PROJEKT REZOLUCJI
20.10.2008
zgodnie z art. 103 ust. 2 Regulaminu
złożyli Martin Schulz, Hannes Swoboda, Robert Goebbels, Pervenche Berès, Linda McAvan oraz Jan Marinus Wiersma
w imieniu grupy politycznej PSE
w sprawie wyników posiedzenia Rady Europejskiej w dniach 15 i 16 października 2008 r. w Brukseli
Patrz też projekt wspólnej rezolucji RC-B6-0543/2008
B6‑0552/08
Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie wyników posiedzenia Rady Europejskiej w dniach 15 i 16 października 2008 r. w Brukseli
Parlament Europejski,
– uwzględniając konkluzje prezydencji z posiedzenia Rady Europejskiej w dniach 15 i 16 października 2008 r.,
– uwzględniając sprawozdanie Rady Europejskiej i oświadczenie Komisji w sprawie posiedzenia Rady Europejskiej w dniach 15 i 16 października 2008 r.,
– uwzględniając konkluzje Rady dotyczące ram nadzorczych i ustaleń dotyczących stabilności finansowej UE, przyjęte w dniu 14 maja 2008 r., oraz konkluzje Rady w kwestiach pokrewnych, z posiedzeń z dnia 3 czerwca 2008 r., 4 grudnia 2007 r. i 9 października 2007 r.,
– uwzględniając niedawne przyjęcie w komisji parlamentarnej wszystkich wniosków legislacyjnych składających się na pakiet dotyczący zmian klimatycznych i energii,
– uwzględniając art. 103 ust. 2 Regulaminu,
A. mając na uwadze, że obecny kryzys finansowy, wywołany technikami finansowymi stosowanymi w USA w odniesieniu do kredytów hipotecznych o podwyższonym ryzyku i produktów pochodnych, rozprzestrzenił się na cały światowy system finansowy w wyniku coraz bardziej zintegrowanego charakteru rynków finansowych,
B. mając na uwadze, że innowacyjność na rynku finansowym może być użyteczna, jednak tego rodzaju produkty finansowe wymagają regulacji i przejrzystości dla zapewnienia właściwej równowagi między wydajnością a stabilnością oraz dla zapobieżenia potencjalnemu ryzyku naruszenia trwałego wzrostu gospodarczego, procesu tworzenia miejsc pracy i spójności społecznej,
C. mając na uwadze, że rynki finansowe powinny służyć realnej gospodarce, a nie bieżącej sytuacji charakteryzującej się prywatyzacją zysków i uspołecznieniem strat,
D. mając na uwadze, że systemy wynagrodzeń kadry kierowniczej i pośredników, zamiast odzwierciedlać wyniki jednostek i przedsiębiorstw, zachęcały do nadmiernego ryzyka krótkoterminowego kosztem niezbędnej długoterminowej wydajności, ostrożności i odpowiedzialności,
E. mając na uwadze, że obecny kryzys dowodzi, iż potrzebna jest reforma i umocnienie struktury i skuteczności rozdrobnionego obecnie nadzoru ze strony UE, nienadążającego za integracją i złożonością rynków finansowych,
F. mając na uwadze, że w ostatnich latach Parlament wielokrotnie zwracał się do Komisji i do państw członkowskich o zagwarantowanie tak wydajnych uregulowań i tak ścisłego ich nadzoru rynków finansowych, by zapewnić ich stabilność i chronić oszczędności, emerytury i miejsca pracy obywateli europejskich,
G. mając na uwadze, że Komisja, a szczególnie komisarz odpowiedzialny za usługi finansowe, była zbyt bierna i konsekwentnie odmawiała odpowiedniego uwzględnienia apeli Parlamentu o wprowadzenie środków legislacyjnych w celu poprawy uregulowań rynków finansowych,
H. mając na uwadze, że Komisja powinna respektować żądania Parlamentu o złożenie wniosków legislacyjnych przed końcem 2008 r., przyjęte w Parlamencie znaczną większością głosów w debatach nad sprawozdaniami Poula Nyrupa Rasmussena, Klausa-Heinera Lehneego oraz Ieke van den Burg i Daniela Dăianu,
I. mając na uwadze, że wspólna waluta to kluczowy czynnik łagodzący skutki światowego kryzysu finansowego, dzięki któremu unikamy poważnego kryzysu kursów wymiany,
J. mając na uwadze, że procedurę zatwierdzania traktatu z Lizbony zakończyły 24 państwa członkowskie,
K. mając na uwadze, że reformy instytucjonalne przewidziane przez traktat lizboński są pilnie potrzebne dla zapewnienia sprawnego i wyważonego funkcjonowania Unii Europejskiej przy zachowaniu pełnej kontroli demokratycznej,
L. mając na uwadze, że wobec istotnych wydarzeń politycznych zaplanowanych na 2009 r., zwłaszcza wyborów do PE i mianowania nowego składu Komisji Europejskiej, wymagana jest jasność co do przepisów instytucjonalnych, które będą obowiązywać,
Sytuacja gospodarcza i finansowa
Rynki finansowe: zarządzanie w sytuacjach kryzysowych i reforma długoterminowa
1. z zadowoleniem przyjmuje konkluzje Rady Europejskiej dotyczące sytuacji gospodarczej i finansowej oraz plan działań UE-15 uzgodniony w dniu 12 października w celu przyniesienia pomocy bankom, zapewnienia wypłacalności i dostarczenia gwarancji potrzebnych do odtworzenia rynku międzybankowego; składa wyrazy uznania wobec planu Wielkiej Brytanii, który członkowie strefy euro postrzegają jako modelowe i który wykazał powiązania między rynkami finansowymi Wielkiej Brytanii i strefy euro; uważa, że pierwsze w historii posiedzenie szefów państw i rządów strefy euro, podejmujące decyzje w tym właśnie charakterze, przyczyni się do poprawy równowagi między unią gospodarczą a walutową i powinno być początkiem dłuższego procesu;
2. uważa za sprawę zasadniczą, by państwa członkowskie wykazały zdolność poważnego zaangażowania i skutecznego zarządzania w celu przywrócenia dobrych warunków rynkowych, ponieważ jest to niezbędne do odzyskania zaufania; podkreśla jednak, że to do właściwości Komisji należy ścisłe monitorowanie wdrażania planów krajowych; ubolewa, że nie przewidziano z góry rozwoju sytuacji oraz że Rada i Komisja podjęły działania dopiero wtedy, gdy uznano, że finansowe zawirowania przeszły w ostry kryzys;
3. wzywa Radę i Komisję do utrzymania niezbędnej solidarności między państwami członkowskimi, zwłaszcza poprzez udzielanie pomocy tym, które kryzys dotknął w większym stopniu niż pozostałe;
4. zauważa, że większa przejrzystość i jawność oraz lepsze zarządzanie ryzykiem to elementy zasadnicze dla zapobieżenia przyszłym kryzysom i że w związku z tym reforma systemu regulacyjnego musi być kompleksowa i dotyczyć wszystkich podmiotów i wszystkich transakcji na rynkach finansowych; podkreśla, że inicjatywy regulacyjne muszą być skoordynowane przynajmniej na szczeblu UE; przypomina o znaczeniu rozwiązania problemu rajów podatkowych i regulacyjnych na całym świecie, począwszy od zamknięcia tych spośród nich, które leżą w samej UE; wzywa zatem Komisję do przedstawienia bez dalszej zwłoki wniosku dotyczycącego przeglądu dyrektywy w sprawie opodatkowania oszczędności;
5. podkreśla konieczność koordynacji na szczeblu europejskim, na przykład poprzez udzielenie ogólnounijnej gwarancji depozytów i zobowiązań instytucjom o znaczeniu systemowym; zwraca uwagę, że taka krótkoterminowa gwarancja powinna również obejmować niezabezpieczone pożyczki między regulowanymi instytucjami, aby ożywić ponownie rynek międzybankowy; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że wszystkie państwa członkowskie przyjęły takie samo podejście, podkreśla jednak z naciskiem, że aby utrzymać równe warunki działania, nie należy uzależniać działań od przynależności państwowej instytucji działających w poszczególnych krajach; uważa, podobnie jak Rada Europejska, że jakiekolwiek działania podjęte na szczeblu krajowym powinny uwzględniać transgraniczne konsekwencje dla ryzyka systemowego, poziomu wypłacalności, zakłóceń konkurencji i mechanizmów nadzoru;
6. popiera decyzję Rady o wzmocnieniu roli EBI jako pożyczkodawcy i pożyczkobiorcy, uważa jednak, że należy mu powierzyć zadanie pomagania w dokapitalizowaniu banków, co byłoby europejskim środkiem zarządzania ryzykiem, uzupełniającym plany krajowe;
7. zwraca uwagę, że w interesie podatników i budżetów państw członkowskich leży, by wydatkowaniu środków publicznych na ratowanie instytucji finansowej towarzyszył zawsze nadzór publiczny, poprawa zarządzania, ograniczenie wynagrodzeń kadry kierowniczej, odpowiednie zmiany w modelach biznesowych i ścisła odpowiedzialność wobec organów publicznych, a także wzywa Komisję do opracowania wytycznych w celu zapewnienia ujednoliconego wdrażania planu;
8. podkreśla, że programy wynagradzania kadry kierowniczej w sektorze finansowym przyczyniły się do ukierunkowania na wysokie ryzyko i na zyski krótkoterminowe; ubolewa, że Rada Europejska wezwała tylko do przyjęcia odpowiedzialności, dlatego też apeluje do Komisji o złożenie wniosków legislacyjnych w sprawie programów i pakietów wynagrodzeń, które 1) zapewnią ujawnianie przez instytucje finansowe swojej polityki wynagrodzeń, zwłaszcza pakietów wynagrodzeń dyrektorów i pośredników; 2) zapewnią wyraźne wskazywanie w sprawozdaniach finansowych wszystkich transakcji, w których uczestniczy kadra zarządzająca; 3) zapewnią uwzględnianie w ocenie zarządzania ryzykiem prowadzonej przez organy nadzoru ostrożnościowego wpływu systemów wynagrodzeń, premii i opodatkowania w celu zadbania, by zawierały one zrównoważone bodźce i nie zachęcały do podejmowania ryzyka;
9. podkreśla, że wszelkie działania przestępcze lub nadużycia finansowe wykazane przy okazji obecnego kryzysu należy ukarać zgodnie z obowiązującym prawem krajowym i odpowiednimi procedurami sądowymi; kładzie ponadto nacisk na fakt, że przedstawiciele kadry kierowniczej instytucji finansowych, którym udowodniono naruszenie obowiązków lub prowadzenie bezprawnych transakcji, powinni być zawieszeni w czynnościach lub pozbawieni prawa wykonywania zawodu we wszystkich lub tylko w odpowiednich działach sektora finansowego;
10. zwraca uwagę, że spadek kursów aktywów spotęgowało stosowanie w księgowości metody bieżącej wyceny rynkowej (ang. mark-to-market); podkreśla, że w określonych okolicznościach akceptuje pewien stopień elastyczności w odniesieniu do stosowania w księgowości wyceny według wartości godziwej, co sugeruje Rada ds. Międzynarodowych Standardów Rachunkowości (IASB), uważa jednak, że nie powinno to zagrażać podstawom systemu; nalega, by w przyszłości włączano go w pełni w proces zatwierdzania norm księgowości w UE oraz w reformę zarządzania strukturą IASB;
11. ubolewa, że Komisja nie wprowadziła wcześniej uregulowań dotyczących agencji ratingowych, ale z zadowoleniem przyjmuje obecny wniosek; podkreśla, że wniosek ten powinien zapewnić wprowadzenie wobec agencji ratingowych wymogu oddzielenia działalności oceniającej od wszelkich innych usług (np. doradztwa w zakresie transakcji strukturalnych) świadczonych przez nie w odniesieniu do jakiekolwiek ocenianych zobowiązań lub podmiotów, powinien również zapewnić stosowanie przez agencje ratingowe spójnej i właściwej terminologii oceniania oraz sprzyjać przejrzystości, jasności i dostarczaniu danych o złożonych produktach finansowych; uważa, że dzięki wnioskowi sekurytyzacja i proces ratingu kredytowego nie powinny prowadzić do nieuzasadnionego wzrostu łącznej wartości sekurytyzowanego produktu powyżej wartości tworzących go aktywów, a od agencji oceniających powinno się wymagać lepszego informowania oraz eliminacji lub minimalizacji asymetryczności informacji i niepewności oraz ujawniania konfliktów interesów;
12. uważa, że obecnie działające sieci krajowych organów nadzoru, przyjęte porozumienia w dziedzinie nadzoru i niewiążące prawnie protokoły ustaleń nie wystarczą, by stawić czoła poważnym kryzysom spowodowanym przez niewydolność rynku lub dużych transgranicznych grup finansowych; głęboko ubolewa, że konkluzje Rady Europejskiej nie stanowią odpowiedniej reakcji na ten problem, i nalega, by Komisja przedstawiła wnioski legislacyjne przed końcem 2008 r. w oparciu o sprawozdanie Ieke van den Burg i Daniela Dăianu w sprawie przyszłej struktury nadzoru;
13. z zadowoleniem przyjmuje zamiar utworzenia przez Komisję grupy wysokiego szczebla w celu opracowania solidnej i trwałej struktury nadzoru, sprzyjającej lepszej integracji i koordynacji międzysektorowej i transgranicznej; podkreśla z naciskiem, że powinien mieć prawo głosu co do jej składu i sekretariatu, oraz kładzie akcent na znaczenie udzielenia jej krótkoterminowego, jasno określonego mandatu oraz przedkładania przez nią sprawozdań dla Rady, Komisji i Parlamentu;
14. odnotowuje utworzenie komórki wysokiego szczebla ds. kryzysu finansowego, ubolewa jednak, że jest to tylko nieformalny mechanizm ostrzegania, wymiany informacji i oceny; zdecydowanie krytykuje fakt, że w skład komórki ds. kryzysu nie weszli przedstawiciele Parlamentu; popiera utworzenie systemu wczesnego ostrzegania o szerszych uprawnieniach, prowadzonego przez Komisję i upoważnionego do koordynacji i egzekwowania przepisów, w którym powinny uczestniczyć komitety trzeciego poziomu;
15. podkreśla znaczenie wzmocnienia koordynacji na szczeblu UE przed posiedzeniem G8 i jest głęboko przekonany o potrzebie ogólnoświatowych reakcji na kryzys, które powinny wspierać ustanowienie nowego porządku finansowego, obejmującego reformę instytucji z Bretton Woods; popiera podejście przyjęte w tej kwestii przez Radę Europejską i opowiada się za ewentualnym przyznaniem Międzynarodowemu Funduszowi Walutowemu roli organu nadzoru na skalę światową i arbitra w sprawach monetarnych; popiera apel Międzynarodowego Funduszu Walutowego IMF do masowych interwencji na szczeblu międzynarodowym w celu stymulowania gospodarki światowej;
16. wzywa organizacje międzynarodowe, UE i władze krajowe do przyjęcia w najbliższej przyszłości wszelkiego rodzaju środków gwarantujących, że podobny fundamentalny kryzys więcej się nie powtórzy, i mających na celu zapewnienie, że usługi finansowe przynoszą korzyść gospodarce realnej, zwłaszcza w odniesieniu do wzrostu gospodarczego i zatrudnienia;
17. przyznaje, że obecny kryzy finansowy nie może obniżyć poczucia odpowiedzialności UE za ubogich na całym świecie ani prowadzić do żadnego ograniczania podjętych zobowiązań do świadczenia pomocy na rzecz rozwoju, zasadniczej dla realizacji milenijnych celów rozwoju;
Wpływ na gospodarkę realną
18. z zadowoleniem przyjmuje niedawną decyzję EBC o obniżeniu stóp procentowych w strefie euro, wzywa jednak do dalszych jasnych i zdecydowanych działań w tej dziedzinie;
19. zdecydowanie podkreśla, że europejska polityka makroekonomiczna musi przynosić szybkie i wysoce skoordynowane reakcje w celu ochrony gospodarki realnej przed głęboką recesją; dlatego też wzywa państwa członkowskie i Komisję do pełnego wykorzystania Paktu na rzecz stabilności i wzrostu poprzez wdrożenie jego antycyklicznych mechanizmów i wykorzystanie dodatkowych wydatków do wspierania zarówno zmian strukturalnych, jak i finansów publicznych wysokiej jakości, zgodnie z celami strategii lizbońskiej;
20. podkreśla potrzebę działania w obszarze stabilności finansowej i ryzyka systemowego; nalega, by Komisja i Rada ożywiły agendę lizbońską i do końca tego roku dostosowały krajowe programy reform w państwach członkowskich do obecnej sytuacji zakłóceń gospodarczych, aby chronić miejsca pracy i dochody obywateli UE;
21. wyraża opinię, że równoczesne i skoordynowane działania państw członkowskich w zakresie wydatków stymulujących wzrost gospodarczy, pobudzania prywatnych inwestycji i wspólnych inicjatyw w dziedzinie współpracy prywatno-publicznej może wyzwolić istotny efekt synergii, przyczyni się do skutecznego rozdzielania zasobów i nada impuls gospodarce realnej i zatrudnieniu w całej Europie w obecnej niezwykle trudnej sytuacji gospodarczej; wzywa do wprowadzania kolejnych środków wsparcia dla małych i średnich przedsiębiorstw w uzupełnieniu środków wprowadzono przez EBI; wzywa ponadto do przyjmowania środków wspierających siłę nabywczą osób niezamożnych i do ochrony grup najbardziej narażonych przed bezrobociem i wzrostem cen;
22. z dużym zadowoleniem przyjmuje szybką i kompleksową reakcję Komisji w kwestii stosowania zasad dotyczących pomocy państwa do środków podjętych wobec instytucji finansowych; w kontekście ścisłego monitorowania środków nadzwyczajnych wzywa Komisję do utworzenia zespołu interdyscyplinarnego, w skład którego wejdą eksperci z DG COMP, inspektorzy z trzech komitetów trzeciego poziomu oraz przedstawiciele Europejskiego Systemu Banków Centralnych, w celu połączenia wiedzy i umiejętności i zapewnienia we wszystkich państwach członkowskich zrównoważonych, bezstronnych i dobrych jakościowo ocen sytuacji;
Traktat lizboński
23. odnotowuje decyzję Rady Europejskiej dotyczącą określenia na grudniowym posiedzeniu elementów „rozwiązania i wspólnej ścieżki” w kwestii ratyfikacji traktatu lizbońskiego; podkreśla, że obecny kryzys finansowy i niedawny kryzys geopolityczny związany z wydarzeniami w regionie Morza Czarnego wskazuje na potrzebę większej zdolności do działania, zgodnie z traktatem lizbońskim;
24. wzywa Irlandię do określenia, w jaki sposób inne państwa członkowskie mogą przyjść jej z pomocą w procedurze ratyfikacyjnej;
25. ponownie wyraża szacunek dla wyników irlandzkiego referendum i dla wyników procedur ratyfikacyjnych w innych państwach członkowskich oraz uważa, że można rozwiać obawy wyrażone przez mieszkańców Irlandii, by jak najszybciej znaleźć rozwiązanie, które byłoby do przyjęcia dla wszystkich;
Energia i zmiany klimatyczne
26. z zadowoleniem przyjmuje determinację Rady Europejskiej do realizacji, pomimo trudnej sytuacji gospodarczej, zobowiązań podjętych w marcu 2007 r. i marcu 2008 r.; wzywa Radę do osiągnięcia porozumienia w sprawie wniosków legislacyjnych składających się na pakiet dotyczący zmian klimatycznych i energii do grudnia 2008 r., z uwzględnieniem jego skutków dla inwestycji i tworzenia miejsc pracy;
27. podkreśla, że dla realizacji celów krajowych dotyczących odnawialnych źródeł energii fundamentalne znaczenie mają obowiązkowe cele pośrednie dla państw członkowskich, aby możliwe było zapewnienie zgodności z dyrektywą;
28. ponownie stwierdza, że wspomniane wnioski tworzą spójny pakiet energetyczny, którego wyważenie i zasadnicze parametry należy utrzymać, i nalega, by Rada wypełniła zobowiązania do ścisłej współpracy z Parlamentem w celu osiągnięcia porozumienia na czas;
29. przypomina o konieczności dołączenia do wniosków legislacyjnych składających się na całościowy pakiet dotyczący zmian klimatycznych i energii wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady określającego normy emisji dla nowych samochodów osobowych w ramach zintegrowanego podejścia Wspólnoty na rzecz obniżenia poziomów emisji CO2 pochodzących z samochodów dostawczych;
30. zobowiązuje się do ścisłej współpracy z Radą w celu jak najszybszego osiągnięcia porozumienia w sprawie wniosków legislacyjnych tworzących całościowy pakiet dotyczący zmian klimatycznych i energii;
31. zauważa, że w nadchodzących negocjacjach prezydencja i Komisja uwzględnią sytuację poszczególnych państw członkowskich i znajdą odpowiednie rozwiązania dla różnych działów przemysłu, których dotyczyć będzie pakiet w sprawie zmian klimatycznych, mając na celu ochronę miejsc pracy i konkurencyjności; przypomina Radzie Europejskiej, że pakiet ten doprowadzi również do powstania nowych miejsc pracy i branży przemysłu i pomoże Europie zająć pierwszą pozycję w rywalizacji w dziedzinie tworzenia zielonych technologii;
Bezpieczeństwo energetyczne
32. z zadowoleniem przyjmuje wnioski i projekty sprawozdań prezydencji w sprawie bezpieczeństwa energetycznego; wzywa do szybkiego wdrożenia wniosków; oczekuje dokonania przez Komisję zapowiadanego na listopad 2008 r. przeglądu strategii energetycznej, a także oczekuje posiedzenia Rady Europejskiej wiosną 2009 r., na którym zostanie dokonana ocena wdrożenia planu działań „Polityka energetyczna dla Europy” oraz przyjęcia niezbędnych środków w obszarze bezpieczeństwa energetycznego;
33. uważa, że dywersyfikacja źródeł energii wraz ze wzrostem wykorzystania źródeł lokalnych, rozproszonym wytwarzaniem energii i środkami oszczędności energii poprawi bezpieczeństwo dostaw; zaznacza, że bezpieczeństwo dostaw energii jest priorytetem Unii Europejskiej; zaznacza w tym kontekście, że opracowywanie w UE wspólnych projektów dotyczących odnawialnych źródeł energii musi odgrywać kluczową rolę w zapewnianiu dostaw energii przy równoczesnym zachowaniu zgodności z celami strategii lizbońskiej i göteborskiej;
34. z zadowoleniem przyjmuje wezwanie do przyspieszenia wdrażania europejskiego planu działań na rzecz wydajności energetycznej; odnotowuje jednocześnie fakt, że rządy wielu państw członkowskich nie zdołały priorytetowo potraktować pełnej i szybkiej transpozycji prawodawstwa w zakresie wydajności energetycznej oraz zgodności z nim; podkreśla potrzebę dalszych i bardziej kompleksowych inicjatyw na rzecz wydajności energetycznej, zwłaszcza w dziedzinie budownictwa, produktów i transportu miejskiego;
35. uważa, że w pełni operacyjny rynek wewnętrzny ma kapitalne znaczenie dla bezpieczeństwa dostaw; odnotowuje fakt, że tworzenie rynku energii w UE wciąż nie zostało zakończone i że niezbędne jest jego pełne wdrożenie; z zadowoleniem przyjmuje wezwanie do sfinalizowania pakietu legislacyjnego dotyczącego rynku wewnętrznego energii przed końcem kadencji parlamentu; wzywa Radę do rozpoczęcia negocjacji z Parlamentem w sprawie pakietu dotyczącego rynku wewnętrznego energii w oparciu o porozumienie polityczne osiągnięte w dniu 10 października na posiedzeniu Rady ds. Energii;
36. z zadowoleniem przyjmuje apel Rady o wzmocnienie i uzupełnienie kluczowych elementów infrastruktury; wzywa Komisję, by wdrożyła transeuropejskie sieci energetyczne i ustanowiła plan priorytetowych połączeń wzajemnych, nie zaniedbując odbioru skroplonego gazu ziemnego, infrastruktury regazyfikacyjnej i obiektów magazynowych; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że szczególną uwagę zwrócono na odosobnione regiony UE; podkreśla znaczenie dalszego rozwoju europejskich połączeń wzajemnych i infrastruktury sieciowej dla zwiększenia udziału rynkowego energii pochodzącej z przybrzeżnych elektrowni wiatrowych; zwraca uwagę, że wzajemne połączenia transgraniczne wymagać będą specjalnych środków, np. preferencyjnego finansowania lub zwolnień podatkowych; zauważa, że uzupełnienie brakujących połączeń w sieciach transeuropejskich poprawi bezpieczeństwo dostaw i przyczyni się do zakończenia tworzenia rynku wewnętrznego;
37. wzywa do ustanowienia w UE zintegrowanego mechanizmu ostrzegania dotyczącego bezpieczeństwa dostaw, do zwiększenia minimalnych zapasów ropy naftowej w UE z poziomu wystarczającego na 90 dni do poziomu wystarczającego na 120 dni i do stworzenia minimalnych zapasów gazu wystarczających na co najmniej 90 dni; zauważa, że minimalne zapasy gazu wymagają autentycznej koordynacji i niezbędnych inwestycji ze strony państw członkowskich;
38. sugeruje, że cotygodniowe publikowanie informacji o europejskich zapasach ropy i produktów naftowych oraz o ich przywozie i wywozie (w oparciu o dane z domeny publicznej, jak w placecountry-regionUSA) w podziale na rodzaje produktów (ropa naftowa, benzyna, olej napędowy, olej opałowy i in.) dałoby lepszy obraz napięć na rynku światowym;
39. wzywa do opracowania wspólnej europejskiej polityki zagranicznej w dziedzinie energetyki, która w dużym stopniu przyczyniłaby się do bezpieczeństwa energetycznego w całej UE, a jednocześnie zmierzałaby do trwałości na szczeblu międzynarodowym, będąc dla obywateli UE znaczną wartością dodaną, uzupełniającą wysiłki podejmowane na szczeblu krajowym; uważa, że polityka energetyczna, a szczególnie bezpieczeństwo dostaw, muszą stanowić zintegrowany i znaczący element wspólnej polityki zagranicznej oraz że polityka energetyczna powinna być uwzględniana we wszystkich kontekstach polityki zagranicznej;
40. jest przekonany, że zasady zawarte w Traktacie karty energetycznej powinny stanowić wytyczne dla wspólnej europejskiej polityki zagranicznej w dziedzinie energetyki oraz dla starań UE w dziedzinie międzynarodowej współpracy w sektorze energetyki;
41. podkreśla konieczność zacieśnienia współpracy z krajami sąsiadującymi w regionie Morza Czarnego w ramach porozumienia instytucjonalnego i wielostronnego obejmującego kwestie dotyczące bezpieczeństwa dostaw i tranzytu energii oraz przejrzystości funkcjonowania rynku; uważa, że w interesie stabilności w regionie i z korzyścią dla przepływów energii do współpracy tej należy włączyć kraje sąsiadujące, np. Kazachstan; uwzględniając odpowiednio znaczenie partnerstwa z Kazachstanem, z zadowoleniem przyjmuje lepszą współpracę z Uzbekistanem i wzywa do ponownej oceny zawieszenia przewidywanej umowy przejściowej w sprawie handlu;
42. wnioskuje o rozwijanie ściślejszego dialogu w sprawie energii z krajami Południowego Kaukazu, regionu Morza Kaspijskiego i Azji Środkowej oraz regionu Morza Śródziemnego i Bliskiego Wschodu;
Europejski pakt w sprawie imigracji i azylu
43. odnotowuje inicjatywę francuskiej prezydencji dotyczącą europejskiego paktu w sprawie imigracji i azylu; uważa jednak, że stanowi ona krok wstecz w porównaniu z celem wspólnej polityki UE w zakresie imigracji i azylu, ustanowionej przez Radę Europejską w Tampere w 1999 r. i że brakuje w niej wskazówek co do konkretnych środków legislacyjnych, zwłaszcza w celu określenia w państwach członkowskich jednolitych warunków legalnego wjazdu i pobytu obywateli krajów trzecich, bez czego apel o unikanie masowych akcji legalizowania sytuacji imigrantów jest czysto symboliczny;
44. ubolewa, że w ogólnym podejściu zawartym w pakcie tylko marginalne miejsce przyznano polityce integracji i obywatelstwu; uważa, że wspólna polityka imigracyjna powinna opierać się na założeniu, że migranci to członkowie społeczeństwa i potencjalni obywatele, a także obejmować jasną i skuteczną politykę integracji społecznej, zwłaszcza w świetle szerszego wniosku Parlamentu w odniesieniu do Morza Czarnego;
Działania podejmowane w następstwie posiedzenia Rady Europejskiej w dniu 1 września 2008 r.
