentów, albo w obrębie ich pierwotnego sektora działalności, albo poza nim; zauważa, że środki mające na celu wsparcie dochodu pracowników zostały zidentyfikowane we wszystkich zbadanych przypadkach wspomnianych w sprawozdaniu Trybunału Obrachunkowego, przy czym we wszystkich przypadkach wsparcia z EFG środki te stanowiły 33 % wszystkich zrefundowanych kosztów; zwraca uwagę, że w nowym rozporządzeniu w sprawie EFG limit kosztów dla ograniczonych czasowo środków specjalnych, takich jak dodatki na poszukiwanie pracy i skierowane do pracodawców zachęty do zatrudniania, ustalono na 35 % łącznych kosztów skoordynowanego pakietu oraz że działania wspierane z EFG nie mają na celu zastąpienia pasywnych środków ochrony socjalnej zapewnianych przez państwa członkowskie w ramach systemów krajowych.

WYNIK GŁOSOWANIA KOŃCOWEGOW KOMISJI OPINIODAWCZEJ

Data przyjęcia	20.4.2016
Wynik głosowania końcowego	+: –: 0:	23 0 2
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego	Nedzhmi Ali, Inés Ayala Sender, Zigmantas Balčytis, Dennis de Jong, Martina Dlabajová, Luke Ming Flanagan, Ingeborg Gräßle, Bogusław Liberadzki, Verónica Lope Fontagné, Dan Nica, Georgi Pirinski, Petri Sarvamaa, Claudia Schmidt, Bart Staes, Michael Theurer, Marco Valli, Derek Vaughan, Anders Primdahl Vistisen, Tomáš Zdechovský
Zastępcy obecni podczas głosowania końcowego	Richard Ashworth, Caterina Chinnici, Cătălin Sorin Ivan, Benedek Jávor, Karin Kadenbach, Marian-Jean Marinescu, Markus Pieper, Julia Pitera, Miroslav Poche, Patricija Šulin
Zastępcy (art. 200 ust. 2) obecni podczas głosowania końcowego	Georg Mayer

[1] Dz.U. L 406 z 30.12.2006, s. 1.
[2] Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 855.
[3] Dz.U. C 182 z 27.6.2013, s. 3.

OPINIA Komisji Rozwoju Regionalnego (20.4.2016)

dla Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych

w sprawie działalności, oddziaływania i wartości dodanej Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji w latach 2007–2014
(2015/2284(INI))

Sprawozdawca komisji opiniodawczej: Tamás Deutsch

WSKAZÓWKI

Komisja Rozwoju Regionalnego zwraca się do Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych, jako komisji przedmiotowo właściwej, o uwzględnienie w końcowym tekście projektu rezolucji następujących wskazówek:

1. zauważa, że oceny Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (EFG) pokazują, że na wyniki działań funduszu wpływ mają czynniki takie jak poziom wykształcenia i kwalifikacje pracowników, do których skierowane są te działania, a także chłonność właściwych rynków pracy i PKB krajów otrzymujących wsparcie z funduszu; podkreśla, że na czynniki te wpływ mają głównie długoterminowe środki, które można skutecznie wspierać za pomocą europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych (EFSI); podkreśla konieczność uwzględniania tych czynników i sytuacji na lokalnym rynku pracy w każdym przypadku udzielania wsparcia z funduszu przy jednoczesnym zapewnieniu jak najkrótszego okresu upływającego od złożenia wniosku o wkład finansowy do uzyskania pomocy z funduszu; wyraża ubolewanie z powodu opóźnień i zatorów przy wdrażaniu, wynikających z nieelastyczności niektórych środków EFG oraz braku przepisów krajowych w niektórych państwach członkowskich, i podkreśla potrzebę uelastycznienia finansowania z EFG;

