PROJEKT REZOLUCJI
1.10.2008
zgodnie z art. 108 ust. 5 Regulaminu
złożyli Laima Liucija Andrikienė, Tunne Kelam, Eija-Riitta Korhola, John Bowis
w imieniu grupy politycznej PPE-DE
w sprawie zarządzania regionem arktycznym
Patrz też projekt wspólnej rezolucji RC-B6-0523/2008
B6‑0528/2008
Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie zarządzania regionem arktycznym
Parlament Europejski,
– uwzględniając Międzynarodowy Rok Polarny (marzec 2007 r. – marzec 2009 r.),
– uwzględniając 8. Konferencję Parlamentarzystów Regionu Arktycznego, która odbyła się w Fairbanks na Alasce w dniach 12-14 sierpnia 2008 r.,
– uwzględniając spodziewany na jesieni komunikat Komisji w sprawie polityki wobec regionu Arktyki,
– uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje w sprawie wymiaru północnego (z 2003 r., 2005 r. i 2006 r.),
– uwzględniając wnioski zamieszczone w sprawozdaniu z oceny wpływu zmian klimatu na Arktykę,
– uwzględniając art. 108 ust. 5 Regulaminu,
A. uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „Zintegrowana polityka morska Unii Europejskiej” (niebieska księga) opublikowany w dniu 10 października 2007 r.,
B. uwzględniając dokument programowy Wysokiego Przedstawiciela i Komisji Europejskiej skierowany do Rady Europejskiej zatytułowany „Zmiany klimatu a bezpieczeństwo międzynarodowe” z dnia 14 marca 2008 r.,
C. mając na uwadze rosnące znaczenie geopolityczne i strategiczne regionu arktycznego, czego symbolem było umieszczenie flagi rosyjskiej na dnie morza pod biegunem północnym w sierpniu 2007 r.,
D. uwzględniając Konwencję Narodów Zjednoczonych o prawie morza (UNCLOS), której nie ratyfikował jeszcze Senat Stanów Zjednoczonych,
E. mając na uwadze, że niedawna Konferencja Parlamentarzystów Regionu Arktycznego zgromadziła pochodzących z wyboru przedstawicieli Parlamentu Europejskiego, Kanady, Danii, Grenlandii, Islandii, Finlandii, Norwegii, Szwecji, Rosji i Stanów Zjednoczonych celem przedyskutowania kwestii bezpieczeństwa morskiego, opieki zdrowotnej, ochrony środowiska i trwałego rozwoju,
F. mając na uwadze, że obecnie do regionu arktycznego nie mają zastosowania żadne wielostronne normy i regulacje, ponieważ nigdy nie miał stanowić żeglownej drogi morskiej lub strefy prowadzenia operacji handlowych,
G. mając na uwadze, że żegluga morska na wodach arktycznych gwałtownie wzrosła w ostatnich latach z uwagi na wzmożone zainteresowanie morskimi odwiertami oraz coraz większy ruch statków wycieczkowych, a także perspektywy, które oferuje Przejście Północno-Zachodnie,
H. mając na uwadze, że region arktyczny może być źródłem blisko 22% nieodkrytych rezerw ropy naftowej i gazu na świecie,
I. uwzględniając deklarację z Ilulissat przyjętą przez „kraje A5” (Danię, Kanadę, Norwegię, Federację Rosyjską i USA) w maju 2008 r.,
J. uwzględniając wnioski przewodniczącego konferencji pod hasłem „Arktyka: nasza wspólna sprawa” zorganizowanej przez Nordycką Radę Ministrów w Ilulissat (Grenlandia) w dniach 9-10 września 2008 r., w której pełny udział wzięła Komisja Europejska,
K. mając na uwadze, że konferencja skupiła się także na zmianach klimatu w regionie, ich wpływie na rdzenną ludność oraz możliwościach dostosowania się do tych zmian,
L. mając na uwadze, że tempo globalnego ocieplenia w regionie arktycznym jest znacznie większe niż w pozostałej części świata (2° w ciągu ostatnich 100 lat w porównaniu ze średnio 0,6° w pozostałej części świata),
M. mając na uwadze, że warunki klimatyczne w Arktyce zmieniły się do tego stopnia, że na przykład Inuici nie mogą polować w tradycyjny sposób, ponieważ lód jest zbyt cienki, aby utrzymać sanie, zaś dzikie zwierzęta, takie jak niedźwiedzie polarne, morsy i lisy, są zagrożone utratą znacznej części siedlisk,
N. mając na uwadze, że do państw członkowskich UE zaliczają się trzy państwa arktyczne, a kolejne dwa to jej sąsiedzi pozostający z nią w bliskich stosunkach i uczestniczący w rynku wewnętrznym w ramach porozumienia EOG, co oznacza, że UE i jej państwa stowarzyszone obejmują ponad połowę członków Rady Arktycznej,
1. wyraża głębokie zaniepokojenie skutkami zmian klimatu dla równowagi życia rdzennej ludności regionu, zarówno pod względem środowiska ogólnego (topnienie pokrywy lodowej i wiecznej zmarzliny, podnoszenie się poziomu mórz, powodzie), jak i siedliska naturalnego (cofająca się pokrywa lodowa stwarza problemy w zakresie zwyczajów pokarmowych niedźwiedzi polarnych), oraz podkreśla, że wszelkie międzynarodowe decyzje w tych kwestiach muszą w pełni angażować i uwzględniać wszystkie ludy i narody Arktyki;
2. zauważa, że w XX wieku temperatura powietrza w Arktyce wzrosła o około 5°C, a wzrost ten jest o dziesięć razy szybszy niż w przypadku zaobserwowanej średniej światowej temperatury przy powierzchni; podkreśla, że w Arktyce przewiduje się dalsze ocieplenie o około 4-7°C przez następne 100 lat; uważa zatem, że minął czas na diagnozę i nadeszła pora działania;
3. podkreśla, że gatunki i społeczności Arktyki są szczególne przystosowane do ciężkich warunków występujących na biegunie, co czyni je niezwykle wrażliwymi na drastyczne zmiany tych warunków; wyraża głębokie zaniepokojenie losem morsów, niedźwiedzi polarnych, fok i innych zwierząt morskich uzależnionych od pokrywy lodowej pod względem odpoczynku, żerowania, polowania i rozmnażania, którym szczególnie zagrażają zmiany klimatu;
4. przyjmuje z zadowoleniem deklarację końcową przyjętą przez Konferencję Parlamentarzystów Regionu Arktycznego w Fairbanks w dniu 14 sierpnia 2008 r.;
5. przyjmuje z zadowoleniem fakt, że Daleka Północ stanowi część polityki wymiaru północnego Unii Europejskiej, ale jest przekonany, że należy nadal podnosić świadomość znaczenia Arktyki w kontekście światowym poprzez opracowanie osobnej polityki UE wobec Arktyki;
6. w związku z tym podkreśla znaczenie Arktyki dla globalnego klimatu i ma nadzieję, że obecne wsparcie dla działalności badawczej w regionie będzie kontynuowane po Międzynarodowym Roku Polarnym;
7. z ogromnym zainteresowaniem oczekuje na przyszły komunikat Komisji w sprawie polityki wobec Arktyki i ma nadzieję, że położy on podwaliny pod znaczącą politykę wobec Arktyki w UE; zwraca się do Komisji o poruszenie w komunikacie przynajmniej następujących zagadnień:
- (a)sytuacji w zakresie zmian klimatu w regionie i dostosowania się do nich;
- (b)opcji politycznych respektujących rdzenną ludność i jej warunki życia;
- (c)potrzeby współpracy z naszymi arktycznymi sąsiadami w sprawach transgranicznych, zwłaszcza w dziedzinie bezpieczeństwa morskiego;
- (d)możliwości przyszłej transgranicznej struktury politycznej lub prawnej, która mogłaby zapewnić ochronę środowiska i trwały uporządkowany rozwój regionu lub umożliwić mediację w sporach politycznych dotyczących zasobów i dróg żeglownych na Dalekiej Północy;
8. wzywa Komisję, by w programie swoich prac oraz w przyszłym komunikacie w sprawie Arktyki zwróciła szczególną uwagę na politykę energetyczną i bezpieczeństwa w Arktyce, oceniła i rozważyła możliwości ścisłej współpracy UE z krajami regionu arktycznego na rzecz osiągnięcia wspólnych, ambitnych celów w zakresie zmian klimatu trwałego rozwoju, poprawy bezpieczeństwa dostaw energii oraz efektywniejszego wewnętrznego rynku energii;
9. zwraca uwagę na fakt, że przygotowując swoje stanowisko na 15. Konferencję Stron Ramowej Konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu, która odbędzie się w Kopenhadze w 2009 r., UE powinna zwrócić szczególną uwagę na region arktyczny ze względu na wpływ, jaki wywiera on na globalny klimat, oraz z uwagi na jego wyjątkowe środowisko naturalne;
10. jest zdania, że pod względem ochrony życia ludzi lub ochrony środowiska żegluga morska w regionie (związana zarówno z turystyką jak i z odwiertami) nie podlega nawet w minimalnym stopniu międzynarodowym zasadom bezpieczeństwa obowiązującym na innych wodach międzynarodowych, i wzywa Komisję do jak najszybszego zagwarantowania, że do regulacji Międzynarodowej Organizacji Morskiej (IMO) zostaną wprowadzone stosowne zmiany;
11. podkreśla zewnętrzne aspekty polityki energetycznej i znaczenie Arktyki dla kształtowania europejskiej polityki energetycznej zaproponowanej przez Radę Europejską w marcu 2007 r.;
12. wspiera Radę Arktyczną w dążeniu do utrzymania statusu Arktyki jako regionu bez większych napięć politycznych, otwartego dla międzynarodowej współpracy badawczej, aby umożliwić pełne wykorzystanie jego potencjału jako obszaru dostarczającego w przyszłości energię w ramach trwałego rozwoju środowiska naturalnego;
13. wzywa Komisję do odegrania aktywnej roli w Arktyce, której pierwszym przejawem powinno być przynajmniej przyjęcie statusu obserwatora w Radzie Arktycznej, i uważa, że Komisja powinna stworzyć wyspecjalizowany dział ds. Arktyki;
14. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom państw członkowskich, Norwegii, Islandii, Rosji, Kanady i Stanów Zjednoczonych, a także partnerom w ramach współpracy regionalnej.