SPRAWOZDANIE w sprawie zalecenia Parlamentu Europejskiego dla Rady i Wiceprzewodniczącego Komisji / Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa w sprawie wniosku Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa, przy wsparciu Komisji, skierowanego do Rady i dotyczącego decyzji Rady ustanawiającej Europejski Instrument na rzecz Pokoju
7.3.2019 - (2018/2237(INI))
Komisja Spraw Zagranicznych
Sprawozdawczyni: Hilde Vautmans
PROJEKT ZALECENIA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO
dla Rady i Wiceprzewodniczącego Komisji / Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa w sprawie wniosku Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa, przy wsparciu Komisji, skierowanego do Rady i dotyczącego decyzji Rady ustanawiającej Europejski Instrument na rzecz Pokoju
Parlament Europejski,
– uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej (TUE) oraz Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE),
– uwzględniając cele zrównoważonego rozwoju ONZ, w szczególności cele 1, 16 i 17, służące promowaniu pokojowych i integracyjnych społeczeństw na rzecz zrównoważonego rozwoju[1],
– uwzględniając Umowę o partnerstwie między członkami grupy państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku z jednej strony, a Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, z drugiej strony, podpisaną w Kotonu dnia 23 czerwca 2000 r.,
– uwzględniając rozporządzenie Rady (UE) 2015/322 z dnia 2 marca 2015 r. w sprawie realizacji 11. Europejskiego Funduszu Rozwoju[2],
– uwzględniając decyzję Rady (WPZiB) 2015/528 z dnia 27 marca 2015 r. ustanawiającą mechanizm zarządzania finansowaniem wspólnych kosztów operacji Unii Europejskiej mających wpływ na kwestie wojskowe lub obronne (ATHENA) oraz uchylającą decyzję 2011/871/WPZiB[3],
– uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 230/2014 z dnia 11 marca 2014 r. ustanawiające Instrument na rzecz przyczyniania się do Stabilności i Pokoju[4],
– uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/2306 z dnia 12 grudnia 2017 r. zmieniające rozporządzenie (UE) nr 230/2014 ustanawiające Instrument na rzecz Przyczyniania się do Stabilności i Pokoju[5],
– uwzględniając deklarację międzyinstytucjonalną stanowiącą załącznik do rozporządzenia (UE) 2017/2306, która dotyczy źródeł finansowania środków pomocy na podstawie art. 3a rozporządzenia (UE) 2017/2306 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 marca 2014 r. ustanawiającego Instrument na rzecz przyczyniania się do Stabilności i Pokoju[6],
– uwzględniając rozporządzenie Rady (UE) 2015/323 z dnia 2 marca 2015 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do 11. Europejskiego Funduszu Rozwoju[7],
– uwzględniając wspólne stanowisko Rady 2008/944/WPZiB z dnia 8 grudnia 2008 r. określające wspólne zasady kontroli wywozu technologii wojskowych i sprzętu wojskowego[8] oraz rozporządzenie Rady (WE) nr 428/2009 z dnia 5 maja 2009 r. ustanawiające wspólnotowy system kontroli wywozu, transferu, pośrednictwa i tranzytu w odniesieniu do produktów podwójnego zastosowania[9],
– uwzględniając umowę wewnętrzną między przedstawicielami rządów państw członkowskich Unii Europejskiej, zebranymi w Radzie, w sprawie finansowania pomocy unijnej na podstawie wieloletnich ram finansowych na lata 2014–2020 zgodnie z umową o partnerstwie AKP–UE oraz w sprawie przydzielania pomocy finansowej dla krajów i terytoriów zamorskich, do których stosuje się część czwartą Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej[10],
– uwzględniając wniosek Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa z dnia 13 czerwca 2018 r., przy wsparciu Komisji, skierowany do Rady i dotyczący decyzji Rady ustanawiającej Europejski Instrument na rzecz Pokoju (HR(2018) 94),
– uwzględniając konkluzje Rady Europejskiej z dnia 20 grudnia 2013 r., 26 czerwca 2015 r., 15 grudnia 2016 r., 9 marca 2017 r., 22 czerwca 2017 r., 20 listopada 2017 r., 14 grudnia 2017 r. i 28 czerwca 2018 r.,
– uwzględniając dokument pt. „Wspólna wizja, wspólne działanie: silniejsza Europa – globalna strategia na rzecz polityki zagranicznej i bezpieczeństwa Unii Europejskiej”, przedstawiony przez Wiceprzewodniczącego Komisji / Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa w dniu 28 czerwca 2016 r.,
– – uwzględniając konkluzje Rady z dnia 13 listopada 2017 r., 25 czerwca 2018 r. i 19 listopada 2018 r. w sprawie bezpieczeństwa i obrony w kontekście globalnej strategii UE,
– uwzględniając komunikat Komisji z dnia 7 czerwca 2017 r. pt. „Dokument otwierający debatę na temat przyszłości europejskiej obronności” (COM(2017)0315),
– uwzględniając wspólny komunikat Komisji i ESDZ z dnia 5 lipca 2016 r. pt. „Elementy ogólnounijnych ram strategicznych w celu wspierania reformy sektora bezpieczeństwa”,
– uwzględniając sprawozdanie specjalne Europejskiego Trybunału Obrachunkowego nr 20 z dnia 18 września 2018 r. pt. „Afrykańska architektura pokoju i bezpieczeństwa – konieczna jest zmiana ukierunkowania wsparcia unijnego”,
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie finansowania wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony[11],
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 22 listopada 2016 r. w sprawie Europejskiej Unii Obrony[12],
– uwzględniając swoje rezolucje z dnia 13 grudnia 2017 r.[13] i 12 grudnia 2018 r.[14] w sprawie sprawozdania rocznego dotyczącego wdrażania wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony (WPBiO),
– uwzględniając art. 113 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych (A8-0157/2019),
