PROJEKT REZOLUCJI

9.3.2006

projekt w odpowiedzi na oświadczenia Rady i Komisji
zgodnie z art. 103 ust. 2 Regulaminu
złożyli Francis Wurtz, Ilda Figueiredo oraz Helmuth Markov
w imieniu grupy politycznej GUE/NGL
w sprawie zagadnień do rozpatrzenia przez Radę Europejską na wiosnę 2006 r. dotyczących Strategii Lizbońskiej

B6‑0161/06

Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie zagadnień do rozpatrzenia przez Radę Europejską na wiosnę 2006 r. dotyczących Strategii Lizbońskiej

Parlament Europejski,

–  uwzględniając rezolucję Parlamentu Europejskiego z dnia 9 marca 2005 r. w sprawie średniookresowego przeglądu strategii lizbońskiej[1],

–  uwzględniając komunikat Komisji w sprawie Zintegrowanych Wytycznych na lata 2005-2008 dotyczących polityk wzrostu i zatrudnienia z dnia 12 kwietnia 2005 r. (COM(2005)0141),

–  uwzględniając komunikat Komisji z dnia 20 lipca 2005 r. zatytułowany "Wspólne działania na rzecz wzrostu i zatrudnienia: Wspólnotowy program lizboński" (COM(2005)0330),

–  uwzględniając 25 krajowych programów reform lizbońskich przedstawionych przez Państwa Członkowskie,

–  uwzględniając komunikat Komisji „Pierwsze roczne sprawozdanie o postępach prac” z 25 stycznia 2006 r.,

–  uwzględniając konkluzje Rady Europejskiej z marca 2000 r., marca 2001 r., marca 2005 r. i października 2005 r.,

–  uwzględniając art. 103 ust. 2 Regulaminu,

Sprawy ogólne – uwagi dotyczące gospodarki, społeczeństwa i środowiska

1.  ubolewa nad tym, że tak zwana rewizja Strategii Lizbońskiej uzgodniona przez ubiegłoroczną wiosenną Radę Europejską jest skupiona na jednym celu, tj. na „konkurencyjności”, „strukturalnych reformach gospodarczych” i „przedsiębiorczości”, wykazując wyraźną skłonność do neoliberalizmu, stanowiąc zagrożenie dla wymiaru społecznego oraz nie uwzględniając społecznych, gospodarczych i środowiskowych problemów stojących przed różnymi państwami członkowskimi, podkreśla, że we wszystkich państwach członkowskich niniejsze priorytety zostały przełożone na konkretne krajowe plany działania (KPD), które będą stanowić bodziec dla prowadzonych reform z zakresu zamówień publicznych, usług komunalnych, rynków pracy oraz krajowych systemów ubezpieczeń społecznych w każdym z tych państw,

2.  zauważa, że Strategia Lizbońska określona na marcowym szczycie Rady Europejskiej w 2000 r. – która zyskała wyraźne poparcie czołowych organizacji skupiających pracodawców europejskich –UNICE i ERT - stanowi najważniejsze narzędzie w Unii Europejskiej do promowania liberalizacji i prywatyzacji przedsiębiorstw użyteczności publicznej, elastyczności i adaptacyjności rynków pracy, ograniczania wysokości płac i otwarcia na przedsiębiorców prywatnych ogromnego obszaru opieki społecznej, w tym sektora emerytur i opieki zdrowotnej,

3.  wyraża głębokie zaniepokojenie, że od 2000 r. Unia Europejska wykazuje słaby wzrost gospodarczy i wzrost zatrudnienia, zyski z wydajności pracowników trafiają do pracodawców, jak również utrzymuje się wysoki poziom bezrobocia, ubóstwa, wykluczenia społecznego, niepewność zatrudnienia i nierówność dochodów; zauważa, że udział zysku jako części PKB w obszarze euro w chwili obecnej zbliża się do najwyższego poziomu od 25 lat, podczas gdy udział płac ulegał zmniejszeniu od dziesięcioleci,

