PROJEKT REZOLUCJI w sprawie rozwoju sytuacji w dziedzinie demokracji w Demokratycznej Republice Konga
6.6.2012 - (2012/2673(RSP))
zgodnie z art. 110 ust. 2 Regulaminu
Isabelle Durant, Raül Romeva i Rueda, Judith Sargentini w imieniu grupy Verts/ALE
Patrz też projekt wspólnej rezolucji RC-B7-0280/2012
B7‑0291/2012
Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie rozwoju sytuacji w dziedzinie demokracji w Demokratycznej Republice Konga
Parlament Europejski,
– uwzględniając oświadczenie wysokiej przedstawiciel Catherine Ashton złożone w dniu 9 grudnia 2011 r. w imieniu Unii Europejskiej w sprawie procesu wyborczego w Demokratycznej Republice Konga (A 507/1/11 REV 1),
– uwzględniając końcowe sprawozdanie z unijnej misji obserwacji wyborów w DRK przedstawione w dniu 29 marca 2009 r.,
– uwzględniając zalecenia Niezależnej Państwowej Komisji Wyborczej wydane w kwietniu 2012 r.,
– uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie Demokratycznej Republiki Konga,
– uwzględniając art. 110 ust. 2 Regulaminu,
A. mając na uwadze, że sytuacja praw człowieka i proces demokratyzacji w Demokratycznej Republice Konga nadal budzą zaniepokojenie, ponieważ w okresie poprzedzającym wybory prezydenckie wzrosła liczba naruszeń praw człowieka z pobudek politycznych;
B. mając na uwadze, że wybory prezydenckie i legislacyjne były chaotyczne i zakłócane przez państwowe siły bezpieczeństwa atakujące kandydatów opozycji, dziennikarzy i zwyczajnych obywateli, a obserwatorzy wyborów uznali wyniki za niewiarygodne;
C. przypominając, że do konstytucji DRK wniesiono poprawki, by zmienić system wyborów prezydenckich z głosowania dwuturowego na jednoturowe, co dało przewagę ustępującemu prezydentowi Kabili;
D. mając na uwadze, że wybuch konfliktu zbrojnego wywołał falę zabójstw o niespotykanej skali, wysiedlenia ludności oraz akty przemocy seksualnej wobec kobiet ze strony uzbrojonych grup rebeliantów, jak również sił rządowych i policyjnych;
E. mając na uwadze, że obrońcy praw człowieka i dziennikarze w DRK są zastraszani, uprowadzani i zabijani, co utrudnia im wykonywanie pracy w sposób niezależny;
F. mając na uwadze, że niepowodzenie prokuratorów cywilnych i wojskowych w przeprowadzeniu bezstronnych śledztw w sprawie osób odpowiedzialnych za łamanie praw człowieka sprzyja atmosferze bezkarności i popełnianiu kolejnych zbrodni;
G. mając na uwadze znaczenie procesu apelacyjnego w sprawie zabójstwa F. Chebeyi dla postawienia przed sądem osób odpowiedzialnych za jego śmierć;
H. mając na uwadze, że okrucieństwa popełniane na kobietach obejmują często gwałt, gwałt zbiorowy, niewolnictwo seksualne i morderstwo oraz mają daleko idące konsekwencje, niszcząc kobiety fizycznie i psychicznie;
I. mając na uwadze, że kwestia nielegalnej eksploatacji bogactw naturalnych kraju, z których część jest wywożona do innych państw, w tym państw członkowskich UE, stanowi jeden z czynników podsycających i zaogniających konflikt w DRK,
1. wyraża przekonanie, że budowanie demokratycznego społeczeństwa wymaga przede wszystkim silnej woli politycznej i ambitnej wizji – ze strony liderów politycznych, rządów, a także opozycji – mających na celu tworzenie instytucji politycznych gwarantujących ludności prawa człowieka, społeczne, ekonomiczne i środowiskowe;
2. jest zdania, że liderzy polityczni, organizacje społeczeństwa obywatelskiego, liderzy religijni, stowarzyszenia kobiet w DRK powinny osiągnąć konsens narodowy w kwestii właściwych i odpowiednich instytucji, ustalonych i uzgodnionych procedur, za pośrednictwem których można wdrażać praktyki demokratyczne;
3. uważa, że niezależne sądownictwo i niezależne media mają decydujący wpływ na kształt i regulację procesu demokratycznego, którego celem jest wzmocnienie rządów prawa, utworzenie instytucji demokratycznych, w tym funkcjonującego parlamentu, reprezentowanie pluralizmu politycznego i wzmocnienie roli społeczeństwa obywatelskiego;
4. jest zdania, że wybory są niezbędne, ale jednak nie wystarczają do stworzenia warunków umożliwiających zaistnienie procesu demokratyzacji, który nie kończy się na zorganizowaniu wyborów; uważa, że istotnym warunkiem powodzenia procesu demokratyzacji jest zaangażowanie się na rzecz rozwoju społecznego i gospodarczego kraju, aby zapewnić ludności możliwość korzystania z podstawowych praw, takich jak prawo do edukacji, opieki zdrowotnej czy zatrudnienia;
5. wzywa władze kongijskie do przeprowadzenia bezstronnego i szczegółowego dochodzenia oraz postawienia przed sądem osób odpowiedzialnych za łamanie praw człowieka, zgodnie z prawem kongijskim i międzynarodowym;
6. wzywa władze kongijskie do zmodernizowania i zreformowania systemu sądownictwa, armii i więzień; wzywa również do zapewnienia im odpowiedniego szkolenia oraz udostępnienia zasobów ludzkich i finansowych niezbędnych do walki z bezkarnością;
7. wzywa parlament DRK do utworzenia Krajowej Komisji Praw Człowieka, zgodnie z zapisem w konstytucji, co byłoby pierwszym krokiem do uchwalenia prawa dotyczącego ochrony ofiar i świadków łamania praw człowieka, działaczy na rzecz praw człowieka, pracowników organizacji pomocowych i dziennikarzy;
8. zwraca się do państw Regionu Wielkich Jezior Afrykańskich, by nadal aktywnie i wspólnie wspierały pokój i stabilność w regionie dzięki istniejącemu mechanizmowi regionalnemu, a także by wzmogły wysiłki na rzecz regionalnego rozwoju gospodarczego, zwracając szczególną uwagę na pojednanie, przestrzeganie praw człowieka, walkę z bezkarnością, większą odpowiedzialność sądową oraz powrót i integrację uchodźców i wewnętrznych przesiedleńców;
9. z zadowoleniem przyjmuje starania władz kongijskich dążące do wdrożenia przepisów zabraniających handlowania surowcami mineralnymi i ich przetwarzania na obszarach, gdzie dochodzi do nielegalnej eksploatacji minerałów, takich jak obszary kontrolowane przez grupy zbrojne; wzywa władze kongijskie do sprawniejszego wdrażania przepisów, aby położyć kres nielegalnej eksploatacji surowców mineralnych, i nalega, by DRK kontynuowała starania w celu przestrzegania inicjatywy na rzecz przejrzystości w przemyśle wydobywczym;
10. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wiceprzewodniczącej Komisji/wysokiej przedstawicielowi Unii ds. zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, rządom i parlamentom państw członkowskich, instytucjom Unii Afrykańskiej, a także sekretarzowi generalnemu ONZ i specjalnemu przedstawicielowi ONZ ds. przemocy seksualnej podczas konfliktów zbrojnych.