Projekt rezolucji - B7-0059/2013Projekt rezolucji
B7-0059/2013

PROJEKT REZOLUCJI w sprawie 22. sesji Rady Praw Człowieka Organizacji Narodów Zjednoczonych

4.2.2013 - (2013/2533(RSP))

złożony w następstwie oświadczenia wiceprzewodniczącej Komisji/wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa
zgodnie z art. 110 ust. 2 Regulaminu

Barbara Lochbihler, Rui Tavares, Nicole Kiil-Nielsen, Tarja Cronberg, Catherine Grèze w imieniu grupy Verts/ALE

Patrz też projekt wspólnej rezolucji RC-B7-0055/2013

Procedura : 2013/2533(RSP)
Przebieg prac nad dokumentem podczas sesji
Dokument w ramach procedury :  
B7-0059/2013
Teksty złożone :
B7-0059/2013
Debaty :
Teksty przyjęte :

B7‑0059/2013

Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie 22. sesji Rady Praw Człowieka Organizacji Narodów Zjednoczonych

2013/2533 (NLE)

Parlament Europejski,

–   uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka i konwencje ONZ w sprawie praw człowieka, a także protokoły fakultatywne do nich,

–   uwzględniając europejską konwencję praw człowieka, europejską kartę społeczną i Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej,

–   uwzględniając strategiczne ramy UE dotyczące praw człowieka i demokracji oraz plan działań UE na rzecz praw człowieka i demokracji przyjęty na 3179. posiedzeniu Rady do Spraw Zagranicznych w dniu 25 czerwca 2012 r.,

–   uwzględniając swe zalecenie dla Rady z dnia 13 czerwca 2012 r. w sprawie specjalnego przedstawiciela UE ds. praw człowieka[1],

–   uwzględniając swe wcześniejsze rezolucje dotyczące Rady Praw Człowieka ONZ (UNHRC), w tym priorytety Parlamentu w tym zakresie; uwzględniając w szczególności swą rezolucję z dnia 16 lutego 2012 r. w sprawie stanowiska Parlamentu na 19. sesję Rady Praw Człowieka ONZ[2],

–   uwzględniając sprawozdanie delegacji Podkomisji Praw Człowieka Parlamentu Europejskiego, która uczestniczyła w 19. sesji UNHRC, a także wspólną delegację Parlamentu składającą się z przedstawicieli Komisji Spraw Zagranicznych, Podkomisji Praw Człowieka i Podkomisji Bezpieczeństwa i Obrony, która wzięła udział w 67. sesji Zgromadzenia Ogólnego ONZ,

–   uwzględniając swe rezolucje nadzwyczajne dotyczące praw człowieka,

–   uwzględniając swą rezolucję z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie przeglądu strategii UE w dziedzinie praw człowieka[3],

–   uwzględniając swe sprawozdanie roczne dotyczące praw człowieka i demokracji na świecie za rok 2011 oraz polityki Unii Europejskiej w tym zakresie przyjęte w dniu 13 grudnia 2012 r. [4],

–   uwzględniając art. 2, art. 3 ust. 5, art. 18, 21, 27 i 47 Traktatu o Unii Europejskiej,

–   uwzględniając art. 110 ust. 2 Regulaminu,

–   uwzględniając zbliżające się sesje UNHRC w 2013 r., a w szczególności 22. sesję zwyczajną, która odbędzie się w okresie 25 lutego - 22 marca 2013 r.,

A. mając na uwadze, że poszanowanie, propagowanie i ochrona uniwersalności praw człowieka stanowią część etycznego i prawnego dorobku Unii Europejskiej, a także podwalinę jedności i integralności europejskiej;

B.  mając na uwadze, że udane wdrożenie ostatnich zmian strategii UE dotyczącej praw człowieka powinno podnieść jej wiarygodność w UNHRC dzięki poprawie spójności jej strategii polityki wewnętrznej i zewnętrznej;

C. mając na uwadze, że UE powinna dążyć do jednogłośnego występowania przeciwko naruszaniu praw człowieka, aby osiągnąć jak najlepsze wyniki, w tym kontekście powinna wciąż zacieśniać współpracę między swymi państwami członkowskimi i usprawniać ich koordynację;

D. mając na uwadze, że Rada Unii Europejskiej przyjęła ramy strategiczne dotyczące praw człowieka i demokracji oraz plan działania na rzecz ich wdrażania w celu poprawy skuteczności i spójności polityki UE w tym obszarze;

E.  mając na uwadze powołanie specjalnego przedstawiciela UE ds. praw człowieka (EUSR), którego zadaniem jest poprawa skuteczności i widoczności polityki UE w zakresie praw człowieka oraz wspieranie praktycznej realizacji ram strategicznych i planu działań na rzecz praw człowieka i demokracji;

F.  mając na uwadze, że delegacja Podkomisji Praw Człowieka PE uda się z wizytą do Genewy w czasie 22. sesji UNHRC, jak miało to miejsce w przypadku sesji UNHRC w poprzednich latach;

