PROJEKT REZOLUCJI w sprawie przygotowań do posiedzenia Rady Europejskiej w dniach 19-20 grudnia 2013 r.
9.12.2013 - (2013/2626(RSP))
zgodnie z art. 110 ust. 2 Regulaminu
Marisa Matias, Alda Sousa, Patrick Le Hyaric, Willy Meyer w imieniu grupy GUE/NGL
B7‑0565
Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie przygotowań do posiedzenia Rady Europejskiej w dniach 19-20 grudnia 2013 r.
Parlament Europejski,
– uwzględniając oświadczenie ze szczytu państw strefy euro z dnia 29 stycznia 2012 r.,
– uwzględniając konkluzje z posiedzenia Rady Europejskiej, które odbyło się w dniu 24 i 25 października 2013 r.,
– uwzględniając komunikaty Komisji z dnia 20 marca 2013 r. zatytułowane „W kierunku pogłębionej i rzeczywistej unii gospodarczej i walutowej: koordynacja ex ante planów zasadniczych reform polityki gospodarczejˮ (COM(2013)0166) oraz „W kierunku pogłębionej i rzeczywistej unii gospodarczej i walutowej: wprowadzenie instrumentu na rzecz konwergencji i konkurencyjnościˮ (COM (2013)0165),
– uwzględniając konkluzje Rady Europejskiej z dnia 7 lutego 2013 r. dotyczące inicjatywy na rzecz zatrudnienia ludzi młodych,
– uwzględniając porozumienie polityczne osiągnięte przez Radę w dniu 28 lutego 2013 r. dotyczące zalecenia Rady w sprawie ustanowienia gwarancji dla młodzieży,
– uwzględniając art. 77, 78, 79 i 80 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
– uwzględniając rezolucję z dnia 11 września 2012 r. w sprawie zwiększenia solidarności wewnątrz UE w dziedzinie azylu[1],
– uwzględniając rezolucję z dnia 23 października w sprawie przepływów migracyjnych w regionie Morza Śródziemnego, ze zwróceniem szczególnej uwagi na tragiczne wydarzenia u wybrzeży Lampedusy[2],
– uwzględniając wniosek Komisji dotyczący rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego zasady ochrony zewnętrznych granic morskich w kontekście współpracy operacyjnej koordynowanej przez Europejską Agencję Zarządzania Współpracą Operacyjną na Granicach Zewnętrznych Państw Członkowskich Unii Europejskiej (COM(2013)0197),
– uwzględniając art. 110 ust. 2 Regulaminu,
A. mając na uwadze, że Unia Europejska, z uwagi na swoje historyczne podłoże, ma szczególny obowiązek być wiarygodnym, niestosującym przemocy podmiotem i mediatorem na szczeblu globalnym, dążącym do rozwiązywania konfliktów jedynie drogą cywilną i pokojową, a w odniesieniu do stosunków międzynarodowych, podmiotem wspierającym wykorzenienie ubóstwa poprzez zrównoważony rozwój, kontrolę zbrojeń i rozbrojenie, sprzyjanie zrównoważonym stosunkom gospodarczym, sprawiedliwemu handlowi i sprawiedliwej dystrybucji światowych zasobów i dóbr w celu zapewnienia stabilności i dobrobytu w UE i na świecie;
B. mając na uwadze, że potencjał militarny UE − szczególnie od czasu deklaracji z Saint Malo w 1998 r., powstania europejskiej polityki bezpieczeństwa i obrony (WPBiO) w 2003 r. oraz w następstwie rozpoczęcia wdrażania traktatu z Lizbony − jest postrzegany nie jako środek ostateczny stosowany w wyjątkowych okolicznościach, lecz jako element przydatny dla szerokiej gamy funkcji „cichego bezpieczeństwa wykraczających poza obronę i obejmujących wywiad, rekonesans, masową kontrolę, odstraszanie i wykorzystanie przestrzeni kosmicznej do celów wojskowych;
C. mając na uwadze, że międzynarodowe ośrodki analityczne (w tym te działające na rzecz europejskiej strategii światowej) oraz sama wiceprzewodnicząca/wysoka przedstawiciel opowiadają się za geograficznym rozszerzeniem działań WPBiO, które jest równoznaczne z neokolonialnym imperium europejskim, ponieważ popierają to, że „Europa musi wziąć na siebie większą odpowiedzialność za swoje własne bezpieczeństwo oraz bezpieczeństwo swojego sąsiedztwa [...] Unia musi być w stanie działać zdecydowanie za pomocą WPBiO w charakterze podmiotu zapewniającego bezpieczeństwo w swym sąsiedztwie, kiedy to możliwe w partnerstwie, lecz w razie konieczności autonomicznie, w tym poprzez bezpośrednią interwencję; strategiczna autonomia musi zmaterializować się najpierw w sąsiedztwie UE [...] w coraz większym stopniu dotyczy to również „sąsiadów (naszych) sąsiadów np. w regionie Sahelu lub Rogu Afryki, w których to regionach Unia prowadzi pięć misji zarządzania kryzysowego[3];
D. mając na uwadze, że zgodnie z europejską strategią bezpieczeństwa stojące przed UE wyzwania w zakresie bezpieczeństwa, które mogą spowodować reakcje militarne, nie ograniczają się jedynie do zagrożeń wojskowych, lecz obejmują również bezpieczeństwo energetyczne, przepływy migracyjne oraz zmiany klimatu;
E. mając na uwadze, że aktualny kryzys gospodarczy i społeczny znacznie pogłębił się w wyniku polityki gospodarczej oraz struktury Europejskiej Unii Walutowej oraz neoliberalnej polityki Unii Europejskiej polegającej na promowaniu deregulacji rynków finansowych, liberalizacji rynku towarów i usług, rosnącego ufinansowienia gospodarki, a także środków mających na celu redukcję inwestycji publicznych i zwiększenie deregulacji rynku pracy
F. mając na uwadze, że taka polityka walnie przyczyniła się do wzrostu ogólnego poziomu bezrobocia, a w szczególności bezrobocia osób młodych, skutkując większym wykluczeniem społecznym i ubóstwem, a tym samym prowadząc do poważnego pogorszenia sytuacji społecznej;
G. mając na uwadze, że mechanizmy transmisji polityki pieniężnej w dalszym ciągu są bardzo zaburzone, a prowadzona przez Europejski Bank Centralny polityka ultraniskich stóp procentowych podsyciła jedynie spekulacje na rynkach finansowych; mając na uwadze, że kredytowanie realnej gospodarki jest nadal ograniczone, i że pojawia się zagrożenie presją deflacyjną;
H. mając na uwadze, że tzw. banki zombi wciąż działają w całej UE i stoją na przeszkodzie jakiemukolwiek ożywieniu gospodarczemu;
I. mając na uwadze, że projekt związany z unią bankową nie zmieni sposobu funkcjonowania rynków finansowych i ich graczy; mając na uwadze, że pilnie potrzebne są istotne zmiany w strukturach bankowych dla trwałego i zrównoważonego pod względem społecznym ożywienia gospodarczego;
J. mając na uwadze, że wciąż utrzymuje się związek pomiędzy kryzysem finansowym i kryzysem zadłużeniowym, a banki nadal osiągają ogromne zyski na koszt zwykłych pracujących ludzi;
K. mając na uwadze, że niektóre państwa członkowskie wciąż ignorują oczywistą nierównowagę makroekonomiczną w UE, która została obecnie dostrzeżona nawet przez samą Komisję, i nadal kontynuują swą deflacyjną politykę płacową i w zakresie rynku pracy, która krzywdzi osoby znajdujące się w najtrudniejszej sytuacji w UE; mając na uwadze, że szczególnie w Niemczech proponowana minimalna płaca stanowi wyłącznie działanie pozorne, a nie prawdziwe rozwiązanie problemu;
L. mając na uwadze, że odpowiedzi udzielone przez UE, EBC i MFW (Trojka) na kryzys gospodarczy okazały się nieprawidłowe zarówno z politycznego, jak i gospodarczego punktu widzenia; mając na uwadze, że w przeciwieństwie do prognoz sytuacja gospodarcza stale się pogarsza, prowadząc do powszechnego błędnego koła recesji, ubóstwa, wykluczenia społecznego i bezrobocia;
M. mając na uwadze, że struktury demokratyczne, w tym funkcjonowanie parlamentów narodowych, zostały poważnie nadwyrężone z powodu „dyscypliny rynkowej” i polityki oszczędnościowej narzuconych przez UE, Trojkę oraz rządy państw członkowskich; mając na uwadze, że instytucjom zarządzania kryzysowego (Trojka) i mechanizmom finansowania europejskiego (w tym Europejskiemu Mechanizmowi Stabilności oraz Europejskiemu Instrumentowi Stabilności Finansowej) brak demokratycznej rozliczalności;
N. mając na uwadze, że nowe wnioski Komisji w sprawie koordynacji ex ante reform polityki gospodarczej oraz wprowadzenia instrumentu konwergencji i konkurencyjności pogłębiają neoliberalne strategie gospodarcze i mają na celu w dalszym stopniu pozbawić państwa członkowskie wyborów politycznych, ponieważ znacznie ograniczają one pole manewru i możliwość alternatywnych rozwiązań politycznych;
O. mając na uwadze, że w najnowszej analizie wzrostu gospodarczego oraz odnośnym sprawozdaniu dotyczącym mechanizmu szybkiego ostrzegania nadal przepisuje się złe lekarstwo w oparciu o wątpliwe przesłanki;
P. mając na uwadze, że ostatnie tragiczne wydarzenia u wybrzeży Lampedusy pochłonęły życie co najmniej 400 migrantów, a wiele innych osób uznano za zaginione;
Q. mając na uwadze, że według szacunków Międzynarodowej Organizacji ds. Migracji co najmniej 20 000 osób zginęło na morzu od 1993 r., co po raz kolejny ukazuje konieczność dołożenia wszelkich starań, by ratować ludzi w sytuacji zagrożenia życia, oraz konieczność wywiązywania się przez państwa członkowskie z międzynarodowych zobowiązań dotyczących ratownictwa na morzu;
Wspólna Polityka Bezpieczeństwa i Obrony
1. żąda zobowiązania się do prowadzenia i wdrożenia ściśle cywilnej polityki zewnętrznej, której priorytetowymi celami powinny być likwidacja ubóstwa, zrównoważony rozwój i realizacja milenijnych celów rozwoju, kontrola uzbrojenia, realizacja Układu o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej, pełne rozbrojenie konwencjonalne i nuklearne, pokojowe rozwiązywanie konfliktów, sprzyjanie zrównoważonym stosunkom gospodarczym, sprawiedliwemu handlowi i sprawiedliwej dystrybucji światowych zasobów i dóbr w celu zapewnienia stabilności i dobrobytu w UE i na świecie;
2. potępia postępującą militaryzację UE, jej pełne powiązanie z NATO, utworzenie unii wojskowej i ambicje osiągnięcia autonomii wojskowej dzięki zwiększonym inwestycjom w zbrojenia i potencjał, aby chronić interesy gospodarcze i geostrategiczne oraz ekspansywną politykę UE oraz głównych europejskich stolic i największych państw członkowskich;
3. ubolewa nad brakiem woli politycznej, by promować rozwiązywanie konfliktów środkami cywilnymi, i nad tym, że zamiast tego nacisk jest kładziony na obronę UE, interwencje, militaryzację i nadzór; w tym kontekście potępia koncentrowanie się na następujących kwestiach, które były wielokrotnie poruszane w sprawozdaniu rocznym dotyczącym WPBiO oraz w innych odnośnych sprawozdaniach Parlamentu Europejskiego:
• szantaż polegający na utrzymywaniu, że cięcie środków przeznaczonych na obronę stanowi ryzyko dla europejskiego bezpieczeństwa, ponieważ doprowadziłoby to do ograniczenia i kontrolowania bezpieczeństwa przez strony trzecie;
• żądanie utworzenia jednolitego rynku obrony, współpraca w zakresie zbrojeń oraz łączenie i udostępnianie zdolności wojskowych, ogólne żądanie zwiększenia badań wojskowych i badań dotyczących kwestii bezpieczeństwa, w szczególności dla misji WPBiO oraz zwiększenie inwestycji w badania cywilne do zastosowań wojskowych, w szczególności w ramach programu „Horyzont 2020”;
• wzmocnienie sektora obrony i sektora wojskowego UE, promowanie współpracy cywilno-wojskowej oraz, dzięki europejskiej bazie technologiczno-przemysłowej sektora obronnego, dalszy rozwój i wzmacnianie wojskowego kompleksu przemysłowego;
• większe wykorzystanie pomocy rozwojowej (Europejski Fundusz Rozwoju) w celu finansowania operacji i misji w zakresie bezpieczeństwa / WPBiO oraz podporządkowanie obszarów polityki, takich jak polityka handlowa i polityka rozwoju, WPBiO;
• wiążąca i stała zorganizowana współpraca jako podstawa „ogólnounijnego systemu gwarancji dostaw”;
• wezwanie do finansowania operacji wojskowych przez UE (fundusz początkowy) oraz potrzeba zwiększenia zakresu mechanizmu „Athena”;
• wsparcie na rzecz silnej Europejskiej Agencji Obrony (EAO) i kwatery głównej UE ze wsparciem wywiadu poza demokratyczną kontrolą parlamentarną i publiczną, aby w scentralizowany sposób stworzyć potencjał i narzędzia unijnej polityki wojskowej;
• wezwanie do użycia grup bojowych oraz żądanie utrzymywania sił zbrojnych złożonych z sił powietrznych, morskich i specjalnych w wysokiej gotowości do działań, sił wykazujących wysoki poziom ambicji (zasadniczo utworzenie armii UE);