A. mając na uwadze, że ambicją UE jest, by stać się globalnym podmiotem działającym na rzecz pokoju, który dąży do utrzymania międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa oraz poszanowania międzynarodowego prawa humanitarnego i międzynarodowego prawa dotyczącego praw człowieka;
B. mając na uwadze, że na UE spoczywa coraz większa odpowiedzialność za zapewnienie własnego bezpieczeństwa w ramach środowiska strategicznego, które znacznie pogorszyło się w ostatnich latach;
C. mając na uwadze, że niestabilna sytuacja pod względem bezpieczeństwa w sąsiedztwie UE sprawia, że – jak przyznało w czerwcu 2016 r. 28 szefów państw i rządów w globalnej strategii UE – musi ona uzyskać strategiczną autonomię, co wymaga wprowadzenia instrumentów zwiększających zdolność UE do utrzymania pokoju, zapobiegania konfliktom, propagowania pokojowych, sprawiedliwych i integracyjnych społeczeństw i umacniania bezpieczeństwa międzynarodowego; mając na uwadze, że uznano, iż bezpieczne i pokojowe społeczeństwa stanowią warunek trwałego rozwoju;
D. mając na uwadze, że Europejski Instrument na rzecz Pokoju (zwany dalej „Instrumentem”) nie ma na celu militaryzacji działań zewnętrznych Unii Europejskiej, lecz generowanie synergii i przyrostu wydajności przez zapewnianie podejścia pakietowego do finansowania operacyjnego prowadzonych już działań zewnętrznych oraz działań, których nie można finansować z budżetu UE;
E. mając na uwadze, że Traktat wymaga od UE i jej instytucji, by realizowały wspólną politykę zagraniczną i bezpieczeństwa (WPZiB), w tym stopniowo określały wspólną politykę obronną, która mogłaby prowadzić do wspólnej obrony zgodnie z art. 42, wzmacniając w ten sposób tożsamość i niezależność Europy w celu propagowania pokoju, bezpieczeństwa oraz postępu w Europie i na świecie; mając na uwadze, że proponowany Instrument powinien zostać przyjęty jako krok oznaczający postęp w tym kierunku, a Wiceprzewodniczący Komisji / Wysoki Przedstawiciel Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa powinien dążyć do dalszego rozwoju i wdrażania Instrumentu;
F. mając na uwadze, że UE jest największym dawcą pomocy rozwojowej i humanitarnej na świecie, wzmacniając powiązanie między bezpieczeństwem a rozwojem na rzecz osiągnięcia trwałego pokoju;
G. mając na uwadze, że należy zachęcać do dalszego korzystania z unijnych funduszy i instrumentów w celu pogłębienia współpracy, rozwijania zdolności i wysyłania misji w przyszłości, a także by zachować pokój, zapobiegać konfliktom, zarządzać nimi i rozwiązywać je oraz reagować na zagrożenia dla międzynarodowego bezpieczeństwa; mając na uwadze, że w ramach Instrumentu należy w szczególności finansować unijne misje wojskowe, wzmacniać zdolności wojskowe i obronne państw trzecich oraz organizacji regionalnych i międzynarodowych, a także przyczyniać się do finansowania operacji wspierania pokoju prowadzonych przez organizacje regionalne lub międzynarodowe lub przez państwa trzecie;
H. mając na uwadze, że w przeszłości UE miała trudności z finansowaniem operacji mających wpływ na obronność; mając na uwadze, że Parlament wielokrotnie podkreślał potrzebę bardziej elastycznego i skutecznego finansowania będącego wyrazem solidarności i determinacji; mając na uwadze, że konieczne są dodatkowe instrumenty i narzędzia, aby UE mogła odgrywać swoją rolę globalnego podmiotu w dziedzinie bezpieczeństwa; mając na uwadze, że wszelkie takie instrumenty muszą podlegać właściwej kontroli parlamentarnej i prawodawstwu UE;
I. mając na uwadze, że udział kobiet w procesach pokojowych pozostaje jednym z najbardziej niezrealizowanych aspektów programu na rzecz kobiet, pokoju i bezpieczeństwa, mimo że to przede wszystkim kobiety są ofiarami kryzysów bezpieczeństwa i kryzysów humanitarnych oraz mimo faktu, że gdy kobiety odgrywają wyraźną rolę w procesach pokojowych, prawdopodobieństwo utrzymania się porozumienia przez co najmniej 15 lat wzrasta o 35 %;
J. mając na uwadze, że bezpieczeństwo wewnętrzne i zewnętrzne są ze sobą coraz mocniej związane; mając na uwadze, że UE podjęła znaczące kroki w kierunku zacieśnienia współpracy między jej państwami członkowskimi w dziedzinie obrony; mając na uwadze, że UE zawsze była i nadal będzie dumna ze swojej miękkiej siły; mając jednak na uwadze, że zmieniająca się rzeczywistość stanowi powód do niepokoju i wymaga, aby UE nie pozostała wyłącznie „potęgą cywilną”, lecz by rozwinęła i wzmocniła środki wojskowe, których stosowanie powinno być konsekwentne i spójne z wszystkimi innymi działaniami zewnętrznymi UE; mając na uwadze, że rozwój w państwach trzecich nie jest możliwy bez pokoju i bezpieczeństwa; mając na uwadze, że wojsko odgrywa w tym względzie kluczową rolę, zwłaszcza w krajach, w których organy cywilne nie są w stanie wypełniać swoich zadań w świetle sytuacji w dziedzinie bezpieczeństwa; mając na uwadze, że Instrument wyraźnie ma potencjał, by doprowadzić do większego zaangażowania UE wobec krajów partnerskich, i zwiększy skuteczność działań zewnętrznych UE, co pozwoli UE stać się w przyszłości istotnym podmiotem zapewniającym stabilność i bezpieczeństwo;
K. mając na uwadze, że działań zewnętrznych UE nie można traktować instrumentalnie jako „zarządzania migracjami”, a wszelkie wysiłki na rzecz współpracy z państwami trzecimi muszą iść w parze z poprawą sytuacji w zakresie praw człowieka w tych państwach;
L. mając na uwadze, że nieproliferacja i rozbrojenie wywrą znaczący wpływ na ograniczenie podsycania konfliktów i przyczynią się do większej stabilności, zgodnie z zobowiązaniami wynikającymi z Układu o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej i odnośnej rezolucji Parlamentu Europejskiego w sprawie bezpieczeństwa jądrowego i nierozprzestrzeniania broni jądrowej[15]; mając na uwadze, że świat bez broni masowego rażenia jest bezpieczniejszy; mając na uwadze, że UE wiedzie prym pod względem zakazywania broni jądrowej i powinna zwiększać swoją rolę w tym zakresie;
