Projekt rezolucji - B6-0327/2005Projekt rezolucji
B6-0327/2005
Parlament Europejski

PROJEKT REZOLUCJI

30.5.2005

w odpowiedzi na pytanie wymagające odpowiedzi ustnej
B6–0164/2005, B6‑0165/2005, B6‑0014/2005, B6–0154/2005, B6–0156/2005, B6-0160/2005, B6–0017/2005, B6–0020/2005, B6–0155/2005 i B6–0159/2005
zgodnie z art. 108 ust. 5 Regulaminu
złożył Jean-Marie Cavada
w imieniu Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych
w sprawie postępów poczynionych w roku 2004 przy tworzeniu Europejskiej Przestrzeni Wolności, Bezpieczeństwa i Sprawiedliwości (art. 2 i 39 Traktatu o Unii Europejskiej)

Procedura : 2005/2532(RSP)
Przebieg prac nad dokumentem podczas sesji
Dokument w ramach procedury :  
B6-0327/2005
Teksty złożone :
B6-0327/2005
Debaty :
Głosowanie :
Teksty przyjęte :

B6‑0327/2005

Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie postępów poczynionych w roku 2004 przy tworzeniu Europejskiej Przestrzeni Wolności, Bezpieczeństwa i Sprawiedliwości (art. 2 i 39 Traktatu o Unii Europejskiej)

Parlament Europejski,

– uwzględniając art. 108 ust. 5 Regulaminu,

A. przypominając o swoich najnowszych rezolucjach z dnia 31 marca 2004 r.[1] i z dnia 14 października 2004 r.[2], w których Parlament sporządził bilans z realizacji programu z Tampere i sformułował pierwsze zalecenia dla Rady Europejskiej, która w dniu 5 listopada 2004 r. przyjęła Program Haski określający wytyczne dla Przestrzeni Wolności, Bezpieczeństwa i Sprawiedliwości na następnych pięć lat,

B. uwzględniając debatę z dnia 11 kwietnia 2005 r. i odpowiedzi Rady i Komisji na pytania ustne (B6-0164/2005 oraz B6-0165/2005),

C. świadomy faktu, że w ubiegłym roku, poza objęciem procedurą współdecyzji części działań z obszaru nielegalnej imigracji, nie poczyniono oczekiwanych postępów w zakresie Europejskiej Przestrzeni Wolności, Bezpieczeństwa i Sprawiedliwości, także w porównaniu ze znacznym zaawansowaniem działań w innych obszarach funkcjonowania Wspólnoty lub choćby wobec międzyrządowej współpracy w obszarze polityki obronnej lub polityki bezpieczeństwa,

D. stwierdzając fakt, że narastające trudności w realizacji wystąpiły również w Radzie Europejskiej, która w roku 2004 trzykrotnie musiała przyznać, iż pojawiły się problemy przy wdrażaniu decyzji UE, szczególnie w dziedzinie współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych oraz w szczególności w zakresie zwalczania terroryzmu i przestępczości międzynarodowej,

E. wyrażając zaniepokojenie faktem, że w chwili obecnej, mimo ponawianych wezwań, dziewięć starych i sześć nowych Państw Członkowskich musi jeszcze ratyfikować Konwencję w sprawie wzajemnej pomocy w sprawach karnych między Państwami Członkowskimi Unii Europejskiej z dnia 29 maja 2000 r. i że jedenaście państw nie ratyfikowało jeszcze Protokołu do Konwencji o Europolu z dnia 27 listopada 2003 r.,

F. wyrażając zaniepokojenie z powodu opóźnień i trudności zgłaszanych przez Państwa Członkowskie przy wdrażaniu Europejskiego Nakazu Aresztowania oraz z powodu powściągliwości w inicjatywach w zakresie pomocy prawnej lub mediacji w sprawach cywilnych, które niektórzy pragną ograniczyć wyłącznie do spraw transgranicznych; uważa, że wszystko to świadczy o niskim stopniu zaufania w stosunkach między Państwami Członkowskimi,

G. świadomy faktu, że niektóre Państwa Członkowskie, pragnąc przełamać impas w działaniach, podjęły poza ramami traktatów formy współpracy np. w postaci „G5” lub gremiów podejmujących prawie samodzielnie decyzje takie jak Grupa Specjalna ds. Przeciwdziałania Praniu Pieniędzy (FATF), „Grupa Dublińska” ds. Zwalczania Narkotyków, „Grupa Berneńska” ds. Wymiany Informacji oraz wszelkich gremiów niepodlegających kontroli demokratycznej; wyrażając przekonanie, że jakkolwiek inicjatywy te są pożądane i właściwe, to powinny jednak przyjmować formę „wzmocnionej współpracy” (jak w przypadku inicjatywy określanej mianem „Schengen+”),

H. wyrażając przekonanie, że wszystkie powyższe aspekty mają wpływ na wiarygodność polityczną UE oraz podstawę prawną jej działań, i to w momencie, kiedy stoją przed nią wielkie wyzwania, zarówno w ramach polityki migracyjnej, kontroli granic, wspierania wolności, jak i zwalczania międzynarodowej przestępczości i terroryzmu, oraz, że należy za wszelką cenę i w trybie pilnym podjąć na nowo działania zmierzające do utworzenia wspólnej przestrzeni, należy wzmacniać wzajemne zaufanie 25 Państw Członkowskich oraz prowadzić przygotowania do przyjęcia krajów kandydujących,

Niezwłoczna likwidacja deficytu demokracji i wspieranie jednolitych ram prawnych w Europejskiej Przestrzeni Wolności, Bezpieczeństwa i Sprawiedliwości

1. wzywa ponownie Radę do utworzenia jednolitych ram prawnych dla polityk związanych z Europejską Przestrzenią Wolności, Bezpieczeństwa i Sprawiedliwości i do niezwłocznego przeniesienia obszaru współpracy policyjnej i sądowej na szczebel wspólnotowy zgodnie z art. 42 Traktatu o Unii Europejskiej oraz do upowszechnienia stosowania większości kwalifikowanej w Radzie zgodnie z art. 67 Traktatu ustanawiającego WE, a także do przyjęcia procedury współdecyzji dla wszystkich polityk związanych z Europejską Przestrzenią Wolności, Bezpieczeństwa i Sprawiedliwości;

2. zwraca uwagę Rady na fakt, że utrzymanie obecnej sytuacji do momentu ratyfikowania Traktatu Konstytucyjnego nie tylko pogorszy deficyt demokracji, lecz również uniemożliwi podejmowanie decyzji przez 25 Państw Członkowskich i w praktyce uniemożliwi kontrolę ich wykonywania (co wynika z oceny samej Rady Europejskiej),

3. wzywa w związku z tym Komisję, aby do września 2005 r. przygotowała projekt decyzji zgodnie z art. 42 Traktatu o Unii Europejskiej, która będzie przewidywała, że działania w obszarach określonych w art. 29 podlegają pod Tytuł IV Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską i która równocześnie będzie stanowiła, że do ich przyjęcia niezbędna jest większość kwalifikowana; wzywa Radę do przyjęcia nowej decyzji zgodnie z art. 67 TWE, na mocy której działania Wspólnoty przewidziane w Tytule IV podlegałyby procedurze współdecyzji oraz która znosiłaby ograniczenie kompetencji Trybunału Sprawiedliwości;

4. wzywa Radę do niezwłocznej zmiany swego regulaminu wewnętrznego w celu udostępnienia wszelkich tekstów legislacyjnych prac przygotowawczych, w tym opinii prawnych wydanych w tym zakresie, zgodnie z ponawianymi kilkakrotnie wnioskami składanymi przez Parlament Europejski oraz w sprawach C–52/05 P i C–32/05 P, jak również stanowisk Państw Członkowskich, a także do upublicznienia debaty i obrad dotyczących w szczególności dziedzin związanych z Europejską Przestrzenią Wolności, Bezpieczeństwa i Sprawiedliwości; wzywa właściwą komisję do oceny, czy w takich przypadkach uzasadniona jest interwencja w celu zapewnienia przejrzystości w procesie podejmowania środków dotyczących obywateli europejskich,

5. zwraca uwagę Rady na fakt, że koniecznym jest, aby inicjatywy służące tworzeniu Przestrzeni Wolności, Bezpieczeństwa i Sprawiedliwości były realizowane w ramach lojalnej współpracy z Parlamentem Europejskim i w poszanowaniu zasady demokratycznej, zgodnie z którą Parlament Europejski powinien być włączany w proces tworzenia ustawodawstwa europejskiego od samego początku, a nie jedynie na etapie końcowym, kiedy osiągnięto już porozumienie polityczne;

