PROJEKT REZOLUCJI w sprawie IV konferencji Organizacji Narodów Zjednoczonych na temat krajów najsłabiej rozwiniętych
30.3.2011
zgodnie z art. 110 ust. 2 Regulaminu
Gabriele Zimmer, João Ferreira, Cornelis de Jong w imieniu grupy politycznej GUE/NGL
Patrz też projekt wspólnej rezolucji RC-B7-0228/2011
B7‑0231/2011
Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie IV konferencji Organizacji Narodów Zjednoczonych na temat krajów najsłabiej rozwiniętych
Parlament Europejski,
– uwzględniając kryteria określone przez komisję ONZ ds. polityki rozwoju (CDP) w celu identyfikacji krajów najsłabiej rozwiniętych,
– uwzględniając wyniki posiedzenia ONZ na wysokim szczeblu w sprawie milenijnych celów rozwoju, które odbyło się we wrześniu 2010 r.,
– uwzględniając brukselski program działania na rzecz krajów najsłabiej rozwiniętych przyjęty podczas III konferencji ONZ na temat krajów najsłabiej rozwiniętych, która odbyła się w Brukseli w maju 2001 r.,
– uwzględniając decyzję podjętą przez Zgromadzenie Ogólne ONZ w 2008 r. w sprawie zwołania IV konferencji ONZ na temat krajów najsłabiej rozwiniętych,
– uwzględniając deklarację ONZ o prawie do rozwoju z 1986 r.,
– uwzględniając milenijne cele rozwoju na lata 2000-2015 obejmujące ograniczenie ubóstwa o połowę do roku 2015,
– uwzględniając IV konferencję ONZ na temat krajów najsłabiej rozwiniętych, która odbędzie się w Stambule w Turcji w dniach 9-13 maja 2011 r.,
– uwzględniając art. 110 ust. 2 Regulaminu,
A. mając na uwadze, że w 1971 r. ONZ uznała kraje najsłabiej rozwinięte za najbiedniejszą i najsłabszą część społeczności międzynarodowej,
B. mając na uwadze, że podczas IV konferencji ONZ na temat krajów najsłabiej rozwiniętych zostaną poddane ocenie wyniki brukselskiego programu działania, którego realizacja będzie dobiegała końca, a także zaproponowane zostaną nowe działania umożliwiające walkę z wyzwaniami, przed którymi stoją kraje najsłabiej rozwinięte, takimi jak zmiany klimatu, niezależność żywnościowa, dostawy energii oraz kryzys gospodarczy i finansowy,
C. mając na uwadze, że 48 krajów jest aktualnie zaklasyfikowanych jako kraje najsłabiej rozwinięte, z których 33 to kraje afrykańskie, 14 - azjatyckie, a 1 – iberoamerykański; 16 krajów jest pozbawionych dostępu do morza, zaś 12 z nich to małe wyspy, mając na uwadze, że kraje te są najbiedniejszymi i najsłabszymi krajami społeczności międzynarodowej,
D. mając na uwadze, że liczba najsłabiej rozwiniętych krajów od czasu stworzenia tej kategorii przez ONZ w 1971 r. wzrosła z 25 do 49 w 2011 r., przy czym jedynie trzem krajom: Botswanie, Zielonemu Przylądkowi i Malediwom udało się awansować do wyższej kategorii w ciągu jednego dziesięciolecia,
E. mając na uwadze, że od 1981 r. wspólnota międzynarodowa stworzyła trzy programy działania w celu zmobilizowania światowego wsparcia na rzecz społeczno-gospodarczego rozwoju krajów najsłabiej rozwiniętych, mając również na uwadze, że państwa członkowskie ONZ zobowiązały się do wdrożenia zaleceń konferencji, jednak tego nie uczyniły,
F. mając na uwadze, że międzynarodowy kryzys finansowy i gospodarczy, kryzys niezależności żywnościowej, rynków towarowych oraz kryzys energetyczny pogorszyły sytuację krajów najsłabiej rozwiniętych oraz udowodniły ich podatność na wstrząsy zewnętrzne, słabość międzynarodowych środków wsparcia, a także niesprawiedliwe zasady handlu,
G. mając na uwadze, że liberalizacja finansowa, w tym spekulacyjne i nieprzewidywalne przepływy finansowe, nad którymi kraje najsłabiej rozwinięte mają niewielką kontrolę lub nie mają jej wcale, powodują dużą niestabilność na szczeblu międzynarodowym, która ma katastrofalny wpływ na gospodarki krajów rozwijających się;
H. mając na uwadze, że kraje posiadające bogate złoża ropy naftowej i surowców mineralnych należą do grupy krajów najsłabiej rozwiniętych,
I. mając na uwadze, że choć rolnictwo stanowi podstawę gospodarki wielu krajów najsłabiej rozwiniętych i zatrudnia do 90% siły roboczej, niezależność żywnościowa tych krajów jest zagrożona zakupem użytków rolnych przez inwestorów zagranicznych,
1. jest przekonany, że należy wyciągnąć wnioski z porażki realizacji zaleceń poprzedniej konferencji ONZ na temat krajów najsłabiej rozwiniętych;
2. domaga się nadania priorytetowego znaczenia bezpieczeństwu podaży żywności i niezależności żywnościowej, rozwojowi rolnictwa i niezbędnej infrastruktury, budowaniu potencjału, a także zapewnieniu najsłabiej rozwiniętym krajom dostępu do technologii, jak również rozwoju osobowego i społecznego;
3. jest zdania, że IV konferencja ONZ na temat krajów najsłabiej rozwiniętych powinna być ukierunkowana na wyniki, powinno się dla niej wyznaczyć jasne cele i wskaźniki w oparciu o skuteczny i przejrzysty nadzór oraz mechanizmy kontynuacji;
4. nalega na podjęcie skutecznych środków w celu obniżenia podatności krajów najsłabiej rozwiniętych na wstrząsy zewnętrzne, kryzys gospodarczy i finansowy, a także wpływ zmian klimatu; wzywa do umorzenia zadłużenia tych krajów;
5. domaga się podjęcia skutecznych środków w kwestii niestabilności i przejrzystości cen, regulowania rynków finansowych, ochrony i sterowania podatnością krajów LDC; domaga się położenia kresu spekulacjom towarami;
6. wzywa UE i inne kraje wysoko rozwinięte do usuwania przeszkód strukturalnych, które uniemożliwiają krajom najsłabiej rozwiniętym realizować podstawowy trwały rozwój z myślą o wprowadzeniu demokratycznego międzynarodowego porządku gospodarczego; domaga się, by reforma WTO była bardziej demokratyczna, wprowadziła wiążący mechanizm umożliwiający zapobieżenie nielegalnemu odpływowi kapitału z krajów najsłabiej rozwiniętych, a także uchylaniu się od opodatkowania w tych krajach; wprowadzała politykę gwarantującą pełną przejrzystość międzynarodowych transakcji finansowych; odrzuca liberalizację handlu światowego, umów o wolnym handlu oraz umów o partnerstwie gospodarczym;
7. uważa, że należy rozwijać zdolności krajów słabo rozwiniętych do stawiania czoła zmianom klimatu, budować ich potencjał i zachęcać je do transferu technologii, podejmowania aktywniejszych działań zgodnie z ramami dostosowawczymi ustalonymi w Cancún, a także do prowadzenia polityki zrównoważonej pod względem środowiskowym zgodnie z porozumieniem z Kopenhagi;
8. podkreśla potrzebę poprawy skuteczności pomocy na rzecz rozwoju zgodnie z deklaracją paryską oraz programem działania z Akry;
9. uczula UE oraz jej państwa członkowskie na konieczność prowadzenia spójnej polityki obejmującej współpracę w ramach handlu i rozwoju, zmiany klimatu, transport, energię, bezpieczeństwo podaży żywności oraz niezależność żywnościową, a także wspólną politykę rolną i rybołówstwa; jest zdania, że niesprawiedliwe zasady handlu światowego, spłata ogromnych pożyczek i skutki zmian klimatu to między innymi przyczyny ubóstwa, którymi należy się zająć;
10. domaga się ustalenia sprawiedliwych zasad handlu oraz wdrożenia zintegrowanej polityki trwałego rozwoju obejmującej szeroki zakres kwestii gospodarczych, społecznych i środowiskowych;
11. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji.