PROJEKT REZOLUCJI w sprawie strategii UE 2020 – działania w następstwie nieformalnego posiedzenia Rady Europejskiej w dniu 11 lutego 2010 r.
3.3.2010
zgodnie z art. 115 ust. 5 Regulaminu
Martin Schulz, Stephen Hughes w imieniu grupy politycznej S&D
Patrz też projekt wspólnej rezolucji RC-B7-0151/2010
B7‑0151/2010
Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie strategii UE 2020 – działania w następstwie nieformalnego posiedzenia Rady Europejskiej w dniu 11 lutego 2010 r.
Parlament Europejski,
– uwzględniając nieformalne posiedzenie Rady Europejskiej z dnia 11 lutego 2010 r.,
– uwzględniając konkluzje prezydencji wydane po posiedzeniach Rady Europejskiej z marca 2000 r., marca 2001 r., marca 2005 r., marca 2006 r., marca 2007 r. i grudnia 2009 r.,
– uwzględniając konsultacje publiczne rozpoczęte przez Komisję w sprawie strategii UE 2020 oraz ich wyniki (SEC (2010)116),
– uwzględniając dokonaną przez Komisję ocenę strategii lizbońskiej (SEC (2010) 114),
– uwzględniając art. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
– uwzględniając art.115 ust.5 oraz art.110 ust.2 Regulaminu,
A. mając na uwadze, że światowy kryzys finansowy, gospodarczy i społeczny dramatycznie uwypuklił kruchość nieodpowiednio regulowanych rynków i zagroził solidarności i sprawiedliwości społecznej w naszych społeczeństwach, a także wśród państw członkowskich,
B. mając na uwadze, że państwa członkowskie zmagają się ze stale rosnącym bezrobociem, w wyniku którego ponad 23 mln kobiet i mężczyzn pozostaje bez pracy, co powoduje ogromne trudności społeczne i ludzkie,
C. mając na uwadze, że zmiany klimatu stawiają pod znakiem zapytania obecne wzorce rozrzutnej i niezrównoważonej produkcji, dystrybucji i konsumpcji, dla których rozwiązaniem powinien być nowy, zrównoważony model rozwoju,
D. mając na uwadze, że strategia lizbońska wyznaczyła cel, jakim była niezwykle konkurencyjna oparta na wiedzy gospodarka zdolna do zrównoważonego wzrostu, oferująca więcej i lepszej jakości miejsc pracy, większą spójność społeczną oraz poszanowanie środowiska naturalnego,
E. mając na uwadze, że strategia lizbońska ucierpiała zarówno z powodu nadmiernych ambicji, jak i braku jasności jej głównych celów, ponieważ łączyła w sobie wiele pojedynczych celów w jeden niezwykle złożony cel, tracąc tak kierunek, jak przejrzystość,
F. mając na uwadze, że strategia lizbońska ma zostać zastąpiona nową strategią UE 2020 na rzecz prężnego, zintegrowanego i spójnego rozwoju UE przez następną dekadę, zapewniającą całkowite wyjście z kryzysu gospodarczego i kreującą odnowiony europejski model gospodarczy i społeczny zbudowany w oparciu o równowagę i solidarność,
1. wzywa Radę Europejską do skorzystania z historycznej możliwości nadarzającej się dzięki rewizji obowiązującej strategii lizbońskiej w celu przekształcenia agendy rozwoju UE, tak aby w pełni uwzględnić granice i słabości obecnego modelu finansowego, gospodarczego i społecznego, które zostały dramatycznie odsłonięte przez kryzys; przypomina w związku z tym o podjętym przez przewodniczącego Komisji J.M. Barroso zobowiązaniu do sporządzenia agendy na potrzeby przekształcenia i oczekuje, że nowa Komisja przedstawi Radzie Europejskiej i Parlamentowi propozycje obejmujące obszary: gospodarczy, społeczny i środowiskowy, w pełni odzwierciedlając obwieszczane ambicje;
