PROJEKT REZOLUCJI
12.1.2009
zgodnie z art. 103 ust. 2 Regulaminu
złożyli Francis Wurtz, Luisa Morgantini, Kyriacos Triantaphyllides, Miguel Portas oraz Feleknas Uca
w sprawie sytuacji na Bliskim Wschodzie/w Strefie Gazy
Patrz też projekt wspólnej rezolucji RC-B6-0051/2009
B6‑0057/2009
Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie sytuacji na Bliskim Wschodzie/w Strefie Gazy
Parlament Europejski,
– uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie Bliskiego Wschodu, zwłaszcza rezolucje z dnia 16 listopada 2006 r. w sprawie sytuacji w Strefie Gazy, z dnia 12 lipca 2007 r. w sprawie Bliskiego Wschodu, z dnia 11 października 2007 r. w sprawie sytuacji humanitarnej w Strefie Gazy oraz z dnia 21 lutego 2008 r. w sprawie sytuacji w Strefie Gazy,
– uwzględniając rezolucje Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 242 (1967), 338 (1973) i 1860 z dnia 8 stycznia 2009 r.,
– uwzględniając IV konwencję genewską (z 1949 r.),
– uwzględniając oświadczenie Unii Europejskiej w sprawie sytuacji na Bliskim Wschodzie z dnia 30 grudnia 2008 r.,
– uwzględniając art. 103 ust. 2 Regulaminu,
A. mając na uwadze, że w dniu 27 grudnia 2008 r. Izrael rozpoczął ofensywę wojskową w Gazie, będącą największą izraelską operacją wojskową od wojny sześciodniowej w 1967 r.,
B. mając na uwadze, że według najnowszych doniesień w wyniku izraelskiej operacji w Strefie Gazy zginęło do tej pory niemal tysiąc osób, w tym wiele dzieci i kobiet, tysiące osób odniosło rany, doszło a także do zniszczenia domów mieszkalnych, szkół i innych kluczowych elementów infrastruktury cywilnej, czego świadkiem była m.in. grupa posłów Parlamentu odbywająca niedawno wizytę w Rafah,
C. mając na uwadze, że w wielu doniesieniach stwierdza się, iż izraelska armia stosuje amunicję fosforową, która powoduje bardzo poważnie obrażenia,
D. mając na uwadze, że przed osiemnastoma miesiącami zamknięto możliwość przekraczania granicy Gazy w obie strony, że blokada przepływu osób i towarów wpłynęła na codzienne życie mieszkańców i w jeszcze większym stopniu sparaliżowała gospodarkę w Strefie Gazy oraz że polityka izolacji Strefy Gazy okazała się polityczną i humanitarną porażką,
E. mając na uwadze, że prowadzona przez Izrael wojna i blokada Strefy Gazy stanowi zbiorową karę, sprzeczną z przepisami międzynarodowego prawa humanitarnego, a także mając na uwadze, że specjalny sprawozdawca Rady Praw Człowieka Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. sytuacji w zakresie praw człowieka Palestyńczyków na Zachodnim Brzegu i w Strefie Gazy oświadczył, iż blokada Gazy stanowi zbrodnię przeciwko ludzkości,
F. mając na uwadze, że znaczne wsparcie finansowe Unii Europejskiej dla Palestyńczyków odegrało ważną rolę w wysiłkach o zapobieżenie katastrofie humanitarnej w Strefie Gazy i na Zachodnim Brzegu, nie zdołało jednak przyczynić się w żaden sposób do procesu politycznego; mając na uwadze, że ostatnie wydarzenia są również wynikiem polityki prowadzonej przez UE i inne podmioty międzynarodowe, które przez całe dziesięciolecia zgadzały się na bezkarne, stałe i nieustające łamanie przez Izrael międzynarodowego prawa humanitarnego,
1. stanowczo potępia zmasowaną ofensywę izraelskich sił powietrznych i lądowych na gęsto zaludnionym obszarze, wojnę powodującą coraz większą liczbę ofiar wśród ludności cywilnej i powszechne niszczenie obiektów infrastruktury cywilnej;
2. wyraża solidarność z ludnością cywilną, która padła ofiarą przemocy w Strefie Gazy; głęboko ubolewa z powodu faktu, że zaatakowano również cele cywilne i obiekty ONZ;
3. wzywa do niezwłocznego, trwałego i w pełni przestrzeganego zawieszenia broni, prowadzącego do całkowitego wycofania wszystkich izraelskich sił okupujących Gazę, oraz do wynegocjowania rozejmu, który powinien być gwarantowany poprzez ustanowiony przez wspólnotę międzynarodową mechanizm, obejmujący wielonarodowe siły bezpieczeństwa;
4. z zadowoleniem przyjmuje rezolucję 1860 Rady Bezpieczeństwa ONZ z 8 stycznia 2009 r.;
5. apeluje do Rady i państw członkowskich UE o wywarcie presji w celu wdrożenia rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ i przerwania trwającej przemocy; wzywa państwa członkowskie do zaprzestania dostaw broni do Izraela;
6. potępia rakietowe ataki Hamasu na izraelską ludność cywilną; wyraża solidarność z ludnością cywilną Izraela, która padła ofiarą przemocy; wzywa Hamas do zaprzestania ataków rakietowych oraz do wzięcia na siebie odpowiedzialności poprzez zaangażowanie się w proces polityczny;
7. podkreśla ogromne znaczenie wznowienia wysiłków na rzecz pojednania między Palestyńczykami i zaznacza w tym kontekście potrzebę stałego połączenia geograficznego między Strefą Gazy a Zachodnim Brzegiem oraz do ich pokojowego i trwałego zjednoczenia politycznego;
8. ponownie stwierdza, że nie istnieje militarne rozwiązanie konfliktu izraelsko-palestyńskiego; z zadowoleniem przyjmuje więc wszelkie podejmowane zabiegi dyplomatyczne; wzywa Radę, aby dołożyła wszelkich starań w celu ożywienia Kwartetu oraz ułatwienia negocjacji między wszystkimi zainteresowanymi stronami;
9. zwraca uwagę, że izraelska operacja militarna nieodwracalnie zniweczyła proces pokojowy z Annapolis i naraża na szwank wszystkie ograniczone osiągnięcia i pozostałe nadzieje na wynegocjowanie kompleksowego porozumienia w perspektywie średnioterminowej;
10. podkreśla, że faktyczne rozwiązanie obecnego kryzysu można znaleźć jedynie wtedy, gdy przeprowadzone zostaną uczciwe negocjacje, Izrael wycofa się z terytoriów okupowanych od 1967 r. i zostanie osiągnięte ostateczne, sprawiedliwe i trwałe rozwiązanie konfliktu izraelsko-palestyńskiego, którym może być tylko rozwiązanie „dwa państwa dla dwóch narodów” – utworzenie państwa palestyńskiego w granicach z roku 1967 ze stolicą we Wschodniej Jerozolimie – oraz kompleksowe porozumienie dla wszystkich palestyńskich uchodźców na podstawie rezolucji Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 194;
11. wyraża głębokie zaniepokojenie losem i bezpieczeństwem 1,5 mln Palestyńczyków uwięzionych w Gazie bez możliwości opuszczenia Strefy; uważa, że codzienne trzygodzinne zawieszenie bombardowania jest nadal niewystarczające dla poradzenia sobie z obecną katastrofą humanitarną, którą można zażegnać jedynie dzięki natychmiastowemu i trwałemu zawieszeniu broni; przypomina, że obecny kryzys pogarsza sytuację powstałą wskutek blokady Strefy Gazy narzuconej przez władze Izraela od 2007 r.;
12. wzywa władze izraelskie, aby zezwoliły na dostarczanie żywności, niezbędnej pomocy medycznej oraz paliwa do Strefy Gazy poprzez otwarcie przejść granicznych i zniesienie blokady; wzywa szczególnie władze egipskie, aby dołożyły wszelkich starań w celu otwarcia przejścia granicznego w Rafah i umożliwienia w ten sposób wyjazdu uchodźców i ludności cywilnej oraz dostaw pomocy humanitarnej;
13. uważa, że należy zagwarantować bez żadnych ograniczeń natychmiastowe wznowienie umowy dotyczącej ruchu granicznego i dostępu do przejść granicznych oraz uzgodnionych zasad dotyczących przejścia granicznego w Rafah, zawartych we wrześniu 2005 r. przez Izrael i Autonomię Palestyńską po jednostronnym wycofaniu się Izraela ze Strefy Gazy, oraz wzywa Radę do wznowienia misji obserwacyjnej UE w Rafah;
14. zdecydowanie krytykuje decyzje władz izraelskich zabraniające dziennikarzom dostępu do Strefy Gazy oraz dopuszczające jedynie ograniczoną liczbę konwojów humanitarnych; domaga się przyznania obserwatorom międzynarodowym nieograniczonego i nieskrępowanego dostępu w celu umożliwienia śledztwa w sprawie przestępstw popełnionych przed ofensywą militarną i w jej trakcie;
15. podkreśla, że polityka prowadzona przez UE i innych graczy międzynarodowych, polegająca na bezkarnym traktowaniu Izraela mimo pogwałceń prawa międzynarodowego i międzynarodowego prawa humanitarnego, zawiodła; wzywa Radę, państwa członkowskie i Komisję do ostatecznego wyciągnięcia wniosków z tego faktu;
16. uważa, że ataki Izraela na Gazę są sprzeczne z zapisami układu stowarzyszeniowego między UE a Izraelem, zwłaszcza z tymi, które odnoszą się do klauzuli o prawach człowieka, uznawanej z prawnego punktu widzenia za zasadniczy element tego układu; wyraża pogląd, iż w świetle ostatnich wydarzeń i zgodnie z jego art. 2, należy zawiesić Układ Stowarzyszeniowy UE-Izrael;
17. potwierdza, że rozwój stosunków między UE i Izraelem musi być ściśle uzależniony od przestrzegania praw człowieka i międzynarodowego prawa humanitarnego, zakończenia kryzysu humanitarnego w Gazie i na okupowanych terytoriach palestyńskich, rzeczywistego zaangażowania w kompleksowe porozumienie pokojowe, a także od pełnego wdrożenia Przejściowego Układu Stowarzyszeniowego WE-OWP; wzywa Radę i Komisję do natychmiastowego przerwania procesu poprawy stosunków między UE a Izraelem;
18. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wysokiemu przedstawicielowi ds. wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa, rządom i parlamentom państw członkowskich, sekretarzowi generalnemu ONZ, wysłannikowi Kwartetu Bliskowschodniego, przewodniczącemu Autonomii Palestyńskiej, palestyńskiej Radzie Legislacyjnej, rządowi Izraela, Knesetowi oraz rządowi i parlamentowi Egiptu.