6. proponuje Komisji wprowadzenie procedury, która przewiduje regularne informowanie Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych o aspektach Europejskiej Przestrzeni Wolności, Bezpieczeństwa i Sprawiedliwości w kontekście polityki zagranicznej, w szczególności w odniesieniu do negocjowania umów oraz politycznego dialogu z państwami trzecimi i organizacjami międzynarodowymi; zwraca się do Komisji o zakończenie prac nad pilotażowym projektem o nazwie „TRANS-JAI”, który ma umożliwić śledzenie na bieżąco wydarzeń i dokumentów związanych z procedurami legislacyjnymi dotyczącymi obszaru Europejskiej Przestrzeni Wolności, Bezpieczeństwa i Sprawiedliwości, pod warunkiem, że dane informacje i dokumenty są dostępne w rejestrach instytucji; zwraca się do parlamentów narodowych o przyłączenie się do wspomnianego projektu pilotażowego poprzez udostępnienie w internecie dokumentacji prac przygotowawczych do każdej procedury legislacyjnej w sprawie przyjęcia lub implementacji środków UE wynikających z Europejskiej Przestrzeni Wolności, Bezpieczeństwa i Sprawiedliwości;

7. zwraca się do Państw Członkowskich o niewchodzenie w kompetencje Wspólnoty Europejskiej i Unii Europejskiej w zakresie umów międzynarodowych oraz o podjęcie starań mających na celu wprowadzenie do konwencji międzynarodowych klauzul o „przystąpieniu”, które umożliwią UE i Wspólnocie przystąpienie do tych konwencji, lub przynajmniej klauzul o „wypowiedzeniu”, dzięki którym możliwe będzie zachowanie dorobku prawnego UE w stosunkach między Państwami Członkowskimi w dziedzinach, których dotyczą konwencje;

8. zachęca wszystkie instytucje unijne do podtrzymywania otwartego, przejrzystego i regularnego dialogu z reprezentatywnymi stowarzyszeniami i społeczeństwem obywatelskim oraz do promowania i do ułatwiania udziału obywateli w życiu publicznym; zwraca się do Komisji o jak najszybsze przedstawienie projektu w sprawie konkretnych działań w tym kierunku;

Wolność, Bezpieczeństwo, Sprawiedliwość i Solidarność

9. uważa, że działania związane z tworzeniem Europejskiej Przestrzeni Wolności, Bezpieczeństwa i Sprawiedliwości powinny zostać objęte ramami wspólnotowymi, nie tylko z prawnego punktu widzenia, lecz także z punktu widzenia celów politycznych, które należy realizować w duchu solidarności między Państwami Członkowskimi i obywatelami; w tym celu Rada ds. Wymiaru Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych nie powinna prowadzić swych prac za zamkniętymi drzwiami i powinna działać w porozumieniu w szczególności z:

  • -Radami ds. Rozwoju, Spraw Ogólnych i Społecznych przy ustalaniu polityki imigracyjnej i integracji oraz polityki readmisji,

10. po raz kolejny wyraża przekonanie, że wdrażanie Europejskiej Przestrzeni Wolności, Bezpieczeństwa i Sprawiedliwości wymaga jeszcze większego zaangażowania ze strony instytucji europejskich i krajowych w celu propagowania możliwie wysokiego poziomu ochrony praw podstawowych zarówno w interesie ludzi, jak i w celu zapobiegania sytuacjom, w których odwleka się lub odrzuca implementację przyjętych środków; w tym celu proponuje, aby:

  • -każdemu nowemu projektowi legislacyjnemu, szczególnie związanemu z Europejską Przestrzenią Wolności, Bezpieczeństwa i Sprawiedliwości, towarzyszyła uzasadniona analiza skutków w zakresie praw podstawowych; wzywa ponadto Grupę Roboczą Komisarzy odpowiedzialnych za prawa podstawowe do regularnego informowania Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych o swych pracach i do zapewnienia dobrej koordynacji prac obu organów;
  • -Parlament posiadał te same uprawnienia co Rada w procesie przyjmowania środków wykonawczych do aktów legislacyjnych Wspólnoty i Unii w przypadku, gdyby akty te mogły mieć wpływ na prawa podstawowe, jak to często ma miejsce w obszarach związanych z Europejską Przestrzenią Wolności, Bezpieczeństwa i Sprawiedliwości;
  • -w przyszłości coroczne debaty w Parlamencie Europejskim nad Europejską Przestrzenią Wolności, Bezpieczeństwa i Sprawiedliwości były okazją do oceny ochrony praw podstawowych w Unii, której dokonywanoby w oparciu o specjalne sprawozdania tematyczne sporządzane w tym celu z jednej strony przez Komisję w ramach sprawozdania ogólnego, o którym mowa w art. 212 Traktatu WE, i z drugiej strony przez Agencję Praw Podstawowych,jak zaproponowano w rezolucji w sprawie propagowania i ochrony praw podstawowych: rola instytucji krajowych i europejskich, w tym Agencji Praw Podstawowych[3]

11. określa jako pilne następujące działania na rzecz propagowania praw podstawowych:

  • -przyjęcie odpowiednich działań na rzecz wspierania integracji mniejszości i zwalczania wszelkich form dyskryminacji (art. 13 TWE), w tym przyjęcie, po ponownej konsultacji z Parlamentem Europejskim, decyzji ramowej w sprawie rasizmu i ksenofobii
  • -opracowanie w porozumieniu z Państwami Członkowskimi programu dotyczącego jakości sądownictwa w Europie zgodnie ze swoim zaleceniem w sprawie jakości sądownictwa[4]
  • -przyjęcie wspólnych działań w zakresie dostępu do sądownictwa cywilnego i karnego w Europie (unikając stosowania podwójnych standardów w przypadku spraw transgranicznych)
  • -wzmocnienie gwarancji procesowych w postępowaniach sądowych; zwraca się o Rady do przyjęcie w trybie szybkim decyzji ramowej w tej dziedzinie z odpowiednim uwzględnieniem opinii Parlamentu; zwraca się do Komisji o przedstawienie do końca 2005 r. projektów legislacyjnych, które zapowiedziano w następujących dziedzinach:
    • *wzajemna uznawalność w postępowaniu przygotowawczym,
    • *środki zapobiegawcze, które nie prowadzą do pozbawienia wolności,
    • *zasada „ne bis in idem in absentia”,
    • *sprawiedliwe traktowanie w pozyskiwaniu i wykorzystywaniu dowodów,
    • *prawa pochodne od zasady domniemania niewinności
  • -przyjęcie działań na rzecz ofiar przestępstw, w szczególności dzieci
  • -oficjalne przyjęcie przez UE Europejskiego Kodeksu Etyki Policyjnej ([5]), zatwierdzonego już nieoficjalnie przez Radę ds. Wymiaru Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych w dniu 28 października 2004 r. ([6]) oraz wzmocnienie roli Europejskiej Akademii Policyjnej (CEPOL);

Określenie konkretnych celów UE i jej Państw Członkowskich

12. zwraca się do Komisji o przedstawienie następnej Radzie Europejskiej programu dotyczącego wdrożenia Programu Haskiego, który:

  • -określa konkretne cele do realizacji w porozumieniu z Państwami Członkowskimi w ciągu następnych pięciu lat w zakresie zmniejszania przestępczości, ochrony osób i umacniania wolności
  • -przewiduje na szczeblu europejskim i krajowym przejrzysty mechanizm śledzenia przebiegu realizacji powyższych celów oraz odpowiednią analizę ewentualnych słabych punktów

Wymiar sprawiedliwości

13. wskazuje, że współpraca sądowa w sprawach karnych opiera się na zasadzie wzajemnego zaufania między organami wymiaru sprawiedliwości i obywatelami oraz między samymi organami wymiaru sprawiedliwości, a także na wzajemnej uznawalności – powyższe cele można osiągnąć poprzez opracowanie wspólnych reguł oraz lepszą wymianę informacji między zainteresowanymi stronami, a także poprzez kształcenie urzędników wymiaru sprawiedliwości w kwestiach europejskich; w tej dziedzinie niezbędne jest wzmacnianie Eurojustu w celu utworzenia prokuratury europejskiej;

14. pragnie kontynuacji inicjatyw podejmowanych w ramach współpracy sądowej w sprawach cywilnych, przede wszystkim w zakresie prawa rodzinnego i prawa handlowego;

Polityka migracyjna, azylowa i przekraczania granic

15. zwraca się do Komisji z prośbą o przedłożenie do końca 2006 r. propozycji mechanizmu kontroli uzupełniającego istniejący w ramach Schengen mechanizm oceny;

16. wnosi o prowadzenie prawdziwej europejskiej polityki azylowej i imigracyjnej, która będzie sprawiedliwa i bezstronna oraz która będzie szanowała podstawowe prawa migrantów;

17. odrzuca koncepcję przeniesienia na zewnątrz punktu ciężkości polityki azylowej i imigracyjnej oraz pomysł tworzenia obozów lub „portali” dla imigrantów poza granicami Unii Europejskiej;

18. wskazuje na konieczność prowadzenia wspólnej polityki imigracyjnej, która nie będzie się ograniczała jedynie do zwalczania nielegalnej imigracji; nalega na wdrożenie polityki legalnej imigracji;

19. wskazuje na fakt, że europejska polityka migracyjna powinna iść w parze z europejską polityką integracyjną, która umożliwi między innymi systematyczną integrację na rynku pracy, zapewni prawo do nauki i kształcenia, umożliwi dostęp do świadczeń socjalnych i zdrowotnych oraz udział imigrantów w życiu społecznym, kulturalnym i politycznym;

20. przyjmuje do wiadomości Zieloną Księgę Komisji na temat migracji z przyczyn ekonomicznych; wskazuje na fakt, że imigracja z przyczyn ekonomicznych w Europie nie powinna ograniczać się do potrzeb europejskiego rynku pracy, lecz powinna uwzględniać wszystkie rodzaje migracji, w tym proces łączenia rodzin; wyraża życzenie, aby europejska imigracja ekonomiczna była wspierana przez proces harmonizacji wynikający z obowiązujących w UE zasad przyjmowania migrantów i stanowiący instrument walki z dyskryminacją na rynku pracy;

21. wzywa Unię Europejską i jej Państwa Członkowskie do ratyfikowania Konwencji ONZ o ochronie praw wszystkich pracowników migrujących oraz konwencje Międzynarodowej Organizacji Pracy nr 97 i 143 dotyczące pracowników migrujących;

   zwraca się do Komisji o ujęcie w decyzjach i decyzjach ramowych wszystkich postanowień wynikających z Międzynarodowej Konwencji w sprawie ochrony praw wszystkich pracowników-migrantów i członków ich rodzin, przyjętej przez Zgromadzenie Ogólne ONZ w dniu 18 grudnia 1990 r.;

22. wyraża głębokie zaniepokojenie z powodu europejskiej polityki odsyłania cudzoziemców, w szczególności z powodu zbiorczych lotów, którymi odsyła się cudzoziemców; przypomina, że umowy o readmisji zawarte z państwami trzecimi powinny opierać się na prawdziwym dialogu i uwzględniać potrzeby tych krajów; taki dialog powinien umożliwić polityczną współpracę i wspólny rozwój mający na celu zwalczanie przyczyn zjawiska migracji;

23. zwraca się do Komisji z prośbą o zapewnienie, aby osoby potrzebujące ochrony mogły bezpiecznie dotrzeć do UE, aby ich wnioski były rozpatrywane we właściwy sposób oraz aby zasady prawa międzynarodowego w zakresie praw człowieka i prawa do azylu, a w szczególności zasada niewydalania uchodźców były skrupulatnie przestrzegane;

24. zwraca się do Komisji Europejskiej, strażniczki Traktatów, o zapewnienie poszanowania prawa do azylu na terenie Unii Europejskiej, zgodnie z art. 6 Traktatu UE i art. 63 Traktatu WE, ponieważ ostatnie incydenty zbiorowych wydaleń w niektórych Państwach Członkowskich położyły się cieniem na poszanowaniu zobowiązań wynikających dla tych państw z prawa unijnego;

25. przypomina, że niezbędna jest wspólnotowa polityka w zakresie imigracji i azylu, opierająca się na otwarciu legalnych dróg imigracji i określeniu wspólnych norm ochrony praw podstawowych imigrantów i osób starających się o azyl w całej Unii Europejskiej, zgodnie z ustaleniami Rady Europejskiej w Tampere w 1999 r., potwierdzonymi przez Program Haski;