2. zauważa, że choć zakres tematyczny i obszary interwencji EFSI (zwłaszcza EFS) i EFG są często podobne, to EFG powstał w celu szybkiego reagowania na mogące wystąpić okoliczności, a fundusze strukturalne i inwestycyjne mają wieloletni cykl programowania; zauważa, że większa synergia między EFG a EFSI ma zasadnicze znaczenie dla osiągnięcia szybszych i bardziej konkretnych wyników; podkreśla, że z EFSI należy finansować środki następcze w obszarach wspieranych z EFG, pobudzając inwestycje, ogólny wzrost gospodarczy i tworzenie miejsc pracy; podkreśla, że działania EFG powinny być skoordynowane z istniejącymi programami UE, np. z inicjatywami na rzecz zatrudniania ludzi młodych, a także z programami i strategiami krajowymi oraz z finansowaniem ze źródeł prywatnych, aby pomagać ludziom w znalezieniu pracy i wspierać przedsiębiorczość, zwłaszcza w regionach i sektorach już odczuwających niekorzystne skutki globalizacji lub restrukturyzacji gospodarki; jest zaniepokojony brakiem oceny skuteczności i wydajności EFG, i apeluje o dokładniejszy przegląd finansowania i wykorzystywania go przez konkretne państwa członkowskie;

3. wzywa Komisję, by w procesie wdrażania EFG, w tym w kolejnym sprawozdaniu i w przyszłych wnioskach, podała informacje o rodzaju i jakości miejsc pracy zatrudnienia osób, które wróciły na rynek pracy, oraz o średnio- i długoterminowych tendencjach w poziomie reintegracji na rynku pracy uzyskanej dzięki interwencjom EFG; w kontekście pomiaru wyników EFG pod względem zatrudnienia i reorientacji zawodowej wśród beneficjentów apeluje o jaśniejsze wskazywanie, w których sektorach pracownicy mają szanse znaleźć zatrudnienie i czy oferowane szkolenia są dostosowane do perspektyw rozwoju gospodarczego i potrzeb rynku pracy w regionach dotkniętych problemem zwolnień; w związku z tym wzywa ponadto Komisję, by przy określaniu środków wspieranych z EFG uwzględniano naprawdę wymagane umiejętności i perspektywy na rynku pracy, zwłaszcza w sektorach przyszłościowych, oraz przedstawiano w sprawozdaniach i ocenach szczegółową analizę spełnienia tego wymogu; apeluje o szczegółową ocenę oczekiwań państw członkowskich występujących o wsparcie z EFG, przyczyn, dla których państwa członkowskie nie ubiegają się o finansowanie mimo istniejącego zapotrzebowania, i możliwości dostosowania progów kwalifikowalności;

4. podkreśla, że należy opracowywać skoordynowane pakiety zindywidualizowanych usług dla pracowników w porozumieniu z partnerami społecznymi i organami regionalnymi;

5. uważa w związku z tym, że kierowanie zasobów na inwestycje, które przyczyniają się do wzrostu gospodarczego i zatrudnienia, edukacji, rozwoju umiejętności, mobilności geograficznej pracowników i poprawy warunków panujących na rynku pracy, ma kluczowe znaczenie dla dalszej konsolidacji środków służących przeciwdziałaniu skutkom kryzysu; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że w tej sytuacji badania i innowacje to obszar, na który przyznano większość środków Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego (EFRR) w bieżącym okresie programowania;

6. podkreśla konieczność większego wykorzystywania EFG przez zachęcanie państw członkowskich do składania wniosków, co będzie wymagało zwiększenia finansowania funduszu i podniesienia poziomu współfinansowania ze strony UE, a także wzywa Komisję, by rozważyła możliwość zwiększenia poziomu maksymalnego wsparcia z EFG z 60% do 85% w regionach, w których ogólny poziom bezrobocia jest znacznie wyższy niż średnia krajowa; ubolewa, że w przeprowadzonych przez Komisję ocenach EFG zabrakło regionalnej analizy beneficjentów, która mogłaby przedstawić wsparcie z EFG w regionach już mających wysokie stopy bezrobocia lub wysokie bezrobocie strukturalne w sektorze otrzymującym wsparcie; ponadto apeluje do państw członkowskich o przyznanie regionom większej roli w procedurze składania wniosków o środki finansowe;

