PROJEKT REZOLUCJI w sprawie przygotowań do posiedzenia Rady Europejskiej w dniach 19–20 grudnia 2013 r.
9.12.2013 - (2013/2626(RSP))
zgodnie z art. 110 ust. 2 Regulaminu
Martin Callanan w imieniu grupy ECR
B7‑0584/2013
Rezolucja Parlamentu Europejskiego w sprawie przygotowań do posiedzenia Rady Europejskiej w dniach 19–20 grudnia 2013 r.
Parlament Europejski,
– uwzględniając art. 110 ust. 2 Regulaminu,
A. mając na uwadze, że polityka obronna wchodzi w zakres kompetencji państw członkowskich;
B. mając na uwadze podkreśloną w planie działania potrzebę wzmocnienia legitymacji demokratycznej w związku z propozycją Komisji dotyczącą „pogłębionej i rzeczywistej unii gospodarczej i walutowej” poprzez ścisłe zaangażowanie – przy pomocy stosownej procedury prawnej – zarówno parlamentów narodowych, a zwłaszcza parlamentów państw należących do strefy euro, jak i Parlamentu Europejskiego w trwający proces legislacyjny oraz w opracowywanie wszelkich przyszłych zmian w traktatach;
C. mając na uwadze, że postępy w kierunku pogłębionej i rzeczywistej UGW powinny respektować wolę państw członkowskich, które mają możliwość niewprowadzania euro, aby móc zachować własne waluty narodowe;
D. mając na uwadze, że Europa bierze udział w światowym wyścigu, w którym tylko konkurencyjne gospodarki będą w stanie tworzyć miejsca pracy i podnosić standardy życia obywateli;
E. mając na uwadze, że Unia Europejska boryka się z głębokim kryzysem konkurencyjności w obrębie stawiającej coraz większe wyzwania gospodarki światowej;
WSPÓLNA POLITYKA BEZPIECZEŃSTWA I OBRONY
1. podkreśla, że polityka obronna powinna pozostać przede wszystkim w zakresie kompetencji państw członkowskich i być prowadzona w oparciu o konsensus między rządami, a nie przez którąkolwiek z instytucji UE; przypomina, że UE nie posiada ani nie tworzy żadnych dodatkowych sił zbrojnych;
2. nalega, by UE skupiła się na rozwijaniu swojego potencjału cywilnego, który mógłby uzupełnić militarny potencjał NATO, oraz na zawiązywaniu koalicji woli zamiast na tworzeniu kosztownych i powielanych struktur, instytucji i strategii militarnych w ramach WPBiO;
3. jest przekonany, że europejscy sojusznicy powinni mieć do dyspozycji sprawniejsze, nadające się do rozmieszczenia i interoperacyjne zdolności militarne stanowiące w pierwszej kolejności wkład w zdolności NATO; uważa, że ci, którym brakuje takich zdolności, mogliby w pożyteczny sposób łączyć je i wzajemnie je sobie użyczać; uważa, że tak szumnie zwane „grupy bojowe UEˮ mogłyby zostać przekształcone w przydatne narzędzie szkolenia i interoperacyjności;
4. podkreśla, jak ważne jest, by państwa europejskie sprzyjały solidnej bazie technologicznej i przemysłowej w dziedzinie obrony, gdyż stanowi ona kluczowy element zdolności społeczeństw europejskich do zapewniania bezpieczeństwa obywatelom i wywiązywania się z międzynarodowych zobowiązań;
5. zauważa, że kryzys gospodarczy i zadłużenie miały wpływ na budżety obronne oraz stanowiły dodatkową wymówkę dla ograniczania zdolności krajowych; podkreśla zatem jeszcze większą potrzebę unikania kosztownego i stanowiącego marnotrawstwo powielania przez UE zdolności, które już istnieją w NATO; a także wzywa wszystkich europejskich sojuszników do spełnienia wymogu NATO, zgodnie z którym należy przeznaczać co najmniej 2% PKB na obronę;
6. zauważa z ubolewaniem znaczne opóźnienia w transpozycji dyrektywy z 2009 r. i wzywa Komisję do zwrócenia szczególnej uwagi na bariery rynkowe, które wciąż istnieją w obszarach, których dotyczą zamówienia niestrategiczne; wyraża uznanie dla tych państw członkowskich, które już podjęły działania w tym kierunku, i pochwala poczynione już postępy;
UNIA GOSPODARCZA I WALUTOWA
7. zauważa, że w ciągu ostatnich lat osiągnięto stopniowe postępy we wdrażaniu reform koniecznych do usprawnienia funkcjonowania UGW, i wzywa państwa członkowskie do działania na rzecz doprowadzenia ich sytuacji fiskalnej do większej równowagi;
8. zauważa, że kryzys gospodarczy jeszcze nie minął; podkreśla, jak ogromne znaczenie ma kontynuowanie konsolidacji finansów publicznych w sposób niezagrażający wzrostowi; podkreśla potrzebę kontynuowania procesu dogłębnych i trwałych reform strukturalnych skoncentrowanych na elastyczności rynku pracy, efektywności systemów socjalnych i administracji publicznej, zdrowszym systemie bankowym i stabilnych rynkach finansowych;
9. dostrzega konieczność poprawy funkcjonowania UGW, w szczególności w odniesieniu do zwiększenia demokratycznej odpowiedzialności i przerwania powiązań między państwami a bankami, a tym samym zapobieżenie temu, by europejscy podatnicy musieli płacić za konsekwencje przyszłych kryzysów w sektorze finansowym; ostrzega jednak, że rozporządzenie finansowe ma poważne i niezamierzone skutki dla przedsiębiorstw jako użytkowników końcowych, funduszy emerytalnych i innych podmiotów gospodarki realnej; wzywa do większej czujności w celu zadbania o skuteczność i ukierunkowanie tego rozporządzenia finansowego w taki sposób, aby zminimalizować jego skutki w postaci kosztów dla tych, którzy zależą od sektora usług finansowych, a nie zmniejszać konkurencyjność przedsiębiorstw i instytucji finansowych;
10. ponownie stwierdza, że zarządzanie w ramach UGW nie może naruszać prerogatyw Parlamentu Europejskiego ani parlamentów państw członkowskich, szczególnie wówczas, gdy planowane jest przekazanie suwerenności; podkreśla, że właściwa legitymacja i odpowiedzialność wymagają podejmowania demokratycznych decyzji i muszą zostać zapewnione na właściwym szczeblu krajowym i unijnym – odpowiednio – przez parlamenty państw członkowskich i Parlament Europejski; zachęca, w celu zwiększenia legitymacji demokratycznej, do wykorzystywania referendów w tych państwach członkowskich, których przepisy konstytucyjne to umożliwiają;
11. wzywa do starannego opracowania procesu koordynacji polityki gospodarczej UGW, w ramach którego Komisja na wniosek parlamentu danego państwa członkowskiego powinna przedstawić mu swoją opinię w sprawie ważnych reform gospodarczych oraz uzasadnić wszelkie zalecenia zmian proponowanych reform, zanim parlament danego państwa członkowskiego podejmie decyzję o przyjęciu lub odrzuceniu tej opinii zwykłą większością głosów;
12. podkreśla, że uczestnictwo w jakimkolwiek instrumencie konwergencji opartym na warunkowym finansowaniu reform powinno być w pełni dobrowolne, zarówno w przypadku państw członkowskich należących do strefy euro, jak i tych pozostałych; proponuje art. 352 TFUE jako podstawę prawną wszelkich mechanizmów wsparcia finansowego na rzecz takich instrumentów;
13. podkreśla, że realizacja już zatwierdzonych działań musi mieć pierwszeństwo względem nowych wniosków; wzywa Komisję do uzasadnienia wartości dodanej każdego nowego wniosku z zakresu zarządzania gospodarczego na podstawie niezależnej zewnętrznej oceny skutków, szczególnie wówczas, gdy planowane jest przekazanie suwerenności;
14. uważa, że bez decentralizacji władzy na rzecz parlamentów narodowych UE i UGW nie mogą mieć trwale demokratycznego charakteru; proponuje wprowadzenie – obok istniejącego systemu „żółtej kartki” – systemu „czerwonej kartki”, aby parlamenty narodowe mogły wymóc na Komisji wycofanie niepożądanych wniosków ustawodawczych;
15. wzywa Komisję do sporządzenia listy zmian instytucjonalnych, które uważa za konieczne w najbliższych dwunastu miesiącach w celu stworzenia silniejszej struktury UGW, a także do natychmiastowego poinformowania o nich ustawodawców, by umożliwić parlamentom narodowym skorzystanie z wzmocnionego prawa kontroli zgodności tych wniosków z zasadami pomocniczości i proporcjonalności;
POLITYKA GOSPODARCZA I SPOŁECZNA
16. popiera strategię wzrostu, której celem byłoby zapewnienie wdrożenia odpowiednich ram polityki, aby umożliwić przedsiębiorstwom i przedsiębiorcom prosperowanie, tworzenie miejsc pracy, generowanie dobrobytu i podnoszenie standardów życia; zauważa, że w ramach strategii „Europa 2020” wytyczono przyszły kierunek, lecz ubolewa, że zabrakło woli politycznej, aby nadać jej wystarczający rozpęd w celu zapewnienia jej pełnego wdrożenia; podkreśla wagę stworzenia ram, które dla wszystkich sektorów gospodarki będą stanowiły zachętę do odzyskania sił i odniesienia sukcesu, ze szczególnym naciskiem na produkcję i usługi;
17. jest poważnie zaniepokojony wysokimi (i wciąż rosnącymi) stopami bezrobocia w 28 państwach członkowskich UE oraz bezrobociem ludzi młodych sięgającym rekordowych poziomów; wzywa do uruchomienia strategii politycznych na rzecz zachęcenia osób poszukujących pracy do powrotu na rynek pracy oraz do przeprowadzenia reform strukturalnych na rzecz zwiększenia konkurencji, zmniejszenia kosztów pracy, zwiększenia wydajności i sprzyjania mobilności pracowników, aby umocnić wzrost i pobudzić tworzenie miejsc pracy w UE;
18. wzywa Komisję do zidentyfikowania w ramach „testów sprawności” obszarów, których dotyczą nadmierne obciążenia, niespójności i nieskuteczne środki, szczególnie w odniesieniu do prawodawstwa dotyczącego zatrudnienia oraz bezpieczeństwa i higieny pracy, odbierające przedsiębiorstwom, a zwłaszcza MŚP, szanse na wzrost;
19. przyjmuje z zadowoleniem porozumienie między nim a Radą w sprawie ważnych reform dotyczących zamówień publicznych, które zostanie zatwierdzone przez Parlament w styczniu; nalega, by państwa członkowskie niezwłocznie rozpoczęły proces transpozycji tych istotnych reform w celu uzyskania jak największych korzyści, jakie można osiągnąć dzięki otwarciu rynku dla MŚP, wprowadzeniu narzędzi służących e-zamówieniom, zapewnieniu większej spójności zamówień publicznych oraz zachęcaniu do innowacyjnych rozwiązań; zwraca szczególnie uwagę na potencjał innowacyjnych zamówień dzięki wczesnemu włączeniu nowego narzędzia w ramy innowacyjnych partnerstw;
20. zgadza się z oceną Komisji, że jednolity rynek posiada w znacznym stopniu niewykorzystany potencjał, i wzywa zatem państwa członkowskie do sprawnego wprowadzenia w życie przepisów, które już zostały uzgodnione; zwraca szczególnie uwagę na potencjał wzrostu rynku usług, co Parlament systematycznie podkreślał w szeregu sprawozdań; wzywa Radę i Komisję do znacznie większych wysiłków w tej dziedzinie;
21. zauważa, że jednolity rynek towarów także nie jest wolny od zbędnych i ograniczających barier, gdyż zawarty w pakiecie towarowym obowiązek wzajemnego uznania jest stale ignorowany przez władze państw członkowskich; wyraża uznanie dla Komisji za ukierunkowane działania, które obecnie podejmuje w celu zaradzenia tym naruszeniom, w szczególności w odniesieniu do wyrobów budowlanych; zauważa również, że organy normalizacyjne muszą respektować zasady jednolitego rynku i nie powinny stwarzać nowych barier zagrażających jednolitemu rynkowi towarów w postaci nowych, restrykcyjnych norm krajowych;
22. wyraża uznanie dla Rady Europejskiej za jej szczegółowe zalecenia dotyczące stworzenia jednolitego rynku cyfrowego i wyraża rozczarowanie tym, że Komisja nie wywiązała się z tego zobowiązania za pośrednictwem ukierunkowanego planu działania, o co zwrócił się do niej Parlament; zwraca uwagę na swoją rezolucję z dnia 4 lipca 2013 r. w sprawie stworzenia jednolitego rynku cyfrowego[1], w której zaapelował o dostęp do sieci szerokopasmowych, elektroniczną identyfikację i podpisy elektroniczne, oraz ponownie stwierdza, że należy opracować szeroko zakrojony plan działania zawierający odpowiednie cele dla poszczególnych państw członkowskich;