26. ponownie zgłasza poważne zastrzeżenia do stosowania minimalistycznego podejścia w projekcie dyrektywy Rady dotyczącej procedur przyznawania azylu i zwraca się do Państw Członkowskich o zapewnienie szybkiej transpozycji dyrektywy 2004/83/WE;

Walka z przestępczością zorganizowaną i terroryzmem

27. po raz kolejny wyraża przekonanie, że każdy rodzaj polityki bezpieczeństwa w UE wymaga nie tylko wzajemnego zaufania, lecz również ustalenia wspólnych celów, odpowiednich zasobów i ram prawnych oraz gwarancji dla obywateli; uważa, że godnym pożałowania w związku z tym jest fakt, że:

  • -z jednej strony nie istnieje jeszcze prawdziwa europejska strategia bezpieczeństwa wewnętrznego określająca konkretne cele, podmioty odpowiedzialne za ich realizację, pożądane rezultaty i obiektywne kryteria oceny podjętych działań,
  • -z drugiej strony Państwa Członkowskie domagają się, mimo niejasnego sformułowania celów przewidzianych do realizacji na szczeblu europejskim, przyjęcia ogólnych zasad pozyskiwana i udostępniania danych, zarówno natury operacyjnej (zgodnie z zasadą dostępności danych), jak i związanych z codziennymi zajęciami osób (podróże, kontakty);

28. wobec braku stosownych informacji na ten temat ze strony Rady, postanawia powierzyć swojej właściwej komisji parlamentarnej sprawdzenie, jakie strategiczne i operacyjne działania prowadzone są obecnie na szczeblu europejskim w ramach zwalczania terroryzmu i przestępczości zorganizowanej; w tym celu Komisja Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych do końca 2005 r. powinna zasięgnąć opinii następujących osób:

  • -osób kompetentnych z SITCEN-u (Centrum Sytuacyjnego) i z Dyrekcji Generalnej ds. Sprawiedliwości, Wolności i Bezpieczeństwa Komisji Europejskiej, które zajmują się politycznymi działaniami na rzecz walki z przestępczością zorganizowaną;
  • -osób kompetentnych z EUROPOL-u, EUROJUST-u i OLAF-u w celu sprawdzenia obecnego stanu współpracy między Państwami Członkowskimi i organami UE oraz stwierdzenia wiarygodnych perspektyw tej współpracy;
  • -osoby kompetentnej z INTERPOL-u w celu sprawdzenia obecnego stanu współpracy między Interpolem, Państwami Członkowskimi, Unią Europejską i jej Agencjami i perspektyw tej współpracy oraz w celu sprawdzenia systemów wymiany informacji;
  • -krajowych organów wymiaru sprawiedliwości i policji w celu sprawdzenia rzeczywistej skali współpracy między Państwami Członkowskimi, Państwami Członkowskimi i UE oraz jej Agencjami (wymiana danych, wspólne zespoły, umowy dwustronne);
  • -przedstawicieli parlamentów narodowych zajmujących się powyższymi sprawami;

29. wzywa Komisję do:

  • -przedstawienia wspólnotowych podstaw prawnych Europolu, przed wejściem w życie Traktatu Konstytucyjnego, i do określenia ściślejszych form współpracy między Europolem i Eurojustem oraz stosownych form kontroli obu organów przez Parlament Europejski i parlamenty narodowe,
  • -przedstawienia podstaw prawnych umożliwiających sporządzenie europejskiej listy osób, grup i czynności, których w ramach zwalczania terroryzmu dotyczą działania restrykcyjne, oraz osób, które mogą stanowić zagrożenie dla porządku publicznego (art. 96 i 99 Porozumienia z Schengen),
  • -sprawdzenia możliwości wykorzystania tych list pod warunkiem wzajemności w stosunkach międzynarodowych, w szczególności z USA,

Ogólna polityka monitorowania a wymogi dotyczące zasady proporcjonalności i ochrony danych