7. przypomina, że EFSI przyczyniają się w znacznym stopniu do odwrócenia gospodarczych i społecznych skutków kryzysu, łagodzenia negatywnych skutków globalizacji oraz wspierania długoterminowych celów zrównoważonego zatrudnienia i wzrostu; podkreśla, że zintegrowane podejścia oparte na programowaniu wielofunduszowym powinny być preferowane, by w sposób zrównoważony rozwiązywać problem zwolnień i bezrobocia dzięki wydajnej alokacji zasobów oraz ściślejszej koordynacji i większej synergii, zwłaszcza między EFS a EFRR; jest głęboko przekonany, że zintegrowana strategia programowania wielofunduszowego zmniejszyłaby ryzyko przenoszenia produkcji przemysłowej i stworzyłaby sprzyjające warunki jej powrotu do UE;

8. uważa, że efektywna alokacja zasobów oznacza poszanowanie zasady pomocniczości i unikanie powielania wsparcia, którego mogą udzielić w lepszy sposób państwa członkowskie; w związku z tym wzywa Komisję do dopilnowania, by bezpośrednie płatności gotówkowe z EFG nie zastępowały ani nie uzupełniały krajowych zasiłków dla bezrobotnych, a ponadto apeluje o zwrócenie większej uwagi na zalecenie nr 2 zawarte w sprawozdaniu specjalnym Europejskiego Trybunału Obrachunkowego nr 7/2013;

9. zwraca się do Komisji o zapewnienie publicznego dostępu do wszystkich dokumentów związanych z pomocą z EFG z myślą o większej przejrzystości całego procesu podejmowania decyzji i przydzielania środków;

10. zauważa, że innowacyjność i oszczędne gospodarowanie zasobami mają kluczowe znaczenie dla odbudowy przemysłu oraz dywersyfikacji gospodarczej, które z kolei są konieczne do przeciwdziałania skutkom zmian strukturalnych w regionach i sektorach szczególnie dotkniętych skutkami globalizacji lub kryzysu gospodarczego i finansowego, a także przypomina o roli strategii inteligentnej specjalizacji w tym kontekście;

11. wyraża niemniej zaniepokojenie zarówno powolną poprawą wyników w odniesieniu do innowacji oraz znacznymi rozbieżnościami regionalnymi w tym względzie, jak i niedoskonałościami we wdrażaniu strategii inteligentnej specjalizacji w państwach członkowskich; odnotowuje w tym kontekście inicjatywy Komisji, takie jak platformy tematyczne inteligentnej specjalizacji oraz strategiczne europejskie partnerstwa klastrów na rzecz inteligentnej specjalizacji, oraz zwraca się do Komisji o regularne informowanie Parlamentu o wdrażaniu tych inicjatyw;

12. ubolewa, że średni odsetek samozatrudnienia we wszystkich przypadkach wsparcia z EFG wynosi zaledwie 5 % łącznej liczby osób ponownie zatrudnionych; przypomina w związku z tym, że wsparcie z funduszy EFSI należy wykorzystywać i programować tak, by wzmocnić pozytywny odbiór oraz potencjał samozatrudnienia, przedsiębiorczości i zakładania przedsiębiorstw, ze szczególnym uwzględnieniem tworzenia nowych usług, szczególnie na obszarach wiejskich, zważywszy że obecnie są one pod tym względem słabiej rozwinięte niż obszary miejskie;

13. zauważa, że obecnie ubieganie się o finansowanie z EFG wymaga, by 500 pracowników zostało zwolnionych przez jedno przedsiębiorstwo, jednak w mniejszych państwach członkowskich ten próg jest trudniejszy do osiągnięcia niż w większych państwach członkowskich, dlatego obecny próg minimalny powinien odpowiadać krajowym wskaźnikom zatrudnienia, a nie stanowić określonego limitu;

14. zauważa, że w niektórych przypadkach finansowania z EFG liczba beneficjentów objętych pomocą jest zbyt niska w porównaniu z łączną liczbą kwalifikujących się beneficjentów, co sprawia, że pozytywny wpływ zainwestowanych środków finansowych na szczeblu lokalnym lub regionalnym nie jest zadowalający;

15. w celu zmaksymalizowania efektywności działań EFG i umożliwienia zwolnionym pracownikom szybkiego powrotu na rynek pracy apeluje do instytucji UE oraz organów krajowych i regionalnych lub lokalnych o uproszczenie i przyspieszenie proces decyzyjnego oraz o zapewnienie terminowego wypłacania beneficjentom środków z EFG, ponieważ średni czas zatwierdzania wniosku o wsparcie z EFG, czyli około 10 miesięcy, trzeba skrócić w trybie pilnym, by uzyskać maksymalne oczekiwane skutki; podkreśla, że w tym celu nieodzowne jest zwiększenie potencjału państw członkowskich, aby umożliwić szybsze i efektywniejsze przygotowywanie wniosków;

16. z zadowoleniem przyjmuje środki wspierające przedsiębiorczość w postaci dotacji na rozpoczęcie działalności, zachęt dla przedsiębiorczości i usług dla nowych przedsiębiorców; jest zdania, że środki te będą bardziej użyteczne, jeśli będą oferowane uczestnikom łącznie;

17. odnotowuje sukces EFG w przypadku beneficjentów w wieku poniżej 25 lat; zwraca uwagę na brak sukcesów w przypadku osób powyżej 55 lat; wzywa do udoskonalenia metod stosowanych przez EFG w przypadku starszych beneficjentów i do zachęcania do wykorzystywania go w większym stopniu do ponownej integracji młodych pracowników na rynku pracy;

18. ubolewa, że w niektórych przypadkach wsparcia z EFG działania określone w art. 7 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr 1309/2013 (działania przygotowawcze, zarządzanie, informowanie, upowszechnianie i kontrola oraz sprawozdawczość) stanowią stosunkowo dużą część łącznych kosztów, przez co procedury administracyjne pochłaniają inwestycje UE, które powinny trafić do większej liczby beneficjentów;

19. zauważa, że w przypadku niektórych wdrożonych środków EFG kryteria interwencji określone w art. 4 ust. 1 i 2 rozporządzenia (UE) nr 1309/2013 można uznać za zbyt elastyczne, ze szkodą dla jasnych celów instrumentu wsparcia finansowego na szczeblu lokalnym i regionalnym;

20. zaleca, by Komisja i państwa członkowskie opracowały dane statystyczne dotyczące potencjalnych zwolnień wśród kobiet i mężczyzn, aby znaleźć najlepszy sposób wykorzystania funduszy;

21. wzywa Komisję, by przeprowadziła przegląd finansowanych działań, pamiętając, że beneficjentów najbardziej podatnych na zagrożenia nie można pozbawiać zasobów, a zasoby powinny być wykorzystywane jak najskuteczniej;

22. zaleca, by Komisja wspierała państwa członkowskie w opracowywaniu innowacyjnych środków i programów, które pomogą państwom członkowskim lepiej korzystać z EFG.

WYNIK GŁOSOWANIA KOŃCOWEGOW KOMISJI OPINIODAWCZEJ

Data przyjęcia	19.4.2016
Wynik głosowania końcowego	+: –: 0:	29 5 1
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego	Pascal Arimont, Franc Bogovič, Victor Boştinaru, Mercedes Bresso, Andrea Cozzolino, Rosa D’Amato, Bill Etheridge, Michela Giuffrida, Krzysztof Hetman, Ivan Jakovčić, Constanze Krehl, Andrew Lewer, Louis-Joseph Manscour, Iskra Mihaylova, Jens Nilsson, Andrey Novakov, Konstantinos Papadakis, Mirosław Piotrowski, Stanislav Polčák, Julia Reid, Monika Smolková, Ruža Tomašić, Ramón Luis Valcárcel Siso, Monika Vana, Matthijs van Miltenburg, Lambert van Nistelrooij, Derek Vaughan, Kerstin Westphal
Zastępcy obecni podczas głosowania końcowego	Daniel Buda, Salvatore Cicu, Viorica Dăncilă, Andor Deli, Ivana Maletić, Maurice Ponga, Davor Škrlec