4.  podkreśla, że Strategia Lizbońska jest dalece nieskuteczna pod względem osiągania swoich wytyczonych celów średniego wzrostu gospodarczego na poziomie 3%, pełnego zatrudnienia dzięki stworzeniu 20 milionów nowych miejsc pracy i osiągnięcia całkowitych wydatków na badania i rozwój na poziomie 3% wspólnotowego PKB; zauważa, że według danych Komisji średni wzrost gospodarczy osiągnął około połowę docelowej wartości, stworzono około jedną czwartą docelowej liczby miejsc pracy (pomijając jakość tworzonych miejsc pracy oraz istniejące prawie dwudziestomilionowe bezrobocie) a wydatki na badania i rozwój nie sięgają nawet 2% PKB;

5.  podkreśla, że trwający proces liberalizacji rynków i prywatyzacji przedsiębiorstw użyteczności publicznej nie przyniósł żadnych widocznych korzyści pod względem cen, jakości usług lub zmniejszenia wydatków publicznych. wręcz przeciwnie, zauważa, że stowarzyszenia konsumentów i użytkowników odnotowały wzrost cen, spadek jakości usług oraz wzrost kosztów dostarczania; Ponadto, liberalizacja przyczynia się do likwidowania miejsc pracy w objętych nią sektorach i do tworzenia prywatnych monopoli, które stanowią zagrożenie dla praw pracowników i konsumentów,

6.  uważa, ze polityka monetarna i fiskalna UE miała niekorzystny wpływ na wzrost gospodarczy i wzrost zatrudnienia i zwraca uwagę na potrzebę prowadzenia polityki pieniężnej, która przyczyni się do umocnienia poprawy sytuacji gospodarczej i zwalczania bezrobocia,

7.  wyraża ubolewanie, z powodu osiągniętego porozumienie Rady Europejskiej w grudniu 2005 r. w sprawie Perspektyw Finansowych na lata 2007-2013, w szczególności z redukcji w Funduszach Strukturalnych (z 0,41% PKB UE do 0,37) oraz w programach społecznych, środowiskowych, badawczych i edukacyjnych,

8.  uznaje, że poziom 1,045% PKB UE jest zupełnie niewystarczający i podkreśla, że Perspektywy Finansowe na lata 2007-2013 powinny w wyraźny sposób prowadzić do wzrostu budżetu UE w kontekście stojących przed rozszerzoną Unią wyzwań społecznych, gospodarczych i środowiskowych oraz potrzeb zwiększenia spójności,

9.  podkreśla, że UE potrzebuje makroekonomicznych podstaw, które wspierałyby zrównoważony rozwój, wzmocniły przyjazny dla środowiska wewnętrzny popyt, pełne zatrudnienie i prawa oraz spójność gospodarczą i społeczną; w związku z tym wnosi aby państwa członkowskie i Unia uzgodniły spójną europejska strategię inwestycyjną poprzez utworzenie „Europejskiego programu inwestycyjnego na rzecz zrównoważonego rozwoju zatrudnienia” dysponującego co najmniej 1% PKB UE, który zostanie uzupełniony przez państwa członkowskie;

10.  wzywa do prowadzenia przez UE i państwa członkowskie połączonej, skoordynowanej ekspansywnej polityki fiskalnej mającej na celu wzmocnienie popytu wewnętrznego, inwestycji publicznych, badań i edukacji oraz związanego z tym rozwoju zasobów ludzkich poprzez:

• i)rozluźnienie polityki monetarnej EBC w oparciu o demokratyczną odpowiedzialność i wraz ze zmianą nadrzędnego celu stabilności cen jednoczesne włączenie kwestii gospodarczych i społecznych,
• ii)odstąpienie od Paktu na rzecz Stabilności i Wzrostu,

11.  przypomina wagę polityki płac progresywnych dla pobudzenia wewnętrznego popytu, poprawy integracji społecznej i zwalczania nierówności w sferze dochodów; wyraża ubolewanie, że ograniczenie w sferze płac stanowi jeden z celów Zintegrowanych Wytycznych,

12.  wzywa do zastąpienia Strategii Lizbońskiej „Europejską strategią na rzecz solidarności i zrównoważonego rozwoju”, która kładzie nacisk na szczególne wzmocnienie gospodarki UE, polityki społecznej i ochrony środowiska oraz wspiera inwestycje:

i)  w zakresie badań i innowacji, wszelkich aspektach jakości pracy oraz poprawie kwalifikacji, aby dysponować dobrze przeszkoloną i wykształconą siłą roboczą,

ii)  w infrastrukturze podstawowej i wspierającej gospodarkę,

iii)  na rzecz poprawy jakości usług publicznych,

iv) w zakresie ochrony środowiska i technologii ekologicznych

v)  na rzecz poprawy standardów pracy, społecznych, środowiskowych bezpieczeństwa, w celu osiągnięcia harmonizacji na najwyższym poziomie

vi)  w gospodarce społecznej,

13.  uważa, że polityka ochrony środowiska naturalnego może stanowić ważną możliwość stworzenia bezpośrednich i pośrednich miejsc pracy na szeroką skalę, jeśli polityka innowacyjna i przemysłowa skoncentrują się na popieraniu zrównoważonego rozwoju;

Ocena krajowych planów działania i raport na temat postępów w perspektywie wiosennej Rady Europejskiej

14.  podkreśla, że wspólnotowy program lizboński wraz z krajowymi planami działania, w ramach zmienionej Strategii Lizbońskiej, stanowią narzędzie do zapewnienia uzasadnienia na poziomie krajów dla rozwoju takich samych reform strukturalnych we wszystkich państwach członkowskich, w szczególności na rynku pracy i ubezpieczeń społecznych, które przyniosą poważne konsekwencje gospodarcze i społeczne, wzmocnione ponadto zintegrowanymi wytycznymi i Paktem na rzecz Stabilności i Wzrostu,

15.  odnotowuje roczny raport Komisji na temat postępu i wyraża ubolewanie nad stronniczością, którą wykazała Komisja umieszczając swe priorytety pod przykrywką odblokowania potencjału i inwestycji prywatnych, a w szczególności:

• i)dostarczenie uzasadnienia dla przyszłej prywatyzacji ubezpieczeń społecznych, ograniczenia świadczeń socjalnych i wzrostu przepisowego i rzeczywistego wieku przechodzenia na emeryturę,
• ii)naleganie na dalszą elastyczność rynku pracy, wprowadzenie nowych koncepcji elastyczności i bezpieczeństwa („flexicurity”) wraz z umiejętności szukania pracy („employability”),
• iii)zaliczenie inwestycji na badania i rozwój oraz edukację do kaprysów wolnego rynku, w ten sposób uzasadniając komercjalizację wiedzy i badań,
• iv)naleganie na liberalizację rynków energetycznych i nadanie kluczowego znaczenia wnioskom związanym z usługami na rynku wewnętrznym,

16.  ubolewa nad nową koncepcją elastyczności i bezpieczeństwa zatrudnienia („flexicurity”) przedstawioną przez Komisję, którą definiuje się jako połączenie wystarczająco elastycznych umów o pracę i polityk rynku pracy, które popierają przechodzenie od jednej pracy do drugiej; uważa, że koncepcja ta jest równoważna z koncepcją umiejętności szukania pracy („employability”), która obarcza odpowiedzialnością za zdobycie pracy pracownika; podkreśla, że obydwie koncepcje promują deregulację pracy i liberalizację zwolnień, stanowiąc zagrożenie dla integracji społecznej i jakości pracy;

17.  jest głęboko zaniepokojony faktem, że główne wytyczne krajowych programów strategicznych drugiej generacji na rzecz stałych emerytur sprzyjają prywatyzacji opieki społecznej, podniesieniu wieku emerytalnego i obniżeniu poziomu korzyści; ubolewa, że Komisja nalega na torowanie drogi dla rzekomej „modernizacji” systemów opieki społecznej;

18.  uważa za nieuzasadnione naciski ze strony Komisji i Rady poprzez strategię lizbońską, mające na celu dalszą dekonstrukcję/prywatyzację publicznego filara emerytalnego i podniesienie rzeczywistego i ustawowego wieku emerytalnego; odrzuca wszelkie próby podniesienia ustawowego wieku emerytalnego;

19.  ubolewa, że spośród ośmiu kluczowych środków unijnych przedstawionych przez Komisję w zeszłym roku priorytet nadaje się sfinalizowaniu wewnętrznego rynku usług i przyjęciu „dyrektywy Bolkesteina”; podtrzymuje swoją determinację w celu uwzględnienia ekonomicznego znaczenia sektora usług dla gospodarki europejskiej i tworzenia miejsc pracy, stając na stanowisku, że liberalizacja usług sprzyja deregulacji pracy, dumpingowi socjalnemu i środowiskowemu, a także zagraża usługom publicznym, miejscom pracy oraz prawom społecznym i konsumenckim; odrzuca „dyrektywę Bolkesteina” i wzywa Komisję do wycofania projektu dyrektywy w sprawie usług na rynku wewnętrznym;

20.  podkreśla, że istnieje sprzeczność między promowaniem elastycznego rynku pracy i niepewnych miejsc pracy a potrzebą promowania jakości pracy we wszystkich jej aspektach; zauważa, że następstwem reform na rynku pracy jest spadek wzrostu wydajności; wzywa Komisję do opracowania komunikatu w sprawie związków pomiędzy jakością pracy i wydajnością;

21.  zwraca uwagę na głęboko zakorzeniony sprzeciw i opór pracowników, konsumentów i użytkowników usług publicznych przeciwko trwającemu procesowi liberalizacji i reformom pracy i ubezpieczeń społecznych i wzywa wiosenną Radę Europejską do wzięcia tego pod uwagę, a także do uwzględnienia propozycji związków zawodowych, organizacji konsumenckich i organizacji użytkowników usług publicznych;

22.  ubolewa, że Komisja całkowicie zaniedbała agendę społeczną – a konkretnie strategię integracji społecznej w walce z ubóstwem i wykluczeniem społecznym – w swoim komunikacie, podobnie jak w wiosennym raporcie z 2005 r.;

23.  ubolewa, że większość krajowych programów reform nie wspomina o strategii integracji społecznej, chociaż jest ona jednym z filarów agendy społecznej i strategii lizbońskiej ustanowionej w marcu 2000 r.; zauważa, że w rozszerzonej UE 72 miliony ludzi są zagrożone ubóstwem; wzywa wiosenną Radę Europejską do przyjęcia ambitnego celu zmniejszenia wskaźnika ubóstwa w UE o połowę do 2010 r. oraz obniżenia o połowę poziomu zróżnicowania dochodów wyrażonego współczynnikiem S80/S20;

24.  ubolewa nad faktem, że większość krajowych programów reform skupia się wyłącznie na „większej ilości” pracy, zaniedbując pracę „lepszej jakości”, będącą drugą stroną medalu; podkreśla, że ani w rocznym sprawozdaniu o postępach prac, ani w krajowych programach reform nie odniesiono się w wystarczający sposób do promowania jakości pracy w jej wszystkich aspektach i uważa, że powinno to stać się unijnym priorytetem, ponieważ jakość pracy jest ściśle związana z jakością życia, społeczną integracją i wydajnością; wzywa wiosenną Radę do wyznaczenia celu, jakim będzie zatrudnienie 50% pracowników w UE, pracujących obecnie na podstawie umowy na czas określony, na umowach stałych do 2010 r.;

25.  uznaje znaczenie usług publicznych i dotyczących ich przepisów dla promowania społecznej, gospodarczej i regionalnej spójności w UE; zdecydowanie potępia uprzedzenia w stosunku do państwa jako dostawcy usług użyteczności publicznej i wzywa do powierzenia dóbr publicznych w zarząd sektora publicznego;

26.  podkreśla, że UE potrzebuje silnego zobowiązania na rzecz skrócenia czasu pracy bez obniżania płac, aby stworzyć nowe miejsca pracy i zwiększyć wydajność; wzywa Komisję do wycofania wniosku dotyczącego przeglądu dyrektywy w sprawie czasu pracy;

27.  uważa, że obecne analizy opłacalności czy też zaproponowane w ramach inicjatywy lepszego stanowienia prawa „oceny konkurencyjności” sprzyjają interesom biznesu i ich głównym celem jest wycofanie wszelkich aktów prawnych zagrażających konkurencyjności lub dochodowości firm; uważa, że oceny oddziaływania nie powinny kwestionować założonych początkowo celów proponowanego lub uchwalonego prawodawstwa, a mianowicie ochrony pracy oraz praw socjalnych, środowiskowych i konsumenta;

W kierunku solidarności i Agendy Społecznej

28.  podkreśla, że w celu zbudowania szerokiej koalicji na rzecz wprowadzenia zmian Strategia Lizbońska musi dążyć do polepszenia raczej niż osłabienia systemów socjalnych (nie podważając podstawowych praw do emerytury, zasiłku chorobowego i dla bezrobotnych, czy też nabytych praw i korzyści) oraz do promowania takich rynków pracy, na których priorytetem jest jakość pracy i sprawiedliwy rozdział zysków z produkcji, jak również unikać wywierania presji na obniżenie standardów społecznych i środowiskowych;

