PROJEKT REZOLUCJI w sprawie szczytu grupy G20 w Pittsburgu w dniach 24–25 września 2009 r.
30.9.2009
zgodnie z art. 110 ust. 2 Regulaminu
Daniel Cohn-Bendit, Rebecca Harms w imieniu grupy politycznej Verts/ALE
B7‑0084/2009
Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie szczytu grupy G20 w Pittsburgu w dniach 24–25 września 2009 r.
Parlament Europejski,
– uwzględniając wnioski przyjęte na szczycie grupy G20, który odbył się w dniach 24–25 września 2009 r. w Pittsburgu,
– uwzględniając wspólny list skierowany przez Wielką Brytanię, Francję i Niemcy, w którym wezwano do przyjęcia „wiążących zasad” w odniesieniu do premii bankierów,
– uwzględniając wspólne oświadczenie opublikowane dnia 4 września 2009 r. przez ministrów finansów siedmiu państw członkowskich (Francji, Szwecji, Holandii, Luksemburga, Hiszpanii, Niemiec i Włoch), którzy wezwali G20 do wspólnego przyjęcia ścisłych przepisów dotyczących uposażeń podmiotów finansowych,
– uwzględniając konkluzje spotkania ministrów finansów grupy G20 w Londynie w dniach 4-5 września 2009 r.,
– uwzględniając wyniki spotkania Światowego Forum OECD na temat przejrzystości i wymiany informacji w celach podatkowych, które odbyło się w Meksyku w dniach 1–2 września 2009 r.,
– uwzględniając konkluzje szczytu grupy G20, który odbył się w dniach 2–3 kwietnia 2009 r. w Londynie,
– uwzględniając art. 110 ust. 2 Regulaminu,
A. mając na uwadze, że kryzys finansowy i gospodarczy został wywołany przez najbogatsze kraje, jednak dotyka on wszystkie kraje na świecie, a także mając na uwadze, że na G20 spoczywa zbiorowa odpowiedzialność za złagodzenie konsekwencji kryzysu, w szczególności w krajach rozwijających się, które znacznie ucierpiały z powodu skutków ubocznych kryzysu,
B. mając na uwadze, że dostarczanie pomocy finansowej w związku ze zmianą klimatu jest podstawowym elementem wysiłków zmierzających do wyjścia ze światowego kryzysu gospodarczego i stworzenia podstaw dla zrównoważonej gospodarki XXI wieku,
C. mając na uwadze, że dostarczanie pomocy finansowej w związku ze zmianą klimatu należy do obowiązków krajów uprzemysłowionych ze względu na spowodowane przez nie w przeszłości zanieczyszczenia, które wywołały zaobserwowane już zmiany klimatyczne, a także ponieważ jest to inwestycja w światowe wspólne bezpieczeństwo,
D. mając na uwadze, że rosnący brak równowagi handlowej na skalę światową oraz rosnący rozdźwięk między zmianami nominalnych kursów walutowych i kursów uwzględniających inflację w poszczególnych krajach stały się główną przyczyną obecnego kryzysu finansowego i gospodarczego,
E. mając na uwadze, że zakładanie spółek poza krajami stosującymi ścisłą kontrolę finansową umożliwia nadużycia w postaci unikania zobowiązań podatkowych i oszustw podatkowych, a także pozwala uniknąć kontroli finansowej; mając także na uwadze, że unikanie zobowiązań podatkowych i oszustwa podatkowe stanowią poważną przeszkodę na drodze do osiągnięcia milenijnych celów rozwoju,
F. mając na uwadze, że spółki zakładane w innych krajach oraz raje podatkowe powodują roczny nielegalny wyciek kapitału w wysokości 1 biliona USD, a także mając na uwadze, że na około dwie trzecie tej kwoty składają się transakcje pochodzące z międzynarodowych systemów unikania przez przedsiębiorstwa zobowiązań podatkowych i systemów oszustw podatkowych,
G. mając na uwadze podstawowe znaczenie, jakie ma sprostanie wyzwaniom powodowanym przez oszustwa podatkowe, raje podatkowe i spółki zakładane w krajach stosujących mniejszą kontrole finansową, a także mając na uwadze, że potrzebny jest światowy system współpracy i wymiany informacji w celach podatkowych;