4. wzywa do przesunięcia środków na obronę wojskową, zarówno z budżetu Unii, jak i z krajowych budżetów, tak aby zaspokoić społeczne i ekonomiczne potrzeby obywateli, w szczególności w dobie kryzysu, zakończyć politykę oszczędnościową, inwestować w przemysł cywilny i jego rozwój oraz tworzyć miejsca pracy;
5. podkreśla, że inwestycje w potencjał wojskowy niezwykle obciążają gospodarkę oraz są bardzo nieskuteczne jeśli chodzi o tworzenie miejsc pracy; wzywa zatem do przesunięcia środków , zarówno z budżetu Unii, jak i z krajowych budżetów na obronę wojskową, tak aby zaspokoić społeczne i ekonomiczne potrzeby obywateli, w szczególności w dobie kryzysu, przerwać politykę oszczędnościową, inwestować w przemysł cywilny i jego rozwój oraz tworzyć miejsca pracy;
W sprawie unii bankowej
6. ponownie wzywa do utworzenia silnego państwowego sektora instytucji kredytowych oraz do surowej kontroli publicznej nad sektorem finansowym oraz jego zmniejszenia, tak aby przestał stanowić zagrożenie dla społeczeństwa i służył gospodarce realnej;
7. zdecydowanie potępia nieuczciwe praktyki stosowane przez niektóre instytucje finansowe oraz wzywa rządy państw członkowskich do zobowiązania banków, by działały w interesie ogółu społeczeństwa, zamiast maksymalizowania zysków nielicznej grupy udziałowców;
8. uważa, że wnioski dotyczące unii bankowej są z gruntu błędne jeśli chodzi o rozwiązywanie głęboko zakorzenionych problemów sektora finansowego; wzywa Radę Europejską, by dokonała gruntownego przeglądu swojego stanowiska w odniesieniu do sektora finansowego;
9. jest głęboko zaniepokojony polityką EBC, która dotychczas służyła wyłącznie interesom sektora finansowego i podmiotów na rynkach kapitałowych, a nie zwyczajnym ludziom; wzywa Radę Europejską, by zaangażowała się w poważne debaty nad reformą EBC, tak aby działał on w służbie obywateli Europy a nie rynków finansowych;
W sprawie pogłębienia UGW
10. jest przekonany, że Parlament Europejski i parlamenty narodowe oraz partnerzy społeczni i organizacje społeczeństwa obywatelskiego powinni odgrywać kluczową rolę we wszystkich kwestiach związanych z kształtowaniem polityki gospodarczej;
11. przypomina, że poziom długu w UE wzrósł z 18% w 2008 r. do 25% w 2012 r., a jednocześnie bogaci stali się jeszcze bogatsi; potępia unijną politykę oszczędnościową i żąda od Rady Europejskiej jej uchylenia; uważa, że obecne narzędzia koordynacji polityki gospodarczej są absolutnie nieadekwatne, by rozwiązać kryzys i przekształcić państwa członkowskie w demokratyczne i integracyjne społeczeństwa z korzyścią dla wszystkich obywateli;
12. potępia logikę „marchewki i kija” skrywaną pod mechanizmem solidarności tak zwanego „instrumentu na rzecz konwergencji i konkurencyjności”, którego jedynym celem jest przekupienie ludzi, by zgodzili się na nieprawidłowe rozwiązania polityczne, które zmierzają do podważenia pozycji pracowników i praw socjalnych, a które jeszcze bardziej pogłębią przepaść między bogatymi a biednymi; odrzuca wszelkie formy porozumień umownych, które jeszcze w większym stopniu pozbawią państwa członkowskie alternatywnych i progresywnych wyborów politycznych;
13. wzywa do zniesienia tzw. protokołów ustaleń między państwami członkowskimi a Trojką oraz środków wynikających z tych protokołów; domaga się ponadto rozwiązania Trojki; zdecydowanie uważa, że państwa członkowskie powinny dokonać przeglądu i renegocjacji ich długu publicznego;
14. nalega, by długi banków nie obciążały po raz kolejny podatników oraz domaga się, by nie dopuszczono do dalszego dofinansowywania banków ze środków publicznych, zaś wszelkie przyszłe interwencje w ramach EMS prowadzono pod pełną kontrolą demokratyczną; podkreśla, że należy zlikwidować tzw. banki zombie, a banki państwowe z pełnym dostępem do refinansowania EBC powinny zagwarantować finansowanie gospodarki realnej;
W sprawie zatrudnienia i społecznych aspektów UGW