29.  podkreśla, że najlepszy sposób zapewnienia trwałości ubezpieczeń społecznych wiąże się z pełnoprawnym zatrudnieniem, polityką płac progresywnych, pełną integracją/legalizacją pracowników napływowych, bardziej egalitarną dystrybucją dochodów, wystarczającym wzrostem wydajności i skoordynowanym zwalczaniem nielegalnej pracy; uważa, że ważne jest zapewnienie i zwiększenie wkładu pracodawców w ubezpieczenia społeczne; podkreśla potrzebę znalezienia nowych instrumentów finansowania publicznych systemów ubezpieczeń społecznych, na przykład dzięki specjalnym podatkom od transakcji na rynkach kapitałowych lub środkom opartym na wartości dodanej przedsiębiorstw;

30.  podkreśla znaczenie nowej agendy polityki społecznej, która powinna zakładać następujące cele:

• i)rozwój otwartego i spójnego społeczeństwa, co oznacza podejmowanie działań na rzecz stabilnego zatrudnienia i poszanowania praw pracowniczych,
• ii)promowanie społeczeństwa opartego na równouprawnieniu płci oraz zwalczaniu wszelkich form dyskryminacji,
• iii)dystrybucja wypracowanego bogactwa w celu podnoszenia dobrobytu wszystkich osób, co oznacza publiczne, uniwersalne systemy opieki społecznej oraz gwarantowany dostęp wszystkich osób do wysokiej jakości usług publicznych, obejmujących opiekę zdrowotną, oświatę oraz gospodarkę mieszkaniową,
• iv)polityka społeczna uwzględniająca wszystkie grupy społeczne,
• v)demokracja uczestnictwa jako element różnych strategii socjalnych i zatrudnienia;

31.  zauważa potrzebę zapewnienia udoskonalonej infrastruktury oświatowej i socjalnej zarówno dla ludzi młodych jak i osób w starszym wieku, obejmującej większe możliwości uczenia się przez całe życie, a także przystępną opiekę nad dziećmi, osobami starszymi oraz pielęgniarską; przypomina państwom członkowskim o zobowiązaniu, jakie złożyły na szczycie w Barcelonie w 2002 roku, zgodnie z którym do roku 2010 mają one zapewnić opiekę dzienną ponad 33% dzieci poniżej trzeciego roku życia oraz 90% dzieci w wieku od trzech lat do wieku szkolnego;

32.  podkreśla, że potrzebna jest polityka gwarantująca równość kobiet i mężczyzn (np. równej wysokości wynagrodzenia, urlopy rodzicielskie, możliwości podjęcia dobrej pracy) oraz stwarzająca lepsze warunki godzenia życia zawodowego z prywatnym, na różnych etapach kariery zawodowej, a także poprawiająca ilość i jakość infrastruktury związanej z kształceniem osób pozostających na ich utrzymaniu oraz opieką nad nimi;

33.  podkreśla potrzebę działań promujących równość i zwalczających dyskryminację, szczególnie w drodze nowych inicjatyw legislacyjnych mających na celu zastosowanie art. 13 Traktatu w zakresie praw kobiet, imigrantów i osób niepełnosprawnych; wskazuje także na potrzebę umocnienia związku między Europejskim Funduszem Społecznym a krajowymi planami na rzecz zatrudnienia i integracji społecznej w celu zapewnienia niezbędnego finansowania dla tych ostatnich oraz zagwarantowania rzeczywistego uczestnictwa parlamentów krajowych, organizacji pozarządowych działających w powyższych obszarach i podmiotów na rynku pracy;

34.  przypomina strategię Komisji na rzecz nowych źródeł zatrudnienia, zwłaszcza poprzez promowanie usług lokalnych i wspólnotowego pochodzenia, usług publicznych, usług socjalnych, usług osobistych, usług kulturalnych i zawodów związanych ze środowiskiem; uważa, że strategia ta powinna skupić się również na jakości stworzonych miejsc pracy, aby w jej wyniku nie powstały „drobne prace”;

35.  uważa, że polityka imigracyjna powinna promować pomyślną pod ekonomicznym i społecznym względem integrację migrantów, która mogłaby przyczynić się też do trwałości ubezpieczeń społecznych; jest zdania, że udana polityka imigracyjna zależy również od realizacji szeroko zakrojonej i proaktywnej strategii osiągnięcia pełnej integracji, która powinna obejmować szereg społecznych, ekonomicznych i obywatelskich środków;

Dalsze inwestowanie w badania, edukację i innowacje

36.  wierzy, że innowacje ekologiczne oraz badania i rozwój są istotne w osiągnięciu ogólnej polityki trwałego rozwoju oraz przyczyniają się do tworzenia dobrobytu i miejsc pracy; w tym też celu podkreśla znaczenie podstawowych i stosowanych badań finansowanych z funduszy publicznych;

37.  podkreśla, że ekspansywna polityka makroekonomiczna musi być nastawiona na promowanie ekologicznych innowacji, ponieważ trwały rozwój będzie możliwy tylko wówczas, gdy zwiększony popyt i wzrost gospodarczy zostaną powiązane ze znaczną redukcją zużycia energii i surowców;

38.  uważa, że badania i rozwój powinny być nastawione na poprawianie jakości życia i promowanie trwałego rozwoju oraz że siódmy program ramowy na rzecz badań naukowych 2007-2013 powinien koncentrować się na naukach społecznych, społeczeństwie informacyjnym (w tym darmowym i otwartym oprogramowaniu), prewencyjnej i publicznej opiece zdrowotnej, bezpieczeństwie żywności, kontroli produktów chemicznych, ekologicznych technologiach, działaniach związanych z trwałym rozwojem, takich jak energie odnawialne i przyjaznym dla środowiska rolnictwie, takim jak rolnictwo biologiczne;

39.  jest przekonany, że UE winna zrealizować te strategiczne priorytety poprzez wzmocnienie swych zdolności w dziedzinie innowacji i badań naukowych oraz wyraża w tym kontekście ubolewanie nad cięciami, jakich Rada Europejska dokonała w tej dziedzinie w swym wniosku w sprawie perspektywy finansowej na lata 2007-2013 w trakcie grudniowego szczytu;

40.  zachęca państwa członkowskie do zdwojenia wysiłków w zakresie działań mających stymulować innowacje w średniej wielkości przedsiębiorstwach, a także w 20 milionach małych przedsiębiorstw w Europie, które są motorem wzrostu gospodarczego i tworzenia nowych miejsc pracy w Europie; jest zdania, że lepszy dostęp MŚP do siódmego ramowego programu na rzecz badań naukowych ma decydujące znaczenie dla kwestii zwiększenia ich zdolności do tworzenia nowych miejsc pracy;

41.  wyraża zaniepokojenie niewspółmiernie dużym naciskiem, jaki kładzie się na komercjalizację wiedzy i badań naukowych oraz ostrzega przed zagrożeniem prowadzenia wyłącznie stosowanych badań naukowych, nastawionych na wypracowanie maksymalnych zysków;

42.  podkreśla znaczenie podniesienia ogólnego poziomu kształcenia oraz szkolenia ludności w celu promowania innowacji oraz badań naukowych i rozwoju oraz jest zdania, że zwiększone inwestycje w kształcenie, szkolenie oraz uczenie się przez całe życie mają w tym względzie fundamentalne znaczenie; uważa, że należy poprawić jakość systemów oświaty i szkolenia na poszczególnych etapach życia, a także ułatwić dostęp do szkolnictwa wyższego; kładzie nacisk na konieczność inwestowania przez przedsiębiorstwa w szkolenie swych kadr;

43.  zachęca państwa członkowskie do skoncentrowania się przede wszystkim na problemie przerywania nauki szkolnej przez uczniów szkół podstawowych i średnich; uważa, że współczynnik przerywania nauki szkolnej w UE wynoszący 1 na 5 studentów jest nie do przyjęcia; wzywa uczestników wiosennego szczytu Rady Europejskiej do postawienia sobie ambitnego zadania zredukowania tej liczby o połowę; jest zaniepokojony faktem, że propozycje wysunięte przez Komisję w związku z wiosennym szczytem Rady Europejskiej zawierają konkretne cele znalezienia pracy absolwentom szkół w celu zredukowania liczby uczniów opuszczających szkołę;

