ZALECENIE w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia Umowy o partnerstwie gospodarczym między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a państwami Południowoafrykańskiej Wspólnoty Rozwoju (SADC) objętymi umową o partnerstwie gospodarczym, z drugiej strony

19.7.2016 - (10107/2016 – C8-0243/2016 – 2016/0005(NLE)) - ***

Komisja Handlu Międzynarodowego
Sprawozdawca: Alexander Graf Lambsdorff

PROJEKT REZOLUCJI USTAWODAWCZEJ PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO

w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia Umowy o partnerstwie gospodarczym między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a państwami Południowoafrykańskiej Wspólnoty Rozwoju (SADC) objętymi umową o partnerstwie gospodarczym, z drugiej strony

(10107/2016 – C8-0243/2016 – 2016/0005(NLE))

(Zgoda)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając projekt decyzji Rady (10107/2016),

–  uwzględniając projekt Umowy o partnerstwie gospodarczym między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a państwami Południowoafrykańskiej Wspólnoty Rozwoju (SADC) objętymi umową o partnerstwie gospodarczym, z drugiej strony (05730/2016),

–  uwzględniając wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na mocy art. 207 ust. 3 i 4, art. 209 ust. 2 i art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. a) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (C8-0243/2016),

–  uwzględniając art. 99 ust. 1 akapit pierwszy i trzeci i ust. 2, a także art. 108 ust. 7 Regulaminu,

–  uwzględniając zalecenie Komisji Handlu Międzynarodowego oraz opinię Komisji Rozwoju (A8-0242/2016),

1.  wyraża zgodę na zawarcie umowy;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz państw SADC objętych umową o partnerstwie gospodarczym (Botswana, Lesotho, Mozambik, Namibia, Republika Południowej Afryki i Suazi).

ZWIĘZŁE UZASADNIENIE

Historia umów o partnerstwie gospodarczym

Kiedy w 2000 r. sporządzono umowę z Kotonu, wezwano w niej o fundamentalne zmiany w utrwalonych niewzajemnych preferencjach handlowych, które cechowały stosunki gospodarcze i polityczne grupy państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku (AKP) oraz Unii Europejskiej przez niemal 40 lat. Głównym powodem takiego stanowiska był fakt, że wpływ tych jednostronnych preferencji był rozczarowujący: po pierwsze, udział państw AKP w handlu z UE stale spadał, a większość państw nie umiała stosować tych preferencji w celu dywersyfikacji swojej struktury gospodarki. Po drugie, preferencje nie były zgodne z zasadami WTO, ponieważ były dyskryminujące dla krajów rozwijających się nienależących do grupy AKP.

UE i AKP uzgodniły, że wynegocjują wzajemne, choć asymetryczne umowy handlowe, tj. umowy o partnerstwie gospodarczym. Państwa AKP same decydowały, w ramach jakiej grupy regionalnej chcą prowadzić negocjacje. Negocjacje w sprawie umów o partnerstwie gospodarczym (UPG) rozpoczęły się w 2002 r. i miały się zakończyć w 2007 r., kiedy to wygasało zwolnienie WTO. Oprócz zagwarantowania, że produkty z państw AKP będą miały nieograniczony, bezcłowy i bezkontyngentowy dostęp do rynku UE, UPG miały być głównie narzędziem na rzecz rozwoju, umożliwiającym państwom AKP pogłębianie własnej integracji regionalnej i ułatwianie integracji z gospodarką światową.

Obecnie wszystkie państwa niemające umów o partnerstwie gospodarczym korzystają z unijnego ogólnego systemu preferencji taryfowych (GSP) lub z uzgodnień w ramach inicjatywy „wszystko oprócz broni” (EBA). Jednak z myślą o krajach, które w 2007 r. podpisały przejściową UPG, aby uniknąć zakłóceń na rynku i zyskać niezbędny czas na podpisanie i ratyfikację umowy, UE przyjęła rozporządzenie w sprawie dostępu do rynku (MAR) (rozporządzenie Rady (WE) nr 1528/2007), które od dnia 1 stycznia 2008 r. umożliwiało zaawansowane stosowanie UPG. Później postanowiono, że traktowanie na mocy MAR (swobodny dostęp do UE) wygaśnie w dniu 1 października 2014 r. w przypadku krajów, które nie zawarły umowy regionalnej lub nie poczyniły niezbędnych kroków w celu wykonania przejściowych UPG. Botswana, Namibia i Suazi znalazły się w grupie państw objętych zakresem MAR, które zawarły regionalne UPG przed dniem 1 października 2014 r., a Komisja zgodnie z planem przyjęła akty delegowane utrzymujące w stosunku do nich uzgodnienia MAR, lecz przewidujące jednocześnie, że oczekuje się od tych państw wypełnienia zobowiązania i ratyfikacji regionalnych UPG do dnia 1 października 2016 r.

Umowa o partnerstwie gospodarczym między UE a Południowoafrykańską Wspólnotą Rozwoju (SADC)

Do SADC należy 15 członków. Siedmiu z nich (tj. Angola, Botswana, Lesotho, Mozambik, Namibia, Suazi i Republika Południowej Afryki) rozpoczęło negocjacje z UE w sprawie UPG jako grupa SADC UPG. Republika Południowej Afryki (RPA) początkowo brała w nich udział jako obserwator i jako strona wspierająca, a w 2007 r. formalnie przystąpiła do negocjacji.

Rdzeniem UPG UE-SADC jest Południowoafrykańska Unia Celna (SACU), najstarsza unia celna na świecie. Przystępując do tej konfiguracji, Mozambik i Angola zamierzały umocnić swoje już silne powiązania gospodarcze i handlowe z SACU. Pozostałych ośmiu członków SADC (Demokratyczna Republika Konga, Madagaskar, Malawi, Mauritius, Seszele, Tanzania, Zambia i Zimbabwe) należy do innych regionalnych konfiguracji UPG.

Pod koniec 2007 r. Botswana, Lesotho, Suazi, Mozambik i Namibia uzgodniły przejściową regionalną UPG z UE. Przejściowa UPG zawiera klauzulę umożliwiającą Angoli i RPA szybkie przystąpienie, jeśli wyrażą taką wolę. Tymczasem Angola, należąca do kategorii krajów najsłabiej rozwiniętych, nadal korzysta z bezcłowego i bezkontyngentowego dostępu do rynku UE na mocy inicjatywy „wszystko oprócz broni”, a wymiana handlowa między UE a RPA podlega umowie o handlu, rozwoju i współpracy (TDCA) podpisanej w 1999 r.

Botswana, Lesotho, Suazi i Mozambik podpisały przejściową UPG w czerwcu 2009 r. Choć Namibia parafowała tę umowę ponad dziewięć lat temu, postanowiła jej nie podpisywać.

Obie strony uzgodniły, że będą kontynuowały negocjacje w sprawie kompleksowej regionalnej UPG obejmującej usługi, inwestycje i zasady handlu. W 2010 r. kraje sygnatariusze przejściowych UPG zawiesiły proces ratyfikacji tej umowy, w oczekiwaniu na wynik kompleksowych negocjacji regionalnych.

W dniu 15 lipca 2014 r. UE zakończyła negocjacje z sześcioma państwami należącymi do grupy SADC UPG, tj. z Botswaną, Lesotho, Namibią, Mozambikiem, RPA i Suazi. Angola ostatecznie postanowiła nie parafować umowy, lecz może do niej przystąpić w przyszłości, powołując się na szczegółową klauzulę akcesyjną zawartą w tej umowie.

Integracja regionalna i jej zawiłości

Grupa SADC UPG jest grupą bardzo zróżnicowaną. Populacja sześciu krajów należących do tej grupy liczy ok. 100 mln osób, a połowa z nich mieszka w RPA. Ich PKB według danych Banku Światowego w 2014 r. wyniósł 410 mld EUR, z czego 85% wygenerowano w RPA.

