PROJEKT REZOLUCJI w sprawie Kuby – przypadek Orlanda Zapaty Tamayo
8.3.2010
zgodnie z art. 110 ust. 2 Regulaminu
Charles Tannock, Edvard Kožušník, Jacek Olgierd Kurski, Ryszard Antoni Legutko, Tomasz Piotr Poręba, Adam Bielan, Ryszard Czarnecki w imieniu grupy politycznej ECR
Patrz też projekt wspólnej rezolucji RC-B7-0169/2010
B7‑0176/2010
Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie Kuby – przypadek Orlanda Zapaty Tamayo
Parlament Europejski,
– uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie sytuacji na Kubie, a w szczególności rezolucje z dnia 17 listopada 2004 r.[1], 2 lutego 2006 r.[2] oraz 21 czerwca 2007 r.[3],
– uwzględniając swoje rezolucje dotyczące rocznych raportów ws. praw człowieka sporządzonych w latach 2004, 2005, 2006, 2007 i 2008 oraz uwzględniając politykę UE w tym zakresie,
– uwzględniając swoją rezolucję w sprawie monitorowania nagrody im. Sacharowa z dnia 14 grudnia 2006 r.[4],
– uwzględniając deklarację prezydencji Rady z dnia 14 grudnia 2005 r. w sprawie Dam w Bieli, jak również poprzednie deklaracje, z dnia 26 marca 2003 r. i z dnia 5 czerwca 2003 r., w sprawie sytuacji na Kubie,
– uwzględniając wspólne stanowisko UE 96/697/WPZiB w sprawie Kuby[5] przyjęte w dniu 2 grudnia 1996 r. i okresowo aktualizowane,
– uwzględniając wnioski Rady ds. Ogólnych i Stosunków Zewnętrznych (GAERC) z dnia 18 czerwca 2007 r. w sprawie Kuby,
– uwzględniając oświadczenie rzecznika wysokiej przedstawiciel Unii ds. zagranicznych i polityki bezpieczeństwa Catherine Ashton z dnia 25 lutego 2010 r. w sprawie śmierci Orlanda Zapaty Tamayo na Kubie,
– uwzględniając art. 110 ust. 2 Regulaminu,
A. mając na uwadze, że ochrona powszechności i niepodzielności praw człowieka, w tym praw obywatelskich, politycznych, gospodarczych, społecznych i kulturalnych jest wciąż jednym z głównych założeń Unii Europejskiej,
B. mając na uwadze, że dziesiątki niezależnych dziennikarzy, pokojowych dysydentów i obrońców praw człowieka należących do opozycji demokratycznej jest wciąż przetrzymywanych w kubańskich więzieniach, przy czym niektórzy z nich są poważnie chorzy,
C. mając na uwadze, że Parlament w 2005 r. przyznał nagrodę im. Sacharowa za krzewienie wolności przekonań kubańskiemu stowarzyszeniu Damy w Bieli, mając na uwadze, że odmowa władz kubańskich wydania Damom w Bieli zezwolenia na wizytę w siedzibie Parlamentu w celu odebrania nagrody narusza podstawowe prawa człowieka, a mianowicie prawo do swobodnego opuszczenia własnego kraju i powrotu do niego, zapisane w Powszechnej deklaracji praw człowieka,
D. mając na uwadze konieczność rozpoczęcia procesu przemian politycznych na Kubie w kierunku demokracji pluralistycznej opartego o otwarty dialog i bez eliminowania kogokolwiek, w którym to procesie powinni uczestniczyć i podejmować decyzje wszyscy Kubańczycy,
E. mając na uwadze, że śmierć Orlanda Zapaty Tamayo to pierwszy od niemal 40 lat przypadek zagłodzenia się na śmierć przez kubańskiego działacza w proteście przeciwko nadużyciom rządowym i reżimowi politycznemu na Kubie,
F. mając na uwadze, że śmierć Orlanda Zapaty Tamayo spowodowała liczne protesty przeciwko kubańskim władzom na szczeblu międzynarodowym,
G. mając na uwadze, że na Kubie przetrzymuje się wciąż około 200 więźniów politycznych,
1. zdecydowanie potępia fakt, że dopuszczono do śmierci więźnia politycznego Orlanda Zapaty Tamayo, który zmarł po 85 dniach od rozpoczęcia protestu głodowego w więziennych warunkach;
2. ubolewa nad brakiem jakichkolwiek znaczących reakcji ze strony kubańskich władz w odpowiedzi na wezwania UE do pełnego poszanowania praw podstawowych, zwłaszcza wolności wypowiedzi i stowarzyszeń politycznych;
3. ubolewa, że rząd kubański nie zareagował na apele Parlamentu i Rady o natychmiastowe uwolnienie wszystkich więźniów politycznych i więźniów sumienia, oraz podkreśla, że więzienie dysydentów na Kubie za poglądy i pokojową działalność polityczną jest sprzeczne z Powszechną deklaracją praw człowieka;
4. zwraca się do kubańskiego rządu o natychmiastowe i bezwarunkowe uwolnienie wszystkich więźniów politycznych oraz o zaprzestanie w przyszłości takich samowolnych zatrzymań;
5. wzywa Radę i Komisję o dalsze apelowanie o uwolnienie dysydentów politycznych na Kubie oraz o podjęcie konkretnych kroków chroniących inicjatywy podejmowane przez działaczy na rzecz praw człowieka;
6. wzywa kubańskie władze do rzeczywistego przestrzegania zobowiązania do poszanowania praw człowieka, które podjęły one podpisując Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych;
7. zwraca się do kubańskiego rządu o zaprzestanie uniemożliwiania korzystania z praw człowieka oraz o zniesienie wszystkich przeszkód na drodze do korzystania ze swobody przemieszczania się, wypowiedzi, wolności informacji i zrzeszania się oraz działalności partii politycznych;
8. zwraca się do instytucji UE o bezwarunkowe wsparcie rozpoczęcia pokojowego procesu przemian politycznych w kierunku demokratyzacji ustroju politycznego na Kubie;
9. zwraca się do wysokiej przedstawiciel o nawiązanie zasadniczego dialogu z przedstawicielami społeczeństwa obywatelskiego oraz zwolennikami przemian politycznych na Kubie, w oparciu o konkluzje kolejno przyjmowane przez Radę oraz mechanizmy UE na rzecz współpracy i rozwoju;
10. zobowiązuje przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji, Zgromadzeniu Eurolat, rządowi Kuby i Zgromadzeniu Narodowemu Władzy Ludowej.
- [1] Dz.U. C 201 E z 18.08.2005, s. 83.
- [2] Dz.U. C 288 E z 25.11.2006, s. 81.
- [3] Teksty przyjęte P6_TA(2007)0288.
- [4] Teksty przyjęte P6_TA(2006)0601.
- [5] Dz.U. L 322 z 12.12.1996, s. 1.