PROJEKT REZOLUCJI w sprawie strategii UE 2020 – działania w następstwie nieformalnego posiedzenia Rady Europejskiej w dniu 11 lutego 2010 r.
4.3.2010
złożony zgodnie z art. 115 ust. 5 Regulaminu
Rebecca Harms, Daniel Cohn-Bendit w imieniu grupy politycznej Verts/ALE
B7‑0159/2010
Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie strategii UE 2020 – działania w następstwie nieformalnego posiedzenia Rady Europejskiej w dniu 11 lutego 2010 r.
Parlament Europejski,
– uwzględniając nieformalne posiedzenie Rady Europejskiej z dnia 11 lutego 2010 r.,
– uwzględniając konkluzje prezydencji wydane po posiedzeniach Rady Europejskiej z marca 2000 r., marca 2001 r., marca 2005 r., marca 2006 r., marca 2007 r. i grudnia 2009 r.,
– uwzględniając konsultacje publiczne rozpoczęte przez Komisję w sprawie strategii UE 2020 oraz ich wyniki (SEC (2010)116),
– uwzględniając dokonaną przez Komisję ocenę strategii lizbońskiej (SEC (2010) 114),
– uwzględniając art. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
– uwzględniając pytanie z dnia 23 lutego 2010 r. skierowane do Komisji Rolnictwa, a także przyszłą strategię UE 2020 (O-0023/2010 – B7 0000/2010),
– uwzględniając art.115 ust.5 oraz art.110 ust.2 Regulaminu,
A. mając na uwadze, że z konsultacjami Komisji na temat przyszłej strategii „UE 2020” nie wiąże się należyty proces konsultacyjny z zainteresowanymi stronami i z uczestnictwem PE,
B. mając na uwadze, że nie osiągnięto celów wytyczonych w strategii lizbońskiej; mając na uwadze, że określenie przyszłej strategii UE 2020 należy oprzeć na należytej i gruntownej ocenie strategii lizbońskiej,
C. mając na uwadze, że kryzys gospodarczy i finansowy odsłonił wrażliwe pod względem strukturalnym punkty UE, a konkretniej strefy euro; mając na uwadze, że sytuacja w Grecji i pozostałych narażonych krajach Unii Gospodarczej i Walutowej stanowi przedmiot poważnych obaw, a także pilne wyzwanie w zakresie szerszej integracji gospodarczej UE,
D. mając na uwadze, że kryzys spowodował utratę milionów miejsc pracy i pogłębił niepewność zatrudnienia oraz ubóstwo; mając na uwadze, że 15% mieszkańców UE zagrożonych jest ubóstwem; mając na uwadze, że 23 miliony mieszkańców UE to osoby bezrobotne,
E. mając na uwadze, że dostęp do „łatwych kredytów”, brak długoterminowej wizji, deregulacja rynków finansowych oraz nadmierne podejmowanie ryzyka na rynkach finansowych napędziły działania spekulacyjne, co z kolei doprowadziło do „bańki” wzrostu oraz nasilenia się tymczasowych zakłóceń zarówno na poziomie wewnętrznym, w Unii Europejskiej, jak i światowym,
F. mając na uwadze, że zmiany klimatyczne wymagają drastycznych i pilnych działań,
G. mając na uwadze, że zależność od konwencjonalnych paliw oraz niewydajne wykorzystywanie surowców stanęło na drodze UE do zrównoważonej gospodarki,
H. mając na uwadze, że dla rozwiązania kwestii zmian klimatycznych, zapewnienia bezpieczeństwa dostaw oraz wysokiej liczby miejsc pracy i spójności społecznej jedynym wyjściem jest przyspieszenie przejścia do wysoce wydajnej gospodarki opartej na ekologicznych, w pełni odnawialnych źródłach energii,
I. mając na uwadze, że wydajność źródeł oraz bezwzględne obniżenie wykorzystywania źródeł są niezbędne do zapewnienia równowagi ekologicznej,
J. mając na uwadze, że starzenie się z punktu widzenia demograficznego nabiera w UE tempa, jako że aktywna populacja UE zacznie się kurczyć w latach 2013-2014,
K. mając na uwadze, ze istnieje wyraźna potrzeba podziału pracy i opieki pomiędzy mężczyzn i kobiety, poprawy sytuacji kobiet na rynku pracy oraz, w szerszym ujęciu, dążenia do równouprawnienia płci,
