SPRAWOZDANIE w sprawie wniosku o uchylenie immunitetu Andrei Cozzolina
31.1.2023 - (2023/2006(IMM))
Komisja Prawna
Sprawozdawczyni: Manon Aubry
PROJEKT DECYZJI PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO
w sprawie wniosku o uchylenie immunitetu Andrei Cozzolina
Parlament Europejski,
– uwzględniając wniosek o uchylenie immunitetu Andrei Cozzolina z dnia 28 grudnia 2022 r. złożony przez prokuratora federalnego Belgijskiej Prokuratury Federalnej w ramach postępowania karnego, które zamierza on wszcząć przeciwko ww. posłowi; wniosek ten przekazany został pismem Federalnej Służby Publicznej do Spraw Zagranicznych, Handlu Zagranicznego i Współpracy na rzecz Rozwoju z dnia 30 grudnia 2022 r., a na posiedzeniu plenarnym ogłoszony został 16 stycznia 2023 r.,
– po wysłuchaniu wyjaśnień Andrei Cozzolina, zgodnie z art. 9 ust. 6 Regulaminu,
– uwzględniając art. 8 i 9 Protokołu nr 7 w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej, jak również art. 6 ust. 2 Aktu dotyczącego wyboru członków Parlamentu Europejskiego w powszechnych wyborach bezpośrednich z dnia 20 września 1976 r.,
– uwzględniając wyroki wydane przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w dniach 21 października 2008 r., 19 marca 2010 r., 6 września 2011 r., 17 stycznia 2013 r. i 19 grudnia 2019 r.[1],
– uwzględniając art. 5 ust. 2, art. 6 ust. 1 oraz art. 9 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Prawnej (A9-0016/2023),
A. mając na uwadze, że prokurator federalny Belgijskiej Prokuratury Federalnej wystąpił z wnioskiem o uchylenie immunitetu wybranego we Włoszech posła do Parlamentu Europejskiego Andrei Cozzolina w związku z toczącym się postępowaniem przygotowawczym dotyczącym czynów zabronionych;
B. mając na uwadze, że z toczącego się obecnie dochodzenia wynika, że Andrea Cozzolino mógł brać udział w korupcji związanej z ingerencją co najmniej jednego państwa obcego, która miała na celu wywarcie wpływu na debaty i decyzje Parlamentu Europejskiego;
C. mając na uwadze, że z toczącego się dochodzenia wynika również podejrzenie, że po 2019 r. Andrea Cozzolino uczestniczył wraz z innymi osobami w umowie, która przewidywała współpracę mającą na celu ochronę interesów obcych państw w Parlamencie Europejskim, w szczególności poprzez uniemożliwienie przyjmowania rezolucji parlamentarnych, które mogłyby zaszkodzić interesom tych państw, w zamian za kwoty pieniężne;
D. mając na uwadze, że czyny zarzucane Andrei Cozzolinowi stanowią przestępstwo korupcji politycznej w rozumieniu art. 246 i 247 belgijskiego kodeksu karnego, przestępstwo udziału w organizacji przestępczej na mocy art. 324a i 324b belgijskiego kodeksu karnego oraz przestępstwo prania pieniędzy na mocy art. 505 belgijskiego kodeksu karnego;
E. mając na uwadze, że, z jednej strony, Parlamentu nie można uznawać za sąd, a z drugiej – że posła nie można uznawać za „oskarżonego” w kontekście procedury uchylenia immunitetu[2];
F. mając na uwadze, że immunitet parlamentarny nie jest osobistym przywilejem posła, lecz gwarancją niezależności Parlamentu jako całości oraz jego członków oraz mając na uwadze, że immunitet parlamentarny ma na celu ochronę Parlamentu i jego posłów przed postępowaniami sądowymi w związku z działaniami podejmowanymi w ramach wykonywania obowiązków parlamentarnych, których nie można oddzielić od tych obowiązków;