2. jest przekonany, że trwający kruchy proces odnowy musi być w pełni odzwierciedlony w nowej strategii 2020 poprzez sformułowanie spójnej i szeroko zakrojonej agendy politycznej, w pełni uwzględniającej makroekonomiczne podejście polityczne w celu zagwarantowania, że niezbędna konsolidacja budżetowa nie zagrozi realizacji strategii, zwłaszcza w zakresie walki z bezrobociem, a także odpowiednich i właściwie skoordynowanych inwestycji w infrastrukturę i wiedzę;
3. jest zdania, że europejska strategia na następną dekadę powinna skupiać się nie tylko na wskaźnikach wzrostu gospodarczego, ale także na tym, w jaki sposób wzrost może pomóc w budowaniu lepszej, sprawiedliwszej i bardziej zrównoważonej gospodarki z lepiej rozłożonym dobrobytem dla wszystkich i ochroną przed zachłannością i nadużyciami sektora finansowego;
4. jest przekonany, że UE potrzebuje jednej strategii rozwoju, jasno określającej długoterminowy i główny kierunek i obejmującej częściowo pokrywające się strategie, które Unia ma obecnie realizować, zwłaszcza strategię lizbońską, strategię na rzecz zrównoważonego rozwoju oraz pakt stabilności i wzrostu;
5. wzywa do opracowania nowej strategii na rzecz rozwoju, jasno określającej główne cele, a także środki i podstawowe kroki służące ich osiągnięciu; uważa, że zrównoważony rozwój, pełne zatrudnienie wysokiej jakości oferujące kobietom i mężczyznom godną pracę i integrację społeczną, walka z ubóstwem i nierównością, wysoko wydajna gospodarka oparta na wiedzy, wykształceniu, umiejętnościach i rozwoju zawodowym, spójność społeczna i terytorialna oraz sprawiedliwa globalizacja powinny być głównymi celami nowej strategii;
Odnowa i przekształcenie
6. uważa, że strategia UE 2020 powinna być nakierowana na jak najszybszą pełną europejską odnowę, po której nastąpi średnio- i długookresowy zrównoważony i trwały wzrost, w celu przejścia z zarządzania kryzysowego do długoterminowego zrównoważonego wzrostu gospodarczego;
7. jest przekonany, że strategia powinna przede wszystkim stanowić spójną i skuteczną reakcję na kryzys gospodarczy i finansowy, dostarczając nowych ambicji i większej europejskiej spójności unijnemu procesowi odnowy poprzez mobilizację i koordynację wszystkich krajowych i europejskich instrumentów na rzecz odnowy wraz z odpowiednim finansowaniem; potwierdza, że głównym celem musi być odnowa zatrudnienia, łącznie z odpowiednimi inwestycjami w szkolenie i edukację; podkreśla, że niezbędne konsolidacje budżetów krajowych muszą być ściśle skoordynowane pomiędzy państwami członkowskimi i przeprowadzone w sposób umożliwiający wsparcie większego wzrostu i tworzenia miejsc pracy, przy czym realizacja tego celu nie może odbyć się kosztem naszych systemów zabezpieczeń społecznych i usług publicznych;
8. przypomina, że jednym z głównych celów decyzji Rady dotyczącej rewizji zasad paktu stabilności i wzrostu w roku 2005 było zaoferowanie państwom członkowskim większego marginesu działania w okresach gospodarczego spowolnienia; zgodnie z tą decyzją uważa za konieczne pełne wykorzystanie marginesów elastyczności zreformowanego paktu stabilności i wzrostu w celu zagwarantowania, że powrót do solidnych finansów publicznych nie zagrozi ani ochronie socjalnej i solidarności, ani perspektywom wzrostu;
9. jest ponadto przekonany, że niemożność wielu państw członkowskich strefy euro dostosowania się do zmienionych kryteriów paktu stabilności i wzrostu podkreśla niedociągnięcia koordynacji gospodarczej w obrębie unii gospodarczej i walutowej; jest przekonany, że głównym sposobem umożliwiającym strefie euro przezwyciężenie obecnego kryzysu jest umocnienie koordynacji ekonomicznej i wprowadzenie silnego zarządzania ekonomicznego, aby utorować drogę zrównoważonej, wzmocnionej i skoordynowanej europejskiej polityce, zmniejszyć obecną lukę konkurencyjną pomiędzy europejskimi gospodarkami i wspomóc przejście do stabilnej i zrównoważonej spójności gospodarczej i społecznej;
10. uważa zasadę większej solidarności za niezbędną, bezpośrednio związaną z głównym celem strefy euro, gdyż umacnia ona zdolność tej strefy do reagowania na asymetryczne wstrząsy i spekulację;
11. podkreśla, że ostatnie ataki spekulacyjne w Grecji doprowadziły do skrajnego wzrostu emisji obligacji skarbowych i pozbawiły ten kraj zdolności zaciągania pożyczek na ten sam procent, co inni członkowie strefy euro; podkreśla, że ataki te, które mogą utrudnić wysiłki Grecji zmierzające do przywrócenia solidnych finansów publicznych i wdrożenia środków mających na celu zmniejszenie ogromnego deficytu publicznego, są skierowane głównie na euro jako takie oraz ekonomiczną konwergencję strefy euro; wyraża ubolewanie z powodu braku mechanizmów chroniących stabilność euro i jest przekonany, że w związku z tym istnieje pilna potrzeba skoordynowanej, skutecznej i rzeczywistej regulacji rynków finansowych w Europie i nadzoru nad nimi;
12. podkreśla, że problemy strefy euro powinny być rozwiązywane przy pomocy rozwiązań strefy euro; wzywa zatem do określenia spójnych ram w celu dopilnowania, by strefa euro dysponowała wewnętrznymi środkami, aby uniknąć ryzyka błędu poprzez połączenie krajowej dyscypliny podatkowej z mechanizmem wsparcia finansowego ostatniej szansy;
13. uważa, że kryzys oferuje szansę zbudowania silniejszej strategii na rzecz trwałego wzrostu w oparciu o sprawiedliwość społeczną i wydajność ekologiczną z zagwarantowaniem, że podziału dóbr dokonuje się w sprawiedliwszy sposób, osiągając skuteczniejszy ekonomicznie i sprawiedliwszy społecznie podział dochodów; przestrzega w tym kontekście przez koncentrowaniem się przede wszystkim na instrumentach umiarkowanych wynagrodzeń, ponieważ zaszkodzi to sprawiedliwemu podziałowi obowiązków związanych z naprawą gospodarki oraz zahamuje wzrost dochodów gospodarstw domowych, a tym samym konsumpcję prywatną; zauważa, że kryzys podkreślił nieadekwatność polityki deregulacji stosowanej w ostatnich latach; podkreśla potrzebę nowej strategii jednolitego rynku w celu osiągnięcia bardziej namacalnych wyników dla obywateli, w szczególności poprzez przepisy w większym stopniu zorientowane na konsumentów;
14. wzywa do ustanowienia ram regulacyjnych i nadzorczych dla usług finansowych chroniących przed nowymi niepowodzeniami finansowymi, unikających „baniek spekulacyjnych” oraz przywracających sektorowi finansowemu pierwotny cel dostarczania finansów rzeczywistej gospodarce w celu wspierania inwestycji i tworzenia miejsc pracy, w szczególności poprzez drugi plan działania w zakresie usług finansowych;
Nowy ład na rzecz zrównoważonego rozwoju i solidarności
15. uważa, że odpowiedzią UE na zmiany klimatu oraz na kryzys gospodarczy musi być rozwój zrównoważonych metod produkcji, handlu, transportu, dystrybucji i konsumpcji, które będą leżeć u podstaw prawdziwie trwałego dobrobytu w oparciu o nowe, przyjazne dla środowiska stanowiska pracy, gospodarkę wydajną ekologicznie, równość i sprawiedliwy handel;
16. przypomina o zobowiązaniu UE, uzgodnionym w grudniu 2008 r., do ograniczenia do 2020 r. emisji gazów cieplarnianych o 20%, 20-procentowego wzrostu zużycia energii ze źródeł odnawialnych, oraz 20-procentowej redukcji zużycia energii dzięki wydajności energetycznej; wzywa Komisję do określenia, jak te osiągnięcia będą uzupełniane przy pomocy polityki i przepisów nowej generacji w celu osiągnięcia głębokich zmian produkcji, dystrybucji i konsumpcji prowadzących do rzeczywistego zrównoważonego rozwoju bez zagrażania dobrobytowi i miejscom pracy;
17. jeśli chodzi o kształtowanie tej nowej zrównoważonej polityki, podkreśla znaczenie inwestycji w odpowiednią infrastrukturę, zrównoważone rozwiązania transportowe oraz wspieranie polityki na rzecz MŚP, zwłaszcza zważywszy na ich kluczową rolę w walce z wysokim bezrobociem;
18. podkreśla, że poprzez wypełnienie naszych celów dotyczących klimatu i energii na 2020 r., UE może stworzyć nowe przyjazne środowisku miejsca pracy w dziedzinach takich, jak energia odnawialna, wydajność energetyczna i transportowa, pod warunkiem że wsparcie finansowe i zachęty dotyczące powiązanych badań, innowacji, edukacji i szkoleń będą wystarczające, aby umożliwić nam wykorzystanie tej szansy i wykorzystanie nowych źródeł światowej konkurencyjności dla UE;
19. uważa, że przejście na ekologiczną gospodarkę powinno opierać się na zrównoważonej polityce przemysłowej, promowaniu innowacji w celu rozwoju ekologicznych metod produkcji, odpowiednich politykach UE, w szczególności na rzecz przekwalifikowania pracowników, przygotowując ich do podjęcia prac przyjaznych środowisku, oraz, w razie konieczności, na czasowym stosowaniu rekompensat dla coraz bardziej ekologicznego europejskiego przemysłu w kontekście rynków światowych;
20. uważa, że aby w pełni zająć się kwestią wysokiego i rosnącego bezrobocia, w szczególności wśród ludzi młodych i osób niepełnosprawnych, jak również rosnącego braku równości oraz szerzącego się ubóstwa, UE potrzebuje nowej i ambitnej agendy społecznej w ramach strategii 2020, w oparciu o pełne zatrudnienie wysokiej jakości, integrację społeczną oraz walkę z ubóstwem; wzywa do ułożenia nowej agendy społecznej w ramach tej strategii, w oparciu o szereg ambitnych celów na rzecz redukcji ubóstwa, z uwzględnieniem osób starszych i dzieci, jak również na rzecz zwalczania ubóstwa osób pracujących, wczesnego kończenia edukacji oraz ograniczania liczby młodych osób, które nie pracują, nie uczą się, ani nie uczestniczą w szkoleniach zawodowych, oraz na rzecz zwiększenia udziału w programach kształcenia ustawicznego w celu uzyskania rzeczywistych postępów w tych ważnych dziedzinach; nalega na wykorzystanie wskaźnika relatywnego ubóstwa w wyznaczaniu celów UE i celów krajowych w tej dziedzinie;
21. powtarza, że zrównoważony rozwój, pełne i wysokiej jakości zatrudnienie powinny być kluczowymi priorytetami strategii 2020; wzywa zatem do wdrożenia strategii wejścia na rynek pracy w oparciu o integrację, godziwą pracę i konkretne cele tworzenia miejsc pracy w połączeniu z zachętami finansowymi dla państw członkowskich, jak również do ułożenia nowej agendy legislacyjnej mającej na celu wzmocnienie praw pracowników oraz poprawę warunków pracy, łącznie z przeglądem dyrektywy w sprawie delegowania pracowników oraz nowymi lub zmienionymi dyrektywami w sprawie systemów płacy minimalnej, czasu pracy, niewłaściwych zwolnień indywidualnych, informacji i konsultacji, uznania związków zawodowych, transgranicznych umów zbiorowych, sprawiedliwego traktowania nietypowych pracowników, równości wynagrodzenia oraz inspekcji pracy;
