PROJEKT REZOLUCJI w sprawie konkluzji z posiedzenia Rady Europejskiej (w dniach 8-9 grudnia 2011 r.) dotyczących umowy międzynarodowej w sprawie unii stabilności fiskalnej (2011/2546(RSP))
16.1.2012
złożony zgodnie z art. 110 ust. 2 Regulaminu
Søren Bo Søndergaard, Jean-Luc Mélenchon, Miguel Portas, Marisa Matias, Kyriacos Triantaphyllides, Takis Hadjigeorgiou, Paul Murphy, Cornelis de Jong, Willy Meyer, Patrick Le Hyaric, Mikael Gustafsson, Nikolaos Chountis, Marie-Christine Vergiat, Ilda Figueiredo w imieniu grupy politycznej GUE/NGL
B7‑0012/2012
Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie konkluzji z posiedzenia Rady Europejskiej (w dniach 8-9 grudnia 2011 r.) dotyczących umowy międzynarodowej w sprawie unii stabilności fiskalnej (2011/2546(RSP))
Parlament Europejski,
– uwzględniając oświadczenie szefów państw i rządów strefy euro z dnia 9 grudnia 2011 r.,
– uwzględniając projekt międzynarodowego traktatu o stabilności, koordynacji i zarządzaniu w ramach unii gospodarczej i walutowej,
– uwzględniając art. 110 ust. 2 Regulaminu,
A. mając na uwadze, że w umowie fiskalnej nie ma mowy o głównych elementach, które doprowadziły do kryzysu, a mianowicie o liberalizacji, deregulacji i nadmiernym zaufaniu do rynków finansowych, zwiększających się różnicach makroekonomicznych w strefie euro oraz narzucaniu polityki neoliberalnej;
B. mając na uwadze, że proponowane przez szefów państw i rządów środki stanowią kontynuację polityk, które poniosły fiasko, a przyczyny kryzysu finansowego i gospodarczego leżące u ich podstaw, a szczególnie trwająca obecnie deregulacja kluczowych sektorów gospodarki oraz wzrastające różnice makroekonomiczne w obrębie strefy euro, wciąż pozostają bez rozwiązań;
C. mając na uwadze, że od początku kryzysu finansowego zależność od rynków finansowych, pomimo jej niszczycielskich skutków, jeszcze wzrosła; mając na uwadze, że kres temu może położyć wyłącznie publiczna kontrola nad bankami i udzielanie państwom członkowskim niskooprocentowanych pożyczek przez Europejski Bank Centralny;
D. mając na uwadze, że umowa fiskalna pozbawi demokratycznie wybrane rządy państw członkowskich możliwości wyboru polityki fiskalnej i wyjmie ją spod demokratycznej kontroli społeczeństw Europy, w tym spod kontroli parlamentów krajowych, oraz wprowadzi trwałe ramy drastycznych oszczędności;
E. mając na uwadze, że rządy w całej Europie przyjęły dyktat rynków finansowych i w związku z tym całkowicie zorientowały swoje propozycje strategii politycznych na usatysfakcjonowanie rynków;
F. zauważa, że zasady regulujące euro są zapisane w obowiązujących Traktatach i nie mogą ulec zmianie bez wprowadzenia zmian w tych Traktatach;
G. mając na uwadze, że kryzys zaufania społeczeństw państw członkowskich UE do instytucji UE staje się coraz poważniejszy, prowadząc do pogłębiania się kryzysu demokracji i legitymacji UE;
H. mając na uwadze, że w rezultacie polityki UE obywatele coraz bardziej postrzegają Unię Europejską jako zagrożenie dla ich dobrobytu ekonomicznego i społecznego, jako źródło wzrastającego zagrożenia dla ich pracy i dochodów, jako propagatorkę nierówności i niesprawiedliwości oraz jako przeszkodę dla pełnej demokracji, która może pogłębić nacjonalistyczne ciągoty, spowodować szerzenie się idei ksenofobicznych i wysoki poziom absencji w wyborach, w tym w wyborach europejskich;
1. uważa, że działania Rady Europejskiej pogłębią światowy kryzys kapitalizmu;
2. stanowczo sprzeciwia się międzynarodowemu traktatowi o stabilności, koordynacji i zarządzaniu w ramach unii gospodarczej i walutowej oraz niedawnym zmianom w strukturze UGW (zarządzanie gospodarcze, europejski semestr, pakt euro plus); uważa, że zmiany te stanowią najbardziej reakcyjną, niedemokratyczną i skrajnie neoliberalną odpowiedź na obecny kryzys;
