PROJEKT REZOLUCJI w sprawie aktów przemocy w Demokratycznej Republice Konga
9.12.2009
zgodnie z art. 110 ust. 2 Regulaminu
Nirj Deva, Jan Zahradil, Tomasz Piotr Poręba, Adam Bielan, Michał Tomasz Kamiński, Paweł Robert Kowal, Ryszard Czarnecki w imieniu grupy politycznej ECR
Patrz też projekt wspólnej rezolucji RC-B7-0187/2009
B7‑0195/2009
Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie aktów przemocy w Demokratycznej Republice Konga
Parlament Europejski,
– uwzględniając konkluzje Rady w sprawie EPBiO z dnia 17 listopada 2009 r.,
– uwzględniając konkluzje Rady Unii Europejskiej z dnia 11 listopada 2008 r. w sprawie sytuacji w Demokratycznej Republice Konga (DRK),
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 23 października 2008 r. w sprawie Demokratycznej Republiki Konga: starcia na wschodnich obszarach przygranicznych Demokratycznej Republiki Konga[1],
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 21 lutego 2008 r. w sprawie Północnego Kiwu[2],
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 17 stycznia 2008 r. w sprawie sytuacji w Demokratycznej Republice Konga i gwałtu jako zbrodni wojennej[3] oraz swoje poprzednie rezolucje w sprawie łamania praw człowieka w Demokratycznej Republice Konga,
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 15 listopada 2007 r. w sprawie reakcji UE na sytuacje charakteryzujące się brakiem stabilności w krajach rozwijających się[4],
– uwzględniając rezolucję Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego AKP–UE z dnia 22 listopada 2007 r. w sprawie sytuacji w Demokratycznej Republice Konga, w szczególności we wschodniej części kraju, oraz jej wpływu na sytuację w regionie,
– uwzględniając komunikat Komisji z dnia 25 października 2007 r. pt. „Strategie reagowania UE na sytuacje niestabilności – podejmowanie działań w trudnych warunkach na rzecz zrównoważonego rozwoju, stabilności i pokoju” (COM(2007)0643) oraz załączony doń dokument roboczy służb Komisji (SEC(2007)1417),
– uwzględniając rezolucję 60/1 Zgromadzenia Ogólnego Organizacji Narodów Zjednoczonych z dnia 24 października 2005 r. w sprawie wyników światowego szczytu w 2005 roku, a w szczególności jej ust. 138-140 w sprawie obowiązku ochrony ludności,
– uwzględniając wnioski ze szczytu Wspólnoty Rozwoju Afryki Południowej, która wyraziła gotowość wysłania „w razie potrzeby” oddziałów pokojowych do Kiwu Północnego,
– uwzględniając oświadczenie Rady z dnia 10 października 2008 r. w sprawie sytuacji we wschodniej części Demokratycznej Republiki Konga,
– uwzględniając sprawozdanie misji Komisji Rozwoju do Kiwu Północnego z 2008 r.,
– uwzględniając europejski konsensus w sprawie pomocy humanitarnej, który podpisano w dniu 18 grudnia 2007 r.,
– uwzględniając art. 110 ust. 2 Regulaminu,
A. mając na uwadze, że wschodnie Kongo jest od lat miejscem napięć etnicznych, wzajemnie konkurujących interesów handlowych, sporów o ziemię i polityki regionalnej rozgrywanej pod groźbą użycia broni,
B. mając na uwadze, że od początku konfliktu miliony ludzi zostało przesiedlonych lub zginęło, bądź uważa się ich za zmarłych wskutek ran postrzałowych, czy też zostali oni przesiedleni, oraz mając na uwadze, że oprócz tego setki tysięcy osób zostało okaleczonych, pobitych lub okradzionych przez grupy zbrojne,
C. mając na uwadze, że gwałt stał się narzędziem walki stosowanym przez rebeliantów, członków zawodowej armii Konga i cywilów,
D. mając na uwadze, że donosi się, iż wojska Demokratycznej Republiki Konga i bojownicy należący do Demokratycznych Sił na rzecz Wyzwolenia Ruandy (FDLR) są zaangażowani w sieci przestępcze uczestniczące w eksploatacji i sprzedaży za broń złota i minerałów we wschodnim regionie Demokratycznej Republiki Konga,
E. mając na uwadze, że grupy rebelianckie kierowane przez FDLR dysponują rozległymi, zaawansowanymi sieciami złożonymi z politycznych i finansowych popleczników w regionie i na całym świecie,
F. mając na uwadze, że od momentu eskalacji konfliktu we wschodnim regionie Demokratycznej Republiki Konga znacznie wzrosła liczba dzieci wcielanych do armii,
G. mając na uwadze, że w Demokratycznej Republiki Konga Organizacja Narodów Zjednoczonych prowadzi największą na świecie misję pokojową (MONUC), której koszty wynoszą około 1,4 mld dolarów rocznie, i o łącznej sile 20 000 żołnierzy, obecną głównie w Kiwu Północnym i Południowym,
H. mając na uwadze, że chociaż MONUC ma mandat na mocy rozdziału VII Karty Narodów Zjednoczonych upoważniający ją do ochrony ludności cywilnej na zasadzie pierwszeństwa, jej misja nie zakończyła się sukcesem,
I. mając na uwadze, że Organizacja Narodów Zjednoczonych zawiesiła ostatnio pomoc logistyczną i wsparcie operacyjne dla jednostek kongijskiej armii wśród zarzutów, że w okresie od maja do września 2009 r. wojska te zabiły kilkudziesięciu cywilów, w tym kobiety i dzieci w dzielnicy Kiwu Północnego,
