PROJEKT REZOLUCJI w sprawie programu prac Komisji na rok 2011
8.12.2010
zgodnie z art. 110 ust. 2 Regulaminu
Daniel Cohn-Bendit w imieniu grupy politycznej Verts/ALE
B7‑0690/2010
Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie programu prac Komisji na rok 2011
Parlament Europejski,
– uwzględniając program prac Komisji na rok 2009 (COM(2010)623), przyjęty w dniu 27 października 2010 r., i przedstawiony Parlamentowi przez przewodniczącego Komisji Europejskiej w trakcie drugiej listopadowej sesji plenarnej,
– uwzględniając art. 110 ust. 2 Regulaminu,
– uwzględniając strategię UE-2020,
– uwzględniając rezolucję PE w sprawie strategii UE-2020,
– uwzględniając nowe porozumienie ramowe w sprawie stosunków między Parlamentem Europejskim a Komisją z dnia 20 października 2010 r.,
– uwzględniając art. 110 ust. 2 Regulaminu,
A. mając na uwadze, że obecny kryzys gospodarczy, społeczny i środowiskowy wymaga w większym stopniu niż kiedykolwiek silnego przywództwa europejskiego i ściślejszej współpracy na szczeblu UE,
B. mając na uwadze, że uciekanie się do strategii politycznych, które doprowadziły do kryzysu, nie może zapewnić trwałego wyjścia z niego; mając na uwadze, że nadszedł czas, by ponownie pochylić się nad obecnym modelem w szerszej perspektywie politycznej, umieszczając obywateli i ochronę środowiska w centrum procesu decyzyjnego oraz dążąc do osiągnięcia dobrobytu i zapewnienia wszystkim jak najlepszych możliwości,
C. mając na uwadze, że wyniki działalności Komisji Europejskiej muszą być mierzone w stosunku do wyzwań podejmowanych w celu przezwyciężenia tego potrójnego kryzysu oraz określenia roli Unii Europejskiej na arenie światowej poprzez działania polityczne podejmowanie w dziedzinie praw człowieka, rozwoju, handlu i polityki zagranicznej oraz w celu uczynienia Unii Europejskiej bardziej demokratyczną i uczynienia jej dostępną dla obywateli, przy zagwarantowaniu im praw obywatelskich, przejrzystości i kontroli demokratycznej, co wymaga nowych pomysłów i zdecydowanych działań,
D. mając na uwadze, że obecny impas w negocjacjach budżetowych wróży źle przyszłym inicjatywom Komisji, co uwypukla potrzebę silniejszego przywództwa Komisji,
E. mając na uwadze, że szczególnie pod szczególną presją znalazło się funkcjonowanie unii gospodarczej i walutowej w związku z faktem, że nieprzestrzegane były zasady stanowiące jej podstawę, a procedury nadzoru i koordynacji okazały się niewystarczające,
F. mając na uwadze, że kryzys uwypuklił potrzebę silniejszej, dalekosiężnej, całościowej reformy w dziedzinie regulacji finansowych i nadzoru finansowego, aby zwiększyć nadzór i przejrzystość, ograniczyć czynnik ryzyka oraz uniknąć tzw. baniek finansowych, ukierunkować zasoby na gospodarkę realną oraz wspierać odpowiedzialne i zrównoważone usługi finansowe,
Trwały rozwój i poprawa zatrudnienia
1. wyraża zadowolenie z wprowadzenia tzw. europejskiego semestru jako narzędzia koordynacji pozwalającego zapobiec pogłębieniu się kryzysu, lecz nawołuje Komisję do zapewnienia poważnego i skutecznego włączenia Parlamentu Europejskiego w ten proces;
2. uważa, że światowy kryzys gospodarczy stanowi próbę dla obecnych mechanizmów nadzoru i koordynacji polityki gospodarczej w UE oraz że ujawnił jej liczne słabości;
3. uważa, że trudności finansowe w strefie euro nie mogą zostać rozwiązane w dłuższej perspektywie wyłącznie poprzez dalsze zadłużanie i tak wysoko zadłużonych gospodarek w połączeniu z przyspieszoną realizacja planów konsolidacji fiskalnej; stoi na stanowisku, że w obecnym kontekście międzynarodowym i europejskim występuje ryzyko wystąpienia pułapki deflacyjnej; uważa, że długoterminowe rozwiązanie wymaga przezwyciężenia problemu będącego przyczyną tej sytuacji niewypłacalności i nadmiernego zadłużenia; jest szczególnie zaniepokojony społecznymi skutkami agresywnych metod ujednolicania w całej UE, a szczególnie w państwach członkowskich osłabionej strefy euro;
4. z zadowoleniem przyjmuje pakiet wniosków w sprawie zarządzania gospodarczego będących punktem wyjścia dla negocjacji między współustawodawcami UE; uważa, że oprócz potrzeby położenia większego nacisku na stabilność fiskalną oraz większą zgodność z przepisami kluczowe jest zwiększenie zasięgu koordynacji polityki gospodarczej w celu należytego wzięcia pod uwagę obszerniejszych tendencji makroekonomicznych, takich jak zachwianie równowagi rachunków bieżących oraz nagromadzenie zadłużenia prywatnego; jest zdania, że w takich okolicznościach konieczne jest zaradzenie nadmiernym deficytom i nadwyżkom;
5. uważa, że silniejsze unijne ramy zarządzania gospodarczego wymagają stałego i niezależnego unijnego mechanizmu rozwiązywania kryzysów wynikających z zadłużenia, obejmującego przepisy dotyczące podziału obciążenia, w tym klauzuli wspólnego działania, udziału wierzycieli i udziałowców w kosztach rozwiązania kryzysów, euroobligacji i suwerennych instrumentów dłużnych jako środków ograniczenia strat i zwiększenia płynności, skoordynowanego podejścia do przywrócenia równowagi makroekonomicznej, a także poprawy synergii między budżetem UE a budżetami państw członkowskich stanowiącej antycykliczne uzupełnienie zrównoważonej konsolidacji fiskalnej,
6. z zadowoleniem przyjmuje planowaną inicjatywę ustawodawczą w zakresie zarządzania kryzysem w sektorze bankowym i jego rozwiązania; domaga się, by Komisja wystąpiła z szczegółowymi wnioskami dotyczącymi wieloaspektowych przepisów podziału obciążeń w celu zapewnienia uczestnictwa posiadaczy obligacji i wierzycieli w kosztach wprowadzania wszelkich rozwiązań;
7. przyjmuje do wiadomości planowane wnioski ustawodawcze dotyczące przeglądu dyrektywy w sprawie rynków instrumentów finansowych (dyrektywa MIFID) oraz dyrektywy w sprawie nadużyć na rynku; uważa, że wnioski te powinny iść w kierunku poprawy przejrzystości rynku, zdecydowanego ograniczenia części rynku zajmowanej przez transakcje pozagiełdowe oraz właściwego podejścia do kwestii spekulacji towarami;
8. przyjmuje do wiadomości, że planowana jest zmiana dyrektyw dotyczących wymogów kapitałowych; nawołuje Komisję do zapewnienia należytego rozwiązania kwestii pełnej konsolidacji pozycji pozabilansowych; uważa, że należy zająć się kwestią instytucji finansowych „zbyt dużych, by upaść”, co oznacza, że wymogi kapitałowe i dotyczące płynności oraz bufory antycykliczne powinny być proporcjonalne do rozmiaru, poziomu ryzyka i modelu biznesowego instytucji finansowej; stwierdza, że jakikolwiek okres przejściowy lub możliwość utrzymania nabytych praw (grandfathering), przyznane sektorowi bankowemu w związku z wdrożeniem nowych norm, powinny być uwarunkowane wdrożeniem ograniczeń w podziale dywidend i premii, jak również ustanowieniem ambitnych celów, jeżeli chodzi o udzielanie kredytów podmiotom gospodarki realnej;
9. wyraża żal, że program prac Komisji na rok 2011 nie przewiduje wniosku w sprawie globalnego podatku od transakcji finansowych; przypomina, że PE w swojej rezolucji sporządzonej przez komisję CRIS nawoływał do wprowadzenia takiego podatku na szczeblu UE w obliczu braku międzynarodowego konsensusu, gdyż zarówno przyczyniłoby się to do stabilności rynków finansowych, jak i przyniosło znaczne dochody;