H. mając na uwadze, że finansowe podmioty spekulacyjne, takie jak fundusze hedgingowe i spółki private equity, przyczyniły się do gwałtownych wahań cen ropy, metali, żywności i innych towarów, a także mając na uwadze, że powinno zakazać się spekulacji finansowych żywnością, ropą i innymi towarami o znaczeniu podstawowym,
I. mając na uwadze, że instytucje stosujące wysoką dźwignię powinny być regulowane, między innymi poprzez bardziej rygorystyczne wymogi dotyczące odpowiedniego poziomu kapitału,
J. mając na uwadze, że instytucje finansowe o znaczeniu systemowym powinny obowiązywać wyższe wymogi kapitałowe niż mniejsze instytucje finansowe, tak aby akcje ratowania instytucji finansowych ze środków publicznych stały się mniej prawdopodobne,
K. mając na uwadze, że działania w zakresie uposażenia i premii kadry kierowniczej stanowią główne środki przewidziane w celu uniknięcia w przyszłości kryzysu finansowego oraz mając na uwadze, że środki takie są konieczne również ze względu na fakt, że do ratowania sektora finansowego wykorzystano pieniądze podatników,
L. mając na uwadze, że środki dotyczące uposażeń i premii kadry kierowniczej będą skuteczne jedynie w przypadku, gdy zostaną zastosowane w największych światowych ośrodkach finansowych,
M. mając na uwadze, że ministrowie finansów państw członkowskich UE zgodzili się co do potrzeby przerwania związku pomiędzy wysokimi premiami i zwyczajem podejmowania wysokiego ryzyka, który to związek – ich zdaniem – jest odpowiedzialny za załamanie na rynku finansowym,
N. mając na uwadze, że w erze globalizacji zasadnicze znaczenie ma współpraca gospodarcza i finansowa, co wymaga działań na skalę światową w odpowiedzi na problemy napotykane w związku z regulowaniem bilansu płatniczego, kontrolami finansowymi i nadzorem finansowym, zarządzaniem długami oraz spłacaniem długów; mając na uwadze, że koordynację międzynarodową powinny zapewniać organy spełniające cztery tradycyjne kryteria: skuteczność, prawomocność, reprezentatywność i odpowiedzialność,
O. mając na uwadze, że podstawowe znaczenie ma zmniejszenie różnic pomiędzy regulowanymi a nieregulowanymi rynkami finansowymi i mając na uwadze, że należy za wszelką cenę zapobiec arbitrażowi regulacyjnemu oraz unikaniu regulacji,
Plan przyjaznego dla środowiska i globalnego wyjścia z kryzysu
1. przypomina, że kryzys finansowy i gospodarczy ma nieproporcjonalny wpływ na najbardziej narażone grupy społeczne w państwach najbiedniejszych, gdzie kryzys wzmógł ubóstwo, zadłużenie i problemy z żywnością; wyraża zaniepokojenie w związku z faktem, że G20 całkowicie marginalizuje inne państwa z grupy G172 skupiającej państwa najbardziej dotknięte konsekwencjami kryzysu finansowego, żywnościowego, energetycznego i środowiskowego; uważa w tym kontekście, że grupie G20 nadal brakuje uprawnień, aby mogła ona sama zakończyć kryzys gospodarczy i finansowy czy opracować przepisy nowego globalnego porządku gospodarczego; za szczególnie istotne uważa poszerzenie G20, tak aby skutecznie uwzględnić niepokoje wyrażane przez gospodarki innych państw wschodzących i rozwijających się, w tym państw najuboższych;
2. chciałby szczególnie podkreślić, że w perspektywie długoterminowej globalne organy decyzyjne powinny zostać objęte zwierzchnictwem ONZ, na przykład poprzez dalsze rozwijanie istniejących organizacji ONZ, takich jak Rada Gospodarcza i Społeczna, pod warunkiem, że w odniesieniu do żadnego z państw nie zostanie zgłoszone weto;