M. mając na uwadze, że traktaty nie przewidują żadnych zewnętrznych działań wojskowych Unii poza ramami WPBiO; mając na uwadze, że prawdziwa WPZiB obejmująca wszystkie państwa członkowskie UE zwiększa swobodę działań zewnętrznych Unii Europejskiej; mając na uwadze, że jedyne zewnętrzne działania wojskowe możliwe w ramach WPBiO przyjmują formę przeprowadzanych poza Unią misji utrzymania pokoju, zapobiegania konfliktom i wzmacniania międzynarodowego bezpieczeństwa, zgodnie z zasadami Karty Narodów Zjednoczonych, o których mowa w art. 42 ust. 1 TUE;
N. mając na uwadze, że pomoc na rzecz wojskowych operacji wspierania pokoju realizowanych przez partnerów do tej pory była udzielana poza budżetem UE za pomocą Instrumentu na rzecz Pokoju w Afryce (APF) ustanowionego w ramach Europejskiego Funduszu Rozwoju (EFR) i przez niego finansowanego; mając na uwadze, że APF ogranicza się obecnie do operacji prowadzonych przez Unię Afrykańską (UA) lub afrykańskie organizacje regionalne;
O. mając na uwadze, że Instrument ma dać Unii możliwość bezpośredniego wnoszenia wkładu w finansowanie operacji wspierania pokoju prowadzonych przez państwa trzecie, jak też w odpowiednie organizacje międzynarodowe, w wymiarze ogólnoświatowym i bez ograniczania się do Afryki lub UA;
P. mając na uwadze, że proponowany Instrument zastąpi mechanizm ATHENA i APF; mając na uwadze, że będzie on uzupełnieniem inicjatywy budowania zdolności na rzecz bezpieczeństwa i rozwoju poprzez finansowanie kosztów działań obronnych UE, takich jak misje pokojowe UA, wspólne koszty własnych operacji wojskowych w ramach WPBiO oraz budowanie potencjału wojskowego partnerów, które to działania zgodnie z art. 41 ust. 2 TUE nie są pokrywane z budżetu UE;
Q. mając na uwadze, że operacje przeprowadzane w ramach Instrumentu muszą być zgodne z zasadami i wartościami zapisanymi w Karcie praw podstawowych i muszą być realizowane z poszanowaniem międzynarodowego prawa humanitarnego i międzynarodowego prawa dotyczącego praw człowieka; mając na uwadze, że operacje, których nie uznano za akceptowalne etycznie z punktu widzenia bezpieczeństwa, zdrowia i ochrony ludzi, a także z punktu widzenia wolności, prywatności, uczciwości i godności, muszą być poddane szczegółowej ocenie i ponownej analizie;
R. mając na uwadze, że obecny udział wspólnych kosztów pozostaje na bardzo niskim poziomie (szacunkowo 5–10 % ogółu kosztów) oraz że wysoki udział ponoszonych przez kraje kosztów i odpowiedzialności za operacje wojskowe w oparciu o zasadę, zgodnie z którą koszty ponosi państwo, w którym koszty te powstają, jest sprzeczny z zasadą solidarności i podziału obciążeń, co jeszcze bardziej zniechęca państwa członkowskie do aktywnego uczestnictwa w operacjach w ramach WPBiO;
S. mając na uwadze, że proponowana średnia roczna pula przeznaczona na Instrument wynosi 1 500 000 000 EUR, podczas gdy łączne wydatki w ramach mechanizmu ATHENA i APF wahają się między 250 000 000 EUR a 500 000 000 EUR rocznie; mając na uwadze, że potencjalne przeznaczenie dodatkowej kwoty 1 000 000 000 EUR rocznie nie zostało odpowiednio określone lub zagwarantowane we wniosku;
T. mając na uwadze, że Instrument – jako mechanizm pozabudżetowy finansowany z rocznych składek państw członkowskich, których wysokość obliczana będzie na podstawie DNB – ma umożliwić UE finansowanie większego udziału wspólnych kosztów (35–45 %) misji i operacji wojskowych, tak jak ma to obecnie miejsce w przypadku mechanizmu ATHENA; mając na uwadze, że Instrument ma również zapewnić stałą dostępność finansowania UE, z gwarancją odpowiedniego programowania na rzecz gotowości w sytuacji kryzysu, ułatwiając w ten sposób szybkie rozmieszczenie i zwiększając elastyczność w przypadku szybkiego reagowania; mając na uwadze, że Parlament od dawna domagał się ambitnego włączenia i rozszerzenia mechanizmu ATHENA w celu wspólnego finansowania misji i operacji w ramach WPBiO; mając jednak na uwadze, że wniosek dotyczący decyzji Rady nie ma charakteru tak samo wiążącego jak umowa wewnętrzna w sprawie APF, co oznacza, że państwa członkowskie mogą zrezygnować z finansowania działań Instrumentu;
U. mając na uwadze, że poprzez zwiększenie wspólnych kosztów proponowany Instrument zwiększy solidarność i podział obciążeń między państwami członkowskimi oraz zachęci państwa członkowskie, zwłaszcza te, które nie mają zasobów finansowych lub operacyjnych, do udziału w operacjach w ramach WPBiO;
V. mając na uwadze, że w swoich konkluzjach z dnia 19 listopada 2018 r. Rada wyraziła zastrzeżenia co do poparcia wniosku dotyczącego Instrumentu; mając na uwadze, że mimo to należy działać w kierunku przyjęcia ambitnego wniosku zawierającego wszystkie proponowane elementy, w tym mechanizm ATHENA;
W. mając na uwadze, że wszystkie zadania wojskowe w ramach Instrumentu, takie jak wspólne operacje rozbrojeniowe, misje humanitarne i ratownicze, misje wojskowego doradztwa i wsparcia, misje zapobiegania konfliktom i utrzymywania pokoju, misje zbrojne służące zarządzaniu kryzysowemu, w tym misje przywracania pokoju i operacje stabilizacji sytuacji po zakończeniu konfliktów, zwalczanie terroryzmu, w tym przez wspieranie państw trzecich w zwalczaniu terroryzmu na ich terytorium, które wymieniono w art. 43 ust. 1 TUE, przy pełnym poszanowaniu praw człowieka, wchodzą w zakres WPBiO; mając na uwadze, że wyjątek, o którym mowa w art. 41 ust. 2 TUE, ma zastosowanie wyłącznie do wydatków operacyjnych przypadających na te misje wojskowe; mając na uwadze, że wszystkie inne wydatki operacyjne wynikające z WPBiO, w tym wydatki przypadające na każde inne działanie, o którym mowa w art. 42 TUE, powinny być pokrywane z budżetu Unii; mając na uwadze, że wydatki administracyjne Instrumentu powinny być pokrywane z budżetu Unii;
X. mając na uwadze, że zgodnie z art. 41 ust. 2 TUE wszystkie wydatki operacyjne wynikające z WPZiB są pokrywane z budżetu Unii, z wyjątkiem wydatków przypadających na operacje mające wpływ na kwestie wojskowe lub obronne; mając na uwadze, że art. 2 lit. a) i d) wniosku dotyczącego decyzji stanowią odpowiednio, że Instrument powinien finansować zarówno „operacje mające wpływ na kwestie wojskowe lub obronne”, jak i „inne działania operacyjne Unii mające wpływ na kwestie wojskowe lub obronne”;
Y. mając na uwadze, że zgodnie z art. 21 ust. 2 lit. d) TUE Unia określa i prowadzi wspólne polityki i działania oraz dąży do zapewnienia wysokiego stopnia współpracy we wszelkich dziedzinach stosunków międzynarodowych w celu wspierania trwałego rozwoju gospodarczego i społecznego oraz środowiskowego krajów rozwijających się, przyjmując za nadrzędny cel likwidację ubóstwa;
Z. mając na uwadze, że zgodnie z art. 208 ust. 1 akapit drugi TFUE głównym celem polityki Unii w dziedzinie współpracy na rzecz rozwoju jest zmniejszenie, a docelowo likwidacja ubóstwa; mając na uwadze, że ten sam akapit stanowi, iż „przy realizacji polityk, które mogłyby mieć wpływ na kraje rozwijające się, Unia bierze pod uwagę cele współpracy na rzecz rozwoju”; mając na uwadze, że to drugie zdanie jest postanowieniem traktatowym i jako takie oznacza dla UE obowiązek o charakterze konstytucyjnym określany jako „spójność polityki na rzecz rozwoju”;
AA. mając na uwadze, że misje wojskowe i cywilne poza granicami Unii muszą być rozdzielone w celu zapewnienia, by misje cywilne były finansowane wyłącznie z budżetu Unii;
AB. mając na uwadze, że UE powinna przyznać personelowi biorącemu udział w misjach w ramach WPBiO status podobny do statusu, jaki posiadają oddelegowani eksperci krajowi, przyznając im jednolity status i najlepszą możliwą ochronę na mocy Regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej; mając na uwadze, że wszystkie dodatki wynikające z tego statusu oraz wszystkie wydatki na podróż, diety i opiekę zdrowotną powinny być pokrywane z budżetu Unii jako wydatki administracyjne;
AC. mając na uwadze, że Europejski Trybunał Obrachunkowy (ETO) opublikował sprawozdanie specjalne na temat afrykańskiej architektury pokoju i bezpieczeństwa, finansowanej w ramach APF, którą proponuje się uwzględnić i rozszerzyć w Instrumencie; mając na uwadze, że ETO uznał, iż wsparcie to miało niski priorytet i ograniczony wpływ; mając na uwadze, że zalecenia ETO muszą być należycie brane pod uwagę w związku z ambitnym zwiększeniem finansowania nowego Instrumentu;
AD. mając na uwadze, że wnioskowi nie towarzyszyła ocena skutków finansowych dotycząca wydatków administracyjnych; mając na uwadze, że wydatki administracyjne Instrumentu mają istotny wpływ na budżet UE; mając na uwadze, że poza personelem pracującym obecnie nad zastępowanymi instrumentami żaden dodatkowy personel nie powinien być zatrudniany przez Instrument ani do niego delegowany; mając na uwadze, że synergie wynikające z połączenia obecnych odrębnych instrumentów w jedną strukturę administracyjną powinny ułatwić zarządzanie większym zasięgiem geograficznym Instrumentu; mając na uwadze, że dodatkowy personel powinien być zatrudniany tylko wtedy, gdy dochody przeznaczone na misję lub działania zostały skutecznie pobrane od wszystkich uczestniczących państw członkowskich; mając na uwadze, że ograniczony czasowo charakter dochodów wymaga, aby umowy z personelem zatrudnionym przez Instrument lub oddelegowanym do Instrumentu na konkretną misję lub konkretne działanie były zawierane na odpowiedni okres; mając na uwadze, że żaden personel z państwa członkowskiego, które na mocy art. 31 ust. 1 TUE złożyło formalne oświadczenie w odniesieniu do konkretnej misji lub konkretnego działania, nie powinien być zatrudniany przez Instrument ani do niego delegowany;
AE. mając na uwadze, że Wiceprzewodniczący Komisji / Wysoki Przedstawiciel Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa powinien regularnie zasięgać opinii Parlamentu w sprawie wszystkich głównych aspektów i podstawowych wyborów w zakresie WPZiB i WPBiO oraz ich dalszego rozwoju; mając na uwadze, że Parlament powinien być w odpowiednim czasie konsultowany i informowany, tak aby mógł przedstawić swoje poglądy i zadać pytania – w tym również na temat spójności polityki na rzecz rozwoju – Wiceprzewodniczącemu Komisji / Wysokiemu Przedstawicielowi Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa oraz Radzie, zanim podjęte zostaną decyzje lub zdecydowane działania; mając na uwadze, że Wiceprzewodniczący Komisji / Wysoki Przedstawiciel Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa powinien rozważyć opinię Parlamentu, w tym na temat spójności polityki na rzecz rozwoju, i uwzględnić ją w swoich wnioskach, ponownie rozważyć decyzje lub elementy decyzji, którym sprzeciwia się Parlament, lub wycofać takie wnioski, bez względu na możliwość kontynuowania przez państwo członkowskie inicjatywy w takim przypadku, a także przedstawić wniosek dotyczący decyzji Rady odnoszących się do WPBiO, jeżeli zwróci się do niej o to Parlament; mając na uwadze, że Parlament powinien odbywać coroczną debatę z Wiceprzewodniczącym Komisji / Wysokim Przedstawicielem Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa na temat operacji finansowanych w ramach Instrumentu;