10. żałuje, że Komisja nie zobowiązała się do wprowadzenia zmian do dyrektywy w sprawie opodatkowania produktów energetycznych w celu ustalenia minimalnego poziomu podatków za emisje CO2;
11. podkreśla, że zaproponowany europejski plan na rzecz efektywności energetycznej do roku 2020 musi wyznaczać właściwy kierunek, tak by UE stała się do roku 2050 gospodarką w pełni efektywną w dziedzinie energii i opartą na odnawialnych źródłach; w tym kontekście domaga się, by proponowana „mapa drogowa” do roku 2050 przewidywała ambitne ramy, które pozwolą ograniczyć emisję gazów cieplarnianych w UE o przynajmniej 90-95% do roku 2050, a także by wprowadzała konieczne instrumenty i inwestycje w zakresie źródeł energii odnawialnej, sieci energetycznych i efektywności energetycznej;
12. zauważa, że większość inicjatyw strategicznych na rok 2011 dotyczących energii ma charakter pozaustawodawczy, przyjmuje jednak z zadowoleniem wnioski ustawodawcze w sprawie efektywności energetycznej i energooszczędności, które muszą doprowadzić do ograniczenia globalnego zużycia energii o przynajmniej 20% do roku 2020; domaga się, by Komisja przyjęła taki tekst ustawodawczy przed latem 2011 r., aby wprowadzić możliwe redukcje kosztów z myślą konsumentach oraz uznać efektywność energetyczną za najskuteczniejszą gospodarczo drogę do ograniczenia zależności od importu i zapewnienia konkurencyjności UE;
13. wyraża żal, że potencjalne ogromne oszczędności wynikające z efektywności energetycznej w obecnym sektorze budowlanym nie zostały do tej pory wykorzystane i nawołuje do wprowadzenia do czerwca 2011 r. ambitnej europejskiej inicjatywy budowlanej jako części inicjatyw strategicznych, aby propagować i wprowadzić do 2050 r. warunki umożliwiające powstawanie budynków o zerowym zużyciu energii;
14. wyraża krytykę wobec faktu, że nie ujęto w programie prac Komisji na rok 2011 rozporządzenia w sprawie sprawozdawczości dotyczącej wewnątrzwspólnotowego przekazywania elementów jądrowych, i przypomina, że opóźnianie wykonania rozporządzeń nie rozwiąże problemów związanych z bezpieczeństwem jądrowym;
15. zwraca uwagę, że Komisja zamierza przedstawić „mapę drogową” na rzecz Europy efektywnie korzystającej z zasobów oraz na rzecz energii do 2050, przypominając, że powinny one odzwierciedlać wybory polityczne uwarunkowane koniecznością zapobiegania zmianom klimatycznym, zapewnienia konkurencyjności i zrównoważonej gospodarki;
16. z zadowoleniem przyjmuje inicjatywę ustawodawczą, której celem jest wsparcie wdrażania inteligentnych sieci; uważa, że zwiększenie efektywności energetycznej oraz upowszechnienie stosowania odnawialnych źródeł energii sprawia, że konieczne staje się unowocześnienie przez UE obecnej infrastruktury sieciowej; nalega, by Komisja przyjęła te przepisy w 2011 r.;
17. żałuje, że nie podjęto inicjatyw dotyczących przepisów w dziedzinie ochrony środowiska, szczególności w odniesieniu do zmiany krajowych poziomów emisji oraz dostosowania ramowej dyrektywy w sprawie hałasu, jak również zmiany przepisów dotyczących odpowiedzialności za środowisko, oceny oddziaływania i kontroli w zakresie ochrony środowiska jako odpowiedzi na braki zidentyfikowane w następstwie wycieku ropy naftowej na platformie Deepwater Horizon oraz katastrofy ekologicznej spowodowanej przez tzw. czerwony szlam na Węgrzech;
18. wyraża rozczarowanie w związku w ciągłymi opóźnieniami we wprowadzeniu oznakowania efektywności energetycznej pojazdów, w związku z czym nawołuje Komisję do pilnego znalezienia nowych rozwiązań w zakresie przeciwdziałania wpływowi transportu na klimat;
19. przypomina o konieczności zmiany dyrektywy o delegowaniu pracowników, aby zapewnić możliwość stosowania i kontroli minimalnych warunków w całej UE;
20. potwierdza swoje przywiązanie do globalnego podejścia w zakresie dyrektywy w sprawie czasu pracy i potrzeby zagwarantowania, że przepisy dotyczące czasu pracy są stosowane do wszystkich pracowników na terenie Europy, aby zapewnić im równe szanse;
21. wyraża ubolewanie w związku z brakiem działań ustawodawczych dotyczących usług socjalnych użyteczności publicznej; podkreśla znaczenie usług socjalnych oraz potrzebę przestrzegania różnych sposobów ich świadczenia, a także potwierdza konieczność zapewnienia bardziej przejrzystych ram prawnych w tym zakresie;
22. przypomina o zobowiązaniu do poprawy zarządzania gospodarczego i rozporządzenia finansowego, lecz przypomina, że kryzys gospodarczy i finansowy spowodował również poważny kryzys społeczny oraz wysokie bezrobocie, w związku z czym nawołuje Komisję do przedstawienia konkretnych wniosków i przepisów, aby zająć się również społecznymi skutkami kryzysu;
23. żałuje, że Europejski Rok Walki z Ubóstwem i Wykluczeniem Społecznym nie przyniósł jeszcze spodziewanych rezultatów w odniesieniu do zmiany programu Komisji Europejskiej z nadmiernej koncentracji na zagadnieniu wzrostu gospodarczego w kierunku integracji społecznej, wieloaspektowego wzrostu, sprawiedliwości społecznej oraz godnych warunków pracy i życia;
24. domaga się, aby Komisja przedstawiła wnioski dotyczące przepisów w zakresie zrównoważonego systemu dochodzenia roszczeń zbiorowych; ponadto zachęca Komisję do skupienia się na unijnych aspektach jednolitego rynku oraz przestrzeganiu zasady pomocniczości, szczególnie w odniesieniu do udzielania koncesji na usługi;
25. wyraża zadowolenie, że Komisja zamierza przedstawić wniosek dotyczący wspólnej jednolitej podstawy opodatkowania przedsiębiorstw (CCCTB), i przypomina potrzebę uzupełnienia CCCTB maksymalną stawką opodatkowania;
26. żałuje, że chociaż w programie pracy na rok 2011 w rozdziale „Unia innowacji i zintegrowana polityka przemysłowa” uznano pilną potrzebę doprowadzenia do ożywienia gospodarczego w kontekście skutecznego wykorzystania zasobów, to jednak przedstawiono bardzo niewiele inicjatyw w tym zakresie; jednakże przyjmuje z zadowoleniem inicjatywę w zakresie partnerstwa na rzecz innowacji i podkreśla potrzebę jej wsparcia ambitnymi celami w zakresie efektywności energetycznej i skutecznego wykorzystania zasobów;
27. wyraża zadowolenie z ambitnej propozycji dotyczącej strategii i planu działania na rzecz zrównoważonej gospodarki ekologicznej; podkreśla, że wszelkie działania polityczne w tej dziedzinie muszą mieć na celu zapobieżenie utracie różnorodności biologicznej, zapewnienie bardziej zrównoważonego gospodarowania materiałem biotycznym oraz ochronę usług ekosystemowych, w tym produkcji żywności;
28. domaga się priorytetowego przyznania środków w wieloletnich ramach finansowych oraz programach UE w dziedzinie badań i innowacji na programy służące osiągnięciu większej efektywności energetycznej i skuteczniejszemu wykorzystaniu zasobów; podkreśla potrzebę poprawy dostępności tych programów dla mniejszych przedsiębiorstw i instytutów badań naukowych;
Wolność, bezpieczeństwo i sprawiedliwość
29. postuluje, aby prawa podstawowe odgrywały w przyszłości dominującą i ramową rolę, pomimo że w obecnej Komisji sprawiedliwość i bezpieczeństwo podlegają odrębnym resortom;
30. z żalem zauważa, że w długiej liście wniosków dotyczących sprawiedliwości, praw podstawowych i obywatelstwa w ograniczonym stopniu skupiono się na prawach obywateli UE; przypomina w związku z tym, że PWBS obejmuje wszystkie osoby podlegające jurysdykcji UE, niezależnie od obywatelstwa;
31. z zadowoleniem przyjmuje wniosek dotyczący kompleksowych ram prawnych w zakresie ochrony danych osobowych, uważa jednak, że najważniejsze jest, aby instrument ten został wprowadzony przed przyjęciem wszelkich innych przyszłych aktów prawnych mających wpływ na postępowanie z danymi osobowymi obywateli; podkreśla konieczność wprowadzenia takich kompleksowych ram prawnych przed przyjęciem proponowanego pakietu „Smart Borders” („inteligentne granice”), EUROSUR, PNR oraz UE-TFTP; jest zaniepokojony wpływem wykorzystywania nowoczesnych technologii w zarządzaniu granicami na ochronę danych osobowych osób ubiegających się o azyl i migrantów o nieudokumentowanym statusie przebywających na terytorium UE; podkreśla, że takie prawa indywidualne są stale zagrożone stosowaniem umów UE o readmisji oraz że ciągle nie dokonano oceny wdrożenia przez UE zasady non-refoulement;
32. za przesadne uznaje proponowane instrumenty kontroli granicznej i nadzoru, biorąc pod uwagę przegląd mandatu obecnej agencji zarządzania granicami FRONTEX, obejmujący zarówno operacyjne, jak i techniczne cele w zakresie kontroli granic;
33. z żalem odnotowuje, że wniosek dotyczący wewnątrzunijnego mechanizmu solidarności dotyczącego traktowania osób ubiegających się o azyl ma charakter pozaustawodawczy, bez perspektyw na przyszłe zobowiązania ze strony państw członkowskich; przypomina, że obecny system UE funkcjonujący na mocy rozporządzenia Dublin II ogranicza prawa osób ubiegających się o azyl do tego, aby ich wniosek był rozpatrywany w kraju, w którym decydują się go złożyć ze względu na większe szanse związane z integracją, językiem, więzami rodzinnymi i/lub ze względu na obecność danej społeczności;
34. nalega, aby w ramach wszelkich przeglądów procesu umieszczania w wykazach i usuwania z wykazów grup lub osób rzekomo prowadzących działalność terrorystyczną zapewniano gwarancje co do praw podstawowych i proceduralnych;
35. podkreśla pilną potrzebę priorytetowego traktowania instrumentów związanych z harmonizacją prawa karnego i jego procedur;
36. z żalem zauważa brak specjalnego instrumentu wprowadzającego ocenę wpływu całości proponowanego ustawodawstwa UE na prawa podstawowe, zgodnie ze zobowiązaniem Komisji;
37. z żalem zauważa, że Komisja nie podjęła inicjatywy mającej na celu wprowadzenie równego traktowania i walkę z dyskryminacją, zgodnie z art. 21 Karty praw podstawowych UE;
38. ubolewa nad brakiem inicjatyw ustawodawczych zmierzających do wzmocnienia strategii na rzecz Romów, zauważając, że Komisja ogranicza strategię do pozaustawodawczych ram dla strategii krajowych, w związku z czym pozostaje bierna w obliczu powszechnej dyskryminacji ludności romskiej;
39. z żalem zauważa, że pomimo obiecujących deklaracji równouprawnienie płci nie jest odpowiednio uwzględniane, i w tym kontekście apeluje do Komisji o dokonanie przeglądu obowiązujących przepisów dotyczących stosowania zasady równości wynagrodzeń mężczyzn i kobiet, co postulowano w rezolucji Parlamentu z dnia 18 listopada 2008 r.; odnotowuje wyrażony przez Komisję zamiar skonsultowania się z europejskimi partnerami społecznymi w sprawie dalszych środków ustawodawczych mających na celu poprawę równowagi między pracą a życiem prywatnym, w związku z czym wzywa Komisję do wystąpienia z wnioskiem ustawodawczym dotyczącym urlopu ojcowskiego i urlopu na opiekę nad rodzicami;