W grupie tej znajdują się dwa kraje należące do kategorii najsłabiej rozwiniętych (Lesotho i Mozambik) oraz jeden kraj BRICS (RPA), który w 1999 r. zawarł umowę o handlu, rozwoju i współpracy (TDCA) z UE. Bez UPG z uwagi na poziomy PKB Suazi miałoby status GSP, a Botswana i Namibia otrzymałyby status kraju najbardziej uprzywilejowanego (KNU).

Pięć krajów z grupy SADC UPG należy do Południowoafrykańskiej Unii Celnej (SACU). SACU, utworzona w 1910 r., jest najstarszą unią celną na świecie. Obowiązuje w niej również wspólna zewnętrzna taryfa celna. Mozambik nie należy do tej unii celnej, ale ma utrwalone powiązania handlowo-inwestycyjne z SACU.

W 2013 r. wartość towarów importowanych przez UE z państw grupy SADC UPG wyniosła 31 mld EUR, natomiast eksport UE do SADC miał wartość 33 mld EUR. Struktura eksportu SADC do UE wygląda następująco: 23 % to ropa naftowa (z Angoli), 11 % to diamenty (z Botswany), 12 % to węgiel, a ponadto eksportowane są kamienie szlachetne, metale i ryby (Namibia) oraz cukier (Suazi).

Rezolucja PE w sprawie UPG UE-SADC z 2009 r.

W marcu 2009 r. Parlament Europejski przegłosował rezolucję w sprawie umowy przejściowej o partnerstwie gospodarczym między UE a państwami SADC i zaapelował między innymi o:

•  zgodność UPG z regułami WTO,

•  bezcłowy i bezkontyngentowy dostęp do rynku UE,

•  wsparcie dla istniejącej integracji regionalnej (Południowoafrykańska Unia Celna – SACU),

•  stopniowe wycofanie rolnych subsydiów wywozowych UE,

•  elastyczność UE w zakresie podatków wywozowych, klauzuli najwyższego uprzywilejowania i ochrony nowo powstających gałęzi przemysłu,

•  prostsze i udoskonalone reguły pochodzenia, wspierające kumulację regionalną,

•  włączenie rozdziału o współpracy na rzecz rozwoju przewidującego silniejsze i odpowiednie wsparcie,

•  pamiętanie o znaczeniu przestrzegania konwencji MOP,

•  monitorowanie wykonania koordynowane przez właściwą komisję parlamentarną.

Warto zauważyć, że umowa ta nigdy nie weszła w życie: podpisano ją, ale nigdy nie ratyfikowano.

Główne postanowienia UPG

Choć ta zorientowana na rozwój regionalna umowa handlowa obecnie obejmuje jedynie handel towarami, współpracę na rzecz rozwoju oraz postanowienia o handlu i zrównoważonym rozwoju, to zostawia także możliwość negocjowania dalszych postanowień w sprawie usług, inwestycji, własności intelektualnej, zamówień publicznych i bardziej szczegółowych zapisów dotyczących zrównoważonego rozwoju.

Asymetryczny charakter tej umowy stanowi „pozytywną dyskryminację” partnerów SADC UPG, zapewniając bezcłowy dostęp do rynku UE, a jednocześnie obustronne zniesienie barier dla prawie całej wymiany handlowej oraz zapewnia zgodność z zasadami WTO, promując integrację regionalną, współpracę gospodarczą i dobre rządy. UE zaoferuje pięciu państwom SADC bezcłowy i bezkontyngentowy dostęp – jest to kontynuacja obecnej praktyki, ale nie zakłócona poprawką MAR. Zrezygnowano z oferowania jednostronnych preferencji; stosunki handlowe między państwami SADC UPG a UE są obecnie określone w umowie. Na mocy postanowień o stopniowym otwieraniu rynku państwa SADC UPG zliberalizują 86 % handlu z UE (Mozambik 74 %) w ciągu 10 lat, z wyłączeniem wrażliwych produktów rolnych i wrażliwych produktów rybołówstwa.

Wspieranie integracji regionalnej

UPG nie tylko nie dokonała rozłamu w najstarszej istniejącej unii celnej na świecie przez poprawkę MAR, ale zamiast tego wzmocniła SACU, zapewniając harmonizację między RPA a SACU i zbliżając Mozambik do SACU. TDCA między UE a RPA miała de facto zastosowanie do całej SACU jako jednego podmiotu prawnego. Jej postanowienia w dziedzinie handlu zostaną zastąpione umową, którą wynegocjowały wszystkie strony. Import pochodzący z UE będzie podlegał jednolitej zewnętrznej taryfie celnej.

UPG wzmacnia integrację regionalną również na wiele innych sposobów, np. dzięki możliwościom kumulacji regionalnej reguł pochodzenia, otwarciu na możliwość przystąpienia do UPG innych państw SADC (Angola) oraz wzmocnieniu instytucjonalnemu SACU. Przewidziany w UPG mechanizm rozstrzygania sporów opiera się na postanowieniach umowy TDCA dotyczących jednolitego rynku cyfrowego i będzie miał zastosowanie do wszystkich państw SADC UPG. Ponadto wspólne postanowienia w zakresie zarządzania handlem (takie jak środki ochronne) i wspólnych organów decyzyjnych jeszcze bardziej wzmocnią proces integracji regionalnej.

Co więcej, postanowienia dotyczące preferencji regionalnych wykluczają możliwość przyznania przez państwa SADC UPG produktom pochodzącym z innych państw SADC UPG mniej korzystnego traktowania niż produktom importowanym z UE.

Strony zobowiązują się do ułatwiania handlu regionalnego przez wspieranie współpracy celnej i wdrażanie reform, zwłaszcza harmonizujących i upraszczających procedury i przepisy w regionie SADC, ułatwiających tranzyt i walkę z nadużyciami finansowymi.

Wspieranie handlu i rozwoju

Przewidziano szereg środków ochronnych: wielostronne środki ochronne, dwustronne środki ochronne, środki ochrony rolnictwa oraz przejściowe środki ochrony dotyczące wykazu produktów pochodzących z Botswany, Lesotho, Namibii i Suazi (BLNS), aby zminimalizować wszelkie potencjale negatywne skutki w tych krajach.

Po wejściu w życie UPG stosowanie rolnych subsydiów wywozowych nie będzie już dopuszczalne – spełniono tym samym kolejne istotne żądanie państw SADC UPG.

Stopniowe znoszenie taryf mających zastosowanie do pośredników i nakładów, takich jak nawozy i maszyny, dodatkowo wesprze proces wartości dodanej.

W odniesieniu do usług UPG zawiera klauzulę rendez-vous. Negocjacje w sprawie usług będą kontynuowane z niektórymi państwami SADC. Klauzula rendez-vous przewiduje możliwość wykonania postanowień w sprawie usług (oraz zamówień publicznych i prawa własności intelektualnej) na późniejszym etapie.

Do umowy załączono ważny protokół w sprawie oznaczeń geograficznych zawarty między RPA a UE, co było kluczowym postulatem UE. Łącznie protokół ten obejmuje 105 produktów południowoafrykańskich (z czego 102 to wina) i 251 produktów. UE będzie chronić nazwy południowoafrykańskie takie jak Rooibos i liczne nazwy win jak Stellenbosch i Paarl.

W szczegółowym rozdziale poświęconym współpracy na rzecz rozwoju wskazano obszary związane z handlem, które mogłyby skorzystać ze wsparcia finansowego UE. Jednak w przeciwieństwie do UPG zawartej z państwami ECOWAS, która przewiduje dużą pulę środków finansowych, na tym etapie nie podjęto żadnych zobowiązań finansowych. Mimo tego szczegółowe programy w ramach krajowych i regionalnych programów orientacyjnych na rzecz Instrumentu Finansowania Współpracy na rzecz Rozwoju i 11. EFR mają otrzymać finansowanie w kontekście przygotowania i wykonania UPG.

Margines na działania polityczne

W ramach UPG UE wykazała się elastycznością, umożliwiając państwom SADC UPG dalsze stosowanie istniejących ceł wywozowych i zastosowanie nowych podatków wywozowych w wyjątkowych okolicznościach w przypadku konkretnej potrzeby pozyskania dochodów, aby wspierać nowo powstające gałęzie przemysłu lub chronić środowisko. Ogólnie państwa BLNS mają więcej możliwości w zakresie takich ceł i podatków, a jednocześnie RPA ma pewne ograniczone możliwości dotyczące zdefiniowanej liczby produktów (8), jeśli będzie w stanie podać uzasadnione potrzeby związane z rozwojem przemysłowym (przy czym środki te mogą obowiązywać przez maksymalny okres 12 lat). Zapis ten umożliwia państwom SADC czerpanie korzyści z surowców.

W umowie uwzględniono klauzulę najwyższego uprzywilejowania, lecz nie rozszerza ona automatycznie preferencji na UE. Rozszerzenie takie należy najpierw przeanalizować i będzie mogło ono mieć zastosowanie wyłącznie do umów ze znaczącymi gospodarkami handlowymi. Klauzula najwyższego uprzywilejowania ma zastosowanie jedynie do ceł i podatków wywozowych; reguły pochodzenia nie są nią objęte.

Jak opisano powyżej, umowa przewiduje wiele środków ochronnych, również w celu ochrony nowo powstających gałęzi przemysłu. Ponadto państwa SADC mogły wykluczyć z liberalizacji produkty wrażliwe.

Poszanowanie wartości i monitorowanie wykonania umowy

UPG zawiera klauzulę niewykonania (art. 110 ust. 2), która stanowi podstawę do przyjęcia „odpowiednich środków” zgodnie z obowiązującą umową z Kotonu, jeśli jedna ze stron nie wywiąże się z zobowiązań w zakresie podstawowych zasad, o których mowa w art. 2 tej umowy. Zawieszenie korzyści handlowych jest jednym z takich środków, choć będzie uważane za działanie stosowane w ostateczności.

Pierwsza część UPG dotyczy zrównoważonego rozwoju, co świadczy o znaczeniu tych postanowień. Strony ponownie potwierdzają swoje obowiązki na mocy prawa międzynarodowego, w tym konwencji MOP, i zobowiązują się do nieodstępowania od swojego prawa w dziedzinie środowiska i pracy. UPG ustanawia procedurę konsultacji w kwestiach z zakresu środowiska i prawa pracy. W dialogu poświęconemu tym kwestiom mogą uczestniczyć właściwe organy i zainteresowane strony. W umowie zawarto obszerną listę obszarów, w których partnerzy będą współpracować, aby wspierać zrównoważony rozwój.

Sprawozdawca jest zdania, że należy wzmocnić postanowienia umowy dotyczące monitorowania. W art. 4 partnerzy zobowiązują się do stałego monitorowania stosowania tej umowy i jej skutków „w ramach własnych procesów związanych z uczestnictwem”, aby czuwać nad tym, by „korzyści z niej płynące dla społeczeństwa” były jak największe. Co pięć lat dokonywany będzie przegląd tej umowy (art. 116). Jednak narzędzia praktyczne do tego monitorowania należy wzmocnić. W oczekiwaniu na ustanowienie wspomnianego wyżej dialogu na temat zrównoważonego rozwoju i związanych z uczestnictwem odnośnych procesów dotyczących monitorowania może być odczuwalny brak wspólnej komisji parlamentarnej i wspólnego komitetu konsultacyjnego (które przewidziano w UPG CARIFORUM-UE, lecz nie w UPG SADC-UE), chyba że będzie można wykorzystać istniejące struktury (posiedzenia regionalne Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego, komisja parlamentarna UE-RPA itp.) Powyższe zaniedbania są godne ubolewania i będzie trzeba znaleźć rozwiązania pragmatyczne, aby wyeliminować ten słaby punkt.

Podsumowanie

Sprawozdawca zaleca udzielenie zgody na zawarcie umowy o partnerstwie gospodarczym między UE a państwami SADC. Ta UPG może przynieść gruntowne korzystne zmiany i przyczynić się do zrównoważonego wzrostu gospodarczego oraz rozwoju handlu wewnątrzregionalnego i pogłębienia wewnątrzregionalnej integracji.