L. mając na uwadze, że inwestycje w edukację, szkolenia i kształcenie się przez całe życie stanowią kluczowy element poprawy warunków życia oraz gospodarki opartej na wiedzy i innowacjach,
M. mając na uwadze, że wizja, jaką Komisja posiada nt. przyszłości strategii UE 2020 pomija ważną rolę różnorodności biologicznej, jak również rolnictwa i szerszą rolę gospodarek rolnych w zabezpieczaniu dostaw żywności, zarządzaniu zasobami naturalnymi, zatrudnieniu oraz ich ogromny potencjał w zakresie walki ze zmianami klimatycznymi oraz sprostaniu innym kluczowym wyzwaniom; mając na uwadze, że utrata różnorodności biologicznej przyczynia się do powstania ogólnoświatowych kosztów ekologicznych, społecznych i gospodarczych, których wysokość szacuje się w sprawozdaniu dotyczącym ekonomiki ekosystemów i różnorodności biologicznej (TEEB) na kwotę od 1 350 do 3 100 mld EUR rocznie (dane na 2008 r.), co stanowi 7% całkowitego światowego PKB do roku 2050,
N. mając na uwadze, że to pominięcie zdaje się odzwierciedlać znaczny brak świadomości, jeśli chodzi o potrzebę gruntownej reformy wspólnej polityki rolnej oraz polityki w zakresie rozwoju gospodarki rolnej, tak aby odpowiedzieć na te wyzwania, zainicjować zrównoważone praktyki poprzez zarządzanie zasobami wodnymi i glebami, zmniejszyć zależność od ropy i zachować różnorodność biologiczną oraz zróżnicować miejsca pracy w rolnictwie i gospodarki rolne w zrównoważony sposób,
O. mając na uwadze, że budżet UE stanowi zaledwie 2,5% łącznych wydatków publicznych w UE i poniżej 1% PKB Unii Europejskiej,
I. UE 2020: od słabej pozycji do zrównoważonej sytuacji: cele nowej strategii
1. podkreśla, że strategia UE 2020 musi ustawić Europę w pozycji lidera rewolucji ekologicznej XXI wieku, która musi pogodzić rozwój ludzki z fizycznymi ograniczeniami Ziemi;
2. w związku z tym wzywa ona do przekierowania ogólnego celu strategii UE 2020 z wyłącznego dążenia do wzrostu PKB na szerszą polityczną koncepcję przyszłości UE jako Unii socjalnej i zrównoważonej, umieszczającej obywateli oraz ochronę środowiska w centrum tworzenia polityki i zmierzającej do zapewniania dobrobytu oraz najlepszych możliwości dla wszystkich; podkreśla w tym kontekście, że konkurencyjność nie jest celem samym w sobie;
3. uważa, że poza PKB nowa strategia powinna obejmować zespół wskaźników dotyczących dobrobytu, jak również wskaźniki uwzględniające szeroko pojęte zewnętrzne czynniki ekonomiczne oraz presję środowiskową, oraz że te wskaźniki należy zdefiniować, przyjąć i ocenić przy pomocy demokratycznych i innowacyjnych procedur;
4. przypomina, że Rada Europejska ponownie potwierdziła w ramach śródokresowego przeglądu strategii lizbońskiej dokonanego w marcu 2005 r., że strategię tę należy postrzegać w szerszym kontekście zrównoważonego rozwoju, który uważany jest za nadrzędną zasadę rządzącą wszelką polityką i działalnością Unii;
5. wyraża zaniepokojenie faktem, że przygotowania Komisji związane ze strategią 2020 nie są przystosowane do objęcia przewodnictwa na świecie, który stoi w obliczu zmian klimatycznych, uszczuplania zasobów naturalnych oraz który znalazł się na progu globalnego załamania się ekosystemów;
6. wyraża głębokie obawy w związku z faktem, że w strategii 2020 brakuje konkretnych celów i zamierzeń, czy nawet wzmianki o przewidzianych na 2020 r. celach w zakresie różnorodności biologicznej; w związku z tym wzywa do przyjęcia mierzalnych celów nakierowanych na powstrzymanie utraty różnorodności biologicznej oraz funkcji ekosystemów oraz na ich odbudowanie, w miarę możliwości, do 2020 r.;
7. przypomina, że jakiekolwiek krajowe cele w zakresie emisji gazów cieplarnianych, które są mniej ambitne niż obniżka o 30% w porównaniu z poziomami z 1990 r., są zupełnie niezgodne z wynikami badań i nie zapobiegną dramatycznym skutkom olbrzymich zmian klimatycznych; uważa, że oprócz tego poskutkowałoby one załamaniem się przywódczej roli UE w globalnej polityce klimatycznej; w związku z tym nalega, aby jako cel ustanowiono redukcję o 40%; odrzuca dopłaty do wątpliwych i ryzykownych technologii, które mogą przynieść redukcję emisji gazów cieplarnianych jedynie w zbyt nikłym wymiarze bądź zbyt późno, takich jak technologie jądrowe i wychwytywanie i magazynowanie dwutlenku węgla;
8. podkreśla, że równowaga ekologiczna zależy od bezwzględnego ograniczenia wykorzystywania zasobów; wzywa w związku z tym do przyjęcia celu związanego z poprawą wydajności zasobów w wymiarze 3% rocznie rozwoju PKB netto;
9. zwraca się do UE, aby jako pierwszy krok do wysoce wydajnej gospodarki opartej na ekologicznych, w pełni odnawialnych zasobach, ustanowiła wiążące cele na rok 2020 związane z ograniczeniem zużycia energii o co najmniej 20% w porównaniu z poziomami z 1990 r. oraz zwiększyła udział energii odnawialnej do co najmniej 25% do roku 2020, przy jednoczesnym usunięciu technicznych i nietechnicznych przeszkód stojących na drodze do dalszego rozwoju zrównoważonej energii odnawialnej;
10. podkreśla, że UE musi nasilić swoje starania na rzecz polityki antydyskryminacyjnej zdecydowanie opartej na poszanowaniu praw oraz polityki w zakresie rzeczywistej spójności społecznej, zmierzających do zmniejszenia nierówności oraz zlikwidowania przepaści pomiędzy bogatymi i ubogimi, lepszych rezultatów w dziedzinie ochrony zdrowia, polepszenia wyników w nauczaniu, ograniczenia przestępczości i wzmocnienia całego wachlarza praw i dóbr socjalnych, czego nie można osiągnąć przez samo zwalczanie ubóstwa;
11. w związku z tym stoi na stanowisku, że strategia UE 2020 powinna wyraźnie objąć ambitne cele związane z ograniczaniem ubóstwa o pół wartości co pięć lat (tj. należy wyznaczyć następujące cele w zakresie ubóstwa: 8,5% do 2015 r. i 4% do 2020 r.) i z wspieraniem zwalczania nierówności, a konkretniej przepaści pomiędzy bogatymi i ubogimi; w związku z tym uważa, że ubóstwo należy mierzyć jako „relatywne ubóstwo”, aby umożliwić zidentyfikowanie osób zagrożonych wykluczeniem, jak również, że bezpośrednio stosowanym narzędziem strategii UE 2020 powinien stać się współczynnik Giniego;
12. wzywa do zdecydowanego skoncentrowania się na równouprawnieniu płci poprzez ustalenie celu polegającego na obsadzaniu 60% stanowisk umożliwiających zarobki wystarczające do osiągnięcia niezależności finansowej kobietami, jak również celu związanego ze zmniejszeniem co pięć lat różnic dzielących kobiety i mężczyzn (tj. zmniejszeniem różnic dzielących kobiety i mężczyzn do 8,5% w 2015 r. i 4% w 2020 r.), poprzez poprawienie dostępu do opieki nad dziećmi dla co najmniej 50% dzieci poniżej oraz 100% dzieci powyżej trzeciego roku życia oraz poprzez założenie europejskiego centrum obserwacji przemocy wobec kobiet, a także poprzez ustalenie, że w organach zarządzających przedsiębiorstw znajdować się będzie 40% kobiet;
13. nalega, aby Rada Europejska i Komisja zdefiniowały i przyjęły ambitną agendę należytych działań, która obejmie cel związany z minimum egzystencji, wiążące standardy w zakresie zatrudniania młodzieży, które nie mogą wykraczać poza ogólną średnią stopę bezrobocia, jak również podejście do zatrudnienia uwzględniające cały okres życia, stanowiące podstawę dla odpowiednich krajowych systemów emerytalnych;