G. mając na uwadze, że ww. domniemane przestępstwa nie stanowią opinii wyrażonych lub głosów oddanych przez Andreę Cozzolina w ramach wykonywania obowiązków posła do Parlamentu Europejskiego w rozumieniu art. 8 Protokołu nr 7 w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej;
H. mając na uwadze, że zgodnie z art. 9 Protokołu nr 7 w sprawie przywilejów i immunitetów Unii Europejskiej posłowie do Parlamentu Europejskiego na terytorium swojego państwa korzystają z immunitetów przyznawanych posłom do parlamentu ich państwa, a na terytorium innego państwa członkowskiego – z immunitetu chroniącego przed zatrzymaniem oraz immunitetu jurysdykcyjnego; mając na uwadze, że nie można powoływać się na immunitet w przypadku, gdy poseł został schwytany na gorącym uczynku, a immunitet nie może stanowić przeszkody w wykonywaniu przez Parlament Europejski prawa uchylenia immunitetu w odniesieniu do któregokolwiek ze swoich członków;
I mając na uwadze, że decyzja o uchyleniu immunitetu w danej sprawie należy wyłącznie do Parlamentu; mając również na uwadze, że Parlament może w sposób rozsądny uwzględnić stanowisko posła przy podejmowaniu decyzji o uchyleniu jego immunitetu[3]; mając na uwadze, że w czasie wysłuchania Andrea Cozzolino oświadczył, że nie sprzeciwia się uchyleniu immunitetu poselskiego;
J. mając na uwadze, że w tym przypadku Parlament nie znalazł dowodów wskazujących na zaistnienie fumus persecutionis, czyli okoliczności wskazujących na leżący u podstaw postępowania przygotowawczego zamiar zaszkodzenia działalności politycznej posła jako członka Parlamentu Europejskiego;
1. podejmuje decyzję o uchyleniu immunitetu Andrei Cozzolina;
2. zobowiązuje swoją przewodniczącą do bezzwłocznego przekazania niniejszej decyzji i sprawozdania właściwej komisji i właściwym organom Królestwa Belgii oraz Andrei Cozzolinowi.
INFORMACJE O PRZYJĘCIU PRZEZ KOMISJĘ PRZEDMIOTOWO WŁAŚCIWĄ
Data przyjęcia |
31.1.2023 |
|
|
|
Wynik głosowania końcowego |
+: –: 0: |
23 0 0 |
||
Posłowie obecni podczas głosowania końcowego |
Pascal Arimont, Manon Aubry, Angel Dzhambazki, Ibán García Del Blanco, Virginie Joron, Sergey Lagodinsky, Gilles Lebreton, Karen Melchior, Sabrina Pignedoli, Jiří Pospíšil, Franco Roberti, Raffaele Stancanelli, Adrián Vázquez Lázara, Axel Voss, Marion Walsmann, Tiemo Wölken, Lara Wolters |
|||
Zastępcy obecni podczas głosowania końcowego |
Alessandra Basso, Brando Benifei, Andrzej Halicki, Heidi Hautala |
|||
Zastępcy (art. 209 ust. 7) obecni podczas głosowania końcowego |
Jérémy Decerle, Frances Fitzgerald |
- [1] wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 21 października 2008 r., Marra, C-200/07 i C-201/07, ECLI:EU:C:2008:579; wyrok Sądu z dnia 19 marca 2010 r., Gollnisch/Parlament, T-42/06, ECLI:EU:T:2010:102; wyrok Trybunału Sprawiedliwości z 6 września 2011 r. w sprawie Patriciello, C-163/10, ECLI: EU:C:2011:543; wyrok Sądu z 17 stycznia 2013 r. w sprawie Gollnisch przeciwko Parlamentowi, T-346/11 i T-347/11, ECLI:EU:T:2013:23; wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 19 grudnia 2019 r., Junqueras Vies, C-502/19, ECLI:EU:C:2019:1115.
- [2] Wyrok Sądu z dnia 30 kwietnia 2019 r., Briois/Parlament, T-214/18, ECLI:EU:T:2019:266.
- [3] Wyrok Sądu z dnia 15 października 2008 r., Mote/Parlament, T-345/05, ECLI:EU:T:2008:440, pkt 28.