PROJEKT REZOLUCJI w sprawie stanowiska Parlamentu na XXII sesję Rady Prawa Człowieka ONZ
5.2.2013 - (2013/2533(RSP))
zgodnie z art. 110 ust. 2 Regulaminu
Marie-Christine Vergiat, Willy Meyer w imieniu grupy GUE/NGL
B7‑0061/2013
Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie stanowiska Parlamentu na XXII sesję Rady Prawa Człowieka ONZ
Parlament Europejski,
– uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka z 1948 r. i europejską konwencję praw człowieka z 1953 r.,
– uwzględniając deklarację milenijną ONZ z dnia 8 września 2000 r. (A/Res/55/2 ) oraz rezolucje Zgromadzenia Ogólnego tej organizacji,
– uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje w sprawie Rady Praw Człowieka ONZ (UNHRC),
– uwzględniając przyjmowane przez siebie w trybie pilnym rezolucje dotyczące praw człowieka i demokracji,
– uwzględniając najbliższą XXII sesję UNHRC, która będzie się odbywać w biurze ONZ w Genewie od dnia 25 lutego do dnia 22 marca 2013 r.,
– uwzględniając z art. 110 ust. 2 Regulaminu,
A. mając na uwadze, że w 60 lat po proklamowaniu Powszechnej deklaracji praw człowieka nadal każdego dnia trzeba zmagać się z dyskryminacją i walczyć o możliwość pełnego wykonywania wszystkich praw człowieka: społecznych, gospodarczych, kulturalnych, obywatelskich i politycznych;
B. mając na uwadze, że prawa gospodarcze, społeczne i kulturalne to nieodłączny element praw człowieka, a ich poszanowanie doprowadzi przynajmniej do pełnego osiągnięcia ośmiu celów rozwoju zawartych w deklaracji milenijnej z 2000 r.: zlikwidowania skrajnego ubóstwa i głodu, uzyskania powszechnego dostępu do nauczania na poziomie podstawowym, wspierania równouprawnienia płci oraz umocnienia pozycji kobiet, zmniejszenia wskaźnika umieralności dzieci, poprawy dostępu matek do służby zdrowia, zwalczania AIDS, chorób przenoszonych drogą płciową, malarii i innych chorób, zaangażowania na rzecz trwałego rozwoju oraz nawiązania na skalę świata współpracy na rzecz rozwoju; mając na uwadze, że opracowano ambitny harmonogram realizacji tych celów do 2015 r., jednak obecnie bardzo nam daleko do ich osiągnięcia;
C. mając na uwadze, że Unia Europejska i jej państwa członkowskie powinny zagwarantować poszanowanie praw człowieka we wszystkich dziedzinach prowadzonej przez nie polityki, zarówno wewnętrznej, jak i zewnętrznej, oraz zapewnić jej spójność w celu umocnienia i uwiarygodnienia pozycji Unii Europejskiej w UNHRC;
D. mając na uwadze, że pomimo swoich niedostatków UNHRC to ważna platforma debaty nad prawami człowieka i walki z ich naruszaniem;
E. mając na uwadze, że na XXII sesję zwyczajną UNHRC do Genewy uda się Podkomisja Praw Człowieka Parlamentu, podobnie jak w minionych latach udawała się na poprzednie sesje UNHRC, a wcześniej Komisji Praw Człowieka ONZ;
Prace i organizacja UNHRC
1. ponownie apeluje do państw członkowskich Unii Europejskiej o czynne przeciwstawienie się wszelkim próbom podważenia pojęć powszechności, niepodzielności i wzajemnej zależności praw człowieka oraz o czynne zachęcanie UNHRC, by w taki sam sposób zwalczała wszelkie rodzaje dyskryminacji niezależnie od jej powodu, a zwłaszcza dyskryminacji ze względu na płeć, wiek, orientację seksualną, przekonania polityczne lub wyznanie;
