Sprawozdanie - A8-0139/2017Sprawozdanie
A8-0139/2017
Parlament Europejski

SPRAWOZDANIE w sprawie właściwej kombinacji funduszy na rzecz regionów Europy: zapewnienie równowagi między instrumentami finansowymi a dotacjami w ramach polityki spójności UE

31.3.2017 - (2016/2302(INI))

Komisja Rozwoju Regionalnego
Sprawozdawca: Andrey Novakov
  Sprawozdawczyni komisji opiniodawczej (*):
Eider Gardiazabal Rubial, Komisja Budżetowa
  (*)  Zaangażowana komisja – art. 54 Regulaminu

Procedura : 2016/2302(INI)
Przebieg prac nad dokumentem podczas sesji
Dokument w ramach procedury :  
A8-0139/2017
Teksty złożone :
A8-0139/2017
Debaty :
Głosowanie :
Teksty przyjęte :

PROJEKT REZOLUCJI PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO

w sprawie właściwej kombinacji funduszy na rzecz regionów Europy: zapewnienie równowagi między instrumentami finansowymi a dotacjami w ramach polityki spójności UE

(2016/2302(INI))

Parlament Europejski,

–  uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, a w szczególności jego tytuł XVIII,

–  uwzględniając art. 349 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1303/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. ustanawiające wspólne przepisy dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności, Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich oraz Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego, oraz ustanawiające przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności i Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 1083/2006[1], a także akty delegowane i wykonawcze powiązane z odpowiednimi artykułami tego rozporządzenia,

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1301/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego i przepisów szczególnych dotyczących celu „Inwestycje na rzecz wzrostu i zatrudnienia” oraz w sprawie uchylenia rozporządzenia (WE) nr 1080/2006[2],

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1304/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie Europejskiego Funduszu Społecznego i uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 1081/2006[3],

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1300/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie Funduszu Spójności i uchylające rozporządzenie (WE) nr 1084/2006[4],

–  uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/1017 z dnia 25 czerwca 2015 r. w sprawie Europejskiego Funduszu na rzecz Inwestycji Strategicznych, Europejskiego Centrum Doradztwa Inwestycyjnego i Europejskiego Portalu Projektów Inwestycyjnych oraz zmieniające rozporządzenia (UE) nr 1291/2013 i (UE) nr 1316/2013 – Europejski Fundusz Inwestycji Strategicznych[5],

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 września 2016 r. w sprawie Europejskiej współpracy terytorialnej – najlepsze praktyki i działania innowacyjne[6],

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 28 października 2015 r. w sprawie polityki spójności i przeglądu strategii „Europa 2020”[7],

–  uwzględniając swoją rezolucję z dnia 9 września 2015 r. w sprawie inwestycji na rzecz wzrostu gospodarczego i zatrudnienia: wspieranie spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej w Unii[8],

–  uwzględniając opinię Komisji Rozwoju Regionalnego w sprawie sprawozdania Komisji Kontroli Budżetowej w sprawie sprawozdania rocznego Europejskiego Banku Inwestycyjnego za rok 2014[9],

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 14 grudnia 2015 r. pt. „Inwestycje na rzecz zatrudnienia i wzrostu gospodarczego – maksymalizowanie wkładu europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych” (COM(2015)0639),

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 26 listopada 2014 r. „Plan inwestycyjny dla Europy” (COM(2014)0903),

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 22 stycznia 2014 r. pt. „Wytyczne Unii w sprawie pomocy państwa na rzecz promowania inwestycji w zakresie finansowania ryzyka” (2014/C 19/04)[10],

–  uwzględniając szóste sprawozdanie Komisji w sprawie spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej z dnia 23 lipca 2014 r. pt. „Inwestycje na rzecz wzrostu gospodarczego i zatrudnienia. Promowanie rozwoju i dobrego zarządzania w regionach i miastach UE” (COM(2014)0473),

–  uwzględniając sprawozdanie podsumowujące Komisji z sierpnia 2016 r. pt. „Ocena ex post programów polityki spójności 2007–2013 skupiająca się na Europejskim Funduszu Rozwoju Regionalnego (EFRR), Europejskim Funduszu Społecznym (EFS) i Funduszu Spójności”,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji z dnia 30 października 2014 r. dotyczące instrumentów finansowych wspieranych z budżetu ogólnego i składane zgodnie z art. 140 ust. 8 rozporządzenia finansowego, zgodnie ze stanem na dzień 31 grudnia 2013 r. (COM(2014)0686),

–  uwzględniając wytyczne Komisji dla państw członkowskich z dnia 26 listopada 2015 r. w sprawie art. 42 ust. 1 lit. d) rozporządzenia w sprawie wspólnych przepisów – kwalifikowalne koszty zarządzania i opłaty za zarządzanie,

–  uwzględniając wytyczne Komisji dla państw członkowskich z dnia 10 sierpnia 2015 r. w sprawie art. 37 ust. 7, 8 i 9 rozporządzenia w sprawie wspólnych przepisów – łączenie wsparcia z instrumentu finansowego z innymi formami wsparcia,

–  uwzględniając wytyczne Komisji dla państw członkowskich z dnia 27 marca 2015 r. w sprawie art. 37 ust. 2 rozporządzenia w sprawie wspólnych przepisów – ocena ex ante,

–  uwzględniając poradnik Komisji dla instytucji zarządzających z dnia 2 lipca 2014 r. zatytułowany „Instrumenty finansowe w programach europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych na lata 2014–2020”,

–  uwzględniając sprawozdanie podsumowujące Komisji z listopada 2016 r. zatytułowane „Instrumenty finansowe w ramach europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych. Podsumowanie danych na temat postępów w finansowaniu i wdrażaniu instrumentów finansowych na okres programowania 2014–2020 zgodnie z art. 46 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1303/2013”,

–  uwzględniając sprawozdanie podsumowujące Komisji z grudnia 2015 r. pt. „Podsumowanie danych na temat postępów w finansowaniu i wdrażaniu instrumentów inżynierii finansowej na okres programowania 2014–2020 zgodnie z art. 46 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1303/2013”,

–  uwzględniając sprawozdanie podsumowujące Komisji z września 2014 r. pt. „Podsumowanie danych na temat postępów w finansowaniu i wdrażaniu instrumentów inżynierii finansowej zgłaszanych przez instytucje zarządzające zgodnie z art. 67 ust. 2 lit. j) rozporządzenia Rady (WE) nr 1083/2006”,

–  uwzględniając dokument roboczy służb Komisji z dnia 13 listopada 2015 r. pt. „Działania dotyczące instrumentów finansowych”, towarzyszący dokumentowi zatytułowanemu „Sprawozdanie Komisji dla Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie instrumentów finansowych wspieranych z budżetu ogólnego zgodnie z art. 140 ust. 8 rozporządzenia finansowego – stan na dzień 31 grudnia” (SWD(2015)0206),

–  uwzględniając sprawozdanie specjalne Europejskiego Trybunału Obrachunkowego nr 19/2016 pt. „Wykonywanie budżetu UE za pośrednictwem instrumentów finansowych – wnioski na przyszłość z okresu programowania 2007–2013”,

–  uwzględniając sprawozdanie specjalne Europejskiego Trybunału Obrachunkowego nr 5/2015 pt. „Czy instrumenty finansowe stanowią skuteczne i przyszłościowe narzędzie wspierania rozwoju obszarów wiejskich?”,

–  uwzględniając sprawozdanie specjalne Europejskiego Trybunału Obrachunkowego nr 16/2014 pt. „Skuteczność łączenia dotacji z regionalnych instrumentów inwestycyjnych z pożyczkami z instytucji finansowych w celu wsparcia polityki zewnętrznej UE”,

–  uwzględniając sprawozdanie specjalne Europejskiego Trybunału Obrachunkowego nr 2/2012 pt. „Instrumenty finansowe dla MŚP współfinansowane z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego”,

–  uwzględniając opinię Komitetu Regionów z dnia 14 października 2015 r. pt. „Instrumenty finansowe wspierające rozwój terytorialny”,

–  uwzględniając sprawozdanie końcowe Europejskiego Banku Inwestycyjnego z marca 2013 r. pt. „Financial Instruments: A Stock-taking Exercise in Preparation for the 2014–2020 Programming Period” („Instrumenty finansowe: analiza sytuacji na potrzeby przygotowań do okresu programowania 2014–2020”),

–  uwzględniając badanie pt. „Financial instruments in the 2014–2020 programming period: first experiences of Member States” („Instrumenty finansowe w okresie programowania 2014–2020: pierwsze doświadczenia państw członkowskich”), zlecone przez Dyrekcję Generalną ds. Polityki Wewnętrznej Parlamentu Europejskiego, departament tematyczny B: polityka strukturalna i polityka spójności, październik 2016 r.,

–  uwzględniając badanie „Review of the Role of the EIB Group in European Cohesion Policy” („Przegląd roli grupy EBI w europejskiej polityce spójności”), zlecone przez Dyrekcję Generalną ds. Polityki Wewnętrznej Parlamentu Europejskiego, departament tematyczny B: polityka strukturalna i polityka spójności, marzec 2016 r.,

–  uwzględniając briefing „Challenges for EU cohesion policy: Issues in the forthcoming post-2020 reform” („Wyzwania dla polityki spójności UE: kwestie związane z przyszłą reformą po 2020 r.”), Biuro Analiz Parlamentu Europejskiego, maj 2016 r.,

–  uwzględniając notę faktograficzną zatytułowaną „Cohesion Policy implementation in the EU28” („Wdrażanie polityki spójności w UE-28”), Biuro Analiz Parlamentu Europejskiego, wrzesień 2015 r.,

–  uwzględniając art. 52 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Rozwoju Regionalnego i opinie Komisji Budżetowej oraz Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi (A8-0139/2017),

A.  mając na uwadze, że w wyniku przeglądu/rewizji wieloletnich ram finansowych (WRF) oraz z uwagi na fakt, iż zbliża się połowa okresu programowania 2014–2020, zainicjowano rozmowy na temat inwestowania kombinacji dotacji i instrumentów finansowych za pośrednictwem budżetu UE w okresie po 2020 r.;

B.  mając na uwadze, że wniosek dotyczący zbiorczego aktu prawnego stanowi jedyną możliwość wprowadzenia – w perspektywie średnioterminowej – udoskonaleń do systemu, na którym opiera się bieżący okres programowania;

C.  mając na uwadze, że pojęcie instrumentów finansowych obejmuje różnego rodzaju instrumenty, a ich ocena i podejmowanie decyzji o ich zastosowaniu wymagają ciągłej i szczegółowej analizy każdego przypadku, łącznie z dokonaniem oceny konkretnych potrzeb gospodarki lokalnej i regionalnej lub danej grupy docelowej;

Okres 2007–2013 – solidne inwestycje z wykorzystaniem dotacji i instrumentów finansowych

1.  uznaje, że chociaż instrumenty finansowe zaprojektowano przed kryzysem finansowym i gospodarczym i nie były one najwłaściwsze w kontekście ekonomicznym tego kryzysu, sprawozdania opracowywane przez Komisję zawierają solidne dowody potwierdzające, że inwestycje w ramach europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych z wykorzystaniem dotacji i instrumentów finansowych skutkowały dużym oddziaływaniem i widocznymi rezultatami dzięki inwestycjom w regionach UE w wysokości 347,6 mld EUR, z wyłączeniem współfinansowania krajowego oraz dodatkowo pozyskanych zasobów;

2.  z zadowoleniem przyjmuje obecnie działania Europejskiego Banku Inwestycyjnego (EBI) w obszarze polityki spójności, przedstawiane w sprawozdaniach rocznych i sektorowych i pokazujące oddziaływanie na MŚP i spółki o średniej kapitalizacji, infrastrukturę, badania naukowe i innowacje, środowisko, energię oraz rolnictwo; podsumowuje, że wysokość operacji pożyczkowych EBI na potrzeby wsparcia polityki spójności w okresie 2007–2013 jest szacowana na 147 mld EUR, co stanowi około 38% wszystkich operacji pożyczkowych w UE;

Okres 2014–2020 – nowy rozdział inwestycji w ramach europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych

3.  wyraża zadowolenie, że w latach 2014–2020 oczekiwane są inwestycje UE w wysokości 454 mld EUR w ramach europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych, a dzięki współfinansowaniu krajowemu inwestycji w formie dotacji i instrumentów finansowych kwota ta powinna wzrosnąć do 637 mld EUR;

4.  przyznaje, że doszło do wzrostu liczby i podniesienia jakości instrumentów finansowych (w formie mikrokredytów, pożyczek, gwarancji, kapitału własnego i kapitału podwyższonego ryzyka) w ramach zarządzania dzielonego w obszarze polityki spójności; podkreśla dwa główne powody tej tendencji: okres 2007–2013 był źródłem cennych doświadczeń i wniosków w zakresie wdrażania europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych z wykorzystaniem dotacji i instrumentów finansowych, a WRF na lata 2014–2020 odzwierciedlają pokryzysowe zapotrzebowanie na większą liczbę instrumentów finansowych ze względu na ograniczenia fiskalne;

5.  zauważa, że według szacunków kwota środków przydzielonych w ramach instrumentów finansowych z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego (EFRR), Funduszu Spójności i Europejskiego Funduszu Społecznego (EFS) wzrośnie niemal dwukrotnie, jeśli porównać okres 2007–2013, gdy wyniosła 11,7 mld EUR, i okres 2014–2020, gdy wyniesie 20,9 mld EUR; zauważa, że instrumenty finansowe będą tym samym stanowić 6% łącznych środków przydzielonych w ramach polityki spójności w latach 2014–2020, w wysokości 351,8 mld EUR, podczas gdy w latach 2007–2013 odsetek ten wynosił 3,4% przydzielonej kwoty wynoszącej 347 mld EUR;

6.  zauważa, że środki przydzielone z Funduszu Spójności wynoszą około 75 mld EUR, co stanowi 11,8% ogółu środków przydzielonych w ramach instrumentów finansowych w okresie 2014–2020; z zadowoleniem przyjmuje wzrost przydzielonych środków z 70 mld EUR w latach 2007–2013 do 75 mld EUR w latach 2014–2020; podkreśla, że nie należy zmniejszać środków na Fundusz Spójności, zważywszy, że około 34% ludności UE mieszka w regionach otrzymujących pomoc z tego funduszu;

7.  zauważa, że do dnia 31 grudnia 2015 r. w bieżących wieloletnich ramach finansowych łączna kwota wkładu na rzecz instrumentów finansowych z programów operacyjnych w 21 państwach członkowskich wyniosła 5 571,63 mln EUR, z czego 5 005,25 mln EUR pochodzi z EFRR i Funduszu Spójności;

8.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że kluczowe zmiany regulacyjne w programowaniu i wdrażaniu instrumentów finansowych i zarządzaniu nimi, takie jak bezpośrednie powiązanie ze wszystkimi 11 celami tematycznymi, odpowiednia obowiązkowa ocena ex ante umożliwiająca identyfikację niedoskonałości rynku oraz tworzenie dostosowanych do potrzeb, uproszczonych i gotowych do użycia instrumentów finansowych i mechanizmów w obszarze sprawozdawczości, mogą mieć decydujący pozytywny wpływ na atrakcyjność i tempo wdrażania polityki spójności dzięki wyeliminowaniu niepewności prawnej, jaka pojawiła się w okresie 2007–2013; wzywa jednak do podjęcia wysiłków w celu zadbania o to, aby zmiany te nie miały wpływu na atrakcyjność i tempo wdrażania instrumentów finansowych;

Dotacje i instrumenty finansowe – kombinacja w oparciu o logikę interwencji

9.  podkreśla, że choć dotacje i instrumenty finansowe w ramach europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych, podlegające zarządzaniu dzielonemu i niebędące celem samym w sobie, wspierają te same cele polityki spójności, charakteryzują się one różną logiką interwencji i różnym zastosowaniem w odniesieniu do potrzeb w zakresie rozwoju terytorialnego, potrzeb sektorowych lub potrzeb rynku;

10.  dostrzega, że w zależności od rodzaju projektu dotacje mają różne zalety w porównaniu z instrumentami finansowymi: za ich pośrednictwem wspiera się projekty, które niekoniecznie generują dochody, zapewnia pulę środków finansowych na rzecz projektów, które z różnych powodów nie mogą przyciągnąć finansowania prywatnego ani publicznego, są one ukierunkowane na konkretnych beneficjentów oraz konkretne kwestie i regionalne priorytety, a ich wykorzystanie charakteryzuje się mniejszą złożonością ze względu na istniejące doświadczenie i zdolności; przyznaje, że w niektórych przypadkach dotacje wiążą się z ograniczeniami, takimi jak trudności w osiąganiu odpowiedniej jakości i trwałości projektu, ryzyko zastępowania finansowania publicznego w ujęciu długoterminowym oraz skutki wypierania potencjalnych prywatnych inwestycji, nawet jeżeli projekty mają charakter odnawialny oraz charakteryzują się zdolnością do generowania dochodów przeznaczonych na spłatę finansowania opartego na pożyczkach;

11.  dostrzega, że instrumenty finansowe mają zalety takie jak efekt mnożnikowy i odnawialność, przyciąganie prywatnego kapitału oraz uzupełnianie szczególnych braków inwestycyjnych w ramach projektów wysokiej jakości mogących uzyskać finansowanie z banków, dzięki czemu przyczyniają się do maksymalizacji wydajności i skuteczności wdrażania polityki regionalnej; zauważa, że instrumenty finansowe charakteryzują się również pewnymi wadami, z powodu których mogą kolidować z atrakcyjniejszymi instrumentami krajowymi lub regionalnymi: wolniejsze tempo wdrażania w niektórych regionach, wyższy stopień złożoności, mniejszy od spodziewanego efekt mnożnikowy w odniesieniu do instrumentów finansowych, których podstawą są europejskie fundusze strukturalne i inwestycyjne, a w niektórych przypadkach również wyższe koszty wdrażania i opłaty za zarządzanie; zauważa, że dotacje są preferowanymi inwestycjami w pewnych obszarach polityki, takich jak niektóre rodzaje infrastruktury publicznej, usługi socjalne, polityka w zakresie badań naukowych i innowacji lub ogólnie projekty, które nie generują przychodów;

12.  podkreśla, że logika interwencji nie stanowi linii podziału, ale punkt, w którym powstają równe szanse dla wykorzystania dotacji i instrumentów finansowych, tak aby polityka spójności mogła zapewnić skuteczniejsze dotarcie do beneficjentów i wyeliminowanie luk inwestycyjnych poprzez podejmowanie zróżnicowanych działań; zwraca uwagę, że logika interwencji jest podejściem oddolnym do programowania w zakresie europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych oraz że wszystkie państwa członkowskie i regiony w dalszym ciągu powinny zastanawiać się nad najodpowiedniejszą opcją, kiedy swobodnie ustalają zakres wykorzystania instrumentów finansowych lub dotacji jako narzędzi realizacji wybranych priorytetów w swoich programach operacyjnych, przy czym nie należy zapominać o zaangażowaniu władz lokalnych i regionalnych, które odgrywają decydującą rolę; przypomina, że to instytucje zarządzające muszą dobrowolnie zdecydować o rodzaju instrumentu finansowego, który jest najodpowiedniejszy do celów realizacji;

Wyniki instrumentów finansowych – wyzwania

13.  dostrzega znaczenie stosowania instrumentów finansowych w działaniach podejmowanych w ramach polityki spójności; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że sprawozdania z wdrażania instrumentów finansowych w 2015 r. wskazują na postępy mimo późnego rozpoczęcia bieżącego okresu programowania; zwraca jednak uwagę, że postępy we wdrażaniu instrumentów finansowych w ramach europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych bardzo się różnią nie tylko w zależności od państwa członkowskiego, ale również w obrębie poszczególnych państw członkowskich; przypomina, że pozytywnym doświadczeniom i efektom związanym z wykorzystywaniem instrumentów finansowych w okresie programowania 2007–2013 towarzyszyły problemy w obszarze wyników: opóźnione rozpoczęcie operacji, nieprawidłowa ocena rynku, różnice w absorpcji na poziomie regionów, ogólnie niskie poziomy wypłat, słaby efekt mnożnikowy, problematyczna odnawialność, wysokie opłaty za zarządzanie i koszty zarządzania oraz nieproporcjonalnie duże nakłady; przypomina, że do roku 2015, po tym jak Komisja wydłużyła terminy wdrażania instrumentów finansowych, przy pomocy ukierunkowanych działań wyeliminowano szereg zaobserwowanych niedociągnięć;

14.  zwraca uwagę, że opóźnienia we wdrażaniu europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych mogą mieć wpływ na poziom wypłat, odnawialność i efekt mnożnikowy, przy czym ten ostatni powinien się opierać na definicji i metodologii stosowanej przez organizacje międzynarodowe, takie jak OECD, oraz należy jasno rozróżniać między wkładami publicznymi a prywatnymi, a także dokładnie określić możliwy efekt mnożnikowy w ramach każdego spośród instrumentów finansowych w rozbiciu na kraje i regiony; przypomina, że opóźnienia w okresie 2007–2013 przyczyniły się nieodwracalnie do osiągnięcia nieoptymalnych wyników przez instrumenty finansowe EFRR i EFS; podkreśla, że opóźnienia we wdrażaniu, wynikające z późnego rozpoczęcia okresu programowania, mogą mieć niekorzystny wpływ na wyniki instrumentów finansowych europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych, co może prowadzić do błędnych wniosków z oceny na koniec okresu; w związku z tym wzywa państwa członkowskie do podjęcia wszelkich niezbędnych kroków, aby złagodzić negatywne skutki opóźnionego wdrażania, w szczególności w odniesieniu do ryzyka ograniczonego wykorzystania i oddziaływania instrumentów finansowych;

15.  jest poważnie zaniepokojony dużym prawdopodobieństwem ponownego nagromadzenia się zaległości w postaci niezapłaconych faktur w drugiej połowie bieżących WRF, co mogłoby poważnie wpłynąć także na inne obszary polityki, finansowane przez UE;

16.  zwraca uwagę na znaczne różnice w UE pod względem penetracji instrumentów finansowych, w tym europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych oraz Europejskiego Funduszu na rzecz Inwestycji Strategicznych, wstępnych wyników tych funduszy i spodziewanego pozyskiwania dodatkowych zasobów, a także pod względem innych instrumentów finansowych UE w najsilniejszych gospodarkach Unii, co może być ze szkodą dla celów polityki spójności; podkreśla, że ogólny sukces takich instrumentów zależy od łatwości korzystania z nich oraz od zdolności państw członkowskich do zarządzania inwestycjami przy ich pomocy, w związku z czym potrzebne są dokładne i zróżnicowane wskaźniki umożliwiające ocenę ich rzeczywistego wpływu na politykę spójności;

Uproszczenie, efekty synergii i pomoc techniczna – rozwiązania

17.  z zadowoleniem przyjmuje działania Komisji w obszarze optymalizacji przepisów i ograniczania biurokracji; podkreśla, że mimo udoskonaleń nadal nie wyeliminowano złożoności, a takie problemy jak długi czas przygotowania i obciążenia administracyjne dla beneficjentów stanowią czynniki zniechęcające do korzystania z instrumentów finansowych; wzywa Komisję do podjęcia ścisłej współpracy z EBI, EFI i instytucjami zarządzającymi w celu umożliwienia znacznie łatwiejszego łączenia mikrokredytów, pożyczek, gwarancji, kapitału własnego i kapitału podwyższonego ryzyka w ramach europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych przy jednoczesnym zagwarantowaniu takiego samego poziomu przejrzystości, demokratycznego nadzoru, sprawozdawczości i kontroli;

18.  zwraca uwagę, że niektóre przepisy ograniczają elastyczność działań z wykorzystaniem instrumentów finansowych; zauważa, że zasady pomocy państwa wydają się być szczególnie uciążliwe, zwłaszcza w przypadku łączenia dotacji z instrumentami finansowymi; wzywa Komisję do zadbania o odpowiednie ramy w zakresie pomocy państwa i do zbadania dalszych możliwości uproszczenia obowiązków w zakresie przestrzegania zasad pomocy państwa na wszystkich trzech szczeblach, tj. na szczeblu instytucji zarządzających, na szczeblu funduszu funduszy i na szczeblu pośredników finansowych; apeluje, aby w ramach przepisów o pomocy państwa obowiązywały równe warunki działania w odniesieniu do wszystkich instrumentów finansowych, co pozwoli uniknąć preferencyjnego traktowania niektórych źródeł finansowania względem pozostałych, w szczególności w zakresie wspierania MŚP;

19.  podkreśla znaczenie kontrolowania wyników instrumentów finansowych, w tym kontroli operacji grupy EBI w obszarze polityki spójności; zwraca uwagę, że czynności prowadzone w ramach audytu obejmują dostęp do całego cyklu europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych; wzywa Komisję i organy krajowe do wskazania możliwości uproszczenia procesu audytu i wykorzystania efektów synergii w ramach tego procesu; wobec tego wzywa Komisję do skupienia się na analizie porównawczej dotacji i instrumentów finansowych, dalszym budowaniu zdolności, metodyce kontroli i wytycznych dotyczących procesów kontrolnych z myślą o tym, aby nie powodować dodatkowych obciążeń finansowych i administracyjnych dla beneficjentów;

20.  wskazuje, że łączenie dotacji i instrumentów finansowych wykazuje niezbadany potencjał; podkreśla, że oprócz wytycznych dla organów wymagane jest dalsze upraszczanie i harmonizowanie zasad, które dotyczą łączenia różnych europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych, a także zasad, które dotyczą łączenia europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych z instrumentami takimi jak program „Horyzont 2020” i EFIS; apeluje o lepsze regulacje w postaci jasnych, spójnych i precyzyjnych przepisów w celu ograniczania obciążeń regulacyjnych poprzez ułatwienie wspomnianego wyżej łączenia przydziałów z więcej niż jednego programu w ramach tego samego instrumentu finansowego, a także poprzez umożliwienie łączenia instrumentów mikrofinansowych w ramach operacji EFS i dalsze uproszczenie udzielania zamówień publicznych w przypadku wyboru pośredników finansowych i w związku z partnerstwem publiczno‑prywatnym; apeluje o większą spójność różnych strategii; podkreśla, że łączenie dotacji i instrumentów finansowych z europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych z innymi źródłami finansowania może sprawić, że struktura finansowania będzie atrakcyjniejsza dla beneficjentów oraz inwestorów z sektora publicznego i prywatnego dzięki lepszemu podziałowi ryzyka i lepszym wynikom projektów, a przez to instrumenty te staną się potencjalnie motorem wzrostu w perspektywie długoterminowej;

21.  zauważa, że wykorzystanie instrumentów finansowych można poprawić dzięki partnerstwu inwestycyjnemu oraz że partnerstwo publiczno‑prywatne daje większe efekty synergii między źródłami finansowania, a także umożliwia zachowanie niezbędnej równowagi między interesem prywatnym a publicznym; podkreśla, że należy zachęcać do stosowania instrumentów finansowych w połączeniu z inicjatywą rozwoju lokalnego kierowanego przez społeczność oraz zintegrowanymi inwestycjami terytorialnymi;

22.  z zadowoleniem przyjmuje istniejące praktyki w obszarze pomocy technicznej udzielanej przez Komisję i grupę EBI za pośrednictwem platformy doradczej fi-compass; wyraża ubolewanie, że usługi wsparcia na miejscu dla organów i w szczególności odbiorców instrumentów finansowych, w tym EFIS, są ograniczone, a wiele organów lokalnych i regionalnych napotyka trudności natury technicznej, a także brakuje im zdolności i know‑how, aby skutecznie korzystać z instrumentów finansowych; apeluje o pomoc techniczną, której należy udzielać przede wszystkim podmiotom lokalnym lub regionalnym, a także wszystkim zaangażowanym partnerom, ale która nie powinna być wykorzystywana do finansowania działalności organów krajowych; wzywa ponadto do przyjęcia przez Komisję i EBI wspólnego planu pomocy technicznej obejmującego doradztwo finansowe i niefinansowe, zwłaszcza w przypadku dużych projektów, oraz budowanie zdolności, szkolenia, wsparcie oraz wymianę wiedzy i doświadczeń; wzywa również do łączenia wiedzy eksperckiej (w tym doradztwa prawnego) na temat przepisów w zakresie polityki spójności, produktów finansowych, pomocy państwa i zamówień publicznych, skierowanej do organów krajowych, zarządzających funduszami i beneficjentów przy jednoczesnym dążeniu do unikania powielania struktur;

23.  wzywa Komisję do zadbania o większą widoczność inwestycji w ramach europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych oraz do bardziej zdecydowanego podkreślania faktu, iż zaangażowane są środki finansowe UE; ponadto domaga się odpowiednich i wyczerpujących informacji oraz działań komunikacyjnych w odniesieniu do możliwości finansowania oferowanych przez UE, aby zachęcić sektor publiczny i prywatny do korzystania z tych możliwości oraz dotrzeć do potencjalnych beneficjentów, zwłaszcza ludzi młodych;

Odpowiednia kombinacja funduszy na okres po 2020 r. oraz przyszłość polityki spójności

24.  uznaje, że wyzwania takie jak migracja i bezpieczeństwo lub bieżące i przyszłe wydarzenia polityczne w UE nie powinny negatywnie wpływać na inwestycje w ramach polityki spójności ani na jej cele i oczekiwane rezultaty, zwłaszcza po obecnym okresie programowania;

25.  dostrzega, że zarówno dotacje, jak i instrumenty finansowe odgrywają specyficzną rolę w polityce spójności, jednak skupiają się na tych samych zagadnieniach, które uwzględniono w 11 celach tematycznych, a mianowicie na osiągnięciu pięciu głównych celów strategii „Europa 2020” na drodze ku inteligentnemu i zrównoważonemu rozwojowi sprzyjającemu włączeniu społecznemu; podkreśla potrzebę zadbania o to, aby instrumenty finansowe nie zastępowały dotacji jako głównego narzędzia polityki spójności, a także konieczność utrzymania zasady odnawialności funduszy, które należy udostępniać na potrzeby ponownych inwestycji w ramach sektorów i środków, jakie przy ich pomocy można wspierać;

26.  podkreśla, że instrumenty finansowe osiągają lepsze wyniki w dobrze rozwiniętych regionach i na obszarach metropolitalnych, gdzie rynki finansowe są lepiej rozwinięte, podczas gdy w regionach najbardziej oddalonych oraz w regionach charakteryzujących się wysoką zharmonizowaną stopą bezrobocia i niską gęstością zaludnienia występują trudności w przyciąganiu inwestycji, natomiast dotacje są ukierunkowane na rozwiązywanie regionalnych problemów strukturalnych i służą zrównoważeniu struktury finansowania; zauważa, że powodzenie instrumentów finansowych zależy od wielu czynników i nie można wyciągać ogólnych wniosków na podstawie jednego kryterium; zwraca uwagę, że wiążących celów w zakresie wykorzystania instrumentów finansowych w polityce spójności po roku 2020 nie można uznać za opcję godną uwagi; zwraca uwagę, że rosnący udział instrumentów finansowych nie powinien wpływać na środki przyznawane w ramach bezzwrotnych dotacji, gdyż naruszyłoby to równowagę; podkreśla, że w pewnych obszarach polityki publicznej muszą przeważać dotacje, natomiast instrumenty finansowe mogą odgrywać rolę uzupełniającą przy zachowaniu pełnej zgodności z odpowiednią oceną ex ante i analizą rynku; apeluje o intensywniejsze promowanie instrumentów finansowych w kontekście programów INTERREG, aby poprawić ich spójność z celami europejskiej współpracy terytorialnej;

27.  przypomina, że dotychczasowe doświadczenie w wykorzystywaniu środków z europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych wskazuje, że kombinacja funduszy w ramach dotacji i instrumentów finansowych uwzględnia aspekty specyficzne dla poszczególnych państw oraz luki w spójności społecznej, gospodarczej i terytorialnej; podkreśla, że kombinacja funduszy nie może być rozwiązaniem stosowanym we wszystkich przypadkach ze względu na szereg czynników, takich jak: region geograficzny, obszar polityki, typ i wielkość beneficjenta, zdolności administracyjne, warunki rynkowe, istnienie konkurencyjnych instrumentów, otoczenie biznesowe oraz kurs polityki budżetowej i gospodarczej;

°

°  °

28.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszego stanowiska Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym państw członkowskich.

UZASADNIENIE

Definicje, programowanie i wdrażanie instrumentów finansowych

Metody wdrażania polityki spójności UE obejmują przede wszystkim kombinację dotacji i instrumentów finansowych (mikrofinansowania, pożyczek, gwarancji, kapitału własnego i kapitału podwyższonego ryzyka), inwestowanych w ramach europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych podlegających zarządzaniu dzielonemu (obejmującemu organy krajowe i pośredników) lub zarządzaniu centralnemu ze strony Komisji i grupy EBI.

Zgodnie z art. 2 lit. p) rozporządzenia finansowego „instrumenty finansowe” oznaczają „unijne środki wsparcia finansowego przekazywane z budżetu na zasadzie komplementarności w celu osiągnięcia określonego celu lub określonych celów polityki Unii. Instrumenty takie mogą przybierać formę inwestycji kapitałowych lub quasi-kapitałowych, pożyczek lub gwarancji lub innych instrumentów opartych na podziale ryzyka, a w stosownych przypadkach mogą być łączone z dotacjami”[1].

Okres programowania 2007–2013

Wyniki polityki spójności w niespokojnym pod względem finansowym i gospodarczym okresie po 2008 r. stanowiły wyraźny dowód na zdolność UE do wspierania celów w zakresie ożywienia i wzrostu gospodarczego. Według danych przekazanych przez Komisję Europejską polityka spójności w formie dotacji i instrumentów finansowych przyniosła następujące rezultaty: około 15 mln uczestników projektów i działań EFS; 400 000 inwestycji bezpośrednich w MŚP oraz wsparcie 121 400 przedsiębiorstw typu start-up; utworzenie 41 600 nowych trwałych miejsc pracy w sektorze badań i sfinansowanie 94 955 projektów badawczych; wybudowanie 4 900 km i wyremontowanie 28 500 km dróg, wybudowanie 1 100 km i wyremontowanie 4 000 km linii kolejowych; stworzenie zdolności do wyprodukowania 3 855 MW energii ze źródeł odnawialnych; dostęp szerokopasmowy dla kolejnych 8,3 mln obywateli Unii oraz korzyści dla ponad 6,8 mln obywateli Unii z realizacji projektów dotyczących ścieków[2].

W ramach ostatniego okresu programowania instrumenty finansowe były wdrażane przez EFRR i EFS. Z instrumentów tych skorzystało 25 państw członkowskich. Łącznie w UE ustanowiono 1 025 instrumentów finansowych EFRR i EFS, a w 2014 r. na dostępne instrumenty przeznaczono około 16 mld EUR w ramach bieżących programów operacyjnych. Oprócz instrumentów finansowych w ramach europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych środki z budżetu UE stanowiły wkład w 21 instrumentów finansowych zarządzanych bezpośrednio lub pośrednio przez Komisję. W okresie 2007–2013 łączna kwota przydzielona na rzecz 21 instrumentów finansowych wynosiła około 5,5 mld EUR i była ukierunkowana na obszary takie jak badania naukowe, MŚP i przemysł, edukacja i kultura itp.[3]

Okres programowania 2014–2020

Obecny okres programowania wiąże się z szeregiem udoskonaleń. Rozporządzenie w sprawie wspólnych przepisów wprowadziło wzmocniony system wdrażania europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych za pośrednictwem dotacji i instrumentów finansowych oraz umożliwiło wykorzystanie instrumentów finansowych także w ramach Funduszu Spójności, Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) oraz Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego (EFMR)[4].

Rozporządzenie w sprawie wspólnych przepisów ustanawia kilka metod wdrażania zarządzania dzielonego. Art. 38 ust. 1 lit. a) i b) rozporządzenia w sprawie wspólnych przepisów umożliwia zapewnianie wkładu finansowego na rzecz instrumentów finansowych ustanowionych na poziomie Unii, a także instrumentów finansowych ustanowionych na poziomie krajowym, regionalnym, transnarodowym lub transgranicznym. Art. 38 ust. 3 lit. a) wprowadza gotowe instrumenty oparte na standardowych warunkach dla różnych produktów (pożyczek, gwarancji, instrumentów kapitałowych dla MŚP), oferowane przez uprawnione podmioty. Art. 38 ust. 4 lit. a) umożliwia inwestowanie w kapitał już istniejących lub nowo utworzonych podmiotów prawnych zajmujących się wdrażaniem instrumentów finansowych na rzecz ostatecznych odbiorców (w formie udziałów w tych podmiotach). Podmioty takie jak EBI, międzynarodowe instytucje finansowe lub instytucje finansowe w państwach członkowskich kwalifikują się do podjęcia zadań wdrożeniowych. Art. 38 ust. 4 lit. c) umożliwia bezpośrednie wdrażanie pożyczek i gwarancji przez instytucje zarządzające[5].

Rozporządzenie w sprawie wspólnych przepisów stanowi także nowy rozdział w odniesieniu do roli EBI w polityce spójności. Rola i uczestnictwo EBI obejmują udzielanie pożyczek, pomoc doradczą i techniczną, budowanie zdolności oraz zarządzanie upoważnieniami. W ramach pożyczek EBI udziela współfinansowania dla projektów w obszarze polityki spójności. Udzielanie pożyczek obejmuje pożyczki bezpośrednie, pożyczki globalne, kredyty ramowe i kredyty na rzecz programów strukturalnych. Poza udzielaniem pożyczek EBI zapewnia państwom członkowskim doradztwo w procesie ustanawiania programów operacyjnych. Oprócz bezpośredniego współfinansowania z wykorzystaniem europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych operacje pożyczkowe EBI przyczyniają się do wzbudzania w innych inwestorach zainteresowania projektami w regionach znajdujących się w mniej korzystnej sytuacji dzięki ograniczaniu ryzyka. W ramach uzupełniającego wsparcia dla celów polityki spójności EBI zapewnia istotny wkład w zarządzanie ogólnounijnymi instrumentami, takimi jak EFIS, COSME, InnovFin i instrument „Łącząc Europę”, a także w ich wdrażanie. Istotna rola doradcza EBI wiąże się ze wspieraniem organów krajowych i lokalnych w zwiększaniu jakości projektów, w szczególności w kontekście inwestycji w ramach instrumentów kapitałowych, pożyczek i gwarancji kredytowych dla sektorów, w tym regionalnych, z zakresu rewitalizacji miast i środowiskowych[6].

Wyniki instrumentów finansowych

Wyniki instrumentów finansowych w obszarze polityki spójności od dawna stanowią przedmiot dyskusji. Dowody zgromadzone w ostatnim okresie programowania sugerują pozytywny wkład we wdrożenie polityki spójności oraz szereg korzyści: instrumenty finansowe mogą zwiększyć oddziaływanie europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych oraz zwielokrotnić zasoby; odnawialny charakter instrumentów poprawia skuteczność i wydajność operacji w ramach inwestycji UE; projekty zyskują dzięki lepszej jakości (projekty mogące uzyskać finansowanie z banków) ze względu na fakt, iż inwestycje muszą zostać spłacone w przyszłości; elastyczność poprawia się dzięki szerokiej gamie instrumentów wdrażania polityki oraz zaangażowaniu sektora prywatnego w formie współinwestycji i wiedzy eksperckiej[7].

Doświadczenie pokazuje, że oprócz ewidentnych rezultatów i korzyści instrumenty finansowe wiązały się z uchybieniami i pewnymi problemami w nieodległej przeszłości. W okresie 2007–2013 znaczna liczba instrumentów finansowych EFRR i EFS miała nadmierną wielkość i charakteryzowała się niskimi poziomami wypłat. W okresie programowania 2014–2020 problem ten został złagodzony dzięki rozporządzeniu w sprawie wspólnych przepisów. W ostatnim okresie programowania instrumenty finansowe podlegające zarządzaniu dzielonemu nie były bardzo skuteczne w przyciąganiu prywatnego kapitału. Instrumenty finansowe wdrażane w ramach programów operacyjnych EFRR i EFS nie były bardzo skuteczne w zapewnianiu odnawialnego wsparcia finansowego. Opłacalność zależy od kosztów zarządzania (wydatki na potrzeby przyciągania inwestorów, usługi prawne i kontrolne) i opłat za zarządzanie (rekompensata za świadczenie usług). Dowody zgromadzone w okresie programowania 2007–2013 pokazały, że opłaty za zarządzanie i koszty zarządzania były wysokie, w szczególności z uwzględnieniem faktycznych wypłat dla ostatecznych odbiorców. Dane Komisji wskazują, że koszty zarządzania i opłaty za zarządzanie stanowiły równowartość 12% płatności na rzecz beneficjentów. W obecnym okresie programowania koszty te zostały ograniczone do połowy tej kwoty. Kolejnym problemem związanym z instrumentami finansowymi okazała się być ocena rynku dla instrumentów finansowych w latach 2007–2013, która była zasadniczo zawyżona. W okresie 2014–2020 problem ten rozwiązano przez wprowadzenie obowiązkowej szczegółowej oceny ex ante w odniesieniu do inwestycji podlegających zarządzaniu dzielonemu. W okresie 2007–2013 instrumenty finansowe EFRR i EFS były rozdrobnione i mniejsze niż fundusze zarządzane centralnie lub prywatne fundusze inwestycyjne. Obliczanie efektu mnożnikowego po zakończeniu inwestycji z zastosowaniem instrumentów finansowych także okazało się być problematyczne ze względu na włączenie współfinansowania krajowego do ogólnej dźwigni finansowej, przez co wskaźnik ulega zniekształceniu. [8]

Zagregowane dane Komisji na koniec 2015 r. wskazują na dodatkowe problemy w procesie wdrażania instrumentów finansowych. Wdrażanie instrumentów finansowych w UE opiera się na bardzo rozbieżnych schematach. Niektóre państwa nie zakończyły jeszcze ocen ex ante, podczas gdy w innych państwach członkowskich doszło do drugiego odnowienia inwestycji. Czas potrzebny na ukończenie ocen ex ante i podpisanie umowy o finansowaniu był bardzo zróżnicowany w poszczególnych państwach członkowskich UE – wynosił od 26 do 637 dni. Nie są dostępne aktualne dane na temat postępów w wyżej wspomnianym obszarze, a liczba niespójności w zgłaszanych danych świadczy o potrzebie wprowadzenia udoskonaleń w obszarze sprawozdawczości. Komisja podjęła działania w celu udoskonalenia sprawozdawczości w obecnym okresie programowania, ale nadal oczekiwane są rezultaty, które potwierdziłyby rzeczywistą poprawę[9].

Efekty synergii między dotacjami, instrumentami finansowymi i ich kombinacjami w ramach europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych

Parlament Europejski konsekwentnie wnioskuje o udoskonalenie ram dla efektów synergii między europejskimi funduszami strukturalnymi i inwestycyjnymi oraz innymi inwestycjami z budżetu UE. W odniesieniu do obecnego okresu programowania art. 37 ust. 7 rozporządzenia w sprawie wspólnych przepisów przewiduje możliwość łączenia instrumentów finansowych ze wsparciem technicznym, dotacjami na spłatę odsetek i dotacjami na opłaty gwarancyjne w ramach jednej operacji. Art. 37 ust. 8 rozporządzenia w sprawie wspólnych przepisów umożliwia łączenie instrumentów finansowych z innym programem europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych lub innym instrumentem finansowym na poziomie ostatecznych odbiorców[10].

Zasady mające zastosowanie na poziomie beneficjenta końcowego przewidują cztery możliwości: instrument finansowy może zostać połączony z dotacją z tego samego programu europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych lub z innego programu (IF EFSI + D EFSI); instrument finansowy w ramach europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych może zostać połączony z instrumentem finansowym z innego lub tego samego programu europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych; instrument finansowy z programu europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych może zostać połączony z dotacją wspieraną przez Unię (IF EFSI + D inna niż EFSI); instrument finansowy z programu europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych może zostać połączony z innym instrumentem finansowym wspieranym przez Unię (IF EFSI + IF inny niż EFSI)[11].

W kontekście synergii wyżej wspomniane kombinacje stanowią ułatwienie. Obecnie nie można jednak wyciągnąć żadnych wniosków, gdyż jest za wcześnie na dokonanie oceny skuteczności oraz poziomu obciążenia organów i odbiorców.

Szeroki zakres możliwości dostępnych w ramach europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych w formie dotacji, instrumentów finansowych i synergii wymaga odpowiedniego wsparcia doradczego w ramach pomocy technicznej, np. warsztatów, wymiany doświadczeń, wytycznych, szkolenia, zasobów internetowych, wsparcia technicznego, konferencji i seminariów. W okresie programowania 2007–2013 występowały szczególne przeszkody w świadczeniu pomocy technicznej. Przyczyny niezadowalających wyników usług doradczych obejmowały między innymi niewystarczający czas, brak porozumienia w sprawie potrzeb, brak usługodawcy, nierozpoznane potrzeby lub brak dostępności funduszy publicznych[12].

W przypadku dotacji instytucje zarządzające zapewniają takie wsparcie, podczas gdy inwestycje w ramach europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych wdrażane z wykorzystaniem instrumentów finansowych korzystają z platformy doradczej fi-compass. Została ona wprowadzona po raz pierwszy w okresie programowania 2014–2020 na potrzeby wsparcia instytucji zarządzających europejskimi funduszami strukturalnymi i inwestycyjnymi. Celem platformy jest zapewnianie państwom członkowskim pomocy technicznej w imieniu Komisji. Z jednej strony zapewnia ona pomoc dla wszystkich państw członkowskich i typów instrumentów finansowych w formie najlepszych praktyk, tworzenia sieci kontaktów, szkolenia i wytycznych. Z drugiej strony platforma doradcza fi-compass świadczy usługi pomocy w odpowiedzi na wnioski zainteresowanych stron, w tym na potrzeby oceny ex ante instrumentów finansowych[13].

OPINIA Komisji Budżetowej (*) (27.3.2017)

dla Komisji Rozwoju Regionalnego

w sprawie właściwej kombinacji funduszy na rzecz regionów Europy: zapewnienie równowagi między instrumentami finansowymi a dotacjami w ramach polityki spójności UE
(2016/2302(INI))

Sprawozdawczyni komisji opiniodawczej (*): Eider Gardiazabal Rubial

(*)  Zaangażowana komisja – art. 54 Regulaminu

WSKAZÓWKI

Komisja Budżetowa zwraca się do Komisji Rozwoju Regionalnego, jako komisji przedmiotowo właściwej, o uwzględnienie w końcowym tekście projektu rezolucji następujących wskazówek:

1.  podkreśla, że instrumenty finansowe działają w warunkach niedoskonałości rynku lub nieoptymalnego poziomu inwestycji, umożliwiając uruchomienie funduszy na przedsięwzięcia, na które nie można zapewnić odpowiedniego wsparcia ze strony rynku; zauważa, że uzupełniają one finansowanie z dotacji UE, by skutecznie osiągać cele polityki UE oraz przyciągać kolejne inwestycje jak katalizator; zauważa, że w okresie programowania 2014–2020 wsparcia z instrumentów finansowych w ramach polityki spójności można udzielać na wszystkie cele tematyczne oraz wszystkie europejskie fundusze strukturalne i inwestycyjne; podkreśla, że cele instrumentów finansowych różnią się od celów programów dotacji i nie można z nich wydajnie finansować tych samych inwestycji; podkreśla, że pomyślne osiągnięcie celów strategii „Europa 2020” wymaga, by instrumenty finansowe wspierane przez UE nie tylko były zrównoważone ekonomicznie, ale również przyczyniały się do powstania UE bardziej inteligentnej, ekologicznej i sprzyjającej włączeniu społecznemu; przypomina ponadto, że wyników instrumentów finansowych nie można oceniać tylko z punktu widzenia ich wpływu finansowego;

2.  podkreśla, że Europejski Fundusz na rzecz Inwestycji Strategicznych (EFIS) nie może zastępować europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych, tylko interweniować w sposób dodatkowy i uzupełniający, by doprowadzić do osiągnięcia celów strategii „Europa 2020” dzięki tworzeniu wysokiej jakości miejsc pracy oraz wspieraniu zrównoważonego i sprzyjającego włączeniu społecznemu wzrostu gospodarki realnej, a także tworzeniu dynamicznego rynku pracy w Europie, ograniczaniu nierówności i zwiększaniu spójności;

3.  zauważa, że według szacunków kwota środków przydzielonych w ramach instrumentów finansowych z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego (EFRR), Funduszu Spójności i Europejskiego Funduszu Społecznego (EFS) wzrośnie niemal dwukrotnie, jeśli porównać okres 2007–2013, gdy wyniosła 11,7 mld EUR, i okres 2014–2020, gdy wyniesie 20,9 mld EUR; zauważa, że instrumenty finansowe będą tym samym stanowić 6 % łącznych środków przydzielonych w ramach polityki spójności w latach 2014–2020, w wysokości 351,8 mld EUR, podczas gdy w latach 2007–2013 odsetek ten wynosił 3,4 % przydzielonej kwoty wynoszącej 347 mld EUR;

4.  zauważa, że środki przydzielone z Funduszu Spójności wynoszą około 75 mld EUR, co stanowi 11,8 % ogółu środków przydzielonych w ramach instrumentów finansowych w okresie 2014–2020; z zadowoleniem przyjmuje wzrost przydzielonych środków z 70 mld EUR w latach 2007–2013 do 75 mld EUR w latach 2014–2020; podkreśla, że nie należy zmniejszać środków na Fundusz Spójności, zważywszy że około 34 % ludności UE mieszka w regionach otrzymujących pomoc z tego funduszu;

5.  zauważa, że do dnia 31 grudnia 2015 r. tylko jedno państwo członkowskie zgłosiło zamiar połączenia wsparcia z instrumentów finansowych z dotacjami na podstawie art. 37 rozporządzenia w sprawie wspólnych przepisów oraz że deklarowany wkład państw członkowskich w instrumenty finansowe na podstawie art. 38 ust. 1 i art. 39 rozporządzenia w sprawie wspólnych przepisów był bardzo niski; zauważa, że prawidłowe wdrażanie instrumentów finansowych nadal stanowi wyzwanie ze względu na niespójne przepisy (polityka spójności, pomoc państwa, regulacje dotyczące zamówień publicznych), i uważa, że można uzyskać większą synergię między instrumentami finansowymi a innymi rodzajami wsparcia; w związku z tym wzywa Komisję do poszukiwania nowych metod angażowania państw członkowskich oraz władz regionalnych i lokalnych w celu zwiększenia wskaźnika absorpcji oraz umożliwienia łatwiejszego i przejrzystszego korzystania z instrumentów finansowych;

6.  zauważa, że do dnia 31 grudnia 2015 r. w bieżących wieloletnich ramach finansowych (WRF) łączna kwota wkładu na rzecz instrumentów finansowych z programów operacyjnych w 21 państwach członkowskich wyniosła 5 571,63 mln EUR, z czego 5 005,25 mln EUR pochodzi z EFRR i Funduszu Spójności;

7.  wyraża zaniepokojenie znacznymi opóźnieniami w realizacji programów operacyjnych polityki spójności w obecnej perspektywie finansowej; apeluje do Komisji o wskazanie przyczyn tych opóźnień, a do państw członkowskich o niezwłoczne ich wyeliminowanie, zwłaszcza jeśli chodzi o wyznaczanie instytucji zarządzających, certyfikujących i audytowych; jest poważnie zaniepokojony dużym prawdopodobieństwem ponownego nagromadzenia się zaległości w postaci niezapłaconych faktur w drugiej połowie bieżących WRF, co mogłoby poważnie wpłynąć także na inne obszary polityki finansowane przez UE; jest zdania, że wyzwania takie jak migracja i bezpieczeństwo oraz bieżące lub przyszłe wydarzenia polityczne w UE, np. praktyczne skutki Brexitu, nie powinny negatywnie wpływać na inwestycje realizowane w ramach polityki spójności; podkreśla, że należy podjąć wszelkie niezbędne działania, by złagodzić negatywne skutki opóźnionego wdrażania, zwłaszcza w odniesieniu do ryzyka ograniczonego wykorzystania i oddziaływania instrumentów finansowych; apeluje do Komisji o zapewnienie dostosowanej do potrzeb pomocy technicznej dla władz regionalnych i lokalnych państw członkowskich poszukujących wydajnych metod uproszczenia systemów zarządzania finansami i kontroli, a także skutecznego i wydajnego korzystania z instrumentów finansowych;

8.  z zadowoleniem przyjmuje działania Komisji w obszarze optymalizacji przepisów; podkreśla, że mimo udoskonaleń nadal nie wyeliminowano złożoności, a takie problemy jak długi czas przygotowania i obciążenia administracyjne nakładane na beneficjentów to czynniki zniechęcające do korzystania z instrumentów finansowych; wzywa Komisję do ścisłej współpracy z EBI i EFI w celu zapewnienia równie łatwego dostępu do mikrokredytów, pożyczek, gwarancji, kapitału własnego i kapitału podwyższonego ryzyka z europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych, jak w przypadku korzystania z dotacji;

9.  zwraca się do Komisji, aby nadal przedstawiała sprawozdania roczne zawierające konkretne informacje dotyczące finansowania i wdrażania instrumentów finansowych w okresie programowania 2014–2020, zwracając uwagę na obszary, które wymagają poprawy, i terminowo wydając zalecenia stosownie do bieżących zmian w programie;

10.  podkreśla, że grupy ekspertów Komisji, takie jak grupa ekspertów ds. europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych (EGESIF), powinny organizować więcej sesji informacyjnych dla instytucji zarządzających, by zapewnić lepsze ujęcie danych w wymogach dotyczących sprawozdawczości, udzielać rad dotyczących rozwiązywania problemów powodujących znaczne opóźnienia we wrażaniu programów, ułatwiać wymianę doświadczeń oraz zachęcać do stosowania dobrych praktyk we wdrażaniu programu, z myślą o uniknięciu poważnych zaległości w postaci niezapłaconych rachunków w drugiej połowie WRF na lata 2014–2020;

11.  zauważa, że korzystanie z instrumentów finansowych oraz wdrażanie zasad regulujących je na szczeblu lokalnym wymaga zachowania kontroli demokratycznej, sprawowanej zwłaszcza przez Parlament, oraz terminowej i przejrzystej sprawozdawczości i rozliczalności; podkreśla, że trzeba dalej harmonizować zasady regulujące łączenie różnych europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych, a także zasady łączenia europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych z takimi instrumentami jak program „Horyzont 2020” i EFIS; uważa, że rewizja rozporządzenia finansowego i rozporządzenia zbiorczego może być okazją do usprawnienia sprawozdawczości dotyczącej instrumentów finansowych, a tym samym do zapewnienia lepszych podstaw oceny dodatkowości i komplementarności różnych form wsparcia ze strony UE, zwłaszcza Funduszu Spójności i EFIS; podkreśla znaczenie aktywnego i wydajnego korzystania z budżetu UE, dlatego z zadowoleniem przyjmuje wszelkie środki służące unikaniu nakładania się poszczególnych instrumentów UE oraz zapewnieniu pełnej spójności i synergii;

12.  zachęca Komisję, by przygotowując wniosek dotyczący kolejnych WRF, przeprowadziła dogłębną analizę wykorzystania instrumentów finansowych od początku bieżącego okresu programowania; podkreśla, że efekt dźwigni nie może być jedynym kryterium oceny danego instrumentu finansowego; jest głęboko przekonany, że łączenie różnych zasobów UE w oparciu o zharmonizowane zasady zarządzania może zoptymalizować synergię dostępnych źródeł finansowania na szczeblu UE; zachęca Komisję do refleksji nad właściwą równowagą między dotacjami a instrumentami finansowymi w następnej perspektywie finansowej oraz podkreśla, że wzrost wykorzystywania instrumentów finansowych nie powinien prowadzić do zmniejszenia budżetu Unii;

13.  podkreśla, że synergia i komplementarność EFIS i europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych ma zasadnicze znaczenie dla wykorzystania ich pełnego potencjału oraz dla maksymalizacji wpływu inwestycji w państwach członkowskich i ich regionach; odnotowuje wytyczne Komisji dotyczące łączenia EFIS i europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych, zwraca jednak uwagę na utrzymujące się trudności związane z kryteriami kwalifikowalności, harmonogramem sprawozdawczości i stosowaniem przepisów dotyczących pomocy państwa, które utrudniają ich łączne stosowanie; z zadowoleniem przyjmuje możliwości dalszego zajęcia się tymi problemami stworzone we wnioskach Komisji dotyczących przeglądu rozporządzenia finansowego, a także EFIS 2.0;

14.  przypomina, że głównym priorytetem polityki spójności powinna nadal być konwergencja społeczno-gospodarcza regionów UE; zauważa, że ocena odpowiedniego połączenia funduszy powinna obejmować również analizę wkładu różnych instrumentów w cel, jakim jest zmniejszenie nierówności między regionami.

WYNIK GŁOSOWANIA KOŃCOWEGOW KOMISJI OPINIODAWCZEJ

Data przyjęcia

6.3.2017

 

 

 

Wynik głosowania końcowego

+:

–:

0:

28

2

1

Posłowie obecni podczas głosowania końcowego

Jonathan Arnott, Jean Arthuis, Richard Ashworth, Reimer Böge, Lefteris Christoforou, Gérard Deprez, José Manuel Fernandes, Eider Gardiazabal Rubial, Esteban González Pons, Ingeborg Gräßle, Monika Hohlmeier, Bernd Kölmel, Vladimír Maňka, Siegfried Mureşan, Liadh Ní Riada, Jan Olbrycht, Paul Rübig, Jordi Solé, Patricija Šulin, Indrek Tarand, Tiemo Wölken, Stanisław Żółtek

Zastępcy obecni podczas głosowania końcowego

Jean-Paul Denanot, Anneli Jäätteenmäki, Andrey Novakov, Tomáš Zdechovský

Zastępcy (art. 200 ust. 2) obecni podczas głosowania końcowego

Inés Ayala Sender, Olle Ludvigsson, Ulrike Rodust, Birgit Sippel, Kathleen Van Brempt

GŁOSOWANIE KOŃCOWE IMIENNE W KOMISJI OPINIODAWCZEJ

28

+

ALDE

Jean Arthuis, Gérard Deprez, Anneli Jäätteenmäki

ECR

Bernd Kölmel

GUE/NGL

Liadh Ní Riada

PPE

Reimer Böge, Lefteris Christoforou, José Manuel Fernandes, Esteban González Pons, Ingeborg Gräßle, Monika Hohlmeier, Siegfried Mureşan, Andrey Novakov, Jan Olbrycht, Paul Rübig, Patricija Šulin, Tomáš Zdechovský

S&D

Inés Ayala Sender, Jean-Paul Denanot, Eider Gardiazabal Rubial, Olle Ludvigsson, Vladimír Maňka, Ulrike Rodust, Birgit Sippel, Kathleen Van Brempt, Tiemo Wölken

Verts/ALE

Jordi Solé, Indrek Tarand

2

-

EFDD

Jonathan Arnott

ENF

Stanisław Żółtek

1

0

ECR

Richard Ashworth

Objaśnienie używanych znaków:

+  :  za

-  :  przeciw

0  :  wstrzymali się

OPINIA Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi (1.3.2017)

dla Komisji Rozwoju Regionalnego

w sprawie właściwej kombinacji funduszy na rzecz regionów Europy: zapewnienie równowagi między instrumentami finansowymi a dotacjami w ramach polityki spójności UE
(2016/2302(INI))

Sprawozdawca komisji opiniodawczej: Miguel Viegas

WSKAZÓWKI

Komisja Rolnictwa i Rozwoju Wsi zwraca się do Komisji Rozwoju Regionalnego, jako komisji przedmiotowo właściwej, o uwzględnienie w końcowym tekście projektu rezolucji następujących wskazówek:

A.  mając na uwadze, że drugi filar wspólnej polityki rolnej (rozwój obszarów wiejskich) ma istotne znaczenie dla zachowania i umacniania spójności społecznej i terytorialnej i że należy go w związku z tym kontynuować po 2020 r. oraz chronić i udoskonalić przy okazji następnej reformy WPR;

B.  mając na uwadze, że obszary wiejskie są często odizolowane i borykają się z brakami, które osłabiają rozwój infrastruktury i produkcję rolną; mając na uwadze, że należy uwzględnić specyfikę i cechy charakterystyczne poszczególnych regionów oraz różnice między nimi, jak również potrzebę poprawy konkurencyjności i rentowności małych i średnich gospodarstw rolnych, aby zachęcać do przedsiębiorczości i tworzenia miejsc pracy, a także zatrzymać proces wyludniania się obszarów wiejskich oraz starzenia się ich ludności;

C.  mając na uwadze, że istotne jest udoskonalenie tradycyjnego europejskiego modelu produkcji opartego na małych i średnich gospodarstwach rodzinnych jako gwarantach rentowności i społecznego i środowiskowego zrównoważenia rolnictwa oraz promowanie przechodzenia w jego ramach na nowatorskie, skutecznie i dostosowane do zmian klimatycznych sposoby produkcji;

D.  mając na uwadze, że w niektórych regionach, takich jak regiony górskie i wyspy, rolnictwo stanowi główną działalność gospodarczą, a jego rozwój ma kluczowe znaczenie dla osiągnięcia celów spójności terytorialnej;

E.  mając na uwadze, że unijna polityka spójności odgrywa ważną rolę w osiąganiu spójności społecznej, gospodarczej i terytorialnej, a także ma ogromne znaczenie dla wielowymiarowego rolnictwa;

F.  mając na uwadze, że obecny kryzys w sektorze rolnictwa, przejawiający się brakiem rentowności, stratami w dochodach i wzrostem niestabilności cen, wynikający z nierówności dochodów w całym łańcuchu żywności sprawił, że w latach 2005–2010 w UE zlikwidowanych zostało 2,4 mln gospodarstw rolnych, przy czym większość z nich to były gospodarstwa prowadzące działalność na małą skalę, z czym związana była likwidacja dużej liczby miejsc pracy na obszarach wiejskich;

G.  mając na uwadze, że sektor ten wymaga dalszej restrukturyzacji, która przyczyni się do poprawy pozycji przetargowej rolników w łańcuchu żywności oraz do promowania i zwiększenia produkcji dostosowanej do zmian klimatycznych i przyjaznej dla środowiska, co wpłynie na poprawę jakości gleby, zachowanie różnorodności biologicznej, a w konsekwencji zapewni długoterminowe bezpieczeństwo żywnościowe w Europie;

H.  mając na uwadze, że poza wsparciem z obu filarów (rozwój obszarów wiejskich i płatności bezpośrednie) sektor ten wymaga zestawu różnorodnych narzędzi, w tym instrumentów finansowych i dotacji;

I.  mając na uwadze, że choć niektórzy utrzymują, że instrumenty finansowe powinny być wykorzystywane w szczególności w regionach mniej rozwiniętych, aby umożliwić uwolnienie ich potencjału, w istocie chęć zaangażowania się sektora prywatnego jest raczej niewielka z powodu braku opłacalnych projektów w tych regionach;

1.  podkreśla rolę instrumentów finansowych dostępnych w ramach Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) i potencjalne korzyści oferowane przez nie gospodarstwom rolnym, mikroprzedsiębiorstwom oraz małym i średnim przedsiębiorstwom, zarówno w formie pożyczek, gwarancji, jak i funduszy kapitału, co pozwala zwiększyć dostęp do kredytów, przy jednoczesnym zachowaniu ostrożnego podejścia do udzielania kredytów;

2.  zauważa jednak, że nie wykorzystano w pełni potencjalnych korzyści wynikających z efektu mnożnikowego stosowania tych instrumentów;

3.  zwraca uwagę, że brak rentowności i dostępu do gruntów w połączeniu z brakiem dostępu do kredytów stanowi często przeszkodę dla inwestycji, w szczególności w przypadku młodych rolników, rolników prowadzących małe gospodarstwa rolne i dopiero zaczynających działalność oraz MŚP na obszarach wiejskich, zarówno z uwagi na wysokie koszty, jak i z uwagi na gwarancje wymagane przez system finansowy, co szkodzi innowacji i konkurencyjności zarówno na poziomie gospodarstw, jak i na poziomie szerzej pojmowanej gospodarki wiejskiej;

4.  podkreśla, że skuteczna integracja instrumentów finansowych z dotacjami jest konieczna dla stymulowania inwestycji, w szczególności w sektorze innowacyjności w rolnictwie i wzywa do opracowania strategii politycznych ułatwiających młodym rolnikom i małym gospodarstwom rolnym dostęp do kredytów;

5.  zauważa, że do tej pory poziom wykorzystania instrumentów finansowych w ramach WPR był niski, w związku z czym apeluje o rozważenie dodatkowych działań w celu zadbania o to, by możliwości, jakie te instrumenty oferują były lepiej dostosowane do sektora rolnictwa, a także o dalsze uproszczenie procedur; jest jednak zdania, że należy wziąć pod uwagę również znaczne pożyczki, które rolnicy już zaciągnęli, aby uzupełnić środki finansowe otrzymane w ramach drugiego filaru;

6.  zwraca uwagę, że złożone przepisy powodują zmniejszenie atrakcyjności finansowania w sektorze rolnym i domaga się stosowania rozsądnych warunków, które pozwolą uniknąć zbędnych obciążeń administracyjnych;

7.  uważa w związku z tym, że działania informacyjne i szkoleniowe w zakresie instrumentów finansowych należy zapewniać na szczeblu regionalnym, aby szerzyć wiedzę o tych możliwościach finansowych, i podkreśla, że państwa członkowskie i władze regionalne odgrywają kluczową rolę w ułatwianiu dostępu do tych możliwości oraz informowaniu o nich społeczności wiejskich, rolników i MŚP na obszarach wiejskich przy jednoczesnym zachęcaniu do wymiany najlepszych praktyk;

8.  zachęca do większego zaangażowania ze strony władz regionalnych i lokalnych w podział i wykorzystanie funduszy, co jest kluczowe dla zapewnienia rolnikom lepszej pozycji, a także przypomina w tym kontekście o znaczeniu programu LEADER;

9.  zwraca uwagę na różne zalety i wady dotacji i instrumentów finansowych oraz na to, co mogą one oznaczać dla sektora w kwestii dostępności, złożoności, ryzyka, kosztów wdrożenia i ich zastosowania w celu sprostania poszczególnym wyzwaniom lub ogólniejszym celom rozwojowym;

10.  podkreśla uzupełniający charakter, jaki instrumenty te mają w stosunku do wsparcia dochodu i zwraca uwagę, że należy uniemożliwić zastępowanie nimi dotacji, gdyż byłoby to bardzo szkodliwe dla rolnictwa i obszarów wiejskich; podkreśla, że stosowanie dotacji będzie nadal absolutnie niezbędne w celu realizacji celów EFRROW, co oznacza, że dotacje i instrumenty finansowe muszą być stosowane łącznie z zachowaniem odpowiedniej równowagi w ramach polityki rozwoju obszarów wiejskich, aby osiągać lepsze wyniki w realizacji projektów;

11.  podkreśla znaczenie stałego łączenia dotacji, instrumentów finansowych i pomocy zwrotnej jako wydajnej i skutecznej formy wspierania konkurencyjności i spójności na obszarach wiejskich;

12.  wzywa Komisję i państwa członkowskie do dopilnowania, aby nie dochodziło do opóźnień w płatnościach, do których rolnicy są uprawnieni w ramach WPR;

13.  zauważa rolę Europejskiego Banku Inwestycyjnego (EBI) w rozwoju instrumentów finansowych i zauważa, że EBI rozpoczął współpracę z niektórymi instytucjami kredytowymi w kilku państwach członkowskich w celu sprzyjania wymianie pokoleniowej w sektorze rolnym;

14.  podkreśla znaczenie skuteczniejszego informowania rolników oraz organów administracji regionalnej i lokalnej o kluczowej roli EBI we wspieraniu gospodarki wiejskiej i jej rozwoju, a także informowania ich o możliwościach korzystania z innowacyjnych instrumentów finansowych istniejących już w ramach krajowych planów rozwoju obszarów wiejskich w celu ułatwienia młodym rolnikom dostępu do kredytów;

15.  popiera utworzenie prze EBI wieloregionalnej platformy inwestycyjnej na rzecz rolnictwa, która mogłaby korzystać ze środków pochodzących z programów rozwoju obszarów wiejskich;

16.  domaga się, by instrumenty te były stosowane w sposób umożliwiający wspieranie projektów indywidualnych, zbiorowych i związanych z poszczególnymi regionami mających na celu finansowanie kluczowej infrastruktury w obszarze nawadniania, transportu, przetwórstwa, przechowywania, wprowadzania produktów do obrotu czy rozwoju ogrodnictwa i leśnictwa, w tym rozwoju drzewnych i niedrzewnych produktów leśnych, a także projektów transgranicznych, krótkich łańcuchów dystrybucji, zamkniętych cykli produkcyjnych oraz środków w dziedzinie wprowadzania produktów do obrotu realizowanych przez rolników i ich spółdzielnie za pośrednictwem instrumentów finansowych o terminach zapadalności odzwierciedlających realia gospodarcze poszczególnych projektów;

17.  apeluje o publiczne i europejskie środki wsparcia służące zachęcaniu do korzystania z finansowania dla projektów inwestycyjnych w zakresie zmiany klimatu na obszarach wiejskich, a także do dostępu do takiego finansowania w dążeniu do realizacji unijnych celów ochrony środowiska;

18.  kwestionuje proponowane oparcie się na pożyczkach w sytuacji ekstremalnego zadłużenia rolników, którzy często mają niewielkie możliwości spłaty tego zadłużenia;

19.  zwraca uwagę na trudną sytuację finansową, w jakiej znajdują się rolnicy, gdyż ceny żywności pozostają na niskim poziomie w przeciwieństwie do cen we wszystkich innych sektorach gospodarki;

20  zaznacza, że średnie roczne dochody rolników w Unii w ostatniej dekadzie utrzymywały się na niezmienionym poziomie, a nawet spadały, w porównaniu do stale rosnących kosztów produkcji i wzrostu zadłużenia gospodarstw;

21.  apeluje zatem do Komisji i państw członkowskich o poważne potraktowanie potrzeby zapewnienia opłacalnych cen za produkty;

22.  uważa, że zamiast ograniczania obowiązku odpowiednich organów w zakresie dokonywania oceny, należy zgromadzić dodatkowe dane i przeprowadzić analizy w celu uzasadnienia wykorzystania instrumentów finansowych i zapobiegania ich nieokreślonemu i niekontrolowanemu wykorzystaniu;

23.  podkreśla, że znaczna poprawa podstawy dowodowej musi być warunkiem wstępnym wspierania lub nawet postulowania większego wykorzystania instrumentów finansowych;

24.  podkreśla, że unijna polityka spójności, a także powiązane z nią instrumenty finansowe i dotacje muszą nadal być podstawą polityki, która zakłada wspieranie tworzenia infrastruktury, szkół i uczelni wyższych, zapewnianie opieki zdrowotnej, socjalnej oraz placówek opieki nad dziećmi, dostęp do szybkiego internetu oraz tworzenie i rozwój małych i średnich przedsiębiorstw na obszarach wiejskich;

25.  zauważa, że w rzeczywistości rozwój obszarów wiejskich jest dziedziną polityki europejskiej, której celem jest udzielenie tym obszarom na terenie Unii Europejskiej pomocy w przezwyciężaniu trudności, dlatego też dziedzina ta stanowi podstawowy element spójności europejskiej; jest zatem zdania, że rozwojem obszarów wiejskich jako drugim filarem wspólnej polityki rolnej należy zajmować się nadal również po roku 2020, a także że na ten cel powinno się przeznaczyć odpowiednie środki finansowe UE, czyli w znacznie wyższej wysokości niż obecnie;

26.  podkreśla, że aktywne organizacje działające na rzecz rozwoju obszarów wiejskich (takie jak lokalne grupy działania) mogą mieć trudności z dostępem do gwarancji bankowych, które stanowią warunek wstępny czerpania korzyści z przedpłaty wydatków na koszty bieżące i koszty aktywizacji; w związku z tym uważa, że program gwarancji dla tych przedpłat byłby korzystny;

27.  przypomina o różnicy między finansowaniem publicznym wykorzystywanym do finansowania dóbr publicznych lub korzyści dla całej wspólnoty lub społeczeństwa, a inwestowaniem w infrastrukturę w gospodarstwach prywatnych;

28.  zwraca uwagę na złożoność administracyjną towarzyszącą udzielaniu pożyczek spółdzielniom lub ugrupowaniom rolników i egzekwowaniu od nich długów; nawołuje w związku z tym do stosowania usprawnionego i uproszczonego podejścia;

29.  uważa, że pożyczki nie są właściwe w przypadku niektórych rodzajów środków rozwoju obszarów wiejskich, na przykład gdy beneficjentem jest cała społeczność, jak w przypadku rozwoju lokalnego kierowanego przez społeczność czy podejścia LEADER, lub gdy beneficjentem jest ogół społeczeństwa, jak w przypadku środków rolno-środowiskowych;

30.  odnotowuje różnice między projektami infrastrukturalnymi na większą skalę finansowanymi z funduszy strukturalnych i Funduszu Spójności, a inwestycjami na niewielką skalę i dotacjami służącymi poprawie tzw. miękkiej infrastruktury, np. rewitalizacji gleby; zwraca uwagę, że niewielkie inwestycje mogą być równie skuteczne, a nawet skuteczniejsze i tańsze, oraz że to podejście zostało przyjęte w innych powiązanych dziedzinach wydatkowania takich jak pomoc rozwojowa czy ochrona przeciwpowodziowa;

31.  wyraża ubolewanie z powodu ograniczonego wykorzystania rezerwy na wypadek kryzysów, wynikającego głównie z zasad budżetowych, zwłaszcza z zasady jednoroczności, a także z udzielonej Komisji Europejskiej swobody podejmowania decyzji o uruchamianiu środków z rezerwy; w związku z tym wzywa do utworzenia rezerwy na wypadek kryzysu poza budżetem UE, która powinna funkcjonować jako źródło finansowania instrumentów zarządzania kryzysowego.

WYNIK GŁOSOWANIA KOŃCOWEGOW KOMISJI OPINIODAWCZEJ

Data przyjęcia

28.2.2017

 

 

 

Wynik głosowania końcowego

+:

–:

0:

33

0

6

Posłowie obecni podczas głosowania końcowego

John Stuart Agnew, Clara Eugenia Aguilera García, Eric Andrieu, José Bové, Daniel Buda, Nicola Caputo, Matt Carthy, Viorica Dăncilă, Michel Dantin, Paolo De Castro, Jean-Paul Denanot, Albert Deß, Jørn Dohrmann, Herbert Dorfmann, Luke Ming Flanagan, Beata Gosiewska, Martin Häusling, Anja Hazekamp, Esther Herranz García, Jan Huitema, Peter Jahr, Ivan Jakovčić, Jarosław Kalinowski, Elisabeth Köstinger, Zbigniew Kuźmiuk, Mairead McGuinness, Ulrike Müller, James Nicholson, Marijana Petir, Laurenţiu Rebega, Bronis Ropė, Czesław Adam Siekierski, Tibor Szanyi, Marc Tarabella, Marco Zullo

Zastępcy obecni podczas głosowania końcowego

Franc Bogovič, Michela Giuffrida, Norbert Lins, Florent Marcellesi, Anthea McIntyre, Sofia Ribeiro, Miguel Viegas

Zastępcy (art. 200 ust. 2) obecni podczas głosowania końcowego

Pilar Ayuso

GŁOSOWANIE KOŃCOWE W KOMISJI OPINIODAWCZEJ W FORMIE GŁOSOWANIA IMIENNEGO

33

+

ALDE

Jan Huitema, Ulrike Müller

ECR

Beata Gosiewska, Zbigniew Kuźmiuk, Anthea McIntyre, James Nicholson

EFDD

Marco Zullo

GUE/NGL

Matt Carthy, Luke Ming Flanagan, Miguel Viegas

PPE

Franc Bogovič, Daniel Buda, Michel Dantin, Albert Deß, Herbert Dorfmann, Esther Herranz García, Peter Jahr, Jarosław Kalinowski, Elisabeth Köstinger, Mairead McGuinness, Marijana Petir, Sofia Ribeiro, Czesław Adam Siekierski

S&D

Clara Eugenia Aguilera García, Eric Andrieu, Nicola Caputo, Paolo De Castro, Jean-Paul Denanot, Viorica Dăncilă, Michela Giuffrida, Susanne Melior, Tibor Szanyi, Marc Tarabella

0

-

6

0

EFDD

Agnew John Stuart

ENF

Rebega Laurentiu

GUE/NGL

Hazekamp Anja

VERTS/ALE

Bové José, Martin Häusling, Bronis Ropė

Objaśnienie używanych znaków:

+  :  za

-  :  przeciw

0  :  wstrzymało się

INFORMACJE O PRZYJĘCIU SPRAWOZDANIAW KOMISJI PRZEDMIOTOWO WŁAŚCIWEJ

Data przyjęcia

21.3.2017

 

 

 

Wynik głosowania końcowego

+:

–:

0:

29

2

2

Posłowie obecni podczas głosowania końcowego

Pascal Arimont, Franc Bogovič, Andrea Cozzolino, Rosa D’Amato, Krzysztof Hetman, Marc Joulaud, Constanze Krehl, Andrew Lewer, Louis-Joseph Manscour, Martina Michels, Iskra Mihaylova, Jens Nilsson, Andrey Novakov, Mirosław Piotrowski, Stanislav Polčák, Liliana Rodrigues, Fernando Ruas, Monika Smolková, Ruža Tomašić, Ramón Luis Valcárcel Siso, Matthijs van Miltenburg, Lambert van Nistelrooij, Derek Vaughan, Kerstin Westphal

Zastępcy obecni podczas głosowania końcowego

Andor Deli, Josu Juaristi Abaunz, Ivana Maletić, Tomasz Piotr Poręba, Julia Reid, Davor Škrlec, Damiano Zoffoli, Milan Zver

Zastępcy (art. 200 ust. 2) obecni podczas głosowania końcowego

Luigi Morgano

GŁOSOWANIE KOŃCOWE W KOMISJI PRZEDMIOTOWO WŁAŚCIWEJ W FORMIE GŁOSOWANIA IMIENNEGO

29

+

ALDE

Iskra Mihaylova, Matthijs van Miltenburg

ECR

Andrew Lewer, Mirosław Piotrowski, Tomasz Piotr Poręba, Ruža Tomašić

PPE

Pascal Arimont, Franc Bogovič, Andor Deli, Krzysztof Hetman, Marc Joulaud, Ivana Maletić, Andrey Novakov, Stanislav Polčák, Fernando Ruas, Ramón Luis Valcárcel Siso, Milan Zver, Lambert van Nistelrooij

S&D

Andrea Cozzolino, Constanze Krehl, Louis-Joseph Manscour, Luigi Morgano, Jens Nilsson, Liliana Rodrigues, Monika Smolková, Derek Vaughan, Kerstin Westphal, Damiano Zoffoli

Verts/ALE

Davor Škrlec

2

-

EFDD

Rosa D'Amato, Julia Reid

2

0

GUE/NGL

Josu Juaristi Abaunz, Martina Michels

Objaśnienie używanych znaków:

+  :  za

-  :  przeciw

0  :  wstrzymało się

Informacja prawna - Polityka ochrony prywatności