OPINIA Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia (25.4.2016)

dla Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych

w sprawie działalności, oddziaływania i wartości dodanej Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji w latach 2007–2014
(2015/2284(INI))

Sprawozdawczyni komisji opiniodawczej: Vilija Blinkevičiūtė

WSKAZÓWKI

Komisja Praw Kobiet i Równouprawnienia zwraca się do Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych, jako komisji przedmiotowo właściwej, o uwzględnienie w końcowym tekście projektu rezolucji następujących wskazówek:

A. mając na uwadze, że przy wdrażaniu Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (EFG) powinny być przestrzegane i propagowane zasady równouprawnienia płci i niedyskryminacji, które należą do podstawowych wartości Unii i zostały zapisane w strategii „Europa 2020”;

B. mając na uwadze, że choć wskaźnik ponownego zatrudnienia jest wyższy w przypadku kobiet niż mężczyzn, ponowne zatrudnienie kobiet ma przeważnie charakter tymczasowy i niestabilny ze względu na fakt, że kobiety, które poszukują nowej pracy lub uczestniczą w szkoleniach w celu zdobycia nowych kwalifikacji zawodowych, mają obowiązki związane z opieką nad członkami rodziny oraz borykają się z brakiem przystępnych cenowo i wysokiej jakości placówek opieki nad dziećmi i osobami chorymi;

C. mając na uwadze, że kobiety znacznie bardziej odczuwają skutki kryzysu i polityki oszczędnościowej;

1. zwraca uwagę, że nierównomierny udział obu płci w grupie beneficjentów Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (EFG) (średni udział kobiet wynosi 33%, a mężczyzn – 67%) zależy od sektora oraz od tego, czy jest on zdominowany przez mężczyzn, czy przez kobiety[1];

2. wzywa Komisję do uwzględnienia szczególnej sytuacji kobiet oraz do zadbania w związku z tym o to, by w miarę możliwości ze wsparcia z EFG korzystali w równym stopniu mężczyźni i kobiety;

3. wzywa Komisję i Radę, aby utrzymały przepisy obecnego rozporządzenia w sprawie EFG dotyczące świadczeń dla opiekunów celem wsparcia kobiet sprawujących obowiązki opiekuńcze[2]; zwraca uwagę, że środki te nie mogą zastępować zobowiązań państw członkowskich; podkreśla, że państwa członkowskie i pracodawcy powinni stwarzać elastyczne warunki zatrudnienia i szkoleń, które umożliwią podział obowiązków rodzicielskich i opiekuńczych między obiema płciami;

4. wzywa Komisję do zebrania danych na temat tego, ile wsparcia z EFG przyznano w formie świadczeń dla opiekunów, o których mowa w art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia w sprawie EFG, oraz w jaki sposób wpływa to na wskaźnik ponownego zatrudnienia kobiet będących beneficjentami tego wsparcia;

5. wzywa państwa członkowskie do wprowadzenia środków sprzyjających ponownemu zatrudnieniu we wspólnotach lokalnych, w których doszło do masowych zwolnień, aby osoby poszukujące nowej pracy nie były zmuszone do wyprowadzki oraz opuszczenia rodziny i/lub dzieci; w tym kontekście zwraca uwagę, że jest to szczególnie istotne dla zwalnianych z pracy kobiet, które mogą mieć mniejsze możliwości elastycznego przemieszczania się w poszukiwaniu nowej pracy ze względu na obowiązki rodzinne;