14. zwraca się do Rady i Komisji o utworzenie tzw. gwarancji dla młodzieży europejskiej zapewniającej każdej młodej osobie w UE prawo do zdobycia pracy, uczestniczenia w praktykach, dodatkowych szkoleniach bądź programach łączących pracę i szkolenie po okresie maksymalnie sześciomiesięcznego bezrobocia;
15. uznaje, że strategia UE 2020 powinna objąć zamierzenie osiągnięcia 100% celu związanego z kształceniem na poziomie ponadpodstawowym, jak również wyraźne cele jakościowe i wskaźniki dotyczące edukacji na poziomie podstawowym i średnim;
16. wzywa do przyjęcia celu związanego z przeznaczeniem 4% GDP na badania i rozwój oraz innowacje; w tym kontekście uznaje, że wyraźne cele powinny zostać powiązane z narzędziami finansowymi adekwatnymi dla MŚP, jak również z promowaniem otwartych standardów celem zagwarantowania cyfrowej interoperacyjności oraz dostępności;
17. zwraca uwagę na potrzebę dokonania przeglądu systemu praw własności intelektualnej jako że nadgorliwy system praw patentowych i praw wyłączności może w rzeczywistości spowolnić proces innowacyjny i ograniczyć dostęp do kluczowych zasobów; podkreśla, że należy usunąć zbędne bariery ograniczające swobodny przepływ wiedzy, jako że dzielenie się wiedzą stanowi podstawowe narzędzie budowania dobrobytu;
18. podkreśla, że wydatki na badania i rozwój w dziedzinie wojskowości i energii jądrowej powinny zostać wykluczone z celu dotyczącego przeznaczania na badania i rozwój oraz innowacje 4% PKB;
19. wzywa do wyraźnego włączenia celów UE w zakresie innowacji ekologicznych do celu dotyczącego 4% PKB;
20. podkreśla potrzebę gruntownego przeglądu strategii handlowej Komisji „globalna Europa” z myślą o promowaniu współpracy w odniesieniu do wiążących celów w zakresie zrównoważonych pod względem społecznym i ekologicznym stosunków handlowych; wzywa w związku z tym do wstrzymania podpisywania umów o wolnym handlu (FTA) z Kolumbią, Peru i Koreą, a także do ogłoszenia moratorium na kontynuowanie negocjacji w sprawie FTA z Indiami, Kanadą i państwami Zatoki oraz szeregiem państw AKP na mocy umów o partnerstwie gospodarczym (EPA);
II. Wzmocnione zarządzanie w odniesieniu do strategii UE 2020
21. uważa, że w ramach strategii UE 2020 należy wyznaczyć wiążące cele oraz określić mechanizmy zgodności łączące wertykalną harmonizację oraz elastyczność;
22. wzywa w związku z tym Radę Europejską i Komisję do przyjęcia zachęt gospodarczych takich jak dodatkowe fundusze UE, jak również sankcji takich jak dodatkowe opłaty, które skutecznie wsparłyby cele UE 2020;
23. przyjmuje pogląd, że każde państwo członkowskie powinno przedłożyć Komisji Europejskiej swój krajowy program 2020, oparty na jego szczególnej sytuacji wyjściowej oraz zgodny z celami UE 2020;
24. nalega, aby Rada Europejska i Komisja włączyły w strategię UE 2020 ambitne zarządzanie gospodarcze w skali UE obejmujące jednoczesne uruchomienie programów konwergencji i stabilności oraz krajowych programów reform w obrębie wspólnych ram;
25. podkreśla fakt, że pewne niedostatki w budowaniu Unii Gospodarczej i Walutowej oraz w pewnym stopniu polityka gospodarcza krajów partnerskich utrudniają państwom członkowskim uporządkowanie kwestii finansowych; w szczególności wyraża żal w związku z tym, że koordynacja polityki fiskalnej ogranicza się do przepisów ustanowionych w Pakcie na rzecz stabilności i wzrostu, który odnosi się wyłącznie do deficytów publicznych i długu publicznego;
26. zauważa, że obecny mechanizm koordynacji polityki w obrębie strefy euro wymaga rozbudowania, tak aby mógł sprostać obecnym i przyszłym wahaniom ekonomicznym oraz rozbieżnościom powstającym w strefie euro; wyraża w związku z tym żal z powodu braku wiążących zobowiązań ze strony rządów na rzecz wzmocnienia koordynacji pomiędzy Unią Gospodarczą i Walutową a UE w szerszym ujęciu;
27. uznaje, że Komisja powinna odnieść się do zaleceń dotyczących wykonalności zamierzeń krajowych i ocenić, do jakiego stopnia pożądane jest przydzielenie dodatkowych funduszy co trzy lata; wzywa Komisję do przyjęcia procedur identyfikacji i piętnowania podczas oceniania programów krajowych;
28. podkreśla, że Parlament Europejski powinien dokonywać corocznej oceny wdrażania strategii UE 2020, i jako organ władzy budżetowej powinien w związku z tym wyraźnie połączyć te oceny z dodatkowym finansowaniem UE;
29. uważa, że wsparcie demokratyczne jest kluczowym warunkiem sukcesu i że w związku z tym parlamenty krajowe powinny brać aktywny udział w tworzeniu i wdrażaniu strategii 2020; w tym samym duchu przyjmuje pogląd, że regiony, gminy, partnerzy społeczni i organizacje pozarządowe powinni aktywnie uczestniczyć w określaniu i wdrażaniu strategii;
30. uznaje, że należy poprawić strategiczne i operacyjne powiązania strategii UE 2020 z nadrzędną strategią na rzecz zrównoważonego rozwoju, a także z pakietem energetyczno-klimatycznym, agendą społeczną, strategią na rzecz różnorodności biologicznej UE 2020 oraz wspólną polityką rolną; w związku z tym zwraca się do Komisji o przedstawienie rocznego komunikatu w sprawie współoddziaływania oraz spójności tych strategii;
31. wzywa Komisję do włączenia reformy wspólnej polityki rolnej oraz polityki w zakresie rozwoju wsi do strategii UE 2020, tak aby cele w zakresie spójności, konkurencyjności i zrównoważonego rozwoju traktowano jako trzy nierozerwalne cele, jak zostało to już przewidziane w unijnych agendach z Lizbony i Göteborga;
III. Zapewnienie podstawowych środków i narzędzi na rzecz sukcesu strategii
32. wzywa kraje z nadwyżką na rachunkach bieżących do stymulowania zatrudnienia i wewnętrznego popytu między innymi poprzez zakończenie przyznawania umiarkowanych wynagrodzeń, wprowadzenia minimalnych wynagrodzeń w przypadkach, gdy takie nie istnieją, a także zwiększenie inwestycji na rzecz zrównoważonego rozwoju z uwzględnieniem przepisów wynikających z Paktu stabilności i wzrostu (SGP); wzywa kraje z deficytem na rachunkach bieżących do ograniczenia nadmiernej konsumpcji i zwiększenia inwestycji na rzecz zrównoważonego rozwoju;
33. podkreśla, że dyscyplina umiarkowanych wynagrodzeń również działa hamująco na wzrost przychodów w gospodarstwach domowych i w związku z tym na konsumpcję osób prywatnych; w związku z tym przestrzega przed koncentrowaniem się przede wszystkim na umiarkowanych wynagrodzeniach jako na sposobie osiągnięcia stabilności cenowej; przypomina, że wzmożona konkurencja na poziomie światowym przyczyniła się już do zniżkowego wpływu na wynagrodzenia, podczas gdy podniesione ceny towarów zaszkodziły sile nabywczej konsumentów w UE;
34. sądzi, że budżet europejski jest niewystarczający do skutecznego zmniejszenia nierówności pomiędzy państwami członkowskimi oraz do skutecznego wywołania efektów niecyklicznych; proponuje zatem ponowne zwyżkowe dostosowanie jego wartości; przyjmuje opinię, że nadchodząca debata na temat perspektyw finansowych stwarza szansę wszczęcia rozważań, które poskutkowałyby zwiększeniem wartości budżetu UE, co powinno zostać wyraźnie włączone w proces przeglądowy UE 2020;
35. za kwestię podstawową uznaje dalsze rozwijanie mechanizmów solidarnościowych wewnątrz UE w celu zaradzenia asymetrycznym wstrząsom; wzywa Komisję do zbadania, czy wykonalne jest utworzenie funduszu solidarnościowego, na rzecz którego państwa czyniłyby wkłady w lepszych okresach, aby sprawniej zaradzać wstrząsom o charakterze asymetrycznym;
36. zgadza się z Komisją, że nadzór nad rynkami finansowymi i ich regulowanie zmierzające do zachowania stabilności finansowej, unikania baniek spekulacyjnych oraz ograniczenia wewnętrznych i zewnętrznych zakłóceń stanowią kluczowe kwestie dla pomyślnego rozwoju UE;
37. przyjmuje pogląd, że niezbędne są równe transgraniczne podstawy dla wszystkich (europejskich i pozaeuropejskich) firm i podmiotów działających w UE na poziomie transgranicznym i międzysektorowym;
38. uważa, że należy uregulować wszystkie rynki, podmioty i instrumenty finansowe, jak również wszelką infrastrukturę finansową o znaczeniu systemowym taką jak systemy, mechanizmy i platformy płatnicze, rozliczeniowe i rozrachunkowe, a także związane z tym świadczenie usług nadzorczych;
39. uznaje, że skuteczne i wzmocnione uregulowania finansowe mają kluczowe znaczenie dla poprowadzenia depozytów i oszczędności w kierunku zrównoważonych i ekologicznych inwestycji i tworzenia miejsc pracy; podkreśla potrzebę stworzenia jednolitego europejskiego organu nadzorczego dla wszystkich instytucji działających na poziomie transgranicznym i międzysektorowym; żąda wprowadzenia stosownych narzędzi, które umożliwiłyby rozwiązanie kwestii spekulacji w zakresie aktywów i towarów oraz w celu monitorowania innowacji finansowych;
40. uważa, że nadzór ostrożnościowy musi zostać znacznie wzmocniony i powinien obejmować wyższe i bardziej jakościowe wymogi kapitałowe, takie jak wymogi w zakresie kapitału o charakterze niecyklicznym i płynności, stosunku, na podstawie którego oblicza się dźwignię finansową oraz wymogi dotyczące kapitału progresywnego i płynności zgodnie z rozmiarami firmy;
41. uważa, że działalność bankowa powinna się znowu koncentrować na tradycyjnej bankowości komercyjnej (przyjmowaniu depozytów i udzielaniu pożyczek), że powinna być zdecydowanie uregulowana i ściśle nadzorowana, a w zamian powinna korzystać z pomocy pożyczkodawcy ostatniej szansy oraz tzw. market-makera ostatniej szansy; z drugiej strony sądzi, że pozostałe działania bankowe powinny podlegać uregulowaniom i nadzorowi na innych zasadach, i zgodnie z tymi samymi zasadami, co inne rynki ważne pod względem systemowym i instytucje niebankowe w znacznym stopniu stosujące dźwignię finansową, takie jak fundusze hedgingowe i fundusze private equity;
42. wyraża poważne obawy związane z niezrównoważonym poziomem długu publicznego i jego przewidywany szybki wzrost w latach 2010 i 2011 spowodowany konieczną ekspansywną polityką fiskalną prowadzoną w celu zwalczania skutków kryzysu, co stanowi nawet większe obciążenie, jeśli weźmie się pod uwagę, że przyszłe pokolenia w równym stopniu odziedziczą rosnący dług ekologiczny jak i prywatny dług finansowy; przypomina, że dług prywatny uległ niezrównoważonemu wzrostowi w wielu państwach członkowskich w okresie poprzedzającym kryzys;
43. podkreśla, że nadmierne kredyty zwiększają ryzyko powstania baniek cenowych obejmujących aktywa; w związku z tym wzywa Europejski Bank Centralny oraz Europejski System Banków Centralnych do dokonania oceny stosownych środków, takich jak dostosowanie wymogów w zakresie rezerw, w celu ochrony stabilności finansowej, poprzez unikanie nadmiernego wzrostu długu prywatnego;