3. potępia fakt, że projekt międzynarodowego traktatu o stabilności, koordynacji i zarządzaniu w ramach unii gospodarczej i walutowej koncentruje się na tych samych instrumentach, które doprowadziły do kryzysu, zamiast ukierunkować rozwój gospodarczy w państwach UE-27 na pełne zatrudnienie (w szczególności więcej lepszych miejsc pracy), wzrost społeczno-gospodarczy, spójność społeczną (zwłaszcza walkę z ubóstwem, nierównością dochodów i bezrobociem) oraz ochronę środowiska, oraz powiększa deficyt demokratycznej legitymacji obecnej polityki, ignorując rolę Parlamentu Europejskiego i parlamentów narodowych;
4. ponadto uważa, że projekt międzynarodowego traktatu zinstytucjonalizuje drastyczne oszczędności i podważy zasadę równości praw demokratycznych wszystkich 27 państw członkowskich, co nieuchronnie pogłębi kryzys, pogorszy standard życia większości obywateli UE i zwiększy nierówności między państwami członkowskimi oraz zrodzi podziały, które doprowadzą do „Unii wielu prędkości”, w ramach procesu nie tylko zagrażającego istnieniu euro, lecz może i istnieniu samej UE;
5. nalega, by debata na temat sposobu wyjścia z kryzysu gospodarczego nie została pozostawiona instytucjom UE i rządom państw członkowskich UE, lecz by uczestniczyło w niej również społeczeństwo obywatelskie, związki zawodowe, bezrobotni i inne społecznie wykluczone warstwy społeczeństw europejskich; wzywa do kompleksowej debaty między społeczeństwami Europy na temat ich oczekiwań co do UE i ich celów;
6. uważa, że zobowiązania tej wagi, jakie przestawiono w projekcie międzynarodowego traktatu, obligują do jak najszerszych konsultacji z obywatelami za pośrednictwem referendum zgodnie z przepisami krajowymi; kładzie nacisk na to, by te referenda zostały przeprowadzone bez politycznej ingerencji Komisji Europejskiej;
7. zauważa, że wszelkie zmiany w konstytucji Irlandii wymagają przeprowadzenia referendum oraz że konstytucja Irlandii powierza władzę budżetową irlandzkiemu parlamentowi i rządowi, a zatem w razie przeniesienia władzy budżetowej powstaje konieczność zmiany konstytucji;
8. uważa, że rządy w tych państwach członkowskich, w których nie ma możliwości przeprowadzenia referendum, powinny dać obywatelom prawo zadecydowania o ratyfikacji tego projektu traktatu w ramach powszechnych konsultacji;
9. podkreśla, że wszelkie przyszłe zmiany traktatu UE muszą być przyjmowane zgodnie ze zwykłą procedurą zmiany traktatu; odrzuca zastosowanie „szybkiej ścieżki”;
10. uważa, że głosowanie nad alternatywnymi gospodarczymi lub fiskalnymi strategiami politycznymi przedstawionymi przez partie polityczne jest fundamentalnym elementem demokracji w państwach członkowskich oraz że projekt międzynarodowego traktatu znacznie ograniczy zdolność przyszłych wybranych w wyborach rządów do wdrażania własnych strategii; i to nie tylko w przypadku fiskalnych i gospodarczych strategii politycznych, ale i w odniesieniu do kwestii socjalnych, edukacyjnych i kulturalnych, co stanowi podstawowe zagrożenie dla zasady pomocniczości;
11. sprzeciwia się przekazaniu Europejskiemu Trybunałowi Sprawiedliwości i Komisji Europejskiej nowych uprawnień do ingerencji w politykę budżetową państw członkowskich;
12. zauważa, że zasady regulujące euro są zapisane w obowiązujących Traktatach UE oraz że nie mogą one ulec zmianie, jeżeli nie ulegną zmianie obowiązujące Traktaty;
13. ubolewa nad prawnym i politycznym brakiem jasności wokół tego projektu traktatu międzynarodowego, a mianowicie nad brakiem konkretnego i publicznie dostępnego projektu traktatu;
14. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz parlamentom państw członkowskich.