W drodze do spójnej polityki energetycznej

44.  jest zdania, że energia i dostawy energii mają podstawowe znaczenie dla rozwoju gospodarczego i dobrobytu ludności; podkreśla, że energia stanowi dobro publiczne, zaś dostawy energii są usługą publiczną; wyraża ubolewanie nad faktem, że większość krajowych programów reform oraz roczne sprawozdanie z postępu prac stawiają na pierwszym miejscu liberalizację rynków energii do roku 2007 uzgodnioną przez państwa członkowskie w trakcie spotkania Rady; przypomina, że liberalizacja może przynieść podwyżki cen oraz przyczynić się do zagrożenia dostaw energii;

45.  uważa, że państwa członkowskie i UE muszą podjąć śmiałe kroki w celu uniezależnienia się od paliw kopalnych i odwrócenia obecnej, niezrównoważonej tendencji; podkreśla, że równowaga ekologiczna i społeczna musi stanowić centralny element publicznych programów inwestycyjnych UE i państw członkowskich; zwraca uwagę, że inwestycje powinny być nastawione na propagowanie energii odnawialnych, oddzielenie wzrostu gospodarczego od wzrostu zużycia energii i wykorzystania zasobów, poprawę wydajności energetycznej oraz wspieranie oszczędności energetycznej poprzez zmniejszenie zużycia energii na wszystkich poziomach; uważa, że szybkie przejście do energii odnawialnych powinno stanowić fundament Strategii Lizbońskiej i jeden z głównych priorytetów wspólnotowego siódmego ramowego programu na rzecz badań naukowych;

46.  uważa, że spójna polityka energetyczna jest kluczowa dla zrównoważonego rozwoju, który oznacza zmniejszenie zużycia, poprawę wydajności oraz stosowanie energii odnawialnych; uważa, że zmiana podejścia do wykorzystywania energii powinna doprowadzić do obniżenia obecnego zużycia energii w Europie o około 20%; w tym kontekście wyraża opinię, że debata w ramach wiosennego szczytu Rady Europejskiej w sprawie energii powinna przynieść konkretne działania w zakresie oszczędności energetycznej, wydajności zasobów oraz dalszego promowania energii odnawialnych;

47.  podkreśla zatem, że Unia Europejska winna inwestować znaczne środki w wykorzystanie ogromnych możliwości oszczędności energii, tworząc jednocześnie miejsca pracy w sektorach, które w krótkim czasie przyniosą nader wymierne korzyści, zwłaszcza w sektorze budowlanym, który zużywa ponad 40% energii wytwarzanej w całej UE;

48.  zdaje sobie sprawę, że długotrwałe bezpieczeństwo energetyczne nie jest możliwe bez przestawienia się na energie odnawialne oraz wzywa do zwiększonych wysiłków w celu zapewnienia pełnej realizacji przyjętych założeń w zakresie energii odnawialnych, energii elektrycznej wytwarzanej z energii odnawialnych, biopaliw oraz wydajności energetycznej; wzywa państwa członkowskie i Komisję do wdrożenia środków zachęcających i inwestycji w energie odnawialne, aby osiągnąć, a nawet przekroczyć założenia odnoszące się do wykorzystania energii odnawialnych;

49.  uważa, że walka ze zmianą klimatu stwarza gospodarcze i społeczne szanse, które mogą pomóc wzmocnić strategię trwałego rozwoju; zwraca uwagę na potrzebę określenia prawnie wiążących celów w zakresie redukcji emisji gazów cieplarnianych; wzywa Komisję Europejską do podkreślania potrzeby ochrony klimatu w dialogu z międzynarodowymi partnerami, przede wszystkim ze Stanami Zjednoczonymi, oraz do podkreślania, że brak konstruktywnej postawy w tej dziedzinie ze strony państw trzecich nie pozostanie bez wpływu na ich stosunki z UE;

50.  podkreśla istniejące możliwości alternatyw oraz wzajemnych powiązań energii, środowiska i rolnictwa, z korzyścią dla obywateli oraz jakości ich życia, a także dla zainteresowanych sektorów gospodarki, w ramach trwałego rozwoju; uważa jednak, że należy osiągnąć właściwą równowagę między uprawą do celów spożywczych a uprawą roślin energetycznych w celu zagwarantowania, że niezależność żywieniowa i bezpieczeństwo żywności nie są narażone na ryzyko;

*

*  *

51.  zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Komisji i Radzie.

• [1]  Dz.U. C 320 E z 15.12.05, str. 164.