44. uznaje za konieczne dokonanie przeglądu przepisów zawartych w Pakcie stabilności i wzrostu, które nie zostały opracowane dla celów związanych z przewidywanymi pokryzysowymi poziomami nagromadzonego długu w wielu państwach członkowskich ani dla celów monitorowania ewolucji długu prywatnego; w związku z tym sugeruje rozszerzenie procedury opracowanej dla nadmiernych deficytów zgodnie z Paktem stabilności i wzrostu na państwa członkowskie ze znacznymi nadwyżkami na rachunkach bieżących oraz na przypadki nadmiernego długu prywatnego;
45. przypomina, że deficyty publiczne stanowią przedmiot poważnych obaw i państwa członkowskie muszą podjąć odpowiednie środki w celu ich ograniczenia biorąc pod uwagę sytuację cykliczną, łącznie z poziomem długu prywatnego oraz bilansem rachunków bieżących; podkreśla niebezpieczeństwo pułapki deflacyjnej w przypadku gdy deficyt publiczny i płace zostają obniżone niezależnie od ogólnej sytuacji finansowej państw członkowskich, a konkretniej niezależnie od luki PKB;
46. przyjmuje pogląd, że w tej samej perspektywie wynagrodzenia powinny ewoluować co najmniej w takim samym tempie jak produkcyjność oraz docelowa stopa inflacji;
47. wzywa Komisję do zaproponowania szeregu środków, które ułatwią państwom członkowskim przywrócenie finansów publicznych do równowagi oraz sfinansowanie publicznych inwestycji poprzez:
(a) euroobligacje lub podobne środki mające na celu zmniejszenie kosztów odsetek za obsługę długu publicznego, biorąc pod uwagę fakt, że wahania stóp procentowych między państwami członkowskimi nie spadły poniżej poziomu sprzed kryzysu;
(b) przejście od konkurencji podatkowej między państwami członkowskimi do współpracy podatkowej, obejmującej harmonogram wprowadzenia wspólnej skonsolidowanej podstawy opodatkowania zysków przedsiębiorstw – mechanizm zapewniający minimum koordynacji stawek podatku od osób prawnych na podobnych podstawach, które obecnie obowiązują dla VAT;
(c) jednolite wprowadzenie podatków ekologicznych w celu przerzucenia ciężaru z podatków na rynku pracy na niezrównoważone działania i produkty;
(d) obowiązujące w całej UE podatki od transakcji finansowych takie jak podatek Tobina/ Spahna;
(e) wprowadzenie składania sprawozdań przez poszczególne kraje w sprawie przychodów korporacyjnych oraz podatków płaconych od tych dochodów, jak również automatycznej wymiany informacji;
(f) zlikwidowanie rajów podatkowych, począwszy od tych zlokalizowanych w UE;
48. wzywa Komisję, Eurostat oraz państwa członkowskie do pracy nad zdefiniowaniem narzędzi, które usprawnią porównywanie budżetów krajowych w odniesieniu do wydatków w różnych kategoriach, uprawniających Komisję do publicznego wglądu w krajowe statystyki;
49. przypomina również, że w celu uniknięcia w przyszłości kryzysów finansowych należy jednocześnie zająć się kwestią globalnego braku równowagi związanego z wahaniami kursów walut między, na przykład, dolarem, juanem a euro; wzywa w związku z tym Eurogrupę, Radę i EBC do nasilenia koordynacji działań w dziedzinie polityki kursowej;
50. podkreśla, jak ważne dla strefy euro jest ostateczne uzyskanie jednego wspólnego miejsca w odpowiednich międzynarodowych instytucjach finansowych i mówienie jednym głosem w sprawie polityki dotyczącej kursów wymiany walut;
51. wzywa Komisję Europejską do przestrzegania w przyszłości postanowień legislacyjnych powszechnego zastosowania zawartych w Traktacie z Lizbony, takich jak nowa horyzontalna klauzula społeczna (art. 9) oraz zapisy o niedyskryminacji (art. 8 i 10), zrównoważonym rozwoju (art. 11) oraz ochronie konsumenta (art. 12); uważa, ze należy odpowiednio dopracować procedurę w zakresie oceny wpływu;
52. sądzi, iż w celu osiągnięcia zamierzeń w zakresie integracji społecznej, dyrektywa ramowa UE, której postanowienia wdrażają i realizują wszystkie państwa członkowskie, powinna zapewnić odpowiedni dochód podstawowy, jak również wzmocnione finansowanie publiczne oparte na podatkach progresywnych oraz skutecznym opodatkowaniu zbiorowym;
53. nalega, aby Komisja przedstawiła wszechstronną analizę skutków dotychczasowej liberalizacji i dokonała przeglądu postępów, z zastosowaniem nowego Protokołu w sprawie usług użyteczności publicznej;
54. przypomina potrzebę zapewnienia dostępu do przystępnych usług wysokiej jakości i, aby osiągnąć ten cel, wzywa do przyjęcia dyrektywy ramowej UE uznającej szczególną rolę usług użyteczności publicznej oraz dyrektywy UE w sprawie usług socjalnych i zdrowotnych;
55. zwraca się do partnerów społecznych, aby we współpracy z Komisją podjęli wspólne europejskie inicjatywy na rzecz zwalczania dumpingu społecznego i zmniejszenia liczby pracowników nisko opłacanych; nalega, aby Komisja publikowała co roku wskaźniki związane z jakością pracy, jak zostało ustalone przez Radę;
56. uważa, że w celu osiągnięcia rozsądniejszej, bardziej zrównoważonej gospodarki o bardziej integracyjnym charakterze, UE potrzebuje ekologicznej strategii zatrudnienia, która związana jest z umiejętnościami, dostosowaniem miejsc pracy oraz transformacją społeczną; uważa, że taka strategia powinna obejmować mądre inwestowanie w celu stworzenia nowych ekologicznych miejsc pracy, zachęty do przekształcenia obecnie istniejących stanowisk pracy w stanowiska przyjazne pod względem środowiskowym, inwestowanie w szkolenia i kształcenie przez całe życie, aby wesprzeć pracowników zapewniając im rozwój i umożliwiając im przenoszenie się w razie potrzeby na inne stanowiska, porozumienie ramowe w sprawie bezpieczeństwa przejściowego, łącznie z prawem do szkolenia i wystarczającego bezpieczeństwa społecznego w okresie zmiany pracy, zgodę partnerów społecznych na prawo do kształcenia się przez całe życie i odbywania szkoleń w miejscu pracy, a także poparcie powszechnego dostosowywania umiejętności i organizacji miejsca pracy;
57. podkreśla, że strategia UE 2020 powinna obejmować rzeczywistą agendę dotyczącą polityki społecznej, łącznie z należytym ukierunkowaniem Europejskiego Funduszu Społecznego i programu PROGRESS, agendę aktywnej integracji popartej narzędziami finansowania i zarządzania, zdecydowaną koncentrację na zabezpieczaniu obywateli w każdej życiowej sytuacji, łącznie z osobami niepracującymi (ramy UE dotyczące bezpieczeństwa w sytuacjach przejściowych) oraz cele państw członkowskich związane z zachętami finansowymi;
58. wzywa do pełnego uznania i promowania gospodarki społecznej jako alternatywnego modelu ekonomicznego, łączącego działania gospodarcze z realizacją celów związanych z polityką społeczną, zdrowotną i mieszkaniową oraz polityką w zakresie zatrudnienia, odpowiadającego potrzebom na poziomie lokalnym oraz celowi w zakresie tworzenia miejsc pracy;
59. wzywa Komisję Europejską do zapewnienia, że fundusze strukturalne UE będą powiązane ze zdecydowanymi warunkami społecznymi i środowiskowymi i w związku z tym wesprą cele UE związane z klimatem poprzez wprowadzenie nadzoru klimatycznego dla wszystkich interwencji wykorzystujących fundusze strukturalne, który w przypadku największych projektów rozpocząłby się natychmiast;
60. wzywa do wspierania innowacji poprzez porozumienia przedsiębiorstw w sprawie wymiany patentów, platformy patentowe, ceny zachęcające do innowacji, pełne zezwolenia prawne i ośrodki wiedzy, obowiązkowe licencje, jak również inne instrumenty związane z prawem własności intelektualnej zmierzające do pogodzenia dostępu z innowacjami;
61. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie Europejskiej i Komisji Europejskiej.