Projekt rezolucji - B7-0349/2012Projekt rezolucji
B7-0349/2012

PROJEKT REZOLUCJI w sprawie priorytetów programu Komisji Europejskiej na 2013 r.

27.6.2012 - (2012/2688(RSP))

zamykającej debatę nad oświadczeniem Komisji
zgodnie z art. 35 ust. 3 Regulaminu i Porozumieniem ramowym w sprawie stosunków między Parlamentem Europejskim a Komisją

Gabriele Zimmer w imieniu grupy politycznej GUE/NGL

Procedura : 2012/2688(RSP)
Przebieg prac nad dokumentem podczas sesji
Dokument w ramach procedury :  
B7-0349/2012
Teksty złożone :
B7-0349/2012
Debaty :
Teksty przyjęte :

B7‑0349/2012

Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie priorytetów programu Komisji Europejskiej na rok 2013

(2012/2688(RSP))

Parlament Europejski,

–   uwzględniając art. 35 ust. 3 Regulaminu,

A. mając na uwadze, że UE przechodzi dziś przez najpoważniejszy kryzys gospodarczy, społeczny i prawomocności od momentu jej powstania;

B.  mając na uwadze, że skala ubóstwa, już i tak wyjątkowo wysoka w UE, stale wzrasta, sięgając poziomu 84 mln osób, w tym 19 mln dzieci; mając na uwadze, że jednocześnie wzrósł poziom bogactwa, który obecnie jest wyższy niż przed kryzysem;

C.  mając na uwadze, że wobec wysokiej i utrzymującej się stopy bezrobocia w większości państw członkowskich, wzrasta ona zwłaszcza wśród młodzieży;

D.  mając na uwadze, że instytucje UE wprowadzają jednocześnie kolejne ograniczenia do budżetów krajowych; mając na uwadze, że polityka ta doprowadzi do wzrostu bezrobocia, poważnej obniżki płac, wyższego wieku emerytalnego, niższych wydatków publicznych w takich dziedzinach jak edukacja i zdrowie, a ponadto zdusi popyt, przygotowując grunt pod wprowadzenie radykalnego programu liberalizacji;

E.  mając na uwadze, że działania antykryzysowe Rady Europejskiej, Komisji Europejskiej, Europejskiego Banku Centralnego i MFW pogorszyły sytuację i prowadzą do jeszcze głębszego kryzysu gospodarczego i społecznego w wielu państwach członkowskich;

F.  mając na uwadze, że strategie polityczne UE w znacznym stopniu przyczyniają się do rosnących nierówności i zapaści gospodarczej w Unii Europejskiej i niszczą ideę Unii opartej na opiece i solidarności między krajami Europy;

G.  mając na uwadze, że proponowane środki zaradcze w rodzaju pakietów dotyczących zarządzania gospodarczego i międzynarodowy traktat o stabilności, koordynacji i zarządzaniu w ramach unii gospodarczej i walutowej na stałe pozbawią demokratycznie wybrane rządy państw członkowskich możliwości podejmowania wyboru polityki, a narody Europy, w tym parlamenty narodowe, możliwości sprawowania demokratycznej kontroli; mając na uwadze, że taki rozwój wydarzeń stanowi zasadniczo poważne zagrożenie dla demokracji w UE;

H.  mając na uwadze, że obserwujemy stanowczy i narastający powszechny sprzeciw wobec stosowania ww. polityki UE, którego wyrazem są masowe protesty, strajki generalne oraz inne formy sprzeciwu; mając na uwadze, że wyniki niedawnych wyborów w Grecji i Francji świadczą o tym, że ludność pragnie zdecydowanej zmiany polityki;

1.  podkreśla fakt, że aktualny kryzys gospodarczy i społeczny jest także rezultatem neoliberalnej polityki Komisji polegającej na promowaniu deregulacji rynków finansowych, liberalizacji rynku towarów i usług oraz nadawaniu rosnącego znaczenia aspektowi finansowemu gospodarki, a także redukcji inwestycji publicznych i postępującej deregulacji rynku pracy; zdecydowanie krytykuje Komisję za niewyciągnięcie nauki z tego faktu; uważa, że działania antykryzysowe UE pogłębią globalny kryzys kapitalizmu;

2.  apeluje o radykalną zmianę polityki ku strategii stawiającej ludzi, a nie interesy rynków finansowych, na pierwszym miejscu; podkreśla pilną konieczność społecznej i ekologicznej transformacji europejskich gospodarek;

3.  przypomina o swym apelu o uchylenie paktu na rzecz stabilności i wzrostu oraz międzynarodowego traktatu o stabilności, koordynacji i zarządzaniu w ramach unii gospodarczej i walutowej równolegle z zawarciem paktu na rzecz zatrudnienia i wzrostu, który będzie stymulował inwestycje publiczne, zwiększał popyt krajowy, wspierał bardzo małe, małe i średnie przedsiębiorstwa oraz ustanowi konkretne kryteria gospodarcze, społeczne i w zakresie środowiska naturalnego, dostosowane do specyficznych potrzeb każdego państwa członkowskiego, w szczególności z myślą o ograniczaniu bezrobocia i ubóstwa;

4.  z zaniepokojeniem zauważa, że lata tuż po wejściu w życie traktatu lizbońskiego charakteryzowały się silnymi spięciami między instytucjami europejskimi w kwestii uczestnictwa w demokracji i praw Parlamentu Europejskiego do kontroli; podkreśla, że demokratyzacja Unii Europejskiej jest konieczna, jeżeli ma ona przetrwać, oraz że wzmocnienie roli Parlamentu Europejskiego i parlamentów narodowych stanowi ważny aspekt tego wyzwania;

5.  podkreśla konieczność zwiększenia udziału obywateli w decydowaniu o fundamentalnych problemach dotyczących rozwoju Unii Europejskiej, np. dzięki wprowadzeniu większej liczby instrumentów demokracji bezpośredniej, zwłaszcza referendów w państwach członkowskich UE;

Walka z ubóstwem i wykluczeniem społecznym

6.  wzywa Komisję do zaproponowania planu działań na rzecz wdrożenia połączonych strategii aktywnej integracji przez wszystkie państwa członkowskie, przy zapewnieniu odpowiedniego dochodu minimum, dostępu do usług i sprzyjających integracji rynków pracy; wzywa Komisję do sporządzenia wniosku w sprawie dyrektywy ramowej dotyczącej odpowiedniego minimalnego dochodu z myślą o egzekwowaniu prawa każdej osoby do posiadania wystarczających środków do prowadzenia godnego życia; jest zdania, że Komisja powinna zaproponować cel UE, zgodnie z którym pensje minimalne (ustawowe, na podstawie uzgodnień grupowych na szczeblu krajowym, regionalnym czy branżowym) gwarantowałyby wynagrodzenie w wysokości co najmniej 60% średniej pensji (odpowiednio krajowej, branżowej itd.) oraz zaproponować harmonogram wyznaczający ramy czasowe na osiągnięcie tego celu we wszystkich państwach członkowskich;

Europejskie ramy gwarancji na rzecz młodzieży w zakresie zatrudnienia i wykształcenia

7.  wzywa Komisję do przedstawienia wniosku ustawodawczego w sprawie wiążącej gwarancji na rzecz młodzieży zapewniającej każdej młodej osobie w UE prawo do oferty odpowiedniego, dobrze płatnego zatrudnienia zgodnego z jej kwalifikacjami i umiejętnościami, nauki zawodu, dodatkowego szkolenia bądź zatrudnienia połączonego ze szkoleniem natychmiast po pojawieniu się perspektywy bezrobocia;

Ubóstwo osób starszych

8.  przypomina, że ubóstwo osób starszych będzie jednym z głównych zagrożeń, z którymi borykać się będą europejskiej społeczeństwa; przypomina Komisji, że należy uwzględnić ten problem także podczas przeglądu dyrektywy w sprawie instytucji pracowniczych programów emerytalnych; wzywa Komisję do dopilnowania, aby wszystkie systemy zapewniały emerytom właściwy poziom dochodów, pozwalający na godne życie;

9.  wyraża zaniepokojenie faktem, że ubóstwo osób starszych dotyka głównie kobiet i wzywa Komisję do szczególnego skupienia się na równouprawnieniu płci w polityce dotyczącej emerytur i publicznego ubezpieczenia społecznego w starszym wieku dla kobiet, w tym na solidnym systemie emerytalnym w pierwszym filarze;

Prawa kobiet i równość płci

10. podkreśla, że obecna polityka oszczędnościowa w różny sposób wpływa na kobiety i mężczyzn; stwierdza, że kiedy państwo unika odpowiedzialności za zdrowie, edukację i dobrobyt ludności ciężar opieki przechodzi na kobiety, co utrudnia im jeszcze bardziej dostęp do pracy zarobkowej; wzywa Komisję do przygotowania specjalnych działań, które rozwiążą ten problem;

11. zwraca uwagę, że nierówności płacowe między kobietami i mężczyznami nadal istnieją w UE, co świadczy o tym, że obowiązujące przepisy nie są wystarczające; wzywa Komisję do dokonania przeglądu obowiązującego ustawodawstwa w tej dziedzinie z myślą o zaostrzeniu przepisów pozwalających zwalczać nierówności płacowe między kobietami i mężczyznami;

12. wzywa Komisję Europejską do przedłożenia wniosku w sprawie kompleksowej strategii UE przeciwko przemocy wobec kobiet i przemocy ze względu na płeć, która zajmie się wszystkimi formami przemocy związanej z płcią; taka strategia powinna obejmować działania z zakresu mechanizmów zapobiegawczych po ściganie, ochronę i pomoc, i uwzględniać ustawodawstwo dotyczące minimalnych standardów zwalczania przemocy wobec kobiet;

13. wzywa Komisję do przedstawienia komunikatu na temat realizacji celów barcelońskich dotyczących opieki nad dziećmi oraz jak pomóc państwom członkowskim znajdującym się w impasie lub nawet wycofującym się z poprzednich zobowiązań;

Zmiana wytycznych dotyczących zatrudnienia

14. wzywa Komisję do porzucenia neoliberalnych reform strukturalnych rynku pracy promowanych w ostatnich dekadach i do opracowania europejskiej strategii zatrudnienia opartej na koncepcji „dobrej pracy” i programie MOP dotyczącym godnej pracy z silnym akcentem na tworzenie trwałych miejsc pracy o wysokiej jakości, stopniową eliminację niepewnych form zatrudnienia, likwidację programów odpracowywania zasiłków, wspieranie jakości w pracy, poprawę zabezpieczenia społecznego, zwiększanie uprawnień pracowniczych, promowanie krótszego zbiorczego czasu pracy i godzenie życia prywatnego z zawodowym; podkreśla, że zmienione wytyczne powinny obejmować szczególny nacisk na równouprawnienie płci, zawierając działania na rzecz poprawy dostępu kobiet do rynku pracy i środki zapewniające równouprawnienie mężczyzn i kobiet w dostępie do zatrudnienia;

15. wzywa Komisję do sporządzenia planu działań w celu promowania tworzenia trwałych i wysokiej jakości miejsc pracy utworzonych dzięki inwestycjom sektora publicznego w głównych obszarach trwałego rozwoju społecznego i środowiskowego (np. energooszczędność i energia odnawialna, ekologiczny transport, rolnictwo ekologiczne, zrównoważony rozwój obszarów miejskich i wiejskich, inwestycje w opiekę zdrowotną i długoterminową, w badania naukowe i rozwój, edukację, szkolenia i kształcenie ustawiczne etc.) i do zapewnienia środków zwalczania ubóstwa i wykluczenia społecznego;

Podstawowe prawa socjalne i europejski semestr

16. zwraca uwagę na rosnącą liczbę skarg obywateli, społecznych organizacji pozarządowych i związków zawodowych na fakt, że podstawowe prawa (socjalne), w tym prawo do działań zbiorowych, do dialogu społecznego i rokowań zbiorowych są podważane lub łamane w kontekście wprowadzania unijnego ładu gospodarczego, a zwłaszcza uwarunkowań narzucanych państwom członkowskim znajdującym się w trudnościach finansowych przez KE/MFW/EBC;

Zmiana dyrektywy w sprawie czasu pracy

17. wzywa Komisję do zaproponowania przeglądu dyrektywy w sprawie czasu pracy pod kątem celu, jakim jest pogodzenie pracy z życiem prywatnym, co wymaga między innymi:

Ø wyraźnego określenia maksymalnego tygodniowego czasu pracy na szczeblu UE (pierwszym krokiem powinno być zmniejszenie obowiązujących obecnie 48 godzin tygodniowo do 40 godzin, a także zlikwidowanie wszystkich odstępstw i luk w obecnej dyrektywie), co byłoby dla państw członkowskich bodźcem do skrócenia czasu pracy na szczeblu krajowym i przyczyniło się do zmniejszenia bezrobocia;

Ø zniesienia wszystkich możliwości wyłączenia z zakresu stosowania dyrektywy oraz pełnego stosowania orzecznictwa Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (czas dyżurowania spędzony w miejscu pracy musi być traktowany jak czas pracy, należy zagwarantować odpoczynek wyrównawczy bezpośrednio po okresie wykonywania obowiązków);

Ø jeżeli dany pracownik jest zatrudniony na podstawie więcej niż jednej umowy o pracę, należy podjąć środki mające na celu zagwarantowanie, że czas pracy danego pracownika jest sumą okresów przepracowanych w ramach każdej z umów;

Wzmacnianie praw pracowniczych i ochrona w ramach restrukturyzacji odpowiedzialność przedsiębiorstw

18. wzywa Komisję do przedłożenia wniosku w sprawie ram prawnych dotyczących restrukturyzacji i antycypacji zmian w świetle jej zielonej księgi z 2012 r. dotyczącej tego zagadnienia; podkreśla, że te ramy prawne powinny mieć na celu wzmocnienie praw pracowniczych i ochronę zatrudnionych podczas restrukturyzacji; pragnie, aby zawierały one narzędzia i instrumenty aktywnie sterujące zmianami w przemyśle i usługach w kierunku trwałego rozwoju społecznego i środowiskowego, w tym postanowienia dotyczące zmiany miejsca pracy, które połączą rozwój nowych umiejętności i kompetencji z gwarancją zatrudnienia, lepszymi warunkami pracy i pełnym poszanowaniem praw pracowniczych i dialogu społecznego;

19. apeluje o ocenę i zmianę dyrektyw w sprawie zwolnień grupowych (75/129/EWG zmieniona dyrektywą 92/56/EWG), w sprawie przejęć przedsiębiorstw (77/187/EWG) oraz w sprawie niewypłacalności 80/987/EWG) w celu wzmocnienia praw pracowników w kontekście zmian zawodowych; wzywa Komisję do zaproponowania dyrektywy ustanawiającej wysokie normy minimalne w zakresie ochrony przed nieuzasadnionym zwolnieniem indywidualnym;

20. jest oburzony negatywnymi wynikami niektórych europejskich przedsiębiorstw w zakresie ich odpowiedzialności społecznej, w tym odpowiedzialności za środowisko podczas prowadzenia działalności na rynkach krajów trzecich oraz jest zdania, że dobrowolne zobowiązanie się do stosowania odpowiedzialności społecznej przez przedsiębiorstwa jest niewystarczające, by zaradzić wadom; w związku z tym apeluje o prawnie wiążące i skuteczne mechanizmy/zobowiązania do stosowania społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw we wszystkich mających siedzibę w Europie przedsiębiorstwach;

21. wzywa Komisję do powstrzymania się od proponowania nowej umowy handlowej, która będzie skutkowała szkodliwym wpływem na przemysł w Europie i likwidacją zatrudnienia;

Zdrowie publiczne i bezpieczeństwo żywności

22. zachęca Komisję do przedstawienia w programie prac na 2013 r. wniosków ustawodawczych dotyczących następujących zagadnień:

Ø zmiana pakietu sanitarnego,

Ø wniosek w sprawie wykorzystania techniki klonowania do produkcji żywności,

Ø nowy wniosek ustawodawczy w sprawie nowej żywności,

Ø ramy ustawodawcze na rzecz zapobiegania oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe,

Ø zmiana kryteriów i definicji mających zastosowanie do substancji wywołujących zakłócenia w funkcjonowaniu układu hormonalnego,

Ø nowa dyrektywa w sprawie schorzeń układu mięśniowo-szkieletowego w związku z wykonywanym zawodem, którą zapowiedziano już w programie prac na 2011 r.;

23. wzywa Komisję do przedstawienia wniosku w sprawie nowej strategii wspólnotowej na rzecz higieny i bezpieczeństwa pracy na lata 2013–2020; wzywa Komisję do zerwania z podejściem charakterystycznym dla strategii na lata 2007–2012, zgodnie z którym higiena pracy była postrzegana przede wszystkim jako zmienna produktywności i konkurencyjności przedsiębiorstw;

24. apeluje o przegląd dyrektywy 2004/37 w sprawie ochrony pracowników przed zagrożeniami wynikającymi z narażenia na działanie czynników rakotwórczych i mutagenów podczas pracy; podkreśla, że zakres tej dyrektywy powinien zostać rozszerzony, aby uwzględnić nowe czynniki ryzyka;

Zażegnanie kryzysu finansowego

25. wzywa Komisję do opracowania wniosków w sprawie kompleksowych i trwałych pomysłów, które rozwiążą problemy społeczne i gospodarcze i pozwolą powrócić do równowagi finansów publicznych:

Ø bezpośrednia interwencja EBC na rynku pierwotnym obligacji państwowych w celu umożliwienia państwom członkowskim UE uwolnienia się od dyktatu rynków finansowych i ich spekulacyjnych ataków;

Ø wprowadzenie klauzuli ochrony płac, które w pełni respektują niezależność partnerów społecznych w zbiorowych negocjacjach wynagrodzeń i warunków pracy;

Ø wprowadzenie przepisów chroniących i stymulujących wysokiej jakości wzrost: wyłączając inwestycje publiczne, które wspierają potencjalny wzrost, z zasady zrównoważonego budżetu;

Ø ochrona dochodów publicznych dzięki aktywnemu zwalczaniu rywalizacji podatkowej, oszustw i unikania opodatkowania;

Ø ustanowienie dodatkowego europejskiego programu inwestycyjnego;

26. wzywa Komisję do skupienia się na środkach mających na celu bardziej sprawiedliwą dystrybucję bogactwa w Unii Europejskiej, zwalczanie unikania opodatkowania i rajów podatkowych;

27. z zadowoleniem przyjmuje publikację wniosku w sprawie dyrektywy dotyczącej ram naprawy oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych; ubolewa jednak nad opóźnianiem tej inicjatywy; uważa ją za zaledwie pierwszy krok w kierunku ograniczenia władzy branży finansowej; rozważa zapotrzebowanie na dodatkowe środki, takie jak publiczna kontrola rynków finansowych i oddzielenie bankowości inwestycyjnej od komercyjnej oraz zwalczanie równoległych systemów bankowych;

28. przypomina Komisji, że wysoce złożone produkty finansowe w sposób naukowo udowodniony przyczyniły się do kryzysu finansowego; wzywa Komisję do wzięcia tego faktu pod uwagę podczas proponowania kolejnego ustawodawstwa dotyczącego rynków kapitałowych, takiego jak dotyczące detalicznych produktów inwestycyjnych w pakietach, UCITS i nettingu upadłościowego;

Polityka regionalna i polityka spójności

29. podkreśla, że polityka regionalna stanowi nieodzowne narzędzie promowania spójności gospodarczej i społecznej, a jej głównym celem jest niwelowanie różnic między regionami, dążenie do rzeczywistej konwergencji oraz stymulowanie wzrostu i zatrudnienia; nalega, aby polityka spójności była kontynuowana i została wzmocniona po roku 2013, przy czym zawsze powinna ona mieć charakter niezależnej strategii politycznej gwarantującej trwały rozwój (gospodarczy, społeczny, ekologiczny i terytorialny), niwelowanie różnic między regionami i przeciwdziałanie zapóźnieniom rozwojowym biedniejszych regionów;

30. odrzuca podejście Komisji polegające na podporządkowaniu polityki spójności strategii „Europa 2020” i konkurencyjności;

31. odrzuca stosowanie warunków makroekonomicznych do paktu stabilności i wzrostu jako wymogu warunkującego dostęp do funduszy na politykę spójności i rozwój regionalny; podkreśla, że polityka spójności nie powinna być stosowana jako instrument wymierzania kar finansowych;

32. uważa, że istniejące finansowanie ze strony UE i obecne zasoby finansowe UE przeznaczane na politykę spójności są niewystarczające, aby zaspokoić potrzeby związane z faktyczną konwergencją, różnicami regionalnymi, wysokim bezrobociem, nierównymi dochodami i ubóstwem w Unii Europejskiej; wskazuje na potrzebę wzmocnienia budżetu UE w dziedzinie polityki spójności; podkreśla znaczenie zarządzania i planowania terytorialnego, które to domeny pozostają w gestii poszczególnych państw członkowskich;

Zmiany klimatu

33. podkreśla, że nie można i nie wolno wykorzystywać światowego kryzysu gospodarczego jako usprawiedliwienia dla bierności lub kwestionowania sprawiedliwości klimatycznej; przypomina, że rozwój gospodarki opartej na technologiach niskoemisyjnych jest najważniejszym elementem drogi wyjścia z aktualnego kryzysu; apeluje zatem o ekologiczne innowacje jako podstawę do przekształcania przemysłu z myślą o zrównoważonym wzroście, propagowania technologii przyjaznych środowisku, ograniczania zależności energetycznej, chronienia miejsc pracy oraz spójności społecznej i gospodarczej zarówno w krajach rozwiniętych, jak i rozwijających się;

34. wzywa Komisję do wystąpienia z inicjatywą w 2013 r. w następujących dziedzinach:

Ø prawodawstwo mające na celu realizację unijnych celów strategicznych wysokiego szczebla w zakresie efektywnego gospodarowania zasobami oraz przejścia na gospodarkę niskoemisyjną;

Ø strategia na rzecz zmniejszenia emisji CO2 pochodzących z pojazdów ciężarowych;

Ø przegląd środków na rzecz poprawy jakości powietrza;

Ø wniosek dotyczący dyrektywy zajmującej się ograniczeniem emisji tlenku azotu (NOx) z lotnictwa;

Ø przegląd skutków pośredniej zmiany użytkowania gruntów (ILUC) związanej z biopaliwami i biopłynami na emisje gazów cieplarnianych oraz sposobów na ograniczenie ich;

Reforma WPR

35. przypomina, że polityka rolna powinna zapewnić produkcję żywności o dostatecznej jakości i w dostatecznej ilości, przyczyniać się do zwalczania głodu na świecie, zapewnić godne dochody właścicielom małych i średnich gospodarstw, tworzyć miejsca pracy, zagospodarowywać teren, przyczyniać się do zwiększania równowagi ekologicznej i starać się zmienić zwyczaje konsumentów, aby uniknąć zbytniego marnowania żywności;

36. odrzuca proponowaną przez Komisję Europejską reformę WPR, która polega na znacznej liberalizacji i urynkowieniu, utrzymuje, że polityka rolna powinna zapewniać wsparcie, a jej zasadą powinno być prawo do suwerenności żywnościowej i bezpieczeństwa żywnościowego, natomiast jej główne osie powinny stanowić:

Ø produkcja żywności bezpiecznej, odpowiedniej i o wysokiej jakości – zgodnie ze specyfiką każdego kraju i ochroną środowiska – oraz niedrogiej; wszystkie państwa członkowskie powinny mieć możliwość dostosowania WPR do własnych potrzeb;

Ø zatrzymanie i odwrócenie procesu upadku obszarów wiejskich, pustynnienia wielu obszarów i porzucania produkcji, co wymaga uznania i priorytetowego potraktowania roli małych i średnich producentów oraz gospodarstw rodzinnych w realizacji tego celu;

Ø środki i instrumenty regulacji rynku, aby zaradzić niestabilności sektorów produkcji spowodowanej wahaniami produkcji i spożycia, zapewnić sprawiedliwe ceny za produkcję oraz położyć kres nadużyciom ze strony dużych sieci handlowych oraz zapewnić przejrzystość łańcucha żywnościowego;

Ø wprowadzenie środków korygujących różnice przy udzielaniu pomocy rolnikom i krajom oraz pomocy z tytułu upraw, a także system pomocy dla produkcji w pełni zróżnicowany na szczeblu krajowym, regionalnym i sektorowym;

Ø konkretne działania w celu osiągnięcia uproszczenia;

Ø odpowiedni poziom finansowania umożliwiający osiągnięcie tych celów i realizację przyszłych wyzwań;

Ø mniejsze zużycie energii na mniejszych przestrzeniach oraz bardziej ekologiczne i zrównoważone technologie zapewniające ochronę środowiska i zmniejszenie emisji C02; należy odrzucić GMO, a przy stosowaniu wszelkich nowych technologii należy przestrzegać zasady ostrożności oraz udostępniać w pełni wyniki i metodologie wszystkich badań związanych z nowymi technologiami rolniczymi;

37. wzywa do nowego podziału pomocy publicznej, uwzględniającego kryteria zatrudnienia, zagospodarowanie terenu, płodozmian i zróżnicowanie upraw oraz poszanowanie środowiska naturalnego; uważa, że przy udzielaniu wsparcia publicznego należy brać pod uwagę pracowników i produkcję, a nie tylko powierzchnię upraw;

38. wzywa pilnie Komisję do zapewnienia gospodarstwom rolnym polityki opłacalnych cen za produkcję rolną danej wielkości lub, w przypadku braku takiej polityki, do wzmocnienia wielopoziomowych środków bezpieczeństwa, w tym mechanizmu ochronnego na wypadek kryzysu, tak aby ograniczyć niestabilność cen wyjściowych w wyniku spekulacji finansowej na rynku towarów rolnych;

39. przypomina o potrzebie zachowania narzędzi regulacji rynków takich jak system kwot produkcyjnych w sektorze mleka i cukru;

40. zwraca się do Komisji o zainicjowanie kompleksowego planu w zakresie protein, umożliwiającego Unii Europejskiej osiągnięcie samowystarczalności i uniknięcie dalszego kryzysu zbożowego;

Polityka rybołówstwa

41. odrzuca wniosek w sprawie nowej wspólnej polityki rybołówstwa i wzywa Komisję do dokonania jego przeglądu; ponownie zauważa, że nowa wspólna polityka rybołówstwa powinna propagować modernizację i zrównoważony rozwój sektora rybołówstwa, zapewniając jego społeczno-gospodarczą żywotność, równowagę zasobów, utrzymywanie i tworzenie miejsc pracy i poprawę warunków życia pracowników sektora;

42. sprzeciwia się jakiejkolwiek formie prywatyzacji zasobów rybnych, w tym stworzeniu możliwości przenoszenia indywidualnych kontyngentów połowowych lub koncesji, prowadzącej do powstania rynków kwot w państwach członkowskich, co doprowadziłoby do koncentracji działalności przez najsilniejszych ekonomicznie i finansowo operatorów, a tym samym poważnie zaszkodziłoby tradycyjnemu rybołówstwu;

43. domaga się środków służących poprawie cen pierwszej sprzedaży ryb oraz dochodów pracowników sektora rybołówstwa, dotacji lub mechanizmów kompensacyjnych dla pracowników sektora rybołówstwa dotkniętych gospodarczymi i społecznymi skutkami planów naprawy gospodarczej, wieloletniego zarządzania i środków ochrony ekosystemów;

44. wzywa Komisję, by uznała specyfikę rybołówstwa na małą skalę i połowów przybrzeżnych oraz przeanalizowała, w jakim zakresie istniejące instrumenty odpowiadają potrzebom tego sektora, a także odpowiednio je dostosowała;

45. wzywa do przyjęcia środków zapewniających zwierzchnictwo krajowe nad wyłącznymi strefami ekonomicznymi państw członkowskich oraz nad ich zasobami rybnymi, pozwalające na zarządzanie z bliska („proximity management”); jest zdania, że należy zachować odległość 12 mil jako obszar wyłącznego dostępu floty krajowej poszczególnych państw członkowskich i proponuje rozważyć możliwość rozszerzenia tej strefy na obszary przyległe, odpowiadające szelfom kontynentalnym;

Prawa podstawowe

46. jest głęboko zaniepokojony utrzymującą się tendencją stosowania obniżonych norm praw człowieka w obszarze współpracy policyjnej i sądowej; podkreśla, że w obszarze dawnego trzeciego filara normy praw człowieka muszą być w równym stopniu utrzymane z uwagi na potencjalnie bardzo niepożądane następstwa dla życia obywateli europejskich; sprzeciwia się jakiemukolwiek dalszemu różnicowaniu norm praw człowieka i wzywa Komisję do ochrony i przestrzegania praw podstawowych w niezmienionym zakresie w przyszłych wnioskach dotyczących europejskiego systemu śledzenia środków finansowych należących do terrorystów (TFTS), Europolu oraz przyszłej zmiany rozporządzenia w sprawie europejskiej Agencji Praw Podstawowych;

47. ponownie wyraża rozczarowanie z powodu spóźnionej reakcji Komisji na rażące pogwałcenie praw człowieka w ubiegłym roku we Francji, skąd wydalono Romów, na reformę konstytucji węgierskiej oraz deficyt demokratyczny na Łotwie, gdzie osoby nieposiadające obywatelstwa (14,6% całej populacji) nadal nie mają, między innymi, czynnego ani biernego prawa wyborczego w wyborach lokalnych, oraz wzywa Komisję do nasilenia działań, które doprowadzą do przestrzegania zasad praw człowieka określonych w karcie praw podstawowych w całej Unii;

Azyl i migracja

48. ponownie sprzeciwia się represyjnemu podejściu w polityce imigracyjnej UE; apeluje zatem o nowe inicjatywy, które skupiałyby się w większym stopniu na legalnych kanałach imigracji oraz na ustanowieniu karty praw wszystkich migrantów, wspierając jednocześnie legalizację pobytu migrantów już mieszkających i pracujących w UE;

49. apeluje o przedstawienie szczegółowej dyrektywy zawierającej wszystkie przepisy – oraz ich przełożenie na prawo UE – ustanowione w Międzynarodowej konwencji w sprawie ochrony praw wszystkich pracowników migrujących oraz członków ich rodzin, przyjętej przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych w dniu 18 grudnia 1990 r.;

50. podkreśla pilną potrzebę włączenia aspektów równości płci do całej polityki UE w zakresie imigracji i migracji, w tym dopilnowania, aby wnioski o azyl umotywowane kwestiami płci były przyjmowane przez wszystkie państwa członkowskie UE, wzmocnienia praw do łączenia rodzin, zapewnienia kobietom niezależnego statusu prawnego, a także zapewnienia równości i niedyskryminacji nielegalnym migrantkom;

Ochrona i zatrzymywanie danych

51. wyraża głębokie rozczarowanie tym, że Komisja nie wykorzystała okazji stworzonej przez przegląd obowiązujących przepisów ramowych UE w zakresie ochrony danych w celu zharmonizowania i ujednolicenia zasad i norm ochrony danych w obszarze współpracy policyjnej i sądowej z ogólnym systemem ochrony danych; wyraża głębokie zaniepokojenie z powodu znacznie niższych norm w proponowanej dyrektywie i ponownie wyraża zamiar dążenia do wzmocnienia praw osób, których dotyczą dane, w obszarze współpracy policyjnej i sądowej z uwagi na rosnące zainteresowanie organów ścigania danymi osobowymi, które są własnością sektora prywatnego; nalega, aby Komisja podjęła się przeglądu rozporządzenia 45/2001 w celu dostosowania systemu ochrony danych, któremu podlegają instytucje UE, do nowego rozporządzenia w sprawie ogólnej ochrony danych;

52. nalega, aby z przyszłym przeglądzie dyrektywy 95/46/WE w sprawie zatrzymywania danych Komisja uwzględniła wyrok wydany przez niemiecki Trybunał Konstytucyjny (BVerfG, 1 BvR 256/08 z dnia 2 marca 2010 r.), podkreślający potrzebę wykazania konieczności i proporcjonalności okresów zatrzymania danych;

LGBT

53. wzywa Komisję do dokonania przeglądu decyzji ramowej w sprawie zwalczania rasizmu i ksenofobii w celu wzmocnienia i zwiększenia zakresu tej decyzji, tak aby uwzględniała przestępstwa motywowane nienawiścią na tle orientacji seksualnej, tożsamości płciowej i ekspresji płciowej; wzywa Komisję, aby zaproponowała plan działania UE w dziedzinie równości osób LGBT oraz zastosowała horyzontalne podejście, przestrzegając poszanowania praw LGBT we wszystkich wnioskach ustawodawczych, szczególnie, że dyrektywa antydyskryminacyjna jest nadal blokowana w Radzie;

Europol

54. wzywa Komisję do zwiększenia przejrzystości i demokratycznego nadzoru działalności, przydziału środków i oceny zagrożeń Europolu, nie tylko a posteriori, ale również ex ante; ponownie wyraża opinię, że Europol musi w pełni przestrzegać praw podstawowych; wzywa Komisję, aby przedstawiła wniosek gwarantujący wszystkim osobom, wobec których wydaje europejski nakaz aresztowania, dostęp do wymiaru sprawiedliwości i sądów, prawo do bezpłatnej pomocy prawnej, prawo do niezależnego postępowania sądowego w rozsądnym czasie, bez dyskryminacji i niezależnie od aspektów administracyjnych, ekonomicznych, społecznych, kulturowych i lingwistycznych; podkreśla, że Europol musi przestrzegać najsurowszych standardów i zasad ochrony danych z uwagi na ogromną liczbę baz danych, do których agencja ma dostęp; zdecydowanie przeciwstawia się coraz częstszym próbom uzyskania przez Europol dostępu do prywatnych baz danych;

55. [podkreśla, że Europol] powinien szanować podstawowe prawo do ochrony danych i musi przestrzegać najsurowszych standardów i zasad ochrony danych z uwagi na ogromną liczbę baz danych, do których agencja ma dostęp; zdecydowanie przeciwstawia się coraz częstszym próbom uzyskania przez Europol dostępu do prywatnych baz danych;

Przejrzystość

56. wzywa Komisję, żeby skupiła się na kwestii nadania wspólnemu rejestrowi służącemu przejrzystości obowiązkowego charakteru w stosunku do wszystkich lobbystów oraz proponuje, aby w trakcie zbliżającego się przeglądu rejestru ustanowiono surowsze przepisy o składaniu oświadczeń majątkowych;

57. przypomina Komisji o potrzebie przeglądu kodeksu postępowania komisarzy, a w szczególności o potrzebie pomyślnego rozwiązania problemu, jakim jest „syndrom drzwi obrotowych”; ponadto wzywa do zaostrzenia przepisów dotyczących oświadczeń majątkowych komisarzy;

58. jeszcze raz przypomina Komisji o jej zobowiązaniu do zapewnienia większej przejrzystości i dostępu do dokumentów oraz do niezwłocznego przedstawienia nowego wniosku dotyczącego zmian rozporządzenia (WE) nr 1049/2001;

ACTA

59. wzywa Komisję, aby wyciągnęła wnioski z publicznych protestów przeciwko wewnętrznemu brakowi przejrzystości w negocjacjach w sprawie umowy handlowej dotyczącej zwalczania obrotu towarami podrobionymi (ACTA); nalega, aby wszelkie negocjacje w sprawie podrabiania towarów i piractwa dotyczyły wyłącznie tych szczególnych celów oraz by były one prowadzone na forum właściwych organów międzynarodowych z zachowaniem zasad całkowitej przejrzystości, rozliczalności i poszanowania swobód i praw obywatelskich, w tym wolności internetu, a także by obejmowały kraje rozwijające się i uwzględniały ich uzasadnione potrzeby w zakresie transferu technologii; utrzymuje, że Parlament oraz społeczeństwo obywatelskie muszą uczestniczyć w procesie określania mandatu negocjacyjnego w odniesieniu do wszystkich przyszłych umów handlowych oraz bieżącej wymiany handlowej;

Prawa człowieka i handel międzynarodowy

60. przypomina Komisji, że wszystkie działania zewnętrzne Unii, w tym handel międzynarodowy i współpraca handlowa z państwami trzecimi i regionami, muszą kierować się zasadą spójności polityki, poszanowania i wdrażania politycznych i społecznych praw człowieka, wzywa zatem Komisję do zawieszenia obowiązujących umów handlowych i negocjacji w sprawie umów handlowych z państwami łamiącymi podstawowe prawa demokratyczne i prawa człowieka;

61. zdecydowanie domaga się, aby wszystkie umowy handlowe negocjowane przez Komisję Europejską zawierały stanowczo sformułowane i prawnie wiążące rozdziały dotyczące praw człowieka i zrównoważonego rozwoju, a także by włączano odpowiednie mechanizmy rozstrzygania sporów do wszystkich umów handlowych będących przedmiotem negocjacji; odnotowuje komunikat Komisji w sprawie handlu i rozwoju oraz nalega, aby główne założenia polityki handlowej UE przyczyniały się do zrównoważonego społecznego, ekologicznego i gospodarczego wzrostu i rozwoju w interesie wszystkich obywateli;

62. wzywa Komisję do zlecania badania dotyczącego oceny wpływu w dziedzinie praw człowieka oraz do przedstawiania PE wniosków przed parafowaniem jakiejkolwiek umowy handlowej;

63. apeluje do Komisji, by zaprzestała wywierania presji, żeby podpisywać umowy o partnerstwie gospodarczym i zadbała o godziwe alternatywne stosunki z państwami, które rezygnują z podpisania umowy o partnerstwie gospodarczym lub umowy o wolnym handlu; wzywa Komisję, aby zaproponowała nowe międzynarodowe mechanizmy, które pozwolą uniknąć spekulacji żywnością i ustabilizować ceny towarów;

Rozwój

64. wzywa Komisję, aby w swoim programie prac nadała priorytetowe znaczenie przeglądowi zasad regulujących pomoc humanitarną; zwraca uwagę na potrzebę zwiększenia środków finansowych oraz rozbudowy potencjału i zasobów, aby zagwarantować, że świadczenie pomocy humanitarnej zachowa swój wyłącznie cywilny charakter; ponownie stwierdza, że ani pomoc humanitarna, ani polityka na rzecz rozwoju nie mogą podlegać imperatywom polityki bezpieczeństwa UE;

65. wzywa Komisję, aby dokonała przeglądu wytycznych w sprawie grabieży ziemi w kontekście bezpieczeństwa żywnościowego i wyżywienia; zwraca uwagę na podstawowy charakter prawa do pożywienia; wskazuje, że grabież ziemi na masową skalę oraz wykorzystywanie ziemi do produkcji biopaliw na eksport ograniczają możliwości lokalnej ludności w najuboższych państwach świata do zdobycia środków utrzymania i wyżywienia się oraz zagrażają suwerenności żywnościowej tych państw;

Polityka sąsiedztwa

66. ubolewa, że przegląd EPS nie doprowadził do zmiany kierunku w stosunkach UE z państwami Afryki Północnej, Bliskiego Wschodu i Półwyspu Arabskiego, ponieważ stosunki te opierają się na europejskich interesach gospodarczych, a nie na postulatach narodów dotyczących wolności i demokracji; podkreśla, że te rewolty obrazują porażkę europejskiej polityki sąsiedztwa;

67. wzywa UE do wypracowania rzeczywistego partnerstwa opartego na wspólnym interesie na rzecz rozwoju we wszystkich wymiarach, a także na rzecz form współpracy pobudzających zatrudnienie, kształcenie i szkolenie, odzwierciedlającego rzeczywistość społeczno-gospodarczą poszczególnych partnerów; jest zdania, że prawdziwa integracja w ramach EPS jest możliwa tylko w przypadku osiągnięcia konkretnych postępów w rozładowywaniu napięć politycznych i konfliktów regionalnych w tym regionie, zwłaszcza w Palestynie i Saharze Zachodniej, oraz że to właśnie dzięki integracji możliwe będzie stworzenie atmosfery zaufania, sprzyjającej realizacji celów związanych z demilitaryzacją regionu basenu Morza Śródziemnego w duchu solidarności i pokoju;

Rozszerzenie

68. przypomina swoje stanowisko, że UE powinna rozwijać wzajemnie korzystne stosunki ze wszystkimi państwami ościennymi w oparciu o wzajemne poszanowanie i zrozumienie; utrzymuje, że UE musi być otwarta dla wszystkich państw europejskich, których ludność chce przystąpienia do UE; podkreśla, że unijna polityka rozszerzenia powinna być prowadzona w pełnym poszanowaniu prawa międzynarodowego;

69. apeluje do Komisji o dopilnowanie, aby w toku procedury negocjacji akcesyjnych państwa kandydujące spełniały kryteria kopenhaskie, unikały reform, które negatywnie wpływają na sytuację społeczną ludności, przestrzegały prawa międzynarodowego i rozwijały dwustronne dobrosąsiedzkie stosunki ze wszystkimi państwami członkowskimi UE;

70. podkreśla, że krajowe programy działania powinny uwzględniać specyficzne warunki każdego państwa, unikać wprowadzania środków i reform, które byłyby ze szkodą dla pracowników i ogółu ludności;

71. wzywa Komisję do poprawy zarządzania środkami IPA w celu zagwarantowania jak największych korzyści dla beneficjentów oraz pełnej kontroli parlamentarnej;

Budżet i wieloletnie ramy finansowe

72. oczekuje, że Komisja wyraźnie poprze postulaty Parlamentu Europejskiego, aby stanowiska polityczne uzgadniane przez Radę Europejską były przedmiotem negocjacji między Parlamentem a Radą reprezentowaną przez Radę do Spraw Ogólnych, zanim Rada formalnie przedłoży swoje wnioski w celu uzyskania zgody Parlamentu w odniesieniu do rozporządzenia w sprawie WRF zgodnie z art. 312 TFUE; podkreśla, że negocjacje w sprawie wniosków ustawodawczych dotyczących programów wieloletnich muszą się odbywać w ramach zwykłej procedury ustawodawczej i trwać do czasu osiągnięcia porozumienia w sprawie dotyczącej ich koperty finansowej; jest zdecydowany korzystać w razie potrzeby z pełni uprawnień w procedurze zgody i w zwykłej procedurze ustawodawczej, nadanych mu na mocy Traktatu; ponownie wyraża głębokie zaniepokojenie faktem, że konkluzje Rady Europejskiej mogłyby być przyjęte przed negocjacjami ustawodawczymi;

73. przypomina swoje stanowisko, że budżet UE powinien stanowić solidne narzędzie zwiększania poziomu inwestycji strategicznych generujących wzrost, postęp społeczny i zatrudnienie, a jednocześnie służących pobudzaniu gospodarczej, terytorialnej i społecznej spójności w Unii; wnosi w szczególności o koncentrację zasobów w ramach strategii i programów, które mają zasadnicze znaczenie dla realizacji tych celów, zwłaszcza wspierających młodzież i MŚP; podkreśla, że budżet UE powinien być sporządzony w taki sposób, aby wywołać rzeczywiste skutki gospodarcze uzupełniające politykę naprawy gospodarczej państw członkowskich;

74. wzywa Komisję do przedstawienia wniosków, które gwarantują Unii odpowiedni poziom zasobów zarówno w budżecie na przyszły rok, jak i w WRF na lata 2014-2020;

75. przypomina, że rok 2013 jest ostatnim rokiem w obecnych WRF, więc współfinansowane projekty są wdrażane pełną parą, przy czym oczekuje się dalszego przyspieszenia tego tempa oraz napływu większości wniosków o płatności do Komisji w drugiej połowie roku; w związku z tym wzywa Radę i Komisję do niezwłocznego dokonania wraz z Parlamentem analizy i oceny danych liczbowych i potrzeb, aby nie stworzyć zagrożenia dla realizacji przewidzianej na rok 2013; wskazuje, że brak środków na płatności zagraża obecnie dobrze funkcjonującym programom;

76. podkreśla ponadto, że rok 2013 będzie rokiem, w którym – ze względu na wygaśnięcie zasady N+3 – 12 państw członkowskich będzie musiało złożyć wnioski o płatności na dwie roczne transze zobowiązań (transze 2010 i 2011 zgodnie z zasadą odpowiednio N+3 i N+2); uważa w związku z tym, że proponowany wzrost środków na płatności o 11,7% (do 48 975 mln EUR) w stosunku do ubiegłego roku to minimum, ponieważ – jak wspomniała Komisja – dotyczy on wyłącznie roku 2013 i zakłada, że potrzeby w zakresie płatności z poprzednich lat zostaną uprzednio zaspokojone;

77. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.