PROJEKT REZOLUCJI
12.1.2009
zgodnie z art. 103 ust. 2 Regulaminu
złożyli Daniel Cohn-Bendit, Monica Frassoni, David Hammerstein, Hélène Flautre, Caroline Lucas, Margrete Auken, Jill Evans, Angelika Beer, Cem Özdemir
w imieniu grupy politycznej Verts/ALE
w sprawie konfliktu w Strefie Gazy
Patrz też projekt wspólnej rezolucji RC-B6-0051/2009
B6‑0054/2009
Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie konfliktu w Strefie Gazy
Parlament Europejski,
– uwzględniając poprzednie rezolucje w sprawie Bliskiego Wschodu, w szczególności rezolucje z dnia 16 listopada 2006 r. w sprawie sytuacji w Strefie Gazy, z dnia 12 lipca 2007 r. w sprawie Bliskiego Wschodu, z dnia 11 października 2007 r. w sprawie sytuacji humanitarnej w Strefie Gazy oraz z dnia 21 lutego 2008 r. w sprawie sytuacji w Strefie Gazy,
– uwzględniając rezolucje Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 242 (1967), 338 (1973) i 1860 z dnia 8 stycznia 2009 r.,
– uwzględniając IV konwencję genewską (1949) i jej 5 zasad,
– uwzględniając oświadczenie Unii Europejskiej w sprawie sytuacji na Bliskim Wschodzie z dnia 30 grudnia 2008 r.,
– uwzględniając art. 103 ust. 2 Regulaminu,
A. mając na uwadze, że w dniu 27 grudnia 2008 r. po upływie sześciomiesięcznego rozejmu między Izraelem i Hamasem, ustanowionym w dniu 18 czerwca 2008 r. za pośrednictwem Egiptu, izraelskie siły zbrojne rozpoczęły ataki z powietrza, po których nastąpiła inwazja lądowa w Strefie Gazy, będąca odwetem za ataki rakietowe ze strony bojowników palestyńskich,
B. mając na uwadze, że rozejm był często łamany przez dwie strony i że nie doprowadził do uzgodnionego przez strony zniesienia narzuconej przez Izrael blokady w Strefie Gazy, powodując głęboki kryzys humanitarny dotykający całą ludność Strefy Gazy oraz przynosząc ograniczoną i mało istotną poprawę sytuacji na Zachodnim Brzegu,
C. mając na uwadze, że ofensywa izraelska spowodowała do tej pory prawie 1000 ofiar śmiertelnych i 3000 rannych, w tym w większości wśród kobiet i dzieci, oraz zniszczenie obiektów infrastruktury cywilnej, budynków i domów, a nawet szkoły ONZ, w której schroniły się uciekające przed walkami rodziny,
D. mając na uwadze, że w Deklaracji z Annapolis z dnia 27 listopada 2007 r. Izraelczycy i Palestyńczycy wyrazili swą determinację do rozpoczęcia dwustronnych negocjacji w dobrej wierze w celu zawarcia do końca 2008 r. traktatu pokojowego rozwiązującego wszystkie nierozstrzygnięte kwestie oraz do niezwłocznego wdrożenia stosownych zobowiązań spoczywających na nich na mocy „mapy drogowej”, obejmującej wstrzymanie wszystkich operacji zasiedlania, zniesienie ograniczeń w zakresie przemieszczania się ludności i towarów na terenach okupowanych oraz położenie kresu przemocy i terroryzmowi,
1. stanowczo potępia zmasowane i nieproporcjonalne ataki izraelskich sił powietrznych i lądowych na gęsto zaludnionym obszarze, które powodują coraz większą liczbę ofiar wśród ludności cywilnej oraz niszczenie na wielką skalę obiektów infrastruktury cywilnej i w tym kontekście wzywa Izrael do wypełnienia zobowiązań wynikających z międzynarodowego prawa humanitarnego i praw człowieka i zapewnienia nieograniczonego dostępu do osób potrzebujących pomocy humanitarnej w strefie konfliktu, potępia jednocześnie ataki rakietowe Hamasu, których celem jest izraelska ludność cywilna,
2. ponownie stwierdza, że nie istnieje militarne rozwiązanie konfliktu izraelsko-palestyńskiego; z zadowoleniem przyjmuje jednak wszelkie zabiegi dyplomatyczne mające na celu osiągnięcie trwałego rozejmu opartego na zaprzestaniu ataków rakietowych Hamasu, zakończeniu przemycania broni tunelami i zniesieniu izraelskiej blokady w Strefie Gazy wraz z otwarciem granic i nowym i skutecznym porozumieniem w sprawie zarządzania przejściami granicznymi,
3. popiera, w szczególności, inicjatywę francusko-egipską i wzywa Radę, aby dołożyła wszelkich starań w celu ożywienia Kwartetu oraz ułatwienia negocjacji między wszystkimi zainteresowanymi stronami; z zadowoleniem przyjmuje rezolucję przyjętą przez Radę Bezpieczeństwa Narodów Zjednoczonych wzywającą do natychmiastowego, trwałego i w pełni przestrzeganego zawieszenia broni prowadzącego do całkowitego wycofania sił izraelskich ze Strefy Gazy oraz do nieograniczonego zaopatrzenia i rozprowadzenia w Gazie pomocy humanitarnej, a także ubolewa z powodu braku chęci z obu stron do zastosowania się do niniejszej rezolucji;
4. potwierdza prawo Izraela do działań w obronie własnej, lecz podkreśla, że prawo to musi być proporcjonalne do zagrożenia i powinno być wykorzystywane zgodnie z prawem humanitarnym i zobowiązaniami międzynarodowymi wynikającymi z konwencji genewskich, które przykładają zasadniczą wagę do poszanowania i ochrony ludności cywilnej przed skutkami działań wojennych i przypomina Izraelowi jako okupantowi o jego zobowiązaniach wynikających z IV konwencji genewskiej dotyczącej ochrony osób cywilnych podczas wojny; wzywa państwa członkowskie UE do zaprzestania dostaw broni do Izraela dopóki nie ma gwarancji, że broń ta nie jest używana z naruszeniem prawa międzynarodowego i że Izrael nie używa broni zakazanej przez prawo międzynarodowe, takiej jak pociski z białym fosforem,
5. wyraża głębokie zaniepokojenie losem i bezpieczeństwem 1,5 mln Palestyńczyków znajdujących się w potrzasku w Gazie bez możliwości opuszczenia strefy, a także humanitarną sytuacją Palestyńczyków żyjących na Zachodnim Brzegu, a których warunki nie polepszyły się mimo skłonnej do współpracy postawy Autonomii Palestyńskiej; uważa, że codzienne trzygodzinne zawieszenie bombardowania jest nadal niewystarczające dla poradzenia sobie z obecną katastrofą humanitarną, którą można zażegnać jedynie dzięki natychmiastowemu i trwałemu zawieszeniu broni; przypomina, że obecny kryzys dodatkowo pogorszył sytuację powstałą wskutek długotrwałej blokady Strefy Gazy narzuconej przez władze Izraela od 2007 r.;
6. wzywa zatem obie strony do zaprzestania wrogich działań w celu umożliwienia niesienia odpowiedniej pomocy humanitarnej ludności cywilnej, dania szansy ewakuacji rannych, przywrócenia służb ratowniczych i odnowienia kluczowych infrastruktur oraz umożliwienia Palestyńczykom, którzy chcą opuścić strefę konfliktu uczynienie tego w bezpiecznych warunkach i przy pomocy państw sąsiadujących;
7. nalega szczególnie na władze egipskie do poczynienia wszelkich starań w celu otwarcia przejścia granicznego w Rafah i umożliwienia wyjazdu uchodźców i ludności cywilnej oraz dostaw pomocy humanitarnej;
8. wskazuje, że podstawowym warunkiem stabilnego porozumienia i międzynarodowego zaangażowania w obecny kryzys jest wewnętrzny konsensus między wszystkimi stronami społeczeństwa palestyńskiego, w oparciu o Porozumienie z Mekki z lutego 2007 r.;
9. zwraca uwagę, że izraelska operacja militarna nieodwracalnie niweczy proces pokojowy z Annapolis i naraża na szwank wszystkie ograniczone osiągnięcia i pozostałe nadzieje na wynegocjowanie kompleksowego porozumienia w perspektywie średnioterminowej; wzywa zatem UE do niezwłocznego podjęcia zdecydowanych inicjatyw mających na celu zwołanie międzynarodowej konferencji z udziałem wszystkich głównych stron, zmierzającej do sfinalizowania istniejących propozycji pokojowych w odniesieniu w szczególności do propozycji Ligi Arabskiej, a także stworzenie podwalin dla wszechstronnego porozumienia opartego na rozwiązaniu obejmującym dwa państwa, mianowicie Izrael z bezpiecznymi i uznanymi granicami i pełnoprawne państwo palestyńskie ze stolicą we Wschodniej Jerozolimie;
10. wzywa Radę do rozpoczęcia przygotowań do wysłania do Strefy Gazy międzynarodowych sił utrzymywania pokoju kierowanych przez UE pod auspicjami ONZ, które powinny obejmować także kontyngenty z krajów arabskich i muzułmańskich;
11. wzywa Radę do zamrożenia procesu poprawy stosunków z Izraelem do czasu osiągnięcia całkowitego, pełnego i trwałego zawieszenia broni między wszystkimi stronami oraz zapewnienia przez Izrael nieograniczonego dostępu dla pomocy humanitarnej; jednocześnie potwierdza, że wszelka poprawa stosunków politycznych między UE i Izraelem musi być ściśle uzależniona od przestrzegania praw człowieka i międzynarodowego prawa humanitarnego, zakończenia kryzysu humanitarnego w Strefie Gazy i na okupowanych terytoriach palestyńskich, rzeczywistego zaangażowania w kompleksowe porozumienie pokojowe, a także od pełnego wdrożenia Przejściowego Układu Stowarzyszeniowego WE-OWP;
12. uważa, że izraelskie ataki na Strefę Gazy są sprzeczne z postanowieniami zawartymi w układzie stowarzyszeniowym UE-Izrael, mianowicie tymi związanymi z klauzulą praw człowieka, która prawnie jest uznawana za zasadniczy element układu; ponownie podkreśla konieczność ustanowienia precyzyjnego mechanizmu wdrażania tej klauzuli;
13. ubolewa z powodu decyzji władz izraelskich zabraniającej dziennikarzom dostępu do Strefy Gazy oraz dopuszczającej jedynie ograniczoną liczbę konwojów humanitarnych; domaga się przyznania obserwatorom międzynarodowym nieograniczonego i nieskrępowanego dostępu w celu umożliwienia śledztwa w sprawie przestępstw popełnionych przed ofensywą militarną i w jej trakcie; wyraża ubolewanie z powodu decyzji władz izraelskich o zatrzymaniu i wydaleniu w dniu 15 grudnia 2008 r. Richarda Falka, wysłannika Rady Praw Człowieka ONZ na tereny okupowane, który prowadził dochodzenie w sprawie traktowania Palestyńczyków przez Izraelczyków;
14. jest głęboko zaniepokojony poważnymi dla całego świata skutkami ofensywy izraelskiej, która nasila wzajemną niechęć między wszystkimi narodami, których to dotyczy, osłabia umiarkowane strony świata islamskiego i szerzy atmosferę przemocy prowadzącą do radykalizacji grup ekstremistów i wzrostu liczby aktów antysemickich;
15. wzywa do dalszego znaczącego uwalniania więźniów palestyńskich, ze szczególnym uwzględnieniem uwalniania uwięzionych członków palestyńskiej Rady Legislacyjnej, w tym Marwana Barghoutiego; podkreśla, że tego rodzaju akt mógłby zachęcić strony do wznowienia dialogu;
16. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wysokiemu przedstawicielowi ds. wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa, rządom i parlamentom państw członkowskich, sekretarzowi generalnemu ONZ, wysłannikowi Kwartetu Bliskowschodniego, przewodniczącemu Autonomii Palestyńskiej, palestyńskiej Radzie Legislacyjnej, rządowi Izraela, Knesetowi oraz rządowi i parlamentowi Egiptu.