PROJEKT REZOLUCJI w sprawie sytuacji w Egipcie
10.9.2013 - (2013/2820(RSP))
zgodnie z art. 110 ust. 2 Regulaminu
Willy Meyer, Marie-Christine Vergiat, Jacky Hénin, Sabine Lösing, Sabine Wils, Patrick Le Hyaric, Younous Omarjee, Paul Murphy w imieniu grupy GUE/NGL
Parlament Europejski,
– uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie Egiptu, w szczególności rezolucję z dnia 16 lutego 2012 r. pt. „Egipt – ostatnie wydarzenia”[1], 15 marca 2012 r. w sprawie handlu ludźmi na Synaju, w szczególności sprawa Solomona W.[2], 14 marca 2013 r. w sprawie sytuacji w Egipcie[3] i 4 lipca 2013 r. w sprawie kryzysu w Egipcie[4],
– uwzględniając swoją poprzednią rezolucję z dnia 14 grudnia 2011 r. w sprawie przeglądu europejskiej polityki sąsiedztwa[5],
– uwzględniając plan działania UE-Egipt z 2007 r. oraz układ o stowarzyszeniu między UE a Egiptem, który wszedł w życie w dniu 1 czerwca 2004 r.,
– uwzględniając pakiet dotyczący europejskiej polityki sąsiedztwa obowiązujący od 2004 r., a w szczególności sprawozdanie Komisji z postępów w jej realizacji z dnia 20 marca 2013 r.,
– uwzględniając wspólne oświadczenie sekretarza stanu USA i wysokiej przedstawiciel UE z dnia 7 sierpnia 2013 r. w sprawie Egiptu oraz oświadczenia wysokiej przedstawiciel UE Catherine Ashton z 16 sierpnia 2013 r. i 6 września 2013 r., a także jej wizytę w Egipcie dniach 29-30 lipca 2013 r.,
– uwzględniając konkluzje Rady z dnia 27 lutego 2012 r., 25 czerwca 2012 r., 19 listopada 2012 r., 10 grudnia 2012 r. 22 lipca 2013 r. i 21 sierpnia 2013 r. w sprawie Egiptu oraz jej konkluzje z dnia 31 stycznia 2013 r. w sprawie wsparcia UE dla trwałych zmian w społeczeństwach w trakcie transformacji, a także z dnia 8 lutego 2013 r. w sprawie „arabskiej wiosny”,
– uwzględniając memorandum Komisji z dnia 8 lutego 2013 r. pt. „Działania UE w odpowiedzi na arabską wiosnę – sytuacja dwa lata później”,
– uwzględniając oświadczenia rzecznika Sekretarza Generalnego ONZ Ban Ki-Moona z dnia 5 czerwca 2013 r., 3 i 27 lipca 2013 r. oraz 14, 17 i 19 sierpnia 2013 r. w sprawie Egiptu;
– uwzględniając Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych z 1966 r., którego stroną jest Egipt,
– uwzględniając Powszechną deklarację praw człowieka z 1948 r.,
– uwzględniając art. 110 ust. 2 i art. 4 Regulaminu,
A. mając na uwadze, że w dniu 30 czerwca 2013 r. kilka milionów protestujących w całym Egipcie wzywało do ustąpienia prezydenta Mursiego w największej demonstracji od rewolucji w 2011 r., która obaliła Hosniego Mubaraka; mając na uwadze, że mimo na ogół pokojowego charakteru tych demonstracji w całym kraju kilkadziesiąt osób zginęło, a setki odniosło rany;
B. mając na uwadze, że Egipt jest najgęściej zaludnionym krajem arabskim o liczbie ludności przekraczającej 80 milionów oraz znaczącym krajem w południowym regionie Morza Śródziemnego; mając na uwadze, że wydarzenia natury politycznej, gospodarczej i społecznej w Egipcie mają znaczące konsekwencje w całym regionie i poza nim;
C. mając na uwadze, że postępowe, liberalne i świeckie ugrupowania opozycyjne poparły petycję zainicjowaną przez ruch Tamarod (rebelia), która wzywała do przeprowadzenia nowych wyborów; mając na uwadze, że twierdzą one, iż petycję podpisały ponad 22 miliony osób; mając na uwadze, że Muhammada Mursiego wybrano 13 milionami głosów;
D. mając na uwadze, że fale protestów przeciwko prezydentowi Muhammadowi Mursiemu wielokrotnie przekształcały się w śmiertelne starcia i zamieszki; mając na uwadze, że ludność wyszła na ulice, aby zaprotestować przeciwko sytuacji w kraju pod rządami Stowarzyszenia Braci Muzułmanów, która zamiast ulec poprawie, pogorszyła się; mając na uwadze, że w trakcie pełnienia przez Muhammada Mursiego funkcji prezydenta Egiptu wzrosła inflacja i poziom bezrobocia; mając na uwadze, że w 2012 r. w całym Egipcie odnotowano ponad 3 400 protestów dotyczących kwestii gospodarczych i społecznych, które przybrały w większości formę strajków i okupacji;
E. mając na uwadze, że siły zbrojne Egiptu w dniu 1 lipca 2013 r. wydały oświadczenie, w którym wezwały egipskie władze polityczne do spełnienia w ciągu 48 godzin żądań obywateli, bo w przeciwnym razie do akcji wkroczy wojsko; mając na uwadze, że w swym oświadczeniu z dnia 4 lipca 2013 r. egipska armia odsunęła od władzy prezydenta Muhammada Mursiego oraz ogłosiła zawieszenie konstytucji, przekazanie władzy przewodniczącemu Wysokiego Trybunału Konstytucyjnego do czasu przyspieszonych wyborów prezydenckich, a następnie wyborów do parlamentu, a także utworzenie narodowego rządu koalicyjnego i komisji do spraw zmian w konstytucji;
F. mając na uwadze, że egipska armia i policja brutalnie zlikwidowały obozy na placu przed meczetem Rabaa al-Adawija i na placu Al-Nahda, zabijając setki zwolenników Stowarzyszenia Braci Muzułmanów; mając na uwadze, że ogłoszono stan wyjątkowy;
G. mając na uwadze, że 22 sierpnia 2013 r. z więzienia zwolniono byłego dyktatora Hosniego Mubaraka; mając na uwadze, że obalony prezydent Muhammad Mursi został aresztowany pod zarzutem współpracy z Hamasem przy organizacji ataków na posterunki policji i ucieczek więźniów na początku 2011 r. podczas rewolty przeciwko Mubarakowi;
H. mając na uwadze, że egipskie siły bezpieczeństwa aresztowały również duchowego przywódcę Stowarzyszenia Braci Muzułmanów Mohammeda Badiego oraz innych przywódców tego ruchu; mając na uwadze, że egipski rząd popierany przez wojsko zmierza ku wydaniu zakazu działalności Stowarzyszenia Braci Muzułmanów zgodnie z faktyczną propozycją premiera Hazema el-Beblawiego;
I. mając na uwadze, że po wojskowym zamachu stanu i brutalnych represjach wobec zwolenników Muhammada Mursiego sytuacja szybko przerodziła się w rosnącą liczbę ataków o podłożu religijnym i posiada wyraźne cechy wojny domowej;
J. mając na uwadze, że w wyniku ataku na Półwyspie Synaj 19 sierpnia 2013 r. zginęło 24 egipskich żołnierzy; mając na uwadze, że 5 września 2013 r. islamistyczne ugrupowanie dokonało niepomyślnej próby zamachu na życie ministra spraw wewnętrznych Mohameda Ibrahima w Kairze; mając na uwadze, że 7 września 2013 r. armia egipska przeprowadziła poważną operację odwetową w północnej części Półwyspu Synaj, zabijając i raniąc co najmniej 30 osób uznanych za odpowiedzialne za ataki na siły bezpieczeństwa;
K. mając na uwadze, że już dwa i pół roku minęło od chwili ustąpienia Hosniego Mubaraka ze stanowiska w wyniku masowych manifestacji na placu Tahrir oraz rewolcie w całym kraju, w ramach której wzywano do gruntownych reform systemu politycznego, gospodarczego i społecznego w Egipcie, położenia kresu korupcji, pełnej wolności, prawdziwej demokracji, poszanowania praw człowieka i poprawy warunków życia;
1. potępia wojskowy zamach stanu i brutalne represje dokonane przez armię egipską; głęboko ubolewa z powodu ofiar śmiertelnych, obrażeń i zniszczeń w Kairze i innych miejscach w Egipcie; wyraża żal, że obietnice armii egipskiej dotyczące oddania głosu narodowi egipskiemu zamieniły się w brutalne działania mające na celu zmuszenie obywateli egipskich do milczenia;
2. podtrzymuje opinię, że przywódcy i generałowie armii egipskiej nie mogą zaproponować żadnego sposobu realizacji słusznych żądań narodu egipskiego, ponieważ przywództwo armii zajmuje silną pozycję gospodarczą w Egipcie i realizuje interesy gospodarcze i polityczne odmienne od interesów pracowników, osób ubogich i młodzieży, domagających się sprawiedliwości społecznej i zwiększenia swego standardu życia;
3. wzywa do zakończenia aktów przemocy w Egipcie, z uwagi na to, że konflikt ten może przerodzić się w wojnę domową; apeluje o wcześniejsze wybory parlamentarne, aby powrócić na drogę przemian demokratycznych w Egipcie;
4. ponawia poparcie dla żądań narodu egipskiego, który domaga się wolności, godności ludzkiej, sprawiedliwości społecznej, pełnej wolności, prawdziwej demokracji, poszanowania praw człowieka, lepszych warunków życia i państwa świeckiego, a w szczególności podwyżki płac celem wyrównania podwyżek cen, poprawy w zakresie mieszkalnictwa, zdrowia i stworzenia miejsc pracy;
5. zwraca uwagę, że prezydent Mursi oraz Stowarzyszenie Braci Muzułmanów podążali w rzeczywistości tą samą drogą co odsunięty od władzy Hosni Mubarak i nie przeprowadzali reform, dążąc jednocześnie do zaprowadzenia systemu bardziej konserwatywnego pod względem religijnym; jest jednak głęboko zaniepokojony propozycją delegalizacji Stowarzyszenia Braci Muzułmanów, ponieważ doprowadziłoby to do eskalacji przemocy i stanowiłoby najprawdopodobniej początek ogólnego ograniczania praw demokratycznych w Egipcie;
6. domaga się, by decyzja co do przyszłości Egiptu pozostała w gestii narodu egipskiego bez jakiejkolwiek ingerencji z zewnątrz; sprzeciwia się jakiejkolwiek zewnętrznej, imperialistycznej ingerencji, zwłaszcza ze strony USA, Izraela czy Arabii Saudyjskiej; wyraża przekonanie, że ani wojsko egipskie, ani powrót starych elementów reżimu Mubaraka nie mogą być krokiem w kierunku realizacji słusznych aspiracji ludności Egiptu;
7. wzywa do powołania niezależnej i bezstronnej komisji śledczej, która miałaby zbadać przypadki naruszenia praw człowieka przez reżim Hosniego Mubaraka, za prezydentury Muhammada Mursiego i po wojskowym zamachu stanu, w tym przypadki egzekucji pozasądowych i niesłusznych aresztowań, w celu wykrycia osób odpowiedzialnych i w uzasadnionych przypadkach pociągnięcia ich do odpowiedzialności, przyznając odszkodowania ofiarom i ich rodzinom;
8. ubolewa z powodu wspierania przez UE, a zwłaszcza przez niektóre rządy państw członkowskich, reżimu Hosniego Mubaraka utrzymywanego przez dziesięciolecia; ponownie podkreśla, że stosunki gospodarcze, polityczne, społeczne, kulturalne i inne pomiędzy UE i krajem objętym EPS muszą opierać się na równym traktowaniu, nieingerencji, solidarności, dialogu oraz poszanowaniu konkretnych asymetrii i charakterystycznych cech poszczególnych krajów;
9. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wiceprzewodniczącej Komisji Europejskiej/wysokiej przedstawiciel Unii Europejskiej do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, rządom i parlamentom państw członkowskich, Zgromadzeniu Parlamentarnemu Unii dla Śródziemnomorza, Unii Afrykańskiej oraz rządowi i parlamentowi Egiptu.
- [1] Teksty przyjęte, P7_TA(2012)0064.
- [2] Teksty przyjęte, P7_TA(2012)0092.
- [3] Teksty przyjęte, P7_TA(2013)0095.
- [4] Teksty przyjęte, P7_TA(2013)0333.
- [5] Teksty przyjęte, P7_TA(2011)0576.