Europa w świecie
40. z żalem zauważa, że program prac przewiduje jedynie kontynuację obecnej polityki handlowej charakteryzującej się prowadzeniem negocjacji w sprawie umów o wolnym handlu z szeregiem krajów trzecich w dążeniu do jak największej liberalizacji stosunków handlowych, pomijając jakąkolwiek skoordynowaną politykę przemysłową UE;
41. nadal uważa za nieprzekonującą zapowiedź instrumentu ustawodawczego mającego wymusić otwarcie rynków zamówień w krajach trzecich, szczególnie w gospodarkach wschodzących; uważa, że środki retorsyjne przeciw tym krajom, które nie otwarły rynku zamówień publicznych dla UE, stanowią niewłaściwy sygnał polityczny w obecnym momencie światowego kryzysu gospodarczego, jeżeli nie wpisują się w szersze ramy zakładające skoordynowaną politykę przemysłową UE i rewizję paradygmatu wolnego handlu;W
42. popiera zasady powszechności, zróżnicowania i warunkowości, które stanowią podstawę europejskiej polityki sąsiedztwa; zaznacza jednak, że wszystkim tym zasadom należy przypisywać ten sam stopień ważności w ramach tej polityki; w związku z tym z żalem zauważa, że zasada warunkowości jest coraz częściej usuwana w cień w stosunkach z krajami objętymi europejską polityką sąsiedztwa;
43. uważa, że rozszerzenie jest naczelnym priorytetem działań zewnętrznych UE; w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje dążenie do zintegrowania krajów Bałkanów Zachodnich z UE, jednak zwraca uwagę, że aby rozszerzenie stało się sukcesem, potrzebne są dalsze wysiłki, w szczególności związane z konsolidacją instytucji demokratycznych, ochroną mniejszości, wzmocnieniem współpracy regionalnej, rozwiązaniem kwestii dwustronnych, wzajemnym uznawaniem oraz stosunkami dobrosąsiedzkimi; w związku z tym wzywa Komisję do wzmocnienia instrumentu przedakcesyjnego z myślą o ułatwieniu operacji transgranicznych, rozwijaniu wymiany transgranicznej oraz zacieśnieniu indywidualnych kontaktów między obywatelami; wzywa KE, aby szybko objęła Kosowo procesem liberalizacji reżimu wizowego, rozpoczynając od dialogu na ten temat;
44. z żalem zauważa, że pomimo złożonych obietnic nie osiągnięto postępu w sprawie zakończenia izolacji społeczności Turków cypryjskich; wzywa Komisję, aby podwoiła wysiłki mające na celu przyjęcie rozporządzenia o handlu bezpośrednim oraz ułatwienie rozwoju gospodarczego północnej części wyspy z myślą o wyrównaniu obecnych różnic gospodarczych i utorowaniu drogi do kompleksowego i trwałego porozumienia pokojowego;
45. z zadowoleniem przyjmuje propozycję Komisji dotyczącą rozważenia podatku od działalności finansowej w odpowiedzi na wyzwania w skali globalnej i europejskiej; jest zdania, że wszelkie inicjatywy na rzecz podatków bankowych powinny być uzupełniające w stosunku do wprowadzenia podatku od transakcji finansowych i nie powinny mieć wyłącznego charakteru; z żalem zauważa, że Komisja popiera koncepcję podatku od transakcji finansowych jedynie na poziomie ogólnoświatowym; uważa, że podatek od transakcji finansowych, z którego dochody powinny być przeznaczone na realizację celów rozwojowych i zapobieganie zmianie klimatu, należy wprowadzić w pierwszej kolejności na poziomie UE;
46. apeluje do Komisji, aby kształtowała swoją przyszłą politykę handlową tak, by zapewnić jej pełną zbieżność i spójność z nadrzędnym celem, jakim jest ograniczenie ubóstwa i realizacja milenijnych celów rozwoju; w szczególności wzywa Komisję, aby powstrzymała się od zuniformizowanego podejścia do handlu, lecz popierała zasadę odpowiedzialności zainteresowanych stron za strategie rozwoju;
47. apeluje do Komisji, aby dążyła do rozwijania uczciwego handlu z krajami rozwijającymi się, aktywnie umieszczając odpowiedzialność społeczną przedsiębiorstw w centrum wszystkich strategii politycznych, szczególnie poprzez umowy handlowe, oraz określając wyraźne prawne obowiązki przedsiębiorstw w zakresie praw człowieka i skuteczne sposoby pociągania ich do odpowiedzialności w przypadku naruszeń;
48. przypomina, że raje podatkowe, niewłaściwe szacowanie wartości wymiany handlowej oraz nielegalny odpływ kapitału stanowią ogromną przeszkodę w rozwoju krajów ubogich; z żalem zauważa, że Komisja nie występuje z nowymi inicjatywami mającymi na celu właściwe zajęcie się tymi kwestiami; w szczególności apeluje do Komisji, aby wzięła pod uwagę szerszy zbiór wskaźników i metod służących rozwiązaniu problemu niewłaściwego szacowania wartości wymiany handlowej, w tym amerykańskie „metody porównywania zysków”, a także aby wprowadziła mechanizm sankcji wymierzonych zarówno przeciw jurysdykcjom odmawiającym współpracy, zgodnie z amerykańską ustawą o przeciwdziałaniu nadużyciom ze strony rajów podatkowych, jak i przeciw instytucjom finansowym, które współpracują z rajami podatkowymi;
49. wzywa Komisję Europejską do ścisłej współpracy z Europejską Służbą Działań Zewnętrznych (ESDZ) na wszystkich szczeblach i do zapewnienia – wspólnie z ESDZ i w ramach kompetencji wysokiej przedstawiciel/ wiceprzewodniczącej Komisji – spójności i zbieżności działań zewnętrznych UE, w tym w zakresie zewnętrznego wymiaru polityki wewnętrznej; uważa, że spójność i zbieżność między poszczególnymi obszarami polityki wymaga wspólnego planowania, i w związku z tym zachęca Komisję i ESDZ, aby w przyszłości przedstawiły wspólny roczny program prac, jednocześnie w pełni respektując swoje odpowiednie dziedziny kompetencji i procedury podejmowania decyzji; wzywa Komisję i ESDZ, aby w pełni wykorzystywały potencjalną synergię między ich odpowiednimi służbami i unikały dublowania pracy;
50. ponownie przypomina o znaczeniu wniosku Komisji dotyczącego powiązania między ESDZ a strukturami Komisji zajmującymi się obroną cywilną i pomocą humanitarną; w związku z tym podkreśla, że ważne jest, aby pozostawić w gestii Komisji planowanie i wdrażanie reagowania kryzysowego, jednocześnie rozwijając silną strukturę koordynacji z ESDZ w celu zapewnienia spójności działań zewnętrznych UE;
51. z zadowoleniem przyjmuje wniosek Komisji dotyczący utworzenia europejskiego potencjału reagowania kryzysowego i odpowiedniego centrum, co stanowi pierwszy krok ku integracji zdolności państw członkowskich; jest przekonany, że uprzednio przeznaczone aktywa oraz ścisła koordynacja UE mają podstawowe znaczenie dla uczynienia reagowania kryzysowego UE szybszym, solidniejszym i skuteczniejszym, przy czym pewna specjalizacja poszczególnych państw członkowskich połączona z funkcjonowaniem jednostek europejskich wypełniających pozostałe luki jeszcze bardziej wzmocniłaby europejski system reagowania kryzysowego; podkreśla jednak, że dla zapobieżenia darmowemu korzystaniu przez niektóre państwa z pracy innych istotne jest, aby podstawowa odpowiedzialność za reagowanie kryzysowe pozostawała nadal w gestii państw członkowskich, gdyż koordynacja i potencjał UE nie mogą zastąpić tworzenia odpowiednich struktur i zasobów na poziomie krajowym;
52. przypomina o zasadniczo cywilnym charakterze reagowania kryzysowego, który wyklucza wykorzystanie jednostek bojowych, a także o potrzebie przestrzegania ogólnie koordynacyjnej roli ONZ w dziedzinie pomocy humanitarnej;
Wdrażanie strategii politycznych UE
53. podkreśla, że nowe wieloletnie ramy finansowe obejmujące wnioski dotyczące różnych obszarów polityki muszą gwarantować, że przydział środków budżetowych będzie odzwierciedlał priorytety polityki UE w zakresie przejścia ku zrównoważonej gospodarce, w szczególności priorytety badawcze, które należy ukierunkować na efektywność energetyczną i odnawialne źródła energii, zamiast pompować pieniądze w paliwa kopalne lub przedsięwzięcia nadmiernie kosztowne takie jak ITER;
54. jest przekonany, że struktura budżetu UE i sposób jego finansowania są przestarzałe i nie pozwalają już ani na właściwe reagowanie na najważniejsze wyzwania, przed jakimi stoi UE, takie jak zmiana klimatu, ani na realizację strategii UE 2020, przyjętej przez wszystkie instytucje; zwraca uwagę, że od dawna potrzebna jest gruntowna reforma zarówno wydatków, jak i przychodów w budżecie UE, pozwalająca kompleksowo zareagować na obecny kryzys gospodarczy, społeczny i środowiskowy oraz położyć kres krótkowzrocznej dyskusji o „płatnikach netto”, w ramach której pomijane są szersze korzyści płynące z wydatków UE i ze strategii politycznych będących ich podstawą;
55. odnotowuje, że Komisja zamierza do czerwca 2011 r. przedstawić wnioski ustawodawcze dotyczące nowych WRF na okres po 2013 r. i nowej decyzji w sprawie zasobów własnych, jednak przypomina, że PE powołała tymczasową komisję specjalną SURE, która ma za zadanie wnieść swój wkład przed przyjęciem wniosków ustawodawczych przez Komisję; przypomina, że zgodnie z art. 312 i 311 traktatu PE wyraża zgodę na ramy finansowe oraz wyraża opinię na temat nowej decyzji w sprawie zasobów własnych, natomiast art. 312 ust. 5 i art. 324 traktatów przewidują ustrukturyzowany dialog mający na celu wspieranie konsultacji i postępowania pojednawczego z myślą o ułatwieniu przyjmowania i wdrażania postanowień budżetowych zawartych w traktatach; podkreśla, że zaangażowanie Parlamentu na wczesnym etapie jest korzystne także dla Rady, gdyż pomogłoby uniknąć późniejszej sytuacji patowej przy podejmowaniu decyzji budżetowych; w związku z tym zaznacza, że potrzebne jest wdrożenie procedur i metod pracy niezbędnych do zapewnienia konstruktywnej współpracy między instytucjami, w myśl traktatów;
56. podkreśla, że dyskusja na temat reformy wydatków i przychodów w budżecie UE nie może toczyć się odrębnie oraz wzywa do otwartego i szczerego dialogu między instytucjami na temat zarówno ram finansowych po 2013 r., jak i decyzji w sprawie zasobów własnych, bez tematów tabu i bez trzymania się z góry ustalonych stanowisk w procesie prowadzącym do przyjęcia tych instrumentów;
57. wzywa Komisję, aby pełniąc swą rolę „strażniczki traktatów”, uczyniła stosowanie prawa Unii rzeczywistym priorytetem politycznym;
58. podkreśla, że oceny wpływu powinny w równej mierzy uwzględniać aspekty środowiskowe, społeczne i gospodarcze oraz być prowadzone w odniesieniu do istotnych wniosków ustawodawczych;
59. apeluje do Komisji, aby pamiętała o tym, że możliwość realizacji programu prac na 2011 r. zależy od zdolności Komisji do objęcia przywództwa i do zmobilizowania państw członkowskich do wspólnej strategii wykraczającej poza pilne sprawy bieżące;