6. zwraca uwagę, że udział osób samozatrudnionych w ogólnej liczbie beneficjentów wsparcia z EFG wynosi 5%, i wzywa Komisję do opracowania w ramach EFG instrumentów propagujących i wspierających przedsiębiorczość, zwłaszcza przedsiębiorczość wśród kobiet oraz przedsiębiorczość społeczną; podkreśla w tym kontekście znaczenie kształcenia w zakresie przedsiębiorczości i uczenia się przez całe życie, a zwłaszcza sieci wsparcia mentorskiego i wzajemnego; ponownie podkreśla potencjał przedsiębiorczości społecznej, spółdzielni, towarzystw świadczeń wzajemnych i alternatywnych modeli biznesowych we wzmacnianiu pozycji ekonomicznej kobiet i sprzyjaniu włączeniu społecznemu; przypomina, że EFG musi priorytetowo traktować programy, które pomagają kobietom i dziewczętom wejść w obszary działalności tradycyjnie zdominowane przez mężczyzn, takie jak informatyka, nauki ścisłe, matematyka, inżynieria i technologia (STEM); przypomina również, że synergia między sektorami STEM a sztukami pięknymi i sektorami kreatywnymi (STEAM) ma ogromny potencjał w zakresie innowacji i zwiększenia reprezentacji kobiet; wzywa państwa członkowskie, Komisję i pracodawców do położenia nacisku na udział kobiet i dziewcząt, zwłaszcza niekształcących się młodych ludzi, w programach EFG z zakresu STEM i STEAM;

7. podkreśla, że wsparcie z EFG w sposób pozytywny przyczyniło się do rozwiązania istotnych problemów społecznych i problemów na rynku pracy, zwiększając spójność społeczną i umożliwiając ludziom ponowne znalezienie zatrudnienia, wspierając tym samym dochody gospodarstw domowych i pomagając ludziom dalej aktywnie poszukiwać pracy i unikać pułapek bezrobocia; zwraca ponadto uwagę, że ponowne zatrudnienie zapobiega exodusowi siły roboczej i wymuszonej mobilności; podkreśla, że wsparcie z EFG powinno również przyczyniać się do tworzenia trwałych i godnych miejsc pracy; podkreśla, że szczególną uwagę należy poświęcić młodym kobietom;

8. ubolewa nad tym, że w ocenie poszczególnych przypadków wdrażania EFG na szczeblu państw członkowskich brakuje danych segregowanych według kryterium płci, wzywa zatem państwa członkowskie do gromadzenia danych z uwzględnieniem aspektu płci;

9. wzywa Komisję do monitorowania i dokonywania oceny środków w ramach EFG, aby móc ocenić długoterminowy wpływ na beneficjentów funduszu, a zwłaszcza udział obu płci w ogóle beneficjentów;

10. wzywa właściwe organy regionalne i lokalne, partnerów społecznych i organizacje społeczeństwa obywatelskiego do koordynowania wysiłków podmiotów działających na rynku pracy, aby w razie przyszłych zwolnień umożliwić lepszy dostęp do wsparcia finansowego z EFG; ponadto apeluje o większe zaangażowanie partnerów społecznych w monitorowanie i ocenę działalności funduszu, w szczególności o włączenie w te działania przedstawicieli organizacji kobiecych, aby poświecić większą uwagę aspektom płci.

WYNIK GŁOSOWANIA KOŃCOWEGOW KOMISJI OPINIODAWCZEJ

Data przyjęcia	19.4.2016
Wynik głosowania końcowego	+: –: 0:	28 3 0
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego	Maria Arena, Catherine Bearder, Beatriz Becerra Basterrechea, Malin Björk, Vilija Blinkevičiūtė, Anna Maria Corazza Bildt, Viorica Dăncilă, Iratxe García Pérez, Anna Hedh, Teresa Jiménez-Becerril Barrio, Elisabeth Köstinger, Agnieszka Kozłowska-Rajewicz, Angelika Mlinar, Maria Noichl, Marijana Petir, Pina Picierno, João Pimenta Lopes, Terry Reintke, Jordi Sebastià, Michaela Šojdrová, Ernest Urtasun, Jadwiga Wiśniewska, Anna Záborská, Jana Žitňanská
Zastępcy obecni podczas głosowania końcowego	Rosa Estaràs Ferragut, Kostadinka Kuneva, Constance Le Grip, Evelyn Regner, Marc Tarabella
Zastępcy (art. 200 ust. 2) obecni podczas głosowania końcowego	Julia Reid, Marco Zanni

[1] Ocena ex-post Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (EFG) – sprawozdanie końcowe, Dyrekcja Generalna ds. Zatrudnienia, Spraw Społecznych i Włączenia Społecznego, Komisja Europejska, sierpień 2015 r.
[2] Art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1309/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (2014-2020) i uchylającego rozporządzenie Rady (WE) nr 1927/2006, Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 855.

WYNIK GŁOSOWANIA KOŃCOWEGOW KOMISJI PRZEDMIOTOWO WŁAŚCIWEJ

Data przyjęcia	21.6.2016
Wynik głosowania końcowego	+: –: 0:	48 0 0
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego	Laura Agea, Tiziana Beghin, Brando Benifei, Mara Bizzotto, Vilija Blinkevičiūtė, Enrique Calvet Chambon, David Casa, Ole Christensen, Martina Dlabajová, Lampros Fountoulis, Elena Gentile, Arne Gericke, Marian Harkin, Czesław Hoc, Danuta Jazłowiecka, Jan Keller, Ádám Kósa, Agnieszka Kozłowska-Rajewicz, Jérôme Lavrilleux, Jeroen Lenaers, Javi López, Morten Løkkegaard, Thomas Mann, Dominique Martin, Emilian Pavel, Georgi Pirinski, Marek Plura, Terry Reintke, Sofia Ribeiro, Claude Rolin, Anne Sander, Sven Schulze, Romana Tomc, Yana Toom, Marita Ulvskog, Renate Weber, Tatjana Ždanoka
Zastępcy obecni podczas głosowania końcowego	Daniela Aiuto, Georges Bach, Lynn Boylan, Paloma López Bermejo, Edouard Martin, Joachim Schuster, Csaba Sógor, Neoklis Sylikiotis, Flavio Zanonato, Gabriele Zimmer
Zastępcy (art. 200 ust. 2) obecni podczas głosowania końcowego	Paul Tang

GŁOSOWANIE KOŃCOWE W KOMISJI PRZEDMIOTOWO WŁAŚCIWEJ W FORMIE GŁOSOWANIA IMIENNEGO

grupa PPE

grupa S&D

grupa ECR

grupa ALDE

grupa GUE/NGL

grupa Verts/ALE

grupa EFDD

grupa ENF

Georges Bach, David Casa, Danuta Jazłowiecka, Agnieszka Kozłowska-Rajewicz, Ádám Kósa, Jérôme Lavrilleux, Jeroen Lenaers, Thomas Mann, Marek Plura, Sofia Ribeiro, Claude Rolin, Anne Sander, Sven Schulze, Csaba Sógor, Romana Tomc

Brando Benifei, Vilija Blinkevičiūtė, Ole Christensen, Elena Gentile, Jan Keller, Javi López, Edouard Martin, Emilian Pavel, Georgi Pirinski, Joachim Schuster, Paul Tang, Marita Ulvskog, Flavio Zanonato

Arne Gericke, Czesław Hoc

Enrique Calvet Chambon, Martina Dlabajová, Marian Harkin, Morten Løkkegaard, Yana Toom, Renate Weber

Lynn Boylan, Paloma López Bermejo, Neoklis Sylikiotis, Gabriele Zimmer

Terry Reintke, Tatjana Ždanoka

Laura Agea, Daniela Aiuto, Tiziana Beghin

Mara Bizzotto, Dominique Martin

Lampros Fountoulis

0	-

0	0

Objaśnienie używanych znaków:

+ : za

- : przeciw

0 : wstrzymali się

Informacja prawna - Polityka ochrony prywatności