J. mając na uwadze, że podczas ostatnich działań wojennych nie udało się zneutralizować Demokratycznych Sił na rzecz Wyzwolenia Ruandy, natomiast zaostrzyły one kryzys humanitarny, co doprowadziło do powszechnych masakr i łamania praw człowieka,
K. mając na uwadze, że sytuacja w terenie jest obecnie katastrofalna,
1. wyraża głębokie zaniepokojenie ustawicznymi aktami przemocy w Demokratycznej Republice Konga, których dopuszczają się zarówno grupy zbrojne, jak i armia kongijska, jak donosi w raporcie specjalny sprawozdawca ONZ ds. pozasądowych egzekucji; jest również głęboko zaniepokojony dwoma ostatnimi sprawozdaniami Wysokiego Komisarza ONZ ds. Praw Człowieka dotyczącymi poważnych naruszeń praw człowieka i przypadków naruszania międzynarodowego prawa humanitarnego w Demokratycznej Republice Konga;
2. wzywa wszystkie zaangażowane strony do zaprzestania walk i domaga się od wspólnoty międzynarodowej zwiększenia wysiłków na rzecz przywrócenia pokoju w regionie;
3. żąda, by wszystkie grupy zbrojne, a zwłaszcza Demokratyczne Siły na rzecz Wyzwolenia Ruandy i Armia Oporu Pana, natychmiast złożyły broń i zaprzestały ataków wymierzonych przeciwko ludności cywilnej; żąda także, aby wszystkie strony porozumienia z dnia 23 marca 2009 r. przestrzegały zawieszenia broni oraz dotrzymały swych zobowiązań skutecznie i w dobrej wierze;
4. potępia akty przemocy, łamania praw człowieka i nadużycia popełniane w Kiwu, w szczególności akty przemocy seksualnej i rekrutację przez milicję dzieci-żołnierzy, a także podkreśla znaczenie pociągnięcia wszystkich sprawców do odpowiedzialności karnej;
5. wzywa w związku z tym wszystkie podmioty do wszczęcia walki z bezkarnością oraz stanięcia na straży praworządności, w szczególności zwalczając przypadki gwałtów dokonywanych na kobietach i dziewczynkach oraz wcielania dzieci do armii; wzywa rząd Demokratycznej Republiki Konga do zapewnienia, że osoby odpowiedzialne za łamanie praw człowieka oraz międzynarodowego prawa humanitarnego zostaną pociągnięte do odpowiedzialności, i że będzie on w pełni współpracować z Międzynarodowym Trybunałem Karnym;
6. wyraża szczególne obawy co do współpracy MONUC z armią kongijską w ramach operacji Kimia II oraz ostatnich doniesień na temat udziału MONUC w aktach okrucieństwa; uznaje jednak, że obecność MONUC pozostaje niezbędna i wzywa do podjęcia wszelkich starań celem umożliwienia tym siłom pełnej realizacji ich mandatu, aby chronić zagrożoną ludność; w związku z tym wzywa Radę do odegrania wiodącej roli w zapewnianiu wsparcia MONUC przez Radę Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych poprzez wzmocnienie zdolności operacyjnych tych sił oraz jaśniejsze zdefiniowanie ich priorytetów, których liczba wynosi obecnie 41;
7. wzywa Radę do dalszego wspierania działań UE w Demokratycznej Republice Konga, przyczyniając się do zapobiegania przypadkom łamania praw człowieka i rozwiązywania tych problemów; wzywa EUSEC DR Konga do większego skupienia się na wspieraniu wysiłków na rzecz zlikwidowania bezkarności za popełniane przez siły bezpieczeństwa zbrodnie, zwłaszcza przemoc seksualną i o podłożu seksualnym, a także wykorzystywania dzieci-żołnierzy;
8. wyraża poważne zaniepokojenie warunkami, w jakich mieszka ludność cywilna znajdująca się w samym środku konfliktu, i wzywa wszystkie strony do umożliwiania bezpiecznego przejazdu pracowników organizacji humanitarnych i przewozu dostaw;
9. stwierdza, że wielu mieszkańców regionu zostało przesiedlonych w obrębie własnego kraju z powodu walk, i wzywa odnośne kraje do współpracy z organizacjami pomocy humanitarnej celem położenia kresu cierpieniom cywilów;
10. wzywa do wznowienia dialogu, który legł u podstaw programu Amani na rzecz bezpieczeństwa, przywrócenia pokoju, stabilizacji i odbudowy Kiwu;
11. wyraża ciągłe obawy w związku z prowadzonym przez grupy rebeliantów nielegalnym handlem minerałami i innymi zasobami naturalnymi we wschodniej części Demokratycznej Republiki Konga; wzywa Radę i Komisję do nalegania podczas rozmów z rządami Demokratycznej Republiki Konga i państw z nią sąsiadujących na wdrożenie skutecznych systemów wykrywalności i dowodzenia pochodzenia zasobów naturalnych;
12. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, Wysokiemu Przedstawicielowi Unii ds. Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa, rządom i parlamentom państw członkowskich, instytucjom Unii Afrykańskiej, Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych, Podsekretarzowi Generalnemu ONZ ds. Humanitarnych i Koordynatorowi Pomocy w Sytuacjach Kryzysowych, Radzie Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych, Komisji Praw Człowieka Organizacji Narodów Zjednoczonych oraz rządom i parlamentom regionu Wielkich Jezior Afrykańskich.
- [1] Teksty przyjęte z tego dnia, P6_TA(2008)0526.
- [2] Teksty przyjęte z tego dnia, P6_TA(2008)0072.
- [3] Teksty przyjęte z tego dnia, P6_TA(2008)0022.
- [4] Teksty przyjęte z tego dnia, P6_TA(2007)0540.