PROJEKT REZOLUCJI w sprawie stosowania przemocy seksualnej w konfliktach w Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie
4.4.2011
zgodnie z art. 110 ust. 2 Regulaminu
Britta Thomsen, Véronique De Keyser, Emine Bozkurt, Richard Howitt, Ana Gomes, Maria Eleni Koppa w imieniu grupy politycznej S&D
Patrz też projekt wspólnej rezolucji RC-B7-0244/2011
B7‑0245/2011
Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie stosowania przemocy seksualnej w konfliktach w Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie
Parlament Europejski,
– uwzględniając rezolucję z dnia 26 listopada 2009 r. w sprawie eliminacji przemocy wobec kobiet,
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 17 stycznia 2008 r. w sprawie sytuacji w Demokratycznej Republice Konga i gwałtu jako zbrodni wojennej[1],
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 25 listopada 2010 r. w sprawie dziesiątej rocznicy przyjęcia rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 1325 na temat kobiet, pokoju i bezpieczeństwa,
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 17 lutego 2011 r. w sprawie sytuacji w Egipcie,
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 7 marca 2011 r. w sprawie południowych krajów ościennych, a w szczególności Libii,
– uwzględniając oświadczenie wysokiej przedstawiciel Catherine Ashton wydane w imieniu Unii Europejskiej z okazji Międzynarodowego Dnia przeciw Przemocy wobec Kobiet przypadającego 25 listopada 2010 r.,
– uwzględniając oświadczenie wysokiej przedstawiciel Catherine Ashton wydane w imieniu Unii Europejskiej dnia 8 marca 2011 r. z okazji Międzynarodowego Dnia Kobiet,
– uwzględniając postanowienia instrumentów prawnych ONZ dotyczących praw człowieka, a w szczególności praw kobiet, takich jak Karta ONZ, Powszechna deklaracja praw człowieka, Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych oraz Międzynarodowy pakt praw gospodarczych, społecznych i kulturalnych, Konwencja w sprawie zwalczania handlu ludźmi i eksploatacji prostytucji, Konwencja w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet (CEDAW) oraz fakultatywny protokół do niej, jak również Konwencja w sprawie zakazu tortur oraz innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania, Konwencja dotycząca statusu uchodźców z 1951 r. i zasada non-refoulement;
– uwzględniając inne instrumenty ONZ dotyczące przemocy wobec kobiet, takie jak deklaracja wiedeńska i program działań z dnia 25 czerwca 1993 r. przyjęty na Światowej Konferencji Praw Człowieka (A/CONF. 157/23) oraz deklaracja o likwidacji przemocy wobec kobiet z dnia 20 grudnia 1993 r. (A/RES/48/104),
– uwzględniając rezolucję Zgromadzenia Ogólnego ONZ z dnia 12 grudnia 1997 r. zatytułowaną „Środki przeciwdziałania przestępczości i środki prawa karnego mające na celu eliminację przemocy wobec kobiet” (A/RES/52/86), rezolucję z dnia 18 grudnia 2002 r. zatytułowaną „Prace nad eliminacją przestępstw przeciw kobietom popełnianych w imię honoru” (A/RES/57/179) oraz rezolucję z dnia 22 grudnia 2003 r. zatytułowaną „Eliminacja przemocy domowej wobec kobiet” (A/RES/58/147),
– uwzględniając sprawozdania specjalnych sprawozdawców Wysokiego Komisarza ONZ ds. Praw Człowieka dotyczące przemocy wobec kobiet oraz zalecenie ogólne nr 19 przyjęte przez Komisję ds. Likwidacji Dyskryminacji Kobiet (XI sesja, 1992 r.),
– uwzględniając deklarację pekińską i platformę działania przyjętą podczas IV Światowej Konferencji na temat Kobiet w dniu 15 września 1995 r., a także rezolucje Parlamentu: z dnia 18 maja 2000 r. w sprawie skutków przyjęcia pekińskiej platformy działania, z dnia 10 marca 2005 r. w sprawie wniosków z IV Światowej Konferencji na temat Kobiet – platformy działania (Pekin + 10)[2], a także z 25 września 2010 r. w sprawie działań następczych w związku z pekińską platformą działania (Pekin +15),
– uwzględniając rezolucję Zgromadzenia Ogólnego ONZ z dnia 19 grudnia 2006 r. zatytułowaną „Zintensyfikowanie wysiłków w celu wyeliminowania wszelkich form przemocy wobec kobiet” (A/RES/61/143) oraz rezolucje nr 1325 i 1820 Rady Bezpieczeństwa ONZ w sprawie kobiet, pokoju i bezpieczeństwa,
– uwzględniając Rzymski Statut Międzynarodowego Trybunału Karnego przyjęty w 1998 r., a w szczególności jego art. 7 i 8, które wymieniają gwałt, niewolnictwo seksualne, przymusową prostytucję, wymuszoną ciążę i przymusową sterylizację oraz jakiekolwiek inne formy przemocy seksualnej jako zbrodnie przeciwko ludzkości i zbrodnie wojenne oraz zrównują je z pewną formą tortur i poważną zbrodnią wojenną, niezależnie od tego, czy czyny te popełniane są w sposób systematyczny w trakcie konfliktów międzynarodowych lub wewnętrznych,
– uwzględniając art. 110 ust. 2 Regulaminu,
A. mając na uwadze, że kobiety aktywnie uczestniczyły w zrywach będących wyrazem żądań większej demokracji, większych praw i swobód w Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie,