3. popiera pogląd, że nadal należy wdrażać programy zachęty dla gospodarki, aby wspierać działalność gospodarczą aż do wyraźnego wyjścia z kryzysu; wyraża jednak ubolewanie, że G20 popiera wykorzystanie 5 000 mld USD na wydatki niecykliczne do końca 2010 r. bez wiarygodnego zobowiązania do inwestycji przyjaznych dla środowiska;
4. ostrzega przed stosowaniem strategii wyjścia dużo za wcześnie; ponownie wyraża głębokie przekonanie, że skoordynowane strategie wyjścia muszą przyjąć kształt nowego ładu ekologicznego zgodnie ze sprawozdaniem UNEP „Perspektywa wyjścia z kryzysu” z dnia 16 lutego 2009 r. wzywającym G20 do ustanowienia „nowego światowego ładu ekologicznego” jako sposobu kompleksowego poradzenia sobie z potrójnym kryzysem (gospodarczym, społecznym i środowiskowym);
5. uważa, że potrzebne są nowe wskaźniki oraz ramy sprawozdawczości na rzecz zrównoważonego rozwoju poza wartość PKB, aby zmierzyć dobrostan i wpływ działalności człowieka na środowisko, a zatem są potrzebne jako wytyczne ukierunkowania i oceny globalnego wyjścia z kryzysu; odnotowuje sprawozdanie końcowe Komisji przygotowane przez Josepha Stiglitza i Amartya Sena na temat alternatywnych wskaźników oraz komunikat Komisji Europejskiej „Wyjść poza PKB: pomiar postępu w zmieniającym się świecie” (COM(2009)433) z dnia 20 sierpnia 2009 r.; wzywa Radę Europejską i Komisję do podniesienia tych kwestii podczas nadchodzącego szczytu G20 w Kanadzie;
6. z zadowoleniem przyjmuje fakt, że na szczycie w Pittsburgu omówiono niektóre przypadki nierównowagi na szczeblu światowym, które leżą u źródeł kryzysu finansowego, oraz że utworzone zostaną „ramy na rzecz silnego, trwałego i zrównoważonego wzrostu”, które zainicjują współpracę w zakresie wzajemnej oceny krajowych ram politycznych i wpływu tych ram na strukturę i trwałość globalnego wzrostu;
7. przypomina, że w celu uniknięcia kryzysów finansowych w przyszłości należy w sposób skuteczny omówić leżące u podstaw kryzysu powody, w szczególności nadmierne zadłużenie gospodarstw domowych, wzrost nierówności oraz zachwianie równowagi rachunków bieżących i handlowych;
8. jest zdania, że skuteczne wielostronne rozwiązanie kryzysu wymaga systematycznej wielowymiarowej reformy, tak aby poradzić sobie z problemem niestabilnych kursów walut i cen surowców; wyraża ubolewanie, że nie podjęto tych kwestii podczas szczytu G20 w Pittsburgu; zwraca się zatem do Rady Europejskiej o przyjęcie wspólnego stanowiska celem rozwiązania tych problemów podczas kolejnego szczytu G20 w Kanadzie;
9. wzywa Radę Europejską do podjęcia na następnym spotkaniu G20 w Kanadzie kwestii nowego wielostronnego systemu zarządzania kursami walutowymi celem powstrzymania spekulacji walutowych, zmniejszenia braku równowagi na poziomie światowym i zapewnienia odpowiedniego zakresu działań na rzecz wszystkich państw, tak by mogły one tworzyć właściwą antycykliczną politykę fiskalną i monetarną w obliczu recesji i kryzysu finansowego;
10. wzywa Radę Europejską do poparcia propozycji UNCTAD dotyczącej utworzenia nowego wielostronnego systemu zarządzania kursami walutowymi oraz wzywa Komisję do zidentyfikowania i oceny różnych możliwości strategii politycznych w tym zakresie;
11. wyraża głębokie zaniepokojenie faktem, że niedawne warunki udzielenia przez MWF kredytów krajom dotkniętym kryzysem (w tym Węgrom, Łotwie i Islandii) obejmowały wprowadzenie pełnej procyklicznej polityki fiskalnej i monetarnej podobnej do tej, która pogłębiła kryzys gospodarczy w krajach azjatyckich w latach 1997-1998; przypomina o konieczności reformy struktury głosowania w instytucjach Bretton Woods w celu stworzenia systemu podwójnej większości w oparciu o państwa członkowskie i kapitał akcyjny;
Bezpieczeństwo energetyczne i zmiana klimatu
12. wyraża ubolewanie z powodu braku postępów G20, aby osiągnąć porozumienie w ramach realizacji Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu w zakresie podzielenia pomiędzy kraje uprzemysłowione kosztów globalnego publicznego finansowania na rzecz klimatu, koniecznego do łagodzenia i dostosowania w krajach rozwijających się w celu ograniczenia zmiany klimatu do +2°C; uważa, że rocznie potrzebne będzie co najmniej 120 mld euro międzynarodowych środków publicznych na rzecz środków związanych z klimatem w krajach rozwijających się; ponownie stwierdza, że zobowiązania te muszą być nowe i dodatkowe zarówno w stosunku do celów krajów uprzemysłowionych, jak również do obecnych zobowiązań podjętych w ramach oficjalnej pomocy rozwojowej (ODA);
13. uważa, że sprawiedliwym udziałem UE w tych wysiłkach powinna być kwota co najmniej 35 mld euro rocznie do 2020 r.;
14. domaga się nowych, przewidywalnych i odpowiednich źródeł finansowania ze środków publicznych przyszłego porozumienia w sprawie klimatu, tj. kosztów uprawnień do emisji dla krajów uprzemysłowionych w ramach systemu po roku 2012, opłat, kosztów i aukcji w ramach międzynarodowego mechanizmu handlu emisjami (cap-and-trade) w sektorze transportu morskiego i lotniczego oraz opłat za transakcje finansowe;
15. wzywa ministrów finansów G20 do zmobilizowania środków wsparcia krótkookresowych działań na rzecz klimatu w krajach rozwijających się jako kluczowego elementu zbiorowej reakcji na światowy kryzys gospodarczy;
Wzmocnienie międzynarodowych finansowych ram regulacyjnych
16. z zadowoleniem przyjmuje poczynione postępy oraz podjęte zobowiązania przez G20 mające na celu wzmocnienie międzynarodowych finansowych ram regulacyjnych pod względem nadzoru ostrożnościowego, zarządzania ryzykiem, przejrzystości i współpracy międzynarodowej; wzywa jednak na tym etapie G20 do szybkiego osiągnięcia porozumienia w zakresie międzynarodowych ram reformy mającej zlikwidować wszystkie czynniki ryzyka wynikające z obecnego systemu paralelnej bankowości, rynków instrumentów pochodnych, pozagiełdowych instrumentów pochodnych, produktów objętych sekurytyzacją, nadmiernej dźwigni itd. w taki sposób, aby ogólne zasady dotychczas uzgodnione na szczytach G20 zostały szybko wdrożone oraz aby zapobiec arbitrażowi regulacyjnemu; w szczególności wzywa G20 do upewnienia się, że podmioty finansowe są zobowiązane do należytego zarządzania i zgłaszania ekspozycji pozycji pozabilansowych i przypomina, że wszystkie podmioty lub działania, które mogą spowodować wystąpienie ryzyka systemowego, powinny zostać objęte takimi samymi zasadami ostrożnościowymi;
17. wyraża ubolewanie, że poza zobowiązaniami G20 do wymagania wyższego poziomu kapitału w bankach i innych instytucjach finansowych nie osiągnięto porozumienia co do wysokości rezerw kapitałowych, która zmniejszyłaby podejmowanie ryzyka; uważa, że zobowiązanie do opracowania międzynarodowych zasad mających poprawić zarówno ilość, jak i jakość kapitału bankowego i zniechęcić do stosowania nadmiernej dźwigni, w szczególności w przypadku banków, do końca 2012 r., odkłada rozwiązanie problemu na zbyt daleki termin;
18. wyraża głębokie ubolewanie, że G20 nie przyjęła żadnych konkretnych środków dotyczących funduszy hedgingowych i niepublicznych funduszy kapitałowych, uznając, że brak koniecznych środków doprowadził jak dotąd do wyścigu regulacyjnego na dno;
19. wyraża ubolewanie, że G20 nie wystąpiła z konkretnymi wnioskami, aby zakazać niektórych praktyk takich jak krótka sprzedaż, ani nie uzgodniła innych środków uniemożliwiających spekulacje finansowe, na przykład poprzez wyraźne zaproponowanie podatku od transakcji finansowych, jak również poprzez dążenie do międzynarodowego porozumienia wiążącego wszystkich sygnatariuszy do nałożenia takiego podatku na transakcje finansowe;
20. z zadowoleniem przyjmuje upoważnienie MFW do przygotowania na kolejny szczyt sprawozdania w sprawie instrumentów umożliwiających sektorowi finansowemu wniesienie uczciwego i znaczącego wkładu poprzez opłacanie wszelkich kosztów związanych z interwencjami rządów w celu naprawy systemu bankowego; uważa, że takie upoważnienie musi jak najszybciej zaowocować wprowadzeniem podatku od transakcji;
21. podkreśla w szczególności, że podatek od transakcji finansowych – wzorowany na podatku Tobina – byłby pożądany między innymi nie tylko po to, aby ograniczyć nadmierną spekulację, lecz również jako środek wspierania stabilności finansowej, długoterminowych inwestycji oraz aby osiągnąć sprawiedliwy system finansowania wydatków publicznych; podkreśla również, że chociaż wprowadzenie takiego podatku jest pożądane na całym świecie, można go też wprowadzić jednostronnie na szczeblu UE;
22. przyjmuje do wiadomości, że G20 zobowiązało się do szerszego nadzoru, lecz ubolewa nad brakiem ambitnych i szeroko zakrojonych propozycji zmierzających do zapewnienia skuteczności takiego ostrożnościowego nadzoru; ponownie stwierdza, że w związku z tym potrzebna jest silna struktura nadzorcza na szczeblu UE, umożliwiająca gromadzenie i analizę – wspólnie z bankami centralnymi – informacji dotyczących skali mikro i makro oraz działająca jako siła szybkiego reagowania w sytuacjach kryzysowych o systemowym wpływie na UE;
Raje podatkowe i kraje znajdujące się na liście jurysdykcji odmawiających współpracy
23. uważa, że rosnące nierówności w podziale dochodów i majątku znacznie przyczyniły się do powstania bańki mydlanej, która była główną przyczyną kryzysu;
24. uważa, że opodatkowanie dochodów kapitałowych i majątku, – których podział jest wyjątkowo nierówny – stanowi kluczowy sposób ograniczenia nierówności;
25. ubolewa nad faktem, że chociaż globalizacja gospodarcza przyczyniła się do silnego wzrostu dochodów kapitałowych, to utrudniła ona opodatkowanie tych dochodów ze względu na szybki wzrost liczby transgranicznych przypadków uchylania się od płacenia podatków, oszustw podatkowych oraz wzrost konkurencji podatkowej;
26. w związku z tym wyraża głębokie zaniepokojenie brakiem postępów G20 w odniesieniu do rajów podatkowych i krajów znajdujących się na liście jurysdykcji odmawiających współpracy; uważa, że wnioski ze szczytu po raz kolejny stanowią jałową, retoryczną krytykę rajów podatkowych i podmiotów odmawiających współpracy, działających w rajach podatkowych;
27. przypomina, że podmioty finansowe działające w rajach podatkowych silnie przyczyniły się do kryzysu finansowego i uważa, że osiągnięcie stabilności finansowej nie będzie możliwe, dopóki UE i kolejny szczyt G20, który ma się odbyć w Kanadzie, nie zajmą się w równym stopniu i skutecznie wyzwaniami związanymi z uchylaniem się od zobowiązań podatkowych, rajami podatkowymi oraz działającymi w nich podmiotami;
