w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Rady upoważniającej Austrię, Cypr, Chorwację, Luksemburg, Portugalię, Rumunię i Zjednoczone Królestwo do wyrażenia zgody, w interesie Unii Europejskiej, na przystąpienie Republiki Dominikańskiej do Konwencji haskiej z 1980 r. dotyczącej cywilnych aspektów uprowadzenia dziecka za granicę

(COM(2018)0526 – C8-0376/2018 – 2018/0276(NLE))

(Konsultacja)

Parlament Europejski,

–  uwzględniając wniosek dotyczący decyzji Rady (COM(2018)0526),

–  uwzględniając art. 38 akapit czwarty Konwencji haskiej z 1980 r. dotyczącej cywilnych aspektów uprowadzenia dziecka za granicę,

–  uwzględniając art. 81 ust. 3 oraz art. 218 ust. 6 akapit drugi lit. b) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, na mocy których Rada skonsultowała się z Parlamentem (C8-0376/2018),

–  uwzględniając opinię Trybunału Sprawiedliwości(1) w sprawie wyłącznej kompetencji zewnętrznej Unii Europejskiej w odniesieniu do kwestii wyrażenia zgody na przystąpienie państwa trzeciego do Konwencji haskiej z 1980 r. dotyczącej cywilnych aspektów uprowadzenia dziecka za granicę,

–  uwzględniając art. 78c i art. 108 ust. 8 Regulaminu,

–  uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej (A8-0451/2018),

1.  zatwierdza upoważnienie Austrii, Cypru, Chorwacji, Luksemburga, Portugalii, Rumunii i Zjednoczonego Królestwa do wyrażenia zgody, w interesie Unii Europejskiej, na przystąpienie Republiki Dominikańskiej do Konwencji haskiej z 1980 r. dotyczącej cywilnych aspektów uprowadzenia dziecka za granicę;

2.  zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, jak również rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Stałemu Biuru Haskiej Konferencji Prawa Prywatnego Międzynarodowego.

(1) Opinia Trybunału Sprawiedliwości z dnia 14 października 2014 r., 1/13, ECLI:EU:C:2014:2303.

Konwencja haska z dnia 25 października 1980 r. dotycząca cywilnych aspektów uprowadzenia dziecka za granicę jest instrumentem o szczególnym znaczeniu. Ratyfikowały ją wszystkie państwa członkowskie UE.

Konwencja ta wprowadza system współpracy umawiających się państw przy rozstrzyganiu spraw dotyczących uprowadzenia dziecka za granicę.

W wielu przypadkach takie problemy pojawiają się, gdy dochodzi do rozpadu związku. Jeżeli matka lub ojciec pochodzą z różnych państw, istnieje pokusa wykorzystania braku współpracy między tymi państwami w celu uzyskania opieki nad dzieckiem. W prasie ukazuje się wiele doniesień o przypadkach uprowadzenia dziecka za granicę w następstwie separacji lub rozwodu.

Największym problemem w takich przypadkach jest perspektywa krajowa systemów prawnych w poszczególnych państwach. Często zdarza się, że sądy obu zainteresowanych państw stwierdzają swoją właściwość i każdy z sądów przyznaje opiekę nad dzieckiem rodzicowi posiadającemu obywatelstwo państwa, w którym znajduje się sąd.

Celem omawianej konwencji jest zaradzenie tego typu sytuacjom na szczeblu międzynarodowym poprzez ustalenie, że właściwe są sądy i przepisy prawne państwa, w którym zamieszkuje dziecko. Konwencja wprowadza również system gwarantujący niezwłoczny powrót uprowadzonego dziecka.

Unia Europejska posiada obecnie wyłączną kompetencję zewnętrzną w tym zakresie, potwierdzoną w opinii Trybunału Sprawiedliwości 1/13. Państwa członkowskie nie działają już zatem na własny rachunek. Problemem jest to, że konwencja nie przewiduje niezależnych działań prowadzonych przez organizacje międzynarodowe.

W dniu 11 sierpnia 2004 r. Republika Dominikańska złożyła dokument przystąpienia do konwencji z 1980 r. Konwencja weszła w życie w Republice Dominikańskiej w dniu 1 listopada 2004 r.

Konwencja z 1980 r. obowiązuje już w stosunkach między Republika Dominikańską i 20 państwami członkowskimi UE. Austria, Cypr, Chorwacja, Dania, Luksemburg, Portugalia, Rumunia i Zjednoczone Królestwo nie wyraziły jeszcze zgody na przystąpienie Republiki Dominikańskiej do konwencji.

Z uwagi na fakt, że kwestia uprowadzenia dziecka za granicę należy do wyłącznej kompetencji zewnętrznej Unii Europejskiej, decyzję o ewentualnym wyrażeniu zgody na przystąpienie Republiki Dominikańskiej należy podjąć na poziomie UE w drodze decyzji Rady. Dlatego w interesie Unii Europejskiej Austria powinna złożyć oświadczenie o wyrażeniu zgody na przystąpienie Republiki Dominikańskiej do konwencji.

Wyrażenie zgody przez Austrię, Cypr, Chorwację, Luksemburg, Portugalię, Rumunię i Zjednoczone Królestwo w interesie Unii Europejskiej sprawiłoby, że konwencja z 1980 r. obowiązywałaby w stosunkach między Republiką Dominikańską a wszystkimi państwami członkowskimi UE z wyjątkiem Danii.

Należy przyjąć z zadowoleniem przystąpienie Republiki Dominikańskiej do Konwencji haskiej z 1980 r. dotyczącej cywilnych aspektów uprowadzenia dziecka za granicę. Sprawozdawczyni proponuje zatem, aby Parlament zatwierdził wniosek bez poprawek, by zadbać o ochronę w całej UE dzieci znajdujących się w przedstawionej wyżej sytuacji.

Objaśnienie używanych znaków:

+  :  za

-  :  przeciw

0  :  wstrzymało się