45. z zadowoleniem przyjmuje stanowisko Rady w sprawie sytuacji w Gruzji; przypomina o zobowiązaniach zawartych w porozumieniach z dnia 12 sierpnia i 8 września; podkreśla, że pierwszym krokiem jest wycofanie oddziałów rosyjskich z obszarów sąsiadujących z Południową Osetią i Abchazją; wzywa do umożliwienia uchodźcom bezpiecznego i szybkiego powrotu, któremu towarzyszyć powinno rozmieszczenie obserwatorów UE w terenie; ubolewa, że rozmowy rosyjsko-gruzińskie w Genewie w dniu 15 października 2008 r. zakończyły się niepowodzeniem;
46. z zadowoleniem przyjmuje decyzję o wsparciu dla wschodnich sąsiadów UE i zwraca się do Rady o zasięgnięcie opinii Parlamentu w sprawie przyszłego partnerstwa wschodniego;
47. popiera decyzję Rady o zniesieniu zakazu kontaktów politycznych z władzami Białorusi i zawieszeniu na sześć miesięcy zakazu wizowego dla urzędników białoruskich, w tym dla prezydenta Łukaszenki; wzywa Radę do kontynuowania dialogu z Białorusią i do opracowania polityki wobec tego kraju, opartej na ścisłym wypełnianiu pozytywnych warunków politycznych; wzywa Radę i Komisję do rozważenia selektywnego stosowania wobec Białorusi europejskiego instrumentu sąsiedztwa i partnerstwa oraz europejskiego instrumentu na rzecz demokracji i praw człowieka poprzez bardziej zdecydowane rozszerzenie wsparcia dla białoruskiego społeczeństwa obywatelskiego; akcentuje konieczność pełnego włączenia białoruskiej opozycji demokratycznej w dialog między UE a Białorusią; nalega, by władze białoruskie zniosły zakaz wizowy dla posłów do PE; wzywa Radę do podjęcia dalszych działań w celu ułatwienia i liberalizacji procedur wizowych stosowanych wobec obywateli Białorusi, w tym obniżenia kosztów wiz dla obywateli Białorusi wjeżdżających do strefy Schengen, gdyż takie działania mają zasadnicze znaczenie dla ułatwienia i intensyfikacji kontaktów między ludźmi oraz dla demokratyzacji tego kraju; popiera dalszą współpracę z Białorusią w dziedzinach będących przedmiotem wspólnego zainteresowania, np. w zakresie handlu, transportu, środowiska naturalnego, energetyki, ceł itd.;
48. podkreśla, że w sytuacji trwającego kryzysu żywnościowego państwa członkowskie muszą utrzymać swoje zobowiązania wobec krajów rozwijających się; wzywa Radę i Komisję, by pilnie uzgodniły wprowadzenie programu pomocy w wysokości 1 mld euro dla małych gospodarstw rolnych w krajach rozwijających się; ponownie stwierdza, że nadszedł czas, by Unia Europejska pokazała, że w pierwszym szeregu walczy z trwającym kryzysem żywnościowym;
49. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Europejskiemu Bankowi Centralnemu, Komitetowi Europejskich Organów Nadzoru Papierów Wartościowych, Komitetowi Europejskich Organów Nadzoru Bankowego oraz Komitetowi Europejskich Inspektorów ds. Ubezpieczeń i Emerytur Pracowniczych.