28. podkreśla konieczność ustanowienia wielostronnych ram światowego systemu współpracy i wymiany informacji w dziedzinie podatkowej; w związku z tym zauważa postępy poczynione w ramach światowego forum OECD w zakresie przejrzystości i wymiany informacji do celów podatkowych;
29. uważa w szczególności, że odpowiednim pierwszym krokiem było by ustanowienie procedury dogłębnych ocen eksperckich, aby monitorować i oceniać postępy w kierunku pełnej i skutecznej wymiany informacji, uznaje jednak, że należy znacznie wzmocnić te ramy ze względu na ich liczne wady; w związku z tym wyraża zaniepokojenie między innymi faktem, że OECD stwierdziła obecnie, że brak jurysdykcji tworzy raj podatkowy odmawiający współpracy i że zezwala, aby wykreślić niektóre rządy z czarnej listy po zwykłym złożeniu obietnicy przestrzegania zasad wymiany informacji; w odniesieniu do ostatniej kwestii zauważa, że wymóg zawarcia arbitralnej liczby 12 umów z innymi krajami jest arbitralny i nie można go uważać za wystarczający warunek do usunięcia z czarnej listy;
30. wzywa UE do podjęcia działań zmierzających do likwidacji możliwości wykorzystywania rajów podatkowych, unikania płacenia podatków i nielegalnego odpływu kapitału z krajów rozwijających się oraz wzywa do ustanowienia nowego wiążącego światowego porozumienia finansowego, automatycznie zmuszającego przedsiębiorstwa międzynarodowe do ujawniania zysków oraz ponoszonych w każdym kraju obciążeń podatkowych, aby umożliwić porównanie kwot opłacanych w każdym kraju rozwijającym się, w którym przedsiębiorstwa te prowadzą działalność gospodarczą;
31. w związku z tym wzywa Komisję do przedstawienia przed końcem 2010 r. konkretnych propozycji uzależniających dostęp do preferencyjnych programów rozwojowych od prawidłowego zarządzania w zakresie podatków; uważa, że takie propozycje powinny zawierać liczbowe i jakościowe wskaźniki, umożliwiające obiektywną ocenę stosowania dobrych wzorców zarządzania przez kraje rozwijające się;
32. ubolewa, że grupa G20 nie zaproponowała jeszcze żadnych bodźców ani sankcji, aby zmusić raje podatkowe do faktycznego dostosowania się do międzynarodowych standardów zarządzania podatkowego oraz wzywa UE i kolejny szczyt G20, który odbędzie się w Kanadzie, do niezwłocznego przedłożenia harmonogramu i konkretnego mechanizmu kar w celu skutecznego zwalczania rajów podatkowych; w tym kontekście przypomina, że zasadnicze znaczenie ma ukrócenie zjawiska wykorzystywania nieistniejących osób prawnych, aby uniknąć opodatkowania;
33. w szczególności ubolewa, że grupa G20 nie potwierdziła zniesienia tajemnicy bankowej, stosowanej jako tarcza obronna przez osoby uchylające się od płacenia podatków; podkreśla także, że tajemnicę bankową w każdym przypadku zastąpi automatyczna wymiana informacji obejmująca wszystkie państwa UE i terytoria zależne; popiera wniosek Komisji w sprawie ustanowienia automatycznej wymiany informacji jako zasady współpracy administracyjnej w dziedzinie podatkowej; wzywa do zwiększenia roli Komisji przy opracowywaniu unijnej strategii zwalczania rajów podatkowych na poziomie światowym;
Standardy rachunkowości
34. przypomina, że jakość sprawozdań finansowych jest kwestią o kluczowym znaczeniu zarówno dla osiągnięcia stabilności finansowej, jak i skutecznego zwalczania oszustw podatkowych; przypomina w tym kontekście, że w ramach międzynarodowych standardów sprawozdawczości finansowej dotyczących sprawozdań z segmentów działalności, Rada Międzynarodowych Standardów Rachunkowości (RMSR) powinna ująć wymóg, zgodnie z którym międzynarodowe korporacje powinny składać sprawozdania ze wszystkich transakcji dokonywanych w poszczególnych krajach (koszty pracy, koszty finansowe, dochody przed opodatkowaniem, itp.); uważa, że dałoby to inwestorom, udziałowcom i władzom podatkowym kompleksowy obraz każdej z korporacji, a tym samym umożliwiło skuteczniejsze i bardziej przejrzyste ustalanie podstawy opodatkowania w skali międzynarodowej;
35. ponawia przekonanie, że należy zreformować statut Rady Międzynarodowych Standardów Rachunkowości, aby zagwarantować jej demokratyczną odpowiedzialność i przejrzyste funkcjonowanie;
System wynagrodzeń i premie bankowe
36. z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie G20 w sprawie zasad wynagradzania w celu wsparcia stabilności finansowej, zgodnie z którym wypłatę premii należy rozłożyć na kilka lat, a ich wysokość musi odpowiadać rzeczywistym wynikom konkretnych osób i działalności banków w danym okresie; ubolewa jednak głęboko, że w zasadach przyjętych przez G20 nie wspomina się o możliwości stosowania ukierunkowanego opodatkowania i bezwzględnych pułapów;
37. powtarza, że wymogi dotyczące zwiększenia kapitału przy dokonywaniu transakcji stanowi ważne narzędzie likwidacji zbyt wysokich zysków; uważa również, że zbyt wysokie zadłużenie bardzo szkodzi stabilności finansowej, a opodatkowanie operacji finansowych miałoby również takie same korzystne skutki; w związku z tym wzywa UE i G20 do przedstawienia zdecydowanych propozycji w tych kwestiach, ponieważ są one niezbędnymi i komplementarnymi czynnikami zwiększenia stabilności systemu finansowego;
Opodatkowanie transakcji
38. z zadowoleniem przyjmuje ostatnią wypowiedź Adaira Turnera, prezesa brytyjskiego Financial Services Authority, zgodnie z którą rozważa on wprowadzenie „podatku Tobina” od transakcji bankowych; uważa, że opodatkowanie transakcji jest skutecznym sposobem przeciwdziałania spekulacyjnym, krótkoterminowym przepływom kapitału; wzywa w szczególności organy kontroli rynku finansowego pozostałych państw członkowskich do rozważenia brytyjskiej propozycji i zalecenia swoim rządom, aby wprowadziły takie podatki;
39. nalega, aby Komisja przedstawiła wnioski w sprawie wprowadzenia podatku od transakcji finansowych obowiązującego w całej Wspólnocie, który mógłby również pomóc finansować inwestycje w krajach rozwijających się , aby przezwyciężyć najpoważniejsze skutki kryzysu i kontynuować realizację milenijnych celów rozwoju;
Światowy system finansowy
40. ponawia przekonanie, że istnieje pilna potrzeba radykalnej reformy polityki, aby zająć się systemowymi przyczynami kryzysów żywnościowych i finansowych poprzez wdrożenie nowych demokratycznych i przejrzystych przepisów zarówno w zakresie handlu międzynarodowego, jak i międzynarodowego systemu finansowego;
41. z zadowoleniem odnosi się do wyrażonej na szczycie pittsburskim zdecydowanej woli dokonania reformy uprawnień, zakresu działania i systemu zarządzania międzynarodowych instytucji finansowych w celu odzwierciedlenia zmian, jakie zaszły w gospodarce światowej; uważa, że przesunięcie udziału w MFW krajów zbyt licznie reprezentowanych, wynoszącego „co najmniej pięć procent”, na niedostatecznie reprezentowane kraje gospodarek wschodzących jest daleko niewystarczające; wyraża zadowolenie ze zbyt długo oczekiwanego porozumienia między Stanami Zjednoczonymi a rządami europejskimi na szczycie w Pittsburgu, zgodnie z którym dyrektorzy i wysocy rangą urzędnicy wszystkich instytucji międzynarodowych powinni być mianowani w ramach procesu otwartego, przejrzystego i uwzględniającego zasługi.
42. wzywa państwa członkowskie UE do przyjęcia wspólnego stanowiska w sprawie ich reprezentacji w zarządach Banku Światowego i MFW, aby ułatwić dokonanie oczekiwanych zmian na rzecz bardziej sprawiedliwego systemu reprezentacji w międzynarodowych instytucjach finansowych;
43. wzywa w szczególności do opracowania nowego światowego systemu finansowego, obejmującego reprezentantów krajów rozwijających się poprzez regionalne organizacji tych krajów, aby rozważyć ich uzasadnione obawy związane ze zrównoważonym rozwojem, w oparciu o szczególną sytuację każdego z tych krajów, i wzywa G20 do podjęcia niezbędnej reformy międzynarodowych instytucji finansowych, w szczególności MFW i Banku Światowego, aby położyć kres możliwości stawiania przez nie krzywdzących warunków;
UE i światowe potrzeby finansowe krajów rozwijających się
44. dostrzega szybkość, z jaką członkowie G20 przeznaczyli dodatkowe środki na MFW, w szczególności w postaci dodatkowych specjalnych praw ciągnienia, aby ustabilizować gospodarkę krajów rozwijających się i zaleca, aby MFW szybko przyznał te środki potrzebujących krajom; przypomina jednak, że skala inicjatyw podjętych do tej pory przez G20 jest niewystarczająca, ponieważ obejmuje mniej niż 10% szacowanego deficytu finansowego krajów rozwijających się w 2009 r., który wynosi według Banku Światowego 700 miliardów USD;
45. wzywa państwa członkowskie UE do uzgodnienia wspólnego stanowiska w ramach MFW w celu ułatwienia rozdzielenia specjalnych praw ciągnienia między bogatsze i biedniejsze państwa członkowskie MFW oraz decyzji mającej na celu przyznanie krajom o niskich dochodach, które zostały dotknięte kryzysem, środków w postaci subwencji lub pożyczek na wyjątkowo dogodnych warunkach oraz zamrożenia na pięć lat wszystkich płatności w ramach spłacania długów przez kraje rozwijające się, znajdujące się w kryzysie, bez naliczania odsetek w trakcie moratorium; podkreśla, że obustronne wkłady UE do pakietów antykryzysowych MWF powinny uzupełniać środki przeznaczone na pomoc
Światowy kryzys gospodarczy i handlowy
46. wyraża brak przekonania do apelu G20 wzywającego do zakończenia negocjacji handlowych Rundy Rozwoju z Al-Dauhy w ramach WTO przed końcem 2010 r.; z zadowoleniem zauważa jednak, że przywódcy światowi powstrzymali się w Pittsburgu od powtórzenia złudzeń, którym ulegli na kwietniowym szczycie londyńskim, a według których zakończenie rundy z Al-Dauhy należy uważać za czynnik stabilizujący gospodarkę światową, ponieważ jakiekolwiek wyniki rundy z Al-Dauhy zostaną wdrożone ze znacznym opóźnieniem;
47. przypomina, że wyraźnym celem rundy z Al-Dauhy jest nasilenie starań zmierzających do liberalizacji, w tym odnośnie do transakcji w ramach usług finansowych, w okresie, kiedy to poważnie kwestionuje się korzyści płynące z dalszej liberalizacji; wzywa do ogłoszenia moratorium na kontynuowanie starań zmierzających do liberalizacji światowej w ramach WTO dopóki nie zbada się gruntownie związku między liberalizacją a stabilnością gospodarczą i finansową na świecie oraz staraniami na rzecz zwalczania zmian klimatu;
48. zobowiązuje przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzi i Komisji.