Projekt rezolucji - B7-0055/2013Projekt rezolucji
B7-0055/2013

PROJEKT REZOLUCJI w sprawie 22. sesji Rady Praw Człowieka Organizacji Narodów Zjednoczonych

4.2.2013 - (2013/2533(RSP))

złożony w następstwie oświadczenia wiceprzewodniczącej Komisji/ wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa
zgodnie z art. 110 ust. 2 Regulaminu

Richard Howitt, Véronique De Keyser, Ana Gomes, Raimon Obiols, Pino Arlacchi, Joanna Senyszyn w imieniu grupy S&D

Patrz też projekt wspólnej rezolucji RC-B7-0055/2013

Procedura : 2013/2533(RSP)
Przebieg prac nad dokumentem podczas sesji
Dokument w ramach procedury :  
B7-0055/2013
Teksty złożone :
B7-0055/2013
Debaty :
Teksty przyjęte :

B7‑0055/2013

Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie 22. sesji Rady Praw Człowieka Organizacji Narodów Zjednoczonych

(2013/2533(RSP))

Parlament Europejski,

–   uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka i konwencje ONZ w sprawie praw człowieka, a także protokoły fakultatywne do nich,

–   uwzględniając europejską konwencję praw człowieka i Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej,

–   uwzględniając strategiczne ramy UE dotyczące praw człowieka i demokracji oraz plan działań UE na rzecz praw człowieka i demokracji przyjęty na 3179. posiedzeniu Rady do Spraw Zagranicznych w dniu 25 czerwca 2012 r.,

–   uwzględniając swoje zalecenie dla Rady z dnia 13 czerwca 2012 r. w sprawie specjalnego przedstawiciela UE ds. praw człowieka[1],

–   uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje w sprawie Rady Praw Człowieka Organizacji Narodów Zjednoczonych (UNHRC), w tym w sprawie priorytetów Parlamentu w tym obszarze; uwzględniając w szczególności swoją rezolucję z dnia 16 lutego 2012 r. w sprawie stanowiska Parlamentu na 19. sesję Rady Praw Człowieka ONZ[2],

–   uwzględniając sprawozdanie delegacji Podkomisji Praw Człowieka Parlamentu Europejskiego, która uczestniczyła w 19. sesji UNHRC, a także sprawozdanie wspólnej delegacji Komisji Spraw Zagranicznych, Podkomisji Praw Człowieka i Podkomisji Bezpieczeństwa i Obrony, która wzięła udział w 67. sesji Zgromadzenia Ogólnego ONZ,

–   uwzględniając swoje rezolucje dotyczące praw człowieka przyjęte w trybie pilnym,

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie przeglądu strategii UE w zakresie praw człowieka[3],

–   uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie rocznego sprawozdania dotyczącego praw człowieka i demokracji na świecie za rok 2011 oraz polityki Unii Europejskiej w tym zakresie[4],

–   uwzględniając art. 2, art. 3 ust. 5, art. 18, 21, 27 i 47 Traktatu o Unii Europejskiej,

–   uwzględniając art. 110 ust. 2 Regulaminu PE,

A. mając na uwadze, że poszanowanie, propagowanie i ochrona uniwersalności i integralności praw człowieka stanowią część etycznego i prawnego dorobku Unii Europejskiej, a także jedną z podwalin europejskiej jedności i integralności[5],

B.  mając na uwadze, że pomyślne zakończenie niedawnego przegląd strategii UE w zakresie praw człowieka powinno podnieść wiarygodność UE w UNHRC dzięki zwiększeniu spójności między jej strategiami polityki wewnętrznej i zewnętrznej;

C. mając na uwadze, że w celu osiągnięcia jak najlepszych wyników UE powinna starać się występować w sposób otwarty i jednogłośny przeciwko naruszaniu praw człowieka i w tym kontekście powinna wciąż zacieśniać współpracę i usprawniać ustalenia organizacyjne między państwami członkowskimi;

D. mając na uwadze, że Rada Unii Europejskiej przyjęła strategiczne ramy dotyczące praw człowieka i demokracji oraz plan działań na rzecz ich wdrażania w celu zwiększenia skuteczności, widoczności i spójności polityki UE w tym obszarze;

E.  mając na uwadze powołanie specjalnego przedstawiciela UE ds. praw człowieka, którego zadaniem jest zwiększenie skuteczności i widoczności polityki UE w zakresie praw człowieka oraz wspieranie realizacji ram strategicznych i Planu działania UE dotyczącego praw człowieka i demokracji;

F.  mając na uwadze, że delegacja Podkomisji Praw Człowieka PE uda się z wizytą do Genewy w czasie 22. sesji UNHRC, jak miało to miejsce w przypadku sesji UNHRC w poprzednich latach;

1.  zauważa, że obecnie trwa proces zatwierdzania priorytetów UE na 22. sesję UNHRC; pozytywnie ocenia fakt, że UE skupia się na sytuacji w Syrii, Birmie/Mjanmie, Korei Północnej i Mali oraz na poparciu UE dla przedłużenia mandatu specjalnego sprawozdawcy ds. praw człowieka w Iranie; popiera też położenie nacisku na zagadnienia tematyczne, takie jak wolność myśli, wyznania i przekonań, zniesienie kary śmierci, prawa dziecka, przemoc wobec kobiet, biznes a prawa człowieka, a także prawa lesbijek, gejów, osób biseksualnych, transpłciowych i interseksualnych;

2.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że porządek obrad 22. sesji zwyczajnej obejmuje m.in. dyskusje panelowe na temat uwzględniania kwestii praw człowieka w innych obszarach polityki oraz negatywnego wpływu kryzysu finansowego i gospodarczego oraz korupcji na korzystanie z praw człowieka, a także obchody dwudziestej rocznicy przyjęcia deklaracji wiedeńskiej i programu działania, debaty interaktywne, np. dotyczące praw osób niepełnosprawnych, oraz liczne spotkania poświęcone różnym kwestiom, np. prawu dzieci do życia w warunkach zapewniających jak najlepszy stan zdrowia; wzywa państwa członkowskie do aktywnego udziału w tych debatach i do wyraźnego stwierdzenia, że prawa człowieka są uniwersalne, niepodzielne i wzajemnie powiązane;

3.  z zadowoleniem przyjmuje sprawozdania, jakie zostaną przedstawione przez specjalnych sprawozdawców, m.in. na temat sytuacji praw człowieka w Iranie, Birmie/Mjanmie oraz na terytoriach palestyńskich okupowanych od 1967 r., jak również pisemne sprawozdanie wysokiej komisarza NZ ds. praw człowieka na temat sytuacji praw człowieka w Mali, zwłaszcza w północnej części kraju, na temat odpowiednich warunków mieszkaniowych jako elementu prawa do życia na odpowiednim poziomie, na temat prawa do niedyskryminacji pod tym względem, na temat wolności myśli, wyznania i przekonań, a także na temat propagowania i ochrony praw człowieka i podstawowych wolności podczas walki z terroryzmem; z niecierpliwością oczekuje ustnego sprawozdania wysokiego komisarza w sprawie Libii;

Działalność Rady Praw Człowieka ONZ

4.  zauważa, że we wrześniu 2012 r. wybrano 18 nowych członków UNHRC, którzy podjęli swoje obowiązki w dniu 1 stycznia 2013 r., są to następujące kraje: Argentyna, Brazylia, Wybrzeże Kości Słoniowej, Estonia, Etiopia, Gabon, Niemcy, Irlandia, Japonia, Kazachstan, Kenia, Czarnogóra, Pakistan, Korea Południowa, Sierra Leone, Zjednoczone Emiraty Arabskie, Stany Zjednoczone Ameryki i Boliwariańska Republika Wenezueli; zauważa też, że wśród członków UNHRC jest obecnie dziewięć państw UE;

5.  odnotowuje wybór nowego przewodniczącego UNHRC, którym został Remigiusz A. Henczel (Polska), oraz czterech wiceprzewodniczących na 2013 r., którymi zostali: Cheikh Ahmed Ould Zahaf (Mauretania), Iruthisham Adam (Malediwy), Luis Gallegos Chiriboga (Ekwador) i Alexandre Fasel (Szwajcaria);

6.  podkreśla, że wybory do UNHRC muszą cechować się rywalizacją, i sprzeciwia się planowaniu przez grupy regionalne wyborów pozbawionych rywalizacji; przypomina, że członkowie UNHRC muszą spełniać odpowiednie standardy w zakresie zaangażowania na rzecz praw człowieka i wyników w tym zakresie; podkreśla, że członkowie UNHRC są zobowiązani do przestrzegania najwyższych standardów w zakresie propagowania i ochrony praw człowieka; przypomina o znaczeniu surowych i przejrzystych kryteriów dotyczących ponownego przyjmowania zawieszonych członków;

7.  jest nadal zaniepokojony zjawiskiem tzw. polityki tworzenia bloków i jej wpływem na wiarygodność UNHRC i skuteczność jej prac;

8.  po raz kolejny przypomina, że ważne jest, by państwa członkowskie UE działały na rzecz zapewnienia niepodzielności i uniwersalności praw człowieka oraz by wspierały działania UNHRC w tym obszarze, w szczególności poprzez ratyfikowanie międzynarodowych instrumentów w zakresie praw człowieka ustanowionych przez UNHRC; ponownie wyraża ubolewanie, że jak dotąd żadne państwo członkowskie UE nie ratyfikowało Międzynarodowej konwencji w sprawie ochrony praw wszystkich pracowników migrujących i członków ich rodzin; ponownie wyraża również ubolewanie, że niektóre państwa członkowskie wciąż nie przyjęły ani/lub nie ratyfikowały Międzynarodowej konwencji w sprawie ochrony wszystkich osób przed wymuszonym zaginięciem oraz że tylko dwa państwa członkowskie ratyfikowały protokół fakultatywny do Międzynarodowego paktu praw gospodarczych, społecznych i kulturalnych; ponawia swój apel, by wszystkie państwa członkowskie UE ratyfikowały te konwencje i protokoły, i zachęca państwa członkowskie UE do podpisania i ratyfikowania najnowszego protokołu fakultatywnego do konwencji o prawach dziecka, który dotyczy procedury komunikacji i został otwarty do podpisu w Genewie (Szwajcaria) w dniu 28 lutego 2012 r.;

9.  z zadowoleniem przyjmuje powołanie przez Zgromadzenie Ogólne ONZ Navanethem Pillay na stanowisko wysokiej komisarz ds. praw człowieka na drugą kadencję; ponownie podkreśla swoje zdecydowane wsparcie dla Biura Wysokiego Komisarza NZ ds. Praw Człowieka oraz jego niezależności i uczciwości;

10. wyraża uznanie dla wysokiej komisarz ds. praw człowieka za jej wysiłki w procesie wzmacniania organów traktatowych ONZ oraz z zadowoleniem przyjmuje jej sprawozdanie na ten temat opublikowane dnia 22 czerwca 2012 r.; potwierdza wielopodmiotowy charakter organów traktatowych oraz podkreśla, że w procesach tych należy stale uwzględniać potrzeby społeczeństwa obywatelskiego; podkreśla ponadto, że należy utrzymywać i wzmacniać niezależność i skuteczność organów traktatowych; zwraca również uwagę na konieczność zabezpieczenia odpowiednich funduszy, aby organy traktatowe mogły poradzić sobie z rosnącym obciążeniem pracą; wzywa UE do przyjęcia przewodniej roli w zapewnianiu skutecznego funkcjonowania systemu organów traktatowych, w tym w odniesieniu do ich odpowiedniego finansowania;

Kraje arabskiej wiosny

11. z całą mocą potępia narastającą i masową przemoc stosowaną przez reżim Assada wobec ludności syryjskiej, w tym używanie ciężkiej artylerii oraz ostrzeliwanie zaludnionych terenów; jednoznacznie potępia ten reżim, jego siły bezpieczeństwa i wojsko za stałe, systematyczne łamanie praw człowieka, które może zostać uznane za zbrodnię przeciwko ludzkości; wyraża głębokie zaniepokojenie stale pogarszającą się sytuacją ludności cywilnej; potępia również akty łamania praw człowieka, których dopuszczają się grupy i siły opozycyjne; wzywa wszystkich zbrojnych uczestników konfliktu do natychmiastowego położenia kresu przemocy w Syrii i ponawia swój apel do reżimu Assada o natychmiastowe ustąpienie;

12. wyraża zaniepokojenie ubocznymi skutkami tego konfliktu w krajach sąsiadujących oraz ich wpływem na bezpieczeństwo i stabilność w regionie; wzywa państwa członkowskie do udzielenia pomocy krajom w tym regionie w ich działaniach na rzecz zapewnienia pomocy humanitarnej uchodźcom z Syrii;

13. pozytywnie odnosi się do faktu, że UNHRC stale poświęca uwagę tragicznej sytuacji humanitarnej i sytuacji praw człowieka w Syrii, czego dowodem są rezolucje ONZ dotyczące sytuacji w tym kraju, przyjęte podczas 19., 20. i 21. sesji UNHRC oraz podczas sesji specjalnej UNHRC w sprawie Syrii w dniu 1 czerwca 2012 r.; ponownie podkreśla, że bardzo ważne jest zadbanie o to, aby winni naruszeń międzynarodowego prawa praw człowieka, jakie miały miejsce podczas tego konfliktu, zostali pociągnięci do odpowiedzialności;

14. wyraża pełne poparcie dla niezależnej komisji śledczej ds. Syrii oraz dla przedłużenia jej mandatu przez UNHRC; z zadowoleniem przyjmuje mianowanie Carli del Ponte oraz Vitita Muntarbhorna na nowych członków, a także powołanie Paola Pinheiry na stanowisko specjalnego sprawozdawcy ds. Syrii, który rozpocznie pracę po wygaśnięciu mandatu komisji śledczej; z zadowoleniem przyjmuje sprawozdanie Komisji Europejskiej ukazujące okrucieństwa, jakich dopuszczono się w Syrii;

15. ubolewa, że nie osiągnięto jeszcze porozumienia w sprawie przyjęcia przez Radę Bezpieczeństwa ONZ rezolucji dotyczącej sytuacji w Syrii, co osłabia zdolność do wywarcia skutecznej presji w celu położenia kresu przemocy w tym kraju; wzywa członków Rady Bezpieczeństwa ONZ, aby pamiętali o swojej odpowiedzialności względem narodu syryjskiego; pochwala dyplomatyczne wysiłki wiceprzewodniczącej Komisji/wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa oraz państw członkowskich UE, aby zaangażować Chiny i Rosję w tę kwestię; apeluje o kontynuowanie tych wysiłków; przypomina również wszystkim członkom ONZ o zasadzie „odpowiedzialności za ochronę”, wspieranej przez Zgromadzenie Ogólne ONZ; wzywa Radę Praw Człowieka do ponaglenia Rady Bezpieczeństwa, by przekazała sprawę sytuacji w Syrii do Międzynarodowego Trybunału Karnego; wzywa wysoką przedstawiciel UE, aby osobiście zaangażowała się w tworzenie szerokiej koalicji międzynarodowej w celu nakłonienia wszystkich stałych członków Rady Bezpieczeństwa ONZ do poparcia takiego przekazania;

16. z zadowoleniem przyjmuje ostateczne sprawozdanie pisemne niezależnej komisji śledczej ds. Libii przedstawione podczas 19. sesji UNHRC, w którym podkreślono akty łamania praw człowieka, jakich dopuszczono się w tym kraju; wzywa UNHRC do wyrażenia zaniepokojenia w związku z trwającymi naruszeniami, do dalszego monitorowania sytuacji oraz do zwrócenia się do wysokiej komisarz o przedstawienie sprawozdania na temat sytuacji praw człowieka w Libii;

