Sprawozdanie - A9-0044/2023Sprawozdanie
A9-0044/2023
Parlament Europejski

SPRAWOZDANIE w sprawie europejskiego semestru na rzecz koordynacji polityki gospodarczej – 2023 r.

6.3.2023 - (2022/2150(INI))

Komisja Gospodarcza i Monetarna
Sprawozdawczyni: Irene Tinagli
Sprawozdawca komisji opiniodawczej będącej komisją zaangażowaną zgodnie z art. 57 Regulaminu:
Petri Sarvamaa, Komisja Budżetowa


Procedura : 2022/2150(INI)
Przebieg prac nad dokumentem podczas sesji
Dokument w ramach procedury :  
A9-0044/2023
Teksty złożone :
A9-0044/2023
Debaty :
Głosowanie :
Teksty przyjęte :

PROJEKT REZOLUCJI PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO

w sprawie europejskiego semestru na rzecz koordynacji polityki gospodarczej – 2023 r.

(2022/2150(INI))

Parlament Europejski,

– uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), w szczególności jego art. 121 ust. 2 i art. 136,

– uwzględniając Protokół nr 1 do Traktatu o Unii Europejskiej (TUE) i TFUE w sprawie roli parlamentów narodowych w Unii Europejskiej,

– uwzględniając Protokół nr 2 do TUE i TFUE w sprawie stosowania zasad pomocniczości i proporcjonalności,

– uwzględniając Traktat o stabilności, koordynacji i zarządzaniu w unii gospodarczej i walutowej,

– uwzględniając porozumienie paryskie w kontekście Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu oraz cele zrównoważonego rozwoju,

– uwzględniając dyrektywę Rady 2011/85/UE z dnia 8 listopada 2011 r. w sprawie wymogów dla ram budżetowych państw członkowskich[1],

– uwzględniając rozporządzenie Rady (UE) nr 1177/2011 z dnia 8 listopada 2011 r. zmieniające rozporządzenie (WE) nr 1467/97 w sprawie przyspieszenia i wyjaśnienia procedury nadmiernego deficytu[2],

– uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1173/2011 z dnia 16 listopada 2011 r. w sprawie skutecznego egzekwowania nadzoru budżetowego w strefie euro[3],

– uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1174/2011 z dnia 16 listopada 2011 r. w sprawie środków egzekwowania korekty nadmiernych zakłóceń równowagi makroekonomicznej w strefie euro[4],

– uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1175/2011 z dnia 16 listopada 2011 r. zmieniające rozporządzenie Rady (WE) nr 1466/97 w sprawie wzmocnienia nadzoru pozycji budżetowych oraz nadzoru i koordynacji polityk gospodarczych[5],

– uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1176/2011 z dnia 16 listopada 2011 r. w sprawie zapobiegania zakłóceniom równowagi makroekonomicznej i ich korygowania[6],

– uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 472/2013 z dnia 21 maja 2013 r. w sprawie wzmocnienia nadzoru gospodarczego i budżetowego nad państwami członkowskimi należącymi do strefy euro dotkniętymi lub zagrożonymi poważnymi trudnościami w odniesieniu do ich stabilności finansowej[7],

– uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 473/2013 z dnia 21 maja 2013 r. w sprawie wspólnych przepisów dotyczących monitorowania i oceny projektów planów budżetowych oraz zapewnienia korekty nadmiernego deficytu w państwach członkowskich należących do strefy euro[8],

– uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) 2020/2092 z dnia 16 grudnia 2020 r. w sprawie ogólnego systemu warunkowości służącego ochronie budżetu Unii[9] (rozporządzenie w sprawie warunkowości w zakresie praworządności),

– uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/241 z dnia 12 lutego 2021 r. ustanawiające Instrument na rzecz Odbudowy i Zwiększania Odporności[10] (rozporządzenie w sprawie RRF),

– uwzględniając komunikat Komisji z 27 maja 2020 r. pt. „Decydujący moment dla Europy: naprawa i przygotowanie na następną generację” (COM(2020)0456),

– uwzględniając komunikat Komisji z 2 czerwca 2021 r. pt. „Koordynacja polityki gospodarczej w 2021 r.: przezwyciężenie COVID-19, wspieranie odbudowy i modernizacja naszej gospodarki” (COM(2021)0500),

– uwzględniając komunikat Komisji z 4 marca 2021 r. pt. „Plan działania na rzecz Europejskiego filaru praw socjalnych” (COM(2021)0102),

– uwzględniając zobowiązanie społeczne z Porto podpisane 7 maja 2021 r. przez Radę, Komisję, Parlament i partnerów społecznych,

– uwzględniając ocenę Europejskiej Rady Budżetowej z 16 czerwca 2021 r. w sprawie kursu polityki fiskalnej właściwego dla strefy euro w 2022 r.,

– uwzględniając swoją rezolucję z 10 czerwca 2021 r. dotyczącą opinii Parlamentu w sprawie prowadzonej obecnie przez Komisję i Radę oceny krajowych planów odbudowy i zwiększania odporności[11],

– uwzględniając swoją rezolucję z 13 listopada 2020 r. w sprawie planu inwestycyjnego na rzecz zrównoważonej Europy – jak finansować Zielony Ład[12],

– uwzględniając sprawozdanie roczne Europejskiej Rady Budżetowej z 26 października 2022 r.,

– uwzględniając swoją rezolucję z 8 lipca 2021 r. w sprawie przeglądu makroekonomicznych ram legislacyjnych w celu zwiększenia wpływu na gospodarkę realną Europy oraz poprawy przejrzystości procesu podejmowania decyzji i demokratycznej rozliczalności[13],

– uwzględniając komunikat Komisji z 9 listopada 2022 r. w sprawie kierunków reformy unijnych ram zarządzania gospodarczego (COM(2022)0583),

– uwzględniając komunikat Komisji z 22 listopada 2022 r. pt. „Roczna analiza zrównoważonego wzrostu gospodarczego 2023” (COM(2022)0780),

– uwzględniając sprawozdanie Komisji z 22 listopada 2022 r. pt. „Sprawozdanie przedkładane w ramach mechanizmu ostrzegania 2023” (COM(2022)0781) oraz zalecenie Komisji z 22 listopada 2022 r. dotyczące zalecenia Rady w sprawie polityki gospodarczej w strefie euro (COM(2022)0782),

– uwzględniając wniosek z 22 listopada 2022 r. dotyczący wspólnego sprawozdania Komisji i Rady o zatrudnieniu (COM(2022)0783),

– uwzględniając prognozę gospodarczą Komisji z jesieni 2022 r. opublikowaną 11 listopada 2022 r.,

– uwzględniając art. 54 Regulaminu,

– uwzględniając opinię przedstawioną przez Komisję Budżetową,

– uwzględniając pisma przesłane przez Komisję Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności oraz Komisję Rozwoju Regionalnego,

– uwzględniając sprawozdanie Komisji Gospodarczej i Monetarnej (A9-0044/2023),

A. mając na uwadze, że europejski semestr odgrywa ważną rolę w koordynacji polityki gospodarczej i budżetowej w państwach członkowskich, chroniąc tym samym makroekonomiczną stabilność unii gospodarczej i walutowej; mając na uwadze, że w procesie tym nie powinno się ignorować ani celów Europejskiego filaru praw socjalnych i Europejskiego Zielonego Ładu, ani innych kwestii związanych z sektorem finansowym i opodatkowaniem; mając na uwadze, że uwzględnienie tych kwestii nie powinno zakłócać jego głównego ukierunkowania gospodarczego i fiskalnego;

B. mając na uwadze, że zgodnie z zimową prognozą gospodarczą Komisji stopa wzrostu produktu krajowego brutto (PKB) w 2022 r. ma wynieść 3,5 % zarówno dla UE-27, jak i dla strefy euro, ale oczekuje się, że w 2023 r. spadnie ona do 0,9 % w strefie euro i do 0,8 % w UE-27; mając na uwadze, że niektóre państwa członkowskie nie będą w stanie osiągnąć do 2024 r. PKB sprzed pandemii, natomiast w strefie euro jako całości jego poziom jest już o dwa punkty procentowe wyższy; mając na uwadze, że przeprowadzona przez Komisję ocena projektów planów budżetowych państw członkowskich strefy euro wskazuje na ekspansywny kurs polityki fiskalnej w niektórych państwach członkowskich; mając na uwadze, że zalecenie Komisji w sprawie polityki gospodarczej dla strefy euro jako całości odnosi się do neutralnego kursu polityki fiskalnej na 2023 r.;

C. mając na uwadze, że według zimowej prognozy gospodarczej Komisji inflacja w strefie euro powinna osiągnąć najwyższy poziom 8,4 % w 2022 r., a następnie stopniowo spadać do 5,6 % w 2023 r. i 2,5 % w 2024 r.; mając jednak na uwadze, że zgodnie z szacunkami w prognozach Europejskiego Banku Centralnego (EBC) inflacja, z wyłączeniem energii i żywności, wzrośnie z 3,9 % w 2022 r. do 4,2 % w 2023 r.; mając na uwadze, że, jak się obecnie oczekuje, wzrost płac tylko częściowo złagodzi straty w dochodach realnych, nie powodując przy tym stałego sprzężenia zwrotnego między płacami a inflacją; mając na uwadze, że poziom inflacji jest zróżnicowany w poszczególnych państwach członkowskich i grupach dochodowych, a grupy o niskich dochodach odczuwają ją proporcjonalnie bardziej dotkliwie, zwłaszcza że inflacja jest napędzana głównie zmianami cen podstawowych towarów, których nie można zastąpić;

D. mając na uwadze, że według jesiennej prognozy Komisji deficyt sektora instytucji rządowych i samorządowych wzrośnie do 3,6 % PKB w 2023 r. (3,7 % w strefie euro), a w 2024 r. spadnie do 3,2 % PKB (3,3 % w strefie euro);

E. mając na uwadze, że według jesiennej prognozy Komisji pod koniec 2022 r. relacja długu do PKB w UE ma spaść do 86 % (94 % w strefie euro) z rekordowo wysokiego poziomu 91,5 % odnotowanego w 2020 r. (99 % w strefie euro); mając na uwadze, że relacja długu do PKB ma się nieznacznie zmniejszyć w UE do około 85 % w 2023 r. i 84 % w 2024 r. (92 % i 91 % w strefie euro); mając na uwadze, że wysoka relacja długu do PKB, znacznie powyżej wartości referencyjnej wynoszącej 60 %, w połączeniu z rosnącymi stopami procentowymi w bardzo niepewnej sytuacji makroekonomicznej może zagrozić długoterminowej zdolności obsługi zadłużenia i może spowolnić odbudowę;

F. mając na uwadze, że neutralna dla klimatu i cyfrowa transformacja może się udać jedynie na szczeblu europejskim, oraz mając na uwadze, że dla przyszłej rentowności UE niezwykle ważne w perspektywie długoterminowej jest ustabilizowanie ukierunkowanych inwestycji publicznych, które pobudzają wzrost gospodarczy, na wyższym poziomie; mając na uwadze, że w związku z tym konieczne jest, aby na czas znaleźć rozwiązanie problemu, jak zapewnić wyższy poziom inwestycji prywatnych i publicznych nawet po oczekiwanym wygaśnięciu Instrumentu na rzecz Odbudowy i Zwiększania Odporności (RRF) po 2026 r.;

G. mając na uwadze, że wzrost wydajności w UE jest wciąż niski; mając na uwadze, że zwiększenie wydajności i globalnej konkurencyjności UE wymaga strukturalnych, zrównoważonych społecznie, sprzyjających wzrostowi i trwałych reform oraz solidnego poziomu inwestycji, w szczególności inwestycji strategicznych;

H. mając na uwadze, że inflacja i prognozy gospodarcze funkcjonują w warunkach podwyższonej niepewności; mając na uwadze, że taka niepewność zmusza UE i państwa członkowskie do zachowania czujności i podjęcia szybkich działań w przypadku zmaterializowania się ryzyka;

I. mając na uwadze, że różnice w krajowych prognozach dotyczących wzrostu PKB, inflacji, bezrobocia, salda sektora instytucji rządowych i samorządowych, długu publicznego brutto i salda obrotów bieżących wskazują, że potrzebne jest elastyczne i dostosowane do sytuacji podejście; mając na uwadze, że do pomyślnego wdrożenia nowego sposobu zarządzania gospodarczego przez państwa członkowskie potrzebne są jasne i jednoznaczne ramy;

Perspektywy gospodarcze UE

1. wyraża zaniepokojenie, że UE należy do najbardziej narażonych na ryzyko negatywne gospodarek rozwiniętych z uwagi na bliskość geograficzną Ukrainy i duże uzależnienie od importu energii, szczególnie gazu z Rosji; podkreśla, że skutki wysokich cen energii i inflacja prowadzą do spadku siły nabywczej gospodarstw domowych i obniżenia konkurencyjności przemysłu, w szczególności małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP); docenia inicjatywy Komisji i Rady mające na celu rozwiązanie tego problemu; przypomina, że warunkiem długoterminowego zrównoważonego wzrostu gospodarczego będzie stopa inflacji zbliżająca się do docelowego poziomu EBC; podkreśla, że skutkiem zmniejszenia popytu zagregowanego w połączeniu z mniej korzystnymi warunkami finansowania może być gwałtowny spadek inwestycji, a tym samym wzrostu gospodarczego; obawia się, że ucierpieć mogą również inwestycje w odnawialne źródła energii i efektywność energetyczną, chociaż to właśnie te inwestycje są niezbędne do zmniejszenia zależności od importowanych paliw kopalnych i ograniczenia inflacji spowodowanej cenami energii;

2. rozumie, że relacja długu sektora instytucji rządowych i samorządowych do PKB wzrosła w ostatnich latach, do pewnego stopnia z powodu wyjątkowych okoliczności; podkreśla, że relacja długu sektora instytucji rządowych i samorządowych do PKB w wielu państwach członkowskich jest rekordowo wysoka, co w połączeniu z rosnącymi stopami procentowymi spowodowało gwałtowny wzrost kosztów obsługi zadłużenia; uznaje, że potrzebne są odpowiednie i przewidywalne dochody publiczne, aby zapewnić stabilność finansów publicznych w czasach pilnych potrzeb inwestycyjnych i częstych wstrząsów gospodarczych; zwraca uwagę na różne uwagi dotyczące koszyka podatkowego poczynione przez Komisję w toku europejskiego semestru; podkreśla, że w obecnych okolicznościach państwa członkowskie mogą również rozważyć pozyskanie dochodów z nieoczekiwanych zysków, w szczególności osiągniętych przez przedsiębiorstwa energetyczne, które nadmiernie skorzystały na kryzysie energetycznym; ponownie stwierdza, że solidny wzrost gospodarczy, rozważna polityka fiskalna i zdrowa równowaga między dochodami i wydatkami sektora instytucji rządowych i samorządowych są niezbędne do zmniejszenia dotychczasowego długu, zapewnienia zdolności do spłaty zadłużenia w perspektywie długoterminowej oraz stworzenia niezbędnej przestrzeni fiskalnej, aby sprostać przyszłym wyzwaniom;

3. zgadza się z uwagą Komisji, że pogarszające się warunki gospodarcze zwiększyły podatność na zagrożenia i ryzyko związane z istniejącymi wcześniej zakłóceniami równowagi oraz że mogą pojawić się nowe zakłócenia równowagi; zauważa, że Europejska Rada ds. Ryzyka Systemowego wydała ostrzeżenie wzywające, aby zwrócić baczniejszą uwagę na zagrożenia dla stabilności finansowej wynikające z gwałtownego spadku cen aktywów; wyraża zaniepokojenie, że rosnące stopy kredytów hipotecznych i pogorszenie zdolności obsługi zadłużenia z powodu spadku realnych dochodów gospodarstw domowych mogą narazić rodziny i rynki finansowe na dalsze trudności;

4. podkreśla, że głównym celem EBC jest utrzymanie stabilności cen, natomiast celem Unii jako całości powinno być zminimalizowanie wpływu obecnych zawirowań na gospodarkę realną, a tym samym chronienie dobrobytu obywateli, w szczególności z najsłabszych grup, oraz zachowanie struktury produkcji i międzynarodowej konkurencyjności unijnych przedsiębiorstw, a także utrzymanie godziwych warunków pracy, zgodnie z art. 3 TUE; podkreśla w związku z tym znaczenie odpowiednich i skoordynowanych strategii i reform fiskalnych, strukturalnych i regulacyjnych, które uzupełniają działania EBC w zakresie polityki pieniężnej zmierzające do obniżenia inflacji do docelowego poziomu i które są również w stanie wspierać dochody gospodarstw domowych i zapewniać ukierunkowane i tymczasowe wsparcie przedsiębiorstwom i MŚP borykającym się z wąskimi gardłami w dostawach i wysokimi kosztami energii; zauważa, że dalsze podwyższanie głównych stóp procentowych EBC lub zacieśnianie ilościowe wywiera znaczną presję na wysoko zadłużone państwa członkowskie i może jeszcze bardziej ograniczyć działalność gospodarczą;

5. zgadza się z wnioskiem Komisji, że szeroko zakrojony impuls fiskalny dla gospodarki nie byłby odpowiedni w 2023 r.; z zadowoleniem przyjmuje apel Komisji do państw członkowskich o opracowanie ukierunkowanych środków, aby skompensować wpływ wysokich cen energii na gospodarstwa domowe i przedsiębiorstwa znajdujące się w trudnej sytuacji; zgadza się z Komisją, która podkreśla, że takie środki powinny utrzymać zachęty do oszczędzania energii; z zaniepokojeniem odnotowuje analizę Komisji, zgodnie z którą 70 % środków wprowadzonych dotychczas przez państwa członkowskie, aby złagodzić gospodarcze i społeczne skutki wyjątkowego wzrostu cen energii, nie koncentrowało się na wrażliwych gospodarstwach domowych i zagrożonych przedsiębiorstwach, a dwie trzecie z tych środków nie zawierało postanowień dotyczących zmniejszenia zapotrzebowania na energię; przypomina, że przestrzenie fiskalne w państwach członkowskich są całkowicie rozbieżne, jeśli chodzi o wdrażanie środków mających na celu zwalczanie kryzysu energetycznego; zauważa, że sytuacja ta wiąże się z ryzykiem pogłębienia rozbieżności między państwami członkowskimi w miarę utrzymywania się kryzysu energetycznego;

 

6. zgadza się z zaleceniem Komisji, zgodnie z którym polityka fiskalna powinna mieć na celu osiągnięcie ostrożnej sytuacji fiskalnej w średnim okresie i zapewnienie stabilności budżetowej poprzez stopniową konsolidację oraz inwestycje i reformy zwiększające trwały wzrost gospodarczy;

 

