PROJEKT REZOLUCJI w sprawie konkluzji z posiedzenia Rady Europejskiej (w dniu 30 stycznia 2012 r.) dotyczących umowy międzynarodowej w sprawie unii stabilności fiskalnej
31.1.2012
zgodnie z art. 110 ust. 2 Regulaminu
Jürgen Klute, Jean-Luc Mélenchon, Miguel Portas, Nikolaos Chountis, Willy Meyer, Paul Murphy, Marisa Matias w imieniu grupy politycznej GUE/NGL
B7‑0043/2012
Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie konkluzji z posiedzenia Rady Europejskiej (w dniu 30 stycznia 2012 r.) dotyczących umowy międzynarodowej w sprawie unii stabilności fiskalnej
Parlament Europejski,
– uwzględniając komunikat państw członkowskich strefy euro z dnia 30 stycznia 2012 r.,
– uwzględniając międzynarodowy traktat o stabilności, koordynacji i zarządzaniu w ramach unii gospodarczej i walutowej,
A. mając na uwadze, że działania uzgodnione przez szefów państw i Radę UE nie rozwiązują głównych problemów, które doprowadziły do kryzysu, a mianowicie nadmiernego zaufania do rynków finansowych oraz zwiększających się różnic makroekonomicznych w strefie euro;
B. mając na uwadze, że od początku kryzysu finansowego zależność od rynków finansowych, pomimo ich niszczycielskich skutków, jeszcze wzrosła; mając na uwadze, że kres temu może położyć wyłącznie publiczna kontrola nad bankami i udzielanie państwom członkowskim niskooprocentowanych pożyczek przez Europejski Bank Centralny;
C. mając na uwadze, że proponowany traktat pozbawi demokratycznie wybrane rządy państw członkowskich możliwości wyboru polityki fiskalnej i wyjmie ją spod demokratycznej kontroli społeczeństw Europy, w tym spod kontroli parlamentów krajowych, oraz wprowadzi trwałe ramy drastycznych oszczędności;
D. mając na uwadze, że kryzys zaufania społeczeństw państw członkowskich UE do instytucji unijnych staje się coraz poważniejszy, prowadząc do pogłębiania się kryzysu legitymacji UE;
E. mając na uwadze, ze proces prowadzący do zawarcia tej umowy nie był przejrzysty, lekceważąc kontrolę demokratyczną, która z reguły powinna być charakterystyczną cechą wszelkich reform w UE;
F. mając na uwadze, że rządy w całej Europie przyjęły dyktat rynków finansowych i w związku z tym całkowicie zorientowały swoje propozycje strategii politycznych na usatysfakcjonowanie rynków;
G. mając na uwadze, że nie można dokonać żadnej poważnej zmiany strategii politycznych UE bez pełnego zaangażowania Unii i jej parlamentów krajowych;
H. mając na uwadze, że obywatele coraz częściej postrzegają politykę UE jako zagrożenie dla ich dobrobytu ekonomicznego i społecznego, jako źródło rosnącego zagrożenia dla ich zatrudnienia i dochodów, jako propagatorkę nierówności i niesprawiedliwości oraz jako przeszkodę w demokratycznej kontroli obywateli nad ich własnym życiem;
1. uważa, że działania Rady Europejskiej pogłębią światowy kryzys kapitalizmu;
2. przypomina, że główne przyczyny obecnego kryzysu zadłużenia publicznego są bardzo złożone, a zaproponowane w traktacie jednostronne podejście, polegające na ograniczeniu wydatków, nie przyniesie rozwiązania;
3. odrzuca międzynarodowy traktat o stabilności, koordynacji i zarządzaniu w ramach unii gospodarczej i walutowej oraz niedawne zmiany w strukturze UGW (zarządzanie gospodarcze, europejski semestr, pakt euro plus); uważa, że zmiany te stanowią najbardziej reakcyjną, niedemokratyczną i skrajnie neoliberalną odpowiedź na obecny kryzys;
4. przypomina, że przyczyny kryzysu leżą m.in. w deregulacji kluczowych sektorów gospodarki, zaburzeniach rachunku obrotów bieżących oraz związanych z tym różnych stopach inflacji wynikających z nierównej dynamiki jednostkowych kosztów pracy, a także w niemożności skutecznego opodatkowania dóbr i dużych przedsiębiorstw przez wiele państw członkowskich;
5. ponadto uważa, że projekt międzynarodowego traktatu zinstytucjonalizuje drastyczne oszczędności i podważy zasadę równości praw demokratycznych wszystkich 27 państw członkowskich, co nieuchronnie pogłębi kryzys, pogorszy standard życia większości obywateli UE i zwiększy nierówności między państwami członkowskimi oraz zrodzi podziały, które doprowadzą do powstania Unii wielu prędkości, w ramach procesu nie tylko zagrażającego istnieniu euro, ale także samej UE;
6. przypomina, że niektóre państwa członkowskie czerpią korzyści z kryzysu zadłużenia publicznego, a skupienie uwagi niektórych państw członkowskich na eksporcie w znacznej mierze doprowadziła do niewłaściwej dystrybucji zasobów produkcyjnych i powstania baniek w gospodarce, dlatego wzywa te kraje do większego zaangażowania się w rozwiązanie kryzysu; wzywa państwa członkowskie do wprowadzenia mechanizmów opartych na solidarności i proporcjonalności;
7. potępia fakt, że projekt międzynarodowego traktatu o stabilności, koordynacji i zarządzaniu w ramach unii gospodarczej i walutowej koncentruje się na tych samych instrumentach, które doprowadziły do kryzysu, zamiast ukierunkować rozwój gospodarczy w państwach UE-27 na pełne zatrudnienie (w tym lepsze i liczniejsze miejsca pracy), wzrost społeczno-gospodarczy, spójność społeczną (zwłaszcza walkę z ubóstwem, nierównymi dochodami i bezrobociem) oraz ochronę środowiska;
8. sprzeciwia się wprowadzeniu nowej zasady, zgodnie z którą roczny deficyt strukturalny państw członkowskich powinien wynosić 0,5% nominalnego PKB, gdyż doprowadzi to do ciągłego oszczędzania i dalszego pogorszenia się sytuacji gospodarczej, napędzając mechanizm zmniejszania dochodów państwa przy coraz większym zadłużeniu, a także zdecydowanie przeciwstawia się sankcjom i uzależnianiu dalszego wsparcia od pewnych warunków;
9. uważa ponadto, że wprowadzenie zobowiązania do ograniczenia długu o jedną dwudziestą rocznie z myślą o uzyskaniu 60% stosunku zadłużenia do PKB – pomijając fakt, że jest niemożliwe do spełnienia – podważy wysiłki rządów zmierzające do pobudzenia gospodarki i wyjścia z kryzysu;
10. wzywa państwa członkowskie do położenia kresu obecnemu transferowi źródeł dobrobytu od wynagrodzeń do zysków, który nieuchronnie doprowadzi do dalszej destabilizacji gospodarczej oraz tworzenia baniek;
11. ponownie podkreśla konieczność podjęcia kompleksowych i zrównoważonych działań na rzecz przezwyciężenia kryzysu, takich jak wprowadzenie umów dotyczących restrukturyzacji długu dla nadmiernie zadłużonych gospodarek, w tym również częściowej redukcji zadłużenia, a także podejmowanie inwestycji pobudzających wzrost w ekologicznej gospodarce przy wykorzystaniu zdolności udzielania pożyczek przez Europejski Bank Inwestycyjny;
12. jest głęboko przekonany, że powrót do zrównoważonego prowadzenia rachunków publicznych wymaga długoterminowego podejścia obejmującego opodatkowanie dóbr, podatek od transakcji finansowych, zwalczanie oszustw podatkowych i uchylania się od płacenia podatków, właściwą interwencję EBC oraz silną kontrolę sektora finansowego;
13. uważa, że zobowiązania tej wagi, jakie przestawiono w projekcie międzynarodowego traktatu, obligują do jak najszerszych konsultacji z obywatelami w drodze referendum zgodnie z przepisami krajowymi; domaga się, by referenda te zostały przeprowadzone bez politycznej ingerencji Komisji Europejskiej; ponadto uważa, że rządy w tych państwach członkowskich, w których nie ma możliwości przeprowadzenia referendum, powinny dać obywatelom prawo zadecydowania o ratyfikacji tego projektu traktatu w ramach powszechnych konsultacji;
14. zauważa, że wszelkie zmiany w konstytucji Irlandii wymagają referendum, a konstytucja powierza władzę budżetową irlandzkiemu parlamentowi i rządowi, a zatem w razie przeniesienia uprawnień budżetowych powstaje konieczność zmiany konstytucji;
15. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz parlamentom państw członkowskich.