17. wyraża zaniepokojenie sytuacją obrońców praw człowieka i działaczy opozycji politycznej w Bahrajnie; ponawia swój apel do państw członkowskich UE o działanie na rzecz przyjęcia przez UNHRC rezolucji w sprawie sytuacji praw człowieka w Bahrajnie;

18. ponawia swój apel do UNHRC o przyjęcie na 22. sesji rezolucji ustanawiającej międzynarodowy mechanizm monitorowania wdrożenia powszechnego okresowego przeglądu praw człowieka dotyczącego Bahrajnu oraz zaleceń niezależnej komisji śledczej ds. Bahrajnu, w tym tych dotyczących obrońców praw człowieka;

19. z zadowoleniem przyjmuje przyjętą w październiku 2012 r. rezolucję w sprawie pomocy technicznej dla Jemenu oraz budowania potencjału w Jemenie w dziedzinie praw człowieka, a także utworzenie biura krajowego OHCHR w Jemenie; wzywa UNHRC do dalszego śledzenia sytuacji w Jemenie;

20. wyraża głębokie zaniepokojenie obecnym ponownym nasileniem przemocy w Egipcie; wzywa rząd Egiptu do powstrzymania się od użycia nadmiernej siły wobec demonstrantów i przypomina, że stan wyjątkowy jest środkiem stosowanym w ostateczności, który również powinien podlegać zasadzie praworządności i przestrzegać standardów międzynarodowych, aby utrzymać prawa do wolności wypowiedzi i pokojowych zgromadzeń; ponownie podkreśla stanowisko UE wobec kary śmierci i wzywa w związku z tym do wprowadzenia moratorium na wykonywanie kary śmierci w Egipcie, w tym w przypadku 21 osób niedawno skazanych na śmierć w związku z ubiegłoroczną tragedią na stadionie piłkarskim w Port Saidzie;

21. wyraża zaniepokojenie ciągłym łamaniem praw człowieka w Saharze Zachodniej; wzywa do ochrony praw podstawowych ludności Sahary Zachodniej, w tym wolności stowarzyszania się, wolności słowa i prawa do demonstracji; domaga się uwolnienia wszystkich saharyjskich więźniów politycznych; z zadowoleniem przyjmuje powołanie specjalnego wysłannika ds. Sahelu i podkreśla potrzebę międzynarodowej kontroli sytuacji praw człowieka w Saharze Zachodniej; popiera uczciwe i trwałe rozstrzygnięcie konfliktu w oparciu o prawo ludności saharyjskiej do samostanowienia, zgodnie z odpowiednimi rezolucjami Organizacji Narodów Zjednoczonych;

Inne kwestie

22 z zadowoleniem przyjmuje podjętą na 20. sesji UNHRC decyzję o wyznaczeniu specjalnego sprawozdawcy ds. sytuacji praw człowieka na Białorusi i zauważa wsparcie międzyregionalne dla rezolucji ustanawiającej ten mandat, co obrazuje, że tragiczna sytuacja w zakresie praw człowieka w tym kraju jest zauważana przez państwa na całym świecie;

23. z zadowoleniem przyjmuje przyjętą na 20. sesji UNHCR rezolucję powołującą specjalnego sprawozdawcę ds. sytuacji praw człowieka w Erytrei; zwraca uwagę, że UNHRC po raz pierwszy zajmuje się tą kwestią i wyraża uznanie dla wiodącej roli państw afrykańskich w tej sprawie;

24. z zadowoleniem przyjmuje przedłużenie mandatu niezależnych ekspertów w Wybrzeżu Kości Słoniowej, na Haiti i w Somalii; pilnie wzywa władze tych krajów do pełnej współpracy z osobami posiadającymi taki mandat;

25. wzywa do przedłużenia mandatu specjalnego sprawozdawcy ds. sytuacji praw człowieka w Iranie;

26. apeluje o przedłużenie na kolejny rok mandatu specjalnego sprawozdawcy ds. sytuacji praw człowieka w Koreańskiej Republice Ludowo-Demokratycznej (KRLD); z zadowoleniem przyjmuje fakt przyjęcia rezolucji w sprawie KRLD w drodze konsensu, co obrazuje silny poziom poparcia dla tego mandatu; wzywa rząd KRLD do pełnej współpracy ze sprawozdawcą i do ułatwiania jego wizyt w tym kraju; wzywa ponadto Radę Praw Człowieka, aby w odpowiedzi na apel wysokiej komisarz NZ ds. praw człowieka podjęła działania w celu utworzenia międzynarodowej komisji śledczej, która zajęłaby się poważnymi zbrodniami, jakie mają miejsce w tym kraju od dziesięcioleci;

27. ubolewa nad egzekucjami wykonanymi w Japonii w 2012 r., po tym jak w 2011 r. obowiązywało moratorium na wykonywanie kary śmierci; w związku z tym potępia także niedawne masowe egzekucje w Iranie; ponownie wyraża swój zdecydowany sprzeciw wobec stosowania kary śmierci we wszystkich przypadkach i we wszystkich okolicznościach, a także podkreśla swoją determinację w dążeniu do jej całkowitego zniesienia;

28. z zadowoleniem przyjmuje fakt, że sytuacja w Mali jest ściśle monitorowana przez UNHRC, oraz wyraża uznanie dla przywódczej roli państw afrykańskich, które zwróciły uwagę UNHRC na tę kwestię; wzywa UNHRC, aby wsparła jak najszybsze wprowadzenie środków monitorowania w Mali oraz by domagała się dalszego informowania o sytuacji w kraju przez Biuro Wysokiego Komisarza NZ ds. Praw Człowieka (OHCHR);

29. z zadowoleniem odnotował przyjęcie rezolucji w sprawie Demokratycznej Republiki Konga, jednak wciąż pozostaje głęboko zaniepokojony łamaniem praw człowieka w tym kraju, zwłaszcza w prowincji Kiwu Północne we wschodniej części kraju; zdecydowanie potępia ataki sił rebelianckich we wschodniej części kraju na ludność cywilną, w tym na kobiety i dzieci, zwłaszcza ataki dokonywane przez organizację M23; zdecydowanie potępia systematyczne stosowanie gwałtu jako narzędzia walki; z zadowoleniem przyjmuje wysiłki podejmowane przez państwa członkowskie Międzynarodowej Konferencji w sprawie Regionu Wielkich Jezior, Unii Afrykańskiej oraz ONZ na rzecz znalezienia pokojowego rozwiązania politycznego tego kryzysu; ponownie wzywa do przywrócenia stanowiska niezależnego eksperta ONZ ds. praw człowieka w Demokratycznej Republice Konga, co pozwoli na wprowadzenie stabilnego mechanizmu ukierunkowanego na poprawę sytuacji pod względem poważnych i wieloletnich naruszeń praw człowieka w tym kraju; wzywa ponadto Margot Wallstrom, specjalnego przedstawiciela ONZ ds. przemocy seksualnej podczas konfliktu, do przedłożenia sprawozdania;

30. z zadowoleniem odnotowuje przyjęcie rezolucji UNHRC w sprawie wolności religii lub przekonań; podkreśla znaczenie, jakie UE przywiązuje do tej kwestii; wzywa państwa członkowskie, by kontynuowały prace w tej dziedzinie, i oczekuje nowych wytycznych, które powinny się pojawić na początku tego roku; wyraża uznanie dla pracy specjalnego sprawozdawcy ONZ ds. wolności religii lub przekonań; podkreśla, jak ważne jest odnowienie tego mandatu podczas 22. sesji UNHRC;

31. z zadowoleniem przyjmuje rezolucję UNHRC w sprawie Birmy/Mjanmy oraz wzywa do przedłużenia mandatu specjalnego sprawozdawcy ds. praw człowieka w Mjanmie; odnotowuje działania podejmowane przez rząd birmański od początku 2011 r. na rzecz przywrócenia wolności obywatelskich w kraju; jednak wyraża głębokie zaniepokojenie nasileniem przemocy między wspólnotami w stanie Arakan, w wyniku którego wiele osób poniosło śmierć lub zostało rannych i które doprowadziło do zniszczenia mienia i przesiedlenia lokalnej ludności; uważa, że główną przyczyną tej sytuacji jest wieloletnia dyskryminacja ludu Rohingya; podkreśla, że należy zintensyfikować wysiłki w celu wyeliminowania źródeł problemu; wzywa rząd Mjanmy, aby przyspieszył realizację swojego zobowiązania do ustanowienia biura OHCHR w Mjanmie, oraz podkreśla, że w tym kontekście specjalny sprawozdawca powinien nadal monitorować sytuację i składać sprawozdania;

32. z zadowoleniem przyjmuje również rezolucję w sprawie Sri Lanki, w której położono nacisk na pojednanie i odpowiedzialność w kraju; ponownie wyraża poparcie dla zalecenia zespołu ekspertów do spraw Sri Lanki przy Sekretarzu Generalnym ONZ, zgodnie z którym należy powołać komisję śledczą ONZ do zbadania wszystkich popełnionych przestępstw; wzywa Radę Praw Człowieka, aby wyraziła zaniepokojenie z powodu naruszeń popełnianych w Sri Lance oraz z powodu faktu, że rząd Sri Lanki nie zdołał faktycznie i poważnie zbadać zbrodni popełnionych w czasie konfliktu przez wszystkie strony, rozliczyć sprawców poważnych naruszeń, ani przyjąć środków w celu wdrożenia zaleceń zespołu ekspertów do spraw Sri Lanki przy Sekretarzu Generalnym ONZ; jest głęboko zaniepokojony ogromnymi naciskami na wymiar sprawiedliwości, gdyż odwołanie przewodniczącej sądu najwyższego może zagrozić staraniom na rzecz ścigania zbrodni wojennych;

33. wyraża zaniepokojenie sytuacją w Republice Środkowoafrykańskiej, gdzie uzbrojone grupy zaatakowały i okupowały wiele miast w północno-wschodniej części kraju; z zadowoleniem przyjmuje porozumienia podpisane w Libreville dnia 11 stycznia 2013 r., w tym porozumienie o zawieszeniu broni oraz porozumienie polityczne w sprawie rozwiązania kryzysu w kraju; podkreśla, jak ważne jest szybkie wdrożenie tych porozumień; z zadowoleniem przyjmuje oświadczenie wysokiej przedstawiciel/wiceprzewodniczącej z dnia 11 stycznia, w którym wezwała wszystkich sygnatariuszy do przestrzegania tych porozumień; wzywa państwa członkowskie, aby podniosły tę kwestię na forum UNHRC w celu utrzymania zainteresowania społeczności międzynarodowej sytuacją w Republice Środkowoafrykańskiej;

34. wyraża zaniepokojenie sytuacją w Izraelu i Strefie Gazy, do jakiej doszło w wyniku eskalacji konfliktu pod koniec 2012 r. oraz potępia akty przemocy, jakich dopuściły się obie strony konfliktu; ponawia swój apel o zniesienie blokady Strefy Gazy, biorąc pod uwagę uzasadnione obawy Izraela dotyczące bezpieczeństwa, oraz wzywa do podjęcia kroków na rzecz odbudowy i ożywienia gospodarczego Strefy Gazy;

35. potępia decyzję podjętą przez rząd Izraela w dniu 2 grudnia 2012 r., aby zbudować 3 000 nowych mieszkań w osiedlach na Zachodnim Brzegu i we Wschodniej Jerozolimie, zwłaszcza na obszarze E1, co doprowadziłoby do przecięcia Zachodniego Brzegu na dwie części; podkreśla, że decyzja ta zagraża rozwiązaniu polegającemu na współistnieniu dwóch państw; z zadowoleniem przyjmuje międzynarodową misję wyjaśniającą kwestię budowy osiedli izraelskich na okupowanych terytoriach palestyńskich, powołaną podczas 19. sesji UNHRC; ubolewa, że od tego czasu Izrael nie współpracuje z UNHRC oraz że wyraził sprzeciw, kiedy ogłoszono powołanie nowej komisji wyjaśniającej kwestię budowy osiedli izraelskich, a także nie podporządkował się procedurom w ramach powszechnego okresowego przeglądu praw człowieka;

36. wyraża zadowolenie z powodu przyjęcia przez Zgromadzenie Ogólne ONZ w dniu 29 listopada 2012 r. rezolucji przyznającej Palestynie status nieczłonkowskiego państwa obserwatora w ONZ; zwraca uwagę, że rezolucja w tej sprawie została przyjęta przytłaczającą większością 138 głosów, przy 9 głosach przeciw i 41 wstrzymujących się od głosu; ponadto zauważa, że tylko jedno państwo członkowskie UE głosowało przeciw; ponownie wyraża swoje poparcie dla tego przedsięwzięcia; odnotowuje poparcie wyrażone przez UE wobec Palestyny, aby kraj ten stał się pełnoprawnym członkiem ONZ, co stanowi element politycznego rozwiązania konfliktu izraelsko-palestyńskiego; potwierdza, że UE nie uzna żadnych zmian granic wyznaczonych przed rokiem 1967, w tym w odniesieniu do Jerozolimy, o ile nie wyrażą na nie zgody obie strony;

37. z zadowoleniem przyjmuje działania podejmowane w następstwie sprawozdania wysokiej komisarz A/HRC/19/41 w sprawie dyskryminujących przepisów i praktyk oraz aktów przemocy wymierzonych przeciw osobom o odmiennej orientacji seksualnej lub tożsamości płciowej; zachęca do podejmowania dalszych działań, w tym poprzez posiedzenia regionalne, oraz do aktywnego udziału państw członkowskich, Rady i Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych;

38. wyraża uznanie dla przywódczej roli sekretarza generalnego i wysokiej komisarz, zarówno w ramach UNHRC, jak i poza nią, w dziedzinie zwalczania dyskryminacji i przemocy wobec osób o odmiennej orientacji seksualnej lub tożsamości płciowej; ubolewa nad trwającymi próbami podważenia uniwersalności i integralności praw człowieka, zwłaszcza poprzez rezolucję dotyczącą „tradycyjnych wartości”;

39. odnotowuje pierwsze doroczne Forum biznesu i praw człowieka, które odbyło się w Genewie w dniach 4-6 grudnia 2012 r., i zgromadziło szereg zainteresowanych stron w celu omówienia wdrażania wytycznych ONZ w tej dziedzinie; popiera wstępne konsultacje forum na temat sposobu, w jaki można nakłonić rządy i przedsiębiorstwa do przyjmowania ram regulacyjnych, politycznych i wykonawczych w celu przeciwdziałania naruszeniom praw człowieka związanym z prowadzeniem działalności gospodarczej; wspiera starania Komisji mające na celu promowanie jej nowej polityki w zakresie społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw; podkreśla, że polityka ta musi stawiać sobie jeszcze ambitniejsze cele;

40. z zadowoleniem przyjmuje działalność otwartej międzyrządowej grupy roboczej ds. prywatnych agencji wojskowych i prywatnych agencji ochrony (PMSC), z mandatem obejmującym analizę możliwości wprowadzenia międzynarodowych ram prawnych; docenia fakt, że ze szczególną uwagą podchodzi się do możliwości opracowania prawnie wiążącego instrumentu dotyczącego regulowania, monitorowania i nadzorowania działalności PMSC oraz wyraża poparcie dla takich prawnie wiążących ram prawnych; podkreśla potrzebę wprowadzenia silnego elementu odpowiedzialności oraz zachęca PMSC, które jeszcze nie podpisały kodeksu postępowania prywatnych podmiotów świadczących usługi ochrony (ICoC), aby to uczyniły; oczekuje na przedstawienie sprawozdania grupy roboczej;

Powszechny okresowy przegląd praw człowieka

41. podkreśla znaczenie uniwersalności powszechnego okresowego przeglądu praw człowieka oraz potwierdza jego ogromne znaczenie dla pełnego zrozumienia oraz oceny sytuacji w zakresie praw człowieka na miejscu we wszystkich państwach członkowskich ONZ;

42. z zadowoleniem odnosi się do rozpoczęcia drugiego cyklu powszechnego okresowego przeglądu praw człowieka i przyjęcia jego pierwszych wyników; ponownie przypomina, że bardzo ważne jest, by drugi cykl był ukierunkowany na realizację zaleceń przyjętych w czasie pierwszego cyklu; apeluje jednak zarazem, aby zalecenia, które nie zostały przyjęte przez państwa w czasie pierwszego cyklu, rozpatrzono na dalszym etapie procesu powszechnego okresowego przeglądu praw człowieka;

43. uważa, że wdrażanie stanowi kluczowy aspekt realizacji potencjału procesu powszechnego okresowego przeglądu praw człowieka; przypomina zatem o znaczeniu wsparcia technicznego udzielanego przez państwa członkowskie UE, aby pomóc państwom poddawanym przeglądowi we wdrażaniu zaleceń; zachęca państwa do przedstawiania aktualizacji średnioterminowych w celu przyczynienia się do usprawnionego wdrażania;

44. wzywa państwa członkowskie UE uczestniczące w interaktywnych dialogach w ramach powszechnego okresowego przeglądu praw człowieka do przedstawienia bardziej konkretnych i wymiernych zaleceń, z myślą o podniesieniu jakości działań następczych oraz wdrażania przyjętych zaleceń;

45. zaleca systematyczne uwzględnianie zaleceń powszechnego okresowego przeglądu praw człowieka w dialogu i konsultacjach na temat praw człowieka prowadzonych przez UE oraz w strategiach UE w zakresie praw człowieka dla poszczególnych krajów w celu dopilnowania kontynuacji działań podejmowanych w następstwie powszechnego okresowego przeglądu praw człowieka; zaleca również, aby Parlament nawiązywał do tych zaleceń podczas wizyt swoich delegacji w państwach trzecich;

46. z zadowoleniem przyjmuje kroki, które pozwalają na pełny udział szerokiej gamy zainteresowanych podmiotów w procesie powszechnego okresowego przeglądu praw człowieka; w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje zmiany dokonane na liście mówców, które dają szansę na zabranie głosu w trakcie powszechnego okresowego przeglądu praw człowieka wszystkim państwom, które sobie tego życzą; ponownie wyraża poparcie dla uzyskania przez krajowe instytucje ds. praw człowieka większej roli, zgodnie z zasadami paryskimi; z zadowoleniem przyjmuje aktywniejsze uczestnictwo osób w terenie dzięki częstszemu wykorzystywaniu wideokonferencji;

47. uważa, że można zrobić więcej, by włączyć społeczeństwo obywatelskie w proces powszechnego okresowego przeglądu praw człowieka, w tym we wdrażanie wyników tego przeglądu; potępia stosowanie represji wobec osób, które uczestniczą w procesie powszechnego okresowego przeglądu praw człowieka oraz współpracują w jego ramach; podkreśla, że takie działania osłabiają cały system ONZ w zakresie praw człowieka; wzywa wszystkie państwa do zapewnienia odpowiedniej ochrony przed takimi aktami zastraszania;

Procedury specjalne

48. potwierdza kluczową rolę, jaką procedury specjalne odgrywają w kontekście wiarygodności i skuteczności prac UNHRC i ich centralne miejsce w systemie praw człowieka ONZ; przypomina o swoim zdecydowanym poparciu dla procedur specjalnych i podkreśla podstawowe znaczenie, jakie ma niezależność tych mandatów;

49. nakłania państwa do pełnej współpracy w ramach mechanizmu specjalnych procedur, między innymi przez niezwłoczne przyjmowanie posiadaczy mandatów wizytujących dany kraj, reagowanie na ich działania podejmowane w trybie pilnym i stawiane przez nich zarzuty dotyczące naruszania praw, a także zapewnianie odpowiednich działań następczych w wyniku zaleceń posiadaczy mandatów; nakłania członków UNHRC, by dawali przykład w tych kwestiach;

50. z zadowoleniem przyjmuje działania podjęte przez UE w celu wspólnego wystosowania stałego zaproszenia dla wszystkich specjalnych procedur ONZ w zakresie praw człowieka, dając przykład w tej kwestii; zachęca pozostałe państwa członkowskie ONZ do takiego samego postępowania;

51. potępia wszelkie formy represji wobec osób, które współpracują w ramach mechanizmu specjalnych procedur; podkreśla, że takie działania osłabiają cały system ONZ w zakresie praw człowieka; wzywa wszystkie państwa do zapewnienia odpowiedniej ochrony przed takimi aktami zastraszania;

Zaangażowanie UE

52. nieustannie podkreśla ogromne znaczenie, jakie ma aktywne uczestnictwo UE w mechanizmach ONZ w zakresie praw człowieka, w tym w UNHRC; zachęca państwa członkowskie do takiego uczestnictwa poprzez współautorstwo rezolucji, aktywny udział w debatach i interaktywnym dialogu, a także wydawanie oświadczeń;

53. podkreśla, że ważne jest zadbanie o to, by praca wykonywania w Genewie w kontekście UNHRC była zintegrowana z ogólną działalnością UE, w tym z pracami Parlamentu;

54. z zadowoleniem przyjmuje powołanie Specjalnego Przedstawiciela UE ds. Praw Człowieka Stavrosa Lambrinidisa; zachęca specjalnego przedstawiciela do wniesienia wkładu w poprawę skuteczności, spójności i widoczności polityki UE w zakresie praw człowieka w kontekście UNHRC oraz do bliskiej współpracy z OHCHR i współpracy w ramach mechanizmu specjalnych procedur; oczekuje dobrej współpracy ze specjalnym przedstawicielem w tych kwestiach;

55. z zadowoleniem przyjmuje udział Specjalnego Przedstawiciela UE ds. Praw Człowieka w Forum biznesu i praw człowieka w Genewie w dniach 4-5 grudnia 2012 r.;

56. podkreśla, że działania UE są najskuteczniejsze, kiedy Unia i jej państwa członkowskie wykorzystują swoją zbiorową siłę; podkreśla znaczenie dalszej poprawy koordynacji i zacieśniania współpracy między państwami członkowskimi w tym zakresie, aby osiągnąć jednomyślność w kwestiach dotyczących praw człowieka; popiera wszelkie wysiłki, aby przekazać „jedną wiadomość wieloma głosami”; ponownie wzywa do podjęcia odważniejszych i ambitniejszych działań miast zadowalania się najmniejszym wspólnym mianownikiem; w związku z tym wzywa ESDZ, aby – szczególnie poprzez przedstawicielstwa UE w Genewie i Nowym Jorku – zwiększyła spójność swoich działań w oparciu o terminowe i merytoryczne konsultacje;

57. podkreśla znaczenie ratyfikacji Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych, która była pierwszą ratyfikacją konwencji ONZ przez UE jako podmiot prawny; wzywa UE do podpisania i ratyfikacji konwencji Rady Europy o przemocy wobec kobiet;

58. ponownie podkreśla, że obrona niezależności OHCHR jest dla UE niezmiernie ważna z uwagi na konieczność zadbania o to, by OHCHR wykonywało swoje zadania w sposób bezstronny; przypomina, że ogromne znaczenie ma zapewnienie wystarczającego finansowania, aby biura regionalne OHCHR mogły nadal funkcjonować;

59. zauważa, że ochrona obrońców praw człowieka należy do kluczowych priorytetów polityki UE w zakresie praw człowieka; podkreśla, że represje wobec obrońców praw człowieka, którzy współpracują z mechanizmami ONZ w zakresie praw człowieka, oraz zastraszanie takich osób grozi osłabieniem tego systemu; dlatego docenia wsparcie praktyczne i finansowe na rzecz pilnej ochrony i wsparcia obrońców praw człowieka w ramach Europejskiego Instrumentu na rzecz Wspierania Demokracji i Praw Człowieka (EIDHR);

60. z zadowoleniem przyjmuje utworzenie grupy roboczej Rady ds. praw człowieka (COHOM) z siedzibą w Brukseli; z zadowoleniem przyjmuje starania COHOM na rzecz lepszego przygotowywania i lepszej koordynacji stanowisk UE na sesje UNHRC, w tym organizowanie posiedzeń COHOM w Genewie; raz jeszcze podkreśla, iż oczekuje, że COHOM walnie przyczyni się do zapewnienia spójności między zewnętrznym i wewnętrznym wymiarem polityki UE w zakresie praw człowieka;

61. oczekuje, że opracowanie strategii UE w zakresie praw człowieka dla poszczególnych krajów będzie należycie skoordynowane z działaniami UE na forach ONZ; ponownie zaleca upublicznianie strategii UE w zakresie praw człowieka dla poszczególnych krajów, aby zaangażowanie UE na rzecz praw człowieka w krajach trzecich było bardziej widoczne oraz aby dokumenty te mogły stanowić wsparcie dla osób walczących o prawa człowieka;

62. podkreśla potrzebę uwypuklenia kwestii coraz mniejszej przestrzeni dla organizacji pozarządowych w UNHRC; zachęca państwa członkowskie UE do podjęcia wspólnych wysiłków w celu poruszenia tej kwestii;

63. w świetle najnowszych doniesień o udziale firm z UE w łamaniu praw człowieka w krajach trzecich ponownie apeluje do wiceprzewodniczącej Komisji/wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa o zwrócenie uwagi na tę kwestię; w tym kontekście ponowie podkreśla, jak ważne jest zapewnienie większej spójności między strategiami polityki wewnętrznej i zewnętrznej oraz pełne przestrzeganie praw człowieka w polityce wewnętrznej, aby uniknąć stosowania podwójnych standardów;

64. upoważnia swoją delegację na 22. sesję UNHRC do wyrażenia obaw i poglądów zawartych w niniejszej rezolucji; wzywa delegację do sporządzenia sprawozdania ze swojej wizyty dla Podkomisji Praw Człowieka; uznaje za niezbędne utrzymanie praktyki wysyłania delegacji PE na istotne sesje Rady Praw Człowieka i Zgromadzenia Ogólnego ONZ;

o

o o

65. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wiceprzewodniczącej Komisji/wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, Specjalnemu Przedstawicielowi UE ds. Praw Człowieka, rządom i parlamentom państw członkowskich, Radzie Bezpieczeństwa ONZ, Sekretarzowi Generalnemu ONZ, przewodniczącemu 67. Zgromadzenia Ogólnego ONZ, przewodniczącemu Rady Praw Człowieka ONZ, wysokiej komisarz ONZ ds. praw człowieka i ustanowionej przez Komisję Spraw Zagranicznych grupie roboczej UE-ONZ.