SPRAWOZDANIE w sprawie wniosku o uchylenie immunitetu Marie-Christine Boutonnet

17.7.2017 - (2017/2063(IMM))

Komisja Prawna
Sprawozdawczyni: Heidi Hautala

PROJEKT DECYZJI PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO

w sprawie wniosku o uchylenie immunitetu Marie-Christine Boutonnet

(2017/2063(IMM))

–  uwzględniając wniosek o uchylenie immunitetu Marie-Christine Boutonnet przekazany w dniu 14 kwietnia 2017 r. przez francuskie ministerstwo sprawiedliwości na podstawie wniosku prokuratora generalnego przy Sądzie Apelacyjnym w Paryżu i ogłoszony na posiedzeniu plenarnym w dniu 26 kwietnia 2017 r. w związku z postępowaniem prowadzonym przez sędziów śledczych w sądzie wielkiej instancji w Paryżu pod zarzutem nadużycia zaufania w odniesieniu do środków pieniężnych otrzymanych na podstawie umowy o pracę w charakterze asystenta parlamentarnego zawartej z konkretną osobą,

–  po wysłuchaniu wyjaśnień Jeana-François Jalkha, który wystąpił w zastępstwie Marie-Christine Boutonnet, zgodnie z art. 9 ust. 6 Regulaminu,

–  uwzględniając art. 9 Protokołu nr 7 w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej, jak również art. 6 ust. 2 Aktu dotyczącego wyboru członków Parlamentu Europejskiego w powszechnych wyborach bezpośrednich z dnia 20 września 1976 r.,

–  uwzględniając wyroki wydane przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w dniach 12 maja 1964 r., 10 lipca 1986 r., 15 i 21 października 2008 r., 19 marca 2010 r., 6 września 2011 r. oraz 17 stycznia 2013 r.[1],

–  uwzględniając art. 26 Konstytucji Republiki Francuskiej,

–  uwzględniając art. 5 ust. 2, art. 6 ust. 1 oraz art. 9 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej (A8–0259/2017),

Α.  mając na uwadze, że sędziowie śledczy w sądzie wielkiej instancji w Paryżu złożyli wniosek o uchylenie immunitetu parlamentarnego Marie-Christine Boutonnet, żeby wysłuchać jej wyjaśnień w związku z podejrzeniem popełnienia przestępstwa;

Β.  mając na uwadze, że zgodnie z art. 9 Protokołu nr 7 w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej posłowie do Parlamentu Europejskiego korzystają na terytorium swojego państwa z immunitetów przyznawanych członkom parlamentu ich państwa;

C.  mając na uwadze, że zgodnie z art. 26 francuskiej konstytucji „żaden członek parlamentu nie może być aresztowany ani poddany pozbawieniu lub ograniczeniu wolności w sprawach dotyczących zbrodni lub występku bez zgody prezydium izby, do której należy; zgoda taka nie jest wymagana w przypadku schwytania na gorącym uczynku lub skazania prawomocnym wyrokiem”;

D.  mając na uwadze, że czynności podejmowane w ramach wstępnego dochodzenia i ustalania okoliczności faktycznych zdają się potwierdzać początkowe podejrzenia Parlamentu Europejskiego, które odnosiły się do pewnej liczby asystentów parlamentarnych posłów do PE z Frontu Narodowego;

E.  mając w szczególności na uwadze, że z analizy schematu organizacyjnego Frontu Narodowego, opublikowanego w lutym 2015 r., wynika, że 15 posłów do PE, 21 krajowych asystentów parlamentarnych i 5 akredytowanych asystentów parlamentarnych figurowało w tym schemacie; mając na uwadze, że pewna liczba asystentów parlamentarnych zgłaszała, że miejscem ich pracy – niekiedy w pełnym wymiarze czasu pracy – jest siedziba Frontu Narodowego w Nanterre; mając na uwadze, że większość umów w sprawie zatrudnienia asystentów parlamentarnych zawierała opis identycznych i standardowych zadań, które nie miały cech szczególnych;

F.  mając na uwadze, że w wyniku podjętych czynności stwierdzono także trzy sytuacje budzące wątpliwości co do faktycznego charakteru działalności w PE danych asystentów:

• umowy o pracę w charakterze asystenta posła do PE zawierane między dwiema umowami o pracę dla Frontu Narodowego;

• kumulacja umów o pracę w charakterze asystenta posła do PE i umów o pracę zawartych z Frontem Narodowym;

• umowy o pracę zawarte z Frontem Narodowym natychmiast po umowach o pracę w charakterze asystenta posła do PE;

G.  mając na uwadze, że podczas przeszukania w siedzibie Frontu Narodowego, którego dokonano w lutym 2016 r., przejęto pewną liczbę dokumentów z biura skarbnika Frontu Narodowego, z których wynika, że ta partia chciała poczynić „oszczędności” dzięki przejęciu przez Parlament Europejski wynagrodzeń pracowników partii w związku z ich statusem asystentów parlamentarnych;

H.  mając na uwadze, że sędziowie śledczy uznają za konieczne uzyskanie zeznań Marie-Christine Boutonnet w sprawie środków otrzymanych na podstawie umowy z określonym asystentem parlamentarnym; mając na uwadze, że w dniu 6 marca 2017 r. asystentowi postawiono zarzut współsprawstwa w nadużyciu zaufania między wrześniem 2014 r. a lutym 2015 r.; mając na uwadze, że na przesłuchaniu przez dwóch sędziów śledczych asystent powołał się na prawo do odmowy składania zeznań;

I.  mając na uwadze, że Marie-Christine Boutonnet odmówiła stawienia się na wezwania funkcjonariuszy oraz sędziów śledczych w związku z przygotowywanym aktem oskarżenia o nadużycie zaufania w latach 2009–2016;

J.  mając na uwadze, że Marie-Christine Boutonnet wyjaśniła odmowę stawienia się na ww. wezwania, powołując się na immunitet parlamentarny i stwierdzając: „mam nie tylko prawo, lecz wręcz obowiązek poinformować Parlament Europejski, że przypuszczalnie staję przed władzą sądowniczą, aby złożyć wyjaśnienia w związku z organizacją mojej pracy parlamentarnej”;

K.  mając na uwadze, że okazuje się, iż w międzyczasie Marie-Christine Boutonnet złożyła zeznania przed sędziami śledczymi w Paryżu;

L.  mając na uwadze, że jednak zasadne jest uchylenie immunitetu posłanki, skoro tylko Parlament jest uprawniony do uchylenia immunitetu poselskiego,

M.  mając na uwadze, że sprawa niewątpliwie wymaga wyjaśnienia i że nie ma dowodów wskazujących na zaistnienie fumus persecutionis, w szczególności dlatego, że postępowania na podstawie podobnych zarzutów prowadzone są wobec posłów należących do innych grup politycznych i posiadających inne obywatelstwo;

1.  postanawia uchylić immunitet Marie-Christine Boutonnet;

2.  zobowiązuje przewodniczącego do niezwłocznego przekazania organom francuskim i Marie-Christine Boutonnet niniejszej decyzji wraz ze sprawozdaniem właściwej komisji.

• [1]  Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 12 maja 1964 r., Wagner/Fohrmann i Krier, 101/63, ECLI:EU:C:1964:28; wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 10 lipca 1986 r., Wybot/Faure i inni, 149/85, ECLI:EU:C:1986:310; wyrok Sądu z dnia 15 października 2008 r., Mote/Parlament, T-345/05, ECLI:EU:T:2008:440; wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 21 października 2008 r., Marra/De Gregorio i Clemente, C-200/07 i C-201/07, ECLI:EU:C:2008:579; wyrok Sądu z dnia 19 marca 2010 r., Gollnisch/Parlament, T-42/06, ECLI:EU:T:2010:102; wyrok Sądu z dnia 6 września 2011 r., Patriciello, C-163/10, ECLI: EU:C:2011:543; wyrok Sądu z dnia 17 stycznia 2013 r., Gollnisch/Parlament, T-346/11 i T-347/11, ECLI:EU:T:2013:23.

INFORMACJE O PRZYJĘCIU SPRAWOZDANIA W KOMISJI PRZEDMIOTOWO WŁASCIWEJ

Data przyjęcia	12.7.2017
Wynik głosowania końcowego	+: –: 0:	8 0 3
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego	Joëlle Bergeron, Kostas Chrysogonos, Mady Delvaux, Mary Honeyball, Sylvia-Yvonne Kaufmann, Gilles Lebreton, António Marinho e Pinto, Pavel Svoboda, Axel Voss
Zastępcy obecni podczas głosowania końcowego	Angel Dzhambazki, Heidi Hautala