PROJEKT REZOLUCJI w sprawie szczytu Rady Europejskiej w dniach 8 i 9 grudnia 2011 r. (2011/2546(RSP))
16.1.2012
zgodnie z art. 110 ust. 2 Regulaminu
Roberto Gualtieri, Stephen Hughes, Enrique Guerrero Salom, Udo Bullmann w imieniu grupy politycznej S&D
Patrz też projekt wspólnej rezolucji RC-B7-0003/2012
B7‑0004/2012
Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie szczytu Rady Europejskiej w dniach 8 i 9 grudnia 2011 r. (2011/2546(RSP))
Parlament Europejski,
– uwzględniając konkluzje Rady Europejskiej z dnia 9 i 10 grudnia 2011 r.,
– uwzględniając oświadczenie szefów państw i rządów strefy euro z dnia 9 grudnia 2011 r.,
– uwzględniając „sześciopak” oraz dwa wnioski Komisji w sprawie dalszego zwiększania dyscypliny fiskalnej[1],
– uwzględniając stan negocjacji w sprawie projektu umowy międzynarodowej o ściślejszej unii gospodarczej,
– uwzględniając tekst przedstawiony w imieniu Parlamentu przez jego przedstawicieli w grupie roboczej ad hoc,
– uwzględniając art. 110 ust. 2 Regulaminu,
1. wyraża wątpliwości co do konieczności zawarcia takiej umowy międzyrządowej, której większość głównych celów można lepiej i skuteczniej osiągnąć za pomocą prawa UE, aby zareagować w sposób zdecydowany, natychmiastowy i wyważony na aktualny kryzys finansowy i gospodarczy oraz kryzys społeczny w wielu państwach członkowskich UE; niemniej jednak gotów jest pracować na rzecz konstruktywnego rozwiązania;
2. wyraża poparcie dla tekstu przedstawionego w grupie roboczej ad hoc przez posłów mianowanych przez Konferencję Przewodniczących na przedstawicieli Parlamentu; ubolewa na faktem, że jak na razie projekt umowy z dnia 10 stycznia 2012 r. nie uwzględnia propozycji Parlamentu Europejskiego; odnotowuje poparcie wielu państw członkowskich dla niektórych propozycji Parlamentu, zaś swoje stanowisko rozważy po otrzymaniu ostatecznego projektu, co powinno nastąpić w dniu 18 stycznia 2012 r.;
3. jest głęboko przekonany, że unia walutowa może przeistoczyć się w prawdziwą unię gospodarczą i fiskalną jedynie przy zastosowaniu metody wspólnotowej; przypomina, że UE to projekt polityczny oparty na silnych wspólnych instytucjach oraz poszanowaniu wspólnych zasad;
4. ponawia apel o Unię będącą jednocześnie unią stabilności i trwałego wzrostu; jest zdania, że dyscyplina budżetowa, mimo iż jest podstawą trwałego wzrostu, nie doprowadzi sama w sobie do uzdrowienia sytuacji oraz że umowa musi być wyraźnym sygnałem, że przywódcy europejscy podejmą równie energiczne działania na obu frontach; nalega zatem, by umowa ta zawierała zobowiązanie umawiających się stron do podjęcia działań propagujących większą konwergencję i konkurencyjność oraz propozycje dotyczące funduszu ratunkowego, obligacji projektowych, podatku od transakcji finansowych w ramach prawodawstwa UE oraz planu wprowadzenia obligacji stabilności, przy zapewnieniu dyscypliny fiskalnej;
5. nalega w szczególności, by:
– w nowej umowie jednoznacznie i wyraźnie uznano nadrzędny charakter prawa UE względem postanowień w niej zawartych;
– wszelkie środki na rzecz wykonania umowy były podejmowane zgodnie z odnośnymi procedurami przewidzianymi w traktatach UE;
– w umowie zachowano pełną zgodność z prawem UE, zwłaszcza w odniesieniu do wartości liczbowych, o których mowa w pakcie stabilności i wzrostu, a w przypadkach, w których umawiające się strony pragną realizować cele odbiegające od prawa UE, obowiązkowo stosowano właściwe unijne procedury prawne i nie dopuszczano do wprowadzania podwójnych standardów;
– szanowano odpowiedzialność demokratyczną poprzez zwiększenie udziału Parlamentu we wszystkich aspektach koordynacji gospodarki europejskiej i zarządzania nią;
– współpraca parlamentów narodowych i Parlamentu Europejskiego przebiegała zgodnie z traktatami unijnymi, w myśl art. 9 protokołu nr 1 do Traktatu;
– w nowej umowie zapisano prawnie wiążące zobowiązanie umawiających się stron do podjęcia wszelkich niezbędnych działań w celu dopilnowania, by umowa ta została co do treści włączona do Traktatu, najpóźniej w terminie pięciu lat;
6. zastrzega sobie prawo do wykorzystania wszelkich instrumentów politycznych i prawnych, jakimi dysponuje, aby bronić prawa UE i roli instytucji unijnych, zwłaszcza jeśli pewne elementy ostatecznej umowy będą niezgodne z prawem UE;
7. podkreśla, że takie same uwarunkowania instytucjonalne, prawne i polityczne odnoszą się do innych umów wielostronnych zawieranych w następstwie kryzysu finansowego, na przykład w sprawie europejskiego mechanizmu stabilności; zwraca się zatem o to, by Parlament uczestniczył w tych negocjacjach na podobnych warunkach, na jakich uczestniczy w negocjacjach dotyczących odnośnej umowy międzynarodowej;
8. przypomina Komisji, że ma ona obowiązek odgrywania w pełni swej instytucjonalnej roli strażniczki traktatów;
9. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji głowom państw i szefom rządów, przewodniczącemu Rady, przewodniczącemu Eurogrupy, Komisji oraz Europejskiemu Bankowi Centralnemu.
- [1] Rozporządzenie w sprawie wzmocnienia nadzoru gospodarczego i budżetowego nad państwami członkowskimi, COM (2011) 819 final oraz rozporządzenie w sprawie wspólnych przepisów dotyczących monitorowania i oceny wstępnych planów budżetowych COM (2011) 821 final.