1.  przyjmuje do wiadomości priorytety UE na 22. sesję UNHRC przedstawione przez wiceprzewodniczącą Komisji/wysoka przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa podczas posiedzenia plenarnego Parlamentu w dniu 6 lutego 2013 r.; pozytywnie ocenia zamiar UE skupienia się między innymi na sytuacji w Syrii, Birmie/Mjanmie, Korei Północnej i Mali oraz wsparcie z jej strony dla przedłużenia mandatu specjalnego sprawozdawcy ds. praw człowieka w Iranie; popiera też położenie nacisku na zagadnienia tematyczne takie jak wolność wyznania i przekonań, prawa dziecka, przemoc wobec kobiet i prawa osób homoseksualnych, biseksualnych i transseksualnych;

2.  z zadowoleniem przyjmuje fakt, że porządek obrad 22. sesji zwyczajnej obejmuje między innymi dyskusje panelowe na temat uwzględniania praw człowieka w innych obszarach polityki i negatywnego wpływu korupcji na korzystanie z praw człowieka, a także obchody dwudziestej rocznicy uchwalenia deklaracji wiedeńskiej i programu działania, przyjmuje również debaty interaktywne, m.in. dotyczące praw osób niepełnosprawnych, oraz liczne spotkania poświęcone różnym kwestiom, np. prawu dzieci do życia warunkach zapewniających jak najlepszy stan zdrowia; wzywa Europejską Służbę Działań Zewnętrznych i państwa członkowskie UE, by aktywnie włączały się do tych debat i wyraźnie stwierdzały, że prawa człowieka są uniwersalne, niepodzielne i wzajemnie powiązane;

3.  pozytywnie odnosi się do faktu, że sprawozdawcy specjalni mają przedstawić sprawozdania m.in. na temat sytuacji w dziedzinie praw człowieka w Iranie, Birmie/Mjanmie oraz na terytoriach palestyńskich okupowanych od 1967 r., a także do pisemnego sprawozdania wysokiego komisarza dotyczącego sytuacji w dziedzinie praw człowieka w Mali, zwłaszcza w północnej części tego kraju; z zadowoleniem przyjmuje też sprawozdania na temat warunków mieszkaniowych jako elementu prawa do życia na odpowiednim poziomie oraz na temat prawa do niedyskryminacji pod tym względem, sprawozdanie dotyczące wolności wyznania lub przekonań, a także sprawozdanie dotyczące propagowania i ochrony praw człowieka i podstawowych wolności podczas walki z terroryzmem;

Działalność Rady Praw Człowieka ONZ

4.  zauważa, że we wrześniu 2012 r. wybrano 18 nowych członków UNHRC, którzy podjęli swoje obowiązki w dniu 1 stycznia 2013 r., są to następujące kraje: Argentyna, Brazylia, Wybrzeże Kości Słoniowej, Estonia, Etiopia, Gabon, Niemcy, Irlandia, Japonia, Kazachstan, Kenia, Czarnogóra, Pakistan, Korea Południowa, Sierra Leone, Zjednoczone Emiraty Arabskie, Stany Zjednoczone Ameryki i Boliwariańska Republika Wenezueli; zauważa też, że wśród członków UNHRC jest obecnie dziewięć państw UE;

5.  odnotowuje wybór Remigiusza A. Henczela (Polska) na przewodniczącego UNHRC i wybór czterech wiceprzewodniczących na 2013 r.: Cheikha Ahmeda Oulda Zahafa (Mauretania), Iruthishama Adama (Malediwy), Luisa Gallegosa Chiribogi (Ekwador) i Alexandre'a Fasela (Szwajcaria);

6.  podkreśla, że wybory do UNHRC musi charakteryzować konkurencja, i sprzeciwia się planowaniu przez grupy regionalne wyborów pozbawionych rywalizacji; przypomina, jak ważne są standardy dotyczące członkostwa w UNHRC, jeżeli chodzi o zaangażowanie na rzecz praw człowieka i wyniki w tym zakresie; podkreśla, że członkowie UNHRC zobowiązani są do przestrzegania najwyższych standardów w zakresie propagowania i ochrony praw człowieka; przypomina o znaczeniu surowych i przejrzystych kryteriów dotyczących ponownego przyjmowania zawieszonych członków;

7.  ubolewa, że władze Kazachstanu, nowo wybranego członka UNHRC, odmówiły jak dotychczas wydania zezwolenia na przeprowadzenie międzynarodowego i niezależnego dochodzenia w sprawie wydarzeń w Żangaozen, pomimo apelów wysokiego komisarza ONZ ds. praw człowieka oraz Parlamentu Europejskiego;

8.  jest nadal zaniepokojony zjawiskiem tzw. polityki bloków i jego wpływem na wiarygodność i skuteczność prac UNHRC;

9.  z zadowoleniem przyjmuje powołanie przez Zgromadzenie Ogólne ONZ Navanethem Pillay na wysokiego komisarza ds. praw człowieka na drugą kadencję; ponownie podkreśla wsparcie dla urzędu wysokiego komisarza ONZ oraz jego niezależności i skuteczności;

10. pochwala wysoką komisarz ONZ ds. praw człowieka za wysiłki w procesie wzmacniania organów traktatowych ONZ oraz z zadowoleniem przyjmuje przedstawione przez nią sprawozdanie na ten temat opublikowane w dniu 22 czerwca 2012 r.; potwierdza wielopodmiotowy charakter organów traktatowych oraz podkreśla potrzeby społeczeństwa obywatelskiego w zakresie stałego włączania go do tych procesów; podkreśla ponadto, że należy zachować i wzmacniać niezależność i skuteczność organów traktatowych; zwraca również uwagę, że należy zabezpieczyć odpowiednie środki finansowe, aby zabezpieczyć rosnące obciążenie pracą tychże organów; wzywa UE do przyjęcia przewodniej roli w zakresie zapewnienia skutecznego funkcjonowania systemu organów traktatowych, w tym jeżeli chodzi o odpowiednie finansowanie tychże organów;

Kraje arabskiej wiosny

11. zdecydowanie potępia bezkrytyczną przemoc stosowaną przez reżim syryjski wobec ludności Syrii, w tym uciekanie się do ciężkiej artylerii na skalę masową oraz ostrzeliwanie zaludnionych terenów, przyspieszone egzekucje oraz wymuszone zaginięcia; jednoznacznie potępia stałe i systematyczne łamanie praw człowieka przez reżim, które może mieć już wymiar zbrodni przeciw ludzkości; wyraża głębokie zaniepokojenie stale pogarszającą się sytuacją ludności cywilnej; potępia akty łamania praw człowieka, których dopuszczają się grupy i siły opozycyjne; wzywa reżim syryjski do natychmiastowego zaprzestania łamania praw człowieka oraz ataków na ludność cywilną, a także powtarza wezwanie skierowane do reżimu prezydenta Assada o natychmiastowe podanie się do dymisji i rozpoczęcie pokojowego procesu przemian politycznych;

12. wyraża zaniepokojenie wpływem kryzysu syryjskiego na bezpieczeństwo i stabilność w regionie; wzywa Komisję i państwa członkowskie do udzielenia dalszej pomocy krajom ościennym w podejmowanych przez nie wysiłkach na rzecz udzielenia pomocy humanitarnej uchodźcom z Syrii;

13. pozytywnie odnosi się do faktu, że UNHRC stale poświęca uwagę przerażającej sytuacji humanitarnej i w dziedzinie praw człowieka panującej w Syrii, której dowodem są jej rezolucje dotyczące sytuacji w tym kraju, przyjęte podczas 19., 20. i 21. sesji UNHRC oraz podczas sesji specjalnej poświęconej Syrii, która odbyła się w dniu 1 czerwca 2012 r.; nalega na Europejską Służbę Działań Zewnętrznych i państwa członkowskie, aby podjęły starania w kierunku dalszego traktowania kwestii sytuacji w Syrii jako najważniejszego priorytetu w ramach ONZ, a szczególnie w UNHRC;

14. ponownie podkreśla, jak ważne jest zapewnienie poniesienia odpowiedzialności za łamanie międzynarodowych praw człowieka oraz prawa humanitarnego, do którego dochodziło podczas konfliktu; wyraża pełne wsparcie dla niezależnej komisji śledczej ds. Syrii oraz dla rozszerzenia jej mandatu przez UNHRC; z zadowoleniem przyjmuje powołanie Carli del Ponte oraz Vitita Muntarbhorna na nowych członków, a także nominację Paola Pinheiry na specjalnego sprawozdawcę ds. Syrii, osoby te rozpoczną pracę, gdy wygaśnie mandat komisji śledczej; z zadowoleniem przyjmuje sprawozdanie Komisji dotyczące okrucieństw popełnionych w Syrii;

15. ubolewa nad tym, że nie osiągnięto jeszcze porozumienia w sprawie przyjęcia w Radzie Bezpieczeństwa ONZ rezolucji w sprawie sytuacji w Syrii, a zwłaszcza nad tym, że ogranicza to możliwości skutecznego wywierania presji w celu położenia kresu przemocy w tym kraju; w szczególności przypomina o odpowiedzialności członków Rady Bezpieczeństwa ONZ w stosunku do ludności Syrii; pochwala zabiegi dyplomatyczne wysokiej przedstawiciel/wiceprzewodniczącej Komisji oraz państw członkowskich w zakresie zaangażowania w tę kwestię Chin i Rosji, a także wzywa ich do kontynuowania tych wysiłków;

16. z zadowoleniem odnosi się do inicjatywy, której przewodniczy Szwajcaria, polegającej na sporządzeniu wspólnego pisma w imieniu 58 krajów, w tym 26 krajów członkowskich UE, wzywającego Radę Bezpieczeństwa ONZ do skierowania kwestii Syrii do Międzynarodowego Trybunału Karnego; ubolewa nad brakiem jednomyślności UE w zakresie wsparcia tej inicjatywy; nalega na Europejską Służbę Działań Zewnętrznych i państwa członkowskie, aby aktywnie wspierały skierowanie kwestii Syrii do tego trybunału;

17. z zadowoleniem przyjmuje sprawozdanie niezależnej komisji śledczej ds. Libii przedstawione podczas 19. sesji UNHRC skupiające się na kwestii łamania praw człowieka, do którego dochodzi w tym kraju; nalega na UNHRC, aby nadal blisko przyglądała się sytuacji w Libii;

18. wyraża zaniepokojenie pogorszeniem się sytuacji w Egipcie oraz – w ostatnim czasie – nadmiernym stosowaniem przemocy przez policję w stosunku do protestujących, co doprowadziło do ogromnych strat w ludziach; ubolewa nad coraz częstszym uciekaniem się egipskich organów sądowych do kary śmierci i przypomina swoje pryncypialne stanowisko w sprawie niestosowania tej kary w jakichkolwiek przypadkach i okolicznościach;

19. wyraża zaniepokojenie krytyczną sytuacją w dziedzinie praw człowieka w Bahrajnie, w tym brutalnym rozprawianiem się z obrońcami praw człowieka oraz działaczami opozycji; ponawia wezwanie do państw członkowskich, by prowadziły prace na rzecz przyjęcia podczas 22. sesji UNHRC rezolucji w sprawie praw człowieka w Bahrajnie, która powinna zawierać wezwanie do stworzenia międzynarodowego mechanizmu monitorowania i wdrażania zaleceń powszechnego okresowego przeglądu praw człowieka ONZ dotyczących Bahrajnu oraz do powołania niezależnej komisji śledczej ds. Bahrajnu;

20. z zadowoleniem przyjmuje rezolucję UNHRC dotyczącą pomocy technicznej oraz budowania potencjału w Jemenie w dziedzinie praw człowieka, a także utworzenie biura krajowego OHCHR w Jemenie; nakłania UNHRC do dalszego śledzenia sytuacji w tym kraju;

Inne kwestie

21. z zadowoleniem przyjmuje decyzję UNHRC o wyznaczeniu sprawozdawcy specjalnego ds. sytuacji w zakresie praw człowieka na Białorusi i zauważa wsparcie międzyregionalne dla rezolucji wprowadzającej ten mandat, które obrazuje, że państwa na całym świecie zauważają tragiczną sytuację w zakresie praw człowieka w tym kraju;

22. z zadowoleniem przyjmuje przedłużenie mandatu specjalnego sprawozdawcy ds. praw człowieka w Iranie oraz wzywa do dalszego wydłużenia go; z zadowoleniem przyjmuje również przedłużenie mandatów niezależnych ekspertów ds. Wybrzeża Kości Słoniowej, Haiti i Somalii; pilnie wzywa władze tych czterech krajów do pełnej współpracy z osobami posiadającymi taki mandat;

23. z zadowoleniem odnosi się do przedłużenia na kolejny rok mandatu specjalnego sprawozdawcy ds. sytuacji w zakresie praw człowieka w Koreańskiej Republice Ludowo-Demokratycznej (KRLD); z zadowoleniem przyjmuje fakt przyjęcia rezolucji w sprawie KRLD w drodze konsensu, co obrazuje silny poziom poparcia dla tego mandatu; ponagla rząd KRLD do pełnej współpracy ze sprawozdawcą i do ułatwiania jego wizyt w tym kraju; domaga się utworzenia podczas zbliżającej się sesji UNHRC komisji śledczej ds. łamania praw człowieka w KRLD;

24. z zadowoleniem przyjmuje rezolucję UNHRC w sprawie Birmy/Mjanmy oraz wzywa do przedłużenia mandatu specjalnego sprawozdawcy ds. praw człowieka w tym kraju; odnotowuje działania podejmowane przez rząd birmański od początku 2011 r. na rzecz przywrócenia wolności obywatelskich w kraju; wyraża jednak głębokie zaniepokojenie ogromną ilością ofiar w ludziach w wyniku działań wojskowych w stanie Kaczin oraz nasileniem się przemocy między wspólnotami w stanie Arakan, w wyniku której wiele osób poniosło śmierć lub zostało rannych i która doprowadziła do zniszczenia mienia i przesiedlenia lokalnej ludności; uważa, że główną przyczyną tej sytuacji jest wieloletnia polityka dyskryminacji wobec ludności Rohingya; zachęca do szybkiego utworzenia biura krajowego OHCHR w tym kraju;

25. z zadowoleniem przyjmuje również rezolucję w sprawie Sri Lanki, w której położono nacisk na pojednanie i odpowiedzialność w kraju; ponownie wyraża poparcie dla zalecenia zespołu ekspertów do spraw Sri Lanki przy Sekretarzu Generalnym ONZ, zgodnie z którym należy powołać komisję śledczą ONZ do zbadania wszystkich popełnionych przestępstw;

26. z zadowoleniem przyjmuje rezolucję powołującą specjalnego sprawozdawcę ds. sytuacji w zakresie praw człowieka w Erytrei; przyjmuje do wiadomości, że Rada Praw Człowieka ONZ po raz pierwszy zajmuje się tą kwestią i wyraża uznanie dla wiodącej roli Afryki w tej sprawie;

27. z zadowoleniem przyjmuje fakt, że sytuacja w Mali podlega ścisłej kontroli Rady Praw Człowieka ONZ, oraz wyraża podziw dla wiodącej roli państw afrykańskich, które zwróciły uwagę Rady Praw Człowieka na tę kwestię;

28. z zadowoleniem odnotował przyjęcie rezolucji w sprawie Demokratycznej Republiki Konga, jednak wciąż pozostaje zaniepokojony naruszeniami praw człowieka w tym kraju, zwłaszcza w prowincji Kiwu Północnego we wschodniej części kraju; zdecydowanie potępia ataki sił rebeliantów we wschodniej części kraju, w szczególności ataki grupy M23; z zadowoleniem przyjmuje wysiłki podejmowane przez państwa członkowskie Międzynarodowej Konferencji w sprawie Regionu Wielkich Jezior, Unii Afrykańskiej oraz ONZ na rzecz znalezienia pokojowego i politycznego rozwiązania kryzysu; ponownie wzywa do przywrócenia stanowiska niezależnego eksperta ONZ ds. praw człowieka w Demokratycznej Republice Konga, co pozwoli na wprowadzenie stabilnego mechanizmu ukierunkowanego na poprawę sytuacji pod względem poważnych i wieloletnich problemów związanych z prawami człowieka w tym kraju;

29. wyraża zaniepokojenie sytuacją w Republice Środkowoafrykańskiej, gdzie uzbrojone grupy zaatakowały i okupowały wiele miast w północno-wschodniej części kraju; z zadowoleniem przyjmuje porozumienia podpisane w Libreville dnia 11 stycznia 2013 r., w tym porozumienie o zawieszeniu broni oraz porozumienie polityczne w sprawie rozwiązania kryzysu w kraju; podkreśla znaczenie szybkiego wdrożenia tych porozumień; z zadowoleniem przyjmuje oświadczenie wysokiej przedstawiciel Unii/wiceprzewodniczącej Komisji z dnia 11 stycznia 2013 r., w którym wezwała wszystkich sygnatariuszy do przestrzegania tych porozumień; wzywa państwa członkowskie, aby podniosły tę kwestię na forum Rady Praw Człowieka ONZ w celu utrzymania priorytetowego znaczenia sytuacji w Republice Środkowoafrykańskiej dla społeczności międzynarodowej;

30. wyraża zaniepokojenie sytuacją w Izraelu i Strefie Gazy, do jakiej doszło w wyniku eskalacji konfliktu pod koniec 2012 r. oraz potępia akty przemocy popełnione przez obie strony; ponawia swój apel o zniesienie blokady Strefy Gazy, biorąc pod uwagę uzasadnione obawy Izraela dotyczące bezpieczeństwa, oraz wzywa do podjęcia kroków na rzecz odbudowy i ożywienia gospodarczego Strefy Gazy;

31. potępia decyzję podjętą przez izraelski rząd w dniu 2 grudnia 2012 r. dotyczącą budowy 3000 nowych mieszkań w dzielnicach na Zachodnim Brzegu i we Wschodniej Jerozolimie, w szczególności na obszarze E1, która to budowa – w przypadku realizacji – przecięłaby Zachodni Brzeg na dwie części; podkreśla, że polityka osadnictwa izraelskiego rządu podważa prawo międzynarodowe i poddaje w wątpliwość wykonalność rozwiązania dla dwóch państw; z zadowoleniem przyjmuje międzynarodową misję wyjaśniającą kwestię osiedli izraelskich na okupowanych terytoriach palestyńskich, ustanowioną podczas 19. sesji Rady Praw Człowieka ONZ oraz czeka na przedstawienie sprawozdania z tej misji podczas 22. sesji Rady Praw Człowieka ONZ;

32. wyraża zadowolenie z powodu przyjęcia przez Zgromadzenie Ogólne ONZ w dniu 29 listopada 2012 r. rezolucji przyznającej Palestynie status nieczłonkowskiego państwa obserwatora w ONZ; zwraca uwagę, że rezolucja w tej sprawie została przyjęta przytłaczającą większością 138 głosów, przy 9 głosach przeciw i 41 wstrzymujących się od głosu; ponadto zauważa, że tylko jedno państwo członkowskie UE głosowało przeciwko; ponawia swoje poparcie dla tego przedsięwzięcia; odnotowuje poparcie wyrażone przez UE, by Palestyna została pełnoprawnym członkiem Organizacji Narodów Zjednoczonych, co byłoby elementem rozwiązania konfliktu izraelsko-palestyńskiego; potwierdza, że UE nie uzna żadnych zmian granic wyznaczonych przed rokiem 1967, w tym w odniesieniu do Jerozolimy, o ile nie wyrażą na nie zgody obie strony;

33. ubolewa nad egzekucjami wykonanymi w Japonii w 2012 r., po tym jak w 2011 r. obowiązywało moratorium na wykonywanie kary śmierci oraz egzekucje, które miały miejsce na Tajwanie i w Arabii Saudyjskiej; w związku z tym potępia także niedawne masowe egzekucje w Iranie; ponownie wyraża swój zdecydowany sprzeciw wobec stosowania kary śmierci we wszystkich przypadkach i we wszystkich okolicznościach;

34. przypomina o ogromnej wadze, jaką UE przywiązuje do zwalczania tortur i innych form znęcania się; wzywa Komisję i państwa członkowskie do zademonstrowania swojego wspólnego zaangażowania w wykorzenianie plagi tortur i udzielanie wparcia ofiarom, zwłaszcza poprzez wnoszenie wkładu do dobrowolnego funduszu ONZ na rzecz ofiar tortur i specjalnego funduszu ustanowionego na mocy protokołu fakultatywnego do konwencji przeciwko torturom;

35. pochwala pracę specjalnego sprawozdawcy ONZ ds. wolności religii lub przekonań; podkreśla, jak ważne jest odnowienie tego mandatu podczas 22. sesji Rady Praw Człowieka ONZ; z zadowoleniem odnotowuje przyjęcie rezolucji Rady Praw Człowieka ONZ w sprawie wolności religii lub przekonań; podkreśla znaczenie, jakie UE przywiązuje do tej kwestii; wzywa państwa członkowskie, by kontynuowały prace w tej dziedzinie, i oczekuje nowych wytycznych UE, które powinny się pojawić w tym roku;

36. z zadowoleniem przyjmuje działania podejmowane w następstwie sprawozdania wysokiej komisarz w sprawie dyskryminujących przepisów i praktyk oraz aktów przemocy wymierzonych przeciw osobom o odmiennej orientacji seksualnej lub tożsamości płciowej; zachęca do dalszych działań następczych, między innymi w formie spotkań na szczeblu regionalnym i aktywnego udziału państw członkowskich UE, Rady i Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych;

37. z zadowoleniem przyjmuje wiodącą rolę sekretarza generalnego ONZ i wysokiej komisarz w kwestii dyskryminacji i przemocy wobec osób ze względu na ich orientację seksualną i tożsamość płciową, zarówno na forum Rady Praw Człowieka ONZ, jak i poza nim; ubolewa nad trwającymi próbami podważenia powszechności i niepodzielności praw człowieka, zwłaszcza w rezolucji o „tradycyjnych wartościach”;

38. odnotowuje pierwsze doroczne Forum biznesu i praw człowieka, które odbyło się w Genewie w dniach 4-6 grudnia 2012 r., i zgromadziło szereg zainteresowanych stron w celu omówienia wdrażania wytycznych ONZ w tej dziedzinie; popiera wstępne konsultacje forum na temat sposobu, w jaki można nakłonić rządy i przedsiębiorstwa do przyjmowania ram regulacyjnych, politycznych i wykonawczych w celu przeciwdziałania naruszeniom praw człowieka związanym z działalnością przedsiębiorstw;

39. z zadowoleniem przyjmuje prace otwartej międzyrządowej grupy roboczej utworzonej w celu rozważenia możliwości opracowania międzynarodowych ram prawnych dotyczących regulowania, monitorowania i nadzorowania działalności prywatnych agencji wojskowych i prywatnych agencji ochrony; wyraża poparcie dla takich prawnie wiążących ram prawnych; nalega na wprowadzenie elementu pełnej odpowiedzialności; zachęca prywatne agencje wojskowe i prywatne agencje ochrony, które jeszcze nie podpisały kodeksu postępowania prywatnych podmiotów świadczących usługi ochrony, aby to uczyniły; oczekuje na przedstawienie sprawozdania grupy roboczej i wzywa do przedłużenia jej mandatu;

Powszechny okresowy przegląd praw człowieka

40. podkreśla znaczenie uniwersalnego charakteru powszechnego okresowego przeglądu praw człowieka oraz potwierdza rolę, jaką odgrywa ten przegląd w dążeniu do osiągnięcia pełnego zrozumienia sytuacji w zakresie praw człowieka na miejscu we wszystkich państwach członkowskich ONZ;

41. ubolewa z powodu oznajmionej niedawno przez Izrael odmowy uczestniczenia w procesie powszechnego okresowego przeglądu praw człowieka, co stanowi precedens, nad którym należy głęboko ubolewać, i co podważa powszechny charakter tego przeglądu; nalega na Europejską Służbę Działań Zewnętrznych oraz państwa członkowskie, by stanowczo zachęciły Izrael do ponownego rozważenia swojej decyzji i wznowienia współpracy z Biurem Wysokiego Komisarza ONZ ds. Praw Człowieka i Radą Praw Człowieka ONZ, m.in. poprzez udział w obowiązkowym okresowym przeglądzie praw człowieka;

42. z zadowoleniem odnosi się do rozpoczęcia drugiego cyklu powszechnego okresowego przeglądu praw człowieka i przyjęcia jego pierwszych wyników; ponownie przypomina o znaczeniu ukierunkowania drugiego cyklu na realizację zaleceń przyjętych w czasie pierwszego cyklu; ponownie wzywa jednak do ponownego rozpatrzenia zaleceń, które nie zostały przyjęte przez państwa w czasie pierwszego cyklu, na dalszym etapie procesu powszechnego okresowego przeglądu praw człowieka;

43. uważa, że wdrażanie stanowi kluczowy aspekt realizacji potencjału procesu powszechnego okresowego przeglądu praw człowieka i przypomina w związku z tym o znaczeniu, jakie ma udzielanie przez Komisję i państwa członkowskie wsparcia technicznego, by pomóc państwom poddawanym przeglądowi we wdrażaniu zaleceń; ponadto zachęca państwa do przedstawiania aktualizacji średnioterminowych w celu skuteczniejszego wdrażania;

44. zaleca systematyczne uwzględnianie zaleceń powszechnego okresowego przeglądu praw człowieka w dialogu i konsultacjach na temat praw człowieka prowadzonych przez UE oraz w strategiach UE w zakresie praw człowieka dla poszczególnych krajów w celu dopilnowania kontynuacji działań podejmowanych w następstwie powszechnego okresowego przeglądu praw człowieka; zaleca również, aby Parlament nawiązywał do tych zaleceń podczas wizyt swoich delegacji w państwach trzecich;

45. z zadowoleniem przyjmuje kroki, które pozwalają na pełny udział w procesie powszechnego okresowego przeglądu praw człowieka szerokiej gamy zainteresowanych podmiotów; w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje zmiany dokonane na liście mówców, które dają szansę na zabranie głosu w trakcie powszechnego okresowego przeglądu praw człowieka wszystkim państwom, które sobie tego życzą; ponownie wyraża poparcie dla uzyskania przez krajowe instytucje ds. praw człowieka większej roli, zgodnie z zasadami paryskimi; z zadowoleniem przyjmuje aktywniejsze uczestnictwo osób w terenie dzięki częstszemu wykorzystywaniu wideokonferencji;

46. uważa, że można zrobić więcej, by włączyć społeczeństwo obywatelskie w proces powszechnego okresowego przeglądu praw człowieka, w tym we wdrażanie wyników tego przeglądu oraz, w szerszym aspekcie, w prace Rady Praw Człowieka ONZ;

Procedury specjalne

47. Potwierdza zasadniczą rolę, jaką odgrywają procedury specjalne dla wiarygodności i skuteczności prac Rady Praw Człowieka ONZ oraz ich centralne miejsce w systemie praw człowieka ONZ; ponownie podkreśla swoje zdecydowane poparcie dla procedur specjalnych i podkreśla podstawowe znaczenie niezależności tych mandatów;

48. pilnie wzywa państwa do pełnej współpracy w ramach specjalnych procedur, między innymi przez niezwłoczne przyjmowanie posiadaczy mandatów wizytujących dany kraj, reagowanie na ich działania podejmowane w trybie pilnym i zarzucane naruszanie praw oraz zapewnianie odpowiednich działań następczych w wyniku zaleceń posiadaczy mandatów; wzywa członków Rady Praw Człowieka ONZ do służenia dobrym przykładem w tych kwestiach;

49. z zadowoleniem przyjmuje działania podjęte przez UE w celu wspólnego przedłużenia stałego zaproszenia w odniesieniu do wszystkich specjalnych procedur ONZ w zakresie praw człowieka, dając przykład w tej kwestii; zachęca pozostałe państwa członkowskie ONZ do takiego samego postępowania;

50. potępia wszelkie formy represji wobec osób, które współpracują w ramach procesu powszechnego okresowego przeglądu praw człowieka i mechanizmu specjalnych procedur; podkreśla, że takie działania osłabiają cały system praw człowieka ONZ; wzywa wszystkie państwa do zapewnienia odpowiedniej ochrony przed takimi aktami zastraszania;

Wkład UE

51. podkreśla ogromne znaczenie, jakie ma aktywne uczestnictwo UE w mechanizmach ONZ w zakresie praw człowieka, w tym w Radzie Praw Człowieka ONZ; zachęca państwa członkowskie do takiego uczestnictwa poprzez współautorstwo rezolucji i aktywny udział w debatach i interaktywnym dialogu, a także wydawanie oświadczeń; zdecydowanie popiera coraz większe korzystanie UE z inicjatyw międzyregionalnych, które przyniosły wiele pozytywnych rezultatów, takich jak rezolucja Rady Praw Człowieka ONZ sprawie przemocy wobec osób biseksualnych, transgenderowych i interseksualnych (LGBTI);

52. podkreśla konieczność uwzględniania pracy wykonywanej w Genewie w ramach Rady Praw Człowieka ONZ w odpowiednich działaniach wewnętrznych i zewnętrznych UE, w tym w pracach Parlamentu;

53. z zadowoleniem przyjmuje powołanie specjalnego przedstawiciela UE ds. praw człowieka Stavrosa Lambrinidisa; zachęca specjalnego przedstawiciela UE ds. praw człowieka do pracy na rzecz skuteczności i widoczności polityki UE w zakresie praw człowieka w ramach Rady Praw Człowieka ONZ oraz do nawiązania bliskiej współpracy z Biurem Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych ds. Praw Człowieka i specjalnymi procedurami; oczekuje dobrej współpracy ze specjalnym przedstawicielem UE ds. praw człowieka w tych kwestiach; z zadowoleniem przyjmuje udział specjalnego przedstawiciela UE ds. praw człowieka w Forum biznesu i praw człowieka w Genewie w dniach 4-5 grudnia 2012 r.;

54. zachęca wiceprzewodniczącą Komisji/wysoką przedstawiciel Unii Europejskiej i specjalnego przedstawiciela UE ds. praw człowieka do udziału w obradach wysokiego szczebla Rady Praw Człowieka ONZ;

55. podtrzymuje swoje przekonanie o potencjale w zakresie skuteczności działań UE, gdy Unia i jej państwa członkowskie wykorzystują swoją zbiorową siłę; podkreśla znaczenie dalszej poprawy koordynacji i zacieśniania współpracy między państwami członkowskimi w tym zakresie, aby zajmować wspólne stanowisko w kwestiach dotyczących praw człowieka; ponownie wzywa do podjęcia śmielszych i ambitniejszych działań miast odwoływania się do najmniejszego wspólnego mianownika;

56. podkreśla znaczenie ratyfikacji Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych, która była pierwszą ratyfikacją konwencji ONZ przez UE jako podmiot prawny;

57. po raz kolejny przypomina potrzebę, by państwa członkowskie UE pracowały na rzecz zapewnienia niepodzielności i uniwersalności praw człowieka oraz by wspierały działania Rady Praw Człowieka ONZ w tym obszarze, w szczególności poprzez ratyfikowanie wszystkich międzynarodowych instrumentów w zakresie praw człowieka ustanowionych przez ten organ, w tym niedawnego protokołu fakultatywnego do konwencji o prawach dziecka w sprawie procedury komunikacji; ponownie wyraża ubolewanie w związku z faktem, że żadne państwo członkowskie UE nie ratyfikowało konwencji w sprawie ochrony praw wszystkich pracowników migrujących i członków ich rodzin; ponownie wyraża również ubolewanie, że niektóre państwa członkowskie wciąż nie przyjęły ani/lub nie ratyfikowały konwencji o ochronie wszystkich osób przed wymuszonym zaginięciem oraz że tylko dwa państwa członkowskie ratyfikowały protokół fakultatywny do Międzynarodowego paktu praw gospodarczych, społecznych i kulturalnych; podkreśla, jak ważne jest, by państwa członkowskie UE w odpowiednim czasie przedkładały okresowe raporty organom monitorującym ONZ;

58. ponownie podkreśla ogromne znaczenie, jakie ma obrona niezależności Biura Wysokiego Komisarza ONZ ds. Praw Człowieka przez UE oraz zapewnianie, by urząd ten mógł nadal wykonywać swoje zadania w sposób bezstronny; przypomina, jak ważne jest zapewnienie wystarczających funduszy, aby utrzymać regionalne oddziały Biura Wysokiego Komisarza ONZ ds. Praw Człowieka;

59. zauważa, że ochrona obrońców praw człowieka należy do najważniejszych priorytetów polityki UE w zakresie praw człowieka; podkreśla, że represje i zastraszanie obrońców praw człowieka, którzy współpracują z organami działającymi w ramach mechanizmów ONZ na rzecz praw człowieka grozi osłabieniem tego systemu; dlatego docenia wsparcie praktyczne i finansowe na realizację celów w zakresie pilnej ochrony i wsparcia obrońców praw człowieka w ramach Europejskiego Instrumentu na rzecz Wspierania Demokracji i Praw Człowieka (EIDHR);

60. z zadowoleniem przyjmuje planowane utworzenie grupy roboczej Rady ds. praw człowieka (COHOM) z siedzibą w Brukseli; z zadowoleniem przyjmuje starania tej grupy roboczej na rzecz lepszego przygotowywania i lepszej koordynacji stanowisk UE na sesje Rady Praw Człowieka ONZ, w tym organizowanie posiedzeń grupy roboczej Rady ds. praw człowieka w Genewie; raz jeszcze podkreśla, iż oczekuje, że grupa robocza Rady ds. praw człowieka odegra zasadniczą rolę w zapewnieniu spójności między zewnętrzną i wewnętrzną polityką UE w zakresie praw człowieka;

61. ponownie zaleca upublicznianie strategii UE w zakresie praw człowieka dla poszczególnych krajów, aby zaangażowanie UE na rzecz praw człowieka w krajach trzecich było bardziej widoczne oraz aby dokumenty te mogły stanowić wsparcie dla osób walczących o prawa człowieka;

62. podkreśla potrzebę uwypuklenia budzącej niepokój kwestii coraz mniejszej przestrzeni dla organizacji pozarządowych w Radzie Praw Człowieka ONZ w wielu krajach na świecie; zachęca ESDZ i państwa członkowskie do podjęcia wspólnych wysiłków w celu poruszenia tej kwestii;

63. w świetle najnowszych doniesień o udziale przedsiębiorstw z UE w łamaniu praw człowieka w krajach trzecich ponownie apeluje do wysokiej przedstawiciel Unii/wiceprzewodniczącej Komisji o zwrócenie uwagi na tę kwestię; wzywa Komisję do opracowania ambitniejszej polityki w zakresie społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw; domaga się, aby ESDZ, Komisja i państwa członkowskie podjęły skuteczne środki mające zapewnić odpowiedzialność korporacyjną w przypadku łamania praw człowieka; ponowie podkreśla w tym kontekście, jak ważne jest zapewnienie większej spójności polityki wewnętrznej i zewnętrznej oraz pełne przestrzeganie praw człowieka w polityce wewnętrznej, co pozwoli uniknąć stosowania podwójnych standardów;

64. upoważnia swoją delegację na 22. sesję Rady Praw Człowieka ONZ do wyrażenia obaw i poglądów zawartych w niniejszej rezolucji; wzywa delegację do sporządzenia sprawozdania ze swojej wizyty dla Podkomisji Praw Człowieka; uznaje za niezbędne utrzymanie praktyki wysyłania delegacji PE na istotne sesje Rady Praw Człowieka i Zgromadzenia Ogólnego ONZ;

o

o        o

65. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wiceprzewodniczącej Komisji/wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, rządom i parlamentom państw członkowskich, Radzie Bezpieczeństwa ONZ, sekretarzowi generalnemu ONZ, przewodniczącemu 67. Zgromadzenia Ogólnego ONZ, przewodniczącej Rady Praw Człowieka ONZ, wysokiej komisarz ONZ ds. praw człowieka i ustanowionej przez Komisję Spraw Zagranicznych grupie roboczej UE-ONZ.