PROJEKT REZOLUCJI w sprawie europejskiej strategii na rzecz rozwoju gospodarczego i społecznego regionów górskich, wysp i obszarów słabo zaludnionych
14.9.2010
zgodnie z art. 110 ust. 2 Regulaminu
Fiorello Provera, Nikolaos Salavrakos et Niki Tzavela w imieniu grupy politycznej EFD
Patrz też projekt wspólnej rezolucji RC-B7-0518/2010
B7‑0518/2010
Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie europejskiej strategii na rzecz rozwoju gospodarczego i społecznego regionów górskich, wysp i obszarów słabo zaludnionych
Parlament Europejski,
– uwzględniając art. 174 traktatu lizbońskiego dotyczący spójności gospodarczej, społecznej i terytorialnej oraz art. 170 tego traktatu dotyczący sieci transeuropejskich,
– uwzględniając protokół nr 9 w sprawie usług świadczonych w interesie ogólnym,
– uwzględniając protokół w sprawie stosowania zasad pomocniczości i proporcjonalności,
– uwzględniając rezolucję Parlamentu Europejskiego w sprawie regionów z trudnościami strukturalnymi (wysp, regionów górskich, regionów o małej gęstości zaludnienia) w kontekście polityki spójności oraz jej perspektyw instytucjonalnych (2002/2119(INI)),
– uwzględniając sprawozdanie Parlamentu Europejskiego z dnia 16 października 1998 r. w sprawie nowej strategii na rzecz obszarów górskich (A4-0368/98),
– uwzględniając sprawozdanie Parlamentu Europejskiego z dnia 30 lipca 2008 r. w sprawie rolnictwa w regionach górskich (2008/2066 (INI)),
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 15 marca 2007 r. w sprawie wysp oraz ograniczeń naturalnych i gospodarczych w kontekście polityki regionalnej,
– uwzględniając pkt 15,16 i 46 rezolucji Parlamentu Europejskiego dotyczącej czwartego sprawozdania w sprawie spójności gospodarczej i społecznej (2007/2148(INI),
– uwzględniając sprawozdanie Komitetu Regionów w sprawie wspólnotowego działania na rzecz obszarów górskich (2003/C128/05),
– uwzględniając opinię Komitetu Regionów z dnia 19 czerwca 2008 r. („Za Zieloną księgą: ku polityce UE na rzecz gór: europejska wizja masywów górskich” (CdR 23/2008),,
– uwzględniając opinię Komitetu Regionów z dnia 13 marca 2002 r. w sprawie problemów regionów wyspiarskich w Unii Europejskiej w kontekście rozszerzenia (2002/C 192/10),
– uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego pt. „Ściślejsza integracja rynku wewnętrznego kluczowym czynnikiem spójności i wzrostu na wyspach” (2009/C 27/26),
– uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego w sprawie przyszłości regionów górskich w UE (CES 1025/2002),
– uwzględniając oświadczenie Komisji z dnia 21 września 2010 r. w sprawie europejskiej strategii na rzecz rozwoju gospodarczego i społecznego regionów górskich, wysp i obszarów słabo zaludnionych,
– uwzględniając art. 110 ust. 2 Regulaminu,
A. mając na uwadze, że konieczność zwrócenia szczególnej uwagi na regiony górskie, wyspy i obszary słabo zaludnione została wyraźnie uznana w traktacie lizbońskim zarówno w art. 174 wprowadzającym – obok spójności gospodarczej i społecznej – cel spójności terytorialnej, jak i w art. 170 dotyczącym sieci transeuropejskich,
B. mając na uwadze, że protokół nr 9 w sprawie usług świadczonych w interesie ogólnym i jednolitego rynku dotyczy zwłaszcza tych obszarów,
C. mając na uwadze, że zarówno Parlament Europejski, jak i Komitet Ekonomiczno-Społeczny czy Komitet Regionów wielokrotnie zwracały uwagę władz wspólnotowych na konieczność przełożenia tych przepisów na konkretną politykę w dziedzinie prawa i obszarów polityki Unii Europejskiej przy poszanowaniu zasady pomocniczości i proporcjonalności,
D. mając na uwadze, że o ile w traktacie lizbońskim przyznaje się, że terytoria te przeżywają często poważne i mające stały charakter utrudnienia geograficzne i demograficzne, o tyle z powodu położenia geograficznego, zasobów naturalnych, środowiska i spuścizny kulturowej są one równocześnie bogate w możliwości i potencjał,
E. mając na uwadze, że należy wykorzystać te możliwości i potencjał w kontekście zrównoważonego rozwoju zgodnie z celami strategii UE 2020,
F. mając na uwadze, że trzeba wykorzystać wszystkie instrumenty polityki wspólnotowej, żeby zwiększyć atrakcyjność tych terytoriów przez rozwijanie ich gospodarki i oferowanie mieszkańcom stosownych warunków życia, co wymaga lepszej współzależności i koordynacji polityki wspólnotowej, krajowej i regionalnej,
G. mając poza tym na uwadze, że duża liczba tych terytoriów znajduje się na granicach wewnętrznych lub zewnętrznych Unii Europejskiej i z tego powodu są one szczególnie narażone na presję jednolitego rynku lub ryzyko innego rodzaju (różnorodny handel, zagrożenie środowiskowe pochodzące z zewnątrz itp.),
H. mając na uwadze, że zarówno w celu zapewnienia skutecznej i sprawiedliwej odnowy gospodarczej (sprawozdanie Montiego), jak i przyczynienia się do sukcesu swojej polityki sąsiedztwa Unia Europejska musi unikać ryzyka wyludniania się jej terytoriów i niedopuszczalnych różnic społeczno-gospodarczych,
I. mając na uwadze, że chodzi tutaj o naszkicowanie ogólnych ram, mających zastosowanie zarówno do ogółu tych terytoriów, jak i do całej polityki wspólnotowej, a zwłaszcza do tych jej obszarów, które mają silny wpływ terytorialny (polityka regionalna, pomoc państwa, rolnictwo i rozwój obszarów wiejskich, rybołówstwo, transport, energia, środowisko),
1. zaleca Komisji zastosowanie nowych przepisów art. 174 Traktatu z Lizbony w ramach opracowywania nowej perspektywy finansowej;
2. zwraca się w związku z tym do Komisji do bezzwłocznego przeprowadzenia analizy dodatkowych kosztów ponoszonych przez ludność lub przedsiębiorstwa na tych terenach podczas budowy infrastruktury i gospodarowania nią lub gdy muszą oni korzystać z dóbr i usług;
3. zaleca takie środki, jak wykorzystanie strategii makroregionalnych (wieloregionalnych, ponadnarodowych i transgranicznych) w celu oceny sytuacji masywów górskich lub basenów morskich, ale także strategii na rzecz obszarów funkcjonalnych w celu oceny na szczeblu poniżej regionalnego specyficznej sytuacji wysp czy dolin górskich;
4. zaleca również, żeby działania w ramach współpracy transgranicznej, nakierowane na lokalny zrównoważony rozwój, przystosowywały się do realiów tych terytoriów z uwzględnieniem wymiaru geograficznego, ekonomicznego, kulturalnego i historycznego;
5. podkreśla, że konieczne jest, aby wpływ poszczególnych parametrów geograficznych i demograficznych był rozpatrywany zgodnie w celu oceny, czy sytuacje i przeszkody terytorialne są kumulowane (górzyste wyspy, obszary górskie o niewielkim zagęszczeniu ludności itp.) czy też nasilone (drobne wyspy, efekt archipelagu);
6. jest zdania, że duża różnorodność sytuacji napotkanych na terytoriach tzw. „specyficznych” musi zaowocować niejednolitą reakcją ze strony UE, ale określeniem ram umożliwiających – przy uwzględnieniu zasady pomocniczości – pokazanie pewnej elastyczności i indywidualne reagowanie na poszczególne pojawiające się problemy;
7. wzywa Komisję o wprowadzenie do stosownych przepisów ram umożliwiających indywidualne i odpowiednio elastyczne reagowanie na sytuację wysp, obszarów górskich czy obszarów o niewielkiej gęstości zaludnienia;
8. przypomina, że opracowanie i wprowadzenie stosownych środków wymaga ścisłej współpracy organów krajowych i wspólnotowych, a także organów regionalnych i lokalnych, zapewniających codzienne zarządzanie tymi terytoriami i reprezentujących interesy ich mieszkańców, przy czym musi się to odbywać w ramach wielopoziomowego zarządzania i z poszanowaniem zasady pomocniczości i proporcjonalności.