7. podkreśla rolę instrumentu tymczasowego wsparcia w celu zmniejszenia zagrożeń związanych z bezrobociem w sytuacji nadzwyczajnej (SURE) jako kluczowego elementu ochrony obywateli oraz łagodzenia gospodarczych i społecznych skutków pandemii COVID-19; podkreśla, że instrument ten zapewnił stabilizację makroekonomiczną UE dzięki wspieraniu krajowych antycyklicznych polityk fiskalnych; wzywa Komisję, aby zachęcała wszystkie państwa członkowskie do wzmocnienia krajowych systemów świadczeń dla bezrobotnych; wzywa Komisję, aby wykorzystała doświadczenie SURE oparte na pożyczkach w sytuacjach kryzysowych, gdy systemy krajowe tymczasowo nie dysponują wystarczającymi zasobami, co ogranicza potencjalną stabilizację makroekonomiczną; zwraca się do Komisji, aby uwzględniła uwagi Europejskiego Trybunału Obrachunkowego dotyczące wdrażania i przejrzystości instrumentu SURE;

 

8. uważa, że większa samowystarczalność energetyczna Europy, dywersyfikacja źródeł energii i ulepszone wewnątrzeuropejskie połączenia energetyczne wzmocniłyby gospodarkę UE i pozwoliły osiągnąć cele Europejskiego Zielonego Ładu;

Europejski semestr i Instrument na rzecz Odbudowy i Zwiększania Odporności (RRF)

9. zauważa znaczne oddziaływanie instrumentu NextGenerationEU (NGEU) oszacowane przez Komisję, EBC i Międzynarodowy Fundusz Walutowy, w szczególności tempo wzrostu PKB nawet o 1,5 % wyższe niż w przypadku braku inwestycji objętych NGEU, jeżeli instrument ten będzie skutecznie stosowany; podkreśla, że większość reform i inwestycji, które mają kluczowe znaczenie dla zwiększenia długoterminowych poziomów produkcji potencjalnej państw członkowskich, nie została jeszcze zakończona; zgadza się z Komisją, że wzmocnienie konkurencyjności UE i jej długoterminowego potencjału zrównoważonego wzrostu gospodarczego jest nadal niezbędne, aby przyczynić się dobrej koniunktury gospodarczej i dobrobytu społecznego;

10. zauważa, że wiele państw członkowskich boryka się z wyzwaniami strukturalnymi i brakiem inwestycji, hamującymi ich potencjał wzrostu; podkreśla, że poradzenie sobie z tymi dwoma aspektami w wyważony sposób jest niezbędne do zapewnienia trwałej odbudowy i ciągłego wzrostu oraz ma kluczowe znaczenie nie tylko dla poprawy zdolności UE do stawienia czoła i sprostania istniejącym wyzwaniom, ale także dla osiągnięcia dwojakiej transformacji w sposób zrównoważony i sprawiedliwy;

11. przypomina, że europejski semestr na rzecz koordynacji polityki gospodarczej stanowi ugruntowane ramy koordynacji polityki budżetowej, gospodarczej i społecznej oraz polityki zatrudnienia w całej Unii Europejskiej i tym samym gwarantuje jej stabilność makroekeonomiczną i spójność społeczną; przypomina, że Komisja podkreśliła, że europejski semestr ma na celu znalezienie odpowiednich wariantów strategicznych, wyjaśnienie priorytetów politycznych, opracowanie wytycznych politycznych oraz monitorowanie polityki i działań następczych;

12. uważa, że przyszłe reformy europejskiego semestru powinny mieć na celu bardziej przejrzysty i demokratyczny proces określania celów politycznych i prowadzenia koordynacji polityki, a także zaangażowanie Parlamentu w monitorowanie i kontrolę;

13. z zadowoleniem przyjmuje ścisły związek między europejskim semestrem a wdrażaniem RRF, zgodnie z którym krajowe plany odbudowy i zwiększania odporności muszą być spójne z odpowiednimi, specyficznymi dla danego kraju wyzwaniami i priorytetami określonymi w kontekście europejskiego semestru, a także z wyzwaniami i priorytetami wskazanymi w najnowszych zaleceniach Rady w sprawie polityki gospodarczej w strefie euro dla państw członkowskich, których walutą jest euro; podkreśla kluczową rolę krajowych planów odbudowy i zwiększania odporności w stymulowaniu programów reform i inwestycji państw członkowskich; apeluje o skuteczne monitorowanie, jak wdrażane są zalecenia dla poszczególnych krajów; zauważa, że w sprawach wykraczających poza zakres stosowania RRF nieuwzględnione zalecenia będą nadal monitorowane w ramach europejskiego semestru;

14. przypomina, że od 2019 r. sześć państw członkowskich otrzymało zalecenia krajowe, aby zająć się cechami systemu podatkowego, które mogą ułatwiać agresywne planowanie podatkowe; zauważa, że te państwa członkowskie zobowiązały się w krajowych planach odbudowy i zwiększania odporności do zreformowania krajowej polityki podatkowej tak, aby zwalczać agresywne planowanie podatkowe; wyraża zadowolenie, że niektóre jurysdykcje wdrożyły już niektóre z tych zmian; ubolewa nad opóźnieniami we wdrażaniu w innych jurysdykcjach; przypomina, że w zaleceniach Komisji na rok 2022 tylko dwa państwa członkowskie otrzymały zalecenie dotyczące agresywnego planowania podatkowego, a niektóre państwa, choć nie wdrożyły jeszcze żadnych zmian, nie otrzymały pomimo to zalecenia;

 

15. podkreśla zasadniczą rolę RRF, który przyczynia się do wyposażenia Unii w narzędzia niezbędne do tego, by skutecznie stawiać czoła globalnym wyzwaniom wynikającym z ekologicznej i cyfrowej transformacji gospodarki; przypomina, że RRF nie zastępuje szczególnej roli, jaką odgrywają krajowe inwestycje publiczne i prywatne w osiąganiu celów polityki UE w tym zakresie;

Komunikat w sprawie kierunków reformy unijnych ram zarządzania gospodarczego

16. zauważa, że elastyczność polityczna stworzona przez uruchomienie ogólnej klauzuli wyjścia przyczynia się do wzmocnienia konkurencyjności państw członkowskich, a także ich odporności gospodarczej i społecznej w obecnych okolicznościach; zgadza się z analizą Europejskiej Rady Budżetowej, zgodnie z którą dalsze zawieszenie paktu stabilności i wzrostu tworzy szkodliwą próżnię, i wzywa do pilnego przeglądu ram fiskalnych UE, który najlepiej byłoby ukończyć przed dezaktywacją ogólnej klauzuli wyjścia;

17. wyraża zadowolenie z publikacji komunikatu Komisji w sprawie kierunków reformy unijnych ram zarządzania gospodarczego; wyraża zaniepokojenie z powodu jego opóźnienia; podkreśla, że wnioski ustawodawcze trzeba przyjąć i wdrożyć, zanim upłynie termin, a obecna kadencja dobiegnie końca; podkreśla, że skuteczność każdych ram zależy również od ich właściwego egzekwowania;

18. zgadza się z wytycznymi Komisji dotyczącymi uproszczenia ram, różnic w ścieżce redukcji zadłużenia państw członkowskich oraz stosowania kompleksowej analizy długookresowej zdolności do obsługi długu; z zadowoleniem przyjmuje zamiar Komisji, aby wzmocnić krajową odpowiedzialność za trajektorie fiskalne, w oparciu o przejrzyste, oparte na analizie ryzyka ramy nadzoru UE, w dążeniu do większej elastyczności i odpowiedzialności; przypomina, że większa elastyczność państw członkowskich idzie w parze z większą odpowiedzialnością, w szczególności w odniesieniu do skutecznego i terminowego wdrażania uzgodnionych inwestycji i reform; zauważa, że niektóre narzędzia zaproponowane przez Komisję mogą sprawić, że proces zarządzania gospodarczego stanie się bardziej nieprzejrzysty;

19. podkreśla, że zmienione ramy regulacyjne powinny umożliwić państwom członkowskim wystarczającą elastyczność działania, aby mogły w razie potrzeby wprowadzić zdecydowane środki rozwiązywania kryzysów; jest zdania, że wdrożenie takich środków nie powinno wymagać zawieszenia przepisów wykonawczych za pomocą klauzuli wyjścia; zauważa, że w przyszłości uruchamianie klauzuli wyjścia powinno pozostać środkiem ostatecznym w przypadku pojawienia się nieprzewidzianych okoliczności;

20. z zadowoleniem przyjmuje wybór finansowanych na szczeblu krajowym wydatków pierwotnych netto jako pojedynczego wskaźnika operacyjnego; zauważa, że wskaźnik ten, z uwagi na to, że jest powiązany z długookresową zdolnością do obsługi długu, mógłby pomóc w zwiększeniu przejrzystości ram i ułatwić zarządzanie nimi; postuluje, aby przepis dotyczący księgowania wydatków inwestycyjnych przy obliczaniu wydatków państw członkowskich, określony w komunikacie Komisji z 13 stycznia 2015 r. w sprawie elastyczności paktu stabilności i wzrostu[14], był stosowany również przy obliczaniu wydatków netto w przewidywanych zmienionych ramach zarządzania gospodarczego UE; jest zdania, że obok rodzajów wydatków określonych przez Komisję w komunikacie z 9 listopada 2022 r.[15], a które przewidują już pewien stopień strukturalnego dostosowania wskaźnika, ze wskaźnika wydatków netto powinny być wyłączone inwestycje w usuwanie zakłóceń równowagi makroekonomicznej w ramach procedury dotyczącej zakłóceń równowagi makroekonomicznej (PdZRM);

21. zauważa, że komunikat Komisji umieszcza analizy długookresowej zdolności do obsługi długu wśród głównych reguł fiskalnych i sugeruje ich wykorzystanie do określania wieloletnich planów fiskalno-strukturalnych; podkreśla, że analizy długookresowej zdolności do obsługi długu wymagają jeszcze oszacowania zmiennych nieobserwowalnych, co osłabia przejrzystość i wpływa negatywnie na odpowiedzialność i przewidywalność, a zatem pozostawia miejsce na uznaniowość;