30. zgadza się ze stanowiskiem Rady Europejskiej zmierzającym do racjonalnego zarządzania informacjami, którymi dysponuje UE i Państwa Członkowskie; przypomina jednak, że wszystkie te systemy zostały stworzone do określonych celów oraz w poszanowaniu zasady proporcjonalności, co w społeczeństwach demokratycznych może stanowić uzasadnioną podstawę dla ograniczeń w zakresie ich wykorzystania ze względu na ochronę danych osobowych;

31. wskazuje, że nie można przesuwać tej granicy powołując się na nowe wymogi w walce z terroryzmem i przestępczością zorganizowaną, lecz że należy z góry porozumieć się co do pożądanych celów i tym samym określić zakres informacji nieodzowny dla uzyskania pożądanych rezultatów oraz udostępnić te dane właściwym organom na stosowny czas; po raz kolejny wzywa do przejścia z systemu typu „pull” na system typu „push” w zakresie przekazywania danych władzom amerykańskim oraz podtrzymuje bardzo poważne zastrzeżenia dotyczące stworzenia europejskiego systemu PNR objętego kompetencją Europolu, jak przewiduje komunikat w sprawie scentralizowanego zarządzania europejskiego zbiorami informacji dotyczącymi podróży pasażerów lotniczych (PNR), które leżałoby w gestii Europolu[7]; wzywa Komisję i Radę, aby we wszelkich rokowaniach z krajami trzecimi lub organizacjami międzynarodowymi, w szczególności z ICAO, uwzględniały rezolucję Parlamentu Europejskiego z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie PNR[8];

32. ponawia wezwanie do ustalenia wspólnych kryteriów w zakresie ochrony danych w dziedzinie bezpieczeństwa, przyjmując za podstawę zasady ustalone przez Radę Europejską i Europejską Konferencję Organów Ochrony Danych (patrz: projekt zalecenia Duquesne) i ponownie wzywa do stworzenia w ramach współpracy policyjnej i sądowej wspólnego organu ochrony danych poprzez połączenie krajowych i europejskich organów w ramach EUROPOL-u, EUROJUST-u, SIS i SID; taki organ miałby za zadanie kontrolę przestrzegania przez europejskie organy norm w zakresie ochrony danych i wspieranie tych organów przy pracach legislacyjnych;

33. wskazuje na potrzebę wzmocnienia zabezpieczenia dokumentów podróży, szczególnie z uwzględnieniem elementów techniki biometrycznej; uważa powyższe rozwiązanie techniczne za nadzwyczaj ważne, ponieważ jedynie w ten sposób można zagwarantować skuteczność wykorzystania techniki biometrycznej i fizyczne zabezpieczenie danych, w szczególności przed dostępem osób nieupoważnionych; szczgólnie istotne jest zabezpieczenie parametrów technicznych, do czego zaleca się rozwiązania charakteryzujące się dobrym stosunkiem kosztów do skuteczności i bezpiecznych dla procesu zbierania, przetwarzania, przechowywania i wykorzystywania danych; zwraca uwagę, że całkowicie bezużyteczne dla UE byłoby podjęcie przedwczesnej decyzji o wyborze konkretnego rozwiązania, która mogłoby okazać się nieodpowiednie;

34. wskazuje, że zdaniem Grupy Roboczej „Artykuł 29” oraz Europejskiego Inspektora Ochrony Danych krajowe inicjatywy z kwietnia 2004 r. dotyczące przechowywania danych nie są w pełni zgodne z postanowieniami Europejskiej Konwencji Praw Człowieka i Kartą Praw Podstawowych Unii Europejskiej;

35. podkreśla, że koszty sprawdzania zebranych danych powinny być ponoszone przez organ składający wniosek o ich udostępnienie, aby w ten sposób zapobiec niewspółmiernej liczbie wniosków;

36. wyraża po raz kolejny ubolewanie z powodu braku przejrzystości oraz publicznej debaty przy wyborze tego rodzaju technologii i rozmowach prowadzonych zarówno w zespołach technicznych Międzynarodowej Organizacji Lotnictwa Cywilnego (ICAO), jak i z administracją USA; wskazuje ponownie na swoje zastrzeżenia w odniesieniu do etykietek RFID (Radio Frequency ID chip) w paszportach obywateli UE i wzywa Komisję do wnikliwego zbadania tych technologii, zanim nakaże się ich stosowanie w odniesieniu do setek milionów dokumentów.

Informacja prawna - Polityka ochrony prywatności