22. wzywa Komisję i państwa członkowskie do zajęcia się sprawą bezrobocia młodzieży poprzez strukturalne środki na rzecz zatrudnienia, przy zagwarantowaniu szkoleń lub szans pracy dla każdej młodej osoby oraz ochronie tych osób przed wykorzystywaniem w pracy poprzez zastosowanie statutu stażystów;
23. wzywa do utworzenia agendy legislacyjnej na rzecz równowagi płci w celu wyeliminowania istniejącej różnicy między płacami kobiet i mężczyzn, zagwarantowania pełnego udziału kobiet w rynku pracy oraz promowania szans zawodowych dla kobiet;
24. powtarza, że niedopuszczalne jest, aby ludzie żyli w ubóstwie, w tym wiele kobiet i dzieci oraz ludzie pracujący lub otrzymujący emeryturę; wzywa do ułożenia ambitnej, długoterminowej strategii zwalczania ubóstwa, z odpowiednimi ilościowymi celami europejskimi i krajowymi, łącznie z celem wyeliminowania bezdomności do 2015 r., ze wsparciem ze strony skoordynowanej strategii dotyczącej mieszkalnictwa w Europie;
25. powtarza, że w strategii UE 2020 należy zwiększyć i długoterminowo zabezpieczyć równość w dostępie do edukacji, kultury i wolnych mediów – na co trzeba spojrzeć nie tylko z perspektywy gospodarczej – bez względu na pochodzenie społeczne obywateli czy na ich status finansowy; wzywa zatem Komisję i państwa członkowskie, by, wykraczając poza wąską perspektywę gospodarczą i krajową, opracowały aktywną europejską politykę na rzecz edukacji i kultury, warunki ramowe na rzecz ochrony różnorodności w kulturze i mediach oraz instrumenty polityki mające na celu wspieranie talentów i umiejętności, w tym poprzez programy uczenia się przez całe życie;
26. przypomina, że spójność gospodarcza, społeczna i terytorialna jest podstawą europejskiego projektu, któremu zagrażają obecnie skutki kryzysu gospodarczego; uważa, że strategia 2020 oferuje historyczną szansę ochrony i wzmocnienia europejskiej spójności, przede wszystkim poprzez przejrzystą, uproszczoną i inteligentną politykę spójności, opierającą się wszelkim próbom ponownej nacjonalizacji, poprzez długoterminowy, zrównoważony plan dotyczący sieci transeuropejskich oraz wolny i równy dostęp do TIK i łączy szerokopasmowych w celu umożliwienia ludziom, zwłaszcza młodym, łatwego i jednocześnie samokrytycznego korzystania z nowoczesnych systemów komunikacji;
27. wzywa do stworzenia ram legislacyjnych dla usług publicznych będących kluczowym elementem modelu europejskiego, uznając nowe postanowienia traktatowe za solidną podstawę prawną takich ram;
28. jest zdania, że prowadzony do 2013 r. proces reformy wspólnej polityki rolnej musi wspierać strategię UE 2020 z myślą o ustanowieniu zrównoważonej pod względem środowiskowym i gospodarczym polityki rolnej skupionej na bezpieczeństwie żywnościowym, wzroście gospodarczym i zatrudnieniu na obszarach wiejskich, a także z myślą o spójności terytorialnej;
29. podkreśla znaczenie stworzonej przez Traktat z Lizbony nowej podstawy prawnej polityki spójności terytorialnej UE oraz wzywa do ustanowienia strategii makroregionalnych, takich jak strategia na rzecz regionu Morza Bałtyckiego i strategia naddunajska UE, jako narzędzi przyspieszających osiągnięcie spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej oraz solidarności pomiędzy państwami członkowskimi;
Zagwarantowanie odpowiedniego finansowania
30. przyznaje, że jedną z przyczyn niepowodzenia strategii lizbońskiej był rozdźwięk między deklarowanymi celami a udostępnionymi zasobami; podkreśla, że wiarygodność strategii 2020 zależy od odpowiedniego finansowania; uważa zatem, że należy dostosować budżet UE w celu umożliwienia wkładu w realizację tej nowej strategii;
31. wzywa do ambitnego śródokresowego przeglądu obecnych wieloletnich ram finansowych na lata 2007-2013, jako że ramy te okazały się niedoskonałe (nie przewidziano w nich finansowania na kluczowe programy UE, np. Galileo albo europejski plan odbudowy gospodarczej) i nie umożliwiają odpowiedniego finansowania nowych uprawnień UE wynikających z Traktatu z Lizbony, a także pewnych pilnych priorytetów politycznych, np. w obszarze energii i zmian klimatu;
32. jest zdania, że budżet na okres po roku 2013 musi skupiać się na kluczowych priorytetach politycznych nowej strategii 2020, przy zwiększeniu pułapu wydatków UE do ustalonych 1,24% dochodu narodowego brutto oraz wprowadzeniu nowego systemu środków;
33. wzywa do wprowadzenia długofalowej strategii inwestycyjnej opartej o większą koordynację nakładów budżetowych na szczeblu europejskim i krajowym oraz do zwiększenia roli Europejskiego Banku Inwestycyjnego i Europejskiego Banku Odbudowy i Rozwoju we wspieraniu inwestycji w infrastrukturę, technologie ekologiczne, innowacje oraz MŚP, pod warunkiem że strategie polityczne EBI i EBOiR będą spójne ze strategiami UE oraz że za swoje działania EBI i EBOiR odpowiadać będą na demokratycznych zasadach przed Parlamentem Europejskim; wzywa też do wprowadzenia odpowiednich europejskich ram dla partnerstw publiczno-prywatnych oraz do rozsądnego i przyjaznego dla inwestorów wdrażania założeń paktu stabilności i wzrostu;
34. zauważa potrzebę stworzenia nowych unijnych instrumentów finansowania, np. euroobligacji, a także nowego systemu finansowania w odniesieniu do budżetu UE, w tym podatku od transakcji finansowych i podatków ekologicznych, tak aby przyczynić się do osiągnięcia celów strategii 2020;
Nowe zarządzanie z myślą o większej przejrzystości, demokracji i skuteczności
35. przyznaje, że realizację strategii lizbońskiej utrudniał niski poziom odpowiedzialności demokratycznej i politycznej na szczeblu krajowym i regionalnym; jest zatem zdania, że konieczny jest nowy system zarządzania oparty na nowych postanowieniach Traktatu z Lizbony;
36. w tym kontekście podkreśla potrzebę lepszej koordynacji i ściślejszej współpracy między różnymi instytucjami politycznymi zaangażowanymi w powodzenie realizacji strategii 2020, w szczególności poprzez połączenie przyszłych działań i przeglądu nowej strategii z uprawnieniami Komisji i Parlamentu podczas przyszłych kadencji, tak aby połączyć stopniowe kształtowanie lub zmiany tej strategii z europejskim harmonogramem politycznym;
37. zwraca się do Rady i Komisji o uznanie kluczowej roli Parlamentu we wdrażaniu strategii 2020, w formie porozumienia międzyinstytucjonalnego, które miałoby usystematyzować i nadać oficjalny charakter demokratycznym i skutecznym przyszłym działaniom, które powinny obejmować zobowiązanie Rady do niezatwierdzania zmian w strategii w nadchodzących latach bez przeprowadzenia formalnych konsultacji z Parlamentem;
38. jest zdania, że Komisji należy powierzyć istotniejszą rolę we wdrażaniu tej strategii, w połączeniu z większymi uprawnieniami wykonawczymi poszczególnych konfiguracji Rady;
39. nalega na aktywniejszy nadzór parlamentów krajowych nad procesem kształtowania i wdrażania przedmiotowej strategii oraz nad procesem jej realizowania na szczeblu krajowym, a także na większe zaangażowanie władz regionalnych i lokalnych, partnerów społecznych i innych podmiotów reprezentujących społeczeństwo;
40. wzywa do zwiększonego wykorzystania środków prawnie wiążących, takich jak rozporządzenia i dyrektywy, oraz sankcji i zachęt dla państw członkowskich w przypadku niedostatecznych postępów we wdrażaniu tej nowej strategii;
41. w tym kontekście wzywa Komisję, by w ramach przygotowań do posiedzenia Rady Europejskiej w czerwcu 2010 r. przedłożyła Radzie i Parlamentowi wyczerpujący wykaz dyrektyw i rozporządzeń przyczyniających się do osiągnięcia celów tej nowej strategii, które zostaną wyznaczone na nadchodzącym wiosennym szczycie w marcu 2010 r.;
42. podkreśla potrzebę opracowania nowego zestawu wskaźników służących mierzeniu dobrobytu wpisującego się w przekrojową koncepcji „jakości życia”, która obejmuje różne obszary polityczne, takie jak środowisko naturalne, kwestie społeczne, edukacyjne i zdrowotne oraz warunki pracy – na terenie całej UE i w państwach członkowskich; wzywa Komisję do opracowania nowej tablicy wymiernych wskaźników z uwzględnieniem koncepcji „jakości życia” obywateli;
Kształtowanie globalnych procesów
43. podkreśla, że UE nie jest w stanie osiągnąć celów, które zostaną włączone do strategii 2020 bez szerszej i bardziej kompleksowej polityki zagranicznej, łączącej wspólną politykę zagraniczną i bezpieczeństwa oraz strategie polityczne w dziedzinie handlu, rozwoju i współpracy, tak aby globalizacja przestała być procesem zaniżania standardów środowiskowych i społecznych, a stała się ogólnoświatowym narzędziem postępu; zwraca uwagę na nowe postanowienia Traktatu z Lizbony dotyczące koordynacji polityki zagranicznej UE, które przyczynią się do realizacji tej nowej kompleksowej strategii i powinny zostać wykorzystane w charakterze środków promowania spójności polityki UE na rzecz rozwoju;
44. wzywa do dogłębnego przeglądu strategii dotyczącej globalnego wymiaru Europy, tak aby przekształcić handel międzynarodowy w narzędzie tworzenia miejsc pracy, walki z ubóstwem i promowania zrównoważonego rozwoju na całym świecie, oraz do zwiększenia wagi porozumień wielostronnych – w przeciwieństwie do zawieranych obecnie na masową skalę dwustronnych porozumień o wolnym handlu – i do wiązania celów komercyjnych z postępem społecznym i środowiskowym oraz szerzeniem poszanowania praw człowieka;
45. podkreśla, że stworzenie wspólnej strategii europejskiej ma znaczenie we współpracy ze wszystkimi instytucjami międzynarodowymi i na wszystkich forach międzynarodowych i umożliwia wypracowanie lepszych przepisów w dziedzinie sprawiedliwego handlu, godnego zatrudnienia i uregulowania rynków finansowych; ponadto zaznacza, że powinno się to wiązać z objęciem przez UE wiodącej roli w negocjacjach na forum WTO z myślą o jak najszybszym zakończeniu dauhańskiej rundy rozwojowej;
46. zobowiązuje przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.