2. przestrzega przed instrumentalnym wykorzystywaniem UNHRC; podkreśla znaczenie, jakie mają podejmowane przez nią rezolucje dotyczące poszczególnych krajów dla podejmowania poważnych przypadków naruszania praw człowieka; zwraca uwagę, że sytuację praw człowieka należy oceniać w sposób obiektywny, przejrzysty, niewybiórczy, konstruktywny, nieprowadzący do konfliktów, w oparciu o wiarygodne informacje wynikające z interaktywnego dialogu, w warunkach powszechności i jednakowego traktowania wszystkich państw; apeluje do państw członkowskich o czynny udział we wdrażaniu tych uzgodnionych zasad dotyczących UNHRC;
3. podkreśla, jak istotne jest zajęcie się głębokimi przyczynami niestabilności politycznej w niektórych krajach z wykorzystaniem polityki na rzecz rozwoju zgodnej z milenijnymi celami rozwoju oraz innych środków społeczno-gospodarczych, politycznych i kulturalnych mogących tworzyć otoczenie umożliwiające zapobieganie nawrotom konfliktów i mających eliminować ubóstwo, sprzyjać rozwojowi gospodarczemu, społecznemu i kulturowemu, budować potencjał instytucjonalny i administracyjny, poprawić jakość życia mieszkańców i umocnić praworządność wyłącznie pokojowymi metodami;
4. odnotowuje fakt wybrania 18 nowych członków UNHRC we wrześniu 2012 r. ze skutkiem od 1 stycznia 2013 r.: Argentyny, Boliwariańskiej Republiki Wenezueli, Brazylii, Czarnogóry, Estonii, Etiopii, Gabonu, Hiszpanii, Irlandii, Japonii, Kazachstanu, Kenii, Niemiec, Pakistanu, Republiki Korei, Sierra Leone, Stanów Zjednoczonych Ameryki, Wybrzeża Kości Słoniowej oraz Zjednoczonych Emiratów Arabskich, a także zauważa, że członkami UNHRC będzie dziewięć państw członkowskich Unii; odnotowuje fakt, że Izrael zdecydował, iż nie wejdzie w skład UNHRC;
5. zauważa, że z dniem 1 stycznia 2013 r. rozpoczął się trzyletni mandat Republiki Kazachstanu jako członka UNHRC; przypomina, że według rezolucji Zgromadzenia Ogólnego nr 60/251 członkowie UNHRC przestrzegają najwyższych standardów wspierania i ochrony praw człowieka, i podkreśla, że w świetle masakr, do jakich doszło w mieście Żangaözen w grudniu 2011 r., sytuacja praw człowieka w Kazachstanie jeszcze się pogorszyła, o czym świadczy niedawny zakaz wydawania mediów opozycyjnych (z grudnia 2012 r.); wzywa UNHRC, by na najbliższym posiedzeniu dołożyła wszelkich starań o naprawienie tej sytuacji i zażądała od Kazachstanu zwolnienia bez dalszej zwłoki więźniów skazanych z przyczyn politycznych oraz zaprzestania aresztowań z przyczyn politycznych, dokonywanych pod zarzutem „podżegania do niezgody społecznej”;
Wspieranie i ochrona wszystkich praw człowieka: obywatelskich, politycznych, gospodarczych, społecznych i kulturalnych, w tym prawa do rozwoju
Prawa gospodarcze, społeczne i kulturalne
6. z zadowoleniem przyjmuje fakt, że na XXII sesji UNHRC duże znaczenie będzie się przywiązywać do wspierania i ochrony praw gospodarczych i społecznych oraz do kwestii wzajemnej zależności praw człowieka; ponownie podkreśla potrzebę jednakowego traktowania praw gospodarczych, społecznych, kulturalnych, obywatelskich i politycznych; podkreśla, że do najważniejszych problemów należy wysoka stopa bezrobocia, wzrost poziomu ubóstwa i wykluczenia społecznego, coraz trudniejszy dostęp do przystępnych cenowo usług publicznych w dziedzinie ochrony zdrowia, edukacji, mieszkalnictwa, transportu i kultury, a także pogarszająca się jakość tych usług; zauważa, że prywatyzacje i liberalizacja przyczyniły się do pogorszenia dostępu do niektórych spośród wymienionych praw, że tendencję tę należy odwrócić oraz że do istotnych metod rozwiązywania tych problemów należy lepsza dystrybucja dóbr, godne płace i wysoka jakość miejsc pracy; zauważa również, że plany oszczędnościowe wprowadzone zarówno w państwach członkowskich Unii, jak i w innych krajach, w tym pod presją Unii, tylko zaostrzają nierówności i ubóstwo;
7. z zadowoleniem przyjmuje fakt, że duże znaczenie przyznano „prawu do mieszkania jako elementowi prawa do odpowiedniego poziomu życia”; zachęca delegację Unii i delegacje jej państw członkowskich, by propagowały powszechny dostęp do wysokiej jakości mieszkań jako prawa podstawowego oraz by przeprowadziły ocenę dostępności mieszkań w Unii (zwłaszcza od początku kryzysu i od momentu wprowadzenia środków oszczędnościowych) z myślą o zobowiązaniu się do rozwiązania tego endemicznego problemu, który w ostatnich latach jeszcze się nasilił;
8. podkreśla, że państwa członkowskie ONZ powinny bardziej wspierać dostęp do zasobów naturalnych o zasadniczym znaczeniu, dostęp do ziemi, a także samowystarczalność i bezpieczeństwo żywnościowe jako narzędzie ograniczania ubóstwa i bezrobocia; wyraża ubolewanie z powodu faktu, że znaczna liczba osób nie ma lub już nie ma dostępu do niektórych zasobów, w tym do artykułów pierwszej potrzeby, takich jak woda, gdyż zasoby te zostały przejęte przez przedsiębiorstwa lub podmioty prywatne, przy ewentualnym wsparciu ze strony organów publicznych zainteresowanych państw, co pociąga za sobą w szczególności niedobory żywności i wzrost cen środków spożywczych; zwraca się zatem do delegacji Unii Europejskiej i państw członkowskich o przyjęcie środków koniecznych do powstrzymania monopolizacji zasobów, zwłaszcza gruntów, szczególnie przez przedsiębiorstwa europejskie, a także o wspieranie na międzynarodowych i regionalnych forach i konferencjach (Bank Światowy, WTO, UNCTAD, MFW, OECD itp.) wniosków o uznanie statusu podstawowych światowych dóbr publicznych i objęcie ich specjalną konwencją ONZ; wzywa ponadto Unię i jej państwa członkowskie do poparcia rezolucji Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 64/292 z dnia 28 lipca 2010 r. w sprawie uznania dostępu do wody za prawo podstawowe oraz do dołożenia wszelkich starań, by rezolucja ta została wdrożona i miała moc wiążącą;
9. podkreśla, że polityka migracyjna Unii oraz poparcie reżimów niedemokratycznych pod pretekstem „dobrych rządów” i czysto gospodarczych umów o partnerstwie zagrażają prawom człowieka oraz wiarygodności samej Unii na szczeblu międzynarodowym; ponownie wzywa państwa członkowskie Unii Europejskiej do wdrażania klauzul dotyczących demokracji i praw człowieka we wszystkich umowach międzynarodowych niezależnie od ich charakteru oraz do zagwarantowania przestrzegania praw człowieka w ich własnej polityce wewnętrznej i zewnętrznej, gdyż w przeciwnym razie osłabiona zostanie pozycja UE w UNHRC i na wszelkich innych forach międzynarodowych zajmującychhh się prawami człowieka;
Prawa obywatelskie i polityczne
10. podkreśla znaczenie dalszych prac nad stosowanymi na świecie praktykami dotyczącymi zwłaszcza przetrzymywania w tajnych więzieniach w ramach walki z terroryzmem; wzywa państwa członkowskie Unii Europejskiej do podjęcia odpowiednich działań w reakcji na istniejące sprawozdania, stosownie do wcześniejszych stanowisk Parlamentu w tej sprawie, zwłaszcza do rezolucji w sprawie wykorzystywania krajów europejskich przez CIA do transportu oraz nielegalnego przetrzymywania i torturowania więźniów;
11. wzywa wszystkie państwa do zwalczania tortur, w tym na ich własnym terytorium; wzywa delegację Unii i delegacje państw członkowskich, by do rozmów na temat tortur oraz innego nieludzkiego i poniżającego karania i traktowania włączyły kwestię zakazu handlu produktami mogącymi służyć do stosowania tortur w samej Unii i poza nią;
12. zachęca delegację Unii i delegacje państw członkowskich do przypomnienia, że sprzeciwiają się stosowaniu kary śmierci oraz popierają jej powszechne zniesienie i natychmiastowe wprowadzenie moratorium w krajach, w których kara ta jest nadal stosowana; z niepokojem zauważa, że w niektórych państwach, które zawiesiły stosowanie kary głównej, ponownie dokonuje się egzekucji;
Prawa narodów i jednostek
13. ponownie podkreśla niezbywalność prawa narodów do samostanowienia i wyboru własnej drogi politycznej, gospodarczej i społecznej bez ingerencji z zewnątrz; wzywa Unię i jej państwa członkowskie, by na XXII sesji UNHRC zdecydowanie opowiedziały się za tym prawem, a nie za dotychczasową polityką;
14. wyraża zaniepokojenie z powodu pogorszenia się sytuacji obrońców praw człowieka oraz działaczy, organizacji i instytucji zajmujących się prawami człowieka, a także dziennikarzy, co przybiera różne formy i dokonuje się na różnych szczeblach na całym świecie;
15. wzywa Unię i jej państwa członkowskie do priorytetowego traktowania konkretnych działań UNHRC mających położyć kres łamaniu praw człowieka, którego ofiarą padają podczas wojen i konfliktów zbrojnych cywile, a zwłaszcza kobiety i dzieci; apeluje przede wszystkim o priorytetowe działania mające na celu powstrzymanie rekrutowania dzieci-żołnierzy oraz zapewnienie im ochrony;
16. z zadowoleniem przyjmuje bieżący proces monitorowania przez wysokiego komisarza sprawozdania A/HRC/19/41 w sprawie dyskryminacyjnych przepisów i praktyk oraz aktów przemocy wobec osób o odmiennej orientacji seksualnej lub tożsamości płciowej; zachęca ponadto do monitorowania, zwłaszcza w formie posiedzeń regionalnych i czynnego udziału państw członkowskich w tym procesie; apeluje o wdrożenie szczególnych środków ochrony tych osób, w tym w formie azylu politycznego i ochrony konsularnej;
17. podkreśla, że ONZ definiuje niewolnictwo jako stan lub położenie jednostki, względem której stosuje się postępowanie w całości lub w części wynikające z prawa własności; ubolewa, że nadal istnieją współczesne formy niewolnictwa, w tym w Unii Europejskiej; podkreśla, że osoby padające ofiarą tego zjawiska należą do grup społecznych szczególnie podatnych na zagrożenia, w związku z czym zasługują na szczególną opiekę; wzywa w związku z tym delegację Unii i delegacje państw członkowskich do działania na rzecz o wiele bardziej zdecydowanej polityki w tej sprawie – zwłaszcza jeśli chodzi o pracowników zatrudnionych w gospodarstwie domowym, gdyż tę kategorię społeczno-zawodową najmocniej dotykają te formy niewolnictwa – w tym przez zadbanie, by ochrony dyplomatycznej nie wykorzystywano jako pretekstu mającego uniemożliwiać ściganie osób łamiących w ten sposób prawa człowieka;
Wzajemna zależność praw człowieka i zagadnień tematycznych związanych z prawami człowieka
18. wyraża poważne zaniepokojenie pogorszeniem się sytuacji praw człowieka i swobód obywatelskich pod pretekstem walki z terroryzmem oraz – w coraz większym stopniu – ze zorganizowaną przestępczością bez jasnego zdefiniowania tych pojęć, i to również w Unii lub z wykorzystaniem specjalnych umów z niektórymi państwami, gdzie standardy praw człowieka nie są stosowane; w tej kwestii wyraża szczególne zaniepokojenie łamaniem standardów ochrony danych i poszanowania życia prywatnego;
19. ubolewa, że społeczność międzynarodowa wciąż jeszcze nie rozpoczęła negocjacji w sprawie zawarcia międzynarodowej umowy dotyczącej ochrony danych osobowych, przy czym wzorem dla tej umowy mogłaby być konwencja Rady Europy nr 108, a zarazem zachęca delegację Unii i delegacje państw członkowskich do opracowania takich ram prawnych we współpracy z ich odpowiednikami na szczeblu międzynarodowym;
20. potępia częste wykorzystywanie prywatnych agencji wojskowych lub bezpieczeństwa w tzw. polityce bezpieczeństwa, gdyż dziedzina ta należy do obszaru suwerennej władzy państwowej objętej wyłączną właściwością państw, oraz wzywa Unię i jej państwa członkowskie do wzmożonych starań o położenie kresu tym praktykom; uważa, że prywatne agencje wojskowe lub bezpieczeństwa muszą stosować w tej dziedzinie – pod nadzorem państw – normy z zakresu praw człowieka, zwłaszcza jeśli chodzi o ochronę danych i poszanowanie życia prywatnego; w związku z tym jest zdania, że ponieważ dochodzi do przekazania zadań publicznych, zarówno państwa, jak i agencje powinny być pociągane do odpowiedzialności za łamanie praw człowieka i prawa humanitarnego popełniane przez pracowników tych agencji;
Sytuacje dotyczące praw człowieka wymagające uwagi Rady
21. odnotowuje fakt, że UNHRC wezwała wysoką komisarz do przedłożenia na XXII pisemnego sprawozdania dotyczącego sytuacji praw człowieka w Mali, zwłaszcza w północnej części tego kraju; wzywa do przeprowadzenia pełnej oceny okrucieństw i przestępstw popełnionych w Mali przez wszystkie strony konfliktu; wzywa delegację Unii Europejskiej i delegacje jej państw członkowskich, by zobowiązały się do propagowania pokojowego rozwiązywania konfliktów zamiast jednostronnych interwencji wojskowych, jak w przypadku Mali;
22. stwierdza, że sytuacja praw człowieka w Iranie nadal się pogarsza; zauważa, że w kraju tym nagminnie represjonuje się działających pokojowo manifestantów i dysydentów (w tym studentów, pracowników naukowych, obrońców praw człowieka), obrońców i obrończynie praw kobiet, prawników, dziennikarzy, autorów blogów i zakonników; podkreśla podstawową rolę, jaką musi odgrywać wspólnota międzynarodowa w zagwarantowaniu pokoju; wyraża głębokie zaniepokojenie ciągłym pogarszaniem się sytuacji praw człowieka w Iranie, rosnącą liczbą więźniów politycznych i więźniów sumienia, stale wysoką liczbą egzekucji, w tym na nieletnich, stosowaniem tortur, niesprawiedliwymi procesami i niebotyczną wysokością kaucji, a także poważnym ograniczaniem wolności informacji, wypowiedzi, zgromadzeń, wyznania, edukacji i przemieszczania się; ocenia, że wizyta specjalnego sprawozdawcy ONZ może pomóc w uzyskaniu pełnego obrazu sytuacji w dziedzinie praw człowieka w Iranie; zauważa z zaniepokojeniem, że Iran od 2005 r. nie zgadza się na wizyty specjalnych sprawozdawców ani przedstawicieli Biura Wysokiego Komisarza ONZ ds. Praw Człowieka; wzywa Iran do wywiązania się z deklarowanego zamiaru zezwolenia w 2013 r. na wizytę dr. Ahmeda Shaheeda, specjalnego sprawozdawcy ONZ ds. sytuacji praw człowieka w Iranie;
23. wyraża uznanie dla prowadzonych w Birmie politycznych i cywilnych reform przepisów, apeluje jednak do władz o wzmożenie wysiłków, zwłaszcza w formie zwolnienia więźniów politycznych, oraz o pilne podjęcie walki z przemocą między społecznościami; wyraża głębokie zaniepokojenie przemocą w stanie Arakan, która od wielu lat jest konsekwencją dyskryminacyjnej polityki wobec ludności Rohingya; wzywa do przedłużenia o rok mandatu specjalnego sprawozdawcy ds. sytuacji praw człowieka w Birmie (Mjanmie);
24. ubolewa, że do programu debat nie wpisano sytuacji w Ameryce Łacińskiej, zwłaszcza w Hondurasie i Paragwaju; apeluje, by sytuacja praw człowieka w Hondurasie i Paragwaju po zamachu stanu była przedmiotem rzeczywistego nadzoru oraz aby uczyniono wszystko w celu przywrócenia demokracji i praworządności w tych krajach; wzywa delegację Unii i delegacje państw członkowskich do działań na rzecz potępienia zamachów stanu, do nieuznawania rządów de facto oraz do żądania osądzenia winnych; wzywa również do przeprowadzenia dochodzenia w sprawie prób zamachów stanu w innych państwach Ameryki Łacińskiej (np. Ekwadorze) oraz do wyjaśnienia odpowiedzialności wszystkich stron, w tym państw trzecich;
25. zauważa, że Kolumbia nadal należy do najniebezpieczniejszych krajów na świecie, jeśli chodzi o prowadzenie działalności związkowej i politycznej, a naruszanie praw człowieka, dotykające również studentów, działaczy partii opozycyjnych, rolników, kobiety i dzieci, spotyka się z niemal całkowitą bezkarnością; w związku z tym sprzeciwia się ratyfikacji umowy o wolnym handlu z tym krajem; stanowczo potępia fakt, że służby wywiadowcze (Departament Zarządzania Bezpieczeństwem – DAS), podlegające bezpośrednio prezydentowi, systematycznie podsłuchiwały i prowadziły niezgodne z prawem działania w celu zdyskredytowania wysokich rangą sędziów, posłów opozycji i obrońców praw człowieka; przypomina, że ofiarą tych działań padła również Podkomisja Praw Człowieka Parlamentu Europejskiego, a także mieszkańcy Europy i organizacje pozarządowe; apeluje, by te niedopuszczalne działania nie pozostały bezkarne; wzywa Unię Europejską do stosowania zaleceń z poświęconego Kolumbii sprawozdania Komitetu ONZ przeciwko Torturom;
26. ubolewa również, że do porządku obrad nie wpisano kwestii praw człowieka w Turcji; wyraża szczególne zaniepokojenie z powodu pogorszenia się stanu demokracji w tym kraju i nasilenia represji wobec demokratów, wybranych przedstawicieli i działaczy politycznych, związkowców, dziennikarzy, obrońców praw człowieka i artystów; zauważa, że represje są skierowane przede wszystkim przeciwko Kurdom; zwraca się do delegacji Unii o dopilnowanie, by na XXII sesji UNHRC podjęto debatę na ten temat i by wyrażono wyraźne poparcie dla ponownego podjęcia rozmów w sprawie procesu pokojowego;
27. ponownie potępia utrzymujące się łamanie praw człowieka wynikające z ciągłej okupacji 37% terytorium Republiki Cypryjskiej przez Turcję i wyraża szczególne zaniepokojenie sytuacją uchodźców, osób, które znalazły się w enklawach, i bliskich osób zaginionych; podkreśla, że okupacja bezpośrednio wiąże się z pozbawieniem dostępu do własności nieruchomości i korzystania z nich; wzywa delegację Unii i delegacje państw członkowskich, by potępiły nieustanne nadużycia oraz obecność tureckich oddziałów i osadników, zaapelowały o natychmiastowe zakończenie okupacji cypryjskiego terytorium przez wojska tureckie, a także polityki mającej na celu zmianę sytuacji demograficznej w Republice Cypryjskiej; podkreśla, że popełniane nadużycia stanowią zbrodnie wojenne; wzywa Turcję, by zezwoliła na wjazd do stref wojskowych w celu przeprowadzenia weryfikacji dotyczących osób zaginionych;
28. zachęca UNHRC do podjęcia konkretnych działań w reakcji na sprawozdanie z wewnętrznej kontroli działań ONZ na Sri Lance opublikowane w listopadzie 2012 r., w którym podano w szczególności, że w kwestii sytuacji ludności w ostatnich miesiącach wojny domowej „ONZ nie wywiązała się ze swoich zadań”; zachęca UNHRC, by potępiła mnożące się ataki na prawa demokratyczne na Sri Lance, w tym na wolność słowa i mediów, wolność stowarzyszeń i prawo do wolnych i uczciwych wyborów, oraz by wezwała do rozwiązania konfliktu w oparciu o poszanowanie demokracji i praw człowieka, w tym prawa narodu tamilskiego do samostanowienia; wzywa UNHRC, by zajęła się projektem uchylenia poprawki 13 do konstytucji Sri Lanki, przyznającej pewną autonomię regionalną północnej i wschodniej części wyspy, i by wyraziła zaniepokojenie w tej kwestii;
29. ubolewa, że na konferencji nie zostanie podjęty temat sytuacji praw człowieka w Demokratycznej Republice Konga, oraz zachęca delegację Unii i delegacje państw członkowskich, by poruszyły ten temat w czasie debaty nad sytuacjami wymagającymi uwagi ze strony UNHRC, potępiły wszelkie akty przemocy i przypadki łamania praw człowieka we wschodniej części DRK i w regionie Wielkich Jezior Afrykańskich oraz wyraziły solidarność ze wszystkimi mieszkańcami odczuwającymi konsekwencje wojny, a także zobowiązały wszystkie walczące strony we wschodniej części DRK do przestrzegania praw człowieka i międzynarodowego prawa humanitarnego oraz do zaprzestania wszelkich ataków na ludność cywilną,
Sytuacja praw człowieka w Palestynie i na pozostałych okupowanych terytoriach arabskich
30. z zadowoleniem przyjmuje fakt, że na XXII sesji szczególną uwagę poświęci się sytuacji praw człowieka w Palestynie i na pozostałych okupowanych terytoriach arabskich, a zwłaszcza prawu narodu palestyńskiego do samostanowienia; zdecydowanie zachęca delegację Unii do potępienia wszelkich form kolonializmu, zwłaszcza w Palestynie;
31. przypomina swoją rezolucję z dnia 25 listopada 2010 r. w sprawie sytuacji w Saharze Zachodniej; wzywa Maroko i Front Polisario do kontynuowania negocjacji w sprawie pokojowego i trwałego rozwiązania konfliktu w Saharze Zachodniej oraz przypomina o prawie ludności tego kraju do samostanowienia, co wymaga podjęcia decyzji w drodze demokratycznego referendum; zgodnie z odpowiednimi rezolucjami ONZ potępia kontynuowanie łamania praw człowieka przynależnych mieszkańcom Sahary Zachodniej; wzywa do uwolnienia więźniów politycznych z Sahary Zachodniej, zwłaszcza grupy 23 osób z obozu Gdeim Izik postawionych przed sądem wojskowym;
32. ubolewa, że Unia nie wykonała zaleceń zawartych w raporcie Goldstone’a; ponownie wzywa państwa członkowskie, by wypracowały zdecydowane wspólne stanowisko UE w sprawie działań, jakie należy podjąć w reakcji na raport Goldstone’a, wzywając publicznie do rozliczenia sprawców domniemanych zbrodni i apelując do Izraela o przeprowadzenie dochodzeń spełniających międzynarodowe standardy niezależności, bezstronności, przejrzystości, szybkości i skuteczności, zgodnie z rezolucją A/RES/64/10 Zgromadzenia Ogólnego ONZ; uważa, że proces pokojowy na Bliskim Wschodzie nie może być skuteczny bez odpowiedzialności i sprawiedliwości, a dotychczasowe dochodzenia nie spełniają tych wymogów; żąda, by UE uwzględniła działania następcze w reakcji na raport Goldstone’a w dialogu, jaki prowadzi z Izraelem;
33. popiera ruchy ludowe domagające się w wielu krajach arabskich sprawiedliwości społecznej oraz przestrzegania w tych krajach praw społecznych, gospodarczych i politycznych; ubolewa, że upadek takich dyktatorów jak Ben Ali czy Mubarak nie pociągnął za sobą głębokich i szybkich zmian w tych dziedzinach polityki, i wyraża zaniepokojenie wzrostem liczby naruszeń praw człowieka w niektórych krajach, np. w Egipcie;
Pomoc techniczna i zwiększanie potencjału
34. odnotowuje punkt dotyczący współpracy technicznej w dziedzinie praw człowieka w Afganistanie; zachęca delegację UE i delegacje państw członkowskich do potępienia faktu, że zajęcie Afganistanu przez NATO nie poprawiło sytuacji praw człowieka w tym kraju; wzywa UNHRC do działań na rzecz powołania komisji śledczej pod egidą ONZ oraz do zorganizowania – w ramach kompetencji MTK – procesu przeciwko sprawcom zbrodni wojennych, okrucieństw i zabójstw dokonywanych na ludności cywilnej w Iraku i Afganistanie; z całą mocą potępia fakt, że irackie władze stosują przemoc wobec pokojowych manifestantów, i ubolewa z powodu znacznej liczby ofiar śmiertelnych i rannych; potępia wszelkie formy przemocy wobec grup społecznych, politycznych czy religijnych; potępia wszystkie zabójstwa i egzekucje dokonane od początku wojny w 2003 r.; ubolewa nad ostatnią falą ataków terrorystycznych; uważa, że do głównych skutków amerykańskiej inwazji na Irak należy niemal całkowite załamanie się porządku publicznego i powszechne łamanie praw człowieka; zachęca rząd Iraku do zniesienia kary śmierci i zwraca uwagę na pilną potrzebę rozwiązania problemów humanitarnych dotykających mieszkańców Iraku;
35. potępia również interwencję zbrojną w Libii pod auspicjami NATO i podkreśla, że sytuacja nie tylko się nie stabilizuje, ale wręcz przeciwnie – wydaje się pogarszać od czasu „oficjalnego końca” wojny, prowadząc do podziału kraju, niezdolności państwa do zapobieżenia przemocy, wzrostu liczby zbrodni popełnianych z pobudek rasistowskich oraz braku sprawiedliwości i demokracji; oczekuje, że UNHRC będzie mogła przeprowadzić niezależne i bezstronne dochodzenie w sprawie sytuacji praw człowieka w tym kraju, by wyjaśnić odpowiedzialność wszystkich stron konfliktu;
36. odnotowuje debatę w sprawie sytuacji praw człowieka na Haiti oraz wzywa Unię i jej państwa członkowskie, by podkreśliły konieczność przeprowadzenia oceny pomocy wysłanej na Haiti i rzeczywistego wdrożenia wspieranego przez ONZ planu odbudowy kraju;
37. odnotowuje punkt dotyczący pomocy dla Wybrzeża Kości Słoniowej; uważa również, że należy przeprowadzić obiektywną i bezstronną ocenę zmiany sytuacji praw człowieka w tym kraju, zwłaszcza od chwili zajęcia kraju przez wojsko francuskie;
o
o o
38. upoważnia swoją delegację na XVI sesję UNHRC do wyrażenia obaw zawartych w niniejszej rezolucji; wzywa delegację do sporządzenia sprawozdania z wizyty dla Podkomisji Praw Człowieka oraz uważa, że Parlament Europejski powinien nadal wysyłać delegacje na istotne sesje UNHRC;
39. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wysokiej przedstawiciel / wiceprzewodniczącej Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich, Radzie Bezpieczeństwa ONZ, sekretarzowi generalnemu ONZ, przewodniczącemu 64. Zgromadzenia Ogólnego ONZ, przewodniczącemu Rady Praw Człowieka ONZ, Wysokiej Komisarz Narodów Zjednoczonych ds. Praw Człowieka i ustanowionej przez Komisję Spraw Zagranicznych grupie roboczej UE-ONZ.