PROJEKT REZOLUCJI w sprawie sytuacji w Iranie
3.2.2010
zgodnie z art. 110 ust. 2 Regulaminu
Adrian Severin, Hannes Swoboda, Roberto Gualtieri, Sergio Gaetano Cofferati, Ana Gomes, María Muñiz De Urquiza w imieniu grupy politycznej S&D
Patrz też projekt wspólnej rezolucji RC-B7-0078/2010
B7‑0082/2010
Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie sytuacji w Iranie
Parlament Europejski,
– uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie Iranu,
– uwzględniając oświadczenie prezydencji UE z dnia 28 grudnia 2009 r. w sprawie ostatnich demonstracji w Iranie,
– uwzględniając oświadczenie wydane w dniu 12 stycznia 2010 r. przez Wysokiego Przedstawiciela w imieniu Unii Europejskiej w sprawie procesu siedmiorga przywódców bahaickich w Iranie,
– uwzględniając oświadczenie Rady Europejskiej w sprawie Iranu z dni 10-11 grudnia 2009 r.,
– uwzględniając rezolucje Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych nr 62/149 z dnia 18 grudnia 2007 r. oraz 63/168 z dnia 18 grudnia 2008 r. w sprawie moratorium na wykonywanie kary śmierci,
– uwzględniając Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych (ICCPR), Międzynarodowy pakt praw gospodarczych, społecznych i kulturalnych (ICESCR), Międzynarodową konwencję w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji rasowej oraz Konwencję o prawach dziecka, których Islamska Republika Iranu jest stroną,
– uwzględniając statut Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej (MAEA) i Układ o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej, których Islamska Republika Iranu jest stroną,
– uwzględniając art. 110 ust. 2 Regulaminu,
A. mając na uwadze, że sytuacja polityczna w Iranie po spornych wyborach prezydenckich w czerwcu 2009 r. pokazała, że w kraju istnieje ogromny potencjał oddolnych zmian demokratycznych zainicjowanych przez dynamiczne, wykształcone i aktywne społeczeństwo obywatelskie,
B. mając na uwadze, że trwające pokojowe demonstracje przeciwko dostrzegalnemu oszustwu wyborczemu oraz narzuconym przez republikę islamską surowym ograniczeniom praw politycznych i obywatelskich oraz podstawowych swobód – zwłaszcza wolności słowa i środków przekazu – są brutalnie tłumione przez rząd, szczególnie Gwardię Rewolucyjną i milicję Basij,
C. mając na uwadze, że tysiące pokojowych demonstrantów i dysydentów, w tym studenci, obrońcy praw kobiet, prawnicy, wybitni obrońcy praw człowieka, dziennikarze, działacze związkowi i reformistyczni duchowni, zostało arbitralnie aresztowanych, co stanowi wyraźną próbę zastraszenia krytyków i zduszenia sprzeciwu; mając na uwadze, że urzędnicy rządowi potwierdzili, iż od czerwca 2009 r. co najmniej 30 demonstrantów zmarło podczas protestów lub w areszcie, a co najmniej kolejne 7 osób zginęło w starciach w dniu 27 grudnia podczas święta Aszury; mając na uwadze, że faktyczna liczba śmiertelnych ofiar przemocy ze strony rządu jest, jak się uważa, znacznie wyższa,
D. mając na uwadze, że w dniu 28 stycznia 2010 r. Mohammad-Reza Ali-Zamani i Arasz Rahmanipur zostali powieszeni przez władze Iranu po niesprawiedliwym procesie, pod zarzutem domniemanego członkostwa w „opozycji monarchistycznej”; mając na uwadze, że zapowiedziano egzekucję kolejnych dziewięciu osób skazanych na śmierć; mając na uwadze, że Iran ma jeden z najwyższych na świecie wskaźników wykonywania kary śmierci; mając na uwadze, że Iran w największym stopniu łamie zakaz kary śmierci wobec nieletnich przestępców,
E. mając na uwadze, że według ich własnych relacji w wielu przypadkach osoby przetrzymywane w więzieniach i tajnych miejscach zatrzymania bito lub torturowano, a niekiedy napastowano seksualnie; mając na uwadze, że w trakcie dochodzenia przeprowadzonego przez parlament Islamskiej Republiki Iranu (Madżlis) na początku 2010 r. ustalono, że zastępca prokuratora Said Mortazawi był bezpośrednio odpowiedzialny za śmierć co najmniej trzech aresztantów wskutek tortur i zaniedbań w więzieniu Kahrizak, którego zamknięcie wymiar sprawiedliwości nakazał trzy lata wcześniej,
F. mając na uwadze, że na początku sierpnia 2009 r. wymiar sprawiedliwości zainscenizował procesy pokazowe setek wiodących reformatorów i działaczy rzekomo powiązanych z uczestnikami zamieszek próbującymi wspierać „aksamitną rewolucję”; mając na uwadze, że podczas tych procesów wielu dysydentów składało relacjonowane w telewizji zeznania, które wyglądały na wymuszone,
G. mając na uwadze, że oprócz kryzysu praw człowieka w następstwie wyborów służby bezpieczeństwa systematycznie nękały członków mniejszości religijnych, takich jak bahaici, żydzi i sunnici, oraz prowadziły kampanię arbitralnych zatrzymań wobec kurdyjskich, azerskich, beludżyjskich i arabskich członków społeczeństwa obywatelskiego i działaczy politycznych,
H. mając na uwadze, że rząd Iranu nadal oskarża europejskie kraje o ingerowanie w sytuację polityczną w tym kraju; mając na uwadze, że oskarżenia te doprowadziły w okresie powyborczym do wydalenia dwóch brytyjskich dyplomatów, aresztowania kilku irańskich pracowników brytyjskiej ambasady i zatrzymania dwóch niemieckich dyplomatów za ich domniemaną rolę w protestach, które miały miejsce w Iranie podczas święta Aszury w grudniu 2009 r.,
I. mając na uwadze, że rząd Iranu surowo represjonuje krajowe i zagraniczne środki przekazu, poważnie ograniczając dostęp Irańczyków do informacji; mając na uwadze, że niektóre europejskie przedsiębiorstwa dostarczały technologię umożliwiającą cenzurę relacji z protestów w Teheranie i innych irańskich miastach,
J. mając na uwadze, że Iran nie dotrzymał przypadającego na koniec roku terminu zastosowania się do wezwania do otwarcia swojej infrastruktury jądrowej dla inspektorów z Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej; mając na uwadze, że Iran do tej pory nie podjął żadnych kroków, by odbudować wiarę społeczności międzynarodowej w wyłącznie pokojowy charakter realizowanego programu jądrowego,
K. mając na uwadze, że prezydent Iranu Mahmud Ahmadineżad zapowiedział w dniu 3 lutego 2010 r., że Iran jest gotowy do wysłania wzbogaconego uranu za granicę celem jego dalszego wzbogacania,
L. mając na uwadze, że UNESCO postanowiło ogłosić Teheran Światową Stolicą Filozofii w 2010 r. oraz zorganizować w Teheranie Światowy Dzień Filozofii 2010;
1. zdecydowanie popiera demokratyczne aspiracje narodu irańskiego; składa hołd odwadze wszystkich irańskich mężczyzn i kobiet broniących swych podstawowych wolności i demokratycznych zasad poprzez pokojowe demonstracje; uważa, że ludzie ci wyrażają pragnienie życia w społeczeństwie wolnym od represji i zastraszenia oraz w pokojowych stosunkach ze wspólnotą międzynarodową;
2. przypomina, że wolność słowa i prawo do pokojowych zgromadzeń stanowią uniwersalne prawa człowieka, które muszą być przestrzegane, oraz że Iran zobowiązał się do ich poszanowania jako państwo będące stroną Międzynarodowego paktu praw obywatelskich i politycznych (ICCPR); w związku z tym wzywa do pełnego poszanowania przez rząd Iranu prawa do pokojowych zgromadzeń oraz wolności słowa podczas demonstracji zapowiedzianych na dzień 11 lutego 2010 r.;
3. stanowczo potępia stosowanie przez rząd Iranu przemocy wobec protestujących, którzy pragną korzystać z prawa do wolności słowa oraz pokojowego zgromadzenia; w tym kontekście jest zbulwersowany stłumieniem demonstracji po protestach w dniu święta Aszury i podczas pogrzebu ajatollaha Montazeriego; wzywa do natychmiastowego i bezwarunkowego uwolnienia wszystkich osób przetrzymywanych za pokojowe korzystanie ze swojego prawa do wolności wypowiedzi, zgromadzeń i stowarzyszeń;
4. wzywa do ścigania i postawienia przed sądem tych urzędników rządowych i członków służb bezpieczeństwa, którzy odpowiadają za zabójstwa, znęcanie się, tortury i gwałty na demonstrantach i zatrzymanych;
5. stanowczo potępia niedawną egzekucję Mohammada-Rezy Ali-Zamaniego i Arasza Rahmanipura oraz zapowiedzi wykonania wyroku na kolejnych dziewięciu osobach skazanych na śmierć w niesprawiedliwych procesach; wyraża poważne zaniepokojenie sytuacją ludzi, wobec których stawia się oskarżenia – a w niektórych przypadkach oficjalne zarzuty – o przestępstwa zagrożone karą śmierci, podczas gdy ludzie ci wyrażali jedynie swoje opinie o sytuacji politycznej i prawach obywatelskich w Iranie; ponownie wzywa władze Iranu do zniesienia kary śmierci, a zanim to się stanie – do wprowadzenia moratorium na jej wykonywanie, zgodnie z rezolucjami Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych nr 62/149 i 63/168;
6. ubolewa z powodu systematycznego ograniczania swobody wymiany informacji poprzez blokowanie stron internetowych, zabranianie im relacji z nielegalnych demonstracji i wprowadzanie nowych restrykcji zmuszających dziennikarzy do uzyskania pozwolenia w celu relacjonowania jakichkolwiek wydarzeń; zdecydowanie potępia decyzję rządu Iranu o zablokowaniu perskiego serwisu BBC;
7. przyjmuje z zadowoleniem plany Komisji dotyczące finansowania nowego kanału telewizji w języku perskim; wzywa Radę i Komisję do zbadania dalszych możliwości wkładu w promowanie demokratycznych przemian w Iranie w kontekście instrumentu na rzecz demokracji i praw człowieka lub innych instrumentów;
8. apeluje do europejskich przedsiębiorstw o niedostarczanie irańskiemu rządowi technologii, która może być wykorzystana do tłumienia protestów, zwłaszcza technologii, która umożliwia kontrolę komunikacji w sieci w celu monitorowania treści i lokalizowania źródeł poczty elektronicznej, połączeń VoIP i wpisów na portalach społecznościowych;
9. uważa, że oskarżenia o ingerencję z zagranicy w wydarzenia po wyborach w Iranie są bezpodstawne i niedopuszczalne; wzywa rząd Iranu do natychmiastowego uwolnienia dwóch niemieckich dyplomatów aresztowanych za rzekomy związek z protestami podczas święta Aszury; w tym kontekście zwraca się do władz Iranu o przestrzeganie konwencji wiedeńskiej i standardów dyplomatycznych;
10. wzywa Radę, aby rozważyła włączenie nazwisk tych członków służb bezpieczeństwa, którzy odpowiadają za tłumienie pokojowych demonstracji i naruszanie praw człowieka, do wykazu osób objętych zakazem podróży do UE i zamrożeniem majątku;
11. ponownie potwierdza prawo Iranu do produkcji energii jądrowej do celów pokojowych, zgodnie z zasadami systemu nierozprzestrzeniania; odnotowuje oświadczenie prezydenta Iranu Mahmuda Ahmadineżada o gotowości Iranu do wysłania wzbogaconego uranu za granicę celem dalszego wzbogacania; ma nadzieję, że w ślad za tą zapowiedzią zostaną podjęte konkretne kroki zgodnie z wymogami MAEA celem uśmierzenia obaw co do irańskiego programu jądrowego;
12. popiera dwutorowe podejście dotyczące programu jądrowego Iranu; ponownie wzywa Iran, aby całkowicie i bezzwłocznie wypełnił swoje zobowiązania wynikające z właściwych rezolucji Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych (RB ONZ) oraz MAEA, a zwłaszcza aby spełnił wymogi określone w rezolucji Rady Gubernatorów MAEA z dnia 27 listopada 2009 r.; wzywa Radę do poparcia działań RB ONZ, w razie gdyby Iran w dalszym ciągu odmawiał współpracy ze wspólnotą międzynarodową w zakresie swojego programu jądrowego; wzywa Radę, aby była gotowa do przyjęcia koniecznych, „inteligentnych” i ukierunkowanych środków skupionych na nierozprzestrzenianiu i uzupełniających działania RB ONZ;
13. wzywa Radę do pozostania w gotowości do współpracy z Iranem w celu osiągnięcia wynegocjowanego rozwiązania kwestii jądrowej, a także regionalnych kwestii w zakresie bezpieczeństwa, przy uwzględnieniu uzasadnionych interesów i obaw Iranu dotyczących bezpieczeństwa, jeżeli tylko Iran podejmie konkretną decyzję w tym kierunku; zauważa, że taka współpraca nie powinna umniejszać promowania demokracji i praw człowieka w Iranie; jest przekonany, że demokratyczny i silny Iran mógłby odgrywać kluczową rolę w stabilizacji i przywróceniu pokoju w regionie;
14. zwraca się do UNESCO o przemyślenie decyzji o zorganizowaniu Światowego Dnia Filozofii 2010 w Teheranie i swojego poparcia dla propozycji włoskiej Krajowej Komisji ds. UNESCO w zakresie utrzymania nominacji Teheranu jako gospodarza tej inicjatywy, a także zwraca się o przeprowadzenie odnośnych działań w innych stolicach, co dałoby mocny sygnał, że w Iranie naruszana jest wolność słowa;
15. ubolewa nad decyzją rządu Iranu dotyczącą odwołania wizyty delegacji Parlamentu Europejskiego w tym kraju; uważa, że taka wizyta mogłaby przyczynić się do dialogu politycznego między UE a Iranem, przy założeniu, że delegacja posiada mandat i możliwość spotkania się z rządem, opozycją, obrońcami praw człowieka i przedstawicielami społeczeństwa obywatelskiego;
16. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich, sekretarzowi generalnemu ONZ, Radzie Praw Człowieka ONZ oraz rządowi i parlamentowi Islamskiej Republiki Iranu (Madżlis).