1. zaleca Radzie:
a) niezmniejszanie wkładu państwa członkowskiego na rzecz Instrumentu, jeżeli państwo członkowskie odwołuje się do art. 31 ust. 1 TUE, ponieważ negatywnie wpłynęłoby to na przelicznik DNB stanowiący podstawę mechanizmu finansowania i ogólnego finansowania Instrumentu;
b) uwzględnienie w decyzji odniesienia do roli Parlamentu jako organu udzielającego absolutorium, jak ma to obecnie miejsce w przypadku EFR, a tym samym również dla APF, zgodnie z odpowiednimi przepisami rozporządzeń finansowych mających zastosowanie do EFR, w celu zachowania spójności działań zewnętrznych UE w ramach funduszu z działaniami podejmowanymi w ramach innych odnośnych polityk Unii zgodnie z art. 18 TUE i art. 21 ust. 2 lit. d) TUE w połączeniu z art. 208 TFUE;
c) podjęcie działań zmierzających do stworzenia w Parlamencie Europejskim mechanizmu zapewniającego dostęp w odpowiednim czasie – zgodnie z rygorystycznie kontrolowanymi procedurami – do informacji, w tym oryginalnych dokumentów, dotyczących rocznego budżetu Instrumentu, budżetów korygujących, przesunięć, programów działań (w tym w fazie przygotowawczej), wdrożenia środków pomocy (w tym środków ad hoc), umów z podmiotami wdrażającymi, sprawozdań z realizacji dochodów i wydatków, a także rocznych sprawozdań finansowych, sprawozdania finansowego, sprawozdania z oceny i sprawozdania rocznego sporządzonego przez ETO;
d) wyrażenie zgody na włączenie dostępu do wszystkich poufnych dokumentów do negocjacji w sprawie zaktualizowanego porozumienia międzyinstytucjonalnego między Parlamentem Europejskim i Radą dotyczącego dostępu Parlamentu do posiadanych przez Radę informacji sensytywnych w dziedzinie polityki bezpieczeństwa i obrony;
e) zapewnienie, aby operacje, programy działania, środki pomocy ad hoc i inne działania operacyjne finansowane w ramach Instrumentu w żaden sposób nie naruszały ani nie były wykorzystywane do naruszania podstawowych zasad określonych w art. 21 TUE lub do naruszania prawa międzynarodowego, w szczególności międzynarodowego prawa humanitarnego i praw człowieka;
f) zakończenie przeglądu mechanizmu ATHENA, w miarę możliwości przed końcem tego roku, oraz płynne włączenie go do Instrumentu przy zachowaniu wydajności i elastyczności operacyjnej tego mechanizmu;
g) zapewnienie, by podczas wprowadzania niezbędnych korekt do wniosku zachowano przyrost wydajności i poprawę skuteczności w związku z zastosowaniem jednolitego instrumentu;
h) uwzględnienie następujących poprawek:
- zastąpienie słów „wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa” słowami „wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony” w motywie 4 i art. 1;
- dodanie następującego nowego motywu 10a: „(10a) Misje wojskowego doradztwa i wsparcia, o których mowa w art. 43 ust. 1 TUE, mogą przybierać formę wzmacniania zdolności wojskowych i obronnych państw trzecich, organizacji regionalnych i międzynarodowych w utrzymywaniu pokoju, w zapobieganiu konfliktom, zarządzaniu nimi i rozwiązywaniu ich oraz w przeciwdziałaniu zagrożeniom dla bezpieczeństwa międzynarodowego, przy jednoczesnym ścisłym przestrzeganiu międzynarodowego prawa humanitarnego i międzynarodowego prawa dotyczącego praw człowieka oraz kryteriów zapisanych we wspólnym stanowisku Rady 2008/944/WPZiB z dnia 8 grudnia 2008 r. określającym wspólne zasady kontroli wywozu technologii wojskowych i sprzętu wojskowego oraz w rozporządzeniu Rady (WE) nr 428/2009 z dnia 5 maja 2009 r. ustanawiającym wspólnotowy system kontroli wywozu, transferu, pośrednictwa i tranzytu w odniesieniu do produktów podwójnego zastosowania.”;
- dodanie następującego nowego motywu 10b: „(10b) Misje zapobiegania konfliktom i utrzymywania pokoju, o których mowa w art. 43 ust. 1 TUE, mogą przybierać formę udziału w finansowaniu operacji wspierania pokoju prowadzonych przez organizację regionalną lub międzynarodową lub przez państwa trzecie.”;
- dodanie następującego nowego motywu 10c: „(10c) Operacje wspierane z funduszy UE muszą uwzględniać postanowienia rezolucji ONZ nr 1325 w sprawie kobiet, pokoju i bezpieczeństwa.”;
- wprowadzenie następującej zmiany w art. 2 lit. a): „a) udział w finansowaniu misji w ramach wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony (WPBiO), mających wpływ na kwestie wojskowe lub obronne”;
- wprowadzenie następującej zmiany w art. 2 lit. b): „b) wzmocnienie zdolności wojskowych i obronnych państw trzecich, organizacji regionalnych i międzynarodowych w utrzymywaniu pokoju, w zapobieganiu konfliktom, zarządzaniu nimi i rozwiązywaniu ich oraz w przeciwdziałaniu zagrożeniom dla bezpieczeństwa międzynarodowego i cyberbezpieczeństwa;”;
- dodanie w art. 3 nowego ust. 2a w brzmieniu: „2a. Roczny podział wydatków administracyjnych na ten instrument, który jest pokrywany z budżetu Unii, jest określony do celów informacyjnych w załączniku I a (nowym).”;
- wprowadzenie następującej zmiany w art. 5 lit. c): „c) »operacja« oznacza operację wojskową ustanowioną w ramach wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony, zgodnie z art. 42 TUE, na potrzeby wykonywania zadań, o których mowa w art. 43 ust. 1 TUE, mających wpływ na kwestie wojskowe lub obronne, w tym zadania powierzonego grupie państw członkowskich zgodnie z art. 44;”;
- dodanie na końcu art. 6 akapitu w brzmieniu: „Wszystkie cywilne aspekty, zasoby lub misje w ramach WPZiB, a w szczególności w ramach WPBiO lub ich części, są finansowane wyłącznie z budżetu Unii.”;