15. wzywa Komisję do porzucenia neoliberalnych reform strukturalnych rynku pracy i do opracowania europejskiej strategii zatrudnienia opartej na koncepcji „dobrej pracy” i programie MOP dotyczącym godnej pracy z silnym akcentem na tworzenie trwałych miejsc pracy o wysokiej jakości, stopniową eliminację niepewnych form zatrudnienia, likwidację programów odpracowywania zasiłków, wspieranie jakości w pracy, poprawę zabezpieczenia społecznego, zwiększanie uprawnień pracowniczych, promowanie krótszego zbiorczego czasu pracy bez zmniejszenia wynagrodzenia i godzenie życia prywatnego z zawodowym;
16. uważa, że strukturalne reformy rynku pracy powinny doprowadzić do stworzenia rynku pracy sprzyjającego włączeniu społecznemu, a jednocześnie wspierać jakość pracy, podwyższać poziom kształcenia oraz rozszerzać zakres programów, zwiększać równouprawnienie płci oraz zapewniać ściślejszą integrację kobiet, migrantów, młodych pracowników i pracowników w starszym wieku oraz innych grup znajdujących się w niekorzystnej sytuacji na rynku pracy;
17. wzywa UE i państwa członkowskie do wspierania transgranicznego ograniczenia czasu pracy bez utraty płac pracowniczych i do tworzenia dodatkowych miejsc pracy w celu uniknięcia wzrostu obciążenia pracą; mogłoby temu ewentualnie towarzyszyć zmniejszenie pomocy dla przedsiębiorstw w okresie przejściowym w czasie stagnacji gospodarczej;
18. uważa, że koncepcja Unii Europejska dla wszystkich obywateli nie może być zrealizowana jedynie przez Europejską Unię Gospodarczą i Walutową, lecz wymaga również unii społecznej;
W sprawie grupy zadaniowej ds. Morza Śródziemnego
19. przyjmuje do wiadomości komunikat Komisji z dnia 4 grudnia 2013 r. w sprawie prac grupy zadaniowej ds. Morza Śródziemnego (COM(2013)0869) oraz ubolewa nad powrotem do podejścia polegającego na wzmocnionych kontrolach granic, co doprowadziło do powstania „twierdzy Europa” i powoduje tragedie na morzu; jest głęboko zaniepokojony, że priorytety grupy zadaniowej jeśli chodzi o zapobieganie śmierci na morzu polegają przede wszystkim na dalszym rozwoju w krajach trzecich działań, które nie są zgodne z międzynarodowymi normami praw człowieka; wzywa Komisję i państwa członkowskie, by wypełniały swój obowiązek polegający na zapobieganiu tragediom na morzu;
20. wzywa Radę Europejską, państwa członkowskie i Komisję, by nie prowadziły jakiejkolwiek współpracy w zakresie kontroli granic, wymiany danych i zarządzania przepływami migracyjnymi z krajami trzecimi, które nie w pełni przestrzegają międzynarodowych praw człowieka i praw uchodźców;
21. z zadowoleniem przyjmuje fakt, że badane są inne możliwości chronionego wjazdu do UE jako przyszły priorytet w obszarze spraw wewnętrznych, w szczególności w odniesieniu do strategii udzielania wizy ze względów humanitarnych oraz pilotowego projektu dotyczącego wspólnego rozpatrywania wniosków o udzielenie schronienia; przestrzega jednak przed ryzykiem związanym z wszelkim rozpatrywaniem wniosków złożonych spoza terytoriów UE, ze szczególnym uwzględnieniem środków bezpieczeństwa; podkreśla, że solidarność w UE musi być uzupełniona konkretnym mechanizmem podziału odpowiedzialności jeśli chodzi o uchodźców i osoby ubiegające się o azyl;
22. uważa, że UE powinna otworzyć kolejne kanały migracji w celu zdobycia legalnej pracy i studiowania oraz umożliwić migrantom lepsze życie i legalną pracę oraz bezpieczne warunki pracy; uważa, że to podejście zagwarantuje, że migranci będą mieli pozytywny wkład w nasze społeczeństwo; zmniejszy się również znacznie liczba ofiar przemytu i handlu ludźmi;
23. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz parlamentom państw członkowskich.
- [1] Dz.U. C 353 E z 3.12.2013, s. 16.
- [2] P7_TA(2013)0448.
- [3] Przemówienie Catherine Ashton, wiceprzewodniczącej/wysokiej przedstawiciel i szefa ESDZ, na corocznej konferencji Europejskiej Agencji Obrony (EDA) w Brukseli w dniu 21 marca 2013 r., s 2 i 5.