Jednak omawiana umowa o partnerstwie gospodarczym może być jedynie małą częścią większej strategii. Państwa SADC powinny prowadzić przyjazną dla handlu i prorozwojową politykę krajową oraz realizować reformy strukturalne. Ramy regulacyjne, które przyciągają inwestycje, to kolejny element tego równania. Państwa te powinny również rozważyć wykorzystanie potencjału UPG (która obecnie obejmuje tylko handel towarami) i rozszerzyć ją w przyszłości o handel usługami. UE powinna zapewnić pomoc w dziedzinie budowania zdolności i pomoc związaną z handlem. PE będzie musiał monitorować wykonanie i w razie potrzeby podnosić określone kwestie. Należy ustanowić odpowiednie struktury monitorujące, aby zmaksymalizować skutki tej umowy.

OPINIA Komisji Rozwoju (12.7.2016)

dla Komisji Handlu Międzynarodowego

w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia w imieniu Unii Europejskiej Umowy o partnerstwie gospodarczym między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a państwami SADC UPG, z drugiej strony
(10107/2016 – C8-0243/2016 – 2016/0005(NLE))

Sprawozdawca komisji opiniodawczej: Pedro Silva Pereira

ZWIĘZŁE UZASADNIENIE

Umowy o partnerstwie gospodarczym (UPG), które są partnerstwami dotyczącymi handlu i rozwoju między państwami Afryki, Karaibów i Pacyfiku (AKP) a Unią Europejską, mają na celu wspieranie handlu, integracji regionalnej i stopniowego włączania państw AKP do gospodarki światowej, a także sprzyjanie ich zrównoważonemu rozwojowi.

Dnia 15 lipca 2014 r. UE zakończyła negocjacje UPG dotyczące umowy obejmującej tylko towary z sześcioma państwami spośród piętnastu państw należących do Południowoafrykańskiej Wspólnoty Rozwoju (SADC): Botswaną, Lesotho, Mozambikiem, Namibią, Suazi (BLMNS) oraz Republiką Południowej Afryki. Partnerzy SADC UPG to zróżnicowana grupa obejmująca zarówno kraje najsłabiej rozwinięte (LDC), jak i kraje o wyższym średnim dochodzie. UE jest ich największym regionalnym partnerem handlowym. Państwom BLMNS UPG zagwarantuje jednolity system dostępu: bezcłowy i bezkontyngentowy dostęp do UE. Jeśli chodzi o Republikę Południowej Afryki, UPG zastąpi odnośne postanowienia umowy o handlu, rozwoju i współpracy (TDCA) i zapewni dodatkowy dostęp do rynku. UPG umożliwia ewentualne późniejsze przystąpienie Angoli – kraju LDC, który również bierze udział w negocjacjach.

Umowa o partnerstwie gospodarczym z państwami SADC zawiera kilka elementów zorientowanych na rozwój. Jej asymetryczny charakter umożliwia partnerom tej umowy ochronę sektorów wrażliwych przed europejskimi konkurentami. Kraje UPG zachowają pewną swobodę polityczną dzięki kilku zabezpieczeniom, aby chronić swoje krajowe gałęzie przemysłu i rynki rolne oraz aby zapewnić bezpieczeństwo żywnościowe. Wyeliminowano stosowanie subsydiów wywozowych do produktów rolnych i nie przewidziano klauzuli zawieszającej w odniesieniu do produktów niepodlegających liberalizacji. Ponadto reguły pochodzenia są dość elastyczne, a w nadzwyczajnych okolicznościach można stosować podatki wywozowe. Niemniej jednak w trakcie wykonywania umowy bardzo istotne będzie, by ściśle śledzić faktyczne zmiany i szybko reagować w ramach instytucji UPG w przypadku pojawienia się trudności.

