PROJEKT REZOLUCJI w sprawie stosowania przemocy seksualnej w konfliktach w Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie
4.4.2011
zgodnie z art. 110 ust. 2 Regulaminu
Barbara Lochbihler, Raül Romeva i Rueda, Nicole Kiil-Nielsen, Heidi Hautala, Franziska Katharina Brantner, Frieda Brepoels, Hélène Flautre, Jean Lambert, Ulrike Lunacek, Judith Sargentini, Malika Benarab-Attou w imieniu grupy politycznej Verts/ALE
Patrz też projekt wspólnej rezolucji RC-B7-0244/2011
B7‑0244/2011
Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie stosowania przemocy seksualnej w konfliktach w Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie
Parlament Europejski,
– uwzględniając własną rezolucję z dnia 26 listopada 2009 r. w sprawie eliminacji przemocy wobec kobiet;
– uwzględniając rezolucję z dnia 17 stycznia 2008 r. w sprawie sytuacji w Demokratycznej Republice Konga i gwałtu jako zbrodni wojennej[1],
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 17 lutego 2011 r. w sprawie sytuacji w Egipcie,
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 7 marca 2011 r. w sprawie południowych krajów ościennych, a w szczególności Libii;
– uwzględniając oświadczenie wysokiej przedstawiciel Catherine Ashton wydane w imieniu Unii Europejskiej z okazji Międzynarodowego Dnia przeciw Przemocy wobec Kobiet przypadającego 25 listopada 2010 r.;
– uwzględniając oświadczenie wysokiej przedstawiciel Catherine Ashton wydane w imieniu Unii Europejskiej dnia 8 marca 2011 r. z okazji Międzynarodowego Dnia Kobiet,
– uwzględniając postanowienia instrumentów prawnych ONZ dotyczących praw człowieka, a w szczególności praw kobiet, takich jak Karta ONZ, Powszechna deklaracja praw człowieka, Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych oraz Międzynarodowy pakt praw gospodarczych, społecznych i kulturalnych, Konwencja w sprawie zwalczania handlu ludźmi i eksploatacji prostytucji, Konwencja w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet (CEDAW) oraz fakultatywny protokół do niej, jak również Konwencja w sprawie zakazu tortur oraz innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania lub karania, Konwencja dotycząca statusu uchodźców z 1951 r. i zasada non-refoulement;
– uwzględniając inne instrumenty ONZ dotyczące przemocy wobec kobiet, takie jak deklaracja wiedeńska i program działań z dnia 25 czerwca 1993 r. przyjęty na Światowej Konferencji Praw Człowieka (A/CONF. 157/23) oraz Deklaracja Zgromadzenia Ogólnego ONZ o likwidacji przemocy wobec kobiet z dnia 20 grudnia 1993 r. (A/RES/48/104),
– uwzględniając rezolucję Zgromadzenia Ogólnego ONZ z dnia 12 grudnia 1997 r. zatytułowaną „Środki przeciwdziałania przestępczości i środki prawa karnego mające na celu eliminację przemocy wobec kobiet” (A/RES/52/86), rezolucję z dnia 18 grudnia 2002 r. zatytułowaną „Prace nad eliminacją przestępstw przeciw kobietom popełnianych w imię honoru” (A/RES/57/179) oraz rezolucję z dnia 22 grudnia 2003 r. zatytułowaną „Eliminacja przemocy domowej wobec kobiet” (A/RES/58/147),
– uwzględniając sprawozdania specjalnych sprawozdawców Wysokiego Komisarza ONZ ds. Praw Człowieka w zakresie przemocy wobec kobiet oraz Zalecenie Ogólne nr 19 przyjęte przez Komisję ds. Likwidacji Dyskryminacji Kobiet (11 sesja, 1992 r.),
– uwzględniając deklarację pekińską i platformę działania przyjętą podczas IV Światowej Konferencji na temat Kobiet, która odbyła się w dniu 15 września 1995 r., a także rezolucje Parlamentu: z dnia 18 maja 2000 r. w sprawie skutków przyjęcia platformy działania z Pekinu, z dnia 10 marca 2005 r. w sprawie wniosków z IV Światowej Konferencji na temat Kobiet – Platforma działania (Pekin + 10)[2], a także z 25 września 2010 r. w sprawie działań następczych w związku z pekińską platformą działania (Pekin +15),
– uwzględniając rezolucję Zgromadzenia Ogólnego ONZ z dnia 19 grudnia 2006 r. zatytułowaną „Zintensyfikowanie wysiłków w celu wyeliminowania wszelkich form przemocy wobec kobiet” (A/RES/61/143) oraz rezolucje nr 1325 i 1820 Rady Bezpieczeństwa ONZ w sprawie kobiet, pokoju i bezpieczeństwa,
– uwzględniając Rzymski Statut Międzynarodowego Trybunału Karnego przyjęty w 1998 r., a w szczególności jego art. 7 i 8, które wymieniają gwałt, niewolnictwo seksualne, przymusową prostytucję, wymuszoną ciążę i przymusową sterylizację oraz jakiekolwiek inne formy przemocy seksualnej jako zbrodnie przeciwko ludzkości i zbrodnie wojenne oraz zrównują je z pewną formą tortur i poważną zbrodnią wojenną, niezależnie od tego, czy czyny te popełniane są w sposób systematyczny w trakcie konfliktów międzynarodowych lub wewnętrznych,
– uwzględniając art. 110 ust. 2 Regulaminu,
A. mając na uwadze, że kobiety czynnie uczestniczyły w zrywach będących wyrazem żądań większej demokracji, większych praw i swobód w Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie,
B. mając na uwadze, że reżimy panujące w Libii i Egipcie stosowały agresję seksualną jako element konfliktu w tych rewolucjach, wybierając na ofiary kobiety i w szczególności narażając je na liczne niebezpieczeństwa,
C. mając na uwadze, że przemoc seksualna wydaje się być stosowana jako stała metoda zastraszania i poniżania kobiet,
D. mając na uwadze, że Libanka Iman al-Obeidi, która w hotelu w Trypolisie powiedziała dziennikarzom, że padła ofiarą zbiorowego gwałtu i seksualnego maltretowania przez żołnierzy, została w dniu 26 marca 2011 r. zatrzymana w nieznanym miejscu i że obecnie mężczyźni, których oskarża o gwałt, wytoczyli jej proces o zniesławienie,
E. mając na uwadze, że w Egipcie protestujące kobiety mówią, że były poddawane „testom dziewictwa” przez żołnierzy po zabraniu z Placu Tahrir w dniu 9 marca 2011 r. i że stosowano wobec nich tortury i gwałt, a „testy dziewictwa” były przeprowadzane w obecności żołnierzy-mężczyzn i fotografowane,
F. mając na uwadze, że niektórym Egipcjankom grożono postawieniem zarzutu uprawiania prostytucji oraz mając na uwadze, że niektóre z nich zostaną postawione przed sądem wojskowym za negatywny wynik w „testach dziewictwa”,
1. wzywa wiceprzewodniczącą Komisji/ wysoką przedstawiciel, Komisję i rządy państw członkowskich do wyrażenia zdecydowanego sprzeciwu wobec stosowania agresji seksualnej, zastraszania oraz wiktymizacji kobiet w Libii i Egipcie;
2. stanowczo potępia poddawanie protestujących kobiet aresztowanych na Placu Tahrir „testom dziewictwa” przez egipską armię i uważa tę praktykę za niedopuszczalną i równoznaczną ze stosowaniem tortur; wzywa Najwyższą Radę Wojskową Egiptu do podjęcia natychmiastowych działań w celu powstrzymania tych uwłaczających praktyk i zadbania o wyraźne poinstruowanie wszystkich służb bezpieczeństwa i sił zbrojnych, że tortury i inne formy nękania, w tym zmuszanie do „testów dziewictwa”, nie będą dłużej tolerowane;
3. wzywa egipskie władze do podjęcia natychmiastowych kroków w celu powstrzymania stosowania tortur, zbadania wszystkich przypadków nadużyć wobec pokojowych demonstrantów i zaprzestania stawiania osób cywilnych przed trybunałami wojskowymi; jest szczególnie zaniepokojony raportami organizacji praw człowieka stwierdzającymi, że osoby nieletnie były aresztowane i skazywane przed trybunałami wojskowymi;
4. zaleca przeprowadzenie niezależnego dochodzenia w ramach uprawnień Międzynarodowego Trybunału Karnego, by pociągnąć do odpowiedzialności sprawców, ze szczególnym uwzględnieniem przestępstw popełnionych przez Kadafiego;
5. podkreśla, że każdy powinien mieć prawo do wyrażania poglądów na temat demokratycznej przyszłości swojego kraju, nie ryzykując zatrzymania, torturowania czy poniżającego i dyskryminującego traktowania;
6. wyraża stanowcze przekonanie, że przemiany zachodzące w Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie muszą przyczynić się do położenia kresu dyskryminacji kobiet i do ich pełnego uczestnictwa w życiu społecznym na równych warunkach z mężczyznami i zgodnie z Konwencją ONZ w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet;
7. podkreśla ogólną konieczność zagwarantowania praw kobiet w nowych strukturach demokratycznych i prawnych tych społeczeństw;
8. podkreśla, że należy uznać rolę kobiet w tych rewolucjach, nie pomijając napotykanych przez nie zagrożeń i uwzględniając sposób, w jaki mogą bronić swoich praw;
9. podkreśla, że należy nadać nadrzędne znaczenie prawom człowieka i europejskiej polityce sąsiedztwa, a także czynnie dzielić się doświadczeniami UE w kwestii przemocy seksualnej i równości, co stanowi integralną część procesu demokratyzacji; podkreśla także konieczność skutecznego wdrożenia wytycznych UE w sprawie przemocy wobec kobiet i dziewcząt i zwalczania wszelkich form dyskryminacji wobec nich, a zwłaszcza zapobiegania przemocy seksualnej wobec kobiet, ochrony i wspierania ofiar i ścigania sprawców tej przemocy;
10. podkreśla potrzebę uwzględnienia problematyki płci w głównym nurcie polityki oraz wspierania specjalnych działań na rzecz stworzenia skutecznego i metodycznego podejścia do kwestii równości w krajach objętych europejską polityką sąsiedztwa; wzywa rządy i społeczeństwo obywatelskie do pogłębienia integracji społecznej kobiet, walki z analfabetyzmem wśród kobiet i do promowania zatrudnienia kobiet i ich finansowej autonomii, tak by zapewnić im rzeczywistą obecność na wszystkich szczeblach;
11. wzywa wiceprzewodniczącą Komisji/ wysoką przedstawiciel, ESDZ i Komisję, by w programie rozmów z południowymi krajami ościennymi objętymi europejską polityką sąsiedztwa zawarły przede wszystkim takie priorytety polityczne UE, jak zniesienie kary śmierci, poszanowanie praw człowieka, w tym praw kobiet, oraz przestrzeganie podstawowych swobód, a także ratyfikację szeregu międzynarodowych instrumentów prawnych, w tym Rzymskiego Statutu Międzynarodowego Trybunału Karnego i Konwencji genewskiej dotyczącej statusu uchodźców z 1951 r.;
12. zobowiązuje przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wiceprzewodniczącej Komisji/ Wysokiej Przedstawiciel Unii Europejskiej do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa.