PROJEKT REZOLUCJI w sprawie sytuacji w Syrii
10.9.2013 - (2013/2819(RSP))
zgodnie z art. 110 ust. 2 Regulaminu
Charles Tannock, Geoffrey Van Orden, Nirj Deva, Adam Bielan w imieniu grupy ECR
Patrz też projekt wspólnej rezolucji RC-B7-0413/2013
Parlament Europejski,
– uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie Syrii,
– uwzględniając poprzednie rezolucje Rady do Spraw Zagranicznych w sprawie Syrii, w tym najnowszą z dnia 22 lipca 2013 r.,
– uwzględniając wcześniejsze oświadczenia wysokiej przedstawiciel / wiceprzewodniczącej Komisji dotyczące Syrii,
– uwzględniając rezolucje Zgromadzenia Ogólnego ONZ w sprawie Syrii, w szczególności rezolucje: 67/262 z dnia 15 maja 2013 r., 66/253B z dnia 3 sierpnia 2012 r. i 66/253 z dnia 16 lutego 2012 r.,
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 23 maja 2013 r. w sprawie sytuacji syryjskich uchodźców w państwach graniczących z Syrią[1],
– uwzględniając rezolucję Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 60/1 z dnia 24 października 2005 r., w szczególności jej ustępy 138–140 dotyczące obowiązku ochrony ludności przed ludobójstwem, zbrodniami wojennymi, czystkami etnicznymi i zbrodniami przeciwko ludzkości,
– uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka z 1948 r.,
– uwzględniając konwencję genewską z 1949 r. oraz dodatkowe protokoły do niej,
– uwzględniając Protokół w sprawie zakazu używania na wojnie gazów duszących, trujących lub podobnych oraz środków bakteriologicznych, podpisany w Genewie 17 czerwca 1925 r.,
– uwzględniając Konwencję o zakazie prowadzenia badań, produkcji i gromadzenia zapasów broni bakteriologicznej (biologicznej) i toksycznej oraz o ich zniszczeniu, podpisaną w Londynie, Moskwie i Waszyngtonie w dniu 10 kwietnia 1972 r.,
– uwzględniając Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych, Międzynarodowy pakt praw gospodarczych, społecznych i kulturalnych, Konwencję w sprawie zakazu stosowania tortur oraz innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania, Konwencję o prawach dziecka i protokół fakultatywny do niej w sprawie udziału dzieci w konfliktach zbrojnych oraz Konwencję w sprawie zapobiegania i karania zbrodni ludobójstwa, których stroną jest Syria,
– uwzględniając sprawozdania z dni: 4 czerwca, 22 marca i 5 lutego 2013 r. niezależnej międzynarodowej komisji śledczej do spraw Syrii powołanej w dniu 22 sierpnia 2011 r. przez Radę Praw Człowieka ONZ,
– uwzględniając wspólny komunikat Komisji Europejskiej i Wysokiego Przedstawiciela do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów z dnia 25 maja 2011 r. zatytułowany „Nowa koncepcja działań w obliczu zmian zachodzących w sąsiedztwie”,
– uwzględniając sprawozdanie podsumowujące międzynarodowej konferencji na wysokim szczeblu gromadzącej darczyńców pomocy humanitarnej dla Syrii, która odbyła się w Kuwejcie w dniu 30 stycznia 2013 r.,
– uwzględniając art. 110 ust. 2 Regulaminu,
A. mając na uwadze, że zamieszki i przelew krwi w Syrii trwają już trzeci rok i nie ma nadziei na szybkie zakończenie walk;
B. mając na uwadze, że zamieszki społeczne i brutalne represje władz syryjskich wobec ludności syryjskiej wciągnęły kraj w wojnę domową, która z kolei może przerodzić się w szerszy konflikt regionalny;
C. mając na uwadze, że od rozpoczęcia walk śmierć poniosło ponad 100 000 Syryjczyków;
D. mając na uwadze, że łączną liczbę zarejestrowanych uchodźców syryjskich określa się obecnie na ponad 2 miliony osób, a osób przesiedlonych – na około 4 miliony;
E. mając na uwadze, że prezydent Assad uporczywie nie reaguje na niezliczone apele społeczności międzynarodowej, która domaga się położenia kresu przerażającej przemocy w Syrii;
F. mając na uwadze, że stale następuje eskalacja przemocy, jak użycie ciężkiej artylerii i ostrzeliwanie zamieszkałych terenów, oraz eskalacja potwornych zbrodni dokonywanych przez armię syryjską i siły bezpieczeństwa oraz bojówki Shabiha, a także przez różne siły opozycyjne;
G. mając na uwadze, że dokonano szeregu masakr i licznych, ukierunkowanych (dokonanych z bliskiej odległości) zabójstw mężczyzn, kobiet i dzieci;
H. mając na uwadze, że w ostatnich miesiącach dramatycznie nasiliło się zjawisko stosowania tortur, masowych aresztowań i dokonywanego na szeroką skalę niszczenia zamieszkałych terenów;
I. mając na uwadze, że Wysoki Komisarz ONZ ds. Uchodźców uznał, iż konflikt syryjski to o wiele więcej niż kryzys humanitarny oraz stwierdził, że istnieje ryzyko jego rozprzestrzenienia się na cały region i eskalacji do rozmiarów klęski politycznej i humanitarnej oraz katastrofy pod względem bezpieczeństwa, która całkowicie przekroczyłaby międzynarodowe zdolności reagowania;
J. mając na uwadze, że codziennie tysiące Syryjczyków uciekają przed walkami do państw ościennych w poszukiwaniu bezpieczeństwa i ochrony, jedynie po to, by znaleźć się w niepewnej sytuacji w obozach dla uchodźców;
K. mając na uwadze, że Liban, Jordania i Turcja to kraje w najbardziej dramatyczny sposób dotknięte konfliktem i napływem uchodźców;
L. mając na uwadze, że w dniu 21 sierpnia 2013 r. przeprowadzono ostrzał Wschodniej Ghouty, a u mieszkańców wystąpiły natychmiast takie symptomy jak konwulsje, duszenie się oraz brak panowania nad mięśniami, będące wynikiem użycia broni chemicznej;
M. mając na uwadze, że według doniesień w ataku zginęło 1 300 osób, w tym około 400 dzieci, a setki odniosły obrażenia na obszarze, który już uprzednio był codziennie bombardowany przez siły reżimu, w wyniku czego setki tysięcy mieszkańców nie są w stanie zaspokoić najbardziej podstawowych potrzeb życiowych, jak donosi centrum dokumentacji przemocy w Syrii;
N. mając na uwadze, że liczne niezależne doniesienia potwierdzają użycie broni chemicznej w ataku na Wschodnią Ghoutę;
O. mając na uwadze, że użycie broni chemicznej jest zbrodnią wojenną zakazaną na mocy protokołu genewskiego i statutu Międzynarodowego Trybunału Karnego;
P. mając na uwadze, że chociaż Syria należy do nielicznego grona państw, które jeszcze nie podpisały konwencji ONZ o broni chemicznej, można jednak utrzymywać, że postanowienia konwencji mimo wszystko obowiązują na mocy międzynarodowego prawa zwyczajowego;
Q. mając na uwadze, że zespół inspektorów ONZ ds. broni, dysponujący mandatem uprawniającym do oceny, czy użyto broni chemicznej, ale nie tego, kto był ewentualnym sprawcą, spędził cztery dni w Syrii, badając użycie broni chemicznej we Wschodniej Ghoucie w dniu 21 sierpnia 2013 r.;
R. mając na uwadze, że w dniu 27 sierpnia 2013 r. Liga Państw Arabskich wydała oświadczenie, w którym potępiła reżim syryjski i oskarżyła prezydenta Assada o ludobójstwo, stwierdzając w niezwykle ostrych słowach, że reżim jest „w pełni odpowiedzialny za obrzydliwą zbrodnię” i żądając, by „wszyscy sprawcy tej ohydnej zbrodni zostali postawieni przed międzynarodowymi trybunałami”;
S. mając na uwadze, że w dniu 30 sierpnia 2013 r. Radzie Bezpieczeństwa ONZ nie udało się uzgodnić niezbędnych środków interwencji przeciwko łamaniu przez prezydenta Assada podczas kryzysu syryjskiego międzynarodowych norm;
T. mając na uwadze, że w rezolucji Parlamentu z dnia 18 grudnia 2008 r. w sprawie perspektyw rozwoju dotyczących budowania pokoju i ugruntowywania tożsamości narodowej w regionach po konfliktach zbrojnych[2] wyraźnie stwierdza się, co następuje: „podkreśla, że »obowiązek ochrony« należy uznać za środek promowania bezpieczeństwa ludzi; poprzez podkreślanie, że odpowiedzialność za zapobieganie ludobójstwu, zbrodniom wojennym, czystkom etnicznym i zbrodniom przeciwko ludzkości ponosi samo państwo wzmacnia odpowiedzialność każdego rządu za ochronę obywateli; uważa jednak, że jeżeli rząd nie jest w stanie lub nie chce zapewnić takiej ochrony, wtedy odpowiedzialność za podjęcie właściwych kroków staje się odpowiedzialnością zbiorową szeroko pojętej społeczności międzynarodowej; ponadto zwraca uwagę, że kroki te powinny mieć charakter prewencyjny oraz reaktywny i obejmować militarne środki przymusu tylko w razie bezwzględnej konieczności”;
1. potępia przemoc, zastraszanie i tortury stosowane wobec mężczyzn, kobiet i dzieci przez strony zaangażowane w wewnętrzny konflikt w Syrii;
2. w najostrzejszych słowach potępia masakrę ludności cywilnej przy użyciu broni chemicznej w dniu 21 sierpnia 2013 r.; z głębokim niepokojem zauważa, że jest to masakra z użyciem broni chemicznej na najszerszą skalę od czasu ataku przeprowadzonego w 1988 r. przez siły Saddama Husajna, w którym zginęło 5 000 irackich Kurdów w Halabie w północnym Iraku; podkreśla, że na mocy prawa międzynarodowego użycie broni chemicznej jest nielegalne, że naruszenie tego prawa musi mieć poważne konsekwencje oraz że Syria należy do bardzo nielicznej grupy państw, które nie są stroną międzynarodowej konwencji o broni chemicznej, ale jest sygnatariuszem protokołu genewskiego z 1925 r. zakazującego użycia broni chemicznej;
3. uważa, że użycie broni chemicznej, która wraz z bronią jądrową i biologiczną zalicza się do broni masowego rażenia (BMR), nie może pozostać bez odpowiedzi oraz że społeczność międzynarodowa powinna, najlepiej pod auspicjami ONZ, rozważyć wszystkie możliwości reakcji na atak z 21 sierpnia przewidziane w prawie międzynarodowym;
4. uważa, że społeczność międzynarodowa ma moralny obowiązek zareagowania, aby chronić ludność cywilną i zapobiec groźbie ponownego użycia broni chemicznej lub innych rodzajów BMR w tym konflikcie;
5. wzywa ONZ do jak najszybszego zakończenia gruntownego dochodzenia w sprawie masakry w Syrii w dniu 21 sierpnia 2013 r. i do oceny odpowiedzialności;
6. ubolewa, że Radzie Bezpieczeństwa ONZ nie udało się podjąć działań w reakcji na kryzys syryjski;
7. nalega na Radę Bezpieczeństwa ONZ, by podjęła problem masakry w Syrii i naruszenia międzynarodowych konwencji w oparciu o wnioski zespołu ekspertów ONZ oraz by w trybie pilnym zareagowała na użycie broni chemicznej w Syrii;
8. zwraca się w szczególności do Rosji i Chin jako stałych członków Rady Bezpieczeństwa ONZ, aby nie unikały odpowiedzialności i ułatwiły wypracowanie wspólnego stanowiska i znalezienie rozwiązania kryzysu syryjskiego; potępia stałe korzystanie przez Rosję i Chiny z prawa weta, przysługującego stałym członkom Rady Bezpieczeństwa ONZ, w odniesieniu do sytuacji w Syrii, co uniemożliwia społeczności międzynarodowej doprowadzenie do pokoju i bezpieczeństwa w regionie, jak wymaga Karta ONZ;
9. zwraca uwagę na oświadczenie Ligii Państw Arabskich z dnia 27 sierpnia 2013 r. wzywające społeczność międzynarodową reprezentowaną w Radzie Bezpieczeństwa ONZ do „przezwyciężenia wewnętrznych nieporozumień i podjęcie działań przeciwko sprawcom tej zbrodni, za którą odpowiedzialność ponosi reżim syryjski”;
10. podkreśla, że sytuacja w Syrii uzasadnia przyjęcie spójnego jednolitego podejścia przez sojuszników z NATO, państwa członkowskie UE i szerzej pojmowaną społeczność międzynarodową; w związku z tym wzywa UE i państwa członkowskie, aby oceniły, jakie środki może przyjąć Unia w celu wsparcia sił demokratycznych w opozycji syryjskiej, ułatwienia dialogu i wspólnego podejścia z innymi podmiotami międzynarodowymi, w tym Ligą Państw Arabskich, oraz udzielania dalszej pomocy humanitarnej ludności w Syrii i sąsiadujących z nią państwach;
11. wzywa społeczność międzynarodową i wszystkie podmioty zaangażowane w konflikt syryjski, by dążyły do zwołania drugiej konferencji genewskiej, kierując się wspólnym pragnieniem doprowadzenia do rozwiązania konfliktu zbrojnego w Syrii środkami politycznymi; zachęca ponadto społeczność międzynarodową do zainicjowania konkretnych planów przemian demokratycznych w Syrii po ustąpieniu Assada;
12. apeluje o ustanowienie międzynarodowej komisji śledczej, która wraz z inspektorami ONZ ds. broni miałaby dostęp do kraju, aby udokumentować i zweryfikować konkretne użycie broni chemicznej, ale również, aby ustalić strony odpowiedzialne za zbrodnicze użycie broni chemicznej;
13. wzywa do ścigania osób odpowiedzialnych za zbrodnie przeciwko ludzkości i za powszechne, systematyczne i rażące łamanie praw człowieka, do przekazania tych osób przez Radę Bezpieczeństwa ONZ prokuraturze, aby w następstwie dochodzenia zostali postawieni w stan oskarżenia przed Międzynarodowym Trybunałem Karnym w Hadze;
14. wyraża głębokie zaniepokojenie trwającym kryzysem humanitarnym w Syrii i jego konsekwencjami dla krajów ościennych; jest ponadto zaniepokojony faktem, że exodus uchodźców z Syrii nadal się nasila;
15. wyraża żal, że na niedawnym szczycie G20 w Petersburgu nie udało się uzgodnić wspólnej międzynarodowej reakcji na atak bronią chemiczną w Syrii w dniu 21 sierpnia;
16. pochwala reakcję rządów państw sąsiedzkich, w szczególności Turcji i Libanu, które udzieliły humanitarnego wsparcia uchodźcom syryjskim; dostrzega, że udzielenie tego wsparcia wywarło dodatkową presję na funkcjonujące usługi i budżet tych państw; wzywa społeczność międzynarodową do wsparcia krajów, które ponoszą takie konsekwencje;
17. podziela obawy wyrażone przez zastępcę sekretarza generalnego ONZ do spraw humanitarnych i koordynatora pomocy w sytuacjach kryzysowych, że zwykli ludzie ponoszą cenę za niepowodzenie prób zakończenia konfliktu, którego dotychczasowe skutki to 2 miliony uchodźców i 100 000 zabitych;
18. zauważa, że prezydent Assad jako głowa państwa syryjskiego na mocy konstytucji i prawa ponosi ostateczną odpowiedzialność za wszystkie działania sił zbrojnych w Syrii; wzywa ponownie prezydenta Assada, by uznał odrzucenie jego reżimu przez naród syryjski i ustąpił w najlepszym interesie swego kraju i jedności jego obywateli;
19. wzywa wszystkie strony w Syrii do podpisania się pod zasadami praw człowieka i demokracji oraz współdziałania ze społecznością międzynarodową w celu doprowadzenia konfliktu do pokojowego zakończenia;
20. dostrzega pilną potrzebę skoncentrowania wysiłków międzynarodowych i regionalnych w celu rozwiązania kryzysu syryjskiego; nadal nalega na wszystkich członków Rady Bezpieczeństwa ONZ, aby wypełnili swoje obowiązki związane z kryzysem; wzywa wszystkie państwa zaangażowane w poszukiwanie rozwiązania kryzysu do wspierania tych wysiłków; uważa, że proces ten powinien się opierać na zasadach określonych w komunikacie z Genewy z dnia 30 czerwca 2012 r. oraz na rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 2042;
21. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, rządom i parlamentom państw członkowskich, sekretarzowi generalnemu Ligi Państw Arabskich, rządowi i parlamentowi Syryjskiej Republiki Arabskiej oraz rządom i parlamentom państw graniczących z Syrią.
- [1] Teksty przyjęte, P7_TA(2013)0223.
- [2] Dz.U. C 45 E z 23.2.2010, s. 74.