PROJEKT REZOLUCJI
8.3.2007
zgodnie z art. 108 ust. 5 Regulaminu
złożył Karl-Heinz Florenz
w imieniu Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności
w sprawie działań wspólnotowych dotyczących świadczenia transgranicznej opieki zdrowotnej
B6‑0098/2007
Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie działań wspólnotowych dotyczących świadczenia transgranicznej opieki zdrowotnej
Parlament Europejski,
– uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „Konsultacja w sprawie działań Wspólnoty dotyczących usług zdrowotnych” (SEC(2006)1195/4),
– uwzględniając art. 152 traktatu,
– uwzględniając wyroki Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich („Europejski Trybunał Sprawiedliwości”) w sprawach: Decker (C-120/95, z dnia 28 kwietnia 1998 r.), Kohll (C-158/96, z dnia 28 kwietnia 1998 r.), Geraets-Smits & Peerbooms (C-157/99, z dnia 12 lipca 2001 r.), Vanbraekel (C-368/98, z dnia 12 lipca 2001 r.), IKA (C-326/00, z dnia 25 lutego 2003 r.), Müller-Fauré & van Riet (C-385/99, z dnia 13 maja 2003 r.), Inizan (C-56/01, z dnia 23 października 2003 r.), Leichtle (C-8/02, z dnia 18 marca 2004 r.) i Watts (C-327/04, z dnia 16 maja 2005 r.),
– uwzględniając rezolucję Parlamentu Europejskiego w sprawie mobilności pacjentów i rozwoju służby zdrowia w Unii Europejskiej (P6_TA(2005)0236),
– uwzględniając pytanie ustne B6-0013/2007 zadane przez Komisję Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności zgodnie z art. 108 regulaminu,
– uwzględniając art. 108 ust. 5 Regulaminu,
A. mając na uwadze, że usługi zdrowotne wyłączono z zakresu dyrektywy w sprawie usług,
B. mając na uwadze, że Europejski Trybunał Sprawiedliwości (ETS) od 1998 r. wydał szereg orzeczeń pozwalających pacjentom na swobodne przemieszczanie się w poszukiwaniu leczenia i opieki medycznej, co oznacza zastosowanie zasady swobodnego przepływu do zwrotu kosztów opieki zdrowotnej świadczonej za granicą,
C. mając na uwadze, że ETS stwierdził początkowo, iż uzależnianie zwrotu kosztów poniesionych w innym państwie członkowskim od uzyskania wcześniejszego zezwolenia należy uważać za barierę w świadczeniu usług, następnie jednak opracował dodatkowe zasady dotyczące zwrotu kosztów i konieczności uzyskania wcześniejszego zezwolenia,
D. mając na uwadze, że systemy opieki zdrowotnej w Unii Europejskiej opierają się na zasadzie solidarności, równości i powszechności, aby zagwarantować wszystkim, bez względu na dochody, status społeczny i wiek, właściwą opiekę wysokiej jakości;
E. mając na uwadze, że w poszczególnych krajach opiekę zdrowotną zorganizowano na różne sposoby,
1. przyjmuje z zadowoleniem inicjatywę Komisji, polegającą na rozpoczęciu procedury konsultacji w sprawie najlepszych form działań wspólnotowych mających na celu stworzenie ram dotyczących transgranicznych aspektów opieki zdrowotnej;
2. przypomina zawarty w traktacie obowiązek zapewnienia wysokiej jakości ochrony zdrowia ludzi we wszystkich dziedzinach polityki Wspólnoty; przypomina ponadto art. 95 ust. 3 traktatu WE, który wprowadza podstawę prawną dla dotyczących zdrowia przepisów rynku wewnętrznego; dlatego też uważa za niezbędne utworzenie ram prawnych dla świadczenia transgranicznej opieki zdrowotnej, które najlepiej zagwarantują pacjentom dostęp we właściwym czasie do odpowiedniej opieki zdrowotnej wysokiej jakości, rozwój transgranicznej opieki zdrowotnej i trwałe finansowanie opieki zdrowotnej;
3. zwraca uwagę na fakt, że trangraniczna opieka zdrowotna obejmuje takie aspekty, jak mobilność pacjentów, mobilność pracowników służby zdrowia i dostarczanie usług zdrowotnych w innym kraju; zaznacza ponadto, że orzeczenia ETS dotyczą w szczególności problemu prawa pacjentów do poszukiwania leczenia za granicą i do otrzymywania zwrotu kosztów od krajowego systemu ubezpieczeń zdrowotnych;
4. uważa w związku z tym, że zagwarantowanie pewności prawnej w kwestiach związanych ze zwrotem kosztów transgranicznej opieki zdrowotnej to sprawa priorytetowa zarówno dla pacjentów, jak i dla krajowych systemów ubezpieczeń zdrowotnych oraz dla podmiotów świadczących usługi zdrowotne; podkreśla potrzebę jaśniejszych procedur i warunków zwrotu kosztów w różnych przypadkach;
5. nalega, by Komisja opracowała wspólne zasady i podstawowe wytyczne w dziedzinie opieki zdrowotnej, aby zagwarantować bezpieczeństwo pacjentów;
6. podkreśla konieczność zagwarantowania bezpieczeństwa pacjentów w każdych okolicznościach bez względu na miejsce i sposób świadczenia opieki zdrowotnej; domaga się jasnego określenia odpowiedzialności organów nadzorujących podmioty świadczące usługi zdrowotne; uważa za niezbędne utworzenie mechanizmu odwołań w sprawach dotyczących nieprawidłowości w transgranicznej opiece zdrowotnej;
7. zwraca uwagę na fakt, że prawie we wszystkich przypadkach opieka zdrowotna i leczenie medyczne wymagają kontynuacji, która może być długotrwała; uznaje potrzebę wprowadzenia jasnych zasad podziału zadań i odpowiedzialności podmiotów świadczących usługi zdrowotne na różnych etapach leczenia i opieki;
8. uważa wprowadzenie ram legislacyjnych na szczeblu Wspólnoty za najlepszy sposób zagwarantowania pewności prawnej pacjentom, krajowym systemom opieki zdrowotnej i prywatnym dostawcom usług zdrowotnych; jest przekonany, że jest to również najlepszy sposób na optymalizację wykorzystania zasobów opieki zdrowotnej i przyspieszenie dostępu do leczenia;
9. uważa za niezbędne włączenie do ram prawnych mechanizmu pozwalającego organom krajowym na zbieranie danych i wymianę informacji o podmiotach świadczących usługi zdrowotne i o dostępnych kompetencjach; jest ponadto przekonany, że utworzenie sieci europejskich centrów referencyjnych może przynieść znaczne korzyści w leczeniu chorób;
10. wzywa Komisję do zwrócenia szczególnej uwagi na informowanie pacjentów o ich prawach i obowiązkach oraz do wprowadzenia odpowiednich zapisów we wniosku legislacyjnym;
11. jest przekonany, że utworzenie ram wspólnotowych może być okazją do wzmocnienia pozycji obywateli europejskich jako pacjentów i zachęcić państwa członkowskie do rozwijania swoich systemów opieki zdrowotnej;
12. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Komisji, Radzie oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.