PROJEKT REZOLUCJI
7.2.2007
zgodnie z art. 103 ust. 2 Regulaminu
złożył Karl-Heinz Florenz
w imieniu Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności
w sprawie zmian klimatycznych
B6‑0045/2007
Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie zmian klimatycznych
Parlament Europejski,
– uwzględniając dwunastą Konferencję Stron (COP 12) w sprawie konwencji UNFCCC oraz drugą Konferencję Stron pełniącą rolę Posiedzenia Stron uczestniczących w posiedzeniu w sprawie Protokołu z Kioto (COP/MOP 2), które odbyło się w Nairobi w dniach 6 do 17 listopada 2006 r.,
– uwzględniając poprzednie rezolucje w sprawie zmian klimatycznych, a w szczególności rezolucję z dnia 16 listopada 2005 r. „Wygrać batalię przeciw globalnym zmianom klimatycznym”[1] oraz rezolucję z dnia 26 października 2006 r. w sprawie strategii UE na konferencję w Nairobi (COP 12 i COP/MOP 2)[2],
– uwzględniając komunikat Komisji „Ograniczenie globalnego ocieplenia do 2°C w perspektywie roku 2020 i dalszej”[3],
– uwzględniając art. 103 ust. 2 Regulaminu,
A. mając na uwadze, że ostanie ekstremalne zjawiska pogodowe, takie jak huragan Cyryl, prowadzą do jeszcze bardziej intensywnej debaty na temat zmian klimatycznych;
B. mając na uwadze, że pojedynczej anomalii pogodowej nie można łączyć ze zmianami klimatycznymi, jednak należy wziąć pod uwagę, że w opinii wielu naukowców zwiększona intensywność ekstremalnych zjawisk pogodowych ma związek ze zmianami klimatycznymi;
1. podkreśla pilną potrzebę podjęcia konkretnych działań na szczeblu globalnym w celu opanowania zmian klimatycznych, jak również konieczność przywództwa politycznego, aby posunąć ten proces do przodu;
2. z zadowoleniem przyjmuje w tym kontekście fakt, że zarówno Komisja, jak i obecna prezydencja umieściły problem zmian klimatycznych w centrum swoich programów politycznych;
3. wzywa Unię Europejską do utrzymania wiodącej roli w negocjacjach mających na celu opracowanie międzynarodowych ram w sprawie zmian klimatycznych po 2012 r. oraz do utrzymania wysoce ambitnych celów w przyszłych dyskusjach z partnerami międzynarodowymi;
4. wzywa Unię Europejską do okazania zdecydowania w podchodzeniu do problemu zmian klimatycznych poprzez osiągnięcie wymiernych postępów w ograniczaniu emisji gazów cieplarnianych i spełnienie krajowych i międzynarodowych norm ograniczania emisji;
5. uznaje, że udział UE w emisji gazów cieplarnianych na poziomie 14%[4] może wydawać się niski; podkreśla jednak, że pod względem emisji mierzonych per capita udział UE należy do najwyższych na świecie; w celu zmniejszenia tych różnic przypomina Komisji i państwom członkowskim o ich zobowiązaniu, wynikającym z protokołu z Kioto i porozumień z Marrakeszu, do zapewnienia uzupełniającego charakteru wykorzystania przez nich elastycznych mechanizmów;
6. podkreśla potrzebę znacznego przyspieszenia międzynarodowych negocjacji w sprawie ram po 2012 r., tak aby zagwarantować, że nie powstanie luka między pierwszym i drugim okresem zobowiązań wynikających z protokołu z Kioto oraz dać społeczności międzynarodowej czas na zaplanowanie niezbędnych środków; ponownie apeluje o osiągnięcie porozumienia do końca 2008 r., a najpóźniej do 2009 r.;
7. podkreśla, że UE powinna opierać swoją strategię na założeniu, że osiągnięte zostanie porozumienie w sprawie ram po 2012 r. na szczeblu międzynarodowym; jest w związku z tym przekonany, że na tym etapie jest jeszcze zbyt wcześnie na dyskutowanie o strategii wycofania się, gdyby takie porozumienie międzynarodowe nie zostało osiągnięte;
8. przypomina, że, jak zostało to ujęte w rezolucjach z 16 listopada 2005 r. oraz z 26 października 2006 r. i częściowo potwierdzone w komunikacie przez Komisję, strategia UE w sprawie zamian klimatycznych powinna opierać się na następujących głównych celach:
- i)ograniczenie średniego światowego wzrostu temperatury do 2°C powyżej poziomu sprzed industrializacji;
ii) podjęcie się ograniczenia emisji do 2020 r. o 30% w porównaniu do poziomu emisji z 1990 r., aby osiągnąć poziom redukcji w granicach 80% do 2050 r.;
9. wyraża ubolewanie z powodu braku jasności w pakiecie dotyczącym energii i klimatu opracowanym przez Komisję w odniesieniu do poziomu zmniejszenia emisji gazów cieplarnianych na 2020 r.; podkreśla, że minimalne ograniczenie emisji na poziomie 30% jest niezbędne do zapewnienia realnej możliwości osiągnięcia celu UE ograniczenia średniego wzrostu temperatury do 2°C;
10. podkreśla, że aby osiągnąć porozumienie na szczeblu międzynarodowym w sprawie 30% redukcji emisji gazów cieplarnianych we wszystkich krajach uprzemysłowionych, Unia Europejska musi skupić się nie tylko na polityce w zakresie ochrony środowiska, ale również na polityce zagranicznej i międzynarodowej polityce handlowej, a także na możliwościach zmiany zapotrzebowania na energię i inne surowce naturalne, dlatego też taki szerszy obraz musi stanowić element debaty na temat strategii osiągnięcia powyższego celu;
11. uważa, że rozwinięte gospodarczo państwa członkowskie przeniosły znaczną część energochłonnej i zużywającej dużo surowców naturalnych działalności do krajów mniej rozwiniętych, gdzie taka sama działalność może powodować wyższe emisje gazów cieplarnianych; dlatego wzywa Komisję i państwa członkowskie do ustalenia strategii zapobiegających takim praktykom;
12. nalega, aby kraje rozwinięte przyjęły szczególną odpowiedzialność za opanowanie zmian klimatycznych na szczeblu światowym; wzywa w związku z tym strony, które przyjęły załącznik I do spełnienia bieżących zobowiązań i podjęcia ambitnych celów w drugim okresie zobowiązań po 2012 r.; wzywa ponadto te kraje uprzemysłowione, które nie podpisały protokołu z Kioto do ponownego rozważenia swojego stanowiska, do podjęcia energicznych środków krajowych i do odgrywania aktywnej roli w przyszłych międzynarodowych negocjacjach, mając na celu uczestnictwo w przyszłym systemie dotyczącym zmian klimatycznych;
13. wzywa Komisję i państwa członkowskie do zbadania możliwości przyjęcia granicznych środków dostosowawczych w handlu, aby zrównoważyć wszelką przewagę konkurencyjną, jaką mogliby posiadać producenci w krajach uprzemysłowionych bez ograniczeń dotyczących węgla;
14. ponawia propozycję zrewidowania systemu handlu emisjami (ETS) w celu harmonizacji metody przydzielania opartej na punktach odniesienia i aukcjach;
15. zgadza się z Komisją, że kraje, które nie podpisały załącznika I, należy bardziej zaangażować w proces, ale podkreśla, że kraje rozwijające się nie mogą być traktowane jako jeden blok oraz że działania podejmowane przez kraje rozwijające się lub w tych krajach muszą być różnicowane w zależności od szczególnych uwarunkowań krajowych; podkreśla ponadto, że od krajów najmniej rozwiniętych nie należy wymagać żadnych zobowiązań;
16. w celu zagwarantowania równych reguł gry na szczeblu międzynarodowym wzywa Komisję i państwa członkowskie, aby rozważyły zaproponowanie celów sektorowych dla energochłonnych eksportowych gałęzi przemysłu w krajach bez wiążących zobowiązań dotyczących ograniczania emisji jako uzupełnienie wiążących celów emisji w przypadku krajów uprzemysłowionych;
17. podkreśla, że polityka energetyczna stanowi podstawowy element globalnej strategii UE w sprawie zmian klimatycznych oraz że w różnicowaniu źródeł energii i przechodzeniu na alternatywne, bezwęglowe lub niskowęglowe technologie energetyczne tkwi wielki potencjał ograniczania emisji, przy jednoczesnym zapewnieniu mniejszej zależności od źródeł zewnętrznych;
18. uważa, że istnieje wielki potencjał ograniczania emisji w sferze racjonalizacji zużycia energii; wzywa Komisję i państwa członkowskie do przyjęcia ambitnych środków i celów w tej dziedzinie oraz do zbadania możliwości przekroczenia poziomu 20% redukcji zaproponowanego przez Komisję;
19. uważa, że przy odpowiednio zrównoważonych krajowych systemach podatkowych można zwiększyć efektywność energetyczną w państwach członkowskich i zapobiec niepotrzebnemu zużyciu energii;
20. wzywa państwa członkowskie do wypełnienia swoich zobowiązań poprzez podjęcie odpowiednich środków zapewniających szybkie wdrożenie dyrektywy 2002/91/WE w sprawie charakterystyki energetycznej budynków, która weszła w życie w dniu 4 stycznia 2003 r. i dzięki której szacowana obniżka kosztów w sektorze budownictwa ma wynieść 22%; wzywa w związku z tym Komisję do otwarcia postępowania wobec tych państw członkowskich, które dotychczas nie podjęły odpowiednich środków w celu wdrożenia dyrektywy 2002/91/EC;
21. podkreśla, że w sektorze transportu występuje największy wzrost zużycia energii oraz że na transport drogowy przypada około 25% emisji CO2 we Wspólnocie; dlatego wzywa do rozwoju transportu publicznego;
22. z zadowoleniem przyjmuje propozycję ustalenia wiążącego celu zwiększenia poziomu udziału energii odnawialnej w ogólnej ilości energii w UE do 25% do 2020 r.;
23. ubolewa z powodu braku wiążących celów sektorowych dotyczących energii odnawialnej, ponieważ jedynie takie cele spowodują rzeczywistą poprawę w opanowywaniu zamian klimatycznych; wzywa Komisję, aby obok celów ogólnych zażądała, aby państwa członkowskie przedstawiły szczególne cele sektorowe dotyczące energii odnawialnej, tak jak zostało to zaproponowane w ocenie wpływu mapy drogowej w sprawie energii odnawialnej;
24. ponownie stwierdza, że w ogrzewaniu i chłodzeniu za pomocą energii odnawialnej tkwi ogromy potencjał redukcji CO2, co wpłynie na obniżkę kosztów, oraz zmniejszenia zależności od paliw kopalnych; wyraża ubolewanie, że Komisja nie przedstawiła wniosku w sprawie dyrektywy wspierającej ogrzewanie i chłodzenie za pomocą energii odnawialnej, jak zostało to obiecane Parlamentowi Europejskiemu, ale zauważa, że Komisja nadal planuje środki legislacyjne w tej dziedzinie;
25. nalega na przyjęcie propozycji wyrażonej w rezolucji z dnia 14 lutego 2006 r.[5] w sprawie ogrzewania i chłodzenia z wykorzystaniem odnawialnych źródeł energii;
26. wyraża ubolewanie z powodu opóźnienia Komisji w przedstawieniu propozycji dotyczących obowiązkowych limitów emisji samochodowych pomimo ponawianych przez Parlament Europejski apeli o przyjęcie takich limitów jako części kompleksowego pakietu środków ograniczania emisji gazów cieplarnianych w sektorze transportu; zauważa propozycję Komisji w sprawie określenia wiążącego udziału biopaliw w paliwach do pojazdów na poziomie 10% w 2020 r.; podkreśla znaczenie zrównoważonej produkcji biopaliw; uważa, że podczas gdy biopaliwa mogą odgrywać istotną rolę w zmniejszaniu zależności od paliw kopalnych, zwiększanie ich udziału nie może odbywać się kosztem produkcji żywności, ani prowadzić do pogłębiającego się ubytku lasów na świecie; podkreśla potrzebę obowiązkowej certyfikacji środowiskowej i społecznej biopaliw oraz różnicowania zachęt w oparciu o pełną efektywność klimatyczną przez cały cykl życia;
27. popiera proponowane partnerstwo energetyczne z Afryką; jednak usilnie zaleca ustanowienie podobnego partnerstwa z Chinami i Indiami, mając na uwadze gwałtowny wzrost emisji gazów cieplarnianych w tych krajach oraz pilną potrzebę wsparcia ich w rozwijaniu potencjału i w inwestowaniu w bezwęglowe lub niskowęglowe wydajne energetycznie technologie (priorytetowo traktując energię odnawialną), nalegając przy tym na to, aby UE współpracowała z określonymi regionami na rzecz powstrzymania wycinania lasów tropikalnych i zachęcania zamiast tego do zalesiania i odnowy wyciętych lasów; ponadto proponuje nasilenie współpracy energetycznej z Rosją;
