PROJEKT REZOLUCJI
21.11.2007
zgodnie z art. 103 ust. 2 Regulaminu
złożyli Helmuth Markov, Vittorio Agnoletto, Luisa Morgantini, Jens Holm, Gabriele Zimmer i Miguel Portas
w imieniu grupy politycznej GUE/NGL
w sprawie umów o partnerstwie gospodarczym
B6‑0489/2007
Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie umów o partnerstwie gospodarczym
Parlament Europejski,
– uwzględniając komunikat Komisji z dnia 23 października 2007 r. w sprawie umów o partnerstwie gospodarczym (COM(2007)0635),
– uwzględniając konkluzje Rady ds. Ogólnych i Stosunków Zewnętrznych z dnia 19 listopada 2007 r. dotyczące umów o partnerstwie gospodarczym (EPA),
– uwzględniając konkluzje przedstawione na zakończenie spotkania ministrów państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku (AKP) w Brukseli w dniach 8 i 9 listopada 2007 r.,
– uwzględniając art. 103 ust. 2 Regulaminu,
A. przypominając, że głównym celem partnerstwa grupy AKP i UE powinno być promowanie rozwoju krajów AKP w celu rozwiązania wielkich problemów ubóstwa, którego większość z nich doświadcza, oraz umożliwienie im rozwinięcia potencjału gospodarczego, tak aby kraje te były w stanie doprowadzić do integracji z gospodarką światową w uczciwych warunkach,
B. mając na uwadze oświadczenie rządów krajów AKP, że podpisanie wzajemnej umowy o wolnym handlu (FTA), takiej jak negocjowana obecnie z Unią Europejską umowa o partnerstwie gospodarczym (EPA), nawet jeżeli będzie ona zawierać środki ochronne i pewien stopień asymetrii, stanowi poważne zagrożenie dla procesu uprzemysłowienia tych krajów, ich rolnictwa, bezpieczeństwa żywności i większości dochodów umożliwiających im zagwarantowanie funkcjonowania sektora usług publicznych,
C. mając na uwadze, że w sprawozdaniu Konferencji ONZ w sprawie handlu i rozwoju (UNCTAD) z września 2007 r. stwierdza się, że „Porozumienie między Północą a Południem może często ograniczać długotrwały rozwój konkurencyjnych sektorów przemysłu w krajach rozwijających się”,
D. mając na uwadze, że po likwidacji głównych instrumentów stworzonych w celu ustabilizowania cen surowców wyjściowych, w ostatnim czasie porozumienie w sprawie cukru, propozycja EPA w obecnym kształcie jest kolejnym przykładem przejścia od stosunków państw AKP i UE opartych na rozwoju do stosunków skupiających się na uprawianiu neoliberalnej polityki i zagwarantowaniu UE dostępu do rynku,
E. wyrażając ubolewanie w związku z faktem, że Komisja Europejska nie zaproponowała jeszcze utrzymania preferencyjnego systemu handlowego w ramach WTO, mimo iż rozwój jest zasadniczym deklarowanym celem WTO, oraz pomimo potencjału stworzenia sojuszu 27 państw członkowskich UE i 79 krajów AKP na rzecz utrzymania preferencyjnego systemu handlowego,
F. odrzucając naciski Komisji Europejskiej na rzecz wprowadzenia od 1 stycznia 2008 r. ceł na wiele towarów eksportowanych przez kraje AKP nienależące do państw najmniej rozwiniętych w przypadku niewprowadzenia w życie umów o partnerstwie gospodarczym, co zniszczyłoby dobrobyt i źródła utrzymania milionów pracowników z państw AKP,
G. mając na uwadze, że rozpoczęcie rozpatrzenia żądań krajów AKP wynegocjowania rozdziału poświęconego rozwojowi w ramach negocjacji w sprawie EPA zajęło Komisji wiele lat, a także mając na uwadze, że sam komisarz Peter Mandelson przyznał, że „państwa członkowskie mają wiele do zrobienia w kwestii wyjaśnienia poziomu dodatkowej pomocy na rzecz zobowiązania handlowego, która przekazana zostanie krajom AKP”,
H. podkreślając, że deklaracja z Kapsztadu wzywała do ustrukturyzowania negocjacji w otwarty i przejrzysty sposób, uwzględniający różne zasoby i poziomy rozwoju obu prowadzących negocjacje stron,
I. przypominając, że Parlament Europejski oraz WZP AKP-UE kładły nacisk na to, aby żaden kraj AKP nie znalazł się pod względem stosunków handlowych w mniej korzystnej sytuacji po roku 2007 na mocy obecnych ustaleń,
J. będąc w dalszym ciągu zaniepokojonym oświadczeniem Komisji Europejskiej, że podejmie ona negocjacje z niektórymi krajami regionu, wyłączając z rozmów pozostałe państwa, przez co dokona podziału regionów zamiast wzmacniać integrację regionalną,
K. mając na uwadze, że obecne postępowanie negocjatorów Komisji Europejskiej, a także ich nalegania na otwarcie rynków krajów AKP mają wpływ na zwyczajowo dobre stosunki UE i AKP oraz na potencjał tego typu sojuszu w czasie negocjacji międzynarodowych w przyszłości,
1. przestrzega przed poważnymi konsekwencjami społecznymi i środowiskowymi obecnego kierunku negocjacji w sprawie EPA, które ukierunkowane są na wzajemny dostęp do rynku, a nie na rozwój, oraz odrzuca nacisk wywierany na regiony AKP w celu podpisania EPA w pośpiechu pod groźbą zniesienia preferencyjnych umów handlowych od stycznia 2008 r.; uznaje fakt, że żaden zespół negocjacyjny AKP nie jest obecnie w stanie zawrzeć umowy o partnerstwie gospodarczym;
2. przyjmuje do wiadomości oświadczenie Komisji Europejskiej z dnia 23 października 2007 r. i decyzję Rady ds. Ogólnych i Stosunków Zewnętrznych z 19 listopada 2007 r. o znacznej zmianie stanowiska UE w negocjacjach z krajami AKP nad umowami o partnerstwie gospodarczym;
3. wzywa Komisję Europejską do natychmiastowego powiadomienia WTO, że negocjacje jeszcze się nie zakończyły, podobnie do Programu Rozwoju z Doha (DDA), oraz że UE przedłuży okres obowiązywania preferencyjnego systemu handlu w stosunku do wszystkich krajów AKP o co najmniej dwa kolejne lata;
4. uważa, że pracom nad umowami o partnerstwie UE i AKP powinien przewodniczyć komisarz ds. rozwoju i jego służby we współpracy z komisarzem ds. handlu;
5. wzywa Komisję do uznania faktu, że państwa AKP potrzebują dużo więcej czasu na dokonanie wyczerpującej oceny skutków proponowanych umów i wniesienie własnego wkładu, zważywszy na to, że poważne negocjacje trwają dopiero od dwóch lat;
6. wzywa Komisję do wyraźnego usunięcia z zakresu negocjacji zagadnień takich jak kwestie singapurskie i prywatyzacja usług oraz do nienalegania na obecność tych krajów we wszystkich międzynarodowych instrumentach na rzecz własności intelektualnej na wzór krajów uprzemysłowionych bez uwzględnienia braku równowagi w zakresie własności patentów między państwami południowymi a północnymi oraz potrzeby zmniejszenia przez te kraje przepaści technologicznej;
7. podkreśla, że Komisja Europejska musi respektować zobowiązania podjęte zgodnie z art. 37 ust. 6 umowy z Kotonu i powinna zagwarantować, że państwom, które nie podpiszą umowy o partnerstwie gospodarczym, łącznie z krajami nienależącym do grupy państw najsłabiej rozwiniętych, zaproponuje się nowe ramy handlowe, odpowiadające ich bieżącej sytuacji; dostrzega również, że KE oświadczyła ostatnio, że mogłaby objąć systemem GSP+ niektóre kraje np. Seszele oraz inne państwa niezainteresowane podpisaniem umowy o partnerstwie gospodarczym;
8. uważa, że wszystkie przyjęte umowy, niezależnie od tego, czy są to umowy przejściowe czy pełne umowy o partnerstwie gospodarczym, muszą gwarantować to, że sytuacja żadnego kraju nie pogorszy się po wygaśnięciu terminu zamknięcia negocjacji, czego wielokrotnie domagał się Parlament Europejski;
9. odrzuca wszelkie zamiary KE prowadzenia negocjacji z poszczególnymi krajami, łamiąc jedność subregionalną; wzywa KE do nadania priorytetowego znaczenia wzmocnieniu naturalnych rynków regionalnych, a także podkreśla kwestię integracji regionalnej krajów AKP;
10. wzywa władze państw AKP i UE do zajęcia się w trybie pilnym ratyfikacją 10. Europejskiego Funduszu Rozwoju (EFR) bez jakiegokolwiek warunkowego łączenia jej z negocjacjami w sprawie EPA; ubolewa nad opóźnieniami w ratyfikacji i wdrażaniu 10. EFR, co prawdopodobnie spowoduje zmniejszenie rocznych środków pomocowych przyznanych na działania w zakresie współpracy między AKP a UE w okresie pierwszych 15 lat obowiązywania umowy z Kotonu;
11. ubolewa nad faktem, że pomimo nalegań Parlamentu Europejskiego nie opracowano żadnych konkretnych instrumentów na rzecz ochrony i promocji szczególnych praw kobiet i dziewcząt oraz że w procesie negocjacji umów o partnerstwie gospodarczym nie zajęto się kwestią równości płci;
12. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, rządom i parlamentom krajów AKP, Komisji Europejskiej, Komisji Unii Afrykańskiej i sekretarzowi generalnemu UNCTAD.