Ponadto w postanowieniach poświęconych współpracy na rzecz rozwoju wskazano zdolności i inne obszary związane z handlem, które mogłyby skorzystać ze wsparcia finansowego UE. Potrzebne będą odpowiednie zasoby na wykonanie umowy i – oprócz Europejskiego Funduszu Rozwoju i pomocy na rzecz wymiany handlowej – kraje SADC mogą potrzebować dodatkowych środków na pokrycie kosztów dostosowawczych wynikających z UPG, jak w przypadku spadku dochodów. Sprawozdawca uważa, że ważne jest, aby poprzeć ideę funduszu UPG, przewidzianego w umowie, oraz że harmonogram zobowiązań państw SADC UPG dotyczących liberalizacji powinien być zgodny z harmonogramem pomocy na rzecz rozwoju. Ponadto UE powinna wspierać reformy fiskalne i dobre zarządzanie w kwestiach podatkowych.

UPG zawiera rozdział dotyczący handlu i zrównoważonego rozwoju, w którym potwierdza się stosowanie przez strony standardów uznanych na szczeblu międzynarodowym oraz ich zobowiązanie na rzecz egzekwowania przepisów w zakresie środowiska i pracy. Procedura konsultacji w odniesieniu do kwestii związanych ze zrównoważonym rozwojem może angażować odnośne organy i zainteresowane strony. Niemniej jednak sprawozdawca wyraża obawy dotyczące ograniczonego zaangażowania społeczeństwa obywatelskiego podczas negocjacji i podkreśla, że należy zdecydowanie zachęcać społeczeństwo obywatelskie do udziału na etapie wdrażania.

Niestety UPG z państwami SADC nie zawiera osobnej klauzuli dotyczącej praw człowieka, ale odnosi się do umowy z Kotonu, w ramach której strony mogą przyjmować „odpowiednie środki” w przypadku poważnych naruszeń praw człowieka. W tym względzie ważne jest dopilnowanie, by klauzule powiązane w tej i w innych UPG nadal obowiązywały po wygaśnięciu umowy z Kotonu w 2020 r.

UPG z państwami SADC przygotowano tak, by była zgodna z funkcjonowaniem Południowoafrykańskiej Unii Celnej (SACU). Sprawozdawca uważa, że omawiana UPG może być ważnym krokiem w kierunku dalszej integracji regionalnej, o ile podjęte zostaną konieczne działania następcze, a mianowicie w zakresie promowania zdolności technicznej, na przykład w odniesieniu do reguł pochodzenia, i ułatwień w handlu.

Oczywiście kluczem do czerpania pełnych korzyści z nowych możliwości dostępu do rynku jest skuteczne wdrożenie umowy. W związku z tym niezwykle istotne będzie dopilnowanie, by wprowadzono przewidziane struktury i mechanizmy, a także zapewnienie przejrzystości ich funkcjonowania. Ważne będzie również promowanie silnych powiązań między przedsiębiorstwami, zwłaszcza aby wspierać afrykański sektor prywatny. Sprawozdawca zwraca uwagę na fakt, że UPG z państwami SADC powinna być skutecznie monitorowana, i podkreśla, że partnerstwo ze społeczeństwem obywatelskim jest absolutnie konieczne. W tym względzie przyznanie zasobów będzie ważne dla ułatwienia udziału społeczeństwa obywatelskiego w procesie monitorowania. Szczególnie istotne będzie monitorowanie wkładu UPG w zrównoważony i uczciwy handel, a ostatecznie w zrównoważony rozwój i ograniczanie ubóstwa.

Ponadto sprawozdawca wzywa Wspólną Radę do przedstawiania sprawozdań z postępów, które powinny być omawiane przez Parlament Europejski, parlamenty afrykańskie i Wspólne Zgromadzenie Parlamentarne AKP-UE, aby oceniać wkład tego partnerstwa w zrównoważony rozwój.

Podsumowując, sprawozdawca jest zdania, że zawarte w umowie elementy elastyczności i zabezpieczenia, zwłaszcza w odniesieniu do handlu i zrównoważonego rozwoju, mogą pomóc w osiągnięciu obopólnie korzystnego porozumienia, które przyczynia się do rozwoju, a zatem gwarantuje spójność polityki na rzecz rozwoju, o ile zapewni się skuteczne wdrażanie i monitorowanie.