B. mając na uwadze, że reżimy rządzące w Libii i Egipcie stosowały agresję seksualną jako element konfliktu w tych rewolucjach, wybierając na ofiary kobiety i w szczególności narażając je ataki,
C. mając na uwadze, że przemoc seksualna jest regularnie stosowana jako sposób zastraszenia i poniżania kobiet, również w obozach dla uchodźców, mając na uwadze, że brak stabilnych rządów może prowadzić do ograniczenia praw kobiet i dziewcząt,
D. mając na uwadze, że libijska prawniczka Iman al-Obeidi, która w hotelu w Trypolisie powiedziała dziennikarzom, że była ofiarą zbiorowego gwałtu i seksualnego maltretowania ze strony żołnierzy, została w dniu 26 marca zatrzymana i uwięziona w nieznanym miejscu, a mężczyźni, których oskarża o gwałt, wytoczyli jej teraz proces o zniesławienie,
E. mając na uwadze, że w Egipcie protestujące kobiety mówią, że były poddawane „testom dziewictwa” przez żołnierzy po zabraniu z Placu Tahrir w dniu 9 marca 2011 r. i że stosowano wobec nich tortury i gwałt, a „testy dziewictwa” były przeprowadzane w obecności żołnierzy-mężczyzn i fotografowane,
F. mając na uwadze, że niektóre Egipcjanki zostaną postawione przed sądem wojskowym za negatywny wynik w „testach dziewictwa”,
1. wzywa Komisję i rządy państw członkowskich do stanowczego potępienia stosowania agresji seksualnej, zastraszania i wiktymizacji kobiet w Libii i Egipcie;
2. zaleca przeprowadzenie niezależnego dochodzenia w ramach uprawnień Międzynarodowego Trybunału Karnego, by pociągnąć do odpowiedzialności wszelkich sprawców, ze szczególnym uwzględnieniem przestępstw popełnionych przez Muammara Kaddafiego; służby bezpieczeństwa i siły zbrojne należy jasno poinstruować, że tortury i pozostałe formy niewłaściwego traktowania, w tym zmuszanie do „testów dziewictwa”, nie będą tolerowane i zostaną dokładnie zbadane;. osoby, którym dowiedziono dopuszczenia się takich czynów winny zostać postawione przed wymiarem sprawiedliwości, a odważne kobiety, które złożyły doniesienie o aktach molestowania winny być chronione przed odwetem;
3. podkreśla, że każdy powinien mieć prawo do wyrażania poglądów na temat demokratycznej przyszłości swojego kraju, nie ryzykując zatrzymania, torturowania czy poniżającego i dyskryminującego traktowania;
4. wyraża stanowcze przekonanie, że przemiany zachodzące w Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie muszą przyczynić się do położenia kresu dyskryminacji kobiet i do ich pełnego uczestnictwa w życiu społecznym na równych warunkach z mężczyznami i zgodnie z Konwencją ONZ w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet (CEDAW);
5. podkreśla ogólną potrzebę zagwarantowania praw kobiet w nowych demokratycznych i prawnych strukturach tych społeczeństw; w tym kontekście wnioskuje o ustalenie minimalnego odsetka kobiet w parlamencie i rządzie na 25%; z uwzględnieniem ich zaangażowania w tworzenie komisji konstytucyjnych, a co za tym idzie zwiększając ich rolę w przyszłym ustroju państw;
6. podkreśla rolę, jaką kobiety mogą odegrać w rewolucjach i procesie demokratyzacji, ale również konkretne zagrożenia, na jakie mogą być narażone, oraz potrzebę wspierania i ochrony ich praw;
7. podkreśla potrzebę uwzględniania problematyki płci w głównym nurcie europejskiej polityki sąsiedztwa, której mocną podstawę powinny stanowić prawa człowieka i podkreśla potrzebę aktywnego dzielenia się doświadczeniami UE w zakresie przemocy na tle seksualnym, jak również równości kobiet i mężczyzn, jako istotnych elementów procesu demokratyzacyjnego;
8. podkreśla potrzebę włączenia problematyki płci w główny nurt polityki oraz wspierania specjalnych działań na rzecz stworzenia skutecznego i metodycznego podejścia do kwestii równości płci w krajach objętych europejską polityką sąsiedztwa; wzywa rządy i społeczeństwo obywatelskie do pogłębienia integracji społecznej kobiet, walki z analfabetyzmem wśród kobiet, walki z tradycyjnymi, szkodliwymi praktykamii do promowania zatrudnienia kobiet, tak by zapewnić ich rzeczywistą obecność na wszystkich poziomach życia; co więcej kształcenie kobiet i dziewcząt, w tym poszerzanie wiedzy o przysługujących im prawach, winno stać się priorytetem. gospodarcza niezależność i pozytywne wzorce postępowania to kluczowe czynniki wzmocnienia pozycji kobiet, do czego można doprowadzić, stymulując przedsiębiorczość ewentualnymi mikrokredytami;
9. wzywa wiceprzewodniczącą Komisji/wysoką przedstawiciel, ESDZ i Komisję, by w programie rozmów z południowymi krajami ościennymi objętymi europejską polityką sąsiedztwa zawarły przede wszystkim takie priorytety polityczne UE, jak zniesienie kary śmierci, poszanowanie praw człowieka, w tym praw kobiet, oraz przestrzeganie podstawowych swobód, a także ratyfikację szeregu międzynarodowych instrumentów prawnych, w tym Rzymskiego Statutu Międzynarodowego Trybunału Karnego i Konwencji dotyczącej statusu uchodźców z 1951 r.;
10. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz wiceprzewodniczącej Komisji/wysokiej przedstawiciel Unii Europejskiej do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa.