PROJEKT REZOLUCJI w sprawie ofiar niedawnych pożarów w zakładach włókienniczych, zwłaszcza w Bangladeszu
9.1.2013 - (2012/2908(RSP))
zgodnie z art. 110 ust. 2 Regulaminu
Willy Meyer, Paul Murphy, Marie-Christine Vergiat w imieniu grupy GUE/NGL
Patrz też projekt wspólnej rezolucji RC-B7-0004/2013
B7‑0022/2013
Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie ofiar niedawnych pożarów w zakładach włókienniczych, zwłaszcza w Bangladeszu
Parlament Europejski,
– uwzględniając swoje wcześniejsze sprawozdania dotyczące społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw,
– uwzględniając Międzynarodowy pakt praw gospodarczych, społecznych i kulturalnych, przyjęty w dniu 16 grudnia 1966 r. przez Zgromadzenie Ogólne ONZ, który wszedł w życie w dniu 3 stycznia 1976 r. (ratyfikowany przez Bangladesz w dniu 5 października 1998 r.),
– uwzględniając najważniejsze konwencje Międzynarodowej Organizacji Pracy (MOP), zwłaszcza konwencję nr 138 dotyczącą najniższego wieku dopuszczenia do zatrudnienia, konwencję nr 182 dotyczącą zakazu i natychmiastowych działań na rzecz eliminowania najgorszych form pracy dzieci, konwencję nr 184 dotyczącą bezpieczeństwa i zdrowia w rolnictwie, konwencję nr 87 dotyczącą wolności związkowej i ochrony praw związkowych, konwencję nr 98 dotyczącą stosowania zasad prawa organizowania się i rokowań zbiorowych, konwencję nr 141 dotyczącą organizacji pracowników rolnych i konwencję 155 dotyczącą bezpieczeństwa, zdrowia pracowników i środowiska pracy, a także konwencję Narodów Zjednoczonych o prawach dziecka,
– uwzględniając z art. 110 ust. 2 Regulaminu,
A. mając na uwadze, że Bangladesz zajmuje obecnie drugie miejsce wśród światowych eksporterów odzieży i że w 2011 r. eksport ten przyniósł 19 miliardów dolarów; mając ponadto na uwadze, że kraj ten jest trzecim w kolejności, po Chinach i Wietnamie, dostawcą tekstyliów odzieżowych dla Unii Europejskiej; mając na uwadze, że sektor ten stanowi 13% PKB tego kraju i 80% jego eksportu;
B. mając na uwadze, że według organizacji Transparency International Bangladesz należy do najbardziej skorumpowanych krajów na świecie (w 2010 r. zajął 134. miejsce spośród 178 klasyfikowanych krajów);
C. mając na uwadze, że 40% mieszkańców Bangladeszu żyje poniżej granicy ubóstwa (za mniej niż 1,25 dolara dziennie), w związku z czym kraj ten zajmuje 146. miejsce w obejmującej 182 państwa klasyfikacji według wskaźnika rozwoju społecznego (HDI); mając na uwadze, że ta skrajnie trudna sytuacja doprowadziła do licznych wystąpień społecznych, w tym do rozruchów głodowych w 2008 r.;
D. mając na uwadze, że pracownicy i pracownice przemysłu włókienniczego (blisko 40% siły roboczej całego przemysłu, czyli trzy miliony osób, z czego trzy czwarte to kobiety) regularnie buntują się przeciwko złym warunkom pracy i rozdźwiękowi między ich zarobkami a zyskami przedsiębiorców zrzeszonych w stowarzyszeniu producentów i eksporterów odzieży w Bangladeszu (BGMEA);
E. mając na uwadze, że rozruchy te zawsze tłumiono przy użyciu sił zbrojnych i że przyniosły one dziesiątki ofiar śmiertelnych i setki rannych;
F. mając na uwadze, że kraj ten już w 1967 r. ratyfikował konwencję z 1948 r. dotyczącą wolności związkowej i ochrony praw związkowych; mając jednak na uwadze, że bardzo nieliczne organizacje obrońców praw pracowniczych otrzymują oficjalne zezwolenie na działalność, a wiele z nich jest nieustannie nękana przez władze;
G. mając na uwadze, że w sobotę 24 listopada 2012 r. pożar zaskoczył ponad 1 000 pracowników zakładów Tazreen Fashions na przedmieściach Dhaki, które pracują dla takich zachodnich firm jak holenderska grupa kapitałowa C&A, francuski Carrefour, szwedzka Ikea czy amerykański Walmart; mając na uwadze, że 110 pracowników poniosło śmierć, a około 100 spośród nich odniosło obrażenia;
I. mając na uwadze, że w poniedziałek 26 listopada w zakładach konfekcyjnych w Dhace wybuchł kolejny pożar; mając na uwadze, że ogień, który nie spowodował ofiar, wybuchł w dwunastopiętrowym budynku zajmowanym przez cztery zakłady tekstylne;
J. mając na uwadze, że według organizacji pozarządowych od 2006 r. w Bangladeszu w pożarach zginęło około 700 pracowników tego sektora;
K. mając na uwadze, że we wtorek 11 września 2012 r. pożar strawił zakłady tekstylne w Karaczi, metropolii na południu Pakistanu, gdzie zginęło ponad 310 osób; mając na uwadze, że kilka godzin wcześniej podobne wydarzenie miało miejsce w zakładach obuwniczych w Lahaur, drugim co do wielkości mieście w tym kraju, gdzie śmierć poniosło 21 osób;
L. mając na uwadze, że chociaż niektóre zachodnie przedsiębiorstwa powołują się na wprowadzenie kodeksów postępowania, to jednak warunki pracy – zwłaszcza czas pracy, poziom płac, fakt wykorzystywania nieletnich i poziom bezpieczeństwa pracowników – są katastrofalne; mając na uwadze, że pożary wybuchają co roku w kilku zakładach mieszczących się w zaniedbanych i przeludnionych budynkach;
M. mając na uwadze, że według wstępnych ustaleń przyczyną pożarów są zaniedbania w dziedzinie bezpieczeństwa, które doprowadziły do zwarć i zaprószenia ognia;
N. mając na uwadze, że ekologiczne konsekwencje produkcji bawełny potęguje stosowanie nadmiernych ilości pestycydów (10% światowego zużycia), środków owadobójczych (25% światowego zużycia) i wody, co prowadzi do niszczenia gleby i zanieczyszczenia środowiska oraz do utraty różnorodności biologicznej;
1. składa wyrazy współczucia rodzinom ofiar; jest zdania, że wspomniane tragedie to kolejna ilustracja strasznych warunków pracy w przedsiębiorstwach eksportujących tekstylia z Bangladeszu i Pakistanu;
2. przyłącza się do apelu kilku organizacji pozarządowych i pracowniczych o przeprowadzenie niezależnego dochodzenia w celu ustalenia odpowiedzialności i nałożenia niezbędnych sankcji; uważa, że rodzinom ofiar należy się godziwe odszkodowanie, że należy upublicznić sprawozdania z dochodzeń i zastosować się do płynących z nich wniosków, by uniknąć kolejnych tragedii;
3. podkreśla, że wielokrotnie już zgłaszano niebezpieczne warunki pracy we wspomnianych przedsiębiorstwach oraz zagrożenie pożarowe, co jednak nie spotkało się z realną reakcją władz i zainteresowanych firm międzynarodowych;
4. wzywa rząd Bangladeszu i zainteresowane przedsiębiorstwa do jak najszybszego przeprowadzenia obowiązkowych napraw i remontów w celu usunięcia wskazanych zagrożeń; domaga się, by poszczególne przedsiębiorstwa ponadnarodowe zaprzestały współpracy z dostawcami, którzy odmawiają przeprowadzenia napraw niezbędnych do zapewnienia pełnego bezpieczeństwa pracowników;
5. wzywa rząd Bangladeszu do zapewnienia bezpieczeństwa pracowników przez wprowadzenie skutecznego i bezstronnego systemu inspekcji pracy w budynkach przemysłowych, przyznanie mu zasobów niezbędnych do wypełniania jego zadań, wprowadzenie komisji bezpieczeństwa kierowanych przez pracowników oraz zagwarantowanie wolności stowarzyszeń, tworzenia związków zawodowych i organizacji reprezentujących pracowników w negocjacjach zbiorowych zgodnie z międzynarodowymi konwencjami MOP ratyfikowanymi przez Bangladesz;
6. popiera mobilizację pracowników wspomnianych przedsiębiorstw, zwłaszcza tych, w których miały miejsce niedawne pożary, i podkreśla, że wysuwane przez nich żądania lepszych warunków pracy, podwyżki płac i lepszej ochrony należy uznać za żądanie wykonania praw podstawowych;
7. potępia nieprzestrzeganie praw pracowniczych przez europejskie przedsiębiorstwa mimo przyjęcia przez nie kodeksów postępowania; z naciskiem wzywa właściwe organy Unii Europejskiej i państw członkowskich do wykorzystania wniosków z dotychczasowych dochodzeń i przeprowadzenia we współpracy z właściwymi instancjami międzynarodowymi bezstronnego dochodzenia w sprawie opisanych praktyk, by przyjąć środki niezbędne do zagwarantowania, by przedsiębiorstwa te nie dopuszczały się łamania praw człowieka w państwach trzecich; podkreśla, że niezbędny jest prawnie wiążący, a tym samym egzekwowalny system społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw jako krok na drodze do położenia kresu temu cynicznemu wykorzystywaniu;
8. apeluje do wszystkich zainteresowanych stron z sektora bawełny o bezwzględne zminimalizowanie degradacji środowiska, w tym wpływu na zasoby wodne oraz stosowania pestycydów i środków owadobójczych; podkreśla, że te środki produkcji, niezgodne z zasadami trwałego rozwoju, podkopują przyszłość produkcji bawełny;
9. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji, a także państwom członkowskim Południowoazjatyckiego Stowarzyszenia na rzecz Współpracy Regionalnej oraz rządowi Bangladeszu.