22. zauważa, że ze względu na różne punkty wyjścia i w celu stymulowania inwestycji i reform Komisja proponuje, aby umożliwić państwom członkowskim obranie różnych ścieżek redukcji długu, pod warunkiem że zwiększają one wzrost gospodarczy i zapobiegają procykliczności, poprawiają długookresową zdolność do obsługi długu i są zgodne z celami UE, w szczególności z celami transformacji ekologicznej i cyfrowej, odporności społecznej i strategicznej autonomii; podkreśla, że potrzebne są wspólne kryteria, które zapewnią – pomimo specyficznej dla poszczególnych krajów elastyczności pod względem redukcji zadłużenia – że wszystkie państwa członkowskie będą oceniane według tych samych standardów, będą traktowane jednakowo, a elastyczność nie będzie w żadnym razie prowadzić do nierównego egzekwowania ogólnych ram; zauważa, że wspólne kryteria powinny obejmować kryteria definiowania ścieżek redukcji zadłużenia państw członkowskich; podkreśla, że redukcja zadłużenia powinna odbywać się w sposób sprzyjający wzrostowi gospodarczemu oraz że leżące u podstaw kryteria regulacyjne powinny być określone w odniesieniu do wzrostu produkcji i wydatków państw członkowskich;

23. podkreśla, że europejski semestr uwzględnia przyszłe ramy koordynacji polityki gospodarczej; podkreśla, że ta perspektywa średnioterminowa nie powinna spowodować zbytniego odsunięcia w czasie niezbędnych działań na rzecz konsolidacji fiskalnej;

24. podkreśla, że dalsze działania, które mają przeciwdziałać unikaniu opodatkowania i uchylaniu się od opodatkowania, podejmowane w UE i na forach światowych stanowią niezbędne uzupełnienie reformy unijnych ram zarządzania gospodarczego;

25. zwraca uwagę na rolę, jaką budżety krajowe będą musiały odegrać w finansowaniu dwojakiej transformacji oraz utrzymaniu strategicznej autonomii; odnotowuje wniosek Komisji dotyczący utworzenia europejskiego funduszu na rzecz suwerenności; przypomina swoje stanowisko w sprawie tego instrumentu wyrażone w rezolucji z 16 lutego 2023 r. w sprawie strategii UE na rzecz zwiększenia konkurencyjności przemysłu oraz pobudzenia handlu i tworzenia miejsc pracy dobrej jakości[16];

 

26. zauważa, że chociaż polityka pieniężna jest pomyślana i zaprojektowana jako jeden instrument, ogólna polityka fiskalna jest wynikiem połączenia krajowych polityk fiskalnych; podkreśla, że poza zaleceniem w sprawie polityki gospodarczej w strefie euro koordynacja działań była dotychczas ograniczona i nie było łatwo brać pod uwagę sytuacji w strefie euro i wyzwań przed nią stojących; stwierdza, że nadal jest w dużej mierze kwestią przypadku, czy połączenie krajowych polityk fiskalnych doprowadzi do kursu polityki fiskalnej w strefie euro, który będzie właściwy i spójny z polityką pieniężną; podkreśla, że o ile solidne finanse publiczne stworzyłyby warunki, w których krajowe automatyczne stabilizatory mogłyby pomóc państwom członkowskim osiągnąć odpowiedni krajowy kurs polityki fiskalnej, w komunikacie Komisji nie określono żadnych odpowiednich mechanizmów zapewniających zgodność faktycznego kursu polityki fiskalnej strefy euro z kursem zalecanym; wzywa Komisję do zwiększenia wysiłków na rzecz lepszej koordynacji fiskalnej;

27. wyraża zadowolenie, że Komisja zamierza zwiększyć skuteczność i poprawić egzekwowanie PdZRM w ramach szerszego przeglądu reguł fiskalnych; zauważa, że w komunikacie Komisji dostrzeżono potencjalne niespójności między stosowaniem reguł fiskalnych a zaleceniami w ramach PdZRM; zauważa, że komunikat z 9 listopada 2022 r. nie zawiera żadnego instrumentu, który pozwalałby skorygować takie niespójności;

28. przyjmuje z zadowoleniem, że w komunikacie Komisji z 9 listopada 2022 r. uznano, że trzeba wzmocnić mechanizm egzekwowania i właściwie go stosować poprzez oparcie się na szerszym zestawie sankcji; wzywa Komisję, aby uzupełniła ten zestaw narzędzi podejściem opartym na zachętach;

29. odnotowuje oświadczenie Komisji, że niezależne instytucje fiskalne powinny odgrywać ważną rolę w procesie zarządzania gospodarczego; zwraca się do Komisji, aby doprecyzowała rolę Europejskiej Rady Budżetowej w tym zakresie;

30. przypomina, że w porozumieniu w sprawie lepszego stanowienia prawa powtórzono, że Parlament Europejski i Rada jako współprawodawcy korzystają ze swoich uprawnień na równych zasadach i że w związku z tym Komisja musi je traktować jednakowo, z pełnym poszanowaniem kompetencji określonych w traktatach; przypomina, jak ważne jest, by ramy zarządzania gospodarczego podlegały demokratycznej rozliczalności; podkreśla, że w związku z tym Parlament powinien być w pełni zaangażowany w reformę ram zarządzania gospodarczego, a także w przyszłe zarządzanie gospodarcze w UE; podkreśla rolę i odpowiedzialność parlamentów narodowych za kontrolowanie zbiorowych działań rządów krajowych; apeluje o niezbędne poszanowanie zasad pomocniczości i proporcjonalności;

°

° °

31. zobowiązuje swoją przewodniczącą do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji.


OPINIA KOMISJI BUDŻETOWEJ (10.2.2023)

dla Komisji Gospodarczej i Monetarnej

w sprawie europejskiego semestru na rzecz koordynacji polityki gospodarczej – 2023 r.

(2022/2150(INI))

Sprawozdawca komisji opiniodawczej (*): Petri Sarvamaa

(*) Zaangażowana komisja – art. 57 Regulaminu


WSKAZÓWKI

Komisja Budżetowa zwraca się do Komisji Gospodarczej i Monetarnej, jako komisji przedmiotowo właściwej, o uwzględnienie w końcowym tekście projektu rezolucji następujących wskazówek:

1. zwraca uwagę na wyjątkowo niepewne perspektywy gospodarcze i społeczne UE wynikające z długotrwałych skutków pandemii COVID-19, w szczególności w zakresie zdrowia i edukacji, z konsekwencji przestępczej, bezprawnej i nieuzasadnionej wojny Rosji przeciw Ukrainie oraz z kryzysu energetycznego i kryzysu związanego z kosztami życia; podkreśla rolę NextGenerationEU (NGEU) w szybkiej, skoordynowanej i jednolitej reakcji w zakresie polityki gospodarczej na kryzys związany z COVID-19 oraz wkład NGEU w szybkie i sprawiedliwe ożywienie gospodarcze, przy wzroście realnego PKB o 5,4 % w 2021 r.; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że unijny rynek pracy okazał się odporny; podkreśla stabilizujące skutki krajowych programów wspierania rynku pracy uzupełnionych europejskim instrumentem tymczasowego wsparcia w celu zmniejszenia zagrożeń związanych z bezrobociem w sytuacji nadzwyczajnej (SURE), w szczególności w zakresie łagodzenia społecznych i gospodarczych skutków pandemii, utrzymania kapitału ludzkiego przez przedsiębiorstwa i pomagania firmom w intensyfikowaniu działalności; wzywa, aby w odpowiednim czasie wprowadzić stały instrument specjalny poza pułapami wieloletnich ram finansowych (WRF), aby ułatwić szybkie reagowanie za pomocą budżetu UE na bieżące i przyszłe kryzysy oraz ich skutki społeczne i gospodarcze, a także finansowanie pojawiających się priorytetów strategicznych UE; wzywa Komisję do zadbania o to, by ten wspólny instrument można było skutecznie i szybko uruchamiać w zależności od potrzeb; oczekuje, że w przyszłych wnioskach Komisja poprze metodę wspólnotową, i przypomina, że każdy nowy instrument powinien leżeć w gestii władzy budżetowej; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że w ramach śródokresowego przeglądu WRF Komisja zamierza zaproponować europejski fundusz suwerenności, aby zapewnić strategiczną autonomię Unii i zmniejszyć jej zależność od państw trzecich w kluczowych sektorach; oczekuje, że Komisja zaproponuje ten fundusz w drodze zwykłej procedury ustawodawczej i w pełni włączy go do WRF, zapewniając tym samym całkowity nadzór ze strony Parlamentu, oraz dostosuje pułapy WRF do nowego funduszu;

2. z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Instrument na rzecz Odbudowy i Zwiększania Odporności (RRF) pomaga łagodzić niepewne perspektywy gospodarcze i społeczne UE oraz przyczynia się do sprawiedliwej transformacji, cyfryzacji, a w szerszym ujęciu do konkurencyjności, zrównoważoności i odporności Unii, która godzi trwały wzrost z celami społecznymi i klimatycznymi; apeluje o szybkie wdrożenie zmiany rozporządzenia w sprawie RRF dotyczącej RepowerEU, a w szczególności o przyspieszenie inwestycji w odnawialną energię i efektywność energetyczną, aby jak najszybciej zmniejszyć zależność od paliw kopalnych; podkreśla, że pomyślna realizacja planów odbudowy i zwiększania odporności wymaga też dobrze dopasowanych kamieni milowych i celów, a w szczególności przestrzegania zasad praworządności i ogólnego systemu warunkowości, co należy przejrzyście i dokładnie monitorować i nie powinno dopuścić do zaprzepaszczenia osiągnięć; zwraca uwagę na znaczenie przestrzegania zasad praworządności i ogólnego systemu warunkowości, ponieważ ochrona budżetu Unii jest jednym z podstawowych warunków dostępu do funduszy; ponownie podkreśla, że państwa członkowskie muszą dysponować niezbędnymi mechanizmami monitorowania, audytu i egzekwowania, aby zapewnić poszanowanie zasad praworządności i ochronę interesów finansowych UE, w szczególności w celu zapobiegania nadużyciom finansowym, korupcji i konfliktom interesów oraz zagwarantowania przejrzystości;