23. podziela zdanie Komisji, że europejskie regulacje powinny być opracowywane starannie, aby uzyskać maksymalną skuteczność i minimalne obciążenia dla przedsiębiorstw, zwłaszcza tych mniejszych; wyraża zaniepokojenie tym, że ostatnio przedstawione Parlamentowi i Radzie wnioski Komisji zawierały skrajnie niedostateczne oceny skutków i marne uzasadnienia, co zostało potwierdzone w publicznych ocenach jakości przeprowadzonych przez należącą do Komisji Radę ds. Oceny Skutków; uważa, że Komisja stała się zbyt pewna swojego systemu oceny skutków, i domaga się, by przed rozpoczęciem kolejnej kadencji Komisji dokonano dogłębnego przeglądu jego skuteczności, w ramach którego należy uwzględnić potrzebę wzmocnienia etapu prelegislacyjnego oraz etapu opracowywania strategii politycznych, jak zalecono w sprawozdaniu Trybunału Obrachunkowego w sprawie przeprowadzania oceny skutków; zwraca się ponadto do Komisji, by potraktowała priorytetowo wzrost i konkurencyjność oraz regularnie aktualizowała swoje cele dotyczące redukcji obciążeń regulacyjnych; zdecydowanie popiera działania w ramach programu sprawności i wydajności regulacyjnej (REFIT) oraz związane z tablicą wyników dla MŚP; domaga się od Komisji szybkiego dostarczania aktualnych informacji o jej postępach w pracach nad dziesięcioma regulacjami UE nakładającymi największe obciążenia, wskazanymi w jej niedawnym komunikacie;
24. docenia wysiłki Komisji na rzecz uproszczenia i zwiększenia zgodności podatkowej między państwami członkowskimi UE dzięki wprowadzeniu standardowej deklaracji VAT, która ma zmniejszyć wysokość obciążeń administracyjnych do co najwyżej 15 mld EUR rocznie, oraz wzywa państwa członkowskie, by niezwłocznie dokonały transpozycji odpowiedniej dyrektywy do ustawodawstwa krajowego;
25. przyjmuje z zadowoleniem możliwość przeglądu dyrektywy o spółkach dominujących i zależnych w celu zabezpieczenia się przed agresywnym planowaniem podatkowym w UE;
26. wzywa państwa członkowskie i Komisję, by wraz z państwami i instytucjami partnerskimi połączyły wysiłki na rzecz regularnego aktualizowania, doprecyzowywania i egzekwowania ustalonej na forum OECD definicji rajów podatkowych w celu zagwarantowania uczciwej konkurencji i przestrzegania na poziomie światowym wspólnych norm globalnych;
27. wzywa Komisję do składania co roku Parlamentowi i Radzie sprawozdania w sprawie postępów poczynionych w UE i na świecie w walce z oszustwami podatkowymi, uchylaniem się od płacenia podatków i agresywnym planowaniem podatkowym, a także do upubliczniania na swojej stronie internetowej konkretnych przykładów najlepszych praktyk w tej dziedzinie;
POZOSTAŁE KWESTIE
Grupa zadaniowa ds. Morza Śródziemnego
28. jest głęboko zaniepokojony trwającym w Afryce Północnej kryzysem humanitarnym i panującymi niepokojami politycznymi, stanowiącymi poważne zagrożenie dla sąsiadujących krajów i powodującymi, że duża liczba uchodźców wciąż ubiega się o azyl w UE;
29. przyjmuje z zadowoleniem powołanie grupy zadaniowej ds. Morza Śródziemnego; wzywa również jej członków do współpracy nad znalezieniem praktycznych, możliwych do zastosowania rozwiązań, które uzyskają powszechne poparcie ze strony państw członkowskich, w celu uniknięcia powtórki niedawnej tragedii na morzu, udzielenia pomocy w budowaniu demokracji i wprowadzaniu stabilności w regionie Afryki Północnej oraz w celu zmniejszenia presji azylowej na UE;
30. wzywa komisarz do spraw wewnętrznych o przedstawienie działań, jakie podejmuje w celu zachęcenia do większych wysiłków na rzecz walki z przemytem ludzi i handlem ludźmi w Afryce Północnej, innych państwach tranzytowych i w głównych państwach pochodzenia;
31. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie Europejskiej i Komisji.
- [1] Teksty przyjęte, P7_TA(2013)0327.