******

Komisja Rozwoju zwraca się do Komisji Handlu Międzynarodowego, jako komisji przedmiotowo właściwej, o zalecenie Parlamentowi wyrażenia zgody na projekt decyzji Rady w sprawie zawarcia w imieniu Unii Europejskiej Umowy o partnerstwie gospodarczym między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a państwami SADC UPG, z drugiej strony.

PROCEDURA W KOMISJI OPINIODAWCZEJ

Tytuł	Umowa o partnerstwie gospodarczym między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a państwami Południowoafrykańskiej Wspólnoty Rozwoju (SADC) objętymi umową o partnerstwie gospodarczym, z drugiej strony
Odsyłacze	10107/2016 – C8-0243/2016 – COM(2016)0018 – 2016/0005(NLE)
Komisja przedmiotowo właściwa	INTA
Opinia wydana przez        Data ogłoszenia na posiedzeniu	DEVE 7.7.2016
Sprawozdawca(czyni) komisji opiniodawczej        Data powołania	Pedro Silva Pereira 28.4.2016
Rozpatrzenie w komisji	23.5.2016	20.6.2016
Data przyjęcia	12.7.2016
Wynik głosowania końcowego	+: –: 0:	15 6 2
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego	Louis Aliot, Ignazio Corrao, Nirj Deva, Doru-Claudian Frunzulică, Maria Heubuch, György Hölvényi, Teresa Jiménez-Becerril Barrio, Arne Lietz, Linda McAvan, Norbert Neuser, Maurice Ponga, Cristian Dan Preda, Lola Sánchez Caldentey, Elly Schlein, Eleni Theocharous, Bogdan Brunon Wenta, Anna Záborská
Zastępcy obecni podczas głosowania końcowego	Seb Dance, Jordi Sebastià, Adam Szejnfeld, Joachim Zeller
Zastępcy (art. 200 ust. 2) obecni podczas głosowania końcowego	Maria Arena, Petras Auštrevičius

PROCEDURA W KOMISJI PRZEDMIOTOWO WŁAŚCIWEJ

Tytuł	Umowa o partnerstwie gospodarczym między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a państwami Południowoafrykańskiej Wspólnoty Rozwoju (SADC) objętymi umową o partnerstwie gospodarczym, z drugiej strony
Odsyłacze	10107/2016 – C8-0243/2016 – COM(2016)0018 – 2016/0005(NLE)
Data skonsultowania się / zwrócenia się o wyrażenie zgody	29.6.2016
Komisja przedmiotowo właściwa Data ogłoszenia na posiedzeniu	INTA 7.7.2016
Komisje wyznaczone do wydania opinii Data ogłoszenia na posiedzeniu	DEVE 7.7.2016	ENVI 7.7.2016
Opinia niewydana Data decyzji	ENVI 17.2.2016
Sprawozdawcy Data powołania	Alexander Graf Lambsdorff 15.2.2016
Rozpatrzenie w komisji	24.5.2016	15.6.2016
Data przyjęcia	14.7.2016
Wynik głosowania końcowego	+: –: 0:	22 10 1
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego	William (The Earl of) Dartmouth, Laima Liucija Andrikienė, Maria Arena, Karoline Graswander-Hainz, Yannick Jadot, Ska Keller, Jude Kirton-Darling, Alexander Graf Lambsdorff, Bernd Lange, Emmanuel Maurel, Anne-Marie Mineur, Sorin Moisă, Godelieve Quisthoudt-Rowohl, Inmaculada Rodríguez-Piñero Fernández, Marietje Schaake, Helmut Scholz, Joachim Schuster, Joachim Starbatty, Iuliu Winkler, Jan Zahradil
Zastępcy obecni podczas głosowania końcowego	Reimer Böge, Victor Boştinaru, Klaus Buchner, Seán Kelly, Gabriel Mato, Bolesław G. Piecha, Pedro Silva Pereira, Ramon Tremosa i Balcells, Wim van de Camp, Jarosław Wałęsa, Pablo Zalba Bidegain
Zastępcy (art. 200 ust. 2) obecni podczas głosowania końcowego	Mara Bizzotto, Jozo Radoš, Dariusz Rosati, Paul Rübig, Mylène Troszczynski
Data złożenia	19.7.2016