3. zauważa, że gospodarce UE grozi w 2023 r. ryzyko stagflacji, ponieważ wzrost realnego PKB ma wynieść zaledwie 0,3 %, a stopa inflacji – 7 %; podkreśla, że przez słabe perspektywy gospodarcze Unii maleje jej konkurencyjność na świecie; podkreśla, że trzeba utrzymać znaczące, ukierunkowane i dobrze skoordynowane inwestycje na szczeblu krajowym i unijnym w celu złagodzenia skutków gospodarczych i społecznych, a tym samym również politycznych, oraz zwiększenia konkurencyjnego zrównoważonego rozwoju UE; podkreśla, że znaczna część sukcesu RRF wynika z uruchomienia wsparcia finansowego na reformy i inwestycje realizowane przez państwa członkowskie; wzywa Komisję i państwa członkowskie, aby wdrażanie RRF znalazło się w sercu cyklu europejskiego semestru w 2023 r., aby w pełni wykorzystać potencjał tego instrumentu we wspieraniu i lepszym eksponowaniu szeroko zakrojonych i ambitnych reform i inwestycji, które przyczyniają się do osiągania celów zrównoważonego rozwoju w dziedzinach takich jak sądownictwo, transformacja ekologiczna i cyfrowa, otoczenie gospodarcze i biznesowe, cyfryzacja, zdrowie, edukacja, uczenie się przez całe życie, kultura, zatrudnienie i opieka społeczna; uważa, że przyszłe reformy europejskiego semestru powinny opierać się na wnioskach wyciągniętych z NGEU, RRF i SURE, zwłaszcza w odniesieniu do bardziej przejrzystych i demokratycznych procesów, a także koordynacji polityki oraz współpracy w określaniu wspólnych priorytetów;

4. uważa, że konieczny jest przegląd paktu stabilności i wzrostu w celu promowania sprawiedliwej, zrównoważonej i zorientowanej na przyszłość gospodarki; wzywa Komisję i państwa członkowskie do pilnej reformy unijnych ram zarządzania gospodarczego z dużym wyprzedzeniem przed uchyleniem ogólnej klauzuli wyjścia, aby skutecznie wspierać sprawiedliwy, sprzyjający włączeniu społecznemu i zrównoważony wzrost, zwiększyć demokratyczną rozliczalność i uniknąć nowego kryzysu zadłużeniowego; zgadza się z wytycznymi Komisji o uproszczeniu unijnych ram zarządzania gospodarczego, różnicach w ścieżce fiskalnej państw członkowskich, stosowaniu bardziej kompleksowej analizy zdolności obsługi zadłużenia oraz ogólnych klauzulach wyjścia; wzywa Komisję i państwa członkowskie, aby w przeglądzie tych ram traktowały wkłady do budżetu Unii oparte na dochodzie narodowym brutto tak samo jak krajowe zobowiązania inwestycyjne, ponieważ budżet unijny pozwala wspierać inwestycje strategiczne, ukierunkowane i prorozwojowe oraz wiąże się z mniejszym ryzykiem presji inflacyjnej w porównaniu z krajowymi programami bodźców fiskalnych; podkreśla, że Parlament powinien być w pełni zaangażowany w reformę ram zarządzania gospodarczego, a także w przyszłe zarządzanie gospodarcze w UE, łącznie z ustanawianiem instrumentów fiskalnych i zarządzaniem nimi;

5. jest zaniepokojony gospodarczym i społecznym wpływem wspomnianych kryzysów na budżet Unii i budżety krajowe; podkreśla, że w reakcji na kryzysy państwa członkowskie przyjmowały niezbędne i zakrojone na szeroką skalę środki gospodarcze i społeczne; podkreśla długotrwały wpływ tych środków na stabilność gospodarczą i uważa, że w perspektywie długoterminowej powinien być możliwy powrót do zrównoważonego podejścia budżetowego; zwraca uwagę na kluczową rolę, jaką budżety krajowe będą musiały odegrać w finansowaniu transformacji ekologicznej, oraz na wagę zapobiegania drenażowi zasobów podatkowych; przypomina, że państwa członkowskie znacząco się różnią pod względem dostępnej przestrzeni fiskalnej; zauważa, że sytuacja ta wiąże się z ryzykiem pogłębienia rozbieżności między państwami członkowskimi i potencjalnych zakłóceń jednolitego rynku w miarę utrzymywania się i postępowania kryzysu energetycznego; podkreśla, że działanie z wykorzystaniem budżetu UE zmniejsza to ryzyko; w tym kontekście wzywa wszystkie podmioty do skutecznego wykorzystywania budżetu UE i swobody, na jaką pozwala, np. przez wykorzystanie wszystkich dostępnych zasobów RRF, a szerzej przez wyciągnięcie wniosków z RRF, jego pozytywnego wpływu na gospodarkę europejską i potencjału w zakresie zapewnienia wszystkim państwom członkowskim swobody fiskalnej umożliwiającej wystarczająco wysokie poziomy strategicznych inwestycji publicznych zgodnie z regułami fiskalnymi, np. w celu przyspieszenia sprawiedliwej transformacji, przy jednoczesnym zachowaniu uczciwej konkurencji;

6. przypomina, że podstawą szybkiego i terminowego uruchomienia bodźców fiskalnych w ramach NGEU jest emisja obligacji; uznaje i z zadowoleniem przyjmuje fakt, że od początku programu Komisji udało się stopniowo wypłacić łącznie 170,8 mld EUR w postaci finansowania długoterminowego pomimo coraz trudniejszych warunków rynkowych; podkreśla, że dzięki temu, że Unia stała się jednym z największych emitentów obligacji w Europie, NGEU może złagodzić obecne wahania unijnego rynku kapitałowego; zauważa, że finansowanie instrumentu pomocy makrofinansowej plus dla Ukrainy jeszcze zwiększy tę rolę; jest jednak zaniepokojony ewentualnymi konsekwencjami rosnących zobowiązań Unii w zakresie spłaty zadłużenia, jeżeli się nimi odpowiednio nie zajmiemy; jest zdania, że nowe zasoby własne mają kluczowe znaczenie dla spłaty zadłużenia, by chronić integralność polityki UE i jej budżetu i by UE była stale zdolna zaciągać pożyczki; podkreśla, że ochrona integralności budżetu, polityki i zdolności finansowej UE oraz utrzymanie zaufania inwestorów do Unii jako quasi-suwerennego emitenta wymagają jasnych ustaleń dotyczących spłaty długu; wzywa zatem państwa członkowskie do przyspieszenia negocjacji w sprawie wniosku dotyczącego decyzji o zasobach własnych w oparciu o unijny system handlu uprawnieniami do emisji, mechanizm dostosowywania cen na granicach z uwzględnieniem emisji CO2 i pierwszy filar otwartych ram Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju i G20 w sprawie erozji bazy podatkowej i przenoszenia zysków w odniesieniu do minimalnego opodatkowania przedsiębiorstw wielonarodowych; wzywa Komisję i Radę, aby w pełni przestrzegały harmonogramu wprowadzania nowych zasobów własnych zawartego w prawnie wiążącym planie działania uzgodnionym w porozumieniu międzyinstytucjonalnym w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami; wzywa Komisję do przedstawienia wniosku dotyczącego drugiego koszyka nowych zasobów własnych najpóźniej w trzecim kwartale 2023 r., tak aby można było refinansować zadłużenie w ramach NGEU bez szkody dla przyszłych programów.

 


INFORMACJE O PRZYJĘCIU PRZEZ KOMISJĘ OPINIODAWCZĄ

Data przyjęcia

9.2.2023

 

 

 

Wynik głosowania końcowego

+:

–:

0:

28

2

4

Posłowie obecni podczas głosowania końcowego

Rasmus Andresen, Pietro Bartolo, Olivier Chastel, Andor Deli, Pascal Durand, José Manuel Fernandes, Eider Gardiazabal Rubial, Matteo Gazzini, Alexandra Geese, Vlad Gheorghe, Valentino Grant, Francisco Guerreiro, Valérie Hayer, Niclas Herbst, Hervé Juvin, Moritz Körner, Pierre Larrouturou, Camilla Laureti, Janusz Lewandowski, Margarida Marques, Siegfried Mureşan, Dimitrios Papadimoulis, Bogdan Rzońca, Nils Ušakovs, Rainer Wieland

Zastępcy obecni podczas głosowania końcowego

Anna-Michelle Asimakopoulou, Jonás Fernández, Fabienne Keller, Eva Maria Poptcheva, Monika Vana

Zastępcy (art. 209 ust. 7) obecni podczas głosowania końcowego

Asim Ademov, Alexander Bernhuber, Alicia Homs Ginel, Ivan Štefanec

 

 

 


 

GŁOSOWANIE KOŃCOWE W FORMIE GŁOSOWANIA IMIENNEGO
W KOMISJI OPINIODAWCZEJ

28

+

PPE

Asim Ademov, Anna-Michelle Asimakopoulou, Alexander Bernhuber, José Manuel Fernandes, Niclas Herbst, Janusz Lewandowski, Siegfried Mureşan, Ivan Štefanec, Rainer Wieland

Renew

Olivier Chastel, Vlad Gheorghe, Valérie Hayer, Fabienne Keller, Eva Maria Poptcheva

S&D

Pietro Bartolo, Pascal Durand, Jonás Fernández, Eider Gardiazabal Rubial, Alicia Homs Ginel, Pierre Larrouturou, Camilla Laureti, Margarida Marques, Nils Ušakovs

The Left

Dimitrios Papadimoulis

Verts/ALE

Rasmus Andresen, Alexandra Geese, Francisco Guerreiro, Monika Vana

 

2

-

NI

Andor Deli, Hervé Juvin

 

4

0

ECR

Bogdan Rzońca

ID

Matteo Gazzini, Valentino Grant

Renew

Moritz Körner

 

Objaśnienie używanych znaków:

+ : za

- : przeciw

0 : wstrzymało się

 


PISMO KOMISJI OCHRONY ŚRODOWISKA NATURALNEGO, ZDROWIA PUBLICZNEGO I BEZPIECZEŃSTWA ŻYWNOŚCI (09.2.2023)

Irene Tinagli

Przewodnicząca

Komisja Gospodarcza i Monetarna

BRUKSELA

Przedmiot: Opinia w sprawie europejskiego semestru na rzecz koordynacji polityki gospodarczej – 2023 r. (2022/2150(INI))

Szanowna Pani Przewodnicząca!

Koordynatorzy Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności (ENVI) postanowili 19 stycznia 2023 r., że ENVI wyda opinię w formie pisma w sprawie europejskiego semestru na rzecz koordynacji polityki gospodarczej w 2023 r (2022/2150(INI)).

Komisja Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności rozpatrzyła sprawę na posiedzeniu[17] 9 lutego 2023 r. Na posiedzeniu tym komisja ENVI postanowiła zwrócić się do Komisji Gospodarczej i Monetarnej, jako komisji przedmiotowo właściwej, o uwzględnienie w projekcie rezolucji przedstawionych poniżej wskazówek.


WSKAZÓWKI

Komisja Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności zwraca się do Komisji Gospodarczej i Monetarnej, jako komisji przedmiotowo właściwej, o uwzględnienie w końcowym tekście projektu rezolucji następujących wskazówek:

1. z zadowoleniem przyjmuje fakt, że roczna strategia zrównoważonego wzrostu gospodarczego na 2023 r. (ASGS 2023) zawiera zobowiązanie do dalszego umieszczania zrównoważonej, sprawiedliwej i ekologicznej transformacji w centrum procesu europejskiego semestru, uznając, że zrównoważenie środowiskowe, neutralność klimatyczna, ochrona i odbudowa różnorodności biologicznej, zdrowie publiczne i dobrostan obywateli stanowią – obok stabilności makroekonomicznej i koordynacji gospodarczej i społecznej – zasady przewodnie odbudowy UE;

2. odnotowuje, że w ASGS 2023 uznano wysokie ceny energii, niedobory dostaw i wysokie stopy inflacji za jedne z głównych wyzwań dla gospodarstw domowych i gospodarki; zauważa, że inflację w dużej mierze napędzają wysokie ceny energii i niedobory dostaw materiałów; podkreśla, że Europejski Zielony Ład i jego strategie polityczne mogą pomóc sprostać tym wyzwaniom;

3. podkreśla, że bardzo ważne jest, by przyspieszyć dostosowanie procesu europejskiego semestru do długoterminowych celów UE w zakresie środowiska i klimatu ustanowionych w ramach Europejskiego Zielonego Ładu i wzmocnionych w pakiecie „Gotowi na 55”, w szczególności ze względu na presję związaną z wysokimi cenami energii oraz zapotrzebowanie na czyste źródła energii i większą samowystarczalność energetyczną UE, aby wspierać zrównoważoną, odporną i konkurencyjną gospodarkę oraz stawić czoła wyzwaniom związanym z wojną w Ukrainie; podkreśla ponadto, że amerykańska ustawa o obniżeniu inflacji stanowi również wyzwanie dla konkurencyjności przemysłu europejskiego, w szczególności pod względem lokalizacji ekologicznych gałęzi przemysłu; zauważa również, że Unia powinna opracować jasny plan inwestycyjny na rzecz neutralności klimatycznej w ramach aktu w sprawie przemysłu neutralnego emisyjnie zaproponowanego przez przewodniczącą Komisji Europejskiej;

4. zwraca uwagę na zawartą w ASGS 2023 analizę, zgodnie z którą inflacja szybko zmniejsza siłę nabywczą gospodarstw domowych i że w nieproporcjonalny sposób wpływa na gospodarstwa domowe znajdujące się w trudnej sytuacji, zwiększając wskaźniki ubóstwa energetycznego; zdecydowanie popiera apel Komisji o ukierunkowane i skoordynowane środki przeciwdziałania ubóstwu energetycznemu i jego przyczynom;

5. z zadowoleniem przyjmuje proponowane zmiany w unijnych ramach zarządzania gospodarczego, przedstawione przez Komisję 9 listopada 2022 r. wraz z wprowadzeniem prostszej i bardziej zintegrowanej architektury, a jednocześnie wzywa do przyjęcia kompleksowego podejścia, w którym kryteriami przewodnimi są zrównoważenie środowiskowe, neutralność klimatyczna, ochrona i odbudowa różnorodności biologicznej, zdrowie publiczne i dobrostan obywateli; wzywa do pomiaru postępów za pomocą analiz i wskaźników wykraczających poza wskaźniki ekonomiczne, co pozwoli lepiej odzwierciedlić obecne wyzwania, przed którymi stoją państwa członkowskie, jeśli chodzi o zmniejszenie ich śladu ekologicznego i sprawienie, by proces ten stał się siłą napędową zmian w kierunku zrównoważonego dobrobytu dla wszystkich w Europie; podkreśla, że wzrost gospodarczy nie jest celem samym w sobie, a zrównoważony rozwój powinien zapewnić wspólny dobrobyt dla wszystkich; wzywa Komisję do przedstawienia konkretnych wniosków ustawodawczych w celu zreformowania paktu stabilności i wzrostu w sposób, który umożliwi UE skoncentrowanie inwestycji w przeprowadzenie ekologicznej i sprawiedliwej transformacji, przy jednoczesnym zachowaniu długookresowej zdolności do obsługi długu w zmieniającym się klimacie;

6. zauważa, że realizacja ambitnego programu Zielonego Ładu UE będzie wymagała znacznych inwestycji oraz że według Komisji luka inwestycyjna sektora prywatnego i publicznego na potrzeby transformacji ekologicznej szacowana jest na prawie 520 mld EUR rocznie w następnym dziesięcioleciu; zauważa, że zmniejszenie zależności od paliw kopalnych z państw trzecich i przyspieszenie transformacji energetycznej UE polegającej na odejściu od paliw kopalnych będzie wymagało dodatkowych inwestycji szacowanych na 210 mld EUR do końca 2027 r.; zauważa ponadto, że chociaż znaczna część inwestycji będzie pokrywana przez sektor prywatny, konieczne będzie także znaczne zwiększenie inwestycji publicznych; uważa, że oba rodzaje działalności inwestycyjnej muszą być zgodne z zasadą „nie czyń poważnych szkód”;

7. zauważa, że reforma paktu stabilności i wzrostu musi iść w parze z reformą europejskiego semestru i wskaźników służących do monitorowania i koordynowania inwestycji związanych z Europejskim Zielonym Ładem; podkreśla, że aktualizacja europejskiego semestru musi zapewnić szczegółowe monitorowanie inwestycji i reform, aby zapewnić osiągnięcie celów określonych w europejskim prawie klimatycznym, a zwłaszcza neutralności klimatycznej najpóźniej do 2050 r.; podkreśla, że w ramach reformy ram zarządzania gospodarczego UE każde państwo członkowskie powinno określić strategiczne inwestycje potrzebne do zapewnienia naszej otwartej autonomii strategicznej autonomii i realizacji celów Zielonego Ładu, takich jak przejście na gospodarkę o obiegu zamkniętym, odbudowa różnorodności biologicznej Europy do 2030 r. czy eliminacja zanieczyszczeń;

8. podkreśla, że europejski semestr powinien wspierać wysiłki Unii na rzecz osiągnięcia neutralności klimatycznej najpóźniej do 2050 r.; wzywa zatem Komisję do oceny rozbieżności między strukturą budżetów państw członkowskich a scenariuszem, w którym każdy budżet krajowy jest dostosowany do porozumienia paryskiego; umożliwi to Komisji przedstawienie zaleceń dotyczących długu klimatycznego państw członkowskich i luki w obszarze przyjaznych dla klimatu inwestycji związanej z celem Unii na 2030 r. i celem zakładającym osiągnięcie neutralności klimatycznej najpóźniej do 2050 r.;

9. z zadowoleniem przyjmuje włączenie celów zrównoważonego rozwoju do procesu semestru europejskiego oraz fakt, że sprawozdania krajowe za 2023 r. będą zawierać ocenę postępów i wyzwań dla każdego państwa członkowskiego w zakresie realizacji celów zrównoważonego rozwoju; wzywa do uwzględnienia wyników tej oceny w zaleceniach dla poszczególnych krajów; wzywa Komisję, aby nadal traktowała monitorowanie realizacji celów zrównoważonego rozwoju i zaleceń jako nieodłączny aspekt każdego cyklu semestru europejskiego;

10. przypomina o znaczeniu zapewnienia pełnej zgodności europejskiego semestru i zaleceń dla poszczególnych krajów z Instrumentem na rzecz Odbudowy i Zwiększania Odporności (RRF) oraz o potrzebie szybkiego zajęcia się skutkami wojny w Ukrainie i pozostałymi skutkami pandemii COVID-19 dla gospodarki europejskiej; podkreśla, że RRF stanowi dla wszystkich państw członkowskich bezprecedensową i wyjątkową okazję do zajęcia się kluczowymi wyzwaniami strukturalnymi i potrzebami inwestycyjnymi oraz do przekształcenia ich gospodarek, aby stały się one zrównoważone i bardziej odporne na przyszłe wstrząsy; podkreśla znaczenie wdrażania polityki inwestycyjnej i zrównoważonych reform zgodnie z priorytetami europejskimi określonymi w RRF; jest zdania, że RRF powinien służyć jako inspiracja do przeglądu ram zarządzania makroekonomicznego, zwłaszcza przy określaniu wspólnych wyzwań strukturalnych i potrzeb inwestycyjnych; podkreśla ponadto, że w ramach tego przeglądu należy opracować ramy umożliwiające państwom członkowskim przyspieszenie transformacji ekologicznej i zlikwidowanie luki w obszarze inwestycji przyjaznych dla klimatu i środowiska;

11. wzywa Komisję i państwa członkowskie do przyspieszenia prac nad definicją dotacji o skutkach szkodliwych dla środowiska oraz nad metodą zgłaszania bezpośrednich i pośrednich dotacji o skutkach szkodliwych dla środowiska; przypomina Komisji i państwom członkowskim, że w ramach 8. unijnego programu działań w zakresie środowiska zobowiązały się do niezwłocznego wycofania dotacji o skutkach szkodliwych dla środowiska, w szczególności dopłat do paliw kopalnych, oraz do monitorowania tego wycofywania również w kontekście europejskiego semestru;

12. ponadto wzywa Komisję do zapewnienia zaangażowania Parlamentu Europejskiego, a także władz regionalnych i lokalnych, partnerów społecznych, społeczeństwa obywatelskiego i innych kluczowych zainteresowanych stron w całym procesie europejskiego semestru, w tym na etapie wdrażania, a także monitorowania i oceny.

Z wyrazami szacunku

Pascal Canfin

 

 


 

PISMO KOMISJI ROZWOJU REGIONALNEGO (27.1.2023)

Irene Tinagli

Przewodnicząca

Komisja Gospodarcza i Monetarna

BRUKSELA

Przedmiot: Opinia w sprawie europejskiego semestru na rzecz koordynacji polityki gospodarczej – 2023 r. (2022/2150(INI))

Szanowna Pani Przewodnicząca!

W ramach przedmiotowej procedury zwrócono się do Komisji Rozwoju Regionalnego o wydanie opinii na użytek komisji, której Pani przewodniczy. Na posiedzeniu 6 października 2022 r. komisja postanowiła ją przedstawić w formie pisma.

Komisja Rozwoju Regionalnego rozpatrzyła tę sprawę na posiedzeniu 25 stycznia 2023 r. Na posiedzeniu tym[18] komisja postanowiła zwrócić się do Komisji Gospodarczej i Monetarnej, jako komisji przedmiotowo właściwej, o uwzględnienie w projekcie rezolucji przedstawionych poniżej wskazówek.

Z poważaniem

 

Younous Omarjee

 

WSKAZÓWKI

Komisja REGI

— uwzględniając art. 174 i 175 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE),

1. przypomina, że zgodnie z art. 175 TFUE państwa członkowskie prowadzą swoje polityki gospodarcze i koordynują je w taki sposób, aby osiągnąć także cele określone w art. 174, a także że zgodnie z art. 174 TFUE Unia powinna rozwijać i prowadzić działania służące wzmocnieniu jej spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej; ponadto przypomina, że oprócz art. 174 i 175 TFUE definiowanie i wykonywanie polityk Unii, w tym europejskiego semestru na rzecz koordynacji polityki gospodarczej, musi być w pełni zgodne z tym celem oraz wspierać ogólne harmonijne osiągnięcie celów Unii i zmniejszanie dysproporcji w poziomach rozwoju poszczególnych regionów;

2. zauważa, że art. 174 TFUE zaleca Unii Europejskiej i jej państwom członkowskim wzmocnienie spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej Unii oraz dążenie do zmniejszenia dysproporcji w poziomach rozwoju różnych regionów i zacofania regionów najmniej uprzywilejowanych (art. 3 ust. 3 TUE), ze szczególnym uwzględnieniem obszarów wiejskich, obszarów podlegających przemianom przemysłowym i regionów, które cierpią na skutek poważnych i trwałych niekorzystnych warunków przyrodniczych lub demograficznych, np. najbardziej na północ wysuniętych regionów i regionów o bardzo niskiej gęstości zaludnienia oraz wysp, regionów transgranicznych i górskich; ponadto mandat ten obowiązuje w stosunku do wszystkich innych obszarów polityki UE, w szczególności realizowanych w ramach europejskiego semestru, co nie powinno osłabiać celu spójności terytorialnej między tymi obszarami;

3. podkreśla, że wnioski z europejskiego semestru i zalecenia dla poszczególnych krajów mają dla regionów istotne konsekwencje, które należy regularnie monitorować w kontekście polityki spójności; wzywa Komisję, aby w europejskim semestrze położyła większy nacisk na osiągnięcie celu spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej oraz by uwzględniła wyzwania stojące przed europejskimi obszarami i regionami w odpowiednich sprawozdaniach krajowych i zaleceniach dla poszczególnych krajów;

4. podkreśla, że transformacja ekologiczna i cyfrowa, potrzeba zapewnienia bezpieczeństwa energetycznego oraz odporność społeczna i gospodarcza będą wymagały utrzymania wysokiego poziomu inwestycji w nadchodzących latach; podkreśla, że należy odpowiednio uwzględniać inwestycje, które służą tym celom i nie odbiegają od celów porozumienia paryskiego, w ocenie sytuacji budżetowej państw członkowskich w kontekście paktu stabilności i wzrostu;

5. proponuje, by rozważyć lepsze uwzględnienie celów zrównoważonego rozwoju w europejskim semestrze, i przypomina, że regiony i miasta stosują już te ramy zarządzania; z kolei OECD szacuje, że 65 % celów zrównoważonego rozwoju nie można zrealizować bez zaangażowania regionów i miast;

6. podkreśla, że wnioski z europejskiego semestru i zalecenia dla poszczególnych krajów mają istotne konsekwencje dla regionów i mogą mieć negatywne skutki społeczne i gospodarcze dla obywateli europejskich; podkreśla, że należy uwzględniać specyfikę regionalną przeprowadzając reformy strukturalne określone w europejskim semestrze, aby złagodzić skutki kryzysu, który poważnie dotyka obywateli ze względu na nadmierny wzrost kosztów życia;

7. uważa, że ewentualne włączenie celów zrównoważonego rozwoju oraz Europejskiego filaru praw socjalnych do zakresu europejskiego semestru wymaga oceny istniejących wskaźników, aby monitorować realizację polityki gospodarczej, środowiskowej i społecznej UE; zauważa, że ostateczne włączenie celów zrównoważonego rozwoju do europejskiego semestru musi uwzględniać różną sytuację wyjściową pod względem terytorialnym i wymaga odpowiedniej podstawy statystycznej umożliwiającej monitorowanie celów zrównoważonego rozwoju na szczeblu regionalnym;

8. wzywa, by w europejskim semestrze zwrócić większą uwagę na szczególne wsparcie państw członkowskich dla regionów borykających się z niekorzystnymi warunkami naturalnymi lub demograficznymi i najbardziej dotkniętych przejściem na bardziej zrównoważoną i ekologiczną gospodarkę, która może pobudzać zatrudnienie, oraz by zająć się wyzwaniami strukturalnymi stojącymi przed regionami o średnich dochodach tkwiącymi w pułapce ograniczenia rozwoju, a także by zwrócić uwagę na regiony najbardziej oddalone i słabo zaludnione regiony wysunięte najbardziej na północ, wyspy i regiony górskie;

9. uważa, że w europejskim semestrze należy w większym stopniu uwzględniać wymiar terytorialny; podkreśla ponadto, że różnice terytorialne należy niwelować za pomocą ukierunkowanej na konkretny obszar polityki uzupełnianej ocenami oddziaływania terytorialnego;

10. wzywa do większego skupienia się w europejskim semestrze na związku między jakością zatrudnienia, równouprawnieniem płci, zrównoważonym wzrostem, celami społecznymi i klimatycznymi oraz do wzmocnienia tego związku, aby poprawić jakość życia i dobrobyt obywateli;

11. zauważa, że niedawne kryzysy, np. pandemia COVID-19 i rosyjska wojna przeciwko Ukrainie, pogrążyły wiele krajów w nagłej i głębokiej recesji, co doprowadziło do szybkiego wzrostu kosztów energii i inflacji z wieloma niewiadomymi; uważa, że kryzysy te oraz ich skutki gospodarcze i społeczne są różne w poszczególnych krajach, co prowadzi do wzrostu ubóstwa, nierówności i dysproporcji między regionami UE; podkreśla, że należy dołożyć więcej starań, aby zwalczać te nierówności oraz sprzyjać szybkiej i trwałej odbudowie, w szczególności dzięki wspieraniu MŚP odczuwających wzrost kosztów energii;

12. uważa, że w związku z kryzysem społeczno-gospodarczym w UE spowodowanym skutkami pandemii COVID-19 i rosyjskiej wojny przeciwko Ukrainie konieczne jest dalsze zawieszenie paktu stabilności i wzrostu do czasu ewentualnego osiągnięcia porozumienia między państwami członkowskimi w sprawie przeglądu obecnych zasad zarządzania gospodarczego;

13. przypomina, że podstawą Instrumentu na rzecz Odbudowy i Zwiększania Odporności (RRF) jest art. 175 TFUE, który służy osiągnięciu celów określonych w art. 174 TFUE, i tym samym uzupełnia politykę spójności jako długoterminową inwestycję strukturalną;

14. podkreśla znaczenie szybkiego i skutecznego wdrożenia RRF uznanego przez Radę za instrument spójności oraz będącego jednym z głównych narzędzi ożywienia gospodarczego, z którego w pierwszych latach odbudowy udzielono 672,5 mld EUR wsparcia finansowego w formie pożyczek i dotacji; uważa, że znaczenie osiągnięcia wysokiego stopnia odporności gospodarek krajowych jest jednym z wniosków wyciągniętych z ostatniego globalnego kryzysu gospodarczego, społecznego i finansowego oraz że w europejskim semestrze należy unikać represyjnych podejść do zarządzania gospodarczego; uważa, że należy zapewnić komplementarność w ramach programów spójności i RRF oraz między nimi, a także unikać powielania przy ich wdrażaniu;

15. w świetle obecnego kryzysu gospodarczego oraz wzrostu inflacji i kosztów energii zachęca Komisję do zezwolenia państwom członkowskim na dostosowywanie krajowych planów odbudowy i zwiększania odporności do nowej sytuacji i do udzielenia im przy tym odpowiedniego wsparcia, jak określono w art. 21 RRF, aby zapewnić dalsze efektywne wykorzystanie dostępnych środków;

16. podkreśla znaczenie szybkiego i skutecznego wdrożenia polityki spójności na lata 2021–2027; podkreśla, że należy przyspieszyć ten proces, aby uniknąć dalszych opóźnień;

17. apeluje, aby RRF pomagał w budowaniu bardziej zrównoważonej, odpornej i sprawiedliwszej Europy dla następnego pokolenia, w tym za pośrednictwem inwestycji i przepisów w dziedzinie zrównoważenia środowiskowego, energii odnawialnej, renowacji, zrównoważonej mobilności, różnorodności biologicznej i wydajności; podkreśla, że aby osiągnąć cel 30-procentowego uwzględnienia aspektu klimatu zarówno w wieloletnich ramach finansowych, jak i w instrumencie Next Generation EU zgodnie z celami zrównoważonego rozwoju ONZ, każdy plan odbudowy i zwiększania odporności będzie musiał obejmować co najmniej 37 % wydatków związanych z klimatem; wzywa Komisję i państwa członkowskie do zapewnienia konsekwencji, spójności i synergii z Agendą 2030 ONZ;

18. podkreśla, że angażowanie organów regionalnych i lokalnych, a także partnerów gospodarczych i społecznych, stowarzyszeń zawodowych i właściwych organów reprezentujących społeczeństwo obywatelskie, np. organizacji pozarządowych, ma kluczowe znaczenie dla pomyślnej realizacji RRF i szybkiego wyjścia z obecnego kryzysu; w związku z tym ubolewa z powodu braku zaangażowania organów regionalnych i lokalnych w opracowywanie i wdrażanie RRF; wzywa Komisję, by przedstawiła narzędzie oceny zapewniające przestrzeganie kryteriów konsultacji państw członkowskich z lokalnymi, regionalnymi i krajowymi organizacjami społeczeństwa obywatelskiego;

19. podkreśla rolę organów lokalnych i regionalnych w promowaniu gospodarki społecznej i zmniejszaniu dysproporcji społecznych i gospodarczych, aby zaspokoić potrzeby społeczności, zwłaszcza w związku z negatywnym wpływem pandemii COVID-19 i wojny w Ukrainie na przedsiębiorstwa i całe społeczeństwo; podkreśla, że wiele lokalnych małych i średnich przedsiębiorstw świadczyło podstawowe usługi w regionach, w których organy publiczne nie dysponowały dobrze funkcjonującą infrastrukturą opieki społecznej; podkreśla, że gospodarka społeczna powinna się rozwijać, wykorzystując pełny potencjał przedsiębiorstw i organizacji gospodarki społecznej, aby osiągnąć solidne ożywienie gospodarcze, wesprzeć przedsiębiorczość i stworzyć wysokiej jakości miejsca pracy we wszystkich regionach UE;

20. uważa, że należy wykorzystać elastyczność, aby reagować na szybkie zmiany podczas obecnego kryzysu i zapewnić odpowiednie inwestycje w celu pobudzenia kluczowych sektorów, w szczególności tych najbardziej dotkniętych kryzysem, wspierać tworzenie i utrzymanie wysokiej jakości miejsc pracy oraz zapewniać równy dostęp do rynku pracy zgodnie z Europejskim filarem praw socjalnych; podkreśla, że należy zwrócić szczególną uwagę na najsłabsze grupy ludności; zauważa, że pandemia uwypukliła potrzebę wzmocnienia lokalnej produkcji, aby uniknąć przyszłych niedoborów w sektorach gospodarki związanych z rolnictwem, przemysłem i zdrowiem; popiera krótkie łańcuchy dostaw i lokalną produkcję, aby znacznie ograniczyć emisje gazów cieplarnianych i wzmocnić lokalne gospodarki osłabione przez kryzys;

21. przypomina o kluczowej roli polityki spójności jako głównej polityki inwestycyjnej w Europie, w tym dla poprawy sytuacji gospodarczej; podkreśla potrzebę zwiększenia budżetu na politykę spójności po okresie 2021–2027, aby utrzymać jej europejską wartość dodaną i przyczynić się w ten sposób do wzrostu gospodarczego, włączenia społecznego, innowacji i ochrony środowiska;

22. podkreśla, że polityka równości płci powinna być włączana do głównego nurtu polityki na wszystkich etapach zarządzania gospodarczego, zwłaszcza w świetle negatywnego wpływu pandemii COVID-19 w aspekcie płci na udział kobiet w gospodarce.

 

 


INFORMACJE O PRZYJĘCIU PRZEZ KOMISJĘ PRZEDMIOTOWO WŁAŚCIWĄ

Data przyjęcia

1.3.2023

 

 

 

Wynik głosowania końcowego

+:

–:

0:

49

6

4

Posłowie obecni podczas głosowania końcowego

Rasmus Andresen, Anna-Michelle Asimakopoulou, Manon Aubry, Gunnar Beck, Isabel Benjumea Benjumea, Stefan Berger, Gilles Boyer, Markus Ferber, Jonás Fernández, Giuseppe Ferrandino, Frances Fitzgerald, José Manuel García-Margallo y Marfil, Valentino Grant, Claude Gruffat, José Gusmão, Enikő Győri, Eero Heinäluoma, Michiel Hoogeveen, Danuta Maria Hübner, France Jamet, Billy Kelleher, Ondřej Kovařík, Georgios Kyrtsos, Aurore Lalucq, Aušra Maldeikienė, Siegfried Mureşan, Denis Nesci, Luděk Niedermayer, Piernicola Pedicini, Lídia Pereira, Kira Marie Peter-Hansen, Eva Maria Poptcheva, Evelyn Regner, Dorien Rookmaker, Alfred Sant, Joachim Schuster, Ralf Seekatz, Pedro Silva Pereira, Paul Tang, Irene Tinagli, Ernest Urtasun, Johan Van Overtveldt, Stéphanie Yon-Courtin, Roberts Zīle

Zastępcy obecni podczas głosowania końcowego

Marc Angel, Nicola Beer, Karima Delli, Herbert Dorfmann, Gianna Gancia, Eider Gardiazabal Rubial, Elisabetta Gualmini, Valérie Hayer, Chris MacManus, Fulvio Martusciello, Jessica Polfjärd, Clara Ponsatí Obiols, René Repasi

Zastępcy (art. 209 ust. 7) obecni podczas głosowania końcowego

Joachim Kuhs, Alessandro Panza

 


 

GŁOSOWANIE KOŃCOWE W FORMIE GŁOSOWANIA IMIENNEGO W KOMISJI PRZEDMIOTOWO WŁAŚCIWEJ

49

+

ECR

Michiel Hoogeveen, Denis Nesci, Dorien Rookmaker, Johan Van Overtveldt, Roberts Zīle

NI

Clara Ponsatí Obiols

PPE

Anna-Michelle Asimakopoulou, Isabel Benjumea Benjumea, Stefan Berger, Herbert Dorfmann, Markus Ferber, Frances Fitzgerald, José Manuel García-Margallo y Marfil, Danuta Maria Hübner, Aušra Maldeikienė, Fulvio Martusciello, Siegfried Mureşan, Luděk Niedermayer, Lídia Pereira, Jessica Polfjärd, Ralf Seekatz

Renew

Nicola Beer, Gilles Boyer, Giuseppe Ferrandino, Valérie Hayer, Billy Kelleher, Ondřej Kovařík, Georgios Kyrtsos, Eva Maria Poptcheva, Stéphanie Yon-Courtin

S&D

Marc Angel, Jonás Fernández, Eider Gardiazabal Rubial, Elisabetta Gualmini, Eero Heinäluoma, Aurore Lalucq, Evelyn Regner, René Repasi, Alfred Sant, Joachim Schuster, Pedro Silva Pereira, Paul Tang, Irene Tinagli

Verts/ALE

Rasmus Andresen, Karima Delli, Claude Gruffat, Piernicola Pedicini, Kira Marie Peter-Hansen, Ernest Urtasun

 

6

-

ID

Gunnar Beck, France Jamet, Joachim Kuhs

The Left

Manon Aubry, José Gusmão, Chris MacManus

 

4

0

ID

Gianna Gancia, Valentino Grant, Alessandro Panza

NI

Enikő Győri

 

Objaśnienie używanych znaków:

+ : za

- : przeciw

0 : wstrzymało się

 

 

Ostatnia aktualizacja: 13 marca 2023
Informacja prawna - Polityka ochrony prywatności