28. uważa, że znaczące wysiłki na rzecz ograniczenia emisji mogą iść w parze z rozwojem gospodarczym, a nawet stanowią warunek wstępny zrównoważonego rozwoju gospodarczego w przyszłych dekadach; ponownie stwierdza, że technologie środowiskowe mogą poprawić konkurencyjność Unii Europejskiej, przyczyniając się jednocześnie w dużym stopniu do redukcji emisji; zauważa, że technologie środowiskowe leżą w związku z tym w centrum strategii zrównoważonego rozwoju zgodnego ze zobowiązaniami EU z Kioto oraz ze strategią lizbońską;
29. podkreśla przerażające gospodarcze, społeczne i zdrowotne koszty bezczynności ukazane, między innymi, w raporcie Sterna na temat ekonomiki zmian klimatycznych; przypomina, że brak działania spowoduje straty odpowiadające 5-20% światowego PKB rocznie, podczas gdy koszt racjonalnej polityki w zakresie klimatu i inwestycji w czyste technologie oceniany jest pomiędzy 0,5% i 1% globalnego PKB rocznie do 2050 r., nie biorąc pod uwagę dodatkowych korzyści dla środowiska i zdrowia; uznaje, że opóźnianie działań zwiększy ryzyko występowania niekorzystnych efektów w środowisku oraz koszty ich łagodzenia;
30. jest zdania, że należy wzmóc badania naukowe w tej dziedzinie oraz przyjąć jasne cele wyników środowiskowych w celu pobudzenia rozwoju i wykorzystania lepszych i bardziej przyjaznych dla środowiska technologii;
31. utrzymuje, że obniżenie globalnych emisji nie musi prowadzić do innych zagrożeń, takich jak rozprzestrzenianie broni jądrowej lub terroryzm; dlatego jest przekonany, że energia jądrowa powinna pozostać wykluczona ze wspólnego wdrożenia mechanizmu czystego rozwoju (CDM/JI) czy innych mechanizmów mających na celu wynagradzanie za obniżenie emisji w krajach rozwijających się;
32. zachęca do znacznie większego bezpośredniego zaangażowania w wysiłki mające na celu łagodzenie zmian klimatu, dokonywane na poziomie obywateli europejskich;
33. wzywa ponownie Unię Europejską i państwa członkowskie do przyjęcia ambitnej polityki partnerstwa technologicznego i transferu czystych technologii z krajami rozwijającymi się, wspierając je w rozwoju gospodarki i zwiększając dobrobyt w bardziej trwały sposób;
34. jest zaniepokojony zagrożeniami dla instalacji jądrowych istniejących w regionach przybrzeżnych stwarzanymi przez zmiany klimatyczne i tsunami oraz wzywa Komisję i Radę do oceny tych zagrożeń i poczynienia odpowiednich przygotowań, a także do unikania budowy nowych urządzeń jądrowych w regionach przybrzeżnych;
35. wzywa Komisję Europejską do dokonania oceny wpływu zmian klimatycznych na wzrost temperatury ziemi, zmniejszenie ilości opadów oraz stan podziemnych zasobów wodnych; uważa za szczególnie ważne badanie skutków ograniczenia powierzchni uprawnych jako źródła biomasy i złóż węgla; podkreśla znaczenie niektórych praktyk zarządzania rolnego;
36. wzywa wszystkie odpowiednie komisje i delegacje do ścisłej współpracy w zakresie zmian klimatycznych, tak aby lepiej skoordynować politykę przemysłową, politykę energetyczną transport, rolnictwo, badania i rozwój oraz inne inicjatywy z celami związanymi ze zmianami klimatycznymi i tak aby kwestię spraw klimatycznych regularnie poruszać na szczeblu delegacji międzyparlamentarnych oraz w kontekście transatlantyckiego dialogu legislacyjnego;
37. wzywa obie prezydencje w 2007 r. do zapewnienia, że kwestia zmian klimatycznych nabierze rozmachu, a poziom zobowiązań politycznych oraz liczba partnerów międzynarodowych w procesie na szczeblu międzynarodowym wzrośnie;
38. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich oraz sekretariatowi Ramowej Konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatycznych z prośbą o przekazanie wszystkim krajom nienależącym do UE.