- wprowadzenie następującej zmiany w art. 7: „Każde państwo członkowskie, Wysoki Przedstawiciel lub Wysoki Przedstawiciel przy wsparciu Komisji mogą przedkładać wnioski dotyczące działań Unii na mocy tytułu V TUE, które mają być finansowane ze środków Instrumentu. Wysoki Przedstawiciel informuje Parlament Europejski w stosownym terminie o każdym takim wniosku.”;
- wprowadzenie następującej zmiany w art. 10 ust. 1: „Zgodnie z art. 21 ust. 3 i art. 26 ust. 2 TUE zapewnia się spójność między działaniami Unii, które mają być finansowane w ramach Instrumentu, a innymi działaniami podejmowanymi w ramach innych odnośnych polityk Unii. Działania Unii, które mają być finansowane w ramach Instrumentu, są również zgodne z celami tych innych polityk Unii wobec państw trzecich i organizacji międzynarodowych; ” ;
- dodanie w art. 10 nowego ust. 3a w brzmieniu: „3a. Wysoki Przedstawiciel dwa razy w roku przedstawia Parlamentowi Europejskiemu sprawozdanie w sprawie spójności, o której mowa w ust. 1.”;
- dodanie w art. 11 nowego ust. 2a w brzmieniu: „2a. Instrument ma urzędnika łącznikowego przy Parlamencie Europejskim. Ponadto zastępca sekretarza generalnego ds. WPBiO i reagowania kryzysowego przeprowadza coroczną wymianę poglądów z właściwym organem parlamentarnym w celu regularnego przekazywania informacji.”;
- wprowadzenie następującej zmiany w art. 12 ust. 1: „Powołuje się Komitet Instrumentu (zwany dalej »Komitetem«), w skład którego wchodzi po jednym przedstawicielu z każdego z uczestniczących państw członkowskich. Przedstawiciele Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych (ESDZ) i Komisji są zapraszani do udziału w posiedzeniach Komitetu bez prawa udziału w głosowaniach. Przedstawiciele Europejskiej Agencji Obrony (EDA) mogą być zapraszani do udziału w posiedzeniach Komitetu, gdy omawiane są kwestie, które odnoszą się do obszaru działalności EDA, nie biorą jednak udziału w głosowaniach ani nie są podczas głosowań obecni. Przedstawiciele Parlamentu Europejskiego mogą być zapraszani do udziału w posiedzeniach Komitetu, nie biorą jednak udziału w głosowaniach ani nie są podczas głosowań obecni.”;
- wprowadzenie następującej zmiany w art. 13 ust. 8: „8. Administrator zapewnia ciągłość swoich funkcji poprzez strukturę administracyjną właściwych struktur wojskowych ESDZ, o których mowa w art. 9.”;
- dodanie w art. 13 nowego ust. 8a w brzmieniu: „8a. Administrator uczestniczy w informowaniu Parlamentu Europejskiego.”;
- dodanie w art. 16 nowego ust. 8a w brzmieniu: „8a. Dowódcy operacji uczestniczą w informowaniu Parlamentu Europejskiego.”;
- wprowadzenie następującej zmiany w art. 34 ust. 1: „Administrator proponuje Komitetowi mianowanie na okres czterech lat, który można odnowić na okres łącznie nieprzekraczający 8 lat, audytora wewnętrznego Instrumentu oraz co najmniej jednego zastępcy audytora wewnętrznego. Audytorzy wewnętrzni muszą mieć niezbędne kwalifikacje zawodowe oraz dawać wystarczającą rękojmię bezpieczeństwa, obiektywności i niezależności. Audytorem wewnętrznym nie może być urzędnik zatwierdzający ani księgowy; audytor wewnętrzny nie może uczestniczyć w przygotowywaniu sprawozdań finansowych.”;
- wprowadzenie następującej zmiany w art. 47 ust. 4: „4. Ostateczne przeznaczenie wspólnie finansowanego sprzętu i infrastruktury podlega zatwierdzeniu przez Komitet, z uwzględnieniem potrzeb operacyjnych, praw człowieka, oceny ryzyka dotyczącego bezpieczeństwa i przekierowywania w odniesieniu do certyfikowanego końcowego przeznaczenia i użytkowników końcowych, a także kryteriów finansowych. Ostatecznym przeznaczeniem może być:
a) w przypadku infrastruktury – sprzedaż lub przekazanie w ramach Instrumentu państwu przyjmującemu, państwu członkowskiemu lub stronie trzeciej;
b) w przypadku sprzętu – sprzedaż za pośrednictwem Instrumentu państwu członkowskiemu, państwu przyjmującemu lub stronie trzeciej, bądź składowanie i utrzymywanie przez Instrument, państwo członkowskie lub taką stronę trzecią, w celu wykorzystania w kolejnej operacji.”;
- wprowadzenie następującej zmiany w art. 47 ust. 6: „6. Sprzedaż lub przekazanie państwu przyjmującemu lub stronie trzeciej powinny przebiegać zgodnie z prawem międzynarodowym, w tym właściwymi przepisami dotyczącymi praw człowieka i zasadą »nie szkodzić«, oraz z odpowiednimi obowiązującymi przepisami bezpieczeństwa i w ścisłej zgodności z kryteriami zawartymi we wspólnym stanowisku Rady 2008/944/WPZiB z dnia 8 grudnia 2008 r. określającym wspólne zasady kontroli wywozu technologii wojskowych i sprzętu wojskowego oraz rozporządzeniu Rady (WE) nr 428/2009 z dnia 5 maja 2009 r. ustanawiającym wspólnotowy system kontroli wywozu, transferu, pośrednictwa i tranzytu w odniesieniu do produktów podwójnego zastosowania.”;
wprowadzenie następującej zmiany w art. 48 ust. 1: „Wysoki Przedstawiciel może przedłożyć Radzie koncepcję ewentualnego programu działań lub ewentualnego środka pomocy ad hoc. Wysoki Przedstawiciel informuje Parlament Europejski o każdej takiej koncepcji.”;
- wprowadzenie następującej zmiany w art. 49 ust. 1: „Programy działań są zatwierdzane przez Radę na wniosek Wysokiego Przedstawiciela. Informuje się Parlament Europejski o zatwierdzonych programach działań po ich przyjęciu przez Radę.”;
- wprowadzenie następującej zmiany w art. 50 ust. 3: „Jeżeli wniosek nie wchodzi w zakres istniejących programów działań, Rada może zatwierdzić środek pomocy ad hoc na wniosek Wysokiego Przedstawiciela. Informuje się Parlament Europejski o zatwierdzonych środkach pomocy ad hoc po ich przyjęciu przez Radę.”;
- dodanie w art. 52 ust. 2 nowej lit. fa) w brzmieniu: „fa) wymóg udostępnienia szczegółowego wykazu sprzętu finansowanego w ramach Instrumentu;”;
- wprowadzenie następującej zmiany w art. 53 ust. 1 lit. b): „b) są faktycznie dostarczane siłom zbrojnym odnośnego państwa trzeciego, o ile poddano ocenie zgodność z kryteriami zawartymi we wspólnym stanowisku Rady 2008/944/WPZiB z dnia 8 grudnia 2008 r. określającym wspólne zasady kontroli wywozu technologii wojskowych i sprzętu wojskowego oraz rozporządzeniu Rady (WE) nr 428/2009 z dnia 5 maja 2009 r. ustanawiającym wspólnotowy system kontroli wywozu, transferu, pośrednictwa i tranzytu w odniesieniu do produktów podwójnego zastosowania;”;
- wprowadzenie następującej zmiany w art. 53 ust. 1 lit. d): „d) są wykorzystywane zgodnie z polityką Unii, z należytym poszanowaniem prawa międzynarodowego, zwłaszcza postanowień dotyczących praw człowieka, i certyfikatami użytkowników końcowych, zwłaszcza klauzulami dotyczącymi ponownego transferu;”;
- wprowadzenie następującej zmiany w art. 53 ust. 1 lit. e): „e) są zarządzane zgodnie z wszelkimi ograniczeniami ich wykorzystania, sprzedaży lub przekazywania ustalonymi przez Radę lub Komitet oraz zgodnie z odpowiednimi certyfikatami użytkowników końcowych i kryteriami zawartymi we wspólnym stanowisku Rady 2008/944/WPZiB z dnia 8 grudnia 2008 r. określającym wspólne zasady kontroli wywozu technologii wojskowych i sprzętu wojskowego oraz rozporządzeniu Rady (WE) nr 428/2009 z dnia 5 maja 2009 r. ustanawiającym wspólnotowy system kontroli wywozu, transferu, pośrednictwa i tranzytu w odniesieniu do produktów podwójnego zastosowania;”;
- wprowadzenie następującej zmiany w art. 54 ust. 1: „Każdy podmiot wdrażający, któremu powierzono realizację wydatków finansowanych w ramach Instrumentu, przestrzega zasad należytego zarządzania finansami i przejrzystości, przeprowadza konieczne oceny ryzyka i kontrole końcowego przeznaczenia oraz należycie uwzględnia podstawowe wartości UE i prawo międzynarodowe, zwłaszcza postanowienia dotyczące praw człowieka i zasadę »nie szkodzić«. Wszystkie podmioty wdrażające poddaje się uprzedniej ocenie ryzyka, by oszacować ewentualne ryzyko w dziedzinie praw człowieka i sprawowania rządów.”;
2. zaleca Wiceprzewodniczącemu Komisji / Wysokiemu Przedstawicielowi Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa:
a) konsultowanie się z Parlamentem w sprawie zalecanych poprawek oraz zapewnienie, aby poglądy Parlamentu Europejskiego zostały uwzględnione, zgodnie z art. 36 TUE;
b) zgodnie z art. 36 TUE, pełne uwzględnienie poglądów Parlamentu przy przygotowywaniu propozycji wieloletnich „programów działań” lub środków pomocy ad hoc, w tym poprzez wycofywanie propozycji, którym sprzeciwia się Parlament;
c) przedstawienie pełnej oceny skutków finansowych decyzji, uwzględniającej jej skutki dla budżetu UE, a w szczególności określającej dodatkowe potrzeby kadrowe;
d) przedkładanie Parlamentowi projektów decyzji Rady dotyczących Instrumentu do konsultacji w tym samym terminie co Radzie lub Komitetowi Politycznemu i Bezpieczeństwa, pozostawiając Parlamentowi czas na przedstawienie swoich poglądów; zwraca się do Wiceprzewodniczącego Komisji / Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa o zmianę projektów decyzji Rady na wniosek Parlamentu;
e) zapewnienie, zgodnie z art. 18 TUE, komplementarności z istniejącymi funduszami, programami i instrumentami UE, spójności Instrumentu z wszystkimi innymi aspektami działań zewnętrznych UE, w szczególności w odniesieniu do inicjatywy budowania zdolności na rzecz bezpieczeństwa i rozwoju oraz proponowanego Instrumentu Sąsiedztwa oraz Współpracy Międzynarodowej i Rozwojowej, które w każdym przypadku powinny być wdrażane w ramach szerszego programu reform sektora bezpieczeństwa, obejmującego solidne elementy dotyczące dobrego sprawowania rządów, przepisy przeciwdziałające przemocy ze względu na płeć, a szczególnie cywilny nadzór nad systemem bezpieczeństwa i demokratyczną kontrolę nad siłami zbrojnymi;
f) zapewnienie Parlamentowi regularnych informacji zwrotnych w sprawie postępów we wdrażaniu rezolucji nr 1325 w sprawie kobiet, pokoju i bezpieczeństwa oraz konsultowanie się z Parlamentem w sprawie zalecanego elementu dotyczącego aspektu płci, skoncentrowanego na roli kobiet w zapobieganiu konfliktom i rozwiązywaniu ich oraz odbudowie pokonfliktowej i negocjacjach pokojowych, a także w sprawie regularnej oceny środków podjętych w celu ochrony osób zagrożonych, w tym kobiet i dziewcząt, przed przemocą w sytuacjach konfliktu;
g) zapewnienie, zgodnie z art. 18 TUE, spójności Instrumentu z wszystkimi innymi aspektami działań zewnętrznych UE, w tym z jej polityką rozwojową i humanitarną, z myślą o wspieraniu rozwoju odnośnych krajów trzecich oraz ograniczaniu i eliminacji panującego w nich ubóstwa;
3. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszego zalecenia Radzie i Wiceprzewodniczącemu Komisji / Wysokiemu Przedstawicielowi Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa, a także, tytułem informacji, Europejskiej Służbie Działań Zewnętrznych i Komisji.
- [1] https://sustainabledevelopment.un.org/
- [2] Dz.U. L 58 z 3.3.2015, s. 1.
- [3] Dz.U. L 84 z 28.3.2015, s. 39.
- [4] Dz.U. L 77 z 15.3.2014, s. 1.
- [5] Dz.U. L 335 z 15.12.2017, s. 6.
- [6] Dz.U. L 335 z 15.12.2017, s. 6.
- [7] Dz.U. L 58 z 3.3.2015, s. 17.
- [8] Dz.U. L 335 z 13.12.2008, s. 99.
- [9] Dz.U. L 134 z 29.5.2009, s. 1.
- [10] Dz.U. L 210 z 6.8.2013, s. 1.
- [11] Dz.U. C 353 z 27.9.2016, s. 68.
- [12] Dz.U. C 224 z 27.6.2018, s. 18.
- [13] Dz.U. C 369 z 11.10.2018, s. 47.
- [14] Teksty przyjęte, P8_TA(2018)0514.
- [15] Dz.U. C 215 z 19.6.2018, s. 202.
OPINIA MNIEJSZOŚCI
w sprawie zalecenia dla Wysokiego Przedstawiciela i Rady w sprawie wniosku Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa, przy wsparciu Komisji, skierowanego do Rady i dotyczącego decyzji Rady ustanawiającej Europejski Instrument na rzecz Pokoju (2018/2237(INI))
Komisja Spraw Zagranicznych, sprawozdawczyni: Hilde Vautmans
Sprawozdanie mniejszości złożone przez posłów grupy GUE/NGL Sabine Lösing, Javiera Couso Permuy oraz Miguela Urbana Crespo
Omawiane zalecenie w żaden sposób nie podważa intencji i podejścia przyjętych we wniosku dotyczącym Europejskiego Instrumentu na rzecz Pokoju. Zalecenie potwierdza, że Instrument powinien w szczególności finansować misje wojskowe Unii oraz wzmacniać zdolności wojskowe i obronne państw trzecich. Ponadto nazwa „Instrument na rzecz Pokoju” wprowadza w błąd i nie odzwierciedla planowanego finansowania działań wojskowych, w tym uzbrojenia. W zaleceniu wzywa się UE do tego, by nie pozostała wyłącznie „potęgą cywilną”, lecz by rozwinęła i rozszerzyła swoją twardą (wojskową) siłę.
Sprzeciwiamy się temu zaleceniu, ponieważ:
• promuje ono dalsze wdrażanie wspólnej obrony, widząc w niej źródło wzmocnienia europejskiej tożsamości;
• Instrument zakłada automatyczne zaangażowanie finansowe każdego państwa członkowskiego, które wnosi wkład w Instrument, w każdą unijną misję wojskową bez względu na to, czy dane państwo rzeczywiście angażuje się w daną misję;
• nie zajmuje się ono podstawowymi przyczynami niestabilności i braku bezpieczeństwa, takimi jak ubóstwo, brak perspektyw społeczno-gospodarczych, niezrównoważone stosunki gospodarcze z państwami trzecimi;
• mimo swojej nazwy (Instrument na rzecz „Pokoju”) zalecenie nie zawiera przepisów mających na celu promowanie pokoju i bezpieczeństwa ludzi oraz pomija fakt, że Instrument doprowadzi do dalszej militaryzacji podejścia UE do konfliktów.
Domagamy się:
- zaprzestania militaryzacji rozwiązywania konfliktów i przerwania wszystkich misji wojskowych UE;
- rozwiązania struktur wojskowych UE i całkowitego (w tym jądrowego) rozbrojenia na szczeblu unijnym i globalnym.
INFORMACJE O PRZYJĘCIU PRZEZKOMISJĘ PRZEDMIOTOWO WŁAŚCIWĄ
Data przyjęcia |
20.2.2019 |
|
|
|
|
Wynik głosowania końcowego |
+: –: 0: |
52 7 3 |
|||
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego |
Michèle Alliot-Marie, Francisco Assis, Goffredo Maria Bettini, Victor Boştinaru, Elmar Brok, Javier Couso Permuy, Georgios Epitideios, Knut Fleckenstein, Anna Elżbieta Fotyga, Eugen Freund, Michael Gahler, Iveta Grigule-Pēterse, Tunne Kelam, Stelios Kouloglou, Ilhan Kyuchyuk, Ryszard Antoni Legutko, Barbara Lochbihler, Sabine Lösing, Andrejs Mamikins, David McAllister, Tamás Meszerics, Clare Moody, Pier Antonio Panzeri, Demetris Papadakis, Ioan Mircea Paşcu, Alojz Peterle, Kati Piri, Julia Pitera, Jozo Radoš, Michel Reimon, Anders Sellström, Alyn Smith, Jordi Solé, Dobromir Sośnierz, Jaromír Štětina, Dubravka Šuica, Charles Tannock, László Tőkés, Ivo Vajgl, Geoffrey Van Orden, Hilde Vautmans |
||||
Zastępcy obecni podczas głosowania końcowego |
Asim Ademov, Laima Liucija Andrikienė, Brando Benifei, Tanja Fajon, Doru-Claudian Frunzulică, Takis Hadjigeorgiou, Marek Jurek, Patricia Lalonde, Javi López, Marietje Schaake, Renate Sommer, Bodil Valero, Marie-Christine Vergiat, Janusz Zemke, Željana Zovko |
||||
Zastępcy (art. 200 ust. 2) obecni podczas głosowania końcowego |
James Carver, Stefan Gehrold, Agnes Jongerius, Ulrike Rodust, Kārlis Šadurskis, Vladimir Urutchev, Bogdan Andrzej Zdrojewski |
||||
GŁOSOWANIE KOŃCOWE W FORMIE GŁOSOWANIA IMIENNEGOW KOMISJI PRZEDMIOTOWO WŁAŚCIWEJ
52 |
+ |
|
ALDE |
Iveta Grigule-Pēterse, Ilhan Kyuchyuk, Patricia Lalonde, Jozo Radoš, Marietje Schaake, Ivo Vajgl, Hilde Vautmans |
|
ECR |
Anna Elżbieta Fotyga, Ryszard Antoni Legutko, Geoffrey Van Orden |
|
PPE |
Asim Ademov, Michèle Alliot-Marie, Laima Liucija Andrikienė, Michael Gahler, Stefan Gehrold, Tunne Kelam, David McAllister, Alojz Peterle, Julia Pitera, Kārlis Šadurskis, Anders Sellström, Renate Sommer, Jaromír Štětina, Dubravka Šuica, László Tőkés, Vladimir Urutchev, Bogdan Andrzej Zdrojewski, Željana Zovko |
|
S&D |
Francisco Assis, Brando Benifei, Goffredo Maria Bettini, Victor Boştinaru, Tanja Fajon, Knut Fleckenstein, Eugen Freund, Doru-Claudian Frunzulică, Agnes Jongerius, Javi López, Andrejs Mamikins, Clare Moody, Pier Antonio Panzeri, Demetris Papadakis, Ioan Mircea Paşcu, Kati Piri, Ulrike Rodust, Janusz Zemke |
|
VERTS/ALE |
Barbara Lochbihler, Tamás Meszerics, Michel Reimon, Alyn Smith, Jordi Solé, Bodil Valero |
|
7 |
- |
|
EFDD |
James Carver |
|
GUE/NGL |
Javier Couso Permuy, Takis Hadjigeorgiou, Sabine Lösing, Marie-Christine Vergiat |
|
NI |
Georgios Epitideios, Dobromir Sośnierz |
|
3 |
0 |
|
ECR |
Marek Jurek |
|
GUE/NGL |
Stelios Kouloglou |
|
PPE |
Elmar Brok |
|
Objaśnienie używanych znaków:
